Mazowieckie Stowarzyszenie Pracy dla Niepełnosprawnych „De Facto”
adres poczty elektronicznej: polskaprezydencja@defacto.org.pl
Projekt: „Polska Prezydencja pod palcami”
Pakiet informacji nr 5.
Zaprezentowanie priorytetów polskiej Prezydencji: negocjacje ram
finansowych 2014-2020,
pełne wykorzystanie kapitału intelektualnego Europy.
Spis Treści:
I UWARUNKOWANIA PROGRAMU POLSKIEJ PREZYDENCJI
V PEŁNE WYKORZYSTANIE KAPITAŁU INTELEKTUALNEGO
EUROPY
I UWARUNKOWANIA PROGRAMU POLSKIEJ PREZYDENCJI
Jednym z priorytetowych zadań i wyzwań dla Polski jako państwa członkowskiego Unii Europejskiej (UE) będzie przewodniczenie pracom Rady UE w 2011 r. Od 1 lipca 2011 r., w ósmym roku członkostwa naszego kraju w UE, Polska jako pierwsze państwo trio Polska-Dania-Cypr będzie sprawować prezydencję w Unii Europejskiej. Sprawowanie prezydencji jest naturalną konsekwencją przystąpienia Polski do UE i rodzajem zobowiązania wynikającego ze statusu państwa członkowskiego. W Brukseli panuje powszechne przekonanie, że dopiero po sprawowaniu prezydencji dane państwo staje się prawdziwym i „dojrzałym” państwem członkowskim UE.
W trakcie Prezydencji Rzeczpospolita podejmować ma działania na rzecz budowy wizerunku kraju o charakterze nowoczesnym, kreatywnym oraz dynamicznym. Ważne staje się utrwalanie narracji na temat Polski jako odpowiedzialnego partnera, zakorzenionego w strukturach integracji europejskiej. Rzeczpospolita w toku Przewodnictwa w Radzie UE wyraża wolę promowania obrazu państwa dysponującego umiejętnością równoważenia interesów narodowych z interesami pozostałych krajów zjednoczonej Europy.
Plany polskiej Prezydencji zależą od długoterminowej agendy UE. Ważny jest zwłaszcza program prac Komisji Europejskiej na 2011 rok, który przedstawiony został w grudniu 2010 r. Istotne znaczenie będzie miała sytuacja ekonomiczna i wychodzenie gospodarki europejskiej z kryzysu, a także zakres i kierunek działań, jakie podejmować będziemy wspólnie w tym zakresie na forum UE. Plany polskiej Prezydencji zależeć będą również od nowego sposobu funkcjonowania Unii Europejskiej określonego w Traktacie z Lizbony. Polska konsultować będzie swoje plany z Przewodniczącym Rady Europejskiej, Wysokim Przedstawicielem ds. polityki zagranicznej i bezpieczeństwa oraz Parlamentem Europejskim. W wypadku niektórych polityk traktat dał wyraźny impuls do większego zaangażowania Unii Europejskiej, co Polska chciałaby wykorzystać. Czynnikiem dopełniającym obraz uwarunkowań polskiej prezydencji jest kontekst globalny, w coraz większym stopniu obecny w polityce UE, ze względu na to, że coraz więcej wyzwań ma charakter globalny (handel międzynarodowy i dostęp do rynków krajów trzecich, regulacje finansowe i zmiany klimatyczne) i coraz więcej decyzji zapada na poziomie globalnym (G20+, WTO).
Każde państwo członkowskie sprawujące prezydencję w UE pragnie odnieść sukces. Wydaje się, że w celu realizacji tego zadania, skuteczna współpraca z prezydencją węgierską oraz duńską stanowić będzie warunek konieczny realizacji celów prezydencji polskiej. Współpraca ta musi zaistnieć już na etapie programowania działań prezydencji. Szczegółowa rola Polski w II połowie 2011 r. w zdecydowanym stopniu będzie zależeć od osiągnięć prezydencji węgierskiej.
W toku dalszych prac administracja rządowa opracuje, we współpracy z Danią i Cyprem, 18-miesięczny program trio. Ostateczny program polskiej Prezydencji zostanie zaprezentowany w czerwcu 2011 r.
II WIELOLETNIE RAMY FINANSOWE
Unia Europejska dysponuje zarówno budżetami rocznymi, jak i od 1988 r. wieloletnimi ramami finansowymi (WRF). WRF zawierają pułapy dla poszczególnych kategorii wydatków. Są one szczególnie ważne dla polityk o charakterze inwestycyjnym, takich jak: polityka spójności, wspólna polityka rolna, badania i rozwój, pomoc rozwojowa, ochrona środowiska, transport, bowiem oferują wieloletnią gwarancję finansowania i stabilizację programowania.
Wieloletnie ramy finansowe (PF)1 – stanowiące element Porozumienia Międzyinstytucjonalnego (PM), zawartego pomiędzy Komisją Europejską (KE), Radą i Parlamentem Europejskim (PE) określają maksymalne pułapy wydatków z budżetu Unii Europejskiej (UE) w średniookresowej perspektywie (dotychczas w okresach siedmioletnich). Co więcej, w świetle Traktatu z Lizbony znajdują one umocowanie w prawie pierwotnym Unii Europejskiej.
Nazwy Wieloletnie Ramy Finansowe oraz Perspektywa Finansowa są używane zamiennie. Zazwyczaj pod tymi określeniami rozumie się tabelę określającą pułapy wydatków z budżetu UE. W rzeczywistości stanowi ona załącznik do Porozumienia Międzyinstytucjonalnego, w którym określa się m.in. ramy współpracy KE, PE i Rady w kwestiach budżetowych. W praktyce podstawą do zawarcia Porozumienia Międzyinstytucjonalnego są konkluzje Rady Europejskiej, które regulują również takie kwestie jak podział środków na poszczególne programy, czy też alokacja środków z polityki spójności między państwa członkowskie.
Czas trwania wieloletnich ram finansowych jest obecnie jednym z elementów dyskusji, jaka toczy się w Parlamencie Europejskim w ramach Specjalnej komisji ds. wyzwań politycznych i zasobów budżetowych na rzecz zrównoważonej Unii Europejskiej po 2013 r. - utrzymania obecnej 7-letniej perspektywy.
W czerwcu Parlament Europejski przyjmie raport określający jego stanowisko w sprawie WRF. Najprawdopodobniej jeszcze w czerwcu Komisja Europejska przedstawi komunikat i projekt rozporządzenia zawierający propozycję budżetu po 2013 roku, z rozbiciem na tytuły, lata oraz zobowiązania i płatności oraz, prawdopodobnie, także część legislacji obejmującej okres wieloletnich ram finansowych. Negocjacje będą toczyć się przede wszystkim w Radzie, przy udziale Komisji Europejskiej i z wynikającą z nowego traktatu, ale jeszcze nie zdefiniowaną, rolą Parlamentu Europejskiego. Poszczególne polityki będą najprawdopodobniej negocjowane w ramach grup roboczych.
