- Biedna? bez posagu? - zapytał po krótkiej chwili.

- Pięć tysięcy ma na procencie u pana Benedykta. Cóż to za posag... Wcale posagu żadnego nie ma... a dumna przy tym jak księżniczka i zła jak szerszeń.

- Zauważyłem to właśnie przed chwilą...

Ironiczny trochę uśmiech przebiegł mu po cienkich ustach.

- Z temperamentem dziewczyna... - dodał.

Kirło swymi błyszczącymi, świdrującymi oczkami uważnie mu w twarz popatrzał.

- Ej, nie zapalaj się pan tak prędko! - z wyraźnym niezadowoleniem zawołał. - Temperament! temperament! Był, ale już wywietrzał.

Czarne, wąskie brwi młodego pana silniej niż zwykle drgnęły, a drgnienie to udzieliło się czołu i przebiegło skórę czaszki, aż pod przerzedzonymi i ufryzowanymi włosami. Zupełnie jednak obojętnym a nawet żartobliwym głosem zapytał:

- Cóż tam takiego było?

Kirło znowu filuternym stał się.

- Pamiętasz pan Zygmunta Korczyńskiego, tego malarza, którego spotkaliśmy u Darzeckich?

- Pamiętam, wcale przyzwoity człowiek i podobno nie bez talentu... Żona jego ładna, mała blondynka... Cóż więc?

- No... on i panna Justyna...

- Romans? - dorzucił pan.

- I jaki! - wybuchnął Kirło.

- Już z żonatym?

- Ale gdzie tam! od dzieciństwa prawie... jak zwykle pomiędzy kuzynami...

- A! dlaczegóż więc?...

- Dlaczego nie pobrali się? Ależ i mowy o tym być nie mogło... Familia... i on sam...