

_____________________________________________________________________________



                             Margit Sandemo


                         SAGA O LUDZIACH LODU


                               Tom XLIII

                            Odrobina czułości

_____________________________________________________________________________



        ROZDZIAŁ I


  Nastał najczarniejszy dzień w historii Ludzi Lodu.
Choć przez stulecia ród przeżył wiele mrocznych chwil,
nic nie mogło się równać z ósmym maja 1960 roku.
  Tego dnia nieszczęścia spadły, lawiną, wszystkie naraz.
  Heroiczna wyprawa ku Dolinie Ludzi Lodu została
przerwana w pół drogi. Tengel Zły okazał się silniejszy niż
ktokolwiek przypuszezał. Strach, że przeciwnikom uda się
dotrzeć do Doliny, dodał potworowi niesłychanej mocy.
  Mały Gabriel, jedyne dziecko Karine i Joachima, leżał
bez życia na niedostępnej półce skalnej nad płynącą przez
Gudbrandsdalen rzeką Lagen. A skała nie dawała mu
schronienia. Była domeną Shamy.
  Niezykły Marco, w którym wszyscy pokładali na-
dzieje, wpadł do wodospadu próbując uratować chłopca.
Zausznik Tengela Złego przeciął linę, na której Marco
opuszczał się w dół.
  Ellen zniknęła. Było dokładnie tak, jak przepopiedział
Nataniel: za poddanie się swym uczuciom jedno z nich
musiało zapłacić życiem, a być może także pociągnąć
drugie za sobą. Poznał tę prawdę w krótkiej wizji
przyszłych wydarzeń, której doświadczył w chwili, gdy
pierwszy raz się witali.
  Sam Nataniel został ciężko ranny odłamkiem rzucone-
go w nich granatu. Jak ciężko, nie wiedział nikt, a naj-
mniej on sam. Ogarnięty nieznośnym bólem usłyszał tylko
jęk Linde-Lou: "Zniknęła! Zniknęła w Wielkiej Otchłani,
w pustce, której demony boją się bardziej niż czegokol-
wiek innego. Wielka Otchłań pochłonęła Ellen!"
  Potem wokół Nataniela zapadła ciemność.
  Nieco dalej w dolinie ostatnia z piątki wybranych,
Tova, walcząc o życie uciekała w głąb lasu. Ścigali ją
bezwzględni złoczyńcy o oczach, z których biła żądza
mordu. Ludzie Tengela Złego. Tova próbowała ciągnąć
za sobą chorego Irlandczyka Iana Morahana, chcąc ocalić
go od szybkiej śmierci, choć przecież w zamian czekało go
długie, powolne i bolesne konanie. Nie była w stanie
myśleć jasno, działała powodowana tym, co zdawało jej się
miłosierdziem.
  Pewne było, że żadne z tych dwojga nie miało
najmniejszych szans, by ujść cało.
  A do hallu Lipowej Alei wkroczył sam Tengel Zły
w osobie Pera Olava Wingera. Mali go nie rozpoznała.
  Więcej nieszczęść tego dnia nie mogło się już wyda-
rzyć.


  Mężczyźni, którzy zbiegli się z okolicy i próbowali
pomóc wydobyć Gabriela na górę, stanęli jak zamurowa-
ni, wpatrując się w głębię, w której zniknął Marco.
  - Dzielny był człowiek - mruknął jeden. - Oby niebiosa
zmiłowały się nad jego duszą.
  - Musimy, rzecz jasna, szukać w rzece gdzieś dalej
- stwierdził lekarz. - Ale i tak nie mógł przeżyć takiego
upadku. Skupmy się na chłopcu.
  Wezwany przez doktora lensman miał natomiast co
innego do zrobienia. Wraz ze swym najbliższym współ-
pracownikiem ruszył w pogoń za łotrem, który przeciął
linę. Mężczyźni usłyszeli z lasu strzały.
  Lensman wrócił jednak sam.
  - Uciekł samochodem. Posłałem za nim ludzi, ale
nasze wozy stoją znacznie dalej, dlatego on ma dużą
przewagę. Zarządziłem naturalnie blokadę dróg. A tu co
się dzieje? Kto się teraz spuści po skale?
  Zapadła kłopotliwa cisza.
  - Oczywiście dopilnujemy, aby sytuacja się nie po-
wtórzyła - pospieszył z zapewnieniem lensman. - Lina
będzie strzeżona jak najstaranniej.
  Każdy z mężczyzn chciał z pewnością zejść na dół
i wyciągnąć chłopca. Przerażała ich jednak przepaść.
Myśleli o żonach i dzieciach, patrzyli po sobie z nadzieją,
że się zgłosi ktoś inny.
  I wtedy właśnie z lasu wyłoniła się niezwykła istota.
Później wszyscy zgodnie twierdzili, że nie widzieli nigdy
kogoś tak brzydkiego. Poruszający się na sztywnych
nogach mężczyzna, o włosach przypominających konopie
i głęboko osadzonych oczach, skrzypiącym głosem zapy-
tał, czy wolno mu będzie pomóc nieszczęsnemu dziecku.
  Wszyscy odetchnęli z ulgą. Nie zastanawiając się dłużej
nad osobliwą fizjonomią nieznajomego, obwiązali go
starannie nową liną.
  - Był z nami jeszcze jeden - poinformował go lekarz.
- Ale zleciał do wodospadu.
  Rune pokiwał głową, jakby już o tym wiedział, ale
sprawiał wrażenie, że nie przejmuje się losem Marca.
Natomiast tym, którzy od samego początku uczestniczyli
w akcji, cała sytuacja wydała się nader dziwna: najpierw
leżące w dole dziecko próbował uratować najpiękniejszy
mężczyzna, jakiego zdarzyło się im widzieć, a po nim zjawił
się człowiek najbrzydszy, jakiego można sobie wyobrazić.
  Powoli i niezdarnie, lecz bez wahania Rune zaczął się
spuszczać po stromej ścianie. W wielkim napięciu obser-
wowano, jak przerażająco szpetny nieznajomy zbliża się
do leżącego z pozoru bez życia chłopca, a gdy stanął już
obok niego na skalnej półce, wszyscy wstrzymali oddech.
Widzieli, że porusza ustami, jak gdyby z kimś rozmawiał,
a nie mógł przecież porozumiewać się z dzieckiem, tak
długo już nieprzytomnym. Obawiali się najgorszego.
  Brzydal obwiązał chłopca liną i dał sygnał, by pod-
ciągali go w górę. W zebranych wstąpił nnwy duch,
niczego już się nie bali.
  - Co to za szaleniec przeciął tamtą linę? - spytał jeden
z nich.
  - Musiał być chory na umyśle - odparł ktoś.
  - Tyle dziwnych rzeczy się tu wydarzyło - zauważył
inny. - I co się stało z dziewczyną? Tą brzydką jak troll, tą,
która nas tu przysłała? Niezego już nie pnjmuję!
  - Dzieje się tu coś niesamowitego.
  Doktor i lensman nie włączali się do rozmowy.
Z niepokojem oczekiwali na wyciągnięcie chłopca i jego
dziwnego ratnwnika.
  Z drogi dobiegło przenikliwe zawodzenie nadjeż-
dżającej karetki.
  - Wezwałem ambulans - powiedział lekarz.
  - A ja wysłałem ludzi na poszukiwanie tego, który
spadł na dół - oznajmił lensman. - Ale uważam, że to, co
się tutaj dzieje, jest teraz ważniejsze.
  - Oczywiście.
  Powoli, bardzo powoli podciągano linę, aż wreszcie
jeden z mężczyzn mógł podać Runemu rękę. "Jakbym
dotykał drzewa" - stwierdził później.
  Skupili się na chłnpcu. Persnnel ambulansu nadbiegł
z noszami, zaraz ułożono na nich Gabriela i orszak
skierował się w stronę szosy.
  - Powinniśmy podzięknwać... zaczął lensman. - Ale
gdzie się podział ten człnwiek?
  Tajemniczy ratownik jakby rozpłynął się w powietrzu.


  Morahana pochwycił atak kaszlu. Musiał przystanąć,
w zniszczonych płucach świstało, w ustach pojawiła się
krew.
  Tova patrzyła na niego z rozpaczą.
  - Oni się zbliżają! Co zrobimy?
  - Biegnij dalej - z trudem dobywając głosu szepnął
Morahan.
  - Za nic w świecie! Schowaj się tutaj! - nakazała. - Tu,
między kamieniami!
  - Ty też.
  Zawahała się. Dla dwojga nie było miejsca.
  - Dobrze, ale bądź cicho! Nie kaszl!
  Łatwiej tn było powiedzieć, niż zrobić.
  W ostatniej chwili udało im się wcisnąć między głazy
z nadzieją, że nie są widoczni. Morahan usiłował po-
wstrzymać kaszel, Tova pomagała, zatykając mu usta
dłonią. Kiedy ujrzała krew ściekającą jej między palcami,
zdjął ją lodnwaty strach.
  Prześladowcy hałaśliwie przedzierali się przez las.
Minęli Tovę i Iana, kierując się ku przełęczy drogą, któirą,
jak im się wydawało, wybrali zbiegowie. Wkrótce głosy
ścigających umilkły. Tova nie mogła pojąć, jak to moż-
liwe, że nie zauważyli jej i Morahana, zorientowała się
jednak, że widoczność wokół nich nagle znacznie się
pogorszyła.
  Aha, pomyślała. Ktoś nas od nich odgrodził.
  - Dziękuję! - szepnęła. - Dziękuję bez względu na to,
kim jesteś.
  Usłyszała wesoły śmiech Halkatli. To znaczy, że ona
wciąż im towarzyszy! Doskonale!
  - Oni na pewno wrócą - szepnęła Tova do lrland-
czyka. - Co robimy?
  Nie doczekała się odpowiedzi. Morahan stracił przyto-
mność.
  Może to i lepiej, pomyślała Tova. Nie będzie tak cierpiał.
  Przez moment popatrzyła na jego zniszczoną chorobą
twarz i poczuła nagły przypływ sympatii.
  - Cholera! - szepnęła ogarnięta bezradnością. - Cholera!
  Morahan prawdopodobnie mógł tu zostać, najpewniej
nic mu nie zrobią. Ona jednak musiała uciekać.
  Mimo wszystko nie ruszyła się z miejsca.
  Głosy znów się zbliżały. Prześladowcy wracali.
  Teraz ze mną źle, pomyślała Tova. A Marca, mego
opiekuna, nie ma.
  - Zrób coś, Halkatlo - poprosiła. - Masz kontakt
z duchami i demonami... Zruzum, sytuacja jest krytyczna.
  - To już załatwione - cicho odpowiedziała Halkatla.
  W lesie rozległ się głośny szum, przechodzący w huk.
Zbliżał się wicher, wciągał w wir patyki, źdźbła trawy
i obluaowane kamienie, szarpał gałęzie i pnie drzew.
  Jeden z prześladowców zawołał:
  - Znów to przeklęte tornado! To, które porwało
naszych towarzyszy. Kryjcie się, prędko!
  Okrzyki strachu, które rozpłynęły się w powietrzu,
powiedziały Tovie, że nie zdążyli ujść huraganowi.
  - Dziękuję wam, Demony Wichru! - zawołała. - I to-
bie, Halkatlo!
  - To była dla mnie czysta przyjemność - odparł
szelmowski kobiecy głos.
  W lesie zapadła cisza. Morahan poruszył się z jękiem.
Tova wyjęła chusteczkę, otarła krew z jego twarzy i ze
swoich palców.
  - Biedaku - szepnęła. - Biedaku, nie zasłużyłeś na taki
los! Wyglądasz na takiego... miłego.
  Nie, nie miłego, to takie nijakie określenie. Sympatycz-
nego? Tak, to już lepiej.
  Nagle usłyszała zbliżające się kroki.
  Kolejny złoczyńca? Odruchowo rzuciła się na ziemię.
  - Tova? - rozległ się charakterystyczny głos.
  - Rune! - Poderwała się z okrzykiem radości. - Och,
Rune, dziękuję, dziękuję!
  Objęła go i mocno uściskała.
  - To nie ja - uśmiechnął się zażenowany, ale zaraz
spoważniał. - Czy to znów Demony Wichru?
  - Tak.
  Rune się zamyślił.
  - Wykonały dziś olbrzymią pracę. Ale już zbyt wie-
le razy pokrzyżowały plany Tengela Złego. Ma na nie
oko.
  - Sądziłam, że on został unicestwiony!
  - Ależ skąd! Jest teraz w Lipowej Alei.
  - Co takiego?
  - Andre się tym zajmie. My skupmy się na tym, co nas
czeka tu i teraz.
  Tovie na chwilę odjęło mowę, w końcu zapytała
niepewnym głosem:
  - Ale on nie może chyba nic zrobić Demonom
Wichru?
  - Jest Wielka Otchłań. Przerażenie wszystkich demo-
nów.
  Tova zadrżała.
  - Ale czy to... naprawdę istnieje?
  - Już pochłonęło Ellen.
  - Co ty mówisz?!
  - Niestety, to prawda.
  Tova jęknęła z rozpaczą:
  - Musimy ją uratować!
  - Stamtąd? Nie wiemy nawet, gdzie to jest. Wielka
Otchłań równa się unicestwieniu, nie zapominaj o tym,
Tovo!
  - Och, Ellen! - użaliła się Tova.
  Obok nich przeleciał gwałtowny powiew wiatru.
  - Dziękujemy, Tajfunie! - zawołał Rune. - Dziękuje-
my wam wszystkim, Demony Wichru! Ale bądźcie
ostrożne! On was szuka!
  Odpowiedziały głuchym, pogardliwym śmiechem
i odleciały.
  - Rune, jestem zdruzgotana - wyszeptała Tova.
  - A nie znasz jeszcze nawet połowy prawdy. Tengel
Zły zadał nam potężny cios. Mocniejszy, niż potrafiliśmy
przewidzieć. Musimy jednak iść dalej. Widzę, że z naszym
towarzyszem niedobrze.
  - Czy nie możesz nic dla niego zrobić, Rune? - po-
prosiła. - On nazywa się Morahan i jest dobrym człowie-
kiem. Czy Marco nie mógłby...
  - Marco nie może teraz zrobić absolutnie nic - odparł
prędko Rune. Nie chciał opowiadać o tym, co stało się
przy wodospadzie. - Pomóż mi go podnieść.
  Wspólnymi siłami udało im się zarzucić Morahana
Runemu na plecy i ruszyli w stronę szosy.
  - Czy Halkatla nie mogłaby się pokazać? - zastana-
wiała się Tova. - To takie kłopotliwe, kiedy się nie wie,
z której strony ona stoi.
  - Och, oczywiście - uśmiechnął się Rune. - Może też
nam pomóc go nieść.
  U lewego boku Tovy pojawiła się szeroko uśmiech-
nięta Halkatla.
  - Witaj ! - ucieszyła się Tova. W towarzystwie Halkatli
zawsze czuła się raźniej. Potrafiły zrozumieć się bez słów.
  - Należy odstawić Morahana do szpitala - stwierdził
Rune.
  - Do Lillehammer? - spytała Tova. - To jedyny szpital
w okolicy. Musielibyśmy jednak się cofnąć, a przecież nie
mamy czasu!
  - To prawda, ale możemy odesłać go karetką.
  Tova nie chciała się na to zgodzić.
  - Czuję się za niego osobiście odpowiedzialna.
  - W takim razie nie powinnaś ciągnąć go dalej za sobą.
Ten człowiek jest umierający, nie widzisz tego?
  Tova, wielce zasmucona, nie miała na to żadnej
odpowiedzi.


  Podobnie jak kiedyś Christa jej krewniak Marco
poczuł, że tempo opadania stopniowo słabnie.
  Kiedy przecięto linę, na której wisiał, i wirując poleciał
wprost w kipiel wodospadu, przyszła mu do głowy nagła
myśl: Już nie jestem czarnym aniołem, przede wszystkim
jestem człowiekiem, nie przeżyję tego. Christa jednak nie
należała nawet do wybranych, a mimo to potrafiła jeśli nie
latać, to przynajmniej utrzymać się w powietrzu dłużej niż
zwykli śmiertelnicy. Dlaczego on miałby tego nie umieć?
Był wszak bliższym krewnym Lucyfera niż ona.
  Wiedział, w jaki sposób zrobiła to Christa: rozpostarła
ramiona i wyprostowała palce, stawiając opór powietrzu.
Uczynił to samo i rzeczywiście zaczął spadać wolniej.
A w chwili gdy zbliżał się do huczącego wodospadu,
uderzyła go inna myśl: Skała, kamień, nie zapewniały mu
ochrony. Ale woda? Co powiedział duch Taran-gai?
  "Woda będzie was nosić, nigdy nie zamknie się wokół
was".
  A jeśli w miejscu, w którym spadnie, będzie za płytko?
Jeśli uderzy w skałę?
  Więcej nie zdążył pomyśleć, bo otoczyły go rozszalałe
fale, porywając w dół. Grzmiące masy wody zepchnęły go
ku głębi, potłuczonego, posiniaczonego, ale żywego.
  Trzy rzeczy mnie uratowały, myślał, walcząc z prądem
i z całych sił starając się dotrzeć do brzegu. Ta sama
zdolność, jaką posiadała Christa: umiejętność hamowania
przy spadaniu, wykorzystania oporu powietrza. Poza tym
ochrona, jaką obiecano mu w Górze Demonów. A wresz-
cie fakt, że mimo wszystko jednak pozostał czarnym
aniołem. Chociaż bowiem nie posiadał już wszystkich ich
cech, zachował nieśmiertelność.
  Długo rozważał to ostatnie. Mógł się uderzyć, zranić.
Ale jako jedyny syn Lucyfera nie mógł umrzeć.
  Dłoń Marca znalazła oparcie, młodą brzózkę po-
chylającą się nad rzeką. Wkrótce stanął na brzegu,
wprawdzie znacznie dalej od miejsca, w którym wpadł do
wody, ale najważniejsze: żył. Nie był też szczególnie
poturbowany. Owszem, kulał od mocnego uderzenia
w biodro, a ramię po tej samej stronie piekło jak ogień po
gwałtownym zetknięciu z wodą, poza tym jednak nic mu
nie dolegało.
  Marco nie miał wyznaczonego opiekuna, ale jego
strzegły czarne anioły. Jeden z nich czekał na brzegu.
  - Nie wracaj na górę - oznajmił mu zaraz. - Rune
przejął twoją rolę i właśnie wyciąga chłopca. Zamiast tego
odszukaj Tovę, ona cię bardziej potrzebuje. I... Najlepiej
będzie, jak po drodze zabierzesz butelkę Ellen, pokażemy
ci, gdzie ją ukryła.
  - A Ellen? Czy ona sama nie może...?
  - Ellen już nie ma.
  Czarny anioł opowiedział mu o tym, że dziewczynę
pochłonęła Wielka Otchłań. Marco oniemiał z żalu. Przez
długą chwilę stali, nic do siebie nic mówiąc.
  - A... Nataniel? - spytał wreszcie Marco.
  - Trafił go ten sam granat, który zakończył życie
Ellen. Zajmujemy się nim, więcej nie wiem.
  - To znaczy totalna porażka? Na całej linii?
  - Tak. A Tengel Zły wdarł się do twierdzy, do
Lipowej Alei.
  Marco kilkakrotnie głgboko odetchnął.
  - Zaprowadź mnie natychmiast do Tovy! Bo choć
jestem teraz przede wszystkim człowiekiem, macie chyba
prawo mi pomagać?
  - Nie. Przykro mi, Marco, lecz Źródła Życia dotyczą
tylko ludzi, nie duchów albo czarnych aniołów. Jako syn
naszego władcy w Dolinie Ludzi Lodu byłbyś bezwartoś-
ciowy, nie mógłbyś odnaleźć naczynia z wodą zła. Może
tego dokonać tylko żywy człowiek. Dlatego nie wolno mi
przyjść ci teraz z pomocą. Będę ci towarzyszył, ale sam
musisz się wydostać z tej rozpadliny.
  Marco powiódł wzrokiem po nagich skalnych ścianach.
  - Królestwo Shamy mruknął. - W jaki sposób...?
  Spojrzał na szalejącą rzekę. Jej wąski bieg rozszerzał się
w dole, skalne zbocza były też mniej urwiste.
  - Ale woda i ziemia nie zrobią mi nic złego - szepnął.
- Chodź, przyjacielu.
  Bez lęku rzucił się z powrotem w huczące fale
wodospadu.


  Gdzieś z oddali dobiegało mongtonne wycie syren.
Radiowóz policyjny? Nie, raczej ambulans. Przyjemne
kołysanic, jakby leżał w łodzi...
  Nataniel powrócił do bolesnej przytomności.
  - Ellen - wymamrotał.
  - Dobrze, już dobrze, leż spokojnie - przekonywał go
życzliwy głos.
  Nataniel w strachu i rozpaczy zawołał głośno:
  - ELLEN!
  Poczuł ukłucie igły w ramię. Syreny nie przestawały
wyć, ambulans wjechał w ostry zakręt, ale Nataniel był
mocno przypięty pasami i dzięki temu nie spadł. Otworzył
oczy.
  Zobaczył koło siebie pielęgniarza. Przy noszach dla
nikogo więcej nie starczyło miejsca.
  - Straciłem Ellen - szepnął Nataniel.
  Poprzez miękką mgłę środka znieczulającego, otacza-
jącą ból i cierpienie, usłyszał odpowiedź:
  - Nie wiem, kim jest Ellen. W hangarze byłeś sam.
Czy ona tam z tobą weszła?
  - Tak.
  - Na pewno zdążyła wydostać się na czas.
  - Ale jedno z nas musiało umrzeć, wiem o tym, czułem
wibracje śmierci, wypełniły cały hangar.
  Pielęgniarz nie mógł pojąć, o czym mówi Nataniel,
przypuszczał, że pacjent bredzi.
  - W hangarze, w pobliżu miejsca, gdzie cię znaleziono,
leżało kilka worków z cementem - wyjaśnił. - Wybuch
granatu rozerwał je, podniosła się niesamowita kurzawa, jak
opowiadali mi ludzie z personelu lotniska. Wszystko spowił
szarobiały pył. Ale w środku byłeś tylko ty, nieprzytomny,
z krwawiącymi ranami na łopatkach i żebrach. Gdyby
znajdowała się tam jeszcze jedna osoba, znaleźlibyśmy
przynajmniej ślady krwi albo też ślady stóp, wskazujące na
to, że wybiegła. Ale tam naprawdę nic takiego nie było.
  Jego głos docierał do Nataniela z bardzo daleka,
zaczynało działać znieczulenie. Człowiek nie może znik-
nąć całkiem bez śladu, taka była jego ostatnia myśl.
  Ale z Ellen zawsze potrafili porozumiewać się telepaty-
cznie...
  Całą swą zdolność koncentracji skupił na nawiązaniu
z nią kontaktu, na to jednak, rzecz jasna, było już za
późno. Powoli tracił przytomność.
  Nie zdążył odebrać żadnej odpowiedzi, nawet w pod-
świadomości.
  Ellen zniknęła bez śladu.


  Mały Gabriel obudził się w białym pokoju
  Dookoła pachniało szpitalem.
  Ciało bolało go nieznośnie. Lewe ramię miał oban-
dażowane, ale nie zostało zagipsowane. Dobrze, że nie
prawe, pomyślał lekko zamroczony. Inaczej nie mógłbym
prowadzić dziennika.
  Zaraz zaatakowały go bóle, jakby tylko czyhały, by się
na niego rzucie. Czaszkę z tyłu mu rozsadzało, kark
drętwiał.
  Jęknął. Mama, pomyślał. Chcę do mamy!
  Ale tym razem nawet gdyby mama podmuchała,
niewiele by pomogło. Ból był zbyt silny.
  - Czołem! - rozległ się jakiś głos. Nad Gabrielem
pochylał się życzliwie uśmiechnięty lekarz. A więc już się
obudziłeś.
  Tak, próbował odpowiedzieć chłopiec, ale nie mógł
dobyć głosu.
  - Anioł musiał nad tobą czuwać, chłopcze!
  Gabriel z trudem wymamrotał coś w odpowiedzi.
  - Co mówisz? - spytał uśmiechnięty doktor. - Czarny
anioł? Niczego podobnego nie ma. A gdyby nawet czarne
anioły istniały naprawdę, nie zajmowałyby się małymi
chłopcami spadającymi w przepaść!
  Co ty o tym wiesz, pomyślał Gabriel, ale nie miał sił,
żeby cokolwiek powiedzieć. Przymknął oczy.
  Nieco później, nie wiedział, ile czasu upłynęło, znów
się ocknął.
  Ktoś blisko niego jęczał.
  Sąsiednie łóżko...
  Gabriel odwrócił głowę. Z początku nie widział
wyraźnie, miał wrażenie, że widok przesłaniają mu dwie
czarne postaci, złudzenie jednak zaraz minęło. Pierwszą
reakcją chłopca była radość.
  - Wujek Na... To znaczy Nataniel! Ty tu jesteś?
  Zaraz potem ogarnął go lęk. Nataniel wcale nie
wyglądał dobrze. I taki był smutny! Co on robi w szpital-
nym łóżku?
  - Natanielu! Czy ty mnie słyszysz?
  Najwidoczniej byli w pokoju sami.
  Wuj poruszył wargami, sprawiał wrażenie zamroczo-
nego.
  - Ellen - szepnął. - Zabrali Ellen.
  Przestraszony Gabriel próbował unieść się na łokciu,
ale w ogóle mu się to nie udawało. Och, znów zaczęła
boleć go głowa! I całe ciało, ręce, nogi, plecy.
  - Natanielu! - zawołał głośno i wyraźnie. - Jak się
czujesz? To ja, Gabriel, także tu jestem.
  Wreszcie do Nataniela zaczęło coś docierać. Odwrócił
głowę w stronę łóżka chłopca. Wzrok miał jednak
zamglony, jakby zrobiono mu odurzający zastrzyk.
  - Mały Gabriel - rzekł z czułością. - A jak ty się czujesz?
  Przez chwilę zwierzali się sobie ze swego samopo-
czucia, w końcu Nataniel powiedział:
  - Akurat gdy traciłem przytomność, Linde-Lou coś
do mnie mówił. Wspomniał o Wielkiej Otchłani.
  - Chcesz powiedzieć, że Ellen...?
  - Nie potrafię tego zrozumieć, ale pomyśl, jeśli to
prawda? Nie, to niemożliwe, niemożliwe!
  - Ale jeśli to prawda - odparł Gabriel ze łzami w gło-
sie. - To kto to zrobił? Kto ją tam wciągnął? Czy sam
Tengel Zły?
  - W każdym razie nie bezpośrednio. Ale ten człowiek,
który wszedł do hangaru... Ten, którego nazywają Nume-
rem Jeden. Gabrielu, przeszył mnie dreszcz, kiedy napot-
kałem jego spojrzenie. To najstraszniejsza z żywych istot,
z jaką się kiedykolwiek zetknąłem. A sporo przecież
widzieliśmy, zarówno w Górze Demonów, jak i wśród
zauszników Tengela Złego, ale to było co innego. Coś
gorszego. Dlatego, że on był człowiekiem. Rozumiesz?
  - Chyba tak - odparł Gabriel niepewnym głosem.
  Nataniel przymknął oczy.
  - Sądzę, że to właśnie on zabrał Ellen. Nie mógł to być
nikt inny. - Ciągnął zgnębiony: - Zmobilizuję wszystkie
duchy i demony wśród naszych sprzymierzeńców, żeby
się dowiedzieć, gdzie jest Wielka Otchłań. Jeśli w ogóle
istnieje, bo właściwie w to wątpię. Ale gdzie indziej może
być Ellen? Uwierz mi, Gabrielu, nic poddam się, dopóki
jej nie odnajdę, żywej czy umarłej.
  Gabriel chciał wtrącić, że przecież czeka ich zupełnie
inne zadanie, ale uznał, że mówić o Dolinie Ludzi Lodu
będzie w tej chwili nie na miejscu.
  Poza tym ani on, ani Nataniel akurat teraz nie mogli nic
zrobić. Musieli grzecznie leżeć w szpitalnych łóżkach
i czekać, aż lekarz pozwoli im na jakikolwiek ruch.


  Mali nie rozpoznała Tengela Złego, który przybrał
postać Pera Olava Wingera, ale. Benedikte była wszak
jedną z dotkniętych. Niczego nie podejrzewając wyszła do
hallu na spotkanie z komiwojażerem, trudniącym się
sprzedażą odkurzaczy, i skamieniała.
  Wpatrywała się w przybysza, który stał odwrócony do
niej plecami i przyglądał się szafie przy wejściu. Poczuła
odrzucający fetor, ale nie on wywołał jej reakcję. Komi-
wojażer Per Olav Winger był wysokim mężczyzną,
w najmniejszym nawet stopniu nie przypominającym
Tengela Złego, Benedikte potrafiła jednak przejrzeć go na
wskroś. Zrozumiała, kto skrywa się w tym zwyczajnie
wyglądającym człowieku. Nie widziała Tengela Złego, ale
wyczuła jego obecność.
  Zdążyła szepnąć Mali:
  - Szybko! Biegnijcie do Voldenów, oboje, i ostrzeżcie
ich! Trzeba stąd zabrać wszystkie dzieci, zawiadomcie całą
rodzinę!
  Mali zrobiła pytającą minę, ale Benedikte tylko poki-
wała głową. Synowa pospiesznie opuściła hall.
  Nieproszony gość odwracając się włożył ciemne okula-
ry. Ale Benedikte zdążyła zauważyć złe, połyskujące żółto
oczy.
  Wiedziała, że nie zdąży uciec. Była już na to za stara,
poza tym ktoś musiał zatrzymać potwora, dopóki pozosta-
li członkowie rodu nie znajdą się w bezpiecznym miejscu.
  Na zewnątrz zachowywała się całkiem spokojnie, serce
jednak waliło jej mocno. Sander, pomyślała. Sanderze,
najdroższy przyjacielu, tyle lat przeżyłam sama. Teraz
moja samotność dobiega końca.
  Udała, że święcie wierzy, iż mężezyzna, który przed nią
stoi, jest naprawdę sprzedawcą odkurzaczy.
  - Poinformowano pana, słyszałam, że jakobyśmy po-
trzebowali odkurzacza - powiedziała dostojnie, chcąc
zyskać na czasie. - To jakieś nieporozumienie, ten, który
mamy, działa zupełnie dobrze.
  Ale Tengel Zły czasu nie chciał marnować.
  - Benedikte - odezwał się z głęboką pogardą, zde-
jmując okulary. - Nareszcie twarzą w twarz. Z tobą, która
tak mi się sprzeciwiłaś w twojej młodości. Gdzie ona się
zresztą podziała? Wyglądasz okropnie. Dziedzictwo po
mnie ciężko cię dotknęło, ogromnie cieszy mnie ten
widok.
  Benedikte wyprostowała się z godnością.
  - Opuść mój dom! Natychmiast!
  - Proszę, proszę! - zaśmiał się Tengel. Podszedł o krok
bliżej, wstrętny odór dusił Benedikte w gardle. - Lękasz się
o swoje życie, wy wszyscy, nędzni śmiertelnicy, się boicie.
Będziesz mogła je ocalić. Jcśli powiesz, kto ci pomógł
przy Fergeoset. Kto zniszczył wizerunek mej bogini,
który ożywiłem, aby mógł mi teraz służyć? Kim był ten
łajdak?
  - Nie powiem ci tego.
  - A więc zabiję wszystkie dzieci w rodzie.
  - I tak to zrobisz.
  Stwierdzenie to rozdrażniło Tengela Złego ponad
wszelkie granice.
  - Daję ci ostatnią szansę ocalenia rodziny. Kto to był?
  - Możesz grozić, ile ci się żywnie podoba - powiedzia-
ła Benedikte, ale serce krwawiło jej z żalu. Już nigdy nie
zobaczy Lipowej Alei. Syna Andre i jego ukochanej Mali,
wnuka Rikarda, Vinnie i ich córki.
  Ale i tak dane jej było długie życie. Miała już prawie
dziewięćdziesiąt lat. Długie, bogate życie.
  Gdy Tengel Zły pojął, że groźby nie osiągną skutku,
koścista twarz Pera Olava Wingera wykrzywiła się,
a z otwartej nagle gardzieli buchnęła w stronę Benedikte
szarozielona chmura. Benedikte cofnęła się, miała wraże-
nie, że ciało jej płonie od nieznośnych oparów, płucom
zabrakło powietrza. Osunęła się na podłogę.
  Per Olav Winger ruszył dalej w głąb domu na
poszukiwanie innych, oni jednak zdążyli już opuścić
Lipową Aleję. Sycząc ze złości pognał ku następnemu
domostwu Ludzi Lodu.
  Ktoś pomógł Benedikte stanąć na nogi. Heike. Jej
opiekun.
  - Pozwoliliśmy, aby to się stało, Benedikte - powiedział,
uśmiechając się do niej z czułością. - Tengel Zły zgotował
broń przeciwko samemu sobie. Potrzebujcmy cię. Nam
bardziej się przydasz. Jako jedna z nas, ze swymi zdolnościa-
mi odczytywania historii przedmiotów i widzenia tego, co
ukryte, będziesz mogła skuteczniej mu zagruzić.
  - Ale on chce zgładzić innych! Dzieci! Trzeba je ratować.
  - To właśnie staramy się robić.
  Nagle Benedikte zorientowała się, że w pomieszczeniu
są jeszcze inni, Tengel Dobry, Sol i Shira. Patrzyła na nich
z radością, a oni witali ją w swej gromadzie.
  - Jak widzisz, niewiele nas tu przybyło - rzekł Tengel
Dobry. - Wszyscy inni zajęci są chronieniem swoich pro-
tegowanych przed Tengelem Złym. Nie mogę głośno
powiedzieć, dokąd zostaną zaprowadzeni, ale ty to wiesz,
prawda?
  Tak, Benedikte zrozumiała. Dzieci postanowiono w ta-
jemnicy doprowadzić do Góry Demonów. Dzięki Bogu,
u Tuli będą bezpieczne!
  Popatrzyła na siebie i ze zdumieniem odkryła, że nie ma
już na sobie swej dostojnej sukni, jaka przystała sędziwej
damie. Teraz ubrana była tak jak oni, w prostą jasną szatę.
A jej ręce? Wszystkie brunatne plamy i nabrzmiałe żyły,
jakie pojawiają się z wiekiem, zniknęły.
  - Tak, znów jesteś młoda, Benedikte - uśmiechnęła się
Sol. - I bardzo śliczna i kobieca. Wzruszająco kobieca,
zawsze taka byłaś.
  - Dziękuję - odparła zdumiona. - Ale uważałam się za
wielką, niezgrabną i męską.
  - Myliłaś się - stwierdziła Sol. - Wzrost nie wadzi
kobiecości!
  - Ach, tak - niepewnie odpowiedziała Benedikte, w głgbi
ducha uszczęśliwiona. Szkoda, że nie ma przy tym Sandera!
  O dziwo, jednak tak bardzo za nim nie tęskniła.
Atmosfera panująca w grupce duchów była zaiste wspaniała.
  - Jestem gotowa do działania - oznajmiła.
  Właśnie w chwili, kiedy to powiedziała, dołączyła do
nich Ingrid. Wyglądała na bardzo zatroskaną.
  - Mari nie zgadza się na oddanie dzieci, nie mogę jej
przekonać.
  - Zabierz je siłą - doradził Tengel Dobry.
  - Czworo młodszych już jej odebrałam, ale Christel
jest zakochana i nie chce wracać do Góry Demonów.
  - Wiedziałam, że z tymi dwiema będą kłopoty - syk-
nęła Sol. - Mari i Christel nigdy naprawdę do nas nie
należały. To Inu jest odpowiedzialny za Christel?
  - Tak. Pomaga mu Tula, ale ani matka, ani córka nie
chcą dostrzec niebezpieczeństwa. Nie wierzą, że Tengel
Zły ruszył do ataku.
  - Pójdę po nie! - Sol Fuknęła gniewnie i zniknęła w wi-
rze powietrznym, porywającym ze stołów serwetki.
  Przybyła jednak za późno. Christel umarła i nic nie
mogło przywrcicić jej życia. Mari trzymała ją w ramio-
nach, wykrzykując swoją żałość.
  Walka pochłonęła jeszcze jedną ofiarę.

  Tengel Zły wezwał swego najbliższego współpracow-
nika, tego, którego zwano Numerem Jeden.
  - Czy zadanie wykonano?
  - Dorwałem dziewczynę, tę o imieniu Ellen. Została
wyeliminowana. Ale on okazał się zbyt silny.
  - Nataniel? Co to ma znaczyć: "zbyt silny"?
  - Nie wiem. On nie jest zwykłym człowiekiem.
  - A twoi ludzie dopadli tylko dzieciaka. Co to za
łazęgi?
  - Tamci mają potężnych pomocników.
  - Bzdury! Moi są potężniejsi. Jakich pomocników?
  - Demony Wichru. Są wszędzie i cały czas krzyżują
nam plany.
  - Słyszałem o nich, są bardzo dokuczliwe. I nie-
wdzięczne, nędzne robaki. Ośmieliły się odmciwić wstą-
pienia do moich oddziałów! Wyślij je tam, gdzie dziew-
czynę. Tę Ellen!
  - Jak rozkażesz, panie.
  Tengel Zły przerwał telepatyczną rozmowę. Był zado-
wolony ze swego najbliższego współpracownika, lep-
szego nie mógł wybrać!
  Teraz jednak ogarnęła go irytacja. Wszystkie dzieci
z wyjątkiem jednego zniknęły, ukryły się w jakimś
nieznanym miejscu, nie potrafił zrozumieć, gdzie. No cóż,
zemści się za to. Rozpocznie powoli, po jednej osobie
z każdego domu...
  W Lipowej Alei już zrobił swoje. Zniszczył najgorszą,
przeklętą Benedikte. Cudownie. Teraz Voldenowie...
  W ich domu zastał tylko Hannę, francuską żonę
Vetlego. Nie pochodziła wprawdzie z rodu Ludzi Lodu,
ale wystarczyła, by ostrzec i przerazić innych.
  Nie sięgał nawet do wyrafinowanych metod, nie
chciało mu się wysilać. Hanna co prawda została ostrzeżo-
na, lecz ujrzała tylko przeciętnego człowieka w okularach
od słońca. Nie miała szans, by się obronić. Ponieważ
razem z Vetlem przebywała w domu Jonathana, reszta
jego mieszkańców uszła z życiem.
  Joachimem i Karine Tengel się nie przejmował. Jego
ludzie ruszyli w pościg za ich synem Gabrielem i wkrótce
na pewno go dopadną.
  Natomiast rodziców Nataniela nienawidził za to, że
wydali na świat takiego syna. Christy nie było w domu,
ofiarą Tengela Złego padł więc Abel Gard, który próbo-
wał odpędzić straszydło trzymaną w dłoni Biblią i cyto-
wanymi z niej słowami. Równie dobrze mógł machać
chusteczką. Nieświadomy, jak straszna rozpoczęła się
walka, osunął się martwy na podłogę.
  Rikard i Vinnie uszli cało. Tengel Zły postanowił
skoncentrować się na ich niepoprawnej córce. O, zajmie
się nią z największą rozkoszą!
  A Skogsrudom zabrał już Ellen. Mari i Olemu
Jorgenowi Christel.
  Ellen, Benedikte, Hanna, Abel, Christel... To ostrzeże-
nie powinno wystarczyć, na razie.
  Z pięciu ofiar czterema były kobiety. Tengel Zły
widocznie nie miał o kobietach dobrego zdania.
  Zadowolony był z tego dnia, ale bezpieczny będzie
mógł się poczuć dopiero, kiedy zniszczy wszystkich.
Postanowił wyruszyć na północ. I on pragnął dotrzeć do
miejsca, w którym ukrył wodę zła, ale z innych powodów:
musiał się jej napić, aby odzyskać pełnię sił.
  Uznał także, że ci, którzy chcieli go w tym uprzedzić,
stają się zbyt dokuczliwi.

  Oderwijmy się teraz na chwilę od historii pozostałych
członków rodu Ludzi Lodu, by skupić się na Tovie i jej
towarzyszach.
  Po zniknięciu Ellen, kiedy Nataniel i Gabriel leżeli
unieruchomieni w szpitalu w Lillehammer, a Marco
usiłował piąć się w górę po stromych zboczach wydrążo-
nych przez rzekę Lagen, walcząc z nasłanymi przez
Tengela Złego olbrzymimi nietoperzami, zadanie donie-
sienia jasnej wody do Doliny Ludzi Lodu spadło na Tovę.






        ROZDZIAŁ II


  Morahan znów stanął na nogi, był jednak bardzo
osłabiony, cierpiał na zawroty głowy i, jak sam mówił, do
niczego się nie nadawał. Tova pocieszała go, że w tej
chwili i ona niewiele jest w stanie zdziałać.
  Ian ze zdumieniem patrzył na ich dwóch nowych
towarzyszy.
  - To jest Rune - przedstawiła przybyłych Tova.
- Bardzo bliski przyjaciel rodziny. A to Halkatla. Jest...
moją bliźniaczą duszą.
  Morahan nie powiedział na głos tego, co pomyślał: że
na widok fascynującej dziewczyny o staroświeckim imie-
niu, osobliwie się wyrażającej, ciarki przeszły mu wzdłuż
kręgosłupa. A Rune sprawiał wrażenie, że poskładano go
z kawałków drewnianych pni i wiązek słomy. I jeszcze te
oczy płonące pod postrzępioną grzywką!
  I skąd oni się tu wzięli? W środku lasu?
  Chwilami Ian Morahan zastanawiał się, czy przypad-
kiem już nie umarł i czy wszystkie zadziwiające przeżycia
związane z tą rodziną nie są pośmiertnym koszmarem.
  Doszli do samochodu. Stał w tym samym miejscu,
gdzie go zostawili; prześladowcy nie zainteresowali się
pojazdem, ale jedna z opon była przebita.
  Tova bała się zbliżyć do wozu, w środku mogły być
kolejne bomby. Rune jednak uspokoił ją gestem i sam
podszedł do auta. Sprawdził je dokładnie i uznał, że mogą
jechać.
  I teraz się okazało, że Morahan jednak się do czegoś
przyda.
  Tova kompletnie nic nie wiedziała o naprawie samo-
chodów.
  - Na pewno jest zapasowe koło - orzekł Morahan.
  Tak, ona też tak przypuszczała. Wyciągngli koło.
Morahan nie miał sił, aby im pomóc, ale pod jego
kierunkiem sprawnie je zmienili.
  Wreszcie byli gotowi.
  Tova wahała się:
  - Morahan, powinniśmy chyba zawrócić i odstawić
cię do szpitala w Lillehammer...
  Irlandczyk uśmiechnął się ze smutkiem.
  - A to dlaczego? Co ja mam do roboty w szpitalu?
Mam tam leżeć i czekać na śmierć? Zmierzam na północ
i jeśli ze mną wytrzymacie, chętnie się do was przyłączę.
  Wszyscy troje rozjaśnili się na te słowa, aż Morahanowi
zrobiło się cieplej na sercu.
  - Żałuję, że nie spotkałem was wcześniej - szepnął
wzruszony. - Kiedy miałem przed sobą jeszcze kilka lat życia.
  Tova nie wiedziała, co na to powiedzieć, zdobyła się
tylko na surowe polecenie:
  - Pakuj się do samochodu!
  Halkatla ostrzegawczo uścisnęła ją za ramię. Popatrzyli
za wzrokiem jasnowłosej czarownicy.
  - Ho, ho - spokojnie rzekł Morahan. - Kolejne
kłopoty. Co tym razem?
  Na drodze od strony, w którą mieli pojechać, zaczęło
się dziać coś niesamowitego. Na ich oczach w asfalcie
pojawiły się wyrwy, kawałki nawierzchni rozprysnęły się
na wszystkie strony. Z tworzącej się rozpadliny powoli
zaczęła się wyłaniać podziemna góra. Wznosiła się coraz
wyżej i wyżej, aż wreszcie przesłoniła im cały widok.
  - To tylko omam wzrokowy - drżącym głosem zasu-
gerowała Tova.
  - Ja tak wcale nie myślę - odparł Rune. - Spójrzcie, to
przecież nie jest góra!
  Spostrzegli teraz, że wierzchołek nie jest kamienny,
lecz tworzą go olbrzymie łokcie osłaniające głowę. Powo-
Ii, bardzo powoli z ziemi wyłaniała się cała postać.
  - Ale co to w takim razie jest? - szepnęła Tova. Żadne
z całej czwórki nie było w stanie się poruszyć i rzucić do
ucieczki, stopy jakby przyrosły im do asfaltu.
  - Prawdopodobnie jeden z potworów, którymi włada
Tengel Zły - odparł Rune. - Nie znam wszystkich. Mu-
sicie jednak pamiętać, że żadna z istot, zamieszkujących
niewidzialny świat równoległy do ludzkiego, nie jest
przypadkowa. Wszystkie duchy, wszystkie demony czy
potwory mają wyznaczone role. Chodźcie, musimy za-
wrócić samochód!
  - Nie, zatrzymajcie się - szepnęła Halkatla. - Napraw-
dę nie poznajesz go, Rune?
  "Wierzchołek góry" rozpostarł się, to znaczy łokcie
opadły, odsłaniając nagą szarawą głowę. Pojawiła się
twarz o regularnych rysach i oczach jak czarne studnie bez
dna z maleńkim tańczącym zielonym płomykiem. Drwią-
cy, pełen pogardy śmiech...
  - Shama - szepnął Rune. - Tak, jego się nie zapomina.
Dalej, jedziemy!
  Shama, Kamień. Pan zgasłych nadziei, władca nagłych
śmierci. Z pozoru niegroźny, zawsze z ironicznym błys-
kiem w oku. Ale bardziej niebezpieczny niż kobra!
  Potężne, lecz kształtne ramię wyciągnęło się, by ich
schwytać. Tova uderzyła w krzyk. Jasne się stało, że nie
zdołają przed nim umknąć. Cieszyła się tylko, że po
południu ruch samochodowy nie był duży, bo gdyby
nadjechał teraz inny pojazd... Nie chciała, aby Bogu ducha
winnych ludzi spotkało coś złego.
  Wszyscy czworo rzucili się do wozu, Tova jak najszyb-
ciej starała się zawrócić, ale już padł na nich cień
olbrzymiej dłoni z długimi szponami.
  A przy drodze stało inne przerażające, choć bardziej
ludzkie stworzenie.
  - Dobry Boże - jęknął Morahan. - Co to właściwie jest?
  Runemu i Halkatli nie groziło niebezpieczeństwo, tak
przynajmniej sądzili, lecz Tova i Morahan byli żywymi
ludźmi.
  I wtedy znów usłyszeli huk oznajmiający, że nadciągają
Demony Wichru pod dowództwem Tajfuna.
  - Dzięki! O, dzięki! - zawołała Tova. Poczuła nagle,
że ze strachu zlał ją zimny pot.
  Rune wrzasnął głośno:
  - Uważaj, Tajfunie, uważaj!
  Demony Wichru już siekły ziemię wokół Shamy,
całkiem go oślepiając. Powietrze wokół niego grzmiało,
nadciągnęło też nieznośne gorąco, a ziemia zmieszała się
z wodą z bagnisk. Zrozumieli, że Tajfunowi pospieszyły
z pomocą cztery duchy Taran-gai: Ziemia, Ogień, Powiet-
rze i Woda.
  Skulili się we czworo w samochodzie, by osłonić się przed
zapierającymi dech w piersiach wirami powietrza, Morahan
walczył z opornym oknem po swojej stronie, bo przez szparę
wpadały do środka grudki ziemi i drobne kamienie.
Zapanował piekielny zgiełk, unosił się żwir i wielkie kawały
asfaltu wyrwanego z szosy. Jeden z nich wirując uderzył
w przednią szybę samochodu, pasażerowie przerażeni
ześlizgnęli się na dół. O dziwo, szyba wytrzymała.
  Shama miał już dosyć, ustąpił pokonany. Wykrzywia-
jąc się z wściekłością do demonów i czterech duchów,
których ludzie nie mogli widzieć, lecz wyczuwali ich
obecność, wyjąc zapadł się z powrotem w ziemię.
  Droga zamknęła się za nim, jak gdyby nigdy nie
powstała w niej żadna rozpadlina.
  Lecz owa straszna ludzka istota przy drodze, ta, której
nie byli w stanie dokładnie się przyjtzeć i zrozumieć, która
budziła w nich jedynie odrazę, z pozoru niewzruszona
stała nadal.
  Rune odkaszlnął i wypluł ziemię z ust.
  - Jedź - szepnął ochryple. - Jedź, jakby goniły cię
wszystkie potwory świata! To prawa ręka Tengela Złego,
niemal tak samo niebezpieczny jak on sam.
  - Numer Jeden? - mruknęła Tova, której udało się już
uruchomić samochód.
  - Tak. Och, a więc stało się najgorsze! Ostrzegałem je!
  Ujrzeli, jak budzący grozę mężczyzna wyciąga ręce
w stronę demonów. W oczach lśniła mu nienawiść
i triumf.
  Wichry zaniosły się krzykiem. Zawodziły ze strachu,
wyły z całych sił, a że było ich dwadzieścia, większego
hałasu Tova nigdy nie słyszała. Musiała zahamować
i zatkać palcami uszy, inaczej popękałyby jej bębenki.
Morahan zrobił to samo.
  Poprzez piekielny huk przedarł się głos Tajfuna:
  - Ratunku! Pomóżcie nam! Wielka Otchłań!
  Rune odkrzyknął:
  - Zrobimy wszystko, co w naszej mocy!
  Ale co mogli zrobić? Rozpaczliwe jęki wichrów
rozniosły się po ziemi, cichnąc w ostatnim przeciągłym,
pełnym skargi wyciu.
  - Włączaj silnik! - zawołał Rune. - Szybko! Nie, nie
zawracaj! Na północ!
  Tova zaczęła się spieszyć. Samochód wyrwał w przód,
skakał po szosie jak wystraszona żaba, aż w końcu wpadł
w odpowiedni rytm.
  Halkatla spojrzała za siebie.
  - On zniknął - stwierdziła zdumiona. - Co się z nim
stało?
  - Najwidoczniej z nami tak im się nie spieszy - odparł
Rune niepewnie. - Wiedzą, że i tak trzymają nas w szachu.
  On jednak także sprawiał wrażenie zdumionego.
  Halkatla obserwowała, co się dzieje za nimi.
  - Nadjeżdża jakiś śmieszny malutki samochodzik...
  Tova zerknęła w tylne lusterko.
  - Motocykl! Boże, to Marco! Ach, jak się cieszę!
  - Nie tylko ty - Rune uśmiechał się szeroko.
  - O rozkoszy! - westchnęła Halkatla. - Mój ulubieniec!
  - Kim jest Marco? - spytał Morahan, kiedy Tova
zatrzymała samochód.
  - On nie jest prawdziwy - wyjaśniła dziewczyna z roz-
gwieżdżonymi oczyma. - Zastanawiam się, czy to nie on...
  Rune zamyślony pokiwał głową:
  - Może nie on, ale ci, co go chronią.
  Motocykl zahamował tuż przy nich. Morahan nie mógł
oderwać wzroku od Marca. "On nie jest prawdziwy".
Tak, to chyba najlepsze określenie dla tego niepraw-
dopodobnie urodziwego mężczyzny. Pomimo licznych
otarć i sińców na twarzy był bosko piękny.
  Wysiedli z samochodu. Mając przy sobie Marca nie bali
się niczego!
  Przejęta Tova jąkając się opowiedziała o tym, co się
przed chwilą zdarzyło. Marco z powagą kiwał głową.
  - Tak, to moi przyjaciele zajęli się Numerem Jeden.
Okazał się o wiele bardziej niebezpieczny, niż przypusz-
czaliśmy...
  - Ale teraz został wyeliminowany.
  - Ależ skąd! Tego się nie da zrobić. Sami widzieliście,
Demony Wichru nie potrafiły ruszyć go z miejsca.
  - Co więc się z nim stało?
  - Umknął przed potężniejszymi mocami. Moi przyjaciele
nie pokazali się mu w swej prawdziwej postaci, nie śmieli.
Ale wszystkie dwadzieścia to było dla niego zbyt wiele.
Lepiej salwować się ucieczką, niż źle fechtować. Ale
Demony Wichru spotkał tragiczny los! Tyle nam pomogły...
  - To prawda. A co ty przeżyłeś? - zapytała Halkatla.
  - Nietoperze. Wielkie jak sowy. Sam nie mogłem się
przed nimi obronić, musiano przyjść mi z pomocą. Nasi
przyjaciele mieli dziś ciężki dzień - zakończył cierpko.
  Uzgodnili, że Marco pojedzie przodem na motocyklu,
który zabrał z lotniska razem z buteleczką Ellen. Teraz,
kiedy był z nimi, podróż wydawała się im o wiele
łatwiejsza.
  Akcja przeprowadzona przez czarne anioły widocznie
odebrała nieco śmiałości Numerowi Jeden, bo na dość
długo zostawił ich w spokoju. Trudno jednak było im
zapomnieć o poniesionych stratach: Ellen i Demonach
Wichru.
  - A jeśli porwą również czarne anioły? - ze strachem
zapytała Tova, kiedy posilali się w samochodzie resztkami
prowiantu. Zapadał już wieczór, musieli szukać jakiegoś
noclegu. Ale jak znaleźć bezpieczne miejsce? Na razie
stanęli na parkingu przy drodze, niewidoczni dla przejeż-
dżających samochodów.
  - Czarnych aniołów nie mogą pokonać - odparł Marco.
- W każdym razie nie w taki sposób jak Demony Wichru.
Ale... Niestety, muszę was zmartwić...
  - Chcesz nas opuścić? - wystraszyły się dziewczęta.
  - Nie, nie. Ale jeden z czarnych aniołów przekazał mi
smutne wieści...
  - Ja już je znam - wyznał strapiony Rune. - Nie
chciałem tylko nic mówić.
  - Co takiego? - zniecierpliwiła się Tova. - Wyrzućcie
z siebie to, co wiecie!
  Marco starał się mówić oględnie:
  - Tengel Zły uderzył we wszystkie domostwa Ludzi
Lodu.
  - Co? - krzyknęła Tova. - Kto? Co zrobił?
  Marco westchnął ciężko.
  - Ta wiadomość ogromnie mnie zasmuciła. Nie mia-
łem też pewności, czy powinienem wam ją przekazać,
czarny anioł jednak uznał, że powinniście wiedzieć, co się
dzieje.
  - To przecież jasne - syknęła Tova. Aż do bólu
ściskała Marca za ramię, nie zdając sobie z tego sprawy.
- Jeśli coś stało się mamie albo ojcu, zabiję Tengela Złego!
  Marco nie przypominał jej, że tego właśnie przez cały
czas usiłują dokonać, lecz ich przodek, niestety, jest
nieśmiertelny.
  - Nie, twoi rodzice żyją, Tovo. Prawdopodobnie
uznał, że w ramach kary za to, czego teraz się podjęliśmy,
wystarczy zgładzić ciebie. Oczywiste jest bowiem, że to,
co zrobił, było odwetem.
  - Wiem o tym, oznajmił mi to już podczas mej
podróży w czasie. Przede wszystkim postanowił się
zemścić na swych niewiernych potomkach. Ale co on
zrobił?
  - W Lipowej Alei zginęła niestety jedna z najwspa-
nialszych osób w naszym rodzie: Benedikte.
  - Prababcia? - zaszlochała Tova. - Nie, to niemoż-
liwe!
  Po jej twarzy popłynęły łzy.
  Marco wytłumaczył, że Benedikte dołączyła teraz do
swych przodków, do duchów Ludzi Lodu, i to nieco
Tovę uspokoiło.
  Opowiedział potem o losie, jaki spotkał Hannę, o Chri-
stel i Ablu Gardzie.
  - Ojciec Nataniela! - jęknęła Tova. - I mała Christel...
jeszcze dziecko!
  - No cóż, miała już osiemnaście lat i właściwie sama
była temu winna.
  - Rozumiem, ale mimo wszystko! Co za potwór!
Zabiję go!
  Na przemian to zanosiła się płaczem, to przeklinała
Tengela Złego.
  Przysunęła się do siedzącego obok niej Morahana, a on
w geście pocieszenia objął ją, pozwalając, by moczyła mu
kurtkę łzami. Czekali, aż Tova się uspokoi. Tragedia,
która się wydarzyła, najboleśniej dotknęła właśnie ją.
  - Tengel Zły wciąż nie wie, kim jestem - powiedział
Marco. - Mam nadzieję, że mu tego nie zdradzicie?
  Jednogłośnie zapewnili, że będą trzymać język za
zębami.
  Tova opanowała się wreszcie na tyle, że była w stanie
mówić.
  - Marco... I wy wszyscy... to nigdzie nas nie za-
prowadzi. Czy nie widzicie, że walimy głową w mur? Bez
względu na to, co robimy, on i tak ma nad nami przewagę.
  - Jeśli chodzi o moc jego zła, owszem - odparł Marco.
- Ale jeszcze nie przegraliśmy. Nigdy nie będzie miał
wpływu na wydarzenia na świecie, będzie bardziej niż
dostatecznie zajęty próbami zniszczenia nas. I, jak wiecie,
niczego naprawdę poważnego nie może dokonać, dopóki
znów nie napije się wody zła.
  - A więc co robimy? - cicho spytała Halkatla.
  Marco przyjaznym spojrzeniem obrzucił dwoje ludzi.
  - Przede wszystkim Tova i Morahan muszą się prze-
spać, na pewno są śmiertelnie zmęczeni. A jutro rano
zaczniemy realizować plan. Muszę tylko najpierw przemy-
śleć szczegóły.
  - Zrobimy, jak proponujesz, Marco - zgodził się
Rune.
  Zatrzymali się na południe od Dombas, o tak późnej
porze bowiem bali się jechać w góry. Wybór odpowied-
niego miejsca na nocleg zawsze nastręczał kłopotów.
Gdyby zatrzymali się w przydrożnym hotelu czy pens-
jonacie, ryzykowali, że ich wrogowie puszczą z dymem
budynki i ucierpią przy tym niewinni ludzie. Pod gołym
niebem pozostawaliby natomiast całkiem bezbronni.
  Wreszcie postanowili spędzić noc w samochodzie.
Miejsce, w którym zaparkowali, było tak samo dobre lub
tak samo złe jak każde inne. Poza tym uważali, że auto
zapewnia jako taką ochronę.
  Zdecydowali, że będą spać na zmianę. Przynajmniej
dwoje z nich właściwie w ogóle nie potrzebowało snu, ale
nie zważali na to. Wszystko postanowili dzielić równo.
  W samochodzie było ciasno, więc Rune i Halkatla
wyszli na zewnątrz jako pierwsi pełnić wartę. To dla nich
właśnie brak snu nie był groźny. Ludzkie słabości, takie
jak uczucie zimna, głód czy zmęczenie, nigdy im nie
dokuczały.
  Nikt jednak z pozostałych nie zasnął od razu.
  Ian Morahan długo nie mógł zmrużyć oka. Właściwie
zbawienne dla niego było to, że myśli zajmowało mu co
innego niż jego osobista sytuacja. Dlatego przecież
postanowił wziąć udział w tej ze wszech miar niebezpiecz-
nej wyprawie zamiast spokojnie podróżować pociągiem.
  Niczego nie mógł pojąć. Nie rozumiał nic z tego, co się
wokół niego działo. Był trzeźwo myślącym robotnikiem,
wolnym od typowej dla Irlandczyków skłonności do
przesądów i wiary w moce nadprzyrodzone. Tym razem
jednak musiał jeszcze raz przemyśleć te sprawy.
  Jeśli nie chciał poprzestać na potraktowaniu wszyst-
kiego, co widział, jako sen, wypadało jakoś się do tego
ustosunkować.
  Czym właściwie były wydarzenia, w których uczest-
niczył?
  Jednego był pewien: to, co ostatnio przeżył, miało
związek z pierwszym wstrząsem, którego doznał na
widok potwornej istoty w bloku "Chaber".
  Tengel Zły, tak nazywali owego budzącego grozę
stwora.
  Członkowie rodu Ludzi Lodu najwidoczniej jako
jedyni wiedzieli o jego istnieniu. Stwór ich nienawidził,
tyle Morahan rozumiał.
  Ale to, co widział po drodze?
  Rune? Kim albo czym, na miłość boską, był Rune?
Człowiekiem czy... No właśnie, jeśli nie człowiekiem,
to...?
  A Halkatla? Wyglądała zupełnie normalnie, ale coś
z nią było nie tak. Sposób mówienia. Ubiór. Osobliwy,
diabelski błysk w oku. Morahan zadrżał.
  Nie wspominając już o Marcu! Kim jest? Gdyby nie było
to tak nieprawdopodobne, Morahan uważałby, że ma do
czynienia z aniołem. Zgodnie jednak z powszechną opinią
anioły są jasne i łagodne, a Marco był czarny jak noc.
  Ellen... Tak jej żal, taka szkoda, że spotkał ją okrutny
los. Ellen okazała się wspaniałą znajomą, wprawdzie
Morahan nie miał u niej żadnych szans, był wszak
umierający, a jej serce biło dla kogo innego, ale zaliczała
się do kobiet, o których marzy się w bezsenne noce.
  Ona jednak była zwykłą śmiertelniczką, czego nie da
się powiedzieć o Natanielu. Ian Morahan nie potrafiłby
wskazać nic konkretnego, co różniło tego mężczyznę od
zwykłych ludzi, ale intuicyjnie wyczuwał, że oto ma do
czynienia z czymś niezwykłym u żywej istoty.
  Była też Tova. Morahan westchnął. Ludzie nie po-
winni się rodzić tak beznadziejnie brzydcy. Tova wy-
glądała jak mała czarownica, wiedźma z rodzaju tych
najokropniejszych. Zachowywała się agresywnie i bez-
czelnie, ale Morahan potrafił ją zrozumieć. Atak jest
najlepszą formą obrony...
  A jednak wszystkie te niezwykłe istoty były jego
sprzymierzeńcami. Ci z przeciwników, których do tej
pory spotkał, wydawali się jeszcze straszniejsi.
  Ale czy naprawdę ich widział? Potwora w bloku?
Bestię, która wyłoniła się spod asfaltu na szosie?
  Najbardziej skłonny był wierzyć, że dręczą go halucy-
nacje. Postaci z koszmaru, nie dające mu spokoju u schył-
ku życia.

