Zbyszko, dlaczego ty nas wszystkich tak nie lubisz?

Za mało: “nie lubisz"! Ja was wszystkich nienawidzę i siebie razem z wami.

Siebie nienawidzisz także? A ja to znowu... Pozwól mi trochę z tobą porozmawiać. Dobrze? Jak szara godzina nadejdzie, to ja dałabym wszystko, żeby móc z kimś dobrze, cicho, spokojnie porozmawiać. Tylko że u nas to niepodobna. Jak w tartaku. Mama mówi, że się pracuje, ale przecież można i myślą popracować, prawda, Zbyszku?

Mów... mów...

Ty siebie nienawidzisz, a ja to siebie żałuję. Strasznie. Nie dzieje mi się nic złego; mam ojca, mamcię, was, chodzę na pensję, jestem prosta, dbają o mnie, dają mi żelazo, nacierają wodą, uczę się wszystkiego... a przecież, przecież, Zbyszko, mnie się zdaje, że mi się dzieje jakaś krzywda, że mnie ktoś więzi, że mi ściśnięto gardło, że... Ja ci tego opowiedzieć nie mogę, ale...

To źle, Melo, że ty tak czujesz, źle! Najlepiej pozbądź się tych sensacji. Niedługo wyrośniesz, pójdziesz dobrze za mąż i będziesz świat rozbijać łokciami.

Nie, pójdę do klasztoru.

Gadanie! Głębsza warstwa weźmie górę, będziesz taka jak mama.

Ojciec przecież łokciami ludzi nie roztrąca.

Bo ojciec wybrał dogodniejszą drogę: mama za niego łokciami się przez świat przepycha, a on za nią.

To wszystko bardzo jakieś smutne.

Koń by zapłakał.

Ty ze wszystkiego się śmiejesz.

Tak śmieją się wisielce.

Zbyszko!

Co jeszcze?

Chciałam ci coś powiedzieć, ale... nie będziesz krzyczał? To, widzisz, z najlepszego serca. Bo... wtedy... jak ja widziałam...

Co?

Ciebie i Hankę. Tak mnie skrzyczałeś strasznie, a ja właśnie...

Czego ty o tym mówisz?

Bo mi żal i ciebie, i Hanki. Ja ciągle o was myślę. Ja się nawet za was modlę. Bo wy musicie być bardzo nieszczęśliwi.

My? Dlaczego?

Jakże? Ona prosta sługa, ty urzędnik z prokuratorii skarbu... Jakże... i kochacie się... To bardzo smutne. Mamcia będzie się bardzo sprzeciwiać.

Sprzeciwiać?

No, jak się będziecie pobierać.

Czyś ty oszalała? Ja z Hanką?

Cóż z tego, że ona niby niżej. Przecież Zygmunt August i Barbara...

Ty jesteś jeszcze głupsza, jak myślałem.

Proszę cię... Tylko mi nie wymyślaj. Ja będę po waszej stronie. Ja nauczę Hankę mówić po ludzku i jeść widelcem, i będę ją uczyć tego, co umiem, aż ona będzie taka jak my. Ja wam dopomogę.

Ty jesteś okaz!

Tylko jest coś, co mnie bardzo martwi. Nie wiem, czy ci to powiedzieć...

No, wyduś!

Tylko ty Hance tego nie mów! Daj słowo. Oto... Hanka ma na wsi... narzeczonego. Tak, tak. Ale się nie martw. Ona go nie kocha. To finanzwach. Ja znalazłam korespondentkę od niego do Hanki. Tam było ślicznie napisane: “Panno Haniu! Szanowna Pani! Gołębiem ślę tę kartę pod nóżki panny i pytam, czemu pisanie od niej takie rzadkie..." Tak było. O, “gołębiem..." - to ładnie. Choć na tej kartce nie było gołębia, tylko była różowa świnka i cztery prosięta, ale on zawsze tak z serca to napisał. I on ją musi kochać. Tylko że ona mu nie odpisuje, i to źle z jej strony, bo on tam pisze...

Proszę cię o jedno: nie wtrącaj ty się w te sprawy! Głowa cię boli. Idź, połóż się!

Ja tylko tak z dobrego serca.

Ja wiem.

I... nie gniewasz się?

Nie! Chodź, pocałuj mnie!

To... ty mnie nie nienawidzisz?

Nie. Teraz nie.

Dziękuję ci. Tak miło, kiedy ktoś łagodnie mówi... Dziękuję ci, Zbyszko.