Kocham - nie kocham, ale tu mną gardzą.

Ach, nie wierz temu.

Choćbym słuchał stryja,

Aniela nie chce.

Aniela ci sprzyja.

Sprzyja! - I komuż nie sprzyja jej dusza?

Ale to tylko do wdzięczności zmusza.

Domyśl się reszty.

Chyba się domyślę;

Bo nadto świeżo mam jeszcze w pamięci,

Jak panna Klara wypełniła ściśle

Te, które teraz chce obudzić, chęci.

Okoliczności niechaj mnie tłumaczą.

Okoliczności naglą pannę Klarę,

Lecz dla Anieli czyż to samo znaczą?

Z jakichże względów mam dać teraz wiarę

Temu, co może pociąga mnie skrycie.

Zatem Aniela?...

sens kończąc

Godna przywiązania.

I chciałbyś szczerze?...

Poświęcić jej życie.

Czegóż się wahasz, cóż ci jeszcze wzbrania?

Niepewność...

Znikła.

A wzajemność...

Czeka.

I to Aniela...

Mym głosem wyrzeka!

Ha! tegom czekał - mam więc pewność przecie;

Jestem u celu, wy róbcie, co chcecie!

Nie bierz mi za złe, że spytam zbyt śmiele,

Ale czas nagli, ale Radost czynny,

A jeszcze mógłby ubiec go kto inny;

Powiedz mi zatem, słów nie tracąc wiele:

I w tamtę stronę lękasz się zamęścia?

Milczysz - mam zgadnąć? - Życzę zatem szczęścia,

Ale Albin... wiesz?

Wiem, wiem.

Lecz jest droga...