1:1	 Pieśń nad pieśniami Salomona
1:2	 Niech mnie ucałuje pocałunkami ust swoich. Słodsza od wina jest twoja miłość.
1:3	 Wspaniały jest zapach twoich pachnideł, a imię twoje – jak rozlany olejek. To dlatego dziewczęta tak cię kochają.
1:4	 Pociągnij mnie za sobą, pobiegnijmy już teraz razem. Wprowadź mnie królu, do swoich komnat. Będziemy się cieszyć tobą i radować, a twoją miłość sławić bardziej niż wino. O jak słusznie wszyscy cię miłują!
1:5	 Nie jestem biała, ale jestem piękna, o córy Jerozolimy! Jestem jak namioty Kedaru lub jak zasłony Szalma.
1:6	 Nie zważajcie na to, żem śniada; to słońce tak mnie opaliło. Rozgniewali się na mnie mojej matki synowie i wysłali mnie, żebym pilnowała winnic. Ale ja nie dopilnowałam mojej własnej winnicy!
1:7	 Powiedz mi tedy, ty, którego moje serce miłuje: powiedz mi – gdzie pasiesz swe stada i gdzie prowadzisz je na odpoczynek w południową porę, żebym już nie musiała się błąkać, obchodząc wokół stada twych przyjaciół.
1:8	 Jeśli nie wiesz tego, o najpiękniejsza z niewiast, trzymaj się drogi, którą idą trzody, i prowadź swe koźlęta na pastwiska, które są w pobliżu szałasów pasterzy.
1:9	 Do klaczy przy rydwanie faraona przyrównam cię, ukochana moja.
1:10	 Śliczne są twoje policzki między zausznicami i twoja szyja przybrana w korale.
1:11	 Zrobimy ci zausznice ze złota wysadzane srebrnymi kulkami.
1:12	 Dopóki król pozostaje na uczcie, dokoła rozchodzi się zapach mego nardu.
1:13	 Mój umiłowany jest dla mnie jak woreczek mirry zawieszony pomiędzy piersiami.
1:14	 Mój umiłowany jest dla mnie jak gałązka henny, uprawianej w winnicach Engaddi.
1:15	 Jakże piękna jesteś, umiłowana moja, jakże jesteś piękna! Oczy twoje są jak gołębice.
1:16	 Jakże piękny jesteś, umiłowany mój, jakże jesteś piękny! Nasze posłanie – to sama zieleń.
1:17	 Z cedrowych belek strop naszego domu, z cyprysów są jego ściany.

2:1	 Ja jestem narcyzem z Saronu i lilią z dolin. 
2:2	 Jak lilia pomiędzy cierniami, tak moja umiłowana pośród innych dziewcząt. 
2:3	 Jak jabłoń pośród drzew dzikich, tak mój umiłowany wśród innych młodzieńców, Jakże bardzo pragnąłem usiąść w jego cieniu i kosztować owoców słodkich dla podniebienia!
2:4	 Zaprowadził mnie tam, gdzie wino piją, a sztandar, który trzymał nade mną, nazywa się “miłość".
2:5	 Poczęstujcie mnie plackiem z rodzynkami, pozwólcie mi pokrzepić się jabłkami, bo jestem chora z miłości.
2:6	 Położył mi lewą rękę na głowie, a prawą ręką mnie objął.
2:7	 Zaklinam was, córy Jerozolimy, na gazele i na łanie polne, nie przeszkadzajcie mojej umiłowanej, nie budźcie jej, póki nie zechce wstać sama! 
2:8	 Już słyszę umiłowanego! Oto już nadchodzi, biegnie przez góry, skacze po wzniesieniach.
2:9	 Umiłowany mój podobny jest do gazeli lub do młodego jelenia. Stoi teraz za naszym murem, zagląda przez okno, patrzy poprzez kraty.
2:10	 I tak przemawia do mnie mój umiłowany: Przyjdź do mnie, umiłowana moja, przyjdź tu, piękności moja!
