O wdzięczna wiosno, twoje tam zaszczyty

Kunszt cudny wydał! Tu w pługu zziajane

Ustają woły, oracz pracowity

Nagli, już niwy na pół zaorane.

Śpiewa pastuszek w chłodniku ukryty,

Skaczą pasterki w wieńce przybierane.

Pękają listki, krzewią młode trawki,

Echo głos niesie niewinnej zabawki.

Gospodarz z domu do wiernej czeladzi

Na oglądanie roli swojej spieszy,

Małe wnuczęta za sobą prowadzi,

Widok go zboża już zeszłego cieszy.

Niesie posiłek; czeladź się gromadzi,

Porzuca brony, odbiega lemieszy.

Kmotry śpiewają, skaczą, lud się mnoży;

Pleban wesoły uznaje dar boży.

Już kłos dojrzały ku ziemi się zgina,

Już wypróżnione są gniazdeczka ptasze,

Lato swych darów użyczać zaczyna;

Parafijanie jadą na kiermasze.

Pije ksiądz Wojciech do księdza Marcina,

Piją dzwonniki, Piotry i Łukasze;

Gromadzi odpust, weselą jarmarki,

Skrzętne po domach kręcą się kucharki.

Jesień plon niesie, korzyści zupełne,

Jesień radości pomnaża przyczyny:

Składa gospodarz owiec miętką wełnę,

Tłoczy na zimę wyborne jarzyny,

Cieszy się patrząc, że stodoły pełne;

Śmieje się pleban, kontent z dziesięciny,

Co dzień odbiera nowiny pocieszne,

Co dzień rachuje wytyczne i meszne.

Mróz rolę ścisnął, śnieg osiadł na grzędzie.

Zima posępna przyszła po jesieni;

Wrzaski po karczmach, radość słychać wszędzie,

Trunek myśl rzeźwi i twarze rumieni.

Idzie z wikarym pleban po kolędzie,

Żaki śpiewanie zaczynają w sieni.

Gospodarz z dziećmi dobrodzieja wita;

Kończy się kuflem pobożna wizyta.