  Tova zwinęła się w kłębek w swoim kącie na tylnym
siedzeniu samochodu. Nie mogła odegnać smutku. Ko-
chana stara Benedikte nie żyje? Nie chciała w to uwierzyć,
Benedikte była wszak z nimi od zawsze. Tova miała
wrażenie, że prababcia rozpoczęła swe istnienie w mo-
mencie narodzin świata. Pozostali członkowie rodu,
którzy padli ofiarą gniewu Tengela Złego, Hanna, Chris-
tel i Abel Gard, nie byli jej tak bliscy, choć łzy wylewała
także z żalu nad nimi.
  Straszne jednak było to, co się stało z Ellen! Biedni
rodzice! I przede wszystkim Nataniel!
  Wiedziała już, że Nataniel i Gabriel znaleźli się w szpi-
talu, ale życiu żadnego z nich nie zagraża niebezpieczeń-
stwo. Opowiedzieli jej o tym Rune i Halkatla.
  Myśli Tovy powędrowały nieco innym torem, skupiła
się na trzech mężczyznach przebywających tuż przy niej,
Runem, Marcu i Morahanie.
  Wszyscy trzej wydawali się tacy samotni, każdy na swój
sposób. Umierający Morahan znalazł się tak daleko od
ojczyzny, a i w podróż ku śmierci każdy człowiek udaje się
sam. Nie można zabrać w nią towarzysza.
  Rune był czymś zupełnie wyjątkowym na tym świecie.
Jedyny w swoim rodzaju. Inne bowiem alrauny były
niedużymi roślinkami, mogącymi, owszem, posiadać wła-
ściwości magiczne, ale nic z jego siły i ludzkich cech.
A człowiekiem także nie można go nazwać.
  Marco także był obcym przybyszem na ziemi. Kogo
miał sig trzymać?
  Ach, Tova tak bardzo chciała coś dla nich znaczyć, stać się
kimś ważnym, móc się nimi zająć! Musi coś dla nich zrobić!
  Ale żaden z nich jej nie chciał...


  Nikt nie wiedział, gdzie błądzą myśli Marca. Z jego
twarzy nic nie dawało się wyczytać. Otwarte oczy lśniły
w mroku, ale on sam stał nieruchomo. Wzrok utkwił
gdzieś w nieznanej dali.
  Tova otworzyła drzwiczki samochodu.
  - Dokąd się wybierasz? - cicho spytał Marco.
  - Na zewnątrz. Nie mogę zasnąć i pomyślałam sobie,
że porozmawiam trochę z Halkatlą albo z Runem. A może
z obojgiem.
  - Tylko nie odchodź daleko! Jako twój opiekun
jestem za ciebie odpowiedzialny.
  - Nie bój się, nie zwietrzą mnie żadne ciemne typy.
Ale dziękuję za troskliwość.
  Drzewa otaczające leśny parking lekko szeleściły.
Nastały najciemniejsze godziny nocy, ale widoczność była
dobra, choć zamazały się kontury.
  Halkatla zaszła ją od tyłu.
  - Witaj, ma bliźniacza duszo, wyszłaś rozprostować
kości?
  - Tak - zaśmiała się zaskoczona Tova. - Gdzie jest
Rune?
  - O, właśnie się z nim rozstałam, poszedł sobie,
nieco zakłopotany moimi subtelnymi propozycjami.
Chciałam się dowiedzieć, czy został stworzony tak
jak inni mężczyźni, ale za nic nie chciał mnie do
siebie dopuścić. Podejrzewam, że nie jest taki jak
wszyscy.
  - Uprzedziłaś mnie, Halkatlo! Mnie także przyszło to
do głowy, ale nie odważyłam się nawet sama przed sobą
do tego przyznać.
  Rozweselona Halkatla przyjrzała się jej badawczo. Jak
dobrze obie się rozumiały!
  - Chcesz znaczyć coś dla jakiegoś mężczyzny i wybie-
rasz sobie takiego, który ma najmniejsze szanse u innych,
ponieważ liczysz, że z radością cię przyjmie. Ja ze swej
strony pragnę odbić sobie to, czego nie dane mi było
zaznać w moim prawdziwym życiu.
  - Właśnie z Runem?
  - Ze wszystkimi - ciągnęła Halkatla wesoło. - Mam
zamiar urządzać orgie i uwodzić tysiące mężczyzn!
  - Ależ nie możesz. tak robić! Jesteś przecież...
  - Nie wiesz, co potrafię.
  Tova z niepokojem pomyślała o Marcu, który był
przecież "jej".
  Pocieszała się tylko, że prawdopodobnie ani Halkatla,
ani ona sama nie miały u niego żadnych szans.
  - Nigdy tego nie przeżyłam - westchnęła Halkatla.
  - Czego? - spytała Tova z roztargnieniem.
  - Nigdy nie czułam w sobie mężczyzny. A ty?
  - Ja też nie - niechętnie musiała przyznać Tova.
- I pewnie też nigdy do tego nie dojdzie. Poza tym zależy
mi tylko na jednym.
  - Na Marcu? Myślisz, że nie mam oczu? Zapomnij o nim!
  - Gdybym tylko była ładna!
  - Głupstwa! Co wygląd ma z tym wspólnego?
  - Bardzo wiele! Ale zrozumieć to może tylko ktoś, kto
poczuł, jak bardzo bolą porażki u kolejnych chłopców.
A jeśli powiesz: "To się nie liczy", to cię uderzę! Nigdy nie
przyjaźniłam się z żadnym chłopcem dostatecznie długo,
by mógł poznać zalety mego wnętrza, jakiekolwiek by one
były. Nikt poza Natanielem, a on ma przecież Ellen. Poza
tym nie chciałabym Nataniela. Między nami nie istnieją
żadne napięcia erotyczne.
  Halkatla z wielką uwagą przysłuchiwała się zwierze-
niom Tovy. Chłonęła wszystko, co tylko mogła usłyszeć
na ten nadzwyczaj interesujący temat, jakim jawiła się jej
erotyka. Na fascynującej twarzy młodej czarownicy uka-
zał się wyraz zdecydowania.
  Tova niemal się wystraszyła.
  - Halkatlo, muszę cię przestrzec. Pamiętasz, co o tobie
mówiono? Że Tengelowi Złemu szczególnie zależy na
zniszczeniu ciebie, ponieważ przeszłaś na naszą stronę,
jesteś zdrajczynią. Byłaś jedną z tych, które oszczędzał na
ostateczną bitwę, czekałaś przez sześćset lat. I tuż przed
decydującym starciem zmieniłaś zdanie.
  - Owszem, dzięki tobie. Podejrzewam, że i ciebie za to
nie kocha.
  - To prawda, głowę dam, że nie pała do mnie
sympatią! Powinnyśmy może być ostrożniejsze.
  Ukradkiem zerkały dokoła, noc jednak wydawała się
spokojna.
  - Och, gdyby tylko wolno mi było zostać w tym życiu
- szepnęła Halkatla.
  Ze stojącego nieco dalej samochodu wysiadł Marco.
Podszedł do dziewcząt, Halkatla popatrzyła na niego
odrobinę wylękniona i nieśmiało zapytała:
  - Teraz, kiedy ty z powrotem przejąłeś opiekę nad
Tovą, ja może nie jestem już potrzebna?
  W każdej sylabie dało się wyczuć jej strach.
  Marco jednak odrzekł spokojnie:
  - Pamiętasz, co postanowiono w związku z twoją
osobą? W jakimś momencie naszej wyprawy do Doliny
Ludzi Lodu wystawiono cię na próbę. Chcieliśmy spraw-
dzić, czy możemy ci zaufać. Przeszłaś ją pomyślnie. Ale
muszę przyznać, że miło nam w twoim towarzystwie. Jeśli
więc masz ochotę, możesz kontynuować tę niebezpieczną
podróż razem z nami.
  Halkatla pisnęła uszczęśliwiona i bliska była rzucenia
się Marcowi na szyję. Nawet ona jednak rozumiała, że tak
nie wypada.
  Tova także się ucieszyła i dziewczęta mogły się ściskać
do woli.
  - Mareo, chciałabym porozmawiać z tobą w cztery
oczy - poprosiła nieśmiało Tova.
  - No, no - pogroziła jej Halkatla. - Nie próbuj tylko
go uwodzić!
  Ale Marco nie zareagował na jej żarty.
  - Idź do samochodu, Halkatla - powiedział. - Posiedź
przy Morahanie, on wymaga stałej opieki.
  Tova nie mogła się powstrzymać, żeby nie dorzucić:
  - Ale jego nie uwodź!
  - Czy wy, dziewczyny, nie potrafcie mówić o niczym
innym? - westehnął Marco.
  - Ależ oczywiście - Tova już miała gotową odpowiedź.
- Możemy porozmawiać o tym, że podjęliśmy się śmiertel-
nie niebezpiecznego przedsięwzięcia i nie ma najmniej-
szych szans, aby się nam powiodło, że upłynęła zaledwie
doba, a już wielu naszych krewnych i sprzymierzeńców
nie żyje, że...
  - Dobrze, już dobrze, poddaję się - uśmiechnął się
Marco.
  Halkatla pomachała do nich wesoło i wrcieiła do
samochodu.
  Marco i Tova usiedli na zniszezonych parkingowych
ławkach. Marco oparł łokcie na stole z grubych desek.
  - Gdzie jest Rune?
  - Halkatla najpewniej go odstraszyła, zachowywała
się widać zbyt natarczywie.
  Marco stłumił westchnienie i spytał:
  - O czym chciałaś ze mną rozmawiać?
  Tova próbując zapomnieć o fatalnym działaniu, jakie
wywierała na nią bliskość Marca, powiedziała:
  - Właśnie o Morahanie... - Starała się, aby jej głos
brzmiał jak najbardziej przekonująco. - Marco... Ty
uzdrowiłeś śmiertelnie chorą Marit z Głodziska i tchnąłeś
życie w Runego...
  - To ostatnie nie było moją zasługą - przerwał jej
Marco. - To dzieło specjalnie wybranych czarnych anio-
łów.
  - No dobrze, ale Marit z Głodziska? Czy Morahanowi
także nie mógłbyś pomóc?
  - Chciałabyś tego? - spytał, badawczo się w nią wpa-
trując.
  - Oczywiście! Zasługuje na coś lepszego niż śmierć
w tak młodym wieku.
  - Rzeczywiście jest sympatyczny. Ale nie wydaje mi
się, abym mógł to zrobić, Tovo. Jak wiesz, jestem teraz
bardziej człowiekiem niż czarnym aniołem.
  - Ale czy nie możesz spróbować?
  - I dać mu złudne nadzieje? W dodatku to ogromnie
żmudny proces, nawet dla mnie.
  - Zwłaszeza dla ciebie, podejrzewam.
  - Tak, a kiedy nie jestem w pełni sił... Ale możemy
spróbować później, wtedy znów będę sobą.
  - Jeśli w ogóle będzie jakieś później. I dobrze wiesz,
że Morahan nie może czekać.
  - Owszem, wiem. Ale w tej chwili nie śmiem porywać
się na taki eksperyment. Odwrócenie procesu umierania,
który posunął się aż tak daleko, przekracza teraz moje
możliwości. Ale, Tovo, nie wolno ci wątpić, że uda nam
się wypełnić nasze trudne zadanie! Brak wiary w siebie
oznacza, że straciło się już więcej niż połowę szans na
powodzenie.
  - O, do diabła, mam więcej niż tysiąc powodów, żeby
zniszezyć tego przeklętego potwora!
  - Musisz tak bez pamięci przeklinać, Tovo?
  - Tak, do kroćset, to umacnia motywację! No, spró-
buję z tego zrezygnować, obiecuję... chyba.
  Przez chwilę milczeli, przysłuchując się dźwiękom
nocy: stłumionym głosom ptaków, szemraniu wiosen-
nych potoków spływających z gór, warkotowi przejeż-
dżającego w oddali samochodu...
  Tova wpatrywała się w fascynującą twarz Marca.
Półmrok sprawiał, że jej rysy zniknęły w cieniu, widziała
tylko kontury i profil. To jednak, co mogła dostrzec, było
bezgranicznie urodziwe.
  - Uczyń mnie piękną, Marco - poprosiła żałosnym
głosem.
  Marco, zatopiony w swoich myślach, zdumiony od-
wrócił się na dźwięk jej słów.
  - Na cóż miałbym to robić? Chcemy cię taką, jaką
jesteś.
  - To najbardziej egoistyczna odpowiedź, jaką słysza-
łam w życiu. Dlaczego tego chcecie? Bo już umieściliście
mnie w odpowiedniej przegródce? Pokorna Tova, która
odpowiada wdzięcznością każdemu, kto zaszczyci ją
odrobiną uwagi? No tak, to z pewnością wygodne.
  Łagodny uśmiech zmienił jego twarz.
  - Nigdy nie traktowałem cię w ten sposób, Tovo.
  - Czy mam to przyjąć jako komplement, czy jako
obelgę? - odparła mroczna, patrząc na niego z ukosa.
- Mam w życiu jedno jedyne marzenie, Marco, a mianowi-
cie wyglądać pociągająco.
  - Ależ moja droga, czy jeszcze się nie zorientowałaś,
że być piękną a być pociągającą to dwie zupełnie różne
sprawy? Gabriel już to zrozumiał, pomimo iż jest taki
młody. A ty uczepiłaś się jakiegoś śmiesznego ideału
piękności, z którym nie potrafiłabyś się zżyć, nawet jeśliby
ci go ofiarowano.
  - Ale pomyśl tylko, ile czasu się zyskuje, kiedy się dobrze
wygląda! Czy wiesz, jakie to uczucie, gdy się stoi w grupie
dziewcząt, które chcą się dostać do lokalu, a bramkarze
dostrzegają tylko te ładne? Po wygłoszeniu kilku głupich
uwag od razu je wpuszczają, a ty sterczysz na szarym końcu
i widzisz, jak uśmiech na twarzy strażnika zmienia się w złość,
a potem zostajesz wepchnięty do środka? Masz przy tym
wrażenie, że robią tak tylko dlatego, że chcą się ciebie pozbyć.
  - Chcesz powiedzieć, że tęsknisz za głupimi uwagami,
wypowiadanymi przez nieznajomych?
  Tova westchnęła z rezygnacją.
  - Marco, tylko nie praw mi kazań! Znam całą tę lekcję
na pamięć! Kiedy ktoś mnie już pozna, polubi mnie ze
względu na mnie samą, a nie za to, jak wyglądam, i tak
dalej. Kładziono mi już do głowy podobne teorie, ale one
wcale nie pomnożyły moich zalet, przeciwnie, stałam się
od nich jeszcze bardziej agresywna...
  - Nie krzycz - ostrzegł, zasłaniając jej usta dłonią.
- Pobudzisz naszych przyjaciół i ściągniesz na nas uwagę
innych.
  - Nic mnie to nie obchodzi - wysyczała, ale zdołała się
uspokoić i Marco ją puścił.
  - Droga Tovo, nawet gdybym chciał pomóc ci zmie-
nić twój wygląd, podejrzewam, że i tak bym tego nie
potrafił. Wiesz, że nie jestem Bogiem.
  Posłała mu spojrzenie mówiące, że akurat w tej kwestii
ma swoje zdanie. Potem rzekła lekko i obojętnie:
  - Pójdę zastąpić Halkatlę, zanim całkiem zawróci
w głowie biednemu Morahanowi. Marco, ona jest niebez-
pieczna! Co się stanie, jeśli naprawdę postanowi zwabić
jakiegoś mężczyznę do łóżka?
  - Nie przeszkadzaj jej w tym - uśmiechnął się Marco.
- Za sprawą dziedzictwa po Tengelu Złym miała bardzo
ciężkie życie. Nie, o Halkatlę wcale się nie martwię.
  - Ja też nie, ale ci biedni mężczyźni...
  - Ona wie, gdzie są jej granice. Ale dobrze będzie, jeśli
wrócisz do samochodu. Potrzebujesz snu.
  - Phi! Idziesz ze mną?
  - Nie, zostanę tutaj. Chcę porozmawiać z Runem
o programie na jutrzejszy dzień. Jak już wspomniałem,
mam pewien plan...
  Rozstali się, Tova patrzyła na odchodzącego Marca.
Jego smukła postać rysowała się na tle nocnego nieba.
Z ust dziewczyny wydarł się szloch, suchy szloch bez-
nadziejnej tęsknoty.






        ROZDZIAŁ III


  Cudownie było wślizgnąć się do samochodu i schronić
przed nocnym chłodem. Halkatla chętnie wyszła, bo, jak
szepnęła Tovie, kiedy zamieniały się na miejsca: "Nie kopie
się leżącego". Tova ze zrozumieniem pokiwała głową.
  Morahan leżał na tylnym siedzeniu, Tova miała więc
dla siebie cały przód.
  Zdołała już mniej więcej wygodnie się umościć, kiedy
usłyszała jego głos:
  - Kim ona właściwie jest? Chodzi mi o Halkatlę.
  Tova drgnęła i z powrotem usiadła.
  - Myślałam, że śpisz - powiedziała z wyrzutem.
- Halkatla to moja bliźniacza dusza.
  - To nie jest odpowiedź.
  - Dlaczego chcesz to wiedzieć?
  Morahan także usiadł.
  - Bo ona... jest taka jakby ulotna. Jakby nie miało się
do czynienia z ludzką istotą. Zresztą to nie tylko jej
dotyczy - zakończył cicho.
  - Wiesz przecież, że nasza rodzina nie jest zwyczajna,
prawda?
  - O, tak, tyle już zrozumiałem.
  - Niech więc ci to wystarczy!
  - Uważasz, że tak będzie sprawiedliwie? Jestem wszak
waszym towarzyszem podróży.
  Tova postanowiła wykorzystać szansę na zmianę tematu.
  - Nie powinieneś był z nami jechać, tylko spokojnie
i bezpiecznie wsiąść do pociągu.
  Potrząsnął głową o ciemnych kręconych włosach.
W głosie pojawił się smutek.
  - W ten sposób o wiele więcej udało mi się zobaczyć.
Nie tylko nadzwyczaj piękne krajobrazy...
  - Pewnie przypomniały ci zielone wzgórza Irlandii?
  - Nigdy nie widziałem zielonych wzgórz Erinu, tylko
sadze Dublinu. Zrozum, jak wiele dla mnie znaczy fakt, że
mogę być z wami, oderwać się od swoich myśli. I rzeczy-
wiście, muszę przyznać, że zupełnie się od nich oderwałem
- dodał cierpko.
  - To jasne - zaśmiała się Tova.
  Usiadła zwrócona w jego stronę. Ciasnota wewnątrż
samochodu sprzyjała intymności. Tovie się to podobało.
Jakby się sobie zwierzali w całkiem szczególny sposób,
a w dodatku ciemność ukryła jej brzydotę, orla sama stała
się tylko głosem. Było to niezwykle przyjemne uczucie.
  - Opowiedz mi, co wiesz o Sandnessjoen - poprosił
Morahan.
  - Nie wiem o tym nic. Na ten temat jestem skandalicz-
nie nieoświecona.
  - Nie odpowiedziałaś na moje pytanie. Dotyczące
Halkatli. I Marca, Runego i was wszystkich, całego
waszego rodu.
  - To długa, zawiła historia - oświadczyła niechętnie.
- Poza tym złożyliśmy obietnicę, że cała ta przerażająca
walka ze strasznymi mocami będzie skrywana przed
zwyczajnymi ludźmi. Najlepiej się stanie, jeśli pozostaną
nieświadomi.
  - Ale potwora w bloku nie mogli nie zauważyć.
Równie dobrze możesz więc...
  Słowa przerwał mu straszny kaszel. Tova, słysząc
rzężenie, przeraziła się nie na żarty. Przecież on umiera!
Och, nie, nie chcę tego!
  Tova nie przywykła do zajmowania się innymi. Jej
zdaniem świadczyło to o przesłodzonym sentymentaliz-
mie. Nieświadoma jednak tego, co robi, wyszła z samo-
chodu i przesiadła się do Morahana na tylne siedzenie.
W ten sposób w środku nie zrobiło się ani trochę luźniej,
ale wcale się nad tym nie zastanawiała, tuliła go do siebie,
podczas gdy jego ciałem wstrząsały bolesne ataki kaszlu.
  Cholera, powtarzała w duchu. Cholera, cholera!
  Ale sama nie wiedziała, kogo czy co przeklina.
  Wreszcie Morahan mógł odetchnąć spokojniej. W pół-
mroku widziała jego rozpalone, udręczone oczy i ku
swemu szczeremu zdumieniu poczuła jego rękę głaszczącą
ją po szczeciniastych, pod każdym względem brzydkich
włosach.
  - Jesteś wspaniałą dziewczyną, Tovo - szepnął z wysi-
łkiem.
  Ogarnęło ją wzburzenie. Wierna swoim zwyczajom już
miała cisnąć mu w twarz jedną ze swych diabelsko
złośliwych replik, ale powstrzymała się. Morahan nie
zasługiwał na przykrości. Posiedziała więc przy nim
jeszcze chwilę i powiedziała opryskliwym tonem:
  - Może byśmy wreszcie trochę pospali.
  Ale słowa Irlandczyka na zawsze wryły się w jej
pamięć.


  Wśród powiewów nocnego wiatru spotkali się Marco,
Halkatla i Rune, trójka mogąca obyć się bez snu. No,
może Marco teraz, kiedy był człowiekiem, bardziej tego
potrzebował. Rune i Halkatla nie byli uzależnieni od
takich wygód.
  - Gdzie chodziłeś, Rune? - spytał Marco.
  - Właśnie, ja także się nad tym zastanawiam - wtrąciła
się Halkatla. - Wszędzie cię szukałam.
  - Nasłuchiwałem - wyjaśnił Rune, uśmiechając się
krzywo.
  Zrozumieli, co ma na myśli. Wszyscy troje obdarzeni
byli zdolnością przejmowania sygnałów zarówno od
swych sprzymierzeńców, jak i wrogów.
  - I to, co usłyszałem, zawiodło mnie dalej w dolinę.
Nasi przyjaciele nas ostrzegają. Wróg przygotowuje
wielki plan.
  - Opowiesz nam o tym?
  - Ponieważ ty, Marco, potrafisz częściowo ukryć się
przed Tengelem Złym, niewiele wiedzą o motocyklu.
Nigdy o nim nie wspomnieli. Mają zamiar zaatakować
samochód i tym razem postanowili zastosować silniejsze
środki niż petardy drobnyeh gangsterów.
  Marco zamyślił się na chwilę.
  - Od jakiegoś czasu mam już ułożony plan. Przyszło
mi do głowy mniej więcej to samo co tobie, Rune...
  Uśmiechnęli się do siebie. Niezwykła była ich zdolność
porozumiewania się bez słów. Ale i Halkatli niczego nie
brakowało, ona także przejmowała ich sygnały.
  - Rozumiem - powiedziała. - Nie warto chyba mówić
głośno, ale myślimy o tym samym. Z pewnością obronimy
tyły.
  Rune i Marco pokiwali głowami.
  - Pozwólmy im jeszcze pospać - rzekł Marco.
  - Nie ma na to czasu - zaoponował Rune. - Wróg
nadciąga. I, niestety, potrzebna nam twoja pomoc, Marco.
  - Tovie dodaliśmy już porcję wytrzymałości i siły
w napoju, który wypiła w Górze Demonów - przypo-
mniał im Marco. - Ale Morahan jest całkiem nieodporny.
  - Możemy mu co nieco dać - stwierdziła Halkatla.
- Przynajmniej tyle, aby zdołał dotrzeć do ludzi.
  - Do Dombas - pokiwał głową Marco. - Mają tam
pewnie lekarza. Chodźcie, nie mamy czasu do stracenia!
  Poszli do samochodu.
  - Teraz? - zdumiała się Tova, usłyszawszy wiadomość.
  - Natychmiast! Jeśli, rzecz jasna, potrafisz prowadzić
motocykl.
  - Tego ciężkiego potwora? Oszalałeś, nie radzę sobie
nawet z motorowerem!
  I wtedy Morahan jeszcze raz zdołał ich zaskoczyć:
  - Ja mogę jechać motocyklem, jeśli Tova nie będzie
się bała usiąść z tyłu.
  - Ale ty przecież musisz iść do lekarza, Morahan!
- sprzeciwił się Rune. - Podczas tej jazdy śmierć będzie
deptała ci po piętach.
  - I co z tego?
  No tak, na to nie mieli żadnej odpowiedzi.
  - Niech dobre moce nad tobą czuwają - ciepło po-
wiedziała Halkatla. - A więc jedźcie już, my postaramy się
zatrzymać ich przy samochodzie. Ruszymy im na spot-
kanie, na południe.
  - I co będzie z wami? - spytał Morahan.
  Roześmieli się serdecznie.
  - Na pewno jakoś sobie poradzimy!
  - Butelki... - zaczęła Tova. - Ty masz dwie, prawda,
Marco? A Nataniela...? No tak, pewnie ma ją przy sobie.
  - Strzeż swojej niczym oka w głowie, Tovo, a my
zajmiemy się pozostałymi - uśmiechnął się do niej Marco.
- Wiesz, że w tobie teraz cała nadzieja. Musisz tam dotrzeć
pierwsza!
  Westchnęła drżąco i powiedziała:
  - T-tak, w-wiem o tym.
  Marco delikatnie ucałował ją w policzek. Tova spłonę-
ła rumieńcem i rozgniewana zawołała z płaczem:
  - Nie wolno wam tak robić! Ani tobie, ani Morahano-
wi, nie możecie...
  Reszta zdania zamieniła się w niezrozumiałe dźwięki.
  Tova rzuciła się do motocykla.
  - Jedźmy, do cholery!
  Marco poszedł za nią.
  - To nie było przyjemne pożegnanie. Mogłabyś przy-
najmniej powiedzieć "do widzenia" innym.
  - Oczywiście, przepraszam - mruknęła Tova, żałując
swego wybuchu. - Uważaj na siebie, Halkatlo! I ty także,
Rune! Jesteście moimi przyjaciółmi i tak cholernie was
lubię. Niech Bóg się nad wami zmiłuje, jeśli będę musiała
was stracić!
  Uśmiechnęli się do niej mówiąc, że i im bardzo na niej
zależy, a potem po kolei podchodzili do Morahana
i dłońmi przesuwali po jego zewnętrznym niewidzialnym
ciele, tak zwanej aurze, dając mu tym samym pewną
ochronę, nie tak silną, jak miała Tova, ale na jakiś czas
wystarczającą.
  Tova nieco zakłopotana odwróciła się ze swego miejs-
ca za Morahanem i popatrzyła na stojących w mroku nocy.
Halkatla, zostaw moich chłopców, chciała jeszcze szep-
nąć, ale tylko pomachała na pożegnanie.
  Silnik maszyny ryknął i wyjechali na szosę prowadzącą
na północ.


  Dombas minęli nocą, ale mimo wszystko udało im się
kupić benzynę, zabezpieczyli się więc odpowiednio na
długą przeprawę przez góry.
  Droga wiodła ich ku Dovre, wkrótce potem mieli już
przed sobą bagniska Fokstua. Wielkie połacie ziemi ciągle
przykrywał szarawy śnieg.
  Dovre, pomyślała Tova ze smutkiem. Góry Dovre...
Tak wielkie znaczenie miało to pasmo dla Ludzi Lodu!
  Tędy właśnie kilkaset lat temu Charlotta Meiden
jechała na południe wraz z Tengelem, Silje i dziećmi: Sol,
Dagiem i Liv! Pragnęła ofiarować im dom w podzięce za
to, że zajęli się Dagiem.
  Tamta podróż musiała przebiegać całkiem inaczej niż
jazda szybkim, hałaśliwym motocyklem. Jakąż męką
zapewne było przedzieranie się przez bezdroża na koniu
lub piechotą! Zmierzali wówczas ku nowemu, nieznane-
mu życiu, zostawiając za sobą dotychczasowe, paląc
wszystkie mosty. Zrobiła tak również Charlotta Meiden.
  Tędy pędził na północ, ku Dolinie Ludzi Lodu,
Kolgrim, gnany żądzą zdobycia skarbu i wątpliwej
wartości pochwały Tengela Złego. Za nim przyjechali
Tarjei i Kaleb ze swymi ludźmi.
  Kolgrim nigdy nie wrócił. Powrotna podróż Tarjeia
była konduktem żałobnym. Wrócił do domu na marach.
  Gdzieś tu, w górach, Ulvhedina - który także wy-
prawił się na poszukiwanie Doliny - i jego konia przy-
sypał śnieg. Czy mogło to być przy tym zboczu? Czy też
zdołał dotrzeć dalej?
  Ulvhedin wtedy zawrócił. Dzikie dziecko natury po-
gnała z powrotem tęsknota za Elisą.
  Ale wiele lat później Ulvhedin i Ingrid znów mknęli
przez Dovre, tocząc między sobą walkę o skarb. Wraz ze
spokojnym Danem pragnęli odnaleźć mandragorę, którą
Kolgrim zabrał do Doliny Ludzi Lodu. Wszyscy troje
szczęśliwie powrócili do domu, dzięki Bogu z alrauną.
Tova wiedziała, jak bardzo wdzięczny był im za to Rune.
  Potem upłynęło wiele lat. Następna wyprawa nie
zakończyła się tak szczęśliwie...
  Heike i Tula. Samotni, rozgoryczeni po utracie swych
najbliższych, wyruszyli, by zniszczyć Tengela Złego. Za
nimi ciągnęli na ratunek Viljar i Belinda.
  W tej podróży dopełnił się los Heikego. A Tula wróciła
do domu tylko po to, by zniknąć w Górze Demonów,
dopiero niedawno się o tym dowiedzieli.
  A teraz nadeszła ich kolej. Tova, Marco, Nataniel,
Ellen i Gabriel mieli przelecieć samolotem nad górami
albo w szaleńczym pędzie przejechać nowoczesnymi
drogami, by raz na zawsze uwolnić Dolinę od jej
przekleństwa.
  Co z tego wyszło? Stracili Ellen. Gabriel i Nataniel
ranni leżeli w szpitalu. Marco miał podjąć walkę z prze-
śladowcami, z gromadą złych mocy wybranych przez
Tengela Złego.
  A Tova siedziała na niczym nie osłoniętym motocyklu
za śmiertelnie chorym człowiekiem, nie mającym nic
wspólnego z Ludźmi Lodu. Cała odpowiedzialność spo-
czywała tylko na niej. Spontanicznie uściskała Morahana.
  - Bardziej pomogłeś nam niż my tobie! - zawołała pod
wiatr.
  - Dziękuję ci za te słowa! - odkrzyknął. - Ale nie
wiesz, ile wy dla mnie...
  Wołanie na chłodnym nocnym wietrze okazało się dla
jego płuc zbyt wielkim wysiłkiem. Ciałem wstrząsnął
nowy atak kaszlu i przerażona Tova zorientowała się, że
motocykl, nad którym Irlandczyk przestał panować,
zjeżdża raz na jedną, raz na drugą stronę.
  Boże, on przecież mdleje, pomyślała.
  - Stop, Morahan, stop!
  Dotarły do niego słowa dziewczyny, półprzytomny
podjął rozpaczliwą próbę zahamowania pojazdu. Dzięki
temu uniknęli totalnej katastrofy, ale nic nie mogło już
uchronić ich przed zjechaniem w moczary. Tova mocno
trzymała się Morahana, ale on stracił świadomość i mocno
uderzyli w pokrytą śniegiem kępę trawy. Motocykl
wywinął kozła w powietrzu i wyrzuciło ich w przód. Tova
potrafiła się osłonić przy upadku i wyszła z tej kraksy cało,
choć śnieg nie był tak głęboki, jakby sobie tego życzyła.
Bała się jednak o Morahana. I on także wylądował dość
miękko, ale leżał bez ruchu. Z kącika ust sączyła mu się
strużka krwi, ale równie dobrze mogła pochodzić z jego
zniszczonych płuc, jak od uderzenia przy upadku.
  - Wszystko jest jak zauroczone - syknęła Tova przez
zęby. - Cokolwiek byśmy zrobili, i tak idzie na marne.
  Rozejrzała się dokoła. Krótka wiosenna noc dawno już
przybladła, wokół płaskowyżu, na którym się znajdowali,
wznosiły się milczące sylwetki gór.
  Nie opodal na zboczu leżało kilka letnich zagród
i domków letniskowych. Tova wiedziała, że ludzie w maju
rzadko przyjeżdżają w góry.
  Musi umieścić Morahana pod dachem. Tam byliby
także lepiej zabezpieczeni na wypadek napaści, gdyby ich
przeciwnikom udało się odkryć plan. W każdym razie na
moczarach nie mogli zostać. Nie śmiała sprawdzać,
w jakim stanie jest motocykl, i tak zresztą nie umiałaby
tego ocenić.
  Najbliższy domek stał w odległości, która jej samej nie
przerażała, ale jak przeciągnąć tam Morahana? A jeśli on
już nie żyje?
  Ta myśl przeraziła ją z dwóch powodów. Po pierwsze,
nie chciała znaleźć się kompletnie sama w środku gór, a po
drugie, po prostu nie chciała, by umierał. Jeszcze nie teraz.
  Doszła do wniosku, żc nie życzy sobie, by Morahan
w ogóle kiedykolwiek umarł.
  Był takim dobrym człowiekiem. Prostym i niewy-
kształconym, ale co z tego? Na świecie i tak jest za mało
sympatycznych ludzi, tak niewielu, do których można się
pczywiązać. Jej zdaniem Morahan był potrzebny światu.
  Niezdarnie ujęła go pod pachy, by go podźwignąć, ale
podczas upadku nadwerężyła nadgarstki i teraz nie chciały
jej pomóc. Poza tym właściwie i tak nie miała możliwości,
by go gdziekolwiek przenieść, z jej strony było to tylko
pobożnym życzeniem.
  Swoim zwyczajem dała ujście złości w bardzo nie-
chrześcijański sposób:
  - Do diabła, do diabła, do diabła!
  Po minucie odważyła się wreszcie sprawdzić, czy
Morahan żyje. Gdy obawiamy się odpowiedzi, najczęściej
rezygnujemy z pytania.
  Ciało pod skórzaną kurtką miał ciepłe. Tova ostrożnie
przesunęła ręką po klatce piersiowej mężczyzny. Nie był
to z pewnością tradycyjny sposób wyczuwania pulsu, ale
Tova zawsze chadzała własnymi ścieżkami.
  Owszem, serce jeszcze biło. Ale z jakim ogromnym
wysiłkiem oddychał! Płuca pracowały niby miech kowalski.
  Nagle zrozumiała, że nie ma żadnego racjonalnego
powodu, by dalej tak siedzieć i trzymać mu rękę pod
koszulą. Ale to było takie cudowne poczuć blisko inną
ludzką istotę, a jeszcze w dodatku mężczyznę!
  Jakże często historia Ludzi Lodu się powtarza, pomyś-
lała sobie. Villemo także znalazła się kiedyś w zasypanych
śniegiem górach razem z umierającym mężczyzną, choć jej
sytuacja była, rzecz jasna, o wiele bardziej dramatyczna.
Zawieja. Wojna. I tamten człowiek rzeczywiście umarł.
  Morahan natomiast nie żegnał się jeszcze z życiem,
udręczony wciągnął głęboki oddech i lekko się poruśzył.
  - Leż spokojnie! - nakazała Tova. - Sprawdź naj-
pierw, czy nigdzie cię nie boli! Na przykład w karku albo
kręgosłupie.
  - Nie... Nie, chyba nie. Nie rozumiem, jak mogłem...
  - To była moja wina - przerwała mu Tova. - Nie
powinnam tak do ciebie wołać. Ale musimy dotrzeć do
tamtego domu. Myślisz, że dasz radę?
  Morahan z początku nalegał, by jechali dalej, ale ani
jego stan, ani stan motocykla na to nie pozwalał. Zgodził
się więc na postój i podtrzymywany przez Tovę dotarł do
domku. Po wielu trudnych próbach udało im się wejść do
środka tak ostrożnie, jak to tylko możliwe. Powszechnie
wszak przyjęte jest, że w sytuacjach ostatecznych wolno
jest włamać się do domków w górach, byle tylko
przyzwoicie odnosić się do samej chaty i jej wyposażenia.
  Morahan na nic nie miał siły, opadł na łóżko i nie ruszał
się, kiedy Tova rozpalała ogień w kominku.
  Kiedy ciepło zaczęło rozchodzić się po pokoju, po-
prosił słabym głosem:
  - Chodź do mnie i usiądź, Tova! Porozmawiajmy
chwilę.
  Usłuchała, nieco onieśmielona, nie przywykła bowiem,
by ktokolwiek chciał mieć ją tak blisko.
  - Nie, nie w samych nogach, głuptasie - uśmiechnął
się z wysiłkiem. - Siądź tak, bym mógł cię widzieć,
i opowiedz mi, co to za szaleńcza historia, w którą
zostałem wciągnięty.
  - Dobrze, jeśli najpierw opowiesz mi o sobie.
  Morahan się zgodził i Tova nareszcie zrozumiała,
jak bogate i ciekawe miała życie. Jego bowiem było
smutną wędrówką pomiędzy fabryką, pubem i nędz-
nym wynajętym pokojem. Historie miłosne przeżył nie-
liczne i mało inspirujące, stwierdziła z pewnym zado-
woleniem.
  Z jego opowiadania łatwo wyczytała tęsknotę za
lepszym wykształceniem i innym środowiskiem, ale naj-
widoczniej nie było go stać na to, by coś zmienić.
  Dobry człowiek, który pozwolił, by życie przeciekało
mu przez palce. A teraz zbliżało się do końca...
  Oderwała się od tych myśli, słysząc, że teraz kolej na jej
opowieść. Morahan podtrzymywał bowiem, że ma prawo
dowiedzieć się, w czym bierze udział.
  - Może i masz rację - przyznała z westchnieniem.
- Ale to tak beznadziejnie trudno wyjaśnić. Baśń roz-
grywająca się na przestrzeni ośmiuset lat, jak ją streścić
w kilku słowach?
  - Baśń dla dorosłych? - spytał. - Chociaż to także
rzeczywistość.
  - Tak. Chyba można tak powiedzieć. Chodzi w niej
o odwieczną walkę dobra ze złem, Morahan...
  - Pamiętaj, że mam także imię! O ile dobrze zro-
zumiałem, wy stoicie po stronie dobra?
  - Oczywiśćie! Ja przyszłam na świat przypisana złu
ale moim krewnym udało się naprowadzić mnie na dobrą
drogę. I nie bój się, nigdy nie wrócę do obozu Tengela
Złego.
  - Słyszałem już parokrotnie, jak wspominaliście to
imię. Czy to główny wróg?
  - Tak, to potwór, którego widziałeś w bloku. Na
początku dwunastego wieku napił się wody ze Źródła Zła;
zyskując tym samym wieczne życie i władzę nad ludźmi.
On jest praprzodkiem Ludzi Lodu. Niestety!
  Morahan długo nic nie mówił, próbując cokolwiek
zrozumieć i zaakceptować.
  - Mów dalej - rzekł z wysiłkiem.
  - Wiele ode mnie wymagasz, Morahan... To znaczy
Ian. Ale i ja zażądam od ciebie tyle samo. Proszę, abyś mi
wierzył!
  - W każdym razie na pewno będę szczery.
  - To wystarczy.
  Tova usadowiła się wygodniej. Światło poranka zdecy-
dowanie już wygrało z nocą, ale wciąż jeszcze było zbyt
wcześnie, aby na drodze rozpoczął się jakikolwiek ruch.
Zastanawiała się, czy ktoś mógłby zauważyć motocykl,
miała jednak nadzieję, że nie. W okolicy, gdzie wypadli
z szosy, ziemia była nieprzyjemnie pofałdowana.
  W pokoju zapanowało teraz rozkoszne ciepło. Kiedy
Morahan leżał na plecach tak jak teraz, twarz wygładzała
mu się, młodniała. Zdaniem Tovy był przystojnym
mężczyzną. Dlatego właśnie odwróciła głowę.
  Wreszcie zaczęła niepewnie:
  - Dawno temu, w głębokim średniowieczu, niewielka
grupa ludzi z mongolskiego plemienia wędrowała na zachód
przez tundrę, wypędzona ze swych siedzib z powodu
uprawiania czarów. Wśród nich znalazł się także niesłychanie
zły chłopiec, prawdziwy pomiot szatana. Nosił imię
Tan-ghil, a to znaczy "Urodzony pod czarnym słońcem".
  - To pewnie był Tengel Zły?
  - Tak. Podczas tej wędrówki na zachód dotarł do
Źródeł Życia i udało mu się odszukać Źródło Zła. Można
do niego dotrzeć tylko wówczas, gdy nie ma się w sobie
nawet krztyny dobra.
  - I właśnie tam obiecano mu wieczne życie i władzę
nad ludzkością?
  - Tak. Dobrze, że się nie naśmiewasz, Ianie, inaczej
byłoby mi przykro.
  - Wcale się nie śmieję.
  - Tak więc Tengel Zły otrzymał to pod warunkiem, że
w każdym następnym pokoleniu jeden z jego potomków
będzie służyć złu. Ci dotknięci odznaczać się mieli
szczególnym wyglądem, między innymi po kociemu
żółtymi oczyma, mieli też być niespotykanie źli i znać się
na czarach.
  - I ty właśnie byłaś jedną z nich.
  - Tak.
  - Moje małe biedactwo! Ale coś mi podpowiada, że
Halkatla jest druga, która tak jak ty przeszła na stronę
przeciwnika?
  - To prawda - szybko przytaknęła Tova, nie chcąc
zagłębiać się w szczegóły dotyczące Halkatli. Prawdę
należało Morahanowi serwować małymi porcjami, inaczej
nie byłby w stanie jej przyjąć. "Moje małe biedactwo..."
Jak to pięknie zabrzmiało!
  - Potrafisz czarować?
  Czy on musi zadawać aż tyle kłopotliwych pytań?
  - Owszem, potrafię. Czy mogę dalej opowiadać? No
cóż, niedobitki Ludzi Lodu osiedliły się w górach Nor-
wegii, a ściślej mówiąc w Trondelag, tam gdzie teraz
jedziemy. A młodzieniaszek, Tengel Zły, wyrósł na
najstraszniejsze stworzenie na ziemi. Wobec swych współ-
czesnych postępował tak okrutnie, że brak mi sił, by ci
o tym mówić. Ale miał alraunę, wiesz, co to jest, prawda?
  Morahan kiwnął głową.
  - Tak, to korzeń mandragory.
  - Obdarzona była wystarczająco potężną mocą, by go
przekonać, że czasy są dla niego niedobre. Ale jego syn
i prawnuk oszukał go jeszcze bardziej. Postarał się, aby
Tengel Zły zapadł w sen, by obudzić się, gdy nastaną
bardziej odpowiednie czasy do przejęcia władzy nad
światem...
  - Poczekaj chwilę, trochę mi zamąciłaś w głowie.
Powiedziałaś: jego syn i prawnuk, a potem mówiłaś
"postarał się". Miałaś chyba na myśli "postarali"?
  - Nie, nie pomyliłam się. Chodziło mi o jedną i tę samą
osobę. Syn i prawnuk Tengela Złego nosił imię Targenor
i on właśnie miał go obudzić. Ale zaniechał tego.
  Morahan gestem poprosił, aby na chwilę przerwała.
Potrzebował czasu na ułożenie sobie wszystkiego w gło-
wie. Wreszcie powiedział:
  - Ale nie mógł przecież leżeć pogrążony we śnie...
Gdzie? I jak długo?
  - W grotach Postojny w Jugosławii. I całkiem nieda-
wno został obudzony przez flecistę w bloku. Ten idiota
odegrał jego sygnał i Tengel Zły się w niego wcielił.
  Morahan, jakby dając wyraz swemu niedowierzaniu,
głęboko wciągnął powietrze przez nos, ale był przecież
świadkiem, jak to się stało, nie wiedział więc, co myśleć.
  - Mów dalej - rzekł tylko. - Chciałbym dowiedzieć się
czegoś więcej o tobie, o tych, których dotknęło jego
przekleństwo.
  Tova podjęła z ociąganiem:
  - Dotknięci przekleństwem potomkowie Tengela
spłodzeni zostali z zimna i mroku. Przy ich kołysce nie
siedziała żadna dobra wróżka, skazano ich na życie poza
ludzką społecznością. Wyrzucona poza nawias gromada
wiedźm i czarowników... Ale w szesnastym wieku przy-
szedł na świat dotknięty przekleństwem potomek, który
spróbował obrócić zło w dobro, dlatego został nazwany
Tengelem Dobrym. My i cała ludzkość winni jesteśmy mu
wdzięczność, że losy świata jak dotąd nie potoczyły się ku
katastrofie. Nie, to brzmi całkiem nieprawdopodobnie,
nie mogę...
  - Ależ tak, mów, proszę, ja słucham!
  - To bardzo miło z twojej strony - roześmiała się
wymuszenie. - Później, w roku tysiąc siedemset czter-
dziestym drugim, dziewczynie z naszej rodziny o imieniu
Shira udało się dotrzeć do jasnej wody dobra, która może
znieść działanie ciemnej wody zła. Każdy z naszej piątki
miał ze sobą jej buteleczkę. Chodzi o to, abyśmy wy-
przedzili Tengela Złego, on bowiem nie odzyska pełni
mocy, dopóki znów nie napije się wody zła. O, wiele
mogłabym o nas opowiedzieć, ale na razie wystarczy.
Wiem dobrze, jak niewiarygodnie brzmi nasza rodzinna
saga.
  - Będę chciał usłyszeć kiedyś całą, jeśli zdążę... Och,
plotę głupstwa! Ale Halkatla nie jest do ciebie podobna.
  - Tak, ona jest o wiele ładniejsza.
  - Nie to miałem na myśli. Jest w niej coś osobliwego,
jakby obcego.
  Tova bez mrugnięcia okiem oznajmiła:
  - Halkatla żyła między rokiem tysiąc trzysta siedem-
dziesiątym a tysiąc trzysta dziewięćdziesiątym.
  Na moment zapadła cisza.
  - Żarty sobie ze mnie stroisz - powiedział Morahan
urażony.
  - Wcale nie żartuję.
  - A Marco? - zaatakował ją Morahan. - Jego także nie
mogę pojąć.
  - Marco jest w połowie czarnym aniołem.
  Twarz Morahana stężała.
  - A Rune? Ten najdziwniejszy ze wszystkich?
  - Rune to alrauna.
  - Alrauna?
  - Tak. Czarne anioły dały jej życie.
  - Ech - westchnął Morahan odwracając się do ściany.
  Tova walczyła z płaczem.
  - Uprzedzałam przecież, że nie będziesz mógł tego
pojąć! Dlaczego zmusiłeś mnie do mówienia?
  - Jest rciżnica między mówieniem a kłamaniem
w żywe oczy! Udawało mi się zachowywać przez te dni
równowagę tylko przez wmawianie sobie, że moja
choroba osiągnęła już stadium krytyczne i dręczą mnie
halucynacje. A ty twierdzisz, że to, co widzę, jest
prawdą!
  Wysiłek znów okazał się dla niego zbyt wielki. Strasz-
liwy kaszel wstrząsnął ciałem, jeszcze bardziej je wyczer-
pując.
  - Do diabła! - krzyknęła Tova. - Nie mogłeś się od
tego powstrzymać? Jak teraz pojedziemy dalej? Nie
potrafię prowadzić motocykla, a ty nie możesz tak po
prostu leżeć i umierać! Nie chcę, żebyś umierał, ty idioto!
  Morahan nie mógł wydobyć z siebie słowa. Rozpacz-
liwie usiłował wciągnąć powietrze w płuca.
  - Na miłość boską! - zawołała rozhisteryzowana
Tova. - Tengelu Dobry! Sol! Pomóżcie! Marco, mój
opiekun, opuścił mnie, Rune i Halkatla też, a Morahan
wykasłuje resztki płuc! Przecież on umiera! Ja tego nie
chcę, nie chcę, błagam o pomoc!
  Morahanowi z wysiłku przed oczami wirowały czarne
plamy.
  Ona wzywa Tengela Dobrego, pomyślał, ale świat
wydał mu się nagle odległy. Tengela Dobrego? Przecież
on żył w szesnastym wieku. Dobry Boże, ta dziewczyna
wierzy w to, co mówi!
  Udało mu się wreszcie złapać powietrza na tyle, by
wydusić:
  - Jeszcze nie umieram. To dla mnie zwyczajne.
  Wiedział jednak, że kłamie. Z każdym dniem czuł się
coraz gorzej.
  - O - westchnęła z ulgą. - Na szczęście, bo już myś-
lałam, że ode mnie odejdziesz.
  Pochylała się nad nim, a w oczach miała wyraz takiego
niepokoju, że Ianowi Morahanowi zrobiło się cieplej na
sercu. Leżąc na plecach z twarzą zasłoniętą ramionami,
przychodził do siebie po najcięższym jak dotychczas ataku.
  - Nie umrzesz teraz - oświadczyła Tova łagodnym
tonem. - Oni tak powiedzieli.
  - Jacy oni? - spytał ochryple.
  - Tengel i Sol.
  Ian zniecierpliwiony podniósł wzrok na Tovę, ale ona
była całkiem poważna. Nagle Irlandczyk poczuł ogar-
niające ciało zmęczenie, podstępną bezsiłę.
  Choć wcześniej wcale o tym nie myślał, szepnął:
  - Boję się, Tovo.
  Dziewczyna natychmiast usiadła przy nim na łóżku.
  - To oczywiste, każdy by się bał.
  Ciałem Iana zaczęły wstrząsać gwałtowne dreszcze,
próbował je powstrzymać, ale był bezsilny, musiał się
poddać.
  - Chciałbym - wyjąkał dzwoniąc zębami. - Tyle
chciałbym zrobić...
  Tova nie wiedziała, co począć. Pragnęła go pocie-
szyć, ukoić, ale takie postępowanie nie leżało w jej
naturze, wiedziała też, że on ją odrzuci. Była wszak
wstrętną, paskudną wiedźmą, której wszyscy się brzy-
dzili.
  Niezgrabnym ruchem wyciągnęła rękę, nie wiedząc
właściwie, po co to robi.
  Ale Morahan mocno się jej uczepił, jakby chwytając się
ostatniego źdźbła nadziei. Zaskoczona Tova przysunęła
się bliżej i podniosła głowę Irlandczyka. Zaraz mnie
uderzy, pomyślała, ale tak się nie stało. Zdawał się nie
zauważać, kim ona jest.
  Boże, jak on się trzęsie! Tova postanowiła zapomnieć
o swoich rozterkach i przyciągnęła go do siebie, tuląc do
swego ramienia.
  - Już dobrze, dobrze - powiedziała głosem, którego
nie rozpoznałby nikt z jej rodziny.
  Ianowi z piersi wydarł się szloch.
  - Wędruję samotnie, Tovo - szepnął. - Mam opuścić
całe to piękno, które dopiero teraz odkryłem, wszystkie
szczegóły natury, bogactwo wyrazu ludzkiej twarzy,
myśli, radość, nadzieje, smutek, rozczarowanie... I nic po
sobie nie zostawię, żadnego śladu. Za kilka lat nikt już nie
będzie o mnie pamiętać.
  - Nie, Ianie. Nie zapomni cię nikt z nas, którzy
poznaliśmy cię w tych ciężkich chwilach.
  Wydawało się, że on jakby jej nie słyszy.
  - Nie zostawię po sobie nawet dziecka, nic, co
wskazywałoby na to, że Ian Morahan żył. Zatarte wszyst-
kie ślady...
  - Jeszcze nie jest za późno.
  Ach, nie pomyśli chyba, że ona o coś żebrze?
  Z desperacją pogładziła go po włosach.
  - Gdyby tylko Marco... Musisz wytrzymać, Ianie, aż
Marco znów będzie sobą!
  Ciałem Morahana, który nigdy nie rozczulał się nad-
miernie nad własną osobą, wstrząsnęło głębokie, bolesne
łkanie.
  - Cały jestem zniszczony, Tovo! Nie tylko moje płuca.
Wszystko we mnie gnije od tego przeklętego azbestu.
Nikogo to nie obchodziło. Kierownictwo fabryki twier-
dziło, że lekarz przesadza. Myśleli wyłącznie o własnych
interesach, mną nikt się nie przejmował. Już wcześniej
umierali inni. Lekarz o tym wiedział, ale nikt nie chciał go
słuchać...
  Teraz płakał już otwarcie, nie powinien tego robić, ale
Tova wiedziała, że nie może powstrzymać łez. Ogarnął ją
niewypowiedziany żal, ale i coś jeszcze: ciche zdumienie,
że Ian zaakceptował właśnie ją jako kogoś, komu można
się zwierzyć.
  Dobrze rozumiała jego strach i smutek. Zbyt długo nie
pozwalał tym uczuciom znaleźć ujścia. Kiedyś w końcu
musiały wybuchnąć. A do niej należało, by mógł znieść
moment załamania jak najlepiej.
  Zakłopotana niezgrabnie pogładziła go po policzku,
przytuliła mocniej.
  Ku jej wielkiemu zaskoczeniu ogarnęło ją uczucie,
do jakiego, jak sądziła, nigdy nie będzie zdolna: Czu-
łość wobec człowieka nie należącego do najbliższej
rodziny!
  Dotkniętym z Ludzi Lodu uczucia takie były całkiem
obce.






