Pierwszy Gaudenty, ów Gaudenty sławny,

Co wstępnym bojem chciał losu probować;

Skrytych fortelów nieprzyjaciel jawny,

Świadom swej mocy, nie lubił próżnować;

A walecznymi dziełami zabawny,

Ręką, nie piórem umiał dokazować:

Oko wyniosłe i postać, i cera

Niezlęknionego były bohatera.

 

Hijacynt drugi, w wdzięcznej wieku porze,

Skromnie udatny, pokornie wspaniały,

U sióstr zakonnych pierwszy po doktorze:

Kształtny, wysmukły, hoży, okazały,

Posuwistymi kroki po klasztorze

Płynął; zefiry z kapturem igrały;

Razem wśród rady obydwa stanęli

I tak poselstwo sprawować zaczęli.

Najprzód Gaudenty pozdrowiwszy żwawo:

“Ojcowie - rzecze - czas pokazać światu,

Kto ma z nas lepsze do nauki prawo,

Czyjego dzieła zdatniejsze warsztatu.

Jeśli się książek nudzicie zabawą,

Jeśliście szkole nie dali rozbratu,

Nam na zwycięstwo, a wam za pokutę

Plac wyznaczamy... prosim na dysputę".

Trzykroć odkaszlnął, uśmiechnął dwa razy

Piękny Hijacynt, nim zaczął przemowę:

“Raczcie - rzekł - słuchać bez żadnej urazy,

Ojcowie mili, poselstwa osnowę.

Jeżeli pełniąc starszeństwa rozkazy

Znajdę umysły do względów gotowe,

Szczęśliwym nadto, najszczęśliwszy z wielu,

Żem znalazł łaskę w przezacnym Karmelu.

Zakon nasz jako zbawiennej ochłody

Szacunku waszej wielebności szuka,

A chcąc dać swoich prac jawne dowody

I w jakiej cenie u niego nauka,

Wyznacza bitwy plac na łonie zgody.

Kto zwierzchnie sądzi, pewnie się oszuka.

Nie złość, nie zemsta te nam chęci zdarza

Równego dzielność pragnie adwersarza".