

_____________________________________________________________________________



                             Margit Sandemo


                         SAGA O LUDZIACH LODU


                              Tom XXXIII

                              Demon nocy

_____________________________________________________________________________



        ROZDZIAŁ I


  Poprzednia opowieść skończyła się w roku 1901.
Teraz jednak historia Ludzi Lodu wraca do roku 1894.
Wówczas bowiem rozpoczęła się niezwykła przygoda
Vanji.

  Północ w dawnej parafii Grastensholm...
  Noc była chłodna, rozświetlona księżycowym blas-
kiem, zaczarowana. Większość ludzi już spała, oprócz
kilku par, powracających do domu ze spóźnionego
przyjęcia, ale nocni przechodnie rozmawiali w pod-
nieceniu, nie widząc niczego poza swoimi towarzysza-
mi.
  Gdyby zawadzili wzrokiem o kościół, być może coś
by ich zdumiało, lecz pochłonięci rozmową o gos-
podarzach tego wieczoru patrzyli tylko na siebie.
  Kontury wieży kościoła rysowały się ostro na tle
rozjaśnionego księżycową poświatą nieba. W miejscu,
gdzie czworokątna podstawa wieży zmieniała się
w okrągłą, węższą część, tworzył się występ, z którego
wyrastały cztery dodatkowe wieżyczki, jakby po jednej
dla każdej ze stron świata.
  Ale teraz na występie widać było coś jeszcze.
  Tkwiła tam wystawiona na promienie księżyca
szczupła postać, sprężona niby drapieżny ptak. Ale
z pewnością nie był to ptak ani zwierzę, ani też
człowiek. Najbardziej zbliżona była do gargulca, dia-
belskiej figurki, jakie królują nad katedrą Notre Dame,
by przypominać niedowiarkom o tym, co ich czeka,
gdy ich życie na ziemi dobiegnie końca.
  Niezwykłe stworzenie siedziało podciągnąwszy ko-
lana, rękami czy też przednimi łapami opierało się
o krawędź wieży. Spomiędzy uniesionych ramion
wychylała się głowa, czujne oczy wpatrywały się
w idących drogą ludzi. Ostry wzrok obserwował
przesuwające się dołem ludzkie robaki, wreszcie stwo-
rzenie uznało, że nie są interesujące, i z wysokości
wzrokiem omiotło okolicę.
  Po niebie powoli, majestatycznie wędrował księżyc.
  Ludzie rozeszli się do domów. Parafia, której nie
nazywano już Grastensholm, pogrążyła się w ciszy
zimowej nocy.
  Nagle istota oderwała się od występu wieży, roz-
łożyła dwa czarne skórzaste skrzydła i poszybowała nad
ziemią w poszukiwaniu szczególnego domu:
  Lipowej Alei.
  Istota owa była Demonem Nocy. Nosiła imię Lilith.
Kiedyś została pierwszą żoną Adama, stworzoną przez
Boga na długo przed Ewą. Jako Demon Nocy była
istotą na tyle samowolną, że nie chciała podporząd-
kować się mężczyźnie, Adamowi, choć prędko spłodzi-
li razem sporą gromadkę dzieci. Lilith, w przeciwień-
stwie do swej następczyni Ewy, najwyraźniej chciała
robić tylko to, co sama uważała za stosowne. Znała
tajemną czarodziejską formułę, Sem Ham Forash,
a kiedy ją wypowiedziała, rozpłynęła się w powietrzu.
Adam, pragnąc odzyskać piękną partnerkę miłosnych
igraszek, zwrócił się o pomoc do Boga, a ten wysłał za
nią trzy anioły, lecz Lilith dość już miała Adama, który
starał się nad nią zapanować, i odmówiła powrotu. Na
jej miejsce Adam dostał piękną i uległą Ewę. A kiedy
ich synowie osiągnęli wiek stosowny do ożenku,
bardzo praktycznym rozwiązaniem okazały się córki
Lilith. Gdy Adam został wygnany z Raju, Lilith znów
z nim obcowała, ale to już zupełnie inna historia.
W późniejszym czasie udało jej się wyrządzić wiele zła,
między innymi to ona właśnie była pramatką wszelkich
stwotzeń nie z tego świata. Nic dziwnego, że boginki,
królowie gór czy elfy są takie zmysłowe!
  Lilith, Demon Nocy, znalazła to, czego szukała:
stare, lecz dobrze utrzymane gospodarstwo, do które-
go wiodła aleja umierających lip. Na miejscu wieko-
wych drzew już dawno powinny były zostać posadzone
młode, ale właściciele nie śmieli ich ścinać. Gmina
mogłaby zażądać, by zniknęły stąd na zawsze. Wśród
nowej zabudowy nie było już miejsca na aleje.
  Lilith nie interesowało to ani trochę. Jej wzrok
kierował się na dom...
  Przybywała z ukrytej groty koszmarów sennych. Ze
straszliwych mrocznych siedzib zamieszkanych przez
groteskowe, powykrzywiane stwory zrodzone z chorej
wyobraźni ludzi.
  Wiele setek lat temu pojawił się wśród nich najohyd-
niejszy ze wszystkich istot na Ziemi. Mały, zasuszony
stwór, który żył już tak długo, że niewiele w nim
pozostało z człowieka. I zaiste, Tengel Zły był nie-
ludzki. Jego potworna moc okazała się tak potężna, że
wszystkie istoty cienia, zamieszkujące mroczne groty,
poddały się jego woli, same nie rozumiejąc, jak mogło
do tego dojść. Lilith, samodzielna i samowładna,
znienawidziła go, owładnął nią straszliwy gniew, ale
było za późno, nikt nie potrafił już odwrócić tego, co
się stało.
  Właściwie demony nie miały nic przeciwko speł-
nianiu złych uczynków i chętnie usłuchałyby próśb
Tengela Złego. Ale nie mogły się pogodzić z tym, że
nagle stały się jego niewolnikami.
  Ku uldze wszystkich Tengel Zły odszedł. Nie
pokazywał się przez stulecia i cienie z nocnych kosz-
marów, Demony Nocy, sądziły, że najgorsze już
minęło.
  Tak było do czasu, gdy pewnego dnia jego strasz-
liwe myśli znów wdarły się do ich siedzib, odnalazły
Lilith, dumną i wyniosłą, którą z taką rozkoszą
Tengel Zły zgnębił przed wiekami. Jego myśli dzia-
łały jak niezwykle silne zaklęcie, wola Lilith nie
potrafiła się oprzeć ich mocy. Potężna władczyni
zaczęła odczuwać dumę i poczytywać sobie za punkt
honoru spełnianie jego poleceń. Wszystkie demony
czciły go teraz jako najwyższego pana.
  Zadaniem Lilith było umieszczenie jednego ze
swych dzieci, Demona Nocy, w Lipowej Alei. Miał tam
żyć i donosić Tengelowi, czym zajmują się jej miesz-
kańcy. Tengel bowiem musiał oszczędzać siły. Pil-
nowanie Ludzi Lodu za pomocą myśli wymagało
ogromnego wysiłku, uszczuplało jego moc. Czekał
przecież, aż się obudzi, a wtedy powinien być silny,
a nie wycieńczony ciągłym śledzeniem poczynań swych
nieposłusznych potomków. Obraz przekazany siłą jego
woli mógł właściwie pojawiać się jedynie w Dolinie
Ludzi Lodu. Ciągłe sprawdzanie, gdzie znajdują się
jego potomkowie, i kontrolowanie, czy przypadkiem
nie czynią czegoś, co wywoła jego niezadowolenie,
przekraczało możliwości Tengela. Co prawda niezado-
wolenie wywoływali bezustannie, ale przecież mogli
dopuścić się czegoś wręcz niebezpiecznego.
  Dlatego postanowił wysłać szpiega. Obojętne mu
było, z kim Lilith spłodzi kolejnego Demona Nocy,
byle tyiko okazał się prawdziwie złym stworzeniem.
Kimś podobnym do niego.
  Pierwsza część zadania sprawiła Lilith wiele uciechy.
Szybko znalazła Demona Wiehru, który za wielką
gratkę uznał obcowanie choćby przez chwilę z wciąż
przepiękną kobietą.
  Po tej rozkosznej orgii Lilith bgła gotowa do
odwiedzenia Lipowej Alei.
  Sfrunęła na dom, szponami mocno uchwyciła się
zwieńczenia dachu. Jcj wyczulone zmysły odnalazły
idealne miejsce, w którym mogła umieścić potomka.
Właśnie wydała go na świat i teraz trzymała ukrytego
w dłoni. Było to nieduże miękkie jajeczko, nie większe
od wiśni. Bez trudu da się je schować.
  Jej myśli zaczęły szukać drogi, którą mogłaby dostać
się do środka. Znów wzbiła się w powietrze i prze-
frunęta do jednego z okien na piętrze. Przemieniła swą
postać - stała się cienka jak nitka - i bez przeszkód
przesunęła się przez szparę przy ramie okiennej, stając
w wybranym pokoju.
  W łóżku spała mniej więcej dziesięcioletnia dziew-
czynka, ale Lilith uznała, że to nic nie szkodzi, dziecko
i tak nigdy nic spostrzeże, co jeszcze znajduje się
w pokoju, bo przecież Demony Nocy są niewidzialne,
są tylko postaciami ze złych snów.
  W jednym z rogów pokoju pod sufitem wisiała szafka,
której nikt właściwie nie używał. Stały w niej ozdobne
bibeloty, pamiętające czasy świetności Ludzi Lodu, kiedy
odziedziczyli kosztowności po wielkich rodach Meide-
nów i Paladinów. Szafka była nieduża i bez drzwiczek.
Lilith przesunęła kilka drobiazgów, aby jajeczku było
wygodnie. Położyła je na niebieskiej aksamitnej podu-
szeczce, leżącej przy krawędzi szafki. Pięknie rzeźbione
puzdereczko, które stało na poduszce, postawiła obok.
  Zadanie zostało wykonane. Myślą nakazała swemu
potomkowi składanie dokładnych sprawozdań Tenge-
lowi Złemu i przez szparę przy okiennej ramie opuściła
Lipową Aleję.


  O czymś jednak Lilith zapomniała, a raczej nie była
tego świadoma.
  Nie wiedziała, kim jest uśpione dziecko.
  Jedna z Ludzi Lodu, owszem, ale ani dotknięta, ani
wybrana. Vanję Lind z Ludzi Lodu należało uważać za
całkiem niegroźną.
  Ale w takim rozumowaniu tkwił błąd. Vanja była
córką Ulvara, jednego z przeklętych w rodzie. Większe
znaczenie miał jednak fakt, iż była również wnuczką
Lucyfera, anioła światłości strąconego z niebios, prze-
mienionego w czarnego anioła. To właśnie Lilith
powinna była wiedzieć. Jej umysł jednak został za-
mglony przez kogoś, kto nie chciał, by miała tę
świadomość. Ludzie Lodu zyskali sobie wielu moż-
nych sprzymierzeńców, choć sami nie zdawali sobie
z tego sprawy.
  Vanja nie była więc wcale byle kim.
  Gdyby w pokoju przebywał ktoś inny, niczego by
nie zauważył. Dostrzegłby jedynie poduszeczkę i od-
stawione na bok puzdereczko. Ale Vanja zobaczyła coś
jeszcze.
  Upłynęło, prawdę mówiąc, trochę czasu, zanim
spostrzegła coś niezwykłego, bo szatka wisiała przecież
wysoko. Do obowiązków dziewczynki należało wycie-
ranie kurzu i utrzymywanie pokoju w porządku, ale
Vanja nie należała do osób, któte biorą sobie do serca
prace domowe. I tak przecież nikt nie przyglądał się
dokładnie półeczce, ledwie co rzucił okiem na stojące
na niej bibeloty, po cóż więc ją odkurzać? Może Lilith
o tym wiedziała?
  Pewnego wieczoru Vanja, już leżąc w łóżku, zauwa-
żyła na półce coś szarawego. Zmrużyła oczy, by lepiej
widzieć. Czy puzdeteczko z kości słoniowej nie stało
przedtem na poduszce? Tetaz było odstawione na bok,
a na jego miejscu znajdowało się coś innego. Na
niebieskim aksamicie leżał nieokreślony szary przed-
miot.
  Pewnie mama coś przestawiła.
  Ale przecież ona nie wtrącała się w to, jak wygląda
pokój Vanji, dopóki panował w nim względny po-
rządek. Zmieniała tylko pościel, co piątek sprzątała
i przynosiła uprane, wyprasowane ubrania. Poza tym
pokój był prywatnym królestwem Vanji. Tak po-
stanowiła Agneta. Obstawała przy tym wiedząc, że
trudno jest być samotną matką jedynaczki. Zawsze
chciałoby się dla niej jak najlepiej, a jednocześnie nie
wolno zdominować dziecka. I jeszcze nie wyróżniać
własnego dziecka w stosunku do przybranego, w tym
przypadku Benedikte. Benedikte była córką Henninga,
Vanja - Agnety. Układ taki mógł okazać się niełatwy,
ale żadna z dziewcząt nie czuła się pomijana i niedoce-
niana. Wszystko w rodzinie układało się jak najlepiej.
  Co też takiego może leżeć tam na górze? Vanja
postanowiła sprawdzić, kiedy będzie jasno.
  Zasnęła, a potem na jakiś czas o wszystkim zapom-
niała.
  Jajeczko wlelkości wiśni oczywiście urosło. Już
tego wieczoru, kiedy Vanja zobaczyła je po raz pierw-
szy, osiagnęło rozmiary kurzego jaja, bo demonie
dzieci rozwijają się szybko. Zanim po raz kolejny
zwróciła uwagę na obcy przedmiot na górze, zdążyła
już skończyć jedenaście lat.
  Wówczas jednak nie mogła już tego czegoś nie
zauważyć!
  Był letni wieczór, dziewczynka miała trudności
z zaśnięciem. Szafka wisiała pod takim kątem, że
właściwie z łóżka nie dało jej się dostrzec. Wzrok Vanji
padał na nią wtedy, kiedy wyciągała się w stronę
oparcia lub mocno odchylała głowę w tył.
  Teraz tak właśnie zrobiła i gwałtownie drgnęła ze
strachu. Czyżby w pokoju były szczury?
  Ale to nie szczur. Coś szybko jak błyskawica
wspięło się po ścianie i wsunęło do szafki. Coś, co
spoglądało na nią intensywnie połyskującymi oczy-
ma.
  Jak mała brzydka lalka?
  Oczywiste było, że istota zdumiała się tak samo jak
ona. Vanja zesztywniała w pozycji, w jakiej leżała,
z ramionami odrzuconymi nad głową, mocno prze-
chyloną do tyłu. Ale obca istota również zastygła.
I Vanja bardzo wyraźnie mogła wyczuć, co myśiała:
"Ty mnie widzisz?" Nie: "Kim jesteś?" czy
"Ratunku, ona mnie zaraz złapie!" Tylko: "Ty mnie
widzisz?" Tak jakby to było najdziwniejsze, jak
gdyby istota sądziła, że jest niewidzialna.
  Tak, tak właśnie się wydawało.
  Upływały sekundy, i Vanja, i obca istota pozo-
stawały nieruchome.
  Cóż to, u licha, może być za stwór? myślała
dziewczynka. Serce uderzało jej mocno, grożąc, że
zaraz z wysiłku odmówi dalszej pracy. Bała się, to
prawda, spotkanie z tak dziwnym obcym stworze-
niem przeraziło ją, ale przede wszystkim wprawiło
w niesłychane zdumienie.
  Stworek przypominał raczej dziecko niż zwierzę.
Rozmiarami zbliżony był do wiewiórki, palce koń-
czyły się szponanai, był nagi, mlał kościste ostre
członki, a w klatce piersiowej dalo się policzyć
wszystkie żebra. Twarz była wykrzywiana, ale nie
odpychająca. Być może zwykły czławiek uznałby ją za
straszną, ale nie Vanja. Patrzyły na nią wąskie, całkiem
żółte oczy z pionawymi jak u kota źrenicami, a kiedy
dziewczynka wreszcie się poruszyła, stworek otworzył
usta, odsłaniając białe ostre kły. Spomiędzy nich
wysunął się ruchliwy język, rozdwojony jak język żmii.
Skóra stworka mieniła się dziwacznym zielonkawym
odcieniem, wystające kości policzkawe ostro rysowały
się na jego twarzy. Istota była całkiem bezwłosa, ale na
głowie sterczała para dużych, ostrych uszu. Z półki
zwieszał się najśliczniejszy ogon, jaki mażna sobie
wyobrazić, długi, z koniuszkiem uformowanym jak
grot strzały.
  Vanja przyglądała się dziwacznemu stworkowi i po
chwili przyzwyczaiła się do jego widoku. Rozluźniła się
i szepnęła:
  - Cóż z ciebie za czarująca istotka!
  Uśmiechnęła się ciepło. Vanja była niezwykle dob-
rym dzieckiem.
  Stworek znów odsłonił zęby, ale najwidoczniej
i on się odprężył. Może ten grymas miał być uśmie-
chem? W takim razie to najbardziej złośliwy z uśmie-
chów.
  Vanja usiadła na łóżku, odwróciła się w stronę
szafki.
  - Ale dlaczego nie zejdziesz na dół? Zobacz, możesz
przecież spać w łóżeczku dla lalek. To chyba ciebie
widziałam już dawno temu, naprawdę urosłeś od tego
czasu! Poduszeczka jest już dla ciebie za mała, chodź,
pościelę ci!
  Lalczyne łóżeczko od ładnych paru lat w pokoju
Vanji służyło jedynie do ozdoby. Już dawno temu
przestała się bawić lalkami.
  - Jeśli obiecasz, że nie będziesz niegrzeczny, wstanę
i wszystko przygotuję. Ale jeśli skoczysz mi na głowę,
to wyniosę cię stąd na szufelce. Zrozumiałeś?
  Znów ukazał się wężowy język i rozległ się syk.
Wydawało się jednak, że mały potworek zrozumiał
słowa Vanji, a w każdym razie ich sens.
  Dziewczynka, rzuciwszy jeszcze badawcze spojrzenie
na szafkę, wsunęła stopy w kapcie i podeszła do kącika,
w którym stało łóżeczko dla lalek. Kiedy się wyprosto-
wała, stworek uniósł się trochę i wtedy Vanja spostrzeg-
ła, że jej gość jest z całą pewnością chłopczykiem.
  - Ach! - szepnęła. - Przecież on ci sięga aż do kolan!
To chyba kłopotliwe, kiedy tak ci się plącze między
nogami.
  Widziała teraz wyraźnie, że miniczłowieczek za-
chichotał. Choć czy to na pewno człowieczek? Takie
określenie raczej do niego nie pasowało.
  - Czy ty jesteś diablikiem?
  Skrzywił się, jak gdyby nie spodobała mu się ta nazwa.
  Vanja wyjęła lalkę z łóżka i wygładziła pościel.
  - No, to może demonem? Tak, na pewno jesteś
demonem. My, w naszym rodzie, jesteśmy przyzwycza-
jeni do demonów. Jedna z moich przodkiń zniknęła
wraz z czterema demonami. Ja tego nie chcę, uważam, że
to głupie. Ale ty jesteś okropnie mały! Jak masz na imię?
  Demoniątko wydawało się zirytowane. Na pewno
nie zrozumiało pytania.
  - Głodny jesteś? I tego też nie rozumiesz? Moim
zdaniem jesteś bardzo chudy. Tu jest jabłko, masz na
nie ochotę?
  Podała mu owoc, ale on mocnym kopniakiem
wytrącił go jej z ręki.
  - Niegrzeczny jesteś - zwróciła mu uwagę Vanja.
- Ale najwidoczniej nie chcesz jeść. W każdym razie nie
tak jak my. No i jak, zejdziesz na dół i wypróbujesz
łóżko?
  Zachęcającym gestem poklepała posłanie. Odchyliła
uszyte przez mamę prześcieradło przyozdobione ko-
ronką. Mały demon przyglądał się jej ruchom z rezer-
wą.
  - Wiem, że nie umiesz mówić, no bo skąd miałbyś
umieć? - mówiła do siebie półgłosem. - Ale dobrze
rozumiesz, o co mi chodzi. Wydajesz się słodki i taki
bezradny, całkiem sam na świecie...
  Mój ty Boże! Słodki? Bezradny? Ale Vanja miała
dopiero jedenaście lat i była dość niezwykłą dziewczyn-
ką. Bardzo naiwną, otwartą i dziecinną, ale czasami
zdumiewająco mądrą.
  - Ale jak mam cię nazwać? - dalej paplała do siebie.
- Dziecię Smutku? Tak jak w powieści "Singoalla"
Viktora Rydberga? Nie, to do ciebie nie pasuje. Na
pewno coś mi przyjdzie do głowy. Jeśli, oczywiście,
będziesz chciał ze mną zostać? Bo możesz.
  Vanja zawsze potrafiła znaleźć w sercu miejsce dla
ptaszków, zwierząt i wszystkich innych bezbronnych
stworzeń. Ją samą otaczała wielka miłość całej rodziny,
starych rodziców tatusia Henninga: Viljara i Belindy,
Malin i Pera Voldenów, starszej siostry Benedikte
i "brata" Christoffera Voldena, który wcale nie był jej
bratem. Przez całe życie była najmłodszym dzieckiem
w rodzinie, ale teraz Benedikte miała synka Andre i to
on przejął rolę najmniejszego, jego obsypywano piesz-
czotami. Vanja była już za dorosła na zazdrość i sama
ubóstwiała malca, ale jej serce nagle wypełniło szczęś-
cie. Oto miała swoje własne dziecko, którym mogła się
zajmować. Nie przeszkadzało jej nic a nic, że właściwie
mały był brzydki jak noc i nie można go było nazwać
człowiekiem. Wiele słyszała o demonach, sama dużo
czytała z obszernych kronik Ludzi Lodu i tak naprawdę
często rozmyślała o tym, jak ciekawie byłoby móc
spotkać takiego demona. Ale nie należała przecież ani
do dotkniętych, ani do wybranych, nie mogła więc się
tego spodziewać.
  Nagle ogarnęła ją zazdrość. Nikt nie odbierze jej
tego stworzenia! Należało do niej, tylko do niej. Nikt
nie może się o nim dowiedzieć.
  Zniżonym głosem oznajmiła to swemu ulubień-
cowi, ale na nim nie zrobiło to wrażenia. Chichotał
tylko odsłaniając zęby i ruchliwy język.
  - Chwilami wydajesz się bardzo złośliwy - w jej
głosie zabrzmiało oskarżenie. - Trudno o tobie powie-
dzieć, że jesteś szczególnie miły.
  Malec najwidoczniej rozważył jej propozycję zajęcia
lalczynego łóżeczka, bo nagle odbił się od krawędzi szafki
i zwinnie jak łasiczka pomknął w dół po ścianie, by już
w następnej chwili wskoczyć do łóżeczka. Vanja
pospiesznie uniosła kołderkę, by mógt się pod nią wsunąć.
  - Ach, nie możesz przecież biegać goły z tym
majtającym się... ! Odmrozisz go sobie albo skaleczysz,
czy ty tego nie rozumiesz? Zobacz, mam tu czystą
chusteczkę, złożę ją w pieluszkę i mogę cię nią
obwiązać. Ale, och!
  Malec z diabelskim uśmieszkiem obserwował dzie-
wczynkę, próbującą wsunąć mu pieluszkę, a jego
członek osiągnął nagle niezwykłą wprost długość
i twardość. Vanja natychmiast przerwała eksperyment
i obwiązała go chusteczką w pasie.
  - Ach, jej - szepnęła, przysiadając na brzegu włas-
nego łóżka. Była już świadkiem podobnego zjawiska
u Andre, kiedy był mały, i u zwierząt w gospodar-
stwie... Ale to przewyższało wszystko, co do tej pory
widziała. Maleńki chłopczyk, nie większy od wiewiórki
- i takie narzędzie! Porządnie się wystraszyła i napraw-
dę nie wiedziała, co o tym wszystkim myśleć. Stworek
zdecydowanie niewiele miał w sobie z człowieka!
  Jasne jednak było, że jest dopiero dzieckiem.
Demonim dzieckiem. Czy wolno jej go zatrzymać?
A może to niebezpieczne, o demonach wszak tak
niewiele wiedziano. Nawet demony Ludzi Lodu
nie należały do najprzyjemniejszych. Owszem, stanęły
po stronie Ludzi Lodu, ale nie można było im
zaufać i nie czyniły niczego dla innych, jeśli same
na tym nie zyskiwały. A dla obcych ludzi stanowiły
śmiertelne niebezpieczeństwo.
  Znów popatrzyła na malca. Leżał teraz niewinnie
złożywszy głowę na poduszce, przymknął żółte oczy,
a na ustach czaił mu się łagodny, dziecięcy uśmiech,
miękki cień.
  - Nie - oświadczyła zdecydowanie. - Nie mogę
pozwolić, byś cierpiał, maleńki. Jestem za ciebie
odpowiedzialna. Zostaniesz u mnie, a ja zajmę się tobą
najlepiej jak potrafię.
  Otuliła go starannie kołderką i wróciła do łóżka.
Demon Nocy uchylił żółte szparki oczu i wykrzywił
usta w ledwie zauważalnym, lecz przepojonym złością
uśmiechu.





        ROZDZIAŁ II


  W życiu Vanji pojawiła się nowa pasja. Wiele czasu
spędzała teraz w swoim pokóju, uważała bowiem, że
mały demonek potrzebuje towarzystwa. Nie było to do
końca prawdą i nigdy nie wiedziała, gdzie go znajdzie,
kiedy obudzi się rano lub kiedy wejdzie do pokoju.
Malec cierpiał na chorobliwą wprost ciekawość. Raz
odkryła go w szafie z ubraniami, gdzie wyciągnął
całą zawartość pudeł z bielizną. Innym razem wylał
pełną szklankę wody do jej łóżka, zabawiał się też
przebieraniem lalek w najbardziej perwersyjny spo-
sób.
  Vanja zdołała go przekonać, by nosił parę lalczynych
spodni. Z początku śmiał się paskudnie i próbował
chwycić ją zębami za rękę, ale kiedy podarowała mu
parę czarnych krótkich spodenek ze srebrną lamówką,
zgodził się znosić upokorzenie, za jakie uważał zakłada-
nie ubrania. Vanja uznała bowiem, że nie może chodzić
goły z takim wielkim siusiakiem na wierzchu.
  Demonek nie zachowywał się grzecznie. Vanja
z zapałem przystąpiła do wychowywania go, lecz to
przedsięwzięcie z góry skazane było na niepowodzenie.
Ale kiedy próbowała uczyć go mowy, słuchał zaintere-
sowany.
  Z zatroskaniem zauważyła, że jej podopieczny bar-
dzo szybko rośnie,
  Pewnego dnia przyprawił ją o kolejny wstrząs. Jak
zwykle przemawiała do niego beztrosko, kiedy nagle
usłyszała ochrypły, gardłowy dźwięk. Popatrzyła na
niego zaskoczona.
  - Nie gadaj tak cholernie dużo, wstrętna babo, uszy
mi od tego puchną. Nie są dźwiękoszczelne, tyle chyba
potrafisz zrozumieć!
  Umiał mówić! Ale... czy naprawdę nauczyła go tylu
brzydkich słów? Pomyślała chwilę. Tak, nazwała raz
wstrętną babą sąsiadkę, która przyszła z wizytą, ale
przecież nie chciała, by dotarło to do uszu malca!
Mruknęła tak do siebie, pod nosem. A takie skom-
plikowane słowo jak "dźwiękoszczelne"? No, tak,
użyła go kiedyś przy jakiejś okazji. Ale "cholerny"?
Tak, i to także jej się wyrwało, kiedy wylał szklankę
wody do łóżka.
  Od tej chwili będzie uważać. W każdym razie
demonek okazał się inteligentny, potrafił łączyć jedno
z drugim.
  Nadała mu już imię. Nazwała go Tamlin, po
bohaterze szkockiej legendy. Niestety, Vanja dość
nieszczęśliwie wybrała wzór dla swego ulubieńca.
Szkocki Tamlin wywodził się bowiem z rodu elfów
i odbierał dziewictwo wszystkim młodym dziewczę-
tom, które zabłąkały się w jego lesie. O tym jednak
Vanja nie wiedziała. Uważała, że lepszego imienia nie
mogłaby wymyślić dla swojego demonka.
  Tamlin za wszelką cenę chciał wydostać się na
pozostałe pokoje. Dziewczynka nie pozwalała mu na
to, bo przecież ktoś mógłby go zobaczyć. Szczęśliwie
na razie do tego nie doszło. Gdy mama Agneta lub ktoś
inny z rodziny wchodził do pokoju Vanji, Tamlin
zawsze zdążył się ukryć, poruszał się zwinniej od
jaszczurki.
  Rzecz jasna kilkakrotnie udało mu się wyślizgnąć
z pokoju razem z Vanją! Dziewczynka chodziła wtedy
po domu i cała spięta szukała go, aż inni pytali, co też
takiego ważnego jej zginęło albo czy coś się stało.
  Owszem, zgubiłam mojego małego demona, miała
na końcu języka, ale nic nie powiedziała.
  I za każdym razem, gdy zrozpaczona wracała do
swego pokoju, dostrzegała na podłodze jakieś błys-
kawiczne poruszenie i zanim zdążyła zamknąć za sobą
drzwi, mały siedział już na swym ulubionym miejscu,
na jej biurku, i zaśmiewał się w głos.
  - A więc mimo wszystko dobrze ci u mnie - cieszyła
się dziewczynka. - Ty mały nicponiu!
  Raz jednak zdarzyło się, że Tamlin podczas jednej ze
swych zakazanych wypraw z Vanją natknął się na
Henninga i Agnetę.
  Vanja ze strachu skamieniała.
  - Co się z tobą dzieje? - dopytywał się Henning.
- Dlaczego stanęłaś jak wryta?
  Niemożliwe, by nie widzieli Tamlina. Błyskawicznie
wskoczył na ramię dziewczynki, jego pazury boleśnie
wpijały jej się w skórę. Wydawał się równie przerażony
jak ona.
  - Co się stało, Vanju? - łagodnie pytała Agneta.
- Coś ci się przypomniało?
  A więc nie widzieli go! Vanja odetchnęła z ulgą
i śmiejąc się odpowiedziała:
  - Tak, przypomniało mi się, że zostało mi coś
z lekcji do odrobienia.
  Tamlin stanął na jej ramieniu, wysunął język i bez-
czelnie zaczął grać im na nosie. Vanja nie mogła
powstrzymać się od śmiechu.
  Wobec tego i inni nie mogą go widzieć. Ale
pozostawała jeszcze Benedikte... Ona była dotknięta.
Vanji przez długi czas udawało się utrzymać Tamlina
z daleka od niej, choć miał jej pozwolenie na poruszanie
się po całym domu, jeśli zachowywał się przyzwoicie.
Ale pewnego dnia musiało, rzecz jasna, dojść do
katastrofy. Oboje wkroczyli do pokoju, w którym stała
Benedikte.
  Odwróciła się do Vanji tak szybko, że Tamlin nie
zdążył się ukryć.
  - O, to ty. Świetnie, akurat chciałam cię prosić, byś
przez godzinę przypilnowała Andre.
  Tamlin stał na podłodze u stóp Vanji, Benedikte
jednak zdawała się niczego nie dostrzegać. A on przestał
już być mały jak wiewiórka, osiągnął teraz wielkość kota.
  Tylko ja mogę go widzieć, myślała Vanja. Musi tak
być dlatego, że moim dziadkiem jest Lucyfer, upadły
anioł. Ludzie Lodu nie mają mocy, by widzieć Tamlina.
  Ale Heike, Vinga i Tula widzieli demony. Również
Ingrid i Silje. Nie, Silje nie była z Ludzi Lodu. A mimo
to w snach widywała demony Ludzi Lodu. W snach na
jawie także!
  Dlaczego Benedikte, dotknięta przekleństwem, nie
mogła dostrzec małego demona Vanji?
  Odpowiedź na to pytanie podsunął jej Tamlin.
  Pewnego popołudnia, kiedy byli sami w domu,
Vanja poruszyła tę kwestię.
  Tamlin siedział przed nią na biurku i słysząc jej
pytanie, zachichotał.
  - Wszawe demony - prychnął pogardliwie. - De-
mony Ludzi Lodu są wszawe.
  - Co chcesz przez to powiedzieć?
  - Ja wiem, kim jestem.
  - Skąd możesz to wiedzieć? Kiedy zobaczyłam cię
pierwszy raz, byłeś tyIko małą szarą kulką, spoczywają-
cą na poduszeczce z aksamitu. Wielkości mniej więcej
kurzego jaja.
  - Nie jestem kurczakiem - parsknął po swojemu,
ochryple. - Poznałem prawdę, bo ktoś wpoił mi ją
wcześniej do głowy. Wszystko znajdowało się w moich
myślach.
  - To brzmi nawet dość rozsądnie. A więc, kim
jesteś?
  - Demonem Nocy.
  Vanja odczekała chwilę, ale najwidoczniej to Tamlin
czekał na jej oznaki zachwytu. Powiedziała więc:
  - To wspaniale brzmi. Ale nie rozumiem, co to
oznacza.
  - Demon Nocy pochodzi z ludzkich koszmarów.
Jest niewidzialny. A moją matką jest najdostojniejsza
ze wszystkich Demonów Nocy.
  - A twój ojciec?
  - Moim ojcem jest Demon Wichru. A sama po-
wiedz, kto może zobaczyć wiatr?
  Jego głos wydobywał się jakby z głębokiej szczeliny,
najwidoczniej nie miał takich samych narządów mowy
jak ludzie. Mówienie kosztowało go wiele wysiłku.
  Vanja była dość dziwną dziewczynką, czasami zda-
rzało jej się wyrażać całkiem po dorosłemu.
  - To znaczy, że demony Ludzi Lodu są zwykłymi
demonami? - spytała przemądrzale.
  - Najzwyklejszymi. Takich jak one są miliony.
  - Nie przesadzaj.
  - Owszem, będę, bo zadajesz cholernie głupie
pytania.
  - Nie przeklinaj!
  Oczy Tamlina zalśniły bezczelnie.
  - To ty mnie tego nauczyłaś!
  - Tak, pewnie masz rację. A dlaczego trafiłeś do
mojego pokoju?
  - Do twego domu - poprawił ją stworek. - Twój
pokój został wybrany przypadkowo, bo była w nim
odpowiednia szafa. Nikt się nie spodziewał, że mnie
zobaczysz. Kim ty, u diabła, właściwie jesteś?
  - Nie powiem. Dlaczego trafiłeś do nas do domu?
  - Nie powiem. Jeśli ty masz przede mną tajemnice,
to ja też mogę je mieć.
  - Wymienimy się na tajemnice?
  Tamlin przyjrzał się jej uważnie.
  - Nie. Mnie nie wolno nic zdradzić. Ale ty możesz
opowiedzieć mi swoją.
  - O, nie. To niesprawiedliwe. Dlaczego nie wolno
ci nic wyjawić?
  Ogatnęło go podniecenie i przysunął wykrzywioną
złością twarz do buzi Vanji.
  - Mam zadanie do wykonania, przeklęta babo!
  - Nie jest się babą, jeśli się jeszcze nie skończyło
nawet dwunastu lat!
  Wojowniczo popatrzyli na siebie. Vanja, świadoma,
że w każdym wypadku byłaby stroną przegraną,
poddała się jako pierwsza.
  Podniosła się z krzesła i odeszła od Tamlina. Nie
bardzo wiedziała, co ma począć, tak mocno się
przywiązała do swego współmieszkańca, że przestała
już nawet dostrzegać jego brzydotę. Na głowie
nareszcie zaczęły rosnąć mu włosy, sztywne, zielon-
kawe, które niedługo będzie musiała obciąć. Co on
na to powie? Przez cały czas zachowywał się nie-
grzecznie, ale wyczuwała, że na swój sposób ją
akceptuje. Traktował ją jako swego sprzymierzeńca,
towarzyszkę zabaw, której mógł płatać figle i doku-
czać drobnymi złośliwościami. Vanja cały czas stara-
ła się pilnować, by nikt z rodziny niczego nie
podejrzewał, nadal bowiem zazdrośnie strzegła swe-
go podopiecznego, bojąc się, by jej go nie zabrano.
Nie chciała dopuścić, by zaczął interesować się
innym członkiem rodziny, bo on był przecież jej
ukochanym maleństwem, którym uwielbiała się za-
jmować, dogadzać mu. Jak najstaranniej ścieliła jego
łóżeczko, podawała lusterko, by mógł się w nim
podziwiać ubrany w czyste spodenki, ze starannie
wyszczotkowanymi włosami. Zdarzało się, że Tam-
lin nie tolerował jej obecności, rzucał w nią szczotką
albo gryzł w rękę prawie do krwi. Nigdy nie był
miły i nawet gdy pozwalał jej się stroić, dziewczyn-
ka miała wrażenie, że demonek zamyśla kolejną
przykrą psotę albo że pozwala jej na coś, ponieważ
jemu samemu przyniesie to korzyść. Oczywiście
nadużywał jej dobroci do granic ostateczności, ale
Vanja świadomie mu na to pozwalała, bo bardzo
podobało jej się, że nareszcie ma kogoś, kogo może
bezkarnie rozpieszczać. Tamlin lubił mówić, a raczej
sprawdzać, jak daleko wolno mu się posunąć wygadu-
jąc bezeceństwa. Kiedy udawało mu się doprowadzić ją
do płaczu, wpadał we wspaniały humor.
  Tworzyli zaiste niezwykłą parę. Jedno było chodzą-
cą dobrocią, drugie - samym złem. Ale jakoś potrafili
dogadać się ze sobą, bo zgodnie z własnym życzeniem
mogli rozwijać w sobie te cechy tak, jak tego chcieli.


  Zrazu rodzinę Vanji bawił jej radosny zapał. Dziew-
czynka większość czasu spędzała w domu, zabawy
z innymi dziećmi nie obchodziły ją tak jak kiedyś.
  - Czy ty rozumiesz cokolwiek z tego, co się z nią
dzieje? - śmiała się pewnego dnia Agneta, kiedy Vanja
poszła do siebie z książką pod pachą. - Ogromnie
interesują ją demony. Czyta wszystko, co tylko wpad-
nie jej na ten temat w ręce.
  - Demony - parsknął Henning. - Może zbyt
wcześnie opowiedzieliśmy jej historię Ludzi Lodu, ale
przecież wszystkie dzieci w rodzie otrzymują ją wraz
z mlekiem matki.
  - Bardzo ją to zaciekawiło, nalegała, by resztę
mogła przeczytać sama. Najwyraźniej też to zrobiła.
A teraz, o ile dobrze rozumiem, chce dowiedzieć się
czegoś więcej o demonach Tuli.
  - Tak. Dziwne dziecko. Nie jest wcale taka, na jaką
wygląda. Nie jest małą, kruchą figurką z porcelany. O,
idą nareszcie Voldenowie, możemy więc rozpocząć
twoje urodzinowe przyjęcie.
  - Stół już nakryty, jestem gotowa na przyjmowanie
podarunków - uśmiechnęła się Agneta.
  Wszystko układało się jak najlepiej między Hennin-
giem a jego drugą żoną, która szukała u niego ratunku
przed laty, kiedy spodziewała się dziecka. To właściwie
on prosił, by pozwoliła mu się sobą zająć. Zgodziła się
i nigdy potem tego nie żałowała. Z przyjaźni i zro-
zumienia narodziła się miłość.
  Kiedy wszyscy usadowili się już przy stole w salonie
czekając, aż pieczeń się przyrumieni, Henning ze
wzrokiem utkwionym w odświętnie nakryty stół w są-
siadującej z salonem jadalni powiedział w roztarg-
nieniu:
  - Dziś w nocy męczył mnie straszny sen.
  - Zwykle nie miewasz koszmarów - serdecznie
zainteresowała się Agneta. - Ale sny i tak nic nie znaczą.
  - Owszem - odparł Henning powoli. - Ten był
jakiś... inny.
  - Jak to inny?
  - Dotyczył Tengela Złego.
  - Oooch! Ale czy to właściwie nie dość naturalne,
że wam, Ludziom Lodu, śni się ten, którego najbardziej
się boicie?
  - On był tutaj - ciągnął Henning zatopiony w myś-
lach. - A mimo wszystko nie tu.
  - Chcesz powiedzieć, że nawiedził cię jego duch?
- dopytywał się Viljar.
  - Nieee - z wahaniem odparł syn. - To nie był jego
duch, a mimo to czułem się... obserwowany.
  - Wiesz, ojcze - wtrąciła się Benedikte, trzymająca
na kolanach małego Andre. - Ja też ostatnio miałam
takie wrażenie.
  Henning gwałtownie odwrócił głowę w jej stronę.
  - Naprawdę? Ty? To bardzo ważne, ty przecież
należysz do dotkniętych i jesteś wrażliwsza od nas
wszystkich. Opowiedz, jak to było.
  - Nie mam właściwie co opowiadać. Śni mi się jakiś
straszny, niewyraźny sen, w którym ochrypły głos
zadaje mi pytania. Nie potrafię dobrze go zapamiętać.
Sądzę tylko... Uważam, że powinniśmy... mieć się na
baczności.
  - To prawda - przyznała Malin. - Muszę po-
wtórzyć to samo, co wy: czasami budzę się zdjęta
dziwnym lękiem, bo śni mi się, że ktoś mnie obserwuje.
  - I ty także? - zdumiał się Henning. - Ale przecież
ty tu nie mieszkasz.
  - To widocznie nie ma znaczenia. Christoffer także
zaczął narzekać na koszmary, a on przecież jest takim
trzeźwo myślącym chłopcem.
  - Tak - powiedział Christoffer. - Wydaje mi się, że
w tych snach widzę kogoś. I odpowiadam. Ktoś chce
się dowiedzieć, co robię. I co myślę o tym czy
o tamtym. Może nie brzmi to szczególnie strasznie, ale
takie naprawdę jest!
  Viljar zamyślił się.
  - Kiedy tak o tym mówicie... Ale to nie jest Tengel
Zły! To coś o wiele... mniejszego.
  Pozostali w milczeniu pokiwali głowami.
  - A ja mimo wszystko mam wrażenie, że to Tengel
Zły się za tym kryje - oświadczył Henning.
  Agneta wyprostowała się.
  - Najwyraźniej koszmary dręczą tylko was z Lu-
dzi Lodu.
  - Uff, mam nadzieję, że przynajmniej Andre nic nie
zakłóca snu - zadrżała Benedikte, tuląc chłopca do
siebie.
  - On zawsze śpi bardzo spokojnie. Ale co z Vanją?
  - A tak w ogóle to gdzie ona jest? - spytała Belinda
słabym, ochrypłym ze starości głosem. Siedziała skulo-
na w kącie kanapy jak przeżytek z dawnych czasów.
  - Vanja? Przypuszczam, że w swoim pokoju - od-
parł Henning. - Spędza tam bardzo wiele czasu.
Odrabia lekcje.
  - Znów wróciła do zabawy lalkami - uśmiechnęła
się matka dziewczynki, Agneta. - Nigdy nie widziałam,
by kiedykolwiek utrzymywała taki porządek jak teraz
w lalczynych fidrygałkach. Pierze pościel i szyje ubran-
ka jak prawdziwa mała mama.
  - Tak, i zajmuje się tym już od dość dawna
- zaśmiała się Benedikte.
  - To prawda, od ładnych kilku miesięcy. Czy ona
nie czuje się samotna?
  - Raczej nie - odparła Agneta. - Ma wiele koleża-
nek z tej samej klasy, razem chodzą do szkoły i wracają
do domu. Bawi się z nimi, kiedy przychodzą i pytają
o nią. Ale to prawda, że lubi przesiadywać u siebie
w pokoju i czytać albo bawić się lalkami. I nigdy nie
zaprasza swoich małych przyjaciółek do domu.
  Benedikte wstała.
  - Pójdę ją zawołać, powinna być dzisiaj z nami.
  - Tak, obiad już gotowy, siadajmy da stołu! - za-
prosiła Agneta.
  - Pochłonęła ją pewnie książka o demonach - weso-
ło zawołał Henning za Benedikte. - Co z tego dziecka
wyrośnie?
  Benedikte wkrótce do nich dołączyła.
  - Vanja zaraz przyjdzie. Rzeczywiście siedziała przy
biurku i na głos czytała z książki. Zerwała się, kiedy
weszłam. Powtórzę to samo, co ty, ojcze: Co z tego
dziecka...
  - Lekcje, lalki i demony! Co za mieszanka! - śmiał
się w głos Per Volden, mąż Malin.
  - Z której lekcje stanowią zdecydowanie najmniej-
szą część - wtrąciła Agneta. - W każdym razie sądząc
po wynikach, jakie osiąga w szkole.
  - To prawda, w ostatnim roku zatrważająco się
pogorszyły - westchnął Henning.
  Zasiedli przy okrągłym stole.
  - Ale przecież Vanja jest inteligentną dziewczyn-
ką - stwierdził Per. - Co prawda jeszcze bywa
dziecinna, ale zarazem bardzo dojrzała jak na swój
wiek.
  - Vanja jest niezwykle inteligentna - oświadczył
Henning.
  - I śliczna jakich mało - dodał Per.
  W tej chwili Vanja weszła do jadalni, patrząc na nich
rozmarzonym wzrokiem, jakby w uniesieniu. Była
rzeczywiście fascynująco pięknym dzieckiem a włosach
w odcieniu nie polerowanej miedzi, miała brzos-
kwiniową cerę, delikatną jak płatki kwiatu, tylko
zgrabny nosek zdobiło kilka zalotnych piegów. Rysy
twarzy były subtelne jak u elfa i wydawało się, że nie
idzie, a płynie w powietrzu. Zgrabna figurka, co
prawda płaska z przodu, bo przecież Vanja była
jeszcze dzieckiem, już zapowiadała się obiecująco.
Samo patrzenie na nią sprawiało przyjemność: na jej
pełne gracji ruchy, na kryjący się w kącikach ust
uśmiech, a jej głos brzmiał jak pobrzękiwanie naj-
delikatniejszych dzwoneczków. Wokół dziewczynki
unosiła się aura bezbronności, która wzruszała wszys-
tkich bez wyjątku.
  Ale Vanja wcale nie była bezbronna. Należała do
najbardziej skomplikowanych osobowości Ludzi Lodu
poza szeregiem dotkniętych przekleństwem i nikt nie
wiedział, co kryje się w jej wnętrzu. Potrafiła zadziwić
otoczenie mądrością i siłą ducha, której nikt się po niej
nie spodziewał. Na plerwszy rzut oka sprawiała wraże-
nie nieśmiałej, nieco próżnej, miłej, lecz niespecjalnie
błyskotliwej dziewuszki. Nie było to prawdą w ani
jednym calu, Vanja potrafiła myśleć niezwykle przenik-
liwie (choć trzeba przyznać, że akurat ta cecha czasami
zanikała) i miała niezmierzone pokłady osobistej od-
wagi. Wiedziała, że wzbudza w innych instynkt opie-
kuńczy, i świadomie to wykorzystywała, kiedy chciała
coś osiągnąć. Jednocześnie serce miała tak dobre jak
prawdziwa córka Ludzi Lodu. Dawno już się zorien-
towała, że jej osobowość jest rozdwojona, a przyczyn
tego dopatrywała się w swym, łagodnie mówiąc,
mieszanym pochodzeniu. Matką jej była córka pastora,
ojcem - straszliwie dotknięty przekleństwem potomek
Ludzi Lodu, dziadem - czarny anioł, sam Lucyfer,
a babką Saga, kobieta wspaniała, jedna z wybranych.
Sprawy nie polepszał wcale fakt, że jej przybranym
ojcem był Henning, człowiek o złotym sercu, najsolid-
niejszy gospodarz.
  Vanja przejęła dziedzictwo po nich wszystkich,
może najmniej po ojcu Ulvarze. Nie było w niej ani
odrobiny zła, jedynie zamiłowanie do tego co tajem-
nicze, mistyczne, zakazane, do świata, do którego
należą demony.
  A i to przecież miało swoje przyczyny...
  Usiadła do stołu wraz z innymi i urodzinowy obiad
mógł wreszcie się rozpocząć.
  Przy drugim daniu Chtistoffer, nie zastanawiając się
zbytnio nad tym, co mówi, wypalił:
  - Czy tobie także śnią się koszmary, Vanju?
  Dziewczynka ocknęła się z zamyślenia.
  - Co? Co takiego?
  Inni członkowie rodziny nie mieli szczególnej ocho-
ty na wyciąganie całej tej sprawy, ale Christoffer,
dwudziestojednoletni młodzieniec, pozostał niewraż-
liwy na sygnały, które przekazywali mimiką lub nagłą
zmianą pozycji ciała.
  - Mówię o koszmarach sennych. Wszyscy doznali-
śmy czegoś nieprzyjemnego. Coś małego i okropnego
obserwuje nas, kiedy śpimy.
  - Ależ, Christofferze - cicho skarciła chłopaka
matka, Malin.
  Vanja schyliła głowę nad talerzem.
  - Nie, mnie nic takiego się nie śniło...
  - Dzięki Bogu - powiedział Henning. - Bo widzisz,
nam wszystkim śniło się mniej więcej to samo. To
znaczy wszystkim z Ludzi Lodu.
  Vanja gwałtownie podniosla głowę.
  - Wszystkim...?
  Sprawiała wrażenie, że nie chce zostać wyłączona
z ich kręgu.
  - Chyba już wiem, o co wam chodzi! Jak tak o tym
mówicie, to właściwie... Niech się zastanowię... parę
dni temu...
  - Jestem zdania, że powinniśmy zacząć mówić
o czymś przyjemniejszym - przerwała jej Belinda.
- Świętujemy przecież urodziny Agnety.
  Vanja opuściła ramiona, jakby w jednej chwili odczuła
wielką ulgę, choć nadal sprawiała wrażenie podenerwo-
wanej. Kiedy jednak Henning wygłaszał mowę na cześć
żony, rozluźniła się całkiem i słuchała uradowana
w imieniu matki.
  Wniesiono deser i wszyscy zgodnie zaczęli wy-
chwalać tort. Był on dziełem Malin, która słysząc słowa
podziwu zarumieniła się z dumy.
  Panował miły, rodzinny nastrój, dopóki Vanja nie
podniosła oczu na piękny żyrandol zawieszony u sufitu
i nie krzyknęła:
  - TAMLIN !
  Wszyscy zebrani odłożyli łyżeczki i kieliszki i patrzyli
na nią ze zdumienlem. Dziewczynka oderwała wzrok od
żyrandola i uśmieshając się z zawstydzeniern wyjaśniła:
  - Właśnie mi się przyponzniało. Ten elf w szkockim
lesie miał na imię Tamlin, prawda?
  - Owszem - odparła jej matka. - Ale nie musisz
z tego powodu straszyć nas do szaleństwa.
  - A co ty wiesz o Tamlinie? - dopytywał się
Christoffer z błyskiem wesołości w oku. - To raczej nie
jest historia dla jedenastolatek.
  - Niedługo skończę już dwanaście - poprawiła go
Vanja. - A co takiego jest w tej historii?
  - Opowiedzialam jej łagodniejszą wersję - mruk-
nęła Agneta. - Czy ktoś chciałby jeszcze kawałek
tortu?
  Ale Vanja się nie poddawała.
  - Czy to nie Tamlin był dobry dla wszystkich
panien, które zabłądziły w lesie?
  Christoffer zakrztusił się ze śmiechu.
  - Dobry? No, może one i tak myślały.
  - Kończymy ten temat - surowo przerwał Per
Volden.
  Kiedy wszyscy znów zajęli się deserem, wzrok Vanji
powędrował z powrotem ku żyrandolowi. Dziewczyn-
ka zrobiła groźną nunę i ostrzegawczo zmarszczyła
brwi.
  - Ach, zapomniałam zamknąć lufcik w moim poko-
ju - oświadczyła nagle. - Zaraz wracam.
  Wybiegła z jadalni, uczyniwszy najpierw dyskretny
gest ręką, jak gdyby zachęcała kogoś, by jej towarzy-
szył. Nikt z obecnych jednak tego nie zauważył.
  - Vanja jest naprawdę słodka - powiedziała Malin.
- Ale myśli chyba o niebieskich migdałach.
  - To prawda, żyje w świecie baśni - pokiwała
głową Agneta. - Czasami sprawia wrażenie, jakby
z trudem przychodziło jej przebudzenie i powrót do
naszego codziennego szarego życia. Czy możerny już
wstać od stołu? Wypijemy kawę w salonie.


  Vanja pobiegła przez hall do najstarszej części
Lipowej Alei, gdzie znajdował się jej pokój. W hallu
ciągle jeszcze wisiały namalowane przez Silje portrety
czwórki dzieci: Sol, Daga, Liv i Arego, odrestaurowa-
ne, jednakowo ukochane przez wszystkie kolejne
pokolenia. Światło nadal wpadało kolorowymi pro-
mieniami przez witraż wykonany przez Benedykta
Malarza. Vanja idąc przez hall szeptała gniewnie:
  - Jak śmiesz wchodzić do jadalni, kiedy wszyscy się
tam zebrali? I jeszcze siadasz na lampie i tak bezwstyd-
nie ściągasz spodnie! Co miałeś zamiar zrobić?
  Tamlin biegł przy jej nogach i chichotał złośliwie.
  - Słuchać. Słuchać tej waszej pustej paplaniny.
I trochę się z tobą podrażnić. To takie zabawne.
  Vanja otworzyła drzwi do swego pokoju i wpuściła
go do środka. Rozgniewała się nie na żarty.
  - A co robisz w ich snach?
  - Wyciągam z nich tajemnice. Jestem Demonem
Nocy, wiesz przecież. A nasze miejsce jest w złych snach.
  - Po co ci ich tajemnice?
  Tamlin zrozumiał, że posunął się za daleko, i odparł
możliwie beztrosko:
  - Po prostu jestem ciekawy.
  - A dlaczego unikasz moich snów? Musiałam ich
oszukiwać, a to wcale nie było przyjemne.
  Bezczelny uśmieszek znów wykwitł na jego ustach,
kiedy usadowił się na biurku pized nią.
  - A co mam do roboty w twoich snach? Ty nie
masz przede mną żadnych tajemnic. A poza tym nie
przyznałem się, że mnie widzisz, nie musisz więc
mnie łajać.
  Vanja zesztywniała.
  - Nie przyznałeś się? Komu?
  Powieki zakryły żółte szparki oczu. Na twarzy
demonka odmalowała się przebiegłość.
  - Nikomu szczególnemu. Po prostu innym Demo-
nom Nocy.
  - Spotykasz się z nimi?
  Tamlin zaczął się wykręcać.
  - Oczywi cie, że nie! Ale w snach porozumiewamy
się myślą.
  Vanja nie wiedziała, w co ma wierzyć, a w co nie.
  - Nie można ci zaufać, knujesz coś za moimi
plecami.
  - Oczywiście! - skrzywił się z dumą. - To naj-
zabawniejsze na świecie, cholerna babo!
  - Nie nazywaj mnie tak, już ci mówiłam!
  - Dlaczego nie? Jesteś o wiele starsza ode mnie.
  Dziewczynka przyglądała mu się zamyślona.
  - Wcale nie jestem tego taka pewna. Naprawdę nie
jestem pewna...
  Tamlin bardzo wyrósł. Przestał już być malutkim,
bezradnym dzieckiem, którym mogła się zajmawać.
Był teraz o wiele większy, a twarz zaczęła nabierać
wyrazu. Szerokie kości polliczkowe, wąska szpiczasta
broda, połyskujące żółtym blaskiem oczy, które pat-
rzyły teraz zupełnie inaczej, świadomiej, długie ramio-
na, palce zakończoae ostrymi szponami, włosy spada-
jące na czoło i kark...
  Nie był już dzieckiem. Nie był też dorosłym ani
nawet młodzieńcem. Uznała, że wiekiem może od-
powiadać jej samej. Nie, po głębszym namyśle oceniła
go na jakieś osiem-dziewięć lat, choć miał wzrost
dwulatka.
  Jak mógł urosnąć tak szybko? Przebywał tu niewiele
ponad rok, a kiedy go poznała, nie był większy od
wiewiórki.
  Ten rok, kiedy mogła się zajmować swoim własnym
małym brzdącem, był wspaniały, wprost fantastyczny.
Teraz jednak zaczęła zastanawiać się nad tym głębiej.
  Tamlin drapał się po plecach.
  - Co się stało? Pchły cię oblazły?
  - Nie, do diabła! Podrap mnie!
  Odwrócił się do niej plecami, a Vanja zaczęła go
drapać we wskazanym miejscu.
  - Ach, Tamlinie, co ty tutaj masz? Jakieś dwie kulki
pod skórą?
  - Skrzydła, głupia dziewucho! Widziałaś kiedyś
demona bez skrzydeł?
  - Czy one rosną?
  - Oczywiście! Dokładnie tak samo, jak twoje dwu-
nastoletnie trzonowe, z którymi tak się obnosisz!
  Vanja siedziała jak wmurowana, a potem zaczęła się
cicho śmiać.
  - Nie ma w tym nic śmiesznego - parsknął ze
złością i uderzył ją.
  - Au! Jeśli nie będziesz się zachowywać przy-
zwoicie, to wyrzucę cię za okno, na mróz!
  W diablo złośliwym uśmiechu odsłonił wszystkie
ostre zęby.
  - Wydaje ci się, że możesz to zrobić? Przyjdę do
ciebie w snach i obiecuję, nie będą wcale przyjemne!
  - Ach, ty...! Muszę wracać do nich, do jadalni, na
pewno dziwią się, że mnie tak długo nie ma. Sprawuj
się porządnie, nie rób już żadnych psot!
  - A to dlaczego! - wykrzywił się Tamlin. - Mam na
to wielką ochotę. Jak wrócisz, nie poznasz pokoju.
  Vanja westchnęła ze złością i wgbiegła prędko, by
nie zdążył wymknąć się razem z nią.


