(do Dziewczyny, ob. « Romantyczność» )

Nie łam twych rączek, niewiasto młoda;

Nie płacz, i oczek, i dłoni szkoda.

Te oczki innym źrenicom błysną,

Te rączki inną prawicę ścisną.

Od lasu para gołąbków leci,

Para gołąbków, a orlik trzeci:

Uszłaś, gołąbko, spojrzy do góry,

Czy jest za tobą mąż srebrnopióry?

Nie płacz, nie wzdychaj w próżnej żałobie,

Nowy małżonek grucha ku tobie,

Nóżki z ostrogą, szyję mu wieńczy!

Wstążka błękitna, a kolor tęczy.

Róża z fijałkiem na letniej łące

Podają sobie dłonie pachnące,

Pieszy robotnik kosi dąbrowę,

Zranił małżonka, zostawił wdowę.

Płaczesz i wzdychasz w próżnej żałobie,

Wysmukły narcyz kłania się tobie,

Jasną źrenicą śród polnych dzieci

Jak księżyc między gwiazdami świeci:

Nie łam twych rączek, niewiasto młoda,

Nie płacz, i rączek, i oczu szkoda.

Ten, po kim płaczesz, wzajem nie błyśnie

Okiem ku tobie, ręki nie ściśnie.

On ciemny krzyżyk w prawicy trzyma,

A miejsca w niebie szuka oczyma.

Dla niego na mszę daj, młoda wdowo,

A dla nas żywych piękne daj słowo.