Słuchaj, powiem coś jeszcze... Byłem i w ogrodzie,

Pod tęż porę, w jesieni, przy wieczornym chłodzie,

Też same cieniowane chmurami niebiosa,

Tenże bladawy księżyc i kroplista rosa,

I tuman na kształt z lekka prószącego śniegu;

I gwiazdy toną w błękit po nocnym obiegu,

I taż sama nade mną świeci gwiazdka wschodnia,

Którą wtenczas widziałem, którą widzę co dnia;

W tychże miejscach toż samo uczucie paliło.

Wszystko było jak dawniej - tylko jej nie było!

Podchodzę ku altance, jakiś szmer u wniścia,

To ona?... Nie! to wietrzyk zżółkłe strząsał liścia.

Altano! mego szczęścia kolebko i grobie,

Tum poznał, tum pożegnał!... ach! com uczuł w tobie!

To miejsce może wczora było jej siedzeniem,

Ona wczora tym samym oddychała tchnieniem!

Słucham, oglądam wkoło, próżno wzrok się błąka,

Małegom tylko ujrzał nad sobą pająka,

Z listka wisząc, u słabej kołysał się nici,

Ja i on równie słabo do świata przybici!

Oparłem się o drzewo, wtem na końcu ławki

Widzę bukiety, trawkę, listek pośród trawki,

Tenże sam listek, listka mojego połowa,

(dobywa listek)

Który mi przypomina ostatnie: bądź zdrowa!

To mój dawny przyjaciel, czulem go powitał,

Długo z nim rozmawiałem i o wszystkom pytał:

Jak ona rano wstaje? czym się bawi z rana?

Jaką piosnkę najczęściej gra u fortepiana?

Do jakiego wybiega na przechadzkę zdroju?

W jakim najczęściej lubi bawić się pokoju?

Czy na moje wspomnienie rumieni się skromnie?

Czy sama czasem nie chcąc nie wspomina o mnie?...

Lecz co słyszę! o straszna ciekawości karo!

(ze złością uderza się w czoło)