

_____________________________________________________________________________



                             Margit Sandemo


                         SAGA O LUDZIACH LODU


                               Tom XXIX

                            Miłość Lucyfera

_____________________________________________________________________________



        ROZDZIAŁ I


  Dimmuborgir... Tak brzmi nazwa pewnej okolicy
w północnej Islandii, owianej tak niesamowitą, mistyczną
wprost sławą, że wywołuje lodowaty dreszcz grozy nawet
u najbardziej racjonalnie myślących ludzi. Dosłownie
nazwa ta znaczy: "czarne grodzisko", a jeśli się tam
przybędzie w mglisty lub deszczowy dzień, łatwo odnieść
wrażenie, że zostaliśmy rzuceni w najbardziej przerażający
świat baśni. Cała okolica pełna jest dziwacznych, grotes-
kowych niekiedy formacji kamiennych, porośniętych
mchem skał nasuwających przypuszczenie, że to właśnie
tutaj trolle przemieniły się w czarne głazy tamtego dnia,
gdy dosięgły je promienie słońca, lub że kiedyś, u zarania
dziejów, zostały zalane gorącą lawą wulkaniczną i tak
zastygły.
  Dimmuborgir leży w terenie wymarłym. W najbliższym
sąsiedztwie znajduje się równie mistyczne, osobliwe pod
każdym względem jezioro Myvatn i wciąż bulgoczące
bagniska Namaskard. Ludzi w pobliżu Dimmuborgir
mieszka niewielu. Surowy i ubogi krajobraz otacza "czarne
grodzisko"; niedaleko stąd do groźnych gór, które mogą
w każdej chwili, znienacka, ocknąć się z uśpienia i ciskać
w powietrze słupy ognia i rozpalonej Iawy.
  Pośród skał Dimmuborgir czają się śmiertelnie niebez-
pieczne groty i głębie wypełnione czarną, połyskliwą
wodą, której temperatury nie zna nikt. W niektórych
miejscach, gdzie ciśnienie jest znaczne, dochodzi podobno
do trzystu stopni, w innych można sobie pozwolić na
rozkoszną ciepłą kąpiel. Jak okiem sięgnąć, wśród wznie-
sień koło jeziora Myvatn igrają wzbijające się wysoko
kłęby pary. A wszystko to tchnie wspaniałą, porażającą
urodą, przywodzącą na myśl zamierzchłe czasy gdzieś
z początku świata, kiedy nie istnieli jeszcze ani ludzie, ani
zwierzęta, a jedynie nieme głazy, i gdy wichry hulały tam
i z powrotem po bezkresnych pustkowiach.
  Pewnej wiosny gdzieś w połowie dziewiętnastego
wieku w Dimmuborgir rozegrały się ponure wydarzenia.
Nikt by już teraz nie potrafił powiedzieć, kiedy się to
dokładnie zdarzyło - chyba pomiędzy rokiem 1840 a 1870
- ani co to konkretnie było. Przetrwały tylko głuche
wieści przekazywane z ust do ust.
  Ludzie mieszkający w pobliżu Myvatn mówili o jakimś
strasznym niepokoju, opowiadali o przelatujących nad
okolicą wielkich chmarach krzyczącego ptactwa. Naj-
więcej jednak wiedziało paru mężczyzn, którzy w tym
czasie podróżowali przez pustkowia na małych, ale bardzo
silnych islandzkich konikach. Za bardzo do Dimmubor-
gir się owi jeźdźcy zbliżyć nie mogli, powiadano. Coś
jednak tam dostrzegali, a konie stawały dęba i szarpały się
niespokojnie, tak że trudno je było utrzymać w cuglach.
  Od tego punktu poszczególne opowieści już się bardzo
od siebie różnią. Jedni mówią, że jeźdźcy widzieli ogrom-
ne chmary spłoszonego czarnego ptactwa kołujące nad
okolicą. Inni twierdzą, że były to strzelające w górę
purpurowe płomienie ognia, które barwiły na czerwono
formacje zastygłej lawy, jeszcze inni upowiadają o drga-
niach powierzchni ziemi albo o strasznym, bolesnym
krzyku, wydobywającym się z jej wnętrza.
  Jeśli chodzi o wybuchy ognia i trzęsienie ziemi, to w tej
okolicy nie jest to nic nadzwyczajnego. Być może więc
zdarzyło się tu jakieś zwyczajne trzęsienie ziemi, ubar-
wione dodatkowo w podaniach. Takie opowieści na ogół
z latami rozrastają się i nabierają grozy.
  Czy zatem istnieją puwody, by dawać wiarę pogłoskom
o wydarzeniach w Dimmuburgir?
  Nie byłoby powodu, gdyby nie ten głęboki towarzy-
szący upowiadaniom lęk. To nie był zwykły niepokój, jaki
na ogół poprzedza wybuch wulkanu czy gejzeru, to coś
poważniejszego, twierdzą ludzie. Coś dotyczącego głębi
człowieczej duszy.
  Ale nie stało się potem nic, co mogłoby zagadkę
wyjaśnić. Choć nie dla wszystkich. Niektórzy wiedzieli...

  Ogień trzaskał wesoło, w pokoju było miło, ciepło
i przytulnie, jak w całym domu Kola i Anny Marii
Simonów, którzy mieszkali niedaleko Varnberg
w Upplandii. W tę popołudniuwą godzinę Anna Maria
w dogasającym świetle dnia cerowała skarpetki. Jej córka
Saga siedziała przy niej i jak zwykle czytała. Kola nie było,
wyjechał załatwić jakieś sprawy dla młodego Axela
Oxenstierny, właściciela Varnherg, który najczęściej prze-
bywał w Sztokholmie, gdzie piastował godność ochmist-
rza następcy tronu. Znaczna część prac w posiadłości
Varnberg spadała w związku z tym na Kola Simona.
Zresztą teraz coraz mniej, bo Kol nie był już taki młody,
wciąż jednak lubił być użyteczny. Axel Oxenstierna
rozumiał to bardzo dobrze.
  Saga w pełni zasługiwała na swoje imię. Szwedzkie
słowo "saga" znaczy bowiem tyle co baśń.
  Jako dziecko wyglądała jak mała księżniczka z bajki.
Kruczoczarne włosy układały się jej w piękne loki;
karnację odziedziczyła po swoim walońskim ojcu, Kolu.
Tylko oczy miała inne. Oczy Kola były takie brązowe, że
sprawiały wrażenie czarnych, Saga natomiast oczy miała
jasnozielone. Nie kocio żółte, jak u obciążonych dziedzic-
twem Ludzi Lodu, ponieważ Saga należała do wybranych,
nie do przeklętych. Wszyscy wiedzieli o tym od jej
urodzenia, choć nikt nie umiał powiedzieć, po czym to się
mianowicie poznaje, że ktoś został wybrany. Może otacza
ich jakaś specjalna aura, którą ludzie wyczuwają, choć jej
nie widzą?
  Oczywiście ta sytuacja bardzo martwiła Simona i Annę
Marię. Wybrani mieli zawsze jakieś konkretne powołanie,
musieli wypełnić określone zadanie, gdy ich czas nadej-
dzie. Przynosili też ze sobą na świat specjalne, potrzebne
do spełnienia tego, co zostało im przeznaczone, zdolności.
Zazwyczaj było to zadanie bardzo trudne, które mogło
kosztować ich wiele, niekiedy nawet życie. Dlatego Kol
i Anna Maria żyli w niepokoju.
  Saga osobiście nie żywiła takich obaw. Dziewczynka
przyjmowała życie z ogromną godnością i powagą, która
jej rodziców napełniała dumą, ale też czasami przerażała.
Była dzieckiem niezwykle żądnym wiedzy, nieustannie
zadawała to samo pytanie: "dlaczego?", co rodziców
doprowadzało niekiedy do rozpaczy, ale odpowiadali
najlepiej jak umieli. Na szczęście Anna Maria była osobą
bardzo oczytaną, w młodości pracowała przecież jako
nauczycielka, a i później nie zarzuciła studiów i lektury dla
własnej przyjemności.
  Saga była też dzieckiem w widoczny sposób wolnym
od lęku. Po prostu nie wiedziała, co to strach, i dlatego
trzeba jej było bardzo pilnować, bo wciąż popadała
w sytuacje niebezpieczne nawet dla życia. Poza tym była
nieskończenie dobra, wciąż zaniepokojona, czy kogoś nie
uraziła, wciąż zatroskana tym, by wszystkim ludziom
i zwierzętom wiodło się jak najlepiej. Ale najważniejszej
cechy, mianowicie tej dominującej w jej charakterze
osobistej godności, poczucia własnej wartości, wielu ludzi
nie dostrzegało. Sprawiała wrażenie istoty spokojnej, lecz
chłodnej, do czego przyczyniały się zwłaszcza jej zielone,
zimne oczy. Obcy uważali ją często za małą hrabiankę,
która z rezerwą odnosi się do innych ludzi, wyniosłą
i sztywną. Ale to nie była prawda. Saga miała na przykład
bardzo subtelne poczucie humoru, które dawało o sobie
znać w jej spojrzeniu, choć rzadko wywoływało uśmiech
na wargi. Uśmiechała się tylko czasami, a i to jedynie
kącikami ust. Natomiast jej szybkie, błyskotliwe repliki
świadczyły i o poczuciu humoru, i o bystrej inteligencji.
  Czarować natomiast nie umiała wcale.
  Jako dziecko była niczym księżniczka z bajki, to
prawda. Jako kilkunastoletnia panienka była już piękno-
ścią przede wszystkim dzięki ciemnej karnacji.
  Teraz Saga miała już szesnaście lat. Wciąż jeszcze nie
przestała pytać "dlaczego". Wciąż jej ciekawość była
nienasycona.
  Podniosła oczy znad książki i zmarszczyła swoje
przypominające skrzydła brwi.
  - Mamo, kim jest Lucyfer?
  Anna Maria zakończyła cerowanie, starannie zwinęła
skarpetkę i odłożyła do koszyczka. Jej ciemne włosy były
już teraz mocno przyprószone srebrem, bo urodziła córkę
późno, teraz była kobietą pięćdziesięciopięcioletnią.
  - Kim był Lucyfer, chciałaś zapytać. Bo przecież on
nie istnieje. Ludzie mają co prawda zwyczaj nazywać
różnego rodzaju drani właśnie jego imieniem, ale to tylko
przezwisko.
  - Tak, no właśnie. Tak też jest napisane w książce:
"Czyś ty oszalał? Zachowujesz się jak Lucyfer, ty nędz-
niku"!
  - Tak - rzekła Anna Maria, zastanawiając się nad
słowami córki. - Mimo wszystko to jest trochę nie-
sprawiedliwe w stosunku do prawdziwego Lucyfera...
  - Chciałabym wiedzieć coś więcej.
  Anna Maria uśmiechnęła się z czułością. Kiedyż to
Saga nie chciałaby wiedzieć więcej? Patrzyła na czysty
profil córki, podziwiała jej śliczną cerę i pomyślała sobie,
że mogłaby umrzeć z miłości dla tej istoty, jej jedynego
dziecka.
  - Wiesz, oczywiście, Sago, że z biegiem czasu wokół
postaci wymienianych w Biblii narosło wiele legend,
podań i mitów. I tak się też stało z Lucyferem.
  - Ale kim on właściwie był?
  Anna Maria na moment zmarszczyła czoło.
  - Bardzo trudno jest go ściśle określić, bo występował
pod wieloma postaciami i miał wiele imion. Gdyby się
chciało odtworzyć jego możliwie najpełniejszy wizeru-
nek, należałoby cofnąć się do Koranu, w którym, jak
wiesz, występuje wiele osób i postaci biblijnych.
  Saga odłożyła książkę, przysunęła stołeczek bliżej
kominka, skuliła się obejmując ramionami kolana, goto-
wa słuchać. Matka była dla niej najważniejszym źródłem
informacji o świecie.
  Anna Maria mówiła dalej:
  - A kiedy się już zbierze wszystkie poświęcone mu
fragmenty Biblii i Koranu, a także związane z nim mity, to
wyłoni się z tego mniej więcej taki obraz: Pan miał wielu
aniołów. Dla uproszczcnia będę mówić o Panu, choć
czasami chodzi tu o Boga, a czasami o Allacha.
  Saga skinęła głową na znak, że tak będzie lepiej.
  - Pan, ów najwyższy, dał Lucyferowi, lub Azazelowi,
jak nazywa go Koran, najwspanialszą postać i wyznaczył
go na najwyższe stanowisko wśród aniołów.
  - A więc on był aniołem?
  - Tak. Został wyznaczony do czuwania nad firma-
mentem niebieskim i tak się z tego zadania znakomicie
wywiązywał, że Pan uczynił go też skarbnikiem w Edenie.
  Lucyfer należał do takiego rodu anielskiego, który
zostały stworzone z pustynnego ognia. Wszystkie anioły
zostały stworzone z ognia, także i ten ród. Lucyfer jednak
powstał z płomienia bez dymu, takie płomienie pojawiają
się tylko na krańcach palącego się ognia. Różnił się więc
nieco od pozostałych. W Koranie anioły tego rodu
nazywane są dżinnami.
  Potem Pan stworzył Ziemię. Pierwszymi istotami,
którym pozwolił na niej zamieszkać, były właśnie dżinny.
One jednak nie umiały żyć w pokoju, mordowały się
nawzajem, a ich krew spływała na ziemię i zatruwała ją.
Wtedy Pan zesłał na ziemię Lucyfera na czełe oddziału
aniołów. Lucyfer prowadził prawdziwą wojnę przeciwko
dżinnom, a potem poumieszczał ich na morskich odleg-
łych wyspach albo w górach, gdzie nikt nie bywał.
  To właśnie wtedy Lucyfer nabrał przekonania, że jest
i piękniejszy, i lepszy od innych aniołów. Dokonał
wielkiego czynu i nie był w stanie o tym zapomnieć.
  Saga chłonęła opowieść wszystkimi zmysłami. Legen-
dy i baśnie interesowały ją zawsze najbardziej.
  - W końcu Pan stworzył z gliny człowieka. Ktoś
bowiem musiał mieszkać w Raju, który opuściły dżinny.
Pan rozkazał wszystkim aniołom, by czciły tego człowie-
ka, któremu nadał imię Adam. Lucyfer jednak odmówił.
Miałby on, najwybitniejszy z aniołów, szanować istotę,
stworzoną z gliny?
  Pan odparł na to: "Zważ, że to ja go stworzyłem,
własnymi rękami. Masz czcić wszystko, co stworzyłem!"
  Lucyfer, a trzeba tu powiedzieć, że imię to oznacza:
"nosiciel światła" uparcie odmawiał, za nic nie chciał paść
przed Adamem na kolana. Odparł z pychą: "Jestem dużo
więcej wan niż on, jestem też od niego starszy i obdarzony
znacznie większą siłą. Stworzyłeś mnie z bezdymnego
ognia; czemu miałbym szanować stworzenie ulepione
z prochu?"
  Pan nie chciał tego słuchać, był zagniewany, bo słowa
Lucyfera znaczyły dobitnie, że samego Pana także czcić
nie zamierza, skoro nie chce okazywać podziwu jego
dziełu. To bardzo oburzyło Pana, który nigdy nie tolero-
wał obok siebie innych bogów.
  Anna Maria na pewno by w ten sposób nie mówiła,
gdyby Kol był w domu. On bowiem należał do najbar-
dziej żarliwych katolików, co zarówno żona, jak i córka
respektowały, uważały zresztą, że to bardzo piękna strona
jego natury. Anna Maria co prawda także co niedziela
chodziła do kościoła i w samotnych chwilach modliła się
do Boga, ale mimo to nie mogła wyzbyć się pewnego
niedowierzania i podejrzliwości przynajmniej w odniesie-
niu do niektórych dzieł Stwórcy. Teraz ciągnęła dalej
swoją opowieść:
  - Dlatego Pan powiedział do Lucyfera: "Twoja pycha
i nieposłuszeństwo staną się przyczyną twego upadku. Od
tej chwili pozbawiam cię wszystkich dóbr!" Po czym
strącił Lucyfera w otchłań.
  - Aha! - rzekła Saga. - To ja teraz rozumiem!
  - Otóż to! Lucyfer stał się Szatanem. Koraniczny
Azazel przemienił się w Eblisa. Zwróć uwagę na to
ostatnie imię: Eblis - Diabeł, to jest to samo słowo.
  - Tak, rozumiem - potwierdziła Saga.
  - Taki jest główny wątek opowieści o Lucyferze, ale
oprócz tego istnicje mnóstwo legend i mitów. O tym, jak
jego piękna powierzchowność z czasem się zmieniała, aż
stał się odpychającym potworem. Portretując go artyści
wszystkich czasów czerpali inspirację z podobizn oriental-
nych demonów i przedstawiali jego oblicze jak najokrop-
niej. Tak groteskowo, jak to tylko możliwe, a ludowe
wierzenia na ten temat także rozkwitały bujnie.
  - Czy chrześcijaństwo zawsze pożyczało tak wiele
z innych religii?
  - Wszystkie religie pożyczają od siebie nawzajem, to
nieuniknione. Weź na przykład opowieść o potopie!
Istnieje ona w sumeryjskim i babilońskim Poemacie
o Gilgameszu, i to jako opis prawdziwego, historycznego
wydarzenia. Stamtąd zapożyczył ją Stary Testament jako
własną opowieść. Utnapisztim został w nowszej wersji
nazwany Noem.
  Saga uśmiechnęła się leciutko tym swoim uśmiechem,
którego raczej należało się domyślać.
  - To było w nawiasie. Wracajmy do Lucyfera!
  - Otóż to. Lucyfer stał się zatem złą mocą chrześcijań-
stwa i islamu. A ludzie wprost prześcigają się w pomys-
łach, żeby wszystkie swoje złe uczynki, mniejsze i większe,
złożyć na jego karb.
  - To prawda! - potwierdziła Saga cierpko.
  - Zamieszanie wokół jego postaci powiększa jeszcze
Stary Testament, który poległego króla Babilonu nazywa
Gwiazdą Zaranną, co w tłumaczeniu na łacinę brzmi
"Lucifer". Lud Izraela chętnie każdego swego wroga
określał mianem Lucyfera, którego jego Pan, Jahve,
powinien strącić do otchłani. Tylko że ci wrogowie byli
jak najbardziej ziemscy i nie mieli nic wspólnego
z opowieściami o Lucyferze z czasów, kiedy Pan Bóg
stwarzał świat.
  Anna Maria zamilkła na chwilę. W jej oczach pojawił
się wyraz rozmarzenia.
  - Istnieje jeszcze jedna, mniej znana legenda. O miło-
ści Lucyfera...
  - To brzmi intrygująco! Opowiedz!
  - Dobrze, jeśli jeszcze coś pamiętam. Czytałam o tym
tak dawno temu. W domu w Skenas, Bóg wie, ile to już lat
minęło...
  - No, no, nie przesadzaj - uśmiechnęła się Saga.
  Anna Maria musiała się najpierw zastanowić, nim
zaczęła opowiadać:
  - W czasach kiedy Lucyfer był jeszcze aniołem Pana
i miał za zadanie pilnować, sprawdzać i karać, zobaczył na
ziemi piękną kobietę. Tutaj mity różnią się między sobą,
jak to zresztą często bywa, bo przecież według najstar-
szych Lucyfer miał być strącony w otchłań, zanim jeszcze
kobieta została stworzona. Więc albo ów piękny potępio-
ny był dżinnem, albo też Lucyfer był aniołem jeszcze przez
jakiś czas po stworzeniu ludzi. To jednak bez znaczenia, to
przecież tylko baśń. A baśń powiada, że Lucyfer zapałał
do tej kobiety wielką miłością.
  Saga westchnęła. Uznała, że wszystko to brzmi nie-
zwykle romantycznie.
  - Jednak aniołowi nie wolno wchodzić w tego rodzaju
związki z mieszkankami Ziemi - mówiła jej matka.
- Dlatego Lucyfer mógł jedynie z daleka podziwiać swoją
ukochaną, a ona nic o tym nie wiedziała.
  Wkrótce potem nadszedł jego upadek i został cał-
kowicie pozbawiony jej widoku, po prostu z dna otchłani
nie mógł widzieć powierzchni Ziemi. Ale jeden z ar-
chaniołów od dawna domyślał się uczuć Lucyfera do
ziemianki i to on zwrócił się do Pana z prośbą o łaskę dla
swego byłego przyjaciela.
  Pan był początkowo nieubłagany. Nikomu nie wolno
sprzeciwiać się Stwórcy, Lucyfer sam jest sobie winien!
Kiedy jednak także inni archaniołowie wstawiali się za
Lucyferem, Pan ustąpił, choć, jak się okazało, dobrze
wiedział, że jego łaska na nic się potępionemu nigdy nie
zda.
  Pan postanowił bowiem, że Lucyfer będzie miał prawo
wędrować po Ziemi raz na sto lat. Zwróć uwagę, Sago, że
w tej opowieści Lucyfer nie jest Diabłem, który może
pojawiać się wśród ludzi kiedy, gdzie i jak chce. Tutaj jest
naprawdę upadłym aniołem. Istotą, której wolno się
poruszać jedynie w otchłani. Lub po Gehennie, jak mówi
Biblia.
  Zresztą tak naprawdę Gehenna jest wypaloną słońcem,
pozbawioną wody doliną na południowy zachód od
Jerozolimy. Było tam miejsce zwane Tófet, gdzie Żydzi
ofiarowywali swoje dzieci Molochowi. Później palono
tam zwłoki przestępców i padłych zwierząt. Dlatego
nazwa "Gehenna" oznacza też piekło, miejsce, w którym
przebywają przeklęci.
  - Aha - powiedziała Saga. - Tylko tyle znaczy mit
o piekle?
  - Tylko tyle. Ale księża są i z tego zadowoleni, bo
mają czym straszyć ludzi. Otóż Lucyfer z mitu co sto lat
pojawia się na Ziemi i wędruje po niej przez krótki czas.
Owej wytęsknionej, kobiety nigdy już nie zobaczył, bo
przecież nie mogła żyć tak długo ani tym bardziej
zachować młodości. Pan jednak postanowił, że Lucyfer
nigdy nie wyzbędzie się tęsknoty ani bólu. Dobrze
wiedział, że powtarzające się przez całą wieczność wędró-
wki nieszczęśnika na zawsze pozostaną daremne. Tym
sposobem Pan mimo wszystko zemścił się na nieposłusz-
nym aniele.
  Anna Maria skończyła opowieść. Wstała, by odłożyć
skarpetki. Saga jednak pozostała skulona na swoim
stołeczku. Zapadł już zmrok, matka pozapalała lampy
w całym domu.
  - Mamo! - zawołała Saga. - Dlaczego ze mną nigdy
nic się nie dzieje?
  Anna Maria wróciła do pokoju. Wiedziała, o co córka
pyta.
  - Shira, która także należała do wybranych, moje
dziecko, musiała czekać długo, bardzo długo. Ale kiedy
otrzymała znak, natychmiast wiedziała, co powinna robić.
Nie miała najmniejszych wątpliwości.
  Podeszła do córki, która wpatrywała się w dogasający
ogień, i położyła jej rękę na ramieniu.
  - Czy ty się boisz?
  Saga podskoczyła.
  - Czy się boję? Nie, wcale nie! Jestem tylko trochę
niecierpliwa. Nie mam ochoty się zestarzeć, zanim otrzy-
mam znak.
  Anna Maria uśmiechnęła się.
  - Myślę, że możesz jeszcze poczekać kilka lat, zanim
czas nadejdzie. Możesz mi jednak wierzyć, że i ja, i twój
ojciec niepokoimy się jeszcze bardziej niż ty.
  Saga ujęła rękę matki.
  - Nie musicie się martwić. Moje zadanie nie może być
trudniejsze niż zadanie Shiry. A skoro ona sobie poradziła,
to i ja powinnam dać radę.
  - My się tylko tak strasznie boimy Tengela Złego.
A ty będziesz musiała podjąć z nim walkę. Chociaż Heike
powiedział, że nie sądzi, byś była tą silną istotą, na którą
ród od dawna czeka. On uważał, że twoje zadanie będzie
polegało na czym innym. Ale przecież niczego nie można
wiedzieć na pewno. Czy ty nigdy nie miałaś żadnych
powiązań ani kontaktów ze zmarłymi z naszego rodu?
Z naszymi opiekunami?
  - Nigdy nie przeżyłam niczego niezwykłego. jestem
chyba najmniej interesującym członkiem rodu.
  - Nie, nie jesteś - uśmiećhnęła się Anna Maria.
- Jesteś raczej najbardziej zagadkową istotą. Nawet my,
twoi rodzice, cię nie znamy.
  - Przyjemnie to brzmi, nie ma co! - zażartowała Saga
i wstała.
  Zastanawiała się przez chwilę nad miłosną historią
Lucyfera i musiała się uśmiechnąć sama nad sobą. Bo czyż
nie uważała, że to było bardzo romantyczne? Czarny
anioł... Który w tak tragiczny sposób został strącony do
otchłani, a potem musiał przeżywać wieczną tęsknotę. Za
kobietą, której nigdy nie mógł mieć, ponieważ zmarła
przed tysiącami lat.
  A jeśli on nie był Szatanem? Jeśli był tylko upadłym
aniołem? W takim razie musiał zachować swoją dawną
urodę.
  Musiał być nieopisanie piękny.
  Wrażliwa Saga puściła wodze fantazji, zaczęła marzyć
o tym, że to ona pocieszy nieszczęsnego samotnika.
Sprawi, by zapomniał o tamtej kobiecie z pradawnych
czasów. Przeniesienie się w marzeniach do głębin podzie-
mnej otchłani nie było dla Sagi niczym trudnym. Widziała
się w wyobraźni, jah stoi tam, na samym dnie, a Lucyfer
siedzi skulony, zakrywając twarz rękami. Podchodzi do
niego, wolniutko odsuwa jego dłonie i spogląda mu
w oczy z tak wielką miłością, na jaką tylko ją stać. Jego
oblicze rozjaśnia się, oczy wpatrują się w nią niczego nie
rozumiejąc, ręce dotykają jej twarzy, jakby piękny potę-
pieniec nie wierzył, że jest rzeczywista. Ona zaś mówi:
Przyszłam do ciebie i pragnę tu zostać. Jeśli mnie zechcesz.
  Tutaj? - zapyta. - W tej otchłani strachu?
  Tak. Nie chcę, byś dłużej był sam.
  Saga! Jesteś tą, na którą czekałem setki lat! Witaj!
  - Nie pomogłabyś mi nakryć do kolacji? Ojca tylko
patrzeć - niespodziewanie przerwał jej marzenia głos
matki.
  Saga potrząsnęła głową, by wrócić do prozaicznej
rzeczywistości.
  - Tak, oczywiście. Już idę.
  Nakrywając do stołu śmiała się pod nosem, aż Anna
Maria musiała zapytać, o co chodzi.
  - Ach, nic takiego - odparła Saga. - Czasem się po
prostu nie mogę nadziwić, jaka jestem głupia i naiwna.
  - To bywa niekiedy bardzo zdrowe - powiedziała
Anna Maria.





        ROZDZIAŁ II


  Rozwód...
  Dla Sagi samo słowo było jednoznaczne z porażką.
  Mimo to jednak nie widziała innego wyjścia.
  Szczerze mówiąc, po prostu nie miała wyboru.
  Sprawiało jej to dotkliwy ból. Nie myśl o rozstaniu
z tym mężczyzną, który uśmiercił w niej wszelką miłość,
lecz świadomość, że będzie musiała przyjść do matki
i wyznać, iż jej jedyna córka została odesłana do domu
jako ktoś, kto się nie nadaje. Kogo się nie chce.
  Ojca już nie było. Spodziewano się tego, oczywiście,
nie był przecież młody, kiedy Saga się urodziła. Ale ją
śmierć ojca pogrążyła w głębokiej żałobie. W smutku,
który miał pozostać na długo.
  I mama, Anna Maria, też nie była już taka jak kiedyś.
Także i ją naznaczył czas. Za każdym razem, kiedy Saga ją
odwiedzała, wydawała się mniejsza i drobniejsza. A śmierć
Kola jakby odebrała jej ostatecznie chęć do życia.
  Tak się cieszyła, że Saga dostała dobrego męża!
  Ślub przed dwoma laty... Saga miała wówczas dwa-
dzieścia dwa lata i nieustannie słyszała, jak znajomi
wychwalają jej urodę. Wciąż powtarzały się okrzyki, jaki
to Lennart jest szczęśliwy, że dostał taką żonę!
  On sam także był znakomitą partią, przystojny, uzdol-
niony młody dyplomata, przed którym rysowała się
świetna kariera polityczna. Spotkali się dzięki przyjacio-
łom rodziny i od razu egzotyczna, chłodna uroda Sagi
wywarła na Lennarcie ogromne wrażenie. Moja królowa
lodu, mawiał do niej. A ona uśmiechała się tym swoim
jakby nieobecnym uśmiechem i myślała, że to, co od-
czuwa, to z pewnością jest miłość.
  Teraz, już po wszystkim, widziała wyraźnie, że myliła
miłość z wdzięcznością. Głupią, pokorną wdzięcznością
za to, że zwrócił na nią uwagę!
  Uważała, że są szczęśliwi, bo nic innego nie znała.
Robiła wszystko, co dobra żona powinna w domu robić,
była lojalna i zawsze przy nim, gdy jej potrzebował.
  Początkowo Lennart śmiał się i żartował z jej związ-
ków z Ludźmi Lodu. Ani przez moment nie wierzył w te
wszystkie fantastyczne historie, które opowiedziała mu
pewnej nocy w pierwszych miesiącach małżeństwa. Nie-
rozważnie zwierzyła mu się też, że jest jedną z wybranych
i ma do spełnienia zadanie, więc będzie musiał okazać jej
wyrozumiałość, kiedy nadejdzie jej czas.
  Przemiany następowały powoli. Lennan zaczął sobie
z niej szydzić z powodu tego "zadania". Stopniowo miał
jej coraz więcej do zarzucenia. Jej chłodny stosunek do
życia, który pnedtem uważał za fascynujący, teraz go
drażnił i wciąż jej to wypominał. Mówił, że spodziewał się,
iż zdoła stopić w niej ten lód, traktował to jako wyzwanie.
Ale że teraz widzi, iż za tym nic się nie kryje. Ona cała jest
jak z lodu. Zimna do szpiku kości, nie ma w jej duszy
nawet iskierki ognia; mylił się sądząc, że jest inaczej.
  Saga brała to sobie bardzo do serca i starała się zmienić.
Wkrótce jednak mogła się przekonać, iż krytyczny stosu-
nek Lennarta do niej ma znacznie głębsze przyczyny.
  Lennart coraz częściej spędzał wieczory poza domem.
Ona siedziała sama i wciąż przełykała ślinę, żeby pozbyć
się tego bolesnego ucisku, który czuła w gardle. I musiała
zacząć kłamać przed własną matką, Kol już wtedy nie żył,
że oczywiście, małżeństwo jest szczęśliwe, a ona jest tylko
zmęczona długą zimą...
  Anna Maria była chora. Saga nie miała złudzeń, że to
sprawa poważna, a ponieważ mieszkała niezbyt daleko od
rodzinnego domu, często matkę odwiedzała. Lennart,
rzecz jasna, nie miał nic przeciwko temu.
  No i właśnie zdarzyło się kiedyś, że Saga wybrała się do
matki, by zostać u niej kilka dni. Kiedy jednak przyjechała
na miejsce, stwierdziła, że zapomniała zabrać bardzo
potrzebne lekarstwo. Zawróciła nie zwlekając i po paru
godzinach była znowu w domu.
  Powinna była wiedzieć, że tak się nie robi, rozumieć
niebezpieczeństwo, ale nie rozumiała.
  Szok był potworny. Otworzyła drzwi i skierowała się
wprost na pierwsze piętro po lekarstwo. Dotarły do niej
jakieś głosy z sypialni, więc zamyślona, jak jej się często
zdarzało, poszła zobaczyć, co się tam dzieje. No i przyłapa-
ła ich na gorącym uczynku. Bardziej gorący trudno sobie
wyobrazić. Jedna z przyjaciółek Sagi. Ich wspólna przyja-
ciółka.
  Saga zamknęła oczy, by nie widzieć ich przerażonych,
ogłupiałych spojrzeń. Po czym odwróciła się i wyszła.
Tego dnia jej miłość, której tak znowu wiele w sobie nie
miała, umarła nieodwołalnie. Ból był dojmujący.
  Próbowała uniknąć jakichś burzliwych porachunków,
to nie było w jej stylu. Pojechała do matki i kredowobiała
wyjaśniła, że jest zaziębiona i bardzo źle się czuje, więc
zostanie tylko przez jedną noc.
  Następnego dnia wróciła do "domu". Lennart miał
czas przemyśleć sprawę, kobiety, rzecz oczywista, nie
było, on zaś uznał za najistosowniejsze zachowywać się
wobec żony agresywnie. Myślał widocznie, że atak jest
najlepszą formą obrony, zaczął więc oskarżać Sagę,
obciążać ją winą za wszystko. Cóż on ma z tego małżeńs-
twa? pytał dramatycznie. Przyszło mu żyć z bryłą lodu.
Jemu, człowiekowi tak uczuciowemu!
  Z tej jego uczuciowości Saga nie poznała zbyt wiele.
Ich życie intymne było zawsze bardzo poprawne, nic
szczególnie podniecającego nigdy się nie działo. Pochyliła
głowę i odparła, że wie, iż nie została obdarzona wielkim
temperamentem, ale zawsze starała się to zrekompen-
sować pogodą i życzliwością oraz troską o to, by miał
wszystko, czego potrzebuje.
  - I ty myślisz, że to wystarczy? - syknął z wrogością.
- Oczywiście, jesteś miła! Ale gdybym tylko tego po-
trzebował, to wystarczyłoby zatrudnić odpowiednią gos-
podynię!
  Był oczywiście niesprawiedliwy. Jakaż gospodyni
byłaby taka reprezentacyjna? Kto by pełnił honory
domu podczas licznych obiadów, które wydawał dla
swoich przełożonych i innych wysoko postawionych
osób?
  Saga także miała dość czasu na myślenie, spędziła
bezsenną noc.
  - Czego się spodziewasz, Lennarcie? Jak zamierzasz
rozwiązać tę sprawę? Bo przecież kontynuować tego nie
można.
  Posłał pospieszne, przerażone spojrzenie, w którym
mogła czytać jak w otwartej księdze: "Jej pieniądze!
Ogromny posag Sagi, nie mogę go stracić!"
  - Co tam ja - odparł niepewnie. - Chodzi o to, czego
ty byś chciała.
  Saga wyprostowała się.
  - Moja matka jest poważnie chora. Chciałabym jej
oszczędzić zmartwienia, jakim by dla niej był nasz
rozwód. Gdybyś się zgodził nie zdejmować maski, dopóki
mama żyje, to nie będę prosić o nic więcej.
  Lennart wpadł w panikę.
  - Ale ja nie chcę żadnego rozwodu! To by zniszczyło
moją karierę! Chyba rozumiesz! Czy nie mogłabyś...?
  Boże drogi, dzięki Ci, że nie mamy dzieci, pomyślała.
  - Czy nie mogłabym czego?
  Lennart wyciągnął do niej ręce.
  - Czy nie mogłabyś zapomnieć, wykreślić tego, co się
stało? Zacząć wszystkiego od nowa?
  - To by nie było uczciwe wobec ciebie.
  - Wobec mnie? Co chcesz przez to powiedzieć?
  - Ja ciebie już nie kocham. Szczerze mówiąc, to ledwo
cię znoszę. I wątpię, czy kiedykolwiek cię kochałam.
  Lennart był zupełnie załamany. Wydawało mu się, że
jest w tym związku silniejszy, a teraz był stroną całkowicie
pokonaną. Saga dostrzegła w jego oczach coś nowego
i przerażającego. Jakiś paskudny, pospieszny błysk, bo
Lennart nigdy nie był w stanie ukryć swoich uczuć. Teraz
jego spojrzenie mówiło: Istnieje tylko jedno wyjście.
Gdyby ona umarła, nie doszłoby do skandalu, a ja
dostałbym pieniądze.
  W sekundę później to wszystko zgasło, w spojrzeniu
Lennarta pojawiło się zawstydzenie. Saga jednak powie-
działa spokojnie coś, co nie było prawdą, ale uznała, że tak
będzie lepiej:
  - Dzisiaj w drodze do domu wstąpiłam do mojego
adwokata. Postawiłam mu list, który powinien zostać
otwarty po mojej śmierci. Adwokat jest w pełni zorien-
tawany w tym, co się stało.
  - Nie powinnaś była... - zaczął gniewnie, ale przerwał.
  Sago, jeden nieważny błąd, jeden fałszywy krok.
Powinnaś się okazać na tyle wielkoduszna, by...
  - Nie chcę tego dłużej ciągnąć - ucięła krótko.
Odwróciła się do niego plecami.
  - Dobrze, to zabieraj się stąd! - krzyczał za nią.
- Razem z tym swoim "zadaniem"! Wynoś się i zajmuj się
czarami! Ale chcę ci powiedzieć, że nie wrócisz już do tego
domu, żebyś nie wiem jak chciała. Mowy nie ma! Jeszcze
mi tu przywleczesz jaką paskudną chorobę albo co innego.
Dobrze, przeprowadzimy prawdziwy rozwód, ludzie
rozumieją takie sprawy!
  Saga odwróciła się i spojrzała na niego tak, że musiał
spuścić oczy.
  - Tamta kobieta... Chcesz ją mieć? - zapytała cicho.
  On mimo woli wzruszył ramionami.
  - Gdybym miał wolną rękę...
  - Więc będzie tak, jak powiedziałam - zdecydowała.
- Zostaniemy razem, dopóki mama żyje. Ona nie powinna
cierpieć z powodu naszych błędów. A potem zobaczymy,
jak to rozwiązać.
  Lennart musiał przyjąć jej warunki. Podszedł do Sagi,
by wziąć ją w ramiona i może ukoić ból, ale ona się
wyrwała.
  - I drzwi do sypialni są zamknięte. Będziesz sypiał
gdzie indziej.
  - To zemsta! - krzyknął.
  - Nie. To niechęć! - odparła i wyszła z pokoju.
  Nikt nigdy nie widział jej smutku. Na zewnątrz trwała
idylla.
  Jednak jakaś struna w duszy Sagi pękła. Poczucie
klęski okazało się dla niej brzemienne w skutki. Ona,
która potrzebowała jak największej pewności siebie, by
wypełnić to nie znane czekające ją zadanie, była teraz
obolała, niepewna, błądziła bez celu, jakby po omacku.
  Żeby tylko miała dość czasu na dojście do siebie, ale
patrzenie na człowieka, któremu była poślubiona, spoty-
kanie go każdego dnia, stawało się coraz większym
obciążeniem...
  Po raz pierwszy w życiu mogła poznać, czym jest
lęk. Lęk, że nie okaże się dość silna, kiedy czas się
dopełni.

  Saga miała szczęście być przy matce do dwudziestego
czwartego roku swego życia. Wtedy Anna Maria zgasła
cicho, przeświadczona, że jej jedynej córce jest dobrze.
Saga kłamała aż do ostatniej chwili. Na kilka dni przed
śmiercią matki oświadczyła jej z przejęciem, że spodziewa
się dzieeka. Kłamstwo naprawdę wielkie, ale przecież
wiedziała, jak bardzo Anna Maria chciała zostać babcią.
Słysząc radosną nowinę rozjaśniła się i szepnęła: "O, jakże
się cieszę!"
  W dwa dni później umarła.
  Saga natychmiast wyprowadziła się od męża i wróciła
do pustego teraz i cichego rodzinnego domu. Jej adwokat
przez cały czas przygotowywał sprawę rozwodową, w cał-
kowitej dyskrecji, żeby żadne pogłoski nie wydostały się
na zewnątrz, i teraz pozostawał tylko proces. Saga
udzieliła adwokatowi wszelkich pełnomocnictw, sama
wycofała się całkowicie z życia towarzyskiego, nie chciała
z nikim rozmawiać, a już najmniej z mężem.
  Lennart podejmował rozpaczliwe próby załagodzenia
konfliktu, śmiertelnie przerażony, że rozwód źle się odbije
na jego politycznej karierze. Ona jednak pozostawała
nieugięta. Chciała się po prostu jak najszybciej od niego
uwolnić. Nie była w stanie znieść myśli o kontynuowaniu
tego małżeństwa jeszcze przez kilka miesięcy, może nawet
przez rok, prosiła więc adwokata o pośpiech.
  Jak odrętwiała chodziła po swoim starym domu
i próbowała uporządkować te wszystkie bolesne i tragi-
czne doświadczenia, które ostatnio stały się jej udziałem.
Akurat teraz bardzo potrzebowała wsparcia bliskiego
człowieka, ale sama myśl o mężu budziła w niej sprzeciw.
Zrozumiała, jak mało on w gruncie rzeczy dla niej znaczył.
Ona sama miała mocno wyidealizowany pogląd na mał-
żeństwo, widziała je jako głęboko przeżywane partners-
two. A za porażkę winiła przede wszystkim siebie.
Absolutnie nie była jeszcze dojrzała do małżeństwa.
Najwyraźniej nie znała istoty miłości, bezwolnie akcep-
towała i dawała się ponieść opinii otoczenia, że ona
i Lennart stanowią taką wspaniałą parę.
  Zawiodła go, równie boleśnie jak on zawiódł jej
zaufanie.
  Lennart jednak był już zamkniętym i w gruncie rzeczy
obojętnym rozdziałem jej życia. Dużo trudniej było
przeżyć utratę rodziców. Nie wiedziała, czy kiedykolwiek
uwolni się od smutku i bólu z tego powodu.
  Ale, oczywiście, ból przycichał, a wspomnienia bladły.
Serce potrzebuje czasu, by zaakceptować wyroki losu,
a gdy się to stanie, najgorsze mamy za sobą.
  Pewnej wiosennej nocy, w jakiś czas po pogrzebie
Anny Marii, Saga obudziła się i usiadła na łóżku.
  Serce biło jej mocno, ledwie miała odwagę oddychać.
Długo wpatrywała się w ciemność.
  - Ktoś mnie wzywa - wyszeptała. - Czekali... Czekali
z szacunkiem, dopóki rodzice żyli. A teraz wzywają. Mój
czas nadszedł!
  "Oni", to byli przodkowie Ludzi Lodu, tak myślała.
Dobrzy opiekunowie.
  Po raz pierwszy uświadamiała sobie, że naprawdę
należy do wybranych. A więc to tak się odczuwa? Wciąż
się przecież zastanawiała, jak to będzie.
  Saga wsłuchiwała się w to wezwanie, brzmiące gdzieś
w głębi jej duszy. Wsłuchiwała się długo i uważnie, aż
stało się jasnym i wyraźnym przekonaniem.
  Tak właśnie należało to określić: przekonanie, które
nie pozostawiało żadnych wątpliwości. Nagle wszystko
stało się takie proste!
  - Muszę pojechać do parafii Grastensholm - powie-
działa głośno. - Do Lipowej Alei. Tak! Muszę jechać do
Norwegii. Jestem tam potrzebna. Zadanie czeka na mnie
właśnie tam.
  Był rok 1806. Dwanaście lat minęło od chwili, gdy
Viljar z Ludzi Lodu musiał opuścić Grastensholm i prze-
nieść się do Lipowej Alei.
  Właściwie to Saga nie wiedziała zbyt wiele na temat, co
się tam działo przez ostatnie lata. Miała bardzo dobry
kontakt z Malin, córką Christera. Bo tak jak Anna Maria
związana była z rodziną Axela Oxenstierny, który pias-
tował godność ochmistrza u następcy tronu, tak rodzina
Christera wierna była rodowi Posse. Córka Arvida Mauri-
tza Posse poślubiła Adama Reuterskiolda, ochmistrza na
dworze małżonki następcy tronu, a obecnie królowej
Szwecji. W wyniku tych koligacji rodziny Anny Marii
i Christera bardzo się do siebie zbliżyły i często ze sobą
spotykały. O trzeciej linii Ludzi Lodu, tej norweskiej,
wiedzieli natomiast mało co. Viljar i Belinda mieli
dziesięcioletniego synka; nazwali go Henning na pamiąt-
kę legendarnego Heikego. Solveig i Eskil zmarli niedaw-
no, więc rodzina Viljara mieszkała w Lipowej Alei sama.
  To była cała wiedza Sagi.
  Teraz musiała tam jechać. Koniecznie, bo tamci jej
potrzebowali. Nie wiedziała tylko dlaczego.

  Szczerze mówiąc, nie miała nic przeciwko temu, by
porzucić tak nieznośnie teraz pusty dom. Zastanawiała się
dzień czy dwa, w końcu postanowiła dom sprzedać.
  Sprawa nie należała do skomplikowanych, wszystko
poszło gładko. Cały inwentarz przeprowadziła do Chris-
tera. Mogą z tym zrobić co zechcą, oświadczyła. Mogą
sobie zabrać, co im potrzebne, przechować dla niej albo
sprzedać. Krewni rozumieli konieczność jej wyjazdu,
wszyscy przecież od dawna wiedzieli, że Saga należy do
wybranych. Christer był oczywiście bardzo ciekawy, jakie
zadanie ją czeka, i prosił, by koniecznie przysyłała im
pisemne raporty. Trochę się jednak także niepokoił, bo
Saga zachowywała się tak, jakby nie zamierzała do Szwecji
wracać.
  O, miała zapewne swoje plany. I nic dziwnego, że
chciała się oderwać od zmartwień, jakie tu niedawno
przeżyła.
  W końcu Saga poszła do Varnberg, by pożegnać się
z obiema hrabinami Oxenstierna, starszą i młodszą,
zwłaszcza że w czasie rozwodu obie panie opowiedziały
się po jej stronie.
  - Naprawdę zamierzasz nas opuścić? - pytały zmart-
wione. - Zostałaby przerwana taka dawna tradycja. Ale
chyba wrócisz do domu?
  Patrzyły ze smutkiem na tę wyprostowaną młodą
kobietę o zielonych chłodnych oczach. Miała jakąś trudną
do opisania kruchą urodę, jakby pochodzącą z obcego
świata, nierzeczywistą. Wydawała się bardzo odległa, tak
by to można określić. Taka pełna rezerwy, powściągliwa,
jakby otoczenie wcale jej nie obchodziło. Chociaż podob-
na i do pogodnej Anny Marii, i do skupionego, poważ-
nego Kola, nie miała w sobie nic z ich bezpośredniości
i ciepła. Saga była osobą jedyną w swoim rodzaju, a one
prawie jej nie znały.
  - Ja już nie wrócę, niestety - powiedziała z dziwną
pewnością i nie wyglądało na to, że ta perspektywa ją
martwi. - Jeśli jednak kiedykolwiek będę miała dziec-
ko, opowiem mu o państwa długiej przyjaźni dla nas
i naszej służbie u rodziny Oxenstiernów. Przekażę mo-
jemu dziecku, żeby się w każdej potrzebie do państwa
zwracało.
  Obie panie, i stara hrabina Eva Oxenstierna, i młoda
Lotta z domu Gullenhaal, przyjęły słowa Sagi ze wzrusze-
niem. Życzyły jej szczęścia i powodzenia.
  Będę z pewnością potrzebować tego błogosławień-
stwa, myślała opuszczając pałac.

  Saga napisała list do Viljara i Belindy o tym, że
otrzymała wezwanie i że jedzie do nich.
  Ponieważ to właśnie jej gałąź rodu od dawna była
najlepiej sytuowana wśród Ludzi Lodu, Saga miała dość
pieniędzy, by podróżować w komfortowych warunkach.
Wtedy już w Szwecji wybudowano pierwsze koleje
żelazne, ale, jeszcze, niestety, nie w okolicach, które Saga
musiała przebyć. Długo się zastanawiała, czy nie kupić
wygodnego powozu i nie wynająć zaufanego stangreta,
ale to by rodziło kolejny problem, jak potem stangreta
odesłać do domu. Pociągałoby też za sobą zupełnie
niepotrzebne wydatki.
  Doznała szoku, kiedy uświadomiła sobie, z jaką stano-
wczością przygotowuje się do tej drogi, z której nie
zamierzała powrócić.
  Wiedziała, że nie ma możliwości powrotu, i przyj-
mowała to z zadowoleniem. Z pewnością w Norwegii też
można mieszkać.
  Najważniejsze pytanie jednak, które dręczyło ją cały
czas, brzmiało: Co właściwie ją czeka? Co będzie musiała
zrobić i co się z nią stanie?
  No cóż, wkrótce się dowie.
  W końcu Saga zdecydowała się skorzystać z powszech-
nie używanego środka lokomocji, jakim w tamtych
czasach był pocztowy dyliżans, wiozący podróżnych od
stacji do stacji. Taka podróż mogła dostarczyć różnych
niespodzianek, ale też był to stosunkowo bezpieczny
sposób przenoszenia się z miejsca na miejsce. Można było
całą odpowiedzialność złożyć na barki kogoś innego.
  Pewnego dnia wezesnego lata Saga była gotowa
rozpocząć długą podróż do Norwegii...
  Ostatniej nocy w domu miała osobliwy sen, jeden
z tych, w którym człowiek sam chce się obudzić, bo
marzenia są zbyt męczące. Dlatego też zapamiętała bardzo
dobrze, co jej się śniło. Długo leżała, wstrząśnięća i przera-
żona, starając się odtworzyć wszystkie szczegóły. Domyś-
lała się bowiem, że sen miał znaczenie prorocze.
  Najwyraźniejszym doznaniem był wiatr. Jakby stała na
przełęczy, gdzie hulały wściekłe wichry.
  Słyszała słabe, stłumione głosy, które nawoływały
w oddali. A kiedy wytężyła wzrok, mogła dostrzec
niewielką grupę ludzi z trudem brnących przed siebie,
szarpanych przez wichurę. Choć nie mogła widzieć ich
twarzy, wiedziała, że są to przodkowie Ludzi Lodu, ich
dobrzy opiekunowie.
  To ją wołali.
  "Saga! Saga!" dochodziły do niej ich głosy jak odległe
echo.
  W przestrzeni, która ją od nich oddzielała, wiał wicher.
  "Saga! Nie możemy do ciebie przyjść."
  Wiedziała o tym. We śnie wiedziała, że duchy opiekuń-
cze nie mogą nawiązać kontaktu z wybranymi, dopóki
wybrani nie umrą i nie dołączą do ich grona. To oni
pomagali Shirze, ale tylko na odległość. Nigdy wprost,
tak jak pomagali nieszczęśnikom obciążonym dziedzict-
wem. Tarjei także należał do wybranych. On jednak nie
otrzymał żadnej pomocy, więc zginął, został zamor-
dowany, zanim zdążył wypełnić swoje zadanie.
  Ciężko było teraz o tym myśleć. Jak radzić sobie
całkiem samotnie, kiedy człowiek nie wie, co powinien
robić?
  Villemo, Dominik i Niklas także byli wybranymi.
Tylko że ich zadanie było stnsunkowo proste. Mieli
przemienić bestię, jaką był Ulvhedin, w istotę myślącą
i czującą po ludzku. Nie mieli do czynienia z duchami.
  A czy Saga będzie miała? Trzeba poczekać, przekonać
się...
  "Saga! Saga!" rozległo się żałosne echo. "Bądź ostroż-
na z..."
  "Co mówicie?" zawołała, a wiatr porywał jej słowa.
"Nie mogę zrozumieć, co mówicie!"
  Bo tak to jest, że człowiek we śnie widzi i ludzi, i rzeczy
dość wyraźnie, lecz głosy zawsze są niejasne. Zawsze!
A jeśli na dodatek dochodzą z tak daleka i przedzierają się
przez wichurę, to naprawdę nie można zrozumieć ani
słowa.
  "Stało się coś całkiem nieoczekiwanego!" wołali tamci.
"Znalazłaś się w niebezpiecznej strefie, a my nie możemy
ci pomóc."
  "Co wy mówicie?" zawołała znowu. "Co się stało?"
  Nie słyszała odpowiedzi. Po chwili jednak wiatr znowu
przywiał kilka słów:
  "Przysłaliśmy do ciebie człowieka. Zwykłego śmiertel-
nika, żeby ci pomógł. Polegaj na nim."
  "Kto to taki? I kogo mam się wystrzegać?"
  Wiatr przemienił się teraz w grzmiący huragan, grupa
przodków stawała się coraz mniej widoczna i wreszcie
całkiem znikła. Kontakt z tamtym światem został prze-
rwany i Saga, która rzucała się na łóżku i krzyczała
zdławionym głosem, zdołała się w końcu uwolnić z kosz-
maru.
  Rozdygotana, ciężko dysząc, próbowała zrozumieć
przesłanie. Na ile można wierzyć sennemu marzeniu?
W głębi duszy czuła, że powinna je potraktować ze
śmiertelną powagą.
  Gdyby tylko wiedziała choć trochę więcej!
  Powinna być ostrożna, to prawda. Ale to nie takie
proste zachowywać ostrożnośe, jeśli człowiek nie wie,
gdzie czai się niebezpieczeństwo ani na czym ono polega.





