1:1	 Początek Dobrej Nowiny o Jezusie Chrystusie, Synu Bożym.
1:2	 Jak napisane jest u proroka Izajasza: Oto posyłam wysłańca mojego przed Tobą. On przygotuje Ci twoją drogę.
1:3	 Głos wołającego na pustyni: Przygotujcie drogę dla Pana. Prostymi czyńcie Jego ścieżki.
1:4	 Tak też stało się z Janem Chrzcicielem na pustyni, [gdzie] głosił chrzest pokuty na odpuszczenie grzechów.
1:5	 I spieszyła do niego cała Judea i wszyscy z Jerozolimy. I przyjmowali od niego chrzest w rzece Jordan, wyznając swoje grzechy.
1:6	 A Jan nosił odzienie z sierści wielbłądziej i pas skórzany na biodrach, jadał zaś szarańczę i miód leśny.
1:7	 I nauczał wołając: Idzie za mną mocniejszy ode mnie, Ten, któremu ja nie jestem godzien, schyliwszy się, rozwiązać rzemyka u Jego sandałów.
1:8	 Ja chrzczę was wodą, a On będzie was chrzcił Duchem Świętym.
1:9	 I przyszedł też w owych dniach Jezus z Nazaretu z Galilei i został ochrzczony w Jordanie przez Jana.
1:10	 Właśnie wtedy, kiedy wychodził z wody, zobaczył otwierające się niebo i Ducha jakby w postaci gołębicy zstępującego na Niego.
1:11	 A z nieba odezwał się głos: Tyś jest Syn mój umiłowany. W Tobie upodobałem sobie.
1:12	 I wkrótce potem Duch uprowadził Go na pustynię.
1:13	 Przebywał na pustyni przez czterdzieści dni i był kuszony przez szatana. I był tam ze zwierzętami, aniołowie zaś usługiwali Mu.
1:14	 A kiedy Jan został uwięziony, przybył Jezus do Galilei, gdzie głosił Dobrą Nowinę o Bogu, mówiąc:
1:15	 Wypełnił się czas i przybliżyło się królestwo Boże. Nawróćcie się i uwierzcie w Ewangelię!
1:16	 A kiedy przechodził nad Jeziorem Galilejskim, zobaczył Szymona i Andrzeja, brata Szymona, jak zarzucali w jezioro sieci. Byli bowiem rybakami.
1:17	 I powiedział do nich: Pójdźcie za Mną, a Ja uczynię was rybakami ludzi.
1:18	 A oni, natychmiast zostawiwszy sieci, poszli za Nim.
1:19	 Odszedłszy zaś nieco dalej, zobaczył Jakuba, syna Zebedeusza, i brata jego, Jana, gdy byli w łodzi i naprawiali sieci.
1:20	 I ich także powołał. A oni, zostawiwszy w łodzi ojca swego Zebedeusza z najemnikami, poszli za Nim.
1:21	 A gdy weszli do Kafarnaum, zaraz w szabat począł nauczać w synagodze.
1:22	 I zdumiewano się Jego nauką, bo uczył jako ten, który ma władzę, a nie tak jak uczeni w Piśmie.
1:23	 Niebawem znalazł się też w synagodze człowiek opętany przez ducha nieczystego. I zaczął wołać:
1:24	 Co Tobie do nas, Jezusie Nazareński? Przyszedłeś nas zgubić? Wiem, kim jesteś, Święty Boży!
1:25	 Tymczasem Jezus rozkazał mu: Zamilcz i wyjdź z niego!
1:26	 Wtedy duch nieczysty począł miotać nim i wykrzykując głośno wyszedł z niego.
1:27	 Wszystkich tedy ogarnęło zdumienie, tak że pytali jeden drugiego: Cóż to takiego jest? Nowa nauka i taka moc! Nawet duchom nieczystym rozkazuje i są Mu posłuszne.
1:28	 Rychło też rozeszła się wieść o Nim po całej krainie galilejskiej.
1:29	 A zaraz po wyjściu z synagogi poszedł z Jakubem i Janem do domu Szymona i Andrzeja.
1:30	 Matka żony Szymona zaś leżała w gorączce. I zaraz powiedzieli Mu o niej.
1:31	 Przyszedł więc do niej i podniósł ją, ująwszy za rękę. A ona, gdy już opuściła ją gorączka, poczęła im usługiwać.
1:32	 A kiedy nastał wieczór i słońce już zaszło, sprowadzono do Niego wszystkich chorych i opętanych.
1:33	 W końcu całe miasto zbiegło się przed drzwiami.
1:34	 I uleczył wielu cierpiących na różne choroby, i wypędził wiele złych duchów, a nie pozwalał czartom mówić, ponieważ znały Go.
1:35	 Wczesnym zaś rankiem, kiedy jeszcze było ciemno, wstał, poszedł na miejsce samotne i tam się modlił.
1:36	 Pobiegł też za Nim Szymon ze swymi towarzyszami.
1:37	 A kiedy Go znaleźli, powiedzieli Mu, że wszyscy Go szukają.
1:38	 I odpowiedział im: Chodźmy gdzie indziej, do sąsiednich okolic, abym i tam mógł nauczać. Po to przecież wyszedłem.
1:39	 I chodził po całej Galilei, nauczając w synagogach i wyrzucając złe duchy.
1:40	 A oto przyszedł do Niego pewien trędowaty i upadłszy na kolana, prosił Go mówiąc: Jeśli chcesz, możesz mnie oczyścić.
1:41	 A On, zdjęty litością, wyciągnął rękę, dotknął go i powiedział: Chcę, bądź oczyszczony.
1:42	 I natychmiast ustąpił z niego trąd i został oczyszczony.
1:43	 I dałmu surowy nakaz, i odesłał go,
1:44	 mówiąc: Pamiętaj, żebyś nikomu nic nie mówił. Idź tylko, przedstaw się kapłanowi i złóż [w dziękczynieniu] za swe oczyszczenie ofiarę przepisaną przez Mojżesza na świadectwo dla nich.
1:45	 Ale on, skoro tylko wyszedł, zaczął o tym głośno rozpowiadać, tak że Jezus nie mógł już wejść jawnie do miasta. Przebywał na miejscach samotnych, a ludzie przychodzili do Niego zewsząd.

2:1	 A kiedy ponownie przyszedł do Kafarnaum, dowiedziano się, że jest w domu.
2:2	 I zebrało się wiele ludzi, tak że nawet przy drzwiach nie było już miejsca. A On ich nauczał.
2:3	 I oto przybyli do Niego z paralitykiem, którego niosło czterech [ludzi].
2:4	 Ponieważ z powodu tłumu nie mogli się do Niego dostać, rozebrali nad Nim dach i przez otwór spuścili nosze, na których leżał sparaliżowany.
2:5	 Widząc ich wiarę, powiedział Jezus do paralityka: Synu, twoje grzechy są ci odpuszczone.
2:6	 Lecz siedziało tam kilku uczonych w Piśmie, którzy myśleli sobie w duchu:
2:7	 Jakim prawem On to mówi? Przecież to bluźnierstwo! Któż może odpuszczać grzechy prócz jednego tylko Boga?
2:8	 A Jezus, rozpoznawszy natychmiast w duchu, że właśnie tak myśleli, powiedział do nich: Czemuż to poddajecie się takim myślom?
2:9	 Cóż jest łatwiej zrobić: Powiedzieć paralitykowi: Twoje grzechy są ci odpuszczone, czy też rozkazać, aby wstał, zabrał swoje łoże i poszedł?
2:10	 Wiedzcie, że Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczania grzechów! I rzekł wtedy do paralityka:
2:11	 Rozkazuję ci: Wstań, weź swoje nosze i idź do domu!
2:12	 A on wstał, natychmiast wziął swoje nosze i w obecności wszystkich wyszedł, tak że byli bardzo zdumieni i wielbiąc Boga mówili: Nigdy nie widzieliśmy czegoś podobnego.
2:13	 A potem znów wyszedł nad morze. I zbiegli się do Niego wszyscy ludzie, a On ich nauczał.
2:14	 Przechodząc zaś zobaczył Lewiego, syna Alfeusza, gdy siedział przy cle. I powiedział do niego: Pójdź za Mną. A on powstawszy poszedł za Nim.
2:15	 Gdy zaś siedzieli przy stole w jego domu, było z Nim i z Jego uczniami wielu celników i grzeszników. Wielu bowiem było takich, którzy przyszli za Nim.
2:16	 Uczeni zaś w Piśmie, ci spośród faryzeuszów, widząc, że je razem z celnikami i grzesznikami, mówili do Jego uczniów: Dlaczego On je i pije razem z grzesznikami i celnikami?
2:17	 A Jezus, usłyszawszy to, powiedział: Nie zdrowi, lecz chorzy potrzebują lekarza. Przyszedłem nie po to, żeby wzywać do siebie sprawiedliwych, lecz grzeszników.
2:18	 Gdy pewnego razu uczniowie Jana i faryzeusze pościli, zwrócono się do Niego z pytaniem: Dlaczego uczniowie Jana i uczniowie faryzeuszów poszczą, a Twoi uczniowie nie poszczą?
2:19	 A Jezus odpowiedział im: Czyż goście na uczcie godowej mogą pościć, gdy jeszcze jest z nimi pan młody? Nie mogą pościć, jak długo jest z nimi pan młody.
2:20	 Przyjdzie jednak czas, że zabiorą im pana młodego. I wtedy będą pościć.
2:21	 Nikt nie przyszywa łaty z nowego sukna do starego ubrania, bo nowa łata odrywa część starego ubrania i powstaje jeszcze większe rozdarcie.
2:22	 Nikt też nie wlewa nowego wina do starych bukłaków, bo rozsadzi ono bukłaki i zmarnuje się w ten sposób i wino, i bukłaki. Na nowe wino potrzebne są nowe bukłaki.
2:23	 A kiedy pewnego szabatu przechodził wśród zbóż, Jego uczniowie idąc poczęli zrywać i wyłuskiwać kłosy.
2:24	 Wtedy powiedzieli faryzeusze: Dlaczego oni robią w szabat to, czego nie wolno robić?
2:25	 A On ich zapytał: Czy nigdy nie czytaliście o tym, co uczynił Dawid, gdy znalazł się w potrzebie, i był głodny, on sam i jego towarzysze?
2:26	 Jak wszedł do świątyni Pańskiej, wtedy gdy najwyższym kapłanem był Abiatar, jak spożywał chleby pokładne, co jest dozwolone tylko kapłanom, i jak dawał nawet swoim towarzyszom?
2:27	 I powiedział im także: Szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu.
2:28	 Otóż Syn Człowieczy jest Panem nawet szabatu.