2:11	 Zima się już bowiem skończyła, deszcze już ustały i przeszły.
2:12	 Ziemia już pokrywa się kwieciem, nadszedł czas radosnych pieśni. Głos synogarlic rozbrzmiewa w krainie.
2:13	 Na drzewie figowym już pierwsze owoce i przyjemnie pachną kwiaty winnych krzewów. Przyjdź tedy, umiłowana moja, przyjdź tu, piękności moja!
2:14	 Gołębico moja, kryjąca się w skalnych rozpadlinach i nad urwistymi przepaściami! Pokaż mi swoje oblicze, pozwól twój głos usłyszeć, Bo słodki jest twój głos i czarujące oblicze twoje.
2:15	 Wyłapcie nam lisy, wszystkie młode lisy, bo niszczą winnice, a teraz kwitną winnice nasze. 
2:16	 Do mnie należy mój umiłowany, a ja do niego, On pasie swoje stado pomiędzy liliami.
2:17	 Zanim powieje wiatr wieczorny i zaczną znikać cienie, wróć i bądź podobny, mój umiłowany, do gazeli lub do młodego jelenia na górze przymierza!

3:1	 W nocy na posłaniu moim szukałam tego, którego miłuje moja dusza. Szukałam go, ale nie mogłam znaleźć.
3:2	 Wstanę więc i będę biegać po całym mieście, po wszystkich ulicach i placach, i szukać będę tego, którego miłuje me serce. Szukałam go, ale nie znalazłam,
3:3	 I spotkali mnie strażnicy obchodzący miasto: Czy widzieliście tego, którego miłuje me serce?
3:4	 I kiedy ich minęłam, znalazłam tego, którego miłuje me serce. Pochwyciłam go i już go nie puszczę, dopóki go nie zaprowadzę do domu mojej matki, do komnaty tej, która mnie poczęła.
3:5	 Zaklinam was, córy Jerozolimy, na gazele i na łanie polne, nie przeszkadzajcie mojej umiłowanej, nie budźcie jej, póki nie zechce wstać sama. Chór:
3:6	 Któż to jest ten, co się zbliża od strony pustyni? Ma wygląd jakby słupa dymu, pachnie zaś mirrą i kadzidłem, i wszelką wyszukaną wonnością?
3:7	 Oto lektyka Salomona. Otocza ją sześćdziesięciu wojowników, najdzielniejsi spośród mężów Izraela.
3:8	 Wszyscy doświadczeni w dobywaniu miecza, uczestnicy niejednego boju. Każdy ma miecz u boku w obawie przed zaskoczeniem nocą.
3:9	 A król Salomon tron sobie zbudował, sprowadziwszy drzewo z Libanu.
3:10	 Koło tronu wzniósł srebrne kolumny, nakrycie nad tronem ze złota, siedzenie zaś z samej purpury, a całe wnętrze – z hebanowego drzewa.
3:11	 Przyjdźcie i przypatrujcie się, córki Syjonu, królowi Salomonowi. Ma on diadem, który mu włożyła na głowę matka w dniu jego zaślubin, w chwili, gdy radowało się jego serce.

4:1	 Jakaż ty piękna jesteś, umiłowana moja, jaka jesteś piękna! Twoje oczy wyglądają jak dwie gołębice spoza zasłony! Twoje włosy – jak stado kozic, co falują na zboczach Gileadu.
4:2	 Twoje zęby – jak stado świeżo ostrzyżonych owiec wychodzących z wody. Każdy ząb ma swój odpowiednik, nie brakuje żadnego.
4:3	 Twoje usta – jak wstążeczki z purpury, przesłodkie są twoje usta. Twoje policzki – jak dwie połówki granatu widoczne spoza zasłony.
4:4	 Twoja szyja – jak wieża Dawida, zbudowana solidnie nad całą warownią. Zawieszone na niej tysiące tarcz i cała broń wszystkich wojowników.
4:5	 Twoje piersi – jak dwoje koźląt, bliźniąt matki gazeli, pasących się między liliami.