  Magdalena Backman, wdowa po Christerze, zmarła
jako ostatnia z Ludzi Lodu zamieszkałych w Szwecji.
Po jej śmierci Vanja odziedziczyła wszystkie rzeczy
Sagi, przechowywane przez Magdalenę; a także cały
majątek Sagi, który rozrósł się do niebotycznych
rozmiarów.
  Majątku nie pozwolono jej tknąć, ale niektóre
z pięknych drobiazgów babki mogła wstawić do swego
pokoju, pilnowano tylko, by nie zmieniła go w graciar-
nię. Vanja z rozkoszą meblowała pokój wyszukanymi
sprzętami i bibelotami. Dostała migdzy innymi prze-
śliczne biureczko w stylu rokoko - choć Tamlin
z niezadowoleniem krzywił się twierdząc, że nie jest tak
wygodne jak poprzednie - i pasujące do niego krzesło,
i nowy nocny stolik. Odziediziczyła także ozdobne
przedmioty, książki, futra i biżuterię, ale kosztowności
niewiele ją obchodziły, zgodziła się, by umieszczono je
w bankowej skrytce dla ewentualnych spadkobierców,
którzy bardziej się nimi zainteresują.
  - I co o tym sądzisz, Tamlinie? - spytała pewnego
dnia, wychodząc z garderoby w sukni z brokatu, którą
Saga nosiła jako młoda dziewczyna. Vanja stale teraz
przebierała się w garderobie, nie lubiła pokazywać się
półnaga czy w ogóle rozebrana swemu małemu współ-
mieszkańcowi. Ułożyła wytwomie włosy i z zadowole-
niem przejrzała się w lustrze.
  Tamlin siedział na stoliku i prychał. Z pogardą
odwrócił głowę.
  - Wyglądasz w tym śmiesznie - oświadczył głosem
tak pewnym, że od razu dało się wyczuć w nim
niepewność.
  - Wcale nie, ty smarkaczu - sprzeciwiła się urażona
i zamierzyła się na niego. Natychmiast złapał ją za rękę
i uścisnął mocno, pozostawiając brzydkie ślady szpo-
nów na jej skórze. Patrzył przy tym na nią z nienawi-
ścią, niemal z żądzą mordu w oczach.
  - Pamiętaj, kto tu jest panem - zagroził.
  - O, to wcale nie jest takie pewne - odparła. - To
przypadkiem jest mój pokój, a ja traktowałam cię o wiele
lepiej, niż na to zasługujesz. Ale jeśli zaczniesz odzywać
się do mnie w ten sposób, koniec z naszą przyjaźnią.
  - Przyjaźnią? Korzystam z twoich usług, bo tak mi
jest wygodniej. Dobrze już, dobrze, ładnie wyglądasz
- powiedział, niedbałym gestem wskazując na suknię,
a Vanja uśmiechnęła się z zadowoleniem.


  Parę miesięcy później - Vanja skończyła już dwana-
ście lat - dziewczynka odkryła coś, co powinna była
zauważyć już dużo wcześniej:
  Pomimo iż lalczyne łóżeczko było całkiem spore,
Tamlin tak urósł, że wystawały mu z niego nogi.
  - Sama widzisz - narzekał. - Musisz mi sprawić
prawdziwe łóżko.
  - Nie sądziłam, że demony sypiają w łóżkach
- odpowiedziała odrobinę zjadliwie.
  - Nie, i nie noszą też spodni - prychnął ze złością
i wyciągnął się w łóżeczku. - Lubię tak leżeć. Jestem
dekadenckim demonem.
  Vanja wpatrywała się w niego zdumiona.
  - Ja na pewno nie nauczyłam cię nigdy tak trudne-
go słowa jak "dekadencki"!
  Tamlin wcale nie poczuwał się do winy.
  - Chwytam co nieco tu i tam,
  - Chodziłeś wśród innych! Na wolności! Jak się
stąd wydostałeś? Sięgasz do klucza? Ale przecież ja
zamykam z zewnątrz, jak wychodzę!
  - O święta naiwności - Jęknął znużony. Vanja
często używała tego wyrażenia: - Drzwiami!
  - Jak to, drzwiami?
  - Posłuchaj, cholerna dziewucho, jak ci się wydaje,
kim właściwie jest demon, małym dzieckiem?
  Podniósł się i zbliżył do drzwi. Nie otwierając ich, po
prostu przez nie przeszedł i zniknął jej z oczu. Zaraz
wrócił, a z twarzy bił mu triumfalny uśmiech. Kiedy się
uśmiechał, usta rozciągały się od ucha do ucha. Miał
wąskie wargi, które sprawiały wsażenie, że mogą
wydłużać się w nieskończoność. Nos za to miał nieduży
i faktycznie najbardziej ludzki w całej tej szpetnej twarzy.
  - Abrakadabra - oznajmił beztrosko.
  Vanja jęknęła ciężko.
  - A ja tak się starałam cię upilnować! Ale dlaczego
w takim razie zostajesz w moim pokoju?
  - Dobrze mi tutaj - oświadczył lekko. - No i mam
się z kim drażnić. Ty jesteś okropnie głupia.
  - Bardzo a dziękuję za te miłe słowa. Uciekaj stąd,
choćby na Łysą Górę. Nie mam zamiaru dłużej spełniać
twoich zachcianek!
  Tamlin tylko zachichotał w odpowiedzi.
  - Znajdź dla mnie nowe łóźko.
  - Sądzisz, że cię usłucham? Możesz spać na pod-
łodze.
  - A więc przywróciłaś mnie do łask?
  - Nie mam wyboru. Nie mogę pozwolić, żebyś na
okrągło przez cały dzień chodził między innymi lu-
dźmi. Oni na to nie zasługują.
  Vanja wsunęła się do swego łóżka.
  - Bardzo proszę, podłoga jest do twojej dyspozycji.
  Odwróciła się do niego plecami, ale słyszała, że
ściąga swoją pościel na dywan.
  Vanja już prawie spała, kiedy nagle drgnęła prze-
straszona. Ktoś ostrożnie wsuwał się do łóżka za jej
plecami.
  - Na podłodze jest bardzo niewygodnie - usłyszała
ochrypły szept tuż przy uchu.
  - Ale przecież ty nie możesz...
  Tamlin zwinął się w kłębek.
  - Owszem, tu mi będzie wspaniale.
  Rzeczywiście był zmarznięty. Jedną ręką otoczył jej
klatkę piersiową, kościste kolana uciskały ją w plecy.
  Vanję ogarnęło wzruszenie na myśl o tym małym
samotnym stworzeniu, które nie miało gdzie spać.
Odwróciła się i podłożyła mu ramię pod głowę.
Natychmiast podsunął się bliżej, wdychając ciepło
bijące z jej ciała. Jest jak małe dziecko, pomyślała.
  - Co ty masz na sobie? - spytała szeptem. - To
chyba nie są spodnie lalki?
  W odpowiedzi usłyszała cichy, gruchający śmiech.
  - Były za małe. Cisnęły mnie w...
  - Dziękuję, nie musisz kończyć! Nie mam ochoty
słuchać żadnych brzydkich słów. Ale masz rację,
spodnie musiały cię cisnąć. Czym je zastąpiłeś?
  - Twoją elegancką białą chustką. Zrobiłem z niej
doskonałą przepaskę na biodra. Znacznie lepiej przy-
stoi demonowi niż śmieszne obcisłe majtadały.
  Vanja ciężko westchnęła.
  - Moja najlepsza apaszka!
  - Sama jesteś sobie winna, ja wolałbym chodzić bez
niczego. Ale jeśli z ciebie taka cnotliwa stara panna,
która mdleje na widok kształtnego...
  - Tamlin! - syknęła Vanja, ale nie zdołała
zagłuszyć brzydkiego słowa, które wypowiedział. - Ty
potworze, co mam z tobą zrabić?
  - O, bardzo miło upływa ci ze mną czas - odparł
z zadowoleniem. - Spróbujemy zasnąć, gaduło?
  - Ciekawa jestem, czg ty w ogóle kiedykoIwiek
śpisz - mruknęła cicho.
  - Gówno cię to obchodzi - odpowiedział wulgar-
nie. - Śpij już, głupia.
  Właśawie bardzo przyjemnie było tulić do siebie
inną istotę. Trochę tak, jak mieć przy sobie w łóżku
małego Andre. Vanja miała poczucie, że kogoś chroni,
i bardzo ją to wzruszyło. Na moment przygarnęła
Tamlina jeszcze bliżej i pogłaskała go po sztywnych
włosach. Usłyszała, że demon tylko drwiąco zachicho-
tał.
  W środku nocy obudziło ją niezwykłe, oszałamia-
jące uczucie, jakiego nigdy dotąd nie zaznała. Mię-
dzy udami coś przyjemnie ją łaskotało, coś mięk-
kiego i gładkiego. Vanja nie poruszała się, leżała
całkiem sztywno, sądząc, że do łóżka wślizgnął się
wąż.
  A potem przypomniała sobie Tamlina. Leżał
obok niej, pogrążony, jakby się wydawało, w głębo-
kim śnie.
  Jego ogon! To on wślizgnął się w jej najbardziej
tajemnicze załamania skóry, przeciskał się tam i z po-
wrotem między nogami. Serduszkowato zakończony
koniuszek ogona nagle wsunął się w szparkę z przodu
i drgając niczym jaszczurczy język drażnił niebywale
czuły punkt jej ciała, którego istnienia nie była do tej
pory świadoma.
  Zdecydowanym ruchem odsunęła ogon.
  - Wynoś się! Wynoś się z mojego łóżka - szepnęła
schrypniętym głosem. Ledwie zdołała wymówić te
słowa, bo od uczucia, które zaczęło rozprzestrzeniać się
po podbrzuszu i udach, ścisnęło ją w gardle.
  Tamlin przebudził się zaspany.
  - Co ty wyprawiasz z moim ogonem? - spytał
oskarżycielskim tonem. - Zostaw go!
  - Ty wcale nie spałeś! Wynoś się, nie chcę mieć do
czynienia z kimś o takich manierach!
  - O jakich manierach? Co ja mogę poradzić na to, że
mój ogon się porusza, kiedy śpię?
  Tymi słowami najlepiej udowodnił, że był w pełni
świadom tego, co robi.
  - Kochana Vanju, to się już nigdy nie powtórzy,
to był wypadek, mój ogon nie nawykł, by znajdować
się tak blisko niezbadanej istoty. Wybacz mu jego
ciekawość, teraz już wie, jak wyglądasz. Wszędzie.
To się już nigdy więcej nie powtórzy. Czy możemy
już spać?
  - Obiecujesz mi to? - spytała nadal wzburzoria,
drżąc na całym ciele. Najgorsze, że sama pragnęła, by
ogon kontynuował to, co rozpoczął, a już samej takiej
myśli powinna była się wstydzić.
  - Oczywiście, że mogę ci to obiecać - powiedział
Tamlin. - Słowo honoru!
  Ile warte jest słowo honoru demona? Ale Vanja, nie
chcąc ujawniać, jak bardzo jest podniecona, nie śmiała
już więcej nalegać, by opuścił jej łóżko.
  - Jeśli to zdarzy się raz jeszcze, Tamlinie, to koniec
z naszą przyjaźnią. Nie będę cię chciała więcej widzieć.
Rozumiesz?
  - Tak, tak, Vanju, tak - mruknął i niewinnie
przytulił się do niej jak przedtem. Dziewczynka uspo-
koiła się nieco. Nie dostrzegła pełnego wyczekiwania
uśmieszku Tamlina.
  On bowiem także uznał to za niespodziewanie
przyjemne. Nowa, bardzo zajmująca zabawa.
  Ułożył wygodniej swój kłopotliwie twardy narząd
i sapnął zadowolony. W tym wielkim, ciepłym łóżku
naprawdę świetnie się leży!






        ROZDZIAŁ III


  Pewnej nocy kilka tygodni później Tamlin, Demon
Nocy, usiadł gwałtownie na łóżku. Położył uszy,
opuścił lekko swą brzydką głowę i otoczył ją ramiona-
mi, jak gdyby chciał ją osłonić:
  Znów to samo, to, czego najbardziej się bał.
  Wzywał go głos. Na jego dżwięk kulił się poddań-
czo, owładnięty strachem.
  Głos wołał z daleka, brzmiał niczym echo niesione
wiatrem.
  - Niewolniku - szeptał powoli, ochryple. - Nie-
wolniku, nędzna kreaturo, czy mnie słyszysz?
  - Przybywam - bez słów odpowiedziały myśli
Tamlina.
  Patrzył przez moment na uśpioną u jego boku
dziewczynkę, szybko okrył ją z głową, tak, by nie było
jej widać, po czym prześlizgnął się przez półotwarte
okno i wzbił w powietrze. W pełni już ukształtowane
skrzydła, które zwykle nosił zwinięte na plecach i dlate-
go Vanja nie wiedziała, jak są duże, rozwinęły się
i poniosły go przez nocny mrok.
  Instynkt podpowiadał mu, w którą stronę ma
lecieć. Nie po raz pierwszy też składał raport, głos
wielokrotnie wzywał go już od czasu, gdy był tak
mały, że nie potrafił jeszcze latać. Stawał wtedy
przed domem i spowity w ciemność przesyłał myśli
swemu panu i władcy. Dumny był ze swego za-
szczytnego zadania.
  Teraz jednak wyrósł już na tyle, by móc osobiście
spotkać się z owym strasznym.
  Wiedział, że nie będzie to spotkanie w rzeczywisto-
ści, zetknie się tylko z jego obrazem, wywołanym przy
pomocy myśli. Ale już sam obraz miał dostateczną moc,
by gnębić Demony Nocy, które kiedyś sobie pod-
porządkował.
  Tamlin leciał na północ, poruszał się szybciej niż
myśl. Gdyby ktoś go ujrzał, wziąłby go za gwałtowny
podmuch wichru lub trąbę powietrzną. Nie na darmo
Lilith wybrała Demona Wichru na swego chwilowego
kochanka, by mogła spłodzić z nim Tamlina, istotę
odpowiadającą życzeniom i zamiarom jej władcy.
  Niewiele czasu potrzebował, by dotrzeć do Doliny
Ludzi Lodu, gdzie czekał już obraz Tengela Złego.
Choć w okolicznych górach ludzie pobudowali letnie
zagrody, wydawało się, że z jakiegoś powodu unikają
tej starej doliny, do której po stopnieniu lodowca droga
stała otworem. Nikt nie postawił tam najmniejszej
chałupy od trzystu lat, jakie upłynęły od chwili spalenia
siedzib Ludzi Lodu. Wszędzie rozciągało się pust-
kowie, ogarnięte niezmąconą ciszą, urzekająco piękne.
  Tamlin wyczuł, gdzie powinien wylądować, wahał
się jednak, zwlekał, nie chciał, by ktokolwiek nad nim
panował. To umniejszało radość, jaką dawało mu
czynienie zła.
  Ostry rozkaz trafił go mocno niczym cios wymierzo-
ny przez ogromną pięść. "Sfruń na dół, nędzna
kreaturo!" Nie pozostawało mu nic innego jak usłu-
chać głosu, mógł pocieszać się jedynie nadzieją na
kolejne złe uczynki.
  Stał tam - cień, duch czy też obraz wywołany myślą,
na półce skalnej, tak jak stał wówczas, tamtej nocy, gdy
toczył śmiertelną walkę z Heikem i Tulą. Tengel Zły
mógł wtody wygrać, a zresztą czy tak się nie stało?
Heike przecież zmarł z powodu odniesionych ran. Ale
właśnie wówczas TengeI Zły został najmocniej upoko-
rzony. Tej piekielnej Tuli przyszły z pomocą cztery
nieznane demony i strąciły go ze skały. Później Tula
zniknęła wraz z nimi; w sumie więc wydarzenia te
należy zapisać na jego korzyść jako zwycięstwo.
  Tamlin jednak nie wiedział nic o tym, co tu zaszło.
  Tengel Zły już wcześniej rozegrał w tym miejscu
niedużą bitwę. Było to wtedy, gdy jego wasal Kolgrim
pchnął nożem najgroźniejszego z ówczesnych wro-
gów, Tarjeia, wybranego, by stawić czoło Tengelowi
i go pokonać. Tarjei nigdy się nie dowiedział, jaki los
był mu przeznaczony, pozostał jedynie niezwykle
uzdolnionym potomkiern Ludzi Lodu. Poprzez Kol-
grima Tengelowi udało się powstrzymać dłoń, która
miała mu zadać śmiertelny cios.
  Niedaleko stąd ukazał się też Ulvhedinowi, strasząc
niemal do szaleństwa straszliwego olbrzyma, który
ośmielił się odwrócić od swego złego przodka. Ulvhe-
din, taki dobry materiał na kogoś, kto mógł spowodo-
wać, by zło dalej kwitło! Tu w pobliżu także Sol
spotkała raz Tengela. Ale ta mała nigdy nie miała dość
rozumu, by odczuwać poddańczy lęk. Szkoda, że nie
udało mu się przeciągnąć jej na swą stronę, doskonale
potrafiłaby służyć złu.
  Tengel postanowił właśnie w tym miejscu spotkać
swego nowego niewolnika. Tu, gdzie zwykle przeby-
wał, jego duch był najsilniejszy, nie musiał więc tracić
sił na śledzenie swych potomków.
  A teraz Demon Nocy, który pozostawał pod jego
wpływem, potrafił latać. To nędzne stworzenie nie było
jeszcze dorosłe, nie w pełni rozwinięte, ale miało
skrzydła, a to bardzo istotne. Tengel Zły nie musiał
więcej przenosić się za pomocą myśli do Lipowej Alei,
mógł wygodnie wysłuchiwać raportów tu, na miejscu.
  Lilith tym razem się popisała. Widać było, że
potomek, którego wydała na świat, jest spadkobiercą
najpiękniejszej ze wszystkich Demonów Nocy. Oczy-
wiście, mierząc ludzką miarą, wyglądał przerażająco,
ale jako demon był jednym z najprzystojniejszych,
a w każdym razie na takiego się zapowiadał.
  No, ale to nie takie ważne.
  - Nędzny robaku - syknął obraz Tengela Złego,
a z ust prastarego, ohydnego stwora buchnęły kłęby
zielonkawego, cuchnącego pyłu. - Co masz mi do
przekazania?
  Tamlin, z natury dumny, nienawidził czołgania się
przed tą istotą. Obrzydzenie budziło w nim trak-
towanie go, jak gdyby był niczym, ale władza Tengela
Złego była tak potężna, że mógł tylko paść przed nim
na kolana i ze spuszczoną głową oddawać mu cześć.
  - Nie ma żadnego zagrożenia, o którym mógłbym
ci opowiedzieć, panie i władco.
  - O żadnym z nich? - Tengel zapytał tak ostro, że
tuman zgnilizny buchnął na demona. - Żądam, byś
przekazał mi sprawozdanie na temat każdego z nich.
Najstarsi?
  - Ci w Szwecji już nie żyją.
  - Wspaniale! - Tengelowi Złemu zadrżały kąciki
ust. Tylko na taki uśmiech potrafił się zdobyć. - A po-
zostali dwoje?
  - Ci, których zwą Viljarem i Belindą, są słabi.
Belindą nie należy zawracać sobie głowy, a jej mąż
Viljar także utracił swą siłę. Niedługo już pożyją. Nie
wypowiedzieli ani jednego niebezpiecznego słowa, ich
myśli zajęte są tak ziemskimi sprawami, jak jedzenie
i panowanie nad wszystkimi durnymi funkcjami ludz-
kiego ciała.
  - Ale jest wśród nich ktoś silny - zaprotestował
Tengel tak ostro, że Tamlin ze strachem rzucił się w tył.
- Benedikte. Co z nią?
  Tengel nie mógł się pogodzić, że wtedy, w Fer-
geoset, obróciła wniwecz jego plany.
  - Benedikte? - powtórzył Tamlin w zamyśleniu.
- Ona nie jest niebezpieczna. Nawet mnie nie widzi.
  - Nie opowiadaj głupstw, żaden człowiek nie może
cię zobaczyć! - z krzykiem przerwał mu Tengel.
  Tamlin pojął, że wyraził się bardzo nierozważnie.
  - Zgodnie z twym życzeniem, panie, śledziłem
Benedikte szczególnie starannie. Nie dostrzegam w jej
zachowaniu niczego godnego uwagi, a jej myśli krążą
jedynie wokół syna, Andre. Zapomniała o tym, czemu
służy dotknięcie przekleństwem, tak bardzo przejmuje
się rolą matki.
  - Miej nadal oczy otwarte! Ten syn... Czy istnieje
bodaj cień podejrzenia, że jest dotknięty albo... wybra-
ny?
  Ostatnie słowo duch Tengela wymówił krzywiąc się
z obrzydzenia, nienawidził bowiem wybranych, jeszcze
jednego wymysłu Tengela Dobrego.
  - Andre? - zastanowił się Tamlin. - Nie, żadną
miarą. Jest okropnie nudnym, najzwyczajniejszym
bachorem.
  Tengel Zły sprawiał wrażenie zadowolonego.
  - Dalej!
  - Henning jest głupi i ospały. Nie ma planów, by za
życia odwiedzić Dolinę. Jego żoną jest przeklęta córka
pastora, nie wie pewnie nawet, gdzie leży Dolina, i nie
ma najmniejszego zamiaru ruszać tłustego zadka z do-
mu, jeśli tyIko może tego uniknąć. Ci u Voldenów też
nie stanowią zagrożenia. Christofferowi plączą się po
głowie myśIi o Dolinie Ludzi Lodu, ale nigdy na
poważnie nie zastanawiał się nad przybyciem tutaj.
Ogólnie rzecz ujmując, to zbaorowisko ospałych głup-
ców bez ducha. Moje zadanie jest nudne!
  - Malin także jest z Ludzi Lodu - przypomniał
Tengel.
  Tamlin potrząsnął głową.
  - Tak, ona jest bystra, ale dość ma zajęć. Nie
dotykała się kronik ani relikwi Ludzi Lodu od chwili,
kiedy ja tam przybyłem. Zresztą nikt się do nich nie
zbliżał.
  - O kimś zapomniałeś!
  - Naprawdę? - powiedział Tamlin tonem tak abo-
jętnym, na jaki tylko było go stać. - No tak, jest jeszcze
Vanja. Ale ona jest całkiem pusta w środku. Okropnie
nieciekawa, myśli jedynie o strojach, całe dnie podziwia
swe własne odbicie w lustrze.
  Miał nadzieję, że odprawa już się zakończyła, ale tak
niestety nie było. Duch Tengela nie poruszał się, czekał
na dalsze informacje.
  - Jest jeszcze ktoś - stwierdził wreszcie.
  - Jeszcze? Nie. Wymieniłem wszystkich.
  - Jest jeszcze ktoś - powtórzył Tengel gniewnie.
- Rozkazuję ci go odnaleźć!
  - Nie rozumiem. Nigdy nie słyszałem o nikim
innym.
  - Jest ktoś, kto się przede mną ukrywa.
  - Przed tobą nikt nie zdoła się ukryć, panie - pod-
lizywał się demon.
  Tengel go nie słuchał.
  - To on oparł mi się w Fergeoset, unicestwił
przewoźnika, którego umieściłem tam na posterunku,
zniszczył wizerunek bożka, będącego kiedyś mym
poddanym, a wcześniej zabił mego pomocnika Ulvara.
Ale nigdy nie udało mi się zobaczyć tego czławieka.
Jakąż siłę posiada, że pozwala, by mi się przeciw-
stawiał? W jaki sposób pozostaje dla mnie niewidzial-
ny?
  Tamlin czekał, nie miał pojęcia, o kim mówi Tengel
Zły.
  Jego straszne oczy skierowały się nagle prosto na
Tamlina.
  - W powrotnej drodze masz odwiedizić własne
plemię, udać się do siedzib Demonów Nocy. Pomów ze
wszystkimi i nakaż im odnalezienie tego, który ukrywa
się przede mną. Niech przeszukają cały świat, a gdy
znajdą jego uprzykrzonego człowieka, niech go znisz-
czą. Tak brzmi mój rozkaz. Jeśli nie zdołają tego
uczynić, sam się zajmę tą istotą, a was wszystkich czeka
sroga kara. Idź już! Miej oczy i uszy otwarte w domo-
stwach Ludzi Lodu!
  - Tak, panie.
  Tamlin zmusuł się do oddania pokłonu, a potem
wzleciał nad ziemię. Daleko pod rozgwieżdżonym
niebem widział opustoszałą dolinę. Postać Tengela
Złego rysowała się niczym bezkształtna czarna kupka
sadzy, wkrótce i ona zniknęła mu z oczu.
  Władca był z niego zadowolony. Tamlin odczuł
ulgę, a zarazem dumę i triumf.
  Demon leciał dalej, ku królestwu koszmarów sen-
nych, do siedzib Demonów Nocy. Nigdy wcześniej
tam nie był, ale wiodła tam droga poprzez mroczne
dusze ludzi. Wktótce znalazł się przy ciemnym wejściu
i zaczął spuszczać się w dół przez pogrążone w niebies-
kawym świetle korytarze, wśród powywracanych ko-
lumn i grot ziejących czarną czeluścią. Instynktownie
odnajdował drogę, przemykał się obok drzemiących
potworów z najstraszliwszych snów dzieci i dorosłych,
patrzył na osobliwe, powykręcane cienie czające się
u wejścia do grot, widział, jak otwierają się ich straszne
jarzące się oczy. Zewsząd falą przewalały się jęki
i krzyki, zrozumiał, że to żalą się ludzie, którym śnią się
złe sny.
  Napotkał też inne Demony Nocy, wychodzące
z grot, bo zawsze w jakimś miejscu na ziemi panuje noc,
demony są więc wiecznie zajęte.
  Wreszcie dotarł na sam dół, przed najgłębszą grotę,
wylądował i przeszedł przez wysoką bramę.
  Zebrało się tu wiele demonów. Kiedy wszedł do
środka, wszystkie zwróciły wzrok na niego.
  Piękna, wysoka kobieta, półzwierzę, półczłowiek,
wyszła mu naprzeciw.
  Pozdrowił ją, skłaniając się z szacunkiem.
  - Noszę imię Tamlin - powiedział. - Nasz strasz-
liwy władca umieścił mnie w siedzibach Ludzi Lodu.
Staram się spełnić wyznaczone mi zadanie, by nie
splamić naszego honoru.
  Kobieta uśmiechnęła się.
  - A więc nazywasz siebie Tamlinem. U nas nosisz
inne imię. Ale my cię znamy. Z czym przybywasz?
  Tamlin przedstawił życzenie Tengela Złego, który
nakazywał wszystkim zachować czujność i poszukiwać
"niewidzialnego".
  Podniósł się jeden z demonów. Uważnie przy-
słuchiwał się słowom Tamlina, a potem, zdenerwowa-
ny, położył uszy po sobie.
  - Ja znam "niewidzialnego" - oświadczył. - Nie
będziemy się w to mieszać.
  - Ale ja otrzymałem taki rozkaz - sprzeciwił się
Tamlin. - Nie mogę okazywać nieposłuszeństwa, siła
zła jest zbyt wielka, no i nie pozwala mi na to mój
honor.
  - Wobec tego nie posiądziesz wiedzy o "niewidzial-
nym" - stwierdził starszy demon. - Za tym potomkiem
Ludzi Lodu stoją potężne moce, nie możemy się im
przeciwstawiać. Lepiej dla nas, by nasze usta pozostały
zamknięte. Wiem, że masz obowiązek donieść o mnie
naszemu władcy, który tak niesprawiedliwie zapanował
nad nami, ale twoja matka potrafi wymazać tę wiedzę
z twej pamięci. Czy będziesz łaskawa to uczynić, Lilith?
  Lilith? Lilith była jego matką! Najszlachetniejsza
wśród wszystkich Demonów Nocy!
  Przepiękna półkobieta nakryła dłonią jego oczy
i szepnęła kilka słów.
  - Kiedy stąd wyjdziesz, mój synu, zapomnisz
o tym, że ten demon wie o czymkolwiek.
  Odsunęła rękę i uśmiechnęla się do Tamlina.
  - Kiedy twoje zadanie u Ludzi Lodu dobiegnie
końca, przyłączysz się do nas. Rozumiem, że nudzisz się
wśród ludzi, ale oni nie żyją wiecznie. Kiedy ród
wymrze, będziesz wolny. Albo gdy Tengel Zły przej-
mie całą władzę na Ziemi.
  "Oni nie żyją wiecznie?"
  - Co się stało, mój synu? Twarz ci nagle posmut-
niała.
  Obojętnie potrząsnął głową.
  Lilith mówiła dalej:
  - Mam nadzieję, że zachowujesz się ostrożnie i nikt
z mieszkańców domu nie zdaje sobie sprawy z twojej
obecności? Niczego nie niszcz, nie zostawiaj żadnych
śladów!
  - Nikt nie wie, że tam jestem - odparł.
  - Wspaniale! Dziękujemy za twe ostrzeżenie, dzię-
kujemy za wizytę! Zobaczymy się, kiedy nadejdzie czas.
  Tamlin pożegnał się i wkrótce wrócił do świata
ludzi.
  Kiedy szybciej niźli wiatr leciał do domu, na próżno
próbował sobie przypomnieć, co usłyszał od demo-
nów. Pamięć jego była pusta. Ktoś coś powiedział,
ostrzegał. Sprzeciwiał się...
  Nie, wszystko się rozpłynęło.

  W tym czasie obudziła się Vanja. Poczuła się dziwnie
samotna w łóżku i pomacała ręką wokół siebie. Tamlin
zniknął.
  Znów to samo, pomyślała. Chodzi po domu i węszy
albo szykuje kolejną psotę w jej pokoju.
  Czuła się jednak opuszczona, jak gdyby pokój,
a nawet cały dom był pusty, jakby znajdowali się w nim
tylko zwykli śmiertelnicy.
  Na gałęzi drzewa za oknem spał kruk. Często tam
przesiadywał.
  Dziewczynka wstała i wyjrzała na świat pogrążony
w nocnym mroku. Gdzie mógł się podziać Tamlin?
Nigdy przedtem na tak długo nie znikał.
  Po chwili Vanja wróciła do łóżka. Wsunęła się pod
kołdrę, ułożyła na boku i wyciągnęła nogi.
  Doprawdy dziwny układ panował między nimi!
Oboje byli jeszcze raczej dziećmi niż dorosłymi,
ale ich zabawy zaczęły schodzić na niebezpieczne
tory.
  Tamlin nigdy już nie powtórzył swych igraszek
ogonem takich jak owej pamiętnej nocy, ale parę dni
później, kiedy Vanja poruszyła się w łóżku, poczuła
jego szponiastą dłoń na swojej piersi. Właściwie nie
było w tym nic niezwykłego, ale tym razem ręka
demona dotykała ją w jakiś inny sposób. Wślizgnęła się
pod koszulę nocną. Dziewczynka uniosła powieki
i spojrzała prosto w jego drwiące oczy.
  - Dojrzewasz - śmiejąc się powiedział po swojemu,
ochryple, głosem, który tak naprawdę nie był głosem,
lecz tylko świszcząco-szepczącymi dźwiękami.
  Zrozumiała, o co mu chodzi. Obejmował dłonią jej
pierś, która nie była już tylko maleńkim pączkiem jak
kiedyś, między nim a żebrami pojawiła się nieśmiała
krągłość. Pierwsza oznaka, że zaczyna nabierać kształ-
tów.
  - Tak, tak, druga też - uspokoił ją, zauważywszy,
że sama chciała sprawdzić. Ale był szybszy i sięgnął
prędzej.
  Nie przeszkadzało jej to. Pozwoliła, by pazury nadal
łaskotały jej nowe odkrycie.
  - Dorastam - szepnęła. - To takie... ekscytujące.
  Dalej się nie posunął. Nie cofnął jednak ręki,
a dziewczynka w końcu zapadła w sen.
  Ale od tej pory sypiali już w tej pozycji, a pewnego
dnia Tamlin, delikatnie jak piórkiem, zaczął wodzić
językiem po jej skórze. W mroku wiosennej nocy Vanja
widziała jego głowę unoszącą się nad jej ciałem, jego
sztywne włosy łaskotały ją w twarz. Język Tamlina bawił
się w zagłębieniu jej szyi, lizał po ramionach i piersiach,
ostrożnie trącał stwardniałe w jednej chwili sutki, aż
wreszcie dziewczynka nie mogła już dłużej tego znieść,
z jękiem odepchnęła go i odwróciła się doń plecami.
  - Dręczysz mnie - powiedziała z wyrzutem. - Jesteś
wstrętny, wstrętny, wstrętny!
  - Wcale nie - odparł zadowolony. - To cudowne,
podoba ci się, a ja o tym wiem.
  - Skąd możesz wiedzieć? - syknęła.
  - Na pewno uważasz tak samo jak ja.
  Słysząc te słowa Vanja zdrętwiała.
  - Tamlin, wynoś się z mojego łóżka! Natychmiast,
nie chcę cię tu więcej widzieć!
  Demon milczał ptzez chwilę.
  - Ze względu na strach, który dźwięczy w twoim
głosie, nie będę tego więcej robił.
  - Stałeś się nagle okropnie uprzejmy!
  - Uprzejmy? Ależ skąd! Po prostu nie lubię sypiać
na podłodze. A twój strach może oznaczać, że opowiesz
o mnie innym. Tak więc ta uprzejmość i dobroć to
zwyczajny egoizm. Mam zadanie do wykonania i nie
wolno ci na mnie skarżyć. Tak to wygląda.
  - Jakie zadanie?
  - Zamknij się i śpij, mała suko!
  Te słowa tak ją rozgniewały, że wstała z łóżka
i resztę nocy przesiedziała przy biurku. Tamlin do-
trzymywał jej towarzystwa, a był wobec niej tak
nadzwyczajnie złośliwy i uszczypliwy, że rankiem
rozstali się jak wrogowie.
  Wydarzyło się to zeszłej nocy.
  A teraz Tamlin zniknął.
  Czy już mu się znudziła? A może zmienił miejsce
pobytu, przeniósł się do bardziej zgodnej, gotowej na
większe poświęcenie dziewczynki?
  Ta myśl pozostawiła w jej duszy bolesną ranę.
  I wtedy nagle dostrzegła za szybą cień szybujący po
nocnym niebie. Zbliżał się, a wreszcie wylądował przed
domem. Vanja szeroko otworzyła okno.
  - Gdzieś ty był?
  - Gówno cię to obchodzi.
  - Nie bądź wulgarny! Sądziłam... Myślałam...
  Ku swemu niezadowoleniu zaczęła płakać.
  - Myślałaś, że już nigdy więcej nie wrócę? - spytał
lodowatym tonem i przecisnął się obok niej do pokoju.
- To naprawdę słodkie.
  Vanja szybko otarła łzy.
  - Nie możesz mi powiedzieć, gdzie byłeś?
  - Nie.
  - Czy to... twoje zadanie?
  - Może. Zamknij się, chcę spać.
  Rzucił się do łóżka i zakrył kołdrą.
  Vanja nigdy nie miała pewności, czy Tamlin w ogóle
sypia. Pewnie raczej po prostu lubił spędzać czas
w najbardziej przyjemny sposób, odpoczywając, nic nie
robiąc, oczywiście wtedy, kiedy nie musiał koncent-
rować się na swym zadaniu.
  Niechętnie i ona się położyła, przed oczami miała
jego plecy, bo on najwyraźniej nadal się na nią gniewał
za to, co wydarzyło się poprzedniej nocy.
  - Zimny jesteś - powiedziała.
  - No i co z tego? - prychnął. - Tam, gdzie byłem,
nie docierają promienie słońca.
  Otoczyła go ramieniem i przyciągnęła do siebie.
  - Pierwszy raz widziałam, jak używasz skrzydeł,
maluszku - uśmiechnęła się. - Nie wiedziałam, że one
już funkcjonują. Były dużo większe niż są teraz.
Potrafisz je tak zmniejszyć?
  - Nie nazywaj mnie maluszkiem, cholerna babo!
  - Czy znasz tylko to jedno słowo? No, i jesteś
mniejszy niż ja.
  - To się może zmienić.
  Umilkł obrażony. Vanja starała się przez koszulę
ogrzać jego lodowato zimne ciało.
  Nagle Tamlin przekręcił się, leżał teraz na plecach,
ale odwrócony w jej stronę.
  - Zimno mi - szepnął jakby ze strachem. - Dziś
w nocy moja dusza zmieniła się w lód.
  Vanja natychmiast mocno przytuliła go do siebie.
  - Ogrzej się przy mnie, Tamlinie. Choć na chwilę
zapomnijmy o wszystkim, co złe między nami. Przytul-
my się do siebie, bo mnie także potrzeba twojej
bliskości. Dziś w nocy tak bardzo za tobą tęskniłam,
nigdy nie odchodź ode mnie, nie mówiąc mi, dokąd
idziesz!
  Chętnie przyjmował jej ciepło, którego tak bardzo
chciała mu użyczyć. Czuła, że Tamlin drży od niezna-
nego lęku.
  Przestraszony demon? Cóż mogło spotkać go tej
nocy?
  - Myślałaś, że gdzie jestem? - zaśmiał się niepewnie
w jej okrytą flanelą pierś.
  - Nie wiedziałam. I to właśnie było takie okropne.
Być może zeszłej nocy zraniłam cię zbyt głęboko,
może...
  - Zraniłaś mnie? Czyś ty już całkiem oszalała,
mnie nie można zranić. Nie jesteś aż tak szczególną
osobą. Ale miałaś w zanadrzu jeszcze jedno "może"?
  - Nie, nic już nie powiem - odparła Vanja, bo tym
razem uraził ją głęboko.
  Tamlin uniósł się na łokciu i teraz nie miał w sobie
już nic z dziecka.
  - Mów! Powiedz mi! - syknął przez zęby.
  - Nie. Ja też mam prawo do tajemnic.
  - Diabelska dziewucho - szepnął rozwścieczony
i pacnął ją w głowę.
  - Widzę, że już doszedłeś do siebie - sucho stwier-
dziła Vanja. - Nie muszę cię już dłużej grzać.
  Odwróciła się do niego plecami.
  Ale Tamlin wsunął już rękę pod jej ramię, wślizgnął
się pod koszulę i odnalazł jej pierś. Ujął w dwa palce
mały pączek i zaczął się nim bawić.
  Vanja z bijącym sercem czuła, jak powoli, lecz
zdecydowanie, demon przyciska dolną połowę ciała do
jej pleców, aż wyraźnie poczuła jego twardy, pulsujący
członek na kręgosłupie. Jego organ z latami wcale się
nie zmniejszał. Całe szczęście, że dzieliła ich nocna
koszula i jego przepaska na biodrach!
  Dziewczynka leżała nieruchomo, prawie nie od-
dychając, obserwując, jak w jej własnym podbrzuszu
coś zaczyna ciężko pulsować.
  To niebezpieczne, bardzo niebezpieczne! Nie mogło
trwać dalej. Ale dopóki Tamlin obawiał się, że na niego
poskarży, nie musiała się go przecież bać.
  Jeśli to, co odczuwała, to naprawdę był lęk?


  Po tym, co się wydarzyło, Vanja nie miała dłużej
odwagi sypiać w jednym łóżku z demonim dzieckiem.
Zresztą określenie "dziecko" przestało już być właś-
ciwe, Tamlin osiągnął wiek pośredni między dzieckiem
a dorosłym, mniej więcej tak jak i Vanja. Najwyraźniej
jednak dorastał o wiele szybciej niż ona, dziewczynka
uznała więc, że sprawa przybiera poważny obrót.
  Pozostawała niewzruszona na jego dąsy i narzeka-
nia. Nie pomagało, że nazywał ją podłą, oskarżał o brak
serca dla biednego zmarzniętego maleństwa.
  - Nie wysilaj się - przerwała mu. - Nie staraj mi się
wmówić, że demony są tak wygodne i leniwe, że muszą
sypiać w łóżkach! Wcale tego nie potrzebują, ich
zadaniem jest krążenie po świecie i robienie paskud-
nych, wstrętnych rzeczy, albo też błądzą zawieszone
w próżni dlatego, że ludzie przestali już w nie wierzyć.
  - Nie masz ani odrobiny serca - oświadczył z uda-
wanym smutkiem, siedząc na jej ślicznym rokokowym
biureczku. Trudno sobie wyobrazić otoczenie, z któ-
rym jego wygląd bardziej by się kłócił!
  Vanja przystąpiła do bezpośredniego ataku:
  - Jesteś już u mnie od trzech lat - powiedziała
zgnębiona. - Zajmowałam się tobą i troszczyłam się
o ciebie, a ty odpłacałeś mi tylko drwiną i złym słowem.
Ale teraz koniec z tym, rozumiesz? Chcę żyć własnym
życiem, mieć spokój w swoim pokoju i w swoim łóżku,
a przede wszystkim nie chcę, byś był wobec mnie taki
natrętny! W dodatku łóżko dla nas obojga jest już za
ciasne, oboje rośniemy.
  Tamlin natychmiast zmienił front i zaczął przema-
wiać łagodnie:
  - Czego ty się tak boisz? Przecież ja ci nic nie
zrobiłem. Może dlatego, że sama masz kłopoty z od-
dychaniem? Może dlatego, że nagle zrobiłaś się tam
mokra? Tak jak wtedy, kiedy mój ogon to odkrył?
Może powinienem był zrobić dziś to samo?
  Jego domyślność wzbudziła w Vanji gniew.
  - Tamlinie, nic a nic mnie nie obchodzi, dokąd
sobie pójdziesz, ale wynoś się z mojego pokoju. Już nie
masz prawa tu mieszkać.
  Odwrócił głowę i obojętnie zaczął bawić się jej
przyborami do pisania.
  - Bardzo chętnie. Mogę się przeprowadzić, ale nie
wolno mi opuszczać tego domu, to część mojego
zadania. Przeniosę się wobec tego do Benedikte i chłop-
ca, Andre.
  Vanja zdrętwiała ze strachu.
  - Nie, tego nie możesz zrobić. Dobrze, zostań
tutaj, ale zabraniam ci wchodzić do mojego łóżka.
Wszystko jedno, czy wina leży po twojej, czy po mojej
stronie, ale tak już dłużej być nie może, tyle chyba
pojmujesz?
  - Nie - odparł drwiąco.
  Vanja przymknęła oczy i ciężko westchnęła. Kiedy
znów uniosła powieki, Tamlin patrzył na nią błysz-
czącymi oczami, a ruchliwy język poruszał się między
zębami.
  - Może przyznamy, że winni jesteśmy oboje? - za-
proponował, a dziewczynce nie pozostawało nic in-
nego, jak tylko uśmiechnąć się z wdzięcznością.
  - Nie można się długo na ciebie gniewać, Tamlinie.
Ale zapamiętaj sobie: Jeśli mnie jeszcze raz tkniesz,
powiem wszystkim, że tu jesteś. A wtedy nie będzie
zabawnie być Tamlinem. Benedikte być może zawez-
wie naszych przodków, a musisz wiedzieć, że oni mają
naprawdę wielką moc.
  - O, są tacy, którzy mają większą - odparł zagad-
kowo, ale jej słowa najwyraźniej go zaniepokoiły. - No
dobrze, zostawiam ci to twoje zapchlone wyrko,
równie dobrze mogę...
  - Ja nie mam pcheł! - wrzasnęła Vanja i kłótnia
znów zaczęła się na dobre. Udało jej się jednak osiągnąć
to, co chciała, i to było najważniejsze.





        ROZDZIAŁ IV


  Rozstanie nadeszło niespodziewanie i brutalnie.
  Cała rodzina od dawna już niepokoiła się stanem
Vanji.
  Wszystko wskazywało na to, że z nerwami dziew-
czynki coś jest nie w porządku. Podrywała się na
najdrobniejszy szmer, rozglądała się po kątach, jak
gdyby bała się duchów, zaniedbywała szkolne obo-
wiązki, a pod oczami rysowały jej się sine cienie, tak
jakby nigdy nie mogła się porządnie wyspać. Czasami
popadała w ekstatyczną radość, to znów chodziła
wystraszona i przygnębiona, całkiem wyprowadzona
z równowagi.
  Kiedy więc Agneta otrzymała list od swej matki
z Trondheim, zawezwała całą rodzinę na naradę, by
rozważyć ewentualność wysłania Vanji na jakiś czas do
babci. To właśnie zaproponowała wdowa po pastorze
z Trondheim.
  - Jeśli w ogóle mamy się na to zdecydować, to teraz
- powiedziała Agneta. - Akurat wybierają się tam nasi
przyjaciele, zajęliby się Vanją w drodze.
  Henning nie pochwalał tego pomysłu.
  - Mielibyśmy tak po prostu odesłać gdzieś naszą
małą Vanję? Czy to nie zbyt drastyczne posunięcie?
  - Uważam, że potrzebna jej zmiana środowiska.
Tutaj nie jest jej dobrze, sama nie wiem dlaczego.
  - Najwidoczniej ma jakieś osobiste kłopoty - orze-
kła Benedikte. - A osobiste kłopoty zwykle każdy
zabiera ze sobą wszędzie.
  - To prawda. Ale wydaje się, że... coś tutaj ją
dręczy. A mówiąc dokładniej, coś wywołuje jej wzbu-
rzenie, zajmuje myśli do tego stopnia, że nie może żyć
normalnie.
  - Tak, chyba masz rację. I pewnie mądrym posunię-
ciem byłoby umożliwienie jej zmiany otoczenia na jakiś
czas. Ale czy sądzisz, że będzie jej dobrze u twojej
matki? - spytał Henning.
  - Tu bez wątpienia zbytnio ją rozpieszczamy, chyba
wszyscy się ze mną zgodzą. Moja matka trochę ją
utemperuje. Jestem zdania, że w tej chwili dziewczynce
potrzeba mocnej ręki, może się trochę opamięta.
  - Tak, tak, pewnie masz rację. W każdym razie
dłużej to nie może trwać. Yanja z każdym dniem
wygląda coraz gorzej. Rób, co uważasz za słuszne,
Agneto, na pewno jej to wyjdzie na dobre.
  Henning westchnął. I on bardzo się niepokoił
stanem zdrowia i ducha swej przybranej córki.
  Następnego dnia przy obiedzie dorośli popatrzyli po
sobie i wreszcie Agneta rzekła:
  - Kochana Vanju... uważamy, że ostatnio nie wy-
glądasz na zdrową.
  Dziewczynka drgnęła.
  - Ja? Przecież nic mi nie dolega.
  - Całe dnie spędzasz w domu, jesteś roztargniona
i zmęczona, a w szkole wiedzie ci się coraz gorzej.
  - Ale ja...
  - Postanowiliśmy więc, że powinnaś się oderwać
od codziennego dnia.
  Serce Vanji zaczęlo walić jak młotem. O co im
chodzi?
  - Pamiętasz, jak babcia, matka mamy, odwiedziła
nas latem?
  Tak, babcia... Vanja słyszała rozmowy dorosłych
przed przybyciem sędziwej damy. Dowiedziała się
z nich, jak to babcia i dziadek wyrzucili Agnetę z domu
akurat wtedy, gdy ich najbardziej potrzebowała. Pastor
i jego małżonka nie potrafili zaakceptować tego, że ich
córka oczekuje dziecka, pomimo że niczym nie zawini-
ła, przecież Ulvar ją zgwałcił. Henning Lind z Ludzi
Lodu otworzgł drzwi przed nieszczęśliwą młodą kobie-
tą i poślubił ją, uznał małą Vanję za swoją córkę i był
dobrym mężem i ojcem. Kiedy pastor umarł, wdowa
przyjechała z wizytą do swej córki i wnuczki.
  Vanja nie miała szczególnie dobrego kontaktu ze
swą babką ze strony matki. Staruszka była zbyt
dostojna, zbyt oschła w swej chłodnej życzliwości. No
i przecież Vanja miała w swoim pokoju małego
demona, a to jeszcze bardziej utrudniało rozmowy
z bogobojną babką.
  Po dwóch tygodniach wdowa po pastorze wróciła
do swego domu do Trondheim.
  - Tak, pamiętam, jak babcia u nas była - mruknęła
Vanja.
  - Babcia chciałaby, żebyś od tej zimy przez parę lat
pochodziła tam do szkoły - oświadczyła Agneta.
- Uznała, że potrzeba ci dodatkowych nauk religii
i samodyscypliny, abyś i w innych przedmiotach mogła
radzić sobie lepiej. Doszła do wniosku, że tu, na wsi,
nie czujesz się dobrze. A poza tym jest sama i przyda jej
się ktoś w domu.
  - Ale ja nie chcę...
  Agneta uniosła dłoń, żeby jej przerwać.
  - Takich argumentów nie chcę słyszeć. Babcia
okazała nam wielką życzliwość, wyrażając gotowość
zaopiekowania się tobą, i powinniśmy być jej za to
wdzięczni. I ma całkowitą rację, my także bardzo się
o ciebie niepokoimy. Od paru lat nie jeśteś sobą.
Napisałam już do babci, że wkrótce przyjedziesz i że na
pewno dotrzesz do Trondheim jeszeze przed rozpoczę-
ciem szkoły. Nie myśl, że decydujemy się na to z lekkim
sercem, moje dziecko, będziemy ogromnie za tobą
tęsknić, dobrze o tym wiesz. Ale dla twojego dobra...
  Mówili dalej w podobnym tonie, mama i ojciec,
Benedikte i stary Viljar. Belinda była już tak słaba, że
większość czasu spędzała w swoim pokoju, nie miała
siły, by jadać wraz ze wszystkimi. Vanja próbowała
słuchać, ale jej własne zrozpaczliwe myśli zagłuszały ich
słowa.
  Wreszcie pozwolono jej wstać od stołu. Miała zacząć
się pakować.
  Tamlin siedział na brzegu biurka. Przez ostatnie pół
roku dorównał jej wzrostem.
  - Co się z tobą dzieje? - spytał nieżyczliwie.
- Beczysz?
  - Wyjeżdżam, Tamlinie - odpowiedziała szlochając.
  - Wyjeżdżasz? - powtórzył, w jednej chwili kamie-
niejąc.
  W odpowiedzi pakiwała głową, nie odsuwając rąk
od zasłoniętej twarzy. Ledwie mogła mówić.
  - Przenoszę się do babci do Trondheim. Będę tam
chodzić da szkoły. Przynajmniej przez parę lat, a może
i dłużej! Jadę już jutro.
  Tamlin zaniemówił na długą chwilę. Wreszcie ode-
zwał się swym zwykłym drwiącym tonem:
  - Świetnie, będę miał więc całe łóżko dla siebie.
  Do pokoju weszła matka Vanji, dziewczynka pręd-
ko osuszyła łzy.
  - Ach, nie płacz, Vanju - powiedziała zasmucona
Agnerta. - Zobaczysz, będzie ci tam dobrze. Nie mamy
na to ochaty, ale coś trzeba zrobić, żebyś wreszcie
przestała być taka apatyczna, obojętna na wszystko i tak
przerażająca blada. Być może pozyskasz nowych przy-
jaciół, z którymi będziesz się lepiej czuła, bo wszyst-
kich, których masz tutaj, bardzo ostatnio zaniedbałaś.
  Vanja przełknęła ślinę i odpowiedziała coś, czego nie
dało się zrozumieć. Agneta pomogła jej w pakowaniu.
Vanja była ogromnie zdenerwowana, bo Tamlin cały
czas wchodził jej w paradę i usuwał się w ostatniej
chwili, a wszystko po to, by ją zirytować.
  - Ależ, Vanju, czy nie mówiłam ci, że nie wolno
kłaść pościeli na podłodze? Jeszcze jej stamtąd nie
zabrałaś?
  - Zapomniałam - mruknęła i szybko zgarnęła
legowisko, na którym przez ostatnie miesiące sypiał
Tamlin.


  Tego wieczoru i Vanja, i Tamlin milczeli. A kie-
dy wsunął się do jej łóżka po raz pierwszy od czasu,
gdy go stamtąd wyrzuciła, nie próbowała nawet go
powstrzymać. Potrzebowała jego bliskości.
  Leżeli blisko siebie na plecach. Nie mieli nic do
powiedzenia, nawet Tamlin nie był w nastroju do
żartów, próbował się z nią drażnić, ale bez przekona-
nia.
  Vanja miała niejasne wrażenie, że Tamlin się
zmienił. Fizycznie. Nie potrafiła dokładnie wyjaśnić,
na czym polega odmiana, ale widziała, że jego demo-
niczne, a raczej zwierzęce rysy złagodniały. Z jego
twarzy nie bił już chłód zieleni jak u jaszczurki, choć
różnica była doprawdy nieznaczna, a rysy stały się
odrobinę bardziej ludzkie, język nie tak mocno roz-
dwojony.
  A może tylko sobie to wmówiła?
  - Zdejmij koszulę, Vanju - powiedział wreszcie
Tamlin.
  Dziewczynka natychmiast się spięła.
  - Nie, nie wolno ci!
  - Nic nie zrobię, nie mogę ryzykować, że na mnie
doniesiesz. Czy nie zachowywałem się grzecznie przez
ostatnie miesiące, wstrętna dziwko?
  - Owszem.
  Vanja miała już czternaście lat. Często, kiedy leżała
sama w łóżku, jej myśli krążyły wokół Tamlina.
Tęskniła za nim, chciała poprosić, by położył się przy
niej. Wiedziała, że on także tego pragnie, poznawała to
po spojrzeniu, jakim bezustannie śledził jej ciało. Ale
zawarli umowę i on postanowił jej dotrzymać. W tym
momencie Vanja najbardziej obawiała się swej własnej
słabości.
  - Ściągnij koszulę, a ja zdejmę przepaskę - powie-
dział Tamlin. - Oboje potrzebujemy się podotykać.
Tylko po to, by poczuć siebie nawzajem, nic więcej.
  Nie śmiała zwierzyć mu się ze swego strachu. Nie
chciała się zdradzić. Po chwili wahania jednak usiadła
na łóżku i zsunęła kaszulę przez głowę. Już nie mogła
powstrzymać drżenia.
  Tamlin wyślizgnął się z przepaski i rzucił ją na
podłogę, na koszulę nocną Vanji.
  - Zobacz - uśmiechnął się. - One się obejmuJą.
  Uśmiech wystraszanej Vanji wypadł nieco krzywo.
  Znów ułożyli się na plecach, tym razem bardziej
zwróceni ku sohie.
  - Rozwinęłaś się od ostatniego czasu - zachichotał
Tamlin. - I to bajecznie.
  Pozwoliła mu dotykać swoich piersi. Sama bardzo
tego chciała. Tamlin delikatnie pieścił je końcem
języka, aż ściągnęły się w twarde pączki. W podbrzuszu
odczuła gwałtowny skurcz.
  - Tamlinie, ja chyba tego nie wytrzymam. Odwróć
się, chcę leżeć za tobą. Chodźmy spać.
  Na moment znieruchomiał, wpatrując się w nią
poprzez ciemność nocy. Wreszcie zrobił to, o co
prosiła.
  Nigdy jeszcze nie leżał tak blisko niej nagi. Teraz
jego plecy przylegały ściśle do jej piersi i brzucha.
Potraflł zwinąć skrzydła tak ciasno, że stały się pra-
wie niewyczuwalne. Vanja pogładziła go po wystają-
cych żebrach, a jemu chyba się to spodobało, bo
uniósł rękę, by ułatwić jej dostęp. Zachichotał złoś-
liwe, ale ona zdążyła już go poznać i wcale nie
poczuła się urażona.
  Vanja zebrała się na odwagę. Uniosła głowę i poca-
lowała go w ramię, delikatnie musnęła je końcem
języka. Poczuła, że przez ciało przebiegł mu dreszcz.
  Ogon Tamlina wypełzł z ukrycia. Wędrował po
udach ku górze, a Vanja rozchyliła nogi, by ułatwić mu
dostęp. Wślizgnął się między nie, szukając leniwie
przesuwał się w przód i w tył.
  Vanja oddychała coraz ciężej. Nie zdając sobie do
końca sprawy z tego, co robi, opuściła rękę na jego
brzuch, poszukując nieśmiało...
  Tamlin wygiął dolną połowę ciała do przodu, by
łatwiej mogła znaleźć to, czego szukała. Drżącymi
palcami ujęła coś gładkiego, lekko pulsującego. Objęła...
  - Och, Tamlinie - szepnęła bez tchu. - Ty już nie
jesteś dzieckiem!
  - Ty także nie. Jesteś wszeteczną dziwką. Na
pewno nie dzieckiem!
  - Owszem. Nie wolno ci...
  - Powiedziałem ci, że cię nie ruszę - parsknął
wściekle. - Ale, doprawdy, sama tego chcesz. Poruszaj
dłonią!
  Pokazał jej, co ma robić.
  Vanja czuła się tak oszołomiona, że bliska była
utraty przytomności. Usłuchała jego wskazówek, sap-
nęła, czując nieznośne podniecenie, i gwałtownym
ruchem przyciągnęła rękę do siebie.
  - Nie mogę. Zabierz ogon, ja...
  Odwrócił się tak, że oparty na wyprostowanych
ramionach zawisł nad nią. Patrzył na nią z góry, starając
się przywrócić oddechowi równy rytm. Vanja mocno
ugryzła się w wargę.
  Tamlin poderwał się gwałtownie.
  - Kładę się na podłodze - oświadczył. - Sama nie
wiesz, czego chcesz, nie mam ochoty marnować dla
ciebie czasu.
  Długo leżeli każde na swoim posłaniu, milczący,
wzburzeni, nie mogąc uspokoić oddechu.
  - Świetnie, że jedziesz już jutro - powiedział
wreszcie Tamlin. - Fantastycznie!
  - Tak - przyznała Vanja. - Bo po tym, co się stało,
tak dłużej nie może być. Mam dopiero cztemaście lat.
Ach, Tamlinie!
  Poczuła, że jego dłoń wyciąga się ku niej. Ujęła ją.
Tamlin uścisnął ją tak mocno, że ledwie powstrzymała
się od krzyku. Bo przecież na pewno chciał, żeby
zaczęła krzyczeć.