3:1	 I znów wszedł kiedyś do synagogi, i zastał tam człowieka, który miał uschłą rękę.
3:2	 A oni podpatrywali Go, czy dokona uzdrowienia w szabat, żeby móc Go potem oskarżyć.
3:3	 I powiedział do człowieka z uschłą ręką. Stań tu wobec wszystkich.
3:4	 A potem rzekł do nich: Czy w szabat wolno czynić dobro czy zło, ocalić życie czy zabić je? Lecz oni nic nie odpowiedzieli.
3:5	 Wtedy spojrzawszy na nich gniewnie zasmucił się z powodu zatwardziałości ich serca i rzekł do owego człowieka: Wyciągnij rękę. I wyciągnął rękę, i została uzdrowiona.
3:6	 Wtedy faryzeusze, wyszedłszy wspólnie z herodianami, udali się na naradę, jak by Go zgładzić.
3:7	 Jezus tymczasem oddalił się razem ze swymi uczniami nad jezioro. Szło z Nim wiele ludzi z Galilei, z Judei,
3:8	 z Jerozolimy, z Idumei, z Transjordanii, z okolic Tyru i Sydonu. Mnóstwo ludzi schodziło się do Niego na wieść o Jego czynach.
3:9	 Wtedy powiedział uczniom, żeby była dlań wolna jedna łódka, ze względu na tłum, iżby nie napierał zbyt mocno.
3:10	 Uzdrowił tam bowiem wielu i dlatego cisnęli się, by Go dotknąć, wszyscy, którzy cierpieli na jakieś dolegliwości.
3:11	 Co więcej, nawet duchy nieczyste na Jego widok padały wołając: Tyś jest Synem Bożym.
3:12	 Lecz On nakazywał im surowo, żeby Go nie ujawniano.
3:13	 A potem wszedł na górę i wezwał do siebie tych, których chciał. I przyszli do Niego.
3:14	 I ustanowił Dwunastu, ażeby z Nim byli po to by mógł ich posłać głosić naukę
3:15	 i aby mieli władzę wypędzania złych duchów.
3:16	 Tak więc ustanowił Dwunastu: Szymona, któremu nadał imię Piotr;
3:17	 Jakuba, syna Zebedeusza, i Jana, brata Jakubowego, nadając im imię Boanerges, to znaczy: Synowie Gromu.
3:18	 Ponadto Andrzeja, Filipa, Bartłomieja, Mateusza, Tomasza, Jakuba – syna Alfeusza, Tadeusza, Szymona Gorliwego
3:19	 i Judasza Iskariotę – tego, który Go zdradził.
3:20	 Kiedy przyszedł do domu, tłum znów tak się cisnął, że nawet nie mogli się posilić.
3:21	 A gdy dowiedzieli się o tym Jego bliscy, poszli, żeby Go upomnieć. Mówili bowiem między sobą: Postradał zmysły.
3:22	 Tymczasem uczeni w Piśmie, ci, którzy przybyli z Jerozolimy, mówili: Ma Belzebuba i wyrzuca złe duchy przez przywódcę złych duchów.
3:23	 Przywoławszy ich tedy do siebie, mówił do nich w przypowieściach: Jakżeż szatan może wyrzucać szatana?
3:24	 Jeżeli jakieś królestwo jest rozdarte samo w sobie, to nie może ono ostać się długo.
3:25	 Podobnie jeśli jakiś dom jest podzielony sam w sobie, to też nie ostanie się długo.
3:26	 Jeśli więc szatan występuje przeciwko sobie samemu i sam się rozdziela, to nie może trwać długo. Już z nim koniec.
3:27	 Lecz nikt nie może wejść do domu człowieka silnego i zagrabić jego majętność, chyba że wpierw zwiąże owego mocarza, a potem dopiero złupi jego dom.
3:28	 Zaprawdę powiadam wam: wszystko będzie ludziom wybaczone, wszystkie grzechy i bluźnierstwa, których by się dopuścili.
3:29	 Lecz jeśli ktoś bluźni przeciwko Duchowi Świętemu, nigdy nie będzie mu to odpuszczone: na wieki winien jest grzechu.
3:30	 To dlatego [tak oświadczył], iż mówili: Ma ducha nieczystego.
3:31	 Przybyła też matka Jego i bracia i stanąwszy na zewnątrz posłali do Niego, aby Go przywołać.
3:32	 Wokół Niego siedziało właśnie mnóstwo ludzi, kiedy Mu doniesiono: Twoja matka i bracia twoi są na dworze i pytają się o Ciebie.
3:33	 Wtedy Jezus odpowiedział: Któż to jest moja matka i kto to są moi bracia?
3:34	 A potem, patrząc na siedzących dokoła, rzekł: Oto moja matka i moi bracia.
3:35	 Kto bowiem pełni wolę Bożą, ten jest moim bratem, moją siostrą i matką.

4:1	 I znów począł nauczać nad jeziorem. Zebrało się wokół Niego tak bardzo wiele ludzi, że aż wszedł do łodzi i usiadł w niej na jeziorze, a rzesze stały na brzegu jeziora.
4:2	 I nauczał ich wiele w przypowieściach i mówił nauczając:
4:3	 Słuchajcie: Oto siewca wyszedł siać.
4:4	 Gdy siał, jedno [ziarno] padło koło drogi; nadleciały ptaki i wydziobały je.
4:5	 Inne padło na grunt skalisty i nie miało wiele ziemi. Wzeszło też zaraz, bo gleba nie była głęboka,
4:6	 lecz z nastaniem słońca zostało przypalone i nie mając korzenia – uschło.
4:7	 Inne z kolei wpadło między ciernie, które wyrósłszy szybko, zagłuszyły je – i nie wydało żadnego owocu.
4:8	 Inne wreszcie padły na ziemię dobrą. Wzeszły, wyrosły i wydały plon: jedne trzydziestokrotny, inne sześćdziesięciokrotny, a jeszcze inne stokrotny.
4:9	 I powiedział: Kto ma uszy do słuchania, niech słucha.
4:10	 A kiedy znalazł się sam, zapytali Go uczniowie razem z Dwunastoma, co znaczą te przypowieści.
4:11	 A On powiedział do nich: Wam dana jest tajemnica królestwa Bożego, lecz dla tych, którzy są spoza waszego grona, wszystko dokonuje się w przypowieściach,
4:12	 tak iżby patrzyli oczyma, a nie widzieli, słuchali uszami, a nie słyszeli i żeby się nie nawrócili i nie była im wydana tajemnica.
4:13	 I powiedział do nich: Nie rozumiecie więc nawet tej przypowieści? Jakże zdołacie zrozumieć wszystkie inne?
4:14	 Siewcą jest ten, który sieje słowo.
4:15	 Tymi, którzy znajdują się obok drogi, gdzie sieje się słowo, są ci, co słuchają słowa, lecz zaraz przychodzi szatan i zabiera zasiane w nich słowo.
4:16	 Podobni do nich są ci, którzy zostali posiani na gruncie skalistym: ci również, skoro tylko posłyszą słowo, przyjmują je z radością,
4:17	 lecz nie mają w sobie korzenia, są niestali. Gdy przyjdzie z czasem ucisk albo prześladowanie z powodu słowa, natychmiast poczynają się chwiać.
4:18	 Są i tacy, którzy zostali posiani wśród cierni. Ci słuchają wprawdzie słowa,
4:19	 lecz troski świata tego, ułuda bogactw oraz różne żądze przychodzą na nich i zagłuszają słowo, które staje się bezpłodne.
4:20	 Tymi zaś, którzy zostali posiani na ziemię uprawną, są ci, co słuchają słowa, przyjmują je i wydają plon – trzydziestokrotny, sześćdziesięciokrotny i stokrotny.
4:21	 I mówił do nich: Czy lampę wynosi się po to, by ją umieścić pod korcem lub pod łóżkiem? Czyż nie po to raczej, by ją ustawić na świeczniku?
4:22	 Nie ma przecież nic tak tajemnego, co by nie miało być ujawnione, i nic nie jest tak ukryte, żeby nie miało wyjść na jaw.
4:23	 Kto ma uszy do słuchania, niech słucha.
4:24	 Powiedział im również: Zastanówcie się nad tym, co słyszycie: Jaką miarą wy mierzycie, taką też wam odmierzą i jeszcze wam dołożą.
4:25	 Kto bowiem ma, temu będzie dodane, a kto nie ma, temu zabiorą nawet i to, co już ma.
4:26	 I mówił dalej: Z królestwem Bożym jest tak, jak z kimś, kto wrzuca nasienie w ziemię:
4:27	 Czy śpi, czy nie śpi, we dnie i w nocy nasienie wschodzi i rośnie, a on nawet nie wie jak.
4:28	 Ziemia sama z siebie owocuje: wydaje naprzód łodygę, potem kłos, a potem pełne ziarno w kłosie.
4:29	 A gdy plon jest już dojrzały, zaraz zapuszcza sierp, bo pora już na żniwo.
4:30	 I powiedział im: Do czegóż mamy przyrównać królestwo Boże i w jakiej przypowieści je przedstawimy?
4:31	 Otóż jest ono jak ziarno gorczycy: gdy się je rzuca w ziemię, mniejsze jest od wszystkich nasion na ziemi,
4:32	 a gdy się je zasieje, wyrasta i staje się większe od innych krzewów, i obfituje w silne pędy, tak, że w jego cieniu mogą zakładać gniazda ptaki powietrzne.
4:33	 I nauczał ich w wielu podobnych przypowieściach, jak tylko mogli zrozumieć.
4:34	 Bez przypowieści w ogóle nie przemawiał do nich. Oddzielnie zaś objaśniał wszystko swoim uczniom.
4:35	 I tego samego dnia, gdy nastał wieczór, powiedział im: Przepłyńmy na drugi brzeg.
4:36	 Pozostawili więc tłum, a Jego zabrali, tak jak był w łodzi. Płynęły z Nim także inne łodzie.
4:37	 I oto nagle zerwał się gwałtowny wicher. Fale nacierały na łódź, tak że poczęła się napełniać [wodą].
4:38	 A On spał na końcu łodzi mając opartą głowę. Obudzili go tedy wołając: Nauczycielu, czyż wcale Cię to nie obchodzi, że giniemy?
4:39	 Wtedy On wstał, uciszył wicher i zawołał do jeziora: Zamilknij i uspokój się. I ustał wicher i zapanowała głęboka cisza.
4:40	 Wówczas powiedział do nich: Czemu się tak boicie? Jakże wam brak wiary!
4:41	 A oni, przerażeni bardzo, mówili jeden do drugiego: Kimże On jest, że nawet wicher i morze są Mu posłuszne?

5:1	 I przeprawili się na drugą stronę jeziora do kraju Gerazeńczyków.
5:2	 A gdy tylko wyszedł z łodzi wybiegł naprzeciw Niemu z grobowca człowiek pewien, opętany przez ducha nieczystego.
5:3	 Przebywał on ciągle między grobowcami i nie mógł go już nikt związać nawet łańcuchami.
5:4	 Często krępowano go sznurami i łańcuchami, lecz on rwał łańcuchy, zrzucał z siebie pęta i nikt nie potrafił go obezwładnić.
5:5	 Nocą i dniem, ciągle przebywał między grobowcami lub w górach, krzycząc i tłukąc sam siebie kamieniami.
5:6	 A kiedy zobaczył Jezusa jeszcze z daleka, przybył do Niego, upadł przed Nim i zawołał głośno:
5:7	 Czego chcesz ode mnie, Jezusie, Synu Boga Najwyższego? Zaklinam Cię na Boga, abyś mnie nie dręczył.
5:8	 Powiedział mu bowiem: Duchu nieczysty, wyjdź z tego człowieka?
5:9	 I zapytał go: Jakie jest twoje imię? A on odpowiedział: Legion mi na imię, bo jest nas wielu.
5:10	 I prosił Go bardzo, żeby ich nie wypędzał z tej krainy.
5:11	 A właśnie tam na górze pasło się wielkie stado świń.
5:12	 Zaczęli Go tedy prosić: Poślij nas między te świnie, żebyśmy mogli w nie wejść.
5:13	 I pozwolił im. Wtedy duchy nieczyste wyszły i wstąpiły w świnie. I tak stado liczące około dwóch tysięcy zwaliło się po spadzistym brzegu do morza i utonęło w nim.
5:14	 A pasterze uciekli i rozpowiedzieli o wszystkim w mieście i po całej okolicy. Wychodzili tedy ludzie, żeby zobaczyć, co się stało.
5:15	 Przyszedłszy do Jezusa, zobaczyli opętanego, w którym był legion. Siedział ubrany i przy zdrowych zmysłach. I ogarnęło ich przerażenie.
5:16	 Ci zaś, którzy wszystko widzieli, opowiedzieli, co się działo z opętanym, [wspominając] także o świniach.
5:17	 Wtedy zaczęli Go prosić usilnie, żeby odszedł poza granice ich kraju.
5:18	 A kiedy wsiadł do łodzi, opętany dopraszał się, żeby mógł zostać przy Nim.
5:19	 Lecz On, nie zgodziwszy się, powiedział: Wróć do domu, do swoich, i opowiedz im wszystko, co ci Pan uczynił i jak się nad tobą ulitował.
5:20	 Wtedy odszedł i zaczął opowiadać w Dekapolu o tym, co Jezus uczynił z nim. I dziwili się wszyscy.
5:21	 A kiedy Jezus przybył w łodzi znów na drugi brzeg, zgromadziło się koło Niego bardzo wielu ludzi. A On pozostawał jeszcze nad jeziorem.
5:22	 I oto przystąpił do Niego jeden z przełożonych synagogi, imieniem Jair, upadł Mu do nóg i tak Go prosił:
5:23	 Moja córka właśnie teraz kona. Przyjdź, włóż na nią ręce, żeby wyzdrowiała i pozostała przy życiu.
5:24	 I poszedł z nim. Towarzyszyła Mu wielka rzesza ludzi, którzy tłoczyli się zewsząd na Niego.
5:25	 A była tam pewna kobieta, która od lat dwunastu chorowała na upływ krwi
5:26	 i wiele wycierpiała od różnych lekarzy; wydała [na nich] już wszystko, co miała, a wcale nie czuła się lepiej, lecz przeciwnie, nawet gorzej.
5:27	 Gdy tedy usłyszała o Jezusie, wmieszana w tłum zbliżyła się do Niego z tyłu i dotknęła Jego płaszcza.
5:28	 Mówiła sobie bowiem: Jeżeli tylko dotknę się Jego płaszcza, będę zdrowa.
5:29	 I rzeczywiście ustał krwotok i poczuła swym ciałem, że została uleczona od tej choroby.
5:30	 Jezus odczuł natychmiast, że wyszła moc od Niego. Odwrócił się tedy do tłumu i powiedział: Kto się dotknął mojego płaszcza?
5:31	 A uczniowie odpowiedzieli: Widzisz przecież, jaki tłum ciśnie się zewsząd na Ciebie, i pytasz: Kto się Mnie dotknął?
5:32	 Lecz On patrzył dokoła, aby zobaczyć tę, która to uczyniła.
5:33	 Wówczas kobieta owa, drżąc z przerażenia – bo wiedziała przecież, co się z nią stało – podeszła do Niego, upadła na ziemię i wyznała Mu całą prawdę.
5:34	 A On rzekł do niej: Córko, uzdrowiła cię twoja wiara. Idź w pokoju i pozostań już wolna od twoich cierpień.
5:35	 Gdy jeszcze to mówił, przyszli ludzie od przełożonego synagogi oznajmiając: Umarła twoja córka; po co jeszcze trudzisz Nauczyciela?
5:36	 Ale Jezus, nie zwracając uwagi na to, co powiedziano, rzekł do przełożonego synagogi: Nie bój się, tylko wierz!
5:37	 I nie pozwolił iść ze sobą nikomu oprócz Piotra, Jakuba i Jana, brata Jakubowego.
5:38	 I przyszli do domu przełożonego synagogi, gdzie zastał zamieszanie, płacz wielki i zawodzenie.
5:39	 A gdy wszedł do środka, powiedział: Czemuż tak zawodzicie i płaczecie? Przecież dziecko nie umarło, tylko śpi.
5:40	 A oni śmiali się z Niego [nie dowierzając]. Lecz On usunął wszystkich z domu i wziąwszy ze sobą tylko ojca i matkę dziecka oraz swych towarzyszy, wszedł tam, gdzie leżało dziecko.
5:41	 Potem ujął je za rękę i powiedział: Talitha kum, co się tłumaczy: Dziewczyno, mówię ci, wstań!
5:42	 I natychmiast wstała dziewczyna i zaczęła chodzić. A miała już dwanaście lat. I ogarnęło wszystkich wielkie zdumienie.
5:43	 A On nakazał im surowo, żeby nikt się o tym nie dowiedział. I polecił dać jej jeść.

