Patrzcie, o patrzcie, wy, ziemi tej dzieci,

Na mnie, kroczącą w smutne śmierci cienie,

Oglądającą ostatnie promienie

Słońca, co nigdy już mi nie zaświeci;

Bo mnie Hadesa dziś ręka śmiertelna

Do Acherontu bladych wiedzie włości

Ani zaznałam miłości,

Ani mi zabrzmi żadna pieśń weselna;

Ale na zimne Acherontu łoże

Ciało nieszczęsne me złożę.

Pieśni ty godna, i w chwały rozkwicie

W kraj śmierci niesiesz twe życie.

Ani cię chorób przygnębiło brzemię,

Ni miecza ostrze zwaliło na ziemię.

Lecz własnowolna, nie dobiegłszy kresu,

Żywa w kraj stąpasz hadesu.

Słyszałam niegdyś o frygijskiej Niobie,

Córce Tantala i jej strasznym zgonie,

Że skamieniała w swej niemej żałobie

I odtąd ciągle we łzach bólu tonie.

Skała owiła ją, jak bujne bluszcze,

A na jej szczytach śnieg miecie, deszcz pluszcze,

Rozpaczy łkaniem zroszone jej łono -

Mnie też kamienną pościel przeznaczono.

Lecz ona przecież z krwi bogów jest rodem,

My śmiertelnego pokolenia płodem.

Hołd jednak temu, kto choć w śmierci progu

Dorówna bogu.

Urągasz biednej. Czemuż obelżywą

Mową mnie ranisz, pókim jeszcze żywą?

Miasto i męże dzierżący te grody,

Wzywam was, zwróćcie litosne swe oczy,

I wy, Teb gaje i dirkejskie wody,

Na mnie, co idę ku ciemnej pomroczy,

Nie opłakana przez przyjaciół żale,

Do niezwykłego grobowca gdzieś w skale.

O, ja nieszczęsna!

Anim ja zmarła, ani też przy życiu;

Śmierć mnie już trzyma w swym mroźnym spowiciu.

W nadmiarze pychy zuchwałej

Z tronem się Diki twe myśli i mowy

Zderzyły w locie, złamały.

Zły duch cię ściga rodowy.

Mowa ta głębią mego serca targa;

Dotknąłeś ojca ty sromu,

I w słowach twoich rozbrzmiała znów skarga

Nad nieszczęściami Labdakidów domu.

Straszną ja pomnę łożnicę,

W której syn z matką zdrożne śluby wiąże.

Nieszczęśni moi rodzice!

Klątwą brzemienna dziś do was podążę,

Dziewiczość niosąc wam serca.

O drogi bracie, złowrogie twe śluby

Były początkiem pogromu i zguby;

Tyś - choć zmarły - mój morderca.

Zmarłych czcić - czcigodny czyn,

Ale godny kaźni błąd -

Łamać prawo, walić rząd.

Tyś zginęła z własnych win.

Bez łez, przyjaciół, weselnego pienia

Kroczę już, biedna, ku śmiertelnej toni.

Wnet już nie ujrzę ni słońca promienia.

Nikt łzy nad moją dolą nie uroni.