Stój, dumny władco! jest sąd i na ciebie.

W Maryjenburgu wiem ja loch podziemny;

Tam, gdy noc miasto w ciemnościach zagrzebie,

Schodzi na radę trybunał tajemny.

Tam jedna lampa na podniebiu sali

I w dzień, i w nocy się pali;

Dwanaście krzeseł koło tronu stoi,

Na tronie ustaw księga tajemnicza;

Dwunastu sędziów, każdy w czarnej zbroi,

Wszystkich maskami zamknięte oblicza,

W lochach od gminnej ukryli się zgrai,

A larwą jeden przed drugim się tai.

Wszyscy przysięgli dobrowolnie, zgodnie,

Karać potężnych swoich władców zbrodnie,

Nazbyt gorszące lub ukryte światu.

Skoro ostatnia uchwała zapadnie,

I rodzonemu nie przepuszczą bratu;

Każdy powinien, gwałtownie lub zdradnie,

Na potępianym dopełnić wyroku:

Sztylety w ręku, rapiery u boku.

Jeden z maskowych zbliżył się do tronu

I stojąc z mieczem przed księgą zakonu,

Rzekł: <<Straszliwi sędziowie!

Już nasze podejrzenie stwierdzone dowodem:

Człowiek, co się Konradem Wallenrodem zowie,

Nie jest Wallenrodem.

Kto on jest? - nie wiadomo; przed dwunastu laty

Nie wiedzieć skąd przyjechał w nadreńskie krainy.

Kiedy hrabia Wallenrod szedł do Palestyny,

Był w orszaku hrabiego, nosił giermka szaty.

Wkrótce rycerz Wallenrod gdzieś bez wieści zginął;

Ów giermek, podejrzany o jego zabicie,

Z Palestyny uszedł skrycie

I ku hiszpańskim brzegom zawinął.

Tam w potyczkach z Maurami dał męstwa dowody

I na turniejach mnogie pozyskał nagrody,

A wszędzie pod imieniem Wallenroda słynął.

Przyjął na koniec zakonnika śluby

I został mistrzem dla Zakonu zguby.

Jak rządził, wszyscy wiecie; tej ostatniej zimy,

Kiedy z mrozem i głodem, i z Litwą walczymy,

Konrad jeździł samotny w lasy i dąbrowy

I tam miewał z Witołdem tajemne rozmowy.

Szpiegowie moi dawno śledzą jego czynów;

Wieczorem pod narożną skryli się wieżycą,

Nie pojęli; ca Konrad mówił z pustelnicą;

Lecz, sędziowie! on mówił językiem Litwinów.

Zważywszy, co nam tajnych sądów posły

Niedawno o tym człowieku doniosły

I o czym świeżo mój szpieg donosi,

I wieść już ledwie nie publiczna głosi:

Sędziowie! ja na Mistrza zaskarżenie kładę

O fałsz, zabójstwo, herezyją, zdradę>>.-

Tu oskarżyciel przed zakonu księgą

Ukląkł i wsparłszy na krucyfiks rękę,

Prawdę doniesień zatwierdził przysięgą

Na Boga i na Zbawiciela mękę.

Umilkł. Sędziowie sprawę roztrząsają;

Lecz nie ma głosów ni cichej rozmowy,

Ledwie rzut oka lub skinienie głowy

Jakąś głęboką, groźną myśl wydają.

Każdy z kolei zbliżał się do tronu,

Ostrzem sztyletu na księdze zakonu

Karty przerzucał, prawa cicho czytał,

O zdanie tylko sumnienia zapytał,

Osądził, rękę do serca przykłada,

I wszyscy zgodnie zawołali: - <<Biada!>>

I trzykroć echem powtórzyły mury:

<<Biada!>> - W tym jednym, jednym tylko słowie

Jest cały wyrok; - pojęli sędziowie,

Dwanaście mieczów podnieśli do góry,

Wszystkie zmierzone - w jedną pierś Konrada.

Wyszli w milczeniu,- a jeszcze raz mury

Echem za nimi powtórzyły: - <<Biada!>>