  Życie Vanji w domu babki okazało się tak okropne,
jak się tego obawiała.
  Każdy dzień rozpoczynał się od nabożeństwa, zaraz
po powrocie do domu musiała siadać do lekcji i zaj-
mować się nauką aż do wieczornej mszy. Wiele czasu
spędzała w kościele, a poza tym babka jak dzień długi
usiłowała ją wychowywać.
  Rzecz jasna dobrze było, że musiała bardziej uważać
podczas lekcji w szkole, bo dzięki temu wiele się
nauczyła. Wątpliwe jednak, czy dzięki temu stała się
lepszym człowiekiem. Kochająca wolność Vanja o go-
rącym sercu przemieniła się w milczącą, wystraszoną
panienkę, mającą coraz więcej zahamowań, gdyż babka
każdego dnia znajdowała niedociągnięcia i błędy w jej
zachowaniu. Vanja cały czas musiała też pozostawać na
usługach staruszki. Przynieś to, zrób tamto, pomóż
mi...
  No i jeszcze te uprzykrzone kazania o moralności.
Vanję chyba ostrzegł przykład, jaki miała w domu?
Niech myśli o Agnecie, która sprawiła tyle bólu
i smutku, tak zawiodła swoich rodziców!
  Wtedy Vanja gwałtownie zaprotestowała. Żaden
człowiek nie był tak dobry i wspaniały jak matka. To
właśnie dziadkowie, pastorstwo zawiedli córkę i musia-
ła liczyć tylko na siebie. Gdyby nie Henning Lind
z Ludzi Lodu, ani Agnety, ani Vanji nie byłoby teraz na
świecie.
  Tego wieczoru Vanja musiała położyć się do łóżka
bez kolacji.
  Każdego dnia słuchała litanii pouczeń: Trzymaj
się z dala od chłopców i mężczyzn, jesteś zbyt słaba
duchem, by oprzeć się ich pięknym, ale jakże fał-
szywym słowom! Twoja uroda i twoje ciało mogą
skusić mężczyzn, by postępowali z tobą tak, jak
będą chcieli. Jeszcze tego nie rozumiesz, ale mężczy-
źni są niebezpieczni, to bezwolne ofiary własnych
żądz.
  Co za głupstwa, myślała Vanja. Co ty możesz o tym
wiedzieć, przez całe swe dorosłe życie byłaś żoną
pastora. Nie sądzę, by pastorzy byli "bezwolnymi
ofiarami własnych żądz". Mogłabym ci opowiedzieć,
droga babciu, o rzeczach, od których na pewno byś
zemdlała! Co byś powiedziała, na przykład, na ogon
demona, łaskoczący między nogami? Albo na obej-
mowanie dłonią twardego organu, o którym jedynie
marzyłaś w najskrytszych bezbożnych snach? Nie,
uważam, że ja pomimo moich ledwie czternastu lat
więcej wiem o pożądaniu niż ty. Czy wiesz, za kim
tęsknię każdego wieczoru przed zaśnięciem? Za matką
i ojcem? Tak, tak, za nimi także, ale czy wiesz, przez
kogo w ukryciu, pod kołdrą, muszę sama zaspokajać
najdziksze pożądanie? Tak, babciu, przez mojego
małego demona! On zresztą już wcale nie jest mały.
Rozpalił mnie wtedy, kiedy mieszkaliśmy razem w mo-
im pokoju, i bardzo za nim tęsknię, nie sądziłam, że do
tego stopnia jestem z nim związana. Teraz mam tego
świadomość i najbardziej się boję, że mama pozwoli
nocować w moim pokoju jakiemuś przypadkowemu
gościowi. Może jakiejś pięknej, młodej pannie? Ona co
prawda nie zobaczy mojego Tamlina, bo tylko ja,
wnuczka Lucyfera, mogę go widzieć, ale on zobaczy ją!
A jeśli zacznie jej pożądać? Czy ty wiesz, babciu, co to
jest zazdrość? Czy wiesz, jak ona potrafi rozdzierać
człowieka na strzępki, kawałek po kawałku, z każdym
dniem upływającym z dala od ukochanej osoby? I to
tylko z powodu demona!
  Nie opowiadaj mi więc nic o pożądaniu mężczyzn,
babciu, bo sama nic a nic o nim nie wiesz!


  W roku, w którym skończyła piętnaście lat, Vanja
nie mogła się doczekać letnich wakacji, miała bowiem
nadzieję, że spędzi je w domu. Nie pozwolono jej
jednak na wyjazd. Babcia zarzucała jej krnąbrność, co
wcale nie było prawdą, Vanja po prostu kilkakrotnie
spokojnie i z opanowaniem wygłosiła swoje zdanie,
odmienne od babcinego. Babka postanowiła więc nie
wypuszczać jej z rąk, dopóki nie będzie mogła oddać
rodzicom dziecka idealnego, pokornego, posłusznego
i łagodnego jak baranek. No i z wbitymi do głowy
wszelkimi moralnymi zasadami, z pogardą traktujące-
go grzechy i grzeszników.
  Vanję omal nie rozsadził gniew. Oczywiście na
okazanie go pozwoliła sobie tylko we własnym pokoju,
na zewnątrz jej twarz pozostała obojętna, jakby dziew-
czyna pozbawiona była jakichkolwiek uczuć, co naj-
widoczniej odpowiadało babce. Od czasu do czasu na
jej ustach malował się tylko sztuczny uśmiech, o który
nikt nie mógł mieć pretensji. Kiedy jednak była sama,
płakała gorzko z tęsknoty za domem i nie miało to
wyłącznie związku z Tamlinem, o, nie! Tak bardzo jej
było źle u babki, pragnęła zobaczyć ukochanych
rodziców, a także babcię, dziadka, Benedikte, Malin,
Pera i Christoffera, który nie mieszkał już w domu, lecz
kształcił się na lekarza. Cieszyła się na nadejście letnich
wakacji, na to, że pojedzie do domu i odetchnie trochę,
a może nawet uda jej się namówić matkę i ojca, by nie
wysyłali jej już więcej do Trondheim. Teraz wszystkie
te nadzieje legły w gruzach.
  Kiedy nadeszła wiadomość o śmierci dziadka Vil-
jara, Vanja była kompletnie przybita. Nie pozwolono
jej nawet jechać do domu na pogrzeb, gdyż i tak nie
zdążyłaby na czas, a więc, zdaniem babki taka podróż
nie miała sensu. Dziadek! Kochany dziadek Viljar, już
go więcej nie zobaczy, a babcia Belinda nie opuszczała
teraz łóżka i wymagała opieki przez całą dobę. Viljar
i Belinda nie byli prawdziwymi dziadkami Vanji,
dziewczynka była wszak wnuczką Sagi i Lucyfera, ale
nikt nie mógł lepiej się zająć dzieckiem bez ojca, niż
uczynili to Henning i jego rodzina. A Vanja nie mogła
nawet pożegnać się z dziadkiem Viljarem! Ta myśl nie
dawała jej spokoju.
  Kiedy nastało lato, Vanja często wymykała się
z domu, zanim jeszcze babka się obudziła. Chciała choć
przez trochę pobyć sama, a w ciągu dnia nie miała takiej
możliwości. Babka nie spuszczała z niej oka, zrób to
i tamto, Vanju, to niedozwolone, czy doprawdy nie
potrafisz się zachować, dziewczyno. Trzymaj śpiewnik
z psalmami w lewej ręce, abyś prawą mogła witać się
z parafianami... Vanja znała katedrę Nidaros na pamięć.
W czasie arcynudnych kazań siedziała wpatrując się
w łuki sklepienia świątyni, ukradkiem rozglądała się za
postacią mnicha, który podobno tam straszył, i raz
nawet wydawało jej się, że w jednej z galerii dostrzegła
brunatną opończę i błyszczącą nad nią parę złośliwych
oczu.
  Poranki były lepsze. Stanowiły jakby maleńką oazę
w bezbrzeżnej pustyni poleceń i wymuszonych dob-
rych uczynków.
  Opuszczała wtedy zwykle Trondheim. Koło czwar-
tej nad ranem spacerowała nad brzegami Trondheims-
fjordu. Rozmyślała, tęskniła, rozpaczając nad upływa-
jącymi latami młodości. Uważała, jak to zwykle pięt-
nastolatki, że niewiele życia jej już zostało.
  Właśnie podczas jednej z takich wypraw spotkała
"kobietę na brzegu".
  Kobieta szła daleko przed Vanją, ale wędrowała tak
wolno, że nietrudno było ją dogonić, oczywiście jeśli
się tego chciało. A Vanja nie miała na to ochoty,
pragnęła pobyć trochę w samotności.
  Kobieta poruszała się niezgrabnie i nie wyglądała na
zadowoloną czy szczęśliwą. Szła, powłócząc nogami,
zrezygnowana, jakby nic już nie miało dla niej znacze-
nia lub bezbrzeżny smutek przesłonił jej cały świat.
Ubrana była jak większość kobiet w długą spódnicę
i lekką letnią narzutkę. Ale, zbliżywszy się do niej,
Vanja dostrzegła, że kobieta ma włosy ułożone nie-
starannie, jakby było jej to obojętne, jakby nie używała
lustra.
  Choć Vanja starała się nie spieszyć, specjalnie przy-
stawała, nieubłaganie coraz bardziej zbliżała się do
nieznajomej. Zmierzały bowiem w tę samą stronę, ku
miastu, a dziewczynka już była spóźniona. Babka nie
mogła wiedzieć o jej porannych spacerach, które
przynosiły Vanji chwile wytchnienia, z pewnością też
by ich zakazała. "Przyzwoita dziewczyna nie wałęsa się
sama, powinnaś o tym wiedzieć, Vanju!"
  Kobieta nie odwróciła się ani razu, jak gdyby świat
w ogóle jej nie obchodził.
  I nagle skręciła w lewo i poszła prosto do wody.
  Pewnie znalazła coś ciekawego na brzegu, pomyślała
  Vanja. Muszelkę albo jeszcze coś innego. Mogę wyko-
rzystać okazję i wyminąć ją w pewnej odległości.
  Vanja dopiero teraz zorientowała się, że kobieta jest
w zaawansowanej ciąży i że to właściwie młoda,
przerażająco młoda dziewczyna. Czy dlatego wydawała
się taka zdruzgotana? Znalazła się w kłopocie, choć
była niezamężna? Tak, z pewnością jest za młoda na
małżeństwo, ona i Vanja mogły być równe wiekiem.
  Jakie to musi być dla niej straszne!
  Więcej Vanja nie zdążyła już pomyśleć, bo z ust
wydarł jej się okrzyk przerażenia. Nieznajoma kobieta,
a raczej dziewczyna, nie zatrzymała się na brzegu.
Weszła prosto do wody. Vanja, która często spacero-
wała po plaży, wiedziała, że akurat w tym miejscu dno
gwałtownie opada i tworzy się głębia.
  - Hop! Hop! - zawołała. - Stój, nie idź tam, to
niebezpieczne!
  Dziewczyna nie miała zamiaru usłuchać, szła dalej
w wodę i nagle dno usunęło się jej spod nóg. Zniknęła
pod powierzchnią.
  Vanja co sił w nogach podbiegła na brzeg i nie
wahając się ani sekundy skoczyła do zaskakująco
zimnej wody. Tchu zabrakło jej w piersiach, ale
opanowała wstrząs, jaki odczuła przy zetknięciu z lodo-
watą wodą, i zdołała dotrzeć do miejsca, w którym
zniknęła nieznajoma. Bąbelki powietrza wyraźnie
wskazywały, gdzie powinna szukać.
  Vanja w swoim życiu nie miała zbyt wielu okazji, by
uczyć się pływania, ale jeszcze w domu zdarzało się, że
kąpali się w morzu. Teraz musiała nurkować, a do tego
była bardziej przyzwyczajona. Razem z Christofferem
i Benedikte robili zawody, kto najdłużej wytrzyma pod
wodą. Christoffer był raz bliski zwycięstwa, ale potem
dorośli musieli robić mu sztuczne oddychanie, a Malin
wpadła w histerię. Ćwiczenia te miały przynajmniej
taki skutek, że Vanji nieobce było zanurzanie się pod
wodę.
  Nie musiała szukać długo. Złapała bezwładną
dlziewczynę za włosy i wyciągnęła ją na powierzch-
nię. Zdołała dotrzeć bliżej brzegu, gdzie miała grunt
pod nogami, ujęła topielicę pod ramiona i wyniosła
ją na brzeg. Dziewczyna kaszlała, wypluwając wodę.
Nie stawiała oporu, jakby opuściła ją cała wola
życia.
  - Nie wolno ci tego robić - łajała ją Vanja. - Pomyśl
o dziecku, ono także ma prawo do życia. I ty też nie
powinnaś się poddawać. Bez względu na to, jak
beznadziejne ci się wszystko wydaje, zawsze jest gdzieś
jakiś jaśniejszy punkt.
  Co ona właściwie o tym wiedziała? Jakie miała
prawo wygłaszać kazania, nie wiedziała przecież nic
o sytuacji dziewczyny. Czy można być aż tak zde-
sperowanym, że śmierć wydaje się jedynym wyjściem?
Z pewnością! Przecież ona sama siedząc w domu babki
nad lekcjami chciała umrzeć, byle się od tego wyzwolić!
I to tylko dlatego, że musiała odrabiać lekcje w domu,
którego atmosfery nie znosiła, ale który przecież za rok
miała opuśuć. Jakim prawem osądzała tę nieszczęsną
dziewczynę? Co ją czekało poza biedą, wiecznymi
troskami i odrzuceniem przez społeczeństwo? Vanja
widziała przecież, jak tak zwani przyzwoici ludzie
traktowali Benedikte i jej małego Andre.
  Myśli wirowały Vanji w głowie, kiedy wyciągała
niedoszłą topielicę na suchą trawę. Jednym z powo-
dów, dla których babka chciała zabrać Vanję z Lipowej
Alei z tego "domu grzechu" była właśnie Benedikte.
Najpierw nieszczęście spadło na jej własną córkę,
a potem na drugą kobietę w tej samej rodzinie. Rzecz
jasna, jej wnuczka nie mogła dorastać w tak strasznym
miejscu.
  Dlaczego niektórzy ludzie nie pojmują, co w życiu
naprawdę stanowi wartość? Zwłaszcza ci, którzy nie
powinni wydawać sądów?
  - Już dobrze, dobrze - uspokajała dziewczynę
Vanja. - Jesteśmy chyba w równym wieku. Ja mam
piętnaście lat, a ty?
  Dziewczyna odwróciła głowę. Była śliczna.
  - Siedemnaście.
  - Och, nie płacz już, wszystko będzie dobrze.
Rozumiem, że musi ci być trudno, ale teraz masz
przynajmniej jednego sprzymierzeńca. Pochodzę z ro-
dziny, gdzie ludzkie życie ceni się bardzo wysoko. Jeśli
chcesz, możesz zamieszkać u nas.
  Vanja spokojnie mogła to obiecać, bo Ludzie Lodu
zawsze zajmowali się cierpiącymi, odrzuconymi. Nie
zastanawiała się, co prawda, jak w całej tej sprawie
poradzi sobie z babką. Wdowę po pastorze całkiem
wymazała ze świadomości.
  Dziewczyna bezwładnymi ramionami zakryła twarz,
jakby opuściła ją już cała nadzieja.
  - Możesz ustać na nogach? Oprzyj się o mnie,
pomogę ci dotrzeć do Trondheim.
  Nic nie odpowiedziała.
  - Jak masz na imię?
  - Petra.
  No, podała przynajmniej imię. Całkiem nieźle.
  Vanja rozejrzała się dokoła.
  - Tam, za wałem ziemnym, stoi jakiś dom, widzę
z daleka dach. Pójdę tam i poproszę o pomoc, bo chyba
same sobie nie poradzimy. Wydaje mi się, że nogi nie
chcą cię nosić.
  Szybkim krokiem ruszyła do wału. Czy sprawił to
instynkt, czy też troska o desperatkę, nie wiadomo,
w każdym razie Vanja obejrzała się i znów uderzyła
w krzyk.
  Dziewczyna wyciągnęła nóż, który najwidoczniej
miała schowany w kieszeni, i zanim Vanja w jakikol-
wiek sposób zdolała ją powstrzymać, Petra wbiła go
sobie w pierś. Zwinęła się z bólu, ale zaraz ciało
wyprostowało się i bezwładnie upadło na trawę.
  Vanja już była przy niej, wstrząśnięta i zrozpaczona.
  - Dlaczego to zrobiłaś? - jęknęła. - Mogłam cię
uratować!
  Umierająca dziewczyna z trudem zdołała wydusić
z siebie killta słów:
  - Mam... jeszcze... jedno... dziecko... Dziewczyn-
kę... w przy...
  - Gdzie? - nieuerpliwie dopytywała się Vanja.
Trzymała dłoń Petry w mocnym, uspokajającym uścis-
  - Zabrali mi... ją - szeptała dziewczyna ostatkiem
sił. - I to także... by zabrali. Nie dostaną...
  Petra umarła. Znieruchomiała, na jej ślicznej twarzy
zgasły wszelkie oznaki życia.
  To była twarz, która przyciąga pozbawionych sumie-
nia mężczyzn. Vanję także natura obdarzyła urodą, ale
Petra była prostsza, bardziej zwyczajna. Łatwa zdobycz.
  - Och, biedne stworzenie - szepnęła Vanja zdruz-
gotana.
  Nagle przez głowę jak strzała przemknęła jej myśl:
Dziecko!
  Nie zastanawiała się dłużej. Wiedziała tylko, że
dziecko musi być już w pełni ukształtowane i że na jego
losie zaważyć mogą sekundy.
  Nie miała zamiaru poświęcić się zawodowi lekarza
jak Christoffer. Działała instynktownie.
  Czy tylko morderczy cios nie wyrządził krzywdy nie
narodzonemu dziecku? Nie, rana znajdowała się dość
wysoko, na pewno wszystko w porządku.
  Wyjęła nóż z bezwładnej dłoni Petry, rozerwała
ubranie dziewczyny i wciągnęła głęboki oddech. Za-
kręciło jej się w głowie, niedobrze robiło jej się na myśl
o tym, co musi zrobić, ale wycelowała, w myśli
obliczając, jak głęboko powinna ciąć. Szepnęła: "Dob-
ry Boże..." i wbiła nóż.
  To było straszne, znacznie gorsze, niż przypusz-
czała. Vanja zareagowała tak jak większość ludzi nie
związanych zawodowo z medycyną, gwałtownie za-
drżała na dźwięk ostrza rozcinającego tkanki. Poczuła,
jak wzbiera w niej fala mdłości, ale zacisnęła zęby
i z całych sił starała się opanować.
  Widziała płód niewyraźnie, przez mgłę potu spływa-
jącego jej z czoła i łez żalu i strachu. Wreszcie jednak
wyjęła dziecko.
  Wyczuła to natychmiast: dziecko było martwe.
  Vanja tak bardzo chciała, by żyło. W myślach już
wyobrażała sobie, że się nim zajmie, zapewni godne
życie, a tymczasem sama była winna jego śmierci, nie
zdążyła wyciągnąć go na czas.
  Wybuchnęła gwałtownym płaczem, dlatego też nie
zorientowała się, że nadchodzą ludzie. Ich głosy słychać
było coraz bliżej. Kiedy wreszcie do niej dotarły,
podniosła głowę, ale musiała otrzeć łzy zakrwawiony-
mi rękoma i dopiero wtedy zobaczyła dwoje dorosłych,
którzy stali obok niej.
  - Nie zdążyłam uratować dziecka - zaszlochała.
- Myślałam, że zdążę, ale...
  - Na miłość boską, co się tutaj wydarzyło? - su-
rowym głosem spytał mężczyzna. - Coś ty zrobiła,
dziewczyno?
  Towarzysząca mu kobieta przykucnęła i zabrała
dziecko z rąk Vanji.
  - Ach, mój Boże - szepnęła.
  Vanja próbowała wyjaśnić:
  - Ona chciała się utopić... pobiegłam za nią i wycią-
gnęłam ją z wody...
  - No tak, rzeczywiście obie jesteście doszczętnie
przemoczone - przyznała kobieta.
  - Ona była całkiem bez sił, pobiegłam więc po
pomoc...
  - Znasz ją?
  - Nie, wcale. Szła przede mną plażą, a potem...
  - Tak, co potem? - dopytywał się mężczyzna. - Ma
w piersi ranę od noża.
  - Tak - załkała Vanja. - Odwróciłam się i chciałam
krzyknąć, że zaraz wracam, a ona właśnie wtedy
przebiła się nożem, przybiegłam do niej, ale umarła na
moich rękach.
  Mężczyzna i kobieta popatrzyli po sobie. Sprawiali
wrażenie bardzo dystyngowanych, na pewno wywo-
dzili się z wyższych sfer, ani chybi byli intelektuali-
stami. Mogli mieć około pięćdziesięciu lat.
  Mężczyzna kiwnął głową.
  - Mów dalej!
  - Wtedy pomyślałam o dziecku, miałam nadzieję, że
może jeszcze żyje, a potem... chociaż zrobiło mi się
niedobrze...
  - Rozumiem - słabym głosem rzekła kobieta.
- Znakomicie się spisałaś!
  - Ale było za późno! - szlochała Vanja zroz-
paczona. - To wszystko zbyt długo trwało!
  Kobieta odłożyła zwłoki dziecka, wytarła dłonie
chusteczką i położyła je Vanji na ramiona.
  - Nie płacz, kochanie, nic nie mogłaś na to pora-
dzić. To dziecko było martwe już od kilku dni. Ono...
nie nadawało się do życia.
  Vanja załkała i przetarła oczy. Pierwszy raz mogła
dokładniej przyjrzeć się pładowi, leżącemu obok na
trawie.
  Zaraz jednak pobiegła za najbliższe krzaki. Nie
zdołała już dłużej wstrzymywać mdłości.
  Wróciła, pobladła i osłabiona. W tym czasie męż-
czyzna w miarę możliwości oporządził zmarłą Petrę.
  Vanja zebrała się na odwagę i jeszcze raz papatrzyła
na martwe dziecko. W istocie nie nadawało się do życia
i wręcz błogosławieństwem było, że zmarło. Takimi
ramionami z pewnością uśmierciłoby swą matkę.
  Był to chłopiec, a z jego twatzy Vanja zdołała
wyczytać wszystkie osławione cechy, charakterystycz-
ne dla dotkniętych przekleństwem Ludzii Lodu. Wi-
działa kiedyś fotografię swego ojca Ulvara (zdjęcie
leżało schowane w szufladzie, natknęła się na nie
przypadkiem), czytała także opis Hanny, Grimara
i innych. Martwy płód mógł być potomkiem Ludzi
Lodu, choć to oczywiście pomysł absurdalny, nie było
bowiem nikogo, kto mógłby go spłodzić. Dziecko
wyglądało tak z całkiem innych przyczyn, to pewne.
Było to bardzo zdeformowane dziecko, nic w nim do
siebie nie pasowało, ani ręce, ani nogi, ani kręgosłup.
Takim dzieciom nigdy nie jeśt dane przeżyć, Vanja
zdawała sobie sprawę, że natura sama naprawia własne
błędy.
  Biedna Petra nie mogła jednak o tym wiedzieć.
  - Tak bardzo się bała, że odbiorą jej dziecko!
- chlipała Vanja. - To były jej ostatnie słowa przed
śmiercią. Biedaczka!
  - Nie miała czego się bać - ze smutkiem przyznała
kobieta. - Nikt by jej go nie odebrał, samo odeszło.
  - Miała już chyba jedno dziecko - powiedziała
Vanja. - dziewczynkę. Ale nie do końca zrozumiałam,
co mówiła.
  - Nie będziemy jej osądzać - orzekła kobieta. - Nic
o niej nie wiemy.
  - Dziękuję! - powiedziała Vanja przez łzy. - Dzię-
kuję, że rozumiecie! Tak bardzo mi jej żal.
  Mężczyzna pomógł jej wstać.
  - Obmyj się trochę w morzu, a potem idź do domu.
My się już wszystkim zajmiemy, dla ciebie to może
okazać się zbyt trudne. Pawiedz nam tylko, jak się
nazywasz i gdzie mieszkasz, postaramy się załatwić
wszystko z władzami.
  Vanja jeszcze raz podziękowała im za życzliwość
i poruszona do głębi duszy wróciła do domu babki.
  Babka oczywńście już się obudziła i czekała na nią
w hallu, surowa i oskarżycielska.
  - Gdzie to panienka była dziś w nocy, jeśli wolno
mi spytać?
  - W nocy? Wyszłam rano.
  Babka zacisnęła usta, najwidoczniej jej nie uwierzy-
ła.
  - Masz zwyczaj pływać w ubraniu nad ranem?
  Vanja czuła się strasznie zmęczona i zasmucona.
  - Próbowałam uratować dwa ludzkie istnienia. Ale,
niestety, nie udało mi się to. Nie mam ochoty o tym
mówić.
  Kiedy Vanja chciała wyminąć babkę, biała dłoń
pastorowej mocno ujęła ją za rarnię.
  - Nie masz ochoty o tym mówić? Ale ja chcę
usłyszeć! Cóż to znowu za opowieści z dreszczykiem?
  - To żadne opowieści z dreszczykiem - odpowie-
działa Vanja i znów zaczęła płakać. - Przypuszczam, że
jutro napiszą o tym w gazetach. A teraz chcę zostać
sama! - krzyknęła. - Przez całą zimę robiłam, co
mogłam, by babcię zadowolić, ale nie usłyszałam ani
jednego dobrego słowa, tylko skargi i połajania, nie
pozwolono mi spędzić wakacji w domu, a kiedy mówię
prawdę o tym, co się dzisiaj zdarzyło, babcia mi nie
wierzy. Chcę wracać do domu, nie zniosę dłużej
hipokryzji!
  Wyrwała się skamieniałej ze zdumienia starej damie
i zatrzasnęła drzwi do swojego pokoju.
  Rzuciła się na łóżko, szlochając, dopóki nie zmorzył
jej sen. Nikt do niej nie zajrzał, nie zawołał ani na
śniadanie, ani na obiad.
  Ale Vanji było to całkiem obojętne.





        ROZDZIAŁ V


  Tamlin groził kiedyś, że jeśli Vanja wypędzi go od
siebie, powróci do niej w snach i na pewno nie będą one
przyjemne. Wedrze się w jej myśli, zadręczy pytaniami,
wyciągnie z niej wszystkie tajemnice i pozna plany.
Będzie kontrolował jej stosunek do Tengela Złego
i dokuczał na wszelkie znane mu sposoby. Nie da jej
spokoju, podobnie jak i innym członkom rodziny. Nie
ma co liczyć na żadne szczególne traktowanie.
  Teraz, gdy opuściła Lipową Aleję, nie miał już nad
nią kontroli. Zobowiązany był jednak do składania
raportów Tengelowi Złemu o wszystkich człon-
kach rodu Ludzi Lodu. Upłynęło kilka miesięcy, zanim
ją odnalazł w Trondheim i pewnej nocy tam się pojawił.
Tylko we śnie, co prawda, bo nie wolno mu było
przecież opuszczać Lipowej Alei.
  Tam, gdzie Vanja znajdowała się w swoim śnie, było
bardzo zimno. Przepełniał ją sttach, powykrzywiane
twarze pojawiały się i znikały, zastępowały je inne,
jeszcze potworniejsze. Rankiem po przebudzeniu za-
stanawiała się, jak w ogóle ludzki umysł może wy-
tworzyć coś tak niesamowitego. Czy to działa tylko
wyobraźnia, czy też istoty takie istnieją naprawdę
i ukazują się, kiedy człowiek jest najsłabszy, pogrążony
we śnie?
  Potem usłyszała głos Tamlina, szepczący jej coś do
ucha. Jego głos rozpoznałaby wszędzie, nawet na
końcu świata - ten głuchy, jakby martwy dźwięk,
z którego formoarał ludzkie słowa, całkiem mu obce.
Wyjaśnił jej kiedyś, że demony nie rozmawiają ze sobą,
komunikują się za pomocą myśli, to znacznie szybsze
i łatwiejsze. Mówienie kosztowało go wiele wysiłku,
ale warto było pokonać trudności, bo w ten sposób
miał możliwość drażnienia się z nią, jedynym człowie-
kiem, który mógł go zobaczyć.
  - Vanju - odezwał się do niej w pierwszym śnie.
W jego głosie nie słychać było radości z ponownego
spotkania, dźwięczał jedynie triumf i złość. - Naresżcie
cię odszukałem! Dobrze się ukryłaś, mój pan wpadł
w gniew, ale teraz znalazłaś się we władzy moich myśli.
  Zaczął wypytywać ją o jej stosunek do rozmaitych
ludzi, zjawisk i dawnych przodków Ludzi Lodu,
zwłaszcza Tengela Złego, a pytając, sprawiał jej fizycz-
ny ból. Uczepił się jej pleców i wykręcał ręce, jak gdyby
wiedziony długo skrywaną nienawiścią. Tak niedobry
nie był dla niej nigdy przedtem.
  Z tego snu Vanja obudziła się zlana potem, miała
tylko nadzieję, że nie krzyczała głośno. Najdziwniejsze
bgło, że ramiona miała zdrętwiałe, a plecy bolały ją tak,
jakby przed chwilą wbijały śię w nie kościste kolana.
  Tamlin powracał także później. Nie każdej nocy:
zrozumiał, być może, iż dziewczynka potrzebuje snu,
albo po prostu zajęty był jej krewniakami. Nie wie-
rzyła jednak, by dręczył ich w równym stopniu jak
ją, nikt nigdy o tym nie wspominał. Zadawane przez
niego tortury stawały się coraz bardziej wyrafinowa-
ne, dobrze wiedział, co sprawi jej największą mękę.
Czasami sny bywały mocno erotyczne, rozbudzał jej
żądze do szaleństwa, by nagle zniknąć. Budziła się
wtedy ogarnięta nie zaspokojoną tęsknotą za jego
bliskością i sama musiała jakoś ją rozładować. We
śnie rozsuwał jej nogi i pieścił ruchliwym językiem,
który przypominał teraz zwykły ludzki język. Vanja
wiła się przepełniona bolesnym pożądaniem i próbo-
wała przyciągnąć go do siebie, by zgasił ogień pło-
nący w jej wnętrzu. W tym momencie jednak Tam-
lin zawsze znikał ze snu, a ona, zbudziwszy się,
przeżywała udręki wstydu, kiedy musiała zaspokoić
się w samotności.


  Przeżycia Vanji nad brzegiem fiordu wywołały
niemałe poruszenie. Babka z oburzeniem ujrzała jej
nazwisko wydrukowane w gazecie, ale kiedy para,
która pomogła dziewczynce na plaży, przyszła z wizytą
wraz z komendantem policji i okazało się, że małżeńst-
wo to wywodzi się z najznamienitszych kręgów w mie-
ście i znane jest z pobożności, a poza tym nie było końca
pochwałom Vanji, lodowate serce babki stopniało
nieco i zapomniała, że się gniewa na swą niepoprawną
wnuczkę.
  Dowiedzieli się, że Petra była naiwną dziewczyną,
która już wcześniej zeszła na złą drogę. Odebrano rej
pierwsze dziecko, a całe miasto solidamie naznaczyło ją
piętnem, podczas gdy ojciec dziecka, żonaty dostojnik
uwielbiający młode i niewinne dziewczęta, uszedł
bezkarnie. Nadal uważano ga za czarującego mężczyz-
nę.
  Ojcem drugiego dziecka Petry był chłopak, który
pracował w odlewni żelaza. Rodzice nie pozwolili mu się
ożenić, a już zwłaszcza z dziewczyną o tak złej reputacji.
  Zdaniem wszystkich dobrze się stało, że dziecko nie
przeżyło.
  Vania musiała zeznawać w sądzie, a na sali na pewno
znalazł się niejeden wątpiący w prawdziwość jej słów.
A jeśli to ona zamordowała Petrę? Z zazdrości, ponie-
waż sama pragngła usidlić ojca dziecka?
  Ale świadectwo szlachetnie urodzonych ludzi roz-
wiało wszelkie takie podejrzenia. Vanja dokonała
bohaterskiego czynu i nie jej winą było, że historia
miała tak tragiczny koniec.
  Vanja nie zdobyła dokładnych informacji, kim była
Petra. Nazywała się Petra Olsdatter i pochodziła
z Bakklandet w Trondheim. Matka jej wywodziła się
z porządnej rodziny, ale biedaczka umarła młodo,
a ojciec rozpił się i nie dbał o dzieci, żyły tylko o chlebie
i wodzie. Kiedy Petra zaszła w ciążę po raz pierwszy,
wpadł w gniew i wyrzuuł ją z domu. Później już się nią
nie interesował.
  Vanja, słysząc te słowa, miała wrażenie, że pęka jej
serce.


  Vanja dostała list z domu.

  Kochane dziecko, jest nam przykro, że nie zachowywałaś
się tak, jak życzyła sobie tego babcia. Tak bardzo cieszyliśmy
się na Twój przyjazd latem, ale dowiedzieliśmy się od babci, że
jesteś krnąbrna i odpowiadasz jej w sposób, jaki nie przystoi
młodej pannie. Ojciec i ja bardzo się tym zasmuciliśmy.
  Z listu babci zrozumieliśmy także, że Twoja pomoc
w domu jest jej niezbędna. Bądź więc dobrą dziewczynką,
babcia jest już stara i z trudem daje sobie radę.

  Vanja, przeczytawszy list, rozpłakała się zrezyg-
nowana. Babka wcale nie była bezradna, świetnie
radziła sobie sama. Vanja jednak wiedziała już, gdzie
leży pies pogrzebany: staruszka bała się przebywać
sama. Jej obsesją stali się włamywacze i przestępcy.
Jaką gwarancję bezpieczeństwa mogła stanowić obe-
cność w domu piętnastoletniej dziewczynki, trudno
pojąć, ale jedno zdanie, które przypadkiem wyrwało
się babce, utwierdziło Vanję w przekonaniu, że to
właśnie strach przed samotnaścią dokucza sędziwej
damie.
  Vanji nie pozostawało nic innego, jak błagać rodzi-
ców, by pozwolili jej wrócić do domu. Wgdawało jej
się, że nie przeżyje jeszcze jednej zimy spędzanej
u babki.
  Przez cały miniony rok Vanja śpiewała w kościel-
nym chórze, miała bowiem ładny głos, a babka - zupeł-
nie wyjątkowo - była z tego pawodu niezwykle dumna
z wnuczki. Vanję mniej zachwycały próby chóru, gdyż
dyrygent, kantor, wyraźnie ją sobie upodobał, na co
z kolei krzywo patrzyły inne dziewczęta. Wiedziały, że
Vanja z niechęcią przyjmuje poufałe gesty kantora
i jego ciągłe "Świetnie, kochana Vanju!" Mimo to
jednak sycząc przez zęby nazywały ją pieszczoszką
i wykorzystywały każdą okazję, by jej dokuczyć. Vanji
nie odpowiadała atmosfera panująca w chórze, zwłasz-
cza że zerkał na nią nie tylko kantor. Tenory i basy
także starały się zwrócić na siebie jej uwagę, słały
zalotne spojrzenia i zawsze chętnie ofiarowały się, że
odprowadzą ją do domu po próbie. Vanja nieodmien-
nie jak najuprzejmiej odmawiała i wracała z dziew-
czętami.
  Chór wybierał się na wieś, na koncert w kościele
w południawym Trondelagu. Był sierpień. Vanja, po
długićh dyskusjach z babką, otrzymała ostatecznie
pozwolenie na wyjazd. "Kantor także jedzie z wami
i obiecał, że będzie miał na was, dziewczęta, oko. Nie
dopuści, by zaszło coś nieprzyzwoitego", przyznała
w końcu uspokojona babka.
  Jedyna nieprzyzwoita rzecz, jaka może się wyda-
rzyć, to to, że kantor będzie obmacywać mnie i ze dwie
inne dziewczyny, pomyślala Vanja, ale głośno nie
mogła tego babce powiedzieć. Żarty w domu wdowy
po pastorze były zabranione.
  Wyjeżdżali na trzy dni, dwie noce spędzić mieli na
okazałych plebaniach. Starsze śpiewaczki obiecały do-
pilnować młodszych i pełnać rolę przyzwoitek. Miały
dbać o to, by młode panny nie wymykały się wieczora-
mi ze śpiewakami.
  Mój ty świecie, myślała Vanja. Tak jakby miała
ochotę na nocne eskapady z którymś z tych błysz-
czących od potu, myślących tylko o własnej przyjemno-
ści ważniaków!
  W chórze było także dwóch młodych chłopców
i wszystkie dziewczęta szalały na ich punkcie. Wszyst-
kie, oprócz Vanji, bo ona nie mogła dostrzec nic
interesująeego w maminsynkach z ulizanymi włosami,
którym oczy wychodziły z orbit, kiedy tylko któraś
z dziewcząt pojawiała się w pobliżu.
  W chórze był tylko jeden mężczyzna, z którym
Vanja lubiła rozmawiać. Fritz Torgersen wśród całej tej
świętoszkowatej obłudy wydawał się jedynym normal-
nym człowiekiem. Miał około trzydziestu lat i jak
wszystkich innych zafascynowała go subtelna uroda
Vanji i jej miłe usposobienie. On jednak przynajmniej
potrafił powiedzieć coś rozsądnego, choć tak naprawdę
wcale nie był interesujący. Po prostu zwyczajny,
życzliwy i spokojny.
  Vanja od czasu do czasu zamieniała z nim przelotnie
parę zdań, ale już to wystarczyło, by inne panienki
z chóru chichotały dwuznacznie na ich widok, podej-
rzewając romans, i posyłały jej podczas prób karteczki
z namalowanym serduszkiem i napisem "F.T. + V.L.
= Miłość". Vanja nie miała nawet sił, by się na nie
gniewać, całą historię uważając za niemądrą i dziecinną.
  Ale bardzo cieszyła się na wyjazd. Wspaniale będzie
choć parę dni odpocząć od babki!


  Drugiego dnia, kiedy zakończył się już koncert
w kościele w jednej z dolin południowego Trondelagu,
a ledwie minęło południe, miejscowemu pastorowi
przyszedł do głowy pomysł, że powinni urządzić sobie
pieszą wycieczkę w tej przepięknej okolicy i wybrać się
w góry.
  Nie wszyscy chcieli wziąć w niej udział, ale Vanja
postanowiła jechać. Chęć uczestnictwa zgłosili natych-
miast wszyscy panowie, także i ci, którzy wcześniej
wymawiali się od wycieczki, przedkładając ponad nią
szklaneczkę ponczu na probostwie z dala od czujnych
spojrzeń żon. W góry wybierały się wszystkie młode
panny, ale starsze damy wolały wypić kawę razem
z pastorową.
  Wyruszyli dwoma powozami. Sierpniowy dzień był
ciepły i słoneczny, nastrój wśród wycieczkowiczów
panował wyśmienity. Wykorzystali okazję, by po-
ćwiczyć pieśni, które na otwartej przestrzeni brzmiały
naprawdę pięknie. Może chwilami śpiewali trochę za
głośno, ałe tak cudownie było grzmieć pełnym głosem
w górskim powietrzu.
  Chciałabym tu mieszkać, pomyślała Vanja, kiedy
znaleźli się na wysokim płaskowyżu, gdzie wiał letni
ciepły wuatr, przynosząc aromat nieznanych ziół. W rów-
nych odstępach rozlegało się żałosne, podobne do
dźwięku fletu wołanie siewki, która przelatywała
z miejsca na miejsce obserwując intruzów, ośmielają-
cych się wtargnąć do jej królestwa. Kiedy Vanja
znalazła się wysoko w górach, przeniknęło ją uczucie
własnej wielkości, a jednocześnie pomyślała o małości
człowieka w obliczu tak niesamowitego, przytłaczają-
cego pejzażu. Patrzyła na świat z perspektywy wieczno-
ści, zakręciło jej się od tego w głowie i przeszedł ją
dreszcz jakby rozkoszy. Głosy towarzyszy docierały
z bardzo daleka, wiatr rozwiewał je po równinie.
  I wtedy właśnie Vanja uświadomiła sobie prawdę.
  Znalazła się w miejscu, które kiedyś nazywano
Siedzibą Złych Mocy, była w pobliżu Doliny Ludzi
Lodu!
  Odkrycie to obudziło jej ciekawość.
  Miała teraz okazję zobaczyć zniszczone domostwa
swoich przodkaw. Czytała przecież opisy Doliny i wie-
działa, jak kiedyś wyglądała. Dom Tengela i Silje,
Hanny i Grimara, grób Kolgrima...
  Chórzyści przysiedli na niskiej górskiej trawie i we-
soło gawędziIi. Vanja pobiegła na najbliższe wzgórze
i rozejrzała się dokoła.
  Gdzie? Gdzie...? Nie, to niemożliwe, nie mogła
przecież znaleźć się właśnie w pobliżu...
  No tak, ale...
  Znała z opisu góry otaczające wejście do Doliny.
Z lewej strony powinien znajdować się wierzchołek,
który...
  Tam!
  Tam dalej, na zachodzie. Ach, była tak blisko, tak
blisko, mogła dojrzeć nawet wejście do doliny, resztki
lodowca, który kiedyś tworzył tunel nad rzeką.
  Potrzebne jej były dwie godziny, a wiedziała, że tak
długo chór na pewno nie zabawi w górach.
  Ale co zrobić, by pozwolono jej się oddalić?
  Vanja myślała gorączkowo, miała wrażenie, że zaraz
pęknie jej głowa.
  Wreszcie podeszła do kantora.
  - Czy wolno mi o coś zapytać?
  - Ach, oczywiście, kochana Vanju. Odejdźmy ka-
wałek.
  Pochylił się nad nią i poufale obejmując przez plecy
ramieniem, poprowadził z dala od innych. Rękę trzy-
mał dość nisko, akurat w tym miejscu, gdzie zaczynały
się intymne obszary jej ciała.
  Popatrzyła na śliczne kępki lepnicy, przypominające
maleńkie zielone poduszeczki pokryte jasnoczerwo-
nymi kwiatuszkami.
  - Ja... potrzebuję przez jakiś czas pobyć sama. Moja
dusza cierpi i chciałabym w samotności zwrócić się do
Boga. Tu, pod wysokim niebem, mam wrażenie, że On
jest tak blisko.
  - Bardzo pięknie, Vanju - oświadczył kantor,
przekrzywiając głowę. - Czy chcesz, bym ci towarzy-
szył? Bym pomógł ci odnaleźć drogę do Pana?
  Niech Bóg broni, pomyślała Vanja.
  - Dziękuję, ale muszę poradzić z tym sobie sama.
  Oczy kantora zapłonęły lubieżnie.
  - Czy... zgrzeszyłaś?
  O, nie, nie dam ci powodu do radości.
  - Wszyscy chyba jesteśmy grzeszni - odrzekła
nieśmiało.
  - To prawda, to prawda! Zwierz się swemu przy-
wódcy, nikt więcej się o tym nie dowie.
  Gładził ją po plecach w pełnym wyczekiwania
milczeniu.
  Nie oblizuj się tak, stary dziadu, pomyślała Vanja.
Pewnie zaraz zaczniesz się ślinić?
  - Tak, zgrzeszyłam - westchnęła. - Zjadłam jabłko,
które dostać miała moja nauczycielka.
  Twarz wyraźnie mu się wydłużyła. Vanja zawsze
myślała, że to tylko taki retoryczny zwrot, ale jemu
naprawdę opadła szczęka!
  - I nic więcej? - spytał.
  - Czy to nie wystarczająco straszny grzech? - Vanja
zdołała nawet uronić łezkę. - To przecież
kradzież! Ale mam też inne problemy. Czy mogę
odejść?
  Na twarzy kantora odmalowała się surowość.
  - Oczywiście, idź. Pamiętaj tylko, że wracamy do
wioski o piątej.
  - Niedługo będę z powrotem.


  Osoba nie nawykła do chodzenia po górach nie wie,
że przejrzyste powietrze utrudnia ocenę odległości. To,
co wydawało się z początku krótką przechadzką,
wkrótce okazało się wielką wyprawą. Najpierw Vanja
wędrowała beztrosko, przekonana, że już niebawem
znajdzie się u wejścia do Doliny, kiedy jednak po dość
długim czasie podniosła wzrok, góry pozostawały
nadal równie odległe.
  Łatwo sobie z tym poradzę, pomyślała optymistycz-
nie.
  Chórzystów nie było już widać, zeszła bowiem w dół
w jakąś dolinę otoczoną wzgórzami, a jej towarzysze
siedzieli akurat po dtugiej stronie. Bardzo jej to
odpowiadało, nikt bowiem nie mógł widzieć, w którą
stronę zmierza. Zaczęła teraz maszerować szybkim
krokiem, chwilami podbiegając, zrazumiała bowiem,
że nie ma wcale tak dużo czasu, jak jej się zrazu
wydawało. Postanawiła jednak datrzeć do Doliny
Ludzi Lodu, niech się dzieje co chce, już raczej wolała
później wysłuchać reprymendy i przyjąć karę.
  Miała jedyną szansę ujrzenia Doliny. Babka nigdy
już jej nie wypuści do południowego Trondelagu.
Teraz albo nigdy.
  Ale, ach, jak to daleko! Vanja biegła przez wzgórza,
taplała się w moczarach i bagnistych strumieniach,
przedzierała się przez zarośla karłowatych drzew,
wspinała na skały. Z lękiem spoglądała na słońce. Nie
stało już wcale wysoko, dawno musiała minąć piąta.
W wędrówce towarzyszył Vanji kruk, ciekawie zerkał
na nią, krążąc nad jej głową.
  Vanja odwróciła się raz, ale oddaliła się już tak
bardzo, że nie mogła stwierdzić, czy ktoś z grupy idzie
za nią, czy też nie.
  W każdym razie na pewno byli na nią zagniewani.
Może się bali? Co mogło przydarzyć jej się tu w gór-
skim pustkowiu? Co sobie o niej myśleli?
  W bezgranicznym zapale nie miała jednak czasu na
wyrzuty sumienia. Bez wątpienia zbliżała się do celu,
widziała już śnieg po obu stronach wejścia do doliny
i rzekę wijącą się środkiem, tę rzekę, wzdłuż której
lodowym tunelem musieli posuwać się ludzie, by
dotrzeć do Doliny.
  Odetchnęła z ulgą, ale czekała ją jeszcze długa droga,
trzeba pokonać kolejne wzgórze.
  Za nim leżała Dolina Ludzi Lodu...
  Ta myśl dodała jej otuchy i nowych sił.
  Vanja wdrapywała się na ostatni szczyt. Powoli
zaczął zapadać zmierzch. Nigdy jej tego nie wybaczą,
babka dawie się o wszystkim, w kręgach kościelnych
wybuchnie skandal. Jedna z chórzystek samowolnie
wybrała się na wyprawę w góry! W jakiej sytuacji
postawiła wszystkich innych, nie dotrzymała umowy...
  Nic ją to nie obchodziło. Być może zdawała sobie
sprawę, że jej reakcja jest przejawem buntu przeciw
rygorowi, jakiemu musiała się poddawać przez cały
rok. Tęsknota za wolnością nareszcie znalazła ujście.
Vanję ogarnął entuzjastyczny zapał, którego powodu
nie mogła do końca zrozumieć. Tęsknota za wolnością
nie była jego jedyną przyczyną. Poganiało ją coś
jeszcze.
  I nagle uświadomiła sobie, co to jest. Pochodziła
wszak z Ludzi Lodu, a ta dolina była dla nich
miejscem świętym. Wszyscy pragnęli ujrzeć ją przy-
najmniej raz w życiu. Poczuć swoje korzenie, połą-
czyć się myślą z Tengelem i Silje, Sol, Dagiem i Liv,
pięciorgiem, którzy zdołali ujść z życiem z Doliny
trawionej ogniem,
  Doszła do najwyższego punktu wzniesienia i za-
trzymała się oczarowana.
  Ponieważ znalazła się dość wysoko, rzeka płynęła
pod nią głęboko w dole. Vanja nie dotarła jeszcze do
Doliny, lecz z miejsca, w którym stała, roztaczał się na
nią widok.
  Z daleka dobiegał szum rzeki, wypływającej z nie-
wielkiego jeziora, poza tym dookoła panowała taka
cisza, jakby Ziemia na moment wstrzymała oddech.
Vanja miała wrażenie, że na zawsze opuściła życie
i ludzi i wstąpiła w zaczarowany świat.
  Zbocza gór trwały nieruchomo, zwieńczone ost-
rymi majestatycznymi szczytami.
  Jak tu pięknie! Jaki dziewiczy, nie naruszony pejzaż!
Przyroda mogła się tu rozwijać swobodnie, bez in-
gerencji człowieka. Nad brzegiem jeziora po drugiej
stronie dostrzegła łosia. Spokojnie skubał trawę, chło-
dząc nogi w wodzie. Dwa duże ptaki, pewnie jastrzę-
bie, krążyły z krzykiem nad stromiznami.
  I wtedy Vanja wyczuła coś niezwykłego...
  Pochodziło to od niej samej, a właściwie miała
wrażenie, jakby ktoś starał się włożyć w nią słowa.
Napływały z zewnątrz, ale rozbrzmiewały dopiero w jej
głowie.
  "Chodź", dobiegał ją szept tak ochrypły, że ciarki
przebiegały jej po kręgosłupie. "Chooodź! Podejdź
bliżej, kochana, nie bój się, zejdź niżej w dolinę! To
twoja dolina, wiesz przecież o tym. Chooodź!"
  Głos starał się przemawiać jak najsłodziej, ale Vanja
drżała ze strachu.
  Z daleka, na wysokości, od której kręciło się
w głowie, ujrzała nadlatującego orła, z ogromną
prędkością zbliżającego się do Doliny.
  "Czekam", odzywał się szept w jej wnętrzu. Miała
wrażenie, że nadpływa z Doliny.
  Kto ją wzywa? Nie była w stanie się nad tym
zastanawiać, bo myśli spowiła jej nagle mgła. Bez
oporu zrobiła kilka kroków w dół zbocza w kierunku
Doliny Ludzi Lodu.
  Słońce unosiło się jakby na łodzi z chmur, każda
z nich przybrała inną barwę, jedna była złocista, druga
w kolorze ciemnego bursztynu, inna połyskliwie różo-
wa, a jeszcze inna w odcieniu indygo, obramowana
złotem. W powiettzu czuć już było wieczór.
  Drgnęła, ujrzawszy na tle oszałamiającej feerii kolo-
rów sylwetkę orła. Jak to możliwe, by w tak krótkim
czasie zdołał przemieścić się na taką odległość?
  Ale... czy to na pewno orzeł? Czy ptak potrafi latać
z taką prędkością?
  Z wysoka zanurkował ostro prosto ku ziemi.
  Niezwykłe!
  Monotonny ochrypły głos zakłócił jej obserwowa-
nie ptaka.
  "Nie przychodzisz? Zejdź w dolinę, jeszcze tylko
kilka kroków, a już tu będziesz".
  W następnym momencie powietrze nad nią rozdarł
huk i przewróciła się na ziemię, uderzając się boleśnie.
  - Czyś ty całkiem oszalała? - rozległ się głęboki głos
tuż obok. - Czego ty szukasz w Dolinie Ludzi Lodu?
  - Tamlin! - krzyknęła wstrząśnięta i uszczęśliwiona
zarazem.
  Nie miał czasu, by jej odpowiedzieć. Porwał ją ze
sobą, trzymając za rękę zmusił do jak najszybszego
biegu. Niczym szaleńcy pędzili ku równinie, byle tylko
znaleźć się jak najdalej od Doliny. Tamlin nie dotykał
stopami zbocza, jego wielkie skrzydła pomagały im
przemieszczać się w dzikim pędzie, ale Vanja nie była
w stanie dotrzymywać mu kroku. Tamlin już miał
podnieść ją w górę, kiedy powiettze rozdarł ryk
wściekłości i otoczył ich podmuch wichru, cuchnącego
ohydną zgnilizną.
  Vanja usłyszała krzyk Tamlina i demon, pociągając
za sobą dziewczynę, runął na ziemię, powalony jakby
potężnym ciosem. Zaczęli toczyć się w dół po stromym
zboczu, raz wpadli w zaspę śnieżną i Vanja zdążyła
zauważyć, że biały puch zabarwił się ciemną czerwienią
krwi Tamlina. Z lękiem wykrzyknęła jego imię.
  W końcu saraszliwa gonitwa dobiegła końca. Tam-
lin leżał na ziemi, wijąc się z bólu, Vanja całe ciało miała
potłuczone. Z łokci i dłoni spływała krew.
  - Tamlin? Tamlinie, najdroższy, jak się miewasz?
  Odpowiedział jej tylko spojrzeniem. Jego oczy
jarzyły się zielono z wściekłości.
  - Musimy stąd odejść - łkała Vanja. - To był on,
prawda? On może cię zabić! A może demonów się nie
uśmierca, tylko unicestwia?
  Tamlin z wysiłkiem uniósł się na łokciu.
  - Jego moc nie sięga aż tutaj, tu jesteśmy bez-
pieczni. Ale czego, u diabła, tam szukałaś? Nie sądzi-
łem, że uda mi się dotrzeć na czas. Ciebie zabiłby
natychmiast.
  Ułożyła się przy nim, tuląc głowę do jego piersi.
  - Tak bardzo za tobą tęskniłam, Tamlinie. Proszę,
nie dokuczaj mi w snach, ja przecież nie chciałam
wyjeżdżać, tak bardzo pragnę wrócić do domu, ale mi
nie pozwalają!
  Mocno chwycił ją za włosy i zmusił, by na niego
popatrzyła. Dostrzegła teraz to, czego przedtem nie
zdążyła zauważyć: Tamlin był już dorosłym mężczyzną,
o wiele wyższym od niej. Na twarzy malował mu się
całkiem inny wyraz.
  W oczach pojawiło się coś, czego wcześniej nigdy
nie dostrzegała. Cierpienie, a może nawet głęboka
rozpacz? Poznała przyczynę, a raczej on sam ją jej
zdradził. Nie wiedziała, czy ma w nią wierzyć, czy też
nie.
  - Wszystko zniszczyłaś, rozumiesz? Muszę regular-
nie przybywać do Doliny Ludzi Lodu, by donieść
memu władcy, czego się o was wszystkich dowiedzia-
łem. Jak to będzie teraz możliwe? Spadnie na mnie
potworna kara. Widziałaś, czego potrafił dokonać
samym swoim oddechem! Miałaś rację mówiąc, że
demona nie można zabić, ale można go unicestwić.
Owszem, jeśli ma się dostateczną moc. A tego dnia,
kiedy on się obudzi, jego moc nie będzie miała granic.
  - Ale na razie nie ma jeszcze dość sił? - spytała
z nadzieją.
  - Co ja o tym wiem? Wiem jedynie, że przez twoją
przeklętą bezmyślność grozi mi śmiertelne niebez-
pieczeństwo.
  Ale uratowałeś mi życie, pomyślała. Co to ma
właściwie znaczyć, Tamlinie?
  - Czy musisz być mu posłuszny?
  Potrząsnął nią.
  - To zaszczyt dla mnie, czy tego nie pojmujesz?
Zostałem wybrany spośród demonów. My, Demony
Nocy, wszyscy jesteśmy jego sługami i wielbimy go.
  - Ale go nie kochacie - stwierdziła Vanja, tyle
bowiem zdołała wyczuć. - Tamlinie, ty okropnie
krwawisz, pozwól opatrzeć mi rany.
  Dostrzegła, że osłabł z upływu krwi, i choć ostro
protestował, pozwolił, by zdjęła halkę i porwała ją na
bandaże. Na ramieniu miał dużą ranę, jakby zanieczysz-
czoną od oddechu Tengela Złego. Vanja przemyła ją
wodą ze źródła i obwiązała starannie.
  Kiedy się tym zajmowała, Tamlin milczał. Sprawiał
wrażenie, jakby pochłonęły go mroczne myśli, jakby
jego dusza rozdzierała się na dwoje. Jeśli, oczywiście,
demony w ogóle mają coś na kształt duszy. Vanja
gotowa była przysiąc, że tak jest.
  Kiedy uporała się z bandażowaniem, Tamlin wstał,
a ona poszła w jego ślady i dopiero teraz zobaczyła, jak
naprawdę wysoki i męski jest jej wychowanek. Z odro-
biną smutku zauważyła, że nadal używa jej białej
apaszki jako przepaski na biodra. Tamlin dostrzegł jej
spojrzenie i uśmiechnął się.
  - Jesteś taki wycieńczony, Tamlinie - rzekła zanie-
pokojona. - Jak sobie poradzisz?
  - Nie w takich sytuacjach potrafię sobie dać radę
- odparł, biorąc ją na ręce. - Szukają cię, zaniosę cię
bliżej.
  - Nie wolno ci latać w takim stanie! - zaprotestowała
przerażona, kiedy uniósł się z ziemi. - Co oni powiedzą,
kiedy zobaczą mnie żeglującą w przestworzach?
  - Będę się trzymać blisko ziemi - roześmiał się
i z prędkością wiatru poszybowali nad równiną.
  Vanja objęła go i delikatnie pocałowała w policzek.
  - Dziękuję, że przyleciałeś, Tamlinie.
  - Skończ z tymi dyrdymałami - parsknął ze złością,
ale Vanji wydawało się, że w kącikach jego ust
dostrzega cień uśmiechu.
  Posadził ją na ziemi tuż przy zaroślach.
  - Powiedz, że straciłaś przytomność albo że gonił
cię niedźwiedź. Rób co chcesz - oznajmił na pozór
obojętnym tonem. Nie patrzył już na nią więcej.
- I wracaj do domu jak najprędzej - dokończył oschle,
wzbijając się do lotu.
  Ze sposobu, w jaki frunął, Vanja poznała, że rana
musi być poważna. Bił skrzydłami ciężko, z wyraźnym
wysiłkiem.
  - Och, Tamlinie - szepnęła zasmucona.
  Z dala dobiegły ją rozproszone głosy:
  - Vanja! Vanju! Gdzie jesteś?
  - Tutaj - odparła, przygotowana na potok wymó-
wek i połajań. Trudno, nic nie szkodzi. Spotkała
przecież Tamlina!
  Odnalazł ją Fritz Torgersen. Przybiegł pędem.
  - Ona jest tutaj! - wołał biegnąc. Kątem oka Vanja
zobaczyła, że Tamlin wyczekująco zawisł w powietrzu.
- Kochana, najdroższa Vanju, gdzież tyś się podziewa-
ła? - wykrzyknął Fritz, tuląc ją mocno do siebie
i okrywając jej twarz pocałunkami. - Tak bardzo się
bałem...
  - Zlękłam się niedźwiedzia i odeszłam za daleko
- mruknęła pod nosem. Nie spodziewała się tak
gwałtownej reakcji ze strony kolegi z chóru i czuła się
nieprzyjemnie zaskoczona.
  - Niedźwiedzia? - powtórzył ze strachem w głosie.
- Tu w pobli...
  Nie zdołał dokończyć słowa, bo nagły cios, po
którym gwiazdy pokazały mu się w oczach, powalił go
na ziemię. Fritz stracił przytomność.
  - Ależ, Tamlinie! - syknęła wzburzona Vanja, ale
demon znikał już nad wzgórzami. Wydawało się, że leci
teraz pewniej.
  - Ratunku! - krzyknęła Vanja w stronę tych wszys-
tkich, którzy zmierzali ku niej. - Niedźwiedź rzucił się
na Fritza, przez cały czas się przed nim chowałam, ale
teraz nas dopadł i...
  Gwałtownie się przed nią zatrzymali.
  - Niedźwiedź? - pisnął ktoś.
  - Tak, umknął w zarośla. Chodźcie, pomóżcie mi,
nie poradzę sobie z Fritzem, a musimy stąd uciekać.
Szybko!
  Panny krzycząc przeraźliwie pobiegły na miejsce
zbiórki, kantor ruszył za nimi, ale kilku mężczyzn
postanowiło "narazić życie" i pomogło oszołomio-
nemu Fritzowi stanąć na nogi.
  - Niedźwiedź... - wymamrotał niewyraźnie.
  - Tak, tak - odparł jeden ze śpiewaków. - Szybko,
musimy dotrzeć do powozu!
  Pociągnęli go za sobą.
  Vanja spieszyła za nimi. Obejdzie się teraz bez
wymówek, ale to i tak nie miało znaczenia.
  Najważniejsze, że zobaczyła Tamlina. Trzymał ją
w ramionach, zbyt słaby, by zrobić coś więcej po tym,
jak uratował ją od szponów Tengela Złego.
  Czuła niepomiemą wdzięczność, a!e...
  Myślała tylko o jednym:
  Tamlin był o nią zazdrosny!
  Jakaż cudowna, wspaniała, fantastyczna myśl!






