Rozumiem. Ciocia przypuszcza, że nie będziemy płacili.

Ja tam nic nie przypuszczam. Tylko wiem, że żyjecie nad stan.

No, no!

Chodzicie do teatru. (surowo) I to na same masowe sztuki.

Trudno przecież...

Prenumerujecie pisma...

To już ciocia daruje, ale...

Ja zawsze pożyczę i wystarcza. Nie pożyczę, to się świat nie zawali, że tam drukowanych bajd nie będę czytała. Przyjmujecie gorącą kolacją...

To konieczne.

Ha! No, jak konieczne, to się nie skarż, że ci nie wystarcza.

Nie możemy żyć jak...

Jak my? Zobaczymy, jak będziecie śpiewali na starość. Ja i Felicjan mamy inne pod tym względem zasady.

Mój mąż nie umie się oszczędzać, ja także.

Skoro miałaś takie usposobienie, trzeba było iść za tego aptekarza z Bóbrki, co się o ciebie starał. Namawiałam cię.

Przecież on rok temu umarł na suchoty.

Właśnie! Miałabyś kamienicę i byłabyś wdową.

O!...

Nie ma co: “o!...", byt zabezpieczony to podstawa życia. A co do męża, można go uchodzić. Pensję zabierać, gdy zafasuje - co dzień dwie szóstki na kawę do łapy, a cygara samej kupować i suszyć na piecu. Inaczej taki pan może cię zrujnować.