Ale nie Gustaw! - Radost...

Radost stary?

Radost. - Hm! Gustaw!...

Ja nie chcę.

Ja wierzę.

Ja nienawidzę.

Wbrew twej nienawiści,

Jak Gustaw jego zamiarów nie ziści,

Przez zemstę tylko z tobą się ożeni.

I któż mnie może przymusić w tej mierze?

Ojciec twój, ojciec, co tak złoto ceni!

A Radost bogacz - rzeczą dowiedzioną;

Nie ma co gadać - będziesz jego żoną.

ukrywając pomieszanie, coraz wzrastające

Otóż nie będę! - Otóż się nie boję!...

Ma ojciec wolą, ja mam także moję

Nie boję się... nie!...

Cóż ja teraz zrobię?.:.

Jak raz mój ojciec co ułoży sobie,

To wszystko za nic - to ratunku nie ma.

Jakoś to będzie.

Idź ty za Gustawa.

A nasze śluby?

Niechże je dotrzyma

Jedna przynajmniej, gdy nie możem obie.

Lecz Gustaw kocha.

O, nieszczęsna sprawa!

Pójdę do cioci.

Powiedz - a w sekrecie;

Idź, nie trać czasu.

Poradzi mi przecie;

Nie da mi umrzeć przy tym starym gracie.

Idź, idź, zbyt droga każda nam godzina.

Wolę już klasztor... albo i - Albina