Wznoszę się! lecę! tam, na szczyt opoki -

Już nad plemieniem człowieczem,

Między proroki.

Stąd ja przyszłości brudne obłoki

Rozcinam moją źrenicą jak mieczem;

Rękami jak wichrami mgły jej rozdzieram -

Już widno - jasno - z góry na ludy spozieram -

Tam księga sybilińska przyszłych losów świata -

Tam, na dole!

Patrz, patrz, przyszłe wypadki i następne lata,

Jak drobne ptaki, gdy orła postrzegą,

Mnie, orła na niebie!

Patrz, jak do ziemi przypadają, biega,

Jak się stado w piasek grzebie -

Za nimi, hej, za nimi oczy me sokole,

Oczy błyskawice,

Za nimi szpony moje! - dostrzegę je, schwycę.

Cóż to? jaki ptak powstał i roztacza pióra,

Zasłania wszystkich, okiem mię wyzywa;

Skrzydła ma czarne jak burzliwa chmura,

A szerokie i długie na kształt tęczy łuku.

I niebo całe zakrywa -

To kruk olbrzymi - ktoś ty? - ktoś ty, kruku?

Ktoś ty? -jam orzeł! - patrzy kruk - myśl uroję plącze!

Ktoś ty? - jam gromowłady! -

Spojrzał na mnie - w oczy mię jak dymem uderzył,

Myśli moje miesza - plącze -