6:1	 I wyszedł stamtąd, i udał się do swojej ojczyzny, a uczniowie Jego szli za Nim.
6:2	 Gdy zaś nadszedł szabat, począł nauczać w synagodze. I przysłuchując się Mu, wielu pytało ze zdziwieniem: Skąd u Niego to wszystko? Co za niezwykła mądrość jest Mu dana? Jakież wielkie cuda dokonują się przez Jego ręce !
6:3	 Czyż nie jest to cieśla, syn Maryi, a brat Jakuba, Józefa, Judy i Szymona? A siostry Jego czyż nie żyją także tu u nas? I wątpili w Niego.
6:4	 A Jezus oznajmił im, że prorok nie doznaje czci tylko w swojej ojczyźnie, wśród swoich krewnych i we własnym domu.
6:5	 I nie mógł tam zdziałać już więcej żadnego cudu. Tylko na kilku chorych włożył ręce i uzdrowił ich.
6:6	 I dziwił się także ich niedowiarstwu. I obchodził okoliczne wsie i nauczał.
6:7	 A potem, przywoławszy do siebie Dwunastu, zaczął ich wysyłać po dwóch. Dał im też władzę nad duchami nieczystymi
6:8	 i nakazał, żeby, prócz laski, nic ze sobą nie brali w drogę: ani chleba, ani torby podróżnej, ani pieniędzy w schowkach u pasa.
6:9	 Idźcie jednak – powiedział – obuci w sandały, lecz nie ubierajcie się w dwie szaty.
6:10	 I polecił im również: Gdziekolwiek wejdziecie do jakiegoś domu, pozostańcie tam, dopóki stamtąd nie będziecie odchodzić.
6:11	 A gdyby was w jakimś miejscu nie przyjęto i nie chciano was słuchać, to wychodząc stamtąd otrząśnijcie pył z nóg waszych na świadectwo dla nich.
6:12	 Tak więc wyszli i nawoływali [wszystkich] do nawrócenia.
6:13	 Wyrzucili też mnóstwo złych duchów i wielu chorych uzdrowili, namaszczając ich przedtem olejem.
6:14	 I nawet sam król Herod dowiedział się o Nim – bo imię Jego stało się głośne – i mówił, że to Jan Chrzciciel zmartwychwstał i działają w nim cudowne moce.
6:15	 A inni mówili: To jest Eliasz; a jeszcze inni tłumaczyli, że to prorok, jak każdy inny prorok.
6:16	 Lecz Herod, słysząc to, twierdził: To Jan, ten, którego kazałem ściąć, zmartwychwstał.
6:17	 Herod bowiem przez swoich wysłanników pochwycił Jana i zakuwszy go w kajdany trzymał w więzieniu. Powodem zaś była Herodiada, którą pojął za żonę, choć była żoną brata jego Filipa.
6:18	 Otóż Jan upomniał Heroda mówiąc: Nie wolno ci mieć za żonę żony twego brata.
6:19	 Tak więc Herodiada zapłonęła gniewem przeciwko niemu i chciała go zgładzić, ale nie mogła.
6:20	 Herod bowiem lękał się Jana, wiedząc, że jest on człowiekiem prawym i świętym. Dlatego też brał go w obronę. A kiedy go słuchał, odczuwał wewnętrzny niepokój, ale słuchał go chętnie.
6:21	 Lecz oto nadarzyła się dobra sposobność wtedy, kiedy to Herod, z okazji swoich urodzin, wyprawił ucztę dla swoich urzędników, dowódców wojskowych i znakomitych osobistości galilejskich.
6:22	 Otóż gdy córka Herodiady, ukazawszy się poczęła tańczyć i przypadła do gustu Herodowi oraz współucztującym, powiedział król do dziewczyny: Zażądaj ode mnie, czego tylko chcesz, a dam ci.
6:23	 I nawet zaklinał się mówiąc: O co tylko poprosisz, dam ci, choćby nawet połowę mojego królestwa.
6:24	 Tedy ona wyszedłszy zapytała swej matki: O co powinnam poprosić? A ta odpowiedziała: O głowę Jana Chrzciciela.
6:25	 Wróciła więc czym prędzej do króla i poprosiła go mówiąc: Chcę, żebyś natychmiast dał mi na misie głowę Jana Chrzciciela.
6:26	 Wówczas król zasmucił się bardzo, lecz ze względu na daną przysięgę oraz z powodu współucztujących nie chciał jej odmówić.
6:27	 Posłał więc kata i nakazał mu przynieść głowę Jana Chrzciciela. Poszedł tedy [kat], ściął go w więzieniu,
6:28	 przyniósł na misie jego głowę i dał ją dziewczynie, a dziewczyna oddała ją matce.
6:29	 Dowiedziawszy się o tym uczniowie Jana przyszli, wzięli jego ciało i złożyli je w grobie.
6:30	 Apostołowie zaś znów zebrali się u Jezusa i opowiedzieli Mu o wszystkim, czego dokonali i czego nauczali.
6:31	 A On rzekł do nich: Odejdźcie sami na osobność i odpocznijcie trochę. Było tam bowiem wielu przychodzących i odchodzących, tak że nie mieli nawet czasu, by się posilić.
6:32	 Wstąpiwszy tedy do łodzi udali się sami na osobność.
6:33	 Lecz zauważono ich, gdy odpływali. I rozpoznało [ich] wielu. Ściągnęli tedy pieszo ze wszystkich miast, a niektórzy nawet ich uprzedzili.
6:34	 A Jezus, wysiadłszy, ujrzał tłum wielki. I ulitował się nad nimi, bo byli jakby owce nie mające pasterza. I począł im głosić liczne nauki.
6:35	 Gdy zaś było już bardzo późno, przyszli do Niego uczniowie mówiąc: Miejsce tu puste i pora już spóźniona.
6:36	 Pozwól im odejść, niech się udadzą do pobliskich osad i wsi i niech sobie kupią coś do jedzenia.
6:37	 Lecz On odpowiadając rzekł do nich: To wy dajcie im jeść. A oni mówią na to: Czyż mamy pójść, by za dwieście denarów kupić chleba i dać im jeść?
6:38	 Wtedy ich zapytał: Ile macie chlebów? Pójdźcie i zobaczcie! Gdy zobaczyli, powiedzieli: Pięć i dwie ryby.
6:39	 Wtedy powiedział, żeby kazali usiąść wszystkim grupami na zielonej trawie.
6:40	 I usiedli jedna grupa koło drugiej po stu i po pięćdziesięciu.
6:41	 A potem wziąwszy pięć chlebów i dwie ryby wejrzał w niebo, pobłogosławił i połamawszy [chleby] dawał je uczniom, aby kładli przed nimi. I dwie ryby również kazał rozdzielić między wszystkich.
6:42	 Jedli tedy wszyscy i nasycili się.
6:43	 A z resztek chleba i ryb zebrano jeszcze dwanaście pełnych koszów.
6:44	 Tych, co jedli chleb, było pięć tysięcy mężczyzn.
6:45	 Zaraz też przynaglił swoich uczniów, żeby wsiedli do łodzi i popłynęli przed Nim na drugi brzeg naprzeciw Betsaidy, podczas gdy On miał rozesłać ludzi.
6:46	 Kiedy ich więc odprawił, wyszedł na górę, żeby się pomodlić.
6:47	 Był już wieczór. Łódź znajdowała się na środku jeziora i tylko On sam jeden na lądzie.
6:48	 A kiedy widział, jak bardzo męczyli się przy wiosłowaniu – wiatr bowiem był im przeciwny – zbliżył się do nich, około czwartej straży nocnej, idąc po jeziorze. I chciał ich minąć.
6:49	 A oni, zobaczywszy Go, jak szedł po jeziorze, myśleli, że to jakieś widmo. I zaczęli krzyczeć.
6:50	 Wszyscy Go bowiem zobaczyli i bardzo się przelękli. Lecz On odezwał się do nich w te słowa: Odwagi, to Ja jestem; nie bójcie się!
6:51	 I wsiadł do nich do łodzi, a wiatr się uciszył
6:52	 I jeszcze więcej dziwili się między sobą, bo nic nie rozumieli ze sprawy chleba, ponieważ umysły ich były zaślepione.
6:53	 A gdy przeprawili się na ląd, przybyli do Genezaret i zatrzymali się przy brzegu.
6:54	 I gdy tylko wysiedli z łodzi, zaraz Go poznano.
6:55	 Zaczęto więc biegać po całej okolicy, znosząc chorych na miejsce, w którym, jak sądzono, przebywał.
6:56	 I gdzie tylko się pojawił: we wsi, w mieście lub w jakiejś osadzie, zaraz wynoszono na miejsca publiczne chorych, prosząc Go, żeby pozwolił dotknąć się choć skraju swego płaszcza. A wszyscy, którzy się Go dotknęli, odzyskiwali zdrowie.