        ROZDZIAŁ III


  Gorąco! Straszne gorąco!
  Słońce paliło dach powozu; wewnątrz dyliżansu pano-
wał upał jak w piecu chlebowym.
  Wszystko było mokre i lepkie, kurz osiadał grubą
warstwą na skórze i włosach, trzeszczał w zębach, pot
spływał strużkami po ciele. Wilgotne ubrania przyklejały
się do rąk i nóg, krew pulsowała głucho w skroniach,
mokre, czerwone twarze wokół i smród, smród! Teraz
wychodziło na jaw, kto dbał o higienę, a kto zapomniał
zmienić bieliznę przed wyjazdem.
  Podróż była potwornie dokuczliwa, prawie nieznośna
w tej zatłoczonej, kiwającej się i trzęsącej karocy. Saga
była zmęczona i czuła się źle. Całe ciało miała obolałe, ale
starała się zachować spokój i opanowanie.
  Nie można było otworzyć żadnego okna, zaduch
panował straszny, a ciężko pracujące płuca podróżnych
wciąż wdychały to samo gęste powietrze i znowu je
wypuszczały.
  Roczne dziecko krzyczało nieustannie, a matka bliska
histerii jęczała: "Cicho bądź, dziecko!", co oczywiście
odnosiło skutek dokładnie odwrotny do zamierzonego.
Ojciec malca, sympatyczny i nieśmiały człowiek o bardzo
niepozornym wyglądzie, starał się uspokajać niemowlę
i chronić przed niecierpliwymi rękami matki.
  Na samym początku podróży matka wdała się w zupeł-
nie otwarty flirt z jakimś komiwojażerem, ubranym
z pospolitą, krzykliwą elegzncją, chociaż dość nędznie.
Czarny tużurek był wyświecony na rękawach i koł-
nierzyku, rondo kapelusza miało tłustą obwódkę, a ciasne
spodnie najwyraźniej pamiętały lepsze czasy. To wszystko
mogło oczywiście nie mieć znaczenia. Dużo gorsza była
jego hałaśliwa jowialność, pokrywająca zdenerwowanie.
Saga poważnie wątpiła w jego odpowiedzialność w inte-
resach, a tym bardziej w sprawach romansowych. Wyko-
rzystywał swoją powierzchowność i bardzo dobrze zda-
wał sobie sprawę, jakie ma atuty. Kiedy tylko wsiadł do
powozu, pospiesznym spojrzeniem dokonał oceny sytua-
cji i natychmiast skierował zainteresowanie na Sagę.
Ponieważ nie zareagowała, zaczął kokietować młodą
matkę, co szło mu znacznie lepiej. Saga współczuła
małżonkowi kobiety, który boleśnie dotknięty pochylał
głowę nad dzieckiem.
  Teraz jednak upał pokonał nawet chęć flirtu. Jedynym
uczuciem, jakie dawało o sobie znać, była irytacja.
  W rogu drzemała jakaś starsza wiejska gospodyni.
  Byli w podróży od kilku dni i Saga nabrała pewnej
rutyny. Miała już za sobą różne postoje, noclegi, jedni
pasażerowie wysiadali, inni wsiadali. Uświadamiała sobie,
jak bezpiecznie i komfortowo żyła dotychczas w czterech
ścianach rodzinnego domu. Podczas tej podróży poznała
sprawy, o których nie byłaby w stanie mówić głośno.
Poprzedniej nocy musiała dzielić pokój z tą właśnie
drzemiącą w powozie gospodynią, co dla tamtej było dość
trudnym doświadczeniem. Mieszkać w jednym pokoju
z taką elegancką i wytworną panią, kiedy samemu ma się
taką nędzną bieliznę!
  Saga jednak poradziła sobie nieoczekiwanie dobrze;
tak naprawdę zawsze żyła we własnym, odrębnym świe-
cie, uśmiechała się teraz chłodno, jak to una, mówiła cicho
i przyjaźnie, dobrze rozumiejąc skrępowanie tamtej.
W pewnym sensie okazywały sobie przyjaźń, w jakiś taki
pełen nieśmiałości powściągliwy sposób. Od czasu do
czasu uśmiechały się do siebie albo wymieniały kilka
konwencjonalnych zdań, kiedy sytuacja stwarzała po
temu okazję. Jadły przy tym samym stole śniadanie,
najpierw jedna nieśmiało zapytała, czy można się przy-
siąść, a druga, równie skrępowana, odparła, że oczywiście,
będzie bardzo miło. Nagle Saga zauważyła, że kobieta
w kącie powozu zrobiła się ziemistoblada. Zaczęła więc
stukać w ściankę do woźnicy, a kiedy zatrzymał konie,
otworzyła drzwi i zawołała:
  - Proszę zjechać nad rzekę! Jedna z pasażerek zasłabła
od gorąca.
  Powóz ruszył pospiesznie we wskazaną stronę, a Saga
wachlowała chorą dłońmi.
  Powietrze na zewnątrz było nieznośnie ciężkie, żar lał
się z nieba. Nad horyzontem zaczynały się zbierać ciemne
burzowe chmury. Mimo wszystko opuszezenie powozu
było niesłychaną ulgą. Tu przynajmniej powietrze choć
trochę się poruszało.
  - Będziemy mieć burzę - oświadezył komiwojażer.
  - Jeszeze tylko tego brakowało - burknęła ze złością
młoda matka.
  Jej mąż pomógł Sadze wyprowadzić chorą kobietę
z powozu. Nie mogła stać o własnych siłach, opierała się
ciężko na podtrzymujących ją ramionach, przybiegł też
woźnica z pomocnikiem i wspólnie doprowadzili kobietę
nad brzeg rzeczki, gdzie ułożyli ją na trawie. Saga
umoczyła chusteezkę do nosa i obmywała twarz chorej.
  - Co z nią będzie? - pytał woźnica.
  - Nie wiem - odpaiła Saga. - Spróbuję porozpinać jej
ubranie pod szyją i w pasie.
  Mimo wszelkich prób pomocy kobieta wciąż czuła się
bardzo źle. Leżała z przymkniętymi oczyma, oddech miała
ciężki, urywany. Twarz robiła straszne wrażenie, sino-
blada z czerwonymi plamami.
  Saga rozejrzała się wokół. Pod drzewem niedaleko od
nich siedział mężezyzna, ale widziała go niewyraźnie
w rozedrganym od upału powietrzu. Właśnie miała na
niego zawołać, gdy tą samą drogą, którą przybył dyliżans,
nadjechał jeszeze jeden ekwipaż. W oddali słychać było
pierwszy głuchy grzmot. Powóz zatrzymał się i wysiadł
z niego eleganeki pan, na którego widok Saga mimo woli
otworzyła szerzej oczy.
  Nigdy przedtem nie widziała nikogo takiego, nawet
nie przypuszezała, że istnieją istoty podobne do człowie-
ka, który się do niej zbliżał. Schodził z niewielkiegu
wzniesienia, od strony powozu, słońce miał za plecami,
tak że jego piękne jasne włosy tworzyły wokół głowy
aureolę. Miał wspaniałą sylwetkę, królewską, uznała Saga,
a kiedy podszedł bliżej i znalazł się w innym oświetleniu,
zobaczyła wyraźniej rysy twarzy.
  Był to człowiek wyjątkowy pod każdym względem.
Ogromne oczy uśmiechały się do niej, nos przybysza bvł
arystokratyczny, prosty, a zęby białe i silne. Twarz
doskonała w każdym szczególe.
  Inni podróżni przyglądali mu się także. On zaś bardzo
uprzejmie zwrócił się do Sagi:
  Przydarzyło się jakieś nicszezęście? Czy mógłbym
w czymś pomóc?
  To przywołało Sagę do rzeczywistości, dość nieskład-
nie zaczęła opowiadać, że w dyliżansie panowało straszne
gorąco, czego ta nieszczęsna kobieta nie zniosła.
  - W moim powozie jest dużo chłodniej - powiedział
wytworny pan łagodnym, melodyjnym głosem. - Czy
moglibyśmy tam przenieść pani przyjaciółkę? Chętnie
zabiorę obie panie.
  Podczas gdy Saga zakłopotana zastanawiała się, co
odpowiedzieć, dostrzegła kątem oka, że mężczyzna sie-
dzący dotychczas pod drzewem wstał i zbliża się do nich.
Dziwnie zmieszana odniosła wrażenie, że o tym wszyst-
kim, co się tutaj dzieje, zadecydował los. Jakby uczest-
niczyła w jakimś dramatycznym spektaklu, we śnie, czy
czymś takim... Wszyscy odwrócili się ku nowo przybyłe-
mu.
  Saga zmarszezyła brwi. Gdzie ona już przedtem wi-
działa tę twarz?
  Na odpowiedź nie musiała długo czekać.
  - O Jezu! - szepnęła młoda kobieta. - Czy państwo są
rodzeństwem?
  Wtedy Saga pojęła, kogo jej ten człowiek przypomina.
Czarne loki otaczające pięknie rzeźbioną twarz, oczy,
które na tle ciemnej twarzy wydawały sig bardzo jasne, ich
trochę rozmarzony, nieobecny wyraz... jakby widziała
samą siebie! W nieco bardziej wyrazistym męskim wyda-
niu!
  On także zwrócił uwagę na podobieństwo. Poznała to
po błysku zaskoczenia w jego oczach. Nie było jednak
czasu zastanawiać się nad tym.
  Nieznajomy ukląkł przy chorej, dotknął dłonią jej
twarzy, potem zbadał puls...
  - Czy pan jest lekarzem? - zapytała Saga zdziwiona, bo
nie wyglądał na medyka. Jego szeroki ciemnobrązowy
płaszcz przypominał raczej zniszczony mnisi habit, a pros-
te, podobne do sandałów buty nosiły ślady długiej
wędrówki.
  - Kiedyś byłem - odparł krótko. - Ale musiałem
zmienić zawód.
  I nic więcej. Każdy mógł te słowa rozumieć, jak chciał.
  Wykwintny pan o jasnych włosach stanął obok Sagi
i delikatnie położył rękę na jej ramieniu. Jakby chciał się
oprzeć, kiedy się pochylał, patrząc na chorą. Saga nieby-
wale ostrożnie usunęła ramię. Z trudem znosiła taki
bezpośredni kontakt z innymi ludźmi. Cała jej istota
zdawała się mówić: noli me tangere, nie dotykaj mnie.
Sprawa z Lennartem także zrobiła swoje, dopełniła miary,
można powiedzieć. I nic nie pomogło, że ten pan tutaj
wyglądał niezwykle sympatycznie, na dodatek do wszyst-
kich swoich wspaniałych cech.
  Mężczyzna o ciemnych włosach spojrzał na Sagę.
W ogóle bardzo ją dziwiło, że obaj obcy zwracają się
akurat do niej, choć pozostali podróżni starali się to
przyjmować jako coś oczywistego.
  - Chora zaraz dojdzie do siebie - powiedział jakimś
piskliwym głosem. - Myślę, że powinna siedzieć obok
stangreta, tam będzie jej najlepiej.
  Woźnica dyliżansu skinął głową na znak, że się zgadza.
Elegancki pan wstał, a leżąca na ziemi kobieta otworzyła
oczy, jęknęła i zakryła twarz dłońmi.
  Ciemnowłosy mężczyzna ukłonił się Sadze i odszedł,
zanim zdążyła powiedzieć coś na temat tego uderzającego
podobieństwa między nim a sobą. Ale z pewnością było
ono najzupełniej przypadkowe.
  Pan o blond włosach kłaniał się także.
  - Mój powóz jest w dalszym ciągu do pani dyspozycji
- rzekł. - Powinna pani podróżować w bardziej komfor-
towych warunkach.
  - Bardzo dziękuję - odparła Saga z pełnym rezerwy
uśmiechem. - Ale w dyliżansie daję sobie znakomicie
radę. Gorzej jest z moją współpasażerką.
  Nie wyglądało na to, że pan równie chętnie ofiaruje
miejsce w swoim powozie wieśniaczce.
  - Myślę, że będzie jej bardzo dobrze na siedzeniu obok
woźnicy - uśmiechnął się. - Niech tylko włoży czepek na
głowę dla ochrony przed słońcem! Ale proszę mi wyba-
czyć, nie przedstawiłem się. Nazywam się hrabia Paul von
Lengenfeldt.
  - A ja jestem Saga Simon. Dziękuję panu za uprzej-
mość i pomoc, hrabio. Ale teraz myślę, że powinniśmy
ruszać dalej.
  Saga wróciła po rozwodzie do panieńskiego nazwiska.
Nie była w stanie używać nazwiska Lennarta.
  Ekwipaż hrabiego ruszył przed dyliżansem. Saga
patrzyła w ślad za nim, dopóki nie zniknął za zakrętem.
Stangreta hrabiego nie widziała z bliska, jedynie skuloną,
pokraczną postać na koźle.
  Wciąż miała przed oczyma sylwetkę szlachcica. Jakiż to
piękny mężczyzna! Niczym książę z bajki, albo - dziwne
porównanie - archanioł. Ale w końcu, dlaczegóż by nie?
  Cóż za głupstwa, uśmiechnęła się sama do siebie.
Wszyscy wrócili już na miejsca, więc i Saga musiała wsiąść
do powozu. Burzowe chmury zasnuły już większą część
nieba.
  Było całkiem ciemno, kiedy powóz wjeżdżał na dzie-
dziniec ładnej gospody, w której mieli nocować. Znaj-
dowali się już daleko w Varmlandii, dowiedziała się Saga.
Czyli że połowę drogi miała za sobą. Bogu dzięki, bo była
to jazda naprawdę wyczerpująca.
  Saga dostała tym razem pokój tylko do swojej dys-
pozycji. Umyła się więc starannie i przebrała, zanim zeszła
na dół na spóźnioną kolację.
  Nad okolicą szalała burza z piorunami, deszcz lał taki,
jakby się chmura oberwała. Dobrze było w taką pogodę
siedzieć w ciepłej izbie, pod dachem, przy zastawionym
stole.
  Wieśniaczka już ich opuściła, jej podróż dobiegła
końca.
  Komiwojażer natomiast uznał, że należy mu się w koń-
cu jakaś przygoda. Włożył do kolacji świeżą koszulę, zlał
się czymś mocno pachnącym, a przed jedzeniem, i do
posiłku także, wypił parę kufli piwa i był gotów do
ofensywy. Najpierw zastanawiał się, czy uderzyć do Sagi,
czy do młodej kobiety z dzieckiem. To znaczy dziecko już
spało, a przy stole siedzieli we czworo: młode małżeństwo,
Saga i komiwojażer.
  W głębi mrocznej sali, przy stoliku w kącie, Saga
widziała owego ciemnowłosego wędrowca, który tak był
podobny do jej ojca, a zwłaszcza do niej. Zdziwiło ją, jak
się tutaj dostał. Z pewnością ktoś go podwiózł.
  Lekarz, który musiał zmienić zawód? A może z innych
powodów krąży po wiejskich drogach? Nie można przecież
sądzić człowieka nie wysłuchawszy jego racji. Tak uważała.
  Ale nie mogła przestać się nim interesować. I chociaż
sama spoglądała w jego stronę rzadko, wiedziała, że on
przygląda jej się niemal bez przerwy.
  On także, podobnie fak ja, zastanawia się nad naszym
podobieństwem, myślała.
  Niebo rozdarła błyskawica i uderzył piorun. Wszyst-
kim się zdawało, że nad samą gospodą. Młoda kobieta
krzyknęła przestraszona i rzuciła się w objęcia komiwoja-
żera, który przytulił ją mocno.
  Saga wpadła w gniew.
  - Niech się pani trzyma swego męża! - powiedziała ze
złością. - Zachowuje się pani śmiesznie!
  Jej słowa podziałały na wszystkich, siedzieli zakłopota-
ni i Saga pożałowała swego wybuchu. Zwłaszcza kiedy
komiwojażer ze złośliwym uśmieszkiem zapytał, czy
przypadkiem nie jest zazdrosna. Ale tej młodej kobiecie
naprawdę potrzebny był taki wstrząs, zaczynała już
przekraczać granice przyzwoitości.
  - Wybaczcie mi - powiedziała Saga przygnębiona.
- Nie chciałam psuć nastroju. Chodzi po prostu o to, że...
- Och, jak im to wytłumaczyć? Musiała jednak znaleźć
odpowiednie słowa. - Jestem wytrącona w równowagi.
Moi rodzice zmarli niedawno, a ich związek był wyjąt-
kowo udany... i nie mogę patrzeć, jak małżeństwo jest
wystawiane na takie ryzyko dla jakiegoś taniego, przypad-
kowego i najzupełniej niepotrzebnego flirtu. Ale wybacz-
cie mi, nie mam prawa...
  O własnym rozbitym małżeństwie nie mogła jeszcze
mówić.
  Nastrój stał się w najwyższym stopniu kłopotliwy.
Uratował sytuację komiwojażer, który roześmiał się i po-
klepał Sagę po ręce.
  - Pani jest stanowczo zbyt poważna, panienko! To
przecież jasne dla wszystkich, że ani ta młoda dama, ani ja
nie myśleliśmy nic złego.
  Rozejrzał się po sali, jakby szukając wsparcia.
  - Hej! Ty, tam w kącie! Chodź tu do nas, nie siedź tak
samotnie. Przecież się już poznaliśmy!
  Po chwili wahania mężczyzna wstał i podszedł do ich
stołu. Saga ukradkiem przyglądała się jego twarzy. Rysy
miał ładne i wyraźne, oczy głęboko osadzone, rzęsy
kruczoczarne. Usta były wrażliwe, a w uśmiechu stawa-
ły się bardzo pociągające. Czarne loki opadały na czoło
i na ramiona. Był w nim jakiś cień smutku, uważała
Saga.
  Kiedy usiadł przy stole, nieśmiało, jakby prosząc
o wybaczenie, że się narzuca, komiwojażer powiedział:
  - To zdumiewające, jacy wy jesteście do siebie podo-
bni! Naprawdę macie pewność, że nie jesteście rodzeń-
stwem?
  - Absolutną pewność - odparła Saga wciąż badawczo
przyglądając się ciemnowłosemu mężczyźnie. Miał około
trzydziestu pięciu lat, a zatem był o jakieś dziesięć lat
starszy od niej. - Ponieważ jednak ten pan jest bardzo
podobny do mojego ojca, a on był Walonem, pozwolę
sobie zapytać, czy i pan nie pochodzi z walońskiej
rodziny?
  Twarz obcego rozjaśniła się w radosnym uśmiechu.
  - Pochodzi pani z Walonów? To wszystko wyjaśnia,
bo ja także. Jak się nazywał pani ojciec?
  - Kol Simon. Nie, przepraszam, właściwe imię ojca
brzmiało Guillaume. Guillaume Simon.
  Tamten podniósł wzrok.
  - Simon...? Mój dziadek miał siostrę, która chyba
wyszła za mąż za kogoś nazwiskiem Simon. Ale on umarł.
Ciotka ponownie wyszła za mąż i zdaje mi się, że to drugie
małżeństwo nie było szczęśliwe.
  - Tak, drugie małżeństwo mojej babki nie było udane.
Bo wyszła za mąż za nie-Walona.
  Młody człowiek uśmiechnął się do niej. Jakie miał
fantastycznie ciepłe i łagodne oczy, kiedy powiedział:
  - W takim razie jesteśmy dość bliskimi kuzynami,
prawda?
  - Tak, rzeczywiście! - Saga ujęła jego rękę i mocno
uścisnęła. - Tak się cieszę! Tak się cieszę, że mogę poznać
kogoś z rodziny ojca! Jak się nazywasz?
  - Marcel. A nazwisko nie ma znaczenia. Zbyt długie
i trudne.
  - Rozumiem. Nosisz, naturalnie, walońskie nazwisko
- uśmiechnęła się Saga. - Och, jaka jestem rada!
  - Ja także - odparł Marcel, ale wyraz smutku nie
zniknął z jego twarzy. Saga domyślała się, że nie miał
łatwego życia.
  - Dokąd jedziesz? - zapytał.
  - Do Norwegii.
  - Ja też jadę do Norwegii - uśmiechnął się szeroko.
  - Czy w takim razie nie mógłbyś podróżować dyliżan-
sem?
  Potrząsnął przecząco głową.
  - Nie stać mnie na to.
  - Ale ja mogłabym...
  Marcel natychmiast jej przerwał:
  - Nawet mowy nie ma! Radzę sobie znakomicie,
korzystam z przygodnych podwód i wszystko jest w po-
rządku.
  - Dobrze, ale w takim razie musimy mieć czas
wieczorem, żeby porozmawiać. My...
  Przerwała, bo ktoś właśnie wszedł do lokalu. I nagle
jakby cała izba wypełniła się światłem.
  To pewnie te jego złociste włosy, pomyślała Saga.
A może promienny wyraz jego twarzy. Sprawia wrażenie
kogoś znakomitego... w jakiś sposób nieziemskiego. I ta
postawa, jakby posiadał cały świat! Ta przytłaczająca
wszystkich osobowość... Nigdy nie spotkała nikogo
podobnego!
  Hrabia von Lengenfeldt podszedł wprost do ich stołu.
  - Zatem znowu spotykam znajomych z wiejskich
dróg - rzekł z uśmiechem. - Czy mogę się przysiąść?
  Pozwolono mu, oczywiście; czuli się zaszczyceni jego
towarzystwem.
  Hrabia ubrany był znakomicie, nosił wysoki czarny
cylinder, chustka pod szyją i inne dodatki miały jaskrawe
kolory, zgodnie z najnowszą modą, w ogóle cechowała go
elegancja w najlepszym stylu. Kuzyn Sagi, Marcel, wy-
glądał w porównaniu z nim dość biednie. Jak pielgrzym,
który po długiej i męczącej wędrówce znalazł się pod
jednym dachem z salonowym Iwem.
  Hrabia wyjaśnił, że i on jedzie do Norwegii, ściślej do
Christianii, bliższych szczegółów jednak nie zdradził.
Zachowywał całkowite milczenie na temat celu swej
podróży.
  Saga musiała raz jeszcze wyjaśnić pokrewieństwo
pomiędzy sobą i Marcelem, ponieważ hrabia także wyraził
zdumienie, że tacy są do siebie podobni. Zdawało się, że
wyjaśnienie go bawi, a w każdym razie że przyjmuje je
z ulgą.
  Przy stole mówił przeważnie komiwojażer, porządnie
już podpity. Hrabia próbował wprawdzie raz po raz
kierować rozmowę na bardziej interesujące tematy niż
ceny różowego perkalu czy lenistwo sprzedawców, ku-
piec wracał jednak z uporem do swojego, nie bacząc, czy
to kogoś interesuje, czy nie, i był w stanie zagadać
wszystkich.
  Saga napotykała co chwila wzrok hrabiego i widziała
wyraźnie, co ten elegancki pan myśli o gadulstwie
komiwojażera. Czasami jednak w niezwykle pięknych
oczach hrabiego pojawiały się diabełskie błyski. Saga
miała wrażenie, że dostrzega wtedy drugą stronę jego
natury.
  Choć okazywał wiele wyrozumiałości pospolitemu
światu, Saga nie mogła pozbyć się myśli, że on odgrywa
jakąś rolę. Nie potrafiłaby jednak określić, jakie jest jego
prawdziwe ja.
  Piwa nie można nadużywać bezkarnie. Komiwojażer
robił się coraz bardziej znużony, mówił betkotliwie i coraz
częściej kładł ręce na kolanach lub ramionach Sagi, lepkie
i natrętne. W końcu natura upomniała się o swoje prawa;
nudziarz musiał wstać od stołu, na niepewnych nogach
udał się na dwór w nie cierpiącej zwłoki sprawie. Wszyscy
mieli nadzieję, że potgm pójdzic spać.
  Młoda para wstała także. Saga zamierzała pójść za ich
przykładem, ale hrabia tą powstrzymał:
  - Nie zechciałaby pani zostać jeszcze chwilę? Byłoby
miło porozmawiać z młodą, kulturalną osobą.
  Saga rzuciła pytające spojrzenie swemu kuzynowi, ale
on skinął głową. Została wobec tego, nie widziała w tym
nic niestosownego.
  Teraz potoczyła się bardzo interesująca rozmowa.
Obaj panowie byli ludźmi wykształconymi, Saga musiała
wytężać całą inteligencję, żeby uczestniczyć w ich wymia-
nie myśli.
  Po jakimś czasie hrabia oświadczył:
  - Jesteś bardzo zajmującą osobą, Sago. Po prostu
czarującą, ale trochę zbyt chłodną, zbyt poważną. Pozwól
ujawnić się temu ciepłu, które w sobie nosisz, wiem, że
masz go wiele, czasem ujawnia się w twoim szczerym
spojrzeniu, ale zaraz znowu je tłumisz. Czego się tak
boisz?
  Saga spuściła oczy.
  - Ja... Och, jest wiele przyczyn...
  - Może nam opowiesz - zachęcał hrabia. - Rozumiesz
chyba, że człowiek w twoim towarzystwie odczuwa
potrzebę uwolnienia w tobie tego ciepła. Prawda, Mar-
celu?
  Marcel długo nie odpowiadał, uśmiechał się tylko,
jakby rozważał słowa tamtego. Potem rzekł z wolna:
  - Owszem...
  - A zatem, Sago, opowiadaj!
  - Wiele jest pewnie konsekwencją tego, że mam za
sobą rozwód, bardzo trudną sprawę, i straciłam wiarę
w siebie, chociaż nie to jest najważniejsze...
  Uświadomiła sobie nagle, że chce historię swego
życia opowiedzieć właśnie tym dwóm mężczyznom. Oni
chyba zrozumieją, a przecież Saga nie miała teraz niko-
go, z kim mogłaby porozmawiać o swoim wielkim
niepokoju.
  - Sprawy mają się tak, że ja urodziłam się po to, by
spełnić pewne zadanie. To mnie bardzo ogranicza i pew-
nie dlatego jestem taka sztywna.
  - Wcale nie jesteś sztywna - odparł hrabia. - Jesteś
chłodna, pełna rezerwy.
  - Możliwe. Ale właśnie zostałam wezwana do wypeł-
nienia mojego zadania. Po prostu ja nie jestem taka jak
inni ludzie...
  - To odkryliśmy już dawno - powiedział Marcel
łagodnie, jak to on.
  - Rzeczywiście, masz bardzo silną aurę - przyznał
hrabia, który chciał, by Marcel i Saga mówili mu po
imieniu i sam też tak się do nich zwracał. - Tak, tak, ja się
na takich rzeczach znam, bo ja sam też się różnię od innych
ludzi.
  - Och, ja bym powiedziała, że bardzo się różnisz!
- zawołała Saga z przejęciem.
  Hrabia uśmiechnął się, najwyraźniej zadowolony...
  - Ale teraz opowiadaj, jakie to zadanie cię czeka!
  - To bardzo długa historia.
  - Przed nami cała noc.
  Saga wahała się.
  - A w końcu co to szkodzi - westchnęła. - Wolno mi
przecież opowiadać o Ludziach Lodu.
  - O Ludziach Lodu? - zawołał hrabia. - Chyba już
o nich słyszałem. To przeklęty ród, prawda? Zaprzedany
Szatanowi?
  - Nie Szatanowi - sprostowała Saga. - Ale złu.
I chociaż chrześcijanie złe moce określają mianem Szatana,
to przecież jest to coś więcej, prawda? Coś znacznie
głębszego, tak mi się zdaje.
  - Oczywiście! - przyznał ciemnowłosy Marcel. - Sza-
tan, ten z tradycji chrześcijańskiej, to tylko niewielki
fragment świeckiego obrazu zła.
  Paul nie odpowiedział. Sprawiał wrażenie, że źle się
czuje, nie był zadowolony, że rozmowa przybrała taki
obrót. Może jest człowiekiem głęboko wierzącym? myś-
lała Saga. A może nie podoba mu się, że jestem roz-
wiedziona?
  Deszcz bębnił o szyby, słyszeli szum wody spływającej
po dzicdzińcu.
  - Nie powinniście jednak sądzić, że ja także zo-
stałam zaprzedana złu - powiedziała spłoszona. - Moim
zadaniem jest waIczyć ze złem. Tylko nie wiem jeszcze
jak.
  - Czy nie mogłabyś powiedzieć nam czegoś więcej
o Ludziach Lodu? - poprosił Marcel.
  Saga dopiero teraz zdała sobie sprawę z tego, jak wielki
autorytet posiada ten człowiek. Był bardzo przystojny,
choć nie tak oślepiająco piękny jak hrabia Paul. A jednak
w spokoju Marcela Saga znajdowała pocieszenie. U kogoś
takiego jak Marcel można szukać ochrony, choć z pew-
nością jest on równie biedny, jak hrabia bogaty.
  Ponadto w Marcelu było coś nieokreślonego, czego po
macoszemu przez życie potraktowana Saga nie była
w stanie rozpoznać. Inttygowało ją to, choć nie rozumiała,
o co chodzi, wiedziała tylko, że ją to niepokoi. Te
jasnozielone oczy w mrocznej, jakby zaciętej twarzy,
uśmiech, który miało się ochotę wywołać na jego twarzy,
bo człowiek wiedział, że na pewno istnieje - wszystko to
niesłychanie ją pociągało.
  Nie można było winić Marcela za to, że znajdował się
całkowicie w cieniu Paula, mężczyzny tak urodziwego, że
patrzącym aż zapierało dech, zwracającego uwagę wszyst-
kich.
  Paul był człowiekiem o dwóch obliczach. Archanioła
i diabła.
  To tak bywa, kiedy się sądzi po pozorach, pomyślała
Saga z ironią.
  Nie zdążyła nawet rozpocząć opowieści o Ludziach
Lodu, bo do izby wszedł woźnica dyliżansu wraz z pomo-
cnikiem.
  - O, panienka jest tutaj - powiedział woźnica. - I pa-
nowie, jak słyszałem, też jadą do Norwegii. Prawda to?
  - Prawda.
  - Pozostali pasażerowie pewnie się już położyli?
  - Chyba tak.
  - Obawiam się, że przynoszę nie najlepsze wiadomo-
ści. Z dalszej podróży do Norwegii nic nie będzie,
niestety.
  - Co takiego? - zawołała Saga. - Ja muszę tam jechać!
  - Nic na to nie poradzę. Granica została zamknięta.
W tej okolicy Szwecji panuje cholera i Norwegowie nie
chcą, żeby pasażerowie przywlekli chorobę do nich.
  - Cholera? - zapytała Saga. - Tutaj? Może także w tej
gospodzie?
  - Właściciel powiada, że nie. Mogą więc państwo być
spokojni. Jedzenie nie jest zakażone. Ale jechać dalej nie
można. Poczta zostanie tutaj aż do otwarcia granicy, a ja
wracam do domu. Żałuję, ale nie mam tu już nic do
roboty.
  Wyszedł. Saga i jej towarzysze wstali i spoglądali na
siebie nawzajem. Saga zauważyła, że jest z nich najniższa,
co przecież nie powinno nikogo dziwić. Marcel był niemal
o głowę od niej wyższy, natomiast hrabia Paul sprawiał
wrażenie olbrzyma, chociaż tak naprawdę obaj mężczyźni
byli prawie równego wzrostu.
  Burza już przeszła. Tylko w oddali odzywało się jeszcze
od czasu do czasu głuche dudnienie grzmotu i słabe
błyskawice rozjaśniały ciemny prostokąt okna. Zrobiło się
późno i w izbie poza ich trójką nie było nikogo.
  - Ja muszę do Norwegii - powtórzyła Saga.
  - Ja także - oznajmił Marcel.
  - I ja - przyłączył się do nich Paul. - Udamy się tam
moim powozem.
  - Nigdy nam się nie uda przekroczyć granicy
- ostrzegł Marcel.
  - Owszem, jeśli pojedziemy przez pustkowia.
  - A jakie to drogi prowadzą przez pustkowia? - zapy-
tał Marcel.
  Saga zadrżała. Słyszała o tutejszych pustkowiach.
O dzikich rozległych przestrzeniach częściowo poroś-
niętych lasami. Wymarłe odłogi, bagniska, jakieś niewiel-
kie laski, to znowu sosnowe bory, gdzie trwa wieczna
cisza, a panują wilki i niedźwiedzie. Ich królestwo, gdzie
słychać tylko tajemnicze głosy sów i puszczyków, gdzie
najbujniej rozkwitają baśnie i podania o czarach i o wszys-
tkich tych nazwanych i bezimiennych istotach z tamtego
świata.
  Hrabia Paul mówił dalej przyciszonym głosem:
  - Pojedziemy leśnymi drogami, jak długo będzie to
możliwe. Wyruszymy o brzasku, zanim jeszcze ktokol-
wiek się obudzi. W tej chwili za bardzo pada, a poza tym
konie są zmęczone. My zresztą także - uśmiechnął się
przelotnie. - Woźnica będzie czekał z powozem, dopóki
granica nie zostanie ponownie otwarta, my tymczasem
przekroczymy ją na piechotę.
  Marcel spoglądał pytająeo na Sagę.
  - Co do mnie, to się zgadzam. Przyzwyczajony jestem
do chodzenia piechotą. Przyjmuję propozycję z wdzięcz-
nością. Ale czy ty, moja kuzyneczko, podołasz trudom?
  - Oczywiście, jestem silna. Ja także przyjmuję propo-
zycję, Paul. Dziękuję.
  Umówili się z gospodarzem, kiedy ma ich obudzić,
zapłacili i rozeszli się do swoich pokoi. To znaczy Paul
i Saga, bo Marcel nocował w stajni.
  Saga była oszołomiona. Wszystko stało się tak szybko.
Tyle nowych wrażeń, nowi przyjaciele...
  I cóż za mężczyzn dzisiaj spotkała! Mężczyzn, którzy
obudzili w niej marzenia, jakich nigdy przedtem nie
miewała!
  Tej nocy także coś jej się śniło, ale niewyraźnie. Ktoś
- nie mogła sobie potem przypomnieć, kto to był - coś do
niej mówił. Uparcie i jakby z lękiem: "Ty nie masz czasu,
Sago! Nie masz na to czasu, twoje zadanie czeka na ciebie
gdzie indziej, powinnaś jechać do parafii Grastensholm.
To jest pułapka, niespodzianka, nie daj się w nią po-
chwycić, uwolnij się!"
  Ale, jako się rzekło, był to tylko niewyraźny sen
i rankiem nie była w stanie rozstrzygnąć, czy naprawdę
wszystko to miało miejsce, czy też to tylko sprawa jej
wyobraźni. A poza tym do jakiego stopnia można wierzyć
w sny? Może to po prostu odbicie jej własnych lęków,
niepewności, czy powinna jechać z dwoma nieznajomy-
mi? Z niepokojem przygotowywała się do drogi. Na
dworze panował jeszcze szary, zimny mrok. Świat po-
grążony był w ciszy, przestało padać, a nad ziemią unosiły
się obłoki pary i mgły snuły się ponad lasem.
  Właśnie teraz myśl o dalekich pustkowiach wprawiała
Sagę w przerażenie. Sagę, która nigdy niczego się nie bała!
  Widocznie naprawdę życie ją ciężko doświadczyło!
Naprawdę stanęła w obliczu czegoś całkiem nowego!





        ROZDZIAŁ IV


  Saga zapomniała, że to nie dwóch mężczyzn miała mieć
za towarzyszy dalszej podróży, lecz trzech. Przynajmniej
pierwszego dnia.
  Akurat kiedy o szarym świcie wyszła z uśpionej
gospody, stangret Paula von Lengenfeldta zeskoczył
z powozu na ziemię jak wielka, niezdarna żaba. Rzeczywi-
ście była to przerażająca figura o głowie osadzonej tak
nisko i tak podanej do przodu, że Saga skorygowała swoje
pierwsze wrażenie: woźnica przypominał nie tyle żabę, co
raczej bizona stającego dęba.
  Popatrzył spode łba na Sagę, ale jej nie pozdrowił.
  Wziął tylko jej kuferek, bez wysiłku, jakby nic nie ważył,
i ulokował go z tyłu powozu.
  Kuferek rzeczywiście nie był ciężki, świadomie więk-
szość swoich rzeczy zostawiła w Szwecji. Pieniędzy miała
jednak dość, zamierzała bowiem rozpocząć w Norwegii
nowe życie i kupić tam wszystko, co potrzebne. Wiozła
więc tylko to, co niezbędne w podróży, i rzecz najważniej-
szą ze wszystkiego: spadek, który teraz należał do niej.
Uzdrowicielski skarb Ludzi Lodu. I oczywiście także
magiczną część tego skarbu, ale o tym wolała nie myśleć.
Przenikał ją dreszcz na samo wspomnienie.
  Pewne jego elementy na razie były przechowywane
w Norwegii. Na przykład życiodajna woda Shiry. Rzecz
jasna nie w Grastensholm i nie w Lipowej Alei, która
stanowiła bardzo niepewną kryjówkę. Bezcenna butelka
została złożona w tajemnym miejscu, które znali tylko
członkowie rodu.
  Wiozła jednak ze sobą tę część skarbu, którą dostała od
Viljara po śmierci Heikego i Tuli. Nic nie wiedziała na
temat czekającego ją zadania, ale chciała być możliwie jak
najlepiej przygotowana na wszelkie trudności. A bała się,
że czeka ją wiele różnych kłopotów.
  Kiedy tak stała na progu gospody i patrzyła na
dziedziniec, gdzie gęsta rosa perliła się jeszcze na trawie
i kamieniach, a biała mgła otulała zabudowania, osłaniając
przed jej wzrokiem leżącą nieco na uboczu wieś, zalała ją
nagle gwałtowna fala niepojętego lęku. Ten niewyraźny
mglisty pejzaż krył w sobie jakieś zagrożenie, coś, co
w każdej chwili mogła ją zaatakować. Uciekaj, Sago,
uciekaj! szeptał w duszy jakiś głos.
  Saga jednak stała, jakby wbrew sobie, nie chciała tego,
ale stała. W końcu zeszła ze schodów i ruszyła w stronę
powozu. Jakby nogi same się tam kierowały, bez udziału
woli.
  Paul von Lengenfeldt też już był na dworze i wydawał
polecenia stangretowi.
  - Czyż on nie jest wspaniały? - zapytał, gdy Saga
nadeszla. - Wynalazłem go w ogrodach Szatana.
  Stangret gapił się na nich z niechęcią. Serce Sagi
ścisnęło się boleśnie.
  - To była niepotrzeńna i bezlitosna uwaga - rzekła
zdławionym głosem.
  - Absolutnie nie - uśmiechnął się Paul. - To zwyczaj-
na autoirania. Wyszukałem go wyłącznie po to, by
stanowił dla mnie kontrast. By moja uroda stała się jeszcze
bardziej wyrazista, robiła większe wrażenie. Spójrz na
niego, sama zobacz różnicę!
  - Ja widzę po prostu człowieka - odparła Saga i weszła
do gospody, by przynieść resztę swoich rzeczy.
  Na schodach stał Marcel. Saga poczuła, że na jego
widok jej ciało napełnia się ciepłem. Spojrzał na nią
przeciągle i Sagę znowu ogarnęło pragnienie, żeby się do
niego zbliżyć, z wielu różnych pawodów, zarówno
szlachetnych, jak i nieco bardziej mrocznych.
  Źle mi się zaczyna ten dzień, myślała wchodząc na górę.
Co to się stało z moim poczuciem humoru, z moją
zdolnością do ciętych replik, z moim dystansem do
świata? Chodzę naburmuszona i zła, to do mnie niepodob-
ne.
  Saga nie zdawała sobie sprawy z tego, jak bardzo jest
napięta. To skutek obciążenia, które towarzyszyło jej
przez całe życie. Na dodatek całkiem niedawno straciła
oboje rodziców, a nieudane małżeństwo było kroplą,
która przepełniła czarę goryczy. W konsekwencji była jak
zbyt mocno naciągnięta struna, która w każdej chwili
może pęknąć. I do tego jeszcze ten niepokój przenikający
wszystko wokół niej, jakiś trudny do określenia lęk. Już
tylko z tego powodu tak bardzo potrzebowała kogoś,
komu można zaufać, kto mógłby ją otoczyć opiekuńczym
ramieniem, odsunąć od niej ten lęk, wypełnić jej bez-
graniczną samotność.
  Podobnie jak kiedyś Shira samotnie oczekiwała swego
losu, tak teraz Saga stała, sama i przerażona, u progu
nieznanej przyszłości. Nie zwracała uwagi na jawnie jej
okazywane zainteresowanie Paula, nie była w stanie
myśleć teraz o czymś takim jak flirt czy miłostka, to by ją
tylko rozpraszało, jeszcze bardziej wytrącało z równo-
wagi.
  Łagodny spokój Marcela i jego wyrażające troskę
spojrzenia były dla jej duszy niczym balsam.
  Pierwszy kogut odezwał się w kurniku należącym do
gospody, kiedy powóz ze skrzypieniem kół ruszał w drogę.
Trójka podróżnych rozsiadła się we wnętrzu ze złotymi
ozdobami i pokrytymi pluszem kanapami. Tylko stangret
jechał wydany na wiatr i niepogodę, chociaż ten poranek
nie należał do najgorszych. Nocny deszcz odświeżył
powietrze, a poranny chłód powinien niebawem ustąpić.
  Saga mimo wszystko nie mogła się pozbyć nieprzyjem-
nego uczucia. Prześladowało ją, zanim wsiadła do powo-
zu, i nadal dawało o sobie znać.
  Nikt ich nie widział, kiedy odjeżdżali. Cała parafia
jeszcze spała.
  Saga pomyślała przez chwilę o pozostałych pasażerach,
którzy także spali, nic wiedząc, że ich podróż została
przerwana, o młodej rodzinie i wędrownym kupcu. Ale
czy mogli ich zabrać, czy takie małe dziecko zniosłoby
podróż przez lasy i odludzia? Hrabia chyba nie był
w stanie tamtym pomóc, w żadnym razie. Poza tym jego
powóz był dużo mniejszy niż dyliżans, nie dla wszystkich
starczyłoby miejsca.
  Mimo to miała trochę wyrzutów sumienia. Zostawili
tamtych w okolicy dotkniętej cholerą... Wprawdzie mogą
zawrócić... Jechać z powrotem do domu...
  Saga należała do tych niezliczonych kobiet, które
przychodzą na świat z nieczystym sumieniem i przez całe
życie uważają, że starają się za mało i robią nie to co trzeba.
I jest to cecha, której nie można się pozbyć. Jechali
w szarobiałym tumanie, który zdawał się przez szczeliny
w drzwiach przenikać do wnętrza powozu. Tylko od
czasu do ezasu w okolicach, gdzie teren się wznosił i nie
było mgły, widzieli jakieś fragmenty krajobrazu.
  - No tak - powiedział Paul ze swoim sympatycznym
uśmiechem. - No tak, Sago. Nareszcie nadszedł czas, byś
nam opowiedziała o tych niezwykłych Ludziach Lodu.
  - A właśnie, gdzie słyszałeś o mojej rodzinie? - zapyta-
ła Saga.
  - Och, podróżuję pomiędzy Szwecją i Norwegią,
często bywam w Christianii, gdzieś w tamtych okolicach
musiał mi ktoś powiedzieć, ale to było dawno temu.
  To możliwe, pomyślała Saga. Ludzie Lodu nie żyli
przecież w izolacji, trudno się dziwić, że sobie o nich
opowiadano. W każdym razie w Norwegii, gdzie używają
jeszcze starego nazwiska.
  Uśmiechnęła się.
  - Sądzę jednak, że nie tylko ja mam do opowiedzenia
ciekawą historię. Każdy z was pewnie także przeżył to
i owo.
  - Myślę, że tak - roześmiał się Paul. - Ale panie zawsze
mają pierwszeństwo.
  - Pod warunkiem, że obaj obiecacie pójść za moim
przykładem.
  Obiecali. Saga nie spuszczała oczu z urodziwego Paula.
Po prostu nie mogła patrzeć w inną stronę. Był jak dzieło
sztuki, doskonałe do najdrobniejszego szczegółu. Te
wielkie, błękitne oczy ocienione długimi rzęsami, złociste
włosy, delikatna cera, wspaniałe zęby...
  Stwórca musiał być w dobrym humorze tego dnia,
kiedy Paul von Lengenfeldt przyszedł na świat.
  Marcela dobrze nie widziała, bo siedział obok niej.
Miała tylko nieodpartą, prymitywną świadomość, że jest
przy niej mężczyzna. W ciasnym powozie trudno jej było
uniknąć dotykania kolan Paula, ale on nie działał na nią tak
silnie.
  Było jasne, że powóz opuścił zamieszkane okolice.
Trzęsło coraz bardziej, pojazd kołysał się z boku na bok,
koła obracały się z trudem, karoseria skrzypiała.
  - No dobrze, tylko od czego zacząć? - zastanawiała się
Saga. - Historia Ludzi Lodu jest niezwykle bogata,
przedstawię ją tylko w najogólniejszych zarysach.
  Po czym opowiedziała o Tengelu Złym i jego do-
tkniętych dziedzictwem potomkach. O Tengelu Dobrym,
który zdołał w pewnym stopniu złagodzić przekleństwo,
przynajmniej na tyle, że prócz obciążonych na świat
przychodzą także wybrani. Opowiadała o Shirze i o Hei-
kem, za którym wszyscy tak bardzo tęsknią, a Paul
przerywał jej wielokrotnie okrzykami w rodzaju: "Nie, to
niemożliwe! Nie możesz traktować tego poważnie!"
Marcel także odnosił się do jej opowiadania sceptycznie,
wyczuwała to, choć się nie odzywał. Później opowiedziała
o alraunie, którą wiezie teraz do Norwegii i która,
oczywiście, spoczywa zapakowana w kuferku, ale która
jest czymś w rodzaju żywej istoty, gdyby chcieli później
zobaczyć ów niezwykły amulet, to...
  Chętnie na to przystali i prosili, by opowiadała dalej,
ale wyezuwała w ich głosach niedowierzanie.
  Jak ich przekonać, skłonić, by mi uwierzyli, zastana-
wiała się. Nie znam się przecież na czarach, a alrauna
w mojej obecności się nie porusza. Dzielnie jednak brnęła
dalej. Opowiadała o przodkach rodu, którzy pomagają
nieszczęśnikom obciążonym dziedzictwem i próbują na-
prawiać wyrządzone przez nich zło, ale którzy nie mają
możliwości nawiązania kontaktu z wybranymi. O szarym
ludku, który Vinga i Heike sprowadzili na świat, a który
potem odmówił opuszczenia Grastensholm. I wreszcie
o dziwnych demonach, które w istocie pomogły Ludziom
Lodu, a zwłaszcza Tuli, w walce z Tengelem Złym.
  - I to jest właśnie niepojęte - powiedziała na koniec.
- Bo demony należą przecież do złych mocy. Nikt nigdy
nie słyszał o demonach przyjaznych ludziom!
  Paul uśmiechał się z tego jej przejęcia, natomiast
Marcel oparł się wygodniej i rzekł:
  - Z czysto teoretycznego punktu widzenia sprawa nie
jest taka dziwna, jak się na pozór wydaje, Sago. Właśnie
o tym rozmawialiśmy wczoraj, o istocie zła.
  - Co chcesz przez to powiedzieć? - zapytała prze-
straszona, że nie pojmuje jego zbyt jak dla niej uczonych
wyjaśnień.
  On chyba zrozumiał, bo wytłumaczył jej wszystko
używając mniej wyszukanych słów:
  - O ile dobrze pojąłem, to Tengel Zły rzeczywiście
dotknął samej istoty zła, kiedy dotarł do Źródeł Życia i do
ciemnej wody. To musiało wstrząsnąć ziemią do samej
głębi.
  Saga skinęła głową.
  - Opowiadano o drganiaeh morskiego dna i skał
i o straszliwym krzyku, jaki się wtedy wydobywał spod
ziemi.
  - Otóż to! Jak widzisz, ja wierzę w twoje opowiada-
nie, uważam, że powątpiewanie byłoby dla ciebie obraź-
liwe. Ale czy pamiętasz, o czym rozmawialiśmy wczoraj?
Że Szatan, taki jak go określa chrześcijaństwo, jest jedynie
małym fragmentem zła? Trzeba ci wicdzieć, że pierwsi
ojcowie Kościoła mieli nie lada dylemat, kiedy należało
objaśnić problem diabła. Nie chcieli za nic definiować zła
jako samoistnej siły, która by egzystowała na świecie
równocześnie z Bogiem. Bowiem ich Bóg był Ojcem
wszystkiego, był Jedynym! Wszystko musiało być stwo-
rzone przez niego. Również Szatan. Dlatego połączyli
dwie pierwotnie różne opowieści. Tę o Lucyferze, aniele,
który przeciwstawił się Panu...
  - Tak - wtrąciła Saga. - Ja znam tę opowieść. Lucyfer
został za karę strącony do otchłani.
  - To prawda - uśmiechnął się Marcel. - Ojcowie
Kościoła dokonali tu jednak nadużycia twierdząc, że ten
upadły anioł, Lucyfer, stał się Szatanem. Tak naprawdę
Szatan był pradawnym bóstwem, które egzystowało od
tysięcy lat.
  - A zatem Lucyfer nie jest zły?
  Tym razem Marcel powstrzymał uśmiech.
  - Cóż, aniołem to on już nie jest. I wątpię, czy ktoś,
kogo zmuszono do życia przez całą wieczność w otchłani,
zdolny jest kochać ludzi. To przecież z ich powodu został
tam wtrącony.
  - Tak, pamiętam, za co się tam dostał.
  - A zatem traktuj Lucyfera tak, jak na to zasługuje.
Uważaj, że jest to upadły anioł. Czarny anioł. I nie do nas
należy rozstrzyganie, czy jest dobry, czy zły. Choć bardziej
prawdopodobne jest to ostatnie.
  Paul poruszył się, jakby go coś uwierało. Wyraz jego
twarzy wskazywał, że nie bardzo mu się ta rozmowa
podoba, zwłaszcza że wszelkie próby uwodzenia Sagi
spalały na panewce. Młoda dama odsuwała się od niego
zdecydowanie.
  Powóz nagle gwałtownie skręcił i Saga mimo woli
wpadła na Marcela. On ją podtrzymał, nie mogło być
inaczej, i przcz chwilę czuła jego ręce na swoim ciele.
Przerażona własną reakcją wyprostowała się i prze-
prosiła.
  Z jednym ze swoich najbardziej czarujących uśmie-
chów Paul zaproponował:
  - Sądzę, Marcelu, że powinniśmy się zamienić miejs-
cami. Co ty na to, Sago?
  Ona, skrępowana, nie odpowiedziała na pytanie. Rzek-
ła natomiast stanowczo:
  - No, a wracając do demonów...
  - No właśnie, wybacz mi, rzadko mi się zdarza
wtrącać takie długie dygresje. Przepraszam - uśmiechnął
się Marcel, a Sadze ten jego uśmiech niezwykle się
spodobał. Nie rozumiała też, dlaczego jest taka poruszo-
na. Oprócz sprawy z Lennartem nie bardzo się dotychczas
zajmowała mężczyznami. I gdyby powiedzieć prawdę, to
Lennart wcale jej tak bardzo nie podniecał, w każdym
razie nie było o czym mówić. Mimo to przecież właśnie
on, Lennart, znaczył dla niej najwięcej ze wszystkich
młodych mężczyzn, których spotkała i którzy jej się
podobali.
  Ale bliskość Marcela sprawiła, iż doznawała zawrotów
głowy. Musiała spuścić wzrok, nie była w stanie patrzeć
mu w oczy.
  Marcel nie zdążył dokończyć swoich wyjaśnień o de-
monach, gdy Paul przerwał mu zirytowany:
  - Wszystko to tylko takie wyssane z palea sprawy,
krótko mówiąc, niepoważne gadanie. Chciałbym się
dowiedzieć czegoś bardziej interesującego. Opowiedz
nam o swoim rozwodzie, Sago. To przecież wielki
skandal! Jak mogłaś coś takiego zrobić? Sprawiasz wraże-
nie porządnej panny.
  Twarz Sagi wykrzywił grymas. Myśl o rozwodzie
nadal spcawiała ból.
  - Myślę, Paul, że użyłeś najwłaściwszego słowa. By-
łam po prostu za bardzo porządna.
  - A dziewczyna nie powinna taka być? - pytał złoś-
liwie.
  - Nie wiem, ale myślę, że do nieszczęścia doszło
z mojej winy.
  Choć było to dla niej bardzo trudne, opowiedziała im
o swoim niezbyt romantycznym i niemal od początku nie
bardzo udanym małżeństwie z Lennartem. O tym, że ona
sama nie miała do ofiarowania żadnych uczuć, i o tym, że
chcąc mu to zrekompensować, starała się być tak zwaną
dobrą żoną i że chyba przez jakiś czas jej się to udawało.
Potem, nie patrząc na nich, opowiedziała o tamtym
fatalnym dniu, kiedy poznała, jak się rzeczy mają napraw-
dę.
  - Czasami myślę, że może byłam zbyt nieustępliwa
- powiedziała zaciskając dłonie. - Inne kobiety z pewnoś-
cią przemilczałyby to, co się stało, i trwały w małżeństwie.
A może nawet z czasem by wybaczyły. Jakoś by z tym
żyły, by uniknąć skandalu. Ale dla mnie kompromis był
niemożliwy. Zostałam z mężem, dopóki moja matka żyła,
ponieważ nie chciałam jej ranić. Ale z trudem znosiłam
nawet widok Lennarta, więc opuściłam go tego samego
dnia, w którym moja ukochana mama zamknęła oczy.
Masz rację, Paul. Jestem zimną kobietą.
  - A ja uważam, że postąpiłaś właściwie - rzekł Marcel
po chwili milczenia.
  - Oczywiście, na tego człowieka w żaden sposób nie
mogłaś liczyć - zgodził się Paul. - Zachowałaś się bardzo
dzielnie, że odważyłaś się odejść mimo skandalu.
  Saga zachichotała.
  - Ale teraz uciekam!
  - O, to raczej twoje zadanie skłoniło cię do wyjazdu
- rzekł Marcel. - A teraz Paul będzie mi musiał wybaczyć,
ale jestem ci winien jeszcze wyjaśnienia, Sago. Co do
twoich demonów...
  - Tak. Dziękuję ci! - zawołała, a Paul westchnął
ciężko.
  Marcel mówił wolno:
  - Otóż wydaje mi się, że kiedy ów Tengel Zły osiągnie
władzę nad światem - Boże, uchowaj nas przed tym - to
będzie ona obejmować również złe bóstwa i złe duchy.
I właśnie tego demony się lękają. Nie chcą się znaleźć pod
panowaniem Tengela Złego.
  - Wszystkie złe moce? - zapytała Saga. - Takie jak
Szatan?
  - Jak Szatan chrześcijan i jak Iblis islamu, Ahriman
Persów, Kali hinduistów, choć akurat ona jest i dobra,
i zła, jak Baal, Moloch...
  - I jak Nga Samojedów - wtrąciła Saga.
  - Dużo wiesz! - uśmiechnął się Marcel.
  - Ech, to nie ja, o tym można przeczytać w księgach
Ludzi Lodu.
  - Bardzo bym chciał je kiedyś przejrzeć.
  Saga stwierdziła, że ten pomysł bardzo się jej podoba.
Byłaby okazja do zacieśnienia znajomości...
  - Zatem uważasz, że władza Tengela Ziego będzie
wielka? - zapytała i nie mogła się pozbyć niejasnego
wrażenia, że mają jakąś złą moc blisko siebie, w powozie.
To oczywisty absurd, rezultat rozmowy o sprawach
nadprzyrodzonych.
  - Będzie to władza ogromna - powiedział z naciskiem.
- Jeśli wszystko, co nam opowiedziałaś, jest prawdą, a nie
mam powodu w to nie wierzyć, to Tengel Zły rzeczywiś-
cie znalazł źródło zła, to potworne miejsce, z którego ono
wypływa. Dlatego jego przebudzenie będzie katastrofą,
tragedią dla świata. Skoro drżą bogowie i demony, to co
się stanie z nieszczęsnym człowiekiem? Jeśli wziąć za
punkt wyjścia historię religii, to widać, że...
  Paul, który przysłuchiwał się ich rozmowie z rosnącą
irytacją, teraz rzekł sarkastycznie:
  - Cóż to za gadanie? Nie macie o tym wszystkim
najmniejszego pojęcia... To wyssane z palca teorie, Mar-
celu. Rozprawiasz o diabłach i demonach, jakbyś roz-
wiązywał matematyczne zadanie. A to sprawa uczuć. Albo
wiary, jeśli kto woli.
  Światło padało z boku i oczy Paula wydawały się
przezroczyste. Wyglądało to okropnie i odbierało urodę
jego fascynującej twarzy, zwłaszcza że był taki zirytowa-
ny. Saga myślała początkowo, że Paul należy do ludzi,
którzy biorą życie lekko, cokolwiek by się działo. Teraz
stwierdzała, że wygląda... no tak, tak, niemal demonicz-
nie!
  - Mój drogi hrabio - rzekł Marcel. - Oczywiście to
jest sprawa wiary. Szatan i to wszystko to tylko symbole.
Wiara ludu. Przecież żaden człowiek wykształcony w nic
takiego nie uwierzy z całą powagą!
  Mieli wrażenie, jakby Paul rósł im w oczach. Ale on po
prostu uniósł się gniewnie, wypiął pierś do przodu
i oddychał ciężko.
  - Teraz znowu szydzisz - syknął ze złością. - Bardzo
dobrze wiesz, że bez zła nie mogłoby się ujawnić dobro.
Czy napcawdę chciałbyś zaprzeczyć istnieniu książąt
Ciemności i Światła? Odrzucasz ich istnienie? Ale zapew-
niam cię, mnie możesz wierzyć. Ja wiem lepiej!
  Sytuacja zaczynała być nieprzyjemna. Powóz był zbyt
ciasny na takie gwałtowne dyskusje. Ponadto Saga uważa-
ła, że Marcel bywa niekonsekwentny, ale może to jej wina,
że nie nadąża za jego rozumowaniem.
  - Nie chcę w żaden sposób zaprzeczać istnieniu Boga
ani Diabła - odparł Marcel spokojnie z największą
powagą. - Oni żyją. Lecz żyją dlatego, że ludzie ich
stworzyli. W chwili gdy ludzie przestaną w nich wierzyć,
dokładnie w tej samej chwili będą martwi. Czym na
przykład jest dzisiaj Baal? Albo Moloch?
  - Oni byli bożkami - sprostował Paul krótko.
  Saga jednak zwróciła się ku Marcelowi:
  - Dokładnie to samo, co teraz mówisz, powiedział
kiedyś Shama do Shiry.
  - Był to bez wątpienia bardzo rozsądny człowiek
- odparł Marcel ze śmiechem.
  - To nie był żaden człowiek. Shama był duchem.
  - Tak, chyba musiał być duchem. Albo złym bożkiem.
Paul, jeśli wyrażam się tak krytycznie o ojcach Kościoła,
to dlatego, że oni wypaczyli opowieści biblijne. I teraz już
nie wiadomo, co jest prawdą, a co zostało przez nich
upiększone. Weź dla przykładu opowieść o kraju Kanaan,
który Pan obiecał swojemu ludowi. Przyrzekł, że to będzie
ich kraj. Biblia ukrywa jednak fakt, że w tym kraju żył już
inny lud. Plemię liczące wiele tysięcy osób. I nie wspomi-
na też nic o tym, że dzieci Izraela obcięły głowy większości
z nich, a resztę wypędziły na pustynię. Otóż ja nie wierzę,
że dobry Bóg obiecał ten kraj swemu ludowi, uważam
natomiast, że to jest nadużycie twórców Pisma, sposób na
uspokojenie wyrzutów sumienia po tym zbiorowym
mordzie. Bóg ze Starego Testamentu to okrutny władca.
  Został opisany przez kapłanów, którzy chcieli mieć
władzę nad ludźmi. Ja natomiast wierzę w Boga pełnego
miłości.
  Saga potakująco kiwała głową, Paul jednak nie był
zadowolony.
  - Dosyć już rozmów na ten temat. Nie powinieneś
wypowiadać się w sprawach, o których nie masz pojęcia.
Skąd możesz wiedzieć to wszystko? Nie lubię, kiedy
wyszydza się słowa Pana.
  - Nikt ich nie wyszydza - oburzył się Marcel. - Ale
masz rację, nie żyłem w tamtych czasach, nie widziałem
jak było, a poza tym nasza rozmowa zeszła na boczne tory
i to jest moja wina. Jeśli tylko mam okazję rozmawiać
z inteligentnymi ludźmi, staję się nieodpowiedzialny.
  Paul złagodniał, słysząc komplement o inteligentnych
rozmówcach. Marcel zatem dodał pospiesznie:
  - Mieliśmy opowiedzieć sobie nawzajem historie na-
szego życia. Twoja kolej, Paul. Chyba rozumiesz, że jesteś
dla nas postacią w najwyższym stopniu zagadkową.
  Z rozbrajającą szczerością Paul oświadczył, że słucha
tego z największym zadowoleniem.
  Saga zaczęła sobie przypominać, co jej matka, Anna
Maria, powiedziała kiedyś na temat silnych osobowości.
Że jest w nich także sporo przesady. To znaczy, że ich
przytłaczająca, niezwykła osobowość może stać się męczą-
ca dla otoczenia, że zwyczajny człowiek nie jest w stanie
znieść bijącego od nich promieniowania. To właśnie
można było powiedzieć o Paulu. Saga wcale by się nie
zdziwiła, gdyby zakochała się w tym niezwykle pięknym
mężczyźnie, ale niczego takiego nie odczuwała. Był jakiś
taki jakby nieprawdopodobny. W jakiś sposób nierzeczy-
wisty.
  Może zresztą było w nim coś jeszcze, co ją po-
wstrzymywało, coś, co właśnie teraz dało o sobie znać.
O takieh ludziach matka także wspominała. Paul nie
znajdował żadnej przyjemności w uczestniczeniu w roz-
mowie, w której nie był główną postacią, centralnym
punktem. Oczywiście, człowiek z jego urodą musi być
z pewnością rozpieszczony, ale on nudził się tak osten-
tacyjnie, kiedy Marcel wygłaszał swój krótki teologiczny
wykład, a rozkwitł tak radośnie, kiedy uwaga znowu
została skierowana na niego, że to aż się rzucało w oczy.
Anna Maria ostrzegała córkę przed takimi ludźmi, zwłasz-
cza przed mężczyznami. Małżeństwo z kimś takim bywa
bardzo trudne, mówiła matka, i Saga przyznawała jej
rację.
  Paul był teraz znowu sobą, jak dawniej interesujący,
czarujący, ożywiony. Owo przezroczyste światło w jego
oczach zgasło i nie wydawał się już taki nierzeczywisty.
Mimo to w jego obecności nie czuła się dobrze.
  Hrabia nie zdążył jednąk nawet zacząć swojej opowie-
ści, bo powóz gwałtownie się zatrzymał i stangret ze-
skoczył z kozła.
  Paul otworzył drzwiczki.
  - Co się stało?
  - Dalej nie pojedziemy - burknęła dziwaczna figura.
  Najohydniejsza na świecie gęba pochylała się do
jadących z wyrazem zdecydowania.
  Wysiedli. Rozmowa w powozie była tak interesująca,
że nie zauważyli nawet, iż las zamknął się wokół nich
gęstym pierścieniem. Słońce osiągnęło swój najwyższy
punkt na niebie, ale tutaj jego światło docierało jedynie
w postaci niewielkich, migotliwych plam.
  Woźnica miał, oczywiście, rację. Saga już wcześniej
zauważyła, że droga jest coraz bardziej nierówna, ale nie
zdawała sobie sprawy z tego, co to znaczy. Trzęsło
przecież mniej lub bardziej przez cały czas. Teraz zoba-
czyli, że ostatni kawałek przebyli ledwo widocznym
leśnym duktem przez brzozowe zagajniki, a teraz wjechali
w sosnowy bór. I mieli przed sobą tylko wąską ścieżyinę.
  - No tak - rzekł Paul z westchnieniem. - To koniec
z wygodami. Teraz mamy do dyspozycji tylko własne
nogi. Gdzie jesteśmy?
  - W drodze do norweskiej granicy - mruknął woźnica
ponuro. - Ale gdzie dokładnie, to nie wiem.
  Saga pamiętała widok samotnych jeziorek i pięknych,
ale niestety odludnych krajobrazów, jakie mijali w ciagu
ostatnich godzin. Ale przeważnie zajęta była rozmową
i rzadko wyglądała przez okno.
  - A gdzie jest główna droga? - zapytał Paul.
  - Na południe stąd - odparł woźnica. - I myślę, że
dosyć daleko.
  Marcel rozejrzał się. Nie żeby spodziewał się zobaczyć
coś innego oprócz lasu, ale przecież można się rozglądać
- żeby tak powiedzieć - bez powodu.
  - Musimy się znajdować w głębi sosnowych puszcz
- powiedział. - Rozciągają się one po obu stronach
norwesko-szwedzkiej granicy. Jedyne, co możemy teraz
zrobić, to kierować się według słońca na zachód. Dopóki
nie dojdziemy do zamieszkanych terenów, już w Nor-
wegii.
  - To będzie długa droga - zauważył Paul. - Myślę, że
powinniśmy tutaj coś zjeść.
  Rozłożyli się na niewielkiej polance pośród mrocznego
lasu. Saga nie potrzebowała wiele czasu, by się zorien-
tować, że prowadzi tędy szlak łosi. Słoneczne światło
z trudem docierało na dół, więc na ziemi nic prawie nie
rosło, pokrywało ją tylko zeschłe igliwie.
  Poprosili hrabiego, by opowiadał swoją historię, lecz
on odmówił. Widocznie nie chciał się zwierzać, gdy
woźnica był w pobliżu.
  Kiedy się najedli, woźnica zdjął z bagażnika mały
dwukołowy wózek i zaczął na niego pakować ich kuferki
i walizy.
  - Mój podróżny wózek - zawołał Paul, który po
jedzeniu i piciu był znowu w promiennym humorze.
Wypili butelkę wina z jego zapasów. Marcel wprawdzie
odmówił, ale Saga wypiła trochę i długa podróż przez
pustkowia niepokoiła ją teraz znacznie mniej. Wszystko
będzie dobrze, myślała zadowolona.
  - Ten wózek jest wspaniały - zapewniał Paul. - Bar-
dzo leciutki, nigdzie się bez niego nie ruszam.
  Saga jednak podejrzliwie przyglądała się jego skrzyni,
którą stangret lokował właśnie na dwukółce. W porów-
naniu z tą skrzynią jej kuferek był drobiazgiem. Marcel
w ogóle nie miał bagażu, tylko niewielki węzełek.
  - W gęstym lesie trudno będzie to ciągnąć - powie-
dział Marcel, wskazując na wózek.
  - Nic podobnego! - zawołał Paul beztrosko. - Nie
będzie kłopotów, wiem, że nie będzie.
  Saga zastanawiała się, czy może Paul już kiedyś nie
odbył takiej podróży, ale uznała to za niemożliwe.
  Stała sama przy dużym powozie, gdy nagle usłyszała, że
od tyłu ktoś się zbliża, stąpa ciężko i utyka. Woźnica...!
Zadrżała, ale się nie odwróciła. Udawała, że poprawia
ubranie. Obaj panowie zajęci byli bagażami.
  Woźnica był niższy, niż jej się przedtem zdawało, i jakiś
taki skulony, jakby dawno temu coś na nim usiadło
i przygniatało go do ziemi. Gdy ją mijał, wymamrotał
jakby sam do siebie:
  - Panienka jest takim dobrym człowiekiem. Niech
panienka na niego uważa! On nie jest tym, za kogo się
podaje. Niech się panienka trzyma tego drugiego!
  - Co to znaczy? - zapytała również bardzo cicho
- Co masz na myśli mówiąc: Nie jest tym, za kogo się
podaje?
  Woźnica stał przy niej i wyjmował z powozu jakieś
rzeczy Paula. Pochylił głowę i wymamrotał jeszcze ciszej:
  - On jest diabłem! Tak, to właśnie chciałem powie-
dzieć! To prawdziwy, najprawdziwszy diabeł! To nie jest
ludzka istota!
  Paul coś zawołał i woźnica pospieszył na wezwanie.
  Saga stała wstrząśnięta. Owszem, skłonna była przy-
znać, że Paul odnosi się po diabelsku do tego nieszczęś-
nika. Nagle usłyszała, że Paul ryczy wściekle:
  - Co? I mówisz o tym dopiero teraz?
  Natychmiast podeszła, żeby się dowiedzieć, o co
chodzi.
  Paul był czerwony ze złości.
  - Ten tłumok, ta kreatura, a nie stangret, zapomnia
nam powiedzieć, że w puszczy trwa pogoń.
  - Co za pogoń? - zapytała Saga i mimo woli stanęła
pomiędzy Paulem i stangretem.
  Odpowiedział jej Marcel:
  - Wygląda na to, że w jakiejś leśnej osadzie wybuchła
awantura. Pijatyka i bójka, zakłuli kogoś nożami. Teraz za
nożownikiem, który uciekł w lasy, wysłali obławę. Ale ten
przecież nie musi być w tej okolicy, Paul. Puszcza jest
rozległa. Dlaczego akurat miałoby się to wydarzyć na
szlaku, którym my idziemy? Zresztą tutaj wszędzie takie
odludzie, sam widzisz.
  - Tak, tak, a poza tym jest za późno na cokolwiek.
Musimy ruszać na los szczęścia. Żebyśmy tylko nie wpadli
prosto na jakiegoś lensmana, to wszystko pójdzie dobrze.
A kiedy już przekroczymy norweską granicę, to nikt nas
nie powstrzyma.
  Woźnica zawrócił konie i powóz odjechał. Na moment
Sagą owładnęło przemożne pragnienie, żeby pobiec za
nim, by znaleźć się w bezpiecznym powozie i wrócić do
ludzi.
  Kiedy kareta zniknęła im z oczu, Saga poczuła się
kompletnie opuszczona. Zagubiona, bez możliwości ra-
tunku.
  To oezywiście niemądra myśl, lecz las wydał jej się
nagle taki pusty, taki rozpaczliwie pusty!
  Rozpoczęła się szaleńcza wędrówka przez nieznany
bór.
  Broni nie mieli żadnej. Wprawdzie Paul niósł spory
pistolet, ale nie zabrał amunicji. Marcel natomiast miał nóż
o długim ostrzu. To wszystko.
  - Czy nie zagrażają nam dzikie zwierzęta? - zapytała
Saga.
  - Nie, nie sądzę - odparł Marcel. - Jest nas troje.
Drapieżniki rzadko atakują grupy ludzi, prawda?
  - Masz rację - odpowiedział Paul. - A poza tym niech
no nas tylko zaczepią! Zresztą wilki i niedźwiedzie zostały
przecież prawie zupełnie wytępione, czyż nie?
  - Szczerze mówiąc, nie wiem, jak to jest w tych
okolicach - rzekł Marcel z wahaniem. - Myślę, że wiele ich
nie zostało, ale pewien nie jestem.
  Dla Sagi brzmiało to strasznie, te rozmowy o ewentual-
nym spotkaniu z dzikimi zwierzętami. Fakt, że ona sama
żywiła wielki respekt dla łosi, wcale jej odwagi nie
dodawał. Na wszelki wypadek szła w środku pomiędzy
dwoma swoimi towarzyszami. Hrabia Paul z wrodzoną
arystokratyczną niezależnością objął przewodnictwo
a ciągnięcie wózka z bagażem zostawił "włóczykijowi",
jak raz określił Marcela.
  Wciąż jeszcze trwał dzień. Scieżka była stosunkowo
szeroka, bez trudu mogli iść blisko siebie i rozmawiać,
wędrowali więc w dobrych nastrojach, tak to przynaj-
mniej wyglądało.
  Paul opowiadał swoją historię, lecz Saga wciąż nie
przestawała myśleć o słowach woźnicy: "On nie jest tym,
za kogo się podaje". Słuchała więc jego opowieści ze
sporym sceptycyzmem.
  Rodzina hrabiego nie pochodziła ze Szwecji, opowia-
dał, o czym zresztą mogło też świadczyć jego nazwisko.
Nie było zatem Langenfeldtów w spisach heraldycznych.
( Nie, no pewnie, że nie, myślała Saga złośliwie.) Ród
musiał uciekać ze swojego kraju w czasie wojen napoleoń-
skich i osiedlił się w nieurodzajnej Szwecji.
  - Ja objawiałem już od wczesnego dzieciństwa...
pewne zdolności - oświadczył Paul w ten właściwy sobie
czarujący i na pozór bezpretensjonalny sposób, który
jednak Sagi nie był już w stanie zwieść. - Rodzina zatem
łożyła znaczne sumy na moje wykształcenie. I teraz jestem,
no... czymś w rodzaju ambasadora mojego kraju. Dlatego
często wyjeżdżam za granicę. Tak jak teraz.
  Kłamiesz, myślała Saga. Nie wiedziała dlaczego, ale
była pewna, że przez cały czas w słowach, zachowaniu,
w calej osobie Paula jest coś fałszywego, jakieś za-
kłamanie, czego nie była w stanie zaakceptować. Woźnica
też zwrócił jej na to uwagę.
  Uwodzicielski, czarujący, beztroski i w gruncie rzeczy
skłonny do przesady Paul. Tak, ale pod tą piękną i gładką
fasadą czaiło się coś nieprzyjetmnegn. Coś... niehezpiecz-
nego?
  Saga nie wiedziała, dlaczego nagle zadrżała z zimna
w środku letniego, ciepłego dnia, idąc za plecami tego
mężczyzny.
  Jakby czekało ją coś strasznego...
  Och, jest po prostu głupia! Nie trzeba przecież od razu
puszczać wodzy fantazji tylko dlatego, że idzie się przez
mroczny, niesamowity las.
  Paul mówił i mówił. O przyjęciach, przepychu i spra-
wach honoru, o życiu na królewskim dworze, o kobie-
tach, które go nienawidziły, o przygodach; zblazowanym
tonem opowiadał o swoich podbojach. Saga i Marcel
słuchali w milczeniu.
  Momentami Paul przybierał tragiczny ton, skarżył się,
ale po chwili znowu uśmiech rozjaśniał mu twarz.
Zostałem przeznaczony do czegoś wielkiego, to wszyscy
widzą. I dlatego mam przeciwników. Zazdrość, rozumie-
cie. Niektórym bardzo się nie podoba, że pnę się w górę.
Wysoko postawieni panowie nie lubią rywali. Tak więc
musiałem zrezygnować z wysokiego stanowiska. Ale co
tam...! Paul von Lengenfeldt nie spuszcza nosa na kwintę
z takiego powodu! Pracuję w ciszy, rozumiecie. I pew-
nego pięknego dnia... No dobrze, to nieważne, nie
powinienem niczego ujawniać, zanim ten dzień nadejdzie.
  - Masz rację - uśmiechnęła się idąca za nim Saga.
Kiedy Paul mówił o swojej wielkości, trudno mu się było
oprzeć. Można go było podziwiać za samo to, że istnieje,
że jest na świecie istota tak doskonała!
  Ale jego następne słowa były dla Sagi szokiem. Kiedy
coś do niego mówiła, odwrócił się, szedł przez jakiś czas
tyłem, patrząc na nią, po czym zawołał:
  - Och, Sago, jesteś fantastyczna, jeśli tylko się na
chwilę zapomnisz i uśmiechniesz się szczerze. Wtedy
człowiek ma ochotę chwycić cię w ramiona i sprawić, byś
uśmiechała się tak już zawsze. Widzieć cię radosną i bosko
piękną! Tak, bo jesteś piękna, Sago! Żebyś tylko umiała
pozbyć się tego smutku!
  - To nie moja natura jest taka - odparła Saga. - To
żałoba, którą w sobie noszę, i lęk, który mnie nie
opuszcza.
  - Tak, tak, ale nie mówmy teraz o tym! Czy ty nie
rozumiesz, że jesteś tą, której szukam od tysięcy lat? Przez
tysiące niespokojnych lat śniłem o tobie, Sago! I w końcu,
w końcu cię znajduję!
  Wyciągnął ramiona w świadomie teatralnym geście,
jakby zamierzał podważyć powagę swoich słów, po czym
roześmiał się hałaśliwie.
  Saga jednak wiedziała, że mówił serio. Chciał ją mieć,
a był mężczyzną, który brał to, czego pragnął.
  Nieoczekiwanie Saga pomyślała, że bardzo chętnie
zajrzałaby do wielkiej skrzyni Paula. Czuła, że tam kryje
się rozwiązanie jego tajemnicy. Jeśli w ogóle miał jakieś
tajemnice... Bo to prawda, że był kimś innym, niż mówił,
była o tym przekonana. I skąd mógł się wziąć taki
fantastyezny mężczyzna? Czyż nie powinien być znany na
całym świecie? Mógł stanowić towarzyską sensację, gdzie-
kolwiek się pokazał. Czy ktoś taki powinien wędrować jak
zwyczajny śmiertelnik po tych upiornych pustkowiach?
To prawda, mówił o wspaniałej przeszłości, a z tym
wyglądem mógł osiągnąć wszystko i przeżyć bardzo
wiele. Ale Saga sporo wiedziała o szwedzkim dworze
królewskim, przez rodzinę Oxenstiernów, i nigdy nie
słyszała, żeby mówiono o kimś takim jak on. Ani o hrabim
Paulu von Lengenfeldt, ani o żadnym niezwykle przystoj-
nym, ba, olśniewającym mężczyznie. A przecież by
mówiono, gdyby Paul pojawił się na dworze.
  Nie był jeszcze stary. Trudno byłoby określić, ile ma
Iat. W pewnym sensie był bez wieku, prawdopodobnie
jednak młodszy od Marcela. Chyba nie miał jeszcze
trzydziestki.
  Zwalczany? Przez zazdrosnych rywali? Utracił wysoką
Pozycję w wyniku intryg, czy coś takiego, nie pamiętała
dokładnie, jak to określił.
  Saga chciała myśleć o czymś przyjemniejszym.
  - Teraz twoja kolej, Marcel!
  Ale Paula to nie interesowało. Zatrzymał się.
  - Ciii! - szepnął. - Słyszeliście?
  Saga i Marcel zaczęli nasłuchiwać. Las nie był już taki
gęsty, przeważnie rosły tu wysokie sosny, dumne i proste,
otwierał się wspaniały widok - daleko, daleko ponad
porośniętą zielonym mchem ziemią.
  Saga słyszała tylko jakieś pełne skargi nawoływanie
z oddali, jakby echo słów, które umilkły dawno temu. Ale
w tym wołaniu słychać bylo strach i Saga miała wrażenie,
że skierowane jest ono do niej - jak ostrzeżenie wy-
krzykiwane bez nadziei, że zostanie usłyszane.





