Tyle o czarnym rycerzu wiedziano.

Dziś w tymże płaszczu, na tymże rumaku;

Lecz po co przybył? skąd ród? jakie miano? -

Stójcie i patrzcie: uchyla szyszaku,.

Uchyla twarzy; on! Litawor! książę!

Dziw nagły zmysły i mowę zabiera,

Na koniec radość skrzepły głos rozwiąże;

Opłakanego widząc bohatera

Wrzasną i klasną, wrzask o gwiazdy bije:

“Litawor żyje! Książę, pan nasz żyje!"