Piszmy, jak doktor, wróciwszy od kraty;

Zwołał najpierwsze głowy zgromadzenia;

Jak wierne swemu powołaniu braty

Byli posłuszni na jego skinienia;

Jako się wszystkie zamknęły komnaty,

Jako się postać klasztorna odmienia:

Ustał brzęk kuflów i radość obfita,

Nawet Gaudenty w rubryceli czyta.

Tak kiedy Jowisz poprzedniczym grzmotem

I rażącymi strzały świat uciska,

Trzęsie się Atlas okropnym łoskotem,

Jęczą pieczary, a Etny łożyska

Pełne cyklopów; pod hartownym młotem

Grom się rozżarza i iskrami pryska,

Wulkan je nagli, a z swego warsztatu

Raz wraz pociskiem strasznym grozi światu.

O miejsce niegdyś szczęśliwe prostotą!

Jakaż fatalność z gruntu cię odmienia?

Książki nieszczęsne, waszą zjadłą cnotą

(Zamiast słodkiego z pracy odpocznienia),

Płochej dysputy złudzeni ochotą,

Dwa przewielebne cierpią zgromadzenia!

Przemogła zazdrość, zemsta duch spokojny

Bracia pokoju biorą się do wojny.