        ROZDZIAŁ VI


  Od tego dnia sny Vanji pozostawiono w spokoju.
  Żaden Demon Nocy nie dręczył jej już koszmarami.
Z początku bardzo ją to cieszyło. Radowało ją całe dwa
miesiące.
  Potem zaczęła się bać.
  Tamlinie, Tamlinie, gdzie jesteś, co się z tobą stało?
Co zrobił z tobą twój zły władca, czy już nie istniejesz?
  Ta myśl była nieznośna.
  Wcześniej nigdy nawet do głowy jej nie przyszło, że
potężnym władcą, którego wielbił Tamlin i inne
Demony Nocy, był Tengel Zły. Tamlin często wspomi-
nał o swym panu, ale nigdy nie wymienił jego imienia.
Trudno było zrozumieć, co się za tym kryje, i ogromnie
bolała ją świadomość, że Tamlin w imieniu Tengela
Złego szpiegował ich rodzinę.
  Musiała jednak przyznać, że nie robił tego z własnej
inicjatywy.
  Pewnego wieczoru, już gotowa do snu, siedziała
przy oknie. Z nocnego nieba powoli sypały się płatki
śniegu. Dziewczyna była zasmucona, jak zwykle tęsk-
niąc za domem. Babka w ostatnim półroczu złagod-
niała, Vanja nie wiedziała, co spowodowało tę zmianę,
przypuszczała jednak, że to wyrzuty sumienia. Wnucz-
ka oskarżyła ją przecież wprost o to, że zawiodła własną
córkę Agnetę, a kiedy gazety nie przestawały wy-
chwalać bohaterskiego zachowania Vanji nad brzegiem
fiordu, babce pozostała niewiele argumentów przeciw
wnuczce.
  W ten ciężki od smutku zimowy wieczór przypadały
urodziny Vanji. Uczczono je tortem, podarunkami
i listem z domu. Teraz dzień miał się już ku końcowi,
Vanja przebrała się nawet w nocną koszulę, ale nie
mogła się położyć, jeszcze nie.
  Nieposłuszeństwo, jakie okazała w górach uszło jej
płazem; wszyscy uwierzyli w historię z niedźwiedziem.
Fritz Torgersen doznał wstrząsu mózgu i sam był
przekonany, że zaatakował go dziki zwierz. Vanja
z własnej inicjatywy odwiedziła go w szpitalu i zaniosła
bukiecik kwiatków, które babka pozwoliła jej zerwać
z doniczek. Fritz ogromnie się wzruszył jej wizytą
i niestety uznał, że Vanja żywi doń szczególne uczucia.
Przez kilka dni sytuacja była dość kłopotliwa. Wreszcie
Vanja postanowiła zwrócić się z prośbą o pomoc do
babki. Dostojna stara dama zaprosiła Fritza do domu
(Vanja na czas tej wizyty ukryła się w swoim pokoju)
i niedwuznacznie dała mu do zrozumienia, że trzydzie-
stolatkowi nie wypada umizgać się do piętnastoletniej
panienki. Fritz zrozumiał to natychmiast i czerwony jak
burak usiłował wyjaśniać, że żywi dla Vanji uczucia
jedynie przyjacielskie, babka jednak patrząc na niego
surowo oświadczyła, że młody człowiek sam nie wie, co
mówi. Fritz opuścił dom pastorowej bardzo przygaszo-
ny.
  W oczach babki Vanja urosła po tym epizodzie i jej
drugi rok pobytu w Trondheim był zdecydowanie
mniej nieznośny od pierwszego.
  Z jednym tylko wyjątkiem: Tamlinem. To prawda,
przez pierwszy rok dręczył ją, ale przynajmniej był.
W koszmarach sennych.
  Vanja niechętnie położyła się do łóżka. Wsunęła się
między po zimowemu lodowate prześcieradła i ciężko
westchnęła.
  - Tamlin - szepnęła cicho w mrok. - Tamlinie,
przyjdź do mnie dziś w nocy. Nie poskarżę się,
nawet jeśli wytargasz mnie za uszy czy narobisz
mi siniaków, bylebyś przybył! Obym tylko wiedzia-
ła, czy jeszcze istniejesz, czy nie zostałeś unicest-
wiony przez tego potwora, mojego przodka. Przy-
bądź i wyjaśnij, o co w tym wszystkim chodzi.
Ty nie możesz być jego pomocnikiem, nie możesz!
Nie ty!
  Noc jednak pozostawała niema. W oddali ruszał
tramwaj konny. Vanja słyszała, że od następnego roku
również w Trondheim zamierzano wprowadzić elekt-
ryczne tramwaje. Widziała już podobne pojazdy
w Christianii, a teraz miały zawitać i tutaj.
  Myśli wirowały jej w głowie. Z wolna zapadała
w sen.
  Tej nocy przybył do niej Tamlin, ale nie męczył jej
w koszmarach, natomiast spotkanie z nim bardzo ją
zasmuciło. Płakała przez sen.
  Przyszedł do niej, ale także był posępny.
  - Czy masz jakiegoś przyjaciela, Vanju? - zapytał.
  - Nie - odparła. - Jak mogłabym się zakochać
w ludzkim mężczyźnie, kiedy spotkałam ciebie? Tamli-
nie, opowiedz mi o Tengelu Złym! Dlaczego jesteś jego
poddanym?
  Trudno jej było się zorientować, gdzie znajdowali
się w tym śnie. Panował niebieskawy półmrok, nie
rozpoznawała żadnych przedmiotów, mogących na-
prowadzić ją na jakiś ślad, był tylko Tamlin, który
przykucnął przed nią. Ona sama klęczała z opusz-
czonymi rękami. Tamlin schował głowę w dłoniach,
łokcie wsparł o kolana.
  - Moc mego władcy jest słaba, dopóki pogrążony
jest we śnie - powiedział.
  - O tym wiemy. Jak długo będzie tak leżał?
  - Na zawsze, taką wszyscy mamy nadzieję. Ale
kiedy wędrował po Ziemi, przybył do siedzib Demo-
nów Nocy i podporządkował nas sobie. Wielbimy go
więc jako boga i potrafi nas zmusić do wszystkiego,
większość z nas bowiem kocha go i jego przesłanie. Ale
nie należy do nich moja matka, Lilith...
  Vanja słyszała o niej, milczała jednak i czekała na
dalszy ciąg opowieści.
  - Ponieważ nie chciała mu się poddać, zmusił ją, by
spłodziła dziecko, które pilnowałoby Ludzi Lodu. On
sam czuł się już ogromnie zmęczony ciągłym kont-
rolowaniem waszych poczynań przez stulecia.
  Vanja przez sen uśmiechnęła się z satysfakcją.
  - Tym dzieckiem byłem ja - ciągnął Tamlin. - Zo-
stałem umieszczony w waszym domu, dalszy ciąg już
znasz.
  - Co się z tobą działo latem, Tamlinie? Gdzie się
podziewałeś?
  - Byłem w Lipowej Alei, pilnowałem wszystkich jej
mieszkańców. Ale nie mogłem składać raportów w Do-
linie Ludzi Lodu, wiedziałem bowiem, że on unicest-
wiłby mnie, biorąc odwet za to, że się wtrąciłem, kiedy
miał zamiar z tobą skończyć. Poprosiłem innego
demona, by za mnie poleciał do Doliny i przekazał mu,
czego się dowiedziałem.
  - A co ze mną? Czy i o mnie wspomniałeś w swoim
raporcie?
  - Nie. Powiedziałem tamtemu demonowi, że nie
żyjesz.
  Vanja zadrżała.
  - A więc Tengel Zły nie wie, że ja jeszcze istnieję?
  - Trudno powiedzieć, Vanju. Mam nadzieję, że on
o niczym nie wie. Trzymaj się z daleka od Doliny Ludzi
Lodu!
  - Nie musisz mi o tym przypominać. Rozumiem, że
ze względu na mnie nie wypełniłeś swego zadania, nie
tylko wtedy w Dolinie, lecz także i później. Nie potrafię
wyrazić swojej wdzięczności dla ciebie.
  Te słowa najwyraźniej go zirytowały.
  - Nie bądź wdzięczna, do stu czartów! Zrobiłem to,
by ułatwić sobie życie. Trudno jest utrzymać w ryzach
kogoś, kto przebywa tak daleko od Lipowej Alei. Mam
absolutnie dość zajęcia z tymi, którzy tam mieszkalą.
Chcesz, bym się z tobą trochę zabawił?
  Wyciągnął dłoń zakończoną strasznymi pazurami
- które, o dziwo, nie wyglądały już jak szpony, lecz
jak prawdziwe ludzkie paznokcie - i objął nią kark
dziewczyny. Przyciągnął ją do siebie bliżej.
  - Nie, Tamlinie, bardzo proszę, przestań!
  - Dlaczego?
  - Dlatego, że tylko mnie rozdrażniasz, a później
zostawiasz w takim stanie, rozedrganą, nie chcę!
  - Ale ja chcę. Miło patrzeć, kiedy jesteś taka
podniecona. To tylko sen, Vanju.
  - Nie - poprosiła, ale już dłużej nie potrafiła się
sprzeciwiać. Zobaczyła, że Tamlin zdejmuje przepaskę
z bioder. Zalała ją fala gorąca, nie było bowiem żadnych
wątpliwości, że ma ochotę na igraszki.
  Tamlin zachichotał, a Vanja jęknęła zrozpaczona.
Wiedziała, że pozostawi ją samej sobie, kiedy będzie
oczekiwać od niego pełnego zbliżenia. Mimo to ułożyła
się na plecach i pozwoliła, by językiem pieścił najczul-
szy punkt jej ciała.
  W tym momencie na dole zadzwonił dzwonek do
wejściowych drzwi.
  Wanja w jednej chwili się przebudziła, zorientowała
się, że leży na wznak z rozchylonymi nogami i z dłońmi
przesuwającynu się po wewnętrznej sttonie ud. Tamlin
oczywiście zniknął, a za drzwiami roztegł się, głos
babki:
  - Ależ droga pani Nilsen, co się stało? Już prawie
północ!
  Sąsiadka podniesionym głosem oznajmiła, że jej mąż
ma kłopoty z oddychaniem. Czy pastorowa byłaby tak
dobra i zatelefonowała po doktora?
  Vanja odetchnęła z ulgą. Czy można odczuwać ulgę
na wieść o chorobie innego człowieka?
  Tak jednak właśnie było, choć Vanja wiedziała, że
można jej zarzucić brak serca i bezwstydność.
  A mimo wszystko tęskniła za swoim demonem.


  Wiosenny semestr w roku 1900 upływał szybko, bo
tym razem babka obiecała, że Vanja latem pojedzie do
domu. Na stałe, nie będzie musiała już wracać, ponie-
waż mąż pani Nilsen zmarł i dwie wdowy postanowiły
zamieszkać razem, by być sobie wzajemnie wsparciem
wówczas, gdy ogarniał je strach przed włamywaczami,
rozbójnikami i innymi złoczyńcami.
  Vanja osiągnęła już wiek szesnastu lat i zaczęła
oglądać się za chłopcami, co było nie do uniknięcia.
Koleżanki z klasy o niczym innym nie rozmawiały,
a Vanja miała wśród dziewcząt największe powodze-
nie. Wyrosła na prawdziwą piękność, a paplanina
koleżanek okazała się zaraźliwa, od czasu do czasu
wmawiała więc sobie, że zakochała się w tym czy innym
młodzieniaszku, który okazywał jej względy.
  Wszelkie jej miłostki prędko jednak umierały
śmiercią naturalną. Zadurzeni chłopcy towarzyszyli
jej w drodze ze szkoły do domu, a Vanja, pławiąc się
w ich podziwie, rozkwitała... I nic więcej z tego nie
wynikało.
  Uznawała ich bowiem za nieznośnie dziecinnych
i głupich, i tak beznadziejnie przeciętnych. Przypat-
rywała się im ukradkiem i dochodziła do wniosku,
że niewiele mają w sobie z mężczyzny. Nie padobały
jej się ich białe jak mleko ręce i twarze - miękkie,
zupełnie bez wyrazu. A ich głupia gadanina tylko ją
irytowała.
  Nigdy więc do niczego nie doszło. Vanja pragnęła
czegoś, co naprawdę porwałoby jej duszę i ciało.
  Babka, dumna, że wnuczka potrafi utrzymać zalot-
ników na dystans, chwaliła ją jako porządną i cnotliwą.
  Biedna babcia, gdyby tylko wiedziała!


  Demon Nocy mknął przez potworne siedziby kosz-
marów sennych. Tym razem, tak jak i ostatnio, nikt go
nie witał. Przerażające postaci na jego wydok odwracały
straszliwe oblicza.
  Nikt nie chciał z nim rozmawiać. Tamlin wiedział
o tym. Wiedział, że został odrzucony.
  W bramie wiodącej da najniższej groty strażnicy
także odwrócili głowy. Tamlin parsknął coś ze złością
i wszedł do środka.
  Skupieni wokół podwyższenia tronowego odwróci-
li się, by sprawdzić, kto przybywa, po czym umilkli. Ich
twarze znieruchomiały, zobojętniały.
  Wreszcie przemówił przywódca starszyzny:
  - Podejdź bliżej, ty, który nas zhańbiłeś! Roz-
gniewałeś naszego mistrza. Czego tu chcesz?
  Tamlin zacisnął zęby.
  - Chcę złożyć raport, jak zawsze.
  - Możesz to zrobić później. Po tym, jak byłeś tu
ostatnio, rozważaliśmy twoją sprawę.
  Czekał.
  - Twoje przestępstwo jest wielkie, ty, który wśród
ludzi zwiesz się Tamlinem. My nazywaliśmy cię
Ten-który-miał-szczęście-by-zostać-wybranym. Nad-
użyłeś zaufania naszego pana. Nie twoją sprawą jest
decydować, którego z ludzi on zniszczy. Rozkazał, abyś
tym razem osobiście stawił się na rozmowę.
  - Nie - odparł Tamlin. - On mnie unicestwi, wiem
o tym.
  - Czy nie zasłużyłeś na to?
  Tamlin nie odpowiedział.
  Naprzód wystąpiła Lilith.
  - Mój synu, demon nie obcuje z kobietą ludzkiego
rodu, chyba wiesz o tym?
  - A czy ty sama, matko, kiedyś tego nie robiłaś?
  Kąciki ust Lilith zadrgały.
  - To było co innego. Adam był sam na Ziemi.
Potrzebował mnie.
  - Nie robię nic poza tym, co przystoi demonom
- oświadczył. - Dręczyłem ją, nienawidziłem, rozdraż-
niałem, doprowadzałem do szaleństwa. A teraz ją
uśmierciłem. Czy to nie wystarczy?
  Lilith uśmiechnęła się kwaśno.
  Tamlin czuł się nieswojo. Wokół niego w niszach
i rozmaitych zagłębieniaeh skalnych tkwiły przerażają-
ce istoty i z sykiem buchały trującymi wyziewami. Po
podłodze wiły się wężowidła o ludzkich głowach
- zaiste, straszliwy widok! - a w dodatku teraz
spoglądały nań z pogardą i wstrętem. Wszystkie istoty
zgromadzone tutaj były wiernymi sługami Tengela
Złego. Jemu także się wydawało, że nim jest, zlecone
mu zadanie zawsze napełniało go dumą. Ileż to razy
przeklinał chwilę słabości, kiedy pognał do Doliny
Ludzi Lodu, by odciągnąć stamtąd tę przeklętą Vanję?
Nienawiść ku niej, jaka później się w nim narodziła, nie
znała granic, a teraz jeszcze wyklęło go własne plemię
i Tengel Zły. Wszystko z powodu tej dziewczyny!
  Starszy demon, który zwykle mu pomagał, wystąpił
naprzód i rzekł:
  - Twierdzisz, że zabiłeś to ludzkie dziecko. Prawdą
jest, że nie ma jej wśród Ludzi Lodu w Lipowej Ałei.
Czego więc się boisz? Dlaczego sam nie możesz spotkać
się z naszym panem i władcą?
  - Wiem, że on mnie unicestwi, tak mi groził! Jego
nienawiść i żądza zemsty nie mają granic. Dlatego
proszę, byś jeszcze raz udał się do niego w moim
imieniu. Przekażę ci wszystkie informacje o Ludziach
Lodu.
  Starszy demon zawahał się.
  - Jego gniew dosięgnie i mnie, dabrze o tym wiesz.
Nie spodoba mu się, że przychodzę zamiast ciebie.
  - A więc nie schodź w Dolinę! Wołaj do niego ze
zboczy, z bezpiecznego miejsca, do którego nie sięga
jego straszliwy duch. Obiecuję, że będzie to ostatnia
przysługa, jaką mi wyświadczysz. Następnym razem
pójdę już sam.
  - Ja nie wyświadczam ci przysługi, przekIęty! De-
cyduję się na to wyłącznie przez pokorny podziw dla
naszego mistrza. Oby jego cielesna powłoka wkrótce
powróciła na Ziemię!
  Inni na znak zgody pokiwali głowami.
  Tamlin podziękował swemu pomocnikowi, skłonił
się i zawrócił.
  Lilith, jego matka, odprowadziła go do bram groty.
  - Wiem, że jej nie uśmierciłeś, synu - powiedziała
prędko i cicho, by nikt inny jej nie słyszał. - Czytam to
w twoich oczach. Ale powinieneś to uczynić, i to jak
najszybciej, inaczej źle będzie z tobą.
  Tamlin nie odpowiedział.
  Lilith ciągnęła:
  - Żaden człowiek, który żyje na Ziemi, nie jest
dla ciebie, pamiętaj o tym. JeśIi jej pragniesz, masz
trzy wyjścia: zapomnij o niej, tak jakby nigdy nie
istniała! Albo zabij ją natychmiast, to najlepsze roz-
wiązanie. A jeśli musisz zaspokoić swe pożądanie,
uczyń to, ale wiesz, że ona nie może cię przyjąć, jest
przecież zwykłą śmiertelnicą. Opanowany żądzą ro-
zerwiesz ją na strzępy i w ten sposób także do-
prowadzisz do jej śmierci. Ona zagraża nam wszyst-
kim, odbierz jej życie w taki sposób, w jaki sam
chcesz!
  Tamlin odwrócił się ku Lilith, wzrok miał pełen
zadumy.
  - Sądzę, że ona nie jest zwykłą śmiertelnicą, potężna
matko!
  Lilith zmarszczyła brwi.
  - Co sprawia, że tak myślisz?
  - Czy obiecasz dochować tajemnicy?
  - Obiecuję.
  - Ona mnie widzi.
  Przepiękne oczy LiIith rozszerzyły się ze zdumienia.
Na długą chwilę zaniemówiła, aż wreszcie zapytała:
  - Czy tak było zawsze?
  - Tak, od momentu, gdy byłem jeszcze małym,
szarym jajeczkiem.
  LiIith powiedziała z namysłem:
  - A więc dowiedz się, kim ona jest! Wiem, że
Ludzie Lodu są wyjątkowi, ale nie do tego stopnia!
Nikt nie może wiedzieć, że ona jeszcze żyje, a zwłaszcza
nasz władca, i nigdy już nie stawiaj się przed nim
w Dolinie Ludzi Lodu! Dowiedz się, kim ona jest,
i przekaż mi nowiny jak najprędzej!
  - A więc mam jej nie zabijać?
  - Jeszcze nie. Najpierw musimy poznać prawdę.
  - Jest jeszcze jeden, potężna matko.
  - O kim myślisz?
  - Nasz pan, który leży uśpiony i posyła do Doliny
Ludzi Lodu jedynie swego ducha, boi się kogoś.
  - Jej? Dziewczyny?
  - Nie, nie. Chociaż... On damyśla się, jak sądzę, że
ona jest kimś szczególnym, ponieważ pragnął jej
śmierci. Nie, kazał kiedyś mnie i nam wszystkim...
  - Tak, to prawda - przerwała mu Lilith. - Wspo-
mniałeś o tym. Poleciłeś nam mieć oczy otwarte. I jeden
z nas znał owego nieznanego, który skrywa się przed
naszym mistrzem, to prawda. Postanowiliśmy się w to
nie mieszać, uznaliśmy, że to nie nasza spsawa. Mój
synu, teraz na ziemi dzieją się rzeczy, których my,
demony, nie rozumiemy. Pilnuj dobrze dziewczyny!
Podtrzymuj to, co powiedziałeś o jej śmierci, i wyciąg-
nij z niej wszystko, potrafisz to. Jeśli dowiesz się
czegokolwiek o tym nieznanym, chcę to usłyszeć! Nasz
towarzysz, który go poznał, nigdy nie zdradził się ani
słowem. Ale ja jestem ciekawa - zakończyła, uśmiecha-
jąc się krzywo.
  - A jeśli zdradzisz nieznanego naszemu panu?
  - Nie uczynię tego, mój synu. Jestem niewolnicą
Tengela Złego, ale i poddany może mieć własne
pragnienia. Nikt nie może całkiem zniewolić Lilith.
  Dumnie uniosła głowę. Tamlin skłonił się jej głębo-
ko i wyruszył w powrotną drogę. Niełatwo mu było
wydostać się znowu na powierzchnię Ziemi, zewsząd
wypadały pomniejsze demony i rzucały się na niego,
wbijały w niego szpony, drapały i kąsały, ponieważ
swoją zdradą wzbudził powszechną nienawiść. Olb-
rzymie potwory z najstraszniejszych koszmarów dzieci
zagrodziły mu dragę, węże długie i cienkie jak wijące
się rzemienie siekły go niczym uderzenia bata, roz-
rywając skórę na piersiach, a cuchnące opary prze-
słaniały mu drogę.
  Kiedy wreszcie zdołał się wydostać, był komplet-
nie wycieńczony. Odleciał spory kawałek od grot
strachu, aż wreszcie dotarł do lasu na odludziu. Tam
opadł na ziemię, chcąc obejrzeć swe rany. Tamlin,
demon, który nigdzie nie miał swego miejsca, ani
w krainie koszmarów, ani w świecie ludzi. Odrzuco-
ng przez wszystkich...
  - Przeklęta dziewucho! - syknął przez zęby. - Usu-
nę cię z zastępów żywych! Naprawdę wydaje ci się, że
chcę z tobą zaspokoić żądzę? Podniecę cię tak jak
zwykle, aż nie będziesz w stanie więcej znieść, a kiedy
będziesz gotowa, by przyjąć mnie w siebie, zadam ci
śmiertelny cios! Bo mnie nie jesteś potrzebna do
niczego innego, jak do zadawania ci cierpień. Nigdy,
przenigdy cię nie zaspokoję!
  Z rozkoszą myślał o chwili, kiedy zakończy jej życie.
Nie wiedział jeszcze, czy zgładzi ją nożem, gołymi
rękami czy też za pomocą czarów, był jednak pewien, że
będzie to rozkoszna chwila.


  Vanja odnosiła wrażenie, że powrotna podróż do
Lipowej Alei ciągnie się przez całą wieczność. Ach,
jakże tęskniła za domem! Ojciec, matka, cała rodzina,
wszystkie zwierzęta...
  Matka ojca, babcia Belinda, zmarła na przedwiośniu.
Jej śmierć wszyscy właściwie przyjęli z ulgą. Ostatnie
lata życia miała bardzo ciężkie, leżała jak zwiędła
roślina, nie wiedząc nic o otaczającym ją świecie, nie
poznając nikogo z najbliższych.
  Agneta napisała, że Vanja będzie miała teraz tylko
dla siebie całą część domu odziedziczaną po dziadkach.
  Nie wiedziała, co ma o tym myśleć. Powinna się
chyba cieszyć, ale co będzie, jeśli pewien ktoś jej nie
odnajdzie? Może przywiązany był do jej dawnego
pokoju? Ciekawe zresztą, kto przejmie go po niej...
  Takie myśli krążyły jej po głowie, kiedy zniecierp-
liwiona przyglądała się umykającemu krajobrazowi.
  Wiedziała, że Christoffera nie zastanie w domu.
Matka pisała, że wykształcił się już na lekarza i miał
objąć posadę w Lillehammer. A Benedikte i małego
Andre na dwa tygodnie zaprosiła do Christianii
koleżanka. W tym momencie więc w Lipowej Alei
przebywali tylko rodzice. Oczywiście Malin i Per
mieszkali w swojej willi, ale położona była ona nieco
dalej.
  Dwa lata... Dwa lata Vanja spędziła poza domem.
Wiele się tam zmieniło, to pewne.
  Czy on nadal tam będzie?
  Nie widziała go od tamtej nocy, kiedy zawitał do jej
snu. Do snu, przerwanego przez dźwięk dzwonka.
Najwyraźniej znudził się nią, nie mogła zresztą mieć mu
tego za złe po tym, na co naraziła go w Dolinie Ludzi
Lodu.
  Ale czy był nadal w Lipowej Alei?
  Czy wykonał już swoje zadanie? Może dlatego już
więcej się nie pokazał?
  Czy nigdy już go nie ujrzy?
  Muszę znaleźć jakiegoś przyjaciela, myślała zde-
sperowana. Nie można wypłakiwać sobie oczu za
demonem, zwłaszcza za tak złośliwą istotą jak Tamlin.
Ale przecież wszystkie demony są z natury złe.
  Nie mogła jednak nic na to poradzić: z głębokim
żalem wspomtnała lata, jakie spędzili razem mieszkając
w jej pokoiku. Obserwowała, jak dorasta - upłynęło
już szcść lat od chwili, gdy po raz pierwszy ujrzała szare
jajeczko czy kłębek. Później uważała, że przypomina
jaszczurkę, wspinającą się po ścianach.
  Jak prędko dorósł! Ostatnio, kiedy go widziała, był
mężczyzną, wyzywającym, niebezpiecznym...
  A jeśii nigdy już go nie zobaczy?


  Matka i ojciec nie posiadali się ze szczęścia, że znów
mają córkę w domu. Mówili jedno przez drugie. Vanja
właściwie nie miała kiedy zdjąć okrycia, bo chcieli od
razu zademonstrować wszelkie zmiany, jakie po jej
wyjeździe zostały zaprowadzone w domu. Pytali, jak
minęła podróż, ale pobytu u babki nie komentowali.
Z jej licznych listów wiedzieli bowiem, że córka bardzo
źle się tam czuła, i wiele razy gorzko żałowali, że
odesłali ją z domu. Oczywiście zrobili to dla jej dobra,
i rzeczywiście Vanja wyglądała teraz o wiele zdrowiej,
w szkole szło jej świetnie, ale...
  Nie, nie chcieli o tym mówić. Tak wielką przykrość
sprawiała im świadomość, że córka bardzo źle zniosła
rozłąkę z domem.
  Od razu chcieli pokazać Vanji przeznaczoną dla niej
nową część domu, ale dziewczyna wolała najpierw
obejrzeć swój stary pokój.
  - Och, oczywiście, ale bądź przygotowana na to, że
wygląda on całkiem inaczej niż kiedyś - uprzedziła ją
matka. - Przenieśliśmy wszystkie twoje rzeczy do
części domu dziadków, a w twoim pokoiu mieszka
teraz Andre.
  Andre? Mój Boże, taki mały chłopiec!
  - Dobrze mu się tam śpi? - spytała ze śmiechem, ale
sama słyszała, jak bardzo drży jej głos.
  - Andre ? O, tak? Obawialiśmy się, czy nie będzie
bał się ciemności, bo nie był przecież przyzwyczajony
do osobnego pokoju, ale zasypia, gdy tylko przyłoży
głowę do poduszki. A Benedikte jest znacznie wygod-
niej.
  Dzięki ci, dobry Boże, pomyślała Vanja.
  - Czy nadal dręczą was koszmary? - odważyła się
zapytać.
  Ojciec akurat w tej chwili wyszedł z pokoju,
odpowiedziała jej więc Agneta:
  - Właściwie nie wiem. Ale nie zdziwioby mnie to.
Zdarza się, że i Henning, i Benedikte rano nie najlepiej
wyglądają, ale nigdy nic nie mówią.
  A więc żadnej wyraźnej przesłanki, świadczącej
o tym, że Tamlin nadal znajduje się w domu. Bo z wielu
powodów można rano wyglądać nie najlepiej.
  Vanja obejrzała swój dawny pokój i stwierdziła, że
naprawdę się zmienił. Ale Tamlina w nim nie było.
  Przeszli do części domu, którą Vanja miała teraz
przejąć.
  - Wiesz, Vanju, tak się złożyło, że ojciec i ja musimy
dziś wieczorem wyjechać. Ojciec ma spotkać się
w Christianii z pewnym człowiekiem w interesach
i niestety nie udało się zmienić terminu. Ale ty chyba
pojedziesz z nami?
  - Nie, raczej nie - odparła Vanja. - jestem zmęczo-
na po podróży, a poza tym chciałabym się nacieszyć
domem, taka jestem szczęśliwa, że tu wróciłam. Nic nie
szkodzi, że zostanę sama. Nie przejmujcie się mną, po
prostu jedźcie!
  Rodzice zastanawiali się długo, ale wreszcie Vanji
udało się ich przekonać, że tak będzie najlepiej.
  Naprawdę ładnie urządzili jej pokoje, ustawili w nich
jej stare mebelki, a także sprzęty, które przypadły jej po
babce ze strony ojca, Sadze. Vanja była uradowana!
A w dodatku Henning wręczył jej książeczkę bankową,
którą odziedziczyła po Sadze, aby sama mogła coś
jeszcze sobie dokupić. Szesnastolatka w Vanji aż
śpiewała z radości. Teraz dopiero będzie sobie dogadzać!
Po dwóch latach spędzonych w domu wdowy po
pastorze brakowało jej piękna i ekstrawagancji.
  - Zostawimy cię teraz, Vanju - powiedział Hen-
ning. - Umyj się po podróży i poznaj swoje nowe
mieszkanie. Za pół godziny zjemy obiad.
  - Dobrze, na pewno będę już gotowa.
  - To będzie uroczysty obiad na twoją cześć - ciepło
uśmiechnął się Henning. - Napijesz się nawet trochę
wina!
  - Ojoj! - zaśmiała się Vanja. - Babcia powinna to
zobaczyć.
  Rodzice odeszli.
  Vanja odetchnęła głęboko i rozejrzała się dookoła.
Wiedziała, że będzie jej tu dobrze. Matka zawiesiła
w oknach jasnoniebieskie tiulowe firanki, które bardzo
pasowały do rokokowych mebli Sagi, a ojciec urządził
pokój kąpielowy. Vanja nalała wody do umywalki
i starannie się umyła. Wspaniałe uczucie, po długiej
podróży miała wrażenie, że jest nieprawdopodobnie
zakurzona i brudna.
  W samej bieliźnie przeszła do sypialni, by znaleźć
odpowiednią czystą suknię.
  - Całkiem nieźle - drwiąco przemówił ochrypły,
dudniący głos.
  Vanja drgnęła przestraszona i rozejrzała się dokoła,
zrywając jednocześnie narzutę z łóżka i dokładnie się
nią otulając.
  Jej Demon Nocy siedział na biurku i patrzył na nią.
Był taki wielki i potężny, emanował męskością, która
niemal zwalała z nóg. Półmężczyzna, półdemon.
  Ale oczy nie lśniły przyjaźnie. Biła z nich niemal
fanatyczna...
  Vanja szukała w myślach odpowiednich słów.
  Żądza mordu?





        ROZDZIAŁ VII


  Vanja usiłowała zebrać myśli, ale porażała ją bijąca
od Tamlina niezwykła męskość i jego mocne, mus-
kularne członki. Twarz przykuwała wzrok swą fas-
cynującą szpetotą.
  Skóra Tamlina przybrała ciemniejszą barwę - nie-
zwykły, zielonobrunatny odcień, a brwi jakby odsunęły
się od skroni i wygięły łukowato, turorząc takie same
linie jak szpiczaste uszy. Ostro zarysowane pasmo
czarnozielonkawych włosów ciągnęło się od mostka
poprzez pępek dalej w dól. Vanja nie śmiała nawet
pomyśleć, co skrywa przepaska na biodrach.
  - Jak twoja rana, Tamlinie? - spytała ostrożnie, bo
przerażała ją wrogość w jego oczach.
  - Jaka rana? - parsknął wściekle.
  - Na ramieniu.
  Skrzywił się zirytowany.
  - Nie przypominaj mi o tym - syknął. - Kim ty
jesteś, Vanju?
  - Kim jestem? Chyba wiesz?
  - Nie udawaj! Jak to możIiwe, że jako jedyna ze
wszystkich ludzi mnie widzisz?
  - Już kiedyś o tym mówiliśmy - odparła, próbując
się ubrać. - Ty masz swoją tajemnicę, ja swoją.
  Wstał i mocno chwycił ją za ramię, drugą ręką
wyrywając jej suknię.
  - Ta umowa już nie jest ważna. Ty poznałaś moją
tajemnicę, wiesz, po co tu jestem, dlaczego was pilnuję
i kto jest maim panem. A ty przemilczałaś swój sekret.
A więc?
  W Vanji obudziła się nagle podejrzliwość:
  - Dlaczego tak bardzo zależy ci, by się o tym
dowiedzieć?
  - Ponieważ...
  Tamlin umilkł. O mały włos nie wpadł we własną
pułapkę. Już miał na końcu języka: "Ponieważ nie
wolno mi cię uśmiercić, dopóki nie poznam całej
prawdy o tobie."
  Wtedy ona nic by mu nie powiedziała!
  Vanja czegoś się domyślała, nie spodziewała się
jednak, że prawda może być aż tak makabryczna.
Milczała.
  Tamlin nie uświadamiał sobie, że jego dłoń otoczyła
jej dojrzałą, pełną pierś. Palce odruchowo przesuwały
się po gładkiej skórze dziewczyny, nerwowo zwilżył
wargi językiem.
  Rozciągnął usta w diabolicznym uśmiechu.
  - Zabawimy się trochę?
  Powiedział to naprawdę ze złością, Vanja zorien-
towała się od razu. Odparła spokojnie, choć serce biło
jej tak mocno, że aż sprawiało ból:
  - Nie mam teraz czasu, czekają na mnie z obiadem.
Czy możemy wstrzymać się z poważną rozmową do
wieczora? Poza tym wydaje mi się, że nie jesteś
w nastroju do zabawy. Twoja kwaśna mina mnie także
nie zachęca do igraszek.
  Puścił ją, a właściwie odepchnął od siebie.
  - Przeklęta dziewczyno! Masz rację, nie jestem
w nastroju do zabawy. Ale dobrze wiesz, że przez
zabawę rozumiem dręczenie ciebie. Niech ci się nie
wydaje, że mam ochotę cię dotykać, jak byś tego
chciała, przeklęta wyuzdana dziwko! Podniecę cię tak,
że na kolanach będziesz mnie błagać, bym dał ci
posmakować tego, za czym tak tęsknisz. Będziesz
płakać z pożądania, ale nie dostaniesz tego, czego
pragniesz, a potem...
  Nie dokończył zdania.
  - Zabijesz mnie? - spytała lodowatym tonem. - Czy
mogę się przebrać do obiadu?
  Z bezsilności zacisnął tylko zęby. Był wściekły, że
nie potrafi jej ukorzyć.
  Vanja mówiła dalej:
  - Skąd bierzesz to przekonanie, że chcę właśnle
ciebie? Niewiele do tej pory uczyniłeś, by mnie zado-
wolić.
  Odwróciła się, żeby naciągnąć suknię. Tamlin sko-
rzystał z okazji. Natychmiast wsunął rękę pod spódnicę
i wcisnął ją między uda dziewczyny. Odbyło się to tak
szybko, że Vanja nie zdążyła się odsunąć.
  - Nie jesteś rozpalona? - spytał triumfująco. - Jes-
teś wilgotna jak leśna ściółka po deszczu!
  Vanja wpadła w taki gniew, że nie zastanawiała się,
co robi. Jednym ruchem zerwała mu z bioder przepaskę
i obnażyła nieprawdopodobnych rozmiarów męskość
w pełnej gotowości. Cofnęła rękę, jak gdyby się
sparzyła.
  - Popatrz na siebie! - rzekła i wreszcie zdołała
dokończyć ubieranie. Drżała na całym ciele, ale jedno-
cześnie nie mogła powstrzymać się od śmiechu. Z tru-
dem nad sobą panując podeszła do drzwi i minęła
oniemiałego Tamlina.
  Kładąc dłoń na klamce, spoważniała.
  - Nie mogłam się doczekać, kiedy cię znów zoba-
czę, Tamlinie. Tak bardzo chciałam znów być z tobą.
I nie myślałam wcale o tym, co mi wmawiasz. Jak się
wydaje, tobie jedno w głowie. A raczej między nogami!
  Oczy Vanji gorzały gniewem, ale nareszcie, właśnie
w momencie, kiedy już miała zamykać drzwi, dostrzeg-
ła, że na twarzy demona zaczyna rysować się coś na
kształt uśmiechu. Nic jednak nie powiedział, tylko
uderzył pięścią w drzwi, aż huk rozniósł się po całym
domu.


  Do Lipowej Alei przybyli Malin i Per, by uczcić
powrót Vanji do domu. Cała rodzina nie posiadała się
ze szczęścia i jedno przez drugie opowiadali sobie
o wszystkim, co się wydarzyło. Szczególnie intereso-
wano się młodziutką Petrą, którą Vanja próbowała
uratować nad brzegiem fiordu.
  - Przyjmijmy, że dziecko było poważnie zdefor-
mowane - powiedziała Malin. - Ale czy jesteś pewna,
że to nie był potomek Ludzi Lodu?
  - Oczywiście - odparła Vanja. - To dziecko nie
miało nic na swoim miejscu.
  - A ramiona?
  - Szerokie i szpiczaste, to prawda. A twarz przypo-
minała najstraszniejsze spośród nas, na przykład mego
ojca Ulvara. Ale nie! Gdybyście zobaczyli jego dłonie!
I nogi, całe ciało. Nigdy jeszcze nie słyszałam o podob-
nym potworku, zapomnijcie więc o tym.
  - Naturalnie - poparł ją Henning. - Kto mógłby
spłodzić to dziecko, gdyby miało być jednym z nas?
Słyszałaś, Vanju, że Christoffer jest bardzo chwalony za
dokładność w pracy? Wszyscy mówią, że będzie świet-
nym lekarzem. Wykształcił się na chirurga.
  - Tak, słyszałam. Doskanale mieć doktora w rodzi-
nie. Można liczyć na bezpłatne konsultaqe.
  - No, ty przynajmniej, Vanju, nie wyglądasz na
osobę, której potrzebna by była porada lekarska
- uśmiechnęła się Malin. - Nigdy nie widziałam cię tak
zdrowej jak dzisiaj.
  - I takiej ślicznej - z galanterią zawtórawał żonie
Per. - Radzę ci, Henningu, Iepiej zaczaj się z dwururką
za węgłem, zalotnicy będą ciągnąć długim szeregiem!
  Rozległy się szczere, radosne wybuchy śmiechu, ale
Vanja miała wyrzuty sumienia.
  Wszyscy okazywali jej taką sympatię, ona sama była
szczęśliwa, że wróciła do domu i nareszcie mogła
przebywać ze swymi najbliższymi, którzy rozumieli ją
bez słów. Zdążyła już zajrzeć da stodoły i stajni, pies
Pera ułożył się u stóp, ale uwagę miała tak rozproszaną,
myśli błądziły gdzie indziej, że trudno jej było brać
udział w rozmowie.
  Ale prawdziwe trudności zaczęły się dopiero wtedy,
kiedy do jadalni nagle wkroczył Tamlin. Usadowił się
na bufecie naprzeciw Vanji i nie spuszczał z niej oczu,
podczas gdy pozostali członkowie rodziny wesoło
gawędzili.
  Nagle Tamlin ujął swój ogon i zmysłowym ruchem
zaczął wodzić po nim dłonią, docierając prawie do
serduszkowatego końca. Ponieważ Tamlin był już
dorosłym mężczyzną, jego ogon także zwiększył swą
długość i grubość i kiedy tak go trzymał w dłoni,
czubek przypominał prawdziwy męski członek. Tam-
lin, wykonując ręką obsceniczne gesty, z ironią uśmie-
chał się do Vanji.
  Dziewczyna poczuła, że na przemian rumieni się
i blednie, starała się patrzeć w inną stronę, ale Tamlin
nieodparcie przyciągał jej wzrok. Nakierował czubek
ogona w jej stronę i poruszał nim deltkatnie w przód
i w tył, jak gdyby łaskotał ją w pewnym szczególnym
miejscu, tak jak robił to przez lata, kiedy razem
dorastali.
  Kiedy obiad nareszcie dobiegł końca, Vanja cała
zlana była zimnym potem.
  Matka i ojciec wkrótce musieli wyruszyć, mieli
zamiar nocować poza domem. Malin zaofiarowała się,
że zostanie z Vanją w tę pierwszą noc, ale dziewczyna
śmiertelnie się tego przestraszyła. Gdy rozmawiali
w hallu, Tamlin stanął za nią. Przyciskał się do niej
i leniwie poruszał ciałem, czuła jego męskość na
kręgosłupie. Wyraźnie ostrzegał, by nie dopuściła, aby
ktokolwiek inny nocawał tego dnia w Lipowey Alei.
  - Dziękuję, Malin, ale nudna byłaby ze mnie dzisiaj
towarzyszka. Podróż tak mnie zmęczyła, że zaraz
rzucam się do łóżka spać.
  - Oczywiście, świetnie rozumiem. Zobaczymy się
więc jutro, zajrzysz tak, jak obiecałaś?
  - Z radością!
  Pomimo wyraźnie erotycznych poczynań Tamlina
Vanja wyczuła, że wcale nie takie zabawy miał na myśli.
Pragnął zostać z nią sam na sam, ale tylko po to, by
ukarać ją strasznie i okrutnie. To, co teraz wyprawiał,
robił tylko dlatego, by wzbudzić jej pożądanie, a póź-
niej mocno i bezlitośnie w nią uderzyć. Tak, teraz już
go znała!
  Nie mogła zaprzeczyć, że się boi, a właściwie jest
śmiertelnie przerażona. Myślała nie o erotycznych
zabawach, lecz o śmierci. O zemście i karze za to, że
zhańbił się z jej powodu, za to, że został odrzucony
przez współplemieńców.
  Na pewno miłość z nią była ostatnią rzeczą, o jakiej
myślał.
  Vanja zdawała sobie jednak sprawę, że na razie
jeszcze ma nad nim przewagę. Nie może jej zgładzić,
dopóki się nie dowie, kim ona jest.
  Wszyscy wyszli. W domu zapadła cisza. Vanja
obrzuciła Tamlina nieprzeniknionym spojrzeniem,
a potem przechadzała się po domu i zamykała wszędzie
okna. Starała się robić to jak najdłużej. Tamlin chodził
za nią krok w krok, cierpliwie, nie ponaglając. Miał
czas, mógł czekać.
  Wreszcie dotarli do "swojej" części domu.
  Vanja miała wrażenie, że wstępuje na szafot. I tak też
chyba w istocie było.
  Czy nikt nie może mi pomóc? myślała zrozpaczona.
Przodkowie Ludzi Lodu, gdzie jesteście?
  Oni jednak nie przybywali na ratunek zwyczajnym
członkom rodu. Stawiali się tylko w wyjątkowych
okolicznościach. I raczej nie podjęliby walki przeciwko
demonowi.
  Boże, jeśli naprawdę masz jakąś moc, dopomóż
mi, prosiła. Wiedziała jednak, że błaga na próżno.
Przecież z własnej nieprzymuszonej woli zawarła
przyjaźń z demonem. Ale czy w ogóle można ich
stosunki nazwać przyjaźnią? Nie wiedziała, jak to
określić. Wzajemna zależność? Miłość-nienawiść?
Nie, miłość to zbyt piękne słowo. Vanję łączyła
z Tamlinem rozpacz i bezsilność. Pragnęła wyrwać
się z tego związku i jednocześnie wprost chorobliwie
za nim tęskniła.
  A on? Uwielbiał ją dręczyć, uwielbiał nienawidzić,
ale mimo wszystko był tak zaangażowany, że ocalił ją ze
szponów Tengela Złego i widząc w objęciach innego
mężczyzny, okazał zazdrość.
  Teraz jednak nie miał już dla niej litości, wyczuwała
to w atmosferze, jaka panowała w pokoju. Była duszna
od żądzy zemsty i nieskrywanego gniewu, czuła to
w karku i wzdłuż kręgosłupa, bo stał teraz tak blisko
niej.
  Czy nikt nie pomoże mi wyzwolić się od palącego
pożądania? Znienawidzić go albo przynajmniej za-
chowywać się chłodno, spokojnie, z rezerwą?
  Tak bardzo chciałabym jeszcze żyć.


  Tamlin, stojąc za Vanją, patrzył na nią pociem-
ziałym z gniewu wzrokiem. Piekielna dziewczyna, jak
zdoła wydrzeć z niej tajemnicę?
  Rozpalając jej pożądanie, tak by z jękiem błagała
o zaspokojenie? Obieca jej to pod warunkiem, że
zdradzi, kim naprawdę jest.
  Oczywiście nie zaspokoi jej, nawet przez moment
nie miał zamiaru cieleśnie z nią obcować. Ale ona nie
musi o tym wiedzieć.
  Świadom był, że umie ją podniecić. Największą
przyjemność sprawiał mu widok jej zasnutych mgłą
żądzy oczu, uwielbiał patrzeć, jak wije się w cierpie-
niach wywołanych tęsknotą za nim, jak staje się gotowa
pod jego dotykiem. To naprawdę wspaniałe uczucie.
  Kiedy Vanja prosiła, by zajął miejsce przy stoliku,
głos drżał jej wyraźnie.
  - Czy możemy usiąść i porozmawiać? - spytała
łagodnie. - Tak długo już się nie widzieliśmy, a bardzo
się cieszyłam na spotkanie z tobą. Tyle mamy wspól-
nych wspomnień i ogromnie chciałabym się dowie-
dzieć, co się z tobą działo, Tamlinie.
  Usiąść przy stole? Co ona sobie myśli? Na moment
ogarnęła go nieposkromiona wściekłość i chciał brutal-
nie się na nią rzucić, siłą wydusić z niej prawdę o jej
pochodzeniu, aby mógł z nią skończyć raz na zawsze
i ponownie zostać przyjętym do królestwa Demonów
Nocy.
  Ale to nigdy by się nie powiodło, zdawał sobie
sprawę, że Vanja jest mądrzejsza. Wyczuwała obecne
w pokoju tchnienie śmierci, poznał to po jej oczach.
  W jednej chwili miał gotowy plan działania. Skusi ją
pięknymi słówkami i udawanym pożądaniem, zbliży się
do niej tak, jak tego pragnie, a kiedy już zmięknie, ale
zanim znajdzie się naprawdę blisko niej, wydusi z niej
zeznania. Miał dwa pytania, na które odpowiedź musi
ponieść do siedzib koszmarów sennych: Kim jest Vanja
i kim jest ten drugi, którego Tengel Zły nie potrafi
odnaleźć.
  Ujął ją za ramiona i szepnął prosto do ucha:
  - Dlaczego mamy siedzieć? Dlaczego nie przywołamy
naszych pięknych wspomnień, leżąc w łóżku? Poprzed-
nio tak dobrze nam było razem, wszystko wspaniale się
układało, prawda?
  Vanja odwróciła się do niego, w jej pięknych oczach
lśniło niedowierzanie. Ach, jak nieprawdopodobnie
wypiękniała ta mała suka! Owszem, on przestał już być
dzieckiem, ale łóżko było szerokie, nie omieszkał tego
podkreślić. Starał się przy tym, by jego głos brzmiał
miękko i sentymentalnie.
  - Rozbierz się, Vanju - powiedział i pomógł jej
zsunąć suknię z ramion. Dziewczyna dygotała, lecz
spostrzegł, że nie z odrazy, a raczej z lękliwego
wyczekiwania.
  - Sądzisz, że możemy to zrobić, Tamlinie? Wiesz
przecież, że nie wolno ci mnie tknąć. Mam dopiero
szesnaście lat, a poza tym jesteś demonem, a ja zwykłym
człowiekiem.
  O, co to, to nie! Nie jesteś zwykłym człowiekiem, ale
kim, u diabła, jesteś?
  - Nie bój się, nie mam zamiaru cię ruszyć - oświad-
czył uspokajająco i rzeczywiście mówił prawdę. - Po
prostu chcę być przy tobie tak jak przedtem, pragnę
poczuć ciepło płynące z twojego ciała. Nigdy nie
zapomniałem tych chwil.
  Widział, że jego słowa wzruszyły Vanję.
  - Nie będziesz... się ze mną bawił? Nie będzie
natrętnego ogona?
  - Obiecuję.
  W oczach Vanji zakręciły się łzy czułości.
  - Zmieniłeś się, Tamlinie, jesteś teraz taki miły.
Wydawało mi się, że mnie nie lubisz.
  I wtedy on, choć poprzysiągł sobie, że nigdy nie
wypowie tych słów, powiedział:
  - Potrzebuję cię, Vanju.
  Gotów był odgryźć sobie język. Nie dlatego, że to
powiedział, bo to należało do obranej taktyki. Ale nagle
poczuł, że mówi prawdę!
  Co za bzdury, sam dał się złapać w pułapkę swego
przekonującego sposobu mówienia.
  Vanja uśmiechnęła się do niego ciepło i pozwoliła
rozebrać się z pozostałych części garderoby. Na chwilę
wyszła do łazienki, by przygotować się na noc, słyszał,
jak się myje, a kiedy wróciła, otaczał ją zapach
delikatnych perfum.
  Dla niego! W sercu zakłuło go coś, czego nie potrafił
wyjaśnić. Uczucie zbliżone jak gdyby do radości.
  Tamlin w tym czasie wsunął się do łóżka, wsparł na
łokciu i czekał na nią. Lampa była zgaszona, do pokoju
wpadała jedynie poświata wiosennej nocy. Zdjął z bio-
der przepaskę, której nie używał nigdy, kiedy leciał do
grot demonów, bo tylko by go to ośmieszyło. Demony
płci męskiej i żeńskiej parzyły się ze sobą, gdy tylko
przyszła im na to ochota, ale Tamlin nigdy nie zdążył
wziąć w czymś takim udziału, bo zanim doszedł do
wieku męskiego, już został przez nie wyklęty.
  I choć nigdy by się do tego nie przyznał, nawet przed
samym sobą, nie pragnął żadnej z demonich kobiet.
Zafascynowała go zwykła śmiertelnica.
  Ale zdecydować się na fizyczne zbliżenie? Z nią? Za
nic na świecie!
  Vanja, owinąwszy się wstydliwie ręcznikiem, wśliz-
gnęła się do łóżka i okryła, a potem starannie złożyła
ręcznik i powiesiła go na krześle. Tamlin natychmiast
odwrócił ją od siebie i przytulił się do jej pleców.
  - Dobrze. Teraz możemy rozmawiać.
  Vanja zachichotała.
  - Jest tak jak za dawnych dni. Kiedy czułam na
plecach twoje kolana.
  - A dłonie na piersiach, tak, pamiętam - uśmiech-
nął się. - Są teraz takie śliczne. Dojrzałe, pełne, tak
miło je obejmować. A twoje biodra tak pięknie się
zaokrągliły.
  Przesunął ręką po jej pośladkach świadomie powol-
nym, zmysłowym ruchem.
  - Mieliśmy rozmawiać, Tamlinie - powiedziała
Vanja niepewnie i odrobinę się odsunęła.
  - Dobrze, ułożę się tylko wygodniej. Unieś trochę
nogę - szepnął.
  Usłuchała go z wahaniem.
  - Nie wiem - powiedziała powoli. - Nie chcę, byś
dotykał mnie ogonem.
  - Nie chodzi mi o ogon.
  Poczuła miedzy udami coś gorącego, rozpalonego,
pulsującego. Ciało Vanji przebiegło drżenie tak gwał-
towne, że Tamlin zrozumiał, iż sytuacja zaczyna być dla
niej trudna.
  - O, tak, teraz obojgu nam jest wygodnie. Powiedz
mi, Vanju, kim jest twój ojciec? Zrozumiałem, że to nie
Henning.
  - Nie, mój ojciec miał na imię Ulvar i był jednym
z najciężej dotkniętych przekleństwem Ludzi Lodu.
Mam nadzieję, że nie odziedziczyłam po nim zbyt wiele.
  Ulvar? Czy to z jego powodu ona może mnie
widzieć? myślał Tamlin, ostrożnie poruszając człon-
kiem. Czuł, jak Vanja wilgotnieje, przerażona od-
dychała drżąco, z podniecenia wirowało jej w głowie.
Nie, to nie chodziło o Ulvara, żaden z dotkniętych
z Ludzi Lodu nie miał takiej mocy. Owszem, inne
demony mogli widzieć, ale nie złe duchy z koszmarów
sennych, one zawsze pozostawały całkiem niewidzial-
ne.
  Tylko ona była wyjątkiem. Dlaczego?
  - Jest wśród was jeszcze jeden, dobrze o tym wiesz.
  - Co takiego? - mruknęła Vanja, głos zaczynał
odmawiać jej posłuszeństwa. Tamlin dotknął jej piersi
i poczuł, że sutki twardnieją pod jego palcami.
  Pociągała go ta gra. Uważał, że jest zabawna, ale
prawdą też było, że ogromnie go podniecała.
  - Wiesz dobrze, o kogo mi chodzi. O tego, który
skrywa się przed Tengelem Złym.
  Vanja opuściła dłoń, nieśmiało go dotknęła i szyb-
kim ruchem cofnęła rękę.
  - Mówię szczerze, nie wiem, o kim myślisz. Tamli-
nie, proszę, przestań.
  Położyła się na plecach.
  - Odwróć się, nie podoba mi się ta zabawa.
  Ale on przycisnął ją mocno do podusżki i jednym
ruchem rozdzielił jej nogi. Nigdy nie przypuszczał, by
było to możliwe, ale wydawało się, że jego usta kierują
się własnym widzimisię, głodne szukały jej warg,
stanowczo, uparcie. Cały świat wokół niego zawirował,
pożądanie narastało, sprawiając, że zapomniał o wszys-
tkim innym, a Vanja, ujrzawszy jego mękę, prędko
wślizgnęła się pod niego. Objęła go ramionami za szyję
i pocałowała jeszcze raz. Wszystko przestało toczyć się
tak, jak wyobrażał to sobie Tamlin, bo i on stracił
panowanie nad sobą.
  Teraz! próbował myśleć przytomnie. Teraz nadszedł
właściwy moment, mogę to z niej wydobyć, bo on
pragnie mnie do bólu.
  Co takiego miał powiedzieć? Myśli nie chciały się
splatać, uniósł się odrobinę, by ich ciała się nie stykały,
nie mógł przecież dać się porwać. Wtedy cały plan
ległby w gruzach, ale zawładnęło nim jedno jedyne
pragnienie, myślał i myślał, nie mogąc odnaleźć sensu
w niczym... I nareszcie pamięć mu powróciła.
  - Dostaniesz to, czego chcesz - wydusił z siebie
ochryple. - Dam ci całą moją męskość, jeśli tylko
zdradzisz, kim jesteś.
  Vanja z jękiem wygięła się, unosząc ku niemu
biodra. Krzyczała, ogarnięta dzikim pragnieniem, bła-
gała pocałunkami i rękami obejmującymi go w pasie,
kolanami, coraz bardziej odsuwającymi się od siebie.
  Tamlin odwzajemniał jej pocałunki. Jakie cudow-
ne uczucie, jego język był teraz prawie taki sam jak
jej! Potem z trudem chwytając oddech, niewyraźnie
spytał:
  - Powiedz, kim jesteś. To...
  Objęła mocno jego biodra i zdołała przycisnąć do
swego ciała. Tego już było dla Tamlina zbyt wiele.
Czuł, że dłużej nie zniesie napięcia i nic na świecie nie
zdoła go powstrzymać. Wiedziony odwiecznym in-
stynktem wdarł się w nią, a Vanja, zacisnąwszy z bólu
zęby, ponad jego ramieniem patrzyła, jak jego plecy
unoszą się i opadają płynnym ruchem, i mogła myśleć
jedynie; "Mogę go przyjąć! Mogę go przyjąć w całej
jego ogromnej długości i szerokości!"
  Tamlin oddał się bez reszty tej intensywnej, trudnej
do zniesienia rozkoszy, zapomniał o wszystkim, chcąc
zaspokoić jedynie stale narastające pożądanie. Zauwa-
żył, że Vanja narzuciła mu szybszy rytm, widział, że jej
oczy w ciemności otwierają się coraz szerzej. Od-
dychała coraz szybciej, na poły z jękiem, i głośniej,
coraz głośniej, aż do krzyku, i przycisnąwszy się do
niego zastygła na moment, a potem opadła na łóżko, ale
jej ramiona nadal mocno go obejmowały, a usta
szeptały cicho: "Kocham cię, Tamlinie, kocham cię,
kocham cię..."
  Teraz i on musiał podążyć naprzód, nie wiedząc już,
gdzie jest ani kim jest, ani co istnieje poza nimi samymi
splecionymi w uścisku. Miał wrażenie, że tylko to jedno
na całym świecie ma jakiś sens - napełnić ją życiodajnym
sokiem. Uniósł głowę, odchylił się w ostatnim gwałtow-
nym spazmie i zaniósł się krzykiem, odczuwając rozkosz
tak ponadzmysłową, o jakiej nigdy nawet nie marzył, jak
gdyby wszelki ból całego życia nagle go opuścił.
  Opadł na nią i leżał tak, oddychając z wysiłkiem,
urywanie, w rytmie podobnym do rytmu jej oddechu.
  Powoli wysunął się z jej ciała.
  Żadne z nich nie miało sił, by coś powiedzieć, żadne
też tego nie chciało, chwila była zbyt cenna, by spłoszyć
ją nierozważnym słowem. Tamlin znalazł swą przepa-
skę i otarł Vanję, zauważył, że chustka zaczerwieniła się
od jej krwi. Nie wydawało się jednak, by Vanja
odczuwała jakiś silny ból, i bardzo go to zdumiało.
Przecież natura szczodrze obdarzyła go pod tym
względem, a ona była tylko...
  Z ukłuciem strachu pomyślał: Przecież to dopiero
szesnastolatka!
  Za późno już jednak było na żal. To, co stało się tego
wieczoru, było nieodwracalne, przegrał, ale poddał się
temu z radością. Tamlin, Demon Nocy, nigdy jeszcze
nie czuł się tak szczęśliwy.
  Tutaj było jego miejsce. U Vanji. Była pierwszą
istotą, z jaką nawiązał kontakt. Tak jak osierocone
kaczęta szukają bliskości gospodyni, sądząc, że to
ona jest ich prawdziwą matką, tak Tamlin garnął się
do Vanji już sześć lat temu. Z tą jedynie różnicą, że
nie matki w niej szukał, lecz istoty, która będzie mu
bliska. Ona była jego domem, tak jak był nim jej
pokój. Ona była jego towarzyszką życia, której nigdy
nie nagrodził dobrym słowem, przeciwnie.
  Teraz jednak wiedział, że podarował jej chwilę
szczęścia. Po raz pierwszy w życiu demon Tamlin
odczuł to niegodne uczucie zwane czułością. Patrzył na
jej zmęczoną twarz i jego dłonie z własnej woli zaczęły
ją pieścić, łagodnie, starając się nie zadrapać.
  Vanja otworzyła oczy i popatrzyła na niego. Była
poważna, lekko zasmucona, oczy błyszczały jej niepo-
kojem, ale zaraz uśmiechnęła się i przytuliła jego głowę.
Leciutko pocałowała go w usta, dziękując za to, co
właśnie zobaczyła.
  Tamlin zsunął się z niej, przytulił do jej boku i ułożył
do snu.
  Czuł, jakby osiągnął w życiu jakiś cel.
  Karą za to, czego się dopuścił, będzie się martwił
później.
  Nagle drgnął i powrócił do rzeczywistości.
  Nie czekała go wcale zwykła kara.
  Coś o wiele straszniejszego.
  Co oznajmiła mu jego potężna matka, Lilith? Jak
mógł o tym zapomnieć?
  "Wiem, że twoja żądza jest ogromna, mój synu.
Zrób co chcesz z dziewczyną, zbliż się z nią, ale potem
musisz ją uśmiercić".
  Ale nie od razu, pomyślał, obejmując Vanję w talii.
Nie od razu!
  Najpierw muszę wypełnić swoje zadanie. Wyciąg-
nąć z niej prawdę o tym, kim ona jest.
  A później dowiedzieć się czegoś o tym drugim
człowieku, którego Tengel Zły nie może odnaleźć. Ona
musi mi powiedzieć, kto to taki.
  Mam więc jeszcze czas.
  O, potężna matko, chcę mieć nieskończenie wiele
czasu!
  Piekący ból wypełnił pierś Tamlina. Demon nie
wiedział, czym są łzy, ale uczucie, jakie go teraz
ogarnęło, było zapowiedzią nieznanego mu dotychczas
ludzkiego płaczu.
  Delikatnie przygarnął dziewczynę jeszcze bliżej, jak
gdyby pragnął ją ochronić przed całym złem tego
świata.
  Z przerażającą jasnością jednak zdał sobie sprawę, że
to on jest jej najgroźniejszym wrogiem.





