Chodź tam, do komnaty...

A namówimy się po cichu razem,

Co jutro czynić...

Doniosły mi czaty,

Że Kirkor wrócił do Gnezna, żelazem

Grożąc takiemu, co by się z koroną

O tron upomniał...

To nic... będę miała

Ludzi i miecze; a za moją stroną

Będzie ta tłuszcza ludzi, omal cała

Karmiona w zamku... Kirkor nie poskromi

Złotego deszczu. - Cyt -

Nic, to na dworze

Wróble świegocą.

Jak to? już dzień? Boże!

Jak biała światłość... mdło mi! mdło mi! mdło mi!

Idź, prześpij szarą godzinę poranku.

Ja sam obudzę, gdy słońce zaświeci;

Staniesz w rycerzy uzbrojonych wianku.

Jakoś to będzie - wojsko nam się skleci.

Daj klucz od skarbu, będę mierzył garcem

Przekupne złoto.

Skończ także ze starcem,

Co mięszka w celi - a nas tylko dwoje

Będzie wiedziało.

Ty ciężarna; troje.

Jak to? i dziecko noszone w żywocie

Będzie wiedziało? - Idź! - W biednej istocie

Nieurodzonej taka tajemnica.

Ty się najgrywasz? Jeśliby tak było,

Jak ty powiadasz, czy ja szalenica

Porodzić żywe? Lecz nie - będzie żyło,

Dziecko nic nie wie...

Niechaj moja lwica

Spać się położy - i zbudzi się świeża

Do nowych czynów, w przyłbicy rycezra.