Była naonczas książęciu zamężną,

Córa na Lidzie możnego dziedzica,

Z cór nadniemeńskich pierwsza krasawica,

Zwana Grażyną, czyli piękną księżną;

A chociaż wiekiem od młodej jutrzenki

Pod lat niewieścich schodziła południe,

Oboje, dziewki i matrony wdzięki

Na jednym licu zespoliła cudnie.

Powagą zadziwia, a świeżością znęca:

Zda się, że lato oglądasz przy wiośnie;

Że kwiat młodego nie stracił rumieńca,

A razem owoc wnet pełni dorośnie.

Nie tylko licem nikt jej nie mógł sprostać,

Ona się jedna w dworze całym szczyci,

Że bohaterską Litawora postać

Wzrostem wysmukłej dorówna kibici.

Książęca para, kiedy ją okoli

Służebne grono, jak w poziomym lesie

Sąsiednia para dorodnych topoli,

Nad wszystkich głowę wystrzeloną niesie.