7:1	 I zeszli się u Niego razem faryzeusze oraz kilku spośród uczonych w Piśmie, którzy przybyli z Jerozolimy.
7:2	 I zobaczyli, jak niektórzy z Jego uczniów nieczystymi, to znaczy nie umytymi przedtem, rękami brali chleb i jedli.
7:3	 Faryzeusze bowiem i w ogóle wszyscy Żydzi nie zasiadają do jedzenia, jeśli przedtem nie umyją sobie dokładnie rąk.
7:4	 Podobnie [gdy wracają] z rynku, nie jedzą, dopóki się nie obmyją. Jest zresztą wiele innych [zwyczajów], które przyjęli po to, by ich przestrzegać, jak na przykład obmywanie kielichów, dzbanów, naczyń miedzianych.
7:5	 Zapytali Go tedy faryzeusze i uczeni w Piśmie: Dlaczego uczniowie Twoi nie przestrzegają zwyczajów ojców, lecz zasiadają do jedzenia z nie umytymi rękami?
7:6	 A On odpowiedział na to: Obłudnicy, słusznie prorokował o was Izajasz. Napisane jest bowiem u niego: Lud ten czci Mnie wargami, ale swym sercem jest daleko ode Mnie.
7:7	 Na próżno bowiem cześć Mi oddają głosząc nauki, które są tylko ludzkimi nakazami.
7:8	 Zaniedbawszy przykazania Boże, troszczycie się o przestrzeganie zwyczajów ludzkich, obmywacie dzbany, kielichy i czynicie wiele innych, podobnych rzeczy.
7:9	 I powiedział im nadto: Dobrze potraficie obchodzić przykazania Boże po to, aby zachować wasze zwyczaje.
7:10	 A przecież Mojżesz powiedział: Czcij ojca twego i matkę twoją oraz Niech zginie ten, kto złorzeczy ojcu lub matce.
7:11	 A wy mówicie: Jeśli ktoś powie ojcu lub matce: korban – co oznacza, że jako dar już zostało złożone to, co ci się należy ode mnie –
7:12	 nie pozwalacie już nic więcej zrobić dla ojca lub matki.
7:13	 I tak lekceważycie sobie słowo Boże wskutek zwyczajów, które przekazaliście sami sobie. Czynicie zresztą wiele innych, podobnych rzeczy.
7:14	 A potem znów przywołał do siebie rzesze ludzi i powiedział im: Słuchajcie wszyscy i zechciejcie zrozumieć:
7:15	 Nie czyni człowieka nieczystym to, co wchodzi doń z zewnątrz, lecz to, co wychodzi z człowieka, to czyni go nieczystym.
7:16	 Kto ma uszy do słuchania, niech słucha.
7:17	 A gdy przyszedł od ludzi do domu, Jego uczniowie pytali o znaczenie tej przypowieści.
7:18	 A On rzekł do nich: Tak więc nawet i wy nic nie rozumiecie. Nie wiecie, że nie może uczynić człowieka nieczystym to, co wchodzi doń z zewnątrz,
7:19	 gdyż nie przenika aż do jego serca, ale dostaje się do żołądka, a potem już wydalane jest na zewnątrz. W ten sposób uznał wszystko, co się je, za czyste.
7:20	 I mówił także: Nieczystym czyni człowieka to, co zeń wychodzi.
7:21	 Z wewnątrz bowiem, z serca ludzkiego pochodzą złe myśli, nierząd, kradzieże, zabójstwa,
7:22	 cudzołóstwa, chciwość, złośliwość, podstęp, wyuzdanie, zazdrość, obelgi, pycha, głupota.
7:23	 Wszelkie to zło z wewnątrz pochodzi i ono właśnie czyni człowieka nieczystym.
7:24	 A wyruszywszy stamtąd udał się w granice Tyru i Sydonu. Kiedy zaś wstąpił do pewnego domu, chciał, żeby nikt o tym nie wiedział, lecz nie był w stanie się ukryć.
7:25	 Zaraz bowiem dowiedziała się o Nim kobieta, której córka była opętana przez ducha nieczystego. Przyszła, padła Mu do nóg –
7:26	 a była to poganka, Syrofenicjanka z pochodzenia – i prosiła, żeby wyrzucił złego ducha z jej córki.
7:27	 A On jej powiedział: Niech wpierw najedzą się dzieci; byłoby przecież niesprawiedliwe zabierać chleb dzieciom i rzucać go psom.
7:28	 Wtedy ona odrzekła: Tak, Panie, ale przecież i szczenięta żywią się pod stołem okruszynami z tego, co jedzą dzieci.
7:29	 I powiedział jej: Dlatego, żeś to powiedziała, idź: zły duch wyszedł z twej córki.
7:30	 Wówczas wróciła do domu i zastała dziewczynkę leżącą na łóżku, ale zły duch już z niej wyszedł.
7:31	 A potem, wyszedłszy z granic Tyru, przeszedł Sydon i poprzez środek krainy Dekapolu przybył nad Jezioro Galilejskie.
7:32	 Wtedy przyprowadzono głuchoniemego, prosząc, żeby włożył nań rękę.
7:33	 A On, wziąwszy go na bok od tłumu, włożył palce w jego uszy i dotknął śliną jego języka.
7:34	 Potem zaś, spojrzawszy w niebo, westchnął i powiedział do niego: Effetha – to znaczy: Otwórz się.
7:35	 I natychmiast otworzyły się jego uszy i rozwiązały się więzy jego języka, tak że mógł poprawnie mówić. A Jezus nakazał im, żeby nikomu nic o tym nie mówili.
7:36	 Lecz im bardziej im nakazywał, tym więcej oni to rozgłaszali.
7:37	 Pełni zdziwienia mówili: Wszystko dobrze uczynił: sprawił, że głusi słyszą, i niemym przywrócił mowę

8:1	 A za dni owych, gdy wielka rzesza ludzi znów była z Nim i nie mieli co jeść, wezwał uczniów swoich i powiedział do nich:
8:2	 Żal mi tego ludu! Już bowiem trzy dni pozostają ze Mną, a nie mają co jeść.
8:3	 Jeżeli zaś rozpuszczę ich głodnych do domu, upadną w drodze, bo niektórzy spośród nich przyszli z daleka.
8:4	 I powiedzieli Mu na to uczniowie Jego: Jakże na tym odludziu będzie ktoś mógł nakarmić ich chlebem?
8:5	 Wtedy zapytał ich: Ile chlebów macie? A oni odpowiedzieli: Siedem.
8:6	 Wtedy polecił ludowi usiąść na ziemi. I wziąwszy siedem chlebów dzięki czynił, łamał [chleb] i dawał uczniom, aby go rozdzielali. I rozdali chleby ludowi.
8:7	 Mieli także kilka rybek. Te również pobłogosławiwszy, kazał rozdać.
8:8	 Jedli tedy i nasycili się. A z ułomków, jakie pozostały, zebrali jeszcze siedem koszów.
8:9	 Było zaś ich około czterech tysięcy. Potem rozpuścił ich.
8:10	 Zaraz też wstąpił z uczniami swymi do łodzi i przybył w okolice Dalmanuty.
8:11	 Wtedy nadeszli faryzeusze i zaczęli rozmawiać z Nim. Chcąc zaś wystawić Go na próbę, kusili Go domagając się od Niego jakiegoś znaku z nieba.
8:12	 A On westchnąwszy głęboko w duszy powiedział: Czemuż to plemię szuka znaku? Zaprawdę powiadam wam, iż żaden znak nie będzie dany temu pokoleniu.
8:13	 A potem zostawiwszy ich, znowu wstąpił do łodzi i przeprawił się na drugą
8:14	 Tymczasem uczniowie zapomnieli wziąć ze sobą chlebów. A mieli przy sobie tylko jeden chleb w łodzi.
8:15	 On zaś wydał im taki oto nakaz: Bądźcie uważni i strzeżcie się kwasu faryzeuszów i kwasu Heroda!
8:16	 A oni zaczęli mówić między sobą o tym, że nie mieli chleba.
8:17	 Jezus zaś, zauważywszy to, powiedział do nich: Cóż tak rozprawiacie o tym, że nie macie chleba? Czy aż tak otępiałe są wasze serca?
8:18	 Mając oczy nie widzicie i mając uszy nie słyszycie!
8:19	 Czyż nie pamiętacie, ile koszów napełniliście ułomkami, gdy połamałem pięć chlebów dla pięciu tysięcy [ludzi)? I odpowiedzieli: Dwanaście.
8:20	 – A kiedy połamałem siedem chlebów dla czterech tysięcy ludzi, to ile koszów napełniliście ułomkami? A oni powiedzieli: Siedem.
8:21	 Tedy rzekł do nich: Czy nadal nie rozumiecie?
8:22	 A potem przybyli do Betsaidy, gdzie przyprowadzono doń pewnego ślepca, prosząc, aby się go dotknął.
8:23	 A On wziął ślepca za rękę i wyprowadził go za wieś. Potem pomazał oczy jego śliną, włożył nań swe ręce i zapytał go: Czy widzisz coś?
8:24	 A on, rozejrzawszy się, powiedział: Patrzę na ludzi i widzę ich niby chodzące drzewa.
8:25	 A potem położył mu jeszcze raz ręce na oczy. Wtedy przejrzał i został uzdrowiony, tak że widział wszystko całkiem wyraźnie.
8:26	 Wtedy odesłał go do domu, mówiąc: Żebyś przypadkiem nie wstępował do wsi!
8:27	 A potem poszedł Jezus z uczniami swymi w okolice Cezarei Filipowej. Podczas drogi zapytał uczniów: Za kogo ludzie Mnie uważają?
8:28	 Odpowiedzieli: Za Jana Chrzciciela, inni – za Eliasza, [a jeszcze] inni – za jednego z proroków.
8:29	 Wtedy zapytał ich: A wy za kogo Mnie uważacie? A Piotr odpowiadając rzekł do Niego: Ty jesteś Mesjaszem!
8:30	 A On nakazał im, żeby nikomu o Nim nie mówili.
8:31	 I zaczął ich pouczać o tym, że Syn Człowieczy będzie musiał wiele cierpieć, że będzie wzgardzony przez starszych, przez arcykapłanów i uczonych w Piśmie, że będzie zabity, lecz po trzech dniach zmartwychwstanie.
8:32	 I mówił to całkiem otwarcie. Wtedy Piotr odprowadził Go na stronę i począł upominać.
8:33	 A On odwrócił się i zobaczywszy swych uczniów zgromił Piotra, mówiąc: Odejdź stąd, szatanie! Nie myślisz o tym, co Boże, tylko o tym, co ludzkie.
8:34	 A potem wezwał ku sobie lud razem ze swymi uczniami i powiedział do nich: Jeżeli ktoś chce iść za Mną, niech się wyrzeknie siebie samego, niech weźmie swój krzyż i niech Mnie naśladuje.
8:35	 Kto bowiem pragnie uratować swoje życie, straci je; a kto straci swoje życie dla Mnie i dla Ewangelii, ten je ocali.
8:36	 Bo cóż pomoże człowiekowi, jeśli nawet cały świat pozyska, ale własną duszę zatraci?
8:37	 Cóż może człowiek oddać w zamian za swoją duszę?
8:38	 Kto tedy zaprze się Mnie i nauki mojej przed tym plemieniem wiarołomnym i grzesznym, tego również Syn Człowieczy wyrzeknie się, gdy przyjdzie w chwale swego Ojca wespół z aniołami świętymi.

