Idzie ze swoim złem i bolem,

Po zbożnym łanie i po lesie,

Wszędy zło swoje, swój ból niesie,

I swoją dolę klnie tułaczą,

I swoje losy klnie straszliwe,

Z ogromną skargą i rozpaczą,

Przez zasępioną idzie niwę...

Idzie, jak widmo potępione,

Gwiżdże koło niej wiatr i tańczy -