Słońce ledwo wschodziło, tętnią po bruku kopyta,

Dwaj rycerze z tumanem rannym spieszą się w góry.

Wszystkie by straże zmylili, jednej nie magli omylić.

Czujne są oczy kochanki, zgadła ucieczkę Aldona!

Drogę w dolinie zabiegła; smutne to było spotkanie.

<<Wróć się, o luba, do domu; wróć się, ty będziesz szczęśliwa,

Może będziesz szczęśliwa, w lubej rodziny objęciach;

Jesteś młoda i piękna, znajdziesz pociechę, zapomnisz!

Wielu książąt dawniej o twą starało się rękę;

Jesteś wolna, jesteś wdową po wielkim człowieku,

Który dla dobra ojczyzny wyrzekł się - nawet i ciebie!

Bywaj zdrowa, zapomnij; zapłacz niekiedy nade mną:

Walter wszystko utracił, Walter sam jeden pozostał

Jako Wiatr na pustyni; błąkać się musi po świecie,

Zdradzać, mordować i potem ginąć śmiercią haniebną.

Ale po latach ubiegłych imię Alfa na nawo

Zabrzmi na Litwie i kiedyś z ust wajdelotów posłyszysz

Czyny jego; natenczas, luba, natenczas pomyślisz,

Że ów rycerz straszliwy, chmurą tajemnic okryty,

Jednej tobie znajomy, twoim był kiedyś małżonkiem,

I niech dumy uczucie będzie pociechą sieroctwa>>.

Słucha w milczeniu Aldona, chociaż nie słyszy ni słowa.

<<Jedziesz, jedziesz!>> - krzyknęła i zatrwożyła się sama

Słowem <<jedziesz>>, to jedno sławo brzmiało w jej uchu;

Nic nie myśliła, o niczym pomnieć nie mogła; jej myśli,

Jej pamiątki, jej przyszłość, wszystko splątało się tłumnie.

Ale sercem odgadła, że niepodobna powracać,

Że niepodobna zapomnieć; oczy zbłąkane toczyła,

Kilka razy Waltera dzikie spotkała wejrzenie;

W tym wejrzeniu już dawnej nie znajdowała pociechy

I zdawała się szukać czegoś nowego, i wkoło

Oglądała się znowu, wkoło pustynie i lasy;

W środku lasu samotna błyszczy za Niemnem wieżyca,

Był to klasztor zakonnic, chrześcijan smutna budowa.

Na tej wieżycy spoczęły oczy i myśli Aldony,

Jak gołąbek, porwany wiatrem śród morskiej topieli,

Pada na maszty samotne nieznajomego okrętu.

Walter zrozumiał Aldonę, udał się za nią w milczeniu,

Opowiedział swój zamiar, taić przed światem nakazał

I u bramy - niestety! straszne to było rozstanie...

Alf z wajdelotą pojechał, dotąd nic o nich nie słychać.