        ROZDZIAŁ VIII


  Zawarli umowę. Ponieważ Tamlin był Demonem
Nocy, w ciągu dnia nie miał właściwie w świecie ludzi
nic do roboty. Vanja poprosiła, by trzymał się wtedy od
niej z daleka, bo nie zniesie na okrągło przez całą dobę
jego natarczywej zmysłowości.
  Z początku protestował. Jego zadaniem było pil-
nowanie wszystkich mieszkańców Lipowej Alei i ro-
dziny Malin i musiał się z tego wywiązywać.
  - Dobrze, a więc zajmuj się innymi - powiedziała
Vanja, ubierając się następnego ranka po ich pierwszej
upojnej nocy. Całe ciało miała obolałe, ubieranie
przychodziło jej z trudem. - Ale bądź przy mnie nocą.
Bardzo tego pragnę!
  Tamlin uśmiechnął się krzywo. Za dnia jego pew-
ność siebie powróciła, a w każdym razie tak mu się
wydawało, choć chwilami miał wrażenie, że niewiele
brakuje, by wypadł ze swej roli złośliwego demona.
  Ale umowę zaakceptował. Vanja była silną dziew-
czyną, która w świetle dnia potrafiła odeprzeć grad jego
pytań. Wiedział już jednak, że w jego ramionach staje
się miękka jak wosk. I kiedyś wreszcie będzie musiała
powiedzieć mu prawdę. A wtedy z prędkością wichru
Tamlin poszybuje do siedzib Demonów Nocy, złoży
raport i ponownie zostanie przyjęty w ich szeregi.
  Dotrzymał obietnicy i za dnia nie zbliżał się do niej.
Kiedy tylko jednak Vanja położyła się do łóżka,
przemykał się do jej pokoju i rozpoczynał miłosne
igraszki.
  Potrafił urozmaicać ich spotkania, Vanja nigdy nie
wiedziała, czego się spodziewać. Klękał na przykład na
podłodze w nogach łóżka i lizał jej stopy, palce, kostki
łydki, ściągał ją coraz niżej ku sobie, aż nie mogła już
znieść jego dotyku, i dopiero wtedy przysuwał ją aż na
sam brzeg łóżka i brał w posiadanie. Albo też stawał
przy łóżku, odwracał ją na brzuch i podczas gdy jej
głowa i łokcie spoczywały na posłaniu, unosił jej ciało
i brał ją od tyłu. Ale i Vanja nie okazywała nieśmiałości.
Klękała przed demonem i drażniła go tak, że aż jego
oczy zaczynały płonąć w ciemności, a całe ciało drżało
od powstrzymywanej namiętności. W te noce po-
znawali się nawzajem, lecz tylko cieleśnie. Rzadko
zdarzało im się zwierzać ze swych myśli, ale często
w erotycznym uniesieniu śmiali się w głos.
  Najtrudniejsze chwile Vanja przeżyła wówczas, gdy
do domu wróciła Benedikte. Przed nią nie mogła skryć
swych rozjaśnionych oczu, podniecenia, które emano-
wało z niej niczym aura.
  Benedikte obserwowała ją w zamyśleniu.
  - Czy masz jakieś kłopoty, Vanju? - spytała pew-
nego dnia, kiedy zostały same.
  Vanja drgnęła, wyrwana ze swych upojnych ma-
rzeń.
  - Ja? Nie, nigdy w życiu nie byłam szczęśliwsza.
Nawet nie wiesz, ile dla mnie znaczył powrót do domu.
  - Ale sprawiasz wrażenie takiej nerwowej! Urado-
wanej, a jednocześnie... Nie wiem, jak to określić.
Czujesz się winna?
  - Winna? - powtórzyła Vanja, czerwieniąc się
mimo woli. - Nie pojmuję, nie przypominam sobie,
bym dopuściła się czegoś złego od czasu, gdy na-
krzyczałam na babcię w Trondheim.
  Benedikte umilkła, ale uważnie obserwowała młod-
szą siostrę.
  Vanja nic nie mogła na to poradzić: czuła się
bezgranicznie szczęśliwa. Próbowała zapanować nad
sobą, rozumiała bowiem, że wkrótce wszyscy zwrócą
uwagę na jej stan. Co gorsza, musiała rankiem odsypiać
szaleńcze noce miłosne z Tamlinem. Zorientowała się,
że rodzina znów zaczyna się o nią martwić.
  Nie potrafiła się jednak wyrzec Tamlina. Wszedł jej
w krew. Bywało, że dnie wydawały się jej bezsensownie
długie, tęskniła za wieczorami, kiedy do niej przy-
chodził, zawsze w odmienny sposób, zawsze równie
interesująco, ekscytująco.
  Tamlin często nie potrafił wytrwać w danym przy-
rzeczeniu, że za dnia będzie trzymał się od niej z daleka.
Od czasu do czasu widywała go, kiedy siedział i przy-
słuchiwał się innym. Jeśli zanadto zbliżyli się do siebie,
szeptał jej prosto do ucha:
  - Odnajdę cię wszędzie, Vanju. Przyciągnie mnie
twój zapach, tak jak u zwierząt. Przepięknie pachniesz,
delikatnie jak kwiaty, ale i podniecająco. Twój zapach
działa na mnie tak, że nie mogę się doczekać wieczoru.
Chodź, pójdziemy do ciebie!
  Ostrzegawczo potrząsała zwykle głową, ale oczywiś-
cie zdarzało się, że wymykali się i ukrywali w jakiejś
dużej szafie lub garderobie, gdzie Vanja podciągała
spódnice, opierała się o ścianę i pozwalała mu się brać,
ostro i po zwierzęcemu brutalnie. Miała wrażenie, że jest
rozpalonym piecem, a Tamlin musiał zatykać jej usta
dłonią, by nie krzyczała głośno, gdy osiągała szczyt.
  Był to okres, kiedy żyła jak w ekstazie, wycieńczają-
cy, gdyż musiała odgrywać niezmiernie trudną po-
dwójną rolę.
  A wzrok Benedikte nieprzerwanie ją śledził.
  Tamlin całkowicie wymazał ze swej świadomości
pytania o jej pochodzenie. Tak jak i ona był schwytany
w sidła nienasyconej żądzy. Już na samą myśl o Vanji
jego ciało ogarniało rozkoszne drżenie. Nikt nie mógł
porozumiewać się lepiej niż tych dwoje, bez słów
pojmowali swe wzajemne intencje. Do tego stopnia
byli sobą zajęci, że wstrząśnięty Tamlin pewnego dnia
się zorientował, iż nie odwiedzał grot Demonów Nocy
od wielu miesięcy!
  Mniej więcej w tym samym czasie rodzice Vanji
zauważyli, że powróciła jej chorobliwa bladość.


  Pewnego dnia Malin przyniosła radosną nowinę.
  - Christoffer się żeni! Z panną, którą poznał w Lil-
lehammer, Lise-Merete Gustavsen, córką rajcy miej-
skiego. Uff, mam nadzieję, że nie zawrze małżeństwa
ponad stan. No, ale jest przecież chirurgiem...
  - I pomyśleć tylko, Christoffer! - mruknął Hen-
ning. - Ten malec, który łapał mnie za rękę, kiedy
przechodziliśmy obok byka w oborze! Naprawdę
osiągnął już wiek do żeniaczki?
  - Mój kochany, przecież on zbliża się do trzydzie-
stki! Nasze dzieci są już dorosłe, Henningu. Nawet
malutka Vanja skończyła siedemnaście lat.
  - Tak, tak, o tym nie musisz nam przypominać.
Czyś widziała garderobę, jaką zakupiła? Jestem przeko-
nany, że ma dość sukien na całe życie. Ubiera się tak
elegancko, na co dzień używa perfum i wymyślnie
układa włosy... a mimo to tak rzadko wychodzi. Dla
kogo się tak stroi?
  Vanja, siedząca akurat w pokoju obok, słyszała całą
tę rozmowę. Christoffer? Christoffer się żeni? Od
dawna go już nie widziała, ale tak trudno było sobie to
wyobrazić.
  Jak wspaniale upływał im razem czas w dzieciń-
stwie! Ona, Vanja, była co prawda znacznie młodsza od
Christoffera i Benedikte, ale to jakby nie miało znacze-
nia. Świetnie umieli śię ze sobą bawić.
  Aż wszystko to nagle się rozpadło.
  Najpierw Benedikte urodziła nieślubne dziecko i to
była pierwsza oznaka, że skończył się czas zabaw.
Później Vanja zaopiekowała się swym demoniątkiem,
a Christoffer zaczął kształcić się na lekarza.
  Teraz wszystko to minęło. Vanja wróciwszy do
domu nie mogła już dłużej wierzyć, że beztroskie lata
dzieciństwa jeszcze trwają.
  To było po prostu niemożliwe.
  Naprawdę próbowała włączyć się w życie rodzinne,
znów być jedną z nich, ale ze względu na swą tajemnicę
nie potrafiła się z nimi zjednoczyć. Wyraźne też się
stawało, że Tamlin odbiera jej siły; w przeciwieństwie
do niej nie odczuwał potrzeby snu.
  Czasami wydawało jej się, że jest osobą usposobioną
niezwykle erotycznie, prawie nimfomanką, która nigdy
nie będzie miała go dość, tak jak i on zawsze był gotów,
by się z nią kochać.
  Ale nie było to prawdą. W okolicy mieszkało wielu
młodych chłopców, którzy chętnie zawarliby z nią
bliższą znajomość, lecz jej nigdy nic w nich nie
pociągało. Gdy ich spotykała, wieczorami podczas
igraszek z Tamlinem była jeszcze dziksza, bardziej
wyuzdana, a on to uwielbiał. Zajmowali się sobą
godzinami, a Vanja budziła się późno, wycieńczona
i obojętna na świat.
  Musi wziąć się w garść, aby znów nie odesłali jej do
babki!



  Benedikte szczerze się martwiła. Dostrzegała więcej
niż inni, widziała, że z Vanją coś jest nie w porządku.
Dziewczyna była jednym kłębkiem nerwów, choć nie
wydawała się nieszczęśliwa, przeciwnie, ale widać było,
że dręczy ją niepokój, nie pozwala usiedzieć spokojnie,
a to nie wróżyło dobrze. W pierwszej chwili Benedikte
zamyślała zwrócić się o pomoc do ich przodków, ale
nigdy nie miała z nimi bezpośredniego kontaktu jak
Henning i wielu innych przed nim.
  Rozmyślała o kimś innym...
  O najbliższym krewnym Vanji.
  Tego wieczoru, zanim Benedikte położyła się spać,
wyszła z domu i powędrowała w dół aleją, by spokojnie
pomyśleć.
  Stanęła wreszcie, owiewana wieczornym wiatrem,
z głową odchyloną w tył, z przymkniętymi oczami.
Próbowała zebrać myśli, mocno się skoncentrować.
  - Marco - szepnęła wreszcie. - Marco, ty, który
kiedyś przybyłeś mi z pomocą do Fergeoset... Czy
możesz dopomóc nam i teraz? Nie wiem, gdzie jesteś,
czy w ogóle nadal istniejesz, a już w ogóle nie mam
żadnej pewności, że mnie słyszysz. Ale jeśli tak, to
przyjdź! Źle się dzieje z twoją bratanicą Vanją, nie
wiem, co ją dręczy, tak bardzo chciałabym jej pomóc,
ale ona nie chce mi się zwierzyć. Wiesz, że to ja jestem
dotknięta przekleństwem Ludzi Lodu, to ja powinnam
służyć Tengelowi Złemu, ale nie zgadzam się na to.
Pragnę iść tą samą drogą, którą obrał Tengel Dobry,
Heike i inni. Chcę walczyć przeciwko naszemu złemu
przodkowi, ale przede wszystkim moim obowiązkiem
jest czuwać nad naszym rodem, chronić go przed
wszelkim złem. A w przypadku Vanji nic nie mogę
zdziałać. Nie wiem, przez co ona musi przejść, ale jasne
jest, że to poważna sprawa. Jeśli więc słyszysz mnie,
Marco, przybądź nam na ratunek jak najprędzej! Myślę,
że trzeba się spieszyć, inaczej ona zwiędnie na naszych
oczach!
  I to nic nowego, myślała dalej Benedikte. Podobnie
było przed jej wyjazdem do Trondheim, choć nie do
tego stopnia. Kiedy wróciła, była zdrowa, ale teraz
znów się to zaczęło, i to ze zdwojoną mocą. O wiele
poważniej. A więc to tu, w Lipowej Alei, coś jej
zagraża.
  - Marco - wołała półgłosem Benedikte. - Marco,
Marco, czy mnie słyszysz?
  Gwiazdy zamigotały mocniej i to była jedyna od-
powiedź.
  Przez całą noc czekała na odzew Marca, leżała
w łóżku zapatrzona w mrok, ale nic się nie wydarzyło.
  Tego dnia odebrała telefon z Lillehammer.
  Christoffer wzywał ją na pomoc, bo w szpitalu
wybuchła epidemia, a poza tym zaistniała jakaś dziwna
sytuacja: gdyby zmarł syn rajcy, zamknięto by cały
szpital.
  Czy to przypadkiem nie córka rajcy była narzeczoną
Christoffera? Cała sprawa nie zapowiadała się przyjem-
nie.
  Miłe jednak było to, że Christoffer pragnął, by
przywiozła do niego Andre.
  Benedikte zabrała więc synka i wyjechała.


  Vanję ogromnie to ucieszyło. Miała teraz więcej
luzu, nikt jej nie pilnował, mogła spotykać się z Tam-
linem tam, gdzie chciała. Przeżyli razem wspaniałe dni,
pełne miłosnych uniesień. Sen, jakie on miał znaczenie?
A raporty Tamlina mogły jeszcze poczekać, zresztą
myśli demona zajęte były wyłącznie pociągającą, dziką
dziewczyną z ludzkiego rodu.
  A potem Benedikte wróciła do domu, wzburzona,
wstrząśnięta i nieopisanie szczęśliwa. Znów spotkała
Sandera Brinka, ojca Andre, i nie mogła już myśleć
o niczym innym. Vanja nadal czuła się wolna. Tamlin
wieczorami czekał na nią w pokoju, w ciągu dnia także
kradli chwile na miłość, rozbudził jej pożądanie do tego
stopnia, że gotowa była go przyjąć w każdym miejscu
i o każdym czasie. Kiedy Tamlina ogarniał taki nastrój,
przechadzał się wśród mieszkańców domu nagi, pokazy-
wał Vanji wszystko to, co miał do pokazania, rozpalał jej
żądzę, a kiedy ona patrzyła, jak jego męskość osiąga stan
gotowości, musieli prędko szukać miejsca, gdzie nikt ich
nie widział, by odbyć prędki, gorący akt. Był to czas,
którego nie wyrzekłaby się za nic na świecie.
  Nie tylko inni zauważali, że ma to zły wpływ na stan
jej zdrowia, sama Vanja także to zrozumiała.

  Malin oznajmiła rodzinie niespodziankę: Christoffer
się ożenił. Jego wybranką okazała się jednak wcale nie
córka rajcy, o której poprzednio pisał, lecz jakaś Marit
z Głodziska.
  Malin i Per przyjęli tę wiadomość ze zdumieniem,
ale Benedikte ich uspokoiła.
  - To najlepsze, co mógł zrobić - powiedziała
głęboko przekonana o słuszności swoich słów. - Marit
jest właściwą dla niego osobą, a z tą straszną Li-
se-Merete byłby nieszczęśliwy w każdej minucie życia.
  W tych dniach wiele się wydarzyło.
  Przyjechał Sander Brink. Benedikte promieniała
szczęściem jak nigdy dotąd, ale jednocześnie musiała
czuwać nad tym, jak rozwija się sytuacja między
Sanderem a ich synkiem Andre.
  A Tamlin pewnej nocy odbył poważną rozmowę
z Vanją. Odpoczywali właśnie po gorących chwilach
w łóżku.
  - Muszę udać się do siedzib Demonów Nocy,
Vanju. Od dawna mnie wzywają, ale udawałem, że nie
słyszę. Teraz jednak sprawa stała się poważna.
  Mocno przytuliła go do siebie.
  - Kiedy musisz wyruszyć?
  - Jeszcze dziś w nocy. Ale niedługo wrócę. Będę
tutaj, zanim wstanie świt.
  - Czy one cię ukarzą?
  - Z pewnością! Ale co mnie obchodzi ich przekleń-
stwo? Nic mi nie grozi, jeśli tylko będę trzymał się
z dala od Doliny Ludzi Lodu.
  - Wróć tak szybko jak możesz, Tamlinie! - po-
prosiła przytulając usta do jego policzka. - Nie potrafię
żyć bez ciebie. Wiem, że tego nie rozumiesz, bo nie
znasz takich uczuć, ale ja cię kocham. Ty pragniesz
tylko mojego ciała i jesteś z tego zadowolony, ale ja
żywię do ciebie inne uczucia. Na pewno zorientowałeś
się już po moich pieszczotach, po barwie mego głosu
i po moim oddaniu.
  Roześmiała się zawstydzona i mówiła dalej:
  - Nie jestem osobą najmądrzejszą na świecie. Zako-
chałam się w demonie! Gdybyś jeszcze był dobrym,
życzliwym aniołem... Ale to niemożliwe, byś się zmie-
nił, ani na chwilę nie przestajesz myśleć o złośliwo-
ściach.
  - Nigdy nie byłoby ci dobrze z aniołem - odparł
zadowolony. - Masz rację, nie wiem, o czym mówisz,
nazywam to sentymentalnymi bzdurami, ale chcę cie-
bie, oboje o tym wiemy. Pragnę cię we dnie i w nocy.
  Vanja zamyśliła się.
  - A mimo wszystko raz kiedyś...
  - Co takiego?
  - Nie, nic.
  Uznała, że mądrzej będzie, jeśli nie przypomni, jak
uratował ją ze szponów Tengela Złego. Tamlin niena-
widził tego wspomnienia.
  Ale Vanja wiele nad tym rozmyślała. Czy ocalił ją od
śmierci tylko po to, by mieć w niej towarzyszkę
erotycznych zabaw? Przecież zdarzyło się to na długo
przed tym, zanim dorosła. Z pewnością miał tysiąc
możliwości, by zaspokoić swe zwierzęce pożądanie, ale
on pragnął jej. Tylko jej!
  Ujęła jego głowę w dłonie i delikatnie gładziła
szczeciniaste włosy. Lepiej nie zadawać zbyt wielu
pytań!
  Tamlin nie okazał jej nigdy czułości z wyjątkiem
wstępu do kolejnego aktu seksualnego, ale i to trudno
było nazwać czułością. Teraz także wyślizgnął się z jej
objęć, przez okno opuścił pokój i zniknął w nocnym
mroku.
  Vanja natychmiast zaczęła za nim tęsknić. Tak
bardzo chciała móc okazać mu miłość. Przyjmował to,
śmiejąc się pogardliwie, ale zawsze pozwalał jej całować
się w usta, twarz, szyję i ręce. Pocałunki należały do ich
erotycznych igraszek, one się więc nie liczyły. To
czułość była tym, co ich odróżniało. Tamlin nie był
zdolny do takich uczuć. Nie rozumiał ich, ale chętnie
przyjmował oznaki jej miłości.
  O przyszłości Vanja nie chciała myśleć. Kiedy
mimowolnie o nią zatrącała, przebiegał ją dreszcz.
W głębi duszy wiedziała bowiem, że życie, jakie teraz
wiedzie, musi zakończyć się katastrofą. Jaka to będzie
katastrofa, nie potrafiła przewidzieć, ale jej nieodpo-
wiedzialne zabawy z demonem bez wątpienia do-
prowadzą do tragedii.
  Tyle że z jej strony już dawno przestało to być
zabawą.



  Tej nocy myśli nie pozwoliły jej zasnąć.
  Polubiła Sandera Brinka, który zamierzał zostać
z nimi. Czekał na rozwód, by mógł się ożenić z Benedi-
kte. Vanja radowała się szczęściem siostry. Widziała
przecież, jak bardzo cierpiała jako samotna matka
chłopczyka, którego kochała ponad wszystko w świe-
cie.
  Vanja sama miała ochotę mieć dziecko. Ale czy to
było możliwe w obecnej sytuacji?
  Westchnęła ciężko.
  Między Sanderem a Andre wszystko układało się
jak najlepiej. Chłopiec dowiedział się, że Sander jest
jego ojcem, i teraz niemal przez całą dobę się nie
rozstawali. Henning i Agneta zgodzili się, by Sander
zamieszkał w Lipowej Alei, co prawda przydzielono
mu osobny pokój, by zbytnio nie drażnić sąsiadów, ale
jak często w nim sypiał, było prywatną sprawą Benedi-
kte i Sandera.
  Vanja musiała przysnąć na chwilę, bo nagle do-
strzegła bladość świtu sączącą się przez ciemne zasłony.
  Tamlin?
  Nie wrócił.
  Nigdy jeszcze nie oddalał się na tak długo.
  Ale też i od dawna nie odbywał nocnych wypraw do
siedzib swego plemienia. Od zbyt dawna.
  Muszą być na niego ogromnie rozgniewani.
  Nie mówiąc już o tym, w jaki stan mógł wprawić
Tengela Złego!
  Vanja zadrżała, przepojona prawdziwym lękiem.
  Tamlinie, wróć! Nie mogę żyć bez ciebie, wiesz
przecież o tym!
  Czarne szpony strachu pochwyciły ją w swe objęcia.


  Tym razem nikt nie odwracał twarzy, kiedy Tamlin
dotarł do mrocznych grot w świecie koszmarów.
Zdarzyło się natomiast coś znacznie straszniejszego, co
przepełniło go prawdziwą grozą.
  Strażnicy przy wejściu zerwali się z krzykiem, kiedy
nadleciał z góry. Otoczyła go czama, gęsta mgła,
a z niej wyłoniły się nieprzeliczone pary szponiastych
rąk i łap. Wpijały się w jego ciało i podawały go sobie,
ściągając w dół. Szarpały bezlitośnie, nie chcąc się odeń
odczepić.
  Brutalnie zepchnięty padł na posadzkę wielkiej
groty, przed podwyższeniem Najwyższej. Podniósł się,
lecz setki rąk makabrycznych strażników, potworów,
które zdążył już poznać, powaliły go z powrotem.
Chociaż rozdzielał ciosy na oślep i kąsał, zmusiły go, by
ukląkł.
  - Zdrajco, nareszcie przybyłeś - rozległ się grzmią-
cy głos jednego z najstarszych demonów. - Nasz
władca nie był dla nas łaskawy, srogo nas ukarał,
oświadczając, że popadliśmy w niełaskę. My, którzy
zawsze pragnęliśmy jego dobra! A wszystko to twoja
wina, tylko i wyłącznie twoja. Nie otrzymał na czas
sprawozdania. Co powiesz na swą obronę?
  Tamlin nic nie odrzekł. Jak miał się tłumaczyć?
  Lilith wystąpiła naprzód.
  - Nie jesteś już moim synem - oświadczyła zim-
no. - Okryłeś nas hańbą w obliczu naszego wiel-
kiego władcy. Wiem, co cię zatrzymywało. Ziemska
kobieta. A niech się strzeże ten, kto się dopuści
stosunku z ziemską istotą! Owszem, powiedziałam ci,
że możesz zaspokoić z nią swe żądze, ale później
miałeś spełnić obowiązek! Mówiłam ci o tym wyraź-
nie, ale ty nadal z nią byłeś. Ona cię zaczarowała,
rzuciła na ciebie urok! Nie wiesz już nawet, kim
jesteś.
  Tamlin nareszcie odważył się przemówić.
  - Ja ją tylko wykorzystuję.
  - Tak ci się wydaje? - drwiąco spytała Lilith. - Czy
sam nie dostrzegasz, jak bardzo się zmieniłeś, jak
bardzo odmienił się twój wygląd? Wkrótce będziesz już
bardziej mężczyzną niż demonem! Po tak długim czasie
spędzonym w jej łóżku musisz już wreszcie wiedzieć,
kim ona jest. I kim jest ten drugi, który skrywa się
przed nami.
  Tamlin zazgrzytał zębami, aż posypały się iskry.
  - Ona sama nie wie, kim jest ten drugi. Nie zna go.
  Jeden ze starszych demonów wymierzył mu celnego
kopniaka.
  - Nie kłam, nędzniku!
  Tamlin, parskając wściekle, złapał go za nogę, ale
strażnicy go powstrzymali. Syknęli jak smoki i Tamlina
otoczyły duszące opary.
  - To prawda, ona nic o nim nie wie - powiedział
Tamlin. Och, jak bardzo ich w tym momencie nienawi-
dził!
  - A ona sama? - spytał któryś ze starszgzny. - Lilith
twierdzi, że ta kobieta cię widzi. Kim ona jest?
  - Nie wiem. Jedną z Ludzi Lodu.
  - To żadna odpowiedź. Ludzie Lodu są silni, mają
możnych przodków. Ale nie są w stanie ujrzeć Demona
Nocy. Czy dostatecznie długo ją wypytywałeś?
  - Oczywiście!
  - Na pewno nie - odezwała się jedna z ko-
biet-demonów z pogardą w głosie. - Zatracił się w jej
objęciach, zamiast dręczyć, aż byłaby bliska śmierci,
i wtedy wszystko z niej wyciągnąć.
  - To nie jest prawda! - zawołał Tamlin rozgoryczo-
ny. - Dręczyłem ją, rozmawiałem z nią w snach, ale ona
nie chce albo nie może nic powiedzieć. Prawdopodob-
nie sama tego nie wie.
  Prawda przedstawiała się jednak zupełnie inaczej:
Tamlin w ciągu ostatnich miesięcy zapomniał wypyty-
wać Vanję o cokolwiek. Zapomniał o wszystkim,
myślał jedynie o tym, by znaleźć się w jej objęciach,
poczuć jej bliskość, jej gładką skórę, patrzeć na oczy,
z których promieniowało to, co ona nazywała miłością.
Kiedy spoglądała na niego w ten sposób, ogarniało go
takie łagodne ciepło, rzucał się w jej ramiona, pragnąc
w nich zatonąć, zatopić się w zapachu kwiatów, kobiety
i narastającego pożądania, wsłuchać w głos szepczący
słowa, których znaczenia nie rozumiał, ale które mówi-
ły o miłości, poczuć pieszczoty, raz delikatne, to znów
dzikie...
  Czy biedny demon mógł wtedy pamiętać, że istnieje
jakuś świat poza ich własnym światem? Że przerażająca
istota czeka tylko sposobności, by w niego uderzyć,
ponieważ nie zgłasza się z raportem o mieszkańcach
Lipowej Ałei?
  Strażnik o ludzkim ciele i zwierzęcej głowie ciął go
batem przez twarz. Tamlin skrzywił się paskudnie,
czując uderzenie, ale nie odezwał się ani słowem.
Pozwolił, by czarnoczerwona krew skapywała z rany.
  Skóra na całym ciełe porozrywana była na strzępki.
Demony płci żeńskiej z uwagą przyglądały się jego
członkowi.
  - Nieźle - zaśmiała się jedna. - Jak rozumiem, jest
często używany. - Stanęła nad klęczącym Tamlinem,
próbując nadziać się na jego męskość, ale Tamlin zrobił
się lodowato zimny. Był to mimowolny przejaw lojal-
ności wobec Vanji. Jego duma należała do niej, nikomu
innemu nie wolno jej tknąć.
  Kobieta-demon, zirytowana odmową, uderzyła go
w twarz.
  Przywódca starszyzny gwałtownie podniósł się
z miejsca.
  - Dość już tego! Przykujcie go do skały w Najgłęb-
szej Czeluści! Tam może wisieć przez całą wieczność.
Dla nas nie ma już żadnej wartości, więcej zaszkodzi niż
przyniesie pożytku.
  Lilith jęknęła, ale nic już nie mogła zrobić. Tamlin
dopuścił się przestępstwa wobec całego plemienia,
przez niego Demony Nocy popadły w niełaskę u Ten-
gela Złego, a poza tym nie okazał skruchy ani chęci
poprawy.
  Był już nikomu nieprzydatny, do niczego się nie
nadawał, a przede wszystkim ważne było, by trzymać
go z dala od tej śmiertelnicy. Ich dalsze stosunki mogły
sprowadzić katastrofę na wszystkie Demony Nocy.
  Tamlin obrzucił ich stekiem wyzwisk i gróźb,
nazwał durniami, stetryczałymi staruchami i służalcami
Tengela, ale na nic się to nie zdało. Strażnicy pawiedli
go ku Najgłębszej Czeluści.
  Tam, w najciemniejszej ze wszystkich znanych
i nieznanych grot wśród mrocznych siedzib kosz-
marów sennych, z rozciągniętymi ramionami i nogami,
został przykuty do skały magicznymi okowami. Na
próżno stawiał zaciekły opór.
  Jedzenia nigdy nie potrzebował, a jako demon był
przecież nieśmiertelny. Jedynie najwstrętniejsza istota na
Ziemi, najpodlejszy gad, ich uśpiony władca, mógł go
unicestwić, kiedy jego moc stanie się dostatecznie
potężna.
  Demon Tamlin nie byłby jednak pierwszym, któ-
rym zająłby się Tengel Zły, gdyby pewnego dnia objął
rządy nad światem. Młody demon mógł więc tam
wisieć przez całą wieczność.
  Jego krzyk, wyrwany z głębi duszy, nióśł się wysoko
aż do wielkiej groty i dalej przez bramy ku światłu,
którego już nigdy więcej nie miał oglądać.





        ROZDZIAŁ IX


  Noce i dnie upływały na pełnym lęku czekaniu.
  Tamlin nie wracał.
  Być może Vanja powinna odczuć ulgę, ale nawet jej
to nie zaświtało w głowie.
  Zmieniła się w jeden wielki kłębek nerwów. Gdzie
się podział Tamlin; co się stało? Czy miał jej już dość
i po prostu nie chciał do niej wracać?
  Tamlinie, Tamlinie, czy domyślasz się chociaż, ile
dla mnie znaczysz? szeptała w nocy, kiedy upłynął już
tydzień, a on wciąź nie dawał znaku życia. Tak
bardzo się o niego bała, tak bardzo się bała. Czyżby
Tengel Zły zdołał go jednak dopaść? Czy może
Tamlin uznał, że demonice są lepszymi współtowa-
rzyszkami erotycznych zabaw, niż ona kiedykolwiek
będzie?
  Oczywiście jej lęk nie mógł pozostać nie zauważony.
Wszyscy w Lipowej Alei i u Malin ogromnie się
martwili, a Benedikte nieprzerwanie zwracała się o po-
moc do Marca i przodków Ludzi Lodu.
  Nic jednak się nie wydarzało.
  Dopiero kiedy Christoffer nagle zjechał do domu
wraz ze swą świeźo poślubioną żoną, Marit, Vanja
cokolwiek przebudziła się do życia.
  W pierwszej chwili - jak wszystkich innych - zdu-
miał ją wybór Christoffera. Marit okazała się niezwykle
prostą kobietą. Pomimo nowych modnych strojów,
wypracowanej fryzury i sztucznie starannej wymowy
nie potrafiła ukryć swego pochodzenia. Przez cały czas
lękliwie ukradkiem zerkała na innych, by zorientować
się, jak się zachowują, i móc ich naśladować.
  Ale jakim wspaniałym człowiekiem niemal natych-
miast się okazała! Kiedy minął pierwszy szok, wszyscy
myśleli tylko o tym, jakby jej tu nieba przychylić.
  Henning i Agneta zaprosili całą rodzinę na obiad
powitalny na cześć młodej pary, wieczorem więc
wszyscy zebrali się w Lipowej Alei. Vanja czuła, że
z Marit coś ją łączy, coś, o czym chętnie by z nią
porozmawiała. Ale o czym? Nie mogła jej przecież
opowiedzieć o swej rozpaczy z powodu zaginionego
demona! A była to w zasadzie jedyna rzecz, o jakiej
chciała mówić.
  Nie, to nieprawda, miała jeszcze ochotę powiedzicć
Marit, jak bardzo się cieszy, że Christaffer właśnie z nią
się ożenił.
  Ale Vanja miłczała, nie mogła wydusić z siebie słów,
wszystko w niej jakby się zawiązało. Najpierw lata
spędzone z demoniątkiem, późnźej padniecający czas
z dorosłym Tamlinem, wieczne wyrzuty sumienia,
podniecenie, gorączka we krwi... A teraz już go nie
było. Vanja i tak nie mogła pojąć, jak to się dzieje, że
nadal jest uważana za osobę przy zdrowych zmysłach.
  Christoffer coś do niej mówił:
  - Wypiękniałaś, Vanju, jesteś teraz naprawdę cza-
rująca! Na pewno powtarzają ci to całe rzesze chłop-
ców?
  Ja ich w każdym razie nie słyszałam, pomyślała
Vanja. A Tamlin nigdy nic takiego nie mówi.
  Och, Tamlinie, jak bardzo boli rana, którą zadałeś
mej duszy!
  Christoffer mówił dalej, wpadając w cokolwiek
liryczny ton:
  - Jesteś krucha i eteryczna niczym promienie księ-
życa wśród połyskujących nitek pajęczej sieci w letnią
noc. Masz taki wyszukany koloryt, siostrzyczko, prze-
piękne włosy o odcieniu ciemnej miedzi, skórę jasną
i tak delikatną, że wydaje się niemal przezroczysta,
a twoje ruchy przywodzą na myśl tańczącego elfa. Ale,
ale... W tych cudownych oczach czai się nieopisany
strach. Co się z tobą dzieje, moja kochana?
  Vanja zaśmiała się nerwowo i potrząsnęła głową.
  - Co by to mogło być? Mylisz się, Christofferze,
wszystko u mnie w jak najlepszym porządku.
  Christoffer pochylił się bliżej i szepnął:
  - Wcale tak nie jest. Sprawiasz wrażenie nieszczęś-
liwej, zmieszanej, podnieconej, a zarazem, jakbyś czuła
się czemuś winna, cały czas pazostajesz czujna. Pamię-
taj, że jestem lekarzem! Przywykłem do podobnych
symptomów, ale nie do wszystkich jednocześnie! Bene-
dikte bardzo się o ciebie niepokoi, powiedziała mi, że
usiłowała wezwać pomoc dla ciebie, ale jej się nie udało.
  Vanja gwałtownie odwróciła się od niego. Nie
zrozumiała, o co mu chodziło. Co to miało znaczyć, że
Benedikte wzywała pormoc dła niej? Vanja bardzo się
bała przenikliwego spojrzenia starszej siostry, a teraz
zaczęła się obawiać także Christoffera. Był lekarzem,
to... niedobrze.
  Spróbowała odpłacić mu tą samą monetą:
  - A jak ty się właściwie miewasz, braciszku? Nie
wydaje mi się, aby między tobą a Marit, którą zdążyłam
już bardzo polubić, wszystko układało się jak należy?
Wygląda na to, że ona się ciebie wstydzi.
  Christoffer zmarszczył czoło.
  - Nie masz się czym przejmować, między nami
wszystko w porządku.
  Vanja zapomniała, że zwykli ludzie nie rozmawiają
ze sobą tak swobodnie jak ona i Tamlin, i wypallła:
  - Jeszcze ze sobą nie spaliście? Takie sprawiacie
wrażenie.
  - Vanju! - szepnął wstrząśnięty Christoffer.
- Gdzieś ty się nauczyła tak mówić!
  - Nie odpowiedziałeś na moje pytanie. Przecież już
od jakiegoś czasu jesteście małżeństwem.
  Christoffer podniósł się, by od niej odejść.
  - Sami sobie z tym poradzimy - odrzekł krótko.
  O, tak, na pewno, pomyślała Vanja, uśmiechając się
leciutko. I to już niedługo, poznaję to po jej rozkocha-
nych oczach. Ale co na to on?
  Vanja miała rację, małżeńskie pojednanie rzeczywi-
ście nastąpiło już wkrótce. Tego właśnie wieczoru
Christofferowi i Marit przypadło dzielić zbyt wąskie
małżeńskie łoże i zbliżyli się do siebie również w sensie
erotycznym. Ale ta historia już została opowiedziana.
  Rozpoczął się obiad na cześć nowożeńców. Wy-
głaszano mowy, wyrażano nadzieję na przyjście na
świat kolejnych dzieci w rodzie, a Christoffer wyglądał
na bardzo zawstydzonego. Vanja starała się jak mogła
brać udział w uroczystości, ale czuła, że uśmiecha się
sztucznie, a jej dusza się burzy, gdyż zdolna była
myśleć jedynie o zniknięciu Tamlina. Czuła rozdziera-
jący ból serca, a ręce drżały jej tak, że kieliszek
z winem musiała trzymać w obu dłoniach. Miała
nadzieję, że nikt nie zwraca na nią uwagi, nowo
przybyli młodzi małżonkowie znajdowali się w cent-
rum zainteresowania.
  Kiedy podano deser, przybył jeszcze jeden gość.
  To najpiękniejszy człowiek na świecie, pomyślała
Vanja, patrząc na zjawisko w drzwiach.
  Powstało wielkie poruszenie, wszyscy rzucili się ku
Marcowi, ściskając go po kolei.
  Marco!
  Bliźniaczy brat jej rodzonego ojca!
  Vanja nigdy go nie widziała, był dla niej jedynie
nierzeczywistą legendą, nigdy naprawdę nie istniał.
  A teraz stał przed nią, jego szare jak popiół oczy
poszukiwały jej wzroku, wpatrywały się w nią przenik-
liwie, z zastanowieniem.
  Marco! Oczywiście!
  Wiedziała teraz, o kogo wypytywał ją Tamlin, kto
ukrywa się przed Tengelem Złym. Kogo ich podły
przodek poszukuje z fanatyczną nienawiścią.
  Vanja nigdy nie brała Marca pod uwagę. Nie
wierzyła, że on istnieje naprawdę, był tylko postacią
z legendy opowiadanej wieczorami przy kominku.
  Oddychała ciężko, z wysiłkiem, nie mogła oderwać
od niego wzroku.
  No, teraz marny jej los!
  Marco witał się kolejno z rodziną. Wszyscy naj-
wyraźniej go znali, nawet mały Andre.
  Tylko ona nie.
  Podszedł teraz i do niej.
  Nawet jego głos zabrzmiał wprost nieziemsko melo-
dyjnie:
  - A tu mamy moją najbliższą krewną, moją bratani-
cę Vanję.
  Dziewczynę poraził śmiertelny strach. Gdyby tylko
mogła stąd uciec i nigdy już tu nie wracać! Bliska była
utraty przytomności, ale ostatnim wysiłkiem woli
zapanowała nad sobą. Nie mogła teraz wywołać skan-
dalu, jej sytuacja i tak już była dość trudna.
  Marco dotknął jej, wstrzymała jęk przerażenia. Ujął
jej twatz w dłonie. Jakie ciemne miał ręce - niezwykły,
brunatny odcień skóry, którego Vanja nie potrafiła
opisać. Mienił się, jak gdyby Marco był na poły
człowiekiem, a na poły... Nie wiedziała kim.
  - Jakaś ty piękna - rzekł, uśmiechając się łagodnie.
- Ale też i jesteś wnuczką Sagi i... mego ojca.
  Jego ojciec. Jej dziad. Lucyfer, anioł światłości,
który przemienił się w czarnego anioła.
  Nie była zdolna wytrzymać jego badawczego spoj-
rzenia. Wydawało jej się, że upłynęła cała wieczność,
zanim ją puścił.
  Wszyscy razem znów zasiedli do stołu. Długo
rozmawiali, wypytywali Marca o różne sprawy, ale
Vanja nie była w stanie uczestniczyć w ich roz-
mowach.
  Ktoś powiedział coś o czarnch aniołach. Pomoc-
nicy, wyjaśnił Marco i zaczęli mówić o małyeh posłań-
cach, łączących Marca z pozostałymi członkami rodu.
Każdemu z nich wiernie towarzyszyło zwierzę.
  Vanja usłyszała swój własny głos:
  - Mną opiekuje się kruk. Prawie codzaennie widzę,
jak krąży nad domem.
  Teraz Marco patrzył na nią.
  - To prawda - przyznał.
  Vanja usiłowała wytrzymać jego przenikliwe spoj-
rzenie.
  Czy on wie? zastanawiała się. Nie, skąd mógłby
wiedzieć?
  Oznajmił, że będzie musiał ich opuścić. Vanja nie
wiedziała, czy powinna odczuć ulgę, czy też żal. Chyba
i to, i to.
  Jego kolejne słowa zabrzmiały złowieszczo:
  - Ale przybyłem tu także, by pomówić z jednym
z was. Sądzę, że wszyscy wiedzą, o kogo mi chodzi.
  Pokiwali głowami, a Benedikte szepnęła:
  - Och, dzięki Bogu!
  - Tak, Benedikte - uśmiechnął się Marco. - Słysza-
łem, że mnie wzywasz, i przybyłem tak szybko jak
mogłem. Dopiero dzisiaj było to możtiwe. Dziękuję, że
tak dbasz o naszą rodzinę!
  Benedikte uśmiechnęła się z radością, choć po-
chwała także ją zawstydziła.
  - Nic nie mogłam na to poradzić - powiedziała.
  - Wiem, to zbyt trudne dla ciebie. Vanju, idź do
swego pokoju. Zaraz tam przyjdę - spokojnie rzekł
Marco.
  Chciałabym umrzeć, myślała Vanja wiokąc się do
swej części domu jak na ścięcie. Nie mogę spojrzeć
temu człowiekowi w oczy, nie wiem, o co on będzie
mnie pytał, jakie kłamstwa mam wymyślić? Ach, niech
mi ktoś pomoże, nie wytrzymam tego!
  Przyszedł Marco.
  Przestawił jedno z krzeseł, tak by mogli siedzieć
twarzą w twarz, i Vanja musiała patrzeć mu w oczy.
A bardzo chciała, żeby nie siadał tak blisko.
  Marco długo się jej przyglądał, a w jego oczach
malował się smutek. Był tak niewypowiedzianie piękny
jak istota nie z tego świata. Ideał, jaki trudno sobie
wyobrazić.
  Wreszcie odezwał się:
  - To nie twoja wina, że wpadłaś w tarapaty, nie
masz się więc o co obwiniać.
  Głos jego brzmiał tak łagodnie i zarazem tak
stanowczo, że Vanję poczęło ściskać w gardle.
  Upłynęła chwila, zanim Marco wymówił następne
słowa, a cisza wydawała się Vanji nieznośna.
  - On został uwięziony - powiedział miękko.
- Wrzucony do najgłębszej z grot za karę, że zbliżył się
z tobą.
  Popatrzyła na niego z rozpaczą.
  - Nie! - wyrwało jej się z piersi. - Och, Tamlin, nie?
  Marco ze współczuciem pogładził ją po policzku
naładowaną elektrycznie dłonią. Ale jak dobrze, że ją
rozumiał!
  Popatrzyła na niego przerażona.
  - A więc ty wiesz? O... nas?
  - Tak, wiem. Słyszałaś przed chwilą: wszędzie mam
swoich pomocników. Posłańców.
  Marco wiedział o wszystkim! Vanja poczuła zimno
rozprzestrzeniające się od kręgosłupa. Wzbierał w niej
przemożny wstyd.
  Ale Marco nie rozwodził się nad tym.
  - Powiedziałem całej rodzinie, iż wydaje się, że
masz jakieś kłopoty - bo też tak i jest - ale w rzeczywis-
tości może się okazać, że bardzo przysłużysz się
Ludziom Lodu.
  - Ja? W jaki sposób? - spytała cichutko. Czuła, że
na przemian rumieni się i blednie.
  - Czy jesteś odważna?
  - Nie mam pojęcia.
  - Wydaje mi się, że jesteś. A poza tym nie będziesz
sama.
  - Przerażasz mnie. O co chodzi? Zrobię wszystko,
co dotyczy...
  Urwała.
  Marco uśmiechnął się smutno.
  - Nazwałaś go Tamlin? Wybrany Tengela Złego.
Nie, nie myślałem o Tamlinie, on jest już bez-
powrotnie stracony. Chodziło mi o to, czy masz
dość odwagi, by podjąć walkę przeciw Tengelowi
Złemu?
  Vanja nie słuchała uważnie słów Marca.
  - Bezpowrotnie stracony? - załkała.
  - Tak, tak musisz o nim myśleć.
  - Ale ja nie mogę go utracić. Ja... przecież ja go
kocham!
  Marco westchnął ciężko i pokręcił głową.
  - Czy nie rozumiesz, kochana Vanju, jak bardzo się
od siebie różnicie? Mówisz, że go kochasz, i wierzę ci
bez względu na to, jak dziwacznie to brzmi. Ale wiele
kobiet z Ludzi Lodu ma wyraźną słabość do demonów,
nie jest więc to może wcale takie dziwne. Różnica
między wami polega na tym, że on nie jest w stanie cię
pokochać. Demony nie odczuwają miłości, one tylko
wykorzystują innych. Tamlin wykorzystywał ciebie dla
własnego zaspokojenia, poza tym nie więcej dla niego
nie znaczyłaś.
  - Nie jestem wcale taka tego pewna - ostro za-
protestowała Vanja.
  - Wiem, o czym myślisz - powiedział Marco swym
łagodnym głosem. - Owszem, wyrwał cię ze szponów
Tengela Złego w Dolinie Ludzi Lodu, ale powodowała
nim jedynie żądza.
  Z całych sił walczyła ze łzami.
  - Nie mów tak! Nie mogę go utracić! Muszę go
ratować, pomóż mi!
  - Zastanów się, Vanju - rzekł Marco z powagą.
- Jesteś człowiekiem i twoja młodość szybko przemi-
nie. Nawet gdyby dało się go uratować, i tak w niczym
by ci to nie pomogło. On jest wieczny, a kiedy ty się
zestarzejesz, odrzuci cię od siebie jak zużyty grat.
  - Ja nie chcę się starzeć! Chcę zawsze być taka jak
teraz, należeć do niego przez całą wieczność. Nie chcę
umierać, Marco! Czy ty nie możesz załatwić tego tak,
że...
  Uniósł dłoń w ostrzegawczym geście.
  - Naprawdę, zastanów się, co mówisz! Nigdy nie
umrzeć to dla człowieka straszliwa kara.
  - Nie rozumiem.
  - Nie rozumiesz, bo masz dopiero siedemnaście lat,
a w tym wieku pragnie się żyć wiecznie, myśl o śmierci
potrafi wystraszyć człowieka do szaleństwa.
  - Tak, ja chcę żyć, muszę! Muszę ratować Tamlina,
a potem na zawsze już będziemy razem, nie mogę
umrzeć, nie mogę, nie mogę!
  - No cóż, Vanju - westchnął Marco. - Opowiem ci
pewną legendę, mamy na to czas, oni siedzą teraz przy
kawie i likierach.
  Patrzyła na niego z niedowierzaniem, nie miała
nastroju na wysłuchiwanie opowieści. Z drugiej jednak
strony pragnęła przebywać z nim jak najdłużej.
  - Dobrze, opowiedz mi ją. Ale niech ci się nie
wydaje, że zacznę myśleć o czym innym!
  - Być może nie teraz, nie dzisiaj. Ale kiedyś
w przyszłości zrozumiesz. To historia o "Człowieku,
który nie chciał umrzeć". Przeniosę się trochę w przy-
szłość, bo to potrafię. Usłyszysz słowa, których nie
zrozumiesz, dowiesz się o zjawiskach, których nie
będziesz umiała sobie wyobrazić, ale być może to
właśnie nastąpi kiedyś w przyszłości.
  - Legenda o przyszłości? To brzmi paradoksalnie.
  - Owszem, ale ja bez przeszkód mogę przenosić się
w czasie.
  Vanja popatrzyła na niego uważnie.
  - Tyle osób już się zastanawiało: "Kim właściwie
jest Marco?" A teraz ja także zadaję to pytanie.
  Marco pokiwał głową i uśmiechnął się do niej.
  - Na całej ziemi istnieją tylko dwie osoby, które
potrafią to zrozumieć, Vanju. To ty i ja.
  - Tak - powiedziała spokojnie. - Ty jesteś synem
Lucyfera. A ja jego wnuczką.
  - Właśnie! A Tengel Zły nie zna historii, która
wydarzyła się między Lucyferem a Sagą z Ludzi Lodu.
Zielenieje ze złości z naszego powodu, dlatego, że
ciebie, Vanju, nie rozumie, a mnie nie może odnaleźć,
pomimo swego przenikliwego, śmiertelnie zimnego
wzroku.
  Nareszcie Vanja uśmiechnęła się szczerze i ciepło.
Wstała z krzesła i dała znać Marcowi, że on także ma się
podnieść. Marco natychmiast zrozumiał jej zamysł
i mocno ją przytulił. Przycisnął głowę dziewczyny do
swego ramienia. Przez długą chwilę tak stali, roz-
koszując się poczuciem więzi, jakie dać może bliskie
pokrewieństwo.
  Usiedli.
  - Teraz możesz opowiadać - zachęciła go Vanja.
  Marco skinął głową.
  - Był sobie pewien człowiek, możemy go nazwać
Johannes.
  - Ale on jeszcze się nie urodził?
  - Tego nie powiedziałem. Urodził się już dawno
temu, lecz moja opowieść zahaczy także o przyszłość.
Johannesa zastała w górach burza śnieżna, w brzozo-
wym lasku wiał wicher, Johannes ze zmęczenia słaniał
się na nogach i wiedział, że zabłądził. Ostre bryłki lodu
wściekle cięły go po policzkach, wciskały się za
kołnierz.
  Wokół niego panowała ciemność. Nie widział nawet
własnej dłoni przed sobą, nigdzie nie było żadnego
światła. Bał się. Tęsknił za domem, za żoną Gunvor, za
dziećmi, za trojgiem wnuków... A jeśli nigdy już ich nie
ujrzy?
  Vanja zastanawiała się, po co Marco opowiada tyle
szczegółów, ale nie przerywała mu. Fascynowało ją
wsłuchiwanie się w jego głos, patrzenie na nadzwyczaj
piękną twarz.
  Marco uśmiechnął się lekko, dostrzegając jej po-
dziw, i mówił dalej:
  - Johannes zawsze bał się wszystkiego, co miało
związek ze śmiercią. Pomimo że przekroczył już sześć-
dziesiątkę, nie widział jeszcze nigdy zmarłego człowie-
ka, unikał tego na wszelkie sposoby. Jako dziecko
kończył zawsze wieczorną modlitwę słowami: "Boże,
pozwól mi żyć przez dwa tysiące lat!" Dlaczego akurat
dwa tysiące, nie wiedział, odpowiadała mu po prostu
taka okrągła liczba.
  Nie chciał umierać, nie chciał nawet myśleć o dniu,
kiedy będzie to musiało nastąpić, i nienawidził ludzi
mówiących, że zaczyna się już starzeć. Budził się
w środku nocy zlany potem, przerażony nieuchronno-
ścią własnej śmierci. Jak wielu jemu podobnych, szukał
pociechy w strachu przed śmiercią w religii. Świado-
mość innego życia, jakie czeka go po śmierci, mogła go
ocalić, nakarmić fałszywymi wyobrażeniami, choć
w głębi ducha nie podejrzewał nawet, czym jest
prawdziwa wiara.
  A teraz, wysoko w górach, wiedział, że marny jego
los. Nogi odmawiały mu posłuszeństwa, twarz i dłonie
były już bez czucia. Dobry Boże, błagał, on, który tak
rzadko się modlił, pozwól mi jeszcze raz ujrzeć moich
bliskich!
  Znów się potknął i upadł na kolana, ramiona wpadły
w głęboką, zlodowaciałą zaspę. Bez sił opadł w przód
i pozostał leżący z twarzą zakopaną w śniegu.
  - Umarł? - wykrzyknęła Vanja. Nareszcie historia
ją wciągnęła.
  - Poczekaj na dalszy ciąg - odpowiedział Marco.
- Johannes zebrał wszystkie siły. Nie, nie, pomyślał, nie
wolno mi się poddawać. Oszołomiony zmęczeniem
i strachem podniósł głowę...
  Czy ma zwidy? Nie umiał już odróżnić rzeczywisto-
ści od omamów agonii. Ze szczytu wzgórza zsuwał się
jaśniejący niezwykłą światłością przedmiot, zbliżał się
z wściekłą prędkością, bezszelestnie dotarł do Johan-
nesa i zawisł nad nim. Biło od niego takie światło, że
Johannes musiał zamknąć oczy.
  Przez zamknięte powieki ujrzał, że światło opuściło
się jeszcze niżej i tuż nad nim zgasło. Ciemność zdawała
się cudownym wypoczynkiem. Na pół przytomny
Johannes usłyszał stąpanie ciężkich butów po śniegu
i delikatne ręce podniosły go do góry.
  "Dobry Boże, nie pozwól mi umrzeć", wymamrotał
zdrętwiałymi wargami.
  Poniesiono go gdzieś, ale on był zbyt słaby, by
wiedzieć, co się dzieje wokół niego. Zimno ustąpiło,
otaczało go teraz łagodne ciepło. Nic więcej doń nie
docierało.
  Vanja zorientowała się, że słucha z otwartymi
ustami.
  - Co to było? - zapytała. - Przecież nie istnieje nic
takiego jak to, co spłynęło ze szczytu wzgórza?
  - Owszem, istnieje - uśmiechnął się Marco łagod-
nie. - Niektórzy ludzie widzieli podobne rzeczy, ale
nikt ich nie traktował poważnie. W przyszłości pojawi
się jeszcze więcej zjawisk, w które ludziom trudno
przyjdzie uwierzyć.
  - Historia nie kończy się chyba w tym miejscu?
  - Nie, ale ktoś, nie będę tu wspominał imienia, nam
ją przerwał.
  - Przepraszam - uśmiechnęła się Vanja i usiadła
wygodniej. - Mów dalej!
  Nigdy jeszcze nie odczuwała z kimś tak pełnej
harmonii jak z bliźniaczym bratem swego ojca, dlatego
też znów wpadła mu w słowo.
  - Poczekaj chwilę! Czy mogę cię zapytać o mego
ojca? Nikt nie chce o nim mówić.
  Na przepięknej twarzy Marca odmalował się smutek.
  - Ulvar był trudnym człowiekiem, bo jemu same-
mu było trudno. Wiesz na pewno, że dotknęło go
przekleństwo, nie mógł więc powstrzymać się od...
popełniania złych uczynków. Wszyscy w rodzie na-
prawdę starali się mu pomóc, pomimo iż wystawiał ich
na nieludzkie próby. Ale ja byłem chyba jedynym,
który naprawdę go kochał.
  Vanja wyciągnęła rękę i na moment ujęła jego dłoń.
  - Dziękuję - szepnęła ze łzami w oczach. - A teraz
opowiedz mi, co spotkało Johannesa.
  - Dobrze, przejdziemy teraz do jego żony, Gunvor.
Pewnego dnia poderwała się z kuchennego stołka
i zdumiona patrzyła na mężczyznę, który właśnie
wchodził do domu.
  "Johannes, Johannes, czy to naprawdę ty? Na
miłość boską, gdzieś ty bywał, człowieku?"
  Johannes zdziwiony rozejrzał się dokoła. "Nie
wiem. Gdzie się podział śnieg?"
  Gunvor uderzyła w płacz, a potem uściskała go
mocno. "Myśleliśmy, że już nie żyjesz! Zniknąłeś
w burzy śnieżnej już dwa miesiące temu! Szukaliśmy
cię, policja i ludzie szli tyralierą..."
  Nagle nabrała podejrzeń. "Nie byłeś chyba u innej?"
  "Nie", odparł nadal oszołomiony. "Nic nie pamię-
tam. Nagle zorientowałem się, że stoję na górze, a cały
śnieg gdzieś zniknął".
  "Nic nie pamiętasz, Johannesie? Musisz coś pamię-
tać! Nie było cię dwa miesiące!"
  Zapatrzył się w czarną czeluść swego umysłu.
"Zostałem zaprogramowany", wymamrotał z wysił-
kiem.
  "Zaprogramowany? A cóż to za słowo?"
  "Oni byli skazani na zagładę. Mój mózg... zaprog-
ramowany... aż przyjdą inni".
  "Kto przyjdzie? Johannesie, jesteś jakiś dziwny!"
  "Inni mają klucz. Ja jestem łącznikiem".
  "Ach, mój Boże, jesteś chory, Johannesie!"
  Opanował się. Był prostą duszą, której nigdy nie
oświecił kaganek oświaty, a i dla niego samego jego
własne słowa stały się zbyt zawiłe. "Musiało mi się to
przyśnić. Już nic nie pamiętam".
  Zagadką pozostało, gdzie Johannes spędził owe
dwa miesiące. Z czasem jego zniknięcie poszło w zapo-
mnienie.
  Dopiero rok później zaczął podejrzewać, że coś
z nim jest nie tak. Zawaliło się wysokie rusztowanie,
grzebiąc pod sobą trzech robotników, między innymi
i Johannesa. Powinien zginąć przygnieciony jak dwaj
pozostali, ale miał tylko niegroźne otarcia na skórze.
Nie złamał żadnej kości. "Z czego ty jesteś zrobiony?",
pytał lekarz. "Z żelaza?"
  Upływały lata. Wypadek samochodowy. Johannes
wyszedł z niego cało: "Można by przypuszczać, że
jestem nieśmiertelny", śmiał się niepewnie.
  Gunvor traciła siły. Johannes zauważył, że żona się
starzeje, ale on sam prawie w ogóle się nie zmieniał.
Pewnego dnia spadł z wysokości pięciu metrów, nie
robiąc sobie przy tym żadnej krzywdy. Czyżbym
naprawdę był nieśmiertelny, zastanawiał się, upojony
własną potęgą. Przestał zachowywać jakąkolwiek
ostrożność, podejmował ryzyko - i za każdym razem
uchodził z życiem.
  Gunvor umarła i Johannes został sam. Dzieci
wyniosły się daleko, wnuki już dawno się pożeniły, na
świat przyszły prawnuki, które Johannes rzadko widy-
wał.
  Nadal był w pełni sił życiowych i po kilku latach
ożenił się z fertyczną pięćdziesięciolatką.
  Jeden po drugim umierali przyjaciele, odprowadził
też do grobu najstarszego syna. Jego strata tkwiła
w piersi piekącym bólem.
  Pisały o nim gazety, publikowały zdjęcie pięciu
pokoleń. Najmłodziej wyglądający prapradziadek, ja-
kiego kiedykolwiek oglądał świat. Ale Johannes nie
odczuwał radości z tego powodu.
  Kilka lat później nie miał już dzieci, a wnuki zgarbiły
się i posiwiały.
  Wielokrotnie rozmyślał o tych dwóch miesiącach,
które uleciały mu z pamięci. Co wydarzyło się tamtej
nocy w górach? Kto uratował go od śmierci w śniegu?
Nigdy nikomu nie opowiadał o świetle i zbliżających
się krokach. Johannes nie lubił, kiedy ktoś się z niego
śmiał, od razu się złościł. Dlatego wolał milczeć.
  Czy to możliwe? myślał. Czy naprawdę jestem
nieśmiertelny? To byłoby fantastyczne! Nie musiałbym
opuszczać tego wszystkiego, mógłbym patrzeć, jak
rozwija się świat.
  Ale czy naprawdę własnej śmierci człowiek obawia
się najbardziej? Czy nie mocniej przeraża utrata blis-
kich?
  Vanja nic na to nie odpowiedziała, bo jej sytuacja ze
względu na Tamlina był dość szczególna. Marco
zaakceptował jej milczenie, wiedział, że zarówno
śmierć własna, jak i najbliższych wydaje się dziew-
czynie równie straszna.
  - Johannes nie myślał więcej o tym, że został
zaprogramowany. Było to dla niego jak niewyraźny,
zamglony sen. Nie zastanawiał się nad obcymi, niezna-
nymi słowami, które od czasu do czasu pojawiały się
w mroku wspomnień. Był, jak już wspomnieliśmy,
prostym człowiekiem.
  Powoli zaczynał stawać się sensacją.
  Swą drugą żoną cieszył się prawie przez trzydzieści
lat, potem i ona umarła, a Johannes znów doświadczył
goryczy samotności. Widywał czasem prawnuki i jedy-
nego praprawnuka. Ale wszyscy, z którymi coś na-
prawdę go łączyło, odeszli, a on irytował się na tych
gołowąsów, którzy wprowadzali takie zmiany i mieli
tyle nowych niemądrych pomysłów.
  Umarły prawnuki. A jedyny praprawnuk nie zdążył
się ożenić.
  Cały jego ród, wszyscy potomkowie, odeszli. Znów
został sam. Zamyślał ożenić się jeszcze raz, mieć nowe
dzieci, ale żadna młoda kobieta go nie chciała. Nie
wyglądał wcale młodo. Skóra się pomarszczyła, chód
nie był już tak sprężysty. Jego samotności nie da się
opisać. Z nikim nie był związany. Mieszkał nadal w tym
samym domu, sam o siebie dbał i niewiele jedzenia
potrzebował, ale od innych ludzi odgradzał go ocean
pustki. Nadawano mu odznaczenia i uroczyście ob-
chodzono kolejne jubileusze, pisano o nim i foto-
grafowano jak małpę w klatce, ale nie miał nikogo
bliskiego. Wiedział, że zachowuje się wobec innych
ludzi nieżyczliwie, ale nie chciał mieć z nimi nic
wspólnego.
  Myślał często o Gunvor i dzieciach, i o tych
dobrych, błogosławionych czasach, kiedy ludzie jesz-
cze pracowali rękami i żyli blisko ziemi. Płakał wtedy,
szloch wyrywał mu się z głębi piersi.
  - Jesteśmy już w przyszłości? - spytała Vanja.
  - Tak, to już przyszłość.
  - Niepiękny obraz przede mną rysujesz.
  - To prawda. Ludzie nie byli już tak szczęśliwi,
społeczeństwo nie potrzebowało ich tak jak kiedyś,
było ich bowiem zbyt wielu, bezrobotni kosztowali za
dużo pieniędzy, rosła przestępczość.
  - Czy będzie za dużo ludzi na świecie? - spytała
zdumiona Vanja.
  - O, tak! Nastąpi prawdziwa eksplozja.
  Dziewczyna zadrżała.
  - Opowiadaj dalej!
  - Zdarzało się, że Johannes szedł w góry i szeptał
w przestrzeń: "Czy nie przybędziecie już wkrótce?"
  Ale przestrzeń pozostawała niema.
  "Jak długo mam czekać?", wołał. "Już dłużej tego
nie zniosę!"
  I góry nie były już te same. Przekopano je, wykorzy-
stano do ostatnich granic.
  Wcale nie żadna wielka wojna zniszczyła ludzkość,
to sama natura się poddała. Równowaga ziemi, oceanu
i powietrza została zburzona nierozumną działalnością
człowieka, aż wreszcie nastąpiła ostateczna katastrofa.
  - Przerażasz mnie - drżącymi ustami powiedziała
Vanja.
  - Pamiętaj, że to tylko opowieść!
  - Jesteś tego pewien?
  - Oczywiście! No cóż, Johannes widział wielu
umierających, krzyczących ze strachu. Klękał przy nich
i szeptał: "Cieszcie się, że umieracie! Patrzenie na to, co
się dzieje ze światem, nie daje radości, przez cały czaś
traci się bezpowrotnie jakąś jego cząstkę".
  Wreszcie ziemię otoczyła trująca niebieskawa mgła,
zatykająca oddech.
  Wszędzie panowała cisza.
  Po ziemi chodził tylko jeden samotny człowiek,
bezdomny, nie mogący zaznać spokoju.
  Wołał ku niebu:
  "Przybądźcie! Przybądźcie, zmiennicy! Mój mózg
jest pełen danych dla was, bo teraz nareszcie przypo-
mniałem sobie sen, który snem wcale nie był. Dlaczego
nie przybywacie po wasze dane? Moja samotność jest
jak otwarta rana. Samotność życia, najbardziej gorzka
ze wszystkich".
  Przybyli trzysta lat później i znaleźli wrak człowieka
siedzący przy ruinach domu w krainie cieplejszej niż
dzisiejsza Norwegia. Pozbawiony rozumu i woli, nie
potrzebujący pożywienia dla swego zasuszonego ciała.
Pobrali wszystkie dane, z popękanych ust płynęły obce
słowa o wymarłej dawno cywilizacji z nieznanej mu
planety. Wyciągnęli z niego wszystko, co wypływało
z podświadomości, a on nie rozumiał ani jednego
słowa, jakie wypowiadał.
  Byli uprzejmi, gestami pytali, czy pragnie wyruszyć
z nimi dalej.
  Z trudem potrząsnął głową. Miał jedno marzenie,
o nirwanie, wiecznej nicości. O krainie, w której nie
wieje żaden wiatr.
  Patrzyli na niego, pochylając nad nim swe dziwne
twarze, a w ich oczach pojawiło się ciepło, smutny
poblask przestrzeni kosmicznej.
  Pozwolili mu umrzeć.


