Księże! o nie! ty tego nie czujesz obrazu!

Ty cukrowych ust lubej nie tknąłeś ni razu!

Niech ludzie świeccy bluźnią, szaleją młokosy,

Serce twe skamieniało na natury głosy.

O! luba, zginąłem w niebie,

Kiedym raz pierwszy pocałował ciebie!

(śpiewa)

Pocałunek jej, ach, nektar boski!

Jako płomień chwyta się z płomieniem,

Jak dwóch lutni zlewają się głoski

Harmonijnym ożenione brzmieniem.

(Chwyta Dziecię i chce pocałować; Dziecię ucieka)

(..)

I czegoż ona przede mną uciekła?

Czylim ją śmiałym przeraził wejrzeniem?

Czyli słówkiem lub skinieniem?

Muszę przypomnieć !

(przypomina)

Tak się w głowie kręci!...

Nie! nie! ja wszystko widzę jak na dłoni,

Nie zgubiłem żadnego wyrazu z pamięci;

Dwa tylko słowa powiedziałem do niéj.

(z żalem)

Księże, dwa tylko słowa!

« Jutro! bądź zdrowa!»

« Bądź zdrów!...» Gałązkę odrywa, podaje...

« Oto jest, rzekła: co nam tu

(na ziemię pokazuje)

zostaje!

Bądź zdrów!» - i w długiej ulicy

Niknie na kształt błyskawicy!