Urodził się 24.12.1798 r. w Zaosiu pod Nowogródkiem, zmarł 26.11.1855 r. w Stambule. Pochodził z rodziny drobnoszlacheckiej.

Po studiach na wydziale Literatury Uniwersytetu w Wilnie uczył w szkole powiatowej w Kownie.

Był współzałożycielem Towarzystwa Filomatów. Oskarżony o udział w tajnych związkach młodzieży został w 1823 r. aresztowany i uwięziony w Wilnie. Został skazany na zatrudnienie w guberniach centralnych. Przebywał m. in. w Petersburgu, Odessie, Moskwie, Berlinie, Dreźnie, Włoszech, Szwajcarii. W Paryżu objął katedrę literatury słowiańskiej w College de France. Był aktywnym uczestnikiem wydarzeń Wiosny Ludów: tworzył Zastęp Polski przy walczącej o wolność Lombardii, redagował "Trybunę Ludów". Zmarł na cholerę w Stambule, gdzie zabiegał o wzmocnienie formacji polskich mających u boku Turcji walczyć przeciwko Rosji.

Był autorem m.in.: "Ballad i romansów" (1822), "Grażyny" (1823), "Dziadów" (1823 i 1832), "Sonetów" (1826), "Konrada Wallenroda" (1826), "Pana Tadeusza" (1834), "Ksiąg narodu polskiego i pielgrzymstwa polskiego" (1832).