Klnę moich myśli śmierciodajne winy,

Co zatwardziły mi serce!

Widzicie teraz wśród jednej rodziny

Ofiary, ofiar mordercę.

Słowo dziś moje me czyny przeklina:

W samym, o! życia rozkwicie

Przedwczesne losy porwały mi syna,

Mój obłęd zmiażdżył to życie.

Późno się zdajesz poznawać, co słuszne.

Biada mi!

Przejrzałem biedny: jakiś bóg złowrogi

Zwalił na głowę mą brzemię,

Na szału popchnął mnie drogi,

Szczęście mi zdeptał, wbił w ziemię.

O biada! Do zguby

Wiodą śmiertelnych rachuby.

Panie! ty nieszczęść masz wielkie zasoby,

Bo jedne dźwigasz w twych rękach nieszczęsnych,

A drugie ujrzysz niebawem w twym domu.

Czyż ja nie na dnie już nieszczęścia głębi?

Nie masz już żony; syna twego matka

Właśnie na swoje targnęła się życie.

Nieubłagana przystani, hadesie,

Gdzież koniec moich boleści?

O! znowu nowe ten niesie

Godzące w serce mi wieści.

W męża, co legł już, wtórym godzisz ciosem,

Złowrogim słowem i głosem.

Biada! Nieszczęście z nieszczęścia się sączy,

Z synem śmierć żonę mi łączy.

Widzieć to możesz, dom stoi otworem.

Złe się jak burza nade mną zerwało,

Nie widzę końca mej męce;

Syna zmarłego dźwigałem ja w ręce,

A teraz żony martwe widzę ciało,

O, biada! matczyna

Rozpacz dognała już syna.

Zranionej ciężko nocą zaszły oczy,

U stóp ołtarza zajękła nad zgonem

Niegdyś chwalebnym syna Megareusa

I nad Haimonem, a wreszcie przekleństwa

Tobie rzuciła ciężkie, dzieciobójcy.

Groza mną trzęsie. Przecz mieczem nikt w łono

Ciosu mi śmierci nie zada?

O, ja nieszczęsny! O biada mi, biada!

W toń nieszczęść sunę spienioną.

W konaniu jeszcze za te wszystkie zgony

Na twoją głowę miotała przekleństwa.

Jakimże ona skończyła sposobem?

Żelazo w własnej utopiła piersi,

Słysząc o syna opłakanym końcu.

O biada! Win mi nie ujmie nikt inny,

Nie ujmie męki ni kaźni!

Ja bo nieszczęsny, ja twej śmierci winny.

Nuże o słudzy, wiedźcie mnie co raźniej,

Uwodźcie mnie stąd; niech moim obliczem

Nie mierżę, ja, co mniej jestem jak niczym!

Zysku ty szukasz, jestli zysk w nieszczęściu.

Bo lżejsza klęska, co nie gnębi długo.

Błogosławiony dzień ów, który nędzy

Kres już ostatni położy.

Przybądź, o przybądź co prędzej,

Niechbym nie ujrzał jutrzejszej już zorzy!

To rzecz przyszłości, dla obecnej chwili

Trza działać; tamto obmyślić - rzecz bogów.

Wszystkie pragnienia w tym jednym zawarłem.

O nic nie błagaj, bo próżne marzenia,

By człowiek uszedł swego przeznaczenia.

Wiedźcie mnie, sługi, uchodźcie stąd ze mną,

Mnie, który syna zabiłem wbrew woli

I tamtą. Biada! Aż w oczach mi ciemno.

Dokąd się zwrócić, gdzie spojrzeć w niedoli?

Wszystko mi łamie się w ręku,

Los mnie powalił, pełen burz i lęku.