“Na płytkim gruncie rozbujałych fluktów

Korab mądrości chwieje się i wznosi,

A pełen szczepu wybornego fruktów,

Niewysławioną korzyść kiedy nosi,

Twoich, przezacny mężu, akweduktów

Żąda; a pewien, że względy uprosi,

Płynie pod wielkim hasłem, głosząc światu,

Żeś ty jest perłą konchy Perypatu.

Słońce, co światłość znikłą wydobywa,

Planety, które roczne chwile dzielą,

Księżyc, co równie wzrasta i ubywa,

Gwiazdy, co nocną posępność weselą -

Wszystko to w sobie zawiera Leliwa

I dom, szacowną wsparty parentelą

Ostrogskich książąt, pińczowskich margrabiów,

Górków, Tarnowskich i Krasickich hrabiów.

Milczcie, Burbony, lub w koncentach nowych

Głoście szczęśliwość sarmackiej krainy,

I wy, potomki synów Jagiełłowych,

I wy, auzońskie Gwelfy, Gibeliny,

Znoście wielbienia, a w pieniach gotowych

Dziś uwielbiajcie heroiczne czyny.

Niechaj najdalsza potomność pamięta

Wielkość dzieł, nauk, cnót wicesgerenta!

Niechaj się Zoil od zazdrości puka,

Niechaj się Syrty i Charybdy kruszą,

Niechaj i Paktol nowych źródeł szuka,

Niech się Olimpy i Parnasy wzruszą!

W tobie firmament znajduje nauka,

Tyś kraju zaszczyt; tyś ojczyzny duszą.

Przeniosłeś w dziełach sfinksy i feniksy,

W sławie Euryppy, Bucentaury. Dixi".