        ROZDZIAŁ V


  - Co ty słyszałeś, Paul? - zapytał Marcel niskim, trochę
jakby świszczącym głosem.
  Paul przestał nasłuchiwać.
  - Jakąś rozmowę, tak mi się zdawalo. Blisko nas.
  Marcel rozejrzał się uważnie.
  - Musiało to nie być tak blisko.
  Jeśli Paul dostrzegł ironię, to w każdym razie nie dał
tego po sobie poznać.
  - Chyba masz rację. Przestrzeń jest tu otwarta jak na
morzu. Tylko bardzo szczupłe istoty mogłyby się ukry-
wać za tymi sosnami. Człowiek sobie wyobraża różne
rzeczy.
  - Idziemy już bardzo długo. Gdybyśmy teraz usiedli
tam, przy tych zaroślach, to nikt by nas nie zobaczył, a my
mielibyśmy widok na całą okolicę.
  - Bardzo rozsądna uwaga. Ja także zgłodniałem.
  Słońce chyliło się ku zachodowi. Sagę przenikał
dreszcz na myśl o zmroku. Nawet drzewa wydawały
jej się groźne, niemal wrogie, ale to oczywiście po-
budzona wyobraźnia podsuwała jej takie wizje. Prze-
rażał ją ten dręczący lęk, dotychczas zupełnie nie zna-
ny.
  Ale ona też zrobiła się głodna. Ponieważ nie wiedzieli,
kiedy dojdą do jakichś zamieszkanych okolic, musieli
oszczędzać prowiant. Paul nie miał już wina, butelki były
zbyt ciężkie, żeby je transportować w tych warunkach.
Marcel, przyzwyczajony do takich podróży, odkroił tylko
cienki kawałek ze swojego bochenka chleba i zjadł
odrobinę suszonego mięsa, więc i Saga starała się wy-
tłumaczyć sobie, że głód jest taki dokuczliwy tylko
pierwszego dnia. Ona też oszczędnie korzystała z zapa-
sów.
  Poza tym miała nadzieję, że wędrówka rychło dobieg-
nie końca. Martwiło ją to, że traci tutaj cenny czas, zadanie
czeka na nią w parafii Grastensholm, a ona się tu włóczy
po bezdrożach z dwoma obcymi...
  Choć przecież Marcel nie jest obcym. To jej kuzyn,
ponadto łączy ich teraz bardzo piękne porozumienie,
wzajemne zaufanie. Nie musieli na siebie patrzeć, nie
musieli się dotykać. Odczuwali nawzajem własną obec-
ność.
  - Marcel, teraz koniecznie muszę usłyszeć twoją historię
- powiedziała Saga. - Nadal stanowisz dla mnie zagadkę.
  Marcel uśmiechnął się blado, a Paul z nagłym zaintere-
sowaniem zaczął obserwować źdźbło trawy.
  - Tak naprawdę to nie ma we mnie niezego zagad-
kowego - powiedział Marcel. - Jeśli już, to raczej moje
przeżycia określiłbym jako tragikomiczne. Podobnie jak
ty, Paul, byłem rodzinnym geniuszem, tak przynajmniej
wszyscy uważali. Myślę, że wywierali na mnie wielki
nacisk, kiedy byłem młodszy. Oczekiwano, że poradzę
sobie ze wszystkim, z wszystkimi szkołami, z każdą
sprawą, której się podejmę.
  - Mieszkałeś wśród Walonów? - zapytała Saga.
  - Czasy się zmieniły - odparł. - Walonowie nie są już
taką zamkniętą grupą, zaczęli bardziej wchodzić w społe-
czeństwo szwedzkie. Ale oczywiście to moja walońska
rodzina wywierała na mnie presję. A ja się poddawałem,
brałem na siebie zbyt wiele...
  - Mówiłeś, że byłeś lekarzem?
  Marcel westchnął.
  - Nie tak od razu. Studiowałem bardzo poważnie
wiele przedmiotów. Teologię, historię, filozofię... aż
w końcu zająłem się medycyną. Tak, zostałem lekarzem.
Ale stawiałem sobie zbyt wielkie wymagania, podjąłem się
leczenia bardzo trudnego przypadku, czego nie powinie-
nem był robić. Nie udało mi się.
  Paul i Saga siedzieli bez słowa.
  - Czy chory zmarł? - zapytała Saga, gdy milczenie się
przeciągało.
  Marcel wpatrywał się w ziemię pomiędzy swoimi
zgiętymi kolanami.
  - Coś w tym rodzaju. Nie udała mi się operacja
i zniszczyłem cudze życie. Naturalnie straciłem pracę.
Później wędrowałem z miejsca na miejsce, a teraz jestem
w drodze do Norwegii i mam nadzieję, że tam powiedzie
mi się lepiej. No, czy nie powinniśmy ruszać? Im dalej
dzisiaj zajdziemy, tym lepiej.
  Wstawali opieszale. Saga stwierdziła, że skóra jej stóp
jest bardzo wrażliwa. I na pewno będzie miała pęcherz na
stopie, jeśli natychmiast nie opatrzy otarcia. Usiadła na
powrót i zdjęła but.
  Marcel ukląkł przy niej i uważnie obejrzał nogę.
  - Połóż tutaj liść - zalecił.
  - O, ja mam lepsze środki - uśmiechnęła się Saga.
- Czy nie zechciałbyś przynieść z wózka mojego kufer-
ka?
  Kiedy zobaczył jej zbiór środków leczniczych, naj-
pierw zaniemówił, a potem rzekł:
  - Boże drogi, kto tu jest lekarzem? Ja czy ty?
  - Och, to tylko niewielka część zbioru Ludzi Lodu. Ja
rzadko tega używam, bo też i skarb nie do mnie należy.
Nie jestem jednym z rodzinnych uzdrowicieli.
  Marcel brał po kolei różne woreczki i przyglądał im się
w najwyższym zdumieniu.
  - Masz tu proszki i pigułki, które od dawna wyszły
z użycia! Jak na przykład ten środek do tamowania krwi
albo lekarstwo na uspokojenie serca i... o, no właśnie,
proszek z alrauny. Skąd ty, na Boga, to wzięłaś?
  - Mnie o to nie pytaj. To jest spadek, nic więcej nie
wiem.
  Zdumiony kręcił głową.
  - Czy ty sabie zdajesz sprawę z tego, że to jest warte
majątek?
  Saga była zaskoczona.
  - Nikt nigdy w naszym rodzie nie patrzył na skarb
z tego punktu widzenia - odparła.
  Na dźwięk słowa "majątek" Paul nastawił uszu i pod-
szedł do nich. Ukucnął i z uwagą przyglądał się skarbowi
Ludzi Lodu.
  W zaroślach wiatr szeleścił zeschłymi liśćmi, co brzrmia-
ło jakoś nieprzyjemnie, złowieszczo. Wyobraziła sobie, że
tak może szeleścić pełzający grzechotnik.
  Marcel podnosił teraz jedną pa drugiej maleńkie
flaszeczki.
  - Tylko za to jakiś aptekarz albo kolekcjoner dałby
tyle, że mogłabyś wygodnie żyć przez długi czas!
  - Ale ja nie zamierzam tego sprzedawać - uśmiechnęła
się, myśl wydała jej się niewiarygodna. - Nigdy w życiu,
wolałabym już raczej umrzeć z głodu!
  W oczach Paula pojawił się jakiś dziwny blask. Siedział
i przekładał poszczególne elementy skarbu, ręce drżały mu
z przejęcia.
  - Co to, na Boga, jest? - spytał nagle zdumiony
dotykając jakiegaś dziwnego przedmiotu. - Jakieś zwie-
rzę, czy co... Au, ratunku! To przecież żywe!
  Odrzucił to, co trzymał w ręce, jakby go oparzyło,
i zerwał się na równe nogi.
  - To jest właśnie alrauna - wyjaśniła Saga. Podniosła
amulet z ziemi i ułożyła starannie w niewielkiej szkatułce.
- Ona do mnie nie należy.
  Zauważyła wyraźnie, że alrauna skurczyła się, jakby ją
coś zaniepokoiło. Było to osobliwe uczucie, Saga nigdy by
nie przypuszczała, że alrauna zareaguje na jej bliskość;
teraz ją to przeraziło.
  A może to nie jej obecność poruszała alraunę tak
nieprzyjemnie? Może chodziło o Paula? Bo to przecież
w jego pięknych oczach dostrzegła obrzydzenie.
  Napotkała zdumione spojrzenie Marcela. Oboje popat-
rzyli w stronę Paula, który cofał się z pobladłą twarzą,
sztywny ze strachu.
  - Nie bój się - uspokajała go Saga. - Ona nie zrobi ci
nic złego, dopóki nie zagrozisz nikomu z Ludzi Lodu.
A przecież nie jesteś dla mnie niebezpieczny, prawda?
- uśmiechnęła się.
  Paul odzyskał spokój, kiedy alrauna zniknęła w za-
mkniętej szkatułce. Po chwili powiedział już swoim
zwykłym, lekkim tonem:
  - Powinnaś to sprzedać, wiesz. Bo jeśli tego nie
zrobisz, to narazisz swoją duszę na potępienie.
  - Nie. Alrauny ani nie trzeba, ani nie można sprzedać
- powiedziała Saga tak stanowczo, jakby chciała, żeby
szczelnie owinięty amulet słyszał jej słowa. - Zresztą to
w ogóle niemożliwe, jak z pewnością wiesz.
  I opowiedziała legendę o alraunie, przede wszystkim
dla Marcela, który jej nie znał. O tym, że alraunę można
sprzedać tylko za niższą cenę, niż ta, za którą się ją
kupiło, i że w końcu ten, który nie może już bardziej
ceny obniżyć, zostaje z nią na zawsze i musi zaprzedać
duszę diabłu.
  - Ale to się odnosi do zwyczajnej alrauny - uspokajała
Saga. - Amulet Ludzi Lodu jest wyjątkowy. Przywiązał
się do naszego rodu i nie może należeć do nikogo innego.
Myślę, że dla tego z rodziny, kto by się jej pozbył, źle by się
to skończyło.
  Paul kręcił głową z przejęcia. Wyraz jego twarzy
świadczył wymownie, co myśli on o mądrości Sagi,
a ściślej biorąc o jej głupocie. Ale nie chciał znaleźć się
ponownie w pobliżu alrauny.
  Marcel pomógł Sadze opatrzyć stopę. Ręce miał
niezwykle kształtne i wrażliwe. Ich dotyk był dla Sagi
doznaniem prawdziwie erotycznym, znacznie większym
niż wszelkie pieszczoty Lennarta.
  Spoglądała w dół na pochyloną głowę Marcela, na jego
czarne loki. Każdy jego ruch świadczył, że i on odczuwa
to niezwykłe napięcie między nimi. Cudowna, jakby
zaczarowana chwila w tym cichym, prześwietlonym sło-
necznym blaskiem zagajniku. Rozedrgana aura zmys-
łowości otaczała ich niby gęsty obłok. Tylko ich.
  Marcel trzymał swoje dłonie na stopie Sagi dłużej, niż
to było konieczne, jakby chciał utrwalić tę łączącą ich
więź, to wzruszenie, poczucie wspólnoty. Potem wstał
i spojrzał jej w oczy.
  O Boże! myślała Saga. Ja... To musi być to, czego
zawsze pragnęłam. Miłość. Owo uczuciowe porozumie-
nie między kobietą i mężczyzną, które jest czymś więcej
niż erotyka, które odmienia człowieka gruntownie, zapa-
da w jego serce i pozostawia w nim na wieki gorejące
znamię. O Boże! Dzięki Ci, że dane mi jest to przeżywać!
  Natychmiast jednak przyszło zastanowienie. No i co
teraz? Co się teraz stanie? Czy wszystko ma się ograniczyć
tylko do tej jednej chwili uniesienia i gorących marzeń,
czy też będzie jakiś ciąg dalszy? Czy mam prawo spodzie-
wać się dalszego ciągu? Czeka mnie przecież zadanie do
spełnienia i na nim powinnam się koncentrować. Czy
wobec tego mam prawo żywić tak silne uczucie do
mężczyzny?
  Shira takiego prawa nie miała. Cztery duchy odebrały
jej zdolność kochania. Długo, bardzo długo myślałam, że
mnie czeka podobny los, bo przecież wiedziałam, że moje
uczucie do Lennarta nic nie znaczy.
  Z rozmarzenia brutalnie wyrwał ją głos Paula.
  - Czy nigdy nie wyjdziemy z tego przeklętego lasu?
- wybuchnął gwałtownie.
  Czar prysł. I Saga, i Marcel odetchnęli głęboko jak po
ciężkim wysiłku fizycznym.
  Musieli jednak przyznać Paulowi rację. Im także to
pytanie przychadziło do głowy. Cały dzień szli przez
sasnowy bór, mając pod stopami mchy i kłujące porosty,
przez jagodniki i wrzosowiska pod wysokimi drzewami,
przez niesamowite, jakby zaczarowane lasy, gdzie pełno
było porośniętych mchem głazów, lub przez zagajniki,
gdzie drzewa iglaste rosły na przemian z liściastymi
i gęstymi krzewami. Tam gdzie las sosnowy był gęsty,
musieli przedzierać się pośród uschłych, kłujących gałęzi.
Udręką było w takich okolicach ciągnięcie wózka, który
beuzstannie zapierał się o korzenie, sterczące gałęzie czy
po prostu na nierównej ziemi. Marcel przeklinał wtedy
paskudnie. Robił to wprawdzie bardzo cicho, ale Paul
i tak go słyszał i syczał ze złością.
  - Nie nadużywaj imienia Szatana - upominał ostro.
- To się może zemścić!
  Saga nie bardzo wiedziała, co myśleć o Paulu. Był
człowiekiem bardzo skomplikowanym, nikogo podob-
nego nigdy przedtem nie spotkała. Dziki, a jednocześnie
religijny, dobry i zarazem zły.
  Zresztą czy naprawdę był religijny? Bronił przede
wszystkim Szatana. Boga nigdy.
  Tymczasem wyszli wprost na duże jezioro i musieli je
okrążyć. Znaleźli się w otwartym krajobrazie i widzieli
dalekie osiedla. Stosunkowo najbliżej leżała nieduża wieś
z kościółkiem pośrodku. Nie odważyli się jednak pójść do
ludzi, póki nie będzie pewności, że to już Norwegia.
Brnęli więc z determinacją dalej.
  Od dróg trzymali się z daleka. Zdarzało się, oczywiście,
że nieoczekiwanie otwierał się przed nimi jakiś leśny trakt,
węższy lub szerszy, ale naprawdę nie mieli ochoty nikogo
spotkać. Raz znaleźli się tak blisko ludzi, że słyszeli
rozmowy. Ale język tych rozmów był szwedzki, niestety!
  Nic nie wiedzieli na temat, jak duże obszary zostały
dotknięte cholerą ani czy mieszkańcy tych leśnych okolic
mają pojęcie o zagrożeniu epidemią i zakazie przekracza-
nia granicy, ale nie próbowali się dowiadywać. I chociaż
nie mówili o tym głośno, to przecież wszystkich myśl
o cholerze napełniała lękiem, także ze względu na własne
bezpieczeństwo...
  Przeważnie zresztą szli przez odludzia.
  A teraz, kiedy wyruszyli z ostatniego popasu, otaczała
ich pustka jeszcze większa niż przedtem. Teraz bowiem
słońce schowało się za wzgórza i choć miało świecić
jeszcze jakiś czas, to cienie stawały się coraz dłuższe,
budząc mimowolny niepokój.
  Szli i szli, od dawna już nie widzieli śladów ludzi.
  Znajdowali się w samym centrum puszczy.
  Saga starała się być jak najbliżej Marcela. Szukała
u niego ochrony, także przed Paulem. Tak, to może
absurd, lecz Paul przerażał ją ze względu na tę swoją
niepojętą naturę. Ta nieziemska uroda, dystans wobec
innych ludzi, choć to akurat należało pewnie przypisywać
arystakratycznemu pochodzeniu, i jego zmienne nastroje!
Czuła się w jego towarzystwie coraz gorzej, aczkolwiek
nie potrafiłaby powiedzieć dlaczego.
  Był jak wielkie, nieznane i trudne do opanowania
źródło zagrożenia, tylko tak umiała to określić.
  Stosunek Paula do współtowarzyszy podróży też był
zmienny i niejasny. Marcela tolerował, najwyraźniej po-
trzebował go jako przewodnika w tej dość niebezpiecznej
Wędrówce przez nieznane leśne bezdroża. Ale traktował
go z tą wyniosłością, z jaką arystakraci odnoszą się do
osób z ludu. Marcel znosił to jednak z kamiennym
spokojem. On zresztą wszystko znosił z kamiennym
spokojem.
  Z Sagą też było różnie. Zdarzało się, że Paul zaczynał ją
uwodzić, ale potem jakby w pół drogi rezygnował i szedł
w swoją stronę. Kiedy indziej znowu zwracał się do niej
tak samo jak do Marcela. Wyniośle, ironicznie, jakby
chciał pokazać, że nic dla niego nie znaczy. Bywało też, że
przemieniał się w krzykliwego dyktatora.
  Któregoś razu jednak, gdy znaleźli się oboje z dala od
Marcela, Paul chwycił ją w ramiona i mocno przycisnął do
siebie. Wysyczał przez zęby niemal z nienawiścią: "Ty
wiesz, że jesteś moja? Chcę cię mieć, długo na to czekałem,
Sago! Właśnie taką jak ty kobietę chcę mieć! Chcę widzieć,
jak twoje oczy zachodzą mgłą w miłosnym uniesieniu! Nie
ustąpię, dopóki tego nie osiągnę!"
  Saga uważała, że wyznanie brzmi banalnie, ale nie
powiedziała nic. Wyrwała się po prostu i poszła sobie.
  Gdyby we wcześniejszej młodości była choć trochę
kokietką, z pewnością uległaby czarowi tego niezwykle
pięknego mężczyzny. Teraz jednak Saga czuła się jak ptak,
który opalił sobie skrzydła, a poza tym jej seree było gdzie
indziej.
  Może Paul widział, na co się zanosi między Marcelem
i Sagą? I może to raniło jego dumę? Sądząc po jego
zachowaniu, tak właśnie było.
  Ale przyczyny mogły też tkwić zupełnie gdzie indziej.
  Szli i szli, chociaż zmrok stawał się coraz gęstszy.
Wilgotna mgła unosiła się nad błotami, las trwał w ciszy.
  Sadze zdawało się, że jakieś niewidzialne istoty krążą
pomiędzy nimi. Miała nadzieję, że to tylko gra jej
wyobraźni, mimo to nie mogła się pozbyć uczucia, że coś
nie znanego, coś mistycznego towarzyszy im przez całą
drogę. Że jest wśród nich.
  Nagle Paul przystanął.
  - Spójrzcie! - wyszeptał.
  Znajdowali się nad małym leśnym jeziorkiem o zaroś-
niętych brzegach, wypełnionym czarną wodą. Za sobą
mieli milczący, ciemny las świerkowy.
  Na przeciwległym brzegu stał ogromny łoś, pił wodę
i przeglądał się w jeziorze. Kiedy wyszli z lasu, uniósł
w zamyśleniu swoją arystokratyczną głowę i patrzył
ponad wodą na ludzi. Potem zastrzygł uszami i powrócił
do picia.
  - Wspaniałe zwierzę - szepnął Paul.
  - O, tak - przyznała Saga. - Jest piękny, zwłaszcza po
drugiej stronie jeziora.
  Obaj mężczyźni uśmiechnęli się do niej i zawrócili do
lasu. Saga ruszyła za nimi, podeszła do Marcela i mocno
chwyciła go za rękę.
  Teraz już nie mogli długo wędrować, trzeba było
pomyśleć o jakimś noclegu. Wkrótce potem znowu
zobaczyli jezioro, tym razem większe, a przy nim
kilka budynków. Przystanęli, by się zastanowić nad
sytuacją.
  - Musimy już być w Norwegii - oświadczył Paul.
  Marcel odnosił się do tego sceptycznie.
  Paul rozstrzygnął sprawę:
  - Pójdę tam i zapytam. O, jakieś dwie dziewczyny.
Uwiodę je i poproszę o schronienie na noc.
  - Nie, nie - zaprotestował Marcel z uśmiechem. - Nie
możemy nocować tak blisko ludzi. Zwłaszcza jeśli to
Szwedzi. Ale dobrze, idź i dowiedz się. Na pewno zrobisz
na nich takie wrażenie, że zapomną zapytać, skąd się
wziąłeś. Ale bądź tak dobry i ogranicz znajomość do
najbardziej podstawowych pytań! Nie mamy czasu na
żadne romanse.
  - Szkoda, szkoda - narzekał Paul żartobliwie, ruszając
w stronę zabudowań.
  O ileż sympatyczniejszy stał się nastrój dzięki świado-
mości, że są w pobliżu ludzi. Dopóki byli tylko we troje,
napięcie między nimi stawało się momentami nie do
zniesienia. A może wszystko stało się łatwiejsze, kiedy
Paul odszedł? Saga odprowadzała go wzrokiem. Mimo
woli przysunęła się bliżej Marcela.
  - On mnie wytrąca z równowagi - powiedziała.
  - Mnie także - mruknął Marcel.
  - Po prostu nie wiem, co to jest.
  Jak okropnie zabrzmiały te słowa: Co to jest, a nie: kto
to jest.
  Skuliła się.
  Paul podszedł do dziewcząt, które stały jak skamienia-
łe. Najwyraźniej nie wiedziały, co powiedzieć. Saga
doskonale to rozumiała: Zobaczyć kogoś tak niezwyk-
łego, wyłaniającego się z lasu! Ciekawe, co sobie myślały?
  Paul zabawił tam dość długo. Tymczasem Saga i Mar-
cel stali przy sobie, napawając się nawzajem swoją
bliskością. Saga niemal czuła płynące od niego rozkoszne
ciepło. Ogarnęła ją dziwna tęsknota, myślała o niewidzial-
nej więzi, cudownej i bardzo silnej, o wszystkim, co ten
człowiek mógł jej dać, jeśli tylko ona zechce wziąć.
  A Saga chciała. Po raz pierwszy w swoim życiu
pragnęła przyjąć miłość mężczyzny. A może miłość to
zbyt mocne słowo jak na tak krótką znajomość?
  Nie! Dziwna sprawa, ale nie. Wszystko, co teraz
wypełniało jej myśli i uczucia, było tak intensywne, że nie
mogło powstawać tylko w niej samej, musiało płynąć do
niej także od Marcela. I było tak silne, że zabarwiało
atmosferę całego otoczenia. Saga wiedziała, że całe jej
ciało i dusza dążą tylko do tego, by być jak najbliżej
Marcela. Czuła mrowienie pod skórą, nerwy napinały się,
kiedy docierało do niej ciepło jego oddechu. Ten oddech
właśnie, powolny i gorący, świadczył, że Marcel odczuwa
to samo co ona.
  Odwróciła głowę i spojrzała na niego. Teraz, kiedy
nie było Paula, widziała, jak bardzo pociągającym męż-
czyzną jest Marcel. Zupełnie inaczej niż tamten śliczny
archanioł, jak określała Paula. W Marcelu było coś
więcej, jakaś głgbia. Cechowała go surowa powaga,
która od czasu do czasu łagodniała, przemieniając się
w czułość; w niezwykłych oczach, tak jasnych, że skóra
i włosy zdawały się przy nich jeszcze ciemniejsze, była
jakaś sugestywna siła. Oczy osadzone dość głęboko
wydawały się takie tajemnicze i takie pociągające! Teraz
uśmiechały się do niej, poważnie i spokojnie, wyrażały
wszystko, co zrodziło się między nimi, a co nie zostało
powiedziane...
  Ale kiedy się w końcu odezwał, słowa zabrzmiały
przerażająco.
  - On ciebie pragnie - powiedział z zaciętą złością.
- Wiesz o tym, prawda?
  - Nnnie... Nie wydaje mi się - odparła niepewnie.
- On tak mówił, ale ja wcale nie wierzę.
  - Bo nie znasz męskiej dumy, Sago! Paul nigdy by się
nie przyznał do porażki, nigdy by się też nie zniżył do
tego, by żebrać o twoją miłość.
  - Masz rację. On nie żebrze. Raczej okazuje złość.
Uszczypnął mnie w ramię, aż zabolało. Ale mimo wszyst-
ko... Nie, Marcelu, sądzę, że się mylisz. Słyszałeś przecież,
jak powiedział, że będzie uwodził tamte dziewczyny.
  - Och, moja droga, nie bądź naiwna! Powiedział tak
po to, by wzbudzić w tobie zazdrość.
  Machnęła niecierpliwie ręką.
  - Ale co by on we mnie widział? Jestem sztywna
i zimna... Sam tak powiedział!
  - No, no, zastanów się. Myślę, że jego akurat to
najbardziej pociąga. Ty rzeczywiście sprawiasz wrażenie
osoby bardzo chłodnej i zachowującej dużą rezerwę, ale ja
wiem, jaka głębia uczuć się za tym kryje. I on wie także.
A to, że tak trudno cię zdobyć, budzi w mężczyznach
instynkt myśliwego.
  - To samo mówił Lennart. - Saga zadrżała. - Ale on
nie znalazł we mnie ukrytego ciepła.
  - Bo to nie był mężczyzna dla ciebie. Paul zresztą też
nie jest.
  Nie dopowiedział reszty. A Saga nie miała odwagi
zapytać. Znowu spojrzała w stronę zabudowań.
  - On jest jak piękna muszla - powiedziała cicho.
- Skorupa niezwykłej urody, ale co się kryje we-
wnątrz? Kim on, na Boga, jest? W każdym razie nie
jest żadnym hrabią Lengenfeldtem, to mogłabym przy-
siąc.
  - Czy on działa na ciebie jako mężczyzna? - zapytał
Marcel półgłosem.
  Och, jaka nieskończona cisza! I jej odpowiedź będzie
także nieskończenie ważna!
  - To zależy, co rozumiesz przez określenie: "działa"?
- rzekła wolno. - On robi wrażenie, trudno się oprzeć, ten
jego wygląd... Ale jeśli ci chodzi o coś poważniejszego...
to odpowiedź brzmi: nie!
  Zdawało jej się, że Marcela to uspokoiło, mimo to
powiedział w zamyśleniu:
  - Nie byłbym tego taki pewien, Sago. Po prostu oczu
nie możesz od niego oderwać.
  - To może tak wyglądać. Ale teraz zastanawiam się,
dlaczego i o czym on tak długo tam rozmawia?
  - Sraraj się tylko nie zostawać z nim sam na sam
- ostrzegł Marcel.
  - Nie, nie odważyłabym się! Bo to, co się kryje za tą
wspaniałą fasadą, to, co on nosi w sobie... przeraża mnie,
trudno nawet powiedzieć jak basdzo. Marcelu, ja czuję,
czułam to przez całą drogę, że towarzyszy nam zło.
  - Owszem - potwierdził wolno. - Myślę, że masz
rację. Ale ja będę przy tobie. Będę cię ochraniał, żeby ci się
nic złego nie przytrafiło.
  Instynktownie chwyciła jego rękę.
  - Nie odchodź ode mnie, Marcelu, ani na moment.
Bądź przy mnie, nie zostawiaj mnie samej z tym...
monstrum!
  - O, to chyba zbyt mocne słowo!
  Znowu poczuła tę nie nazwaną, bezgraniczną wspól-
notę z człowiekiem obok niej. Nawet otaczające ich
powietrze było nią przesycone i wiedziała, że tego
mężczyznę umiałaby kochać. Gorąco i gwałtownie, wszy-
stkimi zmysłami, tak jak Saga Simon nigdy nie kochała.
  Dłoń Marcela dotknęła leciuteńko jej ramienia. Ostro-
żnie, jakby się bał, że ją przestraszy. W tym zmysłowym
dotknięciu dłoni wyczuwała jego napięcie, jego... pożąda-
nie. Kątem oka widziała piękne, długie i szczupłe palce,
które wolno, wolniutko zaciskały się na jej ramieniu.
  - Paul wraca - powiedziała Saga krótko, przestraszo-
ma. tym, co się między nimi działo, przestraszona, że sama
tak bardzo pragnie dalszego ciągu.
  Marcel westchnął z rezygnacją i jego ręka wolno
zsunęła się w dół.
  Saga oddychała ciężko, nie spuszczając oczu z po-
wracającego Paula. Przeżycie było tak intensywne, że
czuła spływające po karku kropelki potu.
  - Och, jedna z dziewcząt okazała się prawdziwą
pięknością! - wołał Paul z daleka. - Uzgodniliśmy, że
dzisiejszą noc spędzimy w stajni.
  - Tak blisko ludzi? - zapytał Marcel.
  - Nie wy, oczywiście! - rzekł Paul, rzucając Sadze
promienne spojrzenie. - Tamta dziewczyna i ja. A w ogóle
to one są Szwedkami. Ale jesteśmy już bardzo blisko
norweskiej granicy. Przekroczymy ją jutro.
  Saga i Marcel nie wiedzieli, co powiedzieć.
  - Czy ty naprawdę zamierzasz...?
  - Nie, oczywiście, że nie - roześmiał się Paul. - Zażar-
towałem sobie z was. Nie spodziewałeś się chyba, Mar-
celu, że zostawię cię sam na sam z Sagą? Wszyscy wiedzą,
co by się wtedy stało. No, chodźcie, ruszamy dalej!
  Saga zastanawiała się nad tym, co Marcel powiedział
o zazdrości. Tak, nie ulegało wątpliwości, że tamto o nocy
z dziewczyną w stodole Paul adresował przede wszystkim
do niej.
  Jej to w ogóle nie obeszło. Ale zauważyła zaciekawione
spojrzenie Marcela. Co on sobie myśli? Naprawdę uważa,
że Paul działa na nią fizycznie?
  Było raczej przeciwnie! Teraz kiedy wrócił, pojawił się
znowu dawny lęk. Bała się. Ona, która do niedawna
w ogóle nie wiedziała, co znaczy lęk! Teraz serce jej się
kurezyło w trudnym do określenia przerażeniu.
  Kim, na Boga, jest ten Paul?





        ROZDZIAŁ VI


  Znaleźli znakomite miejsce na obóz przy końcu wąs-
kiego cypla wchodzącego w głąb leśnego jeziorka. Męż-
czyźni zbudowali od strony lądu zaporę z uschłych drzew,
gałęzi i chrustu; będą mogli czuć się bezpieczni, chronieni
przed napaścią zarówno ze strony zwierząt, jak i ludzi.
  Zapadła letnia noc. Księżyca nie było widać, niebo
zakrywała gruba powłoka chmur, nie było jednak tak
ciemno, by nie mogli rozróżniać przedmiotów przed sobą.
Choć znajdowali się w środku puszczy, nie chcieli rozpalać
ognia, by ktoś nie zauważył ich obecności. Saga zrobiła
kolację z zapasów, jakie ze sobą nieśli, i przygotowała
posłania najlepiej jak umiała. Ona sama nie nawykła do
nocowania pod gołym niebem i nie miała wprawy w takiej
pracy, ale Marcel pomógł jej rozesłać płaszcze i derki na
trawie. Dla siebie pościeliła w środku. Puszcza była dla
niej obszarem całkowicie nie znanym, a nocą mogą się tu
włóczyć najrozmaitsze stwory.
  W końcu ułożyli się do snu, zmęczeni, ale syci. Saga
czuła bolesne pulsowanie w całym ciele. Nie mogła
znaleźć wygodnej pozycji, bo albo posłanie było nierów-
ne, albo okrycie się z niej zsuwało.
  Po chwili stwierdziła, że żaden z jej współtowarzyszy
nie śpi. Obaj tak samo jak ona leżeli i wpatrywali się
w niebo. Zastanawiała się tylko, czy i oni odczuwali ten
sam rozedrgany niepokój, ten sam paniczny lęk, że czas
nagli. Że powinni iść dalej, uciekać od...
  Nie, to zakrawa na histerię. A w ogóle to do niej nie-
podobne.
  - Nie możecie spać? - zapytała najciszej jak mogła.
  Obaj potwierdzili.
  - Czuję w powietrzu jakiś dziwny niepokój - szepnęła
Saga. - Nie wiem, co to jest.
  Marcel odpowiedział, że odczuwa to samo, tylko Paul
okazał się niewrażliwy.
  - Jestem zbyt przemęczony - wyjaśnił. - i tylko
dlatego mam kłopoty z zaśnięciem.
  To ?asne, że ty nic nie czujesz, pomyślała Saga ze
złością. Bo przecież to ty jesteś źródłem niepokoju!
  - Te dziewczyny - zapytała - czy to naprawdę były
Szwedki? Nie Finki?
  - Tego nie wiem - odparł Paul. - W każdym razie
mówiły po szwedzku.
  - I nie słyszały nic o epidemii cholery? - wtrącił
Marcel.
  - Chyba nie sądzisz, że je o to pytałem? - odparł Paul
i odwrócił się w jej stronę. - Ale same o niczym nie
wspomniały.
  - W porządku. W takim razie nic nam nie grozi - rzekł
Marcel. - Ani epidemia, ani to, że ludzie zaczną gadać
o dziwnych wędrowcach.
  - Ale na przejściach granicznych muszą pewnie wie-
dzieć, jak się sprawy mają - zastanawiała się Saga.
  - To bardzo prawdopodobne. Dlatego przedzieramy
się przez te piękne, choć ponure fińskie lasy.
  Paul westchnął:
  - Tak, piękne to one są. Zwłaszcza osada, z której
pochodziły dziewczęta.
  - Zapytałeś, jak się nazywa?
  - Nie. Zapomniałem. Dziewczyny były takie urocze.
Ale teraz, kiedy zwróciłaś mi na to uwagę, myślę, że chyba
rzeczywiście miały fińskie rysy. Wystające kości poli-
czkowe i w ogóle. Tak, przyznaję, to lekkomyślne z mojej
strony, że nie zapytałem o nazwę wsi, ale co by nam to
dało?
  - Właśnie, masz rację.
  Przez chwilę leżeli milcząc.
  - Czy tu naprawdę jest dużo Finów? - zapytał Marcel.
  Saga, która wiedziała sporo o żyjących w Szwecji Finach
i zamieszkiwanych przez nich okolicach, odpowiedziała:
  - W ostatnich czasach sprowadza się tu caraz więcej
Szwedów, ale wiem, że bardzo wielu dawnych mieszkań-
ców jest pochodzenia fińskiego i że bardzo są z tego
dumni, najzupełniej słusznie, moim zdaniem. Jeśli chodzi
o nas, to wolałabym, żeby twoje znajome mówiły raczej
po fińsku niż po szwedzku.
  - A to dlaczego?- zapytał Paul.
  Saga westchnęła.
  - Historia tych okolic i dzieje tutejszych Finów nie
przynoszą Szwedom chluby.
  - Zdaje mi się, że ty dużo o tym wiesz - wtrącił
Marcel, przyglądając jej się w bladej poświacie letniej
nocy. - Opowiedz!
  Saga uśmiechnęła się.
  - Owszem, wiem co nieco o różnych sprawach. Wiesz,
ja jestem kimś takim, o kim się mówi "dyletant". Kto
liznął trochę wiedzy o różnych sprawach, ale niczego
porządnie nie zgłębił. Dla mnie źródłem wiedzy była
matka, ona była bardzo mądrą kobietą. W każdym razve,
skoro mowa o tych Finach, to wiesz, że kiedyś Finlandia
i Szwecja tworzyły jedno państwo. Szwedzcy władcy
uważali, że mogą decydować o losie Finów według
własnego widzimisię. Pod koniec szesnastego wieku król
szwedzki postanowił zaludnić okolice, przez które właś-
nie idziemy. Chodziło mu o pomnożenie podatków dla
korony, lecz w równym stopniu także o ochronę granicy
od strony Norwegii, całkowicie tu otwartej. Jeszcze i teraz
jest to pustkowie, a dawniej granica przebiegała przez
kompletne odludzia. Wtedy to, na przełomie wieku
szesnastego i siedernnastego, fińskie krainy Tavastland
i Savolaks ucierpiały w wyniku długotrwałych klęsk
nieurodzaju, zatem Finowie nie mieli nic przeciwko
przesiedleniu się w inne okolice. Szacuje się, że w wieku
osiemnastym żyło w Szwecji blisko czterdzieści tysięcy
Finów.
  - Nieźle - wtrącił Paul.
  - Rzeczywiście sporo. Ale i tutaj powodziło im się nie
najlepiej. Mówiono o nich: "Żarofinowie", bo prowadzili
żarową uprawę roli: wypalali ogromne połacie lasów
i pogorzeliska zamieniali w pola, w ogóle lubili żyć na
otwartych przestrzeniach, a osady lokowali na wzniesie-
niach. Zauważyliście też pewnie po drodze, że gdzienie-
gdzie pola i łąki są ogrodzone wysokimi parkanami
z kamieni. Potrzebne do tego kamienie Finowie wydoby-
wali z ziemi, pracowali w kamieniołomach.
  Przerwała na chwilę, a potem mówiła dalej:
  - Ale w siedemnastym wieku w Szwecji zaczęto
rozwijać wydobycie surowców. A Finowie mieszkali na
terenach bogatych w rudy, poza tym Szwedom nie bardzo
się też podobało to wypalanie lasów. Zaczęły się prze-
śladowania, puszczano z dymem fińskie osady, niszczono
pola. Szwedzi chcieli uzyskać dostęp do kopalin, ale często
chcieli po prostu odebrać Finom ich dobrze zagos-
podarowane osiedla. W wyniku tego potworzyły się liczne
rzesze bezdomnych Finów, którzy zostali pozbawieni
wszystkiego, zewsząd byli przepędzani i włóczyli się
z miejsca na miejsce. Ustanowiono w stosunku do nich
bardzo surowe przepisy, musieli uczyć się języka szwedz-
kiego, chodzić do szwedzkiego kościoła, a kiedy się gdzieś
osiedlali czy najmowali do pracy, płacili bardzo wysokie
podatki. Ich dorobek wciąż jeszcze w tych okolicach
istnieje. To zasługa Finów, że są tu mniejsze i większe
szwedzkie osiedla.
  - Rozumiem - rzekł Marcel. - Chcesz powiedzieć, że
Finowie mają większe zasługi w zagospodarowaniu tych
okolic niż państwo szwedzkie?
  - Właśnie tak. Mama opowiadała mi, że w fińskich
lasach jest wiele pamiątek po dawnej obcej kulturze.
Finowie żyli w kurnych chatach. To taka pradawna forma
budynku mieszkalnego, dom bez komina, z którego dym
uchodzi na zewnątrz przez otwór w dachu. Podczas naszej
wędrówki widywaliśmy z daleka takie domy. I... - Saga
zamilkła na chwilę, jakby się wahała. - I ich wiara także
przetrwała. Ich bóg nazywa się Ukko, to pan nieba
i urodzaju. Pogańskie bóstwa Finów miały wielką moc
i było ich wiele. Mama opowiadała mi o... No właśnie,
akurat o tym opowiadają także księgi Ludzi Lodu, bo Sol
spędziła trochę czasu w fińskich lasach. Pamiętam opo-
wieść o pewnej brzozie, która rośnie gdzieś tutaj, w po-
bliżu granicy, chociaż nie wiem, po której stronie,
szwedzkiej czy norweskiej. To bardzo dziwne drzewo,
wygląda wręcz groteskowo. Chora i powykrzywiana,
pełna jakichś obrzvdliwych narośli. Otóż dawno, dawno
temu żył sobie stary Fin, taki ludowy znachor, znający się
na czarach, o którym powiadano, że potrafi leczyć
wszelkie choroby. I wiecie, co on robił? Uwalniał ludzi od
cierpień w ten sposób, że przenosił ich dolegliwości na to
nieszczęsne drzewo! Dlatego brzózka wyglądała tak okro-
pnie. Nikt nie ważył się zbliżyć do niej ani jej dotknąć, bo
mogłoby się to skończyć bardzo źle. Człowiek mógł
przejąć od drzewa różne straszne choróbska.
  - Uff! Mam nadzieję, że nie natrafimy po drodze na tę
brzozę - jęknął Paul.
  - Też mam taką nadzieję. Niestety nie wiem, gdzie ona
rośnie. Wiem tylko, że istnieje i sprawia wrażenie nie-
śmiertelnej. A poza tym jest jeszcze...
  - Masz więcej takich opowieści?
  - Nie, to akurat nie jest takie straszne. Gdzieś niedale-
ko granicy ma się znajdować krzyż na ziemi.
  - Jak to: na ziemi? - zapytał Marcel.
  - Nie wiem dokładnie, na jakiejś łące czy gdzieś,
wygląda jakby wycięty w ziemi. Została stamtąd zdjęta
darń; jest tylko czarna ziemia w kształcie wielkiego
krzyża. Nic na tej ziemi nigdy nie rośnie. I tak jest od
bardzo dawna, mówią ludzie.
  - Ale przecież Finowie nie wierzyli w chrześcijań-
skiego Boga?
  - Drogi Marcelu, wiem o tym tylko tyle, ile sama
usłyszałam. Ale przysięgam ci, że to prawda! Opowiedzia-
ła mi to matka, a ona nigdy nie zmyślała, nie mówiła
nieprawdy. Opowiadała mi jeszcze wiele innych historii
o fińskich lasach, ale reszty nie pamiętam, tylko te dwie
[Opowieści o brzozie i krzyżu są prawdziwe. Oba te niezwykłe
zjawiska istnieją do dziś (przyp. autorki).]
sprawy wryły mi się w pamięć.
  Prawdopodobnie dlatego, że zostały opisane w księ-
gach Ludzi Lodu.
  Duży obłok mgły przepływał nad cyplem i zasłonił im
niebo. Wszyscy troje milczeli, czekając na sen. Przygoto-
wywali się na jego przyjęcie. Saga skuliła się na boku
i okryła szczelnie, chcąc zatrzymać jak najwięcej ciepła
pod cienkim letnim płaszczem. Nagle uświadomiła sobie,
że Marcel okrywa ją swoją szeroką peleryną. Paul naj-
wyraźniej już spał.
  Leżała blisko Marcela, ale nie na tyle, żeby go dotykać.
Czuła jednak płynące od niego ciepło i to sprawiało, że nie
mogła zasnąć.
  Długo leżała wsłuchując się w mowę lasu, w dalekie
głosy ptaków i zwierząt. Doszło do niej stłumione
nawoływanie sowy, a może lisa, krzyki tych dwu stworzeń
zawsze trudno odróżnić. Słuchała skrzypienia gałęzi
i szelestu liści. Raz rozległo się ciężkie, ostrożne stąpanie
i wtedy przysunęla się bliżej Marcela, ale nie za bardzo.
Nie wiedziała, czy on śpi, czy nie. Leżał zupełnie bez
ruchu, nie słyszała nawet jego oddechu. Ale nic dziwnego,
skoro nieustannie dochodziły do niej zewsząd jakieś
szumy i szelesty. Może to wiatr w koronach drzew, a może
stłumiona pieśń jakiejś niedalekiej wody?
  Leżała i rozmyślała o swoim zadaniu, bo teraz, po
spotkaniu z tymi dwoma mężczyznami, którzy wywarli na
niej takie wrażenie, znałazło się ono jakby na drugim
planie. Bardzo trudno było jej koncentrować się na tym
oczekującym ją nieznanym. Po pieswsze, wciąż nie wie-
działa, na czym to zadanie ma polegać, a po drugie
opuściło ją to, co uważała za źródło swojej siły, mianowi-
cie odwaga czy raczej brak wszelkiego lęku. W tej
wędrówce mieustannie towarzyszył jej strach. Tkwił
gdzieś w jej mózgu niejasny, trudny do określenia, a przez
to jeszeze bardziej przerażający.
  Próbowała ułożyć się wygodniej, obolałe ciało nie
mogło znaleźć odpowiedniej pozycji. Powietrze przesyco-
ne było wilgocią, dojmujący ziąb panował na cyplu, nad
którym krążyły obłoki mgły, przesuwając się ponad wodą
i zaktadając do ich obozowiska.
  Nawet nie zauważyła, kiedy usnęła.