Byłoby to ważne także i dlatego, że pozwoliłoby Polsce na odbudowanie siły bardzo ważnej Rady, jaką jest Rada ds. Ogólnych. Jej rola, jako ciała przygotowującego szczyty, została dość silnie ograniczona po wejściu w życie Traktatu z Lizbony.
System budżetowania Unii Europejskiej opiera się na dwóch filarach- uchwalanego corocznie budżetu oraz Wieloletnich Ram Finansowych, czyli całościowej puli pieniędzy ustalanej na okres 7 lat, do rozdysponowania przy poszczególnych budżetach rocznych. Oznacza to, iż kwota, która uchwalona zostanie teraz, będzie stanowiła podstawę i bazę do dystrybucji unijnych pieniędzy aż do roku 2020. Wypracowanie i przyjęcie tego dokumentu zawsze powoduje zatem dużo emocji i wiąże się z trudnymi negocjacjami. Warto też pamiętać, iż obecnie Europa znajduje się w sytuacji znacznie trudniejszej, niż miało to miejsce przy ustalaniu poprzednich perspektyw, tworzonych w gospodarczej hossie, czy też wobec perspektywy wprowadzenia wspólnej waluty euro. Kryzys gospodarczy bez wątpienia będzie miał znaczący wpływ na elastyczność państw członkowskich w odniesieniu do wszelkich deklaracji budżetowych. Pierwszy symptom takich tendencji widoczny był już w czasie uchwalania budżetu 2011, kiedy to Niemcy, Wielka Brytania, Francja, Finlandia i Holandia wnioskowały o zamrożenie wydatków w budżecie na lata 2014-2020. Jest to oczywiście tylko pięć państw członkowskich, należy jednak pamiętać, iż ich składka to aż połowa wpłat do wspólnej kasy unijnej.
Traktat z Lizbony wprowadza rozporządzenie o Wieloletnich Ramach Finansowych do systemu prawnego UE. WRF są uregulowane w Traktacie z Lizbony (art. 312 TFEU). Rozporządzenie w sprawie WRF wymaga jednomyślności Rady po uzyskaniu zgody Parlamentu Europejskiego. Parlament głosuje większością swoich członków. Jest jednak także możliwe, by Rada Europejska jednomyślną decyzją upoważniła Radę do działania przez głosowanie kwalifikowaną większością w podejmowaniu decyzji nt. WRF. Wydaje się jednak mało prawdopodobne, by do takiego rozwiązania doszło.
Jeśli przed końcem 2013 r., nie uda się uzyskać porozumienia między Radą a Parlamentem, będzie kontynuowana obecna perspektywa finansowa i zostaną przyjęte pułapy.
W pierwszej połowie 2011 roku Komisja Europejska publikuje propozycje przyszłych ram finansowych (tj. za prezydencji węgierskiej). W związku z powyższym proces negocjacji przyszłej P F, który przypadnie także na okres polskiej prezydencji w Radzie UE, zależeć będzie w największym stopniu od propozycji Komisji Europejskiej spodziewanej na początek 2011 r. Druga połowa 2011 r. będzie stanowiła pierwszą część zasadniczych negocjacji. Także wtedy powinny zostać opublikowane prawie wszystkie pakiety negocjacyjne, co jest równoznaczne z negocjacjami na „wszystkich frontach”. Negocjacje będą kontynuowane w 2012 r. Optymistyczny scenariusz zakłada, że kompromis w Radzie zostanie osiągnięty za prezydencji duńskiej (czerwiec 2012 r.), a rolą prezydencji cypryjskiej będą negocjacje z PE. Mniej optymistyczny natomiast, że negocjacje w Radzie potrwają cały 2012 r., a rola negocjacji z PE przypadnie kolejnej prezydencji – Irlandii. Czyli, najbardziej prawdopodobny scenariusz zakłada zakończenie negocjacji PF w 2012 r., co daje KE 12 miesięcy (do końca 2013 r.) na przygotowanie niezbędnych aktów implementacyjnych.
Oprócz publikacji propozycji negocjacji ram finansowych, równoległym negocjacjom poddawane są wszystkie polityki realizowane przez UE. Najważniejsze pakiety negocjacyjne dotyczą polityki spójności, wspólnej polityki rolnej, działań wewnętrznych oraz działań zewnętrznych UE.
III NEGOCJACJE RAM FINANSOWYCH 2014 – 2020 W TRAKCIE POLSKIEJ PREZYDENCJI
Zakres autonomii każdego państwa członkowskiego w wytyczaniu priorytetów przewodnictwa w UE jest w znacznym stopniu ograniczony przez fakt, że większość spraw, którymi przyjdzie się mu zajmować to agenda odziedziczona po poprzednich prezydencjach. Negocjacje przyszłej PF należą do tej grupy spraw, które wynikają z wieloletniej agendy Unii. Można zatem stwierdzić, że realizacja tego zadania przez nasz kraj jest pewna, niezależnie od innych możliwych punktów na agendzie UE w tym okresie.
Zasadniczym zadaniem Prezydencji Polski w Radzie UE w II połowie 2011 r. staje się Polityka spójności w wymiarze społecznym, gospodarczym oraz terytorialnym. Rzeczpospolita wyraża wolę poprowadzenia debaty na forum Rady do Spraw Ogólnych na temat strategicznych kierunków rozwoju prezentowanej sfery integracji europejskiej w ramach Perspektywy Finansowej UE 2014-2020.
Negocjacje wieloletnich ram finansowych 2014-2020 - to jedno z najważniejszych zadań stojących tak przed prezydencją polską, jak i przed całym trio Polska-Dania-Cypr. Na okres polskiej prezydencji przypadnie etap dogłębnej analizy propozycji Komisji Europejskiej i identyfikacji głównych zagadnień negocjacyjnych. Rozmowy na ten temat rozpoczną się w połowie 2011 r. i będą trwały do drugiej połowy 2012 r. Celem polskiej prezydencji będzie przede wszystkim sprawne przeprowadzenie procesu negocjacji i osiągnięcie wstępnego porozumienia, co do priorytetów unijnego budżetu.
Powinno zostać ustalone, czy pierwszy etap procesu negocjacyjnego rozpoczęty zostanie za prezydencji węgierskiej czy polskiej. Przykład roku 2004 wskazuje, że prezydencja węgierska powinna raczej ograniczyć się do roli „przywitania” propozycji KE, dając jednocześnie czas państwom członkowskim na zapoznanie się z propozycją KE. Takie rozwiązanie pozwoliłoby Polsce na rzeczywiste otwarcie procesu negocjacyjnego na przykład na posiedzeniu Rady ds. Ogólnych, lub na nieformalnym posiedzeniu Rady, zwołanym specjalnie w tym celu.
