Nadto głęboki czuję w sercu smutek,

Nadto bezstronnie moje błędy cenię,

Abym mógł zwracać dowcipne pociski.

Cel moich życzeń, któregom był bliski,

Teraz, niestety, prawie z oczu tracę;

A najboleśniej to rozdraźnia duszę,

Że własną winę własnym szczęściem płacę,

I że zbyt słusznie, jeszcze przyznać muszę.

Zatem, czy zganisz lekkomyślność moję,

Z którą-m nadziei zaufał bez miary,

Czy nazwiesz głupstwem, co przez płochość broję,

Czy brak grzeczności uznasz godnym kary,

Jak chcesz, mnie skarcisz, w jakim bądź sposobie

Zawsze mniej powiesz niźli ja sam sobie.

Wyższości mężczyzn nad zdanie kobiety

Nadto przed chwilą doznałam, niestety!

Bym teraz śmiała sprzeczać się zuchwale;

Zwłaszcza, gdzie skromnie na rozsądku szalę

Męska wspaniałość własne błędy składa,

Tam mnie powtarzać lub milczeć wypada.

Lecz szczera skrucha i te chlubne żale

Z jakiejże wielkiej pochodzą przewiny?

Ach, panno Klaro, poznałem Anielę,

Dotąd rozpaczy nie widzę przyczyny.

Poznawszy, widzę, jak błądziłem wiele.

Aha! Pan Gustaw zapewne ją kocha?

Ubóstwia - powiedz, a powiesz za mało.