        ROZDZIAŁ IV


  Nieco dalej w dolinie Gudbrandsdalen sytuacja była
o wiele trudniejsza.
  Kiedyś, ponad trzysta lat temu, a ściślej mówiąc
w sierpniu roku 1612, w pobliżu miejsca, gdzie Marco,
Halkatla i Rune czekali na swych wrogów, odbyła się
wielka bitwa. Szkocka armia licząca pół tysiąca najemnych
żołnierzy kroczyła przez Norwegię, by przyłączyć się do
wojny kalmarskiej. Jednakże w okolicy Kringen w Gud-
brandsdalen zebrali się norwescy chłopi "z Vaga, Lesja
i Lom", jak to się nazywa w balladzie o Sinclairze.
Rozgromili oddziały porucznika Ramsaya i kapitana
Sinclaira, z armii najemników tylko osiemnastu pozostało
przy życiu. Wstąpili oni później do wojsk norweskich.
Stało się więc tak, jak mówi zakończenie piosenki:


  "Ani jedna żywa dusza nie wróciła do domu.
  Mogli rzec swym krajanom,
  jak niebezpiecznie jest nachodzić
  mieszkańców norweskich gór.
  Strzeżcie się,
  nadciągamy przez wrzosowisko".


  Bitwa, która rozegrać się miała teraz, nigdy nie zostanie
wpisana na chlubne karty historii. O to zadbać mieli
Ludzie Lodu. Wydarzenia tej majowej nocy roku 1960
trzeba było ukryć przed wszystkimi ludźmi. Należało tak
długo jak to możliwe chronić świat przed wiedzą o poczy-
naniach Tengela Złego. Ale ilu z nich wróci do domu
żywych?
  Ponieważ przydrożny parking był osłonięty, bo szero-
ki zjazd z szosy skrywały kępy drzew, postanowili tu
właśnie zaczekać na frontalny atak, który, jak się spodzie-
wali, przypuści wróg.
  Rune, Halkatla i Marco nie byli sami, choć tylko ich moż-
na było zobaczyć. Powody, dla których Rune pragnął za-
trzymać Marca przy sobie zamiast wysyłać go razem z Tovą,
były dość oczywiste. Obecność Marca zapewniała pomoc
potężniejszych mocy niż te, którymi władali Ludzie Lodu.
  Los Nataniela i Gabriela wcale ich nie niepokoił.
Natanielowi towarzyszyli potężni opiekunowie, a zatem
mały Gabriel także korzystał z ich ochrony.
  Najsłabiej strzeżeni byli oczywiście Tova i Morahan,
właśnie w tym jednak tkwiła ich siła. Zniknęli niezauważe-
nie, nikt z obozu przeciwnika nie zdołał zaobserwować ich
ucieczki.
  Marco wzrokiem porozumiał się ze swymi towarzysza-
mi. Na twarzach całej trójki malowało się napięcie, ale
i zdecydowanie. Nadszedł czas sprawdzenia własnych
możliwości, próby sił.
  Buteleczki Shiry były dobrze strzeżone. Pilnowały ich
bezpańskie demony.


  Tengel Zły wezwał swego najbliższego współpracow-
nika.
  - Czy wszystko gotowe do ostatecznego ataku?
  - Tak, panie.
  - Zgniećcie ich mechaniczny powóz, aby nie mogli już
gnać przed siebie tak szybko jak wiatr! Ten powóz jest
niebezpieczny, zaklęty, odprawiono nad nim magiczne
rytuały!
  Tak, tak, Tengel Zły był niemal wszechmogący, jednak
w kwestii osiągnięć techniki pozostawał żałośnie zacofa-
ny. Nienawidził nowoczesnych wynalazków, ponieważ
ich nie rozumiał. Określał je wszystkie jednym słowem:
czary, innych bowiem terminów nie znał.
  No cóż, zagrzebanie się pod ziemią i pozostawanie tam
o kilkaset lat za długo ma swoje minusy. Choć przecież
trudno winić o to Tengela, to Targenor tak mu się
przysłużył.
  Tengel nie mógł się odnaleźć w nowych czasach.
Każdy najnędzniejszy człowiek miał lepsze odzienie i spra-
wiał wrażenie bogatszego, niż on sam był kiedykolwiek.
Ale ubrania, jego zdaniem, były brzydkie, bez strojnych
peleryn podbitych łasiczym futrem czy też sukien z połys-
kliwych materii. Wszystko szare, bezbarwne, a materiały
zdawały się takie mało wyszukane.
  - Mamy już ten ich niebezpieczny powóz - odparł
Numer Jeden, który jako osoba z bardziej współczes-
nych czasów wiedział, co to jest samochód. Za nic na
świecie nie chciał jednak zdradzić się z tym przed
Tengelem Złym.
  - Ta brzydula... Tova - usłyszał w swojej głowie
zirytowany głos Tengela Złego. - Nie widzę jej przy
powozie. Co się z nią stało?
  - Wkrótce ją znajdziemy. Ten obcy chory mężczyzna
także zniknął, na pewno zabrała go do szpitala. Zajmiemy
się nią później, to pestka.
  Głos Tengela przeszedł w syk:
  - Czy dowiedziałeś się już, kim jest ten nieznany?
  - Tylko po części, panie. Widziałem go przecież, jest
piękny jak młody bóg, wiem, że nosi imię Marco. Ale to
niewiele nam mówi. Jest tajemniczy, panie, zbyt tajem-
niczy!
  - A mimo to jest z mojej krwi - syknął Tengel Zły
w zamyśleniu. - Nie rozumiem tego! Nie rozumiem! Jak
może tak ze mnie drwić? Żyje teraz, jest młody, jak
mówisz, ale to on, właśnie on przechytrzył mnie przed
wielu laty w Fergeoset! Oczywiście nie zdołałby mnie
oszukać, gdybym zachowywał czujność, ale akurat wtedy
zdrzemnąłem się na chwilę i on wykorzystał okazję. Kim
on jest, kim?
  Numer Jeden niemal widział, jak Tengel Zły wyma-
chuje ramionami, wściekły, że nic nie pojmuje i nie może
odszukać swego wroga.
  - Teraz nie ujdzie przed ciosem, panie. Już go mamy!
  - Tak. Pierwszy raz ukazuje się z otwartą przyłbicą.
Utorujcie mi drogę! Zmierzam na północ i nie chcę, aby
zatrzymywały mnie podobne irytujące zdarzenia. Kto
z nim jest? Widzę ich niewyraźnie, maskują się za mgłą.
  - Ci dwoje nie są z żyjących. Nie znam ich po-
chodzenia.
  - Phi, to duchy Ludzi Lodu. Nic mi nie mogą zrobić.
Znasz ich imiona?
  - Jedna to Halkatla...
  Numer Jeden wyraźnie odczuwał wściekłość swego
mocodawcy.
  - Halkatla? - Tengel Zły niemal wypluł imię dziew-
czyny. - Ona jest tutaj? Jest przecież moją popleczniczką!
- Potwór trochę ochłonął. - Oczywiście jest z nimi
w mojej sprawie. Szpieguje dla mnie.
  - Wydaje mi się, że nie... - Numer Jeden postanowił
być ostrożny.
  - Na pewno! Nie musisz się nią przejmować, ona mnie
usłucha, będzie ze mną na dobre i na złe. Tak długo
czekała na wstąpienie do mojej służby, że pewnie straciła
cierpliwość.
  Numer Jeden postanowił nie przypominać swemu
mistrzowi, że cztery duchy Taran-gai już go opuściły. Nie
chciał powtórnie przeżywać takiego wybuchu gniewu
Tengela Złego, jak wtedy gdy jego przeciwnicy rzucili
Shamę na kolana.
  - Jest wśród nich jeszcze jeden, który bardzo mnie
zdumiewa - zmieniając temat powiedział Numer Jeden.
  - W moim rodzie wielu jest cudaków.
  Tengel Zły zachichotał złośliwie na wspomnienie
nieszczęśników, których dotknęło sprowadzone przez
niego na ród przekleństwo.
  - Ale ten... wydaje się jakby zrobiony z drewna. Wiele
pomógł tym nędznikom. Jest z całą pewnością niebez-
pieczny.
  Tengel Zły zastanawiał się przez chwilę nad istotą
z drewna, wreszcie jednak porzucił tę myśl.
  - Uderzaj teraz! Masz do pomocy wielu z moich
zastępów, nie może się nam nie powieść!
  - Bardzo mnie to cieszy, panie! - Na usta Numeru
Jeden wypełzł zjadliwy uśmiech.
  Tengel Zły przerwał kontakt telepatyczny. Swą po-
dróż na północ rozpoczął pod postacią agenta sprzeda-
jącego odkurzacze, Pera Olava Wingera. Choć ukrył
się w ludzkiej skórze, nie chciał podróżować jak czło-
wiek. Jego duch był równie silny jak przedtem, o ile
nie silniejszy. Widział i słyszał wszystko, ponieważ jed-
nak Dolina Ludzi Lodu była zagrożona, siła jego myśli
musiała przede wszystkim koncentrować się na tym
miejscu. Dlatego bardzo mu był potrzebny ktoś taki jak
Numer Jeden.
  Trzeba jednak powiedzieć, że nawet Tengelowi Złemu
ciarki przebiegały po plecach na myśl o swym najbliższym
współpracowniku. Nie z powodu zła tkwiącego w tym
człowieku, ono dawało Tengelowi tylko radość. Ale było
w tym mężczyźnie coś, co wywoływało dreszcze u wszyst-
kich bez wyjątku.


  Czekali przy samochodzie.
  Niewiele się do siebie odzywali, ale szczególnie Rune
dobrze sobie radził z nasłuchiwaniem i przechwytywa-
niem sygnałów.
  - Halkatlo, możesz się wycofać, jeśli chcesz - powie-
dział cicho.
  - Nie żartuj - oburzyła się powabna czarownica
z czternastego wieku. - Przecież dopiero teraz zaczynam
naprawdę żyć!
  - To może się dramatycznie skończyć!
  - Ależ nie! Skosztuję wszystkiego, wszystkiego!
  - A co masz zamiar zrobić ze swym nowym życiem?
- wesoło spytał Marco.
  - Hm, najpierw wcisnę ludzi Tengela Złego w ziemię.
Potem będę mogła zacząć was uwodzić...
  Jeśli Halkatla oczekiwała odpowiedzi w tonie flirtu,
wybrała do tego najmniej odpowiednich rozmówców.
Obaj odwrócili się zakłopotani.
  - No cóż - położyła uszy po sobie. - Wobec tego będę
musiała się rozejrzeć za bardziej chętnymi kawalerami.
Jeśli wy mnie nie chcecie...
  - Ciii - ostro przerwał jej Rune. - Ktoś się zbliża!
  Zesztywnieli w napięciu, gotowi do zaciekłej obrony.
Z małej bocznej drogi odchodzącej od parkingu słychać
było ciężkie, dudniące kroki.
  - Cóż to, na miłość boską, jest? - zdumiała się
Halkatla.
  Oszołomieni wpatrywali się w olbrzymiego człowieka,
który na sztywnych nogach zbliżał się w ich stronę
chwiejnym krokiem niczym zombie.
  Odpowiedź na pytanie, kto to taki, najlepiej znał Vetle
Volden.
  Wyszli naprzeciw straszydłu. Kiedy znaleźli się bliżej,
spostrzegli, że ciało potwora pokrywa skóra gruba jak
pancerz...
  Wiedzieli już, z kim mają do czynienia.
  - Pancernik - mruknął Marco. - Erling Skogsrud.
Dziad Ellen. Dzięki wam, dobre moce, że ona tego nie
widzi!
  Potworna istota, która nie miała na sobie żadnego
ubrania i wcale go nie potrzebowała, jak automat sunęła
powoli ku obranemu celowi. Z opowiadań Vetlego
wiedzieli jednak, że Pancernik, kiedy tylko chciał, potrafił
poruszać się bardzo szybko.
  Sprawiał wrażenie w ogóle nimi nie zainteresowanego.
Jego celem był samochód. Prawe ramię kołysało się w tył
i w przód niczym olbrzymi kafar gotowy do uderzenia.
Pancernik był tak olbrzymi, że samochód wydawał się
przy nim żałośnie mały.
  - Biorę go na siebie - oświadczył Rune i zastąpił drogę
straszydłu.
  Ten jednak nawet na niego nie spojrzał. Rune, który
uzbroił się w wielki klucz do śrub, z całej siły uderzył nim
w ramię potwora.
  Pancernik wydał z siebie ryk, lecz nie z bólu, tylko
z irytacji, i parł dalej naprzód ze wzrokiem wbitym
w samochód stojący za Runem.
  I z kimś takim poradził sobie czternastoletni Vetle
Volden, pomyślał Marco zdumiony.
  Rune próbował powstrzymać olbrzyma magicznymi
słowami i gestami, całkiem jednak bez rezultatu. Pancer-
nik powalił go na ziemię i przeszedł po nim. Marco rzucił
się na ratunek przyjacielowi.
  - Nic mi nie jest - jęknął Rune, z trudem usiłując się
podnieść. - Zatrzymaj go, Marco!
  Marco natychmiast zakrzyknął:
  - Dida! Mar, Ulvhedin, Heike! Najlepsi zaklinacze
wśród Ludzi Lodu, przybądźcie nam z pomocą!
  Zaraz usłyszeli grzmiące głosy swych czworga przod-
ków i zobaczyli ich, stojących z rękami uniesionymi
w stronę Erlinga Skogsruda.
  On jednak kroczył dalej.
  Podczas gdy pozostali przybysze nie ustawali w za-
klinaniu, Dida powiedziała:
  - To bezskuteczne, Marco. On nie jest upiorem. Żyje,
tak jak u ciebie zatrzymano u niego proces starzenia.
Najprawdopodobniej nasz przodek uczynił go nieśmier-
telnym. Poza tym nie ma dość rozumu, by odebrać nasze
czarodziejskie zaklęcia.
  Pancernik był już prawie przy samochodzie. Marco
zagrodził mu drogę, ale musiał odskoczyć w bok, żeby nie
zostać zdeptany.
  - Zniszczy pojazd - powiedział Heike. - A my nie
jesteśmy w stanie temu zapobiec. Przykro nam, nie
możemy wam pomóc.
  - Wyjęliśmy z samochodu wszystko, co wartościowe
- odparł Marco. - Poza tym to tylko przedmiot. Ale
potrzebujemy go.
  - Temu żyjącemu stworowi bez rozumu nic nie
możemy zrobić - stwierdziła Dida. - Spróbujcie wezwać
innych sprzymierzeńców!
  Wtedy do przodu wystąpiła Halkatla.
  - Pozwólcie mnie się nim zająć - poprosiła z szelmow-
skim uśmieszkiem. - Wprawdzie jest pozbawiony mózgu,
ale ma za to co innego, od dobrej chwili już mnie to
fascynuje. Odwróćcie się, chłopcy, to nie dla waszych
oczu!
  Czworo tych, którzy potrafili zaklinać, uśmiechając się
krzywo odsunęło się na bok. Pobłogosławili Halkatlę
i zniknęli.
  Temu, który kiedyś był Erlingiem Skogsrudem, nagle
całkiem pomieszało się w głowie. Jego prymitywny mózg
nie potrafił ogarnąć tego, co go spotkało.
  Dźwięczał w nim tylko jeden rozkaz: Zmiażdż magicz-
ny powóz! Następnie pojmaj tych troje, jeśli potrafisz!
Jeśli nie, wycofaj się i ich unicestwienie pozostaw innym.
Ale powóz - to twoje zadanie!
  Sprowadzono go tutaj z jego ohydnego legowiska
w grocie w Hiszpanii. Nie pamiętał, w jaki sposób dotarł
do Norwegii, bo sen jeszcze całkiem go nie opuścił,
a pamięć miał krótszą niż kurczak. Coś mu się majaczyło,
że niosło go przez przestworza na plecach ze dwudziestu
diabłów. Ale to pewnie był tylko sen.
  Spodobało mu się jego zadanie. Niszczyć. Rozwalać.
Rozłupywać!
  Erling Skogsrud miał kiedyś mózg, ale skurczył się on
do minimum, ponieważ Tengel Zły zażyczył sobie, by
Pancernik nie umiał myśleć samodzielnie. I to, co czło-
wiek Erling Skogsrud kiedyś wiedział, Pancernik już
dawno zapomniał.
  Znajdował się już blisko celu. Zdeptał kogoś po
drodze, innych odpędził.
  Podniósł wielkie ramię, by wymierzyć jeden jedyny,
straszliwy cios w dziwaczny Iśniący powóz.
  I raptem cały jego ograniczony świat się rozpadł,
zatrzymał w pół ruchu, w kamiennej twarzy usta roz-
dziawiły się ze zdumienia.
  Stanął twarz w twarz z kimś, kto się uśmiechał, komu
oczy lśniły zapraszająco. Pancernik wiedział, że to kobieta,
zapomniał jednak, do czego takie mogą się przydać.
  Teraz oszołomiony wpatrywał się, jak kobieta zrzuca
z siebie swą prostą szatę.
  Powoli, ociężale, ruszyły zardzewiałe trybiki w nie
używanym mózgu. Zmiażdżyć powóz! Zmiażdżyć po-
wóz, to przecież miał zrobić.
  Nagle drgnął. Kobieta go dotknęła!
  Choć skórę miał grubą niczym zbroję, to jednak
pancerz nie pokrywał równo całego ciała. Usłyszał, jak
kobieta mruczy pod nosem: "Za duży to on nie jest,
zwłaszcza w porównaniu z resztą, ale chyba zdolny jeszcze
do czegoś?"
  Pancernik próbował oswobodzić swą najszlachetniej-
szą część, ale drobna kobieta przysunęła się jeszcze bliżej,
miała takie delikatne dłonie...
  Spomiędzy obwisłych warg potwora wyrwało się
zdumione sapnięcie. Dwa nędzne ludzkie robaki odwróci-
ły się, stały w pobliżu, ale nie miał czasu się nimi zająć.
"Zmiażdżyć powóz" - tę jedną frazę powtarzał głos
w jego pamięci, ale nie rozumiał już znaczenia tych słów.
Czuł bowiem, że ciało ogarnia jakieś niezwykle przyjemne
wrażenie, a Pancernik nie przywykł do przeżywania
przyjemności innych niż te, jakie niosło ze sobą zabijanie
i niszczenie.
  Ach, jakie prądy go przechodziły! Miękkie ręce igrały
wokół jego niemal całkiem zapomnianego organu, który
zaczął się teraz zmieniać, stawał się coraz większy i tward-
szy
  - O, tak, teraz lepiej... - mruczała kobieta. - Oj, sama
zaczynam mieć ochotę! Ale nie na ciebie, ty grubianinie,
nie na ciebie! O, tak, tak jest rozkosznie, prawda?
  Pancernik oszołomiony zaczął chrząkać i stękać, usiło-
wał złapać Halkatlę. Ona jednak zręcznie się wywijała, nie
odrywając od niego rąk. Potwór przeżywał teraz ekstazę,
zdawało mu się, że nigdy jeszcze nie doświadczył czegoś
podobnego, nie mógł uwierzyć, że takie doznania w ogóle
istnieją.
  Kolana ugięły się pod nim, upadł na plecy, aż ziemia
jęknęła. Cudowna dziewczyna musiała go puścić, jego
oszalałe z tęsknoty ręce zaczęły jej gorączkowo szukać...


  - Teraz szybko! Wnieście wszystko do samochodu
i odjeżdżamy. - Halkatla wydawała pospieszne polecenia,
błyskawicznie naeiągając szatę.
  - Ale...
  - Szybko!
  Pochyliła się nad Pancernikiem i ułożyła jego własne
dłonie wokół organu.
  - Zaraz się tego nauczysz - zagruchała. - To trochę tak
jak z pływaniem. Jak człowiek raz się nauczy, nigdy już nie
zapomni. O, tak... zdolny chłopiec. Rób tak dalej, a czeka cię
przyjemna niespodzianka. I to, jak widzę, już za moment.
  Rune i Marco zdążyli zapakować wszystkie rzeczy do
samochodu. Marco zawołał:
  - Chodź, Halkatlo!
  Dziewczyna wskoczyła do auta, ruszyli gwałtownie
i odjechali.
  Pancernik nie mógł temu zapobiec. Przeżywał rozkosz
i ryczał ogarnięty bolesną ekstazą.
  Niedługo potem nadciągnął Numer Jeden z całym
sztabem, który miał się zająć pozbawionymi samochodu
nieszczęśnikami.
  Zastał Pancernika siedzącego na ziemi i z baranim
uśmiechem zabawiającego się swą własną męskością
w nadziei na powtórne przeżycie cudu. Zajęty nową
zabawką, nie odpowiadał na wezwania. Kiedy spróbowali
go podnieść, odrzucił na bok paru kryminalistów; od
ciosu jednemu pękła czaszka, drugiemu śledziona. Obaj
zmarli. Pancernik znów osiągnął wzwód i tylko to go w tej
chwili zajmowało.
  Z pełnym pogardy obrzydzeniem Numer Jeden we-
zwał swego pana i mistrza.
  - Pancernik jest zniszczony, panie. Do niczego się już
nie nadaje.
  - Czy wykonał swe zadanie? - gniewnie spytał Tengel
Zły.
  - Nie. Oni odjechali.
  Numer Jeden czekał, aż złość Tengela Złego opadnie.
  - A więc Pancernik do niczego już nie jest mi
potrzebny - stwierdził Tengel. - Przedłużałem jego ży-
wot, aby skorzystać z jego nieprawdopodobnej siły
i nieśmiertelności. Teraz jednak nie ma dla mnie żadnej
wartości. Odejdźcie na bok, wszyscy!
  Numer Jeden przekazał polecenie swoim ludziom.
Pancernik, przeżywający już po raz drugi chwile upojenia,
jęczał i wzdychał półprzytomny z rozkoszy. Miał wraże-
nie, że rozpływa się w ekstazie. I tak właśnie się stało.
Zaskoczeni mężczyźni ujrzeli, jak jego postać rozmywa
się, staje coraz bardziej mglista. W końcu widać już było
tylko uśmiech, który pojawił się, gdy potwór osiągnął
spełnienie.
  Zniknął bez śladu z miejsca, w którym siedział. Erling
Skogsrud wreszcie zakończył swe wydłużone życie na
ziemi.
  - To najstraszniejsze, co widziałem - stwierdził jeden
ze świadków.
  - Chciałbym, żeby w taki sposób się umierało - mruk-
nął inny.
  Zaczęli chichotać, wszyscy, z wyjątkiem Numeru
Jeden, który z wściekłością kazał im się zbierać.
  - Nasi wrogowie odjechali! - ryknął. - Za nimi!
  - Ale gdzie oni są? - spytał ktoś niepewnie.
  Numer Jeden się skoncentrował.
  - Zmierzają na północ. Nie dotarli daleko. Najlepiej
zrobicie, jak ruszycie w pogoń, bo nasz mistrz nie znosi
żadnego ociągania. Na własne oczy mogliście się przeko-
nać, co spotka tych, którzy nie słuchają rozkazów!
  Rzeczywiście, widzieli.
  - Ale przecież nie zdołamy dopędzić samochodu.
  - Wyślemy innych, którzy go zatrzymają. Do was
należeć będzie tylko wykończenie tych łotrów.


  - Nie powinniśmy byli opuszczać tamtego miejsca
- powiedział Marco. - Tam łatwiej byłoby stawić im
czoło.
  - Moim zdaniem postąpiliśmy słusznie -- zaprotes-
tował Rune. - Gdybyśmy zostali, Pancernik prędzej czy
później zgniótłby samochód. A dopóki mamy auto,
niożemy ich wyprzedzić i tym samym zdobyć przewagę.
  - No tak, oczywiście, masz rację. Halkatlo, doskonała
robota. Choć muszę przyznać... nietradycyjna.
  Halkatla kręciła się na tylnym siedzeniu.
  - Najgorzej, że i mnie to rozpaliło. Czy żaden z was
naprawdę nie może mi pomóc?
  - Nie - odparł Marco krótko. - To minie.
  - Przeklęte świętoszki - mruknęła. Ścisnęła uda,
przesuwała się na siedzeniu, tłumiąc jęk. Ale tych dwóch
nie mogła już prosić o nic więcej, zbyt wielki miała dla
nich szacunek i nie chciała wydać im się śmieszna.
  Ostrożnie wsunęła dłoń między uda, doznanie jednak
okazało się zbyt silne, nie miała odwagi posunąć się dalej.
Zacisnęła zęby i skuliła się w kącie.
  - Opowiedz mi o zimnej, zasypanej śniegiem tundrze,
Rune! O Lodowych Górach wokół Taran-gai!
  Uśmiechnęli się wyrozumiale i Rune już otworzył usta
by mówić o tym, co przywodzi na myśl chłód i rześkość,
gdy nagle gwałtownie je zamknął.
  - Oj - powiedział po chwili. - Spójrzcie tam! Znów
źle z nami!







        ROZDZIAŁ V


  W małym domku w górach Dovre Ian Morahan wstał
i na chwiejnych nogach przeszedł do kąta, w którym stała
miednica. Starannie wytarł nos i umył twarz.
  - Przepraszam - szepnął wycierając się ręcznikiem.
  Tova siedziała na łóżku.
  - Nie, nie przepraszaj, wszystko zepsujesz!
  - O czym myślisz?
  - Sądzisz, że ludzie często wykorzystują mnie jako
kogoś, na czyim ramieniu mogą się wypłakać? Pierwszy
raz w moim wyłącznie grzesznym życiu jakiś człowiek
szukał mojej bliskości. Zaakceptował mnie jako bliźniego.
I chcesz, żebym to ci wybaczyła? Oszalałeś!
  - Chyba twoi rodzice cię kochają?
  - Rodzice zaprogramowani są na miłość do swoich
dzieci bez względu na to, jak one wyglądają. A ja, oprócz
mej wstrętnej zewnętrznej powłoki, mam na dodatek dość
paskudne wnętrze. Nie jestem czarująca, miła ani kocha-
na, nie mam żadnej z tych cech, o których ludzie bez
przerwy gadają. Jestem po prostu okropna. Tak okropna,
że sama siebie nie mogę znieść. Ianie, dzisiaj po raz
pierwszy przeżyłam czułość dla drugiego człowieka
  - Chcesz chyba powiedzieć: współczucie?
  - Nie, wcale nie! Ty wcześniej okazałeś mi odrobi-
nę czułości. Muszę przyznać, że był to dla mnie niemal
szok. Dziś mogłam odwzajemnić tę czułość, całkiem
spontanicznie. Czy nie rozumiesz, jakim to dla mnie
jest zwycięstwem? Ech, nie mówmy już o tym! Jak się
czujesz?
  Morahan zdobył się na uśmiech.
  - Udało mi się zebrać siły. Sprawdzimy, czy motocykl
nadaje się do użytku?
  - Słyszę, że się nie poddajesz. - Wstając, uśmiechnęła
się z goryczą. - Chyba w torbie motocyklowej zostało nam
coś do jedzenia. Głodna jestem jak wilk. Chodź, kontynu-
ujmy naszą kulawą podróż!
  Posprzątali starannie w domku i dokładnie go za-
mknęli. Morahan szedł za Tovą, z mieszanymi uczuciami
przyglądając się jej niezgrabnej, jakby pokurczonej syl-
wetce. Dziewczyna sprawiała wrażenie osoby trzeźwo
myślącej. Miał nadzieję, że nie obudził w niej żadnych
gorętszych uczuć. Nie chciał tej biedaczce wyrządzić
krzywdy!
  Zaraz jednak odrzucił te myśli. Oczy Tovy zwrócone
były na jednego jedynego mężczyznę, niezwykłego Mar-
ca. Trochę go to uspokoiło, choć dziewczyna tak czy
inaczej cierpiała. Dla niego jednak tak było lepiej. W cie-
niu Marca wszyscy inni mężczyźni bledli, a zwłaszcza on,
umierający lan Morahan.
  Znów ogarnął go niewypowiedziany żal. Powróciło
pragnienie, by być kochanym i móc kochać... założyć
rodzinę. Zostawić po sobie dzieci, które przeniosłyby jego
imię w historię.
  Nie zniknąć, nie popaść w zapomnienie, tylko dlatego
że nikt nie zdążył nauczyć go kochać.
  Ta myśl była gorsza niż lęk przed śmiercią.
  Smutek... Te góry pozostaną tu, kiedy on odejdzie.
Tova będzie żyła dalej i wkrótce o nim zapomni. Ogarnęła
go zazdrość wobec wszystkich, którzy zobaczą, co się
stanie w przyszłym roku, i w przyszłym... Nie, zazdrość to
niszczące uczucie, musi się go pozbyć!
  Tova wyczulona była na nastroje. Zaczekała na Mora-
hana i ujęła go za rękę. Dalej poszli już razem.
  - Ty i ja, Ianie, stoimy poza nawiasem życia
- oświadczyła nagle, jak na nią nieoczekiwanie łagod-
nie. - Stoimy i obserwujemy to, co się dzieje, nie mając
na nic wpływu. Oboje umrzemy bezdzietni. Ja, ponie-
waż nikt mnie nie chce, ty, bo twój czas się kończy. Ty
właściwie już pożegnałeś się z życiem? Zostawiłeś je za
sobą?
  - Może i tak - pokiwał głową zamyślony. - Tak, po
części chyba masz rację.
  Tova zaśmiała się gorzko.
  - Ale mamy przecież siebie.
  - Tak. To prawda. W potrzebie dobrze jest mieć
bratnią duszę. Dziękuję, że jesteś, Tovo! Że zdążyłem cię
poznać.
  - Nie, nie rób ze mnie... Nie wiem, co mam powie-
dzieć.
  - Zarozumiałej? Sentymentalnej? Zawstydzonej?
  - Wszystkiego po trochu - śmiała się. - Wszystkiego
naraz!
  - Tovo - rzekł, nadal zadumany. - Czy potrafisz od-
czytywać myśli?
  - Dlaczego o to pytasz?
  - Zastanawiałem się właśnie nad tym, o czym ty zaraz
zaczęłaś mówić, o żegnaniu się z życiem, o bezdzietności,
o tym, że inni, szczęśliwi, będą żyli dalej.
  - Szczęście to bardzo względne pojęcie. Wymień mi
pięciu ludzi, których uważasz za doskonale szczęśliwych.
Głowę dam, że nie potrafisz.
  - Masz rację, ale nie odpowiedziałaś na moje pytanie.
  - Jakie pytanie?
  - Czy mogłaś odczytać moje myśli?
  - Nie, z nami, Ludźmi Lodu, sprawa przedstawia się
inaczej. To raczej kwestia wyczuwania nastroju innych.
Bardzo wyraźnie też wychwytujemy czyjąś niechęć i sym-
patię...
  - Możesz więc wyczuć, że cię lubię?
  - Nie śmiałam w to uwierzyć.
  - Powinnaś - stwierdził Morahan, lekko ściskając ją
za rękę.
  - Dziękuję - powiedziała Tova po prostu.
  Ruszyli dalej przez zmrożone kępy traw, pokryte
zwietrzałym śniegiem.
  Motocykl był w lepszym stanie niż przypuszczali. Ian
okazał się uzdolnionym manualnie człowiekiem, pałającym
miłością do silników i wszelkich urządzeń mechanicznych.
Miał tylko nadzieję, że nie okażą się potrzebne jakieś części,
to bowiem mogło być kłopotliwe. Jeśli natomiast wystar-
czą jego dwie ręce, motocykl zostanie wkrótce naprawiony.
  Bak z benzyną był cały, znikąd też nie wyciekał olej.
Wgłębienie w osłonie nie miało znaczenia. Ze skrzywioną
kierownicą poradzą sobie, jeśli oboje się do tego przyłożą.
Poza poprzerywanymi przewodami poważniejszych szkód
nie było. Tak, Morahan ocenił, że poradzi sobie z naprawą.
  Tova stała z boku, przyglądając się jego dłoniom,
sprawnie manipulującym przy motocyklu, i bardzo się jej
one spodobały. Prawdę powiedziawszy, Ian w ogóle jej się
podobał. Gdyby tylko nie był tak straszliwie, przerażająco
wprost wychudzony! Przypomniała sobie, jak wsunęła mu
rękę pod koszulę, by sprawdzić bicie serca. Wyczuła
wtedy wszystkie żebra, jakby zamiast skórą obciągnięte
były cieniutkim jedwabiem. I... nie chciała o tym myśleć,
ale zorientowała się, że ma bardzo powiększoną wątrobę.
A śledziona... W zasadzie niepojęte, że on jeszcze żyje!
Jeszcze dziwniejsze, że trzyma się na nogach.
  Mówił, że płuca ma już niemal całkiem zatkane.
Rzeczywiście poznawała to po płytkim, branym z ogrom-
nym wysiłkiem oddechu.
  Na nowo ogarnęło ją uczucie nieprawdopodobnej
czułości. Gdyby tylko była w stanie mu pomóc!
  - Czy możesz mi podać małe obcęgi z torby z narzę-
dziami, Tovo?
  Pospieszyła spełnić jego prośbę, a kiedy ich dłonie się
zetknęły, odebrała to jako przyjemne, dotąd nie znane
wrażenie.
  Tova uśmiechnęła się w duchu. Jak wspaniale być we
dwoje, razem! Między nimi nie było cienia agresji. Do tej
pory wydawało jej się, że agresja jest obowiązkowym
elementem w kontaktach z innymi ludźmi. Dlatego
zawsze przyjmowała pozycję obronną.
  Teraz nie było to konieczne.
  Podniosła głowę. Jak pięknie jest w górach! Dziwne,
że wcześniej tego nie zauważyła!


  Troje w samochodzie patrzyło przed siebie.
  Właściwie Rune nie miał racji mówiąc, że znów z nimi
źle, tym razem bowiem wcale nie wysłannicy Tengela Złego
zagrodzili im drogę, lecz prawdziwy wypadek samochodo-
wy. Mogło to jednak ułatwić zadanie ich wrogom.
  - Fatalnie to wygląda - stwierdził Marco. - Musimy
pomóc.
  W poprzek szosy stała wielka ciężarówka, uniemoż-
liwiając wszelki ruch. Zderzyła się z samochodem osobo-
wym, który, ściśnięty w harmonijkę, znalazł się prawie
w całości pod nią. Najwidoczniej wypadek zdarzył się tuż
przed chwilą, na miejscu był bowiem tylko kierowca
ciężarówki ze swym pomocnikiem. Z wielkim niepoko-
jem pochylali się nad mniejszym autem.
  Marco, Rune i Halkatla wysiedli z samochodu. Oczy-
wiste było, że na nich jako pierwszych, którzy zjawili się
na miejscu wypadku, spoczywa obowiązek udzielenia
pomocy poszkodowanym.
  Marco zorientował się, że idzie jako ostatni, wlokąc się
noga za nogą. Na widok ludzkiego cierpienia zawsze
ogarniało go wielkie wzburzenie. Zdecydowanie nie
zaliczał się do tych, co to powodowani ciekawością
zatrzymują się przy miejscu, w którym wydarzyło się
nieszczęście, by napawać się widokiem krwi i okaleczo-
nych ludzi. Tym razem także ogromnie się bał tego, co
zobaczy. Może małe dzieci albo...
  Halkatla pierwsza dotarła do czerwonego autka. Pew-
nie nie rozumiała, jaką pułapką były owe wspaniałe
pojazdy, które uwielbiała i nazywała fantastycznymi
wynalazkami. Rune deptał jej po piętach.
  Na ich widok dwaj mężczyźni z ciężarówki podnieśli
głowy i przerażeni usiłowali wyjaśniać, jak do tego doszło.
  A potem wszystko stało się naraz.
  Rune i Halkatla pochylili się nad samochodem, Marco
także do nich dołączył. Kątem oka dostrzegł jakiś ruch,
w tej samej chwili Halkatla zawołała: "Tu nikogo nie
ma!", a na głowę Runego spadł cios zadany kluczem
francuskim przez jednego z mężczyzn. Marco krzyknął:
"Wracamy do samochodu!"
  Rune dosłownie miał czaszkę z drewna i to go uratowało.
Halkatli również uderzenie w głowę nie wyrządziłoby
krzywdy, z Markiem jednak sprawa przedstawiała się
znacznie gorzej. Co prawda naznaczony został znamieniem
nieśmiertelności przez czarne anioły, ale był w połowie
człowiekiem i z tym mogły wiązać się problemy. Wraz
z Halkatlą zadziałali błyskawicznie, z dwóch stron złapali
Runego pod ramiona i pociągnęli za sobą. Mimo wszystko
był niemal człowiekiem i cios zaburzył mu równowagę.
  Ludzie Tengela Złego rzucili się za nimi, ale kolejny
atak uniemożliwiło im coś prychającego i drapiącego.
Krzycząc głośno bronili się przed "przeklętymi owada-
mi". Marco przypuszczał, że musiały to być jakieś drobne
istoty z orszaku Demonów Nocy, istniały one bowiem we
wszystkich możliwych rozmiarach, a na dodatek pozo-
stawały niewidzialne.
  Kiedy dotarli już do samochodu, ujrzeli trzy auta
nadjeżdżające szalonym pędem od tej samej strony, którą
przyjechali. A więc Numer Jeden i jego sojusznicy
przystąpili do działania, pomyślał Marco. Pospiesznie
umieścili Runego na tylnym siedzeniu, a Halkatli udało się
akurat wślizgnąć do środka, kiedy dwaj kierowcy przypa-
dli do ich wozu, usiłując otworzyć drzwiczki. Marco
zapalał motor, błyskawicznie analizując w myślach moż-
liwości obrony.
  Nie było ich zbyt wiele. Nie mógł zawrócić, brakło na
to miejsca, poza tym zbliżały się trzy samochody, wiedział
więc, że niedaleko zajedzie. Drogę na północ zagrodził
"wypadek". Przydrożne rowy były głębokie, ale tylko one
dawały jakąś szansę. Może uda mu się przecisnąć prawym
poboczem między ciężarówką a rowem?
  Nie miał czasu na dalsze rozważania, po prostu ruszył
ostro do przodu. Słyszał, że Halkatla wciąga ze świstem
powietrze przez zęby, jakby za moment miała zobaczyć
coś strasznego, a krzyk, który do niego dotarł, powiedział
mu, że jeden z kierowców, ten, który uczepił się jego
samochodu, odrzucony gwałtownym szarpnięciem wpadł
nadjeżdżającym z tyłu prosto pod koła.
  Potem Marco nie mógł się już rozpraszać niczym innym,
musiał skupić się na bezpiecznym przejeździe przez wąski
przesmyk. Przy mijaniu ciężarówki auto niebezpiecznie się
przechyliło, Marco pewien był, że zaraz wylądują w rowie.
Halkatla jednak i Rune błyskawicznie przetoczyli się na
drugą śtronę siedzenia. Nie wiadomo, czy to właśnie
pomogło, w każdym razie samochód odzyskał równowagę
i Marco mógł skręcić z powrotem na drogę.
  - Jadą za nami? - spytał zdenerwowany. Czuł, że
z wysiłku i napięcia bardzo osłabł.
  Halkatla odwróciła się do tyłu.
  - Tak, właśnie nadjeżdża pierwszy samochód... Nie,
wpadł do rowu! Wpadł do rowu! - zaśpiewała uradowana.
  - Chwilowo jesteśmy bezpieczni - odetchnął Marco.
- W każdym razie dopóki nie zdołają zawrócić ciężarówki.
Jak się czujesz, Rune?
  - Dziękuję, trochę boli, ale łeb mam naprawdę twardy.
  Odpowiedział mu gromki śmiech.
  - To znaczy, że i ty możesz cierpieć na ból głowy?
  - Pewnie! I to jaki!
  - Interesujące - mruknęła Halkatla. - Ciekawe, ile
w tobie jest z człowieka, a ile z alrauny.
  - Rośliny także mogą cierpieć - pouczył ją Rune.
  - Słyszałem o tym - przyznał Marco. - Robiono pewne
eksperymenty i zaobserwowano, że rośliny mogą reagować
na dobro i zło. Pewnie dlatego tym, którzy przemawiają
do swoich kwiatków w doniczkach, rośliny tak dobrze
rosną.
  - Owszem - przytaknął Rune. - Gdyby ludzie wie-
dzieli, o jaki ból i smutek przyprawiają rośliny, nie
mogliby żyć w otoczeniu przyrody. Wszyscy przenieśliby
się do wielkich miast, by nie zdeptać najmniejszego nawet
źdźbła trawy. A jednak cała ludzkość mieszkająca w mias-
tach to nie jest perspektywa, o której można marzyć.
  - Od tej chwili postaram się batdziej uważać - obiecał
Marco
  Halkatla nic na to nie powiedziała. Jej kroki nie były
ciężarem dla żadnego kwiatu. Spytała natomiast:
  - Uważasz się więc raczej za roślinę niż za człowieka,
Rune?
  - Nie wiem - odrzekł bezradnie. - Naprawdę nie wiem,
gdzie jeśt moje miejsce.
  - Ale moje uwodzicielskie sztuczki w ogóle na ciebie
nie podziałały?
  - Halkatlo! - upomniał ją Marco
  - Ty się do tego nie mieszaj - odpowiedziała ostrym
tonem. - Podziałało to na ciebie, Rune, czy nie?
  - Bez względu na to, jak zareagowałem, jesteś ogrom-
nie ponętną kobietą, Halkatlo - stwierdził Rune dyp-
lomatycznie.
  Piękna czarownica zamruczała jak zadowolona kotka.
- Mogłabym pomóc ci się przekonać, czy jesteś
bardziej mężczyzną, czy rośliną, Rune.
  Marco westchnął.
  - Zostaw go w spokoju, już ci mówiłem!
  Halkatla pochyliła się do przodu i syknęła mu prosto
do ucha:
  - Zanim powrócę do mego świata duchów, mam
zamiar zdobyć mężczyznę. Czekają go chwile, których
nigdy nie zapomni. Strzeż się, Marco, żeby przypadkiem
nie padło na ciebie!
  Marco zahamował.
  - Stąd do Doliny Ludzi Lodu można dojść piechotą!
  - Nie, nie, obiecuję już, że będę zachowywała się
stosownie, byleście tylko mi pozwolili jechać moim
ukochanym samochodem!
  Marco dodał gazu.
  - Ciekawe, jak daleko udało się dotrzeć Tovie i Mora-
hanowi - rzekł, starając się zmienić temat niebezpiecznej
rozmowy. - Powinni już zjechać z Dovre i zmierzać ku
dolinom Południowego Trondelagu.
  Wcale tak jednak nie było, Tova i Morahan wciąż
przebywali w domku letniskowym w górach. Dobrze, że
troje ich towarzyszy nie wiedziało, jak wolno posuwają się
do przodu.
  - Morahan to dobry człowiek - zauważył Rune.
  - To prawda. Świetnie, że może być przy Tovie.
  - Czy... Czy nie możesz nic dla niego zrobić, Marco?
  - Na razie nie. Dopiero kiedy znów stanę się czarnym
aniołem.
  - A to nastąpi wtedy, gdy unieszkodliwimy ciemną
wodę Tengela Złego. Jeśli w ogóle się nam to uda.
  - Tak długo Morahan nie może czekać.
  - Wiem o tym. Piasek w klepsydrze jego życia
przesypuje się z nieubłaganą prędkością.
  - Muszę przyznać, że trochę się niepokoję oświadczyła
Halkada - Chodzi mi o to, że ty jesteś opiekunem Tovy,
Marco, a ja byłam w rezerwie. Tymczasem tak sobie jedziemy.
  - Możesz być spokojna - uśmiechnął się Marco. - Kto
inny zajmie się Tovą i Morahanem. Strzeże ich wielu
naszych przyjaciół.
  - No tak, ale czy oni o tym wiedzą?
  - Nie, nie wiedzą - zastanowił się Marco. - Mam
nadzieję, że nie denerwują się bez potrzeby.
  - W każdym razie zatrzymaliśmy naszych wrogów
dostatecznie długo, aby Tova i Morahan zdołali się
oddalić - stwierdził Rune. - Możemy więc chyba po
prostu jechać dalej?
  - Powinniśmy. Niedługo znów będziemy mieli na
karku całe to tałatajstwo.
  - Marco, nie mógłbyś coś zrobić z tym tłuczeniem pod
tylnymi kołami? Długo już tego nie wytrzymam - poskar-
żyła się Halkatla.
  - Tak, ja też to słyszę. Ale pod kołami? To bardzo
nieprecyzyjne określenie. Chodzi ci pewnie o tylną oś?
  - To nieistotne - fuknęła Halkatla. Bardzo nie lubiła,
kiedy ktoś zwracał jej uwagę.
  - Pewnie rura wydechowa się obluzowała - doszedł
do wniosku Rune. - Prawdopodobnie stało się to wtedy,
kiedy o mały włos nie wylądowaliśmy w rowie. Powinniś-
my ją naprawić, zanim całkiem nie odpadnie.
  - Dobrze - zgodził się Marco. - Jak tylko znajdę
boczną drogę...
  Dopiero po pewnej chwili zjechali na dróżkę, którą
uznali za odpowiednią. Musieli przecież pozostać niewi-
doczni z głównej szosy. Marco skręcił w drogę drwali
i pojechał nią tak daleko, aż stracili szosę z oczu.
  - Rune, ty mi pomożesz, a Halkatla stanie na czatach.
  Pracowali w milczeniu. Usiłowali podwiązać rurę
kawałkiem drutu, ale nie bardzo chciała się trzymać.
Niedługo zresztą nadbiegła Halkatla.
  - Przed chwilą przejechały pełnym gazem trzy samo-
chody i ciężarówka. Pomachałam im na pożegnanie. Nie,
nie bójcie się, oni mnie nie zauważyli.
  - Znów są przed nami - zafrasował się Rune. - Ale nic
innego nie mogliśmy zrobić.
  Wreszcie rura wydechowa została umocowana jak
należy i tyłem wyjechali na szosę.
  - Przydałaby się nam teraz mapa Nataniela - wes-
tchnął Marco. - Moglibyśmy sprawdzić, czy nie ma jakie-
goś objazdu.
  Ach, Nataniel! Zdawało im się, że tak dawno już się
z nim rozstali! I z Gabrielem. I... Kiedy przypomniała im
się Ellen, łzy ścisnęły w gardle.
  Jechali dalej w milczeniu, patrząc, jak noc ustępuje
miejsca wstającemu porankowi.
  Opuścili Gudbrandsdalen w okolicy Dombas i zaczęli
piąć się pod górę ku Dovre. Skończyły się zabudowania.
Tu i ówdzie widać było plamy śniegu.
  - Na razie jakoś nam idzie - zauważył Marco.
  Ledwie jednak zdążył wypowiedzieć te słowa do
końca, kiedy musiał nacisnąć na hamulec.
  - Tak, tak - ponurym tonem powiedziała Halkatla.
- Tengel Zły sięgnął po ciężką broń.

