Ja mniemam,

Że ta Aniela jest bardzo szczęśliwa.

Daj mi tam pokój! Teraz czasu nie mam;

Niech sobie szczęścia, ile chce, używa.

Tak być kochaną!

Jak Gustaw powiada.

Cóż by mu z kłamstwa?

Co? pochlebia dumie.

Ach, kto być wdzięcznym, ten i kochać umie!

Ty go nie słuchaj, taka moja rada.

Nie wiesz, jak miło, gdy czucia pieszczące

Z godnym zapałem męska pierś wygłosi:

To w uszach łechce, to coś w oczach parzy,

To biegnie, biegnie jakby dreszcz po twarzy,

To z twarzy w serce; to jak krople wrzące

Z serca się w górę, w górę, w górę wznosi,

I tak tu ściśnie, tak w gardle zadusi,

Że, koniec końców, westchnąć cię przymusi.