Mikołaj Sęp Szarzyński jest poetą przede wszystkim religijnym. Jedyną obroną przed natręctwem grzechu, poczuciem beznadziejności istnienia staje się opieka Opatrzności, która działa w sposób paradoksalny i niepojęty dla rozumu ludzkiego. Ideał życia Sęp jest naznaczony ascetyzmem i heroizmem - życie jest zadaniem do wypełnienia, zaś szlachcicowi przystoi służba rycerza walczącego z niewiernymi.

Wiersze jego są naznaczone piętnem stylu barokowego, częściowo opartego na podłożu wzorców renesansowych. W jego utworach często występują paradoksy i chwyty stylistyczne - elipsy, oksymorony, inwersje i antytezy, a przedstawiony świat jest pełen ruchu. Pojawia się też barokowy dramatyzm i koncept: służy to ukazaniu walki wewnętrznej, "rozdwojonego siebie".

Poeta przekazuje nam istotne treści dotyczące życia, trwania w czasie, wartości dóbr ziemskich oraz spraw ostatecznych - śmierci, wieczności, zbawienia i Boga.

Podmiot liryczny, w części opisowej przedstawia człowieka w jego ziemskim życiu. Wewnętrzny spokój daje człowiekowi szczęście.

Życie jest ciągłą, nieustanną walką ciała i duszy. Dla podkreślenia dramatycznego rozdarcia autor używa przerzutni (cytat).

Narusza ona melodyjny i harmonijny tok wiersza.

Sęp Szarzyński postrzega człowieka z całą pokorą żarliwego katolicyzmu (cytat).

Poeta nie ufa rozumowi, nie odnajduje w nim uspokojenia. Zwraca się ku uczuciom, a one każą mu czuć rozdwojenie. Przeciwnikami człowieka są szatan, ciemność, zło, wartości materialne. Szatana poeta nazywa "srogim ciemności Hetmanem". Szatan ten usilnie zabiega o upadek człowieka i pogrążenie go w grzechu.

Druga zwrotka rozpoczyna się skargą do Boga na to, iż nasza ziemska powłoka odmawia duchowi przynależnej mu hierarchii, pierwszeństwa i naraża człowieka na wieczny upadek i potępienie.

Trzecia część, refleksyjna, rozpoczyna się pytaniem retorycznym skierowanym do Boga, - jaką postawę należy w życiu przyjąć? Odpowiedź jest oczywista. Jedyną nadzieją na zbawienie jest Bóg.

Dzięki Boskiej pomocy walka słabej istoty ludzkiej z całymi przeciwnościami świata jest do wygrania.

Sonet ten napisany jest w tak zwanej formie francuskiej, to znaczy - 3 strofy czterowersowe o układzie rymów abba cd cd i jedna strofa dwuwersowa o rymie ee, której zadaniem jest podkreślenie końcowej refleksji.

Sam tytuł wprowadza nas w treść sonetu. Mówi on o przemijającym charakterze ziemskiego życia i nietrwałości dóbr, które świat człowiekowi daje. Podmiot liryczny, na początku, porusza problem miłości, stwierdzając, iż trudno bez niej żyć, ale

"(...) i miłość nędzna pociecha."

Człowiek zwiedziony żądzą pragnie dojść do posiadania rzeczy, które ulegają zmianom i zniszczeniu.

Poeta wymienia ziemskie dobra takie jak: bogactwo, władza, sława, rozkosze ciała. Człowiek marnuje swoje życie w pogoni za pozornymi dobrami, które nie są w stanie zapewnić mu wiecznego szczęścia ani trwałego poczucia bezpieczeństwa. W ostatnich strofach następuje powrót do miłości i roli, jaką ona pełni w życiu człowieka jako

"własny bieg bycia naszego."

Jednak czynnikiem zakłócającym ten bieg stało się ciało ludzkie, które dąży do tego, co materialne i zarazem nietrwałe, przesłaniając jednocześnie wieczne i prawdziwe piękno - Boga.

Utwór ten jest parafrazą epigramatu poety rzymskiego Witalisa. Zawiera on, jak i inne utwory Sępa Szarzyńskiego, refleksje nad przemijaniem i nietrwałością ziemskich dóbr i potęg.

Mieszają się tu dwa obrazy - Rzymu jako potęgi i Rzymu jako ruiny (cytat).

Zauważamy tu zasadę paradoksu i kontrastu. Te dwa wersy zawierają ów paradoks: wizję niezwyciężonej potęgi, która zniszczyła samą siebie.

W zakończeniu wyrażona jest zaskakująca puenta. Tylko Tybr, będący wizerunkiem przyrody, stał się symbolem trwałości, a ludzki twór, który miał być wieczny i niezmienny, legł w gruzach.