  Vanja siedziała w milczeniu. Po jej policzkach
spływały łzy, a ona nie uczyniła nic, by je powstrzymać.
  - I jak, Vanju? - ciepło spytał Marco. - Czy wciąż
pragniesz żyć przez całą wieczność?





        ROZDZIAŁ X


  Vanja wyprostowała się i przełknęła ślinę. Otarła
łzy. Na pytanie Marca nie odpowiedziała, ale też i on
tego nie oczekiwał.
  Wreszcie rzekła:
  - Pytałeś, czy odważę się podjąć walkę z Tengelem
Złym. O co ci chodziło?
  - To nie będzie łatwe. Ale chcesz mnie wysłuchać?
  - Tak.
  - Demonów Nocy nie możesz zwyciężyć, ponieważ
one pojawiają się tylko w koszmarach sennych ludzi.
Ujarzmia je jedynie Tengel Zły, zło we własnej osobie.
Ale ty możesz złamać jego władzę nad nimi.
  - Dlaczego chcesz, żebym to zrobiła?
  - Ponieważ w naszej walce przeciwko Tengelowi
Demony Nocy będą jego możnymi sprzymierzeńcami.
Są teraz jego posłusznymi narzędziami. Kiedy się
przebudzi i zacznie nimi dowodzić, staną się straszne.
Nie zdołamy ich zwalczyć.
  - Chcesz więc, abym przeciągnęła je na naszą stronę?
  - Przynajmniej odciągnęłabyś je od Tengela. Nie
będziesz sama. Otrzymasz pomoc.
  Vanja była wstrząśnięta, poraził ją strach.
  - Jak, na miłość boską, mam tego dokonać?
  - Bo jesteś tym, kim jesteś. Wiesz, od kogo ty i ja
pochodzimy.
  - Ale czy ty sam nie możesz się tym zająć? Jesteś
wszak jego synem, masz moc o wiele potężniejszą niż
moja.
  - Mnie nie wolno się pokazać. Tengel Zły nie może
się o mnie dowiedzieć, to bardzo ważne. Podjąłem
ogromne ryzyko, przybywając dzisiaj do Lipowej Alei,
ale musiałem pomówić z tobą. Gdyby Tamlin tu był,
nie mógłbym tu się pojawić.
  Na dźwięk imienia Tamlina na twarzy Vanji odbił
się żal.
  - Zapomnij o nim - ze smutkiem rzekł Marco.
- Jego nie zdołasz ocalić. Ale spróbuj uratować Ludzi
Lodu i całą ludzkość od Tengela Złego. W tym możesz
pomóc.
  - Ale jak mam tego dokonać?
  - Czeka cię straszliwie trudne zadanie, a jeśli nie
okażesz się dość silna, twoją duszę spowije mrok. Albo
po prostu umrzesz. Nie wiem więc, czy...
  - Śmierć mnie nie przeraża - przerwała mzz Vanja.
- Już nie. Podejmę wyzwanie.
  Marco przyglądał się bratanicy z powątpiewaniem
w oczach.
  - Dobrze wiem, o czym myślisz. O ocaleniu Tamli-
na, prawda? To się nie uda, Vanju, nie dotrzesz tam,
gdzie on jest. Nie sądzę też, aby jego współplemieńcy
wybaczyli mu przestępstwo, jakiego się dopuścił,
obcując z tobą. Taką pewnie masz nadzieję? A ponad-
to... Nawet gdybyś go odnalazła, co dalej? Już o tym
mówiliśmy. Nie ma dla was wspólnej przyszłości.
  - Czy nigdy nikogo nie kochałeś, Marco? - spytała
łagodnie.
  Westchnął, widząc jej upór, a potem roześmiał się
wymuszenie.
  - No cóż, Vanju, chyba zapomnimy o całej tej
sprawie. Nie sądzę, byś miała dość sił na podjęcie walki
z Tengelem Złym o Demony Nocy. Nie chcę narażać
cię na śmierć czy też na utratę zdrowych zmysłów, na to
jesteś mi zbyt droga, kochana Vanju.
  - Ale ja tego chcę! Chcę, a kiedy ktoś naprawdę
czegoś chce, potrafi wykrzesać z siebie nadludzkie siły.
  - Uprzedzam, że czeka cię straszna droga.
  - Nie dbam o to. Gotowa jestem umrzeć.
  - Nie wolno ci tak myśleć. I tu, na tym świecie,
masz pewien obowiązek.
  - Naprawdę?
  - Tak. Musisz wyjść za mąż i urodzić dziecko.
  - Eee - skrzywiła się Vanja.
  - Tak, bo to twój wnuk podejmie walkę z Ten-
gelem Złym.
  - Wydawało mi się, że przed chwilą powiedziałeś,
że to ja?
  - Ty walczyć będziesz tylko o Demony Nocy. Linia
rodu Sagi już dawno została wyznaczona, by zrodzić
dziecko, na które wszyscy czekamy. Nikt jednak nie
przewidział, że Saga spotka na swej drodze Lucyfera
i urodzi jego potomstwo, ale w gruncie rzeczy dobrze
się stało, doda to bowiem dziecku sił niezbędnych do
walki.
  - Posłuchaj, Marco... Tak, będę cię nazywała Mar-
co, nie chcę mówić do ciebie "stryju".
  Uśmiechnął się.
  - Bardzo mi miło.
  - Posłuchaj, Marco, skąd wiesz to wszystko o wy-
branym Ludzi Lodu?
  - Wielokrotnie rozmawiałem z naszymi przodka-
mi, z Tengelem Dobrym, z Sol, Heikem, ze wszyst-
kimi.
  Vanja zamyśliła się.
  - Często zastanawialiśmy się, dlaczego nie kontak-
tują się z nami od tak wielu lat.
  - Mnie zlecili czuwanie nad wami. Przynajmniej na
jakiś czas.
  - A więc oni wiedzą o mnie?
  - Oczywiście!
  - I o Tamlinie?
  Marco przekrzywił głowę i odparł po chwili za-
stanowienia:
  - Nie tak wiele.
  - Dzięki Bogu! - Vanja odetchnęła z ulgą.
  - Ale tak samo jak Lucyfer pokrzyżował ich plany
związane z Sagą, tak Tamlin tobie pomieszał szyki.
Sprawił nam wiele kłopotu i z ulgą przyjęliśmy jego
zniknięcie. Dzięki temu mogłem tu przybyć, by cię
ostrzec i poprosić o pomoc.
  - Tak, tak. Więc co mam zrobić?
  Marco wybuchnął śmiechem.
  - W każdym razie nie jesteś z natury strachliwa!
  Vanja skrzywiła się z goryczą:
  - Sądzisz, że spieszno mi do małżeństwa?
  - Wydaje mi się, że wolisz walczyć przeciwko
Tengelowi Złemu! Nie, nie musisz mi na to od-
powiadać. Oczywiście najpierw powinnaś wyjść za mąż
i urodzić dziecko, ale to potrwa co najmniej rok,
a pewnie i dłużej, bo przypuszczam, że nie masz
żadnego młodego człowieka w zanadrzu?
  - O, mam ich całe gromady - odparła obojętnie.
- Ale nie chcę żadnego z nich.
  Patrzył na nią badawczo, aż wreszcie powiedział:
  - Uważam, że nie powinniśmy tak długo czekać.
Tengel Zły może wysłać tu nowego demona, z którym
trudniej nam będzie sobie poradzić. Powinnaś podjąć
walkę z naszym złym przodkiem już teraz!
  - Co to znaczy "teraz"? Dzisiaj? Czy za rok?
  - Dziś w nocy. Nie mamy czasu do stracenia.
  - Powiedziałeś, że ktoś mi pomoże?
  - Tak. Towarzyszyć ci będą dwa ogromne wilki.
  Vanja zmarszczyła brwi.
  - Te, które pojawiały się w czasach twego dzieciń-
stwa?
  - Tak. To nie są zwykłe wilki.
  - Tyle już zrozumiałam. Ale, mimo wszystko, do
czego mogą przydać się zwierzęta w walce przeciw całej
armii Demonów Nocy?
  - Zobaczymy.
  Vanja wyprostowała się na krześle, na jej twarzy
odmalował się wyraz zdecydowania.
  - Dobrze, Marco. Powiedzmy, że to zrobię. Narażę
życie, zdrowie i umysł dla dobra Ludzi Lodu. Ale
uważam, że mam prawo żądać czegoś w zamian.
  - Oczywiście - przyznał cokolwiek nierozważnie.
  - Proszę o pomoc w uratowaniu Tamlina.
  - Do diaska, Vanju, złapałaś mnie w sidła! Dowiem
się, co da się zrobić. Ale zrozum, nikt nie może dotrzeć
tam, gdzie znajduje się Tamlin. Droga do siedzib
Demonów Nocy wiedzie przez koszmary senne. Ale ta
grota nie ma żadnego połączenia ze snami, Tamlin jest
skuty nierozrywalnymi okowami.
  Vanja skurczyła się w sobie, skuliła na krześle, jakby
nagle przeszył ją wielki ból.
  - Och, Tamlinie! To wszystko przeze mnie!
  - Tak. On cię teraz nienawidzi.
  Vanja siedziała nieruchomo, jakby ból ani trochę nie
ustąpił. W pokoju zapadła cisza. Marco wstał i po-
gładził ją po włosach.
  - Zrobimy wszystko, co w naszej mocy, aby go
uwolnić - obiecał.
  Dziewczyna natychmiast się poderwała, oczy jej
pojaśniały.
  - Och, naprawdę? Naprawdę?
  - Uczynimy wszystko, co będziemy mogli, Vanju.
Pytanie tylko, czy to wystarczy. A teraz chodź, pó-
jdziemy do reszty rodziny.
  - Ale jak ja dotrę do Tamlina?
  - Chcesz powiedzieć, do siedzib Demonów Nocy?
We śnie. Dam ci coś na sen, coś, co wywoła prawdziwe
koszmary. Ale zniesiesz je, prawda?
  Z twarzy Vanji biła radość.
  - Tak! Zniosę wszystko!
  Marco patrzył na nią zatroskany, widział, że w głowie
jej tylko jedna myśl. A przecież nie o Tamlinie powina
myśleć, lecz o straszliwym zadaniu, jakie ją czeka.
  - Ale ja nie zdążę dokonać wszystkiego przez jedną
noc - stwierdziła z powątpiewaniem.
  - Zdążysz. To nie potrwa dłużej niż sen, choć tobie
może wydać się wiecznością. Kochana Vanju, bardzo
się martwię. Jesteś tylko młodą dziewczyną...
  - To wcale nie tak mało - odparowała zapalczywie
i oboje wybuchnęli śmiechem.
  - W każdym razie wiele w tobie zapału, a to ci się
może przydać.
  - To i lepiej - odparła pewna zwycięstwa. - Jeśli
Shira mogła podołać swemu zadaniu, to mogę i ja.
  - No, jest pewna różnica.
  - Jaka?
  - Shirę przygotowywano do tego przez całe życie.
Ciebie nikt do niczego nie przygotowywał. Shira
należała do wybranych. Musiała przejść przez cały
szereg prób. Ty masz przedostać się do świata kosz-
marów sennych, gdzie czyhać będą na ciebie tysiące
agresywnych Demonów Nocy. To wielka różnica,
choć nie śmiałbym orzekać, które z tych zadań jest
łatwiejsze.
  - Miejmy nadzieję, że dostanę dobre pieski - mruk-
nęła Vanja. - Ale chodźmy już do nich, na pewno nie
mogą się nas doczekać.
  - Dobrze. Masz, Vanju, weź ten proszek i rozpuść
go w wodzie. Wypij roztwór wieczorem, jak już się
położysz.
  Uścisnęła go za rękę i stojąc blisko niego popatrzyła
mu w oczy, jakby chciała zaczerpnąć z nich siły.
  - Poradzisz sobie - oświadczył, by dodać jej otuchy,
ale w głębi duszy ogromnie się o nią bał. Czy naprawdę
nie było nikogo innego, kto podjąłby się tego zadania?
  Ale nikogo takiego nie było. Dokonać tego mogła
jedynie Vanja.


  Ludzie Lodu rozstali się. Christoffer i Marit wrócili
do swego nowego domu, gdzie spędzić mieli pierwszą
wspólną noc, Andre poszedł spać do dawnego pokoju
Vanji, a Malin i Per, świeżo upieczeni teściowie Marit,
wrócili do domu, rozmyślając o małżeństwie syna.
Henning i Agneta położyli się do łóżka razem z nie
opuszczającym ich od dawna niepokojem o Vanję,
a Sander na palcach przemknął do pokoju Benedikte.
Ale wszyscy myśleli o Marcu, który pożegnał się z nimi
na zawsze, pozostawiając ich w dziwnym poczuciu
osamotnienia.
  Vanja położyła się do łóżka. Zażyła środek, który dał
jej Marco, i czekała, aż przyjdzie sen.
  Myśli nie dawały jej spokoju. Zorientowała się, że
właściwie niewiele jej wyjaśnił. Ogarnął ją paniczny
lęk. Co się wydarzy? Co ona ma zrobić, co mówić?
Dokąd zajdzie we śnie, kogo napotka?
  Tengel Zły... Czy to z nim się zetknie? Na to
brakowało jej odwagi.
  Podejrzewała, że Marco sam nie wiedział, co się jej
przydarzy, bo kto potrafi przewidzieć, jakie koszmary
nawiedzą śpiącego człowieka? Dlatego nie mógł udzie-
lić jej żadnej rady.
  Złamać władzę Tengela Złego nad Demonami
Nocy? Jak? Na miłość boską, czy ktoś naprawdę ma
wierzyć, że jej się to uda?


  Vanja nie zauważyła, że zapadła w sen, tak bardzo
był rzeczywisty. Nadal bowiem znajdowała się w swo-
jej sypialni i wydawało jej się, że nawet na moment nie
zamknęła oczu.
  Ktoś siedział na jej biurku.
  Poderwała się gwałtownie.
  - Tamlin - szepnęła.
  Ale to nie był Tamlin, lecz trup bez twarzy.
Szczerzył do niej odsłonięte zęby, resztki skóry lepiły
się do kości szczęk. W głębi pustych oczodołów
jaśniały białe plamki, jakby negatyw źrenicy.
  A na brzegu łóżka Vanji siedział podobny twór
zieleniejący zgnilizną.
  Postać na biurku uniosła się i na uginających się
piszczelach, chwiejnym i niepewnym krokiem zaczęła
zbliżać się do łóżka. Druga powoli, bardzo powoli
wyciągała ramiona w stronę dziewczyny, chcąc przy-
trzymać ją, dopóki ta pierwsza do nich nie dotrze.
Vanja zerwała się z łóżka i rzuciła w kierunku drzwi, ale
w ich miejscu widniała goła ściana.
  Okno? Było uchylone od czasu zniknięcia Tamlina,
aby łatwiej mógł dostać się do środka.
  Oba kościotrupy powolnym krokiem przesuwały
się po podłodze. Vanja wywinęła się z ich ramion,
zdołała dotrzeć do okna i prześlizgnąć się przez nie.
Chciała zeskoczyć na ziemię, ale ziemi nie było, spadała
coraz niżej i niżej, bezradnie koziołkowała w powiet-
rzu, które coraz bardziej gęstniało.
  Przed oczami przelatywały jej straszliwe istoty,
zaglądała w twarze najohydniejszych potworów, jakie
można sobie wyobrazić. Nie mogła pojąć, jak ludzki
umysł jest w stanie wykreować podczas snu takie
potworności. Zastanawiała się nad tym już wcześniej,
ale wciąż tak samo ją to dziwiło.
  Tak, bo Vanja przez cały czas miała świadomość,
że pogrążona jest we śnie. Przerażało ją jedynie to,
że sen był nad wyraz realny, jakby był rzeczywistoś-
cią. To na pewno za sprawą proszku, który dostała
od Marca.
  Opadła na kamieniste podłoże w niezwykłej, oświet-
lonej niebieskawym światłem okolicy. Błękitna po-
świata sączyła się z olbrzymiego księżyca, który zdawał
się zajmować połowę nieba.
  W jednej chwili otoczyła ją cała gromada ślicznych,
niewinnych kociąt, ale ich wpatrzone w nią oczy
gorzały ostrym, wrogim blaskiem. Vanja wystraszona
do szaleństwa próbowała uciekać.
  Kocięta napierały ze wszystkich stron, poruszały się
bezszelestnie, świadome celu.
  Vanja uderzyła w krzyk. Zasłoniła twarz rękoma
i krzyczała.
  Nic się nie stało. Ani jeden ostry pazur nie dotknął
jej ciała. Zawstydzona własnym tchórzostwem od-
słoniła oczy i ujrzała, jak kocięta rzucają się do ucieczki,
przeganiane przez dwa niebywale wielkie psy - a może
to były wilki?
  Zwierzęta zniknęły w gęstych szarobłękitnych opa-
rach. Nad jej głową mgła rozrzedziła się na tyle, że
Vanja mogła dostrzec zarys upiornego księżyca.
  Wstała.
  - Gdzie jestem? - zawołała i ze zdziwienieniem
stwierdziła, że głos odbił się od ścian. Zrobiła kilka
kroków i zorientowała się, że kroczy nie po kamie-
niach, lecz po podłodze ze starych desek. Charakterys-
tyczna dla snów błyskawiczna zmiana scenerii nie
stanowiła dla niej zaskoczenia, ale Vanja przez cały
czas nie miała pewności, czy to naprawdę tylko sen.
Czy człowiek ma świadomość, że śni? zastanawiała się.
No tak, przecież można tuż przed obudzeniem uwolnić
się od mary. Ale to coś zupełnie innego. Biorę w tym
udział w całkiem inny sposób, wyczuwam powietrze,
tchnienie wiatru, a moje palce dotykają chropowatego
drewna.
  Chropowate drewno? Czyżby dotarła do ściany?
Księżyc gdzieś zniknął.
  Zorientowała się, że nie jest już na dworze, lecz
w wielkim starym domu, na strychu pełnym drzwi
i małych pomieszczeń. Wszystko było zrobione z po-
szarzałego drewna, nigdzie nie prześwitywał żaden
kolor. Przytłaczały ją wąskie korytarze, zakamarki,
kąty, w których czaić się mogły ohydne stwory.
  Grastensholm? przemknęło jej przez głowę.
  Nie, nie miała takiego wrażenia. I strych na Grastens-
holm był olbrzymi, przestronny, a nie podzielony na
labirynty jak ten.
  Wyczuwała, że coś przesuwa się za nią. Gdzie-
kolwiek się ruszyła, słyszała za sobą szuranie. Przy-
stawała, a to, co szło za nią, również się zatrzy-
mywało.
  Klasyczna scena z koszmaru, pomyślała Vanja, nadal
nie pojmując, jak to możliwe, że wciąż jest na tyle
przytomna, by tak dokładnie to analizować.
  Rzecz jasna odczuwała strach, lecz nie tak paraliżują-
cy jak w prawdziwym śnie. Starała się zachować
trzeźwość umysłu, a to wcale nie takie proste, kiedy się
nie wie, co może człowieka spotkać w następnej
sekundzie. I właśnie lęk przed niewiadomym najbar-
dziej ją hamował. Kolejno próbowała radzić sobie
z potwornościami, ale najgorsze było, że nie wiedziała,
co ją czeka w następnej kolejności.
  To, co w myślach określała jako swego prześladow-
cę, znalazło się teraz przed nią. Krążyło po wąskich
korytarzach, czyhało za każdym następnym rogiem.
Vanja, pragnąc się przed tym schronić, wpadła do
jednego z pokoików i trafiła na scenę tak straszliwą, że
zaparło jej dech w piersiach.
  Ujrzała swą matkę, ale niesamowicie zmienioną.
Twarz wykrzywioną miała w diabelskim, pełnym
wyczekiwania grymasie, otwierała i zamykała usta,
kłapała zębami, jakby chciała ugryźć Vanję.
  Vanja wybiegła z powrotem na korytarz, którego
już nie było. Znalazła się w zimowej scenerii, dom
gdzieś zniknął, a za nią z ogłuszającym dudnieniem
gnały dwa potwory. Może konie, może co innego,
zabrakło jej odwagi, by się obejrzeć. Zapadała się
w białe zaspy, które hamowały jej ruchy, ale bestii,
które ją goniły, śnieg nie powstrzymywał, dudnienie
rozlegało się coraz bliżej.
  - Ratunku! - zawołała.
  W jednej chwili zapadła cisza. Śnieg przestał już być
tak głęboki, księżyc przybrał normalne rozmiary i spo-
wijał ziemię piękną niebieskozielonkawą poświatą.
  Miała wrażenie, że wokół niej jest pusto, i nagle je
zobaczyła:
  Dwa wilki, większe od dużych źrebiąt, pojawiły się
przed nią, dostojnie biegły powoli, jakby chciały
dostosować się do tempa jej kroków. Vanja wiedziała,
że musi za nimi podążyć. Nadszedł na to czas.
  Wędrowali w pewnym oddaleniu od siebie, Vanja
i wilki, tworząc jakby trójkąt. Ani razu nie odwróciły
się, by sprawdzić, czy ona im towarzgszy, ale dziew-
czyna wiedziała, że wyczuwają jej obecność. Już się nie
bała. Dawały jej poczucie bezpieczeństwa, pomimo że
były tylko zwierzętami, z którymi nie mogła rozmawiać
i które nie mogły zabierać głosu w jej obronie. Czuła
jednak, że mają potężną moc.
  Okolica stawała się coraz dziksza. Na horyzoncie
pojawiły się postrzępione, ostre skały. Tam właśnie
zmierzali.
  Coraz trudniej było jej iść po kamienistym podłożu,
bo wyszła boso, tylko w nocnej koszuli. Musiała
wspinać się po stromych odłamkach skalnych, przecis-
kać przez wąskie szczeliny, chwilami traciła wilki
z oczu, ale za moment znów się pojawiały.
  Nagle prawie na nie wpadła. Zatrzymały się, czeka-
ły, nie patrząc w jej stronę.
  Przed nimi, w ziemi, rozwarła się straszliwa jama.
Unosił się z niej lekki dym, a może opary, wszystko
dokoła w blasku księżgca wydawało się niebieskie,
tylko szczelina ziała czernią. Czarne były też cienie
skalnych bloków.
  - Muszę zejść tam na dół - szepnęła Vanja. - Tam
właśnie mam dotrzeć. Ale jak to zrobić?
  Kiedy tak stała w zadumie, z jamy dobył się
przeraźliwy świst, który za moment przemienił się
w obłąkańczy krzyk, i z głębi wyfrunęły bezkształtne
istoty. Minęły ich i poleciały dalej.
  To koszmary senne pędzą dręczyć nieszczęsnych
ludzi, pomyślała Vanja.
  Coś wielkiego z trudem wydobyło się z jamy
i pognało naprzód, a w następnej chwili przez powiet-
rze przeleciało coś z gwizdem w przeciwną stronę
i wpadło w czeluść.
  Wilki rozsunęły się na boki.
  - Och, nie, nie opuszczajcie mnie - szepnęła wy-
straszona Vanja, ale zaraz spostrzegła, że chciały po
prostu wskazać jej drogę wiodącą w dół - nierówne
schody przypadkowo uformowane z bloków skalnych.
  Vanja zebrała całą swoją odwagę i rozpoczęła
schodzenie. Skalne bloki były wysokie, z każdym
krokiem w dół musiała przytrzymywać się rękami.
  Księżyc jeszcze świecił, ale nagle schody gwałtownie
skręciły i Vanję otoczyły ciemności. W tym momencie
zdała sobie sprawę, że nie sprawdziła, czy wilki nadal jej
towarzyszą. Pomacała ręką za sobą, ale nie wyczuła ich
sierści, nie słyszała też ich sapania.
  Była sama.
  Nie! Och, nie, nie poradzę sobie, nie opuszczajcie
mnie tutaj! Dopiero teraz zrozumiała, jak wielką
pociechą było dła niej towarzystwo wilków.
  Nie pozostawało jej nic innego, jak dalej schodzić,
po omacku wyszukując drogę w ciemności. Obok niej
bezustannie przelatywały niewidoczne istoty, dając
znać o swej obecności przeciągłym wrzaskiem lub
gardłowym warczeniem. Od czasu do czasu coś wymi-
jało ją pędząc w dół, ale wydawało się, że potwory
w ogóle jej nie zauważają. Może to tylko koszmary
senne, wysyłane przez demony? Nie wiedziała, mogła
tylko zgadywać.
  W tej samej chwili schody znów skręciły i Vanja
przerażona odskoczyła w tył. Przez mgnienie oka
dostrzegła dwie potworne istoty, które stanęły po
dwóch stronach potężnych, strasznych bram. I one
były czarne jak węgieI, ich głowy składały się jedynie
z olbrzymiego dziobiska i pary jarzących się podłuż-
nych oczu, ramiona i nogi miały włochate niczym
u pająka. Ruchy cienkich członków także przywodziły
na myśl pająka, mimo że stwory stały na dwóch nogach
jak ludzie.
  Zatrzymały się przed Vanją i skrzyżowały olbrzymie
miecze, zagradzając jej drogę.
  Wszystko to zdążyła zauważyć jedynie przez krótki
moment, kiedy zabłysło jakieś światło. Teraz znów
zapanowała ciemność.
  - Jestem Vanja ze świata ludzi - oznajmiła. - Przy-
bywam, by porozmawiać z waszym władcą. To znaczy
z tym, który rządzi wami tutaj, nie tym z Doliny Ludzi
Lodu.
  Jak można wyrażać się tak nieporadnie i zawile?
Zabrakło jej jednak animuszu, a jeśli nastąpiło to już
teraz, to jak poradzi sobie dalej?
  Strażnicy u bram zagradzających dalszą drogę wyda-
li z siebie rozdzierający uszy ostry sygnał, który odbił
się echem gdzieś nieskończenie daleko w dole.
  Potem zapadła cisza.
  Dopiero po długiej chwili nadeszla odpowiedź,
dudniąca, jakby wydana przez tysiące gardeł, tak
przynajmniej wydawało się Vanji.
  Z wolna czarny jak sadze mrok począł się rozjaśniać.
Dziewczyna mogła już rozróżnić przerażające bramy
i ich jeszcze straszniejszych strażników. Schowali już
miecze i rozstąpili się na boki, robiąc jej przejście. Ale
ich twarze - jeśli w ogóle można w ten sposób określić
tak ohydne oblicza - wyrażały jedynie sadystyczne
wyczekiwanie.
  Gestem nieprawdopodobnie długich palców z prze-
sadną uprzejmością wskazały jej drogę. Wyraźnie
bawiły się jej kosztem, jakby wiedziały, że na dole
mogła spodziewać się najgorszego, i to je radowało.
  Nagle tuż przy niej znalazł się jeden z wilków i Vanja
odetchnęła z ulgą. Zrozumiała, że ma usiąść na jego
grzbiecie. Uczyniła tak, zdążyła jeszcze zobaczyć, jak
strażnicy cofają się z przerażeniem, i rozpoczęła się
szaleńcza podróż w dół. Vanja zorientowała się, że
drugi wilk również znajdował się w pobliżu, i wszyscy
troje w oszałamiającym tempie zaczęli spuszczać się
w dół. Mijali potworne kolumnowe sale, pełne wy-
czekujących koszmarów sennych, lecąc rozpędzali gro-
mady zmierzających ku wyjściu potworów. Vanja
mogła teraz wszystko widzieć, bo dziwaczna kraina
spowita była przydymioną, niebieską poświatą, w któ-
rej blasku mijane po drodze groty sprawiały wrażenie
czarnych dziur.
  Nagle otoczyły ich oddziały obrońców. Nie rzuciły
się wprost na nowo przybyłych, najwyraźniej nie
śmiały, tylko starały się ich pochwycić białymi, ostrymi
kłami. Tak, to na pewno żołnierze, drobne, zajadłe
stwory najróżniejszych kształtów, takie, co to trudno
nazwać i opisać.
  Vanja moino uchwyciła się sierści na grzbiecie wilka
i położyła się na nim, by uniknąć nacierających zewsząd
agresywńych cieni.
  Dalej i dalej w dół... I nagle pojawiły się demony,
Trochę podobne do Tamlina, lecz nie bardziej
zbliżone do siebie wyglądem niż poszczególni ludzie.
Nastawione były wyraźnie wrogo, ale najwidoczniej
otrzymały nakaz, by przepuścić intruzów. Vanja
przez całą drogę odbierała strach, jaki ich trójka
wzbudza wśród mieszkańców krętych korytarzy
i mrocznych grot. Oto zjawiło się coś, czego nie
potrafili zrozumieć. Człowiek! I dwa wilki. Wszyscy
zmierzali ku ich najwyższym władcom! Nigdy dotąd
się to nie zdarzyło!
  Vanja słyszała jednak także drwiący śmiech. Nie
tylko strażnicy bram wróżyli im potworny koniec.
W ich zagładę wierzyli wszyscy, których spotkali po
drodze.
  Doprawdy, pocieszające!
  Ale Vanja już tak bardzo się nie bała. Stając twarzą
w twarz z niebezpieczeństwem człowuek często czuje
się silniejszy niż normalnie. Jak gdyby ciało z własnej
woli dobywało sił, pozostających do tej pory w ukry-
ciu.
  Twierdzenie, że w ogóle przestała się bać, byłoby na
wyrost, bo Vanja odczuwała strach. Ale przyjęła
czekającą ją walkę jaka wyzwanie. No i przecież z każdą
chwilą przenosiła się bliżej Tamlina. On był jej pierw-
szą i ostatnią myślą, niech sobie Ludzie Lodu oceniają
to jak chcą.
  Dotarli na sam dół. Wilk miękko wylądawał na
łapach i Vanja zsunęła się z jego grzbietu. Stanęli na
płaskim podłożu, w oddali Vanja dostnegła kolejną
bramę w skale. Nie miała ona nic wspólnego z kosz-
marem przy wejściu, była wspaniała, po prostu prze-
piękna.
  Drugi wilk także dotarł już na dół. Teraz zwierzęta
poważniej potraktowały swą rolę stróży i opiekunów,
stanęły blisko Vanji po obu jej bokach.
  Nietrudno bylo zrozurnieć, jak bardzo niebezpie-
czne jest to miejsce. Wokół nowo przybyłych zebrały
się demony. Z sykiem starały się dosięgnąć Vanji
pazurami, unosiły się nad głową dziewczyny i mocno
uderzały ją skórzastymi skrzydłami. Dawały wyraz
swej wrogości i niepewnaści, jaką odczuwały wobec
intruzów.
  Najbardziej zirytowane były tym, że Vanja może je
widzieć. A ona nie spuszczała z nich wzroku i starała się
bronić przed ich zdradzieckimi atakami.
  Nie mogły tego pojąć.
  Wilki nie zachowywały się agresywnie. Gdy jakiś
demon zanadto się zbliżył, z ich gardeł dobywało się
głębokie warczenie i ukazywały odsłonięte, gotowe do
ataku kły. Więcej nie było trzeba, by przerażone
demony pierzchły na boki.
  Vanja jednego była pewna: gdyby nie wilki, demony
rozszarpałyby ją na strzępy.
  A może... Może jednak nie? Miała wrażenie, że coś
jeszcze powstrzymuje je przed bezpośrednim atakiem.
  Wydawało jej się, że wie, co się dzieje. Może
zrozumiały, że ato mają do czynienia z tą ziemianką,
o której opowiadał im Tamlin? Bo przecież musiał coś
o niej napomknąć! A teraz pragnęły się dowiedzieć,
z kim mają do czynienia, wyciągnąć z niej tajemnicę.
  Ale jej nie wolno zdradzić Marca. Musi milczeć.
  Wątpiła, by mogło jej to w czymkolwiek pomóc.
  Nagle zorientowała się, że po raz kolejny zapom-
niała o tym, co naprawdę ją tu sprowadza. Przecież
wcale nie Tamlina miała ratować, wyznaczono jej
całkiem inne zadanie:
  Złamać władzę Tengela Złego nad Demonami
Nocy.
  Jak, na miłość boską, miała się do tego zabrać?
  Przeszli przez bramę i zatrzymali się w wejściu do
ogromnej sali. Na drugim jej końcu umieszczone
zostało podwyższenie, na którym rezydowały najważ-
niejsze spośród demonów.
  Vanja stanęła nieruchomo.
  Wszystkie jej zmysły wibrowały.
  Było coś niezwykłego w powietrzu w tej grocie czy
sali, nie wiedziała, jakie określenie wybrać. Przyszło jej
na myśl słowo mauzoleum, absurdalne tutaj, w świecie,
w którym nikt nie umierał.
  Ale to, co otaczało ją ze wszech stron, nie było
powietrzem ani też rozrzedzoną ziemią. Nie było też
wodą, dymem ani parą wodną, musiała to być jakaś
nieznana substancja, tak gęsta, że niemal dawała się
wziąć do ręki. Wszystkie istoty zrobiły się niewyraźne,
jakby patrzyło się na nie przez przydymione szkło. Te,
które stały najdalej, trudno było odróżnić. Poruszały
się jakby w gęstej zawiesinie.
  Wydawało się, że istoty, które się zbliżają, przenika-
ją przez ten lepki ciągliwy płyn, a właściwie masę.
  I jeszcze zapach. Łączył się nierozerwalnie z ciężkim,
nieruchomym powietrzem. Był tak wstrętny, że całym
ciałem Vanji wstrząsnął dreszcz obrzydzenia. Poznała
go natychmiast, to zapach chuci, wydzielany przez
tysiące podnieconych samców i tysiące gotowych do
zbliżenia samic. Drażnił jej nozdrza, wywołując mdło-
ści.
  I stąd pochodził Tamlin! Nic dziwnego, że nie
potrafił zrezygnować z niej jako kobiety!
  Nagle zrozumiała dzielącą ich dwoje różnicę, tę,
o której mówił Marco.
  Z wysiłkiem przełknęła ślinę.
  Ale to nie pomogło. Nauczyła się go kochać na
ludzki sposób, nie potrafiła o nim zapomnieć.
  W grocie panowała cisza aż gęsta. Ohydni żołnierze
demonów, którzy mieli zająć się Vanją, nie mogli się do
niej zbliżyć ze względu na wilki. Małe potwory
przykucnęły i odczołgały się w tył, położywszy uszy po
sobie, ale nadal odsłaniały zęby, długie i ostre niczym
szydła. Cały czas gotowe do ataku, ale trzymane
w szachu przez wielkie bestie, których nie znały.
  Niesamowite rzeczy ujrzała Vanja w tej mrocznej
sali, oświetlonej bladym światłem księżyców unoszą-
cych się pod nieskończenie wysokim sklepieniem.
Demony wszelkiej maści i rozxniarów przelatywały
dookoła, podniecone zjawieniem się obcych, wiele
z nich siedziało pod ścianami i w niszach wykutych
w skale. Wszystkie były nagie, zielonkawe jak Tamlin,
ale niewiele miało fascynujący wygląd. Większość była
po prostu straszna, powykrzywiana i szpetna brzydotą
niewyobrażalną dla ludzkiego umysłu. A to przecież
nie były jeszcze postacie z koszmarów sennych, po-
trafiące przybrać dowolną formę i kształt. To były
tylko demony, nic innego.
  Któryś ze starszyzny na podwyższeniu zawezwał
mniejszego demona i szepnął coś do niego. Mały
kiwnął głową i przemknął wzdłuż ścian ku otwartej
bramie, ale w chwili gdy mijał Vanję, jeden z wilków
rzucił się w bok, kłapnął zębami i przytrzymał demona.
  Zgromadzeni w sali jęknęli, a zabrzmiało to prawie
jak krzyk. Wilk trzymał wierzgającego demona w pys-
ku, głębokie warczenie brzmiało groźnie.
  I znów któryś ze starszyzny uczynił znak ręką
i wszyscy strażnicy rzucili się na ratunek swemu
kamratowi. Wilk w odpowiedzi tylko mocniej zacisnął
szczęki, aż dało się słyszeć trzask kości. Demon pisnął,
a strażnicy się zatrzymali.
  Jeden z wilków przekazał sygnał Vanji. Na moment,
po raz pierwszy, spotkały się ich spojrzenia, i dziewczy-
na popatrzyła w najbardzuej niezwykłe zwierzęce oczy,
jakie kiedykolwiek widziała. Spoglądały na nią całkiem
po ludzku.
  Muszę pamiętać, że to tylko sen, pomyślała. Ale
to nie jest proste. Wszystko wydaje się takie praw-
dziwe, takie rzeczywiste, jakbym naprawdę to prze-
żywała. Te ohydne stwory siedzące dookoła na ścia-
nach i unoszące się w powietrzu, włochate ręce,
które ukradkiem mnie dotykają... Czuję, że dostaję
gęsiej skórki, reagując na łaskotanie. I jeszcze ten
zapach, ten odór, ten smród, nie wiem, jak mam to
nazwać. Zgęszczony zapach chuci panował w całej
grocie, jak gdyby aktywność płciowa stanowiła dla
demonów sens istnienia. Widziała już, że parzą się
gdzie i kiedy tylko im się spodaba, na sposób zwie-
rząt albo ludzi, w dowolnie wybranych pozycjach
i miejscach. Ale czyniły to jedynie te, które znaj-
dowały się z samego tyłu, inne wystraszone skupiały
się na niej i na wilkach.
  Ślepia wilka mocno przytrzymały jej wzrok. Vanja
przejęła wiadomość, myśli zwierzęcia przeniknęły w jej
umysł.
  - Zatrzymajcie się! - zawołała, unosząc dłoń, bo
w snach wszyscy mogą porozumiewać się ze wszyst-
kimi. - Przybyłam tu, by z wami negocjować. Mam
pokojowe zamiary.
  Małe demony wybuchnęły pogardliwyni śmiechem,
robiąc w jej kierunku nieprzyzwoite gesty. Vanja nie
przejmowała się nimi. Kontynuowała swą przemowę,
zwracając się do najwyższych.
  - Ale nie powiem nic więcej, dopóki rozkaz wyda-
ny temu demonowi nie zostanie cofnięty. Zamierzali-
ście wysłać go do waszego władcy z wiadomością, że tu
jestem. Nic z tego. On musi zostać tutaj.
  Śmiech zamarł. Po chwili pełnej zdumienia ciszy
rozległ się głos z podium:
  - A więc podejdź bliżej, nędzna śmiertelnico!
  Wilk wypuścił demona, który upadłszy na ziemię
przypominał teraz jęczącą kupkę nieszczęścia. Straż-
nicy szybko go usunęli.
  Z dwiema olbrzymimi bestiami przy boku Vanja
przedarła się przez lepką substancję i zatrzymała przed
wielką trybuną. Usiławała stłumić lęk, jaki zawładnął
jej sercem. Ci, na których teraz patrzyła, stanowili
z pewnością starszyznę Demonów Nocy.
  Były władcze, prastare, ale, ach, jakie piękne! Wszys-
tkie miały na sobie strój przypominający togę, z pewno-
ścią oznakę dostojeństwa. Jako jedyne na tej sali były
ubrane.
  Vanja zebrała się na odwagę i odetchnęła głęboko.
  - Posłuchajcie mnie, zniewoleni! - zakrzyknęła.
  Salą wstrząsnął ryk gniewu. Z oczu najstarszych
demonów posypały się iskry.
  - Nie jesteśmy niewolnikami - warknął jeden
z nich.
  - Owszem, jesteście - upierała się Vanja czując, że
ma serce w gardle. - W moim rodzie uważani jesteście
za bezwolne narzędzia w rękach Tengela Złego.
  Jeszcze bardziej je to rozsierdziło i gdyby nie
głębokie, ostrzegawcze warczenie wilków, nie miałaby
szans, by postarzeć się choćby o jeden dzień.
  - To honor móc służyć złu - stwierdziła przedziw-
na kobieta o pięknym, wężowgm ciele i cudownej
twarzy.
  - Honor? - powtórzyla Vanja. - On traktuje was
jak wszy! Wśród nas, którzy go znają, jesteście przed-
miotem drwin i pośmiewiskiem. Dumne Demony
Nocy zmieniły się w nędzne kreatury, które tańczą, jak
się im zagra!
  Zapanowała atmosfera wzburzenia, a wilki dyskret-
nie przekazały Vanji sygnał ostrzegawczy. Nagle zro-
zumiała, że nie przed wszystkim są w stanie ją obronić.
Prosiły, by zachowywała się rozważniej, inaczej roz-
szarpie ją zgraja demonów.
  Wysoka kobieta o wężowym ciele nakazała ciszę
i przemówiła:
  - Do tej pory jeden tylko czlowiek poważył się tu
zejść. Pierwszym z ludzkiego rodu był Tengel Zły,
który stał się naszym mistrzem. Wiem, kim jesteś.
Jesteś Vanja z Ludzi Lodu. Z rodu, który zwalcza
naszego pana i władcę.
  - Skąd znasz moje imię? - bez lęku spytała Vanja.
  - Nikt inny poza tobą nie może widzieć nas,
Demonów Nocy.
  - I ja także wiem, kim ty jesteś. Jesteś Lilith, matka
Tamlina. Musiał ci o mnie opowiadać.
  - Nie mam już syna o tym imieniu - lodowatym
tonem odparła Lilith.
  - Tamlin ma silną wolę. Odważył się sprzeciwić
samemu złu. Wy nie jesteście tacy silni.
  Kiedy przycichła wrzawa, wywołana jej ostatnimi
słowami, Vanja pospiesznie podjęła:
  - Mam do was dwie prośby, dlatego tu przybyłam.
Przede wszystkim chciałam przekazać posłanie Ludzi
Lodu: złamcie obietnicę daną Tengelowi Złemu. Tę
obietnicę, która czyni z was niewolników, nędznych
poddańców. Druga sprawa to moja osobista prośba:
proszę, abyście uwolnili Tamlina.
  Gdy Vanja mówiła, z twarzy starszyzny dało się
odczytać reakcję demonów. Kąciki ich ust drżały od
z trudem hamowanego śmiechu. Co ona sobie wyob-
raża, ta nędzna śmiertelnica?
  Długo czekała, zanim odpowiedzieli. W ich imieniu
przemówiła Lilith, dając wyraz pogardzie ogółu:
  - Rozważmy najpiervr twoją drugą prośbę. Na co ci
Tamlin, jak go nazywasz?
  - Jak możecie to zrozumieć wy, którzy nie znacie
słowa miłość? Nie słyszeliście nigdy o czułości ani
o współczuciu. Ja cierpię wraz z nim.
  - Nie sądzisz chyba, że on chciałby mieć z tobą do
czynienia?
  - To nieistotne. Nie chcę, by cierpiał.
  Znów umilkli. Rozważali coś między sobą, chicho-
cząc. Nie był to przyjazny śmiech, o, nie.
  Lilith znów zwróciła się do niej.
  - Nikt nie może zerwać okowów, które go więżą, są
na wieki umocowane do skały. Nikt też nie może zejść
do Najgłębszej Czeluści bez naszego zezwolenia i po-
mocy. Ale tobie pozwolimy. Będziesz mogła go zoba-
czyć, lecz pod jednym warunkiem.
  - Jakim? - natychmiast zapytała Vanja. - Jestem
gotowa zrobić dla niego wszystko.
  - Nic nie możesz zrobić dla niego - ostro od-
powiedziała Lilith. - Ale pozwolimy ci go zobaczyć.
Jeśli podasz nam imię tego drugiego.
  Zdradzić Marca? Wilki poruszyły się niespokojnie.
Vanja uspokajającym gestem pogładziła je po futrze.
  - Jakiego drugiego? - spytała, by wygrać na czasie.
  - Nie udawaj! Tamlin wypytywał cię o tę osobę
wielokrotnie.
  Vanja pokiwała głową, a potem spytała buńczucz-
nym tonem, bo nagle poczuła się niezwykle odważ-
na:
  - Po co wam to imię? To Tengel Zły pragnie je
poznać, a wy spełniacie tylko jego rozkazy, zachowuje-
cie się jak jego lokaje! Pozwólcie mi zobaczyć się
z Tamlinem i porozmawiać z nim!
  - Nie wysilaj się - przerwała jej Lilith. - Ziemska
kobieta nie może pałać takim uczuciem do demona. Ale
zdradź nam imię tamtego, a będziesz mogła zobaczyć
Tamlina, nic więcej! On napluje ci w twarz, ale to już
twoja rzecz.
  Vanja walczyła z własnymi uczuciami. Gorąco
pragnęła ujrzeć Tamlina, powiedzieć mu, jak bardzo go
kocha. Ale nie mogła zdradzić Marca.
  Wilki zorientowały się, że mogą jej ufać.
  Na podwyższeniu znów prowadzono szeptem gorą-
czkowe rozmowy. Potem demony uśmiechnęły się
zimno i pokiwały głowami.
  Najstarszy zwrócił się do Vanji:
  - Twój upór złagodził i poruszył nasze serca. Mimo
wszystko pozwolimy ci zobaczyć się z Tamlinem.
Potem możemy dalej dyskutować.
  Gwałtowne poruszenie wilków położyło kres kró-
ciutkiej chwili szczęścia Vanji. Oba odwróciły się do
niej i patrzyły na nią wyraziście. Vanja dostrzegła
ostrzeżenie w ich wzroku i znów ich myśli napłynęły do
jej umysłu.
  - Nie, dziękuję - odrzekła Vanja starszyźnie.
- Wiem, co knujecie. Gdy tylko dotrę do Tamlina,
Najgłębsza Czeluść zamknie się i dla mnie. Od takich
nikczemników jak wy można oczekiwać tylko zdrady.
  Lilith gniewnym gestem dała znać strażnikom, by
znów rzucili się do boju. Szczęki wilków rozszarpały
ręce i nogi najdziełniejszych, reszta cofnęła się, wyjąc
jak... no tak, jak demony.
  - Widzę, że do niczego nie dojdziemy - zawołała
Vanja przekrzykując wrzawę. - Skupmy się więc na
mojej drugiej prośbie.
  Demony uspokoiły się, ale ich nastawienie było,
łagadnie mówiąc, chłodne i powściągliwe. Wrogie, na
granicy śmiertetnej nienawiści - to byłoby chyba lepsze
określenie.
  - I jaka jest ta druga sprawa, z którą przybywasz?
- z przekąsem spytał najstarszy demon. - Zdążyliśmy
już o niej zapomnieć.
  - My z Ludzi Lodu ofiarujemy wam pomoc w wy-
dostaniu się spod wpływu Tengela Złego.
  - Służyć mu to dla nas zaszczyt.
  - Wy mu nie służycie. On zdegradował was do roli
nic nie znaczących niewolników, którzy sami nic nie
mają do powiedzenia, dobrze o tym wiecie. My
ofiarujemy wam wolność.
  Po sali rozniósł się pogardliwy śmiech.
  - I jak ty mogłabyś tego dokonać? - ze wzgardą
spytała Lilith.
  Nie mam zielonego pojęcia, pomyślała w panice Vanja.
  Głośno powiedziała:
  - Moja moc jest na tyle potężna, by was widzieć.
Uważacie, że nie starczy mi jej i do czego innego?
  Najstarszy demon zdecydował:
  - Mam już dość wysłuchiwania tych bzdur. Wy-
puśćcie wielką grozę!
  W skale rozległ się łoskot i ukazały się w niej dwie
ogromne bramy. Wyszły z nich olbrzymie istoty, tak
potworne, że nie tylko Vanja zaczęła krzyczeć, także
pomniejsze demony wyjąc rozpierzchły się i skryły po
kątach.
  I nagle jeden z wilków przemówił do Vanji:
  - Tak dłużej być nie może. Musimy się ujawnić.
  W gęstym powietrzu ostrą łuną ognia zapłonęła
błyskawica i zamiast wilków po obu stronach Vanji
stanęły dwa czarne anioły. Były olbrzymie, ich skrzydła
sięgały sklepienia, a dołem ciągnęły się po posadzce.
  Krzyk przerażenia wstrząsnął salą, demony, także
i te ze starszyzny, rzuciły się do ucieczki. Ale czarne
anioły odwróciły się do potworów, które właśnie
wylazły ze swych grot. Monstra cofnęły się, próbując
schować się z powrotem, ale czarne anioły wyciągnęły
ręce i z ich palców spłynęły błyskawice. W jednej chwili
potworne bestie zmieniły się w niewielkie kopczyki
piachu.
  W sali zapadła grobowa cisza. Wszyscy wstrzymali
oddech, tylko z jakiegoś kąta dobiegał żałosny pisk
małego demona.
  Jeden z czarnych aniołów przemówił głosem podob-
nym do grzmotu, od którego zatrzęsły się ściany groty:
  - Okażcie cześć, nędzne stwory! Padnijcie na kola-
na przed Vanją z Ludzi Lodu, wnuczką Lucyfera!
  - Lucyfer! - rozległy się wołania ze wszystkich
stron i demony rzuciły się na ziemię, kryjąc twarze
w dłoniach.
  Uklękły nawet te ze starszyzny i Lilith także musiała
się ukorzyć przed kobietą, którą tak pogardzała.