  Saga miała sen. Całkowicie absurdalny sen, który
mógłby być śmieszny, gdyby jednocześnie nie był taki
złowieszczy.
  Znajdowała się w domu, w Szwecji. Było u niej kilka
sąsiadek i wszystkie stały na dziedzińcu przy wysokim
stogu słomy, ale otoczenie było inne niż zazwyczaj przy
stogu. Nie było widać żadnego pola; krajobraz był jakiś
upiorny, wszędzie znajdowały się wielkie, groteskowe
formacje kamienne. Pomiędzy nimi ziały pustką okropne
czame jamy, w których coś dudniło głucho, z wielu
wydobywała się para. Owe wysokie niekształtne kamien-
ne słupy rzucały cienie na ludzi.
  - Dimmuborgir - powiedziała jedna z sąsiadek rze-
czowo.
  Pozostałe kiwały głowami, jakby wiedziały, o co
chodzi.
  - On wydostał się na górę właśnie tędy - wyjaśniła
inna.
  - Kto? - zapytała Saga.
  Wszystkie popatrzyły na nią surowo. Czy naprawdę
można być takim głupim?
  - Lucyfer, oczywiście - wyjaśniły.
  - Lucyfer? - zapytała znowu spłoszona. - Przecież on
nie istnieje.
  - Oczywiście, że istnieje. Dobrze o tym wiesz! Pojawił
się właśnie na Ziemi, żeby szukać swojej ukochanej.
A jesteś nią ty, Sago!
  Kobiety patrzyły na nią poważnie.
  - Jesteś do niej podobna, Sago. Podobna jak dwie
krople wody. I on ciebie szuka, nie wiesz o tym?
  Wtedy Saga wygłosiła jedną z tych niezwykłych replik,
jakie czasem wypowiadamy we śnie, świadczących, że
myślimy wtedy jasno i logicznie, choć niekiedy dzieją się
w naszych snach rzeczy całkiem absurdalne.
  - Ja nie chcę być kochana dlatego, że jestem do kogoś
podobna - oświadczyła. - Ja chcę być kochana dla siebie
samej!
  Jedna z kobiet przysunęła swoją twarz blisko twarzy
Sagi.
  - Więc jednak chciałabyś być przez niego kochana?
  Saga poczuła się nagle bardzo lekka. Niemal unosiła się
w powietrzu.
  - Chciałam tego, kiedy byłam dzieckiem. Ale teraz
wiem więcej. Lucyfer jest jedynie pięknym marzeniem.
tego nie można mieć.
  Sceneria się zmieniła, choć Saga nie zauważyła, jak
do tego doszło. Znajdowała się teraz w ciemnym lesie,
zupełnie sama. Nie, niezupełnie. Byli tam też jacyś
mężczyźni. Ale to chyba nie ludzie, raczej fauny. Stwo-
rzenia te wyglądały okropnie, były całkiem nagie, kos-
mate, pokryte jakby sierścią, o ogromnych, uniesio-
nych w górę męskich członkach. Zbliżały się do Sagi,
a ona spostrzegła, że także jest naga. Przemkrzęła jej
przez głowę szalona myśl, że to są może owe demony
Ludzi Lodu, ale nie była pewna. Stwory przypominały
faunów czy też satyrów, które kiedyś oglądała w ja-
kiejś książce.
  - Nie ujdziesz nam! - szeptały głosami pełnymi
pożądania, a z ust ciekła im ślina. - Wiesz, że nam nie
ujdziesz. Twój przyjaciel i pomocnik na nic się tu nie
przyda. Lucyfer pragnie ciebie i nic go nie powstrzyma.
  Stwory dotykały jej ciała, a ona czuła, że ogarnia ją
podniecenie. I nagle z bardzo daleka usłyszała nawnływa-
nie, ale z trudem rozróżniała słowa, bo nad ziemią zerwał
się wicher i wszystko tonęło w szumie.
  - Sagal Saga! Spiesz się, czas nagli! On zastawia na
ciebie pułapkę, pożąda cię! Lucyfer ciebie chce i nic nie
może go powstrzymać. Spiesz się! Uciekaj!
  - Nic mi nie grozi! - zawołała w odpowiedzi, próbując
się jednocześnie wyrwać czepiającym się jej rękom saty-
rów. - Nic mi nie grozi, bo ja go nie chcę! On kocha nie
mnie, lecz tamtą kobietę z pradawnych czasów.
  - Mylisz się, Sago! Mylisz się! On ciebie kocha, ciebie,
odkąd cię poznał, pragnie tylko ciebie i nie ujdziesz mu.
Uciekaj, uciekaj, Sago!
  - Przysłaliście mi przecież człowieka na pomoc, praw-
da?
  - Popełniliśmy błąd, on jest zbyt słaby.
  Szum i głosy umilkły. Satyry zniknęły. Saga była sama
w swoim pokoju w rodzinnym domu. Ojciec głaskał ją po
ramieniu.
  Próbowała wyjaśnić mu sytuację:
  - To nieprawda, ojcze, nieprawda. Marcel jest wystar-
czająco silny. I ja go kocham, więc Lucyfer nie może nam
nic zrobić.
  - Obudź się, Sago! Obudź się!
  Z jękiem otworzyła oczy i ocknęła się. Senny koszmar
się ulotnił. Ojca przy niej nie było. Znajdowała się pod
gołym niebem, otaczała ją wilgotna mgła. Marcel? Marcel
jest tutaj... to był jego głos.
  Oczywiście! Ojciec przecież nie żyje. Odszedł na
zawsze dawno temu. Och, jakże za nim tęskniła! Właśnie
teraz tak boleśnie odczuwała jego brak.
  Uniosła się na łokciu.
  - Chyba ci się śniło coś strasznego - uśmiechał się do
niej Marcel. - Jęczałaś przez sen.
  Rzuciła pełne lęku spojrzenie w stronę Paula, ale jego
posłanie było puste.
  - Czy powiedziałam coś konkretnego?
  - Nie, żadnego ujawniania tajemnic.
  Saga nie była w stanie odpowiedzieć mu uśmiechem.
  - Czy to już rano? - zapytała, siadając.
  - Nie, jeszcze noc.
  Teraz dostrzegła Paula. Stał nad jeziorkiem i w tej
kołującej nad cyplem mgle sprawiał wrażenie olbrzyma.
Saga zadrżała.
  - Owszem, jest bardzo zimno - powiedział
- Wchodź pod okrycie!
  Nie mogła oderwać oczu od Paula. Wydawał jej się
nadludzko wielki i piękny, z tymi swoimi złocistymi
włosami, ze szlachetnymi rysami. Archanioł, jak go od
pierwszej chwili nazywała. O mój Boże!
  Znowu zalała ją zimna fala strachu. Zaczynała się
bać, że przodkowie mieli rację. Marcel nie jest do-
statecznie silny, by przeciwstawić się tamtemu mon-
strum. Marcel jest zbyt delikatny i zbyt życzliwy całemu
światu.
  Muszą uciekać, obo)j! Muszą się od niego uwoinić!
  - Sago - rzekł MarceI cicho. - Jest coś, o czym
powmienem ci powiedzieć. - Kiedy się obudziłem, Paul
grzebał w twoim kuferku, w skarbie Ludzi Lodu. Chrząk-
nąłem dyskretnie, żeby dać mu do zrozumienia, że nie
śpię. Nie oglądając się odszedł stąd i stanął nad brzegiem,
tam gdzie dotychczas stoi. Wtedy ty zaczęłaś jęczeć.
  - Paul? A czego on chce od skarbu Ludzi Lodu?
  - Czy to nie oczywiste? Czyż nie okazywał bardzo
żywego zainteresowania skarbem od chwili, kiedy powie-
działem, ile to może być warte?
  Saga spoglądała w zamyśleniu na nieziemską postać
nad wodą.
  - Ale to się nie zgadza...
  - Co masz na myśli?
  - Marcelu, musimy porozmawiać. W cztery oczy.
najszybciej jak to możliwe.
  - Nie możesz mi zaraz powiedzieć, o co chodzi?
  - Nie, to zbyt skomplikowane. I zbyt niewiarygodne.
Czy myślisz że on chciał zabrać mi alraunę?
  - Coś ty! Przecież on się jej śmiertelnie boi!
  - Tak. Marcelu, co to jest Dimmuborgir?
  Spojrzał na nią zdumiony.
  - Nie mam pojęcia.
  - To musi być jakieś miejsce. Może brama w dół... nie,
uff!
  - Naprawdę nie wiem, nigdy nie słyszałem takiej
nazwy.
  - Brzmi jakby po islandzku, prawda?
  - Owszem, albo po staronordycku, co zresztą wy-
chodzi mniej więcej na to samo. To musi być islandzka
nazwa. Ale dlaczego pytasz? Z czym to się łączy?
  - Ach, nic takiego. Porozmawiamy o tym później.
Marcel, czy możemy uwolnić się od Paula? Jak najszyb-
ciej?
  Marcel był wyraźnie wzburzony.
  - To trochę trudne, tak w środku lasu...
  - Wobec tego nie zostawiaj mnie ani na chwilę
- poprosiła gorączkowo. - On... On jest niebezpieczny!
  - Tak, wiem o tym. On na ciebie czyha, zauważyłem to
już dawno. Ale teraz wraca, nie mów nic na temat skarbu!
  - Jasne. Najlepiej udawać, że nic się nie stało.
  - I nie bój się! Jestem przy tobie przez cały czas.
  Saga westchnęła w duchu. Marcel był wysoki i silny,
dawał jej poczucie bezpieczeństwa. Ale nie wiedział, z kim
przyjdzie mu się zmierzyć.
  A może ona sobie to wszystko wyobraziła? Sny, te
wszystkie okropne skojarzenia?
  Paul uśmiechał się do nich trochę sztucznie. Najwyraź-
niej nie był pewien, czy Marcel go widział, kiedy prze-
glądał bagaż Sagi. Uznali zgodnie, że do rana jeszcze
daleko, choć niebo na wschodzie zaczynało powoli
blednąć, i że warto jeszcze trochę pospać.
  Saga jednak za bardzo się bała...


Wkrótce znowu się obudziła z jakimś nieprzyjemnym
uciem. Początkowo nie mogła pojąć, co się dzieje, ale
kiedy uniosła głowę i poczuła na policzkach krople
deszczu, usiadła gwałtownie.
  - Obudźcie się, chłopcy! Deszcz pada!
  Zerwali się na równe nogi. Deszcz nie był silny, ale
spanie pod gołym niebem przy takiej pogodzie nie
należało do przyjemności. Choć zdawali sobie sprawę
z tego, że nadal jest bardzo wcześnie, zaczęli zwijać obóz.
I tak by nie mogli spać.
  Saga poszła na brzeg jeziorka, żeby się umyć. Cicho
padające krople deszczu rysowały kręgi na powierzchni.
  Pochyliła się i po raz pierwszy od wielu lat przyglądała
się uważnie swemu odbiciu w wodzie. Robiła to po raz
ostatni jako bardzo młoda dziewczyna. W wieku, kiedy
lubimy się sobie przypatrywać w nadziei, że okażemy się
naprawdę piękni.
  Teraz odkrywała siebie ponownie.
  Zdumiona spoglądała na siebie taką, jaką musieli ją
widzieć Paul i Marcel. Uśmiechała się trochę ironicznie,
ale, choć niechętnie, musiała przyznać im rację. Człowie-
kowi na ogół z trudem przychodzi uznać, że jest urodzi-
wy. Przeszkadza temu pewna wrodzona skromność,
a także swego rodzaju mania, której wszyscy ulegamy,
a która polega na wynajdywaniu w sobie wad i niedostat-
ków, od niewidocznego pryszcza po garb na nosie
i krzywe nogi.
  Saga szukała i szukała, ale nie mogła znaleźć w swoim
wyglądzie niczego takiego.
  Zdaje mi się, że nie widziałam własnego odbicia od
wielu lat, myślała. Po raz ostatni chyba w czasie, kiedy
Lennart zabiegał o moje względy. Oczywiście, patrzyłam
w lusterko każdego dnia, byłam zawsze zadbana, ale
twarz, która na mnie stamtąd spoglądała, nie miała ze mną
nic wspólnego. Była obcą rzeczą, nie mną.
  Teraz jednak chciałabym być nieopisanie piękna. Żeby
się podobać Marcelowi.
  Ale Paulowi nie! Nie, o mój Boże, tylko nie Paulowi,
on jest przecież... on jest...
  Nie, nie mogę tego powiedzieć, nawet w głębi duszy.
To zbyt straszne, zbyt makabryczne, zbyt niewiarygodne,
moja wyobraźnia przekracza wszelkie granice. Nie wolno
pozwalać, by fantazja budowała przywidzenia na pod-
stawie koszmarnych snów. Chyba nie mam dobrze w gło-
wie!
  Usłyszała wołanie i ocknęła się. Pospiesznie dokoń-
czyła poranną toaletę, na ile to było możliwe w takich
prymitywnych warunkach.
  Powinnam być jedną z tych optymistycznie usposo-
bionych kobiet Ludzi Lodu, myślała. Jak Tula albo Sol,
czy Villemo. Albo łagodna jak moja matka. Ale nie
jestem. Ja jestem spokojna, chłodna i pełna rezerwy.
Jak... Tak, taka musiała być kiedyś Shira. I Tarjei?
Wygląda na to, że tacy bywają wybrani. Może po to,
by mogli bez przeszkód koncentrować się na swoich
zadaniach. Ale ja i tak nie mogę się skoncentrować!
Z tym mężczyzną przy moim boku, w którym z każdą
minutą jestem coraz bardziej zakochana! I z tym...
nieopisanie groźnym... Nie, nie mogę myśleć o tym, co
będzie... wszystko się we mnie burzy, ogarnia mnie
panika!
  Głęboko wciągnęła powietrze i starała się opanować.
Wróciła do współtowarzyszy podróży i próbowała
się uśmiechać jakby nigdy nic. Ale nie miała pojęcia,
czy i do jakiego stopnia jej się to udało. Czuła,
że jej wargi wykrzywił raczej ponury grymas niż
uśmiech.
  W spojrzeniu Paula dostrzegła arogancję, natomiast
wzrok Marcela był uspokajający i wierny. Wszystka było
jak dawniej. Tylko ona drżała ze zdenerwowania.

  Szli w milczeniu. Zacinający deszcz wciskał się pod
ubrania i gasił humory. Nastrój panował nie najlepszy.
Paul był coraz bardziej ponury, pewnie dlatego, że Marcel
zaskoczył go na gorącym uczynku, myślała Saga. A może
nad czymś rozmyśla, coś planuje? Przygotowuje się do
czynu?
  Marcel także się nie odzywał. Pewnie się zastanawiał,
o czym to Saga chciała z nim rozmawiać na osobności,
i próbował znaleźć po temu okazję.
  Saga też miała sporo do przemyślenia. Raz po raz jej
serce ściskał strach.
  Choć znajdowali sig ciągle w całkowicie wymarłej
okolicy, koło południa spotkali mimo wszystko jakiegoś
mężczyznę. Najwyraźniej myśliwego. Wszystko stało się
nagle, nie mieli czasu nawet uskoczyć w bok, obcy szedł
wprost na nich.
  - O mój Boże - szepnęła Saga. - Jeśli to Norweg, to
odkcyje natychmiast, że jesteśmy Szwedami. Co robić?
  - Zostawcie to mnie - odparł Marcel.
  Szli na spotkanie myśliwego, powiedzieli: "Niech
będzie pochwalony", co w obu językach brzmiało dokład-
nie tak samo.
  Saga doznawała sprzecznych uczuć. Wolałaby, żeby to
już nie była Szwecja, a jednocześnie bała się, że gdyby
Norwegowie ich odkryli, to mogą ich zawrócić.
  - No, no - odezwał się szpakowaty mężczyzna z bu-
dzącą respekt strzelbą na ramieniu. - Nigdy bym się nie
spodziewał spotkać ludzi w tej głuszy.
  To Norweg, pomyślała Saga. Teraz się wszystko
rozstrzygnie. Może to strażnik graniczny? Bo chociaż
Norwegia i Szwecja ustanowiły unię, to jednak dzieliła je
granica, której z pewnością ktoś strzegł.
  Marcel ich jednak zadziwił. W najczystszym języku
norweskim wyjaśnił obcemu, że zabłądzili i niepokoją się,
czy nie przeszli na szwedzką stronę.
  - Nie, nie - zapewniał tamtem. - Ciągle jesteście
w starej, dobrej Norwegii.
  Był bardzo uprzejmy, jak to zwykle ludzie na pust-
kowiach. Pytał tylko, dokąd wędrowcy zmierzają.
  Marcel wyjaśnił, że najpierw chcieliby się dostać do
Kongsvinger. Później pójdą dalej, każde w swoją stronę,
ale najpierw wszyscy idą do Kongsvinger.
  No, skoro tak, to poszli trochę za bardzo na północ,
wyjaśniał obcy. Przyglądał im się z zaciekawieniem. Było
jasne, że jest zdumiony ich widokiem. Dziwił go zwłasz-
cza wózek, teraz już bardzo sfatygowany; przed chwilą
odpadło koło i stracili mnóstwo czasu, żeby je naprawić.
Mężczyzna dawał wyraz swojemu zaskoczeniu. Dziwni
z państwa ludzie, powtarzał. Jak na wędrowców przez
leśne głusze to za pięknie ubrani, wszyscy troje. I z pew-
nością bardzo kulturalni.
  Paul natychmiast odzyskał swoją pańską postawę, tę,
która tak bardzo przerażała Sagę i sprawiała, że Paul
stawał się jeszcze większy, bardziej przytłaczający, jakby
wyrastał ponad świat. Ona sama czuła się wtedy mała
i biedna. Teraz jednak ani Paul, ani Saga nie odważyli się
odezwać, by nie ujawniać swego pochodzenia. Tylko
Marcel mógł rozmawiać, skoro tak świetnie władał
norweskim.
  Dowiedzieli się, że dotarli do samego centrum rozleg-
łych i dzikich terenów nad granicą ze Szwecją i że powinni
wziąć kurs na zachód, a właściwie na południowy zachód,
by dojść do Kongsvinger. Jeśli nie zaczną krążyć w kółko,
to wkrótce dotrą do ludzkich osiedli i do traktów, które
doprowadzą ich do celu. Do ludzi jeszcze daleko, to
prawda, ale dojdą dziś.
  Saga spojrzała na swoje zniszczone buty i cicho
westchnęła. Stopy miała poocierane, najgorzej palce, na
których porobiły się rany. Nogi bolały ją tak, że idąc
utykała.
  Mimo wszystko jednak znajdowali się w Norwegii!
Najgorsze było za nimi. W każdym razie większa część
wędrówki.
  Żeby tylko jak najszybciej dojść do ludzi! Uciec od
Paula, zanim on zdąży...
  Zanim zdąży co?
  Chce ją zdobyć? Ale ona nie jest przecież głupią gęsią,
która da się omotać. Będzie się bronić! A poza tym ma
Marcela!
  Skoro jednak Paul jest istotą nieziemską?
  Podziękowali myśliwemu za informacje i ruszyli dalej.
  Ledwo uszli kawałek, a Paul i Saga wybuchnęli niemal
równocześnie:
  - Wytłumacz się, Marcel. Mówisz po norwesku,
jakbyś się tutaj urodził.
  Popatrzył na nich przestraszony, ale zaraz się opano-
wał.
  - Przepraszam, myślałem, że wspomniałem o tym
w mojej krótkiej autobiografii. Więc jako dziecko miesz-
kałem przez kilka lat w Norwegii. Ale to jest okres
mojego życia, o którym mówię niechętnie.
  Nie powiedział nic więcej. Sami musieli zgadywać,
patrząc na jego ściągniętą twarz, co wtedy przeżył. Ciemna
karnacja i nieco egzotyczny wygląd Marcela musiały
drażnić ludzi, którzy lubili, żeby wszyscy byli skrojeni na
jedną miarę. Tych, którzy wyróżniają się w masie,
powinno się zadeptać, zetrzeć z powierzchni, zadzio-
bać.
  Saga nigdy nie miała problemów z powodu swego
walońskiego pochodzenia, bowiem większość Walonów
nie różniła się zbytnio od Skandynawów. Rysy Marcela
były jednak znacznie bardziej wyraziste, wszystko w nim
było cudzoziemskie, i te promienne oczy, i białe zęby na
tle złocistobrązowej cery, obcość ujawniała się w czarnych
kręconych włosach, harmonijnych ruchach i w całej
postaci. Im lepiej poznawała Marcela, tym bardziej jej się
podobał. Początkowo nie dostrzegała go w blasku pro-
mieniejącego urodą Paula. Teraz widziała lepiej.
  Dobrze jednak pojmowała, że Marcel mógł mieć
pewne kłopoty z powodu głupiej nietolerancji Skan-
dynawów.
  Zaczynało wiać. Niezbyt mocno, ale wystarczająco, by
deszcz stał sie jeszcze bardziej dokuczliwy, zimny i przej-
mujący aż do szpiku kości. Saga była rozgrzana po długim
marszu, ale teraz przenikało ją lodowate zimno. Na
odpoczynek też się nie mogli zatrzymać, bo musieliby
siedzieć na gołej ziemi.
  Szli więc dalej. Saga lękliwie nasłuchiwała jakichś
dalekich, żałosnych nawoływań, które - miała wrażenie-
dochodziły do jej uszu. Znowu pewnie jej pobudzona
wyobraźnia daje o sobie znać. Nic nie mówiąc szli i szli
całymi godzinami. Teren stawał się coraz bardziej pofalo-
wany. Wchodzili na wzgórza i schodzili w dół, niekiedy
trafiały się podmokłe łąki i trzęsawiska, przez które trzeba
było się przeprawiać, brodząc pokonywali rzeki i strumie-
nie i szarpali się z wózkiem, którego Paul za nic nie chciał
zostawić.
  Przez cały czas Saga nie znalazła okazji, by poroz-
mawiać z Marcelem sam na sam.
  Aż do późnego popołudnia. Schodzili właśnie z dosyć
wysokiego, stromego pagórka i wózek ugrzązł pomiędzy
wystającymi korzeniami. Saga zatrzymała się, żeby pomóc
Marcelowi, bo Paul był już daleko przed nimi, w dolinie.
Ów trudny do okreśienia niepokój przez cały dzień nie
opuszczał Sagi i teraz znalazła się na granicy histerii.
Dławił ją coraz większy lęk przed Paulem, uczucie do
Marcela rosło z godziny na godzinę, nie mogła sobie z tym
wszystkim poradzić.
  Paul nie robił nic. On tylko był. Nadal nosił tę swoją
maskę arystokraty, choć od czasu do czasu pojawiały się
na niej wyraźne rysy i Saga była śmiertełnie przerażona, co
zobaczy, kiedy ukaże się jego prawdziwe oblicze. Za-
grożenie ze strony tej istoty narastało w milczeniu i prawie
niezauważalnie, ale było z godziny na godzinę większe.
Nie kokietował jej teraz, nie starał się do niej zbliżyć,
jakby mu wszystko zobojętniało, bo dobrze wiedział, że
ma nad nią władzę i może decydować, co i kiedy się stanie.
Uświadomiła to sobie z trwogą, gdy w którymś momencie
napotkała jego wzrok. Dostrzegła w nim jakąś determina-
cję, niezłomne przekonanie, że 'to' musi się stać. Nie
potrzebował się zatem spieszyć, Saga znalazła się w pułap-
ce, była w jego władzy, naieżała do niego.
  Później spojrzenie Paula przesunęło się ku Marcelowi
i pojawił się w nim wstręt i nienawiść. To wtedy
zrozumiała, że Marcelowi grozi niebezpieczeństwo.
  Muszą uciekać! Muszą! Muszą! Ale jak uciec od kogoś
takiego?
  Klęczeli teraz przy sobie i próbowali wyrwać koło,
które zaklinowało się pomiędzy sterczącymi korzeniami
sosny.
  - Teraz mi powiesz - rzekł Marcel. - O czym to
chciałaś ze mną rozmawiać?
  - Dobrze - odparła gorączkowo. - Tylko że to bardzo
trudne, Marcelu.
  - Nie ma czasu na wahania, to chyba jedyna okazja,
jaka nam się trafia. Mów, bez wstępów!
  - Wiem. To zabrzmi pewnie dość głupio i...
  - Mów!
  Wciągnęła głęboko powietrze.
  - Ja myślę, Marcelu, że Paul to Lucyfer!
  Marcel wstał, bo koło zostało uwolnione. Zamierzał
podnieść wózek, ale słowa Sagi sprawiły, że zatrzymał się
i patrzył na nią.
  - Co ci, u licha, przyszło do głowy?
  - Mówiłam ci, że to skomplikowane i że zabrzmi
głupio.
  - Ale... Chyba nie myślisz tak naprawdę - roześmiał
się. - Lucyfer? Tylko dlatego, że wciąż o nim mówi?
  - Nie, Marcelu, to coś więcej. Przodkowie Ludzi
Lodu mnie ostrzegli. Zresztą ostrzegali mnie wielokrot-
nie, ale dopiero dziś w nocy zrozumiałam, że to chodzi
o Lucyfera.
  - I dlatego jęczałaś przez sen?
  - Tak.
  Z doliny doleciało wołanie Paula:
  - Kiedy nareszcie zejdziecie?
  - Musimy wyciągnąć wózek! - zawołała Saga w od-
powiedzi. - Twój wózek!
  - Nie drażnij go - mruknął Marcel. - Chociaż uwa-
żam, że doszłaś do absurdalnych wniosków, to Paul jest
niebezpieczny. Nawet ja zdaję sobie z tego sprawę.
  - Tak. On ciebie nienawidzi, Marcelu.
  - Wiem o tym. Kiedy na mnie patrzy, w jego wzroku
czai się śmierć.
  Wiało teraz jeszcze bardziej, ale jakiś czas temu
przestało padać, więc ubrania i włosy wędrowców wy-
schły. Tu na wzgórzu wiatr był porywisty, lecz Sagi
nawet to nie irytowało. Z całych sił starała się przeko-
nać Marcela do swojej teorii. Dopiero kiedy zobaczyła
wyraźne powątpiewanie w jego oczach, sama uznała, że
to idiotyzm.
  - A zresztą - westchnęła. - Zapomnijmy o tym. Taka
jestem zmęczona!
  - Nie, nie, mów dalej! Ja też uważam, że jest w nim coś
niesamowitego. Chociaż, żeby to był Lucyfer? Ten upadły
anioł? Dlaczego akurat on?
  Powoli ściągali wózek ze zboeza. Nie musieii iść aż tak
wolno, ale potrzebowali czasu, żeby porozmawiać.
  Saga pospiesznie opowiadała mu swoje sny, zwłaszcza
ostatni. O Dimmuborgir, gdzie miał jakoby wyjść z ot-
chłani na ziemię.
  Marcel nie bardzo to wszystko rozumiał i wtedy
uświadomiła sobie, że przecież on nie zna legendy
o miłości Lucyfera. Opowiedziała w skrócie. O tym, że
Bóg pozwala Lucyferowi raz na sto lat powracać na
Ziemię i szukać tamtej kobiety, za którą tak tęskni.
I o tym, że ona, Saga, jest do tamtej podobna, ale że, jak to
powiedziały postacie z ostatniego snu, Lucyfer zakochał
się tetaz w niej, a nie w obrazie tamtej, i opętany jest myślą,
żeby ją zdobyć.
  - To postacie ze snu tak mówiły, nie ja - dodała tonem
usprawiedliwienia.
  - On naprawdę oszalał na twoim punkcie - stwierdził
Marcel poważnie, taszcząc w dół ten przeklęty wózek.
- A to, co mówiłaś o satyrach, świadczy, że ty sama też nie
jesteś tak całkiem odporna na jego obecność.
  - Nie! - zawołała gwałtownie. - To nieprawda! To nie
on na mnie tak działa...
  O mój Boże, co ja chciałam powiedzieć, przestraszyła
się.
  - To w ogóle wszystko nieprawda - starała się
wyjaśnić. - Ja po prostu bardzo źle znoszę jego obec-
ność.
  - Oczywiście. Wybacz mi, Sago! Jestem zwyczajnie
zazdrosny. Wiesz przecież, co do ciebie czuję, prawda?
  Patrzył w ziemię, wyraźnie zakłopotany.
  Saga, owa chłodna, pełna powściągliwości kobieta,
zaskoczyła sama siebie. Chciała mu ułatwić sytuację,
zapytała więc:
  - I ty zrozumiałeś także, mam nadzieję?
  Marcel oddychał ciężko. Znowu powietrze między
nimi wibrowało, oboje odczuwali głęboką więź i tęsknotę,
która zdawała się nie mieć granic.
  Zniecierpliwiony Paul wciąż pokrzykiwał z dołu:
  - Dlaczego wy tam stoicie?
  - Usiłujemy wyciągnąć twój wózek, już mówiłam!
- krzyknęła Saga tak głośno, że echo rozległo się wśród
wzgórz.
  To z wózkiem nie było prawdą, ale nie można
pozwolić, by Paul powziął jakieś podejrzenia.
  - Mówisz, że twoi przodkowie cię ostrzegli? - zapytał
Marcel.
  - Tak. Powiedzieli, że ty jesteś za słaby, żeby się z nim
mierzyć.
  Marcel uśmieehał się, ale oczy miał poważne.
  - Ha! Ty mnie jeszcze nie znasz, Sago! Dla ciebie
zrobiłbym wszystko.
  - Ale ja się boję o twoje życie. On ma ponadnaturalną
siłę, pamiętaj o tym.
  - Jeśli jest Lucyferem, to tak. Ale rozumiesz chyba, że
trudno mi w to uwierzyć. Mimo że naprawdę wygląda
niesamowicie, wydaje mi się bardziej prawdopodobne, że
to całkiem zwyczajny człowiek.
  - Czy nie powinniśmy zajrzeć do tej jego skrzyni?
Mamy ją przecież tutaj.
  Marcel spojrzał przestraszony w dół.
  - Nie możemy tego zrobić! Przecież on nas widzi!
A poza tym skrzynia jest bardzo dobrze zamknięta
i obwiązana rzemieniami.
  - Masz rację, oczywiście. Ale czy zwróciłeś uwagę, że
on jej ani razu w ciągu całej podróży nie otworzył?
  - Tak. Ciekawe, co też tam wiezie?
  - Myślę, że coś okropnego.
  - W każdym razie coś tajemniczego - powiedział
Marcel z przekonaniem. - Zaraz będziemy na dole, Paul
może nas usłyszeć, Sago. Obiecuję ci, że zawsze będę po
twojej stronie. Że będę wierzył...
  - W to, co powiedzieli moi przodkowie? Zapewniam
cię, że oni wiedzą, co mówią, i ja polegam na nich bez
reszty.
  Marcel skinął głową. Och, jakże kochała jego twarz
i jego usta, kiedg zaciskały się z powagą i troską. Ogarniała
ją taka czułość, że aż jej się kręciło w głowie. Ale Marcel jej
nie wierzył, musiała to prżyjąć do wiadomości!
  - Sago, powimniślpy od niego uciec. Zanim się coś
stanie.
  - Tak. Dzisiaj przez cały czas odczuwam niepokój,
coraz większy i większy. Jakby nas zewsząd otaczał, czuję
go każdym nerwem. On się do czegoś szykuje, zapewniam
cię.
  - Odczuwam dokładnie to co ty. Dotychczas wydawa-
ło mi się, że to tylko moja wyobraźnia, ale skoro ty to
potwierdzasz... Wymyślę jakiś sposób, żeby się od niego
uwolnić.
  - Czy myślisz, że się nam uda? Jeżeli on jest istotą
nieziemską, to przecież z łatwością odkryje nasze za-
miary, a poza tym znajdzie nas, gdziekolwiek się ukry-
jemy.
  Brzmiało to zupełnie beznadziejnie, ale Marcel miał coś
na pociechę:
  - Jeśli ta legenda, którą mi opowiedziałaś, jest praw-
dziwa, Sago, to on nie może mieć ponadludzkich zdolno-
ści wtedy, gdy przychodzi na Ziemię. A w takim razie
można go wyprowadzić w pole jak każdego śmiertelnika.
  Saga rozumiała oczywiście, że Marcel tak mówi, żeby ją
uspokoić, bo przecież nie wierzył w jej opowieść o Lucy-
ferze. Mimo to słuchała z przyjemnośeią. Jeszcze więcej
pociechy chciał zawrzeć w dalszych słowach, ale te
napełniły ją przerażeniem.
  - Wiesz, miałem dość czasu na myślenie, i skłonny
jestem przyjąć, skłonny, mówię, jeszcze nie całkiem
przekonany, że się nie mylisz! Była taka chwila dziś
w nocy... kiedy on stał na cyplu. Stał się wtedy prawie
niewidoczny, jakby się rozpłynął, rozmazał. Chciałem
wierzyć, że to mgła, ale to było coś więcej, Sago. To było
to! Ale teraz już nic nie mów!
  Po tych słowach pocauła, że lodowate krople spływają
jej po plecach.
  Zaczęli rozmawiać o jakichś pospolitych sprawach,
narzekali na okropną pogodę.
  Paul czekał na nich, nienaturalnie wysoki i postawny,
przyglądając im się badawczo. Po jego wargach błąkał się
paskudny, diabelski uśmieszek.
  Dobry Boże, myślała Saga. Spraw, dobry Boże, by on
nie miał więcej siły niż normalny człowiek! Daj nam
choćby najmniejszą szansę uwolnienia się od niego!
  Bała się jednak strasznie. Nie pomagało nawet to, że
Marcel wciąż był przy niej, że właściwie przez cały czas
odczuwała ciepło jego ciała.
  Nic w ogóle nie pomagało. Bo teraz powietrze wprost
iskrzyło, tak było naładowane sygnałami o bliskim niebez-
pieczeństwie.
  A gdzieś bardzo, bardzo daleko rozlegało się raz po raz
wołanie: "Sago, Sago! Teraz chodzi o twoje życie! Masz
zadanie do spełnienia, uciekaj, uciekaj!"






        ROZDZIAŁ VII


  Ponure przygnębienie ogarnęło Sagę. Czuła się tak,
jakby ją omotała ogromna pajęcza sieć, która zaciska się
coraz bardziej i bardziej.
  Mimo to wszystko wyglądało normalnie, przynajmniej
z pozoru. Ktoś niezorientowany widziałby tylko troje
ludzi brnących w niepogodę przez pustkowia.
  To, co straszne, kryło się w ich duszach.
  Saga miała wrażenie, że nosi w sobie mnóstwo małych
diabełków, które szarpią jej nerwy. Lęk, który czaił się od
dawna, teraz atakował z całą siłą. Ją, która nigdy przedtem
nie odczuwala strachu.
  Wiatr rozwiewał gęstą powłokę chmur i gnał po niebie
pojedyncze obłoki. Pod wieczór wichura jeszcze się
wzmogła i potężnie huczała w koronach drzew.
  Paul zachowywał się z ostentacyjną nonszalancją, lecz
Saga wyczuwała w nim ogromny niepokój. Był coraz
bardziej zirytowany, zwłaszcza złościło go to, że ona
i Marcel wciąż trzymają się razem. Od czasu do czasu
próbował się pozbyć Marcela choć na chwilę, a to nad
wodą, a to w jakimś miejscu, skąd rozciągał się szerszy
widok na okolicę, za każdym razem jednak Saga od-
chodziła z Marcelem. Paul starał się nie okazywać uczuć,
uśmiechał się nawet, ale widać było, że z trudem hamuje
wściekłość.
  - Mam nadzieję, że wkrótce dojdziemy do ludzi
- syknął w końcu ze złością. - Nie zniosę kolejnej nocy
w takich warunkach. Tamte dziewczyny zapewniały
przecież, że jeszcze dzisiaj będziemy u celu.
  - Będziemy w Norwegii, to prawda. Ale to jeszcze nie
znaczy, że na terenach zamieszkanych - rzekł Marcel.
  Paul nie powiedział nic. Odnosił się do Marcela z coraz
większym dystansem, traktował go jak rywala. Marcel zaś
nie spuszczał go ani na chwilę z oka, bo było jasne, że
tamten tylko czeka okazji, by znaleźć się sam na sam
z Sagą.
  Do tego nie wolno dopuścić!
  Słońce chyliło się ku zachodowi, gdy znaleźli się
w głębokiej dolinie porośniętej rzadkim lasem. I nagle
zapadła całkowita cisza, jakby wiatr wstrzymał oddech.
Wszystko zastygło, nie poruszał się ani jeden liść, ani
jedna gałązka.
  Cisza przed burzą, pomyślała Saga i przeniknął ją
zimny dreszcz. To cisza przed straszną, morderczą burzą!
  W chwilę później, kiedy wiatr znowu zaczął wiać,
Marcel i ona zdążyli zamienić parę słów, pospiesznych,
gorączkowych.
  - On z każdą godziną staje się bardziej niebezpieczny
- mruknął Marcel. - Traci coraz więcej tych ludzkich
cech, które na początku jeszcze miał.
  - O mój Boże, a ja we wczesnej młodości snułam
tomantyczne marzenia o pięknym Lucyferze - westchnęła
Saga z goryczą. - Marzyłam, żeby zejść do niego, do
otchłani, i tam z nim zostać. Chciałam ukoić jego
nieszczęśliwe serce. Jak mogłam być taka głupia? Jak
mogłam wyobrażać sobie, że upadły anioł jest szlachetną,
tylko niesprawiedliwie potraktowaną istotą? On jest
przecież straszny! Zły do szpiku kości, podstępny i niebez-
pieczny!
  Marcel spojrzał na nią spod oka.
  - Może właśnie twoje marzenia go do ciebie przy-
ciągnęły? - spytał zamyślony. - Może dzięki nim,
kiedy wyszedł z otchłani, skierował się natychmiast
ku tobie, wiedział, gdzie jesteś, szukał twego współ-
czucia.
  - Nie! - jęknęła przerażona. - To niemożliwe! Coś
takiego nie może mieć miejsca!
  (Och, Marcelu, ty mi nie wierzysz! Zdaje ci się, że
zwariowałam!)
  Marcel mówił pospiesznie przyciszonym głosem:
  - Sago, zastanawiałem się, jakie mamy szanse ucieczki.
Jeśli on naprawdę posiada ponadludzką siłę, to nie mamy
najmniejszych możliwości, żeby się od niego uwolnić. Ale
jeśli jest zwyczajnym śmiertelnikiem albo Lucyferem,
który na czas pobytu na Ziemi stał się człowiekiem, to
może... Nie chciałbym zabijać człowieka, a zresztą jeśli ma
nadprzyrodzone siły, to i tak jest nieśmiertelny... Ale
zastanawiałem się nad tymi twoimi środkami medycz-
nymi...
  - Masz na myśii skarb Ludzi Lodu?
  - Czy są tam jakieś środki nasenne? Albo jeszcze
lepiej, coś oszałamiającego?
  Saga zastanawiała się nad tym, nie spuszczając z oczu
szerokich pleców Paula niedaleko przed sobą.
  - Nie wiem, co tam jest. Nigdy tego dokładnie nie
przeglądałam. Ale, oczywiście, coś takiego jak mówisz
z pewnością musi być... Tak, jest, przecież sama dawałam
ojcu środki przeciwbólowe w ostatnich dniach życia, żeby
tak nie cierpiał. Zasypiał po nich jak kamień.
  - Natychmiast?
  Saga próbowała sobie przypomnieć.
  - No, jakiś czas to zawsze trwało. Ale wiem, jak te
proszki wyglądają, widziałam je, kiedy oglądaliśmy skarb.
  - Czy mogłabyś mu tego dosypać do picia na najbliż-
szym postoju? A kiedy zaśnie, my sobie pójdziemy.
Musimy być już teraz blisko ludzi, więc nie będzie żadnym
przestępstwem, jeśli zostawimy go samego. Da sobie radę.
  - A dzikie zwierzęta?
  - Machnij na to ręką. Tu nie ma żadnych drapież-
ników. Widziałaś gdzieś choćby jeden ślad?
  - Nie, masz rację - odparła z wahaniem. Wiedziała
jednak, że to jedyne możliwe wyjście. Żeby tylko jej się
udało niepostrzeżenie wsypać mu ten proszek...
  Strach... Powietrze jest przesycone moim strachem.
Marcel mi nie wierzy. Jestem sama.
  Już nie była taka obolała jak przedtem. Ból w stopach
osiągnął stadium, w którym wydaje się czymś naturalnym,
po prostu jest; nieustająca, dokuczliwa niewygoda.
  - Nadchodzi wieczór - mruknął Marcel. - On mnie
przeraża.
  Wiedziała, co ma na myśli. To nie wieczór go przerażał,
to ten, który idzie z nimi.
  Rozmowę przerwało wściekłe ujadanie psów w oddali.
  Paul drgnął gwałtownie i w popłochu szukał schronie-
nia za plecami Marcela i Sagi.
  - To tylko myśliwi - uspokajał go Marcel.
  I dokładnie w tym momencie zobaczyli po drugiej
stronie bagniska, że jakiś biegnący człowiek znika w lesie.
  - O Boże - szepnął Paul. - To ten morderca, o którym
wspomniał mój woźnica! Źle z nami, musimy się ukryć!
  - Ale dlaczego? - zdziwiła się Saga. - Władze szwedz-
kie nie mają tu nic do powiedzenia.
  - Oczywiście, że mają! Czyż Szwecja i Norwegia nie
stanowią jednego państwa?
  - Niezupełnie. Chyba wiesz, jak to wygląda!
  - No tak. Ale szwedzkie prawo zachowuje moc
w Norwegii, możesz być pewna. Granica nie jest żadną
przeszkadą. Inna sprawa, że Norwegia nie chce mieć
u siebie cholery. Na pewno wszystkie przejścia poza-
mykali.
  Rozmawiając mimo woli cofnęli się do lasu i schronili
wśród zarośli. Nagle na skraju bagien zobaczyli gromadę
ludzi i psów. Paul rzucił się do wózka i sprowadził go
w zagłębienie, skąd był prawie niewidoczny. Nerwowo
okrywał bagaż gałęzaami i mchem.
  - Chodźcie! Uciekamy! - wołał pobladły.
  - Nie, poczekaj! - powstrzymał go Marcel. - Czy nże
widzisz, że oni biegną w przeciwnym kierunku? Jeszeze
chwila i całkiem znikną! Nie chcesz chyba zawrócić na
drogę, którą dopiero co przyszliśmy?
  Saga zadrżała. Cóż za okropna myśl!
  Paul starał się opanować. Jega piękna twarz zrobiła się
szara.
  Marcel i Saga popatrzyli na siebie. Po raz nie wiadomo
który zastanawiali się, co też on może mieć w tej swojej
dziwnej skrzyni.
  Nie była ana ani taka znowu wielka, ani ciężka.
Mężczyzna mógłby ją bez trudu nieść na plecach. Mimo to
budziła w Sadze niepokój,.
  W wielkim napięciu Paul wyciągnął wózek z ukrycia.
  Polowanie, jeśli tak można określić pogoń za człowie-
kiem, zniknęło w oddali. Wyglądało na to, że kierunek,
w którym oni sami mieli zamiar iść, jest wolny.
  - No to możemy ruszać - rzekł Marcel spokojnie.
  Coraz wyraźniej przejmował przywództwo grupy.
Paulowi jakby brakło ochoty na demonstrowanie arysto-
kratycznych manier. Najwyraźniej miał co innego na
głowie. Marcel pełnił swoją nową rolę z wielką godnością,
jakby urósł i stał się silniejszy, był urodzonym przywódcą.
Potrzebował tylko trochę czasu, żeby to okazać. Ludzie na
ogół nie ulegają tak szybko spokojnym autorytetom.
Świadomość ich przewagi dociera do otoczenia powoli.
  Osobowość Paula nie wydawała się już taka przy-
tłaczająca. Ale wciąż dawała o sobie znać, zmienił się tylko
sposób, w jaki się ujawniała. Teraz budziła w towarzy-
szach podróży trudny do określenia lęk. I to było
okropne!
  Ani na moment Paul nie zostawał sam na sam z Sagą.
Ani na chwileczkę. Marcel przez cały czas był tuż przy
niej, czujny, nieustępliwy.
  Jego łagodna stanowczość i siła były dla Sagi jedyną
pociechą, stanowiły ochronę przed wszystkim, co poru-
szało się tego wieczora w lesie, i przed tym, co narastało
w niej jako lęk - nie nazwany, niezrozumiały, ponury.
  Paul był wściekły, że nie może jej dostać. Miała
wrażenie, że lada moment pęknie ze złości, że rozpadnie
się na kawałki i odsłoni nareszcie tę straszną prawdę, którą
w sobie nosi.
  Z drugiej strony jednak stawało się dla niej coraz
bardziej oczywiste, że Paul nie może się uwolnić od
ludzkiej postaci i to też była jakaś pociecha.
  Dopóki chodził po Ziemi, był człowiekiem i niczym
więcej. Ona i Marcel mogli od niego uciec.
  Nie miała odwagi wymawiać imienia Lucyfera. Niedo-
wierzanie Marcela znosiła z trudem. A jednocześnie śmiała
się sama z siebie, kiedy przypominała sobie te niewiarygo-
dne fantazje z czasów, kiedy była podlotkiem. Lucyfer?
Musiała chyba oszaleć albo...?
  Zaraz jednak wróciła jej świadomość. Ostrzeżenie:
Ostrożnie, Sago, ostrożnie! Pamiętaj o swoim zadaniu!
Nie daj się zwieść urodzie tego człowieka! On jest
niebezpieczny, śmiertelnie niebezpieczny, i to straszne
nieszczęście, że go spotkałaś na swojej drodze. Musisz się
od niego uwolnić.
  Dobrze wiedziała, że nie są to jej własne myśli. To
duchy Ludzi Lodu przybywają z tamtego świata, by
sprowadzić ją na właściwą drogę.
  Co jednak powinna zrobić, żeby dostosować się do
tej rady? Jakie możliwości ucieczki mieli oboje z Mar-
celem? Tylko jedną: Saga musi uśpić Paula von Len-
genfeldta...
  Hrabia von Lengenfeldt? Już dawno przestała wierzyć
w ten tytuł. Tylko że przecież ktoś taki jak Lucyfer nie
mógł się wcielić w postać zwyczajnego człowieka, to
przecież zrozumiałe. Musi być co najmniej hrabią...
  Od czasu do czasu myślała: To nie ja chodzę tu po tym
zaklętym lesie w wieczornym zmroku z tą ponurą baśnią
z dawnych czasów w sercu. Ja jestem w moim domu,
w Szwecji, leżę w łóżku i śnię. Już wkrótce przyjdzie
mama i ojciec, obudzą mnie i powiedzą, że jest niedziela
i że, jeśli chcę, mogę dostać śniadanie do łóżka. A za
oknem świeci słońce, jego promienie tańczą pośród liści
drzew i rzucają na ziemię piękne wzory. Mogę być
dziecinna i beztroska, bo całe życie mam jeszcze przed
sobą.
  Zdawała sobie jednak sprawę, że już jakiś czas temu
została brutalnie obudzona i że jest dorosła. Ojciec i mama
odeszli na zawsze, krótka historia z Lennartem się
skończyła, także brutalnie, a teraz Saga walczy z losem
o życie. O to, by mogła wypełnić przeznaczenie, dla
którego została powołana na świat.
  A ono nie ma nic wspólnego z tym ponurym lasem.

  Kiedy jakieś pół godziny później stanęli przed opusz-
czoną leśną zagrodą, Saga odetchnęła z ulgą.
  - Tutaj się zatrzymamy - postanowił Marcel.
  Saga i Paul byli tego samego zdania. Ponieważ nie
wiedzieli, jak daleko jest jeszcze do ludzi, wędrówka po
ciemku nie miała sensu. Zrobiło się późno, wiatr gwizdał
ponuro w koronach drzew. To naprawdę nie był przyjem-
ny wieczór.
  Naprawdę nie był! Prawdę mówiąc, Saga nigdy nie
przeżyła czegoś równie okropnego. Zwłaszcza trudne do
zniesienia było to wciąż narastające napięcie, którego
przyczyn nie byłaby w stanie określić. Wiedziała tylko, że
to coś więcej niż zwyczajny strach.
  Rozpadające się zabudowania też nie wyglądały szcze-
gólnie zachęcająco, ale będą przynajmniej mieli dach nad
głową.
  Na porośniętej trawą i chwastami polanie atmosfera
była inna niż w głębi lasu. Panował tu jakiś senny spokój.
Smutek, żal, coś jakby bolesne wspomnienie dawnych,
najwyraźniej niełatwych czasów unosiło się nad zapadłym
domostwem. Saga rozpoznała fińską kurną chatę z ot-
worem w dachu zamiast komina, niską, o ścianach
zbudowanych z grubych bali. Na skraju lasu dostrzegła
saunę, a raczej resztki czegoś takiego, a po drugiej stronie
dziedzińca spichlerz fińskiego typu, służący głównie do
przechowywania ziarna, także zrujnowaay.
  Tylko obora zachowała się w jakim takim stanie i do
niej się właśnie skierowali przez zarośniętą młodymi
drzewami łąkę, której nie koszono od wielu, wielu lat.
Kiedy otwarzyli skrzypiące drzwi, spłoszyli jakieś leśne
zwierzę. Ono ich zresztą także wystraszylo tak, że od-
skoczyli wszyscy troje.
  Była to chyba łasica. Przeszukali starannie obórkę, czy
nie ukrywa się w niej coś jeszcze, ale niczego nie znaleźli.
  - Wypożyczymy sobie na dzisiejszą noc twój dom,
łasiczko - powiedziała Saga. - Ale już jutro będziesz
mogła wróeić. Jeśli nie będzie ci, oczywiście, przeszkadzał
wstrętny zapach ludzi.
  Niska obórka nadawała się do użytku. W jej wnętrzu
cichło wycie wiatru, który atakował ich ostatnio z taką
siłą.
  - Uff, ale jestem przemarznięta. W uszy nawiało mi
tak, że prawie nic nie słyszę - uśmiechnęła się Saga.
  - Co też to za pogodę niebo nam zsyła przez cały czas
- narzekał Paul. - Palące słońce, deszcz, wichura... Tylko
śniegu brakuje!
  Marcel powstrzymał uśmiech. Patrzył na Sagę, a jego
wzrok wyrażał czułość i miłość, a także nieme napo-
mnienie: Pamiętaj o środku nasennym!
  Byli bardzo głodni i spragnieni, toteż natychmiast
zabrali się do przygotowania posiłku z resztek prowiantu,
jakie im jeszcze zostały. W lesie niedaleko domu było
źródełko i Saga zdołała nabrać wody do kubków. Kiedy
Paul zajęty był czymś przy drzwiach, ostrożnie wsypała
proszek do jego kubka. Proszek w czystej wodzie? Czy
Paul niczego nie zauważy?
  Nie, na szczęście wszystko się rozpuściło. Widać było
tylko kilka małych ziarenek na dnie, ale one nie mogły
budzić żadnych podejrzeń. A poza tym Paul siedział
w mrocznym kącie i z pewnością nawet tego nie zobaczy.
Na wszelki wypadek jednak skrzywiła się, kiedy sama
spróbowała wody.
  - Fe! - powiedziała z niesmakiem. - Myślę, że nie
należy zbyt dokładnie badać tego źródełka. Mogłoby się
nam odechcieć pić.
  - Rzeczywiście, smakuje jakoś dziwnie - potwierdził
Paul. - Pleśń czy inne paskudztwo.
  Marcel też mruczał coś podobnego.
  Paul nie nabrał podejrzeń.
  Saga siedziała bez ruchu, czuła, jak jej obolałe ciało
powoli się odpręża. Ubranie zdążyło już dawno wyschnąć,
ale wysmagana wiatrem skóra wciąż paliła. I wciąż jej się
zdawało, że słyszy szum wichury.
  Zmysły nadal były napięte. Reagowały na wszystko,
słyszały, widziały, czuły...
  Z belek nad nimi posypał się pył, ale konstrukcja nie
groziła zawaleniem. Po przeciwnej stronie budynku dach
zarwał się już dawno i resztki wieczornego światła
ujawniały całą nędzę żałosnej ruiny. Saga widziała gęstą
pajęczynę pokrywającą stare narzędzia, drewniane fińskie
radło, dziurawy wiklinowy koszyk i inne przedmioty
z wikliny lub drewna. Na klepisku walała się stara słoma
i źdźbła siana, które ktoś skosił przed wieloma laty.
Zmurszałe belki dzielnie podtrzymywały ściany, które
powinny były się zawalić dawno temu...
  Jednak tego, co sprawiało największe wrażenie, nie
można było ani zobaczyć, ani dotknąć. Była to jakaś siła,
tak intensywna, tak gęsta, że Saga z trudem mogła
oddychać. Siła obca, nieludzka, przerażająca. Zagrożenie,
przeczucie niebezpieczeństwa, które od dawna jej nie
opuszczały, zwielokrotniły się jeszcze. Jakby jakaś groźna
moc szykowała się do uderzenia. Przeciwko niej.
  Jakiś dźwięk z zewnątrz sprawił, że wszyscy drgnęli.
  - Co to było? - spytał Paul, rzucił pospieszne spoj-
rzenie na wózek i skrzynię, a potem znowu na Sagę
i Marcela. W każdej sytuacji myślał przede wszystkim
o skrzyni!
  Saga nie mogła dokładnie określić tego, co usłyszała.
Brzmiało jakby po ludzku, a mimo to nieludzko. Jakieś
westchnienie? Cichy jęk?
  - Wyjdę na dwór i zobaczę - rzekł Marcel i wstał,
ostrożnie, a zarazem energicznie, pełen siły. Jaki on
zmysłowy, pomyślała Saga. Jak strasznie pociągający.
  - Idę z tobą - rzekła pospiesznie.
  - A ja zostaję - ziewnął Paul. - Jestem zmęczony.
Zachowujcie się cicho, kiedy wrócicie!
  Saga i Marcel popatrzyli po sobie, zanim wyszli
z obórki. Czy proszek już zaczął działać?
  Na zewnątrz trwała dość jasna, mglista noc. Zatrzymali
się i nasłuchiwali.
  Ruiny budynków - kurnej chaty i chlewu - leżały
otulone tą magicmą mgiełką. Wyrosła wokół nich wysoka
trawa, pokrzywy i kwiaty, kilka powykrzywianych drzew
pełniło straż nad opuszczoną zagrodą. A wszędzie wokół
las...
  Idąc do zagrody mijali jakieś pole. Albo to, co kiedyś
było polem; teraz powoli bór brał je znowu w posiadanie.
To chyba stamtąd doszedł do nich ten dźwięk.
  - Chodź - powiedział Marcel cicho i wziął ją za rękę.
  Ruszyli przez zarośnięty dziedziniec na tyły zawalone-
go domu.
  W lesie poranne ptaki zaczynały nieśmiało swój kon-
cert. Na tazie jeszcze bardzo cicho, ale już wyraźnie.
  - Czy myślisz, że to... mogli być ci, którzy tu kiedyś
mieszkali? - zapytała Saga zdławionym głosem.
  Marcel ukrył uśmiech.
  - Chyba nie.
  Saga jednak nie była przekonana. Trzymała go mocno
za rękę i rozglądała się lękliwie wokół. Może są w pobliżu
tej brzozy, noszącej w sobie wszystkie straszne choroby?
Nie, żadna z brzóz, które widzieli, nie wyglądała na chorą
lub nienormalną.
  A może krzyż w ziemi?
  Och, nie, nie wolno tak myśleć!
  Tak intensywnie wpatrywała się w mrok, że mogłaby
przysiąc, iż widzi starą zgarbioną kobietę, która kulejąc
idzie ku ruinom zabudowań. Ale wyobraźnia Sagi została
podczas tej podróży strasznie rozbudzona. Czyż nie dość
było tej istoty z otchłani, która zajmowała jej myśli,
musiała jeszcze wywoływać z zaświatów jakieś istoty
z odległej historii fińskich lasów?
  Marcel chwycił ją za ramię.
  - Spójrz tam - szepnął.
  Przez maleńkie pólko, zarośnięte chaszczami, biegł
w stronę lasu jakiś człowiek. Potykał się, padał, czołgał się
w trawie, podnosił i biegł znowu.
  - Morderca - powiedział Marcel. - To jego słyszeliś-
my.
  - Sprawia wrażenie rannego. Musimy mu pomóc.
  Marcel powstrzymał ją.
  - Chyba nie sądzisz, że on się zatrzyma, kiedy zawoła-
my? Wprost przeciwnie, będzie jeszcze bardziej przerażo-
ny. A poza tym to morderca, już raz zabił i może to zrobić
jeszcze raz. I wreszcie, my nie mamy czasu, żeby się
mieszać w sprawy lensmana. Widziałaś przecież, jak
wrogo Paul jest nastawiony do władzy, myślę, że nie
należy go drażnić jeszcze bardziej.
  Przez chwilę Saga pomyślała, że byłoby bardzo miło
złożyć odpowiedzialność za trudne sprawy w ręce lens-
mana lub urzędników, czy kto to tam jest, dowiedzieć się,
jak daleko jest jeszcze do ludzi, ale opanowała te chęci.
  Patrząc w ślad za znikającym mężczyzną powiedziała:
  - Masz rację. Mamy do czynienia z Lucyferem i lens-
man nic tu nie pomoże. Ściągniemy tylko na wszystkich
jeszcze większe nieszczęście.
  Marcel przyciągnął ją gwałtownie do siebie.
  - Kochana Sago - powiedział przez zaciśnięte zęby.
- Teraz musimy skończyć z tym gadaniem o Lucyferze!
To jakaś idee fixe! Paul jest dziwaczny i tajemniczy, ale nic
poza tym.
  - Ale cała ta atmosfera...
  - Cała atmosfera w fińskich lasach w letnią noc musi
być mistyczna i niesamowita, to chyba rozumiesz!
  - Ale ty nie wiesz, co ja... Och, nie! Masz rację,
zapomnijmy o tym - powiedziała zrezygnowana. - Ty nie
pochodzisz z Ludzi Lodu, nie możesz odczuwać tego, co
ja.
  Spojrzał na nią z czułością.
  - Oczywiście, że nie. Przyznaję. A zatem zgadzamy się
co do tego, że Paul jest istotą jak najbardziej ludzką,
możemy więc pójść i zobaczyć, czy już zasnął. Jeśli tak, to
my oboje będziemy mogli sobie stąd odejść. Masz dość sił,
żeby wędrować po nocy?
  Wędrować nocą tylko z Marcelem! Cóż za cudowna
perspektywa!
  - Tak, naturalnie! Wybacz mi, że wygadywałam takie
głupstwa! Chodźmy!
  On jednak nadal trzymał ją mocno za ramię.
  - Jeszcze nie w tej chwili, Sago...
  Stał tak blisko, wpatrywał się tak uważnie w jej oczy.
Jego fascynująca twarz była taka kochana, taka ciepła,
wyrażała tyle troskliwości.
  - Sago - szeptał. - Ci, którzy nadali ci imię, wiedzieli,
co robią. Jesteś jak stworzona do takich przygód, takiej
fantastycznej sytuacji. Jesteś jak szumiąca trawa, jak lekki
obłok mgły, jak przesycona smutkiem cisza boru. Sago...
kiedy ta cała okropna sprawa się skończy, kiedy znaj-
dziemy się wśród ludzi i będziemy sami...
  Umilkł. Reszta jakby zawisła w powietrzu. Ale Saga,
która nigdy nie chciała okazywać swoich uczuć ani nie
umiała tego robić, musiała pochylić głowę, by Marcel nie
widział jej twarzy. A on najwyraźniej pojmował, w jakim
jest stanie, bo przygarnął ją do siebie, przytulił jej głowę
do swojej piersi, otoczył ją ramionami, delikatnie, lecz
poczuła się nagle bezpieczna, oddychała spokojnie. Tego
mężczyzny się nie bała.
  Zdawała sobie sprawę, że jego mięśnie są napięte do
ostateczności, wiedziała, że z trudem nad sobą panuje.
Sprawiało jej to radość, czuła się uszczęśliwiona, pełna
oczekiwań. Był nią zajęty, nie tylko jako troskliwy
opiekun, lecz także jako mężczyzna, była kobietą, którą on
pragnie zdobyć.
  Powoli, z czułością, lecz wciąż w największym napięciu
uniósł jej twarz i pocałował w czoło. Nic więcej. Rozu-
miał, że Saga po wstrząsie, jakim było dla niej zakończenie
małżeństwa, potrzebuje czasu.
  Ale przecież musiał także zauważyć, co dla mnie
znaczy, myślała Saga niemal zrozpaczona. Boże, spraw,
żeby miał dla mnie dość cierpliwości! Ja przecież go
pragnę! Tak strasznie go pragnę!
  Nigdy przedtem nie odczuwała tak intensywnie obec-
ności mężczyzny jako czegoś podniecającego, pragnienia,
które zapierało dech w piersi. Musiała przywołać całą siłę
woli, by nie zarzucić mu rąk na szyję i nie przytulać
desperacko, błagać go o pieszczoty, prosić na klęczkach,
by ją wziął tutaj, w tej gęstej trawie, na polance, wokoł
której szumi ponury bór.
  Dla niej samej te uczucia były czymś zupełnie nie
znanym, graniczyły z szokiem, musiała oddychać głębo-
ko, by się opanować.
  - Chyba teraz powinniśmy iść do Paula - szepnął
Marcel. - Pewnie się zastanawia, co się z nami stało.
  - Jeśli nie śpi - próbowała żartować Saga, ale za-
brzmiało to jak ostry zgrzyt. Miała nadzieję, że Marcel nie
wyczuwa drżenia w jej głosie, że nie zauważył, jak na nią
oddziałuje bliskość jego ciała.
  - Daj Bóg, żeby spał - mruknął tylko, ale Saga
słyszała, że jego głos także jest niepewny i zachrypły.
  Ominęli płaski kamień przy drzwiach do chaty i weszli
do środka. Ostrożnie, by nie budzić Paula.
  Saga rozejrzała się po izbie.
  - A gdzie on się podział?
  - W każdym razie tu go nie ma - rzekł Marcel
bezbarwnie. - Wyszedł. No nic, daleko nie zaszedł.
  Saga zdenerwowana chodziła po mrocznym wnętrzu.
  - Dlaczego on się tak zachowuje? - zapytała. - Żeby
narobić jeszcze większych kłopotów?
  Nie chciała po sobie pokazać, jak bardzo znowu się boi.
To jakaś nowa cecha Paula. A może Lucyfera?
  Nie chciała głośno wymawiać tego imienia.
  - Nie mógł odejść daleko - próbował ją uspokajać
Marcel. - Wózek z jego ukochaną skrzynią stoi tutaj. Paul
z pewnością zaraz wróci.
  Saga słuchała tylko jednym uchem. W kącie, gdzie
padało trochę światła, zauważyła coś, co przyciągało jej
wzrok.
  - Marcel...
  - Co to jest?
  Podeszli do kąta.
  - Alrauna! - jęknęła Saga.
  I rzeczywiście, w kącie leżała alrauna. Czyżby wypadła
z walizeczki Sagi, która znajdowała się obok, wywrócona
do góry dnem? Wyglądało to tak, jakby ją ktoś odrzucił od
siebie z całych sił, najdalej jak można.
  Saga podniosła amulet ostrożnie, jakby chciała go
przeprosić, strzepnęła pajęczynę z jedwabnego gałganka
i troskliwie ułożyła korzeń z powrotem w szkatułce.
W tym czasie Marcel oglądał wózek.
  - Sago - rzekł niepewnie. - Skarb Ludzi Lodu
zniknął.
  Drgnęła gwałtownie.
  - Co?
  Jednym skokem znalazła się przy nim. Jej kuferek
znajdował się na wózku, otwarty, ale skórzanego worka,
w którym przechowywała skarb, nie było.
  - Nie! - powtarzała z jękiem. - Nie! Nie!
  Nie mogło się stać nic gorszego. Został jej powierzony
najdroższy klejnot Ludzi Lodu, a ona zawiodła zaufanie.
  - Paul nie mógł zajść daleko - powtarzał Marcel
gorączkowo. - I łatwo będzie go dogonić po śladach,
wyraźnie widocznych w wysokiej trawie. Biegnę za nim.
  - Ja także.
  Marcel chwycił ją za nadgarstki.
  - Nie, ty nie możesz wychodzić na dwór w tę noc,
kiedy po okolicy biega morderca i szaleniec. Zostaniesz
tutaj, żebym mógł być o ciebie spokojny. Znajdź jakąś
belkę i zaprzyj drzwi, by nikt nie wszedł! I czekaj na mnie
tutaj, myślę, że wrócę niebawem. Naprawdę nie mógł
zajść daleko, a jeśli środek nasenny zaczął działać, to...
Zresztą z tymi swoimi poobcieranymi nogami nie byłabyś
w stanie dotrzymać mi kroku.
  Marcel miał rację.
  - Tylko się pospiesz! Wróć jak najprędzej!
  - Z twoim skarbem. Obiecuję.
  Uścisnął ją i wybiegł.
  Saga stała wciąż w tym samym miejscu. Była potwornie
zdenerwowana, oddychała ciężko, nierówno, jakby płaka-
ła. Skarb Ludzi Lodu! Boże, pomóż mi! Nie mogę iść bez
skarbu do Lipowej Alei, po prostu nie mogę!
  Zdyszana chwyciła szkatułkę z alrauną i wepchnęła ją
za belkę pod dachem.
  Trzeba zabarykadować drzwi, myślała, ale nie była
w stanie się na tym skupić. Jej wzrok przyciągała skrzynia
Paula, po prostu nie mogła oderwać od niej oczu.
  W końcu ją zostawił, dziwiła się. Pewnie dlatego, że
teraz miał coś, co było dużo więcej warte niż cenna
zawartość jego skrzyni. Pobiegł w stronę ludzkich osiedli,
gdzie miał nadzieję spotkać bogatych i sprzedać im ten
starannie przez Ludzi Lodu gromadzony zbiór środków
leczniczych oraz prastarych magicznych przedmiotów,
jedno po drugim, kawałek po kawałku. Stałby się bardzo
bogaty...
  Nikt z rodu nie wpadłby nigdy na taki szalony pomysł,
by sprzedawać skarb.
  Nieświadomie zbliżyła się do wózka, na którym
spoczywała skrzynia. Prawie się o nią opierała.
  Na dworze było cicho. Raz usłyszała, że Marcel woła
Paula, ale najwidoczniej zmienił taktykę. Las w dalszym
ciągu szumiał swoją smutną pieśń, odnosiła wrażenie, że
wiatr znowu przybierał na sile po chwili wytchnienia.
  Ręce Sagi poruszały się same. Mimo woli zbliżyła się
do skrzyni, ale natychmiast odskoczyła... Po chwili
podeszła znowu i dotknęła...
  Nie była w stanie trzeźwo myśleć. Wiedziała, że robi
coś niedozwolonego, naruszając cudzą własność, ale nie
miała siły przestać. Ciekawość - albo może lepiej powie-
dzieć: potrzeba sprawdzenia, pragnienie dowiedzenia się
czegoś więcej o tym nieprzeniknionym Paulu, który nie
był Paulem - była silniejsza od niej.
  Rzecz jasna skrzynia była zamknięta na klucz. I miała
bardzo wymyślny zamek. Gdy jednak Saga już prze-
kroczyła granice tego, co można, a czego nie można,
musiała zobaczyć, co w tej skrzyni jest. Przestała myśleć,
działała jak w gorączce.
  Kamień. Trzeba znaleźć jakiś kamień.
  Instynktownie jednak wzdragała się przed wyjściem
z obory.
  Nie wiedząc, co począć, stała przez chwilę, bezradna.
  - Tam!
  Tuż przy drzwiach leżał kamień. Może się specjalnie do
tego celu nie nadawał, zanadto był okrągły, ale co robić.
Drżącymi rękami podniosła go i uderzyła w zamek.
  Po wielu coraz bardziej gorączkowych uderzeniach coś
zgrzytnęło. Jeszcze jedno stuknięcie, jeszcze jeden trzask
i zamek odskoczył.
  Patrzyła na skrzynię przestraszona. Dawały o sobie
znać ostatnie wyrzuty sumienia: Co ja zrobiłam? Ale zaraz
skrupuły zniknęły. Wciągnęła głęboko powietrze i pod-
niosła wieko.
  Jeszcze wolniej wypuszczała powietrze z płuc. Ucho-
dziło ze świstem jak zdławiony krzyk nieopisanego
przerażenia. Serce waliło jej tak, jakby miało wybuchnąć,
a wtedy ona rozleciałaby się na drobne kawałki. W mroku
obórki wpatrywała się we wnętrze skrzyni, gdzie do-
strzegła ludzką twarz wykrzywioną jakimś upiornym
grymasem, okoloną kępkami sterczących włosów. Jakaś
głowa, która...
  Saga zatoczyła się. Z rozpaczliwym jękiem zatrzasnęła
wieko, po czym jak oszalała wybiegła w szarą mglistą noc.






