Ach, pełno malin - a jakie różowe!

A na nich perły rosy kryształowe.

Usta Kirkora takie koralowe

Jak ta maliny... Fijołeczki świeże,

Wzdychajcie próżno, bo ja nie mam czasu

Zrywać fijołków - bo siostrzyczka zbierze

Dzban pełny malin i powróci z lasu,

I weźmie męża; a ja z fijołkami

Zostanę panną... Choćbyście wy były,

Fijołki moje, złotymi różami,

Wolę maliny.

Śpiewa szukając malin.

Mój miły! mój miły!

Złoty wielki pan.

Mojemu miłemu

Niosę malin dzban,

Bo on woli, mój kochanek,

Taki pełny malin dzbanek,

Niż zbożowy łan. Oh!

Niż zbożowy łan.

Jak mało malin! a jakie czerwone

By krew. - Jak mało - w którą pójdę stronę?

Nie wiem... A niebo jakie zapalone

Jak krew... Czemu ty, słońce, wschodzisz krwawo?

Noc wolę ciemną, niż taki poranek...

Gdzie moja siostra? musiała na prawo

Pójść i napełnić malinami dzbanek;

A ja śród jagód chodzę obłąkana

Jakąś rozpaczą i łzy gubię w rosie.