9:1	 I mówił do nich nadto: Za– prawdę powiadam wam, iż niektórzy spośród stojących tu nie zaznają śmierci, dopóki nie ujrzą królestwa Bożego przychodzącego w mocy.
9:2	 A po sześciu dniach wziął Jezus ze sobą Piotra, Jakuba i Jana i wyprowadził, ich tylko, na górę wysoką, na osobność. I tam przemienił się wobec nich.
9:3	 Jego odzienie stało się tak lśniąco białe, że żaden farbiarz na ziemi [niczego] nie potrafi tak wybielić.
9:4	 I ukazał się im Eliasz i Mojżesz, rozmawiający z Jezusem.
9:5	 Wtedy Piotr odezwał się do Jezusa: Nauczycielu, dobrze, że tu jesteśmy; zbudujmy tu trzy namioty: dla Ciebie jeden, dla Mojżesza jeden i dla Eliasza jeden.
9:6	 Nie wiedział bowiem, co miał powiedzieć, tak byli przerażeni.
9:7	 I oto ukazał się obłok, który ich okrywał, a z obłoku odezwał się głos: To jest Syn mój najmilszy, słuchajcie Go!
9:8	 A gdy się nagle obejrzeli, nikogo już nie widzieli koło siebie prócz samego Jezusa.
9:9	 Kiedy zaś schodzili z góry, nakazał im, żeby nikomu nie mówili o tym, co widzieli, aż Syn Człowieczy zmartwychwstanie.
9:10	 Zachowali tedy ten nakaz i tylko między sobą zastanawiali się, co to znaczy: powstać z martwych.
9:11	 Zapytali Go więc o to, dodając, iż uczeni w Piśmie twierdzą, że wpierw musi przyjść Eliasz.
9:12	 A On odpowiedział im tak: Tak, zapewne, Eliasz przyszedłszy wpierw odnowi wszystko. Lecz o Synu Człowieczym napisane jest, że będzie musiał wiele cierpieć i że będzie odrzucony!
9:13	 Otóż powiadam wam, że Eliasz już przyszedł, lecz postąpili z nim tak, jak sami chcieli, jak o nim napisane.
9:14	 A kiedy przyszli do uczniów, zobaczyli wielką rzeszę wokół nich i uczonych w Piśmie, którzy im zadawali podstępne pytania.
9:15	 A gdy tylko Go zobaczyli, zdumienie ogarnęło wszystkich. I zbliżając się, zaczęli Go pozdrawiać.
9:16	 A On zapytał ich: O co się z nimi spieracie?
9:17	 I odpowiedział Mu jeden z tłumu: Nauczycielu! Oto przyprowadziłem do Ciebie mojego syna, który jest w mocy ducha niemoty.
9:18	 Ten, gdy go uchwyci, ciska nim na wszystkie strony; a on pieni się wtedy, zgrzyta zębami i drętwieje. Prosiłem już Twoich uczniów, żeby go wyrzucili, ale nie mogli.
9:19	 A On odpowiadając im rzekł: O, plemię niewierne! Jak długo mam jeszcze przebywać wśród was? Dokądże mam was jeszcze znosić? Przyprowadźcie go do Mnie!
9:20	 I przyprowadzili go do Niego. A duch, skoro tylko ujrzał Jezusa, począł rzucać chłopcem tak gwałtownie, że upadł na ziemię i wił się pokryty pianą.
9:21	 Zapytał tedy Jezus jego ojca: Od jak dawna mu się to przydarza? Od dzieciństwa – odpowiedział. –
9:22	 Często wrzucał go już nawet w ogień i do wody, żeby go zgubić. Jeżeli więc masz jakąś moc, ulituj się nad nami i dopomóż nam.
9:23	 A Jezus odpowiedział: Jeżeli masz jakąś moc [– powiadasz]? Dla tego, kto wierzy, wszystko jest możliwe.
9:24	 Od razu tedy ojciec chłopca zawołał: Wierzę, ulecz mnie z niedowiarstwa mego!
9:25	 Wówczas Jezus, widząc, że tłum się gromadzi, rozkazał surowo duchowi nieczystemu: Duchu niemy i głuchy, rozkazuję ci, wyjdź z niego i nie wracaj tu nigdy więcej!
9:26	 I krzyknąwszy [duch] wyszedł, rzucając chłopcem tak silnie, że ten wyglądał jak nieżywy. Wielu mówiło nawet: umarł.
9:27	 Lecz Jezus, wziąwszy go za rękę, podniósł, a on wstał.
9:28	 Gdy Jezus wrócił do domu, uczniowie pytali Go na osobności: Dlaczego nam nie udało się go wyrzucić?
9:29	 I powiedział im: Ten rodzaj można wyrzucić tylko modlitwą [i postem].
9:30	 A później, wyszedłszy stamtąd, szli przez Galileę. Lecz On nie chciał, żeby ktokolwiek o tym wiedział.
9:31	 Głosił bowiem nauki uczniom swoim. I mówił im też, że Syn Człowieczy będzie wydany w ręce ludzi, że Go zabiją, a On po trzech dniach zmartwychwstanie.
9:32	 Oni jednak nie rozumieli tych słów, ale też bali się Go pytać.
9:33	 I przyszli do Kafarnaum. A gdy już weszli do domu, zapytał ich: O czym to tak rozprawialiście w drodze?
9:34	 Lecz oni milczeli. Spierali się bowiem między sobą w drodze o to, który [z nich] jest największy.
9:35	 Wtedy On usiadł, zwołał do siebie Dwunastu i powiedział im: Jeżeli ktoś chce być pierwszym, niech się stanie ostatnim i niech wszystkim posługuje.
9:36	 A potem wziąwszy małe dziecko postawił je pośrodku nich i obejmując je ramionami, powiedział do nich:
9:37	 Kto przyjmuje w imię moje takie dziecko, Mnie samego przyjmuje. Ten zaś, kto Mnie przyjmuje, nie Mnie przyjmuje, lecz Tego, który Mnie posłał.
9:38	 Wtedy odezwał się Jan: Nauczycielu, widzieliśmy kogoś, kto w imię Twoje wyrzucał czarty, a nie chodzi z nami. Zabroniliśmy mu więc, ponieważ nie chodzi z nami.
9:39	 Lecz Jezus odpowiedział: Nie zabraniajcie mu. Nikt bowiem spośród tych, którzy czynią cuda w imię moje, nie będzie tak łatwo mówił źle o Mnie.
9:40	 Jeśli ktoś nie jest przeciwko nam, jest z nami.
9:41	 Ktokolwiek poda wam kubek wody do picia dlatego, że należycie do Chrystusa, tego, zaprawdę mówię wam, nie minie nagroda.
9:42	 A jeśli ktoś stanie się gorszycielem jednego z tych małych, którzy mają wiarę, to lepiej dla niego będzie, jeśli mu uwiążą kamień młyński u szyi i wrzucą go do morza.
9:43	 A jeśli twója własna ręka jest ci powodem do grzechu, to odetnij ją. Lepiej bowiem będzie, gdy jako jednoręki wejdziesz do [królestwa] życia, niż żebyś miał, posiadając obie ręce, pójść do piekła, w ogień, który nigdy nie gaśnie.
9:45	 Lub jeśli twoja własna noga jest ci powodem do grzechu, to odetnij ją. Lepiej bowiem będzie, gdy z jedną nogą wejdziesz do życia, niż żebyś posiadając obie nogi miał być wrzucony do piekła.
9:47	 A jeśli twoje własne oko jest ci powodem do grzechu, to wyłup je sobie. Lepiej bowiem będzie, gdy z jednym okiem wejdziesz do królestwa Bożego, niż żebyś z dwojgiem oczu miał być wrzucony do piekła,
9:48	 gdzie robak ich nie umiera i ogień nie gaśnie.
9:49	 Bo każdy będzie posolony ogniem.
9:50	 A sól jest dobra, lecz jeśli przestaje być słona, to czymże ją przyprawicie. Miejcież tedy sól w samych sobie i trwajcie we wzajemnej zgodzie.

10:1	 A potem wyruszywszy stamtąd przybył w granice Judei do okolic położonych za Jordanem. Rzesze ludzi znów ściągały ku Niemu, a On, jak to miał w zwyczaju, nauczał ich.
10:2	 I oto przyszli do Niego faryzeusze i pragnąc przychwycić Go na słowie, zapytali: Czy może mąż oddalić żonę?
10:3	 A On odpowiedział również pytaniem: Co wam przykazał Mojżesz?
10:4	 Mojżesz zezwolił dać list rozwodowy i oddalić – odpowiedzieli.
10:5	 Wtedy rzekł do nich Jezus: To ze względu na zatwardziałość serc waszych napisał wam takie przykazanie.
10:6	 Jednakże na początku stwarzania uczynił Bóg mężczyznę i kobietę.
10:7	 Dlatego też zostawia człowiek ojca swego i matkę swoją
10:8	 i łączy się ze swą żoną, aby być we dwoje jednym ciałem. Tak więc choć pozostaną dwoje, będą stanowić jedno ciało.
10:9	 Co tedy Bóg złączył, niech tego człowiek nie rozłącza.
10:10	 A w domu uczniowie znów zapytali Go o to.
10:11	 I odpowiedział im: Ktokolwiek oddaliłby swoją żonę, a pojąłby inną, dopuszcza się względem niej cudzołóstwa.
10:12	 Podobnie gdyby żona porzuciła swego męża i poślubiła innego, również popełnia cudzołóstwo.
10:13	 Przynoszono Mu także dzieci, żeby się ich dotknął, ale uczniowiepowstrzymywali [przychodzących].
10:14	 Widząc to Jezus obruszył się i rzekł do nich: Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie. Nie powstrzymujcie ich. Do takich bowiem należy królestwo Boże.
10:15	 Zaprawdę mówię wam: jeśli ktoś nie przyjmie królestwa Bożego jak dziecko, nie wejdzie doń.
10:16	 I tuląc je do siebie, błogosławił, kładąc na nie swe ręce.
10:17	 A kiedy już wyruszył w drogę, przybiegłszy ktoś upadł przed Nim na kolana i pytał go: Nauczycielu dobry, co mam czynić, żeby osiągnąć życie wieczne?
10:18	 A Jezus powiedział mu: Dlaczego nazywasz Mnie dobrym? Nikt nie jest dobry, tylko jeden Bóg.
10:19	 Czy znasz przykazania: Nie zabijaj, nie cudzołóż, nie kradnij, nie dawaj fałszywego świadectwa, nie oszukuj, czcij swego ojca i matkę?
10:20	 A on odpowiadając rzekł: Nauczycielu, wszystko to wypełniałem od młodości
10:21	 Wtedy Jezus, wejrzawszy nań z miłością, powiedział do niego: Jednego ci jeszcze brakuje: Idź, sprzedaj, co masz, i rozdaj [pieniądze] ubogim, a wtedy będziesz miał skarb w niebie. Potem weź krzyż i chodź za Mną!
10:22	 Lecz on sposępniał usłyszawszy te słowa i odszedł zasmucony. Posiadał bowiem liczne dobra.
10:23	 A Jezus, rozejrzawszy się dokoła, powiedział do swoich uczniów: Jakże trudno będzie bogaczom wejść do królestwa Bożego!
10:24	 A gdy uczniowie dziwili się Jego słowom, wtedy Jezus odpowiadając rzekł do nich po raz drugi: Dzieci, jakże trudno jest wejść do królestwa Bożego tym, którzy całą nadzieję złożyli w pieniądzach.
10:25	 Łatwiej jest wielbłądowi przecisnąć się przez ucho igielne, niż bogaczowi wejść do królestwa Bożego.
10:26	 Wtedy oni dziwili się jeszcze bardziej i mówili jeden do drugiego: Któż wobec tego będzie zbawiony.
10:27	 A Jezus spojrzawszy na nich powiedział: U ludzi jest to rzeczywiście niemożliwe, ale nie u Boga. Wszystko jest bowiem możliwe u Boga.
10:28	 Wówczas zaczął do Niego mówić Piotr: Oto my zostawiliśmy wszystko i poszliśmy za Tobą.
10:29	 A Jezus odpowiadając rzekł: Nie masz nikogo, kto by opuściwszy dla Mnie i dla Ewangeii dom albo braci i siostry, albo matkę, albo ojca, albo dzieci, albo pole
10:30	 nie otrzymał stokroć tyle w tym życiu domów, braci i sióstr, i matek, i dzieci, i pola wśród prześladowań – a życia wiecznego w przyszłości.
10:31	 Wielu bowiem pierwszych będzie ostatnimi, a ostatnich pierwszymi.
10:32	 A kiedy zmierzali do Jerozolimy, Jezus wyprzedzał ich. Dziwili się tedy, a ci, co szli za Nim, byli przerażeni. Lecz On znów wziąwszy ze sobą Dwunastu począł im mówić o tym, co miało Go spotkać:
10:33	 Oto idziemy do Jerozolimy, a Syn Człowieczy będzie wydany arcykapłanom i uczonym w Piśmie. A ci zasądzą Go na śmierć i wydadzą poganom.
10:34	 I będą się zeń naśmiewać i pluć Mu w twarz, a po ubiczowaniu zabiją Go. Lecz On po trzech dniach zmartwychwstanie.
10:35	 A oto Jakub i Jan, synowie Zebedeusza, przyszli do Niego i powiedzieli: Nauczycielu, chcielibyśmy, żebyś nam uczynił to, o co Cię poprosimy.
10:36	 A On rzekł: Co chcecie, żebym wam uczynił?
10:37	 I odpowiedzieli Mu: Uczyń, żebyśmy zasiedli w chwale Twojej, jeden po prawej, a drugi po lewej stronie Twojej.
10:38	 A Jezus odrzekł na to: Nie, wiecie, czego żądacie. A kielich, który Ja będę pił, czy potraficie wypić? Albo przyjąć chrzest, którym Ja będę chrzczony?
10:39	 I odpowiedzieli, Mu: Potrafimy. Lecz Jezus odrzekł na to: Wprawdzie będziecie pić kielich, który Ja mam pić, i chrzest, którym Ja mam być ochrzczony, wy również przyjmiecie,
10:40	 lecz co do miejsca po mojej prawej lub po lewej stronie, to nie jest moją rzeczą dać je wam. Dostaną je ci, dla których jest przygotowane.
10:41	 A pozostałych dziesięciu, gdy to usłyszało, poczęli łajać Jakuba i Jana.
10:42	 Wtedy Jezus przywołał ich do siebie i powiedział: Wiecie przecież, że ci, którzy uchodzą za władców nad narodami, rzeczywiście panują nad nimi, a ci, co wiele znaczą, ciążą nad nimi swą władzą.
10:43	 Lecz nie ma tak być u was. Kto by wśród was chciał być wielkim niech będzie waszym sługą,
10:44	 a kto by chciał stać się pierwszym, niech będzie niewolnikiem wszystkich.
10:45	 Bo i Syn Człowieczy również nie przyszedł po to, żeby Mu służono, lecz żeby służyć i oddać swoje życie na okup za wielu.
10:46	 I tak oto weszli do Jerycha. A kiedy wychodzili z Jerycha, On, uczniowie Jego i niemała rzesza ludzi, siedział przy drodze Bartymeusz, syn Tymeusza, żebrak niewidomy.
10:47	 Słysząc, że to Jezus z Nazaretu, począł wołać: Synu Dawida, Jezusie, zlituj się nade mną!
10:48	 Wielu upominało go, żeby umilkł, lecz on jeszcze głośniej wołał: Synu Dawida, ulituj się nade mną!
10:49	 Zatrzymawszy się tedy Jezus kazał przywołać go do siebie. I wołali niewidomego mówiąc: Bądź dobrej myśli, chodź, woła cię.
10:50	 A on, zrzuciwszy swój płaszcz, zerwał się i przybiegł do Jezusa.
10:51	 Powiedział do niego Jezus: Co chcesz, żebym ci uczynił? A niewidomy odrzekł: Rabbuni, żebym przejrzał.
10:52	 Wtedy rzekł mu Jezus: Idź, uzdrowiła cię Twoja wiara. I zaraz przejrzał i ruszył za Nim w drogę.