4:6	 Zanim powieje wiatr wieczorny i zaczną znikać cienie, pójdę ku górom mirry, udam się na wzgórze kadzidła.
4:7	 Cała jesteś piękna, umiłowana moja, wolna jesteś od wszelkiej skazy.
4:8	 Przybądź więc z Libanu, oblubienico moja, z Libanu przyjdź i zbliż się do mnie! Zstąp ze szczytów Amana, z wierzchołków Seniru i Hermonu, z jaskiń lwów i z gór leopardzich.
4:9	 Sprawiasz, że odchodzę od zmysłów, siostro moja, oblubienico moja. Sprawiasz, że odchodzę od zmysłów, i to tylko przez jedno twe spojrzenie, przez jeden koralik twego naszyjnika!
4:10	 Jakiż czar roztacza twa miłość, siostro moja, oblubienico moja! Jakże smakuje twa miłość, po wielokroć lepsza niż wino. Zapach zaś twoich wonności silniejszy niż wszystkie balsamy.
4:11	 Z twoich ust spływa, oblubienico moja, miód najświeższy. Miód i mleko są pod twym językiem, a zapach szat twoich jak wszystkie wonności Libanu.
4:12	 Jesteś ogrodem dobrze zamkniętym, siostro moja i oblubienico moja, ogrodem starannie zamkniętym, źródłem zapieczętowanym.
4:13	 Twoje odrośle – to cały gaj granatów, który wydaje najwspanialsze zapachy:
4:14	 nard i szafran, trzcina wonna i cynamon. Są tam również wszystkie wonne drzewa, mirra i aloes oraz inne najdelikatniejsze pachnidła.
4:15	 Źródłem jesteś, co nawadnia ogrody, i zdrojem wody żywej płynącej aż z Libanu.
4:16	 Podnieś się, wietrze z północy, przybądź tu, wietrze z południa. Powiejcie w stronę mego gaju, niech wyda swoje wonności! Niech mój umiłowany wejdzie do swego ogrodu i niech się posili smacznymi owocami.

5:1	 Wchodzę do mego ogrodu, siostro moja, oblubienico moja, zbieram moją mirrę i rożne balsamy, posilam się plastrem mojego miodu, piję moje wino i mleko. Jedzcie, przyjaciele i pijcie, upajajcie się, moi umiłowani!
5:2	 Ja śpię, lecz serce moje nie śpi. Słyszę, jak mój umiłowany puka: Otwórz mi, siostro moja, umiłowana moja, gołębico moja, ty najwspanialsza moja! Moja głowa okryta rosą, w puklach moich włosów krople nocy.
5:3	 Zdjęłam już moją szatę, czy mam ją znów na siebie wkładać? Umyłam już moje stopy, czy mam je znowu zabrudzić?
5:4	 Umiłowany mój podał mi rękę przez otwór w bramie i nagle zadrżało wszystko w moim łonie.
5:5	 Wstałam więc, by otworzyć umiłowanemu, mirra kapała z rąk moich, najświeższa mirra spływa mi po palcach i spada aż na rygle bramy.
5:6	 I otworzyłam umiłowanemu, a gdy się odwróciłam, już go nie było! Jego zniknięcie odebrało mi oddech. Szukałam go, lecz nie mogłam go znaleźć, wołałam go, lecz się nie odzywał.
5:7	 I spotkali mnie strażnicy, obchodzący miasto dokoła, pobili mnie i poranili, i zdarli ze mnie szaty owi nadzorcy miejskich murów.
5:8	 Zaklinam was tedy, córy Jerozolimy, jeśli znajdziecie umiłowanego, cóż mu powiecie? Powiedzcie mu, żem chora z miłości. Chór:
5:9	 A czymże twój umiłowany góruje nad innymi, o ty, najpiękniejsza z niewiast? Czym góruje nad innymi twój umiłowany, że aż tak nas zaklinasz?