  Drogę zagradzała wielka chmara indywiduów wyraźnie
wywodzących się ze środowiska kryminalnego. Uzbrojeni
byli w najprzeróżniejsze rodzaje broni strzeleckiej.
  A przy drodze, jak zwykle nieco na uboczu, stał
straszliwy Numer Jeden.
  - Jak on ich zdołał zgromadzić? - westchnął Marco.
  - Świat pełen jest typów spod ciemnej gwiazdy
- odparł Rune.
  - To nie są ot, takie sobie, ciemne typki - stwierdziła
Halkatla. - To prawdziwi zbrodniarze.
  - Tengel Zły ma w czym wybierać.
  - Musieli zostać tu przywiezieni samochodem - do-
szedł do wniosku Marco. - Bo nikt mi nie wmówi, że
mieszkańcy Gudbrandsdalen to sami kryminaliści!
  - Nie, znać po nich zresztą, że wywodzą się z wiel-
kich miast - pokiwał głową Rune. - Twardziele. Ale
pamiętajmy, że miast nie można malować w samych
ciemnych barwach. Większość ich mieszkańców pocho-
dzi ze wsi.
  - I często trafiają w bagno przestępstw.
  Gromada złoczyńców - mogło być ich trzydzies-
tu-czterdziestu - czekała bez ruchu. Od samochodu nadal
dzieliła ich spora odległość.
  - Szkoda, że nie mamy nic, z czego moglibyśmy
strzelać - rzekł Rune.
  - O, nie - przywołał go do porządku Marco. - Zabija-
nie to nie w naszym stylu. Czasami zdarza się, że jesteśmy
do tego zmuszeni, ale nikt chyba tego nie chce.
  - Doprawdy? - mruknęła Halkatla z tylnego siedze-
nia. Marco udał, że nie słyszy tej uwagi.
  Wróg tym razem ograniczył ryzyko do minimum.
Miejsce wybrano nadzwyczaj starannie. Tu żaden samo-
chód nie mógł się prześlizgnąć poboczem, a za murem
mężczyzn stała zaparkowana ciężarówka.
  - Czy możemy zgadywać, że ludzie byli ukryci w środ-
ku? - zastanawiał się Marco.
  - Na pewno. Zwłaszcza że ciężarówka ma numer
rejestracyjny Oslo. To wyjaśnia, w jaki sposób ich
przetransportowano.
  - Co robimy? - dopytywała się Halkatla.
  - Nie możemy się cofnąć ani skręcić w bok - głośno
myślał Marco. - Znakomicie wybrali miejsce. Ale...
Wygląda na to, że ciężarówkę da się wyminąć, jeśli tylko
zdołamy sforsować ten żywy mur. Zaryzykujemy, może
uskoczą przed rozpędzonym samochodem.
  - Nie mamy innego wyjścia - stwierdził Rune. - Ale
musimy uważać na te ich strzelby i pistolety.
  - To prawda. Wy dwoje się pochylcie albo nawet
połóżcie na podłodze. Ja też postaram się jakoś skulić.
Gotowi?
  Zmienił bieg i mocno dodał gazu. Samochód z rykiem
natarł na wyczekującą hordę.
  Natychmiast rozległy się strzały, kule świstały w po-
wietrzu.
  - Uciekają! - krzyknął Marco. - Och, nie!
  Za późno jednak odkrył niebezpieczeństwo. Za murem
z ludzi połyskiwał stalowy szlaban.
  Samochód uderzył weń z wielkim hukiem i wszyscy
troje gwałtownie polecieli w przód. Kiedy próbowali
otrząsnąć się z szoku, napastnicy dopadli ich jak sępy.
Wyrwali drzwiczki i wyciągnęli całą trójkę z auta, zanim ci
zdołali choćby zebrać siły do obrony. Zaraz jednak
wstąpiło w nich życie. Kopali, uderzali i gryźli.
  Nie przyniosło to jednak żadnego rezultatu. Poprzez
zgiełk przedarł się syczący głos Numeru Jeden:
  - Brać ich żywych, chłopcy, żywych! Nasz mistrz
pragnie się przyjrzeć co najmniej dwojgu z nich! No, no,
coś ty zrobił? - dodał z udawanym oburzeniem. - Złama-
łeś mu nogę?
  Marco przez mgnienie oka dostrzegł, że noga Runego
zwisa pod jakimś dziwnym kątem. Ogarnął go gniew, ale
nie mógł się on równać z wściekłością Halkatli.
  - Coście, do czarta, zrobili, podłe łotry, niewarte
nawet jednej milionowej cząstki tego co on?
  - Zamknij się, babo, bo cię ukatrupię - zagroził któryś.
  - Spróbuj tylko - odparowała Halkatla i Marco,
pomimo naprawdę rozpaczliwej sytuacji, nie mógł po-
wstrzymać się od uśmiechu.
  Właściwie wszyscy troje byli nieśmiertelni, ale żadne
nie chciało spotkać się twarzą w twarz z Tengelem Złym.
  Teraz jednak nic nie mieli do gadania. Zaciągnięto ich
do małej letniej zagrody, położonej niedaleko od szosy.
Nie było to w tej samej okolicy, gdzie nocowała Tova
z Morahanem, lecz w środku wielkich bagnistych pust-
kowi koło Fokstua.
  Zagroda była bardzo stara. Nie miała nawet okien,
tylko nieduży otwór zakryty drewnianą klapką, w środku
było więc bardzo ciemno. Słabe światło sączyło się jedynie
przez szpary w ścianach pomiędzy spróchniałymi belkami.
  Do tej nędznej szopy ciśnięto Marca, Runego i Halkat-
lę. Stało się to niemal w tej samej chwili, gdy Tovie
i Morahanowi udało się naprawić motocykl i ruszyć
w dalszą drogę na północ.
  Oni byli wolni i na razie nie odkryci przez wroga,
natomiast sytuacja Marca i jego towarzyszy przedstawiała
się naprawdę beznadziejnie.







        ROZDZIAŁ VI


  2ostawiono ich samych w małej letniej zagrodzie,
słychać jednak było, że większość napastników została na
zewnątrz na straży.
  - Nie wchodźcie do nich - rozległ się głos Numeru
Jeden. - Nie wiadomo, jakie sztuczki potrafią wymyślić,
nie dajcie się oszukać! Ja wracam na spotkanie z moim
panem. Kiedy tu przybędziemy, tych troje ma być
w środku!
  Zbóje pokiwali głowami.
  - I jak już mówiłem: Nie wolno ich tknąć nawet
palcem! Mistrz chce dostać ich żywych, pragnie, by byli
w stanie rozmawiać i znosić jego... metody tresury.
  Kompani zanieśli się cichym, pełnym wyczekiwania
śmiechem, po drżeniu w głosie można jednak było
wyraźnie poznać, że nie mieli zaufania do Numeru Jeden
i właściwie się go bali.
  - 2abiorę ze sobą kilku ludzi - oświadczył straszliwy
głos, z którego zaklasyfikowaniem trójka miała problemy.
- Na straży tutaj wystarczy was dwudziestu.
  Kroki się oddaliły.
  Pod zagrodą zapanował spokój, najwidoczniej łotry,
sądząc po przekleństwach i plaskaniu kart o kamień,
zasiedli do gry. Od czasu do czasu złorzeczyli na panujące
w górach zimno. Śnieg, od którego ciągnęło chłodem,
leżał wszak blisko.
  - Kim, do diabła, jest właściwie ten... Numer Jeden?
- spytał ochrypły głos.
  - Sza! - uciszył go inny opryszek. - Lepiej nie
wiedzieć.
  - Na jego wspomnienie dostaję gęsiej skórki - zwie-
rzył się trzeci.
  - A podobno sam szef jest jeszcze gorszy.
  - Cholera!
  - Ale my mamy dobrze.
  - Tak sądzisz? Piekielny tu ziąb.
  - Pomyśl tylko, ile nam zapłacą! A i gliny nie wetkną
w to nosa.
  - Zamknij się, twoja kolej, a gadasz, że gęba ci się nie
zamyka.
  Zapadła cisza. Słychać było tylko uderzanie kart
o kamień, od czasu do czasu jakiś krótki komentarz.
W pewnej chwili grający o mało nie wzięli się za łby, ale
kilku kolesiów zapobiegło awanturze.
  Marco i Halkatla mieli czas, by obejrzeć nogę Runego.
  W środku panował mrok, szczegółów nie dawało się
rozróżnić, ale gdy przesunęli Runego w pobliże najszer-
szego pasma światła, zobaczyli, że jego noga jest złamana
mniej więcej w połowie łydki. Halkatla z rozwalonej
kuchennej ławy wyciągnęła dwie deszczułki i zrobiła
z nich łupki, a Marco własną koszulą owinął chorą nogę
przyjaciela.
  - W miejscu złamania jest otwarta rana - stwierdził.
- Ale przypuszczam, że to się zagoi.
  Halkatla z początku nic nie mówiła. Usta miała
mocno zaciśnięte, jak gdyby powstrzymywała się przed
powiedzeniem czegoś przykrego. Dopiero gdy zakoń-
czyli zabiegi i Rune mógł usiąść, oznajmiła na pozór
obojętnie:
  - Ty nie krwawiłeś, Rune. Z rany coś wypływało, lecz
niewiele. Poza tym bardzo jasne. Jak żywica...
  Rune odwrócił głowę. Choć wewnątrz panował pół-
mrok, a on miał twarz niczym wyrzeźbioną z drewna,
widzieli, jak bardzo się zasmucił.
  Halkatla spontanicznie ujęła jego głowę w dłonie
i mocno go do siebie przytuliła. Jej łzy skapywały prosto
w splątane, przypominające konopie włosy.
  Marco mocno ujął Runego za rękę. Niezwykły chło-
pak-alrauna siedział odrętwiały, bez oporów przyjmując
wyrazy ich współczucia. Brakowało mu sił, by odeprzeć
taki cios.
  Wtedy właśnie zrozumieli, jak bardzo pragnie być
człowiekiem.
  Puścili go wreszcie i wszyscy razem ściśnięci usadowili
się na krótkim, wbudowanym w ścianę łóżku.
  - Nie możemy go teraz spotkać - cicho oznajmił
Marco. - Jeszcze nie.
  - Masz rację - pokiwał głową Rune. - Zwłaszcza ty.
  Marco całkowicie się z nim zgadzał.
  - On nie może mnie zniszczyć, nie wolno do tego
dopuścić.
  - Ile butelek masz przy sobie?
  - Dwie. Ellen i swoją.
  - To bardzo niebezpieczne! Musimy się stąd wydo-
stać, zanim on tu dotrze.
  - Kogo możemy wezwać na pomoc?
  - Demony Wichru zniknęły. A część duchów przod-
ków pełni straż przy żyjących w rodzie, pozostali czuwają
nad Tovą i Morahanem.
  - Mam pewien pomysł - szepnęła Halkatla. - Mówili-
ście wcześniej, że nie zawsze najważniejsza jest brutalna
siła. Czy pozwolicie mi na wezwanie Sol? Poproszę ją, by
sprowadziła wszystkie nasze urodziwe wiedźmy. Spróbu-
jemy uwieść tych łajdaków.
  - Dlaczego nie? - odpowiedział Marco po chwili
namysłu. - Prośba o pomoc na pewno uraduje Sol. Ciągle
narzeka, że nie ma co robić. Z całą pewnością nam to nie
zaszkodzi, naszym prześladowcom także nie, po prostu na
trochę przestaną o nas myśleć.
  Wszyscy ttoje skupili myśli na Sol, prosząc ją o przyby-
cie.
  - Musiała czekać gdzieś za rogiem - mruknął Marco,
bo Sol bardzo prędko odpowiedziała na wezwanie.
  - Czego sobie życzycie? - spytała z błyskiem w oku.
- I jak daliście się wciągnąć w taką pułapkę? Niedorajdy!
  - Nie drwij z nas - uśmiechnął się Marco. - Staraliś-
my się ze wszystkich sił.
  - Wiem o tym. No, czego ode mnie chcecie?
  Halkatla, nieco spłoszona, wyjaśniła w czym rzecz.
Czuła wielki respekt przed Sol, niedoścignionym wzorem
wszystkich czarownic.
  Kiedy skończyła mówić, Sol zaśmiała się cicho.
  - Tak, tak, Halkatlo, widzieliśmy, jak sobie poradziłaś
z Pancernikiem... I teraz chcesz, aby inne zajęły się
waszymi strażnikami?
  - Właśnie. Jeśli jest was dostatecznie dużo.
  Sol po cichu liczyła na palcach.
  - Powinno się udać. Będzie świetna zabawa, całe wieki
minęły od czasu, kiedy ostatni raz kogoś uwodziłam.
Możecie mi zaufać! Ale... Nie wiem, czy posuniemy się aż
cak daleko jak ty.
  Kiedy zniknęła, uwięzieni porozumieli się wzrokiem.
  - Chciałabym to zobaczyć - oświadczyła Halkatla.
  - Ja także - przyznał Marco. - Jak sądzicie, możemy
otworzyć okiennicę?
  - Uchylimy ją odrobinę, tylko tyle, abyśmy wszyscy troje
mogli wyglądać. Bo ty też chcesz popatrzeć, prawda, Rune?
  - Wolałbym tego uniknąć - uśmiechnął się niepewnie.
  - No cóż, będzie więcej miejsca dla nas.
  Gdy odsuwali skobel, przytrzymujący drewnianą klap-
kę, usłyszeli głos jednego z pokerzystów:
  - Co to, u wszystkich diabłów, się zbliża?
  - Wóz? Pełen kobiet!
  - Zatrzymuje się koło nas! O rany!
  - Niech to licho, idą tu na górę!
  - Nie wolno się tu zbliżać! Zatrzymajcie je!
  - Phi, baby nie są niebezpieczne, głupie od czubka
głowy do pięt!
  Halkatla zdusiła przekleństwo, Marco ostrzegł ją wzro-
kiem.
  - Widziałeś je? - spytała szeptem.
  - Jeszcze nie. O, teraz widzę.
  - Och, ale... - jęknęła Halkatla, szeroko otwierając
oczy. - Nie, to nie może być prawda!

  Sol w istocie zmobilizowała wszystkie najbardziej
urodziwe posiłki Ludzi Lodu.
  Dwudziestu mężczyzn podniośło się ze swych miejsc,
ze zdumienia rozdziawiając gęby.
  Piękniejszych kobiet nikt nigdy nie widział na świecie!
  Rzecz jasna, znalazła się wśród nich sama Sol, a także
Ingrid i Dida. Dalej Tun-sij, szamanka, która w młodości
była prawdziwą pięknością, a teraz znów przybrała postać
młodej dziewczyny. Zabrakło natomiast Shiry, ją bowiem
przeznaczono do ostatecznej rozgrywki, wszak właśnie
ona miała unicestwić ciemną wodę.
  Ale w grupce kobiet znalazły się jeszcze inne ślicznotki.
  Lilith, piękna niczym uosobienie grzechu. Przypro-
wadziła ze sobą trzy kobiety z zastępów Demonów
Nocy, a jako pramatka wszystkich mrocznych mocy
przywiodła także pięć niezwykle urodziwych panien
z rodu elfów. Marco zorientował się, że są to czarne
elfy, ale z tego powodu nie były wcale brzydsze, jedynie
bardziej groźne.
  I... właśnie ostatni szereg wzbudził taką reakcję Marca
i Halkatli: siedem Demonów Zguby! Owych nadzwyczaj
niebezpiecznych istot, które mamią miłością, a przynoszą
zagładę; potrafią zesłać na mężczyzn depresję tak głęboką,
że często prowadzi ona do samobójstwa.
  A więc te dumne istoty także zechciały im towarzyszyć!
Pomóc dzieciom Ludzi Lodu w potrzebie!
  Marca na tę myśl ogarnęła niewypowiedziana radość.
  Ale... Potrafił myśleć dostatecznie trzeźwo, by wie-
dzieć, że wiele panien przybyło tu po prostu dla własnej
przyjemności. Widać nie zawsze miały dość rozrywek.
  - Widziałeś kiedy w życiu coś podobnego? - wes-
tchnął któryś z mężczyzn.
  - Własnym oczom nie wierzę. Chłopaki, teraż dopiero
się zabawimy!
  - Wiadomo! - zawtórował inny. - Zanim stąd pójdą,
poczują, co to znaczy mężczyzna. Ale sikorki! Pewnie jadą
na jakiś konkurs piękności.
  - Chłopa im się zachciewa, że tak do nas ciągną!
  Paru zbójów już zaczęło rozpinać pasy.
  - Ruszamy, chłopaki!
  - Nie, zaczekajcie - zaprotestował któryś. - Trzeba to
zrobić z klasą!
  Podszedł do kobiet, które znalazły się już na górze.
Z początku nie mógł wydusić z siebie słów, tak zauroczo-
ny był widokiem przybyłych, wreszcie jednak przywitał
się z przesadną galanterią:
  - Witajcie, moje damy! Czym możemy służyć?
  - Służyć! - z chichotem powtórzył któryś z łotrów
stojących z tyłu.
  Sol uśmiechnęła się do mężczyzny na przodzie najbar-
dziej olśniewającym ze swych uśmiechów.
  - Jesteśmy zmęczone i spragnione, zastanawiałyśmy
się, czy nie mogłybyśmy przez chwilę u was od-
począć...
  - O, oczywiście, siadajcie tu, na ławce!
  Dwornie wyciągnął z kieszeni używaną chustkę do
nosa i zamaszystym ruchem wytarł nią siedzisko.
  Roześmiani mężczyźni podeszli bliżej.
  - Wracacie z jakiegoś przedstawienia? - spytał któryś
myśląc o niezwykłych szatach dam.
  - Macie rację - zaszczebiotała Sol. - Ale chodź, usiądź
tu przy mnie!
  Zapraszającym gestem poklepała ławkę. Trzej mężczy-
źni próbowali usadzić się naraz, gdy jednak się zorien-
towali, że wszystkie ślicznotki są równie chętne do
zawarcia nowej znajomości, szybko znaleźli sobie inne.
  W gromadzie zebranej przez Numer Jeden znaleźli się
także Lasse i Bort, ci, którzy nie tak dawno temu
uprowadzili Tovę z Fornebu.
  Lasse, który do dwóch nie umiał zliczyć, znalazł sobie
wdzięczną sikorkę. Nie dowierzał własnemu szczęściu,
taka piękna kobieta zechciała się nim zainteresować! Nie
miał pojęcia, że jest to Lilith, Demon Nocy.
  - Widzieliście coś podobnego? - cieszył się jakiś łotr.
- Przypada akurat po jednej na każdego! Jakby wyliczone,
no nie?
  Tak, tak, pomyślał Marco z niesmakiem. Właściwie nie
chciał już więcej na to patrzeć, zbyt jednak był zafas-
cynowany, by się oderwać.
  - Chodź ze mną za węgiel - mruknął Lasse do Lilith.
- Tu za duży tłok.
  Poszła za nim, uśmiechając się tajemniczo.
  Gdy tylko znaleźli się za domem, Lasse wsunął dłoń
pod jej zwiewne, cieniutkie szaty.
  - Jesteś taka cudowna - mamrotał. - Moja mała
pięknotko. Wspaniale nam będzie razem, prawda?
  - Oczywiście - odrzekła Lilith i w chwili gdy spojrzał
głęboko w jej zwiastujące śmierć oczy, objęła swymi
pięknymi smukłymi dłońmi jego męską dumę.
  - Nie, no co ty... Nie ściskaj tak mocno - powiedział.
- Spokojnie, zaraz posmakujesz... Aaa... Aaaa, puść! Aa...
  Wolno opadł na ziemię, a Lilith obojętnie wróciła do
pozostałych.
  Bort był odrobinę inteligentniejszy od swego kolesia.
Nawiązał rozmowę z jedną z baśniowo urokliwych dam
z rodu elfów i po kawalersku ją zabawiał.
  Łaskawie odwzajemniła jego uśmiech i pozwalała mu
na wszystko, na co miał ochotę. Kiedy przeszli za szopę,
chłopakowi już wydawało się, że osiągnął to, czego chciał.
W uniesieniu ułożył się na niej i nagle poczuł, że ciało,
które ma pod sobą, rozpada się. Patrzył w twarz nie
mającą nic wspólnego z ludzkimi istotami. Wrzasnął
i chciał odskoczyć, ale jego męskość uwięziona była
niczym w imadle. Chwilę później leżał bez ruchu na ziemi,
całą przednią stronę ciała miał zżartą. Był martwy.
  Taki sam los spotkał wszystkich mężczyzn, którzy
wybrali czarne elfy.
  Czterej obcujący z zawodzącymi Demonami Zguby,
zajrzawszy w oczy depresji, zastrzelili się.
  Sol, Ingrid i Dida nie były aż tak krwiożercze.
Pozwoliły swym kawalerom posunąć się nieco w umiz-
gach, a potem sprowadziły na nich iluzję. Mężczyznom
wydało się nagle, że są żabami; podskakując odszukali
pobliskie jeziorko i wskoczyli do lodowato zimnej wody.
  Temu, któremu przypadła Tun-sij, wydawało się, że
chwycił szczęście za nogi. Fascynująca kobieta zaczęła
jednak monotonnym głosem odmawiać czarodziejskie
zaklęcia, pod których wpływem jej wybranek wdrapał się
na dach zagrody. Stamtąd rzucił się na ziemię, wymachu-
jąc ramionami niczym skrzydłami. Taki był jego koniec.
  Trzy Demony Nocy, towarzyszące Lilith, sprowadziły
na swych zalotników najgorsze koszmary, i to akurat
w chwili, gdy sądzili, że wszystko jest już na dobrej
drodze. Jednemu z nich wydało się, że ma pod sobą
rozkładające się zwłoki, drugi spostrzegł nagle, że trzyma
w ramionach olbrzymiego węgorza, a trzeci odkrył, że
kocha się ze starym, pomarszczonym dziadem.
  Najgorszy jednak los spotkał tych, którzy postanowili
podbić serca trzem pięknym Demonom Zguby. Pierwszy
został przeklęty na wieki, ruszył w tę samą drogę, co
kiedyś Tamlin: do pustki wszechświata, w której krążyć
miał po wsze czasy. Temu, który zainteresował się
Demonem Fałszywych Nadziei, wydało się, że oto najwię-
ksze szczęście spoczywa mu w ramionach, a już za chwilę
patrzył, jak ciało kawałek po kawałku odpada mu od
kości, aż wreszcie ulitowała się nad nim miłosierna śmierć.
Trzeci zaś został całkowicie unicestwiony, zniknął bez
śladu.
  Bitwa była wygrana. Kobiety patrzyły na siebie i chi-
chotały albo głośno się śmiały, w zależności od tem-
peramentu. Żałosne niedobitki z oddziału Tengela Złego
uciekały w popłochu do drogi, jeden z nich bez spodni.
Sol i Ingrid poganiały ich biegnąc, aby jeszcze bardziej ich
wystraszyć. Obie piękne czarownice zanosiły się śmie-
chem.


  - Oj - westchnął Marco i usiadł znużony.
  - Szkoda, że nie mogłam z nimi być - poskarżyła się
Halkatla.
  - Jak teraz stąd wyjdziemy? - przytomnie spytał Rune.
  Marco natychmiast się poderwał.
  - Te drzwi nie wyglądają na szczególnie mocne.
Pomóż mi, Halkatlo, wyłamiemy zame!
  - Ale czy one tam na zewnątrz...?
  - Nie, nie mogą wykonywać tak konkretnych zadań.
Potrafą jedynie posłużyć się iluzją.
  - Tak sądzisz? - mruknęła Halkatla. - Nie wydaje mi
się, aby to były wyłącznie iluzje.
  Drzwi poddawały się naciskowi, a po kilku solidnych
pchnięciach ustąpiły. Byli wolni.
  Ku ich zdumieniu kobiety nadal stały na placu boju.
Widać było, że są z siebie niezmiernie zadowolone. Marco
starał się nie patrzeć na ziemię.
  Skłonił się przed nimi głęboko.
  - Dzięki za to, że ocaliłyście nas przed Tengelem Złym!
  - To dla nas sama przyjemność - skromnie odparła
Sol, ale żółte oczy lśniły blaskiem dumy.
  - Dajcie znać, gdybyście kiedyś jeszcze nas potrzebo-
wali - rzekła Lilith, a wszystkie towarzyszące jej istoty
pokiwały głowami.
  Marco zdziwiony spostrzegł, że nawet lodowate De-
mony Zguby patrzą na nich łaskawie.
  - Brakuje mi w tej gromadce Villemo i Tuli - powie-
działa Halkatla do Sol. - Ogromnie też żałuję, że nie
mogłam się do was przyłączyć. Rola bierncgo obser-
watora była mi przykra.
  - O, ty już pokazałaś co potrafisz, z Pancernikiem
- uśmiechnęła się Sol. - A jeśli chodzi o te dwie, które
wspomniałaś, to Villemo nie bardzo można nazwać
czarownicą. Ona była dostojną szlachcianką, czasami
tylko... nazwijmy to wyzywającą. W dodatku zajęta jest
próbami odszukania Ellen, którą miała się opiekować.
A Tula ma dość zajęć przy organizowaniu wszystkiego
w Górze Demonów i upilnowaniu stadka dzieci Ludzi
Lodu. W wolnych chwilach jest przy swym protegowa-
nym Andre, by pocieszyć go po stracie matki, Benedikte.
  Marco chciał jak najspieszniej opuścić to straszne
miejsce, gorąco więc podziękował jeszcze raz za pomoc,
mówiąc, że muszą stąd odejść, zanim przybędzie tu Tengel
Zły i jego prawa ręka.
  Kiedy schodzili w dół do szosy, ani razu nie obejrzał się
za siebie.
  - Mamy bardzo niebezpiecznych sprzymierzeń-
ców - stwierdził Rune, który szedł w środku, podpierany
z obu stron przez Marca i Halkatlę.
  - Tak - krótko odpowiedział Marco.
  Halkatla odwróciła się.
  - Zniknęły!
  - Powinniśmy byli pogrzebać zmarłych - zafrasował
się Marco. - Ze względu na mieszkańców wioski. Ale nie
mamy czasu do stracenia, poza tym brak mi sił, by patrzeć
co uczyniły nasze sojuszniczki.
  Na szosie czekała ich przykra niespodzianka. Ich auto,
całkowicie rozbite, nie nadawało się do reperacji. Szlaban
był otwarty, ale Numer Jeden i jego kompani zabrali
wszystkie samochody osobowe. Została tylko ciężarówka.
  - Poradzisz sobie z nią? - spytał Rune.
  - Nigdy nie próbowałem - odparł Marco. - Ale po-
winno jakoś pójść.
  Halkatla głośno rozpaczała nad "swoim" ukochanym
autem, kiedy jednak przenieśli rzeczy i wspięli się do
szoferki, pisnęła z zachwytu. Siedząc tak wysoko nad
ziemią, miała wrażenie, że cały świat leży u jej stóp.
  Kluczyk tkwił w stacyjce. Po licznych próbach i spraw-
dzeniu, co do czego służy na desce rozdzielczej, Marcowi
udało się uruchomić ogromny pojazd. Narzekał tylko na
przyczepę, która nie bardzo chciała go słuchać na za-
krętach, wreszcie jednak zdołał opanować technikę jazdy.
  Znów więc podążali na północ.


  Akwizytor Per Olav Winger wsiadł wraz z Numerem
Jeden do samochodu z szoferem. W dwóch następnych
autach jechała reszta ludzi, w sumie było ich około
dziesięciu.
  Wsadzenie Wingera do samochodu w Dombas nie
obyło się bez trudności. Wcielony weń Tengel Zły nie
lubił pojazdów, których nie ciągnęły konie. Wolał swój
własny sposób przemieszczania. Ciało Pera Olava Win-
gera, w którym musiał się ukrywać, ciążyło mu i opóź-
niało podróżowanie, ale nocą niczym wyprostowany cień
unosił się o kilka decymetrów nad ziemią. W ten sposób
przeprawił się z okolic Oslo do Gudbrandsdalen, irytując
się na zwierzęta, które nie mogły znieść jego widoku, choć
skrywał się w skórze handlarza odkurzaczy, i wściekły na
uciekających przed nim ludzi.
  W Dombas jednak czekał na niego Numer Jeden
i nalegał, aby Tengel wsiadł do jednego z tych mechanicz-
nych powozów, twierdząc, że w ten sposób będą mogli się
posuwać znacznie szybciej.
  Tengel Zły nie chciał tracić twarzy przed swym
najbliższym współpracownikiem i wszystkimi poplecznika-
mi, z których żaden nie okazywał strachu przed czarodziejs-
kimi powozami. Dlatego starannie ukrył swe prymitywne
obawy i, bardzo niechętnie, wpasował się na tylne
siedzenie, które mu wskazano. Z początku chciał zasiąść na
miejscu kierowcy, stwierdził bowiem, że jest ono najważ-
niejsze i z tej racji należy się oczywiście jemu, ale Numer
Jeden dyskretnie szepnął, że w takim razie musiałby także
kierować potworną maszyną. Wsunął się więc do tyłu
i usiadł na samym brzeżku siedzenia. Kierowca zaraz zaczął
kaszleć i natychmiast otworzył okno. Na zewnątrz było
chłodno, ale trudno, nie mógł wytrzymać w takim zaduchu.
  W istocie, tym powozem posuwali się znacznie szyb-
ciej. Tengel Zły po pewnym czasie nawet się rozluźnił
i udzieliło mu się podniecenie wywołane szybką jazdą.
  Zdobędzie wiele takich powozów! Dopiero wszystkim
zaimponuje!
  Ale na kim niby miał wywierać wrażenie? Na Ludziach
Lodu w Dolinie, w trzynastym wieku?
  Czas umknął Tengelowi Złemu. Kolejny raz musiał to
przyznać. By odegnać poczucie upokorzenia, zmienił
wątek:
  - A więc teraz już ich masz?
  - Tak, teraz ich mamy - odparł Numer Jeden.
- Wszystkich troje. Pilnuje ich dwudziestu moich ludzi,
nie uciekną.
  - A jednym z tej trójki jest mój nieznany wróg?
  - Najprawdopodobniej. Taki przystojniak.
  Usta Pera Olava Wingera wykrzywiła radość wy-
czekiwania pomieszana z pogardą. Nareszeie, nareszcie
będzie mógł ujrzeć tego, który przez tyle czasu budził jego
irytację! Miał na imię Marco... Tengel Zły nie pojmował,
skąd ktoś taki się wziął.
  Jednego natomiast był pewien: ten Marco odpowie
teraz za wszystko, co uczynił wbrew woli swego wiel-
kiego przodka. Jaką zemstę wymyślić dla takiego łotra?
Tengel cieszył się na samą myśl o możliwościach, jakie się
przed nim otwierają. Najstraszliwsze tortury...
  Numer Jeden ciągnął:
  - Jest tam też ten dziwny typ, który wydaje się
zrobiony z drewna. No i Katthala...
  - Halkatla - poprawił go zniecierpliwiony Tengel.
- Ona jest moją niewolnicą. Na pewno zatrzyma tamtych
dwóch na miejscu, dopóki ja nie przyjdę.
  Numer Jeden nie wspomniał, że jego zdaniem Halkatla
zbuntowała się naprawdę. Uznał, że nie warto irytować
tego Wingera, z pewnością potrafi być niebezpieczny
nawet dla swych najbliższych zaufanych.
  - Tutaj - poinstruował Numer Jeden szofera. - Stań
tutaj, to już tu na górze.
  Ogarnięty zapałem nie zauważył, że ciężarówka zniknę-
ła. Całą uwagę skupił na małej zagrodzie stojącej na zboczu.
Triumf? Wynagrodzenie, jakie otrzyma od Wingera...
  Zatrzymały się pozostałe samochody, wysypali się
z nich ludzie. Szli za nimi, zachowując stosowny dystans.
  Dwaj głównodowodzący prędko posuwali się pod
górę. Numer Jeden zaniepokoiła nieco cisza panująca
wokół zagrody. Doszedł jednak do wniosku, że ludzie
siedzą gdzieś z tyłu. Przed nimi jeszcze kilka kroków.
  Nagle twarz mu zmartwiała jakby skuta lodem, niepe-
wnie rozejrzał się dookoła. Również jego zwierzchnik
znieruchomiał.
  Przed zagrodą ujrzeli pobojowisko.
  A otwarte drzwi prowadziły do pustego pomieszczenia.
  Dołączyła do nich reszta ludzi.
  - Na miłość boską - jęknął jeden. Innego pochwyciły
torsje.
  Wściekły Per Olav Winger maszerował szybkim kro-
kiem, przyglądając się zwłokom. Kopnął jedne i obrócił je
stopą. Następne...
  - Posprzątać tu! - ryknął. - Zagrzebać w ziemi! Tak,
aby nie zostały żadne ślady! Zrozumiano?!
  Wreszcie wrócił. Do swego najbliższego współpraco-
wnika nie odezwał się ani słowem. Ale tak strasznych oczu
Numer Jeden u nikogo jeszcze nie widział.
  Błyskawicznie znaleźli się na drodze, pozostawiając
pośledniejszym złoczyńcom uprzątnięcie placu boju.
Przez cały czas gdy schodzili w dół, Tengel Zły milczał.
  Dopiero teraz zrozumiał, że jego przeciwnicy są o wiele
silniejsi niż przypuszczał. Ludzie Lodu nie daliby sobie
z tym rady sami.
  A przecież Demony Wichru już unieszkodliwił!
  Kim więc byli pozostali sojusznicy Ludzi Lodu?
  Na twarzy Pera Olava Wingera pojawił się wyraz
takiego zdecydowania i żądzy mordu, że gdyby Numer
Jeden popatrzył akurat w tę stronę, zrozumiałby, że
zwyczajnym z pozoru komiwojażerem kieruje ktoś zupeł-
nie inny.






        ROZDZIAŁ VII


  Kiedy zostawili za sobą Dovre i zaczęli zjeżdżać ku
Południowemu Trondelagowi, Tovie ciarki przeszły po
grzbiecie. Zbliżali się do celu wyprawy. Nigdy przedtem nie
była w Dolinie Ludzi Lodu, ale opis drogi znała na pamięć.
  Tova miała w zasadzie gotowy plan. Postanowiła
odstawić umierającego Iana Morahana do szpitala w Opp-
dal - żywiła nadzieję, że jest tam szpital - i w dalszą drogę
ruszyć sama. I tak nikt nigdy nie miał zamiaru ciągnąć
Morahana do Doliny Ludzi Lodu, a jego stan pogorszył
się już do tego stopnia, że potrzebował fachowej pomocy,
czy tego chciał, czy nie.
  Miała zamiar kupić w Oppdal zwykły rower, z motocyk-
lem bowiem sobie nie radziła. Brała też pod uwagę po
prostu jazdę autobusem albo przejście piechotą przez góry.
  Nie liczyła się jednak z irlandzkim uporem.
  - Tova - przekonywał ją lan, kiedy odpoczywali przy
drodze niedaleko Oppdal. Ze względu na niego wiele
takich przerw musieli robić w ciągu dnia. - Tova, kiedy
mój czas nadejdzie, nie będziesz się musiała zajmować
martwym człowiekiem. Obiecuję, że nie umrę przy
tobie. Znam swoją chorobę, wiem, na ile mnie stać,
i na razie jakoś się trzymam. Pozwól mi towarzyszyć
sobie tak długo jak się da. Obiecuję, że nie będę
przeszkadzał.
  Już przeszkadzasz, pomyślała wzburzona. Podróż,
która powinna trwać parę godzin, nam udało się przeciąg-
nąć do pół dnia. Przez twoje przerwy na odpoczynek jest
już dobrze po południu.
  Z drugiej jednak strony Tovie ogromnie się przydały
jego umiejętności techniczne i znajomość pojazdów. Co
właściwie poczęłaby bez niego?
  - Może przynajmniej pozwolisz, żeby obejrzał cię
jakiś lekarz?
  - Tovo, ja wiem, że moje płuca są niemal całkiem
zatkane. Wiem też, że choroba zaatakowała wiele innych
organów. Dlaczego zmuszasz mnie, abym kolejny raz
wysłuchiwał wyroku?
  - Ale wyjeżdżając z Oppdal opuszczamy większe
miejscowości. Wkrótce wyruszę na pustkowie!
  Wszystkie jej argumenty trafiały jednak w próżnię.
Upierał się, że nie będzie jej ciężarem. Pragnął tylko
przeżyć jak najwięcej z tego osobliwego dramatu, w który
go wciągnęła.
  Tova westchnęła.
  - Poddaję się. Ale mamy już szóstą po południu. Co
powiesz na pozostanie w Oppdal, przenocowanie w hote-
lu i porządny obiad? A jutro raniutko znów wyruszymy
w drogę.
  Śmiertelnie zmęczona twarz Iana o nienaturalnie wyos-
trzonych rysach rozjaśniła się. Tova jednak dostrzegła, jak
bardzo w rzeczywistości jest wycieńczony.
  - Pod warunkiem, że wolno mi będzie za wszystko
zapłacić.
  Żaden mężczyzna nigdy nic Tovie nie zafundował.
  - Serdecznie dziękuję - powiedziała, starając się ukryć
zażenowanie.
  Nie dodała tego, co pomyślała: gdyby nie Marco,
prawdopodobnie Ian Morahan za bardzo by się jej
spodobał. Ale gdy się raz zobaczyło kogoś takiego jak
Marco, wszyscy inni zmieniali się w szare wróble.
  Być może mądrym posunięciem ze strony Marca było
nieczęste pokazywanie się między ludźmi. Złamanych
kobiecych serc i tak już dość na świecie.


  Oczywiście Tovie musiało się wyrwać coś niemądrego
przy obiadowym stole w jadalni wytwornego hotelu.
Rozkoszowała się pysznym jedzeniem, winem i całą tą
przyjemną sytuacją, ale nie mogła się powstrzymać od
pytania:
  - Nie wstydzisz się pokazywać razem z taką brzydką
dziewczyną?
  Ianowi twarz się ściągnęła i gdyby nie dobre wy-
chowanie, z pewnością uderzyłby pięścią w stół i krzykiem
przywołał ją do porządku.
  A tak tylko z oczu posypały mu się iskry i syknął
w odpowiedzi:
  - Jeśli nie przestaniesz traktować własnej osoby tak
krytycznie, bez odrobiny pewności siebie, odstraszysz
wszystkich ludzi!
  I tak nie chcą mieć ze mną do czynienia, pomyślała, ale
spuściła wzrok i wymruczała słówko na przeprosiny.
  Nastrój prysnął, niewiele więcej już potem rozmawiali.
Ale Ian nalał jeszcze wina do jej kieliszka, zatroszczył się
także o dodatkową butelkę, którą zabrali do pokoju.
  Kiedy przybyli do hotelu, przeżyli chwilę zakłopota-
nia. Recepcjonistka uznała, że są małżeństwem, i dała im
dwuosobowy pokój. Zanim Ian zdążył wyprowadzić ją
z błędu, Tova ostrzegawczo pokręciła głową, a gdy
recepcjonistka się odwróciła, wzrokiem poprosił swą
towarzyszkę o wyjaśnienie.
  - W takim stanie nie możesz być sam - szepnęła Tova.
- Ale nie bój się, nie będę cię napastować.
  - Wcale o tym nie myślałem - odrzekł równie cicho.
- Dziękuję, nie miałem ochoty zostawać sam.
  Tova dobrze to rozumiała. Ostatnie godziny musiały
być dla niego okropne. Miała wrażenie, że na siodełku
motocykla trzyma Iana jedynie siła woli. Górski wiatr
hulający po Dovre nie miał wcale zbawiennego wpływu
na jego płuca, a kiedy robili postój, by odpocząć,
Irlandczyk po prostu słaniał się na nogach.
  W tym stadium choroby każdy inny człowiek od wielu
już tygodni nie wstawałby z łóżka, wymagając stałej
opieki. Ale on musiał być obdarzony żelazną wolą!
  Do diaska, coraz bardziej go lubiła!
  Wrócili do pokoju.
  - O, nigdy żaden posiłek bardziej mi nie smakował!
- westchnęła Tova uszczęśliwiona, rzucając się na fotel.
  Ian usiadł w drugim i nalał wina.
  - Dziękuję, ale myślę, że już mi wystarczy - roześmiała
się. - Mam dostatecznie dobry humor.
  Ale kiedy trącał się z nią kieliszkiem, piła.
  Nagle oboje zdrętwieli i pytająco popatrzyli na siebie.
  Rozległo się ciche pukanie do drzwi.
  Tova odruchowo przysunęła się do Iana, stanęła tuż
przy jego fotelu. Nie wiadomo, czy szukała u niego
obrony, czy też może sama chciała go bronić. Praw-
dopodobnie i jedno, i drugie.

  Podróż ciężarówką nie trwała długo.
  Marco, Rune i Halkatla przejechali przez płaskowyż
Dovre, pędząc wielkim samochodem na łeb, na szyję.
Wiedzieli, że muszą się spieszyć, bo za nimi goni Tengel
Zły i jego Numer Jeden. Nie wiedzieli, czy ich prześlado-
wcy dokonali już makabrycznego odkrycia przy letniej
zagrodzie w górach. Pewni byli natomiast, że jeśli tylko
do tego dojdzie, Tengel Zły natychmiast ruszy w pogoń.
  A o jego humorze w obecnej sytuacji lepiej nie
myśleć...
  Marco nie wiedział, jak ci, którzy przyjechali ciężarów-
ką, rozplanowali tankowanie, ale u samego krańca płasko-
wyżu samochód zastrajkował. Bak był pusty.
  - Czy możemy stoczyć się w dół? - zastanawiał się
Rune.
  - Przy tak ciężkim pojeździe, w dodatku z przyczepą,
to zbyt ryzykowne - odparł Marco. - Nie znamy przecież
zakrętów. Musimy iść piechotą.
  Rune rozejrzał się dokoła.
  - Proponuję, abyśmy ruszyli tą prastarą ścieżką, którą
ledwie widać tam na górze. Co jest napisane na tym znaku?
"Wiosenna Ścieżka"?
  - Nazwa wydaje się znajoma - stwierdził Marco. - Czy
to nie tędy Tengel, Silje i Charlotta jechali razem
z dziećmi? Tyle że oni zmierzali na południe.
  - Towarzyszyłem im wtedy - cicho ptzypomniał Rune.
- Byłem wtedy co prawda tylko małym korzeniem, ale
pamiętam strach, nie opuśzczający żadnego z uczestników
wyprawy. Z Wiosenną Ścieżką nie ma żartów.
  - Teraz to po prostu szlak turystyczny - powiedział
Marco. - Prawdopodobnie zabezpieczony przed lawina-
mi. Chodźcie, idziemy! Głównej drogi i tak nie możemy
wybrać, samochody naszych prześladowców natychmiast
nas dogonią.
  Pospieszyli w górę zbocza wznoszącego się nad szosą.
W dole widać było ciężarówkę zaparkowaną na poboczu.
  - Dziękujemy za to, że tak nam się przydałaś - szepnął
Marco.
  Halkatla uznała pieszą przeprawę za niezwykle emoc-
jonującą.
  - Ratunku, jak ludziom mogło przyjść do głowy, żeby
jechać tędy konno albo powozem! - jęknęła. - Chyba źle
mieli w głowach!
  Na chwilę przystanęli, by sprawdzić, czy w dole nie
widać przejeżdżających szalonym pędem aut Numeru
Jeden, ale najwidoczniej prześladowcy nie zdołali jeszcze
dotrzeć tak daleko.
  Wiosenna Ścieżka także miała swój kres. Musieli w końcu
zejść z powrotem na drogę. Bardzo, bardzo niechętnie.
  Marco zdawał sobie sprawę, że dwoje jego towarzyszy
bez kłopotu może przenosić się w czasie i przestrzeni.
Decydowali się na normalny sposób przemieszczania się
ze względu na niego.
  Często irytowało go, że jest teraz bardziej człowiekiem,
brakowało mu wolności, jaka dana mu była wcześniej.
Wówczas i on mógł się przemieszczać w dowolny sposób.
Dopiero teraz zrozumiał, jaka to wygoda, i chętnie
poprosiłby czarne anioły, aby przywróciły mu dawną
postać.
  Wtedy jednak nie mógłby się dowiedzieć, gdzie znaj-
duje się naczynie z wodą zła.
  Jakiś czas później Rune zawołał:
  - Zobaczcie, stacja! Pociąg właśnie wjeżdża na wzgórze!
  - Biegiem! - zakomenderował Marco.
  Ujęli Runego pod ramiona, nadal bowiem kulał. Para
łupek i koszula w roli bandaża to najbardziej prymitywny
opatrunek, jaki można sobie wyobrazić.
  Dotarli na czas, pociąg bowiem chwilę stał na stacji.
Zadowoleni rozsiedli się w osobnym przedziale.
  - Ha! - Rune uśmiechnął się z wysiłkiem. - Poprzed-
nim razem jechałem pociągiem z Karine, w czasie wojny.
A Gabriel nie był wtedy jeszcze nawet planowany.
  - Ciekawe, jak się im wiedzie - cicho powiedział
Marco. - Gabrielowi i Natanielowi.
  - Są chronieni - odparł Rune. - Czuwają nad nimi
czarne anioły i Ulvhedin.
  - Myślałem o ich psychicznym samopoczuciu. Nata-
niel stracił ojca, a Gabriel dziadka i babcię. No i leżą
bezczynnie, Gabriel, który miał opisywać wszystko, co się
wydarzyło, i Nataniel, Szczególnie Wybrany.
  - To prawda, musi im być ciężko - przyznała czarowni-
ca. - Oj, pociąg rusza! Co będzie, jeśli wypadnie z torów?
  - Na pewno tak się nie stanie - zapewnił Marco, ale
Halkatla dla pewności przytrzymała się obiema rękami.
Głośno piszczała zachwycona.
  - Rune, czy ty nie jesteś opiekunem Jonathana? Czy
nie powinieneś być przy nim?
  - Jonathan ma nowego opiekuna, Benedikte. Dzięki
temu mogę raczej pomóc tutaj. Na razie jednak udało mi
się tylko złamać nogę...
  Marco uśmiechnął się.
  - Dobrze wiesz, Rune, że cię potrzebujemy. Ja sam
jestem opiekunem Tovy, ale musiałem przekazać to
zadanie innym.
  - Komu?
  - Szczerze mówiąc, nie wiem, kogo Tengel Dobry
wybrał. Nie wymienił żadnego imienia.
  - Jak daleko jedziemy? - spytała Halkatla z nadzieją,
że podróż pociągiem potrwa długo.
  - Tylko do Oppdal. Stamtąd droga skręca na zachód.
  Rune siedział zamyślony.
  - Co cię niepokoi, Rune?
  - Za bardzo depczą nam po piętach. Nie, nie wiem,
gdzie są w tej chwili, ale nie mogą być daleko.
  - Masz rację. No cóż, jeśli oni zastawiają po drodze
pułapki, to my także możemy. Poproszę moich przyjaciół,
żeby się tym zajęli.
  Rune i Halkatla uspokojeni kiwali głowami.
  W dole mknęła rzeka Driva, oszalała teraz po wiosen-
nych roztopach. Z okien pociągu roztaczał się fantastycz-
ny widok, Halkatla napawała się nim bez pamięci. Jej
najłatwiej przychodziło zająć myśli czym innym zamiast
wciąż snuć wizję zbliżającego się starcia z Tengelem Złym.
A przecież właśnie ona powinna się szczególnie strzec.
Kiedy Tengel Zły się zorientuje, że wyrwała się spod jego
mocy, zemści się okrutnie.
  On jednak nadal ślepo wierzył, że nikt nie zechce
opuścić go dobrowolnie.
  Marco układał sobie pewien plan. Chciał dać Halkatli
chwilę oddechu, zanim Tengel Zły uderzy na nią z nową
siłą. Należało wzmocnić wiarygodność czarownicy, a jed-
nocześnie odsunąć bezpośrednie zagrożenie, jakie stano-
wił straszliwy przodek.
  - Halkatlo - spytał na wstępie. - Czy stać cię na wy-
kazanie się wielką odwagą?
  - O co chodzi? - Czarownica w jednej chwili stała się
czujna.
  - Czy potrafisz bawić się w teatr?
  - Chyba tak. Co chcesz, żebym zrobiła?
  Marco wyjaśnił. Halkatla przełknęła ślinę i kiwnęła głową.
  - Widzę, że bardzo mi ufasz - rzekła wzruszona.
  - To prawda.
  - Postaram się więc najlepiej, jak potrafię.


  Numer Jeden i Tengel Zły zatrzymali się przy ciężarówce.
  - A więc nie dojechali dalej. - Per Olav Winger zmrużył
wąskie szparki oczu. Przed stojącymi wokół niego ludźmi
skrywał bijący z nich złowrogi blask. Nadal nie wiedzieli,
kim jest w rzeczywistości, dostrzegali jedynie akwizytora,
posiadającego niesamowity autorytet i władzę, który obiecał
im wszystko, czego zażądają, w zamian za wypełnienie jego
rozkazów. Chętnie na to przystali, godził się bowiem na
brutalność w działaniu, na zabijanie, tortury i kłamstwa.
  - No cóż, ci nędznicy powinni więc być gdzieś
w pobliżu - ciągnął straszliwy zwierzchnik. - Odszukajcie
ich! Znajdźcie ich dla mnie, nawet jeśli miałoby to być
ostatnie, czego dokonacie w życiu! Ty chodź ze mną
- zwrócił się do Numeru Jeden. - My pojedziemy drogą.
Jeśli im się wydaje, że zdołają ujść przede mną na piecho-
tę, wkrótce przekonają się, że tak nie jest. A jeśli ich nie
dogonimy, będziemy zmierzać dalej do celu. Muszę tam
dotrzeć pierwszy. Niech twoi ludzie zajmą się mymi
wrogami.
  Wsiedli do samochodu, a towarzyszący im złoczyńcy
rozpierzchli się po zboczach.
  Przez pewien czas jazda przebiegała bez kłopotów.
Kierowca wchodził w wąskie zakręty z taką prędkością, że
Per Olav Winger ściągał brwi. Zajmował miejsce od
strony przepaści i bardzo mu się to nie podobało.
Zachowywał się jednak jak gdyby nigdy nic. Nie chciał
stracić twarzy.
  Nagle samochód nieoczekiwanie skręcił i uderzył w jeden
z prastarych kamieni, odgradzających drogę od przepaści.
Zderzenie było tak silne, że szofer przebił głową przednią
szybę, a kierownica zgruchotała mu klatkę piersiową.
Winger i Numer Jeden polecieli na niego z tylnego siedzenia.
  Wściekli z trudem wracali do pozycji siedzącej.
  - Jak jedziesz, przeklęty niezdaro? - warknął Win-
ger-Tengel Zły. - Nie mamy czasu na takie przerwy!
  Kierowca jednak nigdy już nie miał nic powiedzieć.
  - Siadaj za kierownicą - rozkazal Tengel Numerowi
Jeden.
  Ten zacisnął szczęki.
  - Nigdy nie umiałem prowadzić samochodu, ale zaraz
ściągnę któregoś z ludzi.
  - I to szybko! - Tengel pienił się z wściekłości. - Nie,
zaczekaj chwilę! Kto to idzie?
  Drogą biegła ku nim młoda dziewczyna.
  - Halkatla! - oznajmił Tengel Zly głosem ociekającym
wprost poczuciem triumfu. - Jedna z moich najzdolniej-
szych sojuszniczek. Posłuchajmy, co ma do powiedzenia!
  Halkatla ze strachu miała serce w gardle, choć jedno-
cześnie dumna była ze swego dzieła. Zdołała zmącić wzrok
kierowcy, któremu wydało się nagle, że droga ostro skręca
w lewo. Takie było, widać, jego przeznaczenie.
  Odczuwała wyrzuty sumienia, Marco wszak z pewnoś-
cią nie pragnął niczyjej śmierci... Co tam, to tylko łajdak,
pocieszyła się beztrosko.
  Doszła do samochodu. Och, jakże ten Tengel Zły
wygląda! Czy nikt inny nie widzi jego prawdziwej postaci,
skrywającej się w ludzkiej skórze? Nie, dostrzegali chyba
tylko wysokiego, chudego mężczyznę.
  A ten drugi...?
  Co w nim, do licha, jest? Jak to znożliwe, by zwykły
żywy człowiek budził takie przerażenie?
  Udawała, że ciężko oddycha po biegu, choć oczywiście
potrafiła przenosić się w przestrzeni bez najmniejszego
trudu.
  - Uciekłam - wydyszała. - Udało mi się od nich uciec.
Teraz wiem już wszystko, panie i mistrzu!
  - Doskonale, moje dziecko, doskonale - pochwalił ją
Per Olav Winger. - Opowiadaj. Gdzie oni są?
  - Podzielili się, wiem, że dwoje jest przed nami. Zaszli
dość daleko, ale nie to jest najważniejsze...
  - A co?
  - Panie, wiesz o jasnej wodzie, prawda?
  Ciałem Tengela wstrząsnęła fala mdłości.
  - Tak - odparł ostro. - Mają ją ze sobą?
  - Nie, tym razem nie, nie śmieli jej zabierać. Najpierw
chcieli zbadać Dolinę. Ale wiem, gdzie jasna woda jest
ukryta.
  Tengel nie znosił nawet rozmowy o ohydnej wodzie,
musiał jednak wysłuchać Halkatli.
  - Mówże więc!
  - Schowali ją w połowie drogi - odparła dziewczyna.
- Daleko, nad jeziorem Mjesa, w starym bunkrze z czasów
wojny. Łatwo wysadzić go w powietrze.
  Dokładnie objaśniła położenie bunkra.
  - Wiem, gdzie to jest - wtrącił się Numer Jeden.
- Przejeżdżaliśmy tamtędy.
  Tengel miał dylemat. Czy jechać naprzód i próbo-
wać dotrzeć do naczynia z ciemną wodą przed wrogami?
Czy też na wsze czasy zniszczyć znienawidzoną flaszkę
Shiry?
  Nie zabrali wody ze sobą, tak więc nawet przybywając
do Doliny nie stanowili zagrożenia. Poza tym zawsze
potrafił nad nią czuwać, nikt więc nie zdoła zbliżyć się do
jego sekretnej kryjówki...
  - Mamy więcej czasu niż nam się wydawało - stwier-
dził. - Oni nie są tak niebezpieczni, zdążymy wrócić.
Natychmiast zdobądź nowy samochód z kierowcą!
  - Moi ludzie nie mogą być daleko - odparł Numer
Jeden. - To się da szybko załatwić.
  - A ty, Halkatlo, pojedziesz z nami.
  Czarownica się zawahała.
  - Czy nie lepiej, bym dalej ich szpiegowała? I donosiła
ci, panie, o ich ruchach?
  Tengel Zły zerknął na nią z ukosa.
  - Kim on jest? Ten Marco?
  - Marco? - powtórzyła Halkatla, chcąc zyskać na cza-
sie. - Właśnie, kim jest Marco? Staram się tego dowie-
dzieć, panie, bo sama się nad tym zastanawiałam. I myś-
lałam... gdybym zdobyła jego zaufanie... Może zwabić go
jak mężczyznę, może wtedy by się zdradził?
  - Doskonale! Świetnie, Halkatlo, wiedziałem, że mo-
gę ci zaufać. A reszta?
  - Dziewczyna już się nie liczy. Zakochała się w zwyk-
łym człowieku i zawiozła go gdzieś do szpitala. Nie
musimy się nią przejmować. Tak samo tymi dwoma,
którzy leżą w szpitalu w Lillehammer, muchy nie potrafili-
by teraz skrzywdzić. Bezradni jak niemowlęta.
  - A ten drewniany? - ostro spytał Numer Jeden.
  Ależ są dobrze poinformowani, pomyślała Halkatla.
Głośno zaś powiedziała:
  - On? To biedaczysko, którego los dotknął jeszcze
w łonie matki. Kobieta, kiedy go nosiła pod sercem,
przestraszyła się drzewa, które omal jej nie przygniotło,
no i taki się urodził.
  Tengel Zły był dostatecznie przesądny, by przyjąć to
tłumaczenie za dobrą monetę. Pochodził wszak z czasów,
kiedy święcie wierzono w podobne historie.
  Niezwykłe jednak, że Numer Jeden także złapał się na
ten haczyk. Halkatla nie wiedziała, co o nim myśleć.
  Czy nie miał lepszego imienia niż to śmieszne Numer
Jeden?
  - Kim jest wasz przyjaciel, panie i mistrzu? Jakie nosi
imię?
  - On? Nazywamy go po prostu Numerem Jeden. Ale
ty, Halkatlo, możesz się dowiedzieć. Jego prawdziwe imię
to Lynx. Niech to ci wystarczy.
  Lynx? Ryś? Dostojne imię dla tak ohydnej kreatury!
  - Oto i jeden z naszych samochodów! - wykrzyknął
Lynx. - Natychmiast wyruszamy.
  - A ja wracam do szpiegowania - uśmiechnęła się
Halkatla. - Tak się cieszę, że znów mogę ci służyć, panie!
  Per Olav Winger skinął głową i wsiadł do samochodu.
  - Bardzo jestem z ciebie zadowolony, Halkatlo! - za-
wołał jeszcze, zanim drzwiczki się zatrzasnęły.
  Halkatla patrząc za samochodem odjeżdżającym na
południe odetchnęła z ulgą.
  Udało jej się, musiała to przyznać. Prawdopodobnie
uratowała ją pycha i pewność siebie Tengela Złego.
  Później jednak, kiedy w bunkrze odkryje oszustwo, nie
będzie dlań warta nawet tyle co ziarnko piasku na drodze.
Zemści się na zdrajczyni ze straszliwą siłą!
  Numer Jeden siedział sztywno, wciśnięty w kąt samo-
chodu. Wyraz twarzy miał niezgłębiony.
  Przypomniał sobie moment, kiedy samochód wpadł na
przydrożny głaz i gdy chwilę później odzyskali równowagę.
  Nigdy jeszcze nie widział swego pana do tego stopnia
rozwścieczonego! Przez moment wydało mu się, że
wysoki, kościsty Per Olav Winger zmienia się w małego
ohydnego stwora, na którego widok nawet Numer Jeden
ogarnęły mdłości.
  Iluzja wkrótce zniknęła, lecz wrażenie obrzydzenia
pozostało.
  Ostrożnie zerknął na swego szefa. Kim on właściwie
był? Lynx miał mu za co dziękować, to prawda, ale teraz ze
strachu włos zaczął mu się jeżyć na głowie.


