Córa Kiejstuta, Aldona, młoda i piękna jak bóstwo.

Jesień płynie, z jesienią ciągną się długie wieczory;

Kiejstutówna, jak zwykle, w sióstr i rówiennic orszaku

Za krośnami usiada albo się bawi przędziwem;

A gdy igły migocą, toczą się chybkie wrzeciona,

Walter stoi i prawi cuda a krajach niemieckich

I o swojej młodości. Wszystko, co Walter powiadał,

Łowi uchem dziewica, myślą łakomą połyka;

Wszystko umie na pamięć, nieraz i we śnie powtarza.

Walter mówił, jak wielkie zamki i miasta za Niemnem,

Jakie bogate ubiory, jakie wspaniałe zabawy,

Jak na gonitwach waleczni kopije kruszą rycerze,

A dziewice z krużganków patrzą i wieńce przyznają.

Walter mówił o wielkim Bogu, co włada za Niemnem,

I o niepokalanej Syna Bożego Rodzicy,

Której postać anielską w cudnym pokazał obrazku.

Ten obrazek młodzieniec nosił pobożnie na piersiach:

Dziś Litwince darował, gdy ją do wiary nawracał,

Gdy pacierze z nią mówił; chciał wszystkiego nauczyć,

Co sam umiał; niestety, on ją i tego nauczył,

Czego dotąd nie umiał: on nauczył ją kochać.

I sam uczył się wiele; z jakim rozkosznym wzruszeniem

Słyszał z ust jej litewskie już zapomniane wyrazy.

Z każdym wskrzeszonym wyrazem budzi się nowe uczucie

Jako iskra z popiołu; były to słodkie imiona

Pokrewieństwa, przyjaźni, słodkiej przyjaźni, i jeszcze

Słodszy wyraz nad wszystko, wyraz miłości, któremu

Nie masz równego na ziemi, oprócz wyrazu - ojczyzna.

<<Skądże - pomyślał Kiejstut - nagła w mej córce odmiana?

Gdzie jej dawna wesołość, gdzie jej dziecinne rozrywki? -

W święto wszystkie dziewice idą zabawiać się tańcem,

Ona siedzi samotna albo z Walterem rozmawia.

W dzień powszedni dziewice trudnią się igłą lub krośną,

Jej z rąk igła wypada, nici plątają się w krośnach,

Sama nie widzi, co robi, wszyscy mi to powiadają.

Wczora postrzegłem, że róży kwiatek wyszyła zielono,

A listeczki czerwonym umalowała jedwabiem.

Jakże mogłaby widzieć, kiedy jej oczy i myśli

Tylko oczu Waltera, rozmów Waltera szukają.

Ile razy zapytam, gdzie ona poszła? - w dolinę;

Skąd powraca? - z doliny; cóż w tej dolinie? - młodzieniec

Ogród dla niej zasadził. Jestże ten ogród piękniejszy

Niżli me sady zamkowe? - (Pyszne Kiejstut miał sady,

Pełne jabłek i gruszek, dziewic kowieńskich ponęta.)

Nie ogródek to wabi; zimą widziałem jej okna,

Cała szyba tych okien, co obrócone do Niemna,

Czysta jakby śród maja, lód nie zaciemił kryształu;

Walter chodzi tamtędy, pewnie siedziała u okna

I gorącym westchnieniem lody na szybach stopiła.

Ja myśliłem, że on ją czytać i pisać nauczy,

Słysząc, że wszyscy książęta dzieci swe uczyć zaczęli;

Chłopiec dobry, waleczny, jak ksiądz w pismach ćwiczony,

Mamże go z domu wypędzić? on tak potrzebny dla Litwy:

Hufce najlepiej szykuje, sypie najlepiej okopy,

Broń piorunową urządza, jeden mi staje za wojsko.

Pójdź, Walterze, bądź zięciem moim i bij się za Litwę!>>

Walter pojął Aldonę. - Niemcy, wy pewnie myślicie,

Że tu koniec powieści: w waszych miłośnych romansach

Gdy się rycerze pożenią, kończy trubadur piosenkę.

Tylko dodaje, że żyli długo i byli szczęśliwi.

Walter kochał swą żonę, lecz miał duszę ślachetną;

Szczęścia w domu nie znalazł, bo go nie było w ojczyźnie.