On cudzoziemiec, w Prusach nieznajomy,

Sławą napełnił zagraniczne domy,

Czy Maurów ścigał na kastylskich górach,

Czy Otomana przez morskie odmęty,

W bitwach na czele, pierwszy był na murach;

Pierwszy zahaczał pohańców okręty;

I na turniejach, skora wstąpił w szranki,

Jeżeli raczył przyłbicę odsłonić,

Nikt się nie ważył na ostre z nim gonić

Pierwsze mu zgodnie ustępując wianki

Nie tylko między krzyżowymi roty

Wsławił orężem młodociane lata,

Zdobią go wielkie chrześcijańskie cnoty.

Ubóstwo, skromność i pogarda świata.

Konrad nie słynął w przydwornym nacisku

Gładkością mowy, składnością ukłonów;

Ani swej broni dla podłego zysku

Nie przedał w służbę niezgodnych baronów.

Klasztornym murom wiek poświęcił młody.

Wzgardził oklaski i górne urzędy;

Nawet zacniejsze i słodsze nagrody:

Minstrelów hymny i piękności względy,

Nie przemawiały do zimnego ducha.

Wallenrod pochwał obojętnie słucha,

Na kraśne lica pogląda z daleka,

Od czarującej rozmowy ucieka.