        ROZDZIAŁ XI


  - Dziękuję - szepnęła Vanja swoim pomocnikom.
  - Doskonale sobie radziłaś - odparł czarny anioł,
uśmiechając się lekko. - Tylko chwilami stawałaś się
zbyt zapalczywa.
  Zawstydzona odwzajemniła uśmiech. Czarne anioły
zdumiewająco przypominały Marca, tyle że były od
niego znacznie większe i o wiele bardziej nieziemskie.
Były też dużo ciemniejsze i biło od nich coś niezwyk-
łego, co niemal oślepiało.
  - Teraz możesz do nich przemówić - uśmiechnął
się do niej drugi z aniołów.
  Vanja, czując się pewniej w swej nowej roli, zwróciła
się do starszyzny.
  - Ofiarujemy wam naszą ochronę przed gniewem
Tengela Złego, jeśli zdecydujecie się na wyrwanie spod
jego despotycznych rządów.
  Najstarsze demony ośmieliły się wreszcie podnieść
wzrok. Jeden z nich powiedział:
  - Uważacie, że powinniśmy przejść spod władzy
jednego pana do drugiego? Czy to nie...?
  Vanja przerwała mu:
  - Nie, nie! Czy nie jesteście dość silne, by stać się
samodzielne? Musicie mieć jakąś zwierzchność? Chyba
macie między sobą przywódcę?
  Zastanawiali się, ukradkiem popatrując na siebie
i kiwając głowami. Z uwagą przysłuchiwali się słowom
Vanji.
  - My, Ludzie Lodu, nie prosimy was nawet, abyście
walczyły po naszej stronie w bitwie, która kiedyś
rozegra się przeciwko Tengelowi Złemu. Prosimy
jedynie, abyście się nam nie przeciwstawiały. Jedyne,
co pragniemy wam ofiarować, to wolność.
  - Mądre posunięcie - pochwalił ją czarny anioł.
- Wiele na tym zyskałaś.
  Rzeczywiście, demony najwidoczniej naradzały się
między sobą.
  - Twierdzicie, że oddziały wielkiego Lucyfera będą
nas bronić? - spytał najstarszy z demonów. - Ale kiedy
nasz mistrz Tengel Zły odzyska władzę, stanie się
potężniejszy od wszystkich innych.
  - To się jeszcze okaże - odpowiedział mu czarny
anioł. - Mamy licznych sprzymierzeńców, a Tengel Zły
ma ich niewielu, zwłaszcza kiedy i wy go opuścicie.
  - Ale on potrafi zniszczyć nas wszystkich!
  - Nie dokona tego, jeśli Ludzie Lodu odnajdą jego
tajemną moc, tę, nad którą czuwa bezustannie w Doli-
nie Ludzi Ladu.
  - A cóż to za tajemna moc?
  - Tego nie możemy zdradzić nikomu. Ale Ludzie
Lodu mają środek, który unieszkodliwi ją, a tym
samym i Tengela Złego.
  Demony nadal słuchały z niedowierzaniem.
  - Niestety, jestem zdania, że brzmi to bardzo
niepewnie - z wahaniem rzekł najstarszy. - Ale
poddamy się, jeśli ujawnicie nam imię tego, który się
ukrywa.
  - Przenigdy! - z mocą oświadczyła Vanja. - A więc
do tego stopnia tylko można wam zaufać! Jednym
tchem mówicie, że gotowi jesteście odstąpić od Ten-
gela Złego i że chcecie poznać imię, którym tylko on
jest zainteresowany.
  - Wobec tego nie pozwolimy ci ujrzeć Tamlina!
- krzyknęła kobieta.
  - Vanja ma rację - powiedział czarny anioł. - Wasza
mowa jest pokrętna.
  - My, w przeciwieństwie do was, widzieliśmy
Tengela Złego. Znamy jego gniew, który wybucha
z całą mocą, kiedy coś układa się nie po jego myśli.
  - Ale on ciągle pogrążony jest we śnie, a zanim się
przebudzi, jego tajemnica zostanie odkryta. Jeśli nie,
walka będzie twarda. Czy jesteście tchórzami, Demony
Nocy?
  Tego już było dla nich zbyt wiele.
  - Ale nie poddajemy się całkiem - oświadczyła
Lilath, z dumą odrzucając włosy. - Tamlinowi nie
możemy wybaczyć i jego ta śmiertelnica nigdy nie
zobaczy.
  - Vanja nie jest zwykłą śmiertełnicą - zaprotes-
tował czarny anioł.
  - To prawda i wielce ją poważamy za jej wysokie
pochodzenie. Ale mamy swoją dumę. Uwolnimy się od
władzy Tengela Złego i staniemy wolnymi demonami,
chronionymi, i tylko chronionymi, przez Lucyfera, ale
nie możecie odnieść nad nami podwójnego zwycięstwa
w ciągu jednej tylko nocy. I nie próbujcie otworzyć
wejścia do Najgłębszej Czeluści, tymi bramami rządzi-
my tylko my!
  Czarne anioły spojrzały na Vanję. Czekały na jej
reakcję, a była ona aż nadto wyraźna. Vanja przymknęła
oczy i odchyliła głowę z westchnieniem, które wydarło
jej się z głębi zranionej duszy. Tamlin! Czy mogła
złożyć Tamlina w ofierze teraz, kiedy znalazła się już
tak blisko niego?
  Razumiała dumę demonów. Wydarzenia tej nocy
z pewnością były dla nich zaskoczeniem, jakiego nie
przeżyły od czasu, gdy do ich siedzib przed sześciuset
Iaty zawitał Tengel Zły. Vanja wypowiedziała piękne
słowa o wolności i ich samowładzy. Wysłannicy Lucy-
fera zaproponowali im jeszcze dogodniejsze warunki.
Ale jednocześnie wypuścić zdrajcę Tamlina... To już
było dla nich zbyt wiele.
  Owszem, przystałyby na to, być może, gdyby Vanja
zdradziła imię Marca. Ale tego nie mogła uczynić.
  A gdyby postawiła sprawę na ostrzu noża? Gdyby
zażądała wydania Tamlina w zamian za pozostanie
demonów w niewoli Tengela Złego?
  Vanja nie miała wyboru. Musiała ofarować Tamli-
na.
  Z piersi wydarł jej się szloch i wszyscy już wieclzieli,
jaka jest jej decyzja. Czarny anioł w geście pociechy
położył jej dłoń na ramieniu. Bijące od niej ciepło
docierało do najbardziej złodowaciałych zakamarków
duszy.
  - Czy wy nie możecie nic zrobić? - szepnęła przez
łzy.
  - Nie - odpowiedział. - Te bramy tylko one
potrafią otworzyć siłą woli. A nawet gdyby udało ci się
dotrzeć do niego, nic nie zdołałoby zniszczyć okowów,
które go więżą. Zostały ukute na całą wieczność.
  - Czy nie potraficie ich zmusić, aby otworzyły
bramy?
  - I zaryzykować, że nadal będą trzymać stronę
Tengela Złego? Nareszcie je mamy, Vanju, nie możemy
utracić tego, co zyskaliśmy.
  Dziewczyna kiwnęła głową. W rezygnacji przy-
mknęła oczy.
  Tamlinie, wybacz mi, ty, urodzony w nieszczęściu,
błagała w duchu. Byłam już tak blisko, ałe nie mog-
łam...
  Myśli nagłe jakby się zatrzymały. "Urodzony w nie-
szczęściu"?
  W jej świadomości zakiełkował pewien pomysł,
z pozoru beznadziejny, niewykonalny, ale...!
  Prędko odwróciła się do jednego z czarnych aniołów
i poprosiła, aby się pochyłił. Szepnęła mu coś do ucha.
Wysłuchał jej cierpliwie, zmarszczył czoło, a później
cicho rozmawiał ze swym pobratymcem.
  Wkrótce obaj zwrócili się do starszyzny.
  - Prosimy o pozwolenie na opuszczenie waszych
siedzib i powrót tutaj. Jeden z nas zostanie, drugi wraz
z dziewczyną oddali się na krótko. Prosimy, aby bramy
na górze pozostały dla nich otwarte.
  - Udziełamy pozwolenia - dostojnie oznajmił naj-
starszy demon.
  Demony ogarnęło teraz radosne podniecenie. Cie-
szyły się nadzieją na prawdziwą wolność, Vanja widzia-
ła to, dosiadając wielkiego burego wilka, w którego
przemienił się jeden z czarnych aniołów.
  Błyskawicznie zaczęli unosić się w górę między
krętymi korytarzami, mijając mroczne groty. Tym
razem nie napotkali żadnych przeszkód. Może wydaje
im się, że jesteśmy koszmarem sennym, wyruszającym
w drogę do ludzkich snów, pomyślała Vanja z goryczą.
  To był zdecydowanie najdłuższy sen, jaki kiedy-
kolwiek jej się przyśnił. Była przekonana, że minęła
już cała noc, a może nawet upłynęło ich kiłka. Co
pomyślą sobie o niej w domu? Biedni rodzice, nie
zdołają jej obudzić? A może... nie ma jej w swoim
łóżku?
  Ach, od tej myśli zakręciło jej się w głowie. Gdyby
tylko mogła przesłać im wiadomość! Stoją pewnie teraz
nad nią razem z doktorem i starają się przywrócić ją do
życia. Wybaczcie mi, kochana mamo i ojcze, wybaczcie,
sprawiam wam tylko ból. Ale teraz wszystko już będzie
dobrze. Marco prosił, bym wyzwołiła Demony Nocy
z niewoli Tengela Złego i myślę, że mi się powiodło.
Ale pozostaje jeszcze Tamlin. Nie mogę zostawić go
własnemu losowi, na pewno mnie zrozumiecie.
  Ale jak właściwie mogli to zrozumieć?


  Podróż na grzbiecie wilka zawiodła ją daleko.
Krajobraz wokół nich stawał się coraz bardziej surowy
i dziki. Dokoła wystrzelały z ziemi czarne skały,
których jakby nie było tam wcześniej, lecz pojawiały się
tylko po to, by utrudnić Vanji przeprawę.
  Ale wilk pewnym krokiem wiódlł ją przez wąskie
szczeliny, omijał spadające odłamki i ostre wierzchołki
skał.
  Vanja mocniej uchwyciła się szczeciniastej sierści.
Spokojnie uśmiechnęła się do siebie. Z wilkiem była
bezpieczna, z wilkiem, który, jak teraz wiedziała, był
czarnym aniołem.
  A ona była jedną z nich! Czwarta część krwi
płynącej w jej żyłach to krew czarnych aniołów.
Rozpierała ją duma, bo dwie istoty, które towarzy-
szyły jej w tej koszmamej wyprawie, były fantastycz-
ne! Obdarzone potężną mocą, surowe, niebezpiecz-
nc. Ale były jej przyjaciółmi i pragnęły tylko jej
dobra.
  Zastanawiał ją olbrzymi wzrost wilków. Kiedy
Malin i Henning widywali je w czasach dzieciństwa
Marca, nigdy nie były takie ogromne. Ale Malin
i Henning to tylko ludzie, a teraz czarnym aniołom
przyszło się zmierzyć z Demonami Nocy. Ani chybi
dlatego musiały stać się takie wielkie i groźne.
  Vanja spostrzegła, że wilk nastawił uszu. Ona także
zaczęła nasłuchiwać. Dotarli do głębokich, ciasnych
szczelin, do których nie docierało światło księżyca,
a przed nimi rozległ się nieprawdopadobny hałas,
który z każdą chwilą przybierał na sile. Huczało,
dudniło i grzmiało, a oszalałe echo odbijało się od
skalnych ścian.
  Wilk pędził dalej, wptost w piekielny rumor.
  Vanja, podniecona, zaśmiała się cicho. Z wilkiem nie
bała się niczego.
  Jeśli to rzeczywiście najdziwniejszy sen, jaki kiedy-
kolwiek jej się przyśnił, to był on też najciekawszym,
najbardziej emocjonującym. Pragnęła niemal, aby oka-
zał się rzeczywistością.
  A może wszystko wydarzyło się naprawdę?
  Nie, to niemożliwe, to musi być tylko sen, te
wydarzenia nie mogą być realne. Tak musi być, na
pewno!
  Ale Vanja nie nazwałaby go już więcej koszmarem.
  Nie zdążyła dokończyć tej myśli, kiedy o mały włos
nie zwaliła ich z nóg trąba powietrzna, gnająca przez
szczelinę. Wilk jednak okazał się silny. Vanja poczuła,
że jego sierść kładzie się płasko, przygnieciona pędem
powietrza, i miała wrażenie, że wiatr wyrwie jej
wszystkie włosy z głowy. Nocna koszula rozerwała się
przy dekolcie, Vanja przytuliła się więc do grzbietu
zwierzęcia.
  Wicher wył, szarpał nimi, cichł na moment i uderzał
z nową siłą, byle tylko powstrzymać ich przed dalszą
drogą. Powietrze rozbrzmiewało hukiem tak wielkim,
że, zdaniem Vanji, już dawno powinny popękać im
bębenki. Wiatr się wzmagał, nabiegając siły orkanu
odrywal od skalnych ścian ostre odłamki i ciskał je
w ich stronę.
  Sprawiało to ogtomny ból i Vanja kuliła się, jęcząc
cicho. Wilk jednak myślą przekazał jej spokój, dodał
odwagi. Wiedziała przecież, że nie wybiera się na
majówkę, czego więc się spodziewała?
  Nagle wilk przystanął, a Vanja zmusiła się, by podnieść
wzrok. Piekielny łoskot nie ustawał. Po obu stronach
wznosiły się niezmierzone szczyty, ale najwyżej dotarli
do kresu jaru. Przed nimi w skale otwierała się mroczna
grota, z której wydobywały się wszelkie wichry.
  Vanja zeskoczyła na kamienistą ziemię i usłyszała
grzmot towarzyszący przemianie wilka w czarnego
anioła.
  Czarny anioł zawołał głośno, przekrzykując hałas
dobiegający z groty.
  - Panie Demonów Wichru, czy mnie słyszysz?
  Zawodzenie wiatru na moment ucichło, a potem
z groty rozległ się przedziwny głos. Zawodził, szeptał
i huczał na przemian.
  - Widzieliśmy, jak nadchodzisz, czarny aniele. Co
cię tu sprowadza? Z dzieckiem ludzkiego rodu?
  - To nie jest dziecko ludzkiego rodu. To Vanja
z Ludzi Lodu, wnuczka mego władcy, Lucyfera.
  W otworze pieczary pojawiła się jakaś postać.
Trudno było pochwycić jej istotę, była bezkształtna,
zmieniająca się, raz ulotna jak powietrze, raz gęsta,
skupiona jak trąba powietrzna, to znów jak piach
poderwany z ziemi, który uformował się w postać
przypominającą ludzką.
  Vanja zachowała się tak, jak nauczono ją tego
w domu: skłoniła się głęboko panu Demonów Wichru.
  Wydawało się, że docenił jej gest, ale zwrócił się do
czarnego anioła.
  - Czego chcesz od nas? Tysiące lat upłynęły od
czasu, gdy któryś z was tu był.
  W jego głosie brzmiała wrogość. Vanja na wszelki
wypadek wsunęła rękę w ogromną dłoń czarnego
anioła. Uścisnął ją uspokajająco. Napływały od niego
silne, dobre, stymulujące wibracje.
  - Poszukuję pewnego Demona Wichru - wyjaśnił
czarny anioł.
  - Którego?
  - Nie znam jego imienia, ale przed siedmiu laty
według ludzkiej rachuby czasu przybyła do niego Lilith
z rodu Demonów Nocy, aby spłodzić z nim potomka.
I z tym właśnie Demonem Wichru pragniemy roz-
mawiać.
  - Lilith z rodu Demonów Nocy? Ach, tak, ach,
tak... Odszukam go.
  Zniknął w grocie niczym wir powietrzny.
  Vanja i jej opiekun czekali. Wokół nich nieprzerwa-
nie wył i zawodaił wicher, Vanja jeszcze mocniej ujęła
czarnego anioła za rękę. W pełni mu ufała, zwłaszcza że
władca Demonów Wichru okazał mu wielki szacunek,
a i imię Lilith zrobiło na nim wrażenie.
  - Czy nie powinniśmy wejść do środka? - zapy-
tała, uznawszy w pewnej chwili, że czekają już zbyt
długo.
  - Nie. Przyjmując nas i tak okazali nam dużo
szacunku.
  - Szacunku? - zdumiała się Vanja, patrząc na jego
piękne, surowe oblicze. - Sądziłam, że stoicie znacznie
wyżej od nich.
  - Owszem, ale każde stworzenie posiada swoją
dumę, na pewno o tym wiesz.
  - Tak, oczywiście. Niemądrze zapytałam.
  - Nie - uśmiechnął się. - Jesteś bardzo dzielna.
  Już miała powiedzieć, że to tylko sen, ale w porę się
powstrzymała.
  W otworze groty nareszcie ukazała się postać władcy
Demonów Wichru i jeszcze jedna, podobna, od której
napływały ciepłe powiewy wiatru.
  - To Tajfun! - zawołał władca Demonów Wichru.
- Doskonale pamięta odwiedziny Lilith.
  Rozległ się inny głos, łagodniejszy, bardziej zawo-
dzący, a mimo to niesłychanie silny:
  - Cudowne chwile! - załkał. - Czego chcecie ode
mnie?
  - Spłodziłeś wtedy syna - oznajmił mu czarny anioł.
- A jemu źle się wiedzie.
  Władca tajfunów zawirował obojętnie.
  - Nie mogę pilnować wszystkich moich dzieci, one
mnie nie obchodzą.
  Głos czarnego anioła wzmógł się do grzmotu:
  - Może i tak. Ale wnuczka mojego władcy, Vanja
z Ludzi Lodu, cierpi, ponieważ cierpi twój syn, Tamlin.
Demony Nocy przykuły go do skały w Najgłębszej
Czeluści na całą wieczność i odmawiają otwarcia bram,
które tam prowadzą. Nie możemy pokonać ich uporu.
  Upłynęła dość długa chwila, zanim demon znów coś
powiedział.
  - Za co został ukarany?
  - Za to, że ośmielił się sprzeciwić Tengelowi Złemu
i cieleśnie obcował z tą oto dziewczyną.
  - Tengelowi Złemu? - wykrzyknęły jednocześnie
oba Demony Wichrów.
  - Tak. Wiele setek lat temu Zły zawładnął Demona-
mi Nocy. Vanja z Ludzi Lodu, mądra i odważna panna,
uwolniła je dzisiaj z tej niewoli. Niestety, zabraniają jej
ratować Tamlina, gdyż i one mają swoją dumę. Nie
chcą ugiąć się przed kolejnym żądaniem.
  - A więc mój syn sprzeciwił się Tengelowi Złemu?
- z podziwem powtórzył Tajfun.
  - Tak. Został spłodzony, by zamieszkać w domu
Ludzi Lodu i donosić Złemu o wszystkim, co mówią
i robią. Tamlin odmówił wykonania polecenia ze
względu na tę dziewczynę...
  - Czy taki był plan Lilith? Czyżbym ja przyczynił się
do udzielenia pomocy Tengelowi Złemu?
  - Nie wiedziałeś o tym, Demonie Wichru. Ale wy
jesteście wolnymi demonami. Nigdy nie byliście mu
posłuszni w przeciwieństwie do Demonów Nocy.
Jesteś wolny, sam postanowisz, co chcesz uczynić.
  - Na co czekamy? - huknął Tajfun.
  - Idę z wami - oświadczył władca Demonów
Wichru. - Wielką przyjemność sprawi mi przywołanie
Demonów Nocy do porządku.
  Czarny anioł i Vanja wymienili spojrzenia. Dziew-
czyna dostrzegła w oczach anioła lekki niepokój.
Najwyraźniej nie zapowiadało się to najlepiej.
  Nie mieli jednak czasu na dyskusje, bo zaczęły wiać
wichry o potwornej sile, a wielki wilk już czekał na
Vanję. Dosiadła go i rozpoczęła się szaleńcza, opętana
podróż.
  Bo także i czarny anioł miał trudności z dotrzyma-
niem kroku wiatrom. Któż bowiem może równać się
z Tajfunem i władcą wszystkich wichrów? Vanja nigdy
jeszcze nie poruszała się w takim pędzie, musiała
z całych sił przyciskać się do grzbietu wilka i mocno go
obejmować.
  Ale kiedy Demony Wichru zorientowały się, że
zostawiły gości z tyłu, zawróciły i poniosły ich dalej na
swych ramionach.
  O wiele prędzej niż przypuszczali, dotarli z po-
wrotem do groty Demonów Nocy i spuścili się w dół.
Wstrząśnięci, przerażeni strażnicy na próżno starali się
ich powstrzymać.
  I znów stanęli przed podwyższeniem, gdzie czekała
Lilith wraz ze starszyzną. Drugi anioł powitał ich
uśmiechem, wilk znów przybrał postać anioła. Istoty
zgromadzone na podium poderwały się gwałtownie na
widok dwóch wirów powietrza.
  - Lilith! - straszliwym głosem wrzasnął Tajfun.
- Wywiodłaś mnie w pole! Wykorzystałaś mnie, bym
dopomógł naszemu jedynemu prawdziwemu wrogowi.
  Lilith stała dumna i dostojna.
  - Moim obowiązkiem było wysłuchanie rozkazów
mojego pana. Wtedy. Teraz jesteśmy wolnymi demo-
nami.
  - Tak ci się wydaje? On was ukarze.
  - Jesteśmy pod ochroną Lucyfera.
  - Ach, tak? A co robi możny pan Lucyfer, by was
ochronić?
  - Omamił wzrok Tengela Złego. Zły nie może nas
już zobaczyć z miejsca, gdzie spoczywa pogrążony we
śnie.
  - A co będzie, kiedy się zbudzi?
  - Wtedy będziemy się martwić. Nigdy więcej już
nas nie zniewoli.
  - Doskonale! A teraz żądam, by mój syn został
wypuszczony na wolność!
  Najstarszy z Demonów Nocy wystąpił naprzód.
  - Ten, którego dziewczyna nazywa Tamlinem,
naraził nas wszystkich na wielki niepokój, kiedy jeszcze
byliśmy podwładnymi Tengela Złego. Dla Tamlina nie
ma wybaczenia.
  - Ale teraz jesteście już wolni?
  - Tak, lecz Tamlin popełnił jeszcze jedno przestęp-
stwo. Obcował z ziemską istotą. Całkowicie zawiódł
nasze zaufanie. Demon Nocy tak nie postępuje.
  - Lilith! On jest także moim synem, rozkazuję wam
więc otworzyć btamy Najgłębszej Czeluści.
  Lilith dumnie uniosła głowę.
  - Nie przyjmuję rozkazów od Demona Wichru.
  Vanja zrozumiała, że jest świadkiem walki o prestiż
pomiędzy dwoma plemionami demonów. Żadne nie
chciało się poddać drugiemu.
  Ale Demony Wichru zignorowały protesty. Vanja
słyszała, że bramy Najgłębszej Czeluści otworzyć się
dawały tylko siłą myśli, a kod ten znały jedynie Demony
Nocy. Najwidoczniej jednak istniało jeszcze inne wyjście.
  Dwie trąby powietrzne zdecydowanym ruchem
zaczęły się zbliżać do bram Najgłębszej Czeluści.
  Lilith zawołała za nimi:
  - Co wam da, jeśli nawet zdołacie zejść na dół? Mój
naeposłuszny syn skuty jest czarodziejskimi okowami.
Nikt, nikt nie zdoła ich skruszyć!
  Tajfun tylko na nią popatrzył i dalej parł naprzód.
  Wszystkie demony ruszyły za nimi, z wahaniem,
przestraszone, jakby gotowe do ucieczki, gdyby okaza-
ło się to niezbędne. Oprócz najstarszych, które za
wszelką cenę postanowiły zachować godność i do-
stojeństwo, ale wkrótce i one pospieszyły do odległej
mrocznej strefy groty, w której znajdowało się wejście
do Najgłębszej Czeluści.
  Demony Wichru znalazły się u bram. Vanja na
wszelki wypadek kroczyła między czarnymi aniołami,
starającymi trzymać się z tyłu. To był konflikt między
demonami, przybysze z zewnątrz musieli powstrzymać
się od działania.
  W sali rozległ się wściekły ryk wichru, rósł
do niebywałych wysokości, aż Vanja musiała rękami
zatkać uszy. Małe demony niczym suche liście prze-
lecialy przez salę i wyjąc ze strachu przykleiły
się do skały. Czarne anioły otoczyły Vanję ramio-
nami i mocno tuliły ją do siebie, chcąc za wszelką
cenę ochronić słabowitą ziemską istotę. Najstarsze
demony utrzymały się na nogach, ale przyciskały
się do skalnych ścian i wczepiały w nie szponami.
Piękne czarne włosy Lilith powiewały jak chorą-
giew.
  Demony Wichru zaatakowały wrota, prowadzące
do Najgłębszej Czeluści. Vanja oczami szeroko rozwar-
tymi ze zdumienia patrzyła, jak brama skryła się
w napierającym wirze powietrza. Rozległ się potężny
łomot, od którego zatrzęsły się ściany groty, i nagle
W bramie utworzyła się szczelina. Drzwi powoli,
bardzo powoli rozsuwały się, nie mogąc już dłużej
stawiać oporu napierającym wichrom.
  W końcu wrota stanęły otworem.
  Żaden z Demonów Nocy nie ośmiełił się siłą myśli
zamknąć ich na powrót.
  W sali zapadła cisza.
  - I tak w niczym wam to nie pomoże - stwierdził
pogardliwie najstarszy demon. - Tamlin nigdy się nie
uwolni.
  Demony Wichru nie dały się wciągnąć w dyskusję.
  - Wy wszyscy ze starszyzny pójdziecie z nami
- rozkazały. - Nikt nie będzie miał możliwości, by
zamknąć nas tam na dole. I tak zdołalibyśmy wyjść, ale
nie mamy ochoty na żadne złośliwe sztuczki z waszej
strony. Wy troje z innych światów także będziecie nam
towarzyszyć. Reszta zostanie na górze.
  Żaden z pomniejszych demonów nie miał ochoty
wyprawić się do Czeluści. Przerażała je potęga wład-
ców wichru.
  Vanja wraz z grupą wyznaczonych zaczęła schodzić
w dół po nierównych schodach.
  Tamlin, myślała z drżącym sercem. Znów będę
mogła go zobaczyć!
  Miała wrażenie, że od ostatniego spotkania upłynęły
całe wieki. W rzeczywistości jednak jej demon zniknął
w mroku nocy zaledwie kilka tygodni wcześniej.
  W dłoni Lilith zapłonęło niezwykłe światło, po-
chodnia, którą złapała znikąd. Natychmiast rozpalił się
ogień w rękach innych demonów i Vanja zobaczyła, że
schody, którymi idą, stopniowo się rozszerzają.
  Wreszcie stanęli w Najgłębszej Czeluści.
  Mój Boże, myśłała Vanja wstrząśnięta. Mój Boże!
  Znajdowali się teraz głęboko, bardzo głęboko pod
ziemią, w ciasnej grocie. Po ścianach skapywała woda.
panowała tu nieprzyjemna, surowa wilgoć, która w cią-
gu kilku dni zdołałaby zniszczyć płuca i ciało zwykłego
czławieka. Ściany groty były mroczne i nierówne, bez
"pochodni" panowałaby tu wieczna ciemność.
  Naprzeciwko nich, przykuty do ściany w taki
sposób, że stopom brakowało zaledwie paru caii, by
dotknąć ziemi, wisiał Tamlin.
  Kiedy weszli, wycieńczony, śmiertelnie zmęczony
uniósł głowę. Vanja ledwie go poznała, ból i roz-
goryczenie do tego stopnia zmieniło jego twarz. Zmą-
cony wzrok prześlizgnął się po przybyszach i zatrzymał
na Vanji.
  Twarz skurczyła mu się w grymasie najstraszniejszej
nienawiści, jakiej Vanja kiedykolwiek doznała. Nie
powstrzymało jej to jednak przed podbiegnięciem
i otoczeniem go ramionami.
  - Tamlinie, Tamlinie, co oni ci zrobili? - za-
szlochała.
  - Co ty mi zrobiłaś, chciałaś chyba powiedzieć
- syknął w odpowiedzi. - Nie dotykaj mnie, przeklęta!
  - Sama widzisz - lodowatym głosem wtrąciła Li-
lith. - Nie jesteś witana tak serdecznie, jak sobie
wyobrażałaś.
  - Niczego sobie nie wyobrażałam - łkała Vanja
i oderwała postrzępiony podmuchami wichrów skraj
nocnej koszuli. Owinęła nim ciało Tamlina, aby nie
wisiał nagi na oczach wszystkich.
  - Zostaw mnie! - zawołał do niej. - Ach, gdybym
mógł się uwolnić, udusiłbym cię gołymi rękami,
pomiocie szatana!
  Lilith śmiała się drwiąco.
  Vanja zrozpaczona zwróciła się do tych, którzy jej
towarzyszyli, ale znikąd nie mogła oczekiwać pomocy.
Czarodziejskich okowów nikt nie potrafił zniszczyć,
słyszała to już wielokrotnie. Czarne anioły nie mogły jej
pomóc, patrzyły tylko na nią ze współczuciem, siły
Demonów Wichru na nic się tu nie zdały nawet z mocą
gniewu Tajfuna, który był wściekły na Lilith za to, co
uczyniła ich dziecku.
  Ale Vanja poczuła, że w głowie kiełkuje jej pewna
myśl. Coś, co powiedziała Lilith, kiedy pierwszy raz się
spotkały...
  Jak brzmiały te słowa?
  Vanja czuła, że może to mieć ogromne znaczenie.
Gdyby tylko mogła sobie przypomnieć, jak wyraziła się
Lilith...
  Ona wtedy już chyba dziesiąty raz prosiła, aby
pozwolili jej porozmawiać z Tamlinem. I Lilith od-
powiedziała...
  Nie, nigdy sobie tego nie przypomni.
  Tamlin pluł i parskał, obrzucał ją najgorszymi
wyzwiskami, ale ona ich nie słyszała. Myślała gorącz-
kowo.
  Tak! To chyba to! Tak brzmiała odpowiedź Lilith!
  "Nie wysilaj się! Ziemska kobieta nie może pałać
takim uczuciem do demona".
  Tak, to właśnie te słowa! A jeśli to mogło oznaczać,
że...
  Że tylko miłość może uwolnić go z okowów?
  Demony Nocy nie znały miłości, dobrze o tym
wiedziała. Nauczyła ją tego znajomość z Tamlinem.
Konieczna więc była obecność istoty z zewnątrz,
a przybycia takowej demony nigdy nie brały pod
uwagę, dlatego może postanowiły, że jedynie miłość
może zniszczyć czarodziejskie okowy.
  Była to zaledwie teoria, zbudowana na kruchej
podstawie nic nie znaczących słów Lilith. Ale co miała
do stracenia?
  - Tamlinie, wiesz, że cię kocham...
  - Zamknij się i skończ wreszcie wygadywać te
brednie!
  - I że zrobię dla ciebie wszystko.
  - Co ty możesz zrobić? - zaśmiał się pogardliwie.
  - Uwolnię cię z więzów.
  - Pomieszało ci się w głowie. Nigdy ci się to nie
uda. I czego spodziewasz się w zamian? Gdybym się
uwolnił, rozerwałbym cię na strzępki.
  Vanja nie mogła już dłużej powstrzymywać się od
płaczu.
  - Nie szkodzi, możesz zrobić ze mną, co chcesz, nie
mogę znieść twego cierpienia, tak bardzo, bardzo cię
kocham.
  - Kochasz? A co to niby ma znaczyć? Kochasz
jedynie moją męskość, nic innego.
  - To nie jest prawda! Kocham cię dla ciebie
samego, moje serce jest chore, umiera z rozpaczy, kiedy
nie ma cię przy mnie. Możesz rozerwać mnie na
kawałki, rób co chcesz, bylebyś tylko ty był wolny!
  Przez grotę przebiegł jednogłośny okrzyk zdumie-
nia. Okowy wiążące Tamlina zazgrzytały, obsunęły się
jakby odrobinę niżej. Tamlin wpatrywał się w Vanję
osłupiały.
  Vanja, ucieszona sukcesem, mówiła dalej:
  - Oddam życie za to, by cię uratować, Tamlinie.
Tak wielka jest moja miłość do ciebie.
  Rozległ się zgrzyt i szczęk, Lilith uderzyła w krzyk,
a magiczne okowy puściły. Tamlin bezwładny padł na
ziemię.
  Vanja natychmiast pospieszyła mu z pomocą, ale on
rzucił się jej do gardła. Czarne anioły jednak nie
dopuściły, by wyrządził jej krzywdę, i odciągnęły go od
dziewczyny. Tamlin nie miał sił, by ją przytrzymać.
  Ale powoli, wiedziony szaleńczą wściekłością, pod-
niósł się na kolana, aż wreszcie stanął na nogi.
  W dłoniach czarnych aniołów zapłonęły ostrza
mieczy skrzyżowanych między Tamlinem a Vanją.
Z rozżarzonego metalu sypały się iskry. Demon nie
mógł dosięgnąć swej ofiary.
  Przemówił najstarszy z Demonów Nocy:
  - Wyzwoliłaś go z czarodziejskich okowów, kobie-
to, i nic na to nie możemy poradzić. On pozostanie na
wolności, ale nie chcemy mieć z nim więcej do
czynienia. Jest na wieczność wyklęty z naszej wspólno-
ty. Jak wyjęty spod prawa będzie wałęsał się po świecie,
nie mając dokąd powrócić.
  Czarny anioł rzekł na to:
  - Ale nie może się także zbliżyć do Vanji, my tego
zabraniamy. Świat ludzi pozostanie poza jego zasięgiem.
  Demon Wichru, ten, który był ojcem Tamlina, dodał:
  - Nie może też szukać schronienia u nas, bo ten, kto
spokrewniony jest z Demonami Nocy, nie należy do
nas, nigdy nie zostanie zaakceptowany. Ale niech nasze
wiatry wyniosą go w próżnię, tam gdzie miejsce takich
jak on, straconych. Niechaj tam krąży przez nieskoń-
czoność wieczności.
  - Czy to ma być jego wolność? - zawołała Vanja
z rozpaczą. - Jego przewinienie nie było aż tak straszne.
  - Złamał nasze prawa - oświadczył najstarszy de-
mon. - A dla tych, którzy się tego dopuszczą, nie ma
litości.
  Vanja ponad mieczami patrzyła na Tamlina. W jej
spojrzeniu kryła się cała tęsknota za nim i całe oddanie,
ale Tamlin spoglądał na nią wrogo, pogrążony w roz-
paczy.
  - Nie chciałam, żeby tak się stało, Tamlinie - szep-
nęła Vanja zasmucona. - Pragnęłam ci tylko pomóc.
  - Pomogłaś mu - życzliwie powiedział jeden z czar-
nych aniołów. - Krążenie w próżni to los o wiele
łagodniejszy niż przebywanie w tej grocie. I być może
zdołałaś nauczyć go czegoś o miłości? Chodźmy,
opuśćmy to straszne miejsce!
  On i jego towarzysz zadbali o to, by Tamlin
w drodze na górę nie złapał Vanji. Demony Nocy nie
odzywały się, porażone wydarzeniami, które rozegrały
się na ich oczach. W wielkiej sali anioły znów przybrały
postać wilków i Vanja dosiadła jednego z nich.
  Najpierw jednak wypuszczono Tamlina. Patrzyła,
jak wir powietrzny wciąga go w górę, jego rozdzierają-
cy krzyk rozpaczy długo dźwięczał w jej uszach. Nie
mogła powstrzymać się od płaczu.
  Kiedy zniknął, Demony Wichru, a także Vanja
i wilki pożegnali się i opuścili siedziby koszmarów
sennych.
  W powrotnej drodze Vanja z początku nie widziała
nic, tak bardzo była zasmucona. Przez krótką chwilę
dane jej było ujrzeć Tamlina, zdołała go ocalić. Ale
teraz odszedł na zawsze. Nie słyszała już nawet echa
jego głosu.
  Kiedy znaleźli się już mniej więcej w połowie drogi,
ocknęła się i zaczęła nasłuchiwać. Zauważyła, że wilki
położyły uszy po sobie i przyspieszyły kroku.
  Daleko, daleko za sobą usłyszała krzyk, wycie
najdzikszej wściekłości, jakie można sobie wyobrazić.
Dobiegało z oddali, brzmiało słabo, ale i tak przenikało
do szpiku kości i wdzierało się w duszę niczym dręczący
ból.
  - Czy to Tamlin? - spytała z lękiem.
  "Nie", myślą odpowiedziały jej wilki. "Nie sły-
szysz, co to jest? Czy nie brzmi to jak echo niesione
wiatrem?"
  Echo niesione wiatrem? Te słowa już kiedyś słysza-
ła. Widziała je także napisane. W kronikch Ludzi Lodu.
  - Tengel Zły? - szepnęła, nie mając odwagi się
odwrócić.
  "Tak. Odkrył, co się stało. Jego gniew nie zna
granic".
  - To znaczy, że tetaz koniec ze mną? - spytała
drżącym głosem.
  "Nie lękaj się", włączył się do dziwnej rozmowy
drugi wilk. "Wiesz, że Marco jest pod ochroną, i wasz
zły przodek nie może go odnaleźć. Ty także od tej pory
będziesz chroniona".
  - Ale ja jestem zwykłym człowiekiem! Nie jestem
taka jak Marco.
  "Dokonałaś niezwykłego czynu. Wolą twego dziada
jest, abyś była chroniona i otrzymała nagrodę".
  - Nagrodę? Jaką?
  "Kiedy twój czas na ziemi dobiegnie końca, przybę-
dziesz do naszych sal. Spotkasz swoją babkę Sagę
i naszego władcę Lucyfera we własnej osobie. I oczywi-
ście Marca".
  - Ale mojego ojca nie zobaczę?
  "Nie, twego ojca tam nie będzie".
  Przykro jej było ze względu na Ulvara, ale po-
dziękowała za zaszczyt, jaki ją spotkał.
  Nagle znaleźli się w jej pokoju. Usłyszała ostatnią
myśl wilków: "Od tej pory Tengel Zły nie może
wyrządzić ci krzywdy, nie może cię zobaczyć ani
wyczuć. Dziękujemy za pomoc, Vanju z Ludzi Lodu!"
  - To ja wam dziękuję! - zawołała, gdy już miały ją
opuścić. - Mam nadzieję, że wkrótce się zobaczymy.
  "Spotkamy się, gdy nadejdzie czas".
  Pomachała im ręką na pożegnanie i patrzyła, jak
znikają na tle ciemnego nieba. Mrok nocy rozjaśniało
kilka gwiazd. Vanja zastanawiała się, gdzie one się
podziewały podczas jej podróży. Przez cały ten czas nie
widziała ani jednej gwiazdki, jedynie chorobliwie blady
księżyc. I on także nie był zwyczajny.
  Po jakich właściwie światach wędrowała?


  Vanja obudziła się ze snu. W pokoju panował
półmrok, a ona leżała we własnym łóżku, dokładnie
tak, jak zasnęła.
  Ile nocy przespałam? zastanawiała się. Biedna matka
i ojciec, jak to przyjęli?
  W hallu wisiał kalendarz, z którego Henning meto-
dycznie każdego dnia zrywał kartkę. Vanja na palcach
przemknęła się, żeby sprawdzić datę.
  W mroku ledwie rozróżniała cyfry na kalendarzu.
  Data była ciągle ta sama. Nikt nie zauważył jej
nieobecności.
  Zegar wskazywał trzecią w nocy.
  Vanja wróciła do pokoju i przysiadła na brzegu
łóżka.
  A więc to wszystko było tylko snem? Być może śniło
jej się to, co chciała, by wydarzyło się naprawdę.
Pragnęła uwolnić Tamlina i wyzwolić Demony Nocy
spod władzy Tengela Złego.
  Może to zadziałał narkotyczny środek, który ofiaro-
wał jej Marco? Słyszała, że takie substancje potrafią
wywoływać najbardziej nieprawdopodobne wizje.
  A więc nigdy nie spotkała czarnych aniołów ani nie
była w siedzibach Demonów Nocy czy też w skalnych
grotach Demonów Wichru. I nie widziała Tamlina.
  Wbrew swej własnej woli odczuła wielkie roz-
czarowanie.
  Rękę miała cały czas zaciśniętą i teraz zorientowała
się, że coś w niej trzyma, coś dziwnego. Zapaliła lampę,
by sprawdzić.
  Na jej dłoni widniało kilka sztywnych, ciemno-
szarych włosów, jakby z sierści jakiegoś zwierzęcia.
  Koszula nocna?
  Dobry Boże, cała w strzępach! Na dole brakowało
dużego kawałka, a przy dekolcie zobaczyła spore
rozdarcie.
  Vanja powoli uniosła głowę i odetchnęła cicho,
jakby bała się, że ktoś ją usłyszy.





        ROZDZIAŁ XII


  Upłynęły dwa lata.
  Agneta i Henning pragnęli dla swej córki jedynie
dobra, nie ich winą było, że uczynili tak fatalny wybór.
  Ich prześliczna, ukochana Vanja rzeczywiście się
uspokoiła, ale w jej spojrzeniu nadal było coś, do czego
nie potrafili dotrzeć. Czasami Agneta miała wrażenie,
że to smutek, tak bezgraniczny i bolesny, że ludzkie
słowo nie potrafi go opisać.
  Ale Vanja nie skarżyła się nigdy. Przez pierwsze
miesiące po wizycie Marca wiele przebywała w samo-
tności, była małomówna i zamyślona. Z czasem zaczęła
włączać się w życie rodziny, śmiała się wraz ze
wszystkimi, bawiła z Andre i zajmowała Vetlem,
maleńkim synkiem Christoffera i Marit, który urodził
się w roku 1901 i stał się ulubieńccm Vanji w świecie
ludzi.
  Z pozoru mogła się wydawać wesołą i uprzejmą
młodą panienką, zawsze we wszystkim pomocną i życz-
liwą. Ale ten, kto patrzył na nią uważniej, dostrzegał, że
jej śmiech często zamierał, raptownie przeradzając się
w smutek. Dłonie nagle opadały bezsilnie, jak gdyby
Vanję łapały w sidła ponure myśli. Ale takie wrażenia
nie trwały długo, moment później wracał jej humor.
  A mimo to Agneta i Henning niepokoili się córką.
Kiedy więc do parafii przybył młody, pełen zapału
katecheta, nauczyciel religii, który jeszcze nie zakoń-
czył swej edukacji, Agneta zaproponowała mężowi:
  - A może zaprosilibyśmy tego młodego człowieka
do domu? Pewnie czuje się tutaj samotny.
  - Bardzo chętnie - odrzekł Henning, w skrytości
ducha myśląc o tym samym co żona. - Ale aż taki młody
to on nie jest. Wiesz przecież, że zdążył już owdowieć.
  - Tak, ale...
  Agneta ugryzła się w język, a już miała powiedzieć,
że Vanji potrzeba nieco starszego mężczyzny, wiodące-
go ustabilizowane życie. Kogoś, kto byłby dla niej
trochę jak ojciec. Nie chciała jednak zdradzać swych
planów i zamiast tego powiedziała:
  - Biedaczysko! Utracił żonę w połogu. Dziecko
także nie przeżyło. Może w czwartek?
  - Co? Co takiego? Kto umarł w czwartek? Ach, tak,
zaproszenie! Tak, czwartek mi odpowiada - kiwnął
głową Henning.
  Wiedział, że tego dnia Vanja będzie w domu,
przyjdzie także Sander i Benedikte. Wesoty i wykształ-
cony Sander zawsze się przydawał, kiedy rozmowa się
nie kleiła.
  Myśli Agnety powędrowały jeszcze dalej, aż na
podwórze, po którym spacerowała Vanja z maleńkim
Vetlem w wózeczku. Agneta widziała, jak twarz córki
pochylona nad dzieckiem jaśnieje w uśmiechu.
  - Sama powinna mieć takie maleństwo - szepnęła
cicho. - Moja kochana Vanja. Powinna mieć własne
dziecko.


  Frank Monsen westchnął.
  Jeszcze jedno zaproszenie od mieszkańców parafii.
Tym razem dał się zaskoczyć, nie miał żadnej wymówki
w zanadrzu. Zanim zdążył się zastanowić, już mówił, że
tak, czwartek jak najbardziej mu odpowiada, dziękuję,
to bardzo uprzejme z państwa strony.
  Lipowa Aleja?
  To ten prastary dwór, z daleka przypominający starą
szopę. Znów z piersi wyrwało mu się westchnienie.
  Na spotkaniach parafian niewiele słyszał o miesz-
kańcach Lipowej Alei, wszyscy nabierali wody w usta,
kiedy tylko wspominano rodzinę Lindów. W ciszy,
jaka zwykle wtedy zapadała, słychać było tylko stuka-
nie drutów w robótkach pań i dyskretne szuranie stóp
po podłodze. I zawsze w końcu znalazł się ktoś, kto
powiedział: "Tak, znów mamy piękną pogodę, to
wspaniałe". Albo coś w tym rodzaju.
  Panią Agnetę Lind spotkał raz podczas jarmarku
dobroczynnego, urządzonego po to, by zebrać pienią-
dze na nowy obrus kościelny, bo stary zapleśniał na
skutek niewłaściwego przechowywania w korytarzyku
za zakrystią. Pani Lind przybyła na jarmark jako gość,
nie pomagała w jego przygotowaniu. Bardzo miła
dama, podobno córka pastora. Dziwne, że nie włącza
się w działalność parafi!
  Oby tylko nie mieli podstarzałej córki na wydaniu!
Przekonał się już, że bardzo często taki był główny
powód zaproszeń.
  Frank Monsen nie pragnął ożenić się powtórnie.
Rana po stracie żony była nadal zbyt świeża. Miał
zamiar oddać się swemu powołaniu, zajmować młody-
mi konfirmantami, nauczać ich, organizować grupowe
czytania z Biblii, na wszystkie sposoby służyć Kościo-
łowi.
  Miał wielkie ambicje, by być człowiekiem szlachet-
nym.
  Ale kiedy nadszedł czwartek, poszedł z wizytą do
Lipowej Alei.
  Przedtem jednak postarał się o dokładniejsze infor-
macje na temat rodziny. Mieszkańcy Lipowej Alei
nosili nazwisko Lind z Ludzi Lodu i podobno ta druga
część, Ludzie Lodu, owiana była mgiełką tajemnicy.
Wielu członków tego rodu to zwykli ludzie, choć
rzadko zaglądający do kościoła. Natomiast inni byli...
niebezpieczni!
  W tym czasie podobno nie było w rodzie takiej
osoby. Pani, która ośmieliła się przekazać mu trochę
ploteczek na temat Ludzi Lodu, wspomniała coś
o jakiejś Benedikte. "Ale z niej bardzo przyzwoita
osoba, zamężna z przyszłym profesorem, choć właś-
ciwie nie ma na czym oka zawiesić. Ona jest dotknięta
złym dziedzictwem! "
  "Złym dziedzictwem?" spytał Frank.
  "Tak. Tacy się rodzą".
  I ta odpowiedź musiała mu wystarczyć, nie chciał
bowiem wydać się zbyt ciekawski, a poza tym rodzina
Lind nie obchodziła go zbytnio.
  Tak mu się wtedy wydawało...
  Dwór z bliska sprawiał o wiele lepsze wrażenie.
Wiodła do niego aleja starych lip, a budynki okazały się
rzeczywiście bardzo wiekowe, lecz w doskonałym
stanie. Potrafił dopatrzyć się licznych śladów przebu-
dowy, ale samo jądro, zachodnia część, musiała zostać
wzniesiona w niepamiętnych czasach.
  Drzwi otworzył mu jedenastoletni chłopiec. Przywi-
tał go uprzejmie i powiedział, że nazywa się Andre
Brink, to jego nowe nazwisko, bo tatuś i mamusia
nareszcie mogli się pobrać i on może nazywać się tak
samo jak tatuś, a jego mamą jest Benedikte, a dziadkiem
Henning.
  Wszystko to wyrzueił z siebie jednym tchem.
  Frank Monsen serdecznie podziękował za dokładne
informacje i zdjął kalosze w hallu. Zaraz przyszła pani
Agneta, by go przywitać, przygładził więc gładkie,
ciemne włosy, ubrudził się pomadą i musiał wytrzeć
ręce chusteczką do nosa.
  Poproszono go do salonu.
  Dostrzegł ją natychmiast.
  Piękniejszej dziewczyny nigdy jeszcze nie widział.
  Jej widok wprawił go w takie zmieszanie, że nie
zważając na nic ruszył przed siebie i przywitał się z nią
jako pierwszą. Ukłoniła się, co Franka nieco speszyło,
różnica wieku między nimi nie była wszak tak wielka.
Trzydzieści dwa lata to przecież żaden wiek dla
mężczyzny.
  Przywitał się z pozostałymi, z przyszłym profesorem
(choć o tym, rzecz jasna, gospodarze nie wspomnieli),
z jego żoną Benedikte, która rzeczywiście nie była
urodziwa, ale za to bardzo miła. Dlaczego o ludziach
nie obdarzonych szczególną urodą zawsze się mówi:
"Ale wygląda na miłą". Jakież ta niespsawiedliwe!
Jakby to miało być balsamem na rany.
  Był też gospodarz, Henning Lind z Ludzi Lodu. Ten
dopiero wyglądał na miłego! Nie można było tego nie
zauważyć, musiał być niezwykle wszystkim życzliwy.
Dlaczego parafianie nigdy o nim nie wspominali? To
łagodne spojrzenie Chrystusa musiało być znane w całej
okolicy! Frankowi niemal łzy zakręriły się w oczach od
całej tej uderzającej atmosfery dobroci. Byli także dalsi
krewni o nazwisku Volden, ich widział kiedyś w koś-
ciele. Wspaniałe uczucie, jakby spotkał starych przyja-
ciół. Ich syn Christoffer był lekarzem w szpitalu
w Drammen, mój ty świecie, ależ ta rodzina musiała być
znacznie wyższego rodu, niż w pierwszej chwili mu się
wydawało! I jeszcze młoda żona doktora, która zrazu
sprawiała wrażenie, jakby nie pasowała do całej rodzi-
ny, ale natychmiast okazało się, że był to mylny osąd.
Miała na imię Marit i nosiła na rękach roczne dziecko.
  Wszystko to Frank Monsen rejestrował zaledwie
połowicznie, bo jego myśli nie opuszczały tej, która
stała za jego plecami. Nie śmiał się bodaj odwrócić, by
na nią spojrzeć, miał wrażenie, że to zdrada wobec
zmarłej żony.
  Ale owdowiał już trzy lata temu, a przecież nie mógł
żyć sam do końca swych dni!
  Ile lat mogła mieć ta dziewczyna? Dziewiętnaście,
dwadzieścia? Na imię miała Vanja, niezwykłe imię,
właściwie rosyjskie imię męskie, zdrobnienie od Iwana.
  Frank nie wiedział, że Ludzie Lodu mają tendencję
do nadawania swoim dizieciom imion pasujących za-
równo dla chłopca, jak i dla dziewczynki. Villemo,
Heike, Vanja...
  Ale w tej panience nie było nic chłopięcego. Trudno
sobie wyobrazić bardziej kobiecą istotę. Ten maleńki
nosek, przyozdobiony czarującymi piegami, delikatnie
zarysowane usta i wielkie oczy. No i włosy! Bujne
sploty w kolorze połyskującej miedzi...
  Musi być zaręczona, a w każdym razie na pewno
oddziały wielbicieli przypuszczają nieustanny szturm.
  Ale chyba wcale tak nie było. Ta Benedikte Brink
wspomniała zatroskana, że Vanja mało przebywa z in-
nymi młodymi ludźmi.
  Może więc będzie mógł...
  Drgnął gwałtownie, zorientowawszy się, że ojciec
dziewczyny, Henning Lind, od dłuższego czasu coś do
niego mówi.
  - To bardzo przylemny młody człowiek - powie-
działa Agneta do swej córki, kiedy Frank już wyszedł.
  - Kto taki? - spytała Vanja.
  Biedna Agneta! Teraz naprawdę zrozumiała, że
sytuacja jest beznadziejna.
  Ale Frank Monsen nadal składał im wizyty, za-
proszony czy nie. Zaprzyjaźnił się z Sanderem Brin-
kiem, który, rzecz jasna, natychmiast przejrzał jego
taktykę. Frank był jednak sympatycznym człowie-
kiem, miło się z nim gawędziło, a poza tym znał się
na wielu sprawach, dlaczego więc nie mieliby poroz-
mawiać?
  Nie za każdym razem młody katecheta spotykał
Vanję. Na ogół przebywała w swoim pokoju albo
wychodziła z dziećmi, Andre i Vetlem, albo też była
u Malin. Kiedy Frankowi raz czy drugi się powiodło
i mógł porozmawiać z Vanją, nie posiadał się ze
szczęścia przez wiele kolejnych dni, rozważał i dodawał
znaczenia każdemu słowu, jakie do niego wypowie-
działa, i przekonywał się, że dziewczyna jest nim tak
samo zainteresowana jak on nią.
  Wcale tak nie było. Z czasem jednak Vanja przynaj-
mniej zaczęła dostrzegać jego istnienie. Traktowała go
jako przyjaciela rodziny i stała się wobec niego bardziej
otwarta. Nigdy nie przyszło jej do głowy, że Frank
może kochać się w niej na zabój, jej myśli nawet nie
potrąciły o tę sprawę.
  Dlatego przeżyła prawdziwy wstrząs, gdy pewnego
dnia Henning przyszedł do jej pokoju, usiadł i poważny
mimo uśmiechu powiedział:
  - No, myślę, że nasza dziewczynka ma już praw-
dziwego zalotnika!
  Vanja poderwała się na równe nogi.
  - Kto taki? Ja?
  - Tak. Frank Monsen uroczyście poprosił dzisiaj
o twoją rękę. Chyba się tego spodziewałaś?
  - Frank?
  - Jesteś zaskoczona? On zrozumiał, że odwzajem-
niasz jego uczucia. Inaczej nigdy by się nie ośmielił.
  - Boże, miej mnie w swojej opiece - szepnęła Vanja
pobielałymi wargami. - Ale ja...
  Henning czekał.
  Myśli Vanji wirowały w głowie. Tamlin. Tamlin,
wielka miłość jej życia... Marco powiedział, że Vanja
musi urodzić dziecko, które z kolei wyda na świat
wybranego z Ludzi Lodu... Frank Monsen? Frank
Monsen w roli ojca i kochanka? Ta myśl wydała jej się
absurdalna. Ale może wcale taka nie była? Wiedziała, że
nigdy już nie ujrzy Tamlina, a żal po nim przez całe
życie będzie ją palił jak otwarta rana. Gniew i niena-
wiść, jakie ostatnio jej okazał, tak bardzo, bardzo
bolały... Frank był sympatycznym człowiekiem. Dość
przystojny, w każdym razie sprawiał miłe wrażenie. Ale
musi przestać nosić kalosze i pomadować włosy.
W kapeluszu wygląda jak stary dziad. I w przeciwień-
stwie do niej jest bardzo religijny, ale to wynika z jego
wrodzonej dobroci. Vanja czuła, że Frank jest napraw-
dę szlachetnym człowiekiem, prawdziwym chrześcija-
ninem, bez odrobiny obłudy!
  Ale ona była... zbezczeszczona, czy nie tak się to
nazywało w kręgach kościelnych? Po tym, co wy-
prawiał z nią Tamlin, już dawno przestała być dziewicą.
To na pewno nie pozostanie nie zauważone!
  Na miłość boską, co miała robić?
  Vanja zorientowała się, że już myśli w kategoriach
małżeństwa z Frankiem. Co miała do stracenia, kiedyś
pczecież musi wyjść za mąż, a po związku z Tamlinem
nie pokocha już żadnego ziemskiego mężczyzny. Musi
uroclzić dziecko, taki jest jej obowiązek wobec rodu,
a do tego Frank nadaje się tak samo jak każdy inny.
Z pewnością okaże się wspaniałym ojcem, wiernym
i troskliwym małżonkiem.
  Mój Boże, jakże to trąciło nudą! Ale Vanja uwierzy-
ła, że małżeństwo z Frankiem będzie mogło funk-
cjonować. Ile osób zawiera związek małżeński z miło-
ści? O większości małżeństw decydowali rodzice,
a Frank był z pewnością jednym z najlepszych męż-
czyzn, jaki mógł się jej trafć.
  Tamlin... O, Tamiinie, miłości mojego żgcia!
  Uniosła głowę.
  - Zastanowię się nad tym - obiecała.
  Dość osobliwy był Fakt, że nigdy nie sięgała myślą
dalej niż do czasu urodzenia dziecka, które musiała
wydać na świat. Później Frank jak gdyby miał opuścić jej
życie, nie potrafiła sobie wyobrazić, że będzie z nim do
końca swych dni. Wszystko to jednak tkwiło wyłącznie
w jej podświadomości, otwarcie nigdy w ten sposób nie
myślała. Być może poślubi Franka, to wcale nie
wydawało się niemożliwe, potem urodzi im się dziecko,
i na to bardzo się cieszyła. A później - koniec. Świat jej
wyobrażeń nie sięgał dalej, jak gdyby mocno postanowi-
ła drzwi do przyszłości pozostawić zamknięte.


  W tym czasie Benedikte była jej najbliższą przyja-
ciółką. Często rozmawiały o tym, jak to można poślubić
katechetę, kiedy samemu nie odczuwa się potrzeby
tego rodzaju duchowej strawy. Benedikte prosiła, aby
Vanja dobrze się zastanowiła, czy nie wyrządzi Fran-
kowi krzywdy, Vanja twierdziła jednak, że takie
niebezpieczeństwo nie istnieje.
  - Mam na tyle spokojny temperament - oświad-
czyła - że nie będę miała żadnych trudności z przy-
stosowaniem się do nowej roli.
  Benedikte popatrzyła na nią badawćzo. Owszem,
ostatnio młodsza siostra okazywała rzeczywiście spo-
kajne usposobienie, ale sprawiała też wrażenie, że
wszystko jest jej obojętne, i to budziło przerażenie
Benedikte.
  Benedikte ogromnie zasmucał fakt, że nie potrafi
zrozumieć Vanji. Co ta dziewczyna ukrywa?
  Pocieszało ją, że Marco zdołał nawiązać z nią
kontakt, kiedy ostatnio bawił w Lipowej Alei. Vanja
nie była więc całkiem sama.
  W takim razie Benedikte mimo wszystko pomogła
młodziutkiej dziewczynie, to ona przecież wezwała
Marca. "To zbyt trudne dla ciebie", powiedział jej
wtedy Marco swym łagodnym głosem i sam zajął się
Vanją.
  Ta świadomość napełniła ją spokojem, choć Benedi-
kte zdawała sobie sprawę, że jej młodziutka krewna
wiele ukrywa. Gdyby tylko udało jej się przebić przez
mur, który Vanja zbudowała wokół siebie!
  - I jak, Vanju - spytała kilka dni później. - Zdecy-
dowałaś się już na Franka?
  Vanja ciężko westchnęła.
  - Tak, prawdę mówiąc, tak. Doszłam do wniosku,
że lepszego męża nie znajdę, trudno też o sympatycz-
niejszego człowieka. Myślę więc... że dam mu od-
powiedź, kiedy przyjdzie jutro wieczorem.
  - To dobtze - Benedikte odetchnęła z ulgą. - Do-
konałaś mądrego wyboru.
  Gdybym mogła wybierać, pomyślała Vanja, wy-
brałabym Tamlina. Ale on już nie istnieje, nie ma go
w moim świecie. A Frank jest drugim z kolei. Dosko-
nale nadaje się na ojca dziecka, ma wszelkie zalety,
jakich mogłabym sobie życzyć.
  Niech więc już będzie po wszystkim! Im szybciej,
tym lepiej.
  Następnego wieczoru oświadczyny Franka zostały
przyjęte i katecheta nie posiadał się z radości. Nie mógł
w to uwierzyć.
  Słusznie postąpił, nie do końca uważając się za
szczęściarza, bo Vanja prawie od razu urządziła mu
zimny prysznic, po którym ledwie mógł złapać oddech.
  - Frank, najpierw musisz mnie wysłuchać - zaczęła,
a on kiwnął głową, zaskoczony jej poważną miną.
Jakaż ona śliczna!
  - Frank, zanim zdecydujesz się mnie poślubić,
musisz się czegoś o mnie dowiedzieć. Nie będę niczego
owijać w bawełnę: nie jestem nietknięta.
  Frankowi zabrakło tchu w piersiach.
  - Co ty mówisz? - szepnął przerażony. Gdzie ona
się nauczyła takich wyrażeń? I czy... stroi sobie z nie-
go żarty?
  Nie, nadal zachowywała niezwykłą powagę.
  Ale to przecież niemożliwe! Jego narzeczona, jego
czysta, biała jak śnieg Vanja! Frank poczuł się niemal
chory, nie mógł wydusić z siebie słowa.
  Vanja popatrzyła na niego ze smutkiem.
  - Zgwałcono mnie - szepnęła, nie mogła przecież
wyznać, że przez wiele miesięcy, a nawet chyba
należałoby powiedzieć: lat, kochała się z demonem!
Takich rzeczy nie można wyznać zwyczajnemu czło-
wiekowi, a tym bardziej katechecie.
  - Zgwałcono? - powtórzył bezgłośnie, nie mogąc
pojąć sensu tych słów.
  - Tak. To nie była moja wina, Frank. Szłam sama
przez wzgórze, mniej więcej rok temu... (Mój Boże, jak
łatwo przychodziły kłamstwa, kiedy już się raz zaczęło!)
Nagle pojawił się jakiś mężczyzna, najwidoczniej już na
mnie czyhał, ntgdy go nie widziałam, ani przedtem, ani
potem, i rzucił się na mnie, zanim zrozumiałam, o co
chodzi. Byliśmy tak daleko od ludzi i nikt nie mógł
słyszeć moich krzyków, i...
  - Och, nie mów już nic. - Frank nie chciał dłużej
tego słuchać. Jego mały kwiatuszek, jak ona mogła?
Jak mogła tak go oszukać, pozbawić...
  Nie co też on myśli? To przecież nie jej wina! Co ona
robiła sama w lesie? myślał zrozpaczony. Czuł się
oszukany, wyrwano mu taki smaczny kąsek. Och, to
straszne, niegodne słowa w takich okolicznościach, ale
był oszołomiony, niemal chory z nienawiści do tego
człowieka, który wyrządził mu taką krzywdę.
  Jemu?
  Boże, wybacz mi, pomyślał Frank i przymknął oczy
w głębokim żalu. To przecież ją skrzywdzono, a mnie
wyznaczyłeś, Panie, bym niósł jej pociechę i wsparcie.
Wybacz moje egoistyczne myśli!
  I ponieważ Frank był naprawdę dobrym człowiekiem,
wziął Vanję w ramiona, wybaczył jej (och, Boże, znów to
samo!) i powiedział, że to nie ma dla niego żadnego
znaczenia, a Vanja poczuła się zawstydzona i winna.
  Spoczywając w jego objęciach niczego nie czuła.
Siedzieli sztywno na wąskiej kanapie, na której dość
trudno było im się obejmować. Zacisnęła zęby i pomyś-
lała jeszcze raz: oby ten śIub i płodzenie dziecka było już
za nami!