Przygotowanie Polski do sprawowania prezydencji musi się opierać na czynnym udziale w wypracowywaniu ustaleń dotyczących procedury negocjacji wynikających z Traktatu z Lizbony. Część z tych decyzji została podjęta już w 2010 r., podczas wypracowywania nowej formy tzw. corocznej procedury budżetowej. Procedura ta, zgodnie z Traktatem z Lizbony, ma stać się elementem rozporządzenia dotyczącym ram finansowych. W związku z tym, działania związane z przygotowaniem Polski do prowadzenia negocjacji finansowych w II połowie 2011 r. powinny uwzględniać także proces przygotowań do wdrożenia Traktatu z Lizbony.
Poprzez ramy instytucjonalne negocjacji rozumie się sposób umiejscowienia ośrodka decyzyjnego prezydencji oraz sposób zaangażowania zasobów ludzkich. Ogólnie rzecz biorąc prezydencja może być prowadzona i koordynowana przez Stałe Przedstawicielstwa w Brukseli, lub poprzez instrukcje wysyłane ze stolic. Co więcej terminem ram można określić także, poziom, na którym prezydencja będzie preferowała osiągać kompromis (grupa robocza, Komitet Budżetowy, Rada GAERC, Rada ECOFIN, Rada Europejska).
Kolejnym wyzwaniem stojącym przed Polską jako państwem sprawującym prezydencję w Radzie UE będzie kwestia pogodzenia interesów: narodowego i wspólnotowego. Polska stanie przed dylematem: czy kierować się celami narodowymi, prowadzić dyskusję nad mniej ważnymi dla Polski tematami, przedstawiać takie wersje kompromisowe, które będą jak najbliższe polskiemu stanowisku, czy przeciwnie, skupić się jedynie na interesie wspólnotowym, polegającym na maksymalnej przejrzystości, otwartości i zrozumieniu dla pytań i wątpliwości państw członkowskich odnośnie przedstawionej przez KE propozycji. Prezydencja w założeniu powinna pełnić rolę tzw. honest broker. Jest to wyzwanie, z którym polski rząd będzie musiał się zmierzyć w trakcie polskiej prezydencji. Niemniej jednak można spodziewać się, że w kwestiach neutralnych stanowisko Polski jako prezydencji będzie maksymalnie obiektywne, a ewentualne propozycje kompromisów będą zmierzać w stronę najszerszej akceptacji, natomiast w kwestiach priorytetowych dla przyszłych interesów Polski będą widoczne wpływy stanowiska narodowego. Dlatego najważniejszym zadaniem z punktu widzenia technik negocjacyjnych dla Polski będzie zbudowanie odpowiedniego podłoża dla przyszłego kompromisu podczas prezydencji umożliwiającego podjęcie odpowiednich rozwiązań już po tym czasie.
Sukces polskiej prezydencji w zakresie negocjacji przyszłych ram finansowych zależeć będzie w znacznej mierze od pracy wykonanej w okresie poprzedzającym sprawowanie prezydencji, poprawnej i owocnej współpracy z kluczowymi partnerami oraz w wielu aspektach od czynników, na które Polska nie będzie miała wpływu. Niemniej jednak właściwe przygotowania i wypracowanie odpowiednich scenariuszy może pozwolić Polsce na osiągnięcie sukcesu, jakim może być przedstawienie pierwszej propozycji kompromisowej na szczycie kończącym polskie przewodnictwo. Osiągnięcie tego celu, niejednokrotnie poprzedzone będzie potrzebą podjęcia trudnych decyzji i ogromem pracy. To dzięki pamięci instytucjonalnej, znajomości technik negocjacyjnych oraz wyczuciu polityki europejskiej będzie można przygotować się na możliwe scenariusze, które powinny realizować zarówno cele europejskie jak i narodowe. Dzięki ścisłej współpracy przede wszystkim z Węgrami, Duńczykami oraz Komisją Europejską, Polska może zostać zapamiętana jako silny i profesjonalny partner negocjacyjny.
Zadaniem polskiej Prezydencji będzie więc przede wszystkim zorganizowanie procesu negocjacji budżetowych, natomiast jest bardzo mało prawdopodobne, by w trakcie naszej Prezydencji zostały podjęte kluczowe decyzje. Sposób, w jaki negocjacje będą zorganizowane, może być jednak kluczowy dla ich sukcesu.
Zgodnie z nowym traktatem, Parlament Europejski powinien zostać włączony w prace i proces decyzyjny dotyczący WRF po 2013 r. W trakcie prezydencji belgijskiej zaproponowano by trzy prezydencje, na które najprawdopodobniej przypadną negocjacje, a więc Polska, Dania i Cypr, a także, co wydaje się sensowne Węgry, zaproponowały, w jaki sposób nastąpi już przesądzone w art. 312 TFUE włączenie Parlamentu. Najbardziej prawdopodobne wydaje się organizowanie spotkań typu „back to back”, czyli spotkanie Rady z Parlamentem i zaraz po nim posiedzenie Rady i jej decyzja. W ten sposób Parlament będzie mógł mieć wpływ na negocjacje. Oznacza to oczywiście, że Rada będzie musiała dysponować stanowiskiem politycznym przed uzyskaniem zgody Parlamentu.
Polska, organizując proces negocjacji powinna zwrócić szczególną uwagę na potrzebę instytucjonalnego zagwarantowania dobrej koordynacji procesu negocjacji. Poprzednio sprawdziła się wspomniana powyżej metoda tzw. „friends of presidency”, działającej na poziomie wysokich urzędników w przedstawicielstwach w Brukseli, raportujących do COREPERu, a ten do Rady ds. Ogólnych. To, co będzie najważniejszym, jak się wydaje, zadaniem polskiej Prezydencji, to umożliwienie państwom członkowskim dobrego zapoznania się z propozycjami Komisji Europejskiej. Poprzednio funkcjonował system tzw. fiszek, przygotowywanych przez Komisję Europejską i dystrybuowanych co tydzień na spotkaniach „przyjaciół prezydencji”. Jest mało prawdopodobne, by na tym etapie negocjacji, tzn. w trakcie polskiej Prezydencji, istniała potrzeba wprowadzania spraw budżetu na Radę Europejską. Najważniejsze będzie dobre zainwestowanie w strukturę i mechanizm negocjacji.
W tym okresie będą oczywiście powstawały różne procedury, które mogą ułatwić lub utrudnić cały proces negocjacji. Są to pierwsze WRF negocjowane wg nowego traktatu. Polska Prezydencja zostawi pewną praktykę, także w odniesieniu do współpracy z Parlamentem.
Bardzo ważnym wyzwaniem będzie dla Polski niedopuszczenie do zastąpienia propozycji WRF przygotowanej przez Komisję Europejską przez podejmowane propozycje, które mogą zaproponować niektóre państwa członkowskie. Takie próby były w czasie poprzednich negocjacji. Zapis w konkluzjach Rady jest pod tym względem jednoznaczny i powinien być gwarancją niedopuszczenia do takich prób.
