Nie czas mi jeszcze zasnąć, dziecię, bo dopiero połowa pracy dojdzie końca swojego z ich ostatnim westchnieniem.- Patrz na te obszary - na te ogromy, które stoją w poprzek między mną a myślą moją - trza zaludnić te puszcze - przedrążyć te skały - połączyć te jeziora - wydzielić grunt każdemu, by we dwójnasób tyle życia się urodziło na tych równinach, ile śmierci teraz na nich leży. - Inaczej dzieło zniszczenia odkupionym nie jest.

Bóg Wolności sił nam podda

Co mówisz o-Bogu - ślisko tu od krwi ludzkiej. - Czyjaż to krew? - Za nami dziedzińce zamkowe - sami jesteśmy, a zda mi się, jakoby tu był ktoś trzeci.

Chyba to ciało przebite.

Ciało jego powiernika - ciało martwe - ale tu duch czyjś, panuje - a ta czapka - ten sam herb na niej - dalej, patrz, kamień wystający nad przepaścią - na tym miejscu šerce jego pękło.

Bledniesz, Mistrzu.

Czy widzisz tam - wysoko - wysoko?

Nad ostrym szczytem widzę chmurę pochyłą, na której dogasają promienie słońca.

Znak straszny pali się na niej.

Chyba cię myli wzrok.

Milion ludu słuchało mnie przed chwalą - gdzie jest lud mój ?

Słyszysz ich okrzyki - wołają ciebie - czekają na ciebie.

Plotły kobiety i dzieci, że się tak zjawie ma, lecz dopiero w ostatni dzień.

Kto?

Jak słup śnieżnej jasności stoi ponad przepaściami - oburącz wsparty na krzyżu, jak na szabli mściciel. - Ze splecionych piorunów korona cierniowa.

Co się z tobą dzieje? co tobie jest?

Od błyskawicy tego wzroku chyba mrze, kto żyw.

Coraz to bardziej rumieniec zbiega ci z twarzy - chodźmy stąd - chodźmy - czy słyszysz mnie?

Połóż mi dłonie na oczach -- zadław mi pięściami źrenice- oddziel mnie od tego spojrzenia, co mnie rozkłada w proch.

Czy dobrze tak?

Nędzne ręce twe - jak u ducha, bez kości i mięsa - przejrzyste jak woda - przejrzyste jak szkło - przejrzyste jak powietrze. Widzę wciąż!

Oprzyj się na mnie.

Daj mi choć odrobinę ciemności!

O Mistrzu mój!

Ciemności - ciemności!

Hej ! obywatele - hej ! bracia - demokraty, na pomoc !- Hej! ratunku - pomocy - ratunku!

Galilaee vicisti!