5:10	 Umiłowany mój jest śnieżnobiały i rudy, i wyróżnia się spośród tysiąca.
5:11	 Głowę ma ze złota, ze złota szczerego, pukle jego włosów jak gałęzie palmy, czarne są jakby kruki.
5:12	 Jego oczy jak dwie gołębice unoszące się nad zbiornikiem z wodą, [a zęby] jakby w mleku kąpane, mocno osadzone.
5:13	 Jego policzki – jak grządki balsamu, jak najsilniejsze wonności. Jego usta – jak lilie, a spływa z nich najświeższa mirra.
5:14	 Jego ręce – jak sztaby ze złota, wysadzane kamieniami z Tarsu. Tors jego – jakby z kości słoniowej, cały szafirami pokryty.
5:15	 Jego nogi – jak kolumny z alabastru, osadzone na podstawach ze szczerego złota. Cała jego postać – jak Liban [wyniosła], wysmukła niby cedry.
5:16	 Jego usta pełne słodyczy, a wszystko – samym powabem. Taki jest mój umiłowany, taki mój przyjaciel, o córy Jerozolimy! Chór:

6:1	 Dokądże odszedł twój umiłowany, o najpiękniejsza spośród niewiast? Gdzie zwrócił się twój umiłowany? Pozwól nam szukać go razem z tobą. 
6:2	 Mój umiłowany poszedł do ogrodu, pomiędzy balsamowe grządki, by pilnować w ogrodach swojego stada i zbierać kwiaty lilii.
6:3	 Ja należę do mego umiłowanego, a umiłowany – do mnie. Pasie on swoje stado pomiędzy liliami. 
6:4	 Piękna jesteś, moja umiłowana, jak Tirsa i pełna wdzięku jak Jeruzalem, groźna jak zbrojne oddziały.
6:5	 Odwróć ode mnie twój wzrok, bo mnie odurza. Twoje włosy – jak stado kozic, co falują na zboczach Gileadu.
6:6	 Twoje zęby – jak stado owiec wychodzących z wody każdy ząb ma swój odpowiednik, nie brakuje żadnego.
6:7	 Twoje policzki – jak dwie połówki granatu widoczne są spoza zasłony. 
6:8	 Jest sześćdziesiąt królowych, nałożnic osiemdziesiąt młodych dziewcząt bez liku.
6:9	 Jedyna zaś jest moja gołębica, jedyna i bez żadnej skazy! Jest też jedyną córką swojej matki, najukochańszą rodzicielki swojej. Widziały ją młode niewiasty i wychwalaly, wysławiały ją królowe i nałożnice.
6:10	 Kimże jest ta, która pojawia się jak jutrzenka, piękna jak księżyc, jaśniejsza jak słońce, a groźna jak zbrojne oddziały?
6:11	 Zeszłam do orzechowego gaju, by popatrzeć jak świeża zieleń pokrywa dolinę; by zobaczyć, czy już krzew winny rozkwita i czy kwitną już drzewa granatu.
6:12	 I nagle, nie wiem jak, poniosła mnie moja dusza ku rydwanom mego narodu dzielnego. 

7:1	 Wróć, wróć Szulamitko, wróć, wróć, byśmy mogli popatrzeć na ciebie! A cóż wam się tak podoba u tej Szulamitki, tańczącej jakby na dwa chóry? Chór:
7:2	 Jakże piękne są twoje stopy w tych sandałach, o księżniczko! Twoje biodra – jak kolia wykonana ręką wprawnego złotnika.
7:3	 Twoje łono – jak okrągła czara. Niech nie zbraknie w niej nigdy korzennego wina! Brzuch twój – jak stos pszenicznego ziarna, otoczony dokoła liliami.
7:4	 Twoje piersi – jak dwoje koźląt, bliźniąt matki gazeli.
7:5	 Twoja szyja – jak wieża z kości słoniowej, oczy – jak stawy Cheszhonu koło bramy Bat–Rabbim. Nos twój – jak wieża Libanu, ustawiona w stronę Damaszku.