Polska powinna też mieć bardzo klarowny obraz priorytetów negocjacyjnych, zarówno na czas swojej prezydencji, jak i w odniesieniu do całości tego procesu. Musi być liderem negocjacji w odniesieniu do polityki spójności. Dla WPR znajdą się inni.
W związku z tym, że na okres przewodnictwa RP w Radzie UE przypadnie wdrażanie długofalowych rozwiązań, które zostaną przygotowane przez zespół zadaniowy ds. reformy zarządzania gospodarczego, Polska będzie także przewodniczyła pracom nad realizacją pierwszego cyklu tzw. europejskiego semestru ekonomicznego. Polska Prezydencja będzie także dążyć do sprawnego przeprowadzenia procedury przyjęcia rocznego budżetu UE na 2012 rok. Działania podejmowane w obszarze usług finansowych będą wpisywały się również w zobowiązania wynikające z decyzji podejmowanych w gronie państw G20. Prezydencja polska będzie dążyć do wypracowania skoordynowanego, jednolitego stanowiska UE na ww. fora.
Niezmiernie ważny dla prezydencji polskiej będzie kształt wstępnej propozycji Komisji. Od stopnia akceptacji propozycji wyjściowej zależy stopień trudności zadania, jakie stanie przed polską prezydencją. Zasadniczą rolą Polski będzie koordynacja procesu wyjaśniania propozycji przedstawionej przez Komisję. Ten ważny proces trwać może nawet kilka miesięcy, a zadaniem prezydencji będzie inicjowanie i stymulacja dyskusji. W praktyce oznacza to, że pod koniec polskiej prezydencji w dalszym ciągu opierać się będziemy na propozycji przedstawionej przez KE w I połowie 2011 r. Niemniej jednak zasadniczą rolą Polski będzie sprawne „wytłumaczenie” propozycji, co pozwoli jeszcze przed końcem 2011 r., lub na początku 2012 r. rozpocząć pierwsze rundy negocjacyjne. Rozpoczęcie kolejnego etapu negocjacji będzie bowiem możliwe dopiero wtedy, gdy państwa członkowskie poznają rozwiązania i kierunki zaproponowane przez KE w propozycji wstępnej. Nie należy się jednakże spodziewać, że zadanie stojące przed Polską będzie łatwe. Nie stanie się tak choćby z powodu braku chęci na utratę pozycji negocjacyjnych poszczególnych państw członkowskich oraz z chęci obrony priorytetów, które zaprezentuje KE w swojej propozycji. Ponadto Polska musi być przygotowana na sytuacje patowo-kryzysowe. Istnieje potrzeba wypracowania mechanizmu, który pozwoli prowadzić dyskusję nawet w sytuacji impasu podobnego do blokady 6 państw płatników netto z negocjacji z lat 2004– 2005. Wówczas pojawił się tzw. list sześciu, w którym to sygnatariusze optowali za znacznym ograniczeniem wielkości budżetu UE. Ówczesne prezydencje starały się tak kierować debatę europejską, aby nie utkwiła ona w nierozwiązywalnym konflikcie pomiędzy zwolennikami i przeciwnikami wspomnianej propozycji.
Polska prezydencja wychodzi z założenia, że teraz trzeba przejść do kolejnego etapu działań – czas na wypracowanie modelu wzrostu, dzięki któremu UE będzie zdolna do dalszego rozwoju społeczno-gospodarczego.
Zdaniem polskiej prezydencji, wzmocnienie wzrostu gospodarczego powinno odbywać się po przez rozwój rynku wewnętrznego (w tym elektronicznego) oraz wykorzystanie budżetu UE do budowy konkurencyjnej Europy.
Polska będzie chciała wypracować jak najkorzystniejszą ofertę finansową dla całej Wspólnoty. To nowy budżet unijny ma być narzędziem inwestycyjnym, które przyczyni się do wzrostu gospodarczego UE. Głównym elementem polityki inwestycyjnej Unii powinna pozostać polityka spójności, służąca realizacji celów strategii „Europa 2020”. Istotna będzie także reforma Wspólnej Polityki Rolnej, która zapewni modernizację europejskiego rolnictwa i większą konkurencyjność.
Komisja Europejska pierwszą propozycję nowych Wieloletnich Ram Finansowych przedstawi już w połowie tego roku. Będzie to stanowiło duże wyzwanie dla Polski, która w tym czasie przejmie przewodnictwo w Unii Europejskiej. Oczekuje się, że Komisja Europejska, pod budżetową przywództwem Komisarza Janusza Lewandowskiego, przestawi budżet realny, ale ambitny, mający szansę bycia narzędziem realizacji celów, które Unia wytyczyła sobie przyjmując w zeszłym roku Strategię Europa 2020. Bez wątpienia Komisja będzie miała w tym względzie silnego sojusznika w postaci Parlamentu Europejskiego.
Negocjacje te mają niezwykle istotne znaczenie dla polskiej gospodarki albowiem przekładają się na wysokość funduszy europejskich przeznaczonych na potrzeby rozwojowe naszego państwa. Od kształtu opracowanego budżetu będzie zależała m.in. wysokość dotacji, z których będą mogli skorzystać polscy przedsiębiorcy w ramach nowej perspektywy finansowej UE.
Negocjacje unijnego budżetu na lata 2014-2020 będą kluczowym czynnikiem stanowiącym o sukcesie polskiego przewodnictwa.
IV KAPITAŁ INTELEKTUALNY
Kapitał intelektualny to ogół niematerialnych aktywów ludzi, przedsiębiorstw, społeczności, regionów i instytucji, które odpowiednio wykorzystane mogą być źródłem obecnego i przyszłego dobrostanu kraju. Teoria ekonomiczna i doświadczenia różnych państw wskazują, że jego rola jest fundamentalna dla zapewnienia trwałego rozwoju gospodarczego.
Szacuje się, że w 2025 roku liczba ludzi na świecie zwiększy się o około 20 proc. i osiągnie poziom 8 mld, przy czym praktycznie cały wzrost nastąpi w Azji i Afryce. Mieszkańcy UE stanowić będą 6,5 proc. globalnej populacji, jednocześnie blisko 30 proc. z nich przekroczy 65. rok życia. W tym kontekście coraz ważniejsza staje się nowoczesna wiedza, jakość wykształcenia i pracy czy zdolność do myślenia innowacyjnego. Tymczasem UE notuje niższy poziom kompetencji podstawowych, zawodowych oraz związanych z funkcjonowaniem w globalnej gospodarce w porównaniu z wieloma państwami świata (w samej Unii widać zróżnicowanie między Skandynawią i resztą krajów). Rośnie znaczenie edukacji, coraz częściej obejmuje ona całe życie zawodowe. Według badań Eurostatu z 2007 roku w krajach skandynawskich i Wielkiej Brytanii 1/5 pracowników w wieku 25–64 lat korzysta z programów uczenia się przez całe życie; w UE-27 jest to niespełna 10 proc., a w Polsce zaledwie 5 proc.