  Marco i jego przyjaciele wysiedli z pociągu w Oppdal
i zaczęli rozglądać się za firmą wynajmującą samochody.
  Halkatla jaśniała z dumy słysząc pochwały, na jakie
zresztą sobie zasłużyła.
  - Marco. - Rune wziął towarzysza za ramię. - Ten
motocykl... Przy tym dużym eleganckim domu.
  - To hotel - wyjaśnił Marco. - Rzeczywiście, przypo-
mina mój motocykl. Ale Tova musiała dotrzeć dużo dalej!
Powinna już być wysoko w górach.
  Motocykl jednak był jego, poznał numer.
  Zaskoczeni weszli do hotelu.
  Nie, żadnej Tovy Brink tu nie było.
  - A Morahan? - dopytywał się Marco.
  Recepcjonistka, tonąc w jego przepastnych oczach,
niemal zapomniała o odpowiedzi.
  - Słucham... Tak, państwo Morahanowie są w pokoju
numer dwieście dwa.
  Morahanowie? Spojrzeli po sobie. Odszukali pokój
202 i bardzo delikatnie zapukali do drzwi.


  - Kto tam? - spytała Tova drżącym głosem.
  - Marco. I Rune z Halkatlą.
  Drzwi od razu się otworzyły i nastąpiło radosne
powitanie.
  - Nie dojechaliście dalej? - spytał Marco z wyrzutem.
  - To moja wina - zmieszał się Morahan. - Nie byłem
widać tak silny jak sądziłem i musieliśmy dość często się
zatrzymywać.
  - A ja uznałam, że najlepiej będzie, jak wypoczniemy
tu przez noc - wpadła mu w słowo Tova.
  - My więc także zostajemy - zdecydował Marco.
- Deptali nam po piętach, ale na kilka godzin zostali
zatrzymani. W dolinie Drivy. W nocy będziemy tu
bezpieczni. Ale motocykl nie był dostatecznie dobrze
ukryty, tak nie można robić!
  Tova spłoniona przyznała, że o tym nie pomyślała.
Wraz z Markiem zeszła na dół, by lepiej zakamuflować
pojazd i zarezerwować pokoje dla nowo przybyłych.
  - Gdzie macie samochód? - spytała, gdy przeprowa-
dzali motocykl na tyły budynku.
  - Straciliśmy go. Przyjechaliśmy pociągiem. Jak się
miewa Morahan?
  - Źle. Ale nalegał, bym pozwoliła mu sobie towarzy-
szyć i nie mogłam mu tego zabronić. Wiesz, ostatnie
życzenie umierającego. Marco, czy naprawdę nic nie
możesz dla niego zrobić? No tak, nie jesteś teraz do-
statecznie silny. A tak bym chciała, żeby żył!
  - Chyba bardzo go polubiłaś - uśmiechnął się Marco.
  - Mogłabym, ale dwie rzeczy stoją temu na przeszkodzie.
  - Jakie?
  - Po pierwsze, nikt nie może się we mnie zakochać
i przez cały czas jestem tego świadoma. Druga rzecz to
moje uczucia do kogoś innego.
  Marco przystanął i ujął jej twarz w swe ciepłe dłonie.
  - Kochana Tovo - rzekł czule. - Wiedz, że jestem
twoim najlepszym przyjacielem. Ale nigdy się w nikim nie
zakocham, taki los został mi wyznaczony.
  - Twój ojciec mógł - przypomniała mu. - Ale Saga
była piękna...
  Potrząsnął głową, uśmiechając się przy tym tak miękko
i łagodnie, że Tovie łzy zakręciły się w oczach.
  - Mnie czeka zadanie - wyznał cicho. - Tak jak ciebie
i Nataniela. Ale moje jest poważniejsze niż wasze. Po to się
urodziłem. Całe moje życie poświęcone było niesieniu
pomocy wam, żeby następaie wspólnymi siłami pognębić
Tengela Złego. Kiedy już znajdę miejsce, w którym
ukryta jest woda zła, odzyskam swą dawną moc. Ale to nic
nie zmieni, Tovo. Ludzka miłość pomiędzy kobietą
a mężczyzną dla mnie nie istnieje. Co jednak nie wadzi
mojej wielkiej sympatii dla ciebie!
  Przyciągnął ją do siebie i delikatnie ucałował. Tova
stała jak słup soli, zapomniała nawet oddychać. Wreszcie
Marco wypuścił ją z objęć.
  - Dalej nigdy się nie posunę. Chodź, czekają na nas.
  - Stój - rzekła, kładąc mu rękę na ramieniu. - Chciała-
bym ci tylko podziękować. Więcej nie było mi potrzeba,
Marco. Wiem teraz, że moja miłość do ciebie, tak, bo to
była miłość, niczego więcej nie oczekiwała. Nie było
w niej erotyzmu. Jesteś dla mnie snem i tylko snem. Chcę
zatrzymać cię jak rycerza z baśni, rycerza na czarnym
koniu, bo biały do ciebie nie pasuje. Bardzo mi pomogło,
kiedy dowiedziałam się, że twoje serce nie bije mocniej dla
żadnej innej kobiety. Jeśli wolno mi będzie nadal cię
podziwiać i wielbić, i wiedzieć, że jesteś moim przyjacie-
lem, to nie chcę już niczego więcej. To szczera prawda!
  - Przez cały czas o tym wiedziałem, Tovo. Naprawdę
świetnie się rozumiemy. I bardzo chciałbym, aby Moraha-
nowi dane było przeżyć!
  Tova nagle przestała wyraźnie widzieć, bo oczy wypeł-
niły jej się łzami.
  - Ja także tego pragnę. Wiem, że on mnie nie chce, ale
nareszcie czuję się wolna i zrozumiałam, jak bardzo się
z nim związałam. Do tej pory ty mi przeszkadzałeś!
  Uścisnął ją za rękę i uśmiechnął się ciepło, jak tylko on
potrafił.
  - Dobrze, że zamieszkacie w jednym pokoju, on nie
powinien być sam. Ale przez moment bezwstydnie
przypuszczaliśmy, że chcecie nocować razem z całkiem
innych powodów.
  - Zwariowałeś - oburzyła się Tova. - Naprawdę myś-
leliście, że on... No, znów zaczynam swoje! Zdaniem Iana
odstraszam wszystkich tym moim wiecznym brakiem
wiary w siebie.
  - Bardzo rozsądnie powiedziane - zgodził się Marco.
- Wszyscy twoi przyjaciele wiedzą, że uważasz się za
najbrzydszą osobę na świecie, nie musisz powtarzać im
tego do znudzenia. Zresztą wcale nie jesteś brzydka, jesteś
osobowością!
  - Dziękuję, znam to na pamięć!

  Kiedy nowo przybyli rozlokowali się już w swoich
pokojach, Tova i Ian ponownie zasiedli w fotelach. Czuli
się cudownie rozluźnieni, w kieliszkach znów było wino.
  - Opowiedz mi teraz dalszy ciąg historii Ludzi Lodu
- zachęcił Morahan.
  - To zabrałoby co najmniej rok - stwierdziła Tova.
- Ale opowiem ci parę historyjek...
  Za oknem zapadał zmrok, a Morahan słuchał z uwagą.
Wreszcie Tova zorientowała się, że opadają mu powieki,
butelka z winem też była już niemal pusta, a ona sama
mówiła coraz bardziej nieskładnie.
  Przerwała opowieść i usiadła u stóp Morahana, żeby
zdjąć mu buty. Pozwolił na to, uśmiechając się lekko,
i z wysiłkiem ściągnął koszulę. Po jego powolnych
ruchach Tova poznała, że musi być śmiertelnie zmęczony.
  - Idź pierwsza do łazienki - rzekł sennie.
  Tova posłuchała.
  Kiedy już leżeli w łóżkach, Morahan nagle jakby się
ocknął. Może sprawiło to spryskanie twarzy wodą? Tova
przez całą podróż miała wrażenie, że jest tak zmęczona, że
wystarczy, iż położy się do łóżka i zaraz zaśnie. Nigdy
jednak nie rezygnowała z wieczornego mycia. Zwykle
ożywiało ją ono i miała poważne problemy ze spaniem.
  Zauważyła, że jej myśli czepiają się teraz rozmaitych
drobiazgów. Poprosiła Iana, by opowiedział coś więcej
o sobie.
  - Nie mam już nic do powiedzenia.
  - Powiedz, o czym myślisz, co lubisz, a czego nie
lubisz. O marzeniach i pragnieniach... Och, przepraszam!
Zapomnij, o co cię poprosiłam!
  - Jakże mógłbym zapomnieć? - rzekł z goryczą.
- Dopiero teraz wiem, co chciałbym zrobić ze swym życiem.
A jest już za późno, zresztą o tym dużo już rozmawialiśmy.
  Ponieważ ich łóżka były zsunięte, zamknęła w ciepłym
uścisku jego dłoń leżącą na kołdrze.
  Przez długą chwilę milczeli.
  Wreszcie Tova szepnęła cichutko:
  - Opowiedz jednak, co chciałbyś zrobić.
  Milczał z początku, dziewczyna przypuszczała więc, że
boleśnie go zraniła swoimi slowami, ale nagle w ciemności
rozległ się jego głos:
  - Jak już ci mówiłem, żaden człowiek nie chce zniknąć
ze świata nie pozostawiając po sobie żadnego śladu.
A mnie to właśnie czeka. Wcześniej nie zdawałem sobie
sprawy, jakie to ważne. Kiedy ma się przed sobą mnóstwo
czasu, nie myśli się o tym.
  - Czego pragnąłbyś dokonać?
  - Nie musi być tego wcale tak wiele - uśmiechnął się.
- Wystarczyłby jakiś własnoręcznie wykonany przedmiot.
Albo praca, którą ludzie zapamiętają. Dziecko... albo
wielki czyn. A jak zdołam dokonać czegoś teraz?
  - Na wielki czyn masz szansę, zanim zdążysz się
obejrzeć, jeśli nadal będziesz się upierać, by nam towarzy-
szyć. Ale... W najlepszym razie nikt z zewnątrz nie dowie
się o tym, co robimy, w najgorszym - wszystkich nas czeka
zagłada. To ostatnie jest najbardziej prawdopodobne.
A wtedy nikomu z nas w udziale nie przypadnie chwała.
  Ian milezał.
  - A na ustanowienie legatu w twoim imieniu pewnie
cię nie stać?
  Prychnął tylko.
  Otoczyła ich cisza. Umilkły wszelkie odgłosy nocy,
mrok dookoła był miękki i przyjazny.
  I wtedy Tova rzekła powoli:
  - Bardzo rzadko się zdarza, że dotkniętemu rodzi się
dotknięte dziecko...






        ROZDZIAŁ VIII


  Długo czekała na odpowiedź Iana Morahana.
  Wreszcie nie wytrzymała i krzyknęła wzburzona:
  - A jak ci się wydaje, jakie ja mam możliwości
urodzenia dziecka? Żadnych, mówię ci, absolutnie żad-
nych!
  Ian wciąż milczał.
  - Tak troskliwie bym się nim zajmowała, Ianie!
Byłoby dla mnie niczym dar niebios. Dla ciebie dbałabym
o nie jak o najcenniejszy skarb!
  Cisza zdawała się ciężka i lepka niczym wilgotna kołdra.
  Wreszcie Morahan się odezwał:
  - Myślę, że nie jestem w stanie tego zrobić.
  Tova odwróciła się gwałtownie.
  - Wiem. Jestem zbyt odpychająca. Wybacz mi, to było
z mojej strony niemądre...
  - Och, nie! - Położył jej rękę na ramieniu. - Źle mnie
zrozumiałaś. Miałem na myśli swoją chorobę. Moje ciało
jest wyniszczone, każda próba zakończyłaby się komplet-
nym fiaskiem!
  - Pewien jesteś?
  - Nie, ale jestem przekonany, że nic z tego nie wyjdzie.
W dodatku...
  - Co takiego? - Tova obróciła się na plecy i wbiła
wzrok w sufit.
  - Nie wiem, Tovo. Myśl o powołaniu do życia
dziecka, które nie będzie miało ojca...
  - Nie wiesz nic o związkach, jakie łączą Ludzi Lodu,
o tym, jak zawsze jesteśmy gotowi wspierać się wzajem-
nie. Rodzicami dziecka stanie się cały ród!
  - Może i tak. Ale nigdy go nie zobaczę.
  Myśli Tovy z początku szły tym samym torem, co Iana,
nagle jednak się rozgniewała:
  - Jesteś niekonsekwentny! Powiedziałeś przed chwilą,
że chciałbyś zostawić po sobie dziecko. Inaczej ja w ogóle
bym o tym nie wspomniała. Czuję się teraz tak głupio, że
jestem bliska płaczu!
  - Ależ, Tovo, nie miałem nic złego na myśli!
  - Dobrze, zapomnij o tym - oświadczyła zrezyg-
nowana. - Moja propozycja była całkiem idiotyczna. Jak
mogłam sobie wyobrażać...
  Morahan uniósł się na łokciu i pochylił się nad nią
z groźną miną.
  - Przestań wreszcie mówić o swoich kompleksach.
Nie mam absolutnie nic przeciw tobie! Jesteśmy dobrymi
przyjaciółmi. Moim zdaniem jednak, może uznasz mnie za
zbyt staroświeckiego, potrzeba do tego choć trochę
gorętszych uczuć. Jakiegoś napięcia między nami. A ja nic
takiego do ciebie nie czuję, podobnie jak ty do mnie.
  Tova odsunęła się od Iana.
  - Nie szukałam przygody tylko dlatego, że nigdy
jeszcze nie byłam z mężczyzną. Chciałam ci jedynie
pomóc!
  Usiadła na łóżku, gotowa w każdej chwili wstać.
  - Poproszę o inny pokój.
  Morahan mocno złapał ją za ramię.
  - Nie bądź głupia, nie musimy przecież kłócić się
z tego powodu! Możemy o tym porozmawiać, prawda?
Albo o czymś innym.
  Tova milczała. Sprawiała wrażenie obrażonej, ale tak
naprawdę cała ta sytuacja bardzo ją zasmuciła.
  Morahan powiedział cicho:
  - Dziękuję! Dziękuję za to, co chciałaś zrobić! Po
prostu twoja propozycja spadła na mnie zbyt niespodzie-
wanie. Nie mogłem się zgodzić od razu. No i trzeba
jeszcze myśleć o ewentualnych konsekwencjach.
  - Tak. O dziecku. Choć pewnie nie byłoby z tego
dziecka.
  - To prawda, tak wiele zależy od przypadku. A mój
organizm jest wyniszczony, właściwie kompletnie zruj-
nowany, wątpię, aby był zdolny do wyprodukowania
nasienia.
  - Rozumiem.
  Tova wsunęła się z powrotem do łóżka. Otoczywszy
ramionami głowę, gapiła się w sufit.
  Trudno było odbudować dobry nastrój, jaki gościł
poprzednio między nimi. Ian też już się nie odzywał,
wyraźnie skrępowany sytuacją.
  Upłynęło może dziesięć minut. Tova sądziła, że Mora-
han zasnął, kiedy nagle znów usłyszała jego głos:
  - Wiesz, nawet gdy człowiek w pierwszej chwili
odrzuci jakąś propozycję, to zdarza się, że jednak z czasem
zmienia zdanie.
  Przełknęła ślinę. Nie śmiała oddychać.
  - Zastanowiłem się - ciągnął Ian. - I twój pomysł nie
wydaje mi się już tak bezsensowny.
  Boże, pomyślała Tova. Serce o mało nie wyskoczyło jej
z piersi. Sześć szyb w każdym oknie, trzy okna, w sumie
osiemnaście szybek... Gorączkowo starała się je wszystkie
policzyć, wiązał się z tym jakiś przesąd, należało liczyć
szyby w nowym pokoju, ale nie pamiętała dlaczego.
  - Nie wydaje mi się co prawda, żeby to się udało
- niepewnie kontynuował Ian. - Ani dopełnić... Jak to się
mówi po norwesku? Aktu miłosnego? Nie wierzę też
w rezultat. Ale może... warto spróbować.
  Głos zamarł.
  - No cóż - cicho odpowiedziała Tova. - Mnie zabra-
kło już odwagi.
  Morahan milczał.
  - Właściwie nie pojmuję, jak mogłam wystąpić z taką
propozycją - mruknęła pod nosem. - Wypiłam za dużo
wina i zachowałam się bezmyślnie, beztrosko i nie-
odpowiedzialnie.
  - Teraz więc jesteś trzeźwa?
  - Najwidoczniej wytrzeźwiałam, bo myślę jaśniej.
  Sięgnął do stołu i wlał resztę wina do jej kieliszka.
Tova, zrozumiawszy, co właściwie jej proponuje, zachłys-
nęła się powietrzem.
  - Nie, dziękuję - zaprotestowała zduszonym głosem.
  - Wypij - nakazał, przysuwając kieliszek do ust dziew-
czyny.
  Nie mogła się oprzeć. Nagle dostrzegła groteskowość
całej sytuacji.
  - Chcesz uwieść dziewicę? - zachichotała.
  Pomimo ciemności wyczuła, że się uśmiechnął. Po-
wrócił poprzedni nastrój i poczucie bliskości.
  Tova jednak nadal była napięta jak struna.
  - Pij - poprosił.
  A, niech mu będzie, pomyślała. W niczym mi to nie
zaszkodzi.
  - Co z Markiem? - na pozór obojętnie spytał Ian,
odstawiając kieliszek.
  - Z Markiem? - powtórzyła zaskoczona, starając się,
by jej głos zabrzmiał pewnie. - Jesteśmy po prostu
przyjaciółmi.
  - Doprawdy? - Ian nie ukrywał powątpiewania.
  - Marco nie jest zwyczajnym człowiekiem. To bohater
z baśni i nie chciałabym, aby zmienił się w kogoś innego.
Nigdy, nigdy nie mogłabym pójść do łóżka z Markiem,
w pewnym sensie byłoby to świętokradztwo. Nie, trudno
to sobie nawet wyobrazić! Owszem, przyznaję, że zako-
chałam się w nim po uszy już w chwili, kiedy pierwszy raz
go zobaczyłam, wtedy nazywał się Gand i wyglądał inaczej,
ale był tak samo bosko urodziwy. Lecz nigdy go nie
pożądałam, jeśli wolno mi posłużyć się takim słowem. Stał
się moim bożyszczem, o którym mogłam marzyć i śnić.
Pamiętam, że już same myśli o bliższym związku z nim mnie
przerażały, dlatego dusiłam je w zarodku. Wydawały się
zupełnie nie na miejscu. Czy wyraziłam się dość jasno?
  - Jak najbardziej. I sądzę, że masz rację. Choć nie znam
Marca tak dobrze jak wy, czuję, że on nad nami góruje.
  - Tak. Inna rzecz, że po to, by móc polubić innych,
trzeba najpierw polubić siebie.
  - Znów zaczynasz!
  - A jak mogłabym zapomnieć o swoich kompleksach?
Są aż nazbyt oczywiste!
  - Kochana Tovo! Jestem zwyczajnym, choć śmiertel-
nie chorym robotnikiem i znam cię zaledwie od kilku dni.
Ale bardzo cię lubię. Za twoją bezpośredniość, gotowość
do działania i za skrywaną dobroć. Ja nie mam żadnych
oporów. To chyba naturalne, że w pierwszej chwili
ogarnęły mnie wątpliwości, ale teraz jestem gotów spró-
bować zrealizować to, o czym mówiliśmy. Ale czy ty nie
rozumiesz, że to musi być bezwzględnie twój wybór,
twoja decyzja? To ty masz żyć dalej jako samotna matka.
Odpowiedzialność za dziecko spadnie wyłącznie na ciebie,
cak samo zresztą jak radość z niego. Samotnie będziesz
przeżywać troski i smutki. Moim udziałem stanie się
zaledwie krótka chwila przyjemności.
  Tova uśmiechnęła się lekko.
  - Dziękuję, że powiedziałeś o chwili przyjemności!
Ale ja nie wiem, Ianie! Czy postąpimy właściwie? Nie
wyrządzimy krzywdy dziecku?
  Wydawało się, że pragnie rozwiać jej wątpliwości, lecz
po chwili rzekł:
  - Masz rację. Puśćmy w niepamięć całą tę rozmowę.
  Tovą wstrząsnęły nagle dreszcze. Zrozumiała, jak
bardzo niepewni są oboje. Wyczuwając wahanie partnera,
wycofywało się to jedno, to drugie, nie mogąc przy tym
oprzeć się rozczarowaniu. I tak raz w jedną, raz w drugą
stronę, jak piłeczka w tenisie.
  Teraz nadeszła kolej Tovy. Choć zawiedziona i urażo-
na, ponowiła próbę.
  - Ale wiem, że dziecku na pewno będzie dobrze
- powiedziała przygnębiona. - Mama i ojciec je pokocha-
ją. Ogromnie gnębi ich świadomość, że nigdy nie będą
mieć wnuka.
  - Nie mam prawa składać na ciebie takiego ciężaru.
  - Masz prawo mieć następcę.
  - Wiem o tym. Ale zrozum, Tovo, nie przeżyję nawet
do czasu, by przekonać się, czy nasze zbliżenie będzie
miało jakiekolwiek następstwa.
  Tova usiłowała przełknąć ten argument.
  - Taka jest brutalna prawda. Ale jaki jej sens? Chodzi-
ło przecież o to, byś miał świadomość, że jakaś cząstka
ciebie będzie żyła nadal.
  - Tak, masz rację.
  Umilkli. Długo leżeli zapatrzeni przed siebie, czując
w duszy przygnębiającą pustkę.
  Pierwsze słabe światło świtu odrobinę rozjaśniło po-
kój. W majową noc poranek nadchodził wcześnie, godzi-
na była zaledwie druga.
  Morahan łagodnym ruchem nachylił się nad Tovą
i szepnął:
  - Dziękuję, kochana! Dziękuję za twoje dobre chęci!
  Potem delikatnie ją pocałował i na moment zatrzymał
usta na jej wargach.
  Tova wstrzymała oddech. Kiedy jednak Ian nie cofnął
się od razu, ostrożnie położyła dłonie na jego ramionach.
Podniósł głowę i popatrzył na nią, uśmiechając się
pytająco.
  Pocałował ją jeszcze raz.
  Ta noc nie jest prawdziwa, pomyślała Tova. Ja, nigdy
nie całowana. A dzisiaj... najpierw Marco. A potem Ian.
Chyba mi się to śni!
  Znów spojrzał na nią, tym razem z uśmiechem pełnym
czułości. Widziała go teraz wyraźnie. Nocny mrok przy-
dawał jego rysom tajemniczości, jak gdyby przekroczył
już granicę dzielącą dwa światy. Oczy zdawały się głęboki-
mi, ciemnymi studniami. Nos, dość zgrabny, mocne zęby,
dolna warga odrobinę cofnięta, cienie na policzkach.
I ciemne kręcone włosy. Kiedy na chwilę zapomniało się
o Marcu, Ian Morahan stawał się niezwykle przystojny.
Zanim naznaczyła go choroba, musiał być bardzo męski.
Teraz kości zbyt wyraźnie rysowały się pod skórą.
  - Ostatnia dziewczyna, jaką całuję... - szepnął. - Dzię-
ki, że mnie nie odrzuciłaś.
  A dla mnie to prawie pierwszy pocałunek w życiu, bo
Marco się nie liczy, pomyślała Tova.
  Ian zapytał cicho:
  - Tovo, czy chcesz tego? Pomożesz mi to zrobić?
  Tova tylko ciężko oddychała.
  Ian ciągnął:
  - Wiesz, jest dziewięćdziesiąt dziewięć procent pew-
ności, że nam się nie uda, ani jedno, ani drugie. Ale tyle już
czasu upłynęło, od kiedy ostatni raz byłem z dziewczyną!
Pragnę cię i nie myślę teraz o ewentualnych następstwach.
  On jej pragnął! Jej! Tova poczuła, jak płacz ściska ją
w gardle.
  - Ale ja nigdy...
  - Wiem. Dlatego najpierw pytam. Sama musisz tego
chcieć.
  - Ja... bardzo cię lubię, Ianie - wyjąkała. - Nie mam
nic przeciwko temu.
  - Jeśli chcesz, potrafię zrobić tak, żebyś nie zaszła
w ciążę.
  - Nie! Musimy spróbować. Przecież właśnie dlatego
rozpoczęliśmy całą tę długą dyskusję.
  Wsunął się pod jej kołdrę.
  Boże, ależ on jest chudy, pomyślała Tova. Żałośnie
chudy!
  Nie wiedziała, jak powinna się zachowywać, tak
bardzo chciała robić wszystko właściwie, a umiała tak
mało. Szeptem mu to wyznała.
  - Rób dokładnie to, co czujesz - odparł. - Czy mogę
ci coś powiedzieć?
  - Tak?
  Jak trudno coś zrobić z ramieniem, które znalazło się
na spodzie! Jakoś się zakleszczyło.
  - Nie zdecydowałbym się na to z żadną inną, Tovo.
Nie mógłbym.
  Przełknęła kulę, która nagle urosła jej w gardle,
powstrzymała się od podziękowań, rzekła tylko:
  - Bardzo mnie to cieszy, Ianie.
  W jego głosie zadźwięczała niepewność:
  - Czy byłoby ci przykro, gdyby jednak mi się nie udało?
  - Ależ mój drogi, sądzisz, że nie rozumiem? Ale czy to
nie będzie dla ciebie zbyt wielki wysiłek?
  - Będziemy ostrożni. Wiesz, Tovo... jeśli mi nie
wyjdzie, potrafię zrobić tak, żeby tobie było dobrze. Jeśli
tego zechcesz.
  - Dziękuję, Ianie - szepnęła mu w szyję, czuła się
bowiem bezgranicznie zawstydzona. - Ale postaramy się,
żebyś i ty miał z tego radość, prawda?
  - Spróbujemy - uśmiechnął się. - Musisz mi trochę
pomóc.
  - Co mam robić? Wiesz, że jestem niedoświadczona.
  - Przede wszystkim się rozbierz. Całkiem.
  - No tak, oczywiście.
  Usiadła i zaczęła mocować się z ubraniem, szło jej to
gorzej niż przedszkolakowi. Kiedy wreszcie była naga
i błyskawicznie skryła się pod kołdrą, zorientowała się, że
Ian również się rozebrał.
  Z napięcia zaczęła dzwonić zębami.
  - Już dobrze, dobrze - uspokoił ją łagodnie i objął.
- Wszystko będzie dobrze, zobaczysz.
  Tova roześmiała się drżąco:
  Można by się zastanawiać, które z nas bardziej
potrzebuje pomocy.
  - Pomożemy sobie nawzajem.
  Jego dłonie delikatnie pieściły barki dziewczyny.
Odwróciła się nieco w jego stronę, ale tylko trochę, na
więcej nie miała odwagi. Ian odsunął kołdrę i pocałował ją
w szyję, przesunął ustami w dół i ucałował pierś.
  Tova westchnęła ciężko, kiedy sutki pod wpływem
jego dotyku stwardniały.
  Teraz chyba kolej na mnie, pomyślała i przytuliła Iana.
Przyjemnie było dotykać jego kręconych włosów. Pod-
niósł głowę, by jeszcze raz ją pocałować.
  Tym razem pocałunek był całkiem inny. Tak inny, że
Tova zapomniała o swej nieśmiałości i odwzajemniła go.
  Jak łatwo dać się ponieść, pomyślała. On jest właściwie
mi obcy, poza tym strasznie chory, ale tak cholernie
sympatyczny, tak pociągający, że... że ja... że ja...
  Och, cała się zrobiła wilgotna tam na dole! Mam
nadzieję, że on tego nie zauważy, pomyślała.
  Nie, chyba jestem głupia.
  O, wszyscy dobrzy bogowie i duchy, sprawcie, aby
robiła to, co trzeba, tak aby jemu było dobrze!
  Szepnął coś do niej, coś, że jeszcze nie jest gotów. Czy
mogłaby pomóc?
  - Jak?
  Dał jej znak, że ma się wsunąć pod kołdrę, ujął za rękę
i naprowadził.
  Tova zaczerpnęła głęboki oddech, nie chcąc jednak
wprawiać go w zakłopotanie, nie opierała się.
  Do licha, czytała przecież opowiadania erotyczne! Czy
jednak starczy jej śmiałości?
  Popieściwszy go przez chwilę, przemieściła się w dół
i pocałowała w intymnym miejscu, a kiedy nie wydawało
się, by miał coś przeciwko temu, odważyła się na bardziej
zaawansowaną pomoc.
  Żadna jednak zmiana na razie nie nastąpiła.
  - Chyba się nam nie uda, Tovo.
  - Ależ tak! Nie poddawaj się!
  - Połóż się! Pozwól teraz mnie!
  Wsunął się pomiędzy jej nogi. Poczuła jego język
i gwałtownie drgnęła.
  - Z moimi reakcjami wszystko w porządku - zaśmiała
się nerwowo, kiedy nader wyraźnie okazała, że ogromnie
sobie ceni jego pieszczoty.
  Ian położył się obok niej.
  - Taka jesteś ładna, Tovo.
  - Jestem bezkształtna. Nie mam szyi. Nie mam talii.
Krótkie nogi...
  - Ja czuję jedwabiście gładką skórę, sprężysty brzuch
i bardzo powabne ciało. Nie zagłębiaj się w detale, nic na
tym nie zyskasz!
  - Zmęczony jesteś?
  - Nie. Nie chciałbym przerywać. Bardzo bym nie chciał.
  Zsunęła dłoń niżej.
  - O, Ianie, to zaczyna pomagać!
  - Mówiłem, że jesteś bardzo pociągająca. A więc...
masz odwagę?
  Znów przełknęła ślinę.
  - Dobrze wiesz, że chcę. Tego nie da się ukryć. Ta
przeklęta kołdra! - mruknęła i zrzuciła przykrycie na
podłogę. Tova zawsze, gdy czuła się głupio i niepewnie,
odwoływała się do mocniejszych wyrażeń.
  Właściwie odczuwała jednak psychiczną bliskość z Ia-
nem, istniał między nimi ton zrozumienia i czułości. Było
to doznanie tak piękne, że mało wrażliwa z pozoru Tova
ze wzruszenia ledwie mogła oddychać.
  Spontanicznie, bo całkiem już przestała się bać, ujęła
jego twarz w dłonie.
  - Och, tak bardzo cię lubię, Ianie, tak bardzo, bez-
granicznie!
  Nie pouczył jej, że jest to dość typowa reakcja w trakcie
aktu miłosnego, uśmiechnął się tylko z czułością. Tova
otoczyła go ramionami i mocno uścisnęła. Tak ogromnie
się cieszyła, że obchodzi go przynajmniej na tyle, że chciał
iść z nią do łóżka. Zdawała sobie sprawę, że z jej strony nie
jest to właściwe nastawienie, że powinna mieć do siebie
więcej szacunku, ale tak bardzo go lubiła za to, że
okazywał jej przyjaźń.
  W głęboki żal wprawiała ją tylko bliskość jego schoro-
wanego ciała i świadomość, że jego czas wkrótce dobieg-
nie już końca.
  - Nie możesz, Ianie, nie wolno ci! - załkała.
  Morahan doskonale zrozumiał, o co jej chodzi.
  - Zapomnij o tym, Tovo, zapomnij! Ze względu na
mnie!
  - Dobrze, nie będę o tym myśleć. Obiecuję.
  Przesunęła dłońmi po jego biodrach i przeraziła się, jak
bardzo są chude.
  - Ianie, sądzisz, że to wytrzymasz? Czy nie lepiej, jak
będziesz leżał? A ja...
  Położył jej palec na usta.
  - Pozwól mi przynajmniej spróbować!
  Tova była już tak rozpalona z pożądania, że mogła
jedynie skinąć głową.
  Znów mocno go objęła i otworzyła się przed nim. Nie
chciała już niczego udawać, czuła więź, jaka zrodziła się
między nimi, wiedziała, że on doceni jej oddanie.
  Ogarnęło ją niemal religijne uniesienie. W szczególnej
sytuacji obojga to, na co się zdecydowali, jawiło się niemal
sakramentem.
  Zorientowała się, że on jest już gotowy. Dotyk jego ciała
na skórze sprawiał, że zalały ją wibrujące fale rozkoszy,
musiała z całych sił panować nad sobą, by leżeć spokojnie.
  - Będę bardzo ostrożny - szepnął. - Ze względu na
nas oboje.
  - Tak. Chyba lubię cię... za bardzo, Ianie.
  Znów ją pocałował.
  - I ja bardzo cię lubię, Tovo.
  Tova, która zacisnęła zęby, by wytrzymać ból, odkryła,
że nie bolało wcale tak, jak się tego obawiała. Ale też była
dobrze przygotowana, by go przyjąć.
  Ogromnie się niepokoiła, że on może nie wytrzymać
takiego wysiłku. Byłoby katastrofą, gdyby właśnie teraz
zaczął kaszleć. Kruchy nastrój prysnąłby jak bańka mydla-
na. Pomyślała też, że choć zapewniali się o wzajemnej
sympatii, byli dla siebie obcy. Wreszcie jednak Tova
odrzuciła wszelkie wątpliwości i dała się porwać chwili.
Poczuła, że Ian jest z nią, a potem liczył się już tylko
instynkt i gorączkowe pragnienie zaspokojenia pożądania.
  Później przez kilka sekund panował absolutny spokój,
aż wreszcie nadszedł kaszel.
  Atak był naprawdę straszny i przez chwilę Tova
przestraszyła się nie na żarty. Podparła Iana, tuląc go
i pocieszając.
  Wreszcie atak minął. Leżeli spokojnie w swoich
objęciach.
  - Nie tak chciałem zakończyć - szepnął oddychając
z trudem. - Chciałem otoczyć cię czułością, wdzięczny za
to, że pozwoliłaś mi przeżyć tak piękne chwile. Ale...
  - Wiem o tym, Ianie. Ale jednak nam się udało! Udało!
  - Tak. Szczerze mówiąc, nie spodziewałem się tego.
Dzięki tobie wszystko było jak trzeba.
  - Dzięki mnie?
  - Jesteś bardzo kusząca, mówiłem ci już.
  Zapamiętała te słowa i przez dłuższą chwilę napawała
się nimi. Potem powiedziała cicho:
  - Jeśli będą jakieś następstwa...
  - Nie licz na to!
  - Wiem. Ale jeśli będą... jeśli urodzi się chłopiec,
nazwę go Ian.
  - Dziękuję!
  - A jeśli dziewczynka... Jak nazywała się twoja matka?
  - Minna. Ale daj raczej imię po twojej matce. Jak się
nazywa?
  - Vinnie. Właściwie Lavinia, ale trudno tak się do niej
zwracać na co dzień. Ale Minna i Vinnie nie są tak bardzo
od siebie różne. Znajdziemy coś pośrodku.
  - My? - powtórzył głucho.
  Przyciągnęła go do siebie i mocno przytuliła. Przez
długą chwilę nie mogli nic powiedzieć. Tova walczyła ze
łzami.
  - W każdym razie zrobiliśmy, co w naszej mocy
- rzekł Ian zasmucony.
  - Tak, wszystko, co mogliśmy - przytaknęła.
  Noc niemal już minęła. Światło poranka sączyło się do
pokoju barwiąc wszystko na szaro. Wyraźniej było widać
bezduszną grafikę na ścianie.
  - Nie jest jeszcze bardzo późno - stwierdził Ian.
- Powinniśmy się chwilę przespać.
  - Masz rację. Ten dzień może być ciężki. A ja znam
Marca. Jest nieznośnie rannym ptaszkiem, ale teraz ma też
powody, by wcześnie wstawać.
  Ian uniósł się na łokciu i spojrzał na Tovę. Delikatnie
odsunął kosmyk włosów z jej czoła.
  - Jeszcze raz dziękuję, kochana niezwykła dziewczyno
- szepnął. - Dziękuję, że właśnie ciebie dane mi było
spotkać w tych trudnych dniach!
  Nic piękniejszego nie mógł powiedzieć Tovie, która
w życiu przyjęła tak wiele ciosów i właściwie tylko je
oddawała.
  Teraz czuła, jak ogarnia ją niezmącony spokój i szczęś-
cie.






        ROZDZIAŁ IX


  Nazywam się Margit Sandemo. Mieszkam w dolinie
Valdres. Stąd wielu chorych, potrzebujących porady
specjalisty, zamiast do szpitala w Gjovik wysyła się do
Lillehammer.
  W maju 1960 roku znalazłam się w szpitalu w Lilleham-
mer. Nie dolegało mi nic poważnego, nie byłam nawet
chora. Lekarze mieli naprawić mi tylko drobną usterkę,
która dokuczała mi od dzieciństwa.
  Na dzień przed powrotem do domu pozwolono mi wstać
i niespokojna przechadzałam się korytarzami, zeszłam też na
dół do wielkiego hallu. Znalazłam kafeterię, jak zwykle
zatłoczoną, ale zwróciłam na to uwagę dopiero, kiędy stałam
już z pełną tacą w rękach. Utknęłam między zajętymi
stolikami i trzeba przyznać, że czułam się dość głupio.
  Przy jednym z małych stolików siedział samotny
chłopiec o niebieskich, marzycielskich oczach i ciemnych
włosach, sterczących na wszystkie strony. Zgaszony,
przeżuwał kanapkę z serem z taką miną, jakby jadł siano.
Sprawiał wrażenie całkiem opuszczonego.
  Ponieważ należę do ludzi, którzy nigdy nie chcą
nikomu przeszkadzać i zawsze wydaje im się, że wchodzę
komuś w drogę, długo się wahałam, zanim zapytałam
chłopca, czy mogę się do niego dosiąść.
  Gdy się do niego odezwałam, poderwał się gwałtownie,
jakbym go przestraszyła. Przestał żuć niesmaczną kanapkę
i już myślałam, że mi odmówi, kiedy nagle skinął głową.
  Jedliśmy w milczeniu. Przez cały czas czułam, że mały
ukradkiem mi się przygląda. Posiliwszy się filiżanką
herbaty, nabrałam odwagi i zapytałam:
  - Coś cię gnębi?
  Nie chciałam użyć słowa "przeraża", choć ono na-
lepiej odzwierciedlałoby jego stan.
  - Ja... nie, ja...
  - Jak się nazywasz?
  - Gabriel. Gabriel Gard z...
  Urwał i choć czekałam, nie dokończył.
  - A ja jestem Margit Sandemo - oznajmiłam, miałam
bowiem przeczucie, że muszę pozyskać zaufanie chłopca
i go ośmielić, żeby chciał ze mną rozmawiać. - Jutro mnie
wypisują i bardzo się z tego cieszę. Ciebie też?
  Chłopiec miał obandażowane jedno ramię, poza tym
jednak wydawał się całkiem zdrowy.
  - Tak - rozjaśnił się, ale uśmiech natychmiast zgasł.
- Czy ty jesteś jedną z nich?
  Zdumiewające pytanie! Jak na nie odpowiedzieć?
  - Hmm... wydaje mi się, że w ogóle nie jestem
z jakichś. Właściwie jestem nikim. Mam męża i troje dzieci
i chyba najgorsza ze mnie gospodyni domowa w całej
Norwegii. Czy wiesz, że byłam zamężna przez jedenaście
lat i dopiero wtedy zorientowałam się, że nie mamy
żelazka? A siedem lat mi zajęło nauczenie się, że ziemniaki
należy nastawiać wcześniej niż resztę obiadu, dlatego
nigdy nie potrafiłam podać posiłku punktualnie. A w ze-
szłym tygodniu chciałam napełnić wodą wiadro i zamiast
podstawić je pod kran, nosiłam wodę przez całą kuchnię
małym kubkiem. Jestem osobą tak straszliwie nieprak-
tyczną, że nie powinno się ze mnie spuszczać oka.
  Chłopiec uśmiechnął się, mówiłam więc dalej:
  - Jak sam widzisz, bardzo lubię słuchać własnego
głosu. Wiesz, wydaje mi się, że mam zdolności artystyczne
w jakiejś dziedzinie, ale na razie nie znalazłam jeszeze tej
właściwej. Próbowałam już różnych rzeczy, ale dotych-
czas rezultaty były mizerne, nic z tego nie warto za-
chowywać dla potomności. Muszę przyznać, że świado-
mość, iż do niczego się nie nadaję, jest dość frustrująca.
Tak, wydaje mi się, że w ogóle nie należę do żadnej grupy,
chyba że miałeś na myśli nieudaczników?
  Z uśmiechem pokręcił głową. Wydawał się teraz
znacznie spokojniejszy.
  Zaraz jednak zatonął we własnych myślach.
  - Powinienem być z nimi - westchnął z nieśkrywaną
rozpaczą w głosie. - Powinienem opisywać wszystko, co
się dzieje!
  Nie rozumiejąc, o czym mówi, spytałam ostrożnie:
  - Jesteś sam w szpitalu?
  - Nie - odparł szybko. Ale niedługo tak się stanie,
bo Nataniel musi wracać do domu. Jego ojciec nie żyje.
Oni go zgładzili.
  Gabriel i Nataniel? Niezwykłe imiona... Zaczęłam się
zastanawiać, czy chłopiec nie jest przypadkiem mito-
manem. Może za dużo nachodził się do kina i wymyślił
jakąś niebezpieczną grupę, prześladującą jego i jego
najbliższych?
  Gabriel wyglądał na chłopca mniej więcej dwunastolet-
niego, widać też było, że jest bardzo inteligentny. No tak,
tacy właśnie mają najbujniejszą fantazję.
  - Złamałeś rękę? - spytałam.
  - Tylko zwichnąłem. Ale już ją nastawili.
  - Przewróciłeś się na rowerze?
  - Nie, zepchnęli mnie w przepaść. Dobrze, że Ulvhe-
din siedział przy mnie, a Marco próbował mnie uratować,
ale przecięli linę i wpadł do rzeki. Potem przyszedł Rune
i w końcu on mnie wyciągnął.
  No, nareszcie jakieś normalne imię, pomyślałam nie
mając wtedy pojęcia, że Rune jest akurat najdziwniejszy ze
wszystkich.
  Chłopiec sprawiał wrażenie, jakby od dłuższego czasu
był sam i niepokoił się szpitalnym odosobnieniem. Zro-
zumiałam, że odczuwa wielką potrzebę porozmawiania
z kimś, dlaczego więc nie mogłam to być ja? Nie miałam
nic przeciwko zmyślonym historiom, sama przecież lubię
koloryzować.
  Jakaż głupia byłam wtedy! Gorączkowo poszukiwa-
łam zajęcia w życiu, stałego punktu, którego mogłabym
się trzymać. Nie rozumiałam, że długie historie, które
snułam w myśli przed snem, układały się w całe powieści!
Miały upłynąć cztery lata, zanim pojęłam, że mogę pisać.
  - Czy ktoś po ciebie jutro przyjedzie, Gabrielu?
  W jego oczach znów pojawił się cień lęku.
  - Nie, nie wiedzą, że jestem w szpitalu, Marco nie
chciał, by mama i ojciec się wystraszyli. Dlatego nie
pojadę na pogrzeby.
  - Pogrzeby?
  - Tak, ojciec Nataniela to mój dziadek, Nataniel jest
noim wujem. Poza tym zabili babcię ze strony mamy.
Miała na imię Hanna i była Francuzką. Benedikte także
umarła, ale ona już była stara. I Christel.
  Gabriel miał teraz łzy w oczach.
  - Chciałbyś pojechać na pogrzeb?
  Ukradkiem otarł łzy.
  - Nie, właściwie nie. To bardzo trudne przeżycie, nie
lubię płakać w kościele, a kiedy ktoś umrze, to płaczę.
  - Ale chciałbyś wrócić do domu, do ojca i mamy?
  Na twarzy pojawił mu się teraz wyraz zagubienia.
  - Miałem opisywać... zostałem do tego wybrany. I nie
nogę tego robić!
  Łzy popłynęły ciurkiem. Otarł je, pociągając nosem.
  - Okropnie tu dużo ludzi i taki zgiełk - powiedziałam.
- Pójdziemy do świetlicy? W tej, gdzie nie wolno palić,
nigdy nikogo nie ma.
  Zawahał się przez moment, ale zaraz podniósł się
z wyraźną ulgą.
  Właśnie jednak gdy już wychodziliśmy z dużego hallu,
podszedł do nas niezwykle atrakcyjny mężczyzna. Miał
ciemną karnację i ciemne włosy, a w oczach wyraz
melancholii. Właśnie te oczy przykuły moją uwagę.
Wyrażały wielką duchową boleść i tajemnice, o których
odgadnięcie nigdy nie ośmieliłabym się pokusić.
  - Cześć, Natanielu - ucieszył się Gabriel. - To jest
Margit. Idziemy sobie porozmawiać.
  Nataniel przywitał się ze mną i odwrócił do chłopca.
  A więc jednak Nataniel istnieje, pomyślałam sobie. On
w każdym razie nie jest zmyślony.
  - Gabrielu, muszę już jechać - oznajmił chłopcu. - Ciebie
wypuszczą dopiero jutro, a wtedy nie zdążę na pogrzeb.
  - Racja. Powinienem dogonić innych, ale nie wiem,
gdzie oni są.
  Chłopiec wyglądał na tak nieszczęśliwego, że serce
ścisnęło mi się z żalu.
  - Ale ja wiem - odparł Nataniel. - Linde-Lou mi
powiedział. Marco, Rune i Halkatla są razem, zmierzają
w stronę Oppdal. Liczą, że Tova i Morahan są już blisko
Doliny...
  Mówił cicho, chociaż nie przeszkadzało mu, że ja sporo
słyszę. I tak niewiele z tego mogłam zrozumieć. Ale
naprawdę wspomniał Marca i Runego! Poza tym jeszcze
inne dziwnie brzmiące imiona. Brakowało tylko jednego
z tych, które wymienił Gabriel. Ulv... i coś dalej.
  Ale oto i ono! Nataniel ciągnął:
  - Powinienem pojechać z tobą na północ, ale muszę
wracać do domu także z innego powodu. Gdybyś tylko
zdołał dotrzeć jutro do Oppdal, to Ulvhedin pomoże ci
ich odnaleźć.
  Chłopiec złapał mężczyznę za rękę.
  - Natanielu... Nie odjeżdżaj ode mnie!
  - Ulvhedin będzie cię strzegł. I sam widzisz, w szpita-
lu zostawili nas w spokoju. Przyjadę, jak tylko będę mógł.
Przypuszczam... przypuszczam, że będziesz musiał jechać
pociągiem. Ale to potrwa trochę za długo...
  Włączyłam się w rozmowę.
  - Proszę mi wybaczyć, że się wtrącam, ale jeśli Gabriel
ma się szybko dostać do Oppdal, może mój mąż i ja
moglibyśmy go tam zawieźć? Nie goni nas czas, a wiem, że
mój mąż nie będzie miał nic przeciwko takiej wiosennej
przejażdżce. Gabriel i ja mamy zostać wypisani w tym
samym czasie.
  Nataniel popatrzył na mnie swymi niezwykłymi, fan-
tastycznymi oczami. Gdybym wcześniej nie spotkała
mego męża i nie żyła z nim szczęśliwie, prawdopodobnie
nie na żarty zainteresowałabym się tym Natanielem.
  - Nie będzie to łatwa droga - rzekł Nataniel zamyś-
lony. - Ale przypuszczam, że Gabriel tak bardzo ich nie
obchodzi... - Zastanawiał się dalej, głośno myśląc: - Dob-
rze, jeśli naprawdę zechcielibyście zrobić to dla chłopca, to
wszyscy będziemy wdzięczni.
  Należę do ludzi, którzy biorą na siebie wszelkie troski
świata i zawsze czują się w obowiązku pomóc po-
trzebującym. Może to niemądre z mojej strony, ale nie
mogę stać spokojnie i patrzeć, jak innych gnębią prob-
lemy. Wydaje mi się, że właśnie ja mogę wiele załatwić.
Później zrozumiałam, że szaleństwem było mieszać się
w kłopoty Gabriela, wtedy jednak wydawało mi się to
całkiem naturalne.
  Nataniel powiedział coś, co z początku w ogóle do
mnie nie dotarło:
  - Gabriel ma opiekuna, który nad nim czuwa, sądzę
więc, że będziecie dość bezpieczni.
  - Zrozumiałam, że Gabriel miał jakieś okropne prze-
życia?
  - Tak, zepchnięto go w przepaść, na szczęście wszyst-
ko skończyło się w miarę dobrze.
  On w to wierzył! Ten cudowny człowiek o smutnych
oczach wierzył w fantazje Gabriela!
  - Ty też leżałeś w szpitalu? - spytałam.
  Nataniel zawahał się chwilę.
  - Tak. Straciłem jedyną dziewczynę, na której mi
zależało, i jednocześnie zostałem ranny.
  - Czy to "oni" zrobili?
  - Gabriel ci opowiedział?
  - Niewiele. Nie wiem nic poza tym, że "oni" muszą
być bardzo nieprzyjemni.
  Powiedziałam to właściwie z lekką ironią, pragnąc dać
wyraz wyrozumiałości dorosłego człowieka wobec fan-
tazji dzieciaka.
  Nataniel jednak potraktował moje słowa niezwykle
poważnie.
  - Nazywanie ich nieprzyjemnymi to przesadna delikat-
ność. Oni są śmiertelnie niebezpieczni. Nie chcę jednak
wciągać cię zbyt głęboko w nasze problemy. Gdyby tak
bardzo nie spieszyło nam się z dotransportowaniem
Gabriela do Oppdal, nie przyjąłbym twojej wielkodusznej
propozycji. Nie pozwól mu zasypać cię drastycznymi
historiami w czasie podróży! Choć są najzupełniej prawdzi-
we, zwykłemu człowiekowi trudno może być je zrozumieć.
  Uśmiechnęłam się trochę krzywo.
  - Nikt nie lubi być nazywanym zwykłym człowie-
kiem. Ale obiecuję panować nad moją ciekawością. Pod
naszą opieką Gabriel będzie bezpieczny. A gdzie spotka-
my tego Ulvhedina, który przekaże chłopcu informacje?
  Nataniel na chwilę się zakłopotał.
  - Gabriel sobie z tym poradzi, wy nie musicie o tym
myśleć. Pamiętaj, sprawuj się dobrze, Gabrielu...
  Pożegnał się z nami, jeszcze raz dziękując za okazaną
życzliwość i chęć odwiezienia chłopca do Oppdal, i od-
szedł. Kiedy się rozstaliśmy, hall w jednej chwili stał się
dziwnie opustoszały.
Gabriel sprawiał wrażenie zagubionego i trzymał się
mnie kurczowo. Muszę przyznać, że pozostawienie chłop-
ca samego wydało mi się dość brutalne. Był wszak chory,
potrzebował pociechy, a jego rodzice nawet nie wiedzieli,
gdzie on się podziewa. Wówczas jednak nie miałam
zielonego pojęcia o walce Ludzi Lodu. Nie znałam nawet
ich pełnego nazwiska.
  Jak się spodziewałam, palarnia na moim piętrze była
zatłoczona, a w powietrzu unosiła się gęsta zasłona dymu.
Ale w saloniku dla niepalących siedziała tylko bardzo starsza
pani, która najwidoczniej wystraszyła wszystkich swą
sklerotyczną paplaniną. Znałam ją dobrze i powiedziałam
Gabrielowi, że spokojnie możemy przy niej rozmawiać, gdyż
zapomina ona każde słowo już w momencie, gdy je słyszy.
Gabriel nie dowierzał, ale usiadł razem ze mną w kącie.
  Staruszka powtarzała sobie, że musi się spieszyć do
domu, do matki, by zanieść nazbierane truskawki. Gabriel
posłał mi spojrzenie na pozór bez wyrazu, jasno jednak
wyrażające jego myśli.
  Gdy przekonał się, że starowinka nie zrozumie nic
z naszej rozmowy, zaczął z głębokim westchnieniem:
  - Boję się, że nie zdążę na czas! Albo że ich nie znajdę.
Szkoda, że nie możemy wyjechać jeszcze dzisiaj!
  Uśmiechnęłam się do niego.
  - Niestety, kiepski ze mnie kierowca. Próbowałam raz
prowadzić samochód, mąż miał mnie uczyć. Wykręciłam
ósemkę na polu z owsem i wpadłam w panikę. Mąż zaczął
wołać: "Puść, puść!" Chodziło mu o to że mam puścić
pedał gazu, ale ja sądziłam, że ma na myśli kierownicę,
i możesz mi wierzyć, to wcale nie poprawiło sytuacji. Poza
tym mam kłopoty z odróżnieniem strony prawej od lewej.
Muszę zawsze najpierw spojrzeć na ręce, żeby przypo-
mnieć sobie, którą się witam.
  Gabriel uśmiechnął się, tym razem szeroko. Opowie-
działam mu tyle o sobie, żeby go uspokoić. Liczyłam też,
że wreszcie może się przede mną otworzy, wielu bowiem
spraw związanych z nim i Natanielem nie rozumiałam.
  Powiedziałam ostrożnie:
  - Twój wuj Nataniel to człowiek o niezwykłej osobo-
wości. Kim on właściwie jest?
  - Nataniel to siódmy syn siódmego syna - odparł
Gabriel.
  - Aha! Czy jest jasnowidzem?
  - Nie tylko! Jest także wybranym Ludzi Lodu. I poto-
mkiem czarnych aniołów, Demonów Nocy i... Nie, nie
wolno mi o tym opowiadać.
  - Nie szkodzi - rzekłam spokojnie, niczego bowiem
nie mogłam pojąć. - Widzisz, Gabrielu, przez całe życie
znajduję się na pograniczu świata widzialnego i niewidzia-
lnego. Z powodu tego, co udało mi się zobaczyć,
trzykrotnie byłam nawet w szpitalu psychiatrycznym.
Mam też ogromną wyobraźnię. Twoje opowiadanie więc
nie jest dla mnie szokiem.
  Spojrzał na mnie z powagą.
  - Ale to nie jest fantazja. To rzeczywistość.
  Stara dama zawołała cienkim głosem:
  - To moje ciastko! Braciszkowi nie wolno ruszać
mojego ciastka! Powiem tatusiowi, braciszek dostanie lanie!
  Nie byłam pewna, jak mocno mogę naciskać Gabriela,
powiedziałam więc cicho:
  - Nie chcesz mi opowiedzieć o tym, co przeżywacie?
Może chociaż tyle, ile wolno ci mówić.
  Przygryzł wargę. Zrozumiałam, że długo już skrywa
tajemnicę, a teraz czuje się bardzo osamotniony bez
przyjaciół, noszących niezwykłe imiona. Ulvhedin, Hal-
katla... I wśród tych staronordyckich południowoeuro-
pejskie imię Marco!
  Gabriel mnie potrzebował, cieplej mi się od tego
zrobiło na sercu. Właściwie rozmowa z dziećmi przy-
chodzi mi z trudem, onieśmielają mnie i zawstydzają,
kiedy jednak osiągną już wiek Gabriela, porozumiewamy
się znacznie lepiej. Chłopiec wydawał mi się naprawdę
bliski i widać on także odczuwał coś podobnego, bo,
wprawdzie powoli i niezdecydowanie, ale zaczął mówić.
  Siedziałam zasłuchana, nie odzywając się ani słowem.
Do saloniku zaglądali inni pacjenci, mieli ochotę się
przysiąść, ale na widok sklerotycznej staruszeczki uciekali
w popłochu. Trudno mi to było zrozumieć, bo ona wszak
żyła we własnym świecie i nigdy nie zwracała się do
nikogo obcego. Nam jednak bardzo się przydała, bo
dzięki niej mogliśmy rozmawiać w spokoju.
  Chłopiec naszkicował mi niesamowitą historię. Wie-
działam, że odkrywa przede mną tylko jej fragmenty, tyle
ile miał odwagę opowiedzieć. Albo obdarzony był wyob-
raźnią, nie mającą sobie równych, albo też jego opowieść
była prawdziwa. Nie mogłam uwierzyć, aby dwunaśto-
latek mógł aż tyle zmyślić, poza tym wszystko układało się
w zadziwiająco logiczną całość.
  Negatywnym bohaterem dramatu ciągnącego się przez
prawie tysiąc lat był jakiś Tengel Zły. Właśnie zaczął
działać, a tak w ogóle chodziło o wyścig do Doliny Ludzi
Lodu. No tak, Nataniel wspomniał o "Dolinie", mówił,
że tam się właśnie wybierają.
  Gdyby nie ów fantastyczny Nataniel, który, z całą
powagą potwierdził wiele słów chłopca, okazałabym
znacznie więcej sceptycyzmu. Teraz jednak, w szpitalnej
świetlicy z jej atmosferą sterylności, niemal uwierzyłam,
że chłopiec mówi prawdę. Prawie, nie całkiem. Przypusz-
czałam, że wielu rzeczy sam nie rozumie i tłumaczy je
sobie na swój własny sposób.
  Wreszcie pojawiła się pielęgniarka i wyprosiła nas ze
świetlicy. Zrobiło się już późno, Gabriela poszukiwano na
jego oddziale.
  Ustaliliśmy, że spotkamy się następnego dnia rano.
Obiecałam zadzwonić do męża i uprzedzić go, aby nie
doznał szoku po przyjeździe do szpitala. "Taki mały
wypad do Oppdal, niewielki objazd, zaledwie pięćset
kilometrów, szybko nam pójdzie..."
  Mój mąż, ów unikat o imieniu Asbjorn, natychmiast
podzielił mój zapał, lubi bowiem przygody i lubi jeździć
samochodem. Niepokoił się tylko o mnie. "Dasz radę?
Przecież dopiero co byłaś operowana?" Zapewniłam, że
czuję się zdrowa jak ryba, gotowa wyruszyć o każdej porze.
  Asbjorn jest prawdziwym rannym ptaszkiem i często
przez niego dręczą mnie wyrzuty sumienia, że wyleguję się
aż do siódmej. Nie miał więc nic przeciwko temu, by
wyruszyć z domu, z Valdres, o czwartej rano. "Najlepsza
pora na jazdę" - oświadczył.
  Następnego dnia o szóstej zjawił się na miejscu, a my,
Gabriel i ja, czekaliśmy już gotowi do drogi. Gabriel był
spięty, ale bardzo się cieszył, że wyjeżdżamy tak wcześnie.
Podobał mu się także wiosenny poranek. Za bramami
szpitala kwiaty wilgotne byyły od rosy, a powietrze
przejrzyste jak szkło.
  - Oni nocowali w Oppdal - powiedzial drżącym
głosem. Ulvhedin wyjaśnił mi, jak jechać, żeby, odnaleźć
hotel. Myślisz, że dotrzemy na miejsce, zanim wyruszą
w dalszą drogę?
  Miałam co do tego spore wątpliwości, ale obiecałam, że się
nie poddamy,, dopóki ich nie dogonimy. Nie śmiałam spytać,
gdzie spotkał się z Ulvhedinem, bo pewnie nastąpiło to we
śnie lub w marzeniach. Postać Ulvhedina traktowałam jak
przyjaciela na niby, którego samotne dzieci często sobie
wymyślają. Fakt, że Nataniel także o nim wspomniał, znaczył
jedynie, że wuj nie chciał brutalnie pozbawiać chłopca złudzeń.
  Teraz, o rześkim poranku, kiedy zajęliśmy miejsca
w rzeczywistym samochodzie, trudno było uwierzyć
w niesamowitą historię, jaką zaserwowano mi poprzed-
niego wieczoru. Ale... skoro już się powiedziało "a", to
trzeba powiedzieć też "b". Gabriel zresztą musiał dotrzeć
do tych, których znał. Dlaczego, na miłość boską,
Nataniel nie zawiadomił jego rodziców, że chłopiec
znalazł się w szpitalu? Jak można tak zostawiać dwunasto-
latka? Chyba że istotnie stało się tak z przyczyn, które
Gabriel właśnie mi zdradził. Twierdził, że został wybrany,
by zapisać wszystkie wydarzenia, i dlatego musiał odpę-
dzić tamtych, noszących tak niezwykłe imiona.
  Asbjornowi niewiele powiedzieliśmy, a ja, jak już
wspominałam, niezupełnie przetrawiłam i przyjęłam his-
torię Gabriela. Jadąc więc na północ rozmawialiśmy
głównie o niczym. Gabriel radował się myślą, że zdąży na
czas, i bardzo mu się podobało, kiedy Asbjorn solidnie
pryciskał pedał gazu, prawie przekraczając dozwoloną
prędkość. Tak, trzeba przyznać, że na długich pustych
odcinkach drogi zdarzało się nam to od czasu do czasu.
Wspaniale było mieć całą drogę tylko dla siebie tak
wcześnie rano, wykorzystywaliśmy to w pełni.
  W pewnej chwili jednak poczuliśmy lodowaty po-
wiew, zauważył to nawet mój mąż. Nastąpiło to, kiedy
mijaliśmy samochód szalonym pędem mknący na połu-
dnie. Gabriel skulił się w kącie na tylnym siedzeniu,
słyszałam, jak ciężko oddychał. I gotowa jestem przysiąc,
że ktoś wtedy siedział obok chłopca i tulił go do siebie.
Uczucie było tak intensywne, że musiałam się odwrócić.
Rzecz jasna, ujrzałam tylko Gabriela.
  Zdumiałam się, jak bardzo pobladły chłopcu wargi,
oczy też rozszerzyły się bardziej niż kiedykolwiek. Spo-
jrzałam za oddalającym się autem i przeniknęło mnie
trudne do wyjaśnienia, tajemnicze nieprzyjemne wraże-
nie. Wkrótce samochód zniknął za zakrętem.
  Kogo właściwie spotkaliśmy? I kto siedział obok
chłopca, czuwał nad nim i pocieszał?
  Dwa razy jeszcze przeżyliśmy po drodze nieprzyjem-
ności. W górach Dovre przy połamanym i prawdopodob-
nie prowizorycznym szlabanie ujrzeliśmy dwa wraki
samochodów, a pobocza były rozjeżdżone, jakby ktoś się
tędy gonił. Gabriel twierdził, że jeden z rozbitych samo-
chodów należał do Nataniela. Przeraził się nie na żarty, bo
podobno jechali nim jego przyjaciele.
  A przy drodze schodzącej z Dovre stała ciężarówka
bez powodu zaparkowana na poboczu. Nie było wcale
pewne, czy ma coś wspólnego z przyjaciółmi Gabriela, ale
chłopiec znów bardzo się zdenerwował. Wszystko, co
tajemnicze, wiązał z ich losami.
  - Masz na imię Gabriel - odezwałam się do niego.
- A wczoraj wspomniałeś o osobach, które i mnie nie są obce.
  - Naprawdę? - zdziwił się.
  - Widzisz, Gabriel to imię tradycyjne w rodzie mojej
babki ze strony matki, rodzie Oxenstiernów hrabiów
horsholm i Waza. Wspomniałeś...
  Ależ to właśnie po nich otrzymałem imię! - wy-
krzyknął uradowany. - W podzięce za to, ile ich ród
znaczył dla Ludzi Lodu! Poza tym imię biblijne bardzo
pasowało, bo w rodzinie Gardów wszyscy takie noszą.
  - Tak, mówiłeś o tym. Czy wiesz, od kiedy datują się
wasze związki z Oxenstiernami?
  O, to było bardzo dawno temu! Tarjei poślubił
Cornelię Erbach...
  - Erbach? To nazwisko znajduje się w moim drzewie
genealogicznym. Hrabia Georg von Erbach z Breuberg.
I jego córka Juliana Erbach, która poślubiła Georga von
Lowenstein und Scharffeneck.
  - To przecież dziadek Cornelii! Ten von Breuberg! Jej
rodzice zmarli i zajmowała się nią Juliana!
  Ależ, Gabrielu! W takim razie jesteśmy spokrew-
nieni! Co prawda dość daleko. A córką Juliany była słynna
Marka Christiana, która wyszła za Gabriela Oxenstiernę
starszego i w ten sposób znalazła się w Szwecji. Gabriel
był marszałkiem dworu.
  - To ci dopiero! - Chłopiec zdumiony szernko ot-
worzył oczy. - Jakie to dziwne! Marka Christiana zaopie-
kowała się synem Tarjeia, Mikaelem, bardzo się zaprzyjaź-
nili. Tak samo jak syn Mikaela zaprzyjaźnił się z synem
Marki Christiany, który także miał na imię Gabriel.
  - No tak - powiedziałam. - Gabriel młodszy był
szambelanem, a jego syn to Goran Oxenstierna. Wszyscy
nosili tytuł hrabiego Oxenstierna na Korsholm i Waza.
  - Ojoj - westchnął Asbjorn ze swego miejsca kierow-
cy. - Margit wsiadła na swego ulubionego konika, drzewo
genealogiczne! Nic jej teraz nie powstrzyma.
  - Goran Oxenstierna? - wykrzyknął uradowany Gab-
riel. - To przecież on był wraz z Danem Lindem z Ludzi
Lodu i jego synem Danielem Ingridssonem na wojnie
fińskiej i został ranny pod Villmanstrand!
  - Rzeczywiśeie, ranny w rękę - przyznałam. - Nigdy
już nie odzyskał w niej sprawności. Goran był ojcem
skalda Johana Gabriela Oxenstierny...
  Gabrielowi pociemniał wzrok.
  - Dobrego przyjaciela Solvego, zanim ten zaczął się
zmieniać i ujawniły się w nim cechy dotkniętych.
  - Ale to nie Johan Gabriel był moim przodkiem, tylko
jego brat, Axel Fredrik.
  - U którego ochmistrzynią była Ingela, siostra Sol-
vego - dokończył Gabriel. - Ciekaw jestem, jak długo
nasze rody łączyły wspólne losy. Syn Ingeli, Ola, służył
u Erika Oxenstierny, syna Axela Fredrika.
  - Od którego także ja się wywodzę. Erik był niezwyk-
le dostojnym panem, miał tyle tytułów, że większości
z nich nie pamiętam. Syn Erika nazywał się Axel...
  - Tak, tak - pokiwał głową Gabriel. - Anna Maria
i Kol byli u Axela i jego Lotten.
  - Ratunku! - roześmiałam się. - To zaczyna być
naprawdę niesamowite!
  - Ale na tym się skończyło. Właściwie Saga miała zająć
się czwórką dzieci Lotten, ale... inny los był jej pisany.
  Poprzedniego dnia opowiedział mi niezwykłą historię
Sagi i Lucyfera. Nie uwierzyłam w nią wtedy, lecz...
  - Szkoda, że na tym się urwało - stwierdziłam. - Bo
jedyna córka Lotten, Gabriella, była moją babką ze strony
matki.
  - Niemożliwe! - Gabrielowi bardzo to zaimponowa-
ło. - Wprost trudno w to uwierzyć!
  - To prawda. Pomyśleć tylko, że się spotkaliśmy! Ale,
Gabrielu, wymieniłeś jeszcze więcej znajomych nazwisk.
Wspomniałeś Cecylię, która opiekowała się dziećmi Chris-
tiana IV i Kirsten Munk.
  - No tak, ale oni są tacy sławni, że na pewno o nich
słyszałaś.
  - Oczywiście. Ale rzecz w tym, że i król Christian,
i Kirsten Munk to moi przodkowie. I ich córka Leonora
Christina.
  =-U której była jako opiekunka do dzieci żona Tancreda
Paladina, Jessica. A ich córka Lena wyjechała wraz z córką
Leonory Christiny, Eleonorą Sofią, do Skanii. Córka
Leny, Christiana, była ochmistrzynią u syna Eleonory
Sofii, Corfitza Becka.
  - Corfitz Beck jest moim przodkiem. Miał dość sławną
córkę, Agnetę Beck-Frus. Czy Ludzie Lodu nadal z nimi
byli?
  - Naturalnie! Nie możemy zapomnieć o synu Chris-
tiany, Vendelu Gripie. To on towarzyszył Corfitzowi
Beckowi w niewoli rosyjskiej. Później syn Vendela Orjan
służył u Agnety Beck-Friis. A potem Arv Grip był u córki
Agnety, która poślubiła Arvida Erika Possego.
  - Pana na Bergqvara. Wszystko się zgadza - stwier-
dziłam. - Ja pochodzę z linii Arvida Mauritza Possego,
premiera. Nie był zresztą najlepszy na tym stanowisku.
  - Nasz ród ciągle jest obecny! Tula starała się chronić
Arvida Mauritza Possego wszelkimi sposobami, często
bardzo drastycznymi. A jej ukochany syn, szaleniec Christer,
był przez pewien czas u córki Charlotte Posse i jej męża
Adama Reuterskiolda. Chcieli, aby córka Christera, Malin,
zajęła się ich małym synkiem, Axelem Reuterskioldem, ale
Malin postanowiła pomóc młodziutkiemu Henningowi
Lindowi w wychowywaniu bliźniąt, Marca i Ulvara.
  Pokiwałam głową zamyślona.
  - Ten mały synek Axel Reuterskiold to ojciec mojej
matki.
  Gabriel był naprawdę zaskoczony.
  - To rzeczywiście prawda! Dwa rody, którym Ludzie
Lodu towarzyszyli przez wieki, w końcu się połączyły.
A z czasem urodziłaś się ty, Margit? Bardzo miło cię
poznać! - uradował się i podał mi rękę ponad oparciem
siedzenia. Ujęłam ją i uścisnęłam, długo i z radością.
  Teraz nabrałam jeszcze większej ochoty, by usłyszeć
całą historię Ludzi Lodu. Uważałam bowiem, że jestem
w pewien sposób z nimi związana.
  Chłopiec jednak był zmęczony i nie chciałam go do
niczego przymuszać. Jeśli mówił prawdę, czekały go
trudne chwile.
  Poprosiłam, by odpoczął na tylnym siedzeniu, a on
zaraz mnie posłuchał. Wydaje mi się, że zdrzemnął się na
trochę, ale pewna tego nie jestem.


