“Bracia najmilsi! Ach, cóż się to dzieje?

Cóż to za rozruch u nas niesłychany?

Czy do piwnicy wkradli się złodzieje?

Czy wyschły kufle, gąsiory i dzbany?

Mówcie!... Cokolwiek bądź, srodze boleję;

Trzeba wam pokój wrócić pożądany..."

Wtem się zakrztusił, jęknął, łzami zalał;

Przeor tymczasem pełny kubek nalał.

Już się dobywał na perorę nową

Doktor, gdy postrzegł likwor przeźroczysty.

Wódka to była, co ją zwą kminkową,

Przy niej toruński piernik pozłocisty,

Sucharki masą oblane cukrową,

Dar przeoryszy niegdyś uroczysty.

Zachęca przeor, w urzędzie chwalebny:

“Racz się posilić, ojcze przewielebny!"