Na rozwój sektorów wiedzochłonnych (np. biotechnologia i telekomunikacja) mocno stawiają tzw. gospodarki wschodzące (Brazylia, Rosja, Indie, Indonezja, Chiny i RPA). W 2025 roku udział Indii i Chin może osiągnąć 20 proc. nakładów ponoszonych na działalność B+R na świecie (dwa razy więcej niż obecnie). Słabość UE wobec państw OECD, zwłaszcza USA, uwidacznia się, gdy porównamy udział naukowców zatrudnionych w przedsiębiorstwach w ogólnej ich liczbie. Choć w Europie działa wiele nowoczesnych uniwersytetów, to zaledwie dwa (Cambridge i Oksford) znajdują się wśród 20 najlepszych uczelni na świecie, zaś najwyżej sklasyfikowaną uczelnią z Europy Środkowowschodniej jest praski Uniwersytet Karola (trzecia setka rankingu szanghajskiego). Podobną koncentrację widać w publikacjach naukowych (w 2003 roku tylko 2 proc. publikacji naukowych pochodziło z Polski, Czech i Węgier) oraz rozwiązaniach ułatwiających prowadzenie biznesu.
Istotny jest samorząd terytorialny, społecznie odpowiedzialne przedsiębiorstwa, organizacje pozarządowe, a także demokratyczny sposób rządzenia, czyli włączanie obywateli w debaty publiczne. W związku ze starzeniem się społeczeństwa europejskiego zmienić się musi system edukacji. Jego podstawę powinno stanowić kształtowanie szacunku, otwartości, kooperatywności, komunikatywności, kreatywności i zaufania, zarówno między obywatelami, jak i między obywatelami a instytucjami (obecnie największy poziom zaufania charakteryzuje państwa północnej i zachodniej Europy). Zauważyć należy znaczenie nowych technologii, umożliwiających budowanie platform komunikacyjnych (portale społecznościowe to nowe przestrzenie demokracji społecznej, funkcjonujące ponad tradycyjnymi podziałami kulturowymi i społecznymi).
Poszczególne państwa różnią się stopniem powiązań ich gospodarki z gospodarką światową. Pogłębianiu współpracy na poziomie regionu sprzyja bliskość geograficzna, kulturowa oraz instytucjonalna (zbliżony system ustrojowy i prawny). Znajduje to wyraz w wysokim udziale handlu wewnątrz poszczególnych regionów, a także wewnątrzregionalnych, bezpośrednich inwestycji zagranicznych. Ważnym stymulatorem integracji na poziomie regionalnym są także inicjatywy tworzenia regionalnych bloków gospodarczych i politycznych, jak UE czy Północnoamerykański Układ Wolnego Handlu (NAFTA). Intensyfikacja procesu regionalizacji zbiega się z liberalizacją przepływów handlowych w ramach Światowej Organizacji Handlu.
W ostatnich latach Unia Europejska podejmowała działania na rzecz kapitału intelektualnego. Dość wspomnieć proces boloński, Europejską Radę do spraw Badań Naukowych, Europejski Instytut Innowacji i Technologii, zwiększenie środków na naukę w 7. Programie Ramowym. W 2008 roku Komisja Europejska zidentyfikowała sześć rynków zdolnych do wprowadzania rozwiązań innowacyjnych, z bazą technologiczną i przemysłową na naszym kontynencie (e-zdrowie, zrównoważone budownictwo, tekstylia ochronne, produkty pochodzenia biologicznego, recykling, energia odnawialna). Propagowano model flexicurity (łączenie elastyczności rynków pracy z bezpieczeństwem przychodów), promowano równe szanse i bogactwo kulturowe Unii.
Niestety wskaźniki odnoszące się do poszczególnych rodzajów kapitału intelektualnego nadal wykazują dużą rozpiętość między krajami członkowskimi UE. Zauważalna jest silna polaryzacja – na jednym krańcu kraje ze stosunkowo dużym kapitałem ludzkim, na drugim – te z relatywnie wysokim kapitałem strukturalnym i społecznym. Przezwyciężyć tę dwubiegunowość, zagrażającą dalszemu rozwojowi wspólnoty, może europejska polityka spójności, ale przejście do gospodarki opartej na wysokich technologiach wymaga głębszych zmian. Przykłady Meksyku, Indii, Chin czy Izraela dowodzą, że nie ma uniwersalnego wzorca rozwoju. Unia Europejska jest zróżnicowana pod względem gospodarczym, społecznym i kulturowym, co można potraktować zarówno jako utrudnienie, jak i jako szansę. Jednak jej wykorzystanie wymaga większego zaangażowania państw członkowskich na rzecz zwiększenia spójności społecznej, gospodarczej i terytorialnej.
Ponieważ w Polsce wyczerpują się dotychczasowe przewagi konkurencyjne (choćby relatywnie niskie koszty pracy) konieczne jest kreowanie nowych przewag. Zapewnienie trwałego wzrostu gospodarczego oraz poprawa jakości życia będą zależeć od stopnia, w jakim przewagi owe oprą się na kapitale intelektualnym. W wydanym dwa lata temu Raporcie o kapitale intelektualnym Polski zidentyfikowano niezbędne obszary reform. Rekomendacje w kluczowych dla rozwoju sferach funkcjonowania państwa szczegółowo przedstawiono w Raporcie Polska 2030. Wyzwania rozwojowe, opracowanym przez zespół doradców strategicznych premiera. Koncepcja kapitału intelektualnego znalazła również swój wyraz w Planie uporządkowania strategii rozwoju, przyjętym przez Radę Ministrów 24 listopada 2009. Zmiany określone w dokumentach strategicznych znalazły wyraz w konkretnych inicjatywach legislacyjnych, np. w pakiecie ustaw reformujących system nauki oraz pracach nad reformą systemu szkolnictwa wyższego. Warte odnotowania jest powołanie (w lutym tego roku) międzyresortowego zespołu do spraw uczenia się przez całe życie.
Do kapitału intelektualnego nawiązują także dokumenty strategiczne związane z członkostwem Polski w UE, zwłaszcza Krajowy Program Reform na lata 2008–2011 na rzecz strategii lizbońskiej, wyodrębniający obszary priorytetowe (aktywne społeczeństwo, innowacyjna gospodarka i sprawne instytucje). Kierunek ten powinno się kontynuować w nowym programie, który będzie wypełniał założenia strategii Europa 2020. Dokument ten dostrzega, że optymalne wykorzystanie umiejętności i kreatywności obywateli wspólnoty to najskuteczniejsza droga, by przezwyciężyć kryzys i sprostać globalnym wyzwaniom.
