Gdy Mistrz praw świętych ucałował księgi,

Skończył modlitwę i wziął od komtura

Miecz i krzyż wielki, znamiona potęgi,

Wzniósł dumnie czoło, chociaż troski chmura

Ciążyła nad nim; wkoło okiem strzelił,

W którym się radość na pół z gniewem żarzy,

I niewidziany gość na jego twarzy,

Uśmiech przeleciał, słaby i znikomy:

Jak blask, co chmurę poranną rozdzielił,

Zwiastując razem wschód słońca i gromy.

Ten zapał Mistrza, to groźne oblicze,

Napełnia serca otuchą, nadzieją;

Widzą przed sobą bitwy i zdobycze

I hojnie w myśli krew pogańską leją.

Takiemu władcy któż dostoi kroku?

Któż się nie zlęknie jego szabli, wzroku? -

Drżyjcie, Litwini! już się chwila zbliża,

Gdy z murów Wilna błyśnie znamię krzyża.