Gdzie się owa piękna Angielka podziała?

Lat szesnaście, dziecinna, płocha, jak śnieg biała,

Z błękitnymi oczyma, na balach szczęśliwa,

Na pół smutna, wesoła, mdlejąca i żywa;

Tak nieświadoma uczuć i światowej burzy,

Że mogłaby się kochać sercem w białej róży

I bronić się kotarą zakrytego łoża

Przed róż kwitnących wzrokiem...

Na nią ręka boża

Wysypała brylanty wszystkie i gwiazd ognie...

Lekki twór kryształowy złamie się, nie pognie -

Tak właśnie ona...

Ona... widzę ją...

W dzień pewny

Przed dom Angielki dworska zajeżdża kareta;

Zapraszają lokaje na bal do królewny.

W lekkich szatach, niemyślna jak motyl kobieta,

Przyjeżdża, wiodą w zamek - w nieznane komnaty.

Pyta, gdzie bal? gdzie światła? gdzie muzyka? kwiaty?

Wszędzie cicho... prowadzą:.. wiesz, gdzie wprowadzona?

Nie starłeś jeszcze z czoła śliny, którą plwała.

Mściwy - wołasz... żołnierzy wściekłych rota cała...

Wali się...

Nie kończ, carze! bo ci język skona!

Siedź i słuchaj! Wiem koniec zabawnej powieści.

Na piękny żart się zdobył lubownik niewieści;

Jak ukryć trupa? Lato - nie włożyć do lodu!

A trzeba skryć przed carem, przed posłem narodu,

Z którego książę ukradł człowieka - gdzież schować

Jeden z przyjaciół księcia podjął się usługi,

Nie zaniedbał wszelako włosów przemalować,

Twarzy przekształcić... Potem jak Pylades drugi,

Wziąwszy odzież bogatą, krzyże, tytuł grafa,

Najął w mieście część domu i zapłacił z góry.

Do pokojów z meblami weszła wielka szafa;

Co było w szafie? nie wiem - odźwiernego córy

Myślały, że w niej szaty wieszano dziewicze.

Zamknąwszy drzwi na zamek zniknął Pylad wierny.

Upływa tydzień - drugi:.. szmery tajemnicze...

Przez szpary do pokojów zagląda odźwierny,

Nikogo... nagle krzyknął: "Zaraza! zaraza!"

Więc drzwi wywalił, z szafy odbija żelaza,

Okropnego coś razem wszystkie zmysły bije;

W szafie szkielet człowieka topi się i gnije...

Na trupie zapomniany brylant ogniem błyska.

Ten pierścień mówił... i dwa powiedział nazwiska:

Jej i twoje -