  Pokonaliśmy dwieście czterdzieści kilometrów z Lil-
lehammer do Oppdal w rekordowo krótkim czasie
i przystąpiliśmy do poszukiwania jego przyjaciół.
  Gabriel pełen wątpliwości rozglądał się za hotelem.
  - To nie to samo zobaczyć miejsce na własne oczy
i rozpoznać je z opisu.
  I Asbjsrn, i ja dobrze to rozumieliśmy. Przed
laty, kiedy jeszcze dzieci były małe, przejeżdżaliśmy
przez Oppdal, ale teraz wiele się tu zmieniło. Nie
bardzo wiedziałam, gdzie jest początek, a gdzie koniec
miasta.
  Myślę jednak, że... Tak, powinniśmy pojechać jesz-
cze kawałek do przodu - zawyrokował Gabriel.
  Wkrótce odnaleźliśmy hotel, który nie mieścił się
wprawdzie tam, gdzie przypuszczaliśmy, ale nazwa się
zgadzała. Pospieszyliśmy do recepcji.
  Rozmawiał Gabriel:
  - Chciałem się dowiedzieć, czy Marco...
  Urwał. Odwrócił się do nas z płomieniem na poli-
czkach i szepnął:
  - Ratunku, nie wiem, jak Marco ma na nazwisko!
  - A ci inni?
  Zmieszał się nie na żarty.
  - O Halkatlę ani Runego nie mogę pytać... Dzięki
Bogu! Tova Brink? Czy ona tutaj mieszka?
  Niestety, nikugo takiego nie było.
  Gabriel zmartwił się. Szkoda nam było chłopca,
aczkolwiek moje podejrzenia co do jego wybujałej wyob-
raźni znalazły teraz potwierdzenie.
  Zastanawiał się.
  - Nataniel wspomniał, że jest też z nimi jakiś Irland-
czyk. Ale nie pamiętam...
  Biedaczysko! Dama za kontuarem zaczęła się niecierp-
liwić, ale nic na to nie powiedziałam. Uznałam, że Gabriel
posuwa się za daleko w wymyślaniu swoich historyjek.
Skąd niby wziął się ten Irlandczyk? I po co?
  Musieliśmy jednak wprowadzić jasność w całe to
zamieszanie. Asbjorn zaczął się chyba zastanawiać, czy
pięciusetkilometrowa przejażdżka nie była zrobiona na
próżno.
  Odwróciłam się do recepcjonistki.
  - Czy macie tu kogoś o nazwisku brzmiącym z irlandzka?
  Zajrzała do książki gości.
  - Owszem, jest Ian Morahan. Czy to o niego wam
chodzi?
  - Tak! Tak! - zawołał uradowany Gabriel.
  - Pan Ian Morahan z małżonką, tak mam tu napisane.
Są w większej grupie. Jeszcze się nie wymeldowali, ale
chwilowo ich nie ma. Słyszałam, wydaje mi się, że mówili
coś o wynajęciu samochodu...
  - Dzięki ci, dobry Boże - szepnął Gabriel.
  - Poczekamy tutaj - zadecydował Asbjorn. - Czy
można tu zjeść śniadanie?
  - Oczywiście.
  Usiedliśmy tak, by mieć widok na wejście. Widziałam,
że Gabrielowi drżą ręce z napięcia.
  - Ian Morahan z małżonką? - powtórzył zdziwiony.
- Nie rozumiem. Ale dlaczego oni nie przychodzą? Chyba
nic im się nie stało?
  - Najmądrzej zrobimy, jak zostaniemy tu, gdzie jesteś-
my - stwierdziłam. - Zamiast kręcić się w koło i bez
przerwy się mijać.
  Gabriel pokiwał głową, ale zdenerwowanie nie ustępo-
wało.
  Na szczęście jego przyjaciele wkrótce się pojawili.
Gabriel jak na skrzydłach wybiegł im na spotkanie, a oni
sprawiali wrażenie uszczęśliwionych jego widokiem. Mę-
żczyzna piękny tak, że nie wierzyłam własnym oczom,
z radości uniósł chłopca wysoko w powietrze. To musi
być Marco, pomyślałam. Do tej pory nie wierzyłam
w historie o czarnych aniołach, ale teraz nie byłam już
niczego pewna. Owa niezwykła skóra, mieniąca się
ciemnym, jakby hebanowym blaskiem, oczy potrafiące
patrzeć poza czasem i przestrzenią... Wreszcie zdołałam
oderwać od niego wzrok, by przyjrzeć się innym.
  Nie miałam wątpliwości co do Irlandczyka. Ależ on
wydawał się śmiertelnie chory! Jego twarz naznaczona
już była znamieniem śmierci. A młoda dziewczyna
trzymająca się jego boku musiała być nieszczęsną Tovą.
Serce mi się ścisnęło, gdy zobaczyłam, jak nieudolne
bywa czasami tak zwane dzieło stworzenia. Druga
kobieta była wprost magnetycznie pociągająca, choć rysy
miała dość pospolite. Burza kręconych włosów otaczała
twarz o iście diabelskim wyrazie. To musiała być
Halkatla. Gabriel twierdził, że jest prawdziwą czarow-
nicą.
  Na pewno! Jeśli czarownice istnieją, Halkatla była
jedną z nich.
  Był także Rune. Gabriel doprawdy nie przesadził
w jego opisie. Alrauna... Widziałam raz alraunę, znaj-
dującą się w zbiorach muzeum w Bergen, i wystraszyłam
się jej. Rune w przerażający sposób ją przypominał. Było
w nim jednak coś łagodnego i dobrego, czego tamta druga
alrauna nie miała.
  Złapałam się na tym, że stoję przy oknie jadalni i myślę
tak, jakbym uwierzyła w historię opowiedzianą przez
Gabriela.
  Asbjorn jednak odczuwał podobnie, choć on nie
słyszał historii Ludzi Lodu. Przecierał oczy zdumiony.
  - Czy ja naprawdę nie śpię? Przecież oni nie wyglądają
na prawdziwych ludzi! No, może ten chory. Ale pozostali?
  Wzięliśmy się w garść i wyszliśmy im naprzeciw.
Zwróciłam uwagę, że prawie nikt nie podał nam ręki.
Powitali nas skinieniem głowy i uśmiechem. Gorąco
dziękowali Asbjornowi i mnie za tak szybkie przywiezie-
nie Gabriela do Oppdal. Uśmiech Marca zapadł mi
głęboko w serce i nigdy go nie zapomnę. Nigdy! Powie-
dział także, że zostaniemy wynagrodzeni za udzieloną im
pomoc. Dodał, że nie ma na myśli konkretnych podar-
ków, ale obiecał, że to, co zrobiliśmy, nie pójdzie
w zapomnienie. Nie wiem, czy to dzięki jego słowom, ale
od tamtego czasu wszystko układało nam się jak najlepiej.
Być może jesteśmy najszczęśliwszymi ludźmi w całej
Norwegii. Nie przesadzę, jeśli powiem, że od tamtej pory
nie mamy powodów do smutku, żyjemy wolni od trosk
i zadowoleni z życia.
  Pożegnaliśmy się na dziedzińcu przed hotelem. As-
bjorn i ja musieliśmy jak najprędzej wracać do Valdres,
czułam bowiem to, o czym powinnam była pomyśleć już
wcześniej: niedawno przeszłam operację. Prawdę powie-
dziawszy, zaczęłam się nawet trochę o siebie bać.
  Gdyby nie to, poprosiłabym być może, by zabrali mnie
ze sobą, żeby zobaczyć, jak im się powiedzie. Ale nawet
o tym nie wspomniałam.
  Więcej już w tym czasie nie widziałam Gabriela ani
jego przyjaciół. Gdy znikali mi z oczu, ogarnęła mnie
dojmująca tęsknota. Mego młodego przyjaciela miałam
spotkać jeszcze raz. Ale o tym opowiemy później.








        ROZDZIAŁ X


  W nocy przed przybyciem Gabriela wydarzyło się coś
jeszcze.
  Halkatla nie potrzebowała snu, ale uważała za niezwyk-
le emocjonujące, że ma osobny pokój w hotelu. Właściwie
powinna nocować z Tovą, ale przyjaciółka zajmowała się
chorym Morahanem. Halkatla przyjęła ten fakt z radością
i zachichotała pod nosem.
  Chodziła po pokoju i dotykała nieznanych materii,
bezwstydnie napawała się swoim odbiciem w wielkim
lustrze, zachwycona odkręcała kurki w łazience - ale
wykąpać się nie chciała - i podskakiwała na miękkim
łóżku.
  Starała się jak najintensywniej wykorzystać dodatkowe
dni, które jej dano; chciała wynagrodzić sobie nędzne
życie przed wiekami.
  Wielkie okna, które znajdowały się we wszystkich
domach, zafascynowały ją od pierwszej chwili, kiedy
znalazła się między ludźmi po wielesetletnim śnie. Teraz
też podeszła do okna i wyjrzała. Noc miała już ustąpić
brzaskowi, na zewnątrz więc była dobra widoczność.
Halkatla dotknęła dłonią szyby, chcąc lepiej poznać jej
istotę, i ucieszyła się chłodną gładkością.
  Na podwórzu Rune oglądał motocykl. Halkatla zaczęła
się zastanawiać nad sposobem otwarcia okna i w końcu
znalazła skobelki. Po krótkiej chwili jedno skrzydło
odchyliło się na zewnątrz.
  Pomyśleć tylko, co potrafią w dzisiejszych czasach!
Całkiem co innego niż znany jej wołowy pęcherz, prze-
słaniający świetlik.
  - Rune! - zawołała przenikliwym szeptem.
  Odwrócił głowę, powiódł wzrokiem wzdłuż szeregu
okien na piętrze i zauważył dziewczynę.
  - Przyjdź do mnie na górę! - zaszczebiotała obiecują-
co. - Mam taki piękny pokój!
  Rune potrząsnął głową i znów skupił się na motocyklu.
  - Przyjdź! Taka się czuję samotna!
  Przez chwilę patrzył na nią zamyślony.
  - Zawsze byłaś samotna - rzekł, jakby sam chciał się
w tym utwierdzić. - Wiem, jakie to uczucie. Ale nie!
Marcowi by się to nie spodobało.
  Do czarta! Halkatla z trzaskiem zamknęła okno.
Przecież ten przeklęty wzór cnót, Marco, spał. To Rune
i ona, obcy w tym świecie, skazani byli na czuwanie.
  W oczach czarownicy pojawił się diabelski błysk.
Śmiejąc się z zadowoleniem jeszcze raz przejrzała się
w lustrze. Była piękna, naprawdę piękna, sama to widzia-
ła. A cienka, prosta szata to najpiękniejsze ubranie, jakie
kiedykolwiek dane jej było włożyć. Całkiem co innego niż
workowate łachmany, w których musiała chodzić w Doli-
nie Ludzi Lodu. Na próbę uniosła szatę, pod spodem nic
nie miała. Tak, ciało też było piękne. A nigdy nie zaznała
miłości mężczyzny, nigdy nawet się na to nie zanosiło.
  Marco pozostawał niedostępny, wiedziała o tym.
  Ale Rune...?
  Musiała przyznać, że Rune budził jej ogromną cieka-
wość. Czy naprawdę był z drewna, czy też mógł... Nie,
żadnych wulgarnych słów, widać Marco miał jednak na
nią jakiś wpływ. Ale czy jej bliskość robiła wrażenie na
Runem? Czy to też miał drewniane? Czy może w ogóle nic
tam nie miał? Jak wyglądała alrauna?
  Nie wiedziała, ale postanowiła za wszelką cenę to
sprawdzić.
  Musi zdobyć mężczyznę, dopóki istnieje znów między
żywymi. Jakiś głos podpowiadał jej, że Rune nie jest raczej
tym właściwym, ale, do diabła, nie miała przecież wyboru!
  Po cichu wymknęła się z hotelu.
  Zastała go jeszcze na podwórzu, siedział oparty pleca-
mi o ogrodzenie.
  - Halkatlo, co ty tu robisz?
  - Pytanie powinno brzmieć raczej: co ty tu robisz?
  - Trzymam straż, to chyba jasne. Nigdzie nie jesteśmy
bezpieczni, choć wysłaliśmy Tengela Złego na południe.
On przecież ma swoich sprzymierzeńców.
  - Wiem o tym. Ale czy nie byłam dzielna, ośmielając
się tak go wyprowadzić w pole?
  - Bardzo dzielna, Halkatlo - z powagą przyznał Rune.
  Czarownica rozejrzała się dokoła.
  - Ale dlaczego tutaj siedzisz, stąd przecież nic nie widać!
- Podkreśliła swoje słowa zamaszystym gestem. - Chodź,
pójdziemy do tamtego zagajnika! Stamtąd będziemy mieć
widok na drogę, podwórze i wejście do hotelu.
  Rune rozejrzał się i choć niechętnie, musiał przyznać
Halkatli rację:
  - Wracaj do pokoju, Halkatlo, sam się tym zajmę.
  - Dlaczego? Oboje jesteśmy samotni w obcych dla nas
czasach. Dlaczego nie mielibyśmy być samotni razem?
  - Nie zimno ci? Jesteś dość cienko ubrana.
  - Zimno? Słyszałeś o duchu, który marznie?
  Ty nie jesteś duchem, Halkatlo, jesteś czymś więcej.
Zmaterializowałaś się, można cię dotknąć. Duchów nie
można wyczuć dotykiem.
  - Niektóre móżna. Ale co tam, w każdym razie wcale
mi nie zimno i nigdy jeszcze nie miałam tyle uciechy, co
teraz. Jest tylko jedna niedogodność: musiałam obiecać
Marcowi, że zaniecham wszelkich czarodziejskich sztu-
czek. To takie nudne!
  Zaczęli iść w górę zbocza, Rune zmieszany, Halkatla
przepełniona nadzieją.
  Niewiele w niej było czułości, charakteryzującej zwią-
zek Tovy i Iana. Halkatla była i pozostała czarownicą.
Właściwie przypominała Sol, brakowało jej jednak inteli-
gencji tamtej i delikatności, będącej rezultatem dobrego
wychowania i wykształcenia. Halkatla sama musiała się
wychowywać. Obie skierowały się ku złu, ale odwróciły
się od niego, kiedy rozterki duszy stały się zbyt dotkliwe.
Jasne jednak było, że Halkatla zachowała pewną słabość,
tak jak Sol nie umiała powstrzymać się od psikusów.
  A teraz Halkatla bardzo była ciekawa Runego, on zaś
dobrze o tym wiedział.
  Nie miała takich oporów jak Tova. Zdawała sobie
sprawę, że jest bardzo pociągająca.
  Ale czy ktoś taki jak Rune jej ulegnie?
  To właśnie ogromnie ją intrygowało.
  Na szczycie wzgórza usiedli między drzewami. Widok
stąd roztaczał się wspaniały, mogli pilnować wszystkich
dróg wiodących do hotelu.
  Halkatla odezwała się bez cienia zawstydzenia:
  - Czy twoim zdaniem jestem ładna?
  - Oczywiście - odrzekł Rune powoli swym skrzypią-
cym głosem.
  - Uważasz, że jestem pociągająca? Czy czujesz coś,
kiedy na mnie patrzysz?
  - O co ci chodzi?
  - Oj, nie bądź taki niedomyślny! Czy ci... nie, tego nie
wolno ma mówić. Ale może tak: czy masz na mnie ochotę?
To chyba dość przyzwoite wyrażenie, nawet dla Marca.
No więc jak?
  Rune odwrócił głowę. Nie chciał odpowiadać.
  - Ale ja muszę to wiedzieć! - wybuchnęła. - Nie mam
kogo zapytać. Jak nie, to pójdę do pierwszego lepszego
mężczyzny i zaofiaruję mu siebie.
  - Nie! - uniósł się. - Tego ci nie wolno!
  - Dlaczego? Boisz się skandalu? Nie ma się czego
obawiać, w tych czasach nie pali się już czarownic na
stosie. Myślisz, że nie widziałam, jak dziewczęta wdzięczą
się do chłopców, a nawet same decydują, czy pójdą z nimi
do łóżka, czy nie? Dlaczego więc ja bym nie mogła?
A może jesteś trochę zazdrosny?
  - Myślałem o tym, którego to spotka - odparł cicho.
  - Ale możesz na mnie patrzeć?
  - Halkatlo, bardzo proszę, wróć do swojego pokoju
- poprosił udręczony. - To do niczego nas nie doprowadzi.
  - Doprawdy? - spytała, zrzucając za jego plecami
ubranie. Przysungła się do niego i zalotnie objęła ramiona-
mi kanciaste ciało. - Nic teraz nie czujesz? - szepnęła mu
prosto do ucha, tuląc się do niego namiętnie.
  - Nie, nie czuję - odpowiedział, starając się uwolnić
z jej uścisku, ale usta Halkatli mocno przywarły do jego
szyi, a ręka błyskawicznie zsuwała się w dół.
  Gwałtownym ruchem rozchylił jej ramiona i wyrwał
się. Odwrócił się do niej, Halkatla przestraszyła się,
widząc płomień w jego oczach.
  - Nigdy więcej tego nie rób - ostrzegł, próbując
stłumić gniew. - Inaczej nie będziesz mogła nam towarzy-
szyć.
  Dziewczyna załkała rozpaczliwie.
  Rune westchnął.
  - Halkatlo... Dokonałaś wielkiego czynu, wysyłając
Tengela Złego na południe. Okazałaś się ze wszech miar
godna zaufania. Ale nie przeciągaj struny! Jeśli będziesz
sprawiała zbyt wiele kłopotów, nie będziemy mogli cię
zabrać, chyba to rozumiesz! Jak sądzisz, co by pomyślał
o tym Marco?
  Uśmiechnęła się drżąco.
  - On chyba nie musi o niczym wiedzieć.
  - Uważasz, że i tak nie wie?
  - Nie, chyba nie wie - odparła, ale wyraźnie zbladła.
  - Może nie. Ale to wcale nie jest zabawne, Halkatlo!
Nie chcemy się ciebie pozbyć, sama jednak podcinasz
gałąź, na której siedzisz.
  Po jego oczach poznała, że mówi poważnie, i w swej
nagości poczuła się nagle śmieszna.
  Surowość Runego jednak ustąpiła, ujął ją za ramię.
  - Jesteś naprawdę bardzo interesującą kobietą, ale nie
ma sensu, żebyś się na mnie rzucała.
  - Ale kogo mam szukać? - pożaliła się, wkładając szatę.
- Marco jest nieosiągalny, a Morahan umiera... Poza tym
interesuje się nim Tova. A ty zabraniasz mi iść do innych.
  - Czy przypadkowa przygoda ma dla ciebie tak
wielkie znaczenie?
  - Rune - rzekła, pewniejsza teraz, kiedy miała już na
sobie ubranie. - W moim prawdziwym życiu byłam jak
większość dziewcząt. Spragniona doznań z mężczyznami.
Chciałam być kochana, a w każdym razie pożądana. Ale
jako czarownicy wszyscy unikali mnie jak zarazy. Mogłam
jedynie w samotności zaspokajać się sama. A to na dłużej
stało się takie puste i bezsensowne. Teraz dany mi został
krótki, króciutki czas i chcę go wykorzystać!
  - Ja nie mogę ci pomóc.
  - Nie możesz czy nie chcesz?
  - Droga Halkatlo - powiedział zasmucony, nie pat-
rząc na nią. - Czym ja właściwie jestem? Sam tego nie
wiem. Tęsknię, by być czymś w pełni, ale ludzkie jedzenie
mi nie smakuje, a wysysanie wody z ziemi wydaje mi się
teraz groteskowe. Mam wrażenie, że pożywienie w ogóle
nie jest mi potrzebne...
  - Mnie także nie - zapewniła go pospiesznie.
  - No tak. A więc kim jestem? Czymś pośrednim
bękartem. Nie mam mózgu...
  - Owszem, masz. Ale tylko w sensie uczuciowym, nie
cielesnym.
  - Właśnie. Jestem czymś, co zostało stworzone, dzie-
łem, ałe nikt nie potrafi tego nazwać. Unikatowy przed-
miot - zakończył z goryczą.
  - Czułam twoją skórę, ramiona i mięśnie. Jesteś zimny
jak jaszczurka, a skóra nie przypomina ludzkiej skóry.
Zwierzęcej także nie. Stawy i mięśnie w ramionach
przyrównałabym raczej do sękatych gałęzi brzozy. Wierzę
ci, Rune, kiedy mówisz, że nie możesz mi pomóc. Bo nikt
nigdy jeszcze nie słyszał, żeby brzoza miała stojącego
- zakończyła wulgarnie, śmiejąc się przy tym drwiąco.
  Widać było, jak wielką przykrość sprawiły mu ostatnie
słowa, i niewykształcona, rubaszna Halkatla zaczęła rozu-
mieć, że Rune jest wrażliwą istotą o wysokiej kulturze.
Ogromnie się zawstydziła.
  - Schodzę na dół - oznajmiła prędko.
  W pierwszej chwili miała wrażenie, że się przesłyszała,
ale Rune rzeczywiście powiedział coś, co sprawiło, że
stanęła jak wryta.
  - Może mimo wszystko mógłbym ci pomóc, Halkat-
lo? Jeśli tak ci trudno?
  - Co takiego? - spytała niemądrze. - To znaczy jak?
  - Sama najlepiej wiesz - odrzekł, nie patrząc na nią.
  Halkatla taksująco przyjrzała się jego okaleczonym
dłoniom.
  - Potrafiłbyś?
  - Nie wiem - odparł zawstydzony. - Ale nie chcę,
żebyś się zadawała ze zwykłymi śmiertelnikami.
  Halkatla przełknęła ślinę. Rune wyglądał na nieszczęś-
liwego, zrozumiała, że mówił szczerze. A także, że robi to
tylko i wyłącznie ze względu na nią, on sam czuł się w tej
sytuacji bardzo, bardzo niezręcznie.
  I tego znieść nie mogła.
  Uśmiechnęła się do niego smutno i pogłaskała po
chropawym policzku.
  - Dziękuję ci, Rune - rzekła z czułością w głosie.
- Sprawiłeś mi wielką przyjemność, ale muszę, niestety,
odmówić. Przydałaby się odrobina entuzjazmu z twojej
strony.
  Stał oniemiały, nie mogąc się poruszyć. Halkatla po
koleżeńsku ucałowała go w policzek.
  - Bardzo cię lubię, mój przyjacielu - dodała łagodnie.
- Ale nie całkiem pojąłeś, o co mi chodzi.
  Zaczęła schodzić w dół zbocza, zaskoczona własnym
postępowaniem. Co ja powiedziałam, zastanawiała się.
Czy sama właściwie wiem, za czym gonię? Wydawało mi
się, że chodzi mi o błyskawiczną przygodę, zwykłe
przeżycie z mężczyzną.
  Ale pragnę chyba czegoś więcej?
  W każdym razie nie chcę przeżywać tego sama, jak
stałoby się, gdybym przyjęła propozycję Runego. To nie
tak ma być. Poświęcenie z jego strony, o, nie, dziękuję!
  Rune stał, spoglądając za nią. Gdyby ktoś go teraz
obserwował, z jego twarzy i tak nic by nie wyczytał.
  Śledził ją wzrokiem, dopóki nie zniknęła w hotelu.


  Halkatlę jednak ogarnął bunt. Dlaczego on to zrobił,
dlaczego tak powiedział? Te pytania bezustannie krążyły
jej po głowie. Oddychała szybko, co chwila wzdyehała
z niecierpliwością. Nie miała ochoty kłaść się spać, zresztą
snu wcale nie potrzebowała.
  Jestem taka diabelsko samotna, myślała. Co ja robię na tym
świecie, mój czas przecież skończył się już wiele setek lat temu.
  Ale szczerze mówiąc, w nowym życiu czuła się dosko-
nale. Wszystko było takie inne, ale żyć było łatwiej z tymi
udogodnieniami, o jakich nawet jej się nie śniło. Dzień
wcześniej weszła z Tovą do kiosku i mnogość towarów
absolutnie zawróciła jej w głowie. Wybrała sobie to i owo,
ale Tova odebrała jej rzeczy, mówiąc, że trzeba za nie
zapłacić. A Halkatla nie miała pieniędzy, dobre duchy,
przenosząc ją w lata sześćdziesiąte dwudziestego wieku,
całkiem o tym zapomniały.
  Teraz jednak nie mogła odzyskać spokoju.
  Nie chciała budzić towarzyszy, a i do Runego po takim
godnym sortie wolała nie wracać. Ale całej nocy przesie-
dzieć nie mogła, nie w takiej sytuacji, kiedy jej ciało
płonęło ogniem.
  Miała tak mało czasu. Nie wiedziała, kiedy jej nowe
życie dobiegnie końca.
  Odszukała wzrokiem Runego czuwającego na wzgórzu.
  Czy uda jej się minąć go niezauważenie?
  Ale czyż nie była czarownicą? Przecież mogła z po-
wrotem stać się niewidzialna. Tylko na chwilę, na tyle, by
przemknąć się koło niego.
  Chociaż to może okazać się niebezpieczne. Co zrobi,
jeśli nie będzie umiała stać się z powrotem widzialna? Jeśli
to duchy zdecydowały, że ma przebywać wśród ludzi,
a ona zniweczy ich dzieło? Nie, bała się ryzyka.
  Ale wyjść stąd musi!
  Tak więc czarownica Halkatla sprowadziła na Runego
iluzję. Sprawiła, że ujrzał nadlatujące dziwne, wielkie
ptaszyska. Podczas gdy zajęty był ich obserwowaniem,
wymknęła się z hotelu i pospiesznie skryła za najbliższym
domem.
  Tu nie mógł już jej widzieć.
  Podśpiewując pod nosem biegła uradowana drogą
skręcającą w las. Była wolna i na pewno trafi na chętnego
chłopca. Zawsze znajdzie się jakiś nocny marek. Teraz
nareszcie Halkatla będzie mogła wypróbować swoją siłę
przyciągania na współczesnych mężczyznach!


  Wracał z kursu w Trondheim. Zajmował się marketin-
giem i w związku z tym wiele jeździł. Zdradzanie
mieszkającej w Lillehammer żony należało, jego zdaniem, do
wykonywanego zawodu. Krótki romans tu, inny tam. Czego
oczy nie widzą, tego sercu nie żal, takie było jego credo.
  Po ostatnim wieczorze spędzonym w Trondheim czuł
się trochę oszołomiony. Nie zdążył poderwać dziewczyny
na noc, lecz nie obeszło się bez kilku kieliszków. Przy-
zwyczajony był do jazdy na lekkim rauszu, nikt jeszcze
nigdy go nie złapał. Miał też nosa na kontrole, wyczuwał
je z daleka i zawsze jakimś sposobem omijał.
  Tym razem też na pewno się uda. Nad ranem drogi
były puste, mógł do oporu przyciskać pedał gazu.
  Oppdal... Trzeba przyznać, że szybko mu poszło!
Pozostawały jeszcze góry Dovre i Gudbrandsdalen...
  A co to takiego, do diabła? Gwałtownie skręcił, by nie
najechać na dziewczynę, beztrosko drepczącą środkiem drogi.
  Do czorta, zawadził ją prawym błotnikiem! Uciec?
Nikt niczego nie widział, nie mógł o nic oskarżyć...
  Nie, resztka poczucia sprawiedliwości zmusiła go do
zahamowania. A może zrobił to dlatego, że wiedział, iż
wina leży po jej stronie? Jeśli uszkodziła się karoseria,
mógłby żądać odszkodowania od niej albo od jej rodziny.
  Nie, co za głupie myśli, przecież jej nie zabił, to
zdarzało się innym, nie jemu!
  Ale miał przecież promile we krwi... Niedużo, właś-
ciwie nie ma o czym mówić, tylko policja jest taka
marudna. Lepiej się zmywać.
  Zerknął w lusterko. Niesamowite, ona dalej idzie, jak
gdyby nic się nie stało! A przecież uderzyła o samochód...
  Ogarnął go gniew, taki, co to czasem wybucha po
przeżytym strachu.
  Wypadł z samochodu i zaczął krzyczeć.
  - Dlaczego, do cholery, idziesz środkiem szosy? Wy-
daje ci się, że należy do ciebie?
  Dziewczyna patrzyła na niego z niezmąconym spoko-
jem. Nawet się uśmiechała. Ale przecież musiała zostać
ranna? A może...?
  Pochylił się nad samochodem. Tak, nad reflektorem
było wyraźne wgłębienie, a dziewczyna nawet me kulała.
  - Widzisz, coś narobiła? - wrzasnął. - Samochód był
jak nowy. A teraz...
  Przyjrzał się jej uważniej. Do licha, piękna jak księż-
niczka, złote włosy otaczały twarz niczym aureola, a te
oczy! Było ciemno, ale wydawało mu się, że błyszczą jak
złoto. I co za uśmiech! Przypominała wielkiego kota
gotowego do zadania ciosu schwytanej ofierze.
  Cóż za sikorka! Ładniejszej nigdy nie widział. Dziwnie
ubrana, w prostą powłóczystą szatę. Pewnie studentka
jakiejś akademii sztuk, one czasami się tak ubierają. Na
stopach sandały, choć to dopiero maj.
  Odruchowo włączył swój uwodzicielski uśmiech
i wciągnął brzuch.
  - Wszystko w porządku? - spytał, zapominając o złości.
  - Tak, nic nie szkodzi - odparła niesamowita dziew-
czyna lekko schrypniętym głosem. - Zaprosisz mnie na
przejażdżkę? Uwielbiam samochody! Zwłaszcza te, które
szybko jeżdżą, a twój jest chyba właśnie taki?
  - Jasne! Dokąd chcesz się wybrać?
  Wzruszyła ramionami.
  - Wszystko jedno. Chciałabym po prostu się przejechać.
  Natychmiast podjął jej ton. Jeśli jest taka chętna, on nie
będzie się opierać!
  Chwilę później skręeił w leśną dróżkę i zatrzymał
samochód. Wprawnym ruchem obrócił się w jej stronę
i oparł ramię o jej fotel. Drugą rękę wsunął natychmiast za
dekolt jej sukni.
  Pozwoliła mu na to bez sprzeciwciw, przyjęła wy-
ćwiczony pocałunek i przesunęła się nieco, robiąc mu
dostęp, kiedy położył dłoń na jej udzie. Do diabła, nie
miała nic pod spodem! I była gotowa, wyczuwał to...
  Sięgnęła ręką do jego spodni, rozpiął więc pasek. Nagle
jednak zesztywniała. Zaczerpnęła powietrza i głośno
westchnęła.
  - Nie - szepnęła. - Nie, tak też nie chcę!
  - O co ci chodzi? - mruknął, próbując pocałować ją
w szyję.
  - Zostaw mnie - rzekła ostrzegawczym tonem, ale on
był już zbyt podniecony, nie mógł się zatrzymać na tym
etapie. Co ona sobie wyobraża?
  Nagle odniósł wrażenie, że się o nią sparzył. Zdumiony
spojrzał jej w twarz i nie mógł uwierzyć własnym oczom.
Piękne złote oczy zapłonęły mrocznym żarem, poczuł, jak
ogień trawi mu głowę, dziewczyna mruknęła coś, czego
nie zrozumiał, i całe to wspaniałe stworzenie, które
trzymał w ramionach, zmieniło się w jednej chwili
w płomień. Spodnie z przodu zaczęły mu się tlić, ogień
skoncentrował się właśnie tam. Zaczął z krzykiem uderzać
dłońmi, chcąc zdławić płomienie, ale na próżno.
  Niesamowita kobieta zrobiła ruch dłonią jakby od
niechcenia i pożar zgasł. Odsunęła się od niego. Z płaczem
patrzył na wypalone spodnie, suwak rozporka nadtopił się
i śmiesznie wygiął. Najgorzej jednak przedstawiał się stan
jego najszlachetniejszej części, która robiła takie wrażenie
na tylu zamężnych i niezamężnych kobietach podczas jego
służbowych eskapad. Członek skurczył się do granic
możliwości, ale i tak nie dało się ukryć, że jest żałośnie
nadpalony na czubku.
  Halkatla wysiadła z samochodu i popatrzyła na szlo-
chającego mężczyznę.
  - I tak nic nie zrozumiałeś - mruknęła. - Zachowałeś
się ohydnie i grubiańsko. Twoja dusza także jest mroczna.
Świat byłby lepszy bez takich jak ty.
  Biegiem przebyła krótką drogę do miasteczka. Ujrzała
Runego, nadal czuwającego na wzgórzu, i pognała prosto
do niego.
  Z pewnością zdumiał się, kiedy przypadła mu do piersi,
zanosząc się rozpaczliwym łkaniem.
  - Wybacz mi - szlochała. - Ty jesteś dobry, a ja taka
okropna! Nigdy już nie będę tak się zachowywać wobec
ciebie, ale wybacz mi, wybacz to, co zrobiłam! Wiem, że to
było złe, ale czarownica we mnie nadal żyje! Pomóż mi
stać się dobrą, Rune!
  - Wyrządziłaś komuś krzywdę, Halkatlo? - spytał
łagodnie. - W każdym razie nie mnie. Sądzisz, że cię nie
rozumiem?
  - Wobec ciebie także zachowałam się nieładnie. Ale
zrobiłam jeszcze coś okropnego. Strasznie mi przykro, ale
nie mogłam się powstrzymać.
  - Będzie dobrze, Halkatlo. Wracaj do pokoju i od-
pocznij, zobaczysz, wszystko się ułoży.
  - Masz rację - odparła potulnie i popłakując zaczęła
schodzić na dół. - Nigdy nie będę dobrym człowiekiem,
Rune.
  - Być może czeka cię daleka droga - odparł. - Ale
masz szansę na powodzenie. Jeśli wiesz, że postąpiłaś źle,
to oznacza już połowę zwycięstwa.
  Odwróciła do niego zalaną łzami twarz.
  Ale ty nie wiesz!
  Rune zajrzał w mgłę czasu i przestrzeni. Na twarzy
odmalował mu się wyraz powagi.
  - Tak - rzekł powoli. - Teraz widzę, co zrobiłaś. To
bardzo, bardzo złe. Lecz on także był wobec ciebie
bezczelny, prawda?
  - Tak, ale to moja wina. Ja tego chciałam, na
początku. Potem...
  Rune podszedł do niej. Okaleczonymi dłońmi otoczył
jej twarz, Halkatla nigdy jeszcze nie widziała go tak
pełnym wyrazu, tak żyjącym. Uśmiechnął się do niej ze
smutkiem.
  - Twoja dusza się rozwija, Halkatlo, choć sama sobie
nie zdajesz z tego sprawy. Ty szukasz miłości, choć
pragniesz także czego innego. To potrzeba cielesna, być
może odczuwasz ją szczególnie mocno, ponieważ zawsze
byłaś bardzo samotną czarownicą. Ale czysta żądza to nie
dla ciebie. Pragniesz poczucia bliskości, prawda? Łagod-
ności i delikatności...
  Pociągnęła nosem.
  - Dlaczego nie możesz mi dać i tego, i tego, Rune?
  - No właśnie - wzruszył ramionami zrezygnowany.
  - Zrozum, ja także chcę ci coś ofiarować, nie tylko brać.
  - To, co teraz mówisz, jest bardzo ważne, kochana
Halkatlo. Potwierdza, że nie należysz już do gromady
czarownic Tengela Złego. Jesteś prawdziwym człowie-
kiem.
  - Dziękuję - rzekła zduszonym głosem i otarła twarz.
- Byłabym lepsza, gdybym tylko mogła dłużej żyć. Ale
mam tak mało czasu, tak mało!
  Zostawiła go i pobiegła do hotelu. W swoim pokoju
usiadła na brzegu łóżka i zapatrzyła się przed siebie.
  - Chyba nie chcę już być człowiekiem - szepnęła.
- Zapomniałam, że to tak boli!







        ROZDZIAŁ XI


  W drodze z Dovre na południe kierowca samochodu
Pera Olava Wingera o mały włos nie zjechał do rowu.
  - Nie, nie spałem przez dwie doby i odmawiam dalszej
jazdy - oświadczył gniewnie. Mógł też dodać: "I nie
wytrzymam już dłużej tego przeklętego smrodu". Nie
śmiał jednak wypowiedzieć tych słów głośno. Dwaj na
tylnym siedzeniu przerażali go wprost do szaleństwa.
  - Spać? - syknął Per Olav Winger. - Kto odczuwa
potrzebę snu, kiedy dzieją się tak ważne rzeczy!
  - Na przykład ja - odparł kierowca. - Nie wytrzymam
już dłużej, nie widzę, co przede mną.
  - On ma rację - stwierdził Numer Jeden, Lynx, swym
strasznym, jakby martwym głosem. - Powinien odpocząć
parę godzin.
  - Żałosna, śmiertelna gadzina - mruknął Tengel Zły
tak cicho, że pozostali go nie słyszeli. - No to śpij, ale
tutaj. Zjedź do tego zagajnika!
  - Nie mogę przecież spać w samochodzie - zaprotes-
tował kierowca z myślą o wstrętnym odorze.
  - Nie wyobrażaj sobie, że będziemy dla ciebie szukać
pałacu. Idę się przejść, muszę w spokoju pomyśleć.
  Dzięki Bogu, będzie możliwość przewietrzenia auta.
A może po prostu po cichu zwiać?
  Ucisk ręki Numeru Jeden na karku ostrzegł go przed
tym. Pracuję dla okropnych facetów! Komiwojażer cuch-
nie że aż strach, a ten drugi jest...
  Właśnie, jaki? Kierowcy nie przychodziło na myśl
żadne inne określenie poza "potworny".
  Tak jak ta ręka na karku. Zimna i wilgotna, niemal lepka.
  Do diabła, musi się z tego wycofać tak szybko jak tylko
się da! Nawet jeśli ten milion czy dwa, które mu obiecano,
wymknie mu się z rąk. Wszystko, czego pragnie na
świecie? To musi chyba być milion?
  Straszny Numer Jeden został w samochodzie, a to
znaczy, że nie pozwolą mu tak naprawdę odetchnąć!