        ROZDZIAŁ VIII


  - Marcel! Marcel! Marcel! Na Boga, Marcel!
  Na wpół oślepła z przerażenia Saga przedzierała się
przez pokrzywy na tyłach obórki. Tylko instynkt sprawił,
że szła tą samą drogą co Paul i Marcel. Rosa leżała na
trawie jak połyskliwa narzuta i ciężkie buty tamtych
zostawiły głębokie ślady, wyraźną ścieżkę, wiodącą
w stronę ludzkich osad. Nożownik pobiegł w odwrotnym
kierunku. Jeszcze jedna sprawa, za którą powinna być
wdzięczna losowi, ale Saga nie miała głowy, żeby się
zastanawiać, co jej grozi ze strony przestępcy.
  - Marcel! Marcel!
  Jej przejmujące, bezradne krzyki burzyły ciszę nad
polaną i sprawiały, że płochliwe drobne zwierzęta rzucały
się do ucieczki.
  Marcel jednak musiał być już bardzo daleko w swojej
pogoni za potworem w ludzkiej skórze. Jakim sposobem
mógł usłyszeć jej wołania? Biegł już z pewnością przez
targany wichrem, szumiący las.
  Mój Boże, spraw, żeby Paul zasnął, modliła się w du-
chu i szlochając ze strachu biegła coraz dalej w głąb lasu.
Wciąż jeszcze prowadziły ją ślady, widoczne we wrzosach
i leśnej ostrej trawie. Biegła jak szalona pomiędzy wysoki-
mi drzewami i nagle stwierdziła, że nie widzi żadnych
śladów. Zgubiła je prawdopodobnie już dawno temu.
Zatrzymała się zdyszana i przerażona. Rozglądała się
rozpaczliwie. . .
  Wracać do zabudowań?
  Za nic na świecie!
  - Marcel!
  Żadnej odpowiedzi. Szum lasu tłumił wszelkie głosy.
  Nie wszystkie.
  Kiedy tak stała zupełnie nie wiedząc co począć, jej
uwagę zwróciło co innego. Jakiś obcy, potężny śpiew
w koronach drzew...
  Uniosła głowę. Spojrzała w górę na ciemny, wysoki,
porośnięty mchem pień sosny. Wszystko pokryte było
łzami nocy - rosą. A może wilgocią pochodzącą z innego
źródła, nie wiedziała z jakiego.
  Leśne poszycie na ogół było ciemnozielone. Teraz ono
także mieniło się srebrzyście, jakby bawiły się na nim elfy.
  Sagę jednak przerażał dźwięk.
  Skąd się bierze?
  Mogło się zdawać, że to dziwaczny łoskot wichru, choć
to nie pasowało do wiatru. Nieznany dźwięk brzmiał tak,
jakby ktoś uderzał potężnym metalowym przedmiotem
lub kamieniem w inny metal. Potężny grzmiący trzask
niósł się po lesie. Jak daleki huk lodu na jeziorach w wielki
mróz, gdy lód zamarza jeszcze bardziej. Jak potężne
uderzenia żelaznych szyn ogromnej długości...
  Po każdym kolejnym gigantycznym łomocie potężne
echo odbijało się od pni drzew i od gór, wznoszących się
po obu stronach dolin.
  Jej głos był coraz słabszy. Zalękniony i jakby pytający:
  - Marcel?
  Żadna odpowiedź, oczywiście, nie nadeszła. Wydawa-
ło się, że część doliny przed nią zamyka wzgórze,
prawdopodobnie więc obaj mężczyźni znaleźli się już po
drugiej stronie i nie mogła ich zobaczyć.
  Mimo to nie chciała zrezygnować z poszukiwań. Gdy
wiatr na moment ucichł, zawołała znowu najgłośniej jak
mogła:
  - Marcel! Uważaj! On jest śmiertelnie niebezpieezny!
  Tym razem otrzymała odpowiedź, lecz nie taką, jakiej
oczekiwała.
  Owe głuche, dudniące dźwięki przybrały na sile i coś
bladego przemknęło pomiędzy drzewami niedaleko Sagi,
ale nie dość blisko, by mogła rozpoznać, co to.
Słaba nocna poświata przybrała uemntelszą, szarą
tonację.
  Saga z trudem chwytała powietrze. Wracać nie mogła,
do tej strasznej obórki nie weszłaby za nic na świecie! Nie!
Nie! Ale stać tutaj też nie mogła. Znowu pobiegła przez
las, starała się trzymać tej drogi, którą prawdopodobnie
szedł Marcel, choć jego śladów już nie widziała.
  W górze nad nią huczał sztorm, lecz w lesie pod
drzewami wyraźnie przycichał. Zresztą Saga była tak
zmęczona i przerażona, tak zajęta swoimi sprawami, że nie
mogła rejestrować wszystkiego wokół.
  Szaleństwem z jej strony było opuszezenie zabudowań.
Ale jak, jak, na Boga, mogła tam zostać? Nikt nie mógł
tego od niej żądać.
  O mój Boże, Marcel, gdzie jesteś?
  Znowu powrócił tamten dźwięk. Zawodzący, chryp-
liwy łoskot przetaczał się jak nie cichnący grzmot pioruna
przez zaczarowany las, nigdy wprost nad jej głową, nie,
przechodził obok niej, w pewnej odległości, jakby chciał,
żeby go zauważyła, nim się na nią zwali i zdusi ją.
  Naprawdę tej nocy las był zaczarowany. Dał się
słyszeć nowy, tym razem wizgliwy dźwięk, a potem za
drzewami przeleciały ogromne błękitne i zielone kule
tak szybko, że nie była w stanie dokładniej ich zoba-
czyć. Za każdym razem kiedy te syczące kule się poja-
wiały, Saga zakrywała twarz rękami, kuliła się i posyłała
bezradne prośby do nieba, rozpaczliwie błagając o po-
moc.
  Odnosiło się wrażenie, że ta ponura, gęsta ciemność
sosnowego boru żyje własnym życiem, że wiruje wokół
Sagi, otacza ją ciasnym kręgiem, kładzie się ciężko, jakby
czegoś oczekując, na całym lesie.
  Na moment poraziła ją myśl, że ta cała niesamowita
atmosfera ma związek przede wszystkim z fińskimi
lasami. Że to ta czarna magia, która kiedyś tutaj roz-
kwitała, ożywa w pragnieniu zemsty na ludziach, któ-
rzy mieli odwagę wtargnąć na święte tereny boga
Ukko.
  Szybko jednak pozbyła się tej myśli. Żadna żywa istota,
choćby władała nie wiem jak silnymi czarami, nie byłaby
w stanie wywołać tej bezimiennej, osaczającej Sagę
zewsząd grozy.
  Teraz bardziej niż kiedykolwiek musiała uznać, że jest
wybranką Lucyfera. To wszystko nie mogło być dziełem
istoty z tego świata!
  Jęknęła żałośnie. Nawet nie zauważyła, że bolesne
pęcherze na stopach popękały. Wszystkie jej zmysły
napięte do ostateczności czuwały, starały się pojąć to
niepojęte, co ją otaczało i prześladowało.
  Czy to możliwe, że powietrze stało się jakby gęstsze?
Czyż noc nie powinna raczej blednąć niż ciemnieć?
  Saga potknęła się na wystającym korzeniu drzewa
i upadła, natychmiast jednak znowu stanęła na równe
nogi. Przed nią, ponad niewielką polanką w lesie, chmury
się rozsunęły, jakby w niebie otworzyło się czyjeś oko.
Choć to może nie najlepsze porównanie, wyglądało to
raczej jak prześwit pomiędzy gałązkami w gęstej koronie
drzewa, było owalne, błękitnozielone, ogromne i spog-
lądało w dół na Sagę.
  Krzyknęła, zasłoniła twarz rękami i uskoczyła w tył.
Kiedy ponownie spojrzała w górę, dziwne zjawisko już
zniknęło, a zaciągnięte chmurami niebo przybrało dawną,
upiornie szarą barwę.
  Saga uświadomiła sobie, że klęczy na trawie i szlocha
z rękami złożonymi jak do modlitwy.
  - Ja muszę iść do parafii Grastensholm - modliła się
żarliwie. - Muszę iść do Lipowej Alei, bo moi krewni
mnie potrzebują. Mam do spełnienia zadanie, przygoto-
wywałam się do tego przez całe życie. Bądź tak dobry,
bądź tak dobry, nie zatrzymuj mnie! Zostaw mnie
w spokoju, błagam cię!
  Powietrzem znowu wstrząsnął głuchy grzmot i w innej
stronie nieba otworzyło się kolejne migotliwe "oko".
Saga pobiegła przez polankę, a potem dalej w las,
pomiędzy wysokimi sosnami.
  Nic jej to jednak nie pomogło, a raczej przeciwnie,
teraz zobaczyła znowu te krążące kłęby ciemnej mgły,
które ją osaczały. Zmieniały barwy i rozmiary, ale wciąż
były, nieubłagane, wybuchały i gasły, a na ich miejsce
pojawiały się nowe.
  Głuchy odgłos, przypominający bulgot w jakimś
przeogromnym kipiącym kotle, wstrząsnął znowu ziemię,
a w Sagę uderzył potężny podmuch wichru przelatującego
przez rzadki tutaj sosnowy las. Saga krzyknęła, chwyciła
się pnia sosny i rozpaczliwie walczyła, żeby wichura jej nie
zwaliła z nóg. Wiatr pomknął dalej i na chwilę zrobiło się
cicho. Nie trwało to długo, ale wystarczyło, by Saga
zdążyła złapać oddech. Potem znowu pojawił się szum
i nagle w powietrzu zawirowały małe, ostre kryształki
lodu. Wciskały się jej pod ubranie, siekły po twarzy, tak że
musiała osłaniać głowę rękami. Znowu padła na kolana,
skuliła się, czekając na spotkanie z tym niepojętym szarym
zagrożeniem, i modliła się, wciąż bez rezultatu.
  Po chwili chłód zelżał, szron zniknął, Saga mogła wstać
i iść dalej przez ciemność teraz tak gęstą, że nie widziała
ziemi pod stopami.
  - Marcel! - zawołała żałośnie. - Marcel, przyjdź
i pomóż mi!
  Nareszcie rozległa się odpowiedź. Daleko, bardzo
daleko od niej:
  - Saga? Gdzie ty jesteś?
  - Tutaj! Tu jest tak strasznie ciemno!
  - Tak!
  Znowu krzyknęła w przerażeniu:
  - Marcel?
  On coś wołał, także przerażony, coś co brzmiało jak:
"Wszystkie piekielne moce rozszalały się nad ziemią tej
nocy." Saga jęczała boleśnie. Och, nie, nie, złe moce nie
mogą pochwycić Marcela, nie mogą, nie!
  Z bardzo daleka dotarł do niej jego głos:
  - Sago, możesz tu do mnie przyjść? Ja... ja nie mogę
się do ciebie przedrzeć, coś mnie zatrzymuje.
  I znowu krzyknął rozdzierająco, boleśnie.
  - Już idę! - zawołała trwożnie.
  Marcel mówił coś jeszcze, ale słowa utonęły w nowej
fali wściekłego syku i parskania.
  Żadnej krzywdy im to jednak nie wyrządzało. Słyszała
głos Marcela, a zatem on nie zginął i przeżywa to samo co
ona. A więc jest jeszcze szansa...
  Żeby tylko nie przyszła za późno...
  Przez cały czas, gdy Marcel nie odpowiadał na jej
wołania, dręczyła ją potworna myśl, że on nie żyje. Że ta
zła moc, która towarzyszyła im przez całą drogę, teraz,
w tę piekielną noc, zwabiła rywala do lasu i uśmierciła go.
Ale usłyszała nareszcie głos Marcela. Już żadna siła nie
przeszkodzi jej połączyć się z nim!
  Budzące trwogę upiorne sceny powtarzały się raz po
raz. Teraz rozgrywały się coraz bliżej niej, były coraz
bardziej agresywne, coraz brutalniejsze. Ona jednak
nauczyła się zamykać oczy i uszy na to, co się dzieje, nie
słyszała grzmotów, nie widziała cieni, skradających się za
nią między pniami sosen, nie dostrzegała wściekłego
wirowania.
  Szeptała przez zaciśnięte zęby:
  - Demonstrujesz swoją siłę, ty upadły aniele światło-
ści! Widzę, że jest ona wielka, ale teraz już dość!
Wystarczy!
  Znowu rozległ się głos Marcela. Brzmiała w nim
doprowadzona do granic wytrzymałości udręka.
  - Nie, nie chodź tutaj! Zawróć! On biegnie za tobą!
Uciekaj, nie daj się! Nie!
  Wołanie przerodziło się w bolesny skowyt.
  Saga zasłoniła uszy rękami, żeby nie słyszeć, jak bardzo
Marcel cierpi, nie była już w stanie myśleć, co się tam
w oddali dzieje. Wiedziała tylko, że musi się tam dostać.
  Coś barwnego i migotliwego przemknęło koło jej
twarzy i zniknęło. Zobaczyła tylko wiązkę światła niby
Iśniący ogon komety. Złe moce stawały się coraz groźniej-
sze...
  Dotarła do kolejnej polany. I wtedy z hukiem tak
potężnym, że Saga miała wrażenie, iż bębenki w uszach jej
popękąją, ziemia otworźyła się przed nią, jakby chciała
zagrodzić jej drogę do Marcela. Saga krzyknęła w trwo-
dze, spojrzała w ziejącą bezdenną otchłań i osunęła się na
jej krawędź. W ostatnim momencie zdołała się uchwycić
jakiegoś lichego krzaczka i rozpaczliwie się go trzymała.
Dyszała gwałtownie, zmęczona długim biegiem przez las
i ogłuszona tym ostatnim szokiem.
  - Saga? - doszło do niej spłoszone wołanie Marcela.
- Saga, dlaczego krzyczałaś? Co się stało?
  Wyczuwała w jego głosie bezsilną rozpacz, ale akurat
w tej chwili nie była w stanie odpowiedzieć...
  Alrauna, powtarzała w myśli zgnębiona. Powinnam
była wziąć ze sobą alraunę, choć ona nie do mnie należy.
Nie powinnam była jej odkładać, może teraz by mi
pomogła?
  Wzbierał w niej gniew. Czyż nie należy do Ludzi Lodu?
Czyż nie jest jedną z wybranych? Ma przecież do speł-
nienia to jakieś nie znane jej jeszcze zadanie!
  Czy to sprawiła złość, czy myśl o alraunie, trudno
powiedzieć, ale nieoczekiwanie Saga uświadomiła sobie,
że wraca jej dawna, nie znająca lęku natura. Ów dziwny
niepokój, który nie opuszczał jej przez całą drogę do
Norwegii, zelżał, przestał być taki dokuczliwy. Musiała się
przecież zmierzyć z tyloma przeciwnościami! Przede
wszystkim zadanie, to tajemnicze zadanie w Grastens-
holm. A przedtem jeszcze walka o życie Marcela. Nie
ulegało przecież wątpliwości, że znalazł się w śmiertelnym
niebezpieczeństwie, i to z jej powodu!
  Saga czuła się teraz silna, przepełniał ją wewnętrzny żar
i świadomość celu. Napinała mięśnie, by utrzymać się na
powierzchni, grunt dosłownie usuwał jej się spod nóg, ale
nie puszczała krzaczka, mimo że wolno opadał w dół.
Jedna stopa znalazła oparcie i to dodało jej odwagi. Na
wpół zawieszona nad przepaścią znowu spojrzała w ot-
chłań. Zdawało jej się, że dostrzega czarne skały. Stękając
przez zaciśnięte zęby, zdołała podciągnąć się wyżej,
a potem wolniutko, z nieludzkim wysiłkiem wyczołgała
się na pewniejszy grunt...
  - Saga! - doleciało wołanie z oddali, tym razem
brzmiała w nim straszliwa desperacja. - Saga, dlaczego nie
odpowiadasz?
  Ze zdumieniem spoglądała na pokrytą darnią ziemię
przed sobą, jakby tu nigdy nie było żadnej rozpadliny...
  - Już wszystko w porządku, Marcelu - wydyszała, ale
z pewnością nie mógł tego słyszeć, więc powtórzyła
głośniej: - Już wszystko dobrze!
  Leżała jeszcze przez chwilę na trawie, by dojść do
siebie. Potem wstała powoli i ostrożnie obeszła polanę
dookoła, żeby nie postawić nogi w miejscu, gdzie niedaw-
no widziała jamę w ziemi, po czym powlokła się dalej
przez las.
  Lęk, który uważała za tchórzostwo, opuścił ją. Te
strachy, które Lucyfer na nią zsyłał, już jej nie dotyczyły.
  Przystanęła i rozejrzała się.
  Dawne wizje zniknęły. Nadal co prawda panowała ta
nienaturalna ciemność, ale już nie grzmiało i niebo nie
otwierało się z trzaskiem, żadne potężne ogniste kule nie
przelatywały nad ziemią.
  Niebezpieczeństwo jednak nie minęło, wyczuwała to
bardzo wyraźnie. Zaczynało się coś innego...
  Z początku nie pojmowała, co to takiego. Jakby
w atmosferze coś się czaiło. Coś ciężkiego, przytłaczające-
go... Powoli wrażenia stawały się wyrazistsze. Coś ciep-
łego... podniecającego...
  Tak, w ten sposób chciał ją dostać! Próbował na nią
oddziaływać erotycznie, uczynić ją posłuszną... chętną.
  Światło zmieniło kolor. Przytłumiony czerwony ton
zabarwił dawną szarość i wywołał jakiś upiorny, mdły
blask. Wokół Sagi zrobiło się gorąco. Czuła, że w jej ciele
rozrasta się pożądanie, że ją zalewa niepowstrzymaną falą.
  W ciemnym lesie, w którym się teraz znalazła, pomię-
dzy liściastymi drzewami dostrzegła jakąś postać, która
najwyraźniej się na nią czaiła.
  Uskoczyła w bok i schowała się za drzewem.
  Las trwał w ciszy. Wszystko ustało.
  Nie miała odwagi wołać Marcela. Z tym musi poradzić
sobie sama.
  Stała wstrzymując dech. Jedyne, co się teraz poru-
szało, to były jej oczy. Wpatrywały się czujnie w ciem-
ność, jakby za każdym drzewem mogły dostrzec jakąś
istotę. Czające się stwory, podstępne, obserwujące
Sagę, pożądające jej. Wszystkie te obleśne paskudztwa
z ludowych wierzeń, które sprowadzają ludzi na mano-
wce. Fauny, satyry, seleny, elfy, królowie gór, cen-
taury, syreny, huldry, mary, wampiry, wodnice... Lu-
dowa wyobraźnia jest niewyczerpana, jeśli chodzi
o sprawy erotyczne.
  Saga nie umiała powiedzieć, czy te istoty się w lesie
znajdują, czy nie. Odnosiła wrażenie, że są, ale ich
obecność nie miała znaczenia. Naprawdę niebezpieczna
była istota tam niedaleko, kryjąca się za drzewem, wy-
czekująca, uparta, nieustępliwa.
  Ona sama, schowana w zaroślach, nie widziała go
dokładnie. Ale był ogromny, to nie ulegało wątpliwości,
potwornie wielki. Absolutnie nieludzki, nawet jeśli ciem-
ności powiększały jeszcze z daleka jego sylwetkę, znie-
kształcały proporcje. Chwilami wydawało się Sadze, że
owa istota ma parę ogromnych skrzydeł, ale może wzrok
ją mylił? Tak, to z pewnością przywidzenie, bo gdy
w następnej chwili zjawa postąpiła parę kroków naprzód,
miała całkowicie ludzką postać. Tyle że potworną, przera-
żającą. Saga nie chciała okazywać ani strachu, ani po-
dziwu. Zacisnęła powieki i z całych sił starała się wydobyć
z tej obezwładniającej zmysłowości, która dławiła ją
niczym pożądliwe ręce.
  Wszystkie wrażliwe punkty jej ciała były wystawione
na erotyczne oddziaływanie, uporczywe, konsekwentne.
Czuła dręczące mrowienie w piersiach i w lędźwiach,
jakby ktoś ją delikatnie gładził niecierpliwymi palcami.
Krew się w niej gotowała, całe ciało ogarnięte było
pożądaniem, jakiego przedtem nawet się nie domyślała.
Cicho jęczała i głęboko wciągała powietrze.
  - Odejdź stąd, Lucyferze! - zawołała tak władczo, jak
tylko mogła. - To nie ciebie pragnę! Ja pragnę Marcela i ty
dobrze o tym wiesz! Wracaj do otchłani, z której przyszed-
łeś! Nie masz u mnie czego szukać!
  W powietrzu rozległy się trzaski, ziemia zaczęła drżeć.
O mój Boże, nie powinnam była wymieniać imienia
Marcela, pomyślała. Ten demon z piekielnych otchłani
gotów się na nim mścić!
  Była śmiertelnie przerażona milczeniem Marcela po
ostatnim bolesnym krzyku.
  W mętnym szaroczerwonym świetle, które rozjaśniało
mrok, Saga widziała, że ponura postać się zbliża. Od-
wróciła się na pięcie i zaczęła uciekać na oślep przez las,
byle tylko jak najdalej stąd.
  Tamten przez cały czas deptał jej po piętach. Sprawiał
wrażenie, jakby płynął, nie biegł, wciąż w tej samej
odległości, więc nie mogła go lepiej zobaczyć, wciąż był
jak cień w tej gęstej mgle. Zdawało się, że cały świat
wypełniony jest jakimiś zmysłowymi, dusznymi zapacha-
mi.
  Z bolesnym ukłuciem w sercu przypomniała sobie
ludzką głowę ukrytą w skrzyni, którą zostawiła w obórce,
i nie miała wątpliwości, że spotka ją podobny los, jeśli się
nie podda. A może wtedy także? Może właśnie w ten
sposób on się rozprawia z nieposłusznymi ofiarami?
  Próbowała podejść jak najbliżej Marcela, lecz straciła
poczucie kierunku i biegała teraz bez ładu i składu po
prostu tam, gdzie otwierało się przejście. Przez cały czas
walczyła z pragnieniami własnego ciała, które nakłaniało
ją, by zawróciła i wyszła tamtemu duchowi na spotkanie.
Ale ona nie chciała, nie chciała za nic...
  Wybuchnęła szlochem na wspomnienie alrauny. W jaki
sposób porzucony amulet mógłby dodać jej sił?
  - Och, drogie duchy opiekuńcze mojego rodu - mod-
liła się. - Wiem, że nie możecie mi pomóc, lecz mimo to
zwracam się do was! I do drogiej alrauny, do której nigdy
nie miałam odwagi się zbliżyć. Pomóżcie mi! Dajcie mi
siłę!
  Myśl o alraunie stała się dla niej niczym światło
w ciemności. Była przekonana, że gdyby ją teraz miała
przy sobie, mogłaby unieść ją w górę, obrócić się dokoła
i odpędzić zło, które ją tropi. Przekonanie to było tak
silne, iż Saga wyobraziła sobie, że trzyma alraunę w dłoni,
wyciągnęła stanowczym ruchem rękę i obracała się wolno.
  - Odejdź ode mnie, czarny aniele! - zawołała tak
głośno, że las odpowiedział jej echem. - Nie dostaniesz
mnie! Nawet mnie nie dotkniesz, bo cię nie chcę, ani jako
hrabiego Paula von Lengenfeldt, ani w twej obecnej
postaci.
  Potężna błyskawica oślepiła ją do tego stopnia, że
zatoczyła się i o mało nie upadła. Potem zawróciła
i pobiegła przed siebie, potykała się w ciemnościach
o wystające korzenie, ale biegła, jakby gra toczyła się
o życie, płacząc głośno, ścigana przez wściekłość nie
mającą sobie równych.
  Ale daleko nie uciekła. Czuła za sobą jego przemożne
pożądanie, wiedziała, że jest stracona, że nie ma dla niej
ratunku, biegła jednak uparcie i nie zamierzała się poddać
bez walki. Paliło ją w piersiach, w ustach czuła smak krwi,
wiedziała, że wkrótce nogi odmówią jej posłuszeństwa.
  Niejasno odczuwała, że straszne grzmoty nad lasem
cichną, stają się słabsze. I że ta gęsta erotyczna atmosfera
wokół niej także nieco zelżała.
  Nie, to przywidzenie!
  Saga nie odważyła się zatrzymać ani na moment, żeby
się rozejrzeć. Brnęła dalej, oddech miała świszczący,
zataczała się od drzewa do drzewa. Niejasno zdawała sobie
sprawę z tego, że również erotyczne pragnienia jej ciała
osłabły, wkrótce co prawda wybuchły z nową siłą, ale
potem znowu przygasły. Wzburzenie i zmęczenie spra-
wiały, że nie mogła śledzić uważnie stanu swojego ciała,
jedyne, czego pragnęła, to biec naprzód - dopóki siły jej
całkiem nie opuszczą. Wtedy z jękiem opadła na mech.
Ostatnie, co, jak jej się zdawało, widziała, to było
normalne znowu światło nocy. Ale tego też nie była
pewna.
  Co się takiego stało?
  Nie była w stanie nawet myśleć.
  Leżała zaledwie kilka sekund, kiedy dotarł do niej
słaby, niewyraźny głos. Zaczęła nasłuchiwać. To wołanie
w lesie.
  - Saga!
  Głos należał do Marcela.
Ostrożnie uniosła głowę, starła resztki mchu z poli-
czka.
  Byłoby przesadą mówić, że wszystko wróciło do
normy. Zbliżał się brzask, ponad ziemią i drzewami
pojawiła się delikatna smuga światła. Wciąż jeszcze nad
lasem unosiła się gęsta, duszna atmosfera erotyczna,
pożądanie przekraczające wszelkie wyobrażenie. Było to
tak wszechogarniające, że trzeba będzie wiele czasu, nim
do końca zniknie.
  - Marcel - jęknęła bezradnie.
  Jego kroki zbliżały się. I nareszcie ukazał się on sam,
zmęczony, ledwo trzymając się na nogach, z mokrymi
włosami i w brudnym ubraniu. W zapadniętych głęboko
oczach widziała ból. Ale żył!
  To było wszystko, czego mogła żądać od losu.
  - No, nareszcie! - odetchnął z ulgą. - Najdroższa,
myślałem, że już nigdy więcej cię nie zobaczę! A teraz...
teraz... bałem się, że już do ciebie nie wrócę. Chodź!
Musimy stąd uciekać! Szybko!
  Pomógł jej wstać i na moment przytulił mocno do
siebie.
  - Wybacz mi, że ci nie wierzyłem - powiedział
wstrząśnięty. - Że nie wierzyłem w to, co mówiłaś
o Lucyferze.
  Saga w dalszym ciągu dyszała ciężko.
  - Co to się stało? - pytała wtulona w jego ramię, kiedy
pomagał jej stanąć na nogi. - A dlaczego teraz złe moce
dały za wygraną?
  - One nie dały za wygraną - odparł Marcel, zgar-
niając liście i igliwie z jej pleców. Obejmował ją i pod-
trzymywał, dopóki nie była w stanie iść o własnych
siłach. - Jeszcze nie dały za wygraną. To tylko pauza.
Zastanawiam się, czy to nie zaczął działać środek nasen-
ny.
  Saga pomyślała trochę złośliwie, że były archanioł nie
powinien ulegać działaniu zwykłego środka nasennego.
Ale zaraz przypomniała sobie, że środek nie jest taki
zwyczajny, skoro pochodzi ze zbiorów Ludzi Lodu. To
zdecydowanie zmienia postać rzeczy. Ludzie Lodu już
i dawniej miewali z niego pożytek w walce z mocami
ciemności.
  - Więc on nie został jeszcze pokonany?
  - Nie, jeszcze nie. Wciąż walczy, choć sił ma mniej.
Chodź, musimy się spieszyć!
  Jakby w odpowiedzi na słowa Marcela kilka ognistych
kul przeleciało obok, ale już nie w takim pędzie jak
poprzednio.
  - Widziałeś go? - zapytała Saga, a Marcel ciągnął ją
z całych sił, żeby jak najszybciej wyprowadzić ją z doliny.
  - Nie chciałbym o tym mówić - odparł krótko.
- Jeszcze nie teraz. Chodź, musimy wyjść na wzniesienie.
Tutaj na dole i w lesie to on ma władzę.
  - Nigdy mu nie uciekniemy - narzekała Saga.
  - Przeciwnie, uciekniemy. Nie rozumiesz tego? Jeśli
nas teraz nie dogoni i jeśli będziemy się trzymać z daleka
od niego, dopóki jego czas na Ziemi nie minie, to
zwyciężymy.
  - Tak, o tak! - potwierdziła, choć jej głos wciąż
brzmiał żałośnie. - Jego czas dobiega końca.
  - Właśnie dlatego jest taki zdesperowany. Wkrótce
będzie musiał wracać.
  Ta myśl dodała jej sił. Wspinali się i czołgali po
stromym gładkim zboczu, porośniętym mchem, nie mając
odwagi spojrzeć za siebie.
  Saga nie chciała, by Marcel zauważył, jak bardzo
pobudzone są jej zmysły. Bo jak na ironię, i praw-
dopodobnie ku wielkiemu niezadowoleniu upadłego
anioła światłości, jej pożądanie skierowało się teraz ku
Marcelowi. Ale czegóż więcej mógł się tamten zły duch
spodziewać? Atmosfera erotycznego podniecenia w lesie
oddziaływać musiała we wszystkich kierunkach. I o ile
Saga dobrze pojmowała, to Marcel także znajdował się
pod jej wpływem. Świadczył o tym blask jego oczu, ta
jakaś łapczywość, z jaką bezustannie oblizywał wargi,
nagły niepokój w jego spojrzeniu, kiedy jej dotykał.
  Wdrapali się na wystającą skałę i tam musieli nareszcie
odpocząć. Pod nimi i wokół nich nadal przelatywały
z wielkim hukiem ogniste kule, lecz magia zdawała się
wyraźnie tracić na sile. Hałas nie był nawet w stanie
zagłuszyć szumu wiatru.
  - Nie rozumiem... - jęknęła Saga. - Dlaczego on mnie
nigdy nie zaatakował... wprost. Przecież przez cały czas
nie odstępował mnie ani na krok. Mógł mnie... mógł mnie
porwać w każdej chwili.
  Marcel nie spuszczał z niej oczu. Jego spojrzenie było
gorące, przepełnione miłością i pożądaniem.
  - Nie wydaje ci się, że taka zabawa w kotka i myszkę
jest zgodna z jego naturą? Pozostał taki, nawet kiedy
przemieniał się w Paula. Nie mógł się pozbyć chęci
bawienia się cudzym kosztem, upokarzania.
  - Tak. Masz rację.
  Marcel spojrzał na nią zamyslony.
  - Być może nie bez znaczenia jest też twoje po-
chodzenie. Ludzie Lodu mają swoich opiekunów. Ty
sama też ich masz.
  - Możliwe. Tak się przecież wystraszył alrauny... Och,
Marcelu... Ty nie wiesz... Nie, nawet nie chcę o tym
mówić. Nie teraz!
  Nie była w stanie opowiedzieć mu o odkryciu w skrzy-
ni, dostawała mdłości na samą myśl o tym.
  - Chodź, trzeba iść - mruknął Marcel. - Zdaje mi się,
że znowu nas znalazł.
  Rozległ się huk i niebo nad drzewami rozdarła potężna
błyskawica. Saga i Marcel wspinali się coraz szybciej,
czuli, że tamten ich ściga, nieoczekiwanie góra pod nimi
się zatrzęsła. Saga krzyknęła rozpaczliwie.
  - Nie bój się. On już nie ma siły - uspokajał ją Marcel,
ale widziała, że on sam lęka się także.
  - Więc nie udało mu się wywołać w tobie erotycz-
nego podniecenia? - zapytał, kiedy znaleźli się na roz-
ległym płaskowyżu, zamkniętym z obu stron niewyso-
koimi skałami. Wichura szarpała nimi z niesłabnącą
siłą.
  - Coś ty, oszalałeś? - oburzyła się Saga. - Nigdy!
Nigdy by mu się coś takiego nie udało!
  Marcel uścisnął z wdzięcznością jej rękę i poprowadził
ją dalej na skraj skalnego urwiska.
  - On musi być gdzieś tam na dole - powiedział.
  Saga spojrzała w tamtą stronę. Tuż pod nimi ziała
pustką groźna rozpadlina, której dna stąd nie było widać.
Za nią rozciągała się porośnięta lasem dolina, z której
właśnie uciekli. Sosny nad rozpadliną rosły dość rzadko.
Nagle...
  - Tam! - Saga pokazywała czerniejącą w mglistej
poświacie rozpadlinę.
  Na dole ukazała się jakaś postać. Ciężko oparła się
o drzewo, najwyraźniej całkowicie wyczerpana. To Paul,
co do tego nie mieli wątpliwości. Paul albo raczej Lucyfer.
Musieli w końcu pogodzić się z faktem, że to właśnie
z nim mają do czynienia. To Paul, a nie tamten zbiegły
nożownik. Nikt nie był tak wysoki i postawny jak on
i miał na sobie to samo wytworne ubranie co przedtem.
  - Marcel, spójrz, tam leży worek ze skarbem Ludzi
Lodu. Z tyłu za nim. Nie był w stanie dłużej go nieść, więc
go po prostu rzucił...
  - Teraz to on już nie będzie w stanie wiele więcej
zrobić - mruknął Marcel.
  Postać w dole uniosła rękę i zmęczonym gestem
przetarła oczy.
  - Środek nasenny - szepnęła Saga przejęta.
  - Tak. A nie zauważyłaś niczego więcej?
  - Chodzi ci o...? Tak, te straszne krzyki ustały. W lesie
panuje cisza. Tylko wiatr...
  Wciąż czuła w całym ciele tę dręczącą erotyczną
gorączkę, to nie ustało. Ale o tym nie chciała Marcelowi
mówić.
  - Marcel, czy ty myślisz...?
  - Że zdołaliśmy się od niego uwolnić? Tak. Pójdę
tylko tam, do tych skał, i rozejrzę się. Myślę, że stamtąd
widać daleko. Może nawet do osiedli...
  Niebo pomiędzy dwoma skałami przybierało powoli
ostre barwy porannej zorzy. Szare, obrzeżone złotym
blaskiem chmury sunęły po rozjarzonym do czerwoności
tle.
  Dolinę wciąż wypełniały cienie.
  Saga zatrzymała się na skraju wzniesienia i przyglądała
się stworzeniu w dole, nie mając odwagi uwierzyć w cud,
który się wydarzył. Ale duszę jej wypełniało uczucie
nieopisanej ulgi, kiedy zobaczyła, jak źle skończyła się
próba tamtego, by iść dalej. Po kilku krokach upadł na
trawę i tak już został z wyciągniętymi przed siebie rękami.
  Złe minęło. Trwająca tyle czasu trwoga opadła.
  Saga uśmiechała się. W oczach miała łzy szczęścia.
  - Jesteśmy wolni, Marcelu, jesteśmy wolni! Pokonali-
śmy samego Lucyfera, upadłego anioła światłości. Teraz
musimy tylko odejść stąd jak najszybciej.
  Z tyłu za nią rozległ się ogłuszający huk. Odwróciła się
spłoszona.
  Na wzniesieniu stał Marcel i patrzył na nią z dumnym
uśmiechem na wargach. Ale to był inny Marcel niż ten,
którego znała. Powiększył się do ogromnych rozmiarów,
rysy twarzy miał nadal szlachetne, ale jakieś inne, żaden
człowiek nie mógł mieć takich. Zamiast ubrania nosił
teraz tylko czarną przepaskę na biodrach, skórę miał
szaroczarną, a kruczoczarne włosy rozwiewał porywisty
wiatr. Ręce unosiły w górę duży lśniący miecz.
  A z tyłu, wysoko ponad jego głową, widać było dwoje
złożonych skrzydeł, czerniejących na tle coraz jaśniejszego
nocnego nieba.






        ROZDZIAŁ IX


  Saga padła na kolana i ukryła twarz w dłoniach.
  - Nie! Nie! - zawodziła żałośnie.
  Usłyszała głos stojącej przed nią istoty. Potężny,
grzmiący jak echo w ogromnej, pustej sali:
  - Nie bój się, Sago! Ten miecz nie jest wymierzony
przeciwko tobie. To po prostu mój atrybut.
  Opuściła ręce i oczyma pełnymi łez wpatrywała się
w tego budzącego trwogę, niewiarygodnie pięknego
potwora.
  - Och, źle mnie zrozumieliście, Panie. Ja się nie boję.
Nie, ja kochałam Marcela... i myślałam...
  - O wspólnej przyszłości? Będziesz ją miała, Sago. Ale
nie tutaj.
  - Myślicie, Panie...?
  - Mój czas na Ziemi jest zbyt krótki, niedługo
dobiegnie końca. Ale czyż kiedyś nie pragnęłaś przyjść do
mnie, do mojej otchłani?
  Na myśl o tym doznała zawrotu głowy.
  Tak, to prawda. Ale ja nie mogę, Panie. Mam
zadanie do spełnienia.
  Dawny anioł światłości uśmiechnął się.
  - Tak, czeka cię zadanie. Ważne. Bardzo ważne.
Musisz je wypełnić.
  Wielkie skrzydła złożyły się powoli i rozmyły się
w powietrzu. Dłonie trzymające miecz opadły, broń
zniknęła. Postać, która była teraz czymś pomiędzy Mar-
celem i demonem, zeszła w dół, do Sagi, i podniosła ją
z klęczek.
  Poczuła jego dłoń na swoim ramieniu... Gorący
dreszcz przeniknął jej ciało...
  Saga spojrzała w oczy, które teraz były łagodne
i zarazem straszne, zamglone jak oczy... Uff, nie, skąd
przyszła jej do głowy myśl, że przypominają oczy kozy?
Powinno ją to rozśmieszyć, tymczasem zrobiło jej się
zimno.
  Ta surowa powaga Marcela... Teraz Saga wiedziała,
skąd się bierze. To cecha tej istoty, w którą przeistoczył się
Marcel, istoty o przejmującym spojrzeniu, tak władczej, że
we wszystkich musiało to budzić szacunek. Najserdecz-
niejszy uśmiech nie był w stanie złagodzić wrażenia.
  - Chyba się nie boisz?
  Te oczy... Czyż takich oczu ludzie zawsze nie łączyli
z demonami otchłani?
  - Nie, nie boję się - odparła stanowczo. - Jestem tylko
oszołomiona tym wszystkim, bezradna i... nieszczęśliwa.
  - Nie powinnaś być nieszczęśliwa. Jesteś moją wy-
branką.
  Miała świadomość, że spotyka ją wielki zaszczyt.
Dlatego skłoniła się głęboko. Pochylała głowę przed
Lucyferem, aniołem wypędzonym z nieba.
  - Ale nie wierzę, że jesteś Szatanem, Panie.
  Uśmiechnął się boleśnie.
  - Nie, rzeczywiście Szatanem nie jestem. Jestem anio-
łem światłości, strąconym do otchłani. Kiedyś piastowa-
łem godność pierwszego pośród archaniołów.
  W swej obecnej postaci był wyższy od Marcela, ale już
nie tak ogromny jak wtedy, gdy ukazał jej się jako
Lucyfer. W dalszym ciągu był bardzo ciemny, prawie
czarny, nosił tylko przepaskę na biodrach, nic poza tym,
skrzydła zniknęły. Był nieopisanie piękny.
  - Dlaczego mnie tak przestraszyłeś, Panie? Tam na
dole w lesie?
  Delikatnie dotknął dłonią jej ramienia. Gwałtowna fala
erotycznego napięcia sprawiła, że Saga zgięła się wpół.
  - Dlatego, że nie byłem ciebie pewien. Wciąż nie
wiedziałem, ile znaczy dla ciebie Paul. Musiałem poddać
cię próbie.
  - Ależ on nigdy nic dla mnie nie znaczył! Przekonałeś
się o tym, Panie, dopiero teraz? Przed chwilą?
  - Tak. Teraz jestem pewien twojej miłości. I dopiero
teraz odważyłem się wyjawić ci, kim naprawdę jestem.
  - Ale dlaczego? Czyż nie masz, Panie, władzy, by
wziąć to, czego pragniesz?
  - Nie. Ty nie znasz do końca legendy o miłości
Lucyfera. Mówi ona mianowcie, że Lucyfer musi zdobyć
wzajemność w miłości, to jest warunek, by mógł się
ukazać swojej ukochanej. Przedtem nie wolno mu zrzucić
ziemskiego przebrania, nie wolno mu się do niej zbliżyć.
  - To wielkie ryzyko. Bo przecież kobieta może cię
kochać jako Marcela, do czarnego anioła natomiast
odczuwać wstręt.
  - I ty właśnie czujesz? - zapytał cicho.
  Spojrzała na niego i świat zawirował jej przed oczami.
Chłonęła obraz jego postaci wszystkimi zmysłami, skórą,
każdym nerwem, każdą pulsującą tętnicą.
  - Nie - odparła szeptem.
  Wtedy on się uśmiechnął z ulgą.
  Och, nie mogła mu wyznać wszystkiego, nie odważyła-
by się, bo taki był wspaniały, taki monumentalny, taki
nieziemski. Nie mogła też zrobić tego, czego pragnęła
najbardziej - rzucić mu się w objęcia i tak już zostać, iść za
nim wszędzie, gdziekolwiek się zwróci, pójść za nim na
samo dno otchłani. Nie odważyła się wspomnieć o ogniu,
który trawi jej ciało, o tej dręczącej tęsknocie, by do niego
należeć, teraz, zaraz, tutaj, w tej chwili. Bo tamta gorączka
z lasu nie opuszczała jej ani na moment, powietrze
przesycone było tym niezwykłym erotycznym napięciem
i zmysłowością, wchłaniała to w siebie wraz z oddechem,
czuła w całym ciele, pod skórą, w rytmicznie pulsującej
krwi.