11:1	 A gdy się przybliżyli do Jerozolimy, dochodząc do Betfage i do Betanii koło Góry Oliwnej, wtedy wysłał dwu spośród swoich uczniów
11:2	 i rzekł do nich: Idźcie do wsi, która jest przed wami. Zaraz na początku znajdziecie tam uwiązanego osiołka, na którym nikt z ludzi dotychczas nie zasiadał. Odwiążcie go i przyprowadźcie tu.
11:3	 A gdyby was ktoś zapytał: Co robicie? – odpowiedzcie, że Pan go potrzebuje i że zaraz odeśle go tu znowu.
11:4	 Poszli tedy i znaleźli osiołka uwiązanego przy drzwiach na zewnątrz, od ulicy. I odwiązali go.
11:5	 A niektórzy spośród stojących tam mówili do nich: Po co odwiązujecie tego osiołka?
11:6	 A oni odpowiedzieli tak, jak nakazał im Jezus. Wtedy pozwolili im.
11:7	 Przyprowadzili tedy osiołka do Jezusa, okryli swymi płaszczami, a Jezus usiadł na nim.
11:8	 Wielu zaś rozściełało swoje płaszcze na drodze, podczas gdy inni rzucali zielone gałązki, które pościnali na polu.
11:9	 A ci, którzy szli na przedzie, podobnie jak i ci, którzy postępowali z tyłu, wołali głośno: Hosanna, Błogosławiony Ten, który przybywa w imię Pana!
11:10	 Królestwo ojca naszego Dawida, które oto nadchodzi, niech będzie błogosławione! Hosanna na wysokościach!
11:11	 I tak oto przybył do Jerozolimy i wszedł do świątyni. A gdy wszystko zobaczył, o późnej już porze wyszedł razem z Dwunastoma do Betanii.
11:12	 Dnia następnego zaś, gdy opuścili Betanię, uczuł głód.
11:13	 Spostrzegłszy tedy z daleka drzewo figowe okryte liśćmi, zbliżył się do niego, spodziewając się, że, być może, znajdzie coś na nim. Lecz gdy podszedł do drzewa, nie znalazł na nim nic prócz liści. A przecież czy nie był to już czas na figi?
11:14	 I powiedział do drzewa: Niech już nikt nigdy, na wieki, nie zje z ciebie owocu! Słyszeli to także uczniowie Jego.
11:15	 I przyszli do Jerozolimy. A gdy wszedł do świątyni, począł wyrzucać tych, którzy tam sprzedawali i kupowali. Powywracał stoły tych, co zmieniali pieniądze, i ławki sprzedawców gołębi.
11:16	 I nie pozwolił nawet przenosić jakichkolwiek sprzętów przez dziedziniec świątyni.
11:17	 A potem tak ich nauczał: Czyż nie jest napisane, że dom mój jest domem modlitwy dla wszystkich narodów? A wy uczyniliście z niego jaskinię zbójców.
11:18	 A gdy usłyszeli o tym arcykapłani i uczeni w Piśmie, natychmiast zaczęli się zastanawiać, jak by Go zgładzić. Obawiali się Go bowiem, bo cały lud zachwycał się Jego nauką.
11:19	 A gdy nastał wieczór, znów wyszli poza miasto.
11:20	 A rano przechodząc zobaczyli figę uschłą od samych korzeni.
11:21	 Wtedy Piotr przypomniał ją sobie i powiedział: Rabbi, zobacz, oto figa, którą przekląłeś, uschła!
11:22	 Jezus zaś odpowiadając rzekł do nich: Miejcie wiarę w Boga!
11:23	 Zaprawdę mówię wam, jeśli ktoś powie tej górze: Powstań i rzuć się do morza – i nie będzie przy tym żadnego wątpienia w jego sercu, że spełni się to, czego żąda – to tak się stanie.
11:24	 Dlatego mówię wam: Wierzcie, że wszystko, o co modląc się prosicie, otrzymacie – i stanie się wam tak.
11:25	 A gdy zamierzacie się modlić, przebaczcie sobie, jeśli ktoś ma coś przeciw komuś, ażeby i Ojciec, który jest w niebie, przebaczył wam wasze grzechy. [26]
11:27	 I znów przyszli do Jerozolimy. A gdy obchodził świątynię, zbliżyli się do Niego arcykapłani, uczeni w Piśmie oraz starsi
11:28	 i pytali Go: Jaką mocą to czynisz? Kto Ci dał taką władzę, żebyś to mógł czynić?
11:29	 A Jezus odpowiedział im: Zadam wam i Ja jedno pytanie. Gdy Mi odpowiecie, wtedy Ja wam powiem, jaką mocą to czynię:
11:30	 Czy chrzest Jana z nieba jest, czy też pochodzi od ludzi? Odpowiedzcie Mi!
11:31	 A oni poczęli się zastanawiać między sobą, mówiąc: Jeżeli powiemy, że z nieba, to zapyta nas: Czemu nie uwierzyliście mu?
11:32	 Jeżeli zaś powiemy, że z ludzi, to... I ogarniał ich lęk przed ludem, bo wszyscy uważali Jana za proroka.
11:33	 Odpowiedzieli tedy Jezusowi: Nie wiemy. Wówczas rzekł im Jezus: Wobec tego i Ja wam nie powiem, jaką mocą to czynię.

12:1	 A potem zaczął do nich mówić w przypowieściach: Pewien człowiek założył sobie winnicę: ogrodził ją płotem, wykopał [dół na] prasę i zbudował wieżę. Potem wynajął ją dzierżawcom, a sam wyjechał.
12:2	 Gdy nadszedł czas, posłał do dzierżawców swego sługę, żeby odebrać należną mu część plonów.
12:3	 A oni pochwycili go, pobili i odesłali z niczym.
12:4	 Posłał tedy do nich ponownie innego sługę. Ale i tego, poraniwszy w głowę, obrzucili obelgami.
12:5	 Wówczas posłał jeszcze innego, lecz tego zabili. A spośród wielu innych – jednych pobili, drugich pozabijali.
12:6	 Miał jeszcze jednego, ukochanego syna. Posłał wreszcie i jego do nich mówiąc [sobie]: Uszanują przynajmniej mojego syna.
12:7	 Tymczasem dzierżawcy tak postanowili między sobą: On jest dziedzicem! Chodźcie, zabijemy go, to dziedzictwo nam przypadnie.
12:8	 Pochwycili go tedy, zabili i wyrzucili poza granicę.
12:9	 Cóż tedy uczyni im właściciel winnicy? Przyjdzie, wytraci tych dzierżawców i odda winnicę innym.
12:10	 Czyż nie czytaliście tych oto słów Pisma: Kamień odrzucony przez budujących stał się kamieniem węgielnym;
12:11	 jest to dzieło Pana i wydaje się przedziwne oczom naszym.
12:12	 I zastanawiali się, jak by Go pojmać, lecz bali się tłumu. Wiedzieli przecież, że to do nich mówił w tej przypowieści. I pozostawiwszy Go, odeszli.
12:13	 I posłali do Niego kilku spośród faryzeuszy i herodianów, aby Go pochwycili na słowie.
12:14	 Przyszedłszy tedy powiedzieli do Niego: Nauczycielu, wiemy, że jesteś prawdomówny, nie zależy Ci na nikim i nie dbasz o względy ludzkie, lecz kierując się prawdą, uczysz drogi Bożej. Wolno płacić cesarzowi podatek czy nie? Mamy go płacić czy nie płacić?
12:15	 A On, rozpoznawszy ich obłudę, powiedział: Czemu Mnie kusicie? Przynieście Mi denara, niech zobaczę. I przynieśli Mu. Wtedy ich zapytał:
12:16	 Czyja to podobizna i napis? I powiedzieli: Cesarza. Tedy im rzekł na to:
12:17	 Oddajcie więc, co jest cesarza, cesarzowi, a co jest Boskiego – Bogu. Wtedy Go podziwiali.
12:18	 I przyszli do Niego saduceusze, ci, którzy twierdzą, że nie ma zmartwychwstania, i pytali Go mówiąc:
12:19	 Mojżesz napisał nam tak: Jeżeli umrze bezdzietnie czyjś brat, zostawiając żonę, to jego brat winien pojąć ją za żonę i zrodzić potomstwo swojemu bratu.
12:20	 Otóż było raz siedmiu braci. Pierwszy wziął żonę i umarł nie zostawiwszy potomstwa.
12:21	 Potem wziął ją drugi, również umarł i też nie zostawił potomstwa; podobnie trzeci.
12:22	 I [w ten sposób brało ją za żonę] siedmiu, [lecz] nie zostawiło potomstwa. Ostatecznie po wszystkich zmarła także i kobieta.
12:23	 Którego z tych będzie żoną w chwili zmartwychwstania, gdy z grobu powstaną? Siedmiu przecież miało ją za żonę?
12:24	 A Jezus odpowiadając im rzekł: Czyż nie dlatego błądzicie, że nie znacie ani Pisma, ani mocy Bożej ?
12:25	 Kiedy zmartwychwstaną, nie będą się ani żenić, ani za mąż wychodzić, lecz będą jak aniołowie w niebie.
12:26	 A o umarłych, że zmartwychwstaną, czy nie czytaliście w księdze Mojżesza, w związku z owym krzakiem, jak to mu Bóg oznajmił mówiąc: Ja jestem Bogiem Abrahama, Bogiem Izaaka i Bogiem Jakuba?
12:27	 Bóg nie jest [Bogiem] umarłych, lecz żywych. Jesteście tedy w wielkim błędzie.
12:28	 A oto jeden z uczonych w Piśmie, słysząc, jak Go wypytywali i jak On trafnie im odpowiadał, zapytał Go, jakie przykazanie jest pierwsze ze wszystkich.
12:29	 A Jezus odpowiedział: Pierwsze przykazanie pośród wszystkich innych jest to: Słuchaj, Izraelu, Pan, Bóg nasz, jest jedynym Panem.
12:30	 Będziesz miłował Pana Boga twego całym sercem twoim, całą duszą twoją, całym twoim umysłem i wszystkimi siłami twymi.
12:31	 A oto drugie: Będziesz miłował bliźniego twego jak siebie samego. Nie ma przykazania, które byłoby większe od tych.
12:32	 A uczony w Piśmie powiedział: Dobrze, Nauczycielu, słusznie powiedziałeś, że jest tylko Jeden [Bóg] i że nie ma innego prócz Niego.
12:33	 I że miłować Go całym sercem, całym umysłem, całą duszą i wszystkimi siłami, a bliźniego jak siebie samego – to znaczy o wiele więcej niż wszystkie całopalenia i ofiary.
12:34	 Widząc tedy Jezus, że rozsądnie odpowiedział, rzekł do niego: Jesteś niedaleko od królestwa Bożego. I nikt już nie miał odwagi zadawać Mu pytań.
12:35	 Jezus, ucząc w świątyni, zapytał: Jakim sposobem mogą uczeni w Piśmie utrzymywać, że Mesjasz jest synem Dawida?
12:36	 Przecież sam Dawid powiedział w Duchu Świętym: Rzekł Pan do Pana mego, zasiadaj po prawicy mojej, aż złożę twoich nieprzyjaciół jako podnóżek pod twoje stopy.
12:37	 Jeżeli więc Dawid nazywa Go Panem, to jakże On może być synem [Dawida]? A wielka rzesza chętnie Mu się przysłuchiwała.
12:38	 I mówił im też w swym nauczaniu: Strzeżcie się uczonych w Piśmie! Lubią oni przechadzać się w dostojnych szatach, odbierać pozdrowienia na rynku,
12:39	 zasiadać na pierwszych krzesłach w synagogach i zajmować najgodniejsze miejsca na ucztach.
12:40	 Objadają oni domy wdów, przeciągając dla pozorów swoje modlitwy. Spotka ich tym surowsza kara.
12:41	 Siedząc naprzeciw skarbony, przypatrywał się, jak lud wrzucał do skarbony monety. Wielu bogatych wrzucało dużo.
12:42	 A gdy przyszła pewna uboga wdowa, wrzuciła dwa małe pieniążki, to jest jeden grosz.
12:43	 Wtedy, przywoławszy swoich uczniów, rzekł im: Zaprawdę powiadam wam, że ta uboga wdowa wrzuciła więcej niż wszyscy, którzy wkładali do skarbony.
12:44	 Wszyscy bowiem dawali z tego, co im zbywało, a ona ze swego ubóstwa oddała wszystko, co miała, całe swoje utrzymanie.

