(..)

Kirkor jedną ręką

Trzymał trupa, a drugą swój miecz zakrwawiony.

My zaś, jego rycerze, pelniąc rozkazanie,

Mieczów nie dobywali. Wtem tłok ludu, jako

Bałwan rzucony wiatrem, zniżył się kolanem

Przed olbrzymią postawą Kirkora i wołał:

“Niech żyje ludu mściciel! Kirkor król niech żyje!"

Co mówisz? Kirkor królem?

Racz końca wysłuchać.

Gdy lud głosił go panem, Kirkor miecz błękitny

W trupiej ocierał szacie; widać, że głęboko

Dumał, jakimi słowy myśl wyrazić zdoła.

Na koniec rzekł: “O! Lachy, ja nieznany rycerz

Nie mogę przesławnemu władać narodowi;

Com uczynił, czyniłem nie dla wyniesienia

Glowy mojej, czyniłem to dla szczęścia ludu.

Jam stworzony do ciszy wiejskiej i prostoty,

Dla mnie za ciężką była nawet godność grafa

I zniżyłem ją szczeblem, pojąwszy w małżeństwo

Zamiast jakiej królewnej ubogą chlopiankę;

Ona zamiast herbowych znaków połączyła

Z herby moimi dzbanek pełen malin; ona

Niepodobna królowej; ani państwa pany

Zechcą chłopianki dzieciom na przyszłość podlegać".