Daniel Naborowski był mistrzem, wirtuozem słowa. Jego twórczość charakteryzowała niezwykła różnorodność: od fraszek i frywolnych żarcików, panegiryków, epitalamiów po refleksyjne wiersze traktujące o problemach człowieka baroku.

Tematem utworu jest po prostu życie, które okazuje się tylko marnością. Autor stwierdza: "Fraszką śmierć i trwoga" i w ten sposób zbliża się do filozofii filozofii Kochanowskiego

Życie nie dlatego jest fraszką, że takie prawo natury, że śmierć jest koniecznością, ale dlatego, że najważniejszy jest Bóg i tylko on się liczy. W jego obliczu wszystko jest mało ważne:

Terminem "marność" określa poeta wszystko co ziemskie: bogactwo, zabawę, żart. Wyznacza przy tym dwa światy: ziemski i wieczny. Doczesności przysługuje kategoria "marności", natomiast wieczność wyznaczają: pobożność, uczciwość, czystość, Bóg.

Dostrzeganie marności nie skieruje poety na drogę mistycyzmu. Naborowski łączy w tym utworze piękno i brzydotę, dobro i zło, szczęście i cierpienie.

Utwór napisany jest językiem prostym, wolnym od wyrazistego, barokowego konceptualizmu. Obecne są rymy parzyste.

Podstawą utworu są refleksje o przemijaniu pokoleń i nieuniknionym upływie czasu. Autor ukazuje niszczycielskie działanie czasu:

Naborowski zestawia wyrazy nacechowane pozytywnie: "kolebka", "matka", z nacechowanymi ujemnie: "grób", "mogiła", aby oswoić czytelnika z problemem umierania (cytat).

Poeta patrzy na egzystencję ludzką z pewnym dystansem, z dystansem człowieka, który już odnalazł swoje miejsce w świecie. Zwraca się bezpośrednio do czytelnika jako człowiek ogromnie doświadczony, z ogromną wiedzą życiową (cytat).

Twórczość Naborowskiego określa się mianem vanitas. Z łac. vanitas oznacza marność. W wielu swych utworach ukazuje życie jako marność, chwilę ulotną, ukazuje dramat człowieka uwikłanego w rozmyślania o sensie i celu życia.

Początek tego utworu przypomina fraszkę J. Kochanowskiego "O żywocie ludzkim". Naborowski po raz kolejny nazywa fraszką to, co ludzie cenią najbardziej: pałace, złoto, srebro, długie życie. Wszystko to jednak przemija. W nicość obracają się wszystkie bogactwa, a długie życie zawsze przerywa śmierć. Dla wyrażenia pozornej wartości rzeczy materialnych, Naborowski zastosował anaforę, rozpoczynając każdy kolejny wers od tego samego zwrotu: "nic to". Według niego liczą się jedynie: "sama cnota i sława, która z cnoty płynie". Uzasadnienie tego wyboru ujęte jest w formę barokowego paradoksu: "Tą kto żyje, ma dość, choć nie ma niczego (...)", którego uzupełnienie stanowi refleksja: "A bez tej kto umiera, już nic ze wszystkiego".