13:1	 A kiedy wychodził ze świątyni, rzekł doń jeden z Jego uczniów: Nauczycielu, popatrz, co za kamienie, jakie konstrukcje!
13:2	 Jezus zaś odpowiadając na to rzekł: Widzisz te ogromne budowle? Nie pozostanie z nich ani jeden kamień na kamieniu, wszystko będzie zwalone.
13:3	 A kiedy siedział na Górze Oliwnej, naprzeciw świątyni, pytali Go Piotr, Jakub, Jan i Andrzej, gdy znaleźli się na osobności:
13:4	 Powiedz nam, kiedy się to stanie i jaki będzie znak, że się to wszystko już zaczyna spełniać?
13:5	 A Jezus, odpowiadając im począł mówić:
13:6	 Uważajcie, żeby was ktoś nie uwiódł; przyjdzie bowiem [rzekomo] w imię moje wielu takich, którzy będą mówić, że to Ja jestem. I oszukają wielu.
13:7	 A kiedy usłyszycie o wojnach i o wieściach z wojen, nie poddawajcie się przerażeniu. Musi to nastąpić, ale to jeszcze nie będzie oznaczać końca.
13:8	 Powstanie bowiem naród przeciwko narodowi i królestwo przeciwko królestwu. Będą też miejscami trzęsienia ziemi i głód. I to będzie początek ucisków.
13:9	 A wy uważajcie na samych siebie: będą was bowiem wodzić po sądach i biczować w synagogach. Każą wam również stawać przed namiestnikami i przed królami z mego powodu, abyście wobec nich dawali świadectwo.
13:10	 Przedtem jednak musi być głoszona Ewangelia wszystkim narodom.
13:11	 A gdy was będą prowadzić na skazanie, nie martwcie się o to, co będziecie mówili. Mówcie to, co wam będzie dane w owej chwili. To nie wy będziecie mówili, lecz Duch Święty.
13:12	 Brat będzie bowiem wydawał na śmierć własnego brata, a ojciec syna. Dzieci będą występować przeciwko rodzicom, zabijając ich.
13:13	 Z powodu mojego imienia będziecie znienawidzeni przez wszystkich. A kto wytrwa do końca, będzie zbawiony.
13:14	 A kiedy ujrzycie brzydotę spustoszenia tam, gdzie nie powinno jej być – kto to czyta, niech zrozumie. Wówczas ci, którzy są w Judei, niech uciekają w góry.
13:15	 A kto będzie na dachu, niech nie zstępuje do domu i nie wchodzi do wnętrza, żeby coś zabrać.
13:16	 Ten zaś, kto będzie na polu, niech nie wraca do domu, żeby zabrać ubranie.
13:17	 Biada też w owe dni brzemiennym i karmiącym.
13:18	 Wy zaś módlcie się, żeby to wszystko nie przydarzyło się w zimie.
13:19	 Będą to bowiem dni takich utrapień, jakich od początku świata, który został stworzony przez Boga, nie było dotąd i w przyszłości nie będzie.
13:20	 A gdyby Pan nie skrócił tych dni, nikt by nie ocalał. Lecz ze względu na wybranych będą skrócone dni owe.
13:21	 Jeśliby wam tedy ktoś powiedział: Oto tu jest Mesjasz albo tam, nie wierzcie.
13:22	 Powstaną bowiem fałszywi mesjasze i fałszywi prorocy i będą okazywać znaki i czynić rzeczy niezwykłe, aby uwieść, jeśliby to było możliwe nawet wybranych.
13:23	 Miejcie się więc na baczności. Oto przepowiedziałem wam wszystko.
13:24	 Lecz w dni owe, po wspomnianym już ucisku, słońce się zaćmi i księżyc przestanie świecić,
13:25	 i gwiazdy poczną spadać, a moce, które są na niebie, będą poruszone.
13:26	 Wtedy też ujrzą Syna Człowieczego przychodzącego w obłokach z wielką mocą i w majestacie.
13:27	 Wówczas pośle swoich aniołów i zgromadzi swoich wybranych z czterech stron świata, od krańców ziemi aż do szczytów nieba.
13:28	 Wyciągnijcie też naukę z podobieństwa do drzewa figowego: gdy gałęzie jego stają się już soczyste i wypuszczają liście, poznajecie, że zbliża się lato.
13:29	 Otóż podobnie i wy: gdy zobaczycie, że się to wszystko dzieje, wiedzcie, że jest blisko, że już we drzwiach.
13:30	 Zaprawdę mówię wam, nie przeminie to pokolenie, nim się to wszystko stanie.
13:31	 Niebo i ziemia przeminą, ale słowa moje nie przeminą.
13:32	 O dniu zaś owym albo o godzinie nikt nie wie: ani aniołowie w niebie, ani Syn, tylko Ojciec.
13:33	 Miejcie się na baczności, czuwajcie, bo nie wiecie kiedy przyjdzie ten czas.
13:34	 Rzecz ma się bowiem tak jak z człowiekiem, który wyjechawszy, zostawił swój dom, powierzając pieczę nad wszystkim swoim sługom, z których każdemu wyznaczył własne zajęcie, a odźwiernemu kazał czuwać.
13:35	 Czuwajcie tedy, bo nie wiecie, kiedy pan domu nadejdzie: późnym wieczorem, o północy czy wraz z pianiem koguta, czy rano,
13:36	 bo może się zdarzyć, że przychodząc niespodziewanie, zastanie was śpiących.
13:37	 A to, co wam mówię, mówię wszystkim: Czuwajcie!

14:1	 Po dwu dniach miała być Pascha i Święto Przaśników. I przemyśliwali arcykapłani oraz uczeni w Piśmie, jak ująć Go podstępnie i zabić.
14:2	 Mówili sobie tak: Byle nie w święto, żeby czasem nie doszło do wzburzenia wśród ludu.
14:3	 A kiedy był w Betanii i w domu Szymona Trędowatego siedział przy stole, przyszła pewna kobieta z naczyniem alabastrowym, pełnym czystego cennego olejku nardowego. A gdy rozbiła alabaster i wylała olejek na Jego głowę,
14:4	 niektórzy oburzając się szemrali między sobą: Po co zmarnowano taki kosztowny olejek?
14:5	 Można było przecież sprzedać go za więcej niż trzysta denarów, a pieniądze rozdać ubogim. I szemrali przeciwko kobiecie.
14:6	 A Jezus powiedział: Zostawcie ją w spokoju; dlaczego jej dokuczacie? Przecież ona wyświadczyła Mi dobrodziejstwo.
14:7	 Ubogich zawsze macie między sobą i kiedy tylko chcecie możecie im dobrze czynić. A Mnie nie zawsze macie.
14:8	 Ona uczyniła, co mogła; zawczasu już namaściła moje ciało [przygotowując je] na pogrzeb.
14:9	 Zaprawdę mówię wam, że gdzie tylko będzie głoszona Ewangelia, na całym świecie, będą również opowiadać na jej pamiątkę, i o tym, co ona uczyniła.
14:10	 Wtedy Judasz Iskariota, jeden z Dwunastu, odszedł do arcykapłanów, aby Go im wydać.
14:11	 A oni na wieść o tym bardzo się ucieszyli i przyrzekli mu dać pieniądze. A on zastanawiał się, jak by Go wydać.
14:12	 W pierwszy zaś dzień Przaśników, kiedy ofiarowano Paschę, powiedzieli do Niego uczniowie: Gdzie chcesz, żebyśmy Ci przygotowali spożywanie Paschy?
14:13	 Wówczas On posłał dwóch swoich uczniów i powiedział im: Idźcie do miasta. Po drodze wyjdzie naprzeciw wam pewien człowiek z dzbanem wody.
14:14	 Idźcie za nim. A tam, gdzie on wejdzie, powiedzcie właścicielowi domu tak: Nauczyciel pyta: Gdzie jest moja gospoda, w której mógłbym spożyć Paschę z moimi uczniami?
14:15	 Wtedy on wam pokaże miejsce [gdzie można będzie zasiąść) do jedzenia dość obszerne, przystrojone już i gotowe. Tam przygotujcie dla nas [Paschę].
14:16	 Poszli tedy uczniowie Jego i przyszli do miasta; znaleźli wszystko tak, jak im powiedział; i przygotowali Paschę.
14:17	 A gdy nastał wieczór, przyszedł z Dwunastoma.
14:18	 Gdy zajęli miejsca i już jedli, powiedział Jezus: Zaprawdę mówię wam, że jeden z was, jedząc ze Mną, zdradzi Mnie.
14:19	 A oni zaczęli się smucić i pytać jeden po drugim: Czy to ja?
14:20	 Wtedy im odpowiedział: Jeden z Dwunastu, ten, który wyciąga ze Mną rękę ku misie.
14:21	 Syn Człowieczy odchodzi, tak jak jest o Nim napisane, lecz biada temu człowiekowi, przez którego Syn Człowieczy będzie wydany. Lepiej by było temu człowiekowi nie narodzić się wcale.
14:22	 A kiedy jedli, Jezus wziął chleb, pobłogosławił go, połamał i rozdał im mówiąc: Bierzcie, to jest moje ciało.
14:23	 Potem wziął kielich i dzięki czyniąc dawał im. I pili z niego wszyscy.
14:24	 I powiedział do nich: To jest moja krew, [krew] Przymierza, która będzie wylana za wielu.
14:25	 Zaprawdę mówię wam, że już nie będę pić z owocu winnego krzewu aż do owego dnia, w którym wypiję nowy [kielich] w królestwie Bożym.
14:26	 A kiedy odśpiewano hymn, wyszli na Górę Oliwną. Wtedy Jezus powiedział do nich:
14:27	 Wszyscy zachwiejecie się wskutek [tego, co spotka] Mnie. Napisane jest bowiem: Uderzę pasterza i rozproszą się owce.
14:28	 Lecz kiedy powstanę, pójdę przed wami do Galilei.
14:29	 A Piotr odrzekł Mu na to: Choćby i wszyscy się zachwiali – ja nie.
14:30	 Wówczas odpowiedział mu Jezus: Zaprawdę mówię ci, że dziś, tej właśnie nocy, zanim kur dwa razy zapieje, właśnie ty trzy razy się Mnie zaprzesz.
14:31	 Lecz on jeszcze uporczywiej powtarzał: Choćbym miał umrzeć z Tobą, nie zaprę się Ciebie. Podobnie zresztą mówili wszyscy.
14:32	 A gdy przyszli do ogrodu zwanego Getsemani, powiedział swoim uczniom: Zostańcie tu, dopóki będę się modlił.
14:33	 Potem wziął ze sobą Piotra, Jakuba i Jana. Sam począł drżeć i ogarnęła Go trwoga.
14:34	 I powiedział do nich: Smutna jest dusza moja aż do śmierci. Zostańcie tu i czuwajcie.
14:35	 A kiedy odszedł trochę, upadł na ziemię i modlił się, aby, jeśli to możliwe, minęła Go ta godzina.
14:36	 I mówił: Abba, Ojcze! Ty wszystko możesz! Weź więc ode Mnie ten kielich, lecz [niech się stanie] nie to, czego Ja chcę, ale to, czego Ty [pragniesz].
14:37	 A gdy wrócił, znalazł ich we śnie pogrążonych. Powiedział tedy do Piotra: Szymonie, ty śpisz? Nie mogłeś czuwać przez jedną godzinę?
14:38	 Czuwajcie i módlcie się, abyście nie popadli w pokusę, bo duch jest wprawdzie pełen gorliwości, ale ciało słabe.
14:39	 A potem odszedł i modlił się tymi samymi słowami
14:40	 A gdy wrócił, znów zastał ich, jak spali. Senne bowiem były ich oczy. I nie wiedzieli, co Mu odpowiedzieć.
14:41	 Przyszedłszy zaś po raz trzeci, powiedział im: Śpijcie już i odpoczywajcie. Dosyć już. Nadeszła godzina: Oto Syn Człowieczy będzie wydany w ręce grzeszników.
14:42	 Wstańcie, chodźmy, zbliża się bowiem już mój zdrajca.
14:43	 A gdy On jeszcze to mówił, nadszedł Judasz, jeden z Dwunastu, a z nim tłum cały, wysłany przez arcykapłanów, uczonych w Piśmie i starszych, z mieczami i z kijami.
14:44	 A zdrajca dał im znak mówiąc: To jest Ten, którego ja pocałuję. Bierzcie Go i prowadźcie ostrożnie.
14:45	 A gdy tylko nadeszli, natychmiast zbliżył się do Niego i powiedział: Rabbi! I pocałował Go.
14:46	 A tamci od razu rzucili się na Niego z rękami i obezwładnili Go.
14:47	 Jeden zaś spośród obecnych tam chwycił za miecz i uderzył sługę najwyższego kapłana, odcinając mu ucho.
14:48	 Jezus zaś powiedział do nich: Jak na zbója wyszliście z mieczami i z kijami, żeby Mnie pochwycić.
14:49	 A przecież co dzień byłem wśród was w świątyni, ucząc was, i nie pojmaliście Mnie. Lecz Pismo musi się wypełnić.
14:50	 Wtedy [uczniowie], zostawiwszy Go, wszyscy uciekli.
14:51	 Pewien zaś młodzieniec, który szedł za Nim mając na sobie tylko nakrycie z płótna, gdy go pochwycono,
14:52	 zostawił płótno i uciekł im nagi.
14:53	 A kiedy przyprowadzili Jezusa do najwyższego kapłana, zebrali się wszyscy kapłani i starsi, i uczeni w Piśmie.
14:54	 Piotr zaś szedł z Nim z daleka aż do wewnętrznego dziedzińca domu najwyższego kapłana. A potem, usiadłszy razem ze służącymi, grzał się przy ogniu.
14:55	 A najwyżsi kapłani z całą Wysoką Radą szukali jakiegoś świadectwa przeciwko Jezusowi, by móc Go zgładzić, ale nie znaleźli.
14:56	 I było nawet wielu, którzy fałszywie zeznawali przeciw Niemu, ale nie było zgodności między ich zeznaniami.
14:57	 Wreszcie wstali jacyś [świadkowie] i poczęli zeznawać przeciwko Niemu fałszywie mówiąc:
14:58	 Słyszeliśmy, jak mówił: Zburzę tę świątynię uczynioną rękami [ludzkimi] i w ciągu trzech dni postawię inną, zbudowaną nie rękami [ludzkimi].
14:59	 I też nie było zgodne ich zeznanie.
14:60	 Wtedy najwyższy kapłan, stanąwszy na środku, zapytał Jezusa: Nic nie odpowiadasz na to, co Ci zarzucają?
14:61	 A On milczał, nie odpowiadając wcale. Wtedy najwyższy kapłan znów Go zapytał: Czy Ty jesteś Mesjaszem, Synem Błogosławionego?
14:62	 A Jezus odpowiedział: Tak, jestem! Zobaczycie także Syna Człowieczego, który zasiada po prawicy Wszechmogącego i przychodzi w obłokach niebieskich.
14:63	 Wtedy arcykapłan, rozdzierając swoje szaty, powiedział: Czyż jeszcze potrzebni nam świadkowie?
14:64	 Słyszeliście przecież bluźnierstwo: Co się wam wydaje? A oni wszyscy uznali, że winien jest śmierci.
14:65	 Wówczas niektórzy poczęli pluć na Niego i zakrywając Mu twarz i bijąc Go pięściami, mówili: Prorokuj! Również i słudzy bili Go po twarzy.
14:66	 A gdy Piotr był na dole, na dziedzińcu pałacowym, przyszła tam jedna ze służących najwyższego kapłana.
14:67	 Zobaczyła Piotra grzejącego się [przy ognisku] i przyjrzawszy się mu, powiedziała: I ty byłeś z Jezusem z Nazaretu.
14:68	 Lecz on zaprzeczył mówiąc: Nie znam cię i wcale nie wiem, o czym mówisz. I wyszedł sam na zewnątrz, a wtedy właśnie kur zapiał.
14:69	 A gdy zaraz potem zobaczyła go jakaś służąca, zaczęła mówić do stojących obok: I on jest [jednym] z nich.
14:70	 A on zaprzeczył po raz drugi. Chwilę potem ci, którzy stali tam, zaczęli mówić do Piotra: Ty rzeczywiście należysz do nich; jesteś przecież Galilejczykiem.
14:71	 A on począł się zaklinać i przysięgać mówiąc: Wcale nie znam tego Człowieka i nie wiem, o czym mówicie.
14:72	 I w tym momencie kur zapiał po raz drugi. A Piotr przypomniał sobie słowa Jezusa: Zanim kur dwa razy zapieje, ty zaprzesz się Mnie trzy razy. I zaczął płakać.

