Urodził się 11.09.1838 r. w Kaliszu, a zmarł 2.08.1897 r. w Krakowie. Pochodził z rodziny szlacheckiej, jego ojciec uczestniczył w powstaniu listopadowym. Studiował w Instytucie Gospodarstwa Wiejskiego w Marymoncie, Akademii Medyko-Chirurgicznej w Warszawie i Wrocławiu; w Heidelbergu zdobył tytuł doktora filozofii.

W czasie powstania styczniowego należał do obozu "czerwonych" Ludwika Mierosławskiego.

Pierwsze wiersze ogłosił w lwowskim "Dzienniku Literackim" w latach 1864-65.

Odbywał podróże do Włoch, Tunezji, Algerii, Indii, na Cejlon. Był jednym z pierwszych członków Towarzystwa Tatrzańskiego.

Od 1889 r. był redaktorem naczelnym "Nowej Reformy".

Obok wielu wierszy pisał także dramaty: "Gałązka heliotropu" (1869), "Przyjaciele Hioba" (1879), "Komedie konkursowe" (1888), oraz prozę autobiograficzną: "Wśród lasu" (1877), "Opiekunowie" (1882), a także krytykę literacką.