Powitawszy chłopów starszy pan z długą czarną brodą zapytał:

- Który to gospodarz?

- Ja - rzekł Ślimak.

- Dawno tu mieszkasz?

- Od dziecka.

- I widziałeś, jak ta rzeka wylewa?

- Albo raz!...

- A nie pamiętasz, jak wysoko podnosi się woda?

- Czasami, jaśnie panie, wyleje nad łąkę tak, że chłop by się utopił.

- Wiesz to z pewnością?

- Wszyscy wiedzą, bo przecie i te wyrwy, co są z boku góry, to woda wyżarła.

- Trzeba będzie postawić most dziesięciosążniowy - odezwał się młodszy pan.

- Zapewne - odparł starszy. Rozejrzał się po łące i znowu zwrócił się do Ślimaka:

- A mleka u was dostaniemy?

- Już moja zeszła na dół, niech panowie pozwolą.

Panowie skierowali się do chaty, a za nimi Ślimak, Owczarz i nawet Magda. Jedzenie mleka przez podobnych gości było tak wielkim wypadkiem w gospodarstwie Ślimaka, że godziło się opuścić żniwo.

Nie mniejsza niespodzianka czekała ich na podwórzu. Ślimakowa z Jędrkiem wynieśli przed chaty stołki z poręczami i wiśniowy stół, nakryli go obrusem, położyli talerze, blaszane łyżki, osełkę masła, bułkę sitnego chleba i cały ser z kminkiem. Na progu chaty stała w pogotowiu dzieża zsiadłego mleka, a o kilkanaście kroków z boku trzy kury z gromadą kurcząt dziobały kaszę krzycząc i rozpychając się.

Panowie spojrzeli po sobie zdziwieni.

- No, no - szepnął młodszy - szlachcic lepiej by nas nie przyjął.

Siedli przy atole, zjedli pół dzieżki mleka, pochwalili ser i masło, w reszcie starszy zapytał Ślimakowej, co się należy?

- Niech panom będzie na zdrowie - odpowiedziała kobieta. Zdziwili się jeszcze więcej.

- Darmo objadać was nie możemy - rzekł starszy pan.

- My nie weźmiemy pieniędzy za gościnność. Wreszcie mój chłopiec tyle u państwa zarobił, jakby za cały dzień żniwa.

- A co?... - szepnął młodszy pan do sarszsgo. - Tacy są polscy chłopi!...