15:1	 I natychmiast wczesnym rankiem najwyżsi kapłani razem ze starszymi, z uczonymi w Piśmie i z całą Radą powzięli uchwałę; związawszy Jezusa odprowadzili Go i wydali Piłatowi.
15:2	 A Piłat zapytał Go: Czy Ty jesteś królem żydowskim? A On odpowiadając mu rzekł: Jest, jak mówisz.
15:3	 A kapłani wysuwali przeciw Niemu wiele zarzutów.
15:4	 Piłat zaś zapytał Go po raz drugi, mówiąc: Nic nie odpowiadasz? Widzisz, ile Ci zarzucają?
15:5	 Lecz Jezus nic już nie odpowiedział, tak że aż dziwił się Piłat.
15:6	 A na każde święto wypuszczał im zwykle jednego z więźniów, tego, o którego prosili.
15:7	 Był wówczas niejaki Barabasz, uwięziony wspólnie z rebeliantami, którzy podczas rozruchów dokonali jakiegoś zabójstwa.
15:8	 A gdy tłum pojawił się i poczęto domagać się tego, co zwykł był zawsze czynić,
15:9	 wtedy Piłat zapytał ich: Czy chcecie, żebym wam uwolnił króla żydowskiego?
15:10	 Wiedział bowiem, że najwyżsi kapłani wydali Go kierując się zawiścią.
15:11	 Ale arcykapłani podburzyli tłum, żeby im wypuścił raczej Barabasza.
15:12	 Zapytał ich tedy Piłat ponownie: A cóż chcecie, bym uczynił z tym, którego nazywacie królem żydowskim?
15:13	 A oni zawołali już po raz drugi: Ukrzyżuj Go!
15:14	 A cóż On złego uczynił? – zapytał ich Piłat. Lecz oni jeszcze głośniej krzyczeli: Ukrzyżuj Go!
15:15	 Chcąc tedy uczynić zadość ludowi, Piłat wypuścił im Barabasza, a Jezusa, poleciwszy ubiczować, wydał na ukrzyżowanie.
15:16	 Przyprowadzili Go tedy żołnierze na wewnętrzny dziedziniec, czyli do pretorium, i zwołali tam całą kohortę.
15:17	 Potem odziali Go w purpurę i uplótłszy z cierni koronę włożyli Mu [na głowę].
15:18	 I zaczęli Go tak oto pozdrawiać: Witaj, królu żydowski!
15:19	 Bili Go przy tym trzciną po głowie, pluli nań i przyklękając przed Nim oddawali Mu cześć.
15:20	 A gdy już skończyli się zeń naigrawać, zdarli z Niego purpurę i przyodziali Go w Jego własne szaty. Potem wyprowadzili Go na ukrzyżowanie.
15:21	 I zmusili przechodzącego przypadkiem – wracał z pola – niejakiego Szymona z Cyreny, ojca Aleksandra i Rufusa, żeby niósł Jego krzyż.
15:22	 I tak przyprowadzili Go na miejsce zwane Golgota co oznacza: Miejsce Czaszki.
15:23	 A do picia podawali Mu wino z mirrą. Ale nie przyjął.
15:24	 Ukrzyżowawszy Go, podzielili jego odzienie, rzucając przy tym losy [by rozstrzygnąć], co kto ma wziąć.
15:25	 Była zaś godzina trzecia. I tak oto ukrzyżowali Go.
15:26	 Był też napis wyjaśniający Jego winę: Król żydowski.
15:27	 Ukrzyżowano razem z Nim dwu przestępców, jednego po prawej, drugiego po lewej stronie.
15:28	 [I tak oto wypełniło się Pismo, które mówi: I zaliczono Go pomiędzy złoczyńców.]
15:29	 Przechodzący [przed krzyżem] przeklinali Go i potrząsali głowami, krzycząc: Ej, Ty, który burzysz świątynię i w ciągu trzech dni stawiasz ją na nowo,
15:30	 ratuj siebie samego, zstąp z krzyża!
15:31	 Podobnie też i arcykapłani, drwiąc z Niego, mówili do uczonych w Piśmie: Innych zbawiał, a siebie samego nie może ocalić.
15:32	 Mesjasz! Król Izraela! Niech zstąpi teraz z krzyża, żebyśmy zobaczyli, to uwierzymy. Ubliżali Mu nawet ci, którzy byli razem z Nim ukrzyżowani.
15:33	 A o godzinie szóstej ciemności ogarnęły całą ziemię [i trwały] ażdo godziny dziewiątej.
15:34	 O godzinie dziewiątej Jezus zawołał wielkim głosem: Eloi, Eloi, lamma sabachtani! to znaczy: Boże mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił.
15:35	 A niektórzy spośród stojących tam słysząc te słowa, mówili: Oto Eliasza woła.
15:36	 Potem podbiegł ktoś, nasycił octem gąbkę i umocowawszy ją na trzcinie, podał Mu do picia, mówiąc przy tym: Poczekajcie, zobaczymy, czy przyjdzie Eliasz, żeby Go zdjąć [z krzyża].
15:37	 A Jezus, zawoławszy donośnym głosem, skonał.
15:38	 Wtedy zasłona w świątyni rozdarła się na dwie części – od góry aż do dołu.
15:39	 A setnik, który stał naprzeciw, widząc, że tak skonał, rzekł: Ten Człowiek był naprawdę Synem Bożym.
15:40	 Były tam również kobiety przypatrujące się [wszystkiemu] z daleka; między innymi Maria Magdalena, Maria, matka Jakuba Mniejszego i Józefa oraz Salome.
15:41	 Gdy [Jezus] przebywał w Galilei, towarzyszyły Mu i służyły pomocą. Było też wiele innych, które przyszły z Nim do Jerozolimy.
15:42	 A gdy już zmierzch zapadł, ponieważ był to dzień Przygotowania to znaczy przeddzień szabatu,
15:43	 przyszedł Józef z Arymatei, który był poważnym członkiem Rady i sam oczekiwał na królestwo Boże, udał się śmiało do Piłata i poprosił go o ciało Jezusa.
15:44	 Piłat zaś zdziwił się, że już umarł, po czym wezwał setnika i pytał go, czy rzeczywiście już umarł.
15:45	 Otrzymawszy zapewnienie od setnika, wydał Józefowi ciało.
15:46	 A Józef kupił płótno i zdjąwszy ciało owinął je i złożył w grobowcu, który był wykuty w skale. Potem umieścił kamień u wejścia do grobowca.
15:47	 Maria Magdalena zaś i Maria [matka] Józefa patrzyły, gdzie został położony.

16:1	 A gdy już minął szabat, wtedy Maria Magdalena, Maria [matka] Jakuba i Salome kupiły wonności, żeby pójść i namaścić Jezusa.
16:2	 Wczesnym rankiem w pierwszy dzień tygodnia, gdy już wzeszło słońce, przyszły do grobowca.
16:3	 I mówiły sobie: Kto nam odwali kamień od wejścia do grobowca?
16:4	 Lecz oto spojrzawszy zobaczyły kamień już odsunięty; był bardzo wielki.
16:5	 A gdy weszły do grobowca i zobaczyły młodzieńca siedzącego z prawej strony w białej szacie, osłupiały z przerażenia.
16:6	 Lecz on rzekł do nich: Nie bójcie się! Szukacie Jezusa z Nazaretu, ukrzyżowanego? Wstał, nie ma Go już tu. Oto miejsce, gdzie był złożony...
16:7	 Ale wy idźcie i donieście uczniom Jego oraz Piotrowi, że udał się przed wami do Galilei. Tam Go zobaczycie, tak jak wam to zapowiedział.
16:8	 A one, wyszedłszy, uciekły od grobowca. Ogarnęło je bowiem zdumienie i trwoga. I nic nikomu nie powiedziały, bo się bały.
16:9	 Pierwszego dnia tygodnia, wczesnym rankiem Zmartwychwstały ukazał się Marii Magdalenie, tej, z której wyrzucił siedem złych duchów.
16:10	 A ona poszła i opowiedziała wszystko Jego towarzyszom, którzy byli pogrążeni w smutku i łzach.
16:11	 Tymczasem oni, słuchając o tym, że żyje i że ona Go widziała, nie chcieli wierzyć.
16:12	 A potem ukazał się, już w innej postaci, dwom spośród nich, gdy szli na wieś.
16:13	 I ci, powróciwszy, opowiedzieli wszystko pozostałym. Ale i im nie uwierzyli.
16:14	 I wreszcie ukazał się Jedenastu, kiedy ci byli u stołu, i zganił ich brak wiary oraz zatwardziałość serca, że nie wierzyli tym, którzy widzieli Go zmartwychwstałego.
16:15	 I powiedział im: Idąc na cały świat głoście Ewangelię wszystkiemu stworzeniu.
16:16	 Kto uwierzy i ochrzci się, będzie zbawiony, kto zaś nie uwierzy, będzie potępiony.
16:17	 A oto znaki, które będą towarzyszyć tym, co uwierzą: W imię moje będą wyrzucać złe duchy; będą mówić nowymi językami;
16:18	 brać będą do rąk węże, a jeśliby nawet jakąś truciznę wypili, nic im nie zaszkodzi; będą wkładać ręce na chorych, a ci poczują się dobrze.
16:19	 Powiedziawszy to Pan Jezus został wzięty do nieba i zasiadł po prawicy Boga.
16:20	 Oni zaś poszli nauczając wszędzie. A Pan wspomagał ich i umacniał ich naukę znakami, które im towarzyszyły.