Wśrzód tylu roztargnienia nie stałem się zmiennym;

Czas wszystek poświęcałem pierwszej powinności,

Odpoczynek wspomnieniom i czułej miłości.

Ani rozumiej, żem jest tak płochy, tak słaby, ·

Żebym się przez łudzące dał uwieść powaby.

Te piękności, tak bardzo podobać się chciwe,

Widziałem bardziej próżne aniżeli tkliwe:

Wolą być przez czcicielów roje otaczane,

Niż szczyrze kochać i być nawzajem kochane.

(..)