Więc poznaj władzę Goplany!

Wrośnij w ziemię i z tej ziemi

Wyrośnij korą odziany

I liściami płaczącemi.

Rośnij, wierzbo płacząca;

Skarż się, gdy ptaszek trąca,

Gdy cię strumyk podrywa,

Kiedy wietrzyk rozniesie

Twoje listki po lesie.

Skierko! przyszlij słowika, niech tej wierzbie śpiewa

Słowa miłośne i niech ją nauczy

Kochać i płakać;

Ale niech żaden dziób kruczy

Nie śmie nad nią smutnie krakać

Pieśni pogrzebu,

Bo ta wierzba nie umarła.

O! jakże pięknie listki rozpostarła!

Jak się kłania kwiatom, niebu

Wierzba wyrosła z człowieka

I piękniejsza, niż był człowiek.

Niechaj teraz kochanek Balladyny czeka,

Niechaj sękowym okiem spod korzanych powiek

Upatruje dziewicy...