  Tak jednak się nie stało.
  W ramach swego kształcenia Frank musiał po-
święcić rok na działalność misyjną. Wiedział o tym
wcześniej i powinien był spełnić ten obowiązek już
dawno temu. Kiedy upływały lata, a jego wciąż nie
wzywano do wyjazdu, doszedł do wniosku, że zrezyg-
nowano wobec niego z tego zamiaru.
  Mylił się jednak. W najmniej odpowiednim momen-
cie nadeszło pismo wzywające go do wyjazdu. Rok
w Chinach. Nie, nie mógł zabrać żony. Daświadczenia
z tego kraju były jak najgorsze, poza tym niedawno
stłumiono wielkie powstanie, podczas którego zginęło
wielu misjonarzy. No i przecież chodziło zaledwie
o jeden rok.
  Na ślub więc nie było czasu.
  Frank rozpaczał, ale Vanja przyjęła to spokojnie,
niemal uwłaczająco spokojnie. Kiedy odprowadzała go
na statek, który miał go powieźć w siną dal, nie zdołała
uronić choćby jednej łzy. Był jej miłym znajomym,
może przyjacielem, ot i wszystko.
  Jej życie stało się teraz spokojniejsze. Była zaręczo-
na, nie zagrażały jej umizgi kolejnych kawalerów.
Mogła bez przeszkód oddać się rozmyślaniom.
  Ale los zgotował jej więcej niespodzianek. Tuż
przed powrotem do domu po rocznym pobycie w Chi-
nach Frank okazał się na tyle nieroztropny, by wplątać
się w polityczne niesnaski w prowincji, w której
przebywał. Widział wokół siebie ogrom niesprawied-
liwości, a jego dusza chrześcijanina nie pozwalała mu
się z tym godzić w milczeniu. Wtrącono go do
więzienia, przede wszystkim dlatego, że Chińczycy nie
mogli zrozumieć, o co mu chodzi. Na wszelki wypadek
postanowili usunąć go na bok. Nie śmieli go zgładzić,
gdyż zabójstwa misjonarzy w poprzednich latach wy-
wołały i tak zbyt wielkie poruszenie w świecie.
  W Lipowej Alei nie przestawano się dziwić. Z po-
czątku wokół osoby Franka panowała całkowita cisza,
ale wreszcie nadeszła wiadomość ze związku mis-
janarzy, którego był członkiem. Frank Monsen znalazł
się w niewoli, ale jego sprawa jest w toku. Trudno co
prawda nawiązać kontakt z tymi, którzy go uwięzili,
jeszcze trudniej prowadzić rozmowy, ale nie wolno
tracić nadziei.
  Vanja czekała. Cała rodzina trapiła się jej nieszczęś-
ciem, ale ona nie wyglądała wcale na zmartwioną.
Frank kiedyś wróci do domu, a do tego czasu ona
przynajmniej będzie miała spokój. Niczego więcej nie
wymagała.


  Czas jednak upływał i w końcu zaczęła się o niego
niepokoić. Frank był przecież takim miłym człowie-
kiem, wszystkim dobrze życzył. Dlaczego musiało się
to przytrafić właśnie jemu?
  W Norwegii w tych latach wiele się wydarzyło. Jej
mieszkańcy od dawna już nosili w sobie idee wolności
i ich przemawiający w imieniu narodu głosiciele
z Bjornstjernem Bjornsonem na czele gromadzili wo-
kół siebie coraz liczniejsze rzesze zwolenników.
  W roku 1905 spełniły się marzenia. Król Szwecji
Oskar II z ciężkim sercem musiał podpisać stosowne
papiery, inaczej mogło dojść do wojny.
  Po raz pierwszy od sześciuset lat Norwegia stała
się wolnym, samodzielnym krajem. Miała własnego
króla, królową i następcę tronu. Zapanowała ogólna
radość.
  Dzieci w Lipowej Alei rosły. Andre był już mło-
dzieńcem, mały Vetle zaczął chodzić do szkoły. A doro-
śli wyraźnie się starzeli. Malin i Per Voldenowie
dobiegali siedemdziesiątki, Henningowi niedługo mia-
ło stuknąć sześćdziesiąt lat.
  Czas płynął nieubłaganie, choć oni poznawali to
jedynie po dzieciach, które z każdym rokiemn doroślały.


  Nadszedł pewien wiosenny wieczór roku 1909.
  Vanja, która skończyła dwadzieścia pięć lat, space-
rowała po lesie rozmyślając o swoim życiu.
  Otrzymali wiadomość od Franka. Konsulat zdołał
nareszcie go odnaleźć, był wolny i wracał do domu. Ale
podróż z Chin trwała długo, nie zawita do domu jeszcze
przez kilka tygodni.
  Zapomniała już, jak wygląda Frank. Był dla niej
tylko wymówką, najlepszym rozwiązaniem uniemoż-
liwiającym poślubienie kogoś, kogo absolutnie nie
będzie mogła znieść. Wiedziała jednak, że musi urodzić
dziecko, na które czekają Ludzie Lodu. Dziecko, które
z kolei wyda na świat Wybranego.
  Frank musiał więc wrócić do domu, by "spełnić
swój obowiązek". Vanja uśmiechnęła się z goryczą.
Postara się być dla niego dobrą żoną, on na pewno
będzie jej potrzebował, zwłaszcza po trudnych latach
spędzonych w straszliwym więzieniu.
  Doszła na szczyt wzgórza. Roztaczał się stąd widok
na całą parafię. Widziała Lipawą Aleję, piękny stary
dwór zniknął prawie wśród nowoczesnych willi, które
napierały ze wszystkich stron. A tam... niemal tuż pod
nią, w miejscu, gdzie teraz był park, leżało kiedyś
Grastensholm. Vanja nie widziała nigdy starego dwo-
rzyszcza, zawaliło się jeszcze w czasach Sagi.
  Cała historia Ludzi Lodu kryła się tam, wśród
drzew. Wszystko odeszło, a mimo to tkwiło w tym
miejscu i nadal będzie tam tkwić, choć goście prze-
chadzający się po parku nie domyślali się nawet, co
rozegrało się kiedyś na starym dworze.
  Stała chwilę w miejscu, zatopiona w myślach, po
czym skierowała się do lasu.
  W powietrzu czuło się ciepło, jakby lato postanowi-
ło już nadejść. Przed nią, na małej polance, tańczyła
para motyli, odfrunęła do skały i znów zawróciła w jej
stronę.
  Wśród drzew rozbrzmiewał śpiew drozda, poza
tym panowała cisza, owszem, słychać jeszcze było
brzęczenie pracowitych trzmieli i pszczół, a z oddali
dobiegał szum z rzadka przejeżdżających automobili.
Między ich przejazdami panowała błogosławiona ci-
sza.
  Niezwykła polanka przypominała jakby święte miej-
sce. Na środku wśród traw widniała okrągła kamienna
płyta. Przy samej skale jacyś wędrowcy rozpalili kiedyś
ognisko, zbudowali palenisko, na którym pewnie
chcieli zagotować kawę. Poza tym nie widać żadnego
śladu pozostawionego przez człowieka.
  Vanja, zamyślona, przysiadła na kamiennej płycie,
nie mając pojęcia, że właśnie tutaj Heike i Vinga przed
ponad stu laty wywołali szary ludek. To miejsce było
świadkiem wielu niesamowitych wydarzeń w czasach
Sol, Kolgrima i Ulvhedina. Najdziwniejsze jednak
nastąpiło za życia Heikego. To, że tu właśnie zginął
sędzia Snivel, rozszarpany na strzępki przez szary
ludek, najlepiej przemilczeć.
  Ale Vanja coś wyczuła! Jakieś niezwykłe wibracje
ogarnęły całe uało. Nie sądziła, by mogło je wywołać
coś z zewnątrz, uznała, że to w jej organizmie nagle
zachwiała się równowaga. Może to skok ciśnienia,
może ogarnęła ją zwykła słabość.
  Było to uczucie dość nieprzyjemne, ale i fascynujące
zarazem. Ponieważ nie łączyła swego stanu z podłożem,
na którym siedziała, nic miała zamiaru wstawać.
  Czyżbym była chora? pamyślała. Nie, nic mi chyba
nie dolega, jestem niezwykle...
  Tok jej myśli przerwał nagle głos, którego nigdy nie
zdołała zapomnieć. Ochrypły, głuchy.
  - Nareszcie! Nareszcie cię odnalazłem, Vanju!
A więc tu jest korytarz!
  Odwróciła się gwałtownie, jakby ktoś obok wy-
strzelił z pistoletu.
  Na kamiennej płycie tuż przy niej siedział Tamlin.





        ROZDZIAŁ XIII


  Twarz Vanji natychmiast rozjaśniła się w uśmiechu
nieoczekiwanej radości.
  - Tamlin! Nie, to nie może być prawdą, nie wierzę
w to!
  - Nie ciesz się za wcześnie - uprzedził ją. - Pamię-
tasz, co ci obiecałem ostatnio?
  - Że mnie zabijesz? Dobrze to pamiętam. Nie będę
cię powstrzymywać, bo żaden człowiek na świecie nie
żył bardziej bezsensownie niż ja przez ostatnie lata.
Musisz tylko trochę poczekać...
  Tamlin nie spuszczał z niej wzroku. Wygląd demo-
nów z upływem czasu niewiele się zmienia. Jeśli są
straszne, pozostają takie na wieki, piękne - nigdy nie
tracą swojej urody. Ale Tamlin się zmienił. Biła od
niego udręka samotności. W oczach i kącikach ust
czaiło się zmęczenie i cierpienie, choć jego skóra była
równie gładka jak kiedyś, a koloryt tak samo wyrazisty.
  - Na co mam czekać?
  Czy może opowiedzieć mu o Franku? O dziecku,
które musi urodzić? Czy to nie sprowadzi nieszczęścia
na Franka?
  - Nie wiem, czy mogę ci to wyznać, Tamlinie.
Muszę chronić przed tobą ziemską istotę.
  Słaby, przepojony goryczą uśmiech na moment
pojawił się na jego ustach.
  - Jeśli wydaje ci się, że wolno mi przebywać
w świecie ludzi, to wiedz, że się mylisz. Mogę dotrzeć
do ciebie tutaj, w tym miejscu, ale nigdzie indziej.
  - Dobrze, powiem ci więc, o co chodzi.
  Będzie musiała tylko czuwać, aby Frank i dziecko
nie zbliżali się do tego zaczarowanego miejsca. Vanja
zrozumiała już, gdzie się znajduje, choć trafiła tu
całkiem przypadkowo. Gdybyż wcześniej o tym wie-
działa! Tyle zmarnowanych lat!
  Opowiedziała Tamlinowi o dziecku, na które czeka-
ją Ludzie Lodu i które musiała urodzić. Widziała, że
bardzo mu się to nie spodobało.
  - Obiecuję, Tamlinie! Przyrzekam, że tu wrócę,
kiedy dziecko już przyjdzie na świat. Będziesz mógł
mnie uśmiercić, jeśli zechcesz.
  Vanja nie żywiła żadnych uczuć dla nie narodzonego
dziecka. Była pewna, że w Lipowej Alei małemu będzie
dobrze także i bez niej. Zajmie się nim Benedikte albo
Christoffer i Marit. Vanja nie wiedziała nic o instynkcie
macierzyńskim, o tym, jak w jednej chwili obojętność
czy niechęć do dziecka może przemienić się w miłość.
  Tamlin siedział z kolanami podciągniętymi pod
brodę, otoczywszy je ramionami. Nie patrzył już na nią,
wbił wzrok w kamienną płytę.
  - Sądzę, że nie potrafisz wyobrazić sobie mojej
samotności, Vanju - powiedział z wysiłkiem, odwykły
od mówienia.
  - Rok za rokiem krążyłeś w próżni? O, tak, na
pewno nie potrafię w pełni cię zrozumieć, ale już to, co
czuję, napełnia mnie szaleńczym strachem.
  Podniósł wzrok, w jego oczach dostrzegła smutek,
jakiego dotychczas nigdy nie widziała.
  - Dlaczego więc miałbym cię zabijać, skoro jesteś
jedyną istotą, do której mogę dotrzeć?
  - Ja nie będę żyła długo, Tamlinie. Czas dany
człowiekowi jest taki krótki.
  - Będę cię kochać tak długo, jak długo będzie
istnieć wielka nicość.
  Vanja drgnęła poruszona.
  - Co powiedziałeś? Kochać? Ty?
  - Tak. Czy słyszałaś kiedykolwiek coś równie
niemądrego? Kochający demon!
  - Wcale nie uważam tego za niemądre - powiedzia-
ła miękko, czując, jak mocno wali jej serce. Tamlin ją
kochał, to... to niepojęte! - A poza tym nie jesteś już
demonem, to niemożliwe.
  Odwrócił głowę.
  - Wiem o tym. Jestem niczym. Jedynie cząstką
wielkiej nicości.
  Vanja przysunęła się odrobinę i ujęła go za rękę.
Pozwolił jej na to, lecz nie odpowiedział uściskiem.
Nadal nie odwracał głowy.
  - Ale tu na tę polanę musieli przychodzić i inni
ludzie! - uprzytomniła sobie Vanja. - Pewnie siadywali
też na tej płycie.
  - Tak, ale do nich nie potrafię dotrzeć. I nie chcę.
Tylko ty i ja...
  Tylko ty i ja! To była prawda, należeli do siebie od
chwili, kiedy on nie był większy od palca.
  - Tamlinie - powiedziała z czułością.
  Odwrócił głowę i znów na nią patrzył. Vanja
pogładziła go po połyskującym zielono policzku. Ni-
gdy nie lubił takich pieszczot, ale teraz ujął jej dłoń
i delikatnie ucałował wszystkie palce. Był inny, znik-
nęła gdzieś jego brutalność i złośliwość. Vanja przytuli-
ła czoło do jego czoła, a on dłońmi leciutko dotykał jej
twarzy, szyi i ramion, jak nigdy dotychczas.
  - Jestem taki samotny - szepnął. - Tak straszliwie
samotny.
  W jego szepcie Vanja usłyszała milczący powiew
wieczności, pustki, w której krążył. Nie potrafiła sobie
wyobrazić, jak tam jest, zresztą nie bardzo ją to
obchodziło, w tej chwili była szczęśliwa, czuła Tamlina
każdym nerwem skóry.
  Jej usta odnalazły jego wargi, bo doszła do wniosku,
że to ona musi przejąć inicjatywę. Tamlin nie wiedział
nic o czułości i oddaniu, zawsze naśmiewał się z jej
sentymentalnych bzdur, zawsze zmierzał prosto do celu.
  Ale tym razem tak nie było. Najwidoczniej sporo się
jednak nauczył z jej dawnych "bzdur"! Jego pocałunek
z początku był chłodny, nieśmiały, jak gdyby wstydził
się swych uczuć, ale zaraz stał się romantycznie namięt-
ny. Przez chwilę. Później Vanja z całą pewnością mogła
stwierdzić, że Tamlin pragnie i innych dowodów
miłości.
  Nie zrobiło jej to przykrości, bo i ona go pragnęła.
Dzień był ciepły i piękny, maleńkie fiołki wianuszkiem
otaczały kamienną płytę. Vanja zdjęła ubranie. Kochali
się długo, namięmie, znów byli blisko siebie, ale
zupełnie w inny sposób, bo teraz Tamlin także ofiaro-
wał jej czułość, ciepło i dobroć.
  Vanja patrzyła w twarz, którą tak ukochała, i wie-
działa, że nigdy, przenigdy nie potrafi pokochać niko-
go innego tak mocno jak tego strasznego, ale jakże
fascynującego demona.
  A mimo to nie mogła się z nim związać.
  Leżeli spokojnie, przytuleni do siebie, gdy nagle
Vanja nieco się odsunęła.
  - Co się stało? - spytał Tamlin.
  - Nie będę mogła tego uczynić.
  - Czego?
  - Poślubić Franka, mieć z nim dziecka. Pragnę być
z tobą. Czy nie mogę z tobą zostać?
  - Ty nigdy nie dotrzesz do próżni, a mnie nie wolno
wchodzić do twego świata.
  - A więc chcę umrzeć. Już teraz.
  - I co z tego przyjdzie? Będę wówczas po dwakroć
bardziej samotny, bo wtedy nie będzie i ciebie. Zostań
na tym świecie, Vanju, rób między ludźmi, co tyIko
chcesz, ale przychodź tutaj, kiedy będziesz mnie po-
trzebować!
  - Potrzebuję cię w każdym momencie mego życia.
Ale mój czas upłynie już za kilka lat, Tamlinie. Ludzkie
życie w perspektywie wieczności jest takie krótkie.
  Tamlin przytulił się do jej policzka, a w jego głosie
brzmiała rozpacz.
  - A więc podaruj mi te lata! Wiem, że ludzie się
starzeją, ale będę cię kochać, kieciy będziesz stara, bez
względu na twój wygląd! Bo przecież ciebie kocham,
a nie łupinę, którą jest twoje ciało!
  I wtedy Vanja nabrała całkowitej pewności, że
Tamlin nie jest już prawdziwym demonem. Prawdą
było to, co sam powiedział: był niczym.


  Tego lata każdego dnia wędrowała na leśną polankę.
Czasami zostawała tam aż do świtu! Znów czuła, że
żyje.
  A potem Frank wrócił do domu.
  Vanja go nie poznała.
  Widać było, że wiele przecierpiał. Ale ten wy-
chudzony, stary mężczyzna nie był tym samym Fran-
kiem, który tak beztrosko wyjeżdżał. Wypadły mu
włosy i niemal wszgstkie zęby. Stale marzł i niedoma-
gał, a Vanja współczuła mu i robiła dla niego co mogła.
  Ale tak jak kiedyś uznała, że jest dostatecznie
sympatyczny, by mogła go poślubić, tak teraz czuła
obrzydzenie na samą myśl, że miałby ją tknąć.
  Owszem, odczuwała współczucie i litość, ale czu-
łość? Jej uczucia dla niego nie sięgaly aż tak daleko.
  Mrała wrażenie, że jest o wieki od niej starszy.
Dręczony reurnatyzmem poruszał się jak starzec, bez-
zębny, trzęsący się, bez włosów, bez mięśni, z brzu-
chem starego człowieka...
  Ale dla niego ona była jak sen. Frank nie rozumiał,
jak bardzo się zmienił. Nadal był tym samym dobrym,
życzliwym człowiekiem, ale jego usposobienie się
odmieniło, niestety wcale nie na lepsze. Nie zdawał
sobie sprawy, jak bardzo na wszystko narzeka. Nie
bezpośrednio, nie wprost, ale stale powtarzał: "Czy
mogłabyś przynieść mi sweter, Vanju? Okropny tu
przeciąg" albo "Czy myślisz, że mogę zjeść tę ostatnią
kromkę chleba? Aż boli patrzeć, ile się tu wyrzuca, a ja
tak długo nie miałem chleba, wiesz przecież o tym".
Podobne zdania słychać było przez cały czas, bo Frank
mieszkał teraz w Lipowej Alei, nie miał bowiem innego
domu w Norwegii. Ona go oczywiście rozumiała
i bardzo chciała mu pomóc, ale nie rządziła swoimi
uczuciami, były... puste.
  Benedikte obserwowała ją przez tydzień, po czym
odbyła poważną rozmową ze swą przybraną siostrą.
  - Kochana Vanju, przez całe lato wprost tryskałaś
radością, a nas wszystkich tak cieszyło, że nareszcie
wydobyłaś się z tej straszliwej depresji. Ale teraz...
kiedy Frank wrócił do domu, a ty powinnaś się cieszyć
bardziej niż wszyscy, całkowicie się załamałaś.
  - Naprawdę? - przeraziła się Vanja. - Nie myś-
lałam...
  - Sądziłaś, że tego nie widać? Nigdy nie potrafiłaś
ukrywać swoich nastrojów. Co się stało? Nie cieszysz
się z cudownego ocalenia Franka?
  - Och, oczywiście, że się cieszę ze względu na
niego, pojmujesz to chyba! Ale nie ze względu na
siebie. Ja... zrozum, on nigdy nie znaczył dla mnie tak
wiele, jak na przykład Sander dla ciebie, a teraz
wszystko już całkiem się rozsypało. Co ja mam zrobić,
Benedikte? Nie chcę go zranić!
  Benedikte patrzyła na nią zatroskana.
  - Twoja radość tego lata, Vanju... Czy jest jakiś
inny mężczyzna?
  Vanja wybuchnęła śmiechem, który brzmiał nie-
zwykle gorzko.
  - Inny mężczyzna? Nie, Benedikte, zapewniam cię,
że nie ma innego mężczyzny!
  Owszem, w jej życiu mężczyzny nie było. Tylko
demon. Którego w dodatku trudno już nazywać
demonem.
  - Tak tylko myślałam - nerwowo zaśmiała się
Benedikte. - Codziennie wieczorem wychodzisz na
przechadzkę...
  Vanja poderwała się, ale zdołała odpowiedzieć
w miarę spokojnie.
  - Tak, lubię rozmyślać w samotności i ciągnie mnie
do lasu. Zawsze tak było.
  - No, nie do końca. W okresie dorastania najchęt-
niej zamykałaś się w swoim pokoju.
  Bo wówczas Tamlin był tam.
  - Ale bez wątpienia jesteś typem samotnika - mó-
wiła dalej Benedikte. - Vanju, bardzo bym chciała, byś
mi się zwierzyła.
  Vanja o mały włos zdecydowałaby się na to, opowie-
działa siostrze całą swą historię. Ale czy Benedikte by
zrozumiała? Owszem, była dotknięta, ale nie była
Markiem. Marco rozumiał, że demony istnieją. Ale
Benedikte...?
  Vanja patrzyła na siostrę, Benedikte siedziała wy-
prostowana i dostojna w białej sukni z wysokim
kołnierzem, obszytym koronkami. Uśmiechała się
miękko, łagodnie, a jednocześnie z troską, w jej oczach
nadal znać było pokorę, jak gdyby obawiała się, że nie
zostanie zaakceptowana. Vanja zawsze uważała, że
Benedikte jest piękna, ale bez wątpienia cała jej uroda
pochodziła z jej duszy. Jakże często przekleństwo
Ludzi Lodu miało wpływ na wygląd zewnętrzny
dotkniętych. Benedikte nie była straszna, po prostu
wysoka i niezgrabna, i miała twarz o grubych, niecieka-
wych rysach. Nieczęsto wykorzystywała swe nadprzy-
rodzone zdolności, ale też i nieczęsto zachodziła taka
potrzeba. Była szczęśliwym człowiekiem. Teraz jednak
tak bardzo martwiła się o Vanję i tak bała, że jej
życziiwość zostanie odrzucona, iż młodsza z sióstr
prawie stopniała. Ale tylko prawie.
  Vanja westchnęła głęboko.
  - Pewnego dnia zwierzę ci się ze wszystkiego,
Benedikte, bo jesteś mi bliższa niż moja rodzona matka.
Ale nie potrafię o tym mówić. Napiszę list.
  Benedikte odczuła ulgę, kiedy nareszcie potwier-
dziło się, że istnieje jakiś problem.
  - Zrozumiałam, że coś cię dręczy - pokiwała głową.
- Marco o tym wie, prawda?
  - Tak, wiedział, chociaż nic mu o tym nie mówiłam.
  Benedikte przytuliła młodszą siostrę.
  - Dziękuję, że zechcesz to wszystko opisać! Nie
spiesz się, poświęć na to tyle czasu, ile ci potrzeba!
  - To prawda, potrteba mi czasu. Ale, Benedikte,
nie porozmawiałyśmy o najważniejszym. Co ja mam
zrobić z Frankiem?
  - Tak strasznie cię od niego odrzuca?
  Vanja odwróciła głowę.
  - Spędzić z nim całe życie? Nie wytrzymam.
  - A więc nie wychodź za niego. Wkrótce spotkasz
tego właściwego.
  - Łatwo ci tak mówić - ze smutkiem powiedziała
Vanja. - Myślisz, że nie rozmawiałam z Frankiem
o moich uczuciach? Nie jestem aż taka zagubiona. Nie
należę do tych, które poślubiają mężczyznę, aby tylko
nie zrobić mu przykrości i tym samym niszczą całe jego
życie. Powiedziałam Frankowi, że nasz związek wydaje
mi się niemożliwy, ponieważ oboje się zmieniliśmy, ale
jak myślisz, jak on zareagował? Wybuchnął płaczem
i zagroził, że odbierze sobie życie.
  - Chyba nie potraktowałaś tego serio?
  - Z początku zlekceważyłam jego słowa. Ale on
mówił poważnie! Kiedyś przypadkiem weszłam do
stajni i zastałam go wiążącego pętlę. Miał zamiar się
powiesić!
  - Ależ, och...! - Benedikte była do głębi wstrząś-
nięta.
  - Powiedziałam, że nie wolno mu tego robić, a on
padł przede mną na kolana i błagał mnie, abym
dotrzymała danej mu obietnicy, bo jestem wszystkim,
beze mnie nie ma po co żyć.
  Vanja mówiła dalej zmęczonym głosem:
  - Stanęło więc na tym, że zgodziłam się na małżeń-
stwo, ale tylko na rok. On uradował się i powiedział, że
potem na pewno zmienię zdanie i zostanę z nim już na
całe życie. Ale tak się nie stanie. Wytrzymam rok, ale
ani chwili dłużej.
  - A...potem?
  Vanja przymknęła oczy.
  - Zdążę przygotować Franka, że nasz związek nie
może dłużej trwać.
  - Nie o to pytałam, Vanju - łagodnie powiedziała
Benedikte. - Jeśli wszystko ułoży się jak powinno,
będziecie mieć dziecko. I co zamierzasz zrobić w takiej
sytuacji?
  Przepiękna młoda kobieta popatrzyła jej prosto
w oczy.
  - Poprosić cię, abyś zaopiekowała się dzieckiem
- oświadczyła wyjątkowo stanowczo.
  Benedikte zrozumiała, że Vanja nie żartuje.
  - A ty?
  - To będzie napisane w liście. Ach, Benedikte,
dlaczego mam takie trudne życie?
  Wybuchnęła płaczem, a Benedikte próbowała ją
utulić, jak robiła to wiele razy, kiedy Vanja była jeszcze
dzieckiem. W duszy czuła wielką zgryzotę. Vanja bez
wątpienia należała do tych osób w rodzie, którym
najmocniej przyszło cierpieć. I zamykała się w sobie ze
swym cierpieniem, nie pozwoliła, by ktoś inny w nim
uczestniczył.
  Pozwoliła na to tylko Marcowi. A jego już nie było.


  W pewien pochmumy listopadowy dzień Vanja jak
zwykle wybrała się na przechadzkę na szczyt wzgórza.
Jej stopy zostawiały wyraźne ślady na cienkiej warstew-
ce świeżo spadłego śniegu, drżała z zimna i mocniej
otuliła się szalem.
  Tamlin już na nią czekał, tak jak każdego dnia tego
lata i jesieni.
  Vanja była poważna.
  - Nie będę mogła tu przychodzić, Tamlinie, przez
mniej więcej rok.
  Patrzył na nią zdumiony.
  - To nie może być prawda. Dlaczego?
  Spuściła wzrok.
  - Jutro wychodzę za mąż. I pragnę dochować
wierności Frankowi, tyle przynajmniej muszę dla niego
uczynić. Niewiele więcej mam mu do zaofiarowania.
  Tamlin mocno trzymał ją w ramionach, oparł czolo
o jej skroń.
  - Uzgodniliśmy już, że będziesz żyć swoim włas-
nym życiem tu na ziemi. Bez mojej ingerencji. Ale cały
rok...
  Paznokcie, które wpijały jej się w skórę, wiele
powiedziały o jego zazdrości i desperacji.
  - Muszę, Tamlinie. Złożyłam obietnicę Ludziom
Lodu.
  - Wiem o tym. Nienawidzę tej obietnicy.
  - Ja także. Gdybyś wiedział, jak bardzo brzydzi
mnie ta myśl... Nie, nie chcę źle mówić o Franku, ale,
Tamlinie, kiedy już urodzę dziecko, a mam nadzieję, że
nastąpi to wkrótce, przyjdę do ciebie. Już na zawsze.
  Przygarnął ją mocno, bardzo mocno. Na zawsze,
z goryczą powtórzyła Vanja w myślach. Dla mnie nie
ma zawsze. Czeka nas kilka wspólnych lat, będziemy się
tu spotykać. Ale, realnie biorąc, i to jest niemożliwe,
dopiero listopad, a mnie jest już za zimno, nie będziemy
mogli spotykać się zimą, muszę to przyznać. Nie mogę
wejść do jego świata ani on do mojego. Doprawdy,
czarna przyszłość rysuje się przed nami.
  Zwierzyła mu się ze swych myśli i zapłakała w jego
ramionach. Tego wieczoru kochali się dziko, namięt-
nie, jakby nie mogli się sobą nasycić. Tamlin dawał jej
tyle miłości, ile Vanja jeszcze nigdy nie zaznała. I ona
też nie pozostała mu dłużna, oddała mu się całym ciałem
i duszą. Rozstanie dodało miłosnej schadzce ogromnej
intensywności.
  Vanja została na szczycie wzgórza długo w nocy.
Kiedyś jednak musiała w końcu odejść. Odsuwali
moment rozstania w nieskończoność, nie mogli się
rozdzielić. Wreszcie, wbrew woli obojga, musiała
wyrwać się z jego objęć.
  Kiedy schodziła w dół zaśnieżonego zbocza, ma-
jąc świadomość, że on nadal siedzi na kamiennej
płyue, czuła, że jej życie się skończyło. Gdyby teraz
mogła umrzeć, spokojnie popatrzyłaby śmierci
w oczy.
  Ach, jakże nienawidziła obietnicy złożonej Ludziom
Lodu! Jej wnuk miał być wybranym, tym, który
podejmie ostateczną walkę przeciw Tengelowi Złemu.
  Tengel Zły! Wszystko sprowadza się do niego, do
tego jądra ich gorzkiej walki, które było przyczyną ich
nadludzkich cierpień.


  Vanja patrzyła na tego, który właśnie został jej
mężem, i próbowała wykrzesać z siebie choć trochę
cieplejszych uczuć. Ogromnie było jej go żal, te
wszystkie lata spędzone w niewoli... Słyszała historię
jego męki, i to co najmniej piętnaście razy!
  Dyskretnie szepnęła mu kiedyś, że istnieje coś, co
nazywa się sztuczną szczęką i może zastąpić zęby, które
utracił. W odpowiedzi usłyszała zdecydowane nie.
Zostało mu jeszcze dość własnych i nie będzie wyrywał
ich bez powodu.
  Owszem, masz jeszcze pięć zębów, ale może było ich
więcej, nie miała ochoty liczyć. Natomiast, praw-
dopodobnie ze względu na nią, zamówił perukę. Była
obrzydliwa, z płócienną podszewką, która prześwity-
wała przez sztywne sztuczne włosy.
  Znajdowali się w pokoju państwa młodych, gdzie
mieli spędzić pierwszą wspólną noc. Przez ostatnie
miesiące Frankowi nieźle się żyło w Lipowej Alei, pod
zapadniętą klatką piersiową sterczał mu wydatny,
okrągły brzuch.
  Ależ jestem paskudna, pomyślała Vanja. Gdybym
naprawdę go kochała, nie zwracałabym na to uwagi.
Uważam, że jest obrzydliwy, i sama się siebie wstydzę
tak, że bliska jestem płaczu. Biedny, biedny Frank!
  A Frank nagle padł na kolana przy łóźku i zaczął się
modlić.
  Vanja zaśmiała się nerwowo.
  - Prosisz o udane małżeństwo?
  Podniósł się, w pełnej krasie demonstrując śnież-
nobiałe kalesony.
  - Nie, o udaną noc.
  - Nie będę się opierać - oświadczyła krótko.
  - Wiem o tym, najmilsza. Modlę się tylko o to, by
mnie się powiodło.
  Co? Miałoby się... nie powieść? I to po tym, jak
niemal siłą zmusił ją do tego małżeństwa?
  - Czy masz jakiś powód, by tak przypuszczać?
- spytała, drętwiejąc.
  - No cóż, w niewoli bywało różnie. Rano... rano nic
się nie działo - wyznał, ogromnie wstydząc się swoich
słów.
  Vanji ciarki przebiegły po plecach.
  - A później?
  Frank bezradnie wzruszył ramionami.
  - Odrobinę.
  Odrobinę? Odrobinę? Cóż to, u licha, ma znaczyć?
  - A więc i ja także cię nie podniecam?
  Spojrzał na swą młodą żonę, przerażony jej bezpo-
średniością.
  - Nie wiem - odrzekł w końcu.
  Vanja czuła, że ogarnia ją coraz większa rozpacz
i gniew.
  - Nie wiesz? Przecież zdarzało ci się trzymać mnie
w objęciach. Całowałeś mnie?
  Nie znosiła tego, ale musiała mu pozwolić.
  - No, tak, to prawda - przyznał zawstydzony.
  - Bardzo lubię cię tulić.
  Do czorta! O... Vanja w duchu wymówiła całą
wiązankę przekleństw, ale przede wszystkim czuła żal.
Jak mógł? Dlaczego nic jej nie powiedział? Przecież
tylko ze względu na dziecko... a teraz okazuje się, że on
nie może?
  Zacisnęła zęby. Dała się złapać w pułapkę, ale jemu
nie ujdzie to płazem! Przeżyje noc, jakiej nigdy nie
zapomni! Zanim wstanie świt, będzie musiał tego
dokonać, nawet jeśli przyjdzie jej pracować nad nim
całą noc!
  Poszło znacznie łatwiej, niż Vanja się spodziewała.
Męskość Franka jeszcze całkiem nie umarła. Ale rzeczy-
wiście, przeżył noc, którą zapamiętać miał na całe życie.
  Kiedy nareszcie nad ranem zasnął, był potwornie
wycieńczony, bardziej zmęczony niż kiedykolwiek
w niewoli.
  Ale to było przyjemne zmęczenie.
  Frank był dobrym człowiekiem, czułym i trosk-
liwym, przed zaśnięciem zapytał więc swą młodą żonę,
jak się czuje.
  Vanja, odwrócona do niego tyłem, schowana pod
kołdrą, w odpowiedzi mruknęła coś niezrozumiale. Nie
chciała mu pokazać, że płacze. Nie zasługiwał na to.






        RO2DZIAŁ XIV


  Kiedy Vanja miesiąc później zrozumiała, że spodzie-
wa się dziecka, będąc sama w pokoju zaczęła tańczyć
z radości. Udało się! Jeszcze tylko kilka miesięcy
i będzie wolna!
  Zostanie z dzieckiem jakieś dwa miesiące, może trzy,
ale nie dłużej. Dłużej nie zniesie Franka, była tego
pewna.
  Ich małżeństwo, kulawo bo kulawo, ale jakoś
funkcjonowało. Frank uważał, że są bardzo szczęśliwi,
i jej napomknienia, że wkrótce się rozstaną, przerażały
go. Czy to jakieś dziecinne fanaberie? Chciała spraw-
dzić, na ile on ją kocha?
  Jakież to niemądre! Nie mogła chyba mówić tego
poważnie! Rozwód to rzecz nie do wyobrażenia, nie
wolno nawet o tym myśleć. Sama zgodziła się przecież
stanąć przed ołtarzem i obiecała kochać go na dobre i na
złe, dopóki śmierć ich nie rozłączy. Takich przyrzeczeń
nie wolno łamać.
  Frank wrócił już częściowo do pracy w kościele,
a teraz zastanawiał się nad znalezieniem dla nich
nowego domu. Nie mogli przecież na stałe zamieszkać
w Lipowej Alei, tam nie było dość miejsca.
  Frank rozkwitał i znów stawał się mężczyzną,
z którym się liczono. Niepewny i onieśmielony bywał
tylko w domu, przy Vanji. Miał wrażenie, że żona go
unika, nie wykazywała też zbyt często chęci na miłosne
igraszki, wymawiała się dzieckiem, które miało przyjść
na świat.
  No cóż, miłosne igraszki, to wyrażenie zupełnie nie
na miejscu. Frank nie lubił zabaw w łóżku. Uważał, że
to sprawa bardzo poważna, i zszokowały go śmiałe
pieszczoty Vanji w ich pierwszą wspólną noc. Łagod-
nie, lecz zdecydowanie dał jej do zrozumienia, że
przyzwoici ludzie tak się nie zachowują, tylko dziewki
uliczne i ladacznice okazują taką śmiałość w łóżku.
  No cóż, Vanja odczuła jedynie ulgę, że nie musi nic
udawać. W każdy sobotni wieczór układała się w trady-
cyjnej pozycji, była uległą, zgodną żoną.
  Ale Frank wielokrotnie zastanawiał się, dlaczego
jego żona wieczorami przez długi czas wpatruje się
w szczyt wzgórza z wyrazem nieprawdopodobnej
tęsknoty w oczach.


  Frank zaczął tyć. Wiodło mu się coraz lepiej. Jadał
regularne posiłki w domu, a parafianie przy każdej
najmniejszej okazji zapraszali go na kawę i ciastka. Vanja
sprawowała się jak mogła najlepiej, dobrze gotowała
i uśmiechała się życzliwie, choć w zamyśleniu. Przepro-
wadzili się, znaleźli odpowiedni dom w pobliżu. Za rok
mieli przenieść się do Christianii, bo Frankowi władze
kościelne obiecały ważne stanowisko.
  Ale ja nigdzie nie pojadę, myślała Vanja.
  Dziecko, które miała wydać na świat, bardzo się jej
już sprzykrzyło. Miesiące upływały nieprawdopodob-
nie wolno. Poza tym źle się czuła w ciąży, Frank tylko
działał jej na nerwy, a to dlatego, że go nie kochała. On
przecież nie mógł nic poradzić na swój wygląd. Budził
w niej coraz większą odrazę, zaczął porastać tłuszczem,
urósł mu podwójny podbródek i wałki w pasie. Vanja
czasami czuła, że jest niesprawiedliwa i nieznośna,
i wiedziała, że pewnego dnia wybuchnie gniewem, jeśli
w porę nie poskromi swoich humorów.
  Nareszcie długi okres oczekiwania dobiegł końca.
Kiedy wystąpiły pierwsze bóle, zrobiła to, co po-
stanowiono już dawno: wróciła do domu, do Lipowej
Alei. Dziecko miało urodzić się tam, cała rodzina sobie
tego życzyła. Oprócz Franka, ale jego nikt nie pytał
o zdanie.
  Poród okazał się przerażająco trudny. Wszyscy byli
przekonani, że źle się skończy, że oto na świat przyjdzie
kolejny dotknięty przekleństwem. Tylko tego się
spodziewano - wszak Andre i Vetle byli najzupełniej
normalni. Akuszerka nie chciała sama brać odpowie-
dzialności za to, co się stanie, wsiedli więc w nowy
automobil Christoffera i ruszyli do szpitala. Miało to
być pierwsze dziecko w rodzie Ludzi Lodu, które
przyjdzie na świat w szpitalu.
  Dotarli na czas, dziecko bowiem pozwoliło na siebie
czekać. Lekarzy uprzedzono, że może urodzie się
zdeformowane do tego stopnia, że odbietze życie
matce, dyskutowano więc o cesarskim cięciu, ale nagle
sytuacja zupełnie się odmieniła.
  Malec zaczął rwać się na świat i wszystko odbyło się
z oszałamiającą prędkością. Agneta i Benedikte musiały
czekać w korytarzu wraz z bladym jak trup Frankiem.
I on także wiedział, że dziecko mogło być dotknięte.
  Ponure przewidywania okazały się jednak przed-
wczesne. Urodziła się czarująca, słodka dziewczynka,
jak najbardziej normalna.
  Z jednym tylko wyjątkowym szczegółem.
  Jej język na koniuszku był rozdwojony.
  "To więzadełko języka jest zbyt napięte", stwierdził
lekarz.
  "Wygląda prawie jak język żmii", orzekła Benedikte.


  Kiedy Vanja usłyszała o rozdwojonym języku có-
reczki, nagle jakby wstąpiło w nią życie. Oczy, w ostat-
nich miesiąuch matowe i obojętne, zapłonęły jak dwa
słoneczka. Tak jak większość początkowo niechę-
tnych dziecku młodych matek zdążyła już przywią-
zać się do swojej maleńkiej dziewczynki i niczym
kamień młyński legła jej na sercu świadomość ko-
nieczności dokonania wyboru. Kiedy jednak poka-
zano jej język dziecka, wybór nie był już taki tru-
dny. Poprosiła, by na chwilę zostawiono ją z ma-
lutką samą. Długo przyglądała się maleńkiemu stwo-
rzeniu.
  - Tak - szepnęła w uniesieniu. - Tak, to dziecko
Tamlina! Poznaję jego rysy, choć u mojej dziewuszki są
jak najbardziej ludzkie. To delikatne wygięcie w kąci-
kach ust, górna warga odrobinę podniesiona na środ-
ku, lekko skośne oczy.
  To córka Tamlina!
  Ale jak to możliwe?
  Przypomniała sobie ostatnią noc, jaką spędzili ra-
zem. Noc w przeddzień jej ślubu. Kochali się jak
szaleńcy, choć to oczywiście nie miało znaczenia.
Tamlin natomiast, kiedy Vanja opowiadała mu o Fran-
ku i o dziecku, które musiała urodzić, słuchał z diabel-
skim błyskiem w oku.
  A więc Tamlin mógł spłodzić z nią dziecko! Dla-
czego nie uczynił tego wcześniej? Przez moment
rozgniewała się na niego, ale wkrótce się uspokoiła. Nie
znała jego motywów, może bał się wyrządzić jej
krzywdę, może sądził, że takie mieszane dziecko czeka
wyjątkowo trudne życie?
  Rzeczywistość jednak go przerosła: jego ukochana
Vanja musiała mieć dziecko z ziemską istotą, której
nienawidził, choć nigdy nie widział. Vanja zadrżała.
Gdyby Tamlin mógł wejść do świata ludzi, Frank
z pewnością nie zdążyłby się zestarzeć!
  Pokusa stała się dla Tamlina zbyt silna. Spłodził
dziecko, zanim ów znienawidzony mężczyzna miał
okazję to uczynić.
  I znów ogarnął ją gniew na myśl o niepotrzebnym
małżeństwie, którego mogłaby uniknąć, gdyby Tamlin
wspomniał choćby słowem. Ale może sam o tym nie
wiedział? Może to wszystko stało się tylko za sprawą
przypadku?
  Vanję przestało to interesować. Tuliła swą małą
istotkę i czuła, że oddała jej całe serce. Pokochała ją,
zanim jeszcze dowiedziała się, że to dziecko Tamlina.
Dziecko było jej teraz droższe ponad wszystko.
  Wybacz mi, Tamlinie, szeptała w duchu. Muszę
jednak zostać w świecie ludzi. Nasza córka mnie
potrzebuje.
  Ftank? Co ona pocznie z Frankiem?
  Nie zniesie całego życia z nim. Rozwiedzie się, a jeśli
on nie będzie chciał dać jej rozwodu, i tak go zostawi.
  I zabierze mu dziecko, które, jak sądził, było jego?
  A Tamlin? Nie wolno jej opuścić parafii, bo przecież
tu znajdowało się zaczarowane miejsce, w którym
mogli się spotykać.
  Od tych wszystkich myśli rozbolała ją głowa,
zadzwoniła więc na pielęgniarkę, by zabrała dziewczyn-
kę.
  W co ja się wplątałam? pomyślała Vanja.
  Zabrała się do pisania listu, który obiecała Benedik-
te. Może starsza siostra będzie mogła coś jej poradzić.


  Vanja wróciła z dzieckiem do domu, lecz nie do
własnego, a do Lipowej Ałei, bo wcale nie wydobrzała.
Przeciwnie, stan jej zdrowia stale się pogarszał.
  Zapadła na gorączkę połogową. Jej życie zawisło na
włosku.
  A przecież tak pragnęła umrzeć, kiedy tylko wyda na
świat to przeklęte dziecko! Teraz chciała żyć, właśnie
dla tego dziecka, musiała przetrwać dla małej, dla
owocu miłości jej i Tamlina. Tak bardzo pragnęła
zabrać dziewczynkę na polanę i pokazać Tamlinowi
jego córkę!
  W takim stanie już nigdzie nie zajdzie.
  Benedikte, Agneta, Malin i Marit na zmianę czuwały
przy Vanji. Doktor przychodził dwa razy dziennie.
Vanja była zbyt słaba, by przewieźć ją do szpitala, zbyt
słaba na wszystko.
  Vanja wiedziała, że śmierć jest już blisko.
  Żaden lek nie skutkował, gorączka przez cały czas
utrzymywała się tak samo wysoka, trawiła ciało, nie
pozwalała zobaczyć córeczki. Nie mogła przecież zara-
zić dziecka.
  Nadszedł wieczór, kiedy przy Vanji czuwać miała
Benedikte. Szybko jednak zasnęła w sąsiednim łóżku.
  Dziś w nocy umrę, pomyślała Vanja.
  Ach, Boże, nie chciałam, aby do tego doszło!
  List! Benedikte musi dostać list!
  Vanja z wysiłkiem obróciła się na bok, czuła, jak
słabość w ciele stawia opór jej woli. Znalazła list
w torebce i położyła go na stoliku przy łóżku. Umęczo-
na opadła na poduszki.
  Ktoś stanął w drzwiach.
  Młody mężczyzna, nie mógł mieć jeszcze dwudzies-
tu lat.
  Vanja nigdy przedtem go nie widziała. Był bardzo
piękny, wysoki, jasnowłosy, o przyjaznej twarzy.
  Do kogo on jest podobny?
  - Marco? - szepnęła głośno.
  Twarz rozjaśniła mu się w uśmiechu. Tak, bardzo
przypominał Marca.
  - Marco nie przyjdzie - odszepnął. - Przysłał mnie.
Chodź!
  - Ja mam iść? Ale ja...
  On już jednak wyciągnął rękę i ujął ją pod ramię.
Vanja poczuła się dziwnie lekko, jakby nic nie ważyła.
  Tak, przecież Marco powiedział przy ostatnim
spotkaniu: "Od tej pory nie ja będę przychodził.
Zastąpią mnie inni".
  Chciała zapytać, kim jest ów jasnowłosy chłopiec,
ale inne myśli zaprzątnęły jej głowę.
  - Czy wybieramy się daleko? - spytała w hallu.
  - Tak - odparł z powagą.
  Vanja gwałtownie przystanęła.
  - Muszę zobaczyć Christę, moją maleńką córeczkę.
Od wielu dni jej nie widziałam.
  - Zabierzemy ją ze sobą.
  - Ale...
  - Nie bój się, ona wróci. Chcesz chyba, aby jej
ojciec ją zobaczył?
  - O, tak. Czy potrafisz tego dokonać?
  - Oczywiście!
  Nie przyszło jej do głowy, by pytać, czy on wie, kto
jest ojcem Christy.
  - Ale jest zimno, muszę się ubrać.
  - Nie przejmuj się tym, a poza tym nie jest wcale
zimno, jest ciepły sierpniowy wieczór.
  Maleńką owinął jednak starannie wełnianym kocy-
kiem. Pozwolił, by Vanja ją niosła, i wyszli.
  Przed domem czekały dwa ogromne wilki. Vanji nie
zdziwiło to ani odrobinę, zatarły jej się granice rzeczy-
wistości. Przywitała się z nimi jak ze starymi przyjaciół-
mi i zaraz ona i młody chłopak dosiedli każde swojego
zwierzęcia.
  Wkrótce dotarli na wzgórze.
  Nie było jej zimno, nie miała zresztą czasu, by się nad
tym zastanawiać. Tam już bowiem czekał Tamlin
i natychmiast pochwycił ją w objęcia. Z uśmiechem
zdumienia, w uniesieniu podziwiał swoją córkę.
  - Pomyśl tylko, co oboje potrafimy zdziałać - za-
śmiał się do niej.
  To była chyba najszczęśliwsza chwila w życiu Vanji.
  "Nie chcę się starzeć", powiedziała kiedyś. "Chcę
zawsze być taka jak teraz". Dla Tamlina. I jej życzenie
zostało wysłuchane.
  Wilki przemieniły się w czarne anioły.
  - Tamlinie z rodu Demonów Nocy - odezwał się
jeden głębokim, dźwięcznym głosem. - Naszego wład-
cę wzruszył twój los. Zaprasza cię do swych sal
z czarnego marmuru, abyś zamieszkał tam wraz z Van-
ją.
  - Mnie? - zdumiał się Tamlin. - Ale ja przecież
jestem demonem!
  Drugi anioł uśmiechnął się:
  - Są tam stworzenia jeszcze dziwniejsze niż demo-
ny. Nasz mistrz zbiera nieszczęsnych, których uzna za
godnych, aby tam zamieszkali. Vanja, jego wnuczka,
pójdzie do jego królestwa, zostało tak postanowione
jeszcze w jej dzieciństwie. Jeśli zechcesz, możesz jej
towarzyszyć, ponieważ wasza miłość pokonała wszyst-
kie przeszkody, a ty sam potrafiłeś sprzeciwić się
Tengelowi Złemu. To wielki czyn.
  - Do Lucyfera? - powiedział Tamlin z niedowie-
rzaniem. - Mielibyśmy udać się do samego Lucyfe-
ra?
  - To jedyny sposób, by uratować Vanję. Inaczej
umrze dziś w nocy i utracimy ją na wieki, a nie chce
tego ani nasz władca, ani jego żona, Saga z Ludzi
Lodu.
  - Moja babcia, matka ojca? - zdziwiła się Vanja.
- A więc ona tam jest? A więc to, co opowiadał o was
Henning, to wszystko prawda? O czarnych aniołach,
które zabrały ją ze sobą?
  - To byliśmy my. A teraz ty wyruszysz w tę samą
drogę.
  - I spotkam ich tam? Mego dziadka i babcię?
  - Losy twoje i Sagi są bardzo podobne.
  Vanja mocniej przytuliła Christę.
  - A maleńka?
  - Jej będzie dobrze tutaj.
  Ostrożnie spróbował odebrać jej dziecko.
  - Ale ja nie mogę... - zaczęła Vanja, lecz poddała
się. Jej córkę czekało niezwykle ważne zadanie. Jak
kiedyś synów Sagi.
  - Oby lepiej ci się ułożyło w życiu niż mnie
- szepnęła. - Obyś dostała tego mężczyznę, którego
pokochasz!
  Teraz z kolei Tamlin wziął dziecko w ramiona
i ucałował pokrytą delikatnym puchem główkę. Szep-
nął kilka słów, zaklęcie, którego nikt nie zrozumiał,
przypominało ono jednak życzenia szczęścia wypowie-
dziane przez Vanję.
  Teraz odezwał się jasnowłosy chłopiec:
  - Mamy nadzieję, że to dodatkowo wzmocni dzie-
cko, które ona wyda na świat. To, które podejmie
walkę ze złą mocą. Teraz krew Ludzi Lodu wymieszała
się nie tylko z krwią Lucyfera, lecz także z krwią
Demonów Nocy. Będę czuwał nad Christą, Vanju.
Możesz także zaufać Benedikte.
  Pokiwała głową, ale w oczach zakręciły jej się łzy.
  - I jak, Tamlinie? - spytał jeden z czarnych aniołów.
- Idziesz z nami?
  - A co mam do stracenia? - spytał cierpko. - Nie
opuszczę Vanji. Jesteśmy nierozłączni. Dziękuję więc
za życzliwą propozycję.
  Otoczył ukochaną ramieniem. Jasnowłosy chłopiec
trzymał dziecko. Vanja pogłaskała Christę po policzku
i odwróciła się od niej.
  - Jestem gotowa.


  - Agneto! Agneto! - wołała wzburzona Benedikte.
- W drzwiach stoi jakiś młody człowiek i trzyma na
rękach Christę. Ale gdzie jest Vanja?
  Było jeszcze tak wcześnie, że nie ustąpiła całkiem
ciemność nocy. Na twarzy Benedikte malował się lęk
i wyrzuty sumienia, ponieważ zasnęła, a kiedy się
zbudziła, łóżko Vanji było puste, zniknęła też maleńka
Chtista.
  Zbiegli się wszyscy mieszkańcy, jeszcze bowiem nie
zaczęli szukać zagubionych poza domem. Zebrali się
w wielkim hallu, Agneta odebrała dziecko z rąk obcego
przybysza i sprawdziła, czy wszystko w porządku.
  - Jestem Imre, syn Marca - oznajmił młody jasno-
włosy chłopak.
  - Syn Marca? - zawołali jedno przez drugie. - Nie
wiedzieliśmy, że...
  - Wejdź do środka, Imre - zapraszał Henning.
  Chłopiec powstrzymał ich gestem.
  - Nie mam teraz czasu na wyjaśnienia - oświadczył.
- Muszę już iść, bo Tengel Zły nieustannie nas poszukuje,
a Lipowa Aleja jest miejscem szczególnie niebezpiecznym.
Ale Vanja niestety opuściła was na zawsze.
  Agneta załkała i ukryła twarz w dłoniach.
  - Czytałam list Vanji - powiedziała Benedikte
i otarła czerwone, zapłakane oczy. - Z początku
sądziłam, że napisała to w malignie.
  - Nie, to wszystko prawda - odpowiedział młody
Imre. - Ale Vanja jest teraz szczęśliwa.
  Opowiedział im, jaki los ją spotkał.
  Agneta płakała.
  - Vanja, moje dziecko! Ale wszyscy wiedzieliśmy,
że musi umrzeć złożona tą chorobą, utracilibyśmy ją
więc i tak.
  - Vanja przeszła do innej formy istnienia - pocie-
szał ją Imre. - Jest razem z Sagą i Tamlinem.
  - Dobrze, że Franka tu nie ma - mruknął Henning.
- Nie umiałby tego przyjąć. Ale jeśli jesteś synem
Marca, to znaczy, że pochodzisz także z Ludzi Lodu?
  - Oczywiście - uśmiechnął się Imre. - I bardzo
jestem z tego dumny.
  - Przepraszam, że się wtrącę - przerwała im Benedi-
kte. - Uważam jednak, że to dla nas ważne, od
dłuższego czasu już się nad tym zastanawiam. Wszyscy
troje, Christoffer, Vanja i ja, mamy już dzieci, ale żadne
z nich nie jest dotknięte. Czy wobec tego, Imre, los ten
czeka twoje dziecko?
  Ze śmiechem pokręcił głową i zwrócił się do Andre.
  - Twoją sprawą będzie odnalezienie dotkniętego
potomka Ludzi Lodu - powiedział.
  Skłonił się i wyszedł, zanim zdążyli zapytać o coś
więcej.
  Popatrzyli po sobie. Na twarzach wszystkich wypi-
sany był ogromny smutek, ale i niepokój.
  - Jak zdolamy to wyjaśnić? - spytał Henning, który
miał już podobne doświadczenie z czasów, kiedy
musiał jakoś wytłumaczyć zniknięcie Sagi. Teraz nie
było ciała Vanji, które mogliby pochować.
  O bladym świcie Henning i Sander ruszyli na szczyt
wzgórza. Szli ciężkim krokiem, przygięci do ziemi
ciężarem smutku.
  Zniknięcie Vanji wyjaśnili tym, że w malignie
wymknęła się z domu i prawdopodobnie utonęła.
Zorganizowano nawet, wprawdzie bez przekonania,
akcję poszukiwania. Skończyło się jednak tylko na
mszy za duszę zmarłej bez udziału "zmarłej".
  Problemy zaczęły się dopiero później. Okazało się
mianowicie, że Frank nie ma najmniejszego zamiaru
zostawić córki w Lipowej Alei. Wychowanie dziew-
czynki było jego sprawą, nikogo innego. Zatrudnił już
nawet pewną kobietę, która zająć się miała Christą.
Przeprowadził się wraz z dziewczynką do stolicy,
Ludzie Lodu tracili więc kontakt z córeczką Vanji.
Szczególnie boleśnie odczuła to Agneta. Najpierw
utraciła własną córkę, teraz także odebrano jej wnucz-
kę. Rzadkie odwiedziny Franka z córką w Lipowej Alei
nie wystarczały troskliwej babci.
  Dobrze, że przynajmniej Benedikte, przybrana cór-
ka, i jej rodzina zostali w domu.
  Andre zaczął już dorastać, a pewnego dnia był już
dość duży, by rozważyć słowa Imrego. Postanowił
dowiedzieć się, kogo w jego pokoleniu dotknęło
przekleństwo.
  Stanął przed niezwykle trudnym zadaniem.