Podstawową słabością dotychczasowych działań było odrębne traktowanie kluczowych kwestii, na przykład Europejskiej Przestrzeni Badawczej i Europejskiej Przestrzeni Szkolnictwa Wyższego. Koncepcja pełnego wykorzystania kapitału intelektualnego, proponowana jako priorytet polskiej prezydencji, pozwoli wykorzystać synergię między poszczególnymi inicjatywami podejmowanymi na poziomie wspólnotowym i krajowym (Synergia to współdziałanie różnych czynników, którego efekt jest większy niż suma poszczególnych oddzielnych działań).
V PEŁNE WYKORZYSTANIE KAPITAŁU INTELEKTUALNEGO EUROPY
Inteligentny, zrównoważony i sprzyjający włączeniu społecznemu wzrost gospodarczy będzie możliwy jedynie przez pełne wykorzystanie wszystkich możliwości społeczno-gospodarczych, jakie tkwią w poszczególnych państwach członkowskich. Dzięki temu będzie możliwe zapewnienie dalszej spójności społecznej, gospodarczej i terytorialnej Unii Europejskiej. Polska Prezydencja chce wypełnić tę lukę poprzez podjęcie tematu kapitału intelektualnego na forum Unii Europejskiej.
W tym celu Polska proponuje podjęcie współpracy z Komisją Europejską na rzecz realizacji konkretnych inicjatyw w dziedzinie wzrostu kapitału intelektualnego w II połowie 2011 r. Prezydencja Polski ma na celu wzmocnienie spójności między politykami UE, która prowadziłaby potencjalnie do bardziej efektywnego wykorzystania zasobów intelektualnych Europy.
W opinii Rzeczpospolitej wykorzystywanie kapitału intelektualnego winno stać się kluczowym zagadnieniem strategii rozwoju gospodarczego "Europa 2020". Służyć ma to utworzeniu przewagi konkurencyjnej Europy na tle reszty świata. Rozwój zasobów intelektualnych staje się warunkiem koniecznym dla osiągnięcia wzrostu gospodarczego w ramach projektu europejskiego.
Dla Prezydencji Rzeczpospolitej w Unii Europejskiej istotna stała się kwestia konkurencyjności oraz polityki przemysłowej. Zapowiedziano podjęcie tematu innowacyjności, przejawiającego się w perspektywie przyjęcia regulacji w dziedzinie patentu Unii Europejskiej. Przewodnictwo Rzeczpospolitej na forum UE doprowadzić ma do rozwoju przedsiębiorczości, a także wzrostu konkurencyjności w Europie. Polska wyraża wolę przeglądu acquis w dziedzinie praw konsumenta, podniesienia poziomu bezpieczeństwa produktów konsumenckich oraz wzmocnienia nadzoru rynku w odniesieniu do produktów powodujących zagrożenie. Prezydencja Rzeczpospolitej prowadzić ma ożywione działania w dziedzinie praw autorskich na forum Unii Europejskiej w II połowie 2011 r. Polska zobowiązała się do prezentacji stanowiska Unii Europejskiej na forum Światowej Organizacji Własności Intelektualnej.
Nasza prezydencja podejmie też działania, które będą sprzyjać lepszemu wykorzystaniu kapitału intelektualnego Europy. Służyć temu będzie modernizacja uniwersytetów, wykorzystanie potencjału naukowego i mobilność młodzieży. Nacisk położony zostanie na współpracę szkół wyższych z biznesem. Polska podejmie działania na rzecz wdrożenia inicjatywy „Unia Innowacji”.
Realizacja priorytetu przysłuży się umacnianiu geograficznej, politycznej, społecznej i gospodarczej integralności Europy oraz otwartości Unii Europejskiej na współpracę międzynarodową. Korespondując z celami Europa 2020, zwróci uwagę na potrzebę usprawnienia i zintegrowania dotychczasowego systemu zarządzania publicznego. Ponadto, wpisze się w dyskusję dotyczącą kształtu perspektywy finansowej na lata 2014-2020, w szczególności sposobu wykorzystania polityki spójności jako narzędzia odpowiadającego na współczesne wyzwania rozwojowe. Pozwoli także na racjonalne ukierunkowanie publicznej debaty nad nowymi sposobami pomiaru dobrobytu jednostek i społeczeństw oraz nad równowagą ich rozwoju.
Wstępne propozycje działań i inicjatyw na forum Unii Europejskiej związane z Priorytetem obejmują dwa wymiary:
- analityczny - w ramach którego planowane jest przygotowanie wspólnie z Komisją Europejską metodyki pomiaru kapitału intelektualnego w Unii Europejskiej, w tym również wyceny kapitału intelektualnego przedsiębiorstw, co stanowić będzie istotny krok na drodze do przygotowania raportu prezentującego wyniki pomiaru kapitału intelektualnego w Unii Europejskiej;
- strategiczny - w ramach którego planowane jest podjęcie debaty na temat pełnego wykorzystania kapitału intelektualnego na forum Unii Europejskiej ze szczególnym uwzględnieniem polityki spójności, w tym przyjęcie przez Komisję Europejską komunikatu w sprawie kapitału intelektualnego oraz przyjęcie przez Radę Unii Europejskiej konkluzji w tej sprawie.
Przewiduje się następujące korzyści wynikające z priorytetu:
- intensyfikacja przepływu wiedzy – mobilność naukowców;
- zwiększanie znaczenia koncepcji „otwartej nauki” – otwarty dostęp do wiedzy;
- wzmacnianie realnego potencjału sektora badań i rozwoju w UE – budowanie synergii między krajowymi i unijnymi programami badawczymi;
- przyspieszenie rozwoju i modernizacji infrastruktury badawczej – budowa urządzeń badawczych i zaplecza wyższych uczelni;
- wykorzystanie endogennego potencjału miast i regionów – podnoszenie atrakcyjności inwestycyjnej, kulturowej, przyrodniczej i turystycznej;
- przeciwdziałanie wykluczeniu społecznemu poprzez szeroko rozumianą aktywność fizyczną – sport jako narzędzie sprzyjające integracji społecznej;
- wzmocnienie kapitału społecznego Europy – zaktywizowanie relacji międzyludzkich, rozwój sektorów kreatywnych, rozpowszechnianie edukacji kulturalnej.
Realizacja priorytetu przyczyni się również do wzmocnienia działań podejmowanych w ramach innych priorytetów sektorowych, poprzez pokazanie spójności między nimi, zwłaszcza w obszarach takich, jak: nauka i szkolnictwo wyższe, innowacyjność, edukacja, kultura i dziedzictwo narodowe, praca i polityka społeczna czy sport.
W dziedzinie kultury tematem przewodnim polskiej Prezydencji będzie rozwój innowacji społecznych i kapitału intelektualnego (poprzez inwestowanie w kulturę, wspieranie uczestnictwa w kulturze oraz promowanie edukacji kulturalnej i artystycznej osób w każdym wieku) oraz negocjacje kolejnych edycji programów: Kultura i Europa dla Obywateli.