  Istota z tamtego świata ujęła ją za rękę i poprowadziła
w górę, na skały.
  Drżącym głosem Saga powiedziała:
  - Bywasz na Ziemi, Panie, co sto lat. Kochałeś już
z pewnością wiele kobiet.
  - Żadnej. I zapomnij o tej starej historii mojej miłości
z pradawnych czasów! Ja zapomniałem o niej już dawno.
Ale przekleństwo zachowało moc. W każdym stuleciu
musiałem wychodzić z otchłani i szukać. Gdzie jednak
miałem znaleźć ziemską kobietę godną kochania? I taką,
która mogłaby odwzajemnić moje uczucie? Dopiero
teraz...
  - Tak, ale dlaczego akurat ja?
  Przystanął pod skałą blisko szczytu.
  - Jest w tobie pewne podobieństwo do tamtej, pierw-
szej kobiety, to prawda. Ale to bez znaczenia, Sago,
najważniejsze, że mogłem się do ciebie zbliżyć.
  Spoglądała na jego fascynującą twarz, oczekując dal-
szych wyjaśnień.
  - Przede wszystkim musisz wiedzieć, że to prawda, co
ci powiedziałem. Twoja tęsknota, marzenie, by przyjść do
mnie, do mojej otchłani, przyciągnęła mnie do ciebie. Ale
ty pochodzisz z Ludzi Lodu. Co więcej, należysz do
wybranych i masz do spełnienia zadanie. Wszystkie istoty
na ziemi i pod ziemią będą ci w tym pomagać.
  - I tylko dlatego? - zapytała rozczarowana.
  - Nie tylko. Od pierwszej chwili kiedy cię ujrzałem,
serce moje przepełnia miłość. Musiałem cię zdobyć.
Musiałem, za wszelką cenę. Ale hrabia Paul...
  - No właśnie! Kim on naprawdę jest?
  Lucyfer wzruszył swoimi potężnymi, bardzo kształt-
nymi ramionami.
  - Nie wiem. To ktoś, kogo wynaleźli twoi przod-
kowie, by odwrócić cię ode mnie. Wybrali najpiękniej-
szego mężczyznę na ziemi... - Uśmiechnął się sam do
siebie. - Ale to nie wystarczyło.
  - Nie. - Saga także się uśmiechała. - Ja widziałam
tylko was, Panie. Och, ty jeszcze nie wiesz, Panie, co on
zrobił!
  - Z tobą?
  Nadprzyrodzona istota okazywała zwyczajną ludzką
zazdrość.
  - Nie, nie! Proszę się nie bać! Tylko że ja... ot-
worzyłam skrzynię... - Saga zaczęła drżeć.
  - Nic nie mów! Nie chcę teraz tracić czasu na takie
sprawy.
  Zdjęta nagłym lękiem Saga zawołała:
  - Musimy zabrać worek ze skarbem!
  - Później. On będzie spał bardzo długo, a ta chwila
jest nasza, Sago. Teraz jesteś tylko moja. - Delikatne ręce
zaczęły z niej zdejmować lekkie ubranie. - Gdybyśmy
mieli więcej czasu, najpierw bym cię bardzo długo
uwodził. Zaprzyjaźnilibyśmy się ze sobą...
  - Och, czy już nie zostaliśmy przyjaciółmi? Jako Saga
i Marcel? Ja się nie boję, Panie. Jestem gotowa. Niczego
innego nie pragnę.
  Dotknął z czułością jej policzka i uśmiechnął się.
  - Czy nigdy się niczego nie domyślałaś? Że to ja jestem
Lucyferem?
  - Nie, nawet mi to nie przyszło do głowy.
  - A jednak raz popełniłem okropny błąd. Nie za-
stanowiłem się. Wiesz, ja znam wszystkie języki świata,
zacząłem więc mówić po norwesku z tym myśliwym.
Zdawało mi się, że wy też możecie rozmawiać w dowol-
nym języku.
  Saga pozwalała, by ją rozbierał. Czynił to tak delikat-
nie, jakby uwalniał ją z obłoku mgły, ubranie po prostu
z niej opadało.
  Najlżejszy dotyk jego rąk wprawiał każdą komórkę jej
ciała w drżenie. Po jego przyspieszonym oddechu po-
znawała, że nie tylko ona doznaje zawrotu głowy na myśl
o przyszłości.
  Tysiące i tysiące lat... Sami w przepastnej otchłani.
  Jej serce przepełniała gorąca sympatia i współczucie dla
jego gorzkiego losu, co widocznie i jemu udzielało się
także, bo surowa twarz złagodniała i coraz trudniej było
mu panować nad sobą.
  Saga nie chciała przyspieszać tego, co miało nadejść,
zapytała więc:
  - Skąd ci się wziął ten pomysł, żeby udawać mojego
kuzyna?
  Nie zareagował, a może nie zauważył, że zwracała się
teraz do niego w bardziej poufałej formie. Czyż to nie
naturalne, w chwili takiej intymności?
  - Żeby zamienić się rolami z Paulem von Lengenfeld-
tem - odparł, wdzięczny, że jeszcze na chwilę powstrzy-
mała jego podniecenie. - To znaczy, żebyś myślała, że to ja
jestem tym opiekunem, którego przysłali ci na pomoc
przodkowie.
  - Ale my jesteśmy do siebie tacy podobni, ja i ty.
  - Tak. Chodziło przecież o to, by do ciebie dotrzeć,
nawiązać z tobą kontakt. A sama wiesz, że człowiek mimo
woli odczuwa sympatię do kogoś, kto wygląda podobnie
jak on. I to wcale nie jest zarozumialstwo, między takimi
ludźmi budzi się poczucie wspólnoty, wzajemne porozu-
mienie.
  Rozebrał ją, ale nie odczuwała zimna, nocny chłód nie
miał do nich przystępu, otoczeni byli aurą magii i żarem
własnyeh pragnień, izolowani od świata.
  Czarny anioł odsunął Sagę lekko od siebie i przyglądał
jej się uważnie. Dziwne, lecz wcale jej to nie krępowało.
Jej, która nie miała odwagi stanąć nago nawet przed
własnym mężem!
  - Jesteś piękna, Sago - rzekł Lucyfer półgłosem.
  Potem ukląkł przy niej i przytulił głowę do jej piersi.
Całował je wolno, ale zmysłowo, długo pieścił końcem
języka, najpierw jedną, potem drugą. Saga wciągała
głęboko powietrze za każdym razem, kiedy dotykał jej
skóry, a pożądanie narastało, stawało się coraz trudniejsze
do zniesienia. Ujęła w dłonie jego piękną głowę, zanurzyła
twarz w czarnych włosach i szeptała słowa pełne tęsknoty
i miłości.
  - Taka straszna pustka panuje tam w dole, Sago
- mówił dalej cichutko. - Taka samotność...
  - Ja wiem - odparła.
  Ale czy naprawdę wiedziała? Znała otchłań wyłącznie
z własnych wyobrażeń. Czarne skały, przenikliwy, wilgot-
ny chłód... Och, skąd mogła wiedzieć, jak tam jest
naprawdę, zgadywała jedynie. Bo może on żył we wspa-
niałym, niezwykłej urody pałacu? Otoczony zastępami
służby?
  Powolnymi ruchami, z czułością jego piękne ręce
pieściły ciało Sagi, dopóki nie jęknęła niecierpliwie.
Wtedy i jego ogarnęło drżenie, końcem języka drażnił jej
skórę na brzuchu, lekko, leciuteńko...
  Saga przymknęła oczy. Wkrótce nogi nie chciały jej już
dłużej trzymać, więc powoli opadła na ziemię, a on
pochylił się nad nią. Skalne podłoże nie było takie twarde,
jak się Sadze zdawało. Leżała jak w najwygodniejszym
łożu, było jej ciepło, a od Lucyfera spływał na nią palący
żar. Ciało Sagi pragnęło już tylko jednego.
  Męskie oczy ponad nią były rozjarzone, usta drgały
zmysłowo. Saga objęła jego głowę i przyciągnęła do siebie
- może on nawet nie wie, co to jest pocałunek?
  Och, cóż to za myśli przychodzą jej do głowy? Nigdy
przedtem nie odważyłaby się pierwsza pocałować męż-
czyzny, ale teraz było inaczej, chciała czuć jego wargi na
swoich i wiedziała, że on nie uzna tego za bezwstydne,
będzie się po prostu cieszył, że Saga pragnie jego miłości.
  Kiedy odnalazła jego usta, ciałem Lucyfera wstrząsnął
dreszcz. Końcem języka pieściła najpierw jego wargi,
a później odszukała jego język - i już nie była w stanie nad
sobą panować. On także nie. Wszystko stało się tak
szybko - oszołomienie, gwałtowne gesty z obu stron...
i oto był w niej, brał ją w posiadanie. Trudne do opisania
pożądanie osiągało zenit. Całe ciało Sagi zastygło, na-
prężyło się w cudownym uniesieniu, odrzuciła w tył głowę
i pozwoliła się zalać ekstazie tak szalonej, że wszystko
wokół zawirowało. Słyszała tylko jego gwałtowny od-
dech, przechodzący w krzyk rozkoszy, graniczącej z bó-
lem.
  Tak oto stała się kobietą Lucyfera. Kochanką samo-
tnego czarnego anioła.
  Jej kochanek nie był zwyczajnym mężczyzną, nie
podlegał też zwyczajnym ograniczeniom, chciał ją kochać
wiele razy. Jego czas dobiegał końca, mieli jeszcze tylko
tych parę chwil i należało je wykorzystać. Następne
godziny Saga odczuwała jako nieprzerwane pasmo unie-
sień i spełnień, jej, jego, kilkakrotnie przeżyli ekstazę
równocześnie, to znów każde z osobna. Jakby się unosiła
w morzu najczulszych słów i pieszczot; zdarzało się, że
miłość, którą otrzymywała i którą sama była w stanie dać,
po prostu ją przytłaczała i Saga wybuchała płaczem,
rozpaczliwym i bolesnym; jego niekiedy ogarniał lęk, że
nie dość okazuje, jak bardzo Saga jest mu bliska, i wtedy
obejmował ją mocno, głaskał po włosach, po twarzy
z największą serdecznością. Jakby go znowu ogarniała ta
beznadziejna tęsknota, która dręczyła jego duszę przez
tysiące lat.
  Kiedy nareszcie bezsilnie opadli na ziemię, niebo nad
nimi zalane już było złocistym światłem wschodzącego
słońca.
  Leżeli długo i oddychali ciężko, nieludzko zmęczeni,
ale szczęśliwi, przytuleni do siebie, z niezłomnym prze-
świadczeniem, że należą do siebie, że się kochają i darzą
nawzajem najszczerszym oddaniem. Starali się jak najin-
tensywniej przeżywać każdą sekundę, jaka im jeszcze
została, dobrze wiedząc, że koniec nieuchronnie nad-
chodzi.
  Wreszcie wstali. Saga ubrała się. Skała, na której leżeli,
zrobiła się znowu twarda i nierówna, wichura co prawda
ustała, ale wciąż wiał przenikliwy wiatr i zawodził
pomiędzy głazami.
  - Ile czasu ci jeszcze zostało? - spytała cicho głosem
pozbawionym radości.
  - Już niewiele.
  - Nie chcę się z tobą rozłączać.
  Przygarnął ją do siebie gorączkowo.
  - Ani ja. Sago, czy ty byś nie mogła...
  Ucichli przestraszeni. Bardzo blisko nich rozległy się
głosy.
  I ujadanie psów.
  - Owszem, trzeba wejść na górę - mówił ktoś chryp-
liwie. - Tam go dostaniemy.
  - Saga... schowaj się!
  Niespokojnie wpychał ją w wąski przesmyk pomiędzy
dwoma skalnymi blokami.
  - A ty? Dlaczego to ja mam się ukrywać? To przecież
mężczyzna, którego oni...
  - Nie mów nic
  Znowu widziała przed sobą Marcela, ubranego jak
zwykle, normalnego mężczyznę, Marcela, w którym
zakochała się po uszy.
  - Nie powinnaś tego oglądać - rzekł pospiesznie.
  - Nie, Marcelu! Tylko nie miecz!
  - Nie bój się! Na Ziemi mój miecz nie ma mocy.
  W następnym momencie Marcel znalazł się znowu
w lesie. Natychmiast też ukazała się tam grupa ludzi
z dwoma psami.
  - To on! - krzyknął jeden, prawdopodobnie lensman.
  - Teraz już nam nie ucieknie.
  Marcel cofnął się ku skałom.
  Któryś ze ścigających powiedział z wahaniem:
  - Nie, ale to chyba nie...
  Wypadki potoczyły się błyskawicznie. Psy zostały
spuszczone, Saga zapomniała o zakazach i wybiegła
z ukrycia.
  - Nie! Zaczekajcie! To pomyłka! - wołała rozpacz-
liwie.
  Przestraszony lensman odwrócił się do niej i zaczął
przywoływać swoich ludzi, ale posłuchał go tylko tamten
mężczyzna, który na widok Marcela się zawahał. Reszta
biegła dalej. Saga znowu zaczęła krzyczeć, śmiertelnie
teraz przerażona, co się stanie z jej ukochanym.
  Człowiek, którego nazywała Marcelem, posłał jej
długie, pełne miłości spojrzenie, jakby chciał ją pociągnąć
za sobą, po czym rzucił się w dół i zniknął jej z oczu.
  Psy zatrzymały się nad krawędzią i ujadały wściekle,
wpatrując się w przepaść. Ludzie stanęli także, wstrząś-
nięci.
  - Coście wy zrobili? - płakała Saga. - Coście wy
zrobili?
  - To nie był on - stwierdził lensman bezbarwnym
głosem. - Dostrzegłem to zbyt późno. Przecież to nie jego
ścigaliśmy! O Boże, Boże, wybacz mi, bo ja sam nigdy
sobie tego nie wybaczę!
  Podeszli wszyscy do krawędzi, Saga także, wciąż
zapłakana. Spoglądali w dół, na kamienne zwałowiska
w głębi. Otchłań zdawała się nie mieć dna.
  - Jego tam nie widać - powiedział jeden z mężczyzn
zdumiony. - Co się, do diabła, z nim stało?
  - Ciii! Licz się ze słowami - przerwał lensman surowo.
  Ale Saga wiedziała, co się stało. Czas się dopełnił. To
o to się bał, żeby Saga nie widziała.
  - Nigdy go stamtąd nie wydostaniemy - westchnął
lensman. - Nikt nie zejdzie do przepaści. To śmiertelnie
niebezpieczne.
  - To prawda - przyznała Saga z płaczem. - Nigdy
więcej go nie zobaczymy.
  Mężczyźni skupili się wokół niej, wyrażali współ-
czucie, mówili, jak im przykro z powodu tego, co się stało,
nie wiedzieli, jak jej wynagrodzić krzywdę.
  Saga potrząsnęła głową.
  - On sam tego chciał - powiedziała zdławionym
głosem. - Był śmiertelnie chory. Zostało mu nie
więcej niż parę tygodni życia. Wolał zginąć w ten
sposób.
  Powiedziała to, by ich pocieszyć, lecz także dlatego,
żeby się za bardzo nie dopytywali, kim Marcel był.
W pewnym sensie zresztą mówiła prawdę.
  - Ale spójrzcie tam! - zawołał jeden z mężczyzn,
pokazując w dół, na polanę. - Tam! Jeszcze dalej! Tam
leży jakiś człowiek! To chyba ten nasz!
  - Nie - wyjaśniła Saga zmęczonym głosem. - On
przyszedł tu razem z nami. Tylko że ja nie wiem, kto to
jest. Podaje się za hrabiego, ale to nieprawda. To złodziej
i... Panie lensmanie, ja myślę, że to morderca.
  - Co? Jeszcze jeden? Jakbyśmy mieli mało kłopotów
z tym, którego ścigamy?
  Saga była tak zmęczona, że musiała się oprzeć o wielki
głaz. Teraz, kiedy ukochany mężczyzna ją opuścił, wszyst-
ko straciło znaczenie. Marcel zniknął na zawsze. Jaki sens
ma teraz jej życie?
  - Nie wiem, panie lensmanie. Nic mi o nim nie
wiadomo.
  - Ale dlaczego on tam leży? Czy też nie żyje?
  - Nie, mieliśmy zamiar przenocować w oborze, w ta-
kiej opuszczonej zagrodzie...
  - Tak, tak, ja wiem, gdzie to jest.
  - Ale zaczęliśmy mieć podejrzenia co do tego człowie-
ka, tam...
  Nie powiedziała, jakiego rodzaju były to podejrzenia.
Nie mogła przecież powiedzieć, że brała go za Lueyfera.
Nikt by jej więcej nie chciał słuchać!
  - Wsypaliśmy mu do picia środek nasenny. Wkrótce
potem zniknął wraz z naszymi kosztownościami. Ten
skórzany worek, który obok niego leży, jest mój. Mój
przyjaciel pobiegł za nim, a ja miałam czekać w oborze, ale
kiedy zajrzałam do tajemniczej skrzyni hrabiego, której
strzegł przez całą drogę, znalazłam w niej... odciętą ludzką
głowę.
  Skrzywiła się ze wstrętem na wspomnienie swojego
odkrycia. Mężczyźni spoglądali na nią zdumieni, najwyraź-
niej nie mogli uwierzyć, że mówi prawdę. Musiała się bronić.
  - W oborze było ciemno, a ja tak się bałam... więc
natychmiast z powrotem zatrzasnęłam wieko i uciekłam
do lasu. Potem przez cały czas szukaliśmy hrabiego.
Weszliśmy wysoko na skały, żeby się przekonać, czy tam
go nie ma. Właśnie stamtąd zobaczyliśmy go na tej łące,
zamierzaliśmy zejść, kiedy wy się zjawiliście.
  Szczęśliwie udało jej się sklecić wiarygodną historię
tak, że nie musiała wspominać o pełnej lęku nocy ani
o długich miłosnych godzinach o świcie. Żeby tylko
lensman nie zaczął uściślać czasu wydarzeń!
  Ale nie. Wszyscy milczeli przez chwilę, a potem
lensman rzekł zrezygnowany:
  - Powinniśmy chyba pójść i zobaczyć na miejscu, jak
się sprawy mają.
  - Czy mogłabym najpierw zabrać ten ukradziony
worek? Zanim on się obudzi. Tam są ważne dla mnie
rzeczy.
  Lensman zastanawiał się przez chwilę, a potem polecił
dwóm swoim ludziom, żeby zeszli na dół przypilnować
hrabiego. Tylko mają go nie budzić, zarządził. I mieć
baczenie na worek. Nie otwierać go, broń Boże! Nie
przegląda się rzeczy należących do damy!
  Saga była mu za to wdzięczna, dopóki nie powiedział:
  - Niedługo tu wrócimy. A pani, młoda damo, pójdzie
ze mną.
  Była zbyt apatyczna, żeby protestować. Serce jej
krwawiło z tęsknoty za Marcelem, bo nadal tak go
w myślach nazywała. Lucyfer to jakby zbyt... wielkie imię.
Poza tym w chwili czułości zwierzył jej się, że zwykle
kiedy wędruje po Ziemi, używa tego właśnie imienia.
Marcel. To imię znane w wielu krajach. Było powszechne
już w starożytnym Rzymie w formie Marcellus. W nowo-
żytnej Italii jcst to Marcello. Przez wiele stuleci Marcel
wędrował po Ziemi jako mnich. Nazywał się wówczas
Brat Marcus. Saga już na samym początku zauważyła,
że jest w nim coś z mnicha, on sam się zresztą o to
starał. Ubierał się, jeśli tak można powiedzieć, ponad-
czasowo.
  Z zamyśleaia wyrwały ją słowa lensmana. Zeszli już
z góry i wędrowali przez spokojny las, lensman i Saga,
i jeszcze jeden mężczyzna z psami.
  - A kiedy państwo podróżowali tak długo, nie widzie-
li państwo zbiega?
  - Owszem - odparła obojętnie. - Kilka razy. Ostatnio
dzisiejszej nocy. Minął wtedy zagrodę i pobiegł w stronę
wzgórz.
  - Proszę mi pokazać, w którą stronę - polecił lensman
krótko.
  Wskazała ręką bez zainteresowania. Jej serce było
martwe, cała czuła się martwa, jeśli śmierć może zawierać
także dojmujący, nieutulony ból.
  Marcel odszedł. Nigdy więcej Saga nie zobaczy czar-
nego anioła, wypędzonego. Tego, którego kochała przez
kilka krótkich chwil, lecz uczuciem wielokrotnie bardziej
intensywnym niż wszystkie miłości niejednego życia.
  Cóż ją teraz może obchodzić świat?
  Kiedy jednak w końcu stanęli przed opuszczoną
zagrodą, otrząsnęła się z rozpaczy i cofnęła o krok.
  Nie, nigdy w życiu nie wejdzie tam z własnej woli! Nie
bała się, ale nie miała siły oglądać jeszczę raz tej upiornej
skrzyni. Akurat teraz nie byłaby w stanie przeżyć kolej-
nego wstrząsu, tłumaczyła lensmanowi. Tylko że we-
wnątrz jest jej podróżny kuferek, gdyby więc zechcieli być
tak uprzejmi i wynieść go z obórki...
  W tym momecie przypomniała sobie alraunę, którą
ukryła za belką pod dachem.
  Blada, ze spuszczoną głową przekroczyła próg i weszła
do środka.
  W dziennym świede wszystko wyglądało inaczej.
Ruiny, brud, szczurze odchody i pajęczyny, kurz... wszys-
tko bgło wyraźniej widoczne.
  To tutaj zamierzali nocować? Przeniknął ją dreszcz
obrzydzenia.
  Dyskretnie wyjęła alraunę z ukrycia i włożyła ją do
kuferka. Nie chciała patrzeć w stronę wózka.
  - Czy to ta skrzynia? - usłyszała głos lensmana.
  - Ta - odparła ochryple, kierując się do wyjścia.
  Lensman był człowiekiem niewrażliwym. Zdecydowa-
nie uniósł wieko, które skrzypnęło przeciągle.
  - O, do diabła! - zawołał. A zaraz potem: - Nie, pani
Simon. Może pani wrócić. Tu nie ma żadnej głowy.
  - Ale... w nocy była.
  - W pierwszej chwili też pomyślałem, że to głowa. To
zrozumiałe, że pani się pomyliła. Było ciemno. Ale to nie
jest głowa. To maska. Naprawdę paskudna, groteskowa
maska.
  Saga zatrzymała się niechętnie.
  - Ale dlaczego... ?
  - Dlaczego on ją tu trzyma? Nie wiem. Może...
  - Może co?
  Lensman podniósł oicropną maskę. Pod nią leżała
jeszcze jedna. I pęk kolorowych jedwabnych strojów. Na
koniec wyjął ze sknyni dużą zniszczoną kopertę. Włożył
ją do kieszeni, a wózek wraz ze skrzynią kazał wy-
prowadzić na zewnątrz.
  - Chodźmy! Nie mamy teraz na to czasu. Trzeba się
przyjrzeć temu gagatkowi.
  W drzwiach Saga odwróciła się i po raz ostatni
obrzuciła spojrzeniem wnętrze obórki. Szukała węzełka,
w którym Marcel niósł swoje rzeczy. Byłaby to jej jedyna
pamiątka, chociaż to mogłaby przechowywać. Ale w obór-
ce nie było żadnego węzełka. Nie było w ogóle żadnego
śladu świadczącego, że Marcel kiedykolwiek istniał.
  Kiedy wyszli na dwór, musiała pokazać, w którą stronę
biegł uciekinier. Ów nożownik, którego lensman i jego
ludzie szukali od wielu dni.
  - Szczerze powiedziawszy, to ruch panuje dzisiaj
w fińskich lasach, że ho, ho - mruknął policjant.
  Żeby nie wspominać o nocy, pomyślała Saga. Żebyście
wy tylko wiedzieli!
  Na razie dali spokój uciekinierowi, trzeba się było
najpierw zająć Paulem.
  Pomocnik lensmana ciągnął wózek, na którym położo-
no też kuferek Sagi. Szli przez ten sam las, w którym nocą
przeżywała koszmary, ale teraz wszystko było odmienio-
ne. Las był piękny i widny, plamy słonecznego światła
kładły się na zielonym mchu. Jakby także natura dała za
wygraną i także ona rozluźniła uścisk, w którym trzymała
Sagę od początku jej podróży. Ani nie było piekącego
upału, ani mgły, deszczu ani wichury. Walka dobiegła
końca.
  Hrabia Paul von Lengenfeldt wciąż leżał tam, gdzie
go zostawili. Saga przestraszyła się na moment, gdy
stwierdziła, że leży też w tej samej pozycji. Ale mężczy-
źni, którzy go pilnowali, wyszli im na spotkanie i wyjaś-
nili:
  - Śpi jak kamień, lensmanie. A tu jest worek panienki.
Nie dotykaliśmy go.
  - W porządku. Ale nie budźcie go jeszcze. Chcę
najpierw w spokoju przejrzeć te papiery.
  W tej samej chwili, pewnie na skutek ich rozmowy,
Paul poruszył się, mruknął coś pod nosem, oblizał się,
jakby mu zasehło w ustach, i przewrócił się na plecy. Ale
spał spokojnie dalej.
  - O, do licha! - zawołał lensman. - A to ci dopiero
kawaler! No, pani Simon, muszę powiedzieć, że po-
dróżuje pani w towarzystwie nie byle jakich mężczyzn!
Tamten też był przecież, nie, proszę mi wybaczyć, nie
będziemy o nim rozmawiać, nie chciałem pani urazić...
  Saga skinęła głową bez słowa. Ludzie lensmana dostali
polecenie zakucia Paula w kajdanki, a potem wszyscy
usiedli z boku, czekając, aż lensman przejrzy papiery.
  On zaś przekładał je tam i z powrotem, mruczał coś
i gadał sam do siebie, wystawiając cierpliwość swoich
ludzi na straszną próbę. Nareszcie westchnął głęboko
i powiedział:
  - Znaczy on się kazał tytułować hrabią Paulem von
Lengenfeldt? No tak, jego prawdziwe nazwisko brzmi
Pelle Larsson. Wygląda na to, że jest podrzędnym
aktorem. Angażują go w teatrach ze względu na urodę
i trzymają, dopóki krytyka nie rozniesie go na strzępy.
Cóż, zawód wyjaśnia, skąd te maski i kostiumy. I pudełko
szminek. Ale jest coś jeszcze, jakieś sądowe wezwania
w sprawie drobnych przestępstw, przeważnie, jak widzę,
wobec dam o wysokiej pozycji towarzyskiej.
  - To możliwe, przechwalał się, że "bywał przy dwo-
rze" - bąknęła Saga.
  - Pewnie raczej w alkowach dam dworu. I są też listy
miłosne od kobiet, które chciałyby wiedzieć, dlaczego je
zdradził. Jedna z nich domaga się stanowczo zwrotu
konia, powozu i woźnicy... Jest też... tak, tutaj mam,
angaż do jednego z teatrów Christianii.
  - A, to tam jechał - powiedziała Saga. - Ten angaż to
pewnie ostatnia deska ratunku. Możliwość ucieczki od
wierzycieli i zdradzonych kobiet.
  Opowiedziała o powozie i woźnicy czekającym w Varm-
landii i lensman obiecał zająć się tą sprawą.
  Woźnica, przypomniała sobie Saga. Woźnica, który
powiedział: "To prawdziwy diabeł. To nie jest człowiek!"
Miał na myśli Paula, czy też domyślał się, kim jest Marcel?
Trudno to wyjaśnić. Ale ten wózek Paula powinien był
dać Sadze do myślenia. Takich wózków używały wędrow-
ne trupy teatralne. Wiele rzeczy powinna była rozumieć
lepiej w czasie tej podróży.
  Kiedy ludzie lensmana dość brutalnie zaczęli budzić
śpiącego, Saga pomyślała złośliwie, że jej przodkowie zbyt
wiele uwagi przywiązywali do powierzchowności czło-
wieka, który miał ją ochraniać. Albo może chcieli wybrać
kogoś, kto na pewno ją zainteresuje i tym samym odwróci
jej uwagę od Lucyfera, pomoże go unikać? Tylko że ona
sama unikać go nie chciała! Spotkanie z nim było
najpiękniejszą przygodą jej życia. No tak, przodkowie
dość szybko zaczęli żałować wyboru, powiedzieli jej
przecież, że to człowiek nieodpowiedni.
  Teraz należało jeszcze wyjaśnić sprawę cholery. Bez
wahania przystąpiła do rzeczy i zapytała, czy lensman wie,
że w Varmlandii wybuchła epidemia.
  - A tak, słyszałem. - Lensman machnął ręką. - Ale to
fałszywy alarm. Zwyczajna biegunka.
  Saga głęboko wciągnęła powietrze. Z ulgą, ale też
i z irytacją. Mogli byli sobie oszczędzić męczącej wędrów-
ki przez pustkowia.
  Być może jednak wtedy nie zdążyłaby poznać Marcela
tak dokładnie?
  Nieprawda! Przecież wybrał właśnie ją. Nie wymknęła-
by mu się w żadnych okolicznościach.
  I zresztą wcale tego nie pragnęła.
  Dowiedziała się teraz, że są w pobliżu większej osady,
z której wiedzie państwowa droga do Kongsvinger.
I można tam wynająć podwodę, wyjaśniał lensman.
  Posłał jednego ze swoich ludzi, by towarzyszył jej do
osady i zaniósł kuferek, reszta tymczasem zajmie się tą
śpiącą kanalią. Saga musiała mieć towarzystwo, był
przecież jeszcze jeden przestępca, wciąż na wolności,
i nieoczekiwanie mógł przeciąć jej drogę.
  Podziękowała więc za wszystko i ruszyła dalej.
W chwilę później zobaczyła dachy pierwszych zabudowań
osady.
  Tak oto Saga opuściła przepastne fińskie lasy. Ileż
wspomnień, i niezwykle przyjemnych, i bolesnych zabie-
rała ze sobą! Ileż ze swojej dawnej osobowości zostawiała
tu na zawsze!
  Nigdy już nie będzie taka jak przedtem!





        ROZDZIAŁ X


  Jak żyć, kiedy ktoś, kogo się pokochało bardziej niż
samo życie, odszedł na zawsze?
  Co robić, kiedy nieznośny ból rozsadza serce, kiedy
dusza jest niczym pulsująca rana, wciąż na nowo roz-
dzierana przez wspomnienia i tęsknotę?
  Co wtedy człowiekowi pozostaje?
  Jaka nieprawdopodobna miłość! Cóż za zdumiewający
kochanek!
  Nie umarł, lecz dla niej jest tak samo niedostępny,
jakby go śmierć zabrała. Żaden urodzony na Ziemi
mężczyzna nigdy aie zajmie jego miejsca, to nie do
pomyślenia. Nikt nie potrafiłby obejmować jej z taką
czułością, z taką przeogromną miłością. Nikomu ona
sama nie byłaby w stanie ofiarować takiego uczucia, bo to,
co ją przepełniało, było ponad wszelkie ludzkie ogranicze-
nia i ułomności.
  W ciągu krótkich chwil ich jedynej nocy, kiedy leżeli
przy sobie objęci, czuła, że odnaleźli się dzięki jakiemuś
ponadnaturalnemu instynktowi, pochodzącemu od jej
ukochanego, lecz także z niej samej, z krwi Ludzi
Lodu.
  Wszystko było wspaniałe, absolutnie wspaniałe.
  Ale jak to się stało, że tak bez żadnych skrupułów
i nieodwołalnie uległa tej pozaziemskiej istocie, temu...
demonowi? To akurat nietrudno było zrozumieć. Od
najwcześniejszego dzieciństwa fascynował ją Lucyfer, ów
samotny, nieszczęśliwy, odtrącony anioł światłości, tra-
wiony wieczną tęsknotą w ponurej otchłani. A kiedy
spotkała Marcela, natychmiast poczuła dla niego sym-
patię, która po kilku dniach przerodziła się w miłość,
i duchową, i fizyczną. Tylko że przez cały czas nie
opuszczał jej lęk; odczuwała go po raz pierwszy w życiu.
Intuicyjnie wyczuwała, że coś jest nie tak jak powinno.
Coś nie znanego towarzyszyło im w wędrówce przez
odludzie...
  Ale gdy tylko Marcel ujawnił, kim jest naprawdę,
napięcie ustąpiło. Od tej chwili była spokojna. I silna.
I szczęśliwa... choć zarazem tak strasznie nieszczęśliwa, bo
wiedziała, że będzie musiała go utracić.
  I oto wszystko się skończyło, przeminęło.
  Saga obudziła się wypoczęta w skromnym pokoju
pocztowej gospody. Ocknęła się z bólem w sercu. Nigdy
nie pozbędzie się tej dojmującej tęsknoty. I nigdy więcej
nie zobaczy ukochanego.
  Wiedziała, co powinna zrobić dzisiejszego dnia: jeszcze
rano wyruszy pocztowym dyliżansem do Kongsvinger.
W głębi duszy jednak pragnęła tylko spać, zapomnieć,
przestać istnieć.
  Zastanawiała się, co teraz porabia jej ukochany, co się
z nim dzieje. Z tym, który czekał w samotności przez setki
lat. Czy teraz uciszył tęsknotę, czy uzyskał spokój?
  W głębi duszy wiedziała, że to niemożliwe. Powiedział
jej to zresztą sam w czasie jednej z tych cudownych chwil
czułej rozmowy. Wyznał wtedy, że teraz jego tęsknota
będzie jeszcze straszniejsza. Bo już wie, za kim tęskni.
A kiedy minie kolejne sto lat i będzie mógł ponownie
wrócić na Ziemię, Sagi już od bardzo dawna tu nie będzie.
  Okrutniejszej zemsty żaden obrażony bożek by nie
wymyślił.
  Pragnęła tylko śmierci. Co prawda nawet śmierć nie
połączy jej z ukochanym, ale przynajmniej da zapomnienie
i spokój.
  W końcu jednak usiadła na łóżku, a po chwili wstała
i zaczęła się przygotowywać do podróży. Nie miała prawa
umierać. Jeszcze nie teraz. Miała jeszcze do spełnienia
zadanie, a potem zobaczy.
  Ubierając się, i później, jedząc śniadanie, bardzo już
pożądane, rozmyślała nad tym, jak bardzo jest odmienio-
na.
  Powodem wcale nie było to, że spała prawie całą dobę
i czuła się teraz świeża i wypoczęta. Nie, miała w sobie siłę,
która niechybnie musiała pochodzić od Lucyfera. Lęku
nigdy nie odczuwała, z wyjątkiem pierwszych dni wędrów-
ki przez lasy, teraz jednak zdawało jej się, iż sił i odwagi ma
tyle, że mogłaby góry przenosić. I on o tym mówił, że
chciałby obdarzyć ją siłą, która pomoże jej wypełnić
zadanie. Tak więc teraz była nie tylko jedną z wybranych
córek Ludzi Lodu, umiejącą tak jak wszyscy wybrani
radzić sobie w najtrudniejszych sytuacjach; otrzymała
dodatkową, ponadnaturalną moc. Władzę nad własnymi
uczuciami, a przez to nad wszystkim, co się wokół niej
działo. Mogła się tym posługiwać jedynie w służbie dobra,
wiedziała o tym od początku.
  Gdyby nie żal i tęsknota za ukochanym, czułaby się
szczęśliwa i niepokonana.
  Siedziała obok stangreta na koźle, bo dyliżans był
przepełniony. Gdy jechali przez małą osadę, kierując się
ku głównym traktom, Saga odwróciła głowę i patrzyła na
wschód, ku wielkim borom. Głuchy organowy chorał
wciąż brzmiał w koronach sosen, słyszała go nawet z tej
odległości.
  Czy to tamte wzgórza...?
  Czy to tam mogło się stać? Ponad lasem wznosiło się
pasmo nagich skał, a poniżej widziała zbocza i... Tak, to
mogło być tam.
  Jakby ostry nóż przebił jej serce. Ale wracać w tamte
miejsca nie chciała. Cóż by tam robiła sama, kiedy jego
zabrakło? Wszystko musi być teraz podwójnie wymarłe
i puste.
  Zastanawiała się też, co się stało z Paulem. Praw-
dopodobnie został odesłany z powrotem do Szwecji, by
odpokutować za wszystkie swoje szachrajstwa i niegodne
postępki. A co z uciekinierem? Z tym zbiegłym nożow-
nikiem? Saga nie wiedziała, co się z nim stało, ale przecież
nie mogła brać na siebie i tego zmartwienia. Powinna
zapomnieć o wszystkim i koncentrować się na swoim
zadaniu.
  Z ciężkim westchnieniem odwróciła wzrok od tchną-
cych smutkiem lasów.

  W końcu lipca Saga przybyła do parafii Grastensholm.
Rozglądała się wstrząśnięta.
  Z wizyty, którą złożyła tutaj w dzieciństwie, zachowała
wspomnienie spokojnej i bardzo pięknej okolicy. Już
wtedy wznoszono wiele nowych domów o miejskim
wyglądzie, przeważnie jednak królowały tu pola, łąki
i wiejska zabudowa. Pamiętała też wielki dwór Grastens-
holm jako opuszczone, otoczone złą sławą zrujnowane
domostwo, przypominała sobie Lipową Aleję, niewielki,
lecz niezwykle przytulny dworek, stary, ale promieniujący
domowym ciepłem, kochany przez wszystkich.
  Teraz wszędzie napotykała gęstą zabudowę. Kościół
widoczny z daleka dosłownie tonął pośród pięknych wilii
z ogrodami. Drzewa na cmentarzu rozrosły się do
ogromnych rozmiarów. Poza cmentatzem drzew widziało
się niewiele, zostały wycięte, by zrobić miejsce dla nowych
domów.
  No i Grastensholm...
  Upadająca ruina. Stary dom jeszcze stał, ale z powybija-
mymi oknami i zapadłym dachem przypominał raczej
pustą skorupę. Budynki gospodarcze w jeszcze gorszym
stanie. Okropny i przygnębiający obraz minionej świetno-
ści i ostatecznego upadku.
  Z Lipową Aleją sprawy miały się niewiele lepiej. Teraz
stawało się jasne, jak stare są i te zabudowania. Are
dobudował nowe skrzgdło do domu wzniesionego przez
ojca, ale działo się to ponad dwieście lat temu. Nie można
wymagać, by wszystko wyglądało jak dawniej.
  W miarę jak zbliżała się do Lipowej Alei, coraz
wyraźniej dostrzegała upadek dworu. I zdawała sobie
sprawę, że nie chodzi tu o zaniedbanie, bo pola były
uprawione, zboża dojrzewały, na ogrodzonych pastwis-
kach widziała konie i krowy, ale wszystko tchnęło jakby
obojętnością. Pola przeplatały się z łąkami, zboże miejs-
cami rosło niskie i rzadkie, co świadczyło, że gleba jest
wyjałowiona. Budynki gospodarcze wymagały reperacji,
a pod płotami bujnie pleniły się pokrzywy.
  Nawet stara czcigodna aleja, od której dwór brał
nazwę, znajdowała się w upadku. Należało czym prędzej
wyciąć chore drzewa i posadzić nowe.
  A nad tym wszystkim górował budzący grozę, opusz-
czony i zrujnowany dwór Grastensholm. Saga widziała
czarne ptaki kołujące nad zawaloną wieżyczką, kawki czy
wrony, a może nawet kruki.
  Dlaczego okna bez szyb sprawiają takie przygnębiające
wrażenie? Natychmiast przychodzi człowiekowi do gło-
wy określenie: zamek duchów. Tyle tylko że w tym
przypadku takie określenie było jak najbardziej upraw-
nione. Już w czasach jej dzieciństwa Grastensholm
zamieszkane było przez duchy, które sprowadziły się tam
na długo przed jej urodzeniem. Heike i Vinga wywołali
szary ludek w roku 1795. Sześćdziesiąt pięć lat temu...
  Stanęła przed drzwiami domu w Lipowej Alei i za-
stukała. Po chwili otworzył jej dziesięcioletni chyba
chłopiec.
  - Henning? - uśmiechnęła się Saga.
  - Tak...? - odparł niepewnie. Miał szczere, jasne
spojrzenie, był duży i jakby trochę przysadzisty, ale robił
niezwykle sympatyczne wrażenie. Szlachetna twarz, wy-
sokie czoło pod płową grzywką, oczy osadzone dość
daleko od siebie i duże, wrażliwe usta.
  - Jestem Saga. Twoja kuzynka ze Szwecji.
  - Oj! - zawołał i zaczerwienił się aż po korzonki
włosów. - Mamo! To Saga! Już przyjechała!
  - O mój Boże! - doleciało z głębi domu i rozległy się
pospieszne kroki.
  Najwyraźniej Saga przyjechała za wcześnie. Ale Belin-
da obejmowała ją z radosnym uśmiechem.
  - Witaj! Witaj u nas - powtarzała. - Ileż to czasu cię
nie widzieliśmy. Kiedy byłaś tu ostatnio, miałaś... po-
czekaj... No tak, dwanaście albo trzynaście lat. A teraz
jesteś już dorosła! Chodź, chodź!
  Jakże się ta Belinda zestarzała! Nie może mieć wiele
ponad trzydzieści lat, myślała Saga, ale ma na twarzy
wypisane zmartwienia i zmęczenie ciężką pracą. Ręce
zniszczone, wyrobione mięśnie, poza tym Belinda była po
prostu chuda i miała głębokie cienie pod oczami.
  Weszli do saloniku, który także świadczył, iż gos-
podyni podejmuje desperackie, ale daremne próby za-
chowania pewnego stylu. Pokój robił dość przygnębiające
wrażenie. Wszystko wskazywało na to, że służby w domu
nie mają żadnej.
  Saga została posadzona na sofie przy nakrytym serwetą
stole, a Henning otrzymał szeptem jakieś polecenia
i wyszedł do kuchni.
  - Gdzie Viljar? - zapytała Saga.
  Belinda zaczęła nerwowo poprawiać włosy.
  - On... Nie czuje się dzisiaj zbyt dobrze - wyjaśniała
pospiesznie.
  - Mam nadzieję, że nie jest chory? To znaczy poważ-
nie. Chciałam powiedzieć... przewlekle...
  - Nie, nie. Nic poważnego.
  Henning wrócił z tacą ciasteczek i trzema filiżankami.
  - My... Nie spodziewaliśmy się ciebie tak zaraz
- uśmiechnęła się Belinda skrępowana. - List przyszedł
dopiero parę dni temu. Musiał bardzo długo iść. Gdybyś-
my wiedzieli, to...
  W tym momencie do pokoju wkroczył Viljar. Belinda
zamarła, nie wiedząc, co robić.
  Saga była wstrząśnięta jego widokiem. Czy to ten
młody, przystojny Viljar, którego pamiętała z dzieciń-
stwa? Wprawdzie miał teraz około czterdziestu lat, ale
zmienił się okropnie. Worki pod oczami, kilkudniowy
zarost, włosy w nieładzie, a cała twarz obrzmiała, świad-
cząca o...
  - Viljar? Czy ty pijesz? - zapytała Saga zamiast
powitania. Słowa wyrwały się jej mimo woli, zanim
zdążyła pomyśleć.
  Belinda i Henning stali sztywni z przerażenia.
  Viljar drgnął gwałtownie. Starał się spojrzeć Sadze
w oczy.
  - Saga? Czy to Saga?
  - Tak. Wybacz mi, nie miałam zamiaru cię atakować,
ale taki jesteś odmieniony.
  - Naprawdę? - spytał, patrząc sobie pod nogi. Chwy-
cił oparcie krzesła i chciał usiąść, ale najpierw odwrócił się
w stronę żony.
  - Belinda, nie masz czasem...?
  - Piwa? Mam.
  Zerwała się, żeby pobiec do kuchni, ale Saga ją
powstrzymała.
  - Muszę z wami porozmawiać poważnie. Viljarowi
bardziej by się przydała filiżanka mocnej kawy.
  Kuzyn popatrzył na nią spod oka, ale nie zaprotes-
tował. Wyszedł natomiast do hallu, gdzie się uczesał,
a potem w kuchni obmył twarz w zimnej wodzie.
Przesunął ręką po policzku, jakby zamierzał się ogolić, ale
uznał, że należy zaczekać na dogodniejszą chwilę.
  Nie czuł się najlepiej, siedząc przy stole nad filiżanką
czarnej jak węgiel kawy. Gdy spojrzał na podsuwane
przez Belindę ciasteczka, wstrząsnął się z obrzydzenia.
  - Pisałaś, Sago, że otrzymałaś wezwanie - zaczęła Belinda
onieśmielona. - Mogłabyś nam powiedzieć coś więcej?
  - Nie. Wciąż wiem niewiele więcej niż wy. Po prostu
dostałam wiadomość od naszych przodków - we śnie - że
powinnam przyjechać do Grastensholm. Że wy mnie
potrzebujecie.
  - O Boże drogi - bąknął Viljar.
  Saga zwróciła się ku niemu.
  - Czy to nieprawda?
  Viljar zaśmiał się ponuro.
  - W jaki sposób mogłabyś nam pomóc? Jak sobie
poradzisz z tym piekłem?
  - Pamiętaj, Viljarze, że jestem jedną z wybranych
- rzekła spokojnie.
  Spojrzał na nią z uwagą. W jego wzroku dostrzegała
wstyd, że pokazał jej się w takim stanie.
  - Tak, wierzę, że jesteś wybrana. Teraz, kiedy cię
widzę, nie mam najmniejszych wątpliwości. Nie tylko
z powodu twojej niewiarygodnej, egzotycznej urody.
W twoich oczach płonie jakiś dziwny żar. Jakby mieszani-
na nieziemskiego szczęścia i... rozpaczy?
  - Tak to pewnie jest - potwierdziła Saga. - Chociaż to
chyba nie ma zbyt wiele wspólnego z moimi specjalnymi
zdolnościami. W drodze do was miałam niezwykłe przeży-
cia...
  Belinda pojmowała słowa Sagi z kobiecą intuicją:
  - Pisałaś nam w liście, że zerwałaś swoje małżeństwo.
To chyba wymagało siły i odwagi, prawda? Czy spot-
kałaś... kogoś nowego? Podczas podróży?
  - Tak - uśmiechnęła się Saga ze smutkiem. - Spot-
kałam miłość swego życia, mogę tak powiedzieć bez
obawy, że przesadzam. I... utraciłam go.
  - Umarł?
  - Tak - potwierdziła po chwili wahania.
  - Och, jakie to smutne! Ale Viljar ma rację. To widać.
W twoich oczach.
  Henning upuścił łyżeczkę, która uderzyła głośno o ta-
lerzyk, i Viljar podskoczył z grymasem na twarzy.
  Saga zapytała poważnie:
  - Od jak dawna to trwa, Viljarze?
  - Co takiego? - Głos miał zachrypnięty.
  - Picie.
  - Ale ja wcale tak dużo nie piję - usprawiedliwiał
się gorączkowo. - Wczoraj wieczorem wypiłem szkla-
neczkę, ponieważ... - Przerwał i skulił się na krześle.
Głowę wtulił w ramiona. - To dziwne - powiedział
cicho. - Belinda suszy mi od dawna głowę, że za dużo
piję, ale ja byłem zawsze pewien, że w pełni kontroluję,
ile i kiedy wypijam. A oto przychodzi ktoś z zewnątrz
i pierwsze słowa, jakie rzuca mi w twarz, brzmią: "Ty
pijesz, Viljarze!" Właśnie wtedy zrozumiałem, jak źle
jest ze mną.
  Siedzieli w milczeniu.
  Po chwili Viljar wrzasnął:
  - Ale jak, do diabła, przeżyłbym to wszystko, gdybym
nie pił?
  - Musisz mi opowiedzieć, jak to jest - rzekła Saga
spokojnie. - Odnoszę wrażenie, że masz niezwykle lojalną
rodzinę.
  - Owszem, mam - potwierdził drżącym głosem.
- Kocham ich oboje. I, jak widzisz, krzywdzę ich tak
strasznie!
  - Nigdy na żadne z nas nie podniosłeś ręki - wtrąciła
Belinda cicho, jakby chciała go usprawiedliwiać.
  - Nie, bo gdybym coś takiego zrobił, to by już dla
mnie nie było życia! - krzyknął Viljar gwałtownie. - Ale
czy nie wystarczy tego, co z wami wyprawiam? Każę wam
pracować ponad siły, podczas gdy ja sam uciekam w świat
iluzji!
  - Usprawiedliwienia i żale mogą zaczekać - stwier-
dziła Saga trzeźwo. - A teraz do rzeczy!
  Viljar głęboko wciągnął powietrze.
  - To bardzo długa historia.
  - Zacznij od najważniejszego.
  - Najważniejsze - powiedział z goryczą. - Najważniej-
sze jest to gniazdo zarazy, które nazywa się Grastensholm.
  - Owszem, widziałam dwór. Wygląda dość... strasz-
nie.
  - Och, ty nie wiesz, nic nie wiesz.
  - Nikt tam nie wchodzi - wyjaśniła Belinda spokojnie.
- Ludzie tam mrą. Jakiś włóczęga zmarł przed bramą.
Z wytrzeszczonymi oczyma, wpatrzonymi w coś okro-
pnego. Pewien człowiek z gminy wszedł kiedyś do dworu
i nigdy stamtąd nie wyszedł.
  - Gmina chciałaby przejąć dwór - rzekł Viljar zmę-
czonym głosem. - W takim stanie jak teraz majątek nie jest
nic wart. Chcieli zburzyć albo spalić dom i wybudować
tam co innego. Nikt jednak nie jest w stanie wejść do
żadnego z zabudowań. Sprowadziliśmy nawet takich, co
potrafią wywoływać duchy, ale nie doszli dalej niż do
bramy, bo podmuch wichury powalił ich na ziemię
i potłukli się dotkliwie. To samo stało się z księdzem.
  - A ty tam byłeś?
  - Owszem, byłem! I gdybym chciał ci opowiedzieć
o wszystkim, co mnie spotkało za bramą, i tak byś mi nie
uwierzyła. One są śmiertelnie niebezpieczne, Sago.
  - Masz na myśli szary ludek?
  - Tak. A najgorsze ze wszystkiego jest to, że nasz mały
Henning widział kiedyś dwoje z nich, jak stali i rozglądali
się tutaj przed domem! W Lipowej Alei!
  - Uff! - westchnęła Saga.
  - To przez nich nie radzimy sobie z gospodarstwem
i mamy okropne kłopoty - dodał Viljar. - Sama widzia-
łaś, jak wygląda nasze gospodarstwo. Nie możemy ko-
rzystać z ziemi należącej do Grastensholm, ale nie mo-
żemy jej też sprzedać. A ja, jak widzisz, bliski jestem
załamania.
  Saga zwróciła się do Belindy:
  - Ale przecież w Elistrand mieszka twoja rodzina!
  - Oni już dawno wrócili do miasta, a na mnie machnęli
ręką. Teraz, kiedy wszyscy skarżą się na Grastensholm
i moja pozycja w parafii jest marna, nie chcą mieć z nami
do czynienia.
  - Nie można, niestety, po prostu zburzyć Grastens-
holm! - westchnęła Saga. - Nie można spalić zabudowań,
dopóki nie odzyśkamy tego, co zostało ukryte na strychu,
tego, co... - Głos jej zamarł. - Tego, co takie jest
potrzebne Ludziom Lodu - dokończyła szeptem.
  Napotkała wzrok Viljara. Kuzyn przypomniał, jak się
sprawy naprawdę mają:
  - A tego nie odzyskamy, dopóki nie narodzi się taki,
który będzie miał dość sił.
  Saga głośno myślała:
  - Pewnie tak to miało być, że Ludzie Lodu będą
czekać, dopóki ten wybrany nie nadejdzie. Ten, który
będzie w stanie podjąć walkę z Tengelem Złym. Ale
teraz...
  Viljar ponownie dokończył rozpoczęte przez kuzynkę
zdanie:
  - Teraz cały dom razem ze strychem i tym czymś
tajemniczym, co się tam kryje, znalazł się w niebezpieczeń-
stwie, którego nasi przodkowie z pewnością nie przewi-
dzieli. Wszystko jest w wielkim niebezpieczeństwie z po-
wodu szarego ludku.
  Saga zrobiła się jeszcze bardziej poważna.
  - Najwyższy czas, by zabrać to coś ze strychu. Dopóki
nie będzie stracone na zawsze.
  - Na to jednak potrzeba kogoś wybranego... i ob-
darzonego wielką mocą.
  Zaległa cisza.
  - Tak - potwierdziła w końcu Saga. - Tak to wygląda.
  Po chwili znowu odezwał się Viljar:
  - Nie boisz się, Sago?
  Saga ocknęła się z zamyślenia i spojrzała na niego
czystymi, nieskończenie pięknymi oczyma.
  - Nie, nie boję się. Nie przywykłam do odczuwania
lęku, ale wiem, jak to jest, kiedy człowiek się boi. Całkiem
niedawno miałam okazję się o tym przekonać. - Zamyśliła
się znowu na chwilę. - Nie, nie boję się szarego ludku, ani
trochę.
  - Ty ich po prostu nie znasz - wtrącił Viljar cicho.

  Kiedy Saga położyła się w, swoim łóżku w małym
pokoiku na piętrze, o ścianach pokrytych tapetami w dro-
bne kwiatki, ogarnął ją spokój.
  Teraz oto była "w domu". W Lipowej Alei, pierwszej
siedzibie Ludzi Lodu na południu Norwegii. Grastens-
holm odziedziczyli dopiero później po Meidenach. Lipo-
wa Aleja natomiast była darem rodziny Meidenów dla
Tengela i Silje.
  Pierwszym domem była Lipowa Aleja.
  Lodowej Doliny nie można liczyć. Lodowa Dolina to
był koszmar.
  Viljar i Belinda zaprosili ją, by teraz, kiedy zerwała ze
Szwecją, zamieszkała u nich, najlepiej na zawsze. Po-
dziękowała wzruszona, ale odparła, że czas pokaże, jak się
jej życie ułoży. Najpierw musi wykonać to, co zostało na
nią nałożone.
  To oczywiste, że nie odczuwała lęku na myśl o cze-
kającym ją zadaniu. Czy też o zadaniach, bo w rzeczy-
wistości miały to być dwie sprawy, choć jadąc tu nie
spodziewała się tego. Najpierw trzeba przegonić szary
ludek, a następnie odnaleźć na strychu ów nieznany
skarb, zanim dwór się zawali albo władze gminne
skonfiskują czy spalą ruiny.
  Uśmiechała się sarkastycznie. Szaremu paskudztwu nic
się nie stanie, gdyby dwór spalić; duchom nigdy takie
sprawy nie szkodziły, rozpełzają się wtedy wśród ruin albo
w okolicy. Saga przypominała sobie historię, którą
opowiadała jej matka, Anna Maria. O starym zamku
w Anglii. W zamku tym od dawna mieszkał duch, ale miał
on pewną osobliwą cechę. Otóż nie posiadał stóp. Biegał
po wielkiej sali rycerskiej na kikutach, obciętych tuż pod
kolanami.
  Niezwykła zagadka została rozwiązana przypadkiem,
kiedy postanowiono zerwać starą podłogę i położyć
nową. Odkryto wówczas, że pod spodem istnieje już jedna
podłoga. Sprawa polegała na tym, że duch chodził sobie
po tej niższej podłodze. Po "swojej" podłodze z czasów,
kiedy on sam żył na ziemi.
  W końcu Saga zasnęła.
  Nie spodziewała się jednak snów. W każdym razie nie
takich, które miałyby znaczenie...
  Wicher gwizdał w rozpadlinie. Z daleka, z drugiego
brzegu, wzywali ją przodkowie Ludzi Lodu. Wiatr niósł
do niej ich głosy, zniekształcone, ale zrozumiałe:
  - Sago, Sago, czy nas słyszysz?
  Kiwała głową na znak, że owszem, słyszy.
  Z trudem jednak pojmowała, co do niej mówią.
Musiała pytać wiele razy, miała wrażenie, że traci głos, bo
wiatr zwiewał jej słowa w inną stronę.
  W końcu jednak usłyszała:
  - Spiesz się, Sago, spiesz się! Zostało ci już bardzo
mało czasu. Musisz wejść na strych. Szybko, jak najszyb-
ciej! Dopóki nie jest za późno!
  - Dlaczego? - zawołała.
  Głosy tamtych jednak rozpływały się w powietrzu,
coraz dalej i dalej, aż w końcu całkiem ucichły. Saga była
sama i nie rozumiała niczego.
  Wiedziała tylko, że powinna zrobić to, o co ją
proszono. Powinna jak najprędzej wejść na strych. Naj-
pierw jednak musi pomóc małej rodzinie z Lipowej Alei
w rozwiązaniu dręczących ją problemów. Obiecała im to.
W przeciwnym razie mogą utracić także Lipową Aleję.
A do tego nie wolno dopuścić!





        ROZDZIAŁ XI


  Zdawało się, że przyjazd Sagi wyrwał Viljara z apatii
i odrętwienia. Raz po raz obejmował żonę i syna, by
pokazać im, jak bardzo ich kocha, jak bardzo żałuje
dotychczasowego zachowania i prosi ich o wybaczenie.
Wyrażał im także w ten sposób wdzięczność za to, że tak
długo z nim wytrzymywali.
  Choroba nie opanowała jeszcze Viljara do tego stopnia,
by nie był w stanie dać sobie rady z powracającą niemal
w równych odstępach czasu gwałtowną potrzebą napicia
się alkoholu. Dla pewności jednak Saga starannie przej-
rzała skarb Ludzi Lodu, teraz znowu połączony w całość,
bo większa część środków zawsze była przechowywana
w Lipowej Alei. Znalazła obrzydliwy cierpki korzeń
i zmusiła kuzyna, by go zjadł. Skutek był taki, że kiedy
Viljar sięgał z przyzwyczajenia po coś mocniejszego,
dostawał gwałtownych wymiotów. Lekarstwo bardzo mu
się przydało.
  Viljar wprost nie wiedział, co jeszcze zrobić, by
wynagrodzić cierpienia żonie i synowi. Chciał za jednym
zamachem nadrobić wszystko, co w ostatnim okresie
zaniedbał. Saga bowiem zaproponowała mu pożyczkę na
najpilniejsze remonty, by uchronić Lipową Aleję od
upadku. Już następnego dnia po przybyciu Sagi wszyscy
czworo pojechali do Christianii i załatwili sprawę
pożyczki. W drodze powrotnej byli w znakomitych
humorach. Śmiali się i żartowali, nie wiedzieli, jak
dziękować Sadze. Viljar głośno i uroczyście obiecywał, że
spłaci wszystko co do grosza, najszybciej jak to możliwe.
Ona zaś potrząsała głową i zapewniała, że nie ma
pośpiechu, Viljar może obracać tymi pieniędzmi, jak
długo będzie to konieczne.
  W pewnym momencie Viljar spoważniał i oświadczył
zgnębiony:
  - Tak okropnie się wstydzę. Pożyczka to tylko ostat-
nia kropla. Dużo gorsze jest to, co przedtem zrobiłem.
A raczej to, czego nie zrobiłem.
  - Nie musisz się niczego wstydzić - powiedziała
Belinda łagodnie; i ona, i jej syn mieli takie same po
dziecinnemu ufne spojrzenia. - Henning i ja rozumieliśmy
cię bardzo dobrze, powinieneś o tym wiedzieć. I zawsze
bardzo nam było przykro z twojego powodu. Tak
strasznie chcieliśmy ci pomóc.
  Viljar skulił się z bólu. Saga myślała o jego dzieciństwie
i młodości. O tym, że zawsze wszystkie problemy i trudne
sprawy przeżywał w samotności, zamykał w sobie, nie
umiał się nikomu zwierzyć. Nie powiedział nikomu
o duchu Marty, który przychodził do niego wieczorami,
nikomu nie zwierzył się, źe uczestniczy w walce o prawa
najbiedniejszych w społeczeństwie...
  Teraz też zachowywał się tak samo. Tym razem jednak
sprawy były dużo poważniejsze. Nie potrafił podzielić się
swymi kłopotami z najbliższymi, chciał im tego oszczę-
dzić, a kiedy sytuacja go przerosła, znalazł jak najgorsze
wyjście: szukał zapomnienia w alkoholu.
  W gruncie rzeczy jednak Viljar nie był słabeuszem. Był
po prostu człowiekiem zamkniętym, przeżywającym
wszystko w samotności, a przy tym obowiązkowym,
gotowym całą odpowiedzialność brać na siebie.
  Saga powiedziała w zamyśleniu:
  - Ja też cię rozumiem. Byłeś tutaj jedynym potom-
kiem Ludzi Lodu. Tak, teraz masz jeszcze Henninga, ale
to ty powinieneś przekazać mu spadek. Grastensholm.
Byliście z Belindą całkiem sami, nikt nie mógł wam pomóc
ani doradzić, nie widziałeś wyjścia z tego nieszczęścia. Nie
mogłeś sprzedać Lipowej Alei i wyjechać stąd, żebyś nie
wiem jak chciał, bo wciąż spoczywała na tobie od-
powiedzialność za Grastensholm. Na dodatek wszyscy
w parafii na tobie skupiali nienawiść i gniew... Naprawdę,
rozumiem dobrze i ciebie, i Belindę.
  - Zjawiłaś się tu jak Anioł Stróż, Sago - szepnęła
Belinda.
  Na dźwięk słowa "anioł" Saga drgnęła i wyraz nieopi-
sanego bólu pojawił się na jej twarzy. W ciągu ostatnich
dni starała się jak najmniej myśleć o Lucyferze, bo rozpacz
nie pozwalała jej się skupiać na sprawach Ludzi Lodu, nie
umiała jednak do końca panować nad swoimi myślami.
Wspomnienie o ukochanym tkwilo głęboko w jej duszy,
dawało o sobie znać stale, w dzień i w nocy. Niekiedy było
źródłem nieprawdopodobnego szczęścia, że go poznała
i pokochała, dodawało jej sił, przeważnie jednak wspo-
mnienia przynosiły dojmujący ból. Musiała przyjąć do
wiadomości, że nigdy więcej nie zobaczy Marcela, nigdy
nie usłyszy jego głosu, nie zazna jego bliskości.
  W takich momentach czuła się całkowicie pusta w śro-
dku i tak zobojętniała na wszystko, że gotowa była
machnąć ręką na wyznaczone jej zadanie i zostawić
Grastensholm własnemu losowi.
  - Kiedy zmierzymy się z nieproszonymi gośćmi?
- zapytała.
  Viljar bez trudu zrozumiał, co Saga ma na myśli.
  - Jak tylko będziesz gotowa - odparł.
  - Oczywiście. Chciałabym tylko przejrzeć dokładnie
cały skarb Ludzi Lodu, żeby zobaczyć, czy nie ma tam
czegoś, co mogłoby mi się przydać. To znaczy, chciałam
powiedzieć, że Heike, kiedy sprowadzał szary ludek,
posługiwał się skarbem. Więc i ja powinnam mieć coś, co
przyspieszy powrót tamtych do świata cieni. Tak mi się
wydaje.
  W ogóle wiem tak mało o zawaności skarbu, myślała
zmartwiona. Trzeba się kierować intuicją. Jeśli jednak jest
tak, jak Viljar mówi, to upiory rozprawią się ze mną, gdy
tylko odkryją we mnie najmniejszą słabość.
  Przyjemne widoki, nie ma co!

