Twarzą podobna i równa z postawy,

Sercem też całym wydawała męża;

Igłę, wrzeciono, niewieście zabawy

Gardząc; twardego imała oręża;

Często, my śliwa, na żmudzkim rumaku,

W szorstkim ze skóry niedźwiedziej kirysie,

Spiąwszy na czole białe szpony rysie,

Pośród strzelczego hasała orszaku;

Z pociechą męża nieraz w tym ubiorze

Wracając z pola oczy myli gminne,

Nieraz od służby zwiedzionej na dworze

Odbiera hołdy książęciu powinne.