Cóż cię, panie Albinie, sprowadza tak wcześnie?

Niestety!

Jak wzdychałeś, tak wzdychasz boleśnie.

Ach! jakże nie mam wzdychać, kiedy w smutku tonę,

Kiedy nocne minuty - łzami przeliczone!

A ja ci radzę, wypogódź twe czoło,

Nie bądź Gustawem - lecz kochaj wesoło.

Te elegije i miłosne żale

Młodej dziewczyny nie podbiją wca1e;

A zwłaszcza Klary, co jak iskra żywa,

Jeżeli westchnie, to wtedy gdy ziewa;

Klara, co spocząć - rzadziej milczeć zdoła,

Sprzeczna z układu, z natury wesoła,

Lęka się smutku, któregoś obrazem.

Ach! możnaż kochać i nie płakać razem!

Już dwa lata się kończą, jak powabność Klary

Wznieciła moję miłość bez granic, bez miary.

Nie ma dnia, bym nie błagał najczulszym wejrzeniem;

Samym już tylko teraz oddycham westchnieniem;

Łzami skrapiam jej ślady, skrapiam całą drogę,

I kamień już bym zmiękczył -jej zmiękczyć nie mogę!

Żebyś i sto lat jęczał, wszystko nic nie znaczy.

Ach!

Cóż dalej chcesz robić?

Co? - Umrę z rozpaczy.

Może cię kocha.

Kocha? - Umarłbym z radości!

Każ więc sobie zawczasu dzwonić z przezorności.

Ja płaczę - ty się śmiejesz.

Śmiej się i ty razem.

Ach, posłuchaj mnie raczej, nie dręcz tym rozkazem!

Myślałem, że wytrwałość najczystszych płomieni

Nienawiść w łagodniejsze uczucia przemieni,

Ową nienawiść mężczyzn, powziętą z rachuby,

Którą w duszy piastuje, z której szuka chluby.

Ach, błędna myśl - niestety! zwodnicze nadzieje!

Jej serce coraz stygnie, a moje goreje!

Bywaj zdrów!

Ach, gdzież idziesz?

Ach, idę do siebie.

Nie litujesz się żalu, opuszczasz w potrzebie.