Cytat

A dyć tośmy długo na taki dzień czekały. - Juści, ja myłam talerze widelce szurowała ścierką, dobrego słowa nie słyszała nigdy - a dyć czas, czas, bym jadła sama - tańcowała sama - hura!

Zmiłuj się, JW. Panie - ktoś może cię poznać - wychodźmy.

Jeśli kto mnie pozna, toś zginął - idźmy dalej.

Pod tym dębem siedzi klub lokajów.

Jużem ubił mojego dawnego pana.

Ja szukam dotąd mojego barona - zdrowie twoje!

Obywatele, schyleni nad prawidłem w pocie i poniżeniu, glancując buty, strzyżąc włosy, poczuliśmy prawa nasze- zdrowie klubu całego!

Zdrowie Prezesa - on nas powiedzie drogą honoru.

Dziękuję, Obywatele.

Z przedpokojów, więzień naszych, razem, zgodnie, jednym wypadliśmy rzutem - vivat! - Salonów znany śmieszności i wszeteczeństwa - vivat! - vivat!

Cóż to za głosy, twardsze i dziksze, wychodzące z tej gęstwiny na lewo?

To chór rzeźników, JW. Panie.

Obuch i nóż to broń nasza - szlachtuz to życie nasze.- Nam jedno czy bydło, czy panów rznąć. Dzieci siły i krwi, obojętnie patrzym na drugich, słabszych i bielszych - kto nas powoła, ten nas ma - dla panów woły, dla ludu panów bić będziem.

Obuch i nóż broń nasza - szlachtuz życie nasze - szlachtuz - szlachtuz - szlachtuz.

Tych lubię - przynajmniej nie wspominają ani o honorze, ani o filozofii. - Dobry wieczór pani.

JW. Panie, mów “obywatelko" - lub “wolna kobieto".

Cóż znaczy ten tytuł, skąd się wyrwał? - Fe - fe - cuchniesz starzyzną.

Język mi się zaplątał.

Jestem swobodną jako ty, niewiastą wolną, a towarzystwu za to, że mi prawa przyznało, rozdaję miłość moją.

Towarzystwo znów za to ci dało te pierścienie i ten łańcuch ametystowy. - Och! podwójnie dobroczynne towarzystwo.

Nie, te drobnostki zdarłam przed wyzwoleniem moim- z męża mego, wroga mego, wroga wolności, który mnie trzymał na uwięzi.

Życzę Obywatelce miłej przechadzki.

Któż jest ten dziwny żołnierz - oparty na szabli obosiecznej, z główką trupią na czapce, z drugą na felcechu, ż trzecią na piersiach? - Czy to nie sławny Bianchetti taki dziś kondotier ludów, jako dawniej bywali kondotiery książąt i rządów.

On sam, JW. Panie - dopiero od tygodnia do nas przybyły

Nad czym tak zamyślił się Generał?

Widzicie, Obywatele, ową lukę między jaworami? - Patrzcie dobrze - dojrzycie tam na górze zamek - doskonale widzę przez moją lunetę mury, okopy i cztery bastiony

Trudno go opanować.

Tysiąc tysięcy królów! - można obejść jarem, podkopać się i...

Czujesz ten kurek odwiedziony pod moim płaszczem?

Jakżeś więc to ułożył, obywatelu Generale?

Chociażeście moi bracia w wolności, nie jesteście moimi braćmi w geniuszu - po zwycięstwie dowie się każdy o moich planach.

Radzę wam, go zabijcie, bo tak się poczyna każda arystokracja

Przeklęstwo - przeklęstwo.

Cóż robisz pod tym drzewem, biedny człowiecze - czemu patrzysz tak dziko i mgławo?

Przeklęstwo kupcom, dyrektorom fabryki - najlepsze lata, w których inni ludzie kochają dziewczyny, biją się na otwartym polu, żeglują po otwartych morzach, ja prześlęczałem w ciasnej komorze nad warsztatem jedwabiu.

Wychylże czarę, którą trzymasz w dłoni.

Sił nie mam - podnieść do ust nie mogę - ledwo się tutaj przyczołgałem, ale dla mnie już nie zaświta dzień wolności.- Przeklęstwo kupcom, co jedwab sprzedają, i panom, co noszą jedwabie - przeklęstwo - przeklęstwo!

Tchórzu wolności, obywatelu Przechrzto, patrz na tę głowę bez życia, pływającą w pokrwawie zachodzącego słońca. Gdzie się podzieją teraz wasze wyrazy, wasze obietnice- równość - doskonałość i szczęście rodu ludzkiego?

Bodajbyś także za wcześnie zdechł i ciało twoje psy rozerwały na sztuki!

Puszczaj mnie - muszę zdać sprawę z mojego poselstwa.

Powiesz, żem cię miał za szpiega i dlatego zatrzymał.

Odgłosy biesiady głuchną z tyłu - przed nami już same tylko sosny i świerki, oblane promieńmi wieczoru

Nad drzewami skupiają się chmury - lepiej byś wrócił do swoich ludzi, którzy i tak już od dawna czekają na ciebie w jarze Św. Ignacego.

Dzięki ci za troskliwość, Mości Żydzie - nazad! - Chcę obywateli raz jeszcze w zmierzchu obejrzyć.

Syn chamów dobranoc zasyła staremu słonku.

Zdrowie twoje, dawny wrogu nasz, coś nas pędził do pracy i znoju - jutro, wschodząc, zastaniesz twoich niewolników przy mięsiwie i konwiach - a teraz, szklanko, idź do czarta!

Orszak chłopów tu ciągnie.

Nie wyrwiesz się - stój za tym pniem i milcz.

Naprzód, naprzód, pod namioty, do braci naszych - naprzód, naprzód, pod cień jaworów, na sen, na miłą wieczorną gawędkę - tam dziewki nas czekają - tam woły pobite, dawne pługów zaprzęgi, czekają nas.

Ciągnę go i wlokę, zżyma się i opiera - idź w rekruty - idź!

Dzieci moje, litości, litości!

Wróć mi wszystkie dni pańszczyzny.

Wskrzesz mi syna, Panie, spod batogów kozackich.

Chamy piją zdrowie twoje, Panie - przepraszają cię, Panie.

Upiór ssał krew i poty nasze - mamy upiora - nie puścim upiora - przez biesa. przez biesa, ty zginiesz wysoko, jako pan, jako wielki pan, wzniesion nad nami wszystkimi. - Panom tyranom śmierć - nam biednym, nam głodnym. Nam strudzonym jeść, spać i pić. - Jako snopy na polu, tak ich trupy będą - jako plewy w młockarniach, tak perzyny ich zamków - przez kosy nasze, siekiery i cepy, bracia, naprzód !

Nie mogłem twarzy dojrzeć wśród zastępów.

Może jaki przyjaciel lub krewny JW-go.

Nim pogardzam, a was nienawidzę - poezja to wszystko ozłoci kiedyś. - Dalej, Żydzie - dalej!