  Cały następny dzień przeznaczyła na przygotowania.
  Choć bardzo starannie przeglądała skarb i choć nie-
zwykle uważnie czytała prastare zapiski, nie znała
niczego, co mogłoby jej pomóc w tym przypadku. Nie
posiadała, jak Heike, zdolności przywoływania duchów
przodków, by zasięgnąć u nich rady, zresztą one nie
byłyby w stanie nawiązać z nią kontaktu.
  Coraz bardziej przekonywała się, że jest wobec tego
zadania sama jak palec. Tak jak Shira przed górską ścianą,
która miała otworzyć jej drogę przez budzące trwogę
groty. Teraz przyszła kolej na Sagę. Jej zadanie polegało
na czym innym, ale i ona musiała je wykonać samotnie.
  Pojęcia nie miała, co się z nią stanie, ale na wszelki
wypadek przygotowywała się do bardzo trudnej walki.
Cała trójka z rodziny Viljara była zgnębiona, wszyscy
bardzo chcieli pomagać, ale cóż mogli zrobić? Viljar
wielokrotnie próbował wejść do Grastensholm, lecz bez
powodzenia. Szare stwory panoszyły się tam niepodziel-
nie.
  Saga nie chciała podejmować walki w czwartek ani
w niedzielę. To nie były dobre dni, żeby stawać twarzą
w twarz wobec ponurych mocy z tamtego świata. Musiała
więc odczekać jeszcze jeden dzień.
  W końcu wszystko było gotowe.
  Młoda kobieta wyspała się, a rano zjadła solidne
śniadanie. Na razie nie mogła zrobić nic więcej.
  Viljar odprowadził ją drogą na skróty przez łąki.
Zatrzymał się przed bramą. Życzył Sadze powodzenia
i zapewnił, że będzie tu czekał aż do jej powrotu.
  - Nie możesz tego robić - zaprotestowała. - Po
pierwsze, nie wiemy, ile czasu mi to może zabrać. Po
drugie, jeśli zbyt długo nie będę wracała, możesz nie
wytrzymać i będziesz próbował także wejść do dworu,
a tego ci nie wolno!
  - A jeżeli w ogóle nie wyjdziesz?
  Saga popatrzyła na zamek duchów.
  - Daj mi cztery dni!
  - Cztery dni? Czy ty rozum postradałaś? Ja myślałem,
że to chodzi o godziny!
  - Uważam, że cztery dni to ostateczna granica. Tyle
wytrzymam bez jedzenia. Jeśli do tego czasu nie wrócę,
możesz uważać, że mi się nie udało. Ale, oczywiście, ja też
mam nadzieję, że wystarczy mi parę godzin. Szczerze
mówiąc, najbardziej bym chciała, żeby to były minuty
- dodała ze smutnym uśmiechem.
  Viljar patrzył na nią zmartwiony.
  - Widzę, że wcale się nie boisz! Och, ty nie wiesz, na co
je stać!
  - Słyszałam, że nieumiejętność odczuwania strachu to
też słabość. Dla mnie to jednak przyjemność, jeśli nie
muszę przeżywać dodatkowego napięcia. Viljar, mnie się
to musi udać! W przeciwnym razie będzie źle z wami,
z twoją rodziną. Zresztą źle będzie z całym rodem Ludzi
Lodu!
  - Wiem. Poczekam tu przynajmniej, dopóki nie wej-
dziesz do domu. Jeśli w ogóle uda ci się tam wejść!
Większość prób kończyła się zaraz za bramą.
  Saga skinęła głową.
  Dzień był jasny, wprawdzie bez słońca, ale przesycony
białym światłem. Ponownie spojrzała w stronę domu
i ogarnął ją bezbrzeżny smutek. Kiedyś Grastensholm
było dumą parafii. Meidenowie i Ludzie Lodu wiedli tutaj
piękne i na ogół szczęśliwe życie. Liv pielęgnowała swój
różany ogród, po którym teraz nie zostało nawet śladu.
Dag zapraszał swoich kolegów asesorów na wspaniałe
przyjęcia. Tutaj Mattias prowadził lekarską praktykę.
Tutaj przyszedł Heike, samotny olbrzym, i tutaj zamiesz-
kał ze swoją Vingą po "odbiciu" dworu Snivelowi.
  A potem wszystko potoczyło się nie tak jak trzeba.
Heike, żeby odzyskać Grastensholm wraz z ukrytą na
strychu tajemnicą, musiał sprowadzić szary ludek, co stało
się przyczyną nieszczęścia.
  Saga po raz ostatni zwróciła się do Viljara:
  - Istnieje pewna możliwość - powiedziała. - To
znaczy może się zdarzyć, że stamtąd nie wyjdę. Ale to nie
musi oznaczać, że mi się nie udało. Gdyby mnie nie było
dłużej niż cztery doby, powinieneś zbadać, jak się sprawy
mają. Jeśli zdołasz wejść do dworu, jeżeli ci się uda, to
znaczy, że dom został uwolniony od upiorów. W takim
razie jednak proszę cię, żehyś wziął na siebie opiekę nad
skarbem i żebyś mnie pochował na cmentarzu w Grastens-
holm.
  Viljar nie był w stanie odpowiedzieć. Uścisnął ją tylko
pospiesznie.
  Wyglądał teraz dużo lepiej. Starannie ogolony, włosy
umyte, przystojny, zadbany. Wciąż miał worki pod
oczami i twarz wyraźnie obrzmiałą, ale to powinno
z czasem minąć. Viljar dochodził do siebie.
  Saga nie może więc ponieść porażki i zniszczyć tego, co
się zaczęło tak dobrze układać.
  Z bliska dwór w Grastensholm naprawdę budził grozę.
Nawet brama i ogrodzenie były zniszczone. Szare, odrapa-
ne, zbutwiałe, poprzewracane.
  A dom...
  Boże, dopomóż mi, modliła się w duchu.
  Z wieżyczki na dachu zostały tylko ruiny, w których
kawki wiły gniazda. Na tej wieżyczce Liv i Dag bawili się
w dzieciństwie, stąd oglądali okolicę. W domu nie było
ani jednego całego okna. Spoza powybijanych szyb
mignął czasem jakiś strzęp firanki. Ściany wyglądały tak
samo jak płoty, równie odrapane i szare. Dekoracji nad
bramą prawie nie było widać.
  - Dano wam sześćdziesiąt pięć lat - syknęła Saga przez
zęby. - Ale teraz koniec!
  Wiedziała jednak, że już nikt nigdy nie odbuduje
szacownego Grastensholm. Nie miała pojęcia, jaki los czeka
dwór, jeśli uda jej się wypełnić zadanie, ale żaden
z budynków, które jeszcze stały, nie nadawał się do remontu.
  Pomachała na pożegnanie Viljarowi, który znalazł
sobie miejsce do siedzenia na starej rampie, gdzie daw-
niej wystawiano bańki z mlekiem, i przekroczyła bra-
mę.
  W tej samej chwili usłyszała coś jakby westchnie,
podniecone, zdenerwowane, dobywające się z wielu
gardeł.
  Saga wzięła ze skarbu Ludzi Lodu tylko jedną jedyną
rzecz, która mogła ją chronić. Ale też amulet należał do
najznakomitszych: alrauna.
  Saga uznała w końcu, że i ona ma jakieś prawo do
magicznego korzenia. Dawniej w jej świadomości alrauna
była do tego stopnia złączona z Heikem, że nawet
myślenie o niej uważała za świętokradztwo. Po przeży-
ciach w fińskich lasach zmieniła poglądy. Tego ranka
z największym szacunkiem wyjęła amulet ze szkatułki.
A kiedy zawiesiła go na szyi, nie odniosła wrażenia, że jest
ciężki czy martwy. Ale też nie ułożył się spokojnie na jej
piersi, jakby nie tam było jego miejsce.
  Alrauna czuwała.
  W każdym razie Saga tak sobie to tłumaczyła.
  Powinnam była tu przyjść jesienią, myślała Saga
patrząc na stary, na wpół zrujnowany dom. Na smutnym
opuszczonym dziedzińcu i w ogrodzie powinny szeleścić
unoszone wiatrem piękne, złotobrunatne liście, także
natura powinna świadczyć o upadku, o nadchodzącej
śmierci. Kawki powinny z krzykiem latać nad zawaloną
wieżą, zmagać się z jesiennym wichrem, strzępy firanek
szarpane wiatrem powiewać nad ślepymi oknami. Drzwi
powinny raz po raz trzaskać głucho i odbijać się ponurym
echem po pustym domu.
  Ale na świecie panowało lato. Gorące, radosne lato.
  Może właśnie kontrast pomiędzy tym opuszczonym
domostwem a pogodną naturą budził takie ponure skoja-
rzenia.
  Zatrzymała się na dziedzińeu zaraz za bramą. Na-
słuchiwała, wczuwała się w atmosferę tego miejsca.
  Odnosiła wrażenie, że dwór zamarł ze zdumienia.
  Dlaczego?
  Domyślała się zdziwienia Viljara. Spodziewał się zape-
wne, że władcy dworu natychmiast z wielkim gniewem
wyrzucą ją za bramę, tak jak wielu przed nią, którzy
próbowali się tam dostać.
  Viljar siedział teraz przed ogrodzeniem i patrzył na
Sagę, która zatrzymała się za bramą, szczupła i bezbronna.
Widok był tak przejmujący, że Viljar poczuł przemożne
pragnienie napicia się alkoholu. Wydawało mu się, że
tylko w ten sposób zdoła ukoić ból.
  Wyprostował się. To prawda, że w ostatnich latach
szukał schronienia w świecie iluzji, bo kłopoty go przeras-
tały. Ale teraz nic wolno mu powtarzać błędu. Za żadne
skarby.
  Wiedział jednak, że gdyby miał chociaż kieliszeczek
czegoś mocniejszego, łatwiej byłoby mu czekać. Chwycił
się mocno pełnej drzazg spróchniałej rampy, by nie wstać
i nie wyruszyć na poszukiwanie wódki.

  Strych... Powinna wejść na strych.
  Saga przyglądała się ścianom dworu. Wydawało się
najzupełniej prawdopodobne, że wewnętrzne schody się
zawaliły i dostanie się na strych będzie po prostu niemoż-
liwe. Ale chyba nie, przecież minęło dopiero dwanaście
lat, w tak krótkim czasie drewno nie zdążyłoby zbutwieć.
Nie, na pewno schody stoją.
  Ale strych? Strych od początku stanowił siedzibę
szarego ludku, nikomu nie wolno było tam wchodzić.
Tula kiedyś próbowała i uszła z życiem wyłącznie dzięki
pomocy demonów. Wszyscy inni zostali dosłownie roz-
szarpani na strzępy.
  I teraz Saga musiała wejść właśnie tam. Zdjęła alraunę
z szyi i trzymała ją w ręce.
  Dom i w ogóle cały dwór trwały w ciszy. Saga wciąż
stała przed bramą, czekała na atak, ale nic się nie działo.
  Lęk? Czy to lęk czaił się wokół niej w tych chwilach
wyczekiwania? A może to jej własny niepokój sprawiał, że
w otoczeniu także wyczuwała napięcie?
  Nie, Saga nie bała się ani trochę. Była po prostu
niepewna, nie wiedziała, jak dostać się do środka. Nie
otrzymała przecież znikąd żadnych instrukcji.
  Może wystarczy, jeśli całkiem zwyczajnie wejdzie do
domu, potem na strych, i bez kłopotu znajdzie to, co tam
zostało ukryte? Należy przecież do wybranych.
  Ale co się w takim razie stanie z szarymi? Do jej zadań
należy przecież ich unieszkodliwienie, oczyszczenie Gras-
tensholm.
  W każdym razie nie może w nieskończoność stać przed
tą bramą.
  Spokojnie ruszyła zarośniętą ścieżką przez dziedziniec
w kierunku domu.
  Na razie pozwolono jej poruszać się bez przeszkód,
dopóki nie doszła do drzwi wejściowych. Tam napotkała
niewidzialny mur. Jakiś dziwny, miękki mur, jak gdyby
pozbawiony woli, stawiający opór z wahaniem, stanowił
wprawdzie zaporę, ale chyba można ją było pokonać.
  Saga zatrzymała się i podniosła rękę, wnętrzem dłoni
skierowaną ku drzwiom.
  - Słyszycie mnie, strażnicy dworu? Ja wiem, kim
jesteście, znam was wszystkich. Heike przekazał nam
dokładne opisy. Jeśli nie liczyć drobiazgu pełzającego po
ziemi, od którego wszędzie aż się roi, w całym dworze
było dwadzieścia sześć różnego rodzaju istot. Marta
została pochowana na cmentarzu, a cztery demony opuś-
cily to miejsce. A zatem zostało dwadzieścia jeden mar
i upiorów. Zwracam się teraz do was wszystkich, byście
dobrowolnie wrócili do świata cieni. Grastensholm już do
was nie należy!
  Czekała. Viljar był teraz tak daleko od niej, że choć
z pewnością słyszał jey głos, to nie mógł mieć żadnego
wpływu na bieg wydarzeń. Saga była sama i samotnie
musiała podjąć próbę pokonania szarego ludku.
  Niewidzialny mur napierał. Ostrożnie, ale stanowczo.
  Chociaż wciąż można było mieć nadzieję, że trochę
ustąpi.
  - Ciekawi was pewnie, kim jestem! - zawołała. - Jes-
tem Saga z Ludzi Lodu, zostalam wybrana właśnie dla
tego. Życzę sobie, żebym mogła swobodnie wejść na
strych. Ale nie na tym koniec. Nie chcę więcej widzieć
żadnego z was w Grastensholm! Wasz czas tutaj dobiegł
końca już dawno temu! Ci, którzy pragnęliby, podobnie
jak Marta, spocząć w poświęconej ziemi, mogą bez obaw
przyjść do mnie, ja im pomogę. Pozostali wrócą natych-
miast na tamten świat i nigdy więcej nie pokażą się
w Grastensholm!
  Gdzieś niedaleko niej rozległy się złowieszcze chicho-
ty.
  Ja ich nie widzę, myśiała przerażona. Nie mam takiej
zdolności. Jak, w takim razie, mam je pokonać?
  W następnej chwili jednak uświadomiła sobie, że się
myli. Przegniłe drzwi wejściowe uchyliły się z przeraź-
liwym skrzypieniem i na schodach ukazał się wysoki,
jakby sztucznie wyciągnięty mężczyzna.
  Zachowują się wobec mnie zupełnie inaczej niż wobec
ludzi, którzy przedtem próbowali wtargnąć na ich teren,
pomyślała. Nic się nie zgadza z opowiadaniami Viljara.
  A zatem pierwsze wrażenie było prawdziwe: Szary
ludek nie był pewien zachowania Sagi, nie wiedział, co
ona potrafi, na co ją stać.
  Nagle na schodach i na trawie przed nią zaroiło się od
upiornych zjaw. Saga patrzyła na nie i starała się za-
chowywać tak, jakby nie robiły na niej najmniejszego
wrażenia. Ale ich obecność napełniała ją wstrętem. Cho-
ciaż kilka było ładnych, to pewnie elfy, domyśliła się.
Widziała też zwyczajnych ludzi, którzy zmarli nagłą lub
tragiczną śmiercią. Ale większość zjaw budziła obrzydze-
nie. Jak na przykład ta wielka gąbczasta mara albo
bezkształtne ohydztwa, które nawet trudno określić.
  W końcu wysoki mężczyzna z pętlą ze sznura na szyi
odezwał się:
  - A więc przybywasz, żeby nas stąd przepędzić, Sago?
Odważny zamiar jak na taką drobną panienkę!
  Uśmiechał się szyderczo, a większość jego świty
ryknęła gromkim śmiechem. Niektórzy przyglądali jej się
chłodno, ale wszyscy wciąż stali w grupie, jedno przy
drugim, jakby bronili się przed wspólnym wrogiem,
którego możliwości do końca nie znali.
  - Dobrze wiecie, że mam dość władzy, by was stąd
wypłoszyć - powiedziała spokojnie. - Dlaczego więc nie
odejdziecie bez awantur?
  - No to spróbuj nas zmusić - rzekł wysoki przeciągle.
  - Opór zwróci się przeciwko wam.
  Po czym obie strony zamilkły i czekały.
  Wędrówka Shiry nie była łatwa, myślała Saga ze
smutkiem. Musiała sobie radzić sama, a przecież nie miała
nadprzyrodzonych zdolności. Musiała liczyć na swoją
inteligencję i tak zwany chłopski rozum. Wspomagała ją
tvlko czystość uczuć, jaką zachowała, i wiedza, którą
zdobyła. Villemo także z początku nic nie wiedziała ani nie
miała wyjątkowych zdolności.
  Saga była w podobnej sytuacji. Całe jej dotychczasowe
życie zmierzało ku tej chwili, choć nie bardzo nawet
zdawała sobie z tego sprawę. Podobnie jak Shira błądziła
po omacku i tak jak tamta prawie nieoczekiwanie stanęła
wobec najważniejszego zadania swego życia. Jeszcze
bardziej nie przygotowana niż Shira.
  Nikt jej przecież nie upominał, że powinna żyć w czys-
tości. Żyła jak inni ludzie. Co prawda przyniosła ze sobą
na świat pewną rezerwę wobec otoczenia, ale to było
wszystko. Pozwalała sobie na wybuchy złości skierowane
przeciwko bliźnim, w końcowej fazie małżeństwa niena-
widziła swego męża. Krótko mówiąc, podlegała normal-
nym ludzkim słabościom. Ale też nie będzie musiała
odnaleźć źródeł życia, jak to było obowiązkiem Shiry.
  Miała tylko uwolnić Grastensholm od niepożądanych
gości.
  Coraz częściej ogarniało ją jednak przykre podejrzenie,
że sprawa nie ogranicza się do tego "tylko".
  Makabryczne zgromadzenie przed nią najwyraźniej nie
zamierzało się poddać bez waiki.
  Viljar opowiadał o budzących trwogę widowiskach,
jakie się tu rozgrywały. O zakończonych śmierćią polowa-
niach na ludzi, którzy odważyli się wtargńąć na teryto-
rium szarego ludku.
  Na razie nic takiego się nie działo. Na razie czekali.
  Niewidzialny mur nadal zagradzał przejście, ale nie był
już taki zwarty, a nawet wyraźnie się chwiał. Zjawy były
podporządkowane wisielcowi. Sam nie byłby w stanie
zamknąć jej drogi jedynie siłą woli, reszta musiała mu
pomagać. Ale w kilku miejscach ich opór się załamywał.
  Bali się jej, nie rozumieli, do czego zmierza. Praw-
dopodobnie szary ludek miał jakąś słabość i teraz się
lękali, że Saga ją odkryje. To jednak nie wszystko. Bali się
czegoś więcej. Tylko czego?
  Błyskawicznie ogarnęła spojrzeniem całą gromadę.
  Jedno z nich było silniejsze od pozostałych, szedł od
niego lodowaty chłód. Wisielec, rzecz jasna. I elfy! Owe
cudownie piękne elfy były niebezpieczniejsze od śmierci.
  Ale oto, tam...!
  Dwie małe dziewczynki. Saga słyszała o nich. Teraz
stały niedaleko niej na porośniętym trawą dziedzińcu.
Saga zwróciła się do nich:
  - Nie chcecie spocząć w poświęconej ziemi, dzieci?
Nie chciałybyście leżeć obok mamy i taty?
  W grupie na schodach rozległy się szmery. Gdy tylko
na moment osłabiła uwagę, któryś z upiorów rzucił się na
nią, poczuła zęby na ramieniu. Nawet się nie odwracając
do napastników, skierowała w ich stronę alraunę. Upiory
cofnęły się.
  Wisielec zszedł ze schodów. Podszedł do Sagi tak
blisko, że czuła bijący od niego odór zgnilizny, i powie-
dział szyderczo:
  - Ty głupia, one nie chcą wracae ani do taty, ani do
mamy! To przez rodziców zostały zamordowane!
  Saga uniosła alraunę i nakazała mu, żeby się wynosił
i zostawił dzieci w spokoju.
  Dziewczynki zniknęły w tłumie. Alrauna zdenerwowa-
ła wszystkich. Zapomnieli, że mają tworzyć mur, za-
gradzający Sadze drogę, wściekłe rzuciły się ku niej, czuła
ich obecność przy sobie, jakby ją otaczała gęsta, drgająca
pajęczyna. Raz po raz czuła na twarzy lodowaty powiew.
Oczy wisielca płonęły gniewem.
  Saga pamiętała, jak Vinga zdołała powstrzymać napór
tego samego tłumu tamtej księżycowej nocy na wzgórzu,
kiedy Heike wywołał szary ludek z zaświatów.
  - Wynosić się stąd, piekielna hołoto! - wrzasnęla.
  Upiory wycofaly się niechęmie. W wyniku zamieszania
zapomniały stworzyć mur i droga na schody stała przed
Sagą otworem. Wbiegła na nie kilkoma skokami i oparła
się plecami o drzwi.
  Wciąż wyciągając przed siebie alraunę odszukała po
omacku klamkę i otworzyła. Wsunęła się do środka
i pospiesznie przekręciła klucz w zamku, a potem zaczęła
się rozglądać.
  Hall znajdował się w tragicznym stanie. Gdy zatrzas-
kiwała drzwi, ściany odpowiedziały jej głuchym echem.
Pośrodku znowu zobaczyła obie dziewczynki. Onieśmie-
lone patrzyły na nią błagalnie, ich sinoblade twarzyczki
bielały w półmroku, a na głowach ziały czerwone rany
zadane siekierą.
  Saga ukucnęła przy dzieciach.
  - Musicie mi powiedzieć, gdzie spoczywają wasze
szczątki. Postaram się, żeby to miejsce zostało poświęco-
ne.
  - My mieszkałyśmy w Steinbreta - szepnęła jedna
z dziewczynek dziwnie głuchym głosem, - Zostałyśmy
pochowane pod kupą gnoju.
  - Dziękuję. Pomożemy wam w imię Boga.
  Siostry uśmiechały się łagodnie.
  - W takim razie nie zrobimy ci nic złego - powiedziała
druga i na oczach Sagi obie rozpłynęły się w powietrzu.
  - O dwie mniej - mruknęła Saga. - W takim razie
pozostało dziewiętnaście. Nie licząc drobiazgu.
  Ledwie wypowiedziała te słowa, a rozlegly się jakieś
szelesty i przez szparę w drwiach zaczął wpełzać do hallu
nieprzerwany strumień małych szarych istot, rozmaitych
wijących się potworków, gnomów, trolli i wszelkiego
rodzaju ohydy z ludowych wierzeń.
  Większość wyglądała niegroźnie, lecz inne, trudne do
określenia paskudztwa, właziły na jej buty, próbowały
wbijać jej w nogi ostre zęby, mimo to sprawiały wrażenie,
że gdyby tupnęła, uciekną.
  - Macie odwagę mnie zaczepiać? - krzyknęła głośno.
- Czy nie wiecie, kim jestem? Mam taką władzę, że mogę
was unicestwić, jeśli dobrowolnie nie opuścicie domu!
Słyszycie, co mówię?
  Naprawdę mam taką siłę? Nieważne, chodzi o to, żeby
zastraszyć przeciwników. Saga wpatrywała się surowo
w małego obrzydliwego potworka o długich, sterczących
na wszystkie strony włosach, porastających bardziej zwie-
rzęce niż człowiecze ciało.
  - Ty też wracaj do swojego świata! Natychmiast!
Opuść Grastensholm i nigdy więcej tu nie wracaj!
Zmykaj, ale już!
  Heike lub inni dotknięci dziedzictwem zła członkowie
Ludzi Lodu prawdopodobnie przeganialiby potworki za
pomocą magicznych zaklęć i dramatycznych gestów. Ona
niczego takiego nie znała. Mówiła po prostu, co jej
przychodziło do głowy, nawet jeśli brzmiało to niezbyt
groźnie.
  A jednak, ku wielkiemu zdziwieniu Sagi, dwa potwor-
ki parsknęły ze złością, po czym odwróciły się, podpełzły
do okna i zniknęły na zewnątrz.
  - No! - skwitowała ich zachowanie Saga. - Na tym
polega tajemnica! W gromadzie są trudne do pokonania.
Ale jedno po drugim...
  Skoro udało się pokonać te dwa złośliwe diabełki,
wszystko inne powinno być łatwiejsze. Przez cały czas
szare stwory żywiły dla niej pewien respekt, a to po-
wstrzymywało je przed otarartym atakiem. Nie miała
wątpliwości, że każda z tych istot, zarówno z tych
mniejszych, jak i większych, czekających na dworze,
mogłaby zabić człowieka. Ale ona sama była chroniona.
  Należała do wybranych.
  Nie bała się pełzającego paskudztwa i to było bardzo
ważne dla jej bezpieczeństwa. Krzycząc i wymyślając,
łapała je to za kark, to za ogon, i przeganiała jedno po
drugim. Śmieszne były te wrzaski, ale co im miała
powiedzieć? Przecież nie miała okazji nauczyć się zaklęć
Ludzi Lodu. Stwory były orzydliwe w dotyku, śliskie
albo włochate, niektóre jak galareta, niematerialne, co
akurat było szczerą prawdą, wiły się i wyrywały, trudno
bgło je utrzymać. Nie chcialy się poddać! Odniosła się
bardzo surowo do dwóch małych gnomów, bo przecież
zostały stworzone po to, by żyć z ludźmi w przyjaźni,
pomagać im w stajniach i oborach. A tymczasem one co
robią? Przyłączają się do tej diabelskiej hołoty, która
doprowadziła do ruiny taki piękny dwór!
  Jej wymówki zrobiły wrażenie na wszystkich. Szurają-
cym strumieniem sunęły ku oknu i tłoczyły się potem na
dole w ogrodzie, pełzły dalej na pola i do lasu. Długi,
szary, wijący się wąż istot z piekielnych otchłani. Saga
stała w oknie i uśmiechała się cierpko, patrząc w ślad za
nimi.
  Gdy zniknęły, wróciła do czekających ją zajęć.
  Jeśli miała nadzieję, że zamki i klucze mogą tu być jakąś
pomocą, to się głęboko myliła. Gromada szarych stworów
klębiła się na podłodze i schodach wiodących na piętro.
Ale nie wszystkie. Sporo zostało jeszcze za drzwiami.
Przypomniała sobie, co czytała w księgach Ludzi Lodu, że
Heike musiał wielu z nich pomagać, bowiem nie posiadały
zdolności przenikania przez zamknięte drzwi.
  W takim razie muszę jeszcze pokonać co najmniej dwie
odmiany, myślała.
  Wisielec najwyraźniej tracił cierpliwość. Przesunął się
nad podłogą, jakby płynął w powietrzu, wprost do Sagi.
Wlepiał w nią te swoje bezczelne oczy opryszka.
  - Jak widzę, masz odwagę pozbawiać mnie moich
podwładnych! Zabrałaś mi już wielu, zbyt wielu, ale niech
ci się nie wydaje, że pozwolę na więcej! Jesteś silna, to
prawda, ale mojej władzy byle co nie złamie. Koniec tej
zabawy!
  Zanim zdążyła otworzyć usta, żeby "potraktować go
osobno", jak to w myślach określała, cała gromada
zniknęła jej z oczu.
  Zaległa złowroga cisza.
  Saga jednak nie zamierzała marnować czasu. Energicz-
nie podeszła do schodów i wrzasnęła na cały głos:
  - Diabelska hołota! Słyszycie mnie? Do was mówię!
Zabierajcie się stąd i wracajcie do swoich nor! Rozkazuję
wam opuścić Grastensholm!
  W odpowiedzi usłyszała gromki szyderczy śmiech.
  Nie, tak nie można. Nigdy się przecież nie zajmowała
wywoływaniem duchów ani niczym podobnym. Należało
działać powoli, wyrzucać jedno po drugim. Tylko że na
razie nie widziała żadnego...
  Weszła na schody, które natychmiat zaczęły się pod nią
gwałtownie trząść. Saga straciła równowagę i upadła,
próbowała się chwycić poręczy, ale ta rozleciała jej się
w rękach. Rozpaczliwie szukała jakiegoś innego oparcia.
W całym domu słychać było okropriy łoskot i huk, ściany
się trzęsły, schody pod Sagą załamały się z trzaskiem
i kawałki drewna spadały na podłogę hallu.
  - Wy dobrze wiecie, że za mną stoją potężne siły!
- krzyknęła ze złością.
  Wtedy wszystko ustało. Ponownie zaległa cisza. Wy-
czuwało się w niej wahanie.
  Schody na górę były zrujnowane.
  Saga musiała wykorzystać ten moment niepewności
swoich przeciwników. Balansując na rumowisku, powoli
wczołgiwała się na górę i zdołała wejść na piętro, zanim
tamci zdążyli się ponownie zgromadzić.
  Tylko że teraz było ich znacznie więcej.
  Ruszyły na nią z nienawiścią, powodowane strachem
i czymś w rodzaju instynktu samozachowawczego.
  Obok niej sunął jakiś upiór. Dwuwymiarowy, płaski,
leżał w powietrzu, wyginał się i śmiał jej się bezczelnie
w twarz.
  Saga wyciągnęła alraunę tak, że amulet dotknął ducha,
i ostro nakazała mu opuścić Grastensholm na zawsze.
  Rozległ się przenikliwy pisk i sinoblada, powłóczysta
zjawa wyleciała przez okno.
  Jeszcze osiemnaścioto, liczyła Saga.
  Teraz jednak upiory rozzłościły się nie na żarty.
Z wściekłym wyciem rzuciły się na Sagę, warczały,
próbowały ją gryźć i szarpać. Ona wyciągnęła w tył lewą
rękę i chwyciła jakieś obrzydliwe, kosmate ramię, które
starało się jej wyrwać. W momencie kiedy dotknęła
upiora, stał się on wrdzialny i Saga spojrzała w oczy
mordercy. Po śmierci zęby mu urosły i wyglądały teraz jak
długie, ostre szpile, tam gdzie kiedyś był nos, ziała pustką
czarna dziura.
  - Wracaj natychmiast do grobu, ty upiorze! - wrzas-
nęła Saga.
  Ze wściekłym krzykiem upiór wyleciał przez okno.
Siedemnaście, stwierdziła Saga. Trzeba wyeliminować
jeszcze siedemnaście sztuk.
  Wtedy zorientowała się, że została zamknięta, znalazła
się w ciasnym kręgu lodowato zimnych istot. Nie widziała
ich, ale czuła ich obecność wszystkimi zmysłami.
  "Odejdź stąd" zdawały się mówić. "Daj za wygraną,
zanim umrzesz! Wygrać i tak nie możesz, wiesz o tym.
Więc odejdź, a damy ci wszelkie bogactwa i przyjemności
tego świata."
  Mignęło jej przed oczyma mnóstwo wspaniałości,
uroda i bogactwo, jakie na nią czekały, i zakręciło jej
w głowie.
  Elfy. Pamiętała, że były cztery. Dwie niezwykle piękne
kobiety i dwaj równie urodziwi mężczyźni.
  Wszyscy uwodzicielscy, podstępni.
  Uświadomiła sobie, gdzie one stoją. Nie wiedziała, jak
wyglądają, były dla niej niewidoczne, ale domyślała się ich
obecności. Podsuwała im alraunę przed oczy, jednemu za
drugim, tak szybko, że nie mogły odskoczyć, a ona
krzyczała, że mają wracać do swoich lasów i na łąki, gdzie
jest ich miejsce.
  Parskały rozczarowane, lecz otaczający Sagę krąg się
rozsypał.
  Co ja bym zrobiła bez alrauny? myślała. Zdawała sobie
jednak sprawę z tego, że nie tylko amulet jej pomaga,
Ona sama także miała władzę. Czuła, że przepełnia ją
ogromna siła. Owa siła wybranych, której Tarjei nie
zdążył wykorzystać. Ta, która na krótko napełniła życie
Villemo i Dominika na czas, jakiego potrzebowali, by
przeprowadzić walkę z młodym i dzikim Ulvhedinem.
Kiedy go już obłaskawili, nadprzyrodzona siła opuściła
ich.
  Nigdy się jednak nie spodziewała, że ona sama otrzyma
siłę tak wielką, iż będą przed nią uciekały ciemne moce.
Oczekiwała jeszcze zacieklejszej walki. Viljar zresztą
także. To on ją ostrzegał, że niebezpieczeństwo może być
śmiertelne, ale dotychczas nic takiego jej nie zagrażało.
wszystko szło zdumiewająco prosto i gładko.
  Tylko że walka się jeszcze nie skończyła.
  Jeszcze trzynaście stworów...
  Saga zbliżyła się do schodów wiodącgch na strych.
  Z dawnej urody i świetności Grastensholm nie zostało
nic. Wszystko było odrapane i brzydkie, połamane i zruj-
nowane. Ogromne dziury w podłodze, deski takie prze-
gnite, że co chwila zarywały się pod ciężarem Sagi.
  Nagle coś spadło jej na plecy.
  Tak, naprawdę. Coś ją przyciskało do podłogi, dławiło.
I to coś było obrzydliwe. Jakaś gąbczasta substancja
dotykała jej skóry. Czy to nie pazury skrobią o podłogę?
Mara, pomyślała Saga. Ta wstrętna nocna zjawa, która
niczym jeździec dosiadała śpiących i panoszyła się w ich
snach. Olbrzymia postać kobieca, ohydna i lepka.
  Odbierała Sadze siły. Saga dyszała ciężko, ale kleista
masa zatykała jej usta i pętała ręce.
  Zmagała się z marą sama, twarzą w twarz, jeśli tak
może powiedzieć ktoś, kto leży rozpłaszczony na pod-
łodze pod ciężarem przeciwnika. Słowa nie mogły prze-
drzeć się na zewnątrz, mimo to jednak wykrzykiwała je;
efekt był taki, jakby krzyczała w grubą poduszkę, niewy-
raźnie, niezrozumiale, bo dusiła się z braku powietrza:
  - Zgiń, przepadnij, maro nieczysta! Ty tłusty, wstręt-
ny truposzu! Wracaj do swojego zapaskudzonego świata
i do swoich koszmarnych snów!
  Rozległ się syk, jakby ktoś przebil wielki balon,
a potem jeszcze kilka konwulsyjnych prób zmiażdżenia
Sagi i ucisk zelżał, a szpetne przekleństwo wisielca
pozwoliło leżącej zrozumieć, że mary także zdołała się
pozbyć.
  Jeszcze dwanaścioro.
  Kto może znajdować się na zewnątrz? Na dziedzińcu?
  Istoty z ludowych wierzeń. Te zaś były związane
z miejscem i nie mogły się poruszać jedynie dzięki sile
woli. One potrzebowały pomocy.
  Ile zostało jeszcze w domu? Nie zdążyła policzyć
stojących u stóp schodów na strych.
  Nie powinno ich być wiele. Z pewnością nie...
  Ale upiory stały się ostrożniejsze. Nie zbliżały się za
bardzo do Sagi, wyczekiwały na okazję, żeby się na nią,
rzucić wspólnie i rozstrzygnąć pojedynek.
  Tymczasem stało się coś zupełnie nieoczekiwanego.
Jakiś płochliwy kobiecy głos szeptał pospiesznie u jej
boku, a lodowate dłonie czepiały się rąk Sagi.
  - Ratuj mnie! - szeptał głos. - Uwolnij mnie od tego
strasznego istnienia pomiędzy życiem a śmiercią!
  Saga natychmiast zrozumiała, co to dla niej znaczy.
  - W imię Jezusa Chrystusa pragnę ci pomóc. Gdzie
zostałaś pochowana?
  - Po drugiej stronie cmentarnego parkanu. Na prze-
klętym placu, pod wielkim krzakiem jałowca.
  Wisielec dopadł do nich z głośnym krzykiem, lecz Saga
zdążyła szepnąć do kobiety:
  - Wracaj tam natychmiast! Odnajdziemy twój grób.
  Poczuła uścisk lodowato zimnych dłoni, zapewne
w podzięce. Kobieca zjawa zniknęła.
  Jeszcze jedenaście, liczyła Saga, nie słuchając prze-
kleństw wisielca.
  Zaczęła wchodzić na schody prowadzące na strych.
  Znowu ktoś zagrodził jej drogę. Ktoś owładnięty
żądzą mordu. Nagle dwoje potężnych szczęk zacisnęło się
jej na ręce. Na tej ręce, w ktorej trzymała alraunę.
  Najdroższy talizman Ludzi Lody potoczył się w dół
i został kopniakiem odrzucony daleko od Sagi. Ona
wymierzyła błyskawicznie cios, chcąc unieszkodliwić
monstrum. Musiała działać naprawdę szybko, żeby nikt
nie zdążył ukryć amuletu.
  Modliła się w duchu: "Pozwói mi odzyskać zdolność
widzenia niewidzialnego!"
  I modlitwa została wysłuchana. Saga wyczuła obecność
w pobliżu czegoś nieokreślonego, zdołała złapać coś
Iepkiego, co śmierdziało jakby zgniłą wodą, i zawołała:
  - Wynoś się! Wynoś się z powrotem do tej kupy
gnoju, z której przyszedłeś! I nie pokazuj się tu nigdy
więcej!
  Po czym puściła stworę. Ta parskała i pluła ze złości,
resztką sił zepchnęła Sagę ze schodów i zniknęła.
  Dziesięcioro...
  Nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło - Saga
upadła obok alrauny! Złapała ją w tej samej chwili, gdy
jakaś stopa w ciężkim bucie próbowała kopnąć amulet tak,
by odrzucić go daleko w kąt.
  - Ach, tak! - spokojnie powiedziała Saga nieoczeki-
wanie pewna, jak się sprawy naprawdę mają. - Ach, tak!
Zostałeś już tylko ty.
  - Jeśli myślisz, że żywa opuścisz dwór, to...
  - Wiem, że wielu twoich czeka na zewnątrz. Ściśle
mówiąc, dziewięcioro, prawda? Ale martwmy się tym, co
mamy tutaj. Proszę bardzo, twoja kolej.
  Tamten roześmiał się tylko ponuro.
  Nie mogła wywołać z mroku jego postaci, nie wiedzia-
ła, gdzie się znajduje, był po prostu silniejszy od tamtych.
Odczuwała natomiast, że zionie bezgraniczną nienawiścią.
Przerzedziła szeregi jego armii, zostały tylko nędzne
resztki. Tego nie mógł jej wybaczyć. Nigdy!
  Ale słowa, które teraz padły, zaskoczyły ją.
  Stał tuż obok niej.
  - Wejdź na strych, ty wariatko! Idź tam i weź sobie ten
wasz klejnot! A później pogadamy.
  Saga czekała z niedowierzaniem. On zapewne chce
żeby odnalazła to, co zostało schowane na strychu
i potem jej to odbierze.
  Upiór stawał się niecierpliwy.
  - Idź już, do diabła! Widzisz przecież, że pozwalam ci
iść! Ale nie myśl sobie, że się poddałem!
  Nie była w stanie stwierdzić, czy mówi szczerze, ale
skinęła głową i zaczęła wchodzić po schodach. Obejrzała
się kilka razy, lecz nikt nie szedł w ślad za nią, czuła to.
  Strych przedstawiał sobą okropny widok. Ogromny
i zrujnowany, dach pozapadany, na podłodze resztki
zawalonej wieżyczki, część stropu zarwała się i spadła na
dół. Podłoga trzeszczała złowieszczo pod nogami Sagi.
  Gruba warstwa kurzu pokrywała wszystko, podłogę
i zgromadzone tu niepotrzebne sprzęty. Jakaś piękna szafa
spróchniała do tego stopnia, że w każdej chwili mogła się
rozsypać.
  Ale w jednym miejscu kurzu nie było, został zgarnięty
z podłogi jakby podczas gwałtownej walki.
  Saga rozglądała się uważnie w mdłym świetle przedo-
stającym się tu przez otwory w dachu. Poczuła ssanie
w żołądku. To, co widziała, to musiały być ludzkie
szczątki, nic innego.
  "Ktoś z władz gminnych wszedł kiedyś do dworu.
Nigdy stamtąd nie wyszedł..."
  Odwróciła się ze wstrętem. Musiała oddychać głęboko,
żeby nie stracić przytomności.
  Skarb Ludzi Lodu. Trzeba szukać...
  Stała bez ruchu z zamkniętymi oczyma.
  Jakiś dziwny szum wypełniał jej głowę. Całe ciało.
Jak... wibracje? Heike wiele mówił o wibracjach. Wielu
z Ludzi Lodu odezuwało ten fenomen tutaj na strychu.
Wibracje dochodzące z któregoś kąta?
  Powoli odwracała głowę, nasłuchując.
  O! Tam! W tamtym rogu...
  Przeniknął ją lodowaty dreszcz. Uświadamiła sobie coś
jeszeze: dotarła do niej twarda, nieubłagana prawda, że nie
jest na tym strychu sama.
  To dlatego wisielec śmiał się cynicznie!
  Istniała jeszcze jedna istota. Wielka, bezkształtna,
wyczekująca. Tutaj, na górze, czekała na Sagę, całkowicie
oddzieloną teraz od zewnętrznego świata.





        ROZDZIAŁ XII


  Sporo czasu mingło, nim Saga odważyla się zrobić
następny krok. Kiedy jednak szła w stronę kąta, w którym
znajdował się ów nieznany skarb, zmurszała podłoga
trzasnęła pod jej stopą, koniec złamanej deski odskoczył
i uderzył w resztki zrujnowanej wieżyczki. Rumowisko
zaczęło się poruszać, a potem z wielkim hukiem spadło
w dół, na niższe pietro domu, do sypiaini, która się tam
właśnie kiedyś znajdowała. Cały strych, ba, cały dom
zaczął się trząść, w końcu jedna ze ścian poddasza załamała
się, wzniecając tumany pyłu.
  Saga stała, dopóki się wszystko znowu nie uspokoiło.
  Dom nie powinien umierać w ten sposób, myślała ze
smutkiem. To niegodne! Zwłaszcza niegodne takiego
domostwa jak Grastensholm z całą jego wspaniałą histo-
rią.
  Tym razem musiała okrążyć rumowisko, żeby dostać
się do tamtego kąta.
  Przez cały czas miała świadomość, że coś czy ktoś się tu
na nią czai.
  Dotarła do celu. Rozejrzała się uważnie, ale niczego
specjalnego nie zauważyła.
  I wtedy znowu pojawiły się sygnały. Dla tych, którzy
przychodzili tu przedtem, brzmiały one ostrzegawczo.
Sadze wydały się przyzywające.
  Ona musiała odnaleźć to, co zastało tu ukryte.
  Wibracje były najsilniejsze koło dużej komody. Pod
komodą? Czy naprawdę Saga będzie musiała czołgać się
po tej brudnej podłodze? No cóż! Zdarzają się rzeczy
znacznie gorsze od kurzu. Miała już okazję się o tym
przekonać.
  Teraz była po prostu trochę zmęczona.
  Przez cały czas we wszystkim, co robiła, towarzyszyła
jej nieustannie myśl o jedynym mężczyźnie, którego
kiedykolwiek kochała. O Marcelu. Niekredy myślała
o nim jako o Lucyferze. Wtedy jednak ogarniało ją
uczucie tak gwałtownego szczęścia, że zaczynało jej się
kręeić w głowie. Bezpieczniej więc było wspominać
Marcela.
  Miała wrażenie, że on tu z nią jest. Że patrzy, jak Saga
klęka i szuka po omacku pod komodą. Ale ani Marcela,
ani Lucyfera, rzecz jasna, w Grastensholm nie było. To
tylko ona sobie wyobrażała, że jest, i czerpała stąd
pociechę. Myśl o nim dawała jej poczucie bezpieczeństwa.
  Wyczuła dłonią jakąś szkatułkę.
  To obiecujące. Nie bez trudności wyciągnęła szkatułkę
spod komody. Wyglądała na bardzo starą. Okucia i zamek
zardzewiały tak, że metal kruszył się w palcach.
  Usiadła na podłodze wstrzymując dech i obiema
rękami ściskała szkatułkę. Nagle coś ją uderzyło w ucho
tak mocno, że omal nie straciła przytomności. Wstała
zamroczona, ale zanim zdążyła się wyprostować, zauwa-
żyła, że coś się za nią skrada.
  Było to cuś ogromnego, o ile mogła się zorientować,
miotało się wokół niej, wirowało, potwornie wielkie!
  Przypomniała sobie kilka słów z kronik Ludzi Lodu:
"Niektórzy z nich są wysocy jak sosny."
  Kogóż to brakowało ze sporządzonej przez Heikego
listy szarego ludku? Wysocy jak sosny?
  Przyciskała szkatułkę pod pachą, a w drugiej, unie-
sionej w górę ręce trzymała alraunę.
  - Kimkolwiek jesteś, wynijdź stąd - rzekła, świado-
mie używając staroświeckich słów. Ci, z którymi teraz
miała do czynienia, należeli do dawno minionego świata.
- Powróć do tej ziemi, w której złożono twoje członki!
  Teraz jedno po drugim nastąpiły trzy wydarzenia.
Najpierw, gdzieś na prawo od Sagi, dał się słyszeć kobiecy
śmiech, z lewej zaś odezwał się głos bardzo starego
mężczyzny, który posługiwał się równie starym językiem:
"Na co ty się ważysz, niewiasto z Ludzi Lodu? Powiadam
ci, że zostaliśmy stworzeni z tej samej gliny!" Jednocześ-
nie to coś wielkiego i obrzydliwego, co, jak się jej
zdawało, miała przed sobą, zwaliło jej się na plecy takim
ciężarem, że opadła na kolana.
  Teraz już wiedziała, kto może być taki wysoki jak dom.
Wyrodzeńcy. Nowo narodzone dzieci, które wyniesiono
do lasu, by tam umarły. Znajdowały sobie kryjówki na
przykład pod podłogą obory albo w lasach i mogły
upatrzonego człowieka zadręczyć na śmierć.
  Tu, na górze, Saga miała przeciwko sobie trzy różnego
rodzaju upiory. A żaden z nich najwyraźniej nie zamierzał
pozwolić, by opuściła strych...
  Poczuła czyjeś ramię na swojej szyi, a kiedy chciała
sprawdzić, co to, odnalazła dziecięcą dłoń, tyle że ogrom-
ną, większą niż jej własna głowa. Zdławionym głosem
wyszeptała, podobnie jak to kiedyś uczyniła Silje, kiedy
znalazła w lesie porzuconego noworodka:
  - Ja ciebie chrzczę w imię Ojca i Syna i Ducha
Świętego, i nadaję ci imię Per. I ciebie chrzczę w imię Ojca
i Syna i Ducha Świętego imieniem Kari. Amen!
  Przez cały czas nie puszczała tej potwornie wielkiej
dziecięcej ręki.
  Uścisk zelżał. Jakby i ta ogromna istota, i ona sama
jednocześnie doznały ulgi. Z cichym dziecinnym kwile-
niem, które z wolna przechodziło w gaworzenie, potwór
zsunął się z pleców Sagi.
  - Aha, aha - powtarzał starczy głos, a dochodził jakby
z oddali, zarówno jeśli chodzi o miejsce, jak i o czas. - Nie
jesteś w ciemię bita, jak widzę. Tak, tak, przecie przybyłaś
tu do nas, a na to trzeba mieć w głowie nie tylko
Ojczenasz, nie, nie.
  Saga, odkąd znalazła się w Grastensholm, nie od-
czuwała najmniejszego lęku, nic ani na moment jej nie
przestraszyło. Wiedziała, dlaczego tak jest. Oczywiście,
jako jedna z wybranych, była chroniona przed zakusami
takich jak ci tutaj, ale było coś jeszcze. Dane jej było
przeżyć największą miłość, jaka może połączyć kobietę
i mężczyznę, więc teraz, kiedy nic jej już nie pozostało,
kiedy ukochany opuścił ją na zawsze, czego miała się
lękać? Ktoś, kto nie ma przed sobą przyszłości, nie ma
powodu lękać się tego, co nastąpi.
  Spokojnym głosem zapytała:
  - Kim jesteś? I kim jest ta kobieta?
  - Nie wiesz? - zagulgotał. - Jesteśmy przecież spowi-
nowaceni.
  - Należycie do Ludzi Lodu? - zapytała z niedowierza-
niem.
  - O, nie, nie! Do tak szlachetnie urodzonych nie
należymy!
  - Teraz sobie przypominam - rzekła pospiesznie.
- Według Heikego była tu jeszcze jedna wiedźma.
I czarownik. Zgadza się?
  - Tak to jest! I jeśli nie przyjdzie ci do głowy, żeby nas
zepchnąć w jakiś ponury kąt albo gdzie indziej, to
możemy wyjść do ciebie i porozmawiać.
  Saga skinęła głową.
  - Macie moje słowo honoru.
  - To zacnie z twojej strony!
  Z mroku zalegającego strych wyłoniły się dwie po-
stacie. Kobieta, którą każdy by natychmiast, na pierwszy
rzut oka, określił jako wiedźmę, i starszy mężczyzna
w prostym i tak staroświeckim ubraniu, że musiał chyba
pochodzić z epoki żelaza.
  Przyglądali się Sadze i uśmiechali z podziwem.
  - Zaiste, jesteś cudnym stworzeniem, Sago z Ludzi
Lodu - powiedziała kobieta. - Wiele bym dała, żeby stać
się tobie podobną!
  - Nie jestem aż tak godna zazdrości, jak może mogło-
by się wydawać - odparła Saga.
  - Tak sądzisz? A przecie popędziłaś kota temu pys-
kaczowi, który tu nami dyryguje. I odebrałaś mu więk-
szość jego popleczników.
  - O, ale ma jeszcze was, prawda?
  - Nie będzie miał, jeśli zechcesz nam pomóc.
  - Chętnie. Ale musicie mi obiecać, że opuścicie Gras-
tensholm.
  - Uczynimy to z radością. Dojadło nam już to życie.
  "Życie", cóż za dziwne wyrażenie w tych okolicznoś-
ciach! Saga stłumiła uśmiech.
  - Czego sobie ode mnie życzycie? - zapytała.
  - Byś pokonała tego szaleńca, w którego władzy się
znajdujemy. Kiedy twój krewniak, Heike, oddał ducha,
my także pragnęliśmy opuścić Grastensholm. Ale ten
podlec był naszym zwierzchnikiem i narzucił nam swoją
wolę.
  - Jakim sposobem? Nie zauważyłam, by miał jakieś
szczególne właściwości.
  - Dzięki! - stary czarownik uśmiechnął się szeroko.
- Dzięki ci za te słowa, po prostu rozkosz tego słuchać.
Ale trzeba ci wiedzieć, że istnieje specjalna skala ocen,
u nas, wyrzutków, także. Tak, tak, zwiemy się wyrzut-
kami, my, którzyśmy nie zaznali spokoju, nie dano nam
miejsca spoczynku.
  - To znaczy, że według tej skali on plasuje się
najwyżej? Dlaczego?
  Kobieta w czarnym nędznym ubraniu skrzywiła się.
  - On popełnił wielkie przestępstwo, największe
w opinii potępionych. Zamordował dziecko, a uczynił to
w kościele. Kiedy zaś nadszedł ksiądz, jego również
pozbawił życia. Przed ołtarzem.
  Saga zadrżała ze zgrozy.
  - Ale to się musiało wydarzyć w tutejszej parafii,
skoro Heike mógł go wywołać ze świa_ta cieni. Nikt mi
nigdy o niczym takim nie wspomniał, a przecież gdyby
chodziło o kościół w Grastensholm, wszyscy by o tym
wiedzieli!
  - Nie, to nie w tym kościele. Z pewnością jednak
wiesz, że w dawnych czasach duże dwory miały własne
kościoły lub kaplice. A dwór w Grastensholm jest bardzo
stary. I była tu inna pańska siedziba, zanim wzniesiono
dzisiejsze domostwo. Na długo przed czasami Meidenów.
Grzech dokonał się właśnie w dworskiej kaplicy. Zamor-
dowanych złożono w poświęconej ziemi, ale nie jego.
  - Ale... - zaczęła Saga niepewnie. - Czy to nie on jest
upiorem z Bagien Wisielca w parafii Moberg?
  - Owszem, tam było miejsce kaźni, ale ciało przywieźli
tutaj.
  - Gdzie znajduje się jego grób?
  - Żywy masz umysł i nie brak ci rozumu - pochwalił
stary czarownik.
  - Także i moim pragnieniem jest go pokonać, a wszys-
tko wskazuje na to, że niełatwo będzie go dostać.
  - Został pochowany na Wzgórzu Wisielców.
  Saga nigdy nie słyszała o żadnym Wzgórzu Wisielców.
  - Może moi krewni będą wiedzieli, gdzie to jest.
  - Wątpię! - przerwała jej wiedźma. - Nikt z żywych
tego nie wie. Wzgórze Wisielców to było to nieduże
wzniesienie koło bramy do Grastensholm, gdzie później
wystawiano mleko.
  Tam gdzie usiadł Viljar, nie mając pojęcia o grobie
powieszonego opryszka!
  - Dziękuję - powiedziała Saga. - W takim razie jest
mój! Ale wy? Czego oczekujecie ode mnie? Mam wam
urządzić pogrzeb?
  Głos kobiety dochodził teraz z oddali niczym echo
z grobowej niszy.
  - Nie, nie! Nam jest tak dobrze razem, że polatamy
sobie jeszcze po świecie paręset lat. Ale nie lękaj się, nie
będziemy już więeej kłopotać Ludzi Lodu. Nigdy nie
chcieliśmy tego robić. Żywimy wielki respekt dla twojego
rodu. Zostaliśmy tu wezwani wbrew własnej woli. Jedy-
ne, czego pragnęliśmy, to byś unicestwiła tego łotrzyka.
  - Kim jesteście?
  - Ja zostałam w tutejszej parafii spalona na stosie. Rok
był wtedy tysiąc pięćset siedemdziesiąty i ósmy. Mój
przyjaciel zaś był potężnym czarownikiem w pogańskich
czasach. On także przypłacił życiem swoją sztukę, ale nie
będziemy cię zadręczać opisywaniem, w jaki sposób go
uśmiercono. W tamtych czasach ludziom brakowało
delikatności.
  - O, współczesnym też wiele brakuje, jeśli o to chodzi
- mruknęła Saga. - A zatem opuścicie teraz Grastens-
holm?
  - Oczywiście! Najzupełniej dobrowolnie.
  Wiedźma podeszła do Sagi.
  - Pozwól mi ucałować kraj twojej szaty, błogosławio-
ne dziecko!
  Mężczyzna zaś pochylił się przed nią w głębokim
ukłonie.
  Saga uśmiechnęła się blado.
  - Nie jestem godna takich podziękowań. Zostałam
wybrana właśnie do tego i do niczego więcej. Wydaje mi
się zresztą, że było to niesłychanie łatwe zadanie. Zbyt
łatwe.
  - No, no - zagulgotał znowu stary. - Okaże się
z pewnością któregoś dnia, kim jesteś i dlaczego tak łatwo
wykonałaś swoje zadanie! Wtedy zrozumiesz.
  Spojrzała na niego pytająco, ale on uśmiechał się tylko
i potrząsał głową.
  Saga opanowała się.
  - Wydale mt się jednak, ze na dziedztncu czeka na
mnie jeszcze parę zjaw z ludowych wierzeń. Co ja mam
z nimi zrobić?
  Stara wiedźma machnęła lekceważąco ręką.
  - Jeśli tylko dasz sobie radę z tym gagatkiem na dole,
nie musisz się już martwić. Wszyskie duchy będą uciekać
z dworu, gdy tylko ustąpi odrętwienie, w jakie popadają
na widok upiora tak wysokiej rangi. Skupiaj się wyłącznie
na starciu z nim!
  - On mi dobrowolnie nie pozwoli odejść.
  - Nie, nie, tego możesz być pewna. Ale on żywi dla
ciebie respekt. Wielki, wielki respekt. Wykorzystaj to!
  Szczerze mówiąc Saga nie zauważyła niczego szczegól-
nego w zachowaniu się wisielca wobec niej. Zastanawiała
się, jak postępawać. On na pewno zrobi wszystko, żeby jej
stąd żywej nie wypuścić...
  Podłoga pad jej stopami trzeszczała złowieszczo.
Strych nie byłjuż bezpieezny.
  Gdyby podeszła do tamtego otworu... Mogłaby wtedy
zobaczyć bramę, gdzie siedzi Viljar i czeka na nią
dokładnie na wprost starego wzgórza wisielców. Nie
wiedziała, czy Viljar nosi na szyi krzyżyk, nie znała jego
religijnych przekonań. Gdyby jednak miał krzyżyk i gdy-
by ona zawołała, żeby pobiegł i pobłogosławił wzgórek...?
  Nie! Viljar nie zrozumie, o co jej chodzi, nie z tej
odległości. Natomiast wisielec usłyszy i zrozumie... Po-
biegnie tam czym prędzej i jeszcze zrobi krzywdę bez-
bronnemu Viljarowi. Nie, to zły pomysł.
  Trzeba podejść upiora. Tylko jak?
  Stara kobieta zdawała się czytać w jej myślach. Powie-
działa cichym głosem:
  - On jest próżny. I żądny władzy. Wykorzystaj to.
Kiedy rzeczy idą po jego woli, staje się arogancki i zaczyna
się puszyć. Jest wtedy mniej uważny.
  Wisielec najwyraźniej ma sporo cech psychopatycz-
nych, pomyślała Saga. Serdecznie podziękowała za infor-
macje i oznajmiła, że ma już konkretny plan. Powiedzieli
sobie do widzenia i po chwili zrujnowany strych był
pusty. Starzy zniknęli.
  Saga mocniej objęła szkatułkę i ruszyła ostrożnie ku
schodom. Cała ta część strychu zaczęła się kołysać.
Pośrodku, tam gdzie zwaliły się resztki wieżyczki, pod-
łoga trzeszczała nieprzyjemnie. Saga podbiegła przestra-
szona do wyjścia i zaczęła schodzić w dół. Schody także
kołysały się niepokojąco. Tak jak sobie zaplanowała,
udawała zmęczoną, szła z trudem, zataczała się.
  W końcu stanęła znowu na podłodze pierwszego
piętra. Wisielca nie widziała, bo schował się przed nią, ale
wiedziała, że tu jest, gdzieś bardzo blisko niej.
  Nagle usłyszała jego głos tuż przy swoim uchu.
  - No, jak widzę, wróciłaś?
  - Tak, zeszłam na dół - jęknęła. - Ci, których wysłałeś
przeciwko mnie, byli trudnymi przeciwnikami. Ale,
oczywiście, w końcu rozprawiłam się z nimi.
  - Trudno nie zauważyć, że kosztowało cię to sporo
- powiedział złośliwie, wyraźnie zadowolony.
  Saga zwróciła się w stronę, z której dochodził głos.
  - Jesteś aż takim tchórzem, że nie masz odwagi mi się
pokazać?
  - Mam swoje zasady postępowania, przynajmniej
w stosunku do ciebie. Pozbawiłaś mnie zbyt wielu moich
podwładnych. Spodziewam się teraz, że w każdej chwili
możesz wbić szpony w moją skórę.
  Spojrzała z nienawiścią w jego stronę.
  - Nigdy ci nie wybaczę zdrady, jakiej się dopuściłeś
wobec Heikego z Ludzi Lodu. Nie zamierzam więc
ustąpić, dopadnę cię któregoś dnia, nie uważam też, że
winna ci jestem jakieś obietnice. Ale chętnie zawarłabym
z tobą pewien kompromis. Akurat w tej chwili nie mam
siły walczyć. Dobrze wiesz, że jeśli się skoncentruję
i postaram, zdołam cię pokonać. Najpierw jednak chciała-
bym odnieść tę szkatułkę do Lipowej Alei. Dasz mi wolną
drogę?
  Wisielec zwlekał z odpowiedzią.
  - Ale wrócisz?
  - Oczywiście, i dobiarę się do ciebie, możesz być
pewien. Liczę śię z tym, że będziesz próbował od-
budowywać swoje imperium pod moją nieobecność, ale
zaryzykuję.
  Znowu się namyślał.
  - Mógłbym unieszkodliwić cię natychmiast...
  - Naprawdę?
  - Oczywuście - odparł pospiesznie, ale nie podjął
żadnej próby. Było tak, jak jej mówili starzy na strychu.
Czuł dla niej respekt, zachawywał się bardzo niepewnie.
  Dlaczego?
  - To znaczy, że pozwalasz mi tu zostać? - zapytał
z niedowierzaniem.
  - Na razie tak. Ale uprzedzam cię, mogę zaatakować
w każdej chwili.
  Uświadomiła sobie, że wisielec się uśmiecha. Już
planował, jak zgromadzi swoich zwolenników, i gdy Saga
wróci, będzie dużo lepiej przygotawany.
  - W takim razie idziemy - zdecydowała Saga. - I po-
wiedz twoim pomocnikom na dziedzińcu, żeby mnie
przepuścili.
  - Proszę bardzo - zgodził się obojętnie. - I zapraszam
z powrotem - dodał z bezczelnym uśmieszkiem, balan-
sując na zrujnowanych schodach.
  Saga zeszła na dół, a potem wyszła na dwór bez
żadnych problemów. Nikogo nie było widać, nikt jej nie
zaczepiał. Nie wiedziała, czy wisielec jej towarzyszy, czy
nie. W końcu znalazła się poza niebczpiecznym teryto-
rium. Viljar wstał ze swojego miejsca i szedł jej na
spotkanie. Wyglądał na zmartwionego.
  - Saga, Bogu niech będą dzięki, że wróciłaś! Chyba
nigdy jeszcze się tak z żadnego spotkania nie cieszyłem!
Ale zabawiłaś tam naprawdę bardzo długo.
  Dopiero teraz spostrzegła, że zaczyna się zmierzchać.
Naprawdę tak długo była we dworze?
  - Ta szkatułka... Czy to znaczy, że ci się udało?
- szepnął Viljar przejęty. - I Grastensholm jest wolne od,
no, wiesz od kogo?
  - Jeszcze nie całkiem - odparła zdyszana. - Viljar, czy
ty masz srebrny krzyżyk? To znaczy, chodzi mi o to, czy
nosisz krzyżyk na szyi?
  Spoglądał na nią zdumiony, a potem podniósł rękę do
szyi.
  - Mam, naturalnie, że mam. Dostałem od Belindy, ona
jest bardzo religijna. Noszę go ze względu na nią...
  Saga przerwała mu.
  - Daj mi go teraz, szybko!
  - Co? Ty też jesteś wierząca? - zdziwił się.
  - Na swój sposób jestem. Religijne wychowanie
mojego katolickiego ojca zrobiło swoje. Dziękuję - doda-
ła, biorąc krzyżyk. - To nam pomoże. A teraz weź
szkatułkę i jak najszybciej wracaj do Lipowej Alei. Ja
przyjdę trochę później. Spiesz się! Nie mamy czasu!
  - Nigdzie nie pójdę! Zostanę z tobą. Widzę, że jesteś
bardzo zdenerwowana, przyda ci się moja pomoc.
  - To przynajmniej odejdź na bok. Nie wiem, jak się
wszystko potoczy. Nie możesz zostać zraniony, wiesz,
został mi jeszcze co najmniej jeden. Ten najgorszy.
  Viljar chwycił szkatułkę i pobiegł drogą w stronę
Lipowej Alei, ale niezbyt daleko. Saga działała jak
w gorączce. Ściskając w dłoni krzyżyk, szła w stronę
wzgórka. Po kilku krokach usłyszała krzyk. Wołanie
z dworu, pełne przerażenia i wściekłości. Wisielec zorien-
tował się, co jego przeciwniczka zamierza zrobić. Saga
zaczęła biec.
  - Saga! Uważaj, on cię goni! - krzyknął Viljar.
  Spojrzała za siebie. Wisielec był tak zdenerwowany, że
zapomniał stać się niewidzialny. Gnał jak burza, wyciągał
swoje i tak niesamowicie długie nogi i wrzeszczał nie-
ustannie.
  Najwyraźniej nie brak i takich, którym nie spieszno do
spokojnej mogiły! Powieszony nigdy przedtem nie miał
tak wysokiej pozycji jak w Grastensholm, kiedy panował
nad sporym oddziałkiem upiorów. Dobrze się z tym czuł
i nie cheiał zmian.
  Było już bardzo niedaleko wzniesienia, ale jednak
jeszcze kawałek, a powieszony pędził z potworną szybko-
ścią. Saga biegła przez leżące odłogiem pole i krzyczała do
Viljara, by się wystrzegał upiora. W krytycznej sytuacji
może złapać Viljara jako zakładnika, żeby szantażować
Sagę. Musiałaby wtedy ustąpić.
  Nie miała czasu patczeć, co się dzieje z kuzynem, jej
jedynym celem było wzniesienie, owo dawne szubieniczne
wzgórze, o którym teraz już nikt nie pamiętał. Jeszcze
kilka kroków... Ale powieszony zbliżał się nieustannie,
słyszała tupot, czuła jego straszliwą złość. Gdyby przyszło
co do czego, nie będzie miał litości. Żarty się skończyły,
teraz gra toczy się o jego "życie", jeśli można się tak
wyrazić.
  Stopy Sagi ledwo dotykały trawy porastającej wznie-
sienie, dosłownie płynęły ponad ziemią. Upiór dyszał iej
w kark i nagle potwornie długie rarnię dotknęło jej barku.
Saga bez tchu rzuciła się naprzód. Na szyi miała alraunę,
ale ta nie mogła jej w niczym pomóc, tutaj potrzebny był
krzyż.
  Trzymała go mocno w wyciągniętej ręce, postać
Ukrzyżowancgo kierowała ku ziemi. Wisielec potknął się
i zatoczył, ale nie upadł. Jakby resztką sił rzucił się na
Sagę, poczuła obrzydliwy smród od ramienia, które
zaciskało się jej na szyi, i nagle wydarzenia potoczyły
z zawrotną szybkością. Zdawało jej się, że słyszy jak
dalekie nawoływania, które wiatr niesie od strony Gras-
tensholm. Ci z szarego ludku, którzy tam jeszcze zostali,
wołali do swojego przywódcy: "Nie ruszaj jej, nie ruszaj
jej, ona jest śmiertelnie niebezpieczna!" Równocześnie
wisielec otrzymał potężny cios i aż zawył z bólu. Upadł na
ziemię, ryczał i wił się jak sieczony biczem wąż.
  Saga starała się go przekrzyczeć:
  - W imię Boga Ojca i Syna i Ducha, poświęcam
ziemię i wszystko, co ona kryje. Moja osoba jest zbyt
marna, by dokonywać poświęcenia, ale muszę to uczynić,
zatem błagam Cię, Panie Boże, pomóż mi!
  Przez cały czas trzymała krzyżyk skierowany ku ziemi.
  Krzyk powieszonego stawał się coraz cieńszy, coraz
bardziej piskliwy. Cała postać blakła, jakby wysychała,
robiła się mniejsza i mniejsza, zawodziła żałośnie, aż
w końcu z westchnieniem rezygnacji, a potem ulgi wsiąkła
w ziemię.
  Saga podniosła się z klęczek. Nogi się pod nią uginały,
niepewnie schodziła ze wzniesienia ku polom.
  Co to się stało? Coś czy ktoś wymierzył wisielcowi ten
straszny cios, zanim ona zdążyła wypowiedzieć błogo-
sławieństwo nad jego grobem i zmusić go do poddania
się. Czy to krzyż sprawił? A może alrauna? A może fakt, że
ona sama należy do wybranych...?
  Żadne z tych przypuszczeń nie wydawało jej się
prawdopodobne.
  Viljar znowu szedł jej na spotkanie.
  - O mój Boże, Sago - szepnął pobladłymi wargami.
Więcej nie był w stanie wykrztusić.
  Obok przemknęły z cichym szumem jakieś białe cienie
i zniknęły w lesie.
  - To maruderzy opuszczają dwór - wyjaśniła drżącym
głosem, bo ostatnie przeżycia bardzo ją wyczerpały.
- Teraz Grastensholm jest naprawdę wolne. Jutro pójdę
do kościoła podziękować za pomoc.
  Zatrzymali się przestraszeni. Od strony starej szlacheckiej
siedziby słychać było głuchy łoskot. Wstrząsnął domem tak,
że ściany się zachwiały, ale nie upadły. Wiedzieli jednak, że to
już długo nie potrwa. Dach zakołysał się i runął do środka.
  - Jakby dom na ciebie czekał - szepnął Viljar.
  Saga nie była tego taka pewna.
  - Ja sama zarwałam w jednym miejscu podłogę na
strychu - wyjaśniła. - To mógł być śmiertelny cios dla
całego budynku.
  - Naprawdę byłaś na strychu? No tak, przyniosłaś
przecież szkatułkę.
  Wracali do Lipowej Alei. Saga wzięła od Viljara
skrzyneczkę i oglądała ją uważnie.
  - Możemy to otworzyć? - zapytał Viljar.
  - Nie, dopiero w domu. Myślę, że Belinda i Henning
powinni przy tym być.
  - Dziękuję, że o nich pomyślałaś. Chcesz mi opowie-
dzieć, co się tam działo?
  - Jeszcze nie teraz. Opiszę wszystko w księgach Ludzi
Lodu i będziecie mogli przeczytać. Nie chciałabym o tym
rozmawiać. To wszystko było... okropne!
  - Rozumiem cię.
  Wrócili do maleńkiej rodziny Viljara. Henning i Belin-
da witali ich wzruszeni, obejmowali Sagę i wszyscy
cieszyli się, że koszmar dobiegł końca. Grastensholm było
wolne, oni sami uratowani od nędzy.
  W końcu wszyscy zgromadzili się wokół szkatułki.
  - Jesteś pewna, że naprawdę kryje się tam jakaś
tajemnica? - zapytał Viljar.
  - Oczywiście - odparła Saga. - Nie mam co do tego
najmniejszych wątpliwości.
  - I szary ludek zgodził się ci to oddać?
  - Ich to nie interesowało.
  Z nabożnym skupieniem Viljar podniósł wieko.
  Trzeba było sporo czasu, zanim pojęli, że te bardzo
zniszczone kartki to dziennik Silje z Doliny Ludzi Lodu
Jeszcze dłużej musieli się męczyć, nim zdołali odczytać
niewyraźne pismo. Najwięcej czasu jednak potrzebowali
na to, by zrozumieć istotę sprawy: że mianowicie na jednej
z tych kartek znajduje się szczegółowy opis miejsca,
w którym zostało zakopane naczynie Tengela Złego,
zawierające wodę zła. Silje nie domyślała się, co takiego
zobaczyła Sol. Opisała jednak miejsce z najdrobniejszymi
szczegółami. I Kolgrim to zrozumiał. A także Tarjei.
Dlatego obaj musieli umrzeć...
  Później potomkowie Ludzi Lodu szukali tylko po
omacku.
  A teraz oni...
  - Kim będzie ten, kto wyprawi się w góry? - za-
stanawiał się Henning.
  - W każdym razie to nie ja - powiedziała Saga. - Ja nie
otrzymałam wyjątkowej siły. Już właściwie w ogóle nie
mam sił, żadnych. Jestem jedną z wybranych, ale miałam
tylko oczyścić Grastensholm i odnaleźć ten dziennik.
  - Myślę, że masz rację - rzekł Viljar. - Z powodu
szarego ludku nasi przodkowie musieli wcześniej niż
zamierzali znaleźć kogoś wybranego, żeby dziennik nie
przepadł w zrujnowanym domu. I nie sądzę też, żeby
któreś z nas trojga mogło wchodzić w rachubę, jeśli idzie
o Dolinę Ludzi Lodu. Bogu niech będą za to dzięki!
  - Musimy czekać - westchnęła Saga. - Teraz napiszę
do Christera i Malin do Szwecji. Mój Boże, Viljar, jak
niewiele nas zostało! Zaledwie pięcioro, to straszne!
Musisz schować tę książeczkę w absolutnie pewnym
miejscu.
  - Schowam ją w tej ukrytej szafie, gdzie przechowuje-
my butelkę z wodą Shiry i znaleziska z Eldafjordu
- poinformował krótko.
  - Znakomicie. Niech tam dziennik czeka, dopóki nie
narodzi się właściwa osoba. I żeby się to stało jak
najszybciej!
  - Amen - dodała Belinda.

