Wierz mi, Anielo, wszystko to za mało.

Nie wiesz, jak twarde jest serce mężczyzny,

Jak prędko rany umie ściągnąć w blizny,

Blizny, co potem stają mu się chwałą.

Nic ich próżności nie zbije, nie skarci,

Im więcej przeszkód, tym więcej uparci.

Łaj, gardź, nienawidź - oni w nienawiści,

Gniewie i wzgardzie mają swe korzyści,

Tak że nareszcie czasem z nas niejedna,

Tracąc cierpliwość, tracąc głowę, biedna,

Znudzona walką, ze wszech stron ściśnięta,

Musi pokochać, by pozbyć natręta.

Na cóż mi mówisz, co ja wiem dokładnie;

Znam dobrze mężczyzn, ten ród krokodyli,

Co się tak czai, tak układa snadnie,

By zyskać ufność i zdradzić po chwili.

Lecz że źli oni - mamyż być takimi?

O, były, były kobiety dobrymi!

I jakiż tego zwyczajny był skutek?

Radość dla mężczyzn - dla nas gorzki smutek.

Wspomnij tę książkę!...

Nigdy nie zapomnę:

“Męża Kloryndy życie wiarołomne".

I żal jednego twę zemstę zwycięża?

Żal, że chciał dopiąć i celu nie dopnie?

I my nasz zamiar: nigdy nie mieć męża,

Mamy oznajmiać, głosić nieroztropnie?

Wszystkim do razu odebrać nadzieję

I miłość własną każdego ocalić?

O, nie! Nic z tego, moi dobrodzieje!

Wy, co ze zwycięstw lubicie się chwalić,

U nóg, tu, każdy niech kark zgina hardy!

Każdy z osobna dozna naszej wzgardy.