Polska planuje podjąć kwestie związane z procesami cyfryzacji i digitalizacji odnoszące się do takich projektów, jak Europejska Biblioteka Cyfrowa Europeana, kino europejskie w erze cyfrowej, czy kontynuacja programu „Media 2007”.
W dziedzinie edukacji priorytetami polskiej Prezydencji będą
takie zagadnienia, jak: - rozwój mobilności uczniów, studentów i nauczycieli
(także akademickich), również ze Wschodem (w tym z krajami Partnerstwa
Wschodniego),
- wsparcie edukacji dzieci osób migrujących,
- zwiększenie skuteczności polityki na rzecz poprawy kompetencji kluczowych w
kontekście ustalania priorytetów współpracy europejskiej w dziedzinie
kształcenia i szkolenia („ET 2020”) oraz modernizacja uniwersytetów.
W obrębie działań dotyczących młodzieży Polska priorytetowo zamierza potraktować promocję uczestnictwa młodzieży w mobilności w ramach edukacji pozaformalnej i wolontariatu ze szczególnym uwzględnieniem współpracy z krajami Partnerstwa Wschodniego.
Z kolei w dziedzinie sportu planuje się przyjęcie Europejskiego Programu Sportowego na lata 2012-2013. W tym kontekście obszarami szczególnie promowanymi przez Polskę będą społeczny i ekonomiczny wymiar sportu.
Koordynacja priorytetu przypadła Ministerstwu Nauki i Szkolnictwa Wyższego. W 2008 roku zespół doradców strategicznych premiera podjął prace nad raportem dotyczącym kapitału intelektualnego w Polsce. Dokument zainicjował dyskusję nad rolą kapitału intelektualnego w rozwoju kraju. Teraz przyszedł czas na zbadanie potencjału, jaki drzemie w 27 krajach wchodzących w skład Unii.
Departament Strategii Ministerstwa jest otwarty na wszelkie
wskazówki dotyczące realizacji Priorytetu. Można je zgłaszać na adres
Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego, ul. Hoża 20, 00-529 Warszawa, faksem
na numer 22 628 97 13 lub drogą mailową na adres:
kapital@mnisw.gov.pl
VI Z DONIESIEŃ PRASOWYCH
1. Informację na temat priorytetów polskiej Prezydencji i negocjacji wieloletnich ram finansowych Unii Europejskiej na lata 2013+ przedstawił sekretarz stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych Mikołaj Dowgielewicz.
Minister poinformował o trwającej obecnie dyskusji na temat budżetu europejskiego i znaczenia zapisów Strategii UE 2020 dla jego przyszłego kształtu. Poruszył również kwestię projektu wieloletnich ram finansowych Unii Europejskiej.
Podjęcie przez polską prezydencję tematu negocjacji wieloletnich ram finansowych na lata 2014-2020 wynika z agendy UE. Według porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie perspektywy finansowej na lata 2007-2013 Komisja Europejska musi do końca I połowy 2011 r. przedstawić propozycję wieloletnich ram finansowych na lata po 2013 r.
Budżet Unii Europejskiej powinien realizować cele Unii Europejskiej i ma być budżetem rozwoju. Podczas polskiej prezydencji będzie miała miejsce analiza propozycji Komisji Europejskiej i identyfikacji głównych zagadnień negocjacyjnych. Rozmowy na ten temat rozpoczną się w połowie 2011 r., a ich formalne zakończenie nastąpi w 2012 r.
Celem polskiej Prezydencji będzie przede wszystkim sprawne przeprowadzenie procesu negocjacji przy maksymalnym zaawansowaniu rozmów, w tym umożliwienie artykulacji interesów wszystkim państwom członkowskim. Potraktowanie negocjacji wieloletnich ram finansowych jako priorytetu ma poparcie instytucji unijnych oraz państw członkowskich. Polska zmierzy się z wyzwaniem pogodzenia interesów narodowych i preferencji dla jak największego budżetu UE, z rolą bezstronnego mediatora, dążącego do znalezienia kompromisu.
Minister Dowgielewicz informując o genezie i przewidywanym harmonogramie prac nad wieloletnimi ramami finansowymi na lata 2013+ stwierdził, że Parlament Europejski powołał komisję specjalną, która ma się zajmować wieloletnimi ramami finansowymi. W komisji tej pracuje doświadczona polska grupa europosłów.
Do każdej prezydencji należy porozumienie się z Parlamentem Europejskim i kierowanie tak pracami, aby nie doszło do sytuacji kryzysowej. Dla Polski, która jest największym beneficjentem netto, będzie to trudne zadanie, ponieważ w trakcie prezydencji Polska będzie musiała realizować rolę „uczciwego pośrednika”, ale także sprawnie przeprowadzić proces negocjacji. Do Polski będzie należała wstępna identyfikacja obszarów konsensusu i umożliwienie wszystkim państwom członkowskim artykulacji swoich interesów. Polska, dążąc do znalezienia kompromisu, zmierzy się z wyzwaniem pogodzenia interesów narodowych i jednocześnie preferencji dla jak największego budżetu UE.
W dyskusji europoseł Ryszard Czarnecki poruszył m.in.– ważny jego zdaniem- problem związany z tworzeniem takich instrumentów finansowych, których celem jest jak największa relacjonalizacja składki członkowskiej kosztem polityki spójności. Dodał, że jest to tendencja reprezentowana przez najbogatsze państwa UE. Poruszył również problem zmiany liczby priorytetów proponowanych przez Polskę i usunięcia z ich składu kwestii strategii Morza Bałtyckiego.
W dyskusji Minister, odnosząc się do wystąpienia europosła, zwrócił uwagę na konieczność dostosowywania, a także zmian niektórych priorytetów w wyniku powstawania nowych sytuacji i wydarzeń, których konsekwencje dotyczą również Polski. Należy brać pod uwagę realną możliwość realizacji priorytetów. Bardzo ważnym priorytetem będą negocjacje budżetowe, dokończenie realizacji decyzji traktatowych, priorytetem będzie również partnerstwo wschodnie, rynki wewnętrzne i zewnętrzne, aspekty polityki energetycznej.
Dla Polski kluczową sprawą jest przedstawienie przez Komisję Europejską swoich propozycji zanim Rada podejmie decyzje dotyczące kształtu przyszłego budżetu.
Senatorowie w dyskusji poruszyli kwestie współpracy w ramach trio Polska-Dania-Cypr, współdziałania w obszarze wspólnych celów, możliwości współdziałania w ramach Trójkąta Weimarskiego, wspólnej polityki rolnej w szczególności możliwości realizacji jej w obecnym kształcie i w tym kontekście kwestii zbieżność lub rozbieżność interesów Polski i Francji; problemu partycypacji Polski jako beneficjenta funduszu spójności w funduszach dotyczących rozwoju technologii i badań naukowych.