7:6	 Głowa twoja – to jak szczyt Karmelu, a włosy twe – jak purpura, zaś twoje warkocze oplotły króla. 
7:7	 O jakże jesteś piękna i jak pełna wdzięku, umiłowana, rozkoszy moja!
7:8	 Jesteś wysmukła niczym palma, a twoje piersi – jak winogron kiście!
7:9	 Powiedziałem więc sobie: wdrapię się na palmę i sięgnę po gałęzie z owocem. Twoje piersi są dla mnie jak winnych jagód grona, a twój oddech przypomina zapachem jabłonie.
7:10	 Twoje usta mają smak cennego wina, które we mnie spływa, zwilżając mi wargi i zęby.
7:11	 Ja należę do umiłowanego, a on tylko mnie pożąda.
7:12	 Chodź, mój umiłowany, pójdziemy razem na pole, spać będziemy w osiedlach.
7:13	 Wczesnym rankiem pójdziemy do winnicy i zobaczymy, czy kwitną już winne krzewy, czy już pękają ich pąki, i czy zaczynają kwitnąć drzewa granatu. I tam złożę ci dar mej miłości.
7:14	 Pachną już mandragory, czekają u drzwi naszych wspaniałe owoce, świeże i jeszcze zeszłoroczne, dla ciebie, mój umiłowany, zebrałam je wszystkie.

8:1	 Ach, gdybyś ty był moim bratem, wykarmionym piersiami mojej matki, to spotkawszy cię gdziekolwiek, zaraz bym cię ucałowała i nikt by mnie za to nie zganił.
8:2	 A potem wzięłabym cię pod rękę i zaprowadziła do matczynego domu, do matki, która mnie wychowała. Dałabym ci korzennego wina do picia i moszczu z owoców granatu.
8:3	 Jego lewa ręka pod moją głową a prawa mnie obejmuje. 
8:4	 Zaklinam was,  córy Jerozolimy, po co macie przeszkadzać miłości, po co macie ją budzić, dopóki nie zechce powstać sama. Chór:
8:5	 Kimże jest ta, co od pustyni podąża, wsparta na swoim umiłowanym? Obudziłem cię pod jabłonią, tam, gdzie poczęła cię twoja matka, tam, gdzie rodziła cię w bólu. 
8:6	 Połóż mnie jak pieczęć na swojej piersi, jak pieczęć na swoim ramieniu! Miłość jest jak śmierć potężna, a zawiść nieubłagana jak szeol. Jej żar – to jak żar ognia albo jak gwałtowne płomienie.
8:7	 Najpotężniejsze wody nie mogą zgasić miłości ani zakryć jej fale rzeki, Gdyby ktoś oddawał za miłość wszystkie bogactwa swego domu, to zyskałby tylko pogardę. Bracia:
8:8	 Mała jest jeszcze nasza siostra, niedojrzałe jeszcze jej łono. Co uczynimy z naszą siostrą, gdy ktoś zacznie o nią zabiegać?
8:9	 Gdyby była murem obronnym, wznieślibyśmy na nim baszty ze srebra. Gdyby była bramą, zaryglowalibyśmy ją cedrowymi deskami.
8:10	 Otóż ja jestem murem, a piersi me są basztami. Dlatego w jego oczach znalazłam upodobanie. 
8:11	 Salomon nabył sobie winnicę w Baal–Hamon i powierzył winnicę strażnikom. Za jej owoce zaś każdy miał płacić tysiąc srebrnych syki.
8:12	 Winnica moja do mnie należy, tobie, Salomonie, daję tysiąc sykli i dwieście tym, co jej owoców strzegą.
8:13	 O ty, która w ogrodach przebywasz, w której głos się wsłuchują przyjaciele moi, pozwólże i mnie twój głos usłyszeć!
8:14	 Pospiesz się, pospiesz się, mój umiłowany, upodobnij się do gazeli albo do jelenia młodego na balsamowym wzgórzu.