  Tengel Zły wędrował przez las szybkim, gniewnym
krokiem, aż wreszcie wyszedł na szczyt wzgórza, z którego
miał widok na okolicę. Widział kilka zbitych w gromadkę
domów, spłachetki pola, lasy.
  Był zirytowany, wściekły, że musi ukrywać się w ciele
przeklętego Pera Olava Wingera, ale arcygłupi ludzie nie
znosili jego prawdziwej postaci. Cofali się na jego widok,
słyszał też, że mówią o ohydnym smrodzie.
  Durnie! Gogusie! Nie mogli znieść nawet odrobiny
męskiego zapachu? Jemu on nigdy nie przeszkadzał, musi
więc być przyjemny.
  Nie mógł już wytrzymać w cielesnej powłoce Wingera.
Wciągnął głęboki oddech i ukazał się jako Tengel Zły
w swej własnej postaci. Mały, ohydny i podstępny.
  Nareszcie! Tu nikt go nie widział. Teraz, kiedy ten
idiota szofer spał, Tengel mógł rozprostować kości.
  Komu potrzebny jest sen? Tengel Zły prześpał zbyt
wiele stuleci. Wreszcie zaczynała się jego epoka!
  Pozostały jeszcze tylko drobne przeszkody. Musi
unieszkodliwić bunkier z jasną wodą Shiry. Na samą myśl
o tej wodzie robiło mu się mdło. Chłopcem nie ma co się
przejmować. A ten drugi, podobno wielka nadzieja Ludzi
Lodu... Tengela ogarnął pusty śmiech. Niech sobie dalej
leży tam gdzie leży, nie ma sensu marnować na niego czasu.
  Ale tych dwoje zmierzających na północ? Tova i ten,
jak mu tam, Marco? Skoro nie mieli ze sobą jasnej wody,
to co im pozostało do roboty w Dolinie Ludzi Lodu?
Zresztą towarzyszy im Halkatla, zawiadomi swego pana,
Tengela Złego, jeśli coś alarmującego się wydarzy.
  Ale na pewno nic takiego się nie stanie. Dolina jest
dobrze strzeżona, nie tylko przez jego obraz, przesyłany
myślą, są też inni wartownicy. Wroga czeka niespodzian-
ka, jeszcze pożałują, że się tam wdarli.
  A tych dwoje, których ze sobą ciągną? Nieudacznik
jakby zrobiony z drewna - to zero. Drugi - jeszcze
mniejszy problem. Umierający, na dodatek zwykły czło-
wiek. Więcej z nim mają kłopotu niż pożytku!
  Poza tym do Doliny powróci on sam, Tengel Zły, gdy
tylko zdoła na zawsze zmieśe jasną wodę z powierzchni
ziemi. Rozszczepi ją na tysiąc milionów kropli, których
nikt nigdy nie zdoła połączyć.
  Nie przejmował się tym, że sam nie może znaleźć się
w pobliżu jasnej wody. Miał przecież Lynxa, on będzie
mógł to dla niego załatwić.
  Tengel Zły zagłębił się w marzenia o tym, co zrobi,
kiedy wszystko już będzie gotowe.
  Jego myśli poszybowały daleko. Krążyły nad ziemią,
sprawdzając, jakim światem zawładnie, gdy nadejdzie
czas.
  Zorientował się, że na świecie sporo się dzieje. Wojny
zawsze go kusiły, ale akurat nie toczono ich wiele. Jakieś
nieistotne, poza tym daleko.
  Daleko? Właściwie z początku Tan-ghil nie miał
pojęcia, że świat jest taki ogromny! Miał zamiar przejąć
władzę nad kilkoma plemionami żyjącymi na bezkresnych
stepach Syberii. Później resztki jego ludu dotarły do
Taran-gai i świat nieco się rozszerzył. On jednak węd-
rował dalej i dalej na zachód, a świat ciągle nie miał końca.
Ujrzał miasta i mrowie ludzi. A w podróży na południe
przez Europę zrozumiał, jak wielka będzie jego potęga.
Ciekaw był, gdzie jest koniec świata, bo że gdzieś musi
być, był przekonany.
  A może świat wcale nie ma końca?
  Z takimi myślami jego mózg nie potrafił sobie poradzić
i jak zwykle w podobnych sytuacjach wpadł w gniew.
Zaczął więc przyglądać się bliżej temu, co działo się w jego
przyszłym imperium.
  Otwartych wojen nie było zbyt wiele, natomiast
wyczuwał w powietrzu narastające konflikty. Silną wro-
gość światowych potęg. Zarówno na wschodzie, jak i na
zachodzie. Jakiś mur odgradzający...
  Wspaniale! To naprawdę wygląda obiecująco, będzie
musiał staranniej to zbadać.
  Tengel Zły wyczuł zimną wojnę między krajami
wschodu i zachodu,która akurat przybrała na sile.
  Szukał dalej, wysuwał swe sondujące myśli niczym
włochate czułki.
  Wielkie miasto...(Paryż, ale tego Tan-ghil nie wiedział,
zresztą w ogóle go to nie obchodziło.) Konferencja na
szczycie. Nie mają chyba zamiaru się zaprzyjaźnić? O, on
do tego nie dopuści!
  Gadzia główka odwróciła się w inną stronę. Tam się
coś działo, ale co?
  Jeden z mechanicznych ptaków, w których brzuchach
zwykle siedzieli ludzie, zapuścił się niebezpiecznie blisko
wrogiego terytorium. W środku siedział tylko jeden
człowiek. Oj, jak prędko leciał! Szybszego mechanicznego
ptaka Tengel do tej pory nie widział. Podobno takie ptaki
nazywano samolotami. Nie darzył ich sympatią, bo nie mógł
pojąć, jak zwykli głupi ludzie potrafili wymyślić takie czary.
  Samolotem, który Tengel obserwował z daleka, był
późniejszy feralny U-2.
  Wyczuwał myśli pilota, jego zwątpienie i niepewność.
Tengel zorientował się, że coś jest nie w porządku, tak
blisko wroga nikomu nie wolno latać.
  - Nie, nie, nie zawracaj! - mruknęło straszydło.
- Wtargnij dalej w głąb ich kraju!
  Złośliwa intuicja podpowiadała mu bowiem, że to
mogło wywołać kryzys pomiędzy wrogimi mocarstwami.
Mógł więc przyczynić się do wzmożenia agresji.
  Zacierał ręce, aż szpony zaskrzypiały o siebie. Leć dalej,
leć! Nie, nie zawracaj! Możesz lecieć jeszcze dalej!
  Tengel szukał... Tam! Tam są żołnierze! Mieli takie
strzelby, jakimi posługiwali się jego ludzie. Ogromnie mu
to imponowało, choć, rzecz jasna, wcale tego nie okazy-
wał. Mieli też wielkie pistolety! Takie, które się stawia na
ziemi! Wycelowane w powietrze.
  Leć dalej, mały komarze z wrogiem w środku! O, tak,
bliżej, jeszcze bliżej!
  Teraz! Strzelaj!
  Z oceną odległości Tengel radził sobie nie najlepiej, ale
zdołał zwrcicić uwagę rosyjskiej obrony przeciwlotniczej
na intruza. I kiedy nadszedł czas, słynna broń została
odpalona, a U-2 zestrzelony.
  - Świetnie - syknął Tengel zadowolony. - Teraz,
mam nadzieję, zaczną się kłopoty na tym ohydnym
szczycie pokojowym.
  Nie mylił się. Sprawa U-2 stała się niezwykle drażliwą
kwestią dla obu stron i konferencja paryska zakończyła się
kompletnym fiaskiem.
  Tan-ghil to przewidział, a jego złe serce ogromnie się
z tego radowało.
  Skierował swą uwagę na bliższe okolice, na kraj,
w którym sam przebywał. Tak, wiedział nawet, że nazywa
się on Norwegia, ale nie miało to żadnego znaczenia. Do
niego należał cały świat, a nie tylko mały kraj zamieszkany
wyłącznie przez durniów.
  Jakiś profesor z zagranicy mówił właśnie o tym, że
Norwegowie jeżdżący samochodami nie zważają na pie-
szych, wpadają na kobiety, dzieci i inwalidów.
  - A dlaczego by nie? - uniósł się Tengel. - Dlaczego
mieliby tego nie robić? Trzeba takich niszczyć, nie ma
czego żałować!
  Dalej profesor twierdził, że tradycyjna uprzejmość
i życzliwość Norwegów zanika. Coraz częściej można się
spotkać z obojętnością i przemocą.
  - To przecież jasne - warknął Tengel Zły. - Jak myślisz,
kto się o to zatroszczył? Głupcze, niczego nie pojmujesz! Nie
czujesz, jak wspaniałe staje się życie? A będzie jeszcze lepiej!
  Ha! Wyłapał w eterze audycję radiową. Nie miał co
prawda pojęcia, skąd się biorą dźwięki, ale jak już były, to
ich wysłuchał. Mówiono o szczęśliwych majowych dniach
1945 roku, kiedy skończyła się wielka wojna i Niemcy
opuścili Norwegię.
  Idiotyzm, pomyślał Tengel Zły i siłą sugestii wymusił
odpowiednie, jego zdaniem, zakończenie audycji. Pod
jego wpływem realizator, który miał nastawić płytę
z pieśnią Solveig, pomylił się i puścił przez radio pieśń
śpiewaną po niemiecku. Tengel zachwycony był swoim
dziełem i atmosferą paniki powstałą w studio. Podniosły
jubileusz 25-lecia całkowicie zepsuty!
  Słuchał dalej:
  W parlamencie dyskutowano, czy kobiety powinny
ubiegać się o stanowisko proboszcza, tak jak zezwalało na
to prawo.
  Urzędujący minister do spraw kościoła twierdził, że
kobiety nie są dostatecznie silne.
  - Brednie! - mruknął Tengel Zły. - I kobiety mają
prawo tak się wygłupiać!
  Dalej...
  Wysoko postawiony funkcjonariusz policji skarżył się,
że w Norwegii zbyt wiele osób siada za kierownicą po
spożyciu alkoholu. W więzieniach brakowało już dla nich
miejsca.
  - Tak, tak - zniecierpliwił się Tengel. - Robię co mogę,
żeby nakłonić ludzi do picia ognistej wody, zanim wsiądą
do samochodów. Ale spokojnie, już wkrótce więzienia nie
będą potrzebne, wszyscy bowiem o przestępczych skłonno-
ściach podporządkowani będą mnie - już jest takich bardzo
wielu - a ja zadbam o to, by nigdzie ich nie zamykano.
A wy, posłuszni i praworządni nudziarze... Dostaniecie
inne prawa, niech no tylko dcitrę do Doliny. Odkryję wasze
słabości i sprawię, że całkiem was zdominują. Jeśli nie... To
po cóż macie żyć? Może jako moi niewolnicy. Albo po
prostu usunę was ze świata. Z mojego świata!
  Szybko omiótł myślą ziemię. Odnalazł wspaniałe na-
pięcia gdzieś daleko - kryzys kubański, poza tym od-
wieczny konflikt na Bliskim Wschodzie i podobny na
Dalekim Wschodzie. W Afryce panował chaos. Istniały
tam państwa, które próbowały uzyskać niepodległość,
i takie, którymi miotały konflikty wewnętrzne.
  Postanowił zająć się tym później, podporządkować
sobie cały świat i pokazać, kto naprawdę jest panem.
  Kiedy nadejdzie jego czas, światem rządzić będzie zło.
  A ten czas będzie trwać wiecznie!
  Głęboko westchnął, przepełniony wyczekiwaniem
i szczęściem. Długi sen wreszcie się skończył. Świat będzie
należeć do niego, kiedy tylko zniszczy tę straszną jasną
wodę i napije się swojej.
  Nikt nie potrafi sobie nawet wyobrazić, jak silny się
stanie!
  No, ale ten przebrzydły kierowca dość już spał. Koniec
tego nieróbstwa, trzeba jechać dalej!
  Niechętnie z powrotem przywdział skórę Pera Olava
Wingera i wrócił do samochodu.
  Noc już minęła, szary chłodny poranek spowijał okolicę.
  Upłynęło jeszcze trochę czasu, zanim szofer rozbudził
się na tyle, by mógł prowadzić, a i tak lodowate spojrzenie
dwóch mocodawców znacznie go pospieszyło. Cóż za
straszni ludzie! Byle się tylko ich pozbyć, już nigdy więcej
się do nich nie zbliży!
  Kierowca żdążył już zapomnieć, jak strasznie cuchnie
od tego komiwojażera, Wingera czy jak tam on się
nazywa. Ostentacyjnie otworzył okno, choć na zewnątrz
czuło się chłód poranka.
  Żadnemu z szefów jednak lodowaty powiew najwyraź-
niej nie przeszkadzał.
  Jechali w milczeniu, kilometr za kilometrem.
  Nagle Winger się poderwał:
  - Co to za pojazd?
  Minął ich właśnie samochód osobowy.
  - Skąd mogę wiedzieć? - odparł naburmuszony kiero-
wca.
  Wydawało się, że ohydny szef zastanawia się, czy się nie
zatrzymać, ale nie podjął decyzji.
  - Skąd przyjechał?
  - Skąd przyjechał? Z przeciwka! Miał numery Valdres.
  - Czy było w nim coś szczególnego? - zainteresował
się Lynx, zawsze gotów służyć swemu ubóstwianemu
mocodawcy.
  Tengel-Winger zmarszczył brwi.
  - Szczególnego? Nie wiem. Poczułem... odniosłem
nieprzyjemne wrażenie. - Głos mu zamarł, ale zaraz spytał
ostro: - Gdzie leży to Valdres?
  - E, to tylko dolina gdzieś tu niedaleko. Mieszkają
tam sami wieśniacy - odparł szofer, najwyraźniej nie
mający o wieśniakach zbyt wysokiego mniemania.
  Tengel Zły uspokoił się nieco, ale jeszcze zerknął do
tyłu za oddalającym się samochodem.
  Przekleństwo! Coś się w nim kryło, wyczuł to, kiedy
auta się mijały, ale musiał siedzieć cicho, nie mógł teraz
ryzykować.
  Nieprzyjemne wrażenie, jakie odniósł, nie było zbyt
mocne, jakby chodziło o kwestię mniejszej wagi.
  Pozostawało więc jechać naprzód.


  Kilka godzin później kierowca i Lynx poinformowali,
że nareszcie dojeżdżają do bunkra. Tengel natychmiast
rozkazał, by się zatrzymali.
  Nigdy w życiu nie zbliży się do przeklętej jasnej wody!
Już na samą myśl o niej ogarniały go mdłości. Dlatego
wydał Lynxowi rozkaz wysadzenia bunkra największym
ładunkiem dynamitu, jaki tylko mogą tam umieścić. On
sam zaczeka tutaj, a teraz niech już się zamkną!
  Rozwścieczony ich marudzeniem i niemożnością wyja-
śnienia, o co chodzi, bo nie chciał tego wyjaśniać, rozsiadł
się w samochodzie, by dalej się wściekać.
  Kierowca najwyraźniej dysponował ilością materiałów
wybuchowych wystarczającą do zniszczenia bunkra jedną
eksplozją. Budowla leżała na uboczu, nie było więc
zagrożenia, że ktoś się zjawi i zawróci im głowę głupimi
pytaniami, zanim zdążą zniknąć z tego miejsca.
  Lynx, który ruszył przodem na rozpoznanie terenu,
wkrótce wrócił, by zdać raport.
  - Z otwarciem zamka nie będzie żadnych problemów
- oznajmił. - Czy mój pan i władca życzy sobie, abym
umieścił ładunek w samym środku bunkra?
  - Och, oczywiście - odparł Tengel Zły pochmurnie.
  I nic tam nie ruszaj! Bez względu na to, co zrobisz, nie
wolno ci nic stamtąd wynosić! Absolutnie nic! Niebezpie-
czne jest właśnie to, co zostało ukryte w bunkrze!
Śmiertelnie niebezpieczne! Trzeba to unicestwić! Pospie-
szcie się, żeby załatwić to jak najprędzej! Potem musimy
szybko stąd odjechać. Szybko, jak najszybciej! Nie będzie-
my czekać na huk ani podziwiać rezultatu! Zrozumiano?!
  Pera Olava Wingera oblał zimny pot. Nigdy jeszcze nie
znalazł się tak blisko jasnej wody Shiry i nigdy nie powinien
tak się do niej zbliżać. Jedna jedyna maleńka kropla...
  Czekał w samochodzie, podczas gdy dwaj jego towa-
rzysze ruszyli do bunkra.
  Upływały minuty.
  Jak długo mogą tam zabawić? Co oni robią? Po-
wstrzymał się od pójścia do nich, by dać upust swej złości.
Siedział, bębniąc palcami o fotel i oddychając z wysiłkiem
jak po długim biegu.
  Nie powinien był sam tu przyjeżdżać, ale nie wierzył, że
bez niego zostanie to należycie załatwione, a niepewności,
czy jasna woda została unicestwiona, czy nie, także by nie
zniósł. To zbyt niebezpieczne. Musiał osobiście wszyst-
kiego dopilnować.
  No, biegną z powrotem. Nareszcie! Tengel Zły ot-
worzył drzwiczki samochodu i zawołał:
  - Odjeżdżamy!
  Z hukiem zatrzasnął drzwi na wypadek, gdyby eksplo-
zja nastąpiła już teraz i jakaś kropelka wody zabłąkała się
aż do samochodu.
  - Ślamazary... - zaczął, gdy dobiegli do wozu i wsia-
dali w pośpiechu. - Jedziemy!
  Samochód ruszył i wyjechał na drogę.
  - Wszystko w porządku?
  - Tak, za chwilę wybuchnie - odparł Lynx.
  Per Olav Winger pobielał na twarzy.
  - Gazu!
  - Już docisnąłem do dechy - zdenerwował się kierowca.
  Samochód gnał do przodu, z piskiem pokonując zakręty.
  I nagle, gdy znaleźli się już w bezpiecznej odległości,
rozległ się huk, jakby pół ziemi oderwało się w wybuchu.
  Tengel Zły odruchowo się skulił, jakby spodziewał się,
że o dach auta zaraz zadzwoni deszcz kropli.
  - Do nas nie sięgnie - spokojnie powiedział Lynx
i Tengel-Winger wyprostował się z godnością.
  - Umieściłeś ładunek w środku?
  - Oczywiście, ale wewnątrz nic nie było.
  - Co chcesz przez to powiedzieć?
  - Dokładnie to, co mówię. Połamane krzesło i zwój
drutu kolczastego. Nic więcej.
  Tengela Złego ogarnęło lodowate odrętwienie.
  - Nie było żadnej butelki albo innego naczynia?
  - Nic takiego. Absolutnie nic. Gołe ściany i podłoga.
Nic nie mogło tam zostać ukryte ani zakopane. Przysięgam!
  Z ust Pera Olava Wingera wydobył się dźwięk, który
sprawił, że szofer spojrzał w lusterko: głuchy, coraz
silniejszy jęk, wyrażający straszliwy, nieopanowany gniew.
  Jęk przeszedł w ryk:
  - Halkatla! Halkatla! Przeklęta czarownica! Ona... Ona...
  Nie był w stanie wydusić z siebie słów. Zdrada
czarownicy była zbyt okropna, nieoczekiwana i wstrząsająca.
  Ale kierowca nie mógł oderwać oczu od lusterka.
Poczuł, jak paniczny strach mąci mu wzrok. Widział
bowiem twarz Pera Olava Wingera. Jego oczy przeob-
raziły się w straszne, szarożółte szparki, przypominające
ślepia stuletnich gadów. A twarz...? Przestała być twarzą
komiwojażera. Z ohydnej gardzieli wysunął się gruby
szary jęzor, buchnęła chmura zielonoszarego cuchnącego
dymu. Rysy zaczęły się zmieniać...
  Więcej szofer nie zdołał zobaczyć, z ust wydarł mu się
krzyk przerażenia, kiedy samochód wyleciał z szosy
i zaczął spadać prosto do jeziora Mjesa.
  Lynx także to widział, ale on zachował swój nie-
zgłębiony chłód. O doznanym zaskoczeniu świadczyło
jedynie lekkie rozszerzenie nozdrzy.
  Lynx i Tengel, który na powrót przybrał postać Pera
Olava Wingera, bez trudu dotarli do brzegu. Kierowca
natomiast wraz z samochodem poszedł na dno. Jezioro
w tym miejscu było akurat głębokie. Wypadku nikt nie
widział.
  Lynx i Tengel stanęli na kamienistej plaży.
  - Niepotrzebny mi samochód - oświadczył Zły gnie-
wnie. - Dnść już mam ludzkich słabości. Ty możesz jechać
do Doliny Ludzi Lodu jak sobie chcesz, ja ruszam po
swojemu.
  Nie był to najszybszy sposób przemieszczania się, ale
nie musiał już liczyć na innych, to najważniejsze.
  A Halkatla? Przebrała miarkę, już on zatroszczy się
o jej marny koniec. Wielka Otchłań! Taka będzie jej kara,
zasłużyła na nią! A tamci? Mieli ze sobą jasną wodę.
I sporo go wyprzedzili.
  Lynx, zagadkowy mężczyzna, patrzył, jak jego pan i wład-
ca prześlizguje się ponad ziemią, nie dotykając jej stopami.
  Lynx przyglądał się temu obojętnie, a potem ruszył
drogą. Na pewno dotrze na miejsce, być może nawet
uprzedzi swego pana.






        ROZDZIAŁ XII


  Udało im się wypożyczyć największy samochód moż-
liwy do wynajęcia w Oppdal. Teraz bowiem, kiedy
przyłączył się do nich Gabriel, gromadka była dość liczna.
  Przed opuszczeniem hotelu Marco odbył z Ianem
Morahanem rozmowę w cztery oczy.
  Czy ten człowiek naprawdę żyje od stu lat? z niedowie-
rzaniem myślał Morahan. Przecież to młodzieniaszek! Ale
taki ma autorytet!
  Marco uśmiechnął się zakłopotany.
  - To, co teraz powiem, może sprawić ci przykrość, ale
chcę, żebyś dobrze się nad wszystkim zastanowił. Ze-
jdziemy zaraz z głównej drogi i zapuścimy się w rzadziej
zaludnione okolice. Najwłaściwszym posunięciem byłoby
umieszczenie cię w szpitalu, ale wiem, że tego nie chcesz.
Przyznaję, że cię rozumiem. Innym dobrym wyjściem
byłoby wsadzenie cię do pociągu, byś spokojnie, bez
przeszkód, mógł dotrzeć do Sandnessjoen. Nie mam
jednak ochoty wypuszczać cię samego w takim stanie.
Chciałbym, żebyś był z nami, kiedy twoje dni dobiegną
kresu.
  Morahan był wyraźnie wzruszony.
  - Ale ja obiecałem Tovie, że nie będzie musiała
zajmować się mną po śmierci.
  - Z Tovą już rozmawiałem. Ona całkowicie się ze mną
zgadza, nie chce cię teraz utracić. Pozostaje tylko pytanie,
czego ty sobie życzysz. Wędrówka przez góry może być
ogromnie męcząca. I śmiertelnie niebezpieczna, ale to
akurat pewnie wcale cię nie przeraża. Jeśli mam być
szczery, nie sądzę, byś mógł wiele wytrzymać.
  - Ja już wybrałem - odparł Morahan. - Pójdę z wami.
I chcę, abyście mnie pochowali w pięknych norweskich
górach, w bezimiennym grobie. Wiesz, że jestem w poło-
wie Norwegiem i nauczyłem się kochać ten kraj. Czuję, że
mój dom jest raczej tutaj, a nie w Liverpoolu. I, Marco...
  - Tak?
  - Opiekuj się Tovą! Być może będzie potrzebowała
waszego wsparcia.
  - Wiem o tym - uśmiechnął się Marco. - Tova po-
wiedziała mi o waszej umowie. Uważam, że postąpiliście
słusznie. Tova jest bardzo samotna, spotkanie z tobą
znaczyło dla niej więcej, niż możesz zrozumieć.
  - Słodka, kochana dziewczyna - rzekł Ian z roz-
marzeniem w oczach. - Dziękuję, że nas nie potępiasz! Ja
sam byłem bardzo niepewny. Ale oczywiście... najpraw-
dopodobniej ta noc nie będzie miała żadnych następstw.
  - Przyszłośe pokaże - stwierdził Marco.
  - Przyszłość - cierpko powtórzył Ian. - Z tego co
rozumiem, nawet dla was, być może, nie ma przyszłości.
A już na pewno dla mnie.
  - Starajmy skupić się na dzisiejszym dniu.
  - Ja już teraz liczę raczej w godzinach. Ale cieszę się,
że mam tak wspaniałych przyjaciół.
  Wyszli do swych towarzyszy. Ian zbliżył się do Tovy
i objął ją, dziewczyna zaraz się rozjaśniła. Przez cały ranek
starała się trzymać blisko niego, często mocno ściskała go
za rękę, jak gdyby bała się, że jej zniknie.
  Zdawała sobie sprawę, że nastąpi to już wkrótce.
  Halkatla tego ranka również była przygaszona. Marco
przyjrzał się jej i nigdy jeszcze jego zwykle tak łagodne
spojrzenie nie było równie surowe i badawcze. On wie,
pomyślała niespokojna. On wie, choć pewna jestem, że
Rune nie puścił pary z ust. Marco wie i tak.
  Nie skomentował tego ani słowem, Halkatla wiedziała
dlaczego. Na policję nie można jej było zgłosić. "Jak się
nazywasz?" "Halkatla z Ludzi Lodu". "Miejsce zamiesz-
kania?" "Nigdzie nie zarejestrowane". "Rok urodzenia?"
"1370. Zmarła... w 1390". Prawdopodobnie dojdą do
wniosku, że mężczyzna palił w samochodzie, trzymał
w ręku taki biały patyczek, nazywany papierosem, poza
tym czuć było od niego gorzałką. Nikt nie będzie zgłębiać
przyczyn wypadku. Zresztą on sam do niczego się nie
przyzna; szkoda, jakiej doznał, była zbyt wstydliwa.
  Nie mieli też czasu na dodatkowe opóźnienia.
  Wreszcie wyruszyli z Oppdal.
  Motocyklem jechał teraz Marco, wioząc z tyłu urado-
wanego Gabriela. Pozostali czworo siedzieli w samo-
chodzie kierowanym przez Tovę.
  Wybrali baśniową drogę ku Nerskogen, wijącą się
wśród niezwykłych łąk i rosochatych drzew. Za Ner-
skogen nie było już tak pięknie, pojawił się normalny las,
taki, jaki porasta wielkie połacie Norwegii.
  Tova pozwoliła Marcowi wybierać drogę, z pewnością
wiedział, którędy jechać. Nie był to najprostszy dojazd do
Doliny, Marco stwierdził jednak, że jadąc tędy zyskują na
czasie.
  Kilka godzin później dotarli już do miejsca, z którego
dalsza podróż samochodem była niemożliwa. Ostatni
odcinek, wiodący wąskimi górskimi ścieżkami, musiał
mocno dać się we znaki podróżującemu na tylnym
siodełku motocykla Gabrielowi.
  Podnieśli wzrok na góry. Tam mieli dotrzeć. Tova
z lękiem spojrzała na Iana. Czas ich poganiał, nie mogli
pozwolić sobie na spokojną wędrówkę, musieli posuwać
się do przodu w bardzo szybkim tempie. Właściwie
szaleństwem było ciągnąć chorego w taką drogę, ale nikt
się nie wahał, najmniej sam Ian.
  Tova spostrzegła jednak, że na widok pnących się
nieubłaganie pionowo w górę zboczy zadrżał w prze-
czuciu nadciągającego końca.
  - Mimo wszystko wydaje mi się, że nadłożyliśmy
drogi - powiedziała do Marca.
  - Owszem, nie jest to najkrótsza trasa do Doliny
Ludzi Lodu, ale liczyłem, że nie będzie obstawiona przez
popleczników Tengela Złego. Tak było bezpieczniej.
Wejście do Doliny znajduje się po drugiej stronie tego
łańcucha górskiego.
  Ukryli samochód i motocykl wśród niskich brzóz
i ruszyli w ostatni etap podróży do Doliny Ludzi Lodu.
  Wszyscy milczeli. Wyczuwali powagę sytuacji.


  Ledwie zdążyli wejść w pasmo lasu brzozowego, kiedy
Ian zaczął mieć problemy. Tova ujęła go za rękę, by
ułatwić mu wspinaczkę, ale niewiele to pomagało.
  Wreszcie musiał się położyć na miękkim leśnym
poszyciu, gdzie królowały jeszcze szarobure barwy zimy,
a od ziemi ciągnęło lodowatym chłodem.
  Tova siedziała przy nim, płakała, nie starając się nawet
tego ukryć, a reszta grupy stała lub klęczała obok.
  - Nie wolno ci, Ianie - szlochała Tova. - Nie wolno ci
nas opuszczać!
  Ian Morahan walczył o oddech. Wiedział, że to już
koniec i że może jedynie życzyć sobie, by jak najmniej
bolało. Wydawało się jednak, że nie ominą go cierpienia.
Było mu słabo, przed oczami migotały czarne plamy,
w uszach huczało.
  Przez mgłę dostrzegał Marca stojącego u jego stóp.
Światło padające od tyłu prześwietlało mu włosy sprawia-
jąc, że wokół głowy niezwykłego mężczyzny tworzyła się
aureola. lan słyszał błagania Runego i Halkatli: "Zrób coś,
Marco, Spróbuj!"
  Ian nie wypuszczał z dłoni ręki Tovy. Drugą rękę
dziewczyna podłożyła mu pod kark. Cieszył się, że są przy
nim wszyscy. Przyjaciele... Czy kiedykolwiek miał lep-
szych przyjaciół od tych, których poznał w swych ostat-
nich dniach? Nie chciał ich opuszczać, pragnął zobaczyć,
jak powiedzie im się walka, w której wir teraz się rzucili.
Tyle miał pragnień. I nigdy się nie dowie, czy zostawi po
sobie potomka...
  - Tova... - szepnął z wysiłkiem. - Opiekuj się nim,
dla mnie! I... ucałuj je... ode mnie.
  Zalana łzami pokiwała głową. Oboje wiedzieli, że
prawdopodobnie ich krótki związek nie przyniesie dziec-
ka. Ale wolno przecież marzyć.
  Tova zdawała sobie sprawę, że z płaczem nie jest jej do
twarzy, zapłakana wyglądała po prostu strasznie. Ale jakie
to miało teraz znaczenie? Pierwszy raz w życiu nie
przejmowała się swoim nieszczęsnym wyglądem.
  Iana dręczył ból przeszywający całe ciało. Czuł protest
organizmu wobec takiego wysiłku, miał wrażenie, że
wszystko w nim zbiera się do walki, nic jednak nie mogło
mu już pomóc.
  W otępieniu ujrzał, że Marco podnosi ramiona.
  - Udejdźcie na bok - rozkazał. - Odsuńcie się, ty
także, Tovo! Schrońcie się pod tamten nawis!
  Usłuchali, nie spuszczając wzroku z Marca.
  Dlaczego? Dlaczego? skarżył się Morahan w duchu.
Dlaczego nie pozwala im być przy mnie? Kiedy Tova
siedziała u mego boku, nie czułem się tak samotny.
O Boże, nie chcę umierać, mam po co żyć! Dopiero teraz
o tym wiem. Nie odbieraj mi życia, jeszcze nie!
  Co ten Marco robi? Ian przez mgłę dostrzegł, że
odwrócił się od nich i wyciągnął ramiona najpierw na
boki, potem w górę, dokładnie tak, jakby kogoś przyzy-
wał. Niesamowity widok, urodziwy mężczyza na tle
nieba.
  Tak trudno oddychać... Nie można złapać powietrza.
Ból. Wszechogarniający ból. Wszystkie nerwy drżą, dło-
nie, ramiona, nogi, całe ciało ogarńęły drgawki.
  Ian spróbował wyostrzyć wzrok. Marco odsunął się na
bok. Ale w jego miejscu stał ktoś inny... A raczej coś innego.
  Olbrzymie czarne skrzydła? Czyżbym już umarł? Wy-
sokie stworzenie i tak niesamowicie piękne. Ale takie
mroczne! Ubrane tylko w przepaskę na biodrach i czarną
pelerynę zarzuconą na ramiona.
  Moi towarzysze także wpatrują się weń jak oniemiali.
A więc i oni je widzą?
  Ale Marco klęka przy mnie. Podnosi moją głowę,
górną połowę ciała. Mówi do mnie. Dookoła grzmi tak, że
ledwie go słyszę.
  - Leż spokojnie, Ianie! Nie opuszczę cię. To będzie
bolało, bardzo bolało, ale ja i my wszyscy chcemy, żebyś
żył. Okazałeś nam taką lojalność i jesteś dobrym człowie-
kiem. Prawie tak jakbyś był z Ludzi Lodu... Nie bój się!
  Wówczas Ian zrozumiał, że historia o czarnych anio-
łach i pochodzeniu Marca była prawdziwa. Poczuł bez-
graniczny szacunek.
  Nie wyobrażał sobie większego bólu niż ten, który go
teraz dręczył. I ta niemożność oddychania. To nieludzkie!
  Czarny anioł podszedł bliżej, wyciągnął ramię w stronę
umierającego. I nagleIlana Morahana oślepiło ostre
światło, w powietrzu zaiskrzyło, raz po raz pojawiał się
blask jak z potężnej błyskawicy. Jeśli poprzednio od-
czuwał ból, to teraz zapragnął powrotu do tego stadium.
To bowiem, co zaczęło się dziać z jego ciałem, było tak
brutalne, że powoli tracił przytomność. Miał uczucie, że coś
miażdży mu każdy najdrobniejszy nawet staw, ciało roz-
rywane jest na kawałki, wydawało mu się, że krzyczy, ale tak
nie było, bo śmiercionośne błyskawice dotarły także do płuc
  Zostawcie mnie, zostawcie, błagał niemo. Pozwólcie
mi umrzeć w spokoju, nie dręczcie aż do samego końca, to
zbyt okrutne, czym sobie na to zasłużyłem?
  Usłyszał, że Tova zanosi się płaczem, i pomyślał o niej
jeszcze cieplej.
  Rune podszedł z drugiej strony i uklęknął przy nim.
  - Ja także musiałem przez to przejść, lanie, wiem
więc, co teraz czujesz. Większego bólu fizycznego nie ma.
- Choć Runemu było chyba jeszcze ciężej niż tobie,
Ianie - powiedział Marco. - Bo on miał zostać przemie-
niony z maleńkiego korzenia w człowieka.
  Wtedy Ian zaczął rozumieć, że ich celem nie było wcale
dręczenie go do granic przekraczających możność po-
jmowania. Mózg jednak tak miał zamroczony bólem
i walką ze śmiercią, że myśli nie chciały układać się
w całość, pojawiały się zaledwie ich strzępki.
  Czarny anioł przysunął się teraz tak blisko, że, zdawało
się, wypełniał całe niebo. Hebanowa dłoń prześlizgiwała
się po kolejnych organach, Ian odczuwał dojmujące
kłucia, chwilami musiał też tracić przytomność, bo nie
pamiętał wszystkiego.
  Upłynęło sporo czasu, więcej niż pół godziny, jak
później twierdził Gabriel, który z jakichś nie do końca
zrozumiałych powodów mierzył czas.
  Ian jednak nie był w stanie liczyć minut. Znalazł się
w świecie nieznośnego bólu, w którym nie było miejsca na
nic innego.
  Długo, bardzo długo czarny anioł trzymał dłoń nad
klatką piersiową Irlandczyka, gdzie, jak się zdawało,
napotkał najsilniejszy opór. Morahan odchylił głowę, jak
gdyby chciał się wyzwolić, sam nie mógł pojąć, jakim
cudem jeszcze żyje, bo od bardzo dawna nie wykonał już
tego, co można by nazwać oddechem. W ostatniej,
zdającej się nie mieć końca godzinie chwytane powietrze
nie docierało mu dalej niż do przełyku.
  Dlatego takim szokiem było pierwsze zaczerpnięcie
powietrza, które dotarło aż do płuc. Nie mógł w to
uwierzyć... Wstrzymał oddech, nie śmiał spróbować
jeszcze raz, ale wreszcie musiał. Od wielu miesięcy nie
mógł oddychać tak swobodnie! W odzwyczajonej od
takiej ilości powietrza tchawicy piekło i bolało.
  Ogarnęło go ostrożne, niepewne poczucie szczęścia
i zaskoczenie tak silne, że spróbował coś powiedzieć.
  - I can breathe - jęknął, zapominając, że jest w Nor-
wegii i przez ostatnie tygodnie posługiwał się wyłącznie
norweskim. - Mogę oddychać!
  - Och, oczywiście, że możesz - powiedział ciepło
Marco. Jego głos brzmiał tak, jakby łzy ściskały mu
gardło. - Mówiłem, że jesteś jednym z nas. A wobec tego
nie możemy cię stracić.
  Ian ledwie widział, wzruszenie było zbyt silne. Śmiał się
tylko, pojękując z bólu, czarny anioł bowiem nie zakończył
jeszcze swych zabiegów. Trzymał teraz dłoń nad lewym
bokiem Morahana. Śledziona, pomyślał Ian, od dawna myśl
o niej mnie przerażała. O, uzdrów ją także, ty, który potrafisz
czynić cuda! Pozwól mi żyć, żyć jako zdrowy człowiek! Tyle
już lat upłynęło, od kiedy czułem się całkiem zdrowy.
  Mógł się teraz trochę poruszyć, podniósł więc rękę
i dotknął okolic wątroby. Opuchlizna ustąpiła. Guzy na
chudym ciele...? I one zniknęły!
  Jęknął głośno, bo czarny anioł przypuścił ostatni atak,
na śledzionę. Znów ból przeszył ciało Morahana, znów
bezgłośnie błagał o litość, wiedział jednak, że to odruch,
zwykła ludzka reakcja. O, był gotów znosić takie cierpie-
nia przez wiele dni, byle tylko dane mu było wyzdrowieć.
  Słońce... Być może będzie mógł zobaczyć wiele wscho-
dów i zachodów słońca. Może zbuduje dom, będzie mógł
pracować własnymi rękami, zrobi wszystko sam.
  Znów stracił przytomność, w ten sposób organizm
bronił się przed zbyt silnym bólem.
  Kiedy się ocknął, wokół niego panowała cisza. Czarny
anioł zniknął.
  Czuł się obolały, zmaltretowany, lecz, o dziwo, było to
nawet całkiem przyjemne przeżycie.
  Wszystko wydawało się inne. Ciało miał jakby oczysz-
czone, jak po wewnętrznej i zewnętrznej kąpieli. Był
wolny i szczęśliwy. Oszołomiony usiadł.
  - Nie podziękowałem - wymamrotał.
  Marco przystąpił do niego.
  - Nie trzeba. Mój przyjaciel o czarnych skrzydłach wie
o twojej wdzięczności. Podobało mu się to, co z tobą
zrobił. Widzisz, czarne anioły nie są na ziemi szczególnie
mile widziane.
  - Ale to przecież takie dobre stworzenia!
  - Owszem, ale kto o tym wie? Ojcowie Kościoła
skazali je na reprezentowanie Szatana, prastarej złej mocy,
a on nie ma nic wspólnego z upadłymi aniołami. Niestety,
nie możemy tego udowodnić.
  Ian dalej siedział na ziemi, otoczywszy ramionami
kolana. Przez chwilę zachowywał spokój, kiedy jednak
zdał sobie sprawę z tego, co się wydarzyło, wybuchnął
przejmującym płaczem. Tova przysunęła się do niego.
I ona nie mogła zapanować nad łzami.
  Wkrótce jednak Morahan podniósł głowę, pogłaskał
dziewczynę po policzku i wstał.
  - Nie mamy czasu do stracenia.
  Podszedł do Marca i gorąco go uścisnął.
  - Dziękuję - szepnął. - Dziękuję za życie!
  Potem uściskał wszystkich po kolei: Tovę, Gabriela,
Halkatlę i Runego.
  Mogli znów podjąć wędrówkę.


  Kiedy wspinali się w górę wysokich zboczy, nikt nic
nie mówił. Wszyscy zbyt poruszeni byli tym, co się stało,
i teraz szlż zatopieni w myślach. W największym stopniu
dotyczyło to chyba Gabriela. Jego myśli krążyły wokół
religii, wokół dogmatów chrześcijaństwa, wywodzących
się z przypuszczeń...
  Dwunastolatek nie bardzo potrafił objąć to rozumem.
  Ian idąc uśmiechał się do siebie, jeszcze nie do końca
pojmował szczęście, jakie go spotkało. Tova ostrożnie
ujęła go za rękę. Nie była pewna, wiele między nimi teraz
się zmieniło. Na najmniejszą oznakę niechęci z jego strony
gotowa była się wycofać. Ale Ian tylko mocniej ją uścisnął
i uśmiechnął się szeroko. Od tego uśmiechu pod Tovą
ugięły się kolana, nie wiedziała, że on ma na nią taki
wpływ. Przecież byli jedynie przyjaciółmi?
  Halkatlę nadal gnębiły wyrzuty sumienia po fatalnej
nocnej wyprawie. Przecież obiecywała sobie, że okaże się
godna wybranych! I prawie od razu uciekła się do
czarodziejskich sztuczek. Niedobrze! Marco tego dnia
niewiele się do niej odzywał, jasne było, że bardzo się na
niej zawiódł.
  Wiedziała, że Rune jest równie zasmucony. Wobec
niego także zachowała się niewłaściwie i jego uraza była
w pełni uzasadniona.
  Niełatwo jest być czarownicą, cierpiącą ze wstydu
i żalu. Wiedźmom zwykle nie dokucza poczucie winy.
  Powoli wspinali się pod górę między coraz rzadszymi
brzozami. Nikt nie przypuszczał, że wkrótce Marco stanie
przed jednym z najtrudniejszych i najbardziej szokujących
zadań w życiu.


  Siła myśli Tengela Złego wreszcie odnalazła wrogów.
  On sam znajdował się zbyt daleko, by móc ingerować
osobiście, ale jego duch ich odszukał.
  Wściekał się na nich, ponieważ uniknęli pułapki
zastawionej na nich na drodze, ktcirą zwykle wyprawiano się
w góry. Oni ośmielili się pójść od innej strony! Teraz, kiedy
nie miał pod ręką swego zdolnego współpracownika, Lynxa,
wytropienie wrogów przyszło mu z wielkim trudem.
  Ale oczywiście wielki Tan-ghil zdołał tego dokonać!
  Było ich wielu. Ponieważ nie odzyskał jeszcze w pełni
swej mocy, nie mógł w nich uderzyć, wyczuwał tylko ich
obecność. Wiedział, gdzie się znajdują. Wiedział też, że
jest ich więcej niż palców u jednej ręki.
  Tan-ghil nigdy nie uczęszczał do szkół, nie dla niego
więc była wyższa matematyka.
  No cóż, należało ich powstrzymać, i to prędko. Miał
naprawdę zdolnych popleczników, ślepo mu oddanych,
dwóch zbirów absolutnie pozbawionych skrupułów. Po-
służy się nimi teraz, użyje ich zamiast tych kruchych
ludzkich istot, które wykorzystywał do tej pory.
  Na myśli Tengela Złego opadła mroczna chmura.
Pozbawili go Pancernika. Zniszczyli go, przestał istnieć.
Przeciągnęli Halkatlę na swoją stronę i za to jeszcze
bardziej ich nienawidził.
  Halkatla... ta, którą uważał za absolutnie pewną! Jak to
możliwe? Co zrobili, że udało im się ją przekabacić?
  O, jeszcze tego pożałują! Przede wszystkim należało
ukarać ją samą, to jasne. Unicestwienie byłoby odwetem zbyt
łagodnym. Dla takich jak ona, dla tych, którzy najbardziej
mu dokuczyli, była jedna droga - do Wielkiej Otchłani.
  Uczepił się tej cudownej myśli o zemście.
  Potem ukarze resztę.
  Bo nawet jeśli zdołali odebrać mu Pancernika i Halkat-
lę, przegnali jego pomocników na cztery wiatry (on także
wysłał Demony Wichru do Wielkiej Otchłani), choć
unieszkodliwili wielu z jego piechoty, żywych przestęp-
ców, to co z tego? Miał w zanadrzu znacznie cięższą broń.
  Na przykład tych dwóch, których planował teraz
wysłać. Nie było w nich bodaj krztyny dobroci, ich nie
uda im się pokonać!
  Tengel Zły nie wiedział, jak fatalne spotkanie szykuje się
między Południowym Trondelagiem a More i Romsdal.
  Nawet on nie znał całej prawdy o jednym ze swych
wysłanników.


  Tova pierwsza zorientowała się, że coś jest nie tak jak
być powinno.
  Ona i Ian szli jako ostatni, naturalne więc było, że
właśnie oni zauważyli, że za ich plecami coś się dzieje.
  - Marco! - zawołała stłumionym głosem. - Ktoś za
nami podąża!
  Zatrzymali się natychmiast. Znajdowali się teraz w te-
renie o bardzo kiepskiej widoczności, na wyższej granicy
lasu. Podłoże było tu na przemian podmokłe i kamieniste,
brzozy rosły na tyle gęsto, że można jeszcze było mówić
o lesie, ale co jakiś czas napotykali połacie porośnięte
górską wierzbą, zmorą każdego wędrowca. Jej gałęzie
czepiały się absolutnie wszystkiego, a pod ich plątaniną
kryły się głazy, bagniska i wądoły. Marszu nie ułatwiały
też olbrzymie bloki skalne, porozrzucane tu i ówdzie
jakby od niechcenia. Sporo też było dość wysokich
pagcirków, za którymi mogło się czaić niebezpieczeństwo.
  - Skąd wiesz? - spytał Marco.
  - Kątem oka dostrzegłam jakiś ruch.
  - Mogło to być zwierzę.
  - W takim razie zwierzę, ktcire ma ręce.
  Pokiwał głową. Rozejrzał się dookoła, ale wszędzie
panował spokój.
  - Szkoda, że to akurat tutaj. Powinniśmy iść bliżej
siebie, ale to niemożliwe.
  - Może właśnie dlatego to się tu pojawiło - zasugero-
wała Tova.
  - Masz rację. Wiecie, kogo ogromnie mi teraz brakuje?
  - Nataniela - jednogłośnie odpowiedzieli Tova i Gab-
riel.
  - Właśnie. On ma taki autorytet.
  - Tobie też go nie brakuje - stwierdziła Halkatla.
  - Nie teraz. Odnoszę wrażenie, że jako człowiek
jestem jakby ułomny. No cóż, musimy sobie jakoś
poradzić. Rune, ty pójdziesz pierwszy. Następnie Ian.
Potem Halkatla, Tova, Gabriel i ja. W ten sposób słabsi
znajdą się między nami.
  Tova zastanawiała się, czy ona zalicza się do słabych,
czy silnyeh, nie śmiała jednak o to pytać. Jasne natomiast
było, że należy chronić Iana i Gabriela.
  Uznała, że ona jest silna.
  Wkroczyli w niezwykle niebezpieczne pasmo wierzb.
  Marco wkrótce znów ich zatrzymał.
  - Miałaś rację, Tovo, coś tu jest. Nie wiem co, ale to
jakieś nieduże stworzenie.
  - Moim zdaniem jest ich więcej - powiedział Rune.
  - Co najmniej dwa - przyznała Halkatla.
  Marco pokiwał głową.
  - Są takie małe, że nie widać ich ponad zaroślami,
i wydaje się, że poruszają się jednakowo sprawnie bez
względu na rodzaj terenu. Czy możemy założyć, że nie
mamy do czynienia z żywymi istotami?
  - Jestem tego samego zdania - stwierdził Rune.
  Po złamaniu nogi nadal kulał, ale i tak niewiele
ucierpiał.
  Tova rzekła zamyślona:
  - Ja idę za Halkatlą. Wydaje mi się, że oni coraz
bardziej się do niej zbliżają.
  - Ojoj ! - zadrżała czarownica. - Sądzicie, że on, wiecie
kto, odkrył moje oszustwo?
  - Bardzo prawdopodobne - odparł Marco.
  Gabriel spytał z wyraźnym lękiem w głosie:
  - Jeśli to nieduże stworzenie... Czy to może być on we
własnej osobie?
  - Nie, nie - uspokoił go Rune. - Duchy podniosłyby
alarm.
  - Na pewno by nas ostrzegły - potwierdził Marco.
- Ciekaw jestem, co też to może być... No cóż, idziemy
dalej. Halkatlo, zamień się na miejsca ż Gabrielem! Chcę,
żebyś szła tuż przede mną.
  - Gabrielu, możesz być całkiem spokojny - powie-
dział Rune. - Ulvhedin jest teraz przy tobie.
  - Wiem o tym - odparł chłopiec. - Od czasu do czasu
bierze mnie za rękę.
  - Tova, tobą opiekuje się Sol.
  - Świetnie! - ucieszyła się Tova. - Witaj, Sol, gdziekol-
wiek jesteś! Ale czy wy pozostali nie macie żadnych
opiekunów?
  - Marco, Halkatla i ja nie mamy. Za to nad Ianem
czuwa sam Tengel Dobry.
  Zachwycona Tova pospieszyła z wyjaśnieniem dla
Morahana:
  - Lepiej nie mogłeś trafić! A więc duchy uznały cię za
jednego z nas!
  Nie wypowiedziała na głos tego, co po tych słowach
przyszło jej do głowy, a mianowicie że mogło to oznaczać,
że ich wspólnie spędzona noc wyda owoc.
  - Czyżby kroiło się coś naprawdę poważnego? - za-
stanowiła się Halkatla.
  - Tak, tak się wydaje, jeśli towarzyszą nam Tengel
Dobry i Sol - zadumał się Marco.
  Ruszyli dalej. Biedny Gabriel miał wielkie problemy,
prawie przez cały czas głowa ledwie wystawała mu ponad
zarośla wierzbowe, poruszał się jakby po dnie. I bardzo
mu się nie podobały mroczne, wilgotne dziury między
kamieniami i kępami trawy. Śnieg ostatniej jesieni musiał
spaść wcześnie, bo zwiędłe zeszłoroczne liście wciąż
wisiały na gałęziach i przez to chłopiec nie mógł się
zorientować, gdzie jest.
  Tova także nie należała do wysokich. Czasami znikała
całkowicie i tylko jej siarczyste przekleństwa zdradzały,
gdzie się znajduje.
  Śnieg, tak... Zbliżali się do groźnych obszarów, któ-
rych śnieg jeszcze nie opuścił. A jeśli nie odnajdą drogi do
Doliny? Jeśli cały płaskowyż pokrywała gruba warstwa
śniegu?
  Marco jednak najbardziej przejęty był zdradliwym
niebezpieczeństwem, czającym się niedaleko.
  Nie podoba mi się to, myślał. W głębi ducha czuję, że
dzieje się coś bardzo, bardzo niedobrego!