Minister Dowgielewicz odnosząc się do poruszonych w dyskusji problemów stwierdził m.in., że realnych priorytetów powinno być niewiele i dotyczyć one będą negocjacji wieloletnich ram finansowych, partnerstwa wschodniego, kwestii związanych z rynkiem wewnętrznym, zewnętrznymi aspektami polityki energetycznej, wspólnej polityki bezpieczeństwa i obrony. Wyjaśnił, że jeśli chodzi o prace w ramach trio, to przebiegają one dobrze, szczególnie dobra jest współpraca między resortami i ekspertami, natomiast realny wpływ trio ma miejsce na szczeblu ministrów.
Senator Edmund Wittbrodt zwrócił uwagę na trudność w podejmowaniu decyzji budżetowych w sytuacji wymaganej jednomyślności. Wracając do kwestii priorytetów i ogłoszenia ich przez rząd przed rozpoczęciem polskiej prezydencji stwierdził, że w tej sprawie powinna odbyć się debata plenarna w Senacie.
2. Hiszpania a ramy finansowe UE 2014-2020
Bartłomiej Znojek
Negocjacje w sprawie nowych wieloletnich ram finansowych UE rozpoczną się w ciągu najbliższych miesięcy. Proces będzie ważny zwłaszcza dla Hiszpanii, która w 2014 r. stanie się płatnikiem netto do budżetu UE. W odpowiedzi na zmieniający się status rząd hiszpański będzie dążył do reformy systemu składek i wydatków oraz do wprowadzenia rozwiązań, które pozwolą państwu nadal korzystać ze znacznych środków z unijnych funduszy. Niepewna sytuacja gospodarcza może jednak negatywnie wpłynąć na pozycję negocjacyjną Hiszpanii.
W grudniu 2010 r. rząd hiszpański sprzeciwił się inicjatywie rządu brytyjskiego, aby zablokować wzrost wydatków z budżetu UE. Argumentował, że żadne warunki wstępne dla negocjacji nie powinny być przedstawiane dopóki nie rozpocznie się oficjalna dyskusja po publikacji ostatecznej propozycji Komisji Europejskiej (KE) – prawdopodobnie w czerwcu 2011 r., Chociaż stanowisko władz hiszpańskich będzie przedstawione dopiero jako odpowiedź na dokument Komisji, przedstawiciele rządu wskazali już w swoich deklaracjach pewne kwestie, na które będzie zwracać uwagę Hiszpania.
Hiszpania opowiada się za silną Unią Europejską dysponującą odpowiednimi środkami do realizacji celów traktatowych i polityk wspólnotowych. Najważniejszą kwestią podczas negocjacji powinno być równoczesne podjęcie tematów składek i wydatków budżetu UE. Ponadto zanim debata na temat wydatków nabierze tempa, niezbędna będzie dokładna analiza i konsensus w sprawie systemu narodowych wpłat.
Zdaniem Hiszpanii niezależnie od tego czy przekroczenie wskaźników określonych w zasadach polityki spójności wynika z naturalnego rozwoju czy z „efektu statystycznego”, regiony nie mogą być narażone na nagłe wstrzymanie dopływu środków pochodzących z funduszy unijnych. Następne ramy finansowe UE powinny być ponadto ściśle związane z celami strategii „Europa 2020” przyjętej w czerwcu 2010 r. Podczas negocjacji Hiszpania będzie zwracała uwagę na finansowanie takich kwestii jak polityka imigracyjna, badania i rozwój, polityka klimatyczna czy edukacja.
Hiszpania popiera politykę spójności będącą urzeczywistnieniem zasady solidarności oraz istotnym instrumentem służącym rozwojowi UE. Jest jednakże 10,zainteresowana aktualizacją celów tej polityki i skorelowaniem jej założeń z celami strategii „Europa 2020”.
Rząd hiszpański uważa, że każdy region o niskich wskaźnikach konkurencyjności powinien mieć prawo do otrzymywania środków z funduszu spójności niezależnie od dochodów – 2005. i poziomu rozwoju gospodarczego. Hiszpania będzie zabiegała o specjalne traktowanie terytoriów ultraperyferyjnych (np. Wysp Kanaryjskich) i regionów wyspiarskich (np. Balearów). Będzie również chciała wynegocjować okresy przejściowe dla regionów, które wejdą w skład grupy podlegającej celowi „konkurencyjności”. Ponadto może zabiegać o zróżnicowanie statusu regionów w ramach tego celu, tak, aby uwzględnić znaczne różnice istniejące między poszczególnymi obszarami. Miałoby temu służyć wprowadzenie wskaźników pozwalających na dokładniejsze określenie rzeczywistego poziomu rozwoju regionów.
VII BIBLIOGRAFIA
„Prezydencja Polski w UE 2011” Urząd Komitetu Integracji
Europejskiej Departament Analiz i Strategii
Parlamentarny wymiar polskiego przewodnictwa w UE w II połowie 2011 r. „Negocjacje wieloletnich ram finansowych 2014-2020” - Senat Rzeczypospolitej Polskiej, Warszawa, 17 grudnia 2010 r. (przemówienie Profesor Danuta Hübner)
http://www.ukie.gov.pl
http://europarlament.pap.pl/palio/html.run?_Instance=cms_ep.pap.pl&_PageID=1&_
http://www.premier.gov.pl):
http://www.prezydencjaue.gov.pl/priorytety-ogolne/rynek-wewntrzny
http://www.wprost.pl/ar/189103/Polska-organizatorem-unijnego-Forum-Rynku-Wewnetrznego/
http://prezydencjaue.gov.pl/prasa-o-prezydencjach/82
http://www.msz.gov.pl/Partnerstwo,Wschodnie,19887.html?PHPSESSID=fc3d628c45b2bfcb1a5e68d43319ff0f
http://www.prawnik.pl/temat-dnia/127842,Instrument-opcjonalny-w-zakresie-europejskiego-prawa-umow-
http://www.prezydencjaue.gov.pl/priorytety-ogolne/negocjacje-wieloletnich-ram-finansowych-2014-2020
http://www.innowacyjnosc.gpw.pl/kip/
„Projekt współfinansowany
ze środków Komisji Europejskiej”
Na fladze europejskiej o
prostokątnym kształcie przedstawiony jest okrąg złożony z dwunastu złotych
gwiazd na lazurowym tle, który symbolizuje solidarność i harmonię między
narodami Europy. Liczba gwiazd nie jest związana z liczbą Państw Członkowskich.
Gwiazd jest dwanaście, ponieważ liczba dwanaście jest tradycyjnie symbolem
doskonałości, pełni i jedności. Dlatego też, flaga pozostaje jednakowa, bez
względu na rozszerzenia UE. Flaga europejska jest jedynym emblematem używanym
przez Komisję Europejską