Ty sam mówiłeś, że zwyczajni ludzie

Są jako konchy, co się w bagnie tają;

Ledwie raz na rok, falą niepogody

Wypchnięte, z mętnej pokażą się wody,

Otworzą usta, raz westchną ku niebu

I znowu wrócą do swego pogrzebu.

Nie, jam na takie szczęście nie stworzona!

Jeszcze w ojczyźnie, ciche pędząc życie,

Nieraz w pośrodku towarzyszek grona

Za czymś tęskniłam i wzdychałam skrycie,

I czułam serca niespokojne bicie.

Nieraz z poziomej uciekałam łąki

I na najwyższym stanąwszy pagórku,

Myśliłam sobie: gdyby te skowronki

Ze skrzydeł swoich dały mi po piórku,

Poszłabym z nimi, i tylko z tej góry

Chciałabym jeden mały kwiat uszczyknąć,

Kwiat niezabudki, a potem za chmury

Lecieć wysoko! wysoko! i - zniknąć.

Tyś mię wysłuchał, ty skrzydły orlemi,

Monarcho ptaków, wzniosłeś mię do siebie!

Teraz, skowronki, o nic was nie proszę,

Bo gdzież ma lecieć, po jakie rozkosze,

Kto poznał Boga wielkiego na niebie

I kochał męża wielkiego na ziemi?>>