        ROZDZIAŁ XIII


  Nataniel przeżył trudny, bolesny dzień. Upływające
godziny wbijały mu w serce kolejne włócznie, pozo-
stawiając dotkliwe, nieuleczalne rany.
  Pod chórem stały trzy trumny. Benedikte, Hanny i Abla.
  Młodą Christel postanowiono pochować w rodzinnej
miejscowości, nieco dalej na północ kraju.
  Ellen... Jak zwykle jego myśli poszybowały do Ellen.
  Ona nie miała nawet grobu. Jej... nie było nigdzie.
  W kościele żałoba odebrała Natanielowi głos, nie mógł
nawet odśpiewać psalmów. Próbował stłumić nienawiść,
jaką żywił wobec Tengela Złego, który spowodował te
tragedie. Pragnął żałować czysto, bez goryczy, ale to nie
przychodziło mu z łatwością. Benedikte było teraz dobrze.
Dożyła podeszłego wieku, a po śmierci przyłączyła się do
przodków Ludzi Lodu. Fakt ten jednak wcale nie łagodził
bezgranicznej tęsknoty żyjących.
  Hanna... Vetle bardzo po niej rozpaczał, dzieci także.
Wnuków nie było, przebywały u Tuli, w Górze Demo-
nów, bezpieczne przed Tengelem Złym.
  Ojciec Nataniela, Abel Gard.
  Odszedł patriarcha, jego ośmiu synów wyniosło trum-
nę z wypełnionego po brzegi kościoła.
  Kiedy wolnym krokiem szli alejkami cmentarza, Nata-
niel rozmyślał o swym stosunku do ojca. Abel nie był już
młodym człowiekiem, od swej żony Christy, matki
Nataniela, starszy był o siedemnaście lat.
  Właściwie Abel i Nataniel nigdy naprawdę dobrze się
nie rozumieli. Bliska fanatyzmowi religijność ojca wpra-
wiała Nataniela w zakłopotanie. Nigdy nie mogli roz-
mawiać o Ludziach Lodu. Obaj jednak byli pełnymi
życzliwości, porządnymi ludźmi, zawsze więc panował
między nim ton ciepła. Ojciec na stare lata stał się nieco
roztargniony, często cytował Biblię, Nataniel zaś unikał
komentarzy na ten temat.
  Mimo to jednak stojąc nad grobem ojca poczuł
głębokie do niego oddanie. Chriście żyło się z nim dobrze.
Stała teraz przy Natanielu, twarz przesłoniła czarną
woalką, aby nikt nie widział płynących łez.
  Christa odczuwała raczej smutek niż żałobę. Długa
epoka w jej życiu dobiegła końca. Abel Gard był jej
bezpieczną przystanią, nawet przez jeden dzień nie żało-
wała, że go poślubiła.
  Ale jej miłość, uczucie tak silne, że potrafiło nawet
niszczyć, miał tylko jeden mężczyzna: Linde-Lou.
  Tak dawno temu... A jednak zachowała tę krótką
historię miłosną jak najcenniejsze wspomnienie. Wszyst-
ko było przeciw nim, wiedzieli, że nigdy nie będą mogli
być razem. Ale raz w życiu mogła pokochać gorącą, silną
i czystą miłością. Nie każdemu bywa to dane.
  Zbliżyła się do grobu męża i rzuciła różę na trumnę.
Nataniel szedł za nią.
  Wokół grobu skupili się wszyscy jego przyrodni bracia
i wnuki Abla, przybyli, aby pożegnać się z głową rodu.
Pozostawił po sobie wielu następców.
  Nataniel jednak nawet nie był żonaty.
  O, Ellen, jak dojmujący może być ból?
  Ceremonia pogrzebowa dobiegła końca.
  Nataniel musiał jak najprędzej wyruszyć w drogę do
Doliny Ludzi Lodu, przyłączyć się do swych towarzyszy.
  Siedząc w jednym z samochodów podążających kolu-
mną do Lipowej Alei, jak wiele już razy wcześniej
sprawdził, czy buteleczka z jasną wodą jest tam, gdzie być
powinna. Była.
  Z trudem przychodziło mu zachować ją przy sobie
przez cały czas. Zwłaszcza w szpitalu, kiedy leżał osłabio-
ny. Ogromnie się bał, że któryś z ludzi Tengela Złego
wedrze się podstępem i skradnie ją, natychmiast więc, gdy
tylko pielęgniarki opuściły salę, wsunął ją pod poduszkę.
  Dobrze, że jadą do Lipowej Alei. Tam właśnie miał
jeszcze jedną sprawę do załatwienia.
  Kiedy po odejściu żałobników w Lipowej Alei zapano-
wał spokój, Nataniel porozmawiał z Andre i Mali o tym,
co zamierza zrobić.
  Pokiwali głowami. Szybko zrozumieli, o co mu chodzi.
  Pozwolili mu pójść samemu do najstarszej części domu.
  Jakie maleńkie pomieszczenia, myślał Nataniel idąc po
skrzypiących szerokich deskach podłogi. Jak niski sufit!
A mimo to musiał to kiedyś być prawdziwie imponujący
dwór.
  Wszystko tu było jak za czasów, kiedy Tengel i Silje
otrzymali Lipową Aleję od rodziny Meidenów. Oczywiś-
cie wykonywano niezbędne naprawy, ale tak zręcznie, że
nie było tego widać.
  Hall... Tam właśnie zmierzał.
  Portrety czworga dzieci, Sol, Liv, Daga i Arego, wciąż
wisiały na swoich miejscach. Pomimo starannego re-
staurowania pokrywała je wielowiekowa patyna. Z pew-
nością w czasach, gdy malowała je Silje, były znacznie
jaśniejsze.
  Tutaj też wisiał witraż Benedykta Malarza.
  Naprawdę nie był większy? To przecież tylko nieduży
świetlik!
  Jak Ulvhedin mógł coś przez niego zobaczyć? I dlacze-
go później nikt inny nic nie widział? Żaden z dotkniętych
ani wybranych?
  Ale czy po Ulvhedinie tak wielu ich było w Lipowej
Alei?
  Benedikte, tylko ona. A teraz już odeszła, nie mógł jej
zapytać.
  A może mógł?
  - Tengelu Dobry - rzekł cicho. - Chciałbym poroz-
mawiać z Benedikte. Czy to da się zrobić?
  Poczekał chwilę i zaraz usłyszał dobrze znany, przyjaz-
ny głos Benedikte:
  - Przepiękny pogrzeb, Natanielu. Spotkał mnie przy-
wilej, o którym marzą chyba wszyscy: siedzieć na or-
ganach i patrzeć na własny pogrzeb. Mój ty świecie, tyle
dobrych słów o mnie wypowiedziano! Nie wiedziałam, że
byłam taka wyjątkowa!
  W uszach zabrzmiał mu jej dobry, mądry śmiech.
  Zaraz jednak zdumiał się na jej widok. Nie była to
bowiem Benedikte, jaką znał, lecz młoda kobieta ubrana
w taką samą prostą szatę jak Halkatla. Benedikte nigdy nie
wygrałaby żadnego konkursu piękności, ale dlaczego
miałaby to robić? Nosiła w sobie tyle ciepła, była tak
sympatyczna i pociągająca, że Nataniel ogromnie się
wzruszył.
  - Rozumiem, dlaczego Sander Brink stracił dla ciebie
głowę - stwierdził.
  - Dziękuję - zarumieniła się leciutko, z czym bardzo
jej było do twarzy. - Ale chciałeś ze mną mówić?
  - Tak. Pamiętasz, co powiedział Ulvhedin w Górze
Demonów? Że kiedyś ujrzał coś w witrażu Benedykta, coś,
czego nie mógł do końca zrozumieć. Jesteś jedyną dotkniętą,
która po nim zamieszkała w Lipowej Alei. Ulvhedin zresztą
był tu wtedy tylko z wizytą. Czy ty coś zauważyłaś?
  - Tak - odparła Benedikte bez wahania. - Natych-
miast zareagowałam, słysząc słowa Ulvhedina. Przypo-
mniałam sobie, że od czasu do czasu widywałam jakiś ruch
za tym oknem, ruch czegoś, czego tam nie dostrzegałam.
Kiedy bowiem przystawałam, chcąc przyjrzeć się uważ-
niej, nic tam nie było. Doszłam więc do wniosku, że to
tylko odbicia światła.
  - Najprawdopodobniej tak właśnie jest. Ale i ja
spróbuję na to zerknąć.
  - Uważam, że powinieneś tak zrobić. Zostawię cię
teraz samego. Do zobaczenia, Natanielu.
  Benedikte zniknęła. Nataniel powoli podszedł do
witraża. Szesnasty wiek, pomyślał. Dzieło kościelnego
malarza, podarowane jednemu z jego uczniów, niezwykle
uzdolnionej Silje córce Arngrima...
  Co mógł skrywać taki witraż?
  Za szklaną taflą roztaczał się widok na aleję lipową,
starą, kochaną aleję. Widać też było kawałek płotu,
fragment lasu i nowe domy w parafii.
  Wszystko bardzo zwyczajne.
  Nataniel oddalił się trochę, a potem przeszedł mijając
witraż tak, jak musiała to robić Benedikte.
  Tak!
  Coś tam było!
  A więc musiało chodzić o zmienne odbicie światła,
kiedy przesuwało się po nim wzrok. Nic więcej.
  Ale Nataniel tak łatwo się nie poddawał. Czy nie był
siódmym synem... i tak dalej, i tak dalej? Jeśli ktoś miał tu
się czegoś dopatrzyć, to był to właśnie on!
  Tym razem podszedł bardzo blisko do szklanej mozai-
ki. Zaglądał kolejno w poszczególne kolorowe fragmenty.
  Jeden po drugim.
  Tutaj.
  Czy tu czegoś nie ma? W tym narożniku?
  Coś zamigotało, nerwowo, i zniknęło jakby przerażo-
ne.
  Teraz jednak jego uwaga jeszcze bardziej się wyostrzyła.
  - Potrafię to zobaczyć - przekonywał sam siebie,
monotonnie powtarzając słowa. - Potrafię to zobaczyć,
potrafę to zobaczyć, potrafię...
  Znów się ukazało! Tym razem wyraźniejsze, ale tylko
w dolnym lewym rogu.
  Twarz? Czyżby to była jakaś twarz?
  Ale tło za nią było inne niż w rzeczywistości.
  - Pokaż się jeszcze - szepnął. - Wróć!
  Jakie to dziwne! Dostrzegł teraz tło, to nierzeczywiste.
To był... to był... górski płaskowyż?
  Obraz znów zniknął.
  Naprawdę był to górski płaskowyż, tylko jakby wi-
dziany z góry.
  Twarz! Ponownie się ukazała. Nataniel starał się ją
przytrzymać, ale prędko zamigotała i znów zniknęła.
Dostrzegł, że była zwrócona w górę! W górę, w stronę
kolorowej szybki. Jak gdyby ściana z witrażem umiesz-
czona była poziomo, a Nataniel patrzył w dół na górski
płaskowyż i na stojącego na nim człowieka, spoglądające-
go w górę. Widział zadartą głowę i ramiona.
  - Wróć! Pokaż się jeszcze raz! - prosił.
  Nie musiał długo czekać. W narożniku witraża znów
pojawiła się twarz. Oblicze kobiety o ciemnych, roz-
szerzonych przerażeniem oczach. Zdążył to zobaczyć,
zanim obraz zniknął.
  Z początku, wiedziony próżną nadzieją, sądził, że to
Ellen, ale nic się niestety nie zgadzało. Dziewczyna
ukazująca się na witrażu miała ciemniejsze włosy, oczy
i skórę. I była znacznie młodsza...
  Postanowił jeszcze zaczekać. Tym razem zajęło to
więcej czasu.
  Górski płaskowyż? Ona patrzyła w górę. W górę na
róg witraża.
  Obraz nie chciał powrócić, Nataniel przez kolorową
szybkę widział teraz tylko pejzaż wokół Lipowej Alei.
  Błagalny wzrok?
  Prośba o pomoc.
  Odszedł od okna i usiadł na staroświeckiej kanapce
w hallu. Próbował systematycznie odtworzyć historię
szklanej mozaiki.
  Zrozumiał bowiem, że ujrzał coś naprawdę niezwyk-
łego.
  Zawołał Andre i Mali. Kiedy przyszli, opowiedział
o tym, co go spotkało, i jakie ma przypuszezenia.
  Andre z powagą kiwał głową.
  - Uważasz więc, że coś na trwałe wryło się w szkło.
Obraz dziewczyny wpatrującej się w leżącą szybę. Podob-
nie jak na całunie turyńskim odcisnęła się twarz cier-
piącego Chrystusa?
  - Coś w tym rodzaju - odparł Nataniel. - Dlatego
właśnie zastanawiam się teraz nad historią witraża. Kiedy
leżał poziomo? I na tyle wysoko, by mógł się pod nim
zmieścić człowiek? Nieduży człowiek. Dziewczyna, którą
ujrzałem, była bardzo delikatnej budowy.
  - Witraż został zabrany do Doliny Ludzi Lodu - przy-
pomniała Mali. - Załadowany na...
  - Nie! - wykrzyknął Andre. - Owszem, masz rację,
Mali, ale my,ślę, że to nie wtedy się stało. Bo wówczas
wszędzie był śnieg, a ty przecież śniegu nie widziałeś,
prawda, Natanielu?
  - Nie, to mogło być dość późne lato. Ale trudno to
określić. Chcesz powiedzieć, że...
  - Tak. Podczas ucieczki z Doliny Ludzi Lodu, wtedy
witraż leżał na grzbiecie konia.
  Nataniel w jednej chwili go zrozumiał.
  - A to wyjaśnia, dlaczego widać jej obraz tylko w jednym
rogu witraża. Tylko tyle wystawało poza grzbiet zwierzęcia.
  - Czy to Sol zobaczyłeś? - zastanawiała się Mali. - Czy
też Silje? A może małą Liv?
  - Nie, to nie była żadna z nich. Najbardziej przypominała
Sol, ona przecież była ciemna jak noc, ale Sol miała wówczas
zaledwie sześć lat i to się nie zgadza. Dziewczyna, którą
widziałem, musiała być co najmniej o dziesięć lat starsza.
  Mali podsumowała:
  - Tak więc jakaś młodziutka dziewczyna, delikatnej
budowy, zwróciła się do nich o pomoc, kiedy uciekali
z Doliny podążając ku przełęczy między szczytami...
  - Tak, miałem wrażenie, że płaskowyż leżał dość
wysoko w gcirach.
  - A błaganie było tak intensywne, że jej obraz wraził
się w szkło...
  - Ale oni jej nie widzieli - wtrącił Andre.
  - Może powinniśmy wezwać Tengela Dobrego i jego
zapytać? - zastanawiała się Mali.
  Nataniel siedział milczący.
  - Nie - stwierdził w końcu cichym głosem. - Nie, oni
jej na pewno nie widzieli. Nie mogli jej zobaczyć. Ale
mam ochotę wezwać kogoś innego...
  - Masz rację - przytaknął mu Andre, który zaczął
rozumieć, do czego zmierza Nataniel. - Zrób to, Natanie-
lu, ty, który potrafisz.
  - Ale jeśli coś się nie powiedzie? Jeśli ona się już nie
ukaże?
  - Nie potraflłbyś narysować tej twarzy?
  Nataniel zmieszał się.
  - Marny ze mnie rysownik. Obawiam się, że próba
zakończyłaby się niepowodzeniem.
  - Wezwij ich - życzliwie doradziła Mali. - Myślę, że
jeśli tego nie zrobisz, będzie im przykro. Przygotujemy
ich na ewentualne rozczarowanie.
  Nataniel pokiwał głową. Mógł wezwać duchy przod-
ków bez pośrednictwa Tengela Dobrego, ale postanowił
tego nie wykorzystywać.
  Opowiedzieli Tengelowi o swoich przypuszczeniach,
a on natychmiast się tym zainteresował.
  - Nigdy jej nie widzieliśmy - potwierdził. - Ale ta
teoria jest ciekawa. Spróbujmy. Poproszę ich o przybycie.
  Wkrótce dołączyli do nich Targenor i Dida, w małym
hallu zaczęło się robić ciasno.
  - Może Andre i ja powinniśmy wyjść? - zapropono-
wała Mali.
  - Nie, nie - uspokoił ich Tengel Dobry. - Jest jeszcze
dość miejsca.
  Nataniel powitał Didę i Targenora, a potem opowie-
dział im, co ujrzał. Wyjaśnił także, że Ulvhedin i Benedik-
te także coś widzieli, lecz bardzo niewyraźnie, a wtedy
Tengel przypomniał sobie, że i on kiedyś dostrzegł coś
w witrażu, ale, jak wszyscy inni, przypuszczał, że to jakaś
nierówność w szkle, która migoce, gdy zmieni się kąt
patrzenia na mozaikę.
  Potem przedstawili nowo przybyłym swoją teorię.
  Twarze Didy i Targenora były jak wykute w kamieniu.
  - Możemy się mylić - uprzedził Nataniel.
  - Oczywiście - uspokoiła go Dida. - Jesteśmy na to
przygotowani.
  - Pozwolicie więc, byśmy jeszcze raz spróbowali
wywołać obraz?
  - Musicie - nalegał Targenor. Jego piękna twarz
pokryła się bladością.
  - A jeśli mi się nie uda? - cichu powiedział Nataniel.
  - Spróbujesz jeszcze raz.
  Nataniel głęboko odetchnął i podszedł do małego
witraża Benedykta. Wszyscy ruszyli za nim. Tengel Dobry
nadal im towarzyszył, ale ustąpił miejsca Didzie i Tar-
genorowi.
  Czyjaś dłoń ujęła rękę Nataniela i w napięciu mocno ją
uścisnęła. W pierwszej chwili sądził, że to Mali, ale ku
swemu zaskoczeniu zobaczył, że to Dida. Duch! A taki
mocny, żelazny uścisk ręki! Dida najwidoczniej nie
zorientowała się, co robi, całą swą uwagę skupiła na
witrażu.
  - Tam - szepnął nagle Targenor. - Widziałem coś!
  - Ja też - przyznała Dida głuchym głosem. - Ale tylko
coś zamigotało, bardzo niewyraźnie.
  - To prawda - przyświadczył Targenor.
  - Jeśli połączymy nasze siły, być może lepiej nam się
uda zaproponował Nataniel.
  Zapadła cisza. Nataniel miał wrażenie, że słyszy tylko
potęgującą się koncentrację.
  Andre i Mali nie mogli tu chyba wiele pomóc, ale i oni
jak najgoręcej pragnęli, by obraz znów się ukazał.
  Nikt nie myślał o czasie, nie zastanawiał się, czy
upływają sekundy, czy też minuty.
  W szkle witraża coś zamigotało, wszyscy zebrani
drgnęli.
  - To była twarz - szepnął Tengel. - Widziałem.
  Poza nim nikt się nie odezwał.
  I nagle wszyscy jednocześnie wydali okrzyk. Błagająca
twarz ukazała się znowu. Taka samotna, bezradna... Pojawiła
się tylko przez ułamek sekundy, ale to im wystarczyło.
  Dida krzyknęła rozdzierającym głosem:
  - Tiili! To Tiili!
  - Moja ukochana siostrzyczka - szepnął Targenor.
- Wróć, o, wróć!
  - To niemożliwe - odparł Nataniel. - Jej obraz odbił
się w szkle tak bardzo, bardzo dawno temu.
  W głosie Tengela brzmiał nieskrywany żal.
  - Kiedy Silje i ja uciekaliśmy z Doliny, jej duch szukał
u nas pomocy. Pewnie przechodziliśmy tuż obok miejsca,
w którym zniknęła trzysta lat wcześniej.


  - Musimy zmienić cały plan bitwy - zdecydowanie
oświadczył Targenor, kiedy niechętnie opuszczali hall.
Dida nadal stała przy witrażu, jej kształtne palce dotykały
szkła, jak gdyby chciała przyciągnąć ukochaną córkę do
siebie.
  - Co chcesz, żebyśmy zrobili? - spytał Targenora
Nataniel.
  - Muszę wezwać sztab generalny, Paladinów, Ta-
ran-gaiczyków i wszystkich, którzy do niego należą. Ale
pozwól mnie i Tengelowi się tym zająć, wy, wybrani,
macie robić to, co do was należy, musicie zanieść jasną
wodę do Dciliny. A ty, Natanielu, musisz natychmiast
wyruszyć w drogę.
  - Racja - przyznał Tengel Dobry. - Prawdę mówiąc,
kiedy mnie wezwałeś, akurat tu zmierzałem, żeby cię
ostrzec. Nie zdążyłem jeszcze wyjawić, z czym przyby-
wam.
  - Czy coś się stało? - zaniepokoił się Nataniel.
  - Tak. Marco zmierza prosto w fatalną pułapkę.
  - Marco? On powinien wiedzieć, co robi.
  - No cóż, pułapka to może nie najlepsze określenie.
Raczej zrządził tak przypadek!
  Nataniela ogarnęło poczucie bezradności.
  - A ja nie mam samochodu. Marco i tamci go zabrali.
  - Muszę cię zmartwić - z żalem powiedział Tengel.
- Ty niestety nie masz już w ogóle samochodu.
  - Rozbili go?
  - No, jeśli tak to nazywacie... tak.
  - Ale jak ja wobec tego mam się tam dostać? Pocią-
giem, samolotem...?
  - Nie zdążysz - spokojnie rzekł Targenor. - Oni już
stoją w obliczu katastrofy.
  - Oni? Ilu ich jest? I gdzie?
  - Marco, Tova, Morahan, Gabriel, Rune i Halkatla.
Połączyli się. Są w Siedzibie Złych Mocy, w strasznej
okolicy. Ale...
  Targenor uśmiechnął się smutno:
  - Kiedyś przeniosłem mego protegowanego Vetlego
z bitewnych pól Europy do domu tak szybko, jak
uczyniłby to wiatr. Zabiorę cię do nich.
  - Nie - zaprotestował Tengel Dobry. - Jeśli mamy
zmieniać cały plan, Najwyższa Rada cię potrzebuje.
Proponuję, aby Nataniel, który ma do tego prawo,
wezwał wilki czarnych aniołów.
  Targenor pokiwał głową.
  - One potrafią poruszać się jeszcze szybciej.
  - Czy naprawdę mogę to zrobić? - spytał Nataniel.
  - Sytuacja jest krytyczna - odparł Tengel Dobry.
- Zbierz wszystko, co ci potrzeba, i wyjdź w aleję. Tam
możesz je wezwać.
  Nataniel uznał tę propozycję za dobrą.
  - Widzę, że zaczyna się robić gorąco - powiedział.
- Zobaczymy się w Dolinie Ludzi Lodu?
  - Na pewno - spokojnie odrzekł Targenor. - Zmobi-
lizujemy wszystkie siły, wszystkie nasze oddziały.







        ROZDZIAŁ XIV


  - Utknęłam w tych gałęziach! - zawołała Tova. - Te
przebrzydłe wierzby, mogłoby się wydawać, że są żywe!
  Gabriel idący przed nią miał podobne problemy, ale był
tak mały, że walczył z czepliwymi pędami na niższym
poziomie. Od czasu do czasu sponad zarośli wyłaniała się
tylko jego czarna grzywka.
  Nagle, kiedy Tova zajęła się uwalnianiem nogi ze
splątanych zarośli, całkiem zniknął.
  W tym miejscu w podłożu była jama i Gabriel w nią
wpadł. Spotkało go to nie po raz pierwszy, wymamrotał
więc tylko kilka słów, których matka i ojciec z pewnością
by nie zaakceptowali, i podjął próby uwolnienia się
z pułapki.
  Wówczas jednak zdarzyło się coś okropnego, i to tak
prędko, że nie zdążył nawet krzyknąć. Jakaś nieduża istota
rzuciła się na niego od tyłu i lodowatą dłonią zakryła mu
usta. Coś podcięło mu nogi i nagle pojawił się jeszcze ktoś,
niemal równie mały. Wystarćzył jeden ruch ręki stworów,
a Gabrielowi pociemniało w oczach. Oślepłem, pomyślał,
ogarnięty paniką. Próbował krzyczeć, ale nieduże istoty
poruszające się zwinnie jak wiewiórki błyskawicznie
odciągnęły go na bok.
  Stracił przytomność.
  - Pomóż mi się z tego wyplątać, Halkatlo - stęknęła
Tova, wściekła na karłowate wierzby. Halkatla pospieszy-
ła jej na ratunek, pozostali towarzysze także ruszyli
w stronę dziewcząt.
  - Gdzie Gabriel? - spytał Ian, który szedł przed
chłopcem.
  Wszyscy przystanęli.
  - Gabrielu! - zawołał Marco, a jego głos odbił się
echem od skalistych szczytów.
  Cisza, jaka potem zapadła, przytłaczała swym ogro-
mem.
  - Boże - jęknęła Tova. - Byłam taka zaaferowana...
Nie widziałam...
  - Nikogo nie będziemy obwiniać - ostro przerwał jej
Marco. Pobiegł do przodu, a Ian i Rune się cofnęli.
Wszyscy zmierzali do miejsca, w którym powinien być
Gabriel.
  Zniknęli wśród krzaków, przeszukiwali szczeliny i ja-
my.
  Przyłączyła się do nich Halkatla.
  - Tova nareszcie się wyplątała. Znaleźliście chłopca?
  - Nie.
  Marco wydobył się na powierzchnię.
  - Nie mogę tego zrozumieć - szepnął pobielałymi
wargami.
  Gdy pozostali wyłonili się ponad krzewy, brakowało
kolejnej osoby.
  - Tova? - zdziwił się Marco.
  I tym razem także nie otrzymał odpowiedzi.
  - Tova! - powtórzył Ian. - Tova, odezwij się!
  Znów straszna cisza była jedynym odzewem. W oddali
śniegowa chmura skryła najwyższy ze szczytów. Ciągnący
się od niej szarobiały welon zapowiadał, że śnieg wkrótce
dotrze i do nich.
  Tak tu pusto...
  - Tova! Gabriel! - zawołał Marco z przerażeniem
w głosie.
  Znowu podjęli poszukiwania. Próbowali odnaleźć
Tovę w miejscu, gdzie była jeszcze przed chwilą, szukali
po bokach i z tyłu, ale teraz już nikogo nie pozostawiali
samego. Zniknęło dwoje najniższych, więc pilnie baczyli
na Halkatlę, którą od czasu do czasu także całkiem kryły
wierzbowe krzewy. Halkatla przyszła wszak na świat
wtedy, gdy ludzie na ogół nie osiągali zbyt wysokiego
wzrostu. Była też mniejsza od pozostałych z racji płci.
  Wreszcie się zatrzymali i rozejrzeli dokoła. Słychać
było jedynie ich zmęczone, świszczące oddechy. W swych
twarzach mogli wyczytać nawzajem desperację i rozpacz.
  - Ulvhedinie! - krzyknął Marco. - Gdzie jest Gabriel?
Sol! Gdzie Tova?
  Nie doczekali się jednak żadnej odpowiedzi.
  Rune starał się zachować spokój.
  - Bez względu na to, gdzie jest Tova i Gabriel, ich
opiekunowie są z nimi. A zatem, jeśli nas nie słyszą, muszą
być gdzieś daleko.
  Wszyscy czworo byli bliscy płaczu.
  - Nędzni tchórze! - rozległo się nagle ochrypłe woła-
nie, dochodzące zza ciągnących się przed nimi pagórków.
W tym samym momencie zasłona śniegu przesłoniła im
widok.
  Popatrzyli po sobie.
  - Kto to był? - spytał Ian.
  Twarz Marca pokryła się kredową bladością, zanim
jednak zdążył odpowiedzieć, usłyszeli:
  - Chcecie ich? No, to po nich przyjdźcie!
  - To był inny głos - stwierdziła Halkatla. - Bardziej
dziecinny.
  - Idziemy - nakazał Rune.
  Podjęli na nowo mozolną wędrówkę. Zmęczeni i przy-
gnębieni przedzierali się przez oporne krzaki, aż wreszcie
dotarli do twardego podłoża.
  Tam zobaczyli Sol. Stała odwrócona do nich plecami,
zajęta rozmową z dwoma niezwykłymi istotami. Kiedy do
niej podeszli, odwróciła się. Twarz miała niezwykle
surową, ściągniętą powagą. Z jej oczu zniknął zwykły
szelmowski błysk.
  - Marco, ty i ja daliśmy się złapać w najgroźniejszą
w naszym życiu pułapkę. Sami sobie z tym nie poradzimy,
przyjacielu. Dlatego wezwano Nataniela, wkrótce powi-
nien tu być.
  Ian patrzył na nich zdziwiony. Wydawało mu się, że
Marco z tych dwu mężczyzn jest silniejszy. Nataniela
traktował jako niepoprawnego marzyciela, nikogo więcej.
  Teraz jednak zrozumiał, że i Marco ma swoje słabości.
Piękny mężczyzna wpatrywał się w dwie nieduże istoty,
oddychając szybko, z trudem. lan usłyszał, jak szepcze:
"Nie, nie, nie mam na to sił!"
  - Prawda? - powiedziała do niego Sol.
  Dla Iana ostatnie pół godziny było bardzo trudne.
Zniknęła Tova i to zmusiło go do zastanowienia się nad
uczuciami, jakie dla niej żywił. Jeszcze całkiem niedawno
wmawiał sobie, że Tova i on są wyłącznie kompanami,
bardzo dobrymi przyjaciółmi, którzy z pewnych szczegól-
nych względów postanowili iść razem do łóżka. Zdecydo-
wali się jednak na ten krok świadomie i na trzeźwo, bez
gorętszych uczuć.
  Teraz, ku swemu zdumieniu, był napięty jak struna,
targał nim lęk o dziewczynę. I ogromnie mu jej brakowa-
ło. Pokochał ją! Jak mocne jest to uczucie, nie był w stanie
ocenić, ale jasne się stało, że znaczy ona dla niego więcej
niż przypuszczał.
  A teraz...? Tova i Gabriel leżeli nieprzytomni na ziemi
przed dwiema małymi bestiami. Mniejsza z nich przyłoży-
ła wąski, ostry sztylet do niczym nie osłoniętego gardła
dziewczyny. Nie było wątpliwości, że go użyje, jeśli uzna,
że tak trzeba.
  Ian Morahan poczuł, jak żelazna obręcz zaciska mu się
wokół serca. Pragnął odzyskać Tovę. Życie bez niej
wydało mu się nagle nieznośne.
  Nareszcie przyjrzał się dwóm złym istotom. Byli
to młodzi chłopcy. Stojąc w bezpiecznej odległości,
naśmiewali się z nich pogardliwie. Jeden, niemal ró-
wieśnik Gabriela, jednocześnie brzydki i ładny, miał
wyrazistą twarz, z żółtych oczu bił ogrom zła. Obaj
młodzi ludzie byli do siebie niezwykle podobni, tylko
temu drugiemu, starszemu - może dwudziestolatkowi
- brakło choćby śladu fascynującej urody młodszego.
Stanowił uosobienie brzydoty, jego ciało wydawało
się sękate, jakby pokurczone. Niewysocy, z powo-
dzeniem mogli się obaj skrywać wśród karłowatych
wierzb.
  - Coście zrobili Tovie? - zawołał zrozpaczony Mora-
han. - I małemu Gabrielowi?
  Jeden z młodzieniaszków brutalnie dźgnął Tovę czub-
kiem buta.
  - Macie tu te swoje śmiecie. Możecie je dostać. Za
Halkatlę.
  - Oczywiście! - Halkatla natychmiast zrobiła krok do
przodu.
  Rune mocno złapał ją za ramię i przytrzymał.
  - Nie idź tam! Tengel Zły wyśle cię do Wielkiej Otchłani.
  - Ale...
  Rune gestem nakazał jej milczenie.
  Marco sprawiał wrażenie kompletnie niezdolnego do
działania. Ian nigdy jeszcze nie widział człowieka, na
którego twarzy malowałaby się taka rozpacz.
  Spostrzegł jednak coś jeszcze. Na pagórku za dwiema
okropnymi istotami stał Ulvhedin, opiekun Gabriela.
Wydawało się jednak, że olbrzym nie śmie niczego -
przedsięwziąć, obawiając się ryzykować życie chłopca.
  I wtedy zjawił się Nataniel. Wyłonił się z zamieci
śnieżnej, szalejącej między szczytami.
  Jego przybycie najwyraźniej nie poruszyło wrogów,
ale z piersi Marca wyrwało się westchnienie ulgi.
  - Nie będę pytał, skąd przychodzisz - rzekł. - Ale
wiedz, że jesteś naprawdę wytęskniony.
  - Rozumiem - odparł Nataniel, obrzucając wzrokiem
dwóch groźnych młodzieniaszków.
  Zwrócił się bezpośrednio do jednego z chłopców.
  - Ulvarze! Wysłuchaj mnie!
  - Dlaczego miałbym cię słuchać, ty durniu - odezwał
się starszy chłopak chrapliwym, wyrażającym najwyższą
pogardę głosem. - Niech Marco po nich przyjdzie, jeśli
ma dość odwagi!
  Marco zasłonił twarz dłońmi.
  - Dobrze wiesz, że nie może tego zrobić - spokojnie
odpowiedział Nataniel. - Wiesz, że nigdy nie przeżył nic
straszniejszego niż to, że musiał cię wtedy zabić, swego
własnego brata bliźniaka. Nigdy nie potrafił się z tym
pogodzić i nigdy nie będzie mógł jeszcze raz wystąpić
przeciwko tobie.
  - Wiem, wiem - zachichotał Ulvar. - Tengel Zły nie
przewidział, jaki szczęśliwy zbieg okoliczności nas czeka.
  - A ty, Kolgrimie - Nataniel zwrócił się do mniej-
do szego z chłopców. - Wiesz chyba, że jesteś jedynym
wnukiem Sol?
  - Pewnie, że wiem - agresywnym tonem odparł
chłopak. Głos jego świadczył, że akurat przechodzi
mutację.
  - Dlatego Sol nie może wyrządzić ci krzywdy.
  - No właśnie... Więc dawajcie Halkatlę - zimno
nakazał Ulvar.
  Marco odsłonił twarz.
  - Ulvarze - poprosił. - Czy nie możesz mi wybaczyć
tego, co ci zrobiłem?
  Ulvar nie odpowiedział. Patrzył na brata lodowatym
wzrokiem. Zawieja dotarła już do nich, niesiony wichrem
śnieg ciął po policzkach, ciała Gabriela i Tovy pokryły się
warstewką białego puchu.
  Nataniel podszedł o krok bliżej.
  - Kolgrim...Kogo podziwiałeś najbardziej na świecie?
  - Tengela Złego, to przecież jasne!
  - Nie. Był ktoś, kogo wielbiłeś ponad wszystko, choć
nigdy nie poznałeś tej osoby. Była nią twoja babka,
czarownica Sol.
  - Eee - drwiąco odparł Kolgrim, ale czy w jego głosie
nie dało się wyczuć odrobiny niepewności?
  - A kto pomógł ci odnaleźć skarb Ludzi Lodu?
Właśnie Sol. Przypominasz to sobie?
  - Głupia gadka - prychnął Kolgrim, ale unikał wzro-
ku Nataniela. Nie chciał też spojrzeć w oczy Sol.
  Piękna wiedźma natomiast wybuchnęła jak beczka
prochu.
  - Słuchaj no, mój mały łobuziaku! Czy to nie ja
strzegłam cię przez całe twoje życie? Czy nie ja byłam
z ciebie dumna, gotowa zawsze spieszyć z pomocą bez
względu na to, jak haniebnie się zachowałeś? A teraz
spotykam małego podłego tchórza, który jest chłopcem
na posyłki Tengela Złego! Widziałeś go? Widziałeś ten
ohydny jęzor, wąchałeś cuchnący oddech? Gdybyś przyłą-
czył się do nas, poznałbyś fantastyczne, baśniowe istoty,
przeżył niesamowite przygody. Ty jednak musiałeś go
usłuchać, a on pogrążył cię we śnie, w którym trwałeś
przez ponad trzysta lat. W tym czasie ja i wszyscy inni
żyliśmy sobie w wolnym świecie duchów, doskonale się
przy tym bawiąc.
  - A ty, Ulvarze - Nataniel kuł żelazo póki gorące.
- Kogo najbardziej podziwiałeś jako dziecko?
  - Stul pysk! - warknął Ulvar.
  - Tak, twego brata Marca. On potrafił czarować,
przywołać sypiące iskrami błyskawice. Ty tego nie umia-
łeś. On miał przyjaciół. Ogromne wilki. Pamiętasz je?
Właśnie jeden z nich przywiódł mnie tutaj. Przebył wiele
mil w jednym okamgnieniu. A ciebie tylko pogrążono we
śnie, odłożono jak zbędny przedmiot na półkę, i nic nie
wiesz o dzisiejszym świecie.
  - Dawaj Halkatlę i zamknij gębę, przeklęty mydłku!
- wrzasnął Ulvar.
  - Pamiętasz, kto cię chronił, kiedy byliście mali?
Marco. Kto płakał nad twym martwym ciałem? Kto
trzymał je w ramionach i trzeba go było siłą odciągać?
  - To dlaczego mnie zastrzelił? Mógł tego nie robić!
  - Nie, nie mógł. Groziłeś, że zabijesz małą Benedikte,
chciałeś też zawładnąć skarbem. Marco nie miał wyboru.
Ale nikt nie był wtedy bardziej zrozpaczony niż on.
  - Oszczędź sobie tych słodkich słówek, one nie robią
na mnie wrażenia.
  - Ze względu na twoją matkę, Ulvarze...
  - Ja jej nie znałem!
  Nagle Nataniel uświadomił sobie pewną prostą praw-
dę: Ulvar nie wiedział, kto jest jego ojcem! W takim razie
bowiem wiedziałby o tym także Tengel Zły. Podły
przodek nie znał prawdy o Marcu, nie miał pojęcia, że jest
on czarnym aniołem, synem Lucyfera. Henning nigdy nie
zdradził Ulvarowi prawdy, nie śmiał.
  A więc należy trzymać język za zębami! Nie trzeba
wspominać potężnych wilków ani czarnych aniołów.
  Ulvar sądził, że Marco został po prostu obdarzony
nadzwyczajnymi zdolnościami i tylko dzięki nim mógł
dokonywać cudów w latach ich dzieciństwa. Ulvar nie
zdawał sobie sprawy, skąd brały się wilki!
  Śnieżyca minęła, ponury pejzaż wyłonił się na nowo
- falista linia pagórków na tle mrocznych skał.
  Jak to możliwe, by Tengel Zły nie słyszał nic o Ulva-
rze? O wilkach? O tym, że Ulvar miał brata-bliźniaka,
a był nim właśnie ten, którego Zły latami poszukiwał siłą
swej myśli?
  "Spoczywał w otchłani zła", to właśnie spotkało Ulvara.
Tengel umieścił go tam, o nic nie pytając do czasu, aż
stanie mu się potrzebny. Nastąpiło to właśnie teraz.
  Nataniel znów przemówił do ciężko dotkniętego
przekleństwem młodzieńca:
  - Ulvarze... Dobrze wiesz, że kiedy żyłeś, nie byłeś
lubiany...
  Ulvar wybuchnął urągliwym śmiechem.
  - Doskonale! Na tym mi właśnie zależało, rozzłościć
wszystkich!
  Boże, to się nie uda, zwątpił Nataniel, ale nie ustawał
w próbach:
  - Ale był jeden jedyny człowiek, który cię kochał bez
względu na to, co robiłeś. Był nim Marco, dobrze o tym
wiesz.
  - Brednie - prychnął Ulvar, ale z jego twarzy dał się
wyczytać wyraz niepewności. - Ten hipokryta mamin-
synek!
  - Jak mógł być maminsynkiem, skoro nigdy nie
widział swej matki?
  - Ja też jej nie znałem, ale świetnie dawałem sobie
radę!
  - Naprawdę? Ja uważam, że całe twoje życie było
jednym wielkim niepowodzeniem.
  - Brednie - powtórzył Ulvar. Najwidoczniej nie mógł
znaleźć innych słów.
  Nataniel uznał to za oznakę słabości i postanowił ją
wykorzystać. Wraz z Sol i Markiem szybkim krokiem
zbliżyli się do chłopców.
  Obaj odruchowo się cofnęli, ze zdumienia zapominając
o swoich ofiarach. Sol była szybsza, otoczyła ramionami
 opierającego się, wierzgającego Kolgrima i mocno go
uścisnęła.
  - Jesteś moim jedynym krewnym - powiedziała spo-
kojnie. - A ja twoją.
  - Do stu diabłów! - pisnął Kolgrim, próbując uwolnić
się z jej objęć. - Nie potrzeba mi żadnych krewnych,
jestem silny, ja...
  I wtedy właśnie, w tym momencie, ujawniła się siła
Nataniela. Moc, nad którą wszyscy się zastanawiali i której
próbowali się doszukać. Nataniel, niezdecydowany, nie-
pewny, marzyciel...
  Teraz uderzył!
  Gdy Sol trzymała w objęciach wnuka, Marco zbliżał się
do Ulvara, który wycofywał się coraz dalej, wściekły,
przypominający prężącego się do skoku kota. Rune, Ian
i Halkatla błyskawicznie zajęli się nieprzytomnymi, prze-
ciągnęli ich w bezpieczne miejsce.
  Ale Nataniel...
  Wszyscy, oniemiali, zastygli w pół ruchu i zapatrzyli się
w niego.
  Od Nataniela biło światło, otaczało go niczym aura.
Z jego oczu spływały opalizujące płomienie, a było w nich
takie ciepło i dobroć, o jakich nikomu się nawet nie śniło.
  Przyjaciele stojący za nim nie widzieli jego oczu, wy-
czuwali jednak siłę, potężną moc miłości! Sol i Marco
wpatrywali się weń zaskoczeni, a Ulvar i Kolgrim stali jak
sparaliżowani.
  Na głowie Nataniela pokazała się niska czarna korona
świadcząca o tym, że jest księciem Czarnych Sal.
  Cała moc, jaką nosił w sobie, ta, którą otrzymał od
Ludzi Lodu, od Demonów Nocy, Demonów Wichru,
czarnych aniołów i od rodu swego ojca, w którym
przyszedł na świat jako siódmy syn siódmego syna,
wszystko to skupiło się w blasku, jaki z niego płynął.
  Podszedł do Kolgrima. Sol opuściła ręce i stała przy
swym wnuku, który nie mógł nawet drgnąć. Nataniel ujął
twarz chłopca w swoje dłonie.
  Wtedy właśnie wszyscy zrozumieli, że siłą, jaką nosi
w sobie Nataniel, jest miłość.
  Nikt nigdy nie mógł pojąć, na czym ma polegać jego
szczególna właściwość. Doszukiwano się potężnych ma-
gicznych zdolności, wewnętrznej siły, mogącej powalić
każdego wroga. Dobroć i łagodność nikomu nie przyszła
na myśl.
  - Kolgrimie - powiedział miękko Nataniel. - Co dał ci
Tengel Zły? Samotność. Nikt nie chciał cię naśladować, nikt
cię nie podziwiał nawet za twoje zło. A potem cię poświęcił.
Dał ci samotny grób, podczas gdy ty sam spoczywałeś przez
wiele stuleci w otchłani zła. Jest ktoś, kto cię kocha,
Kolgrimie: twoja babka, Sol, która jest cudowną istotą
i wzorem naprawdę godnym naśladowania. Zastanów się!
Nie mówię, byś w jednej chwili przeszedł na naszą stronę.
Ale nam nie przeszkadzaj! O nic więcej cię nie proszę.
  Pozostawił Sol oszołomionego Kolgrima i zajął się
Ulvarem.
  Bliźniaczy brat Marca wpatrywał się w Nataniela jak
zaklęty.
  - Korona - szepnął. - Korona? Skąd się ona wzięła?
  - Marco też ma taką, Ulvarze. Zobacz, właśnie się
pojawiła.
  - Jeszcze piękniejsza! - zachwycił się Ulvar. - Jak
książęca.
  - Tak - włączył się Marco. - Tobie również się
należała. Ale wybrałeś złą stronę.
  Nataniel pokręcił głową, nie spuszczając wzroku
z Ulvara.
  - Ty nie wybrałeś, Ulvarze, ty nie miałeś wyboru.
I nikt nie obwiniał cię o to, że urodziłeś się ze złem
w duszy. Ale teraz znów stoisz na rozdrożu. Zastanów się,
co otrzymałeś od Tengela Złego. Jaką przyszłość ci
ofiarował?
  - Mogę mu służyć.
  - Pięknie. To wyjątkowa nagroda. Proponuję ci te
same warunki co Kolgrimowi. Nie żądamy, byś się do nas
przyłączył, bo to może być dla ciebie zbyt trudne, nie
wiemy też, czy możemy ci w pełni zaufać. Prosimy tylko,
abyś nie walczył przeciwko nam.
  - Nie mogę zmienić decyzji, bo wyślą mnie do
Wielkiej Otchłani.
  - Halkatla zaryzykowała. Jest wielu, którzy ją ochra-
niają.
  Ulvar gorączkowo potrząsał głową, do szaleństwa
przerażony tym, co może go spotkać, jeśli sprzeciwi się
Tengelowi Złemu. Jednocześnie chęć odczucia wspólno-
ty z innymi była niezwykle kusząca, nigdy bowiem dotąd
jej nie zaznał. Oczarowany był także czarnymi koronami
i życzliwością Marca. Napłynęły zapomniane obrazy
z dzieciństwa, wspomnienie opiekuńczych ramion brata,
którego zawsze traktował jak starszego. Oczy Nataniela...
Zaurocżyły go jeszcze bardziej, miał wrażenie, że bije
z nich sama istota dobroci, otacza go ciepłem, miłością
i zrozumieniem...
  Ulvar poczuł, że coś w nim pęka. Jęknął, miał wrażenie
bolesnej samotności, kolana się pod nim ugięły i ku
swemu wielkiemu zawstydzeniu wybuchnął rozdzierają-
cym płaczem. To te oczy go złamały, te przeklęte oczy
pełne współczucia. Czuł bliskość Marca, zorientował się,
że ukochany brat pomaga mu wstać i mocno tuli do siebie,
nigdy jeszcze Ulvar nie doznał niczego tak wspaniałego,
cudownego i... pięknego!
  Wrócił do domu!
  Kolgrimowi, który osiągnął wiek zaledwie czternastu
lat, też popłynęły z oczu łzy. Nie płakał tak rozdzierająco
jak Ulvar, raczej jak dziecko, którym nigdy nie przestał
być. Szlochał: "Babciu, babciu". Oszołomiona Sol musia-
ła odnaleźć się w babcinej roli, choć uważała, że jest na to
zdecydowanie za młoda. W chwili śmierci miała wszak
zaledwie dwadzieścia trzy lata.
  To nie może się dobrze skończyć, z niedowierzaniem
pomyślał Ian, ale wszystko wskazywało na taki właśnie
finał. Obaj chłopcy byli zupełnie wyprowadzeni z równo-
wagi i kiedy Marco wreszcie odważył się na pytanie, co
uczynili z Tovą i Gabrielem, Ulvar spróbował zebrać się
na odpowiedź.
  Słów nie był w stanie z siebie wydusić, ale gestami dał
im do zrozumienia, że sam oszołomił oboje.
  - A więc uwolnij ich! - W głosie Nataniela nie było
cienia wrogości.
  Ulvar kilkakrotnie głęboko odetchnął, a potem przesu-
nął dłonią po twarzach Tovy i Gabriela. Ian uklęknął przy
Tovie i przytrzymywał ją, kiedy wracała do przytomności,
Nataniel zajął się Gabrielem.
  Halkatla podczas całego zajścia trzymała się nieco
z tyłu, w każdej chwili gotowa do ucieczki. Ulvar jednak
potrząsnął głową, dając znak, że nie ma się już czego z ich
strony obawiać.
  Wreszcie Ulvar zdał sobie sprawę, na co się porwali.
  - Jesteśmy straceni! - zawołał. - Kiedy mój pan
i władca się o tym dowie...
  - Nie dowie się - spokojnie odrzekł Nataniel. - A na-
wet jeśli tak, to będzie już za póżno.
  Po cichu zaczął naradzać się z Runem. We dwóch
odeszli kilka kroków na bok.
  - Oni nie mogą iść z nami, są zbyt niebezpieczni
- stwierdził Nataniel. - Musimy też chronić ich przed
Tengelem Złym. Ale jak?
  - Może Tula? - podsunął Rune.
  - Ale nie w miejscu, gdzie byliśmy tamtej nocy, nie
możemy zostać odkryci - zastanawiał się Nataniel. Nazwy
Góry Demonów nie chciał wymówić na głos.
  - Myślałem o tym, by poprosić ją o radę.
  - Dobrze, zróbmy tak.
  Prędko wezwał Tulę. Potężny huk wstrząsnął powiet-
rzem. Nie przybywała sama.
  Ulvar i Kolgrim zdumieni przyglądali się czterem
demonom, które zawsze jej towarzyszyły. Ian również
cofnął się na ten widok. Co prawda wiele przeżył
w ciągu ostatnich dni, ale to już przekraczało wszelkie
granice. Poczuł, że serce niepokojąco mocno wali mu
w piersi.
  - Co to, do stu piorunów...? - wykrzyknął Kolgrim,
który nie przeżył nic od momentu śmierci w Dolinie
Ludzi Lodu do chwili, gdy został wezwany, by wśród
splątanej górskiej wierzby pojmać Halkatlę.
  Ulvar także nie zetknął się nigdy z demonami. Ow-
szem, widywał wilki Marca i raz przewiózł łodzią Tengela
Złego. Demony natomiast były mu całkim obce.
  A było czemu się przyglądać. Wyniosłe, lodowate,
przerażające istoty. Zielonowłosy Astaros, Rebo o ro-
gach wołu, Lupus z uszami płasko przylegającymi do
głowy i Apollyon z wygiętymi w piękny łuk rogami
jelenia.
  Nataniel znów był taki jak zawsze.
  - Jak to zrobiłeś ? - spytał go Rune, kiedy podążali na
spotkanie Tuli.
  - Nie było to świadome działanie - odparł Nataniel,
także zdziwiony. - Po prostu samo napłynęło. Takie
ogromne współczucie dla tych biednych dzieci, urodzo-
nych pod znakiem zła bez ich winy. Tak, widziałem w nich
dzieci, bez matki, bo swoim przyjściem na świat odebrali
matkom życie. Bliski byłem płaczu z ich powodu. A po-
tem napłynęła miłość, jakiej nigdy jeszcze w takim
natężeniu nie doznałem. Miałem wrażenie, że staję się
płomieniem czułości i sympatii dla nich. Tylko tyle.
  - Najwidoczniej dość - stwierdził Rune.
  Przywitali się z Tulą i zrelacjonowali ostatnie wydarze-
nia.
  - Wiemy już o tym - odrzekła Tula. - Obserwowaliś-
my wszystko i cała nasza piątka miała nadzieję w końcu się
włączyć. A więc chcecie ich gdzieś umieścić, tak aby nie
dosięgła ich zemsta Tengela Złego? To bardzo rozsądne,
oni bowiem nie mogą uczestniczyć w decydującej bitwie.
  - Właśnie. Ale nie możemy umieścić ich... tam, gdzie
przebywają dzieci Ludzi Lodu?
  - To absolutnie niemożliwe! Ale mamy inne miejsce
równie dobrze ukryte przed wiecie kim.
  Porozmawiała po cichu z czworgiem swych skrzyd-
latych przyjaciół. Demony pokiwały głowami i wszyscy
razem wrócili do Ulvara i Kolgrima, którzy wyglądali na
śmiertelnie przerażonych.
  - Zostaniecie teraz zaprowadzeni do miejsca, gdzie
Tengel Zły was nie odnajdzie - powiedział Nataniel.
- Nie, nie bójcie się, demony nie chcą was skrzywdzić.
Ruszajcie wraz z nimi bez strachu. A gdy nastanie czas,
zostaniecie wypuszczeni.
  Nikt nie wypowiedział tego, o czym wszyscy myśleli:
jeśli godzina wolności kiedykolwiek wybije.
  Rune spytał cicho:
  - No tak, bo chyba nie trzeba ich całkowicie wyelimi-
nować?
  - Nie - uspokoił go Nataniel, zerkając na Sol i Marca.
- Nie, teraz nie możemy tego zrobić.
  Widzieli łzy w oczach Sol i Marca. Widzieli błagalną
prośbę, by uchronić ich najbliższych krewnych przed
zemstą złego przodka.
  Ulvar i Kolgrim nadal z nieskrywanym przerażeniem
przypatrywali się czterem demonom.
  - Możecie z nimi bezpiecznie iść - uśmiechnęła się
Tula. - A raczej lecieć.
  I zanim Ulvar i Kolgrim zdążyli się obejrzeć, już
unosili się w powietrzu, niesieni między skórzastymi
skrzydłami, oddalając się od górskiego pustkowia.
  - No, to by było na tyle - rzekła Tula, która spokojnie
stała na miejscu. - Co teraz robimy, jakie mamy możliwo-
ści?
  - Sądziłem, że twoi przyjaciele nigdy cię nie opusz-
czają - zdziwił się Nataniel.
  - Bo to prawda. Demony niedługo wrócą. Wszyscy
jesteśmy spragnieni udziału w walce z Tengelem Złym.
  - Ale czy ty nie powinnaś się zajmować dziećmi Ludzi
Lodu?
  - Dzieci mają się świetnie. Demony o końskich
głowach opiekują się nimi tak troskliwie, jakby były ich
własnym potomstwem. Mam wolną rękę i mogę robić co
mi się podoba. Jak się mają sprawy?
  - Przyznam, że rysuje się przed nami jaśniejsza perspek-
tywa - stwierdził Nataniel. - Wyeliminowaliśmy sporo
jego popleczników. Erlinga Skogsruda. Ulvara i Kolgrima.
Halkatla przeszła na naszą stronę. Oddział hiszpańskich
najemników został rozrzucony na cztery wiatry, ich los
podzieliły także małe diabły, olbrzymie nietoperze i najpra-
wdopodobniej również większość jego żyjących sprzymie-
rzeńców, tak zwana piechota. Pokonaliśmy nawet Shamę!
  - To rzecźywiście nieźle brzmi - uśmiechnęła się
zadowolona Tula. - Droga przed nami powinna być
wolna. Zbliżamy się do celu, przyjaciele.
  W oczach zapłonęła im nadzieja. Poradzili sobie
z najgorszym.
  Tylko Rune nie dał się ponieść emocjom. Spojrzał
w górę na niebo.
  - Noc niedługo zapadnie.
  - Ee - skrzywiła się na to Halkatla. - Wieczory są teraz
jasne.
  - Ale Gabriel ma za sobą ciężki dzień - wtrącił Ian.
  - Spałem w samochodzie - pospiesznie zapewnił
Gabriel.
  A więc postanowione. Pójdą dalej, nie mają nic do
stracenia. Miejsce, w którym się znajdowali, było ponure.
  Zebrała się ich teraz dość liczna gromada, bowiem Sol.
i Ulvhedin towarzyszyli swym podopiecznym już otwar-
cie, z czego wszyscy bardzo się cieszyli.
  Zebrali się wszyscy wybrani, brakowało tylko Ellen.
Serce Nataniela wciąż krwawiło z bólu po stracie ukocha-
nej. Inni także nie mogli się pogodzić z jej zniknięciem,
lecz na niego los dziewezyny sprowadził paraliżującą
obojętność, co w tej sytuacji mogło okazać się ogromnie
niebezpieczne.
  Szezerze mówiąc, teraz popychały go naprzód dwa
motywy: nadzieja na odnalezienie Ellen i pragnienie
zemsty na Tengelu Złym za to, że mu ją odebrał.
  Losem świata już tak bardzo się nie przejmował.
  Czworgu wybranym towarzyszyli Rune, Ian Morahan
Halkatla, Tula, a także Sol i Ulvhedin. A ponieważ ci
występowali jako opiekunowie Tovy i Gabriela, pomoc-
nicy Nataniela i Iana także postanowili się ujawnić.
Grupka powiększyła się więc o Linde-Lou i Tengela
Dobrego. Zgotowano im serdeczne powitanie. Tengel
i Linde-Lou powiedzieli im, że Targenor mobilizuje
właśnie zastępy demonów i rozmaitych innych istot na
wypadek, gdyby okazały się potrzebne.
  - Sądzę, że nie będzie to konieczne - orzekł Nataniel.
- Ale nie miałem jeszeze czasu, by opowiedzieć wam, co
ujrzałem w witrażu Benedykta Malarza.
  W marszu zdał sprawozdanie z wizyty w Lipowej Alei.
  Dwunastoosobowa grupa z mozołem wspinała się
wśród skał ku następnemu płaskowyżowi, tam gdzie
miało się znajdować wejście do Doliny Ludzi Lodu.
Nataniel opowiadał, a oni słuchali, najpierw w milczeniu,
potem zadając pytania i snując przypuszezenia.
  Dzień już minął, ale dla nich światła nadal wystarczało.
Przed rozbiciem obozu na noc pragnęli pokonać najtrud-
niejszy odcinek drogi, by wypocząć przed następnym
dniem i zebrać siły.
  Nagle Ian przystanął.
  - A to co takiego?
  Cała grupa się zatrzymała, patrząc za jego wzrokiem.
  Tuż przed sobą mieli pagórki, wyznaczające granicę
górnego płaskowyżu. I właśnie z jednego z takich
pagórków w stronę ciemniejącego nieba unosiła się
smużka dymu.
  - Jeszcze jedna - pokazał Gabriel nieco dalej.
  - Ktoś tam siedzi - mruknął Nataniel.
  Przez moment zdumieni przypatrywali się zjawisku.
Ognisko tutaj, na takim pustkowiu?
  W ogniskach tych było coś osobliwie strasznego. Coś...
obcego... A mimo to znajomego.
  Tengel Dobry ze ściągniętą twarzą powiedział:
  - Sądzę, że powinniśmy wezwać Inu.
  Mruknął kilka słów w stronę nadciągającej nocy i zaraz
potem odziany w futra Taran-gaiczyk zaczął schodzić
w ich stronę. Dwornie skłonił się wszystkim po kolei,
odwzajemnili powitanie.
  - Inu - rzekł Tengel Dobry. Dla wszystkich naturalne
było, że przejął dowodzenie grupą. - Inu, czy znasz te
ognie?
  Nieduży człowieczek przyglądał im się przez chwilę.
  - Tak - odparł drżącym głosem. - Czy słyszycie?
  Nastawili uszu. Z początku wychwycili jedynie nie-
zwykłą ciszę gór, w której słychać było tylko słabe szepty
wiatru w trawie. Potem jednak pojawiło się co innego:
osobliwie obce czarodziejskie pieśni, wznoszące się ku
niebu. Przypomniały im się słowa: "A kiedy pieśń została
odśpiewana, zawsze kogoś w Taran-gai spotykało nie-
szczęście..."
  - Kat. I Kat-ghil - szepnęła Sol. - Wnuk i prawnuk
Tengela Złego z Taran-gai. Źli czarownicy składający
ofiary z ludzi, otaczający się duchami z nieznanych,
straszliwych sfer.
  Popatrzyli po sobie, czując, jak opuszcza ich odwaga.
Potem znów skierowali wzrok w górę, na przerażające
postacie przy ogniu.
  A były to dopiero forpoczty zła, czyhającego na nich
w Siedzibie Złych Mocy.