  W nocy Saga obudziła się, bo coś jej się śniło. Usiadła
na łóżku i rozglądała się po swoim przytulnym pokoju.
Była sama, ani śladu nikogo obcego.
  Co to jej się śniło?
  I czy to rzeczywiście był sen?
  Jakaś przyjazna dusza stała przy jej łóżku i szeptała:
  "Dziękuję ci, Sago! Dziękujemy ci wszyscy. Ale chyba
rozumiesz, Sago z Ludzi Lodu, że wszystko poszło zbyt
łatwo?"
  "Tak" odparła. "Ja też tak uważam. Zbyt łatwo.
  "Masz rację. Spodziewaliśmy śię, że będziesz musiała
stoczyć o wiele cięższą walkę z szarymi. Martwimy się
o ciebie. Bardzo się martwimy. Ale nic nie możemy
zrobić, wiesz przecież."
  I właśnie wtedy się obudziła. Ale w pokoju nie było
nikogo.

  - Steinbrota? - dziwił się proboszcz. - Nie znam
miejsca o takiej nazwie.
  - To może być jakaś stara nazwa - tłumaczyła Saga,
siedząc w pokoju na plebanii w towarzystwie rodziny
Viljara.
  Pastor przeglądał parafialne księgi.
  - To mogłaby być jakaś komornicza zagroda - powie-
dział zamyślony.
  Przyglądał się gościom przez grube okulary. Uważał
zapewne, że przyszli tu w dość niezwykłej sprawie, ale też
Grastensholm nie było zwyczajnym dworem. On sam też
raz tam był, przeszedł przez bramę, ale natychmiast
gwałtowny podmuch wiatru wyrzucił go z powrotem
i pognał daleko na pola.
  A oto teraz ta młoda kobieta ze Szwecji przepędziła
upiory i przychodzi tu z prośbą o poświęcenie paru miejsc
w parafii. Wszyscy czworo siedzący przed proboszczem są
tacy pewni, tacy przekonani, że nie można im nie wierzyć.
  - O, tutaj coś mam! - wykrzyknął proboszcz. - Stenb-
raten to znaczy to samo, co Steinbreta. Niech no
zobaczę... Te stare zapisy nie tak łatwo odczytać...
"Stenbraten, komornicza zagroda, należy do Grastens-
holm. Zburzona w roku 1499, po rodzinnej tragedii.
Nigdy później nie zamieszkana, ludzie gadali, że w okolicy
straszy..."
  - No, to by się zgadzało - powiedział Viljar. - Ale
gdzie to jest?
  - To właśnie jest pytanie - westchnął proboszcz. - Ale
poezekajcie, mamy przecież mapę parafii...
  Znowu przez chwilę szukał w papierach, a potem
wszyscy pochylili się nad stołem, na którym leżała mapa.
  - Większość zagród komorniczych znajdowała się
w lasach i na wzgórzach - wyjaśnił Viljar. - Tak jak
Svanskogen czy zagroda Klausa i Rosy. Moja babcia
Vinga powiedziałaby nam o tym sporo, ona znała wzgórza
z czasów, kiedy sama mieszkała w lesie przez kilka lat. Ale
i ja wędrowałem tam nie raz. I znam mnóstwo miejsc,
gdzie są ślady dawnych zagród.
  Wodził palcem po mapie.
  - Tu, na przykład, są ślady po murach... Co tu jest
napisane? "Odetj..." Nie, to nie to. Ale jest wiele innych
na skraju lasów i wyżej.
  - Tam! - wykrzyknął proboszcz wskazując palcem na
górę mapy. - Tam, niedaleko od Svartskogen!
  Saga czytała z wysiłkiem. Mapa była zniszczona,
a wszystkie nazwy podawano w skrócie. "St. br." Tak! To
tam!
  Pojechali w góry wszyscy jeszcze tego samego dnia,
proboszcz zabrał święconą wodę, liturgiczne szaty
i wszystko, co potrzebne do ceremonii. Liczyli się
z tym, że nie odnajdą małych dziecięcych zwłok, może
nawet nie ma już śladu obory, nie mówiąc o gnojowis-
ku. Towarzyszył im kościelny, choć on odnosił się do
całego przedsięwzięcia z najwyższą podejrzliwością. Nie
rozumiał, o co w tym wszystkim chodzi, i nie chciał
rozumieć.
  Odszukanie resztek zabudowań zajęło im bardzo wiele
czasu. Na miejscu zagrody wyrosły wielkie drzewa.
W końcu jednak ustalili, gdzie stał dom, proboszcz włożył
ornat i w głębi gęstego lasu rozpoczęło się nabożeństwo.
Saga uświadomiła sobie, że nigdy przedtem nie przeżyła
czegoś równie smutnego a jednocześnie przepełnionego
takim spokojem jak ta uroczystość, gdy stali wszysey
w milczeniu, a w mrocznym lesie słychać było tylko śpiew
kapłana.
  Następna ceremonia miała się odbyć na cmentarzu, ale
wtedy nieoczekiwanie kościelny wystąpił z protestami.
Oświadczył, że nie pozwoli szukać szczątków nieszczęsnej
kobiety, powinni zrozumieć, że to niemożliwe. I czy
proboszcz zamierza poświęcić miejsca spoczynku wszyst-
kich potępieńców? Kobieta była jawnogrzesznicą, musi
ponicść karę. Czy ktoś może brać na swoje sumienie
takie...?
  - A czy pan, panie Olsen, weźmie na własne sumie-
nie to, że odmówiono pomocy żałującej grzesznicy?
- zapytał proboszez łagodnie. - Pan Jezus tak nie
postępował i nauczał też inaczej. Ale może pan Olsen
wie lepiej?
  - Nie, oczywiście, że nie! Ale wszyscy pozostali...?
  - Od lat się zastanawiałem, gdzie w dawnych czasach
grzebano przestępców - powiedział proboszcz. - No
i teraz wiemy. Nie możemy co prawda przenieść ich
doczesnych szczątków na cmentarz, to byłoby za trudne,
ale możemy poszerzyć cmentarz. Przyłączymy te zarośla,
wytnie się stare, uschnięte jałowce...
  I tak się stało. Proboszcz był dobrym i wyrozumiałym
człowiekiem.


  Postanowiono, że Grastensholm zostanie przejęte
przez gminę. Za odpowiednią zapłatę, rzecz jasna. Zresztą
parafia się już nie nazywała Grastensholm. Terytorium
weszło w obręb dużego okręgu o nazwie Asker.
  Za pieniądze uzyskane ze sprzedaży dużego dworu
rodzina Viljara będzie mogła stanąć na nogi. Doprowadzą
do porządku Lipową Aleję i będą mogli skoncentrować
się na tym gospodarstwie, którego nie chcieli stę pozbyć,
mimo że osadnictwo o miejskim charakterze zbliżało się
do nich coraz bardziej.
  Ziemie należące do Grastensholm miały zostać po-
dzielone i przyłączone do innych okolicznych dworów.
Pewną część zachować miała, rzecz jasna, również Lipowa
Aleja, która zresztą graniczyła zawsze z Grastensholm. Na
miejscu zniszczonego przez szary ludek dworu postano-
wiono założyć park, bo, mimo zapewnień Ludzi Lodu,
nikt nie cheiał się tam osiedlić. Łąki i nieużytki władze
gminy przeznaczyły pod zabudowę.
  Dawne szlacheckie gniazdo Grastensholm zostało zrów-
nane z ziemią. Nie zostało nic, co mogłoby je przypomi-
nać. Nawet kościół otrzymał inną nazwę.
  Lipowa Aleja była teraz niczym wyspa pośród nowych
eleganekich willi.
  Saga we wszystkim pomagała swoim krewnym, rada,
że może się przydać. Sama jednak nie odczuwała żadnej
radości życia. Zadanie zostało wypełnione. Czy miała do
końca swoich dni żyć z pustką w duszy i tęsknotą w sercu?
Widziała przed sobą nieskończenie wiele nieskończenie
długich lat wypełnionych tęsknotą. Straszna wizja!
  Trwało to kilka tygodni, aż któregoś dnia pod koniec
lata wszystko odmieniło się gruntownie. Wtedy Saga
zrozumiała, co się z nią naprawdę stało. Dlaczego tak
łatwo jej poszło w Grastensholm. Dlaczego szary ludek się
jej przestraszył. Dlaczego wisielec nie mógł jej bezkarnie
dotknąć. I dlaczego wiedźma jej zazdrościła.
  Teraz i ona wiedziała.
  Saga spodziewała się dziecka. To nie jej, wybranej
córki Ludzi Lodu, bały się i nie tylko ją czciły istoty
z tamtego świata. Nie krzyż je do tego skłaniał i nie
alrauna.
  To dziecko, które w sobie nosiła. Bo ojcem dziecka był
Lucyfer. Sam Anioł Ciemności.
  Tego wieczora, kiedy uświadomiła sobie prawdę,
długo siedziała na łóżku. Najpierw trwała w bezruchu,
pozwalała, by ta nowina, ta pewność wypełniła ją,
umocniła się. Potem wstała z radosnym, niecierpliwym,
głośnym śmiechem. Wyciągała w górę ramiona, śmiała się
i płakała na przemian ze szczęścia.
  Nareszcie chciała żyć!






        ROZDZIAŁ XIII


  Saga zwierzyła się Belindzie, z którą bardza się
zaprzyjaźniły.
  Żona Viljara wpatrywała się w nią swoimi wielkimi
dziecinnymi oczyma.
  - Chce... Chcesz powiedzieć, że to ów mężczyzna,
którego spotkałaś... w podróży?
  - Tak, Belindo! - zawołała Saga rozpromieniana.
- I zapewniam cię, że nie ma w tym nic nieprzyzwoitego,
bo kochaliśmy się nawzajem tak, że nie przvpuszezałam, iż
to jest w ogóle możliwe. Poza tym on wiedział, że mamy
bardzo mało czasu, był już... śmiertelnie chory.
  Belinda wcale nie uważała, że popełnili grzech, nie to
dręczyło jej prostolinijną naturę.
  - Byłaś przecież mężatką - rzekła zamyślona. - To
znaczy, że mogłabyś wszystkim mówić, że to twój mąż jest
ojcem dziecka. Wiesz, jacy ludzie bywają okrutni.
  Saga skrzywiła się. Myśl o Lennarcie jako ojcu jej już
tak bardzo kochanego dziecka sprawiła jej przykrość. Ale
Belinda miała, oczywiście, rację.
  - Na razie nie będziemy mówić nic - oświadezyła.
- Dapóki ludzie sami nie zaczną pytać. A potem powiemy,
że to mój mąż, nikt nie musi wiedzieć, jak było naprawdę.
  Obie młode kobiety mówiły teraz tylko o dziecku,
które miało się narodzić. Belinda stała się, jeśli to możliwe,
jeszeze bardziej sympatyczna i troskliwa, a Saga inte-
resowała się wszystkim jak nigdy przedtem. Mężezyźni
zostali, rzecz jasna, poinformowani, ale oni nie pytali
o szczegóły, cieszyli się po prostu szczęściem Sagi.
Nikomu w rodzinie nawet do głowy nie przyszło, żeby
robić jej jakieś wymówki.
  Saga rozpoczęła nowe życie.
  Viljar już wcześniej zaczął budować nowy dom
mieszkalny w Lipowej Alei i w listopadzie rodzina
magła się przeprowadzać. Wielu sąsiadów przyszło im
pamagać. Zc srarego dumu przeniesiono wszystkie
rodzinne klejnoty, jak na przykład witraż, który Bene-
dykt Malarz zrobił kiedyś dla Silje, cztery portrety
dzieci: Liv, Daga, Sol i Arego, namalowane przez Silje,
skarb Ludzi Lodu, a także meble, które zabrano
z Grastensholm, zanim szary ludek rozpanaszył się we
dworze, oraz wszystkie własne meble i sprzęty domo-
we.
  Nowy dom był większy i znacznie cieplejszy.
  Viljar mógł się nareszcie cieszyć życiem. Najtrudniej-
sze lata mieli za sobą.
  Przed Bożym Narodzeniem on i Belinda przyszli do
Sagi z wielką prośbą. Chadziło u to, że przyrodni brat
Viljara, Jolin, wrócił na Zachudnie Wybrzeże. Nie do
Eldafjordu, co to, to nie, osiedlił się z rodziną w Jaeren,
daleko na południe od Eldafjordu. Otóż Viljar i Belinda
od dawna chcieli ich tam odwiedzić, nigdy jednak nie
mieli ani za co, ani z kim zostawić domu. Czy nie mogliby
pojechać teraz, na Nowy Rok? Wyjechaliby zaraz po
świętach. Henning zostanie z Sagą. Chłopiec znakomicie
sobie radzi z pracą w obejściu, sam umie wszystko zrobić,
w każdym razie przez krótki okres ich nicobecności będzie
pracował, przedtem nie chcieli go zostawiać, ale teraz,
kiedy jest Saga...
  Oczywiście, i Saga, i Henning zgodzili się na ich
wyjazd. Chłopiec nie mógł im towarzyszyć, bo ktoś musiał
się zajmować zwierzętami. Oboje z Sagą dadzą sobie radę
i będzie im razem dobrze, zapewniali. Viljar i Belinda
liczyli, że wróćą w początkach lutego, a przecież Saga
oczekiwała dziecka nie weześniej niż w kwietniu. Mieli
podróżować statkiem wzdłuż wybrzeża. Saga martwiła
się co prawda, że o tej porze roku morska podróż może
być niezbyt przyjemna, lecz uspokajali ją, że "Emma"
jest solidnym statkiem i wiele razy pokonywała już tę
trasę.
  Najpierw jednak były święta.
  Saga czuła się znakomicie. Cieszyła się bardzo na
gwiazdkę spędzoną na wsi. Zaczynała też robić plany, jak
urządzi sobie życie, gdy dziecko będzie już na świecie,
gdzie zamieszka, bo przecież nie mogła na zawsze pozo-
stać w Lipowej Alei, choć gospodarze serdecznie ją
zapraszali.
  I właśnie w same święta, podczas uroczystego obiadu,
uświadomiła sobie coś, co powinna była wiedzżeć od
dawna.
  Siedziała przy stole i przygIądała się Henningowi,
rozmawiającemu z ojcem. Jaki ten chłopiec jest prosto-
linijny i naturalny, doprawdy wspaniałe dziecko. Wkrótce
ona sama będzie mieć pewnie takiego samego malca.
Zaczęła wspominać Malin, swoją serdeczną przyjaciółkę
z pokolenia Henninga. Ona też jest niezwykle sympatycz-
ną, zrównoważoną osobą.
  I nagle doznała szoku.
  Zawsze traktowała prawie równą jej wiekiem Malin
jako osobę ze swojego pokolenia. Ale to przecież niepraw-
da! Malin należała do generacji Henninga! Dwoje uda-
nych, normalnych młodyeh ludzi.
  W takim razie urodzi się jeszcze tylko jedno dziecko
w tym pokoleniu, jej dziecko! Sagi!
  Głęboko wciągnęła powietrze. Dziecko poruszało się
w niej, w ogóle trzeba powiedzieć, że była to bardzo
ruchliwa istota. Ale Saga czuła się znakomicie, nic w ogóle
jej nie dolegało i pewnie dlatego tyle czasu minęło, nim
sobie uśwuadomiła, że jest brzemienna. I tak długo trwało,
zanim...
  Teraz wszystko wydawało się inne. Groźne, a przy-
szłość budziła trwogę.
  - Co się stało, Sago? - zapytał Viljar. - Źle się czujesz?
  - Nie, nic mi nie jest. Uświadamiłam sobie tylko
bardzo naturalną sprawę. Chodzi o moje dziecko.
  Zaległa cisza.
  W końcu Viljar powiedział:
  - Już się nawet zastanawialiśmy z Belindą, jak możesz
być taka spakojna. Ale musisz pamiętać, że twoja matka,
Anna Maria, była dokładnie w takiej samej sytuacji. Ona
także wiedziała, że musi urodzić dziecko dotknięte, bo
była w swoim pokoleniu ostatnia. Ale pragnęła dziecka,
bardzo chciała je mieć.
  - Och, ja także bardzo chcę! Tylko po prostu tak mi
go strasznie żal. Że będzie skazane na taki los!
  - Ale przecież ty byłaś dla swoich rodziców samą
radością, czyż nie?
  Bo ja należę do wybranych!
  - Dlaczego nie miałoby tak samo być z twoim
dzieckiem? Musisz jednak zrozurnieć, że do rozwiązania
powinnaś mieszkać u nas, a i potem pewnie jeszcze przez
co najmniej kilka lat.
  - Tak, rozumiem. I dziękuję wam! Teraz to ja po-
trzebuję waszej pomocy.
  - Jeśli tylko możemy odpłacić ci się za wszystko,
zrobimy to z największą radośćśą. I zapewnimy ci naj-
lepszą opiekę lekarską. Wiesz, ostatnio tak wiele się
zmieniło w sposobach leczenia, cesarskie cięcia i inne
możliwości.
  Saga uśmiechnęła się.
  - O swoje życie się nie lękam. Tylko tak strasznie bym
chciała sama wychowywać moje dziecko. Patrzeć, jak
rośnie.
  - Nie ma powodu, żeby było inaczej.
  Mimo to niepokój przyćmił jej radość. Marcel
nie zasłużył sobie na to, by mu urodziła dziecko
obciążone dziedzictwem. Wybrał nieodpowiednmą ko-
bietę.
  Nie, tak nie wolno myśleć! Nikt nie umiałby kochać
czarnego anioła tak gorąco jak ona.

  Viljar i Belinda wyjechali i Saga została sama z Hennin-
giem.
  Bardzo się oboje ze sobą zaprzyjaźnili, myśleli o wielu
sprawach podobnie, wciąż mieli sobie tyle do powiedze-
nia. Saga bardzo się przywiązała do synka Viljara i Belin-
dy.
  Już dawno napisała do Malin, córki Christera, i przeka-
zała radosną nowinę, nie wspomniała jednak, kim napraw-
dę jest ojciec dziecka. Malin odpisała, serdecznie gratulo-
wała Sadze i pytała, czy nie powinna przyjechać do
Norwegii, żeby jej pomóc. Prawdopodobnie ona także
myślała o ryzyku, że dziecko może być obciążone dziedzi-
ctwem.
  Ale Saga nie uważała, że przyjazd Malin jest niezbędny.
Mogła przecież liczyć na Belindę. Malin skończyła szkołę
pielęgniarską w Ersta i nie wiedziała jeszcze, gdzie będzie
mogła wykorzystać zdobytą wiedzę. Saga napisała, że
z największą radością zobaczyłaby znowu kuzynkę i ser-
deczną przyjaciółkę, więc może jednak Malin niedługo
odwiedzi Norwegię?
  Oboje z Henningiem współdziałali ze sobą w najwięk-
szej zgodzie. On, prawie jak dorosły mężczyzna, ciężko
pracował w stajni i w oborze, ona wzięła na siebie
obowiązki domowe. Czuła się dobrze, była zdrowa i silna,
doktor był z niej zadowolony.
  Pewnego dnia jednak podczas badania doktor dziwnie
się zamyślił. To, co na koniec powiedział, wprawiło Sagę
w popłoch:
  - Wydaje mi się, że to będą bliźnięta, Sago. Pewien,
oczywiście, nie jestem, ale tak to wygląda.
  Cóź, nawet jeśli początkowo był to dla niej szok, to
z czasem pojawiła się też radość. Dwoje maleńkich dzieci,
nieźle jak na Ludzi Lodu! Ród bardzo potrzebuje licznego
potomstwa, jeśli nie ma wygasnąć.
  Henning także uznał, że to wspaniała nowina, chociaż
sprawiał wrażenie trochę tym wszystkim oszołomionego.
Miał jedenaście lat i świat kobiet był dla niego czymś
całkowicie nieznanym.
  W końcu stycznia dostali list od Belindy. Chorowita
małżonka Julina bardzo ostatnio zapadła na zdrowiu, ale
jest nadzieja na poprawę. Czy mogliby zustać z nią jeszeze
miesiąc?
  Saga i Henning odpowiedzieli wielkodusznie, że,
oezywiśtie, w domu wszystko w porządku, radzą
sobie znakomicie, uprzędli nawet wełnę, a Henning
naciął w lesie drzewa, rodzice nie muszą się o nic
martwić.
  Żadnemu z nich nie przyszło do głowy, Viljarowi
i Belindzie także nie, że bliźnięta często rodzą się przed
terminem.
  Zima mijała bez problemów. Saga nigdy przedtem nie
była taka radosna, tak pełna oczekiwań, a jej wspaniały
humor udzielał się też Henningowi. Za dnia pracowali
ciężko, a wieczorami siadywali zwykle nad jakąś grą albo
po prostu rozmawiali. Saga przygotowywała się na
przyjęcie dzieci, szyła, robiła na drutach, a Henning zrobił
dziecinne łóżeczko, może trochę niezdarne, ale szerokie na
wypadek, gdyby to naprawdę miały być dwojaczki.
  Nadszedł marzec z ciepłymi wiatrami, które stopiły
zimowe śniegi. Podwórze zostało czysto wysprzątane ze
wszystkiego, o czym się zapomina jesienią, a co w wiosen-
nym słońcu ukazuje się jak wyrzut sumienia.
  - Jutro statek ma zawinąć do Horten - powiedziała
któregoś ranka Saga.
  - Moglibyśmy wyjechać im na spotkanie? - zapytał
Henning.
  Saga wahała się chwilę.
  - Może nie warto...
  - Oczywiście, że nie. Nie powinnaś się oddalać od
domu w twoim stanie. Kiedy oni mogą być w domu?
  - W... czwartek. Albo w piątek.
  Z nową energią zabrali się do sprzątania i upiększania
domu na powitanie rodziców.
  Henning w każdej wolnej chwili tkwił przy oknie,
zarówno we czwartek, jak i w piątek, ciągle biegał do
bramy, żeby popatrzeć na drogę. Ale nikt nie nadjeżdżał.
Stare, uschłe lipy w alei nie były w stanie ukryć faktu, że
droga jest kompletnie pusta.
  W niedzielę wieczorem Saga powiedziała z pozoru
lekkim tonem, żeby rozproszyć przygnębienie:
  - Jutro rano pojedziemy. Nie możemy się z nimi
rozminąć po drodze, więc prędzej czy później się spotkamy.
  Henning podskoczył z radości.
  - Jedźmy! Line z Eikeby dojrzy inwentarza, już do
niej lecę!
  - Idź!
  Żadne nie okazywało otwarcie niepokoju, ale chcieli
coś robić, musieli działać, nie mogli po prostu tak siedzieć
i czekać.
  W poniedziałek rano wyruszyli dwukółką zaprzężoną
w jednego konia. Wicher, który wiał przez cały tydzień,
ucichł, powietrze było jak na tę porę roku ciepłe. Wyraźny
powiew wiosny.
  Pn drodze trudno im było skupić się na rozmowie.
Oboje wypatrywali, czy w oddali nie ukaże się po-
cztowy dyliżans, którym rodzice Henninga mieli wra-
cać.
  Droga jednak wciąż była rozpaczliwie pusta. Oczywiś-
cie spotykali od czasu do czasu jakieś wozy, ale nie ich
oczekiwali.
  Nareszcie!
  - Tam! - krzyknął Henning. - Tam jedzie dyliżans!
  - Dzięki ci, dobry Boże - mruknęła Saga.
  Ale w dyliżansie nie było pasażerów z Lipowej Alei.
Twarz Henninga zrobiła się szara. Saga poczuła się tak,
jakby ciężki kamień przygniótł jej piersi.
  - Oni mieli wsiadać w Horten. W środę mieli tam
przypłynąć na parowcu "Emma". Czy statek nie przy-
szedł?
  Nie, nikt z pasażerów nic na ten temat nie wiedział.
  Ale woźnica miał informacje. "Emma" jeszcze nie
przyszła, oświadczył krótko, jest oczekiwana dosłownie
w każdej chwili. Możliwe, że schroniła się przed sztormem
w innym porcie.
  Podziękowali i dyliżans pojechał dalej.
  Po długim, długim milezeniu Saga zdecydowała:
  - Skoro jesteśmy tak blisko Horten...
  - O, tak! - zawołał Henning pospiesznie, ale głos miał
jak martwy. Saga objęła dziecinne ramiona, a on przytulił
się do niej szukając opieki. Bezskutecznie starała się
znaleźć jakieś słowa pociechy. Co mogła mu powiedzieć?
Co więcej ponad to, co już zostało powiedziane?
  Na nabrzeżu w Horten otrzymali miażdżący cios:
"Emma" zaginęła. Na odcinku pomiędzy Arendal i Tve-
destrand złapał ją sztorm i przepadła. Nikt nie wie nic
pewnego, ale jak sobie uświadomić, że przeklęte Malen
jest właśnie tam, to...
  - Co to jest Malen? - zapytał Henning żałośnie
cieniutkim głosikiem.
  No, otóż Malen to miejsce przy brzegu, gdzie na
dnie zalegają rumowiska wygładzonych przez wodę ka-
mieni, wyjaśnił kapitan portu. To wyjątkowo niebez-
pieczna okolica, ponieważ kamienie nie leżą bez ruchu.
Przesuwają się nieustannie i ta niezwykła lawica wciąż
zmienia pozycję. Kamienie leżą płasko na dnie, tak że
na powierzchni niczego nie widać. Malen to zdecydo-
wanie największe w Norwegii cmentarzysko okrętów;
całkiem niedawno rozbił się w pobliżu statek niewol-
niczy.
  Wyjaśnienia raczej nie dodały im otuchy.
  - Jedziemy tam! - zawołał Henning.
  - Nie powinniście tego robić - przestrzegł kapitan.
- Teraz wiele statków i łodzi prowadzi tam poszukiwania,
a z lądu nie można nikomu pomóc. Kiedy "Emma" mijała
Malen, wiał wiatr od lądu.
  Henning długo przełykał ślinę.
  - Czy możemy tutaj czekać?
  - Powinniśmy chyba wracać do domu - powiedzia-
ła Saga pospiesznie. Była blada jak ściana. - Line nie
może zajmować się naszymi zwierzętami dłużej, niż
obiecała.
  Nie powiedziała, co niepokoi ją najbardziej. Że miano-
wicie nie czuje się najlepiej po przeżytym szoku. A poza
tym wytrzęsło ją porządnie po drodze, najwyraźniej jej to
nie posłużyło.
  - Natychmiast wracamy, Henning. Tutaj jest nasz
adres, panie kapitanie. Proszę dać nam znać, jak tylko
będzie pan coś wiedział! To chodzi o rodziców tego
chłopca.
  Kapitan skinął głową.
  - Na pewno państwa zawiadomię. Mamy tu wielu
oczekujących, którzy mieszkają w hotelu. Ale myślę, że
powinniście wracać - zakończył spoglądając na Sagę.
- Wygląda pani na bardzo zmęczoną, w pani stanie...
  - Tak - przyznała Saga. - Powinniśmy jechać do
domu.
  Najszybciej jak to możliwe, pomyślała. Co prawda
zostały mi jeszeze trzy tygodnie, więc chyba nie ma
niebezpieczeństwa, ale chciałabym być w domu. Pod
opieką mojego lekarza. Tutaj nikt nic nie wie o przekleń-
stwie ciążącym na Ludziach Lodu.
  Kiedy wychodzili z biura kapitana, Henning tak
mocno ściskał jej rękę, że traciła czucie w palcach. Ale
odpowiadała mu także uściskiem, bo wiedziała, co chło-
piec teraz przeżywa.
  Taki jeszeze mały! Ona sama czuła nieznośne ssanie
w piersiach i w żołądku. Belinda! To najlepsze pod
słońcem drobne stworzenie, od urodzenia żle traktowane
przez najbliższych, które nareszcie znalazło bezpicezną
przystań u Viljara, gdzie znaczyła tak wiele, i dla niego,
i dla ich ukochanego synka. I Viljar, który właśnie
zaprowadził ład w swoim życiu!
  Nie, Boże kochany, jeśli jest na świecie sprawied-
liwość, to spraw, żeby im się nic złego nie stało! Należę do
tych niewielu wśród Ludzi Lodu, którzy w Ciebie wierzą.
Ale zaprawdę, nie ułatwiasz mi zadania! Czy to są próby,
to czym nas doświadczasz? Naprawdę poddajesz próbie
naszą wiarę w Ciebie? W takim razie Marcel miał rację,
kiedy mówił, że to postawa mściwego, małostkowego
bożka, zapatrzonego tylko we własną wielkość.
  Ale ja nie wierzę, że jesteś taki. Nie wierzę, że zechcesz
zadać taki ból temu dziecku!
  Gdyby... Gdyby jednak stało się najgorsze... to obiecu-
ję, że go nie opuszczę. Będę dla niego jak matka, będę go
kochać tak samo jak własne dzieci. To wcale nie jest
wymuszona obietnica, bo trudno byłoby znaleźć dziecko
bardziej niż on godne kochania.
  Ach, Henning, że też to się musiało stać! Czy już nie
dosyć miałeś zmartwień i strachu o ojca, który sobie nie
dawał rady z losem, z potwornym cieniem, jaki na wasze
życie rzucało Grastensholm, i z powodu niechęci sąsia-
dów? Czy nie zasłużyłeś sobie na nagrodę za twoją
niezłomną lojalność wobec ojca? A tymczasem spada na
ciebie kolejne nieszczęście. Za co ta kara?
  Objęła go mocno i zapewniała, że wszystko skończy się
dobrze. Są przecież razem i Saga nie opuści go, dopóki
rodzice nie wrócą.
  Spokojne słowa pomogły mu, usłyszała, że odetchnął
lżej.
  Gdy tylko koń odpoczął trochę i pojadł siana, mogli
ruszać. Wiedzieli, że przyjadą do domu późno, w środku
nocy, ale trudno. Teraz oboje tęsknili do bezpiecznych
czterech ścian.
  Przez co najmniej dziesięć pierwszych kilometrów
jechali w milczeniu. Żadne nie było w stanie nic mówić.
Saga rozpaczliwie starała się myśleć o czym innym,
próbowała koncentrować się na dziecku, a raezej na
dzieciach, które miały się urodzić.
  Jaka szkoda, że nie będziesz mógł ich zobaczyć,
Lucyferze, powtarzała w duchu. Tak mi przykro z tego
powodu! Ale poza tym to myśl o nich przepełnia mnie
trudnym do opisania szczęściem. Dziękuję ci za nie,
najdroższy. Dziękuję! To mi dało nową siłę. Zrobię dla
nich wszystko, wszystko!
  W końcu powiedziała do odrętwiałego Henninga:
  - Statek nie zośtał odnaleziony, pamiętaj o tym! Nie
znaleziono najmniejszego śladu. Musimy to użnać za
dobry znak. Może ster mają uszkodzony, albo co innego,
i statek zaczął dryfować? Jest teraz gdzieś na morzu.
A sztorm przecież ustał i mnóstwo kutrów i łodzi
wyruszyło na poszukiwania.
  Skinął głową bez słowa. Siedział sztywny i patrzył
przed siebie. Po chwili usłyszała, jak szepnął cicho:
  - Mógł nam nie opowiadać o tym jakimś Malen.
  Saga mówiła dalej spokojnym głosem:
  - A może twoi rodzice wcale jeszcze nie wyjechali od
Jolina? Zobaczysz, niedługo dostaniemy list, że musieli
jeszcze trochę zostać. To bardzo możliwe.
  - Tak - potwierdził Henning. - Ja nie chcę myśleć
o niczym strasznym, bo jestem pewien, że mama i tata
żyją. Oni nie mogą umrzeć, wiesz. Nie mogą, jeszcze nie.
Ale mimo to okropnie przykro jest tak czekać i bać się,
prawda?
  - I nie wiedzieć, jak jest naprawdę? Tak, to straszne.
Niepewność jest najgorsza ze wszystkiego.
  W tym momencie ostry ból przeszył ją w okolicy
krzyża. Aż musiała zacisnąć zęby.
  To nic, nic takiego, myślała, zacinając konia.
  Jechali przez bezludną okolicę i Saga wiedziała,
że będzie tak jeszcze długo. Ale przecież nie ma
żadnego niebezpśeczeństwa, nic jej nie grozi, to jeszcze
trzy tygodnie, uspokajała sama siebie. To tylko na-
pomnienie, że nie powinnam była wybierać się w tę
podróż.
  Ale co miała zrobić? Spokój Henninga też był waż-
ny
  Chłopiec był zmęczony.
  - Usiądź wygodnie i spróbuj się zdrzernnąć - powie-
działa serdecznie.
  On jednak wyprostował się natychmiast.
  - Nie, nie, muszę czuwać. Tata i mama...
  Saga rozumiała go dobrze.
  W dziesięć minut po pierwszym bólu przyszedł następ-
ny. Tak silny, że zgięła się wpół.
  Henning był przerażony.
  - Masz boleści, Saga?
  - Ufam, że to nic groźnego - powiedziała, oddychając
głęboko. - Przecież nie mogę sobie tu na nic pozwolić! Co
byś ty powiedział, a poza tym umarłabym ze wstydu
- próbowała żartować.
  Chłopiec uśmiechał się niepewnie.
  Ale po trzech kwadransach oboje wiedzieli, na co się
zanosi. Saga kurczowo ściskała rękę Henninga.
  - Nie bój się, Sago - uspokajał ją dzielnie. Teraz on
powoził. - Ja cię nie zawiodę. Zawsze byłaś dla nas taka
dobra, a ja kiedyś odbierałem prosięta i...
  - Dziękuję ci - szeptała zdesperowana. - Och, żeby
już dojechać do jakiegoś domu! To już trudno, niech obcy
zobaczą dotknięte dziecko, rozpaczliwie potrzebujemy
pomocy!
  - Jeszeze bardzo długo nie będzie tu żadnych zabudo-
wań - szepnął zmartwiony Henning. - Saga! Saga?
  - Myślę, że musimy się zatrzymać - jęczała. - Hen-
ning, co my zrobimy?
  Henning rozglądał się spłoszony. Zapadał już mrok,
ale jeszeze nie na tyle, by nie mógł widzieć otoczenia.
Kompletne bezludzie w głębi lasów, nigdzie śladu żywej
duszy. Tylko niebo jarzyło się jeszcze płomienistą zorzą
zachodu.
  Ziemia pod drzewami była nierówna, pełna kamieni.
  - Zostaniesz tutaj, połóż się na siedzeniu!
  Jedenaście lat...
  Saga nie chciała okazywać, jak bardzo krępuje ją ta
sytuacja.
  - Och, Henning - skarżyła się. - Dzięki Bogu, że mam
ciebie! Jeśli uważasz, że to nieprzyjemne...
  Henning poczul się nagle bardzo dorosły.
  - Damy sobie radę, zobaczysz!
  - Ale ja tu nie mam żadnych ubranek dla dzieci.
  - Chyba będziesz musiał poświęcić swoją chustę.
A poża tym mamy przecicż derki.
  - To prawda. Henning, ty sobie zdajesz sprawę, że to
może być dwoje?
  - Tak, słyszałem o tym.
  - Tylko pamiętaj, żebyś któregoś nic zgubił - uśmie-
chała się żałośnie.
  - Och, nie bój się! Możesz na mnie polegać.
  - Oczywiście, Henning, wem o tym - szepnęła
serdecznie. - Myślę, że powinniśmy jednak jechać dalej.
Im bliżej Lipowej Alei, tym lepiej. Będziemy się za-
trzymywać, kiedy bóle się nasilą, dobrze?
  - Jasne. Powiedz tylko, a zaraz staniemy.
  Uścisnęła jego rękę z wdzięcznością. Nie położyła się.
Wolala siedzieć.
  Chłopiec był całkiem sztywny z przerażenia i niepew-
ności. Był z tego przynajmniej taki pożytek, że nie miał
czasu myśleć o rodzicach. Ale jednego obojc byli świado-
mi: To najtrudniejszy dzień w życiu Henninga Linda
z Ludzi Lodu!






        ROZDZIAŁ XIV


  Mieli już za sobą wiele przystanków.
  - Henning, jeśli uważasz, że to dla ciebie zbyt trudne, to
może idź się trochę przejść. Spróbuję sama dać sobie radę.
  - Nie, no coś ty! Jak to sama? - zaprotestował
przestraszony. - Wiesz, ja byłem wiele razy... i od-
bierałem... no, różne zwierzęta, chodzi o to, że wiem, jak
to trzeba... Z pępowiną i w ogóle.
  Saga uśmiechała się i starała się wytłumaczyć, co
i jak ma robić. Wszystko było takie okropnie prowizo-
ryczne!
  Była mu, oczywiście, bardzo wdzięczna, że chce jej
pomagać. W przeciwnym razie czułaby się strasznie
opuszczona. Dzieci nie mają ojca, ona nie ma ani rodzi-
ców, ani rodzeństwa. A tak to przynajmniej jest ich dwoje.
Jeśli z Viljarem i Belindą stało się najgorsze, a chyba
trzeba będzie spojrzeć prawdzie w oczy, to ona i Henning
mieć będą tylko siebie.
  Muszą trzymać się razem.
  Bóle stawały się coraz trudniejsze do zniesienia. Tak
straszne, że budząca grozę myśl już prawie Sagi nie
opuszczała. Jeśli urodzi jedno z najbardziej obciążonych
przekleństwem... Jedno z tych strasznych, o szerokich,
spiczastych barkach...
  Matka Tengela Dobrego zmarła przy jego urodzeniu.
Podobnie Sunniva, kiedy wydała Kolgrima na świat.
Matka Ulvhedina, Mara... i Heikego.
  Nie, nie wolno teraz o tym myśleć. Ona musi przeżyć!
Dla dzieci Lucyfera. I dla małego Henninga.
  Przecież wiele innych kobiet z Ludzi Lodu urodziło
dzieci dotknięte i nawet tego nie zauważyły. Jak Gunilla,
kiedy urodziła Tulę, albo Gabriella. Ona wydała na świat
zniekształcaną córeczkę, której świadomie pozwolono
umrzeć, zanim zdążyła złapać pierwszy haust powietrza.
Czy też matka Solvego... Inne kobiety rodziły dzieci
wybrane. Dlaczego więc Saga nie miałaby wyjść z tego
obronną ręką?
  Oczywiście, że wszystko pójdzie dobrze! Musi iść
dobrze!
  Zanosiło się na szybki poród, świadczyły o tym coraz
krótsze przerwy pomiędzy kolejnymi atakami bólów.
Skurcze następowaly jeden po drugim.
  Szybki poród zawsze oznacza większe krwawienie.
  Och, nie, trzeba zachować optymizm! Mieć nadzieję.
Zaraz będą w domu.
  Saga nie traciła wiary, przekonana, że wszystko się
ułoży.
  Zdaje się, że mijali jakieś domostwo, ale pewności nie
mieli, nie widzieli świateł w oknach, ludzie poszli już spać.
Ale marcowe wieczory są długie, wciąż jeszcze do-
strzegało się nalbliższe otoczenie. Żadnych podróżnych
nie spotykali, o tej porze doby wszyscy wrócili już do
domów. Może to nawet lepiej. Nie każdy chciałby
pomagać przy porodzie.
  - Henning - szepnęła Saga w chwili przerwy między
bólami. - Nikt ci nigdy nie powiedział, kto jest ojcem
dziecka.
  - Nie - przyznał skrępowany.
  - Myślę, że powinieneś wiedzieć. Rozmawialiśmy już
o tym, że według wszelkiego prawdopodobieństwa bę-
dzie to dziecko dotknięte, prawda?
  - Tak. O tym wiem.
  - Henning, ty mi na pewno nie uwierzysz, ale wiesz,
dlaczego nigdy nie wspominałam o tym, kim jest ojciec
dziecka? Dlatego, że to jest anioł.
  Patrzył na nią zdumiony.
  - Żartujesz ze mnie?
  - Nie, Boże broń. To jest Lucyfer. Upadły anioł
światłości. Spotkałam go na pustkowiach i staliśmy się
sobie... bardzo, bardzo bliscy. Było nam tak cudownie
razem, spędziliśmy kilka dni, ale on musiał opuścić Ziemię
i wrcicić dn swojej otchłani. Dlatego chciałabym cię
prosić, żebyś nigdy nikomu nie wspominał, kim jest ojciec
tego dziecka. Ale nie mów też, że był nim Lennart, mój
były mąż, bo nic chcę, żeby on był łączony z dzieckiem
Lucyfera. Mów po prostu, że nie wiesz, nie masz pojęcia
o niczym!
  Henning patrzył na nią bardzo zmartwiony. Czy Saga
ma gorączkę i zaczyna bredzić? To niedobrze. Ale obiecał
żc nikomu nic nie powie.
  Znowu musieli się zatrzymać. Oboje zdawali sobie
sprawę, że czas się zbliża.
  Kiedy ucichł kolejny skurcz, Saga przez chwilę od-
dychała ciężko, a potem wyjęła ze swojej torebki papier
i ołówek. Poprosiła Henninga, żeby na razie nie jechał
dalej.
  - Wiesz, Henning, ja naprawdę wierzę, że dam so-
bie z tym radę... że przeżyję. Ale gdyby sprawy miały
się potoczyć źle... Na wszelki wypadek spiszę testa-
ment. Chciałabym, żeby wszystko, co mam, zostało
podzielone pomiędzy cicbie i moje dziecko czy moje
dzieci. Wiesz, musimy spojrzeć prawdzie w oczy, po-
myśleć, że gdybyś został sam... Wiem, że to straszne
tak mówić, ale takie jest życie. Ty dostaniesz trzecią
część majątku, niezależnie od tego, czy urodzę dwoje
dzieci, czy jedno. Gdybyś musiał zostać sam, Henning,
to napisz do Malin! Masz adres Christera i Malin
prawda?
  - Mam - odparł Henning drżącymi wargami.
- Ale...
  - Ja naprawdę nie zamierzam umierać - zapewniła
Saga i dała mu lekkiego kuksańca w bok. - Ale musimy
być przygotowani na wszelkie ewentualności, prawda?
Malin chciała przyjechać, żeby mi pomóc. Poproś ją teraz,
gdybyś miał... kłopoty. W takim razie jednak powinieneś
swoją część majątku podzielić między siebie i Malin.
Będziesz wtedy musiał wziąć na swoje barki naprawdę
wielką odpowiedzialność. Jeśli będzie niedobrze, ze mną
i z twoimi rodzicami, moje dzieci będą musiały zostać
z tobą.
  Chłopiec przełykał ślinę. Po raz pierwszy widziała
w jego oczach łzy.
  - Ja nie chcę, żebyś umarła, Sago!
  - Wiesz przeeicż, że nie umrę!
  Skinął głową.
  - Obiecuję ci, że zaopiekuję się... I napiszę do
Malin.
  - Dobrze! Ona przyjedzie niezwłocznie, jestem pew-
na. I nie mówmy już o tym więcej. Testament jest
w torebce, a teraz jedźmy dalej!
  Ledwo jednak ruszyli, a już musieli się zatrzymać.
I teraz sprawa wyglądała poważnie. Oboje zdawali sobie
sprawę z tego, że dwukółka jest zbyt mała. Henning
rozłożył na ziemi obszerny płaszez Sagi i pomógł jej zejść.
W tej okolicy leśne poszycie było równiejsze, porośnięte
trawą, zmarzniętą i suchą, rzecz jasna, ale mogło być
gorzej. Las był tu rzadki, pomiędzy wysokimi sosnami
rosły wrzosy.
  Saga traciła poczucie czasu i miejsca, cierpiała strasznie,
nigdy by nie przypuszezała, że można cierpieć aż tak.
Świat wirował jej w oczach.
  - Zaraz się zacznie - jęknął Henning żałośnie.
  - Przygotowałeś chustę? I moje nożyczki do pazno-
kci? - wykrztusiła Saga.
  - Wszystko gotowe. Oj, jakie czarne włoski!
  Saga uśmiechnęła się blado, udręczona bólami. Dziec-
ko rodziło się bardzo szybko.
  Henning nie widział, czy Saga bardzo krwawi. Chwycił
maleństwo i uniósł je wysoko, tak jak się tego nauczył
przy zwierzętach, i dał mu lekkiego klapsa.
  W spokojnym lesie rozległo się słabe, ale wyraźne
kwilenie. Koń zarżał cicho.
  - To chłopczyk - oznajmił Henning. - A jaki śliczny!
Nigdy bym nie pomyślał, że noworodek może być taki
śliczny!
  Saga powstrzymała się, żeby nie zapytać, czy dziec-
ko ma skrzydła. Wcale tego nie oczekiwała, ale musiała
się uśmiechnąć do siebie, że taka myśl przyszła jej do
głowy.
  - Otuliłem go chustą - donosił Henning. - Wszystko
poszło znakomicie.
  - Czy on ma ciemną skórę? - zapytała z wysiłkiem,
jakby nie miała już sił.
  - No, może trochę bardziej niż zwykłe dzieci. Ale nie-
specjalnie...
  Saga badała swój brzuch.
  - Henning, jest jeszcze jedno.
  - Tak, wiem. Chcesz go zobaczyć? Tego pierwszego?
  - Och, tak!
  Sama była zdumiona, jak niezwykle piękny jest ten
synek. I bardzo podobny do ojca. Do niej zresztą też,
bo przecież Marcel i ona nie różnili się od siebie za
bardzo.
  - Chciałabym, żeby on miał na imię Marco - wyjąkała
z trudem. - Marco, pisane przez "c", bo jego oiciec
nazywał się Marcel, wiesz, w czasie swojej ziemskiej
wędrówki. To trochę obco brzmi dla nordyckich uszu.
Marco będzie lepiej.
  Ciało Sagi znowu wygięła się w strasznym bólu. No,
teraz zaczyna się najgorsze, pomyślała. Nie mogła po-
wstrzymać przejmującego krzyku, który niósł się daleko,
daleko po lesie.
  - Henning! Henning! Ja tego nie zniosę, o mój Boże,
Hennang, ze mną jest źle!
  Nie mogło już ulegać wątpliwości, co się z nią
dzieje. Miało się urodzić dziecko dotknięte dziedzict-
wem zła.
  Bóle zelżaly na moment.
  - Henning... Skarb Ludzi Lodu... on...
  Nie mogła powiedzieć nic więcej. Miała wrażenie, że
jakaś straszna siła rozrywa jej ciało na kawałki. Henning
krzyczał rozpaczliwie, ale jej nie opuścił, pomagał, jak
mógł, i w końcu wyciągnął drugie dziecko.
  - Ty krwawisz, Sago! Och, ratunku! Jaki straszny
krwotok, co robić, żeby go zatamować?
  - Nie, nie bierz derki - wyszeptała blada jak ściana.
- Musisz ją mieć dla dzieci.
  Moje dzieci! Ja nie chcę, nie chcę ich opuszczać, nie
mogę!
  - Och, jaki on okropny - jęczał Henning. - Jak on
potwornie wygląda!
  Dwóch synów. Jeden urodziwy jak ojciec, drugi
obciążony.
  Jak mogłaby opuścić dwoje takich maleństw?
  Saga musiała zebrać wszystkie siły, by wydobyć z siebie
głos. Świat wokół niej się kręcił, widziała niewyraźnie.
  - Skarb Ludzi Lodu... Powinien go dostać ten ob-
ciążony. Jeśli nie będzie bardzo zły, rzecz jasna. Ale
myślę, że nie będzie. I traktuj go dobrze, Henning.
On i tak będzie miał trudne życie. Powinien mieć
na imię..
  Siły ją opuszczały.
  - Mój ojcicc, Kol, w rzeczywistości miał na imię
Guillaume. Ale dziecka nie można tak nazwać... tutaj,
w Norwegii. William także nie, choć to to samo imię. Też
dla Ludzi Lodu brzmi zbyt obco, chuciaż przypominałoby
to Viljara, twojego ojca, nie, nie. Daj mu na imię Ulvar, na
pamiątkę Ulvhedina! I, Henning, nie rozdzielaj ich! To
bracia!
  Henning szlochał głośno i starał się opatulić w derkę
drugiego chłopca. Nie miał już odwagi spoglądać na Sagę,
próbował swoim szalikiem powstrzymać strumień krwi,
ale bez powodzenia.
  Natomiast alraunę, Henning, weź ty. Ona będzie cię
ochraniać. O Boie, dopomóż mi! Myślę, że będziesz jej
potrzebował!
  Te ostatnie słowa były już ledwo dosłyszalne. Sadze
pociemniało w oczach. Ktoś przestraszony pochylał się
nad nią. Duchy... One wiedzą, że ja umieram.
  Dziceko leżało utulone w wełnianą derkę.
  - Mogę jego też zobaczyć? - wyszeptała.
  Henning uniósł maleństwo. Serce Sagi skurczyło się
z bólu. Raz w życiu widziała Heikego. Ale ten malec był
dużo ciężej dotknięty.
  - Syneczku mój - szeptała, ledwie mogąc poruszać
wargami. - Mój biedny, mały syneczku! Henning, musisz
rozwodnić mleko... Podgrzać je trochę...
  - Saga! Saga! Nie umieraj!
  Już nie mogła mu odpowiedzieć.
  Pogrążony w bezgranicznej rozpaćzy Henning myślał
początkowo, że widzi i słyszy rzeczy, które nie mogą hyć
prawdziwe. Że szumi mu w głowie od tego strasznego
napięcia i przerażenia.
  Ale dźwięk się nasilał... I czyż las nie rozjaśnił się
jakimś niezwykłym światłem? Migotliwą, błękitną po-
światą, której przedtem nie było? I ten dźwięk. Przypomi-
nający ciężkie uderzenia skrzydeł jakichś ptaków, które
nie mogą istnieć, bo musiałyby być ogromne.
  Chłopiec drgnął. Ktoś chodził po lesie. Teraz za-
trzymał się niedaleko nich, wśtód sosen. Dwie ciemne
sylwetki otoczone tym wspaniałym błękitnym blaskiem.
  Szum skrzydeł ustał.
  Chłopiec stał i patrzył. Nie wydobył z siebie ani słowa,
i nie był w stanie się poruszyć.
  Nieznajomi podeszli bliżej. Anioły? Czarne anioły!
  - Czy ona umarła? - zapytał cicho.
  Bo czasami aniołowie zabierają do nieba dobrych ludzi
po śmierci, tak jest napisane w Biblii. A czy był na świecie
ktoś lepszy niż Saga?
  Ale czy anioły nie powinny być białe?
  - Nie, nie umarła - odpowiedział z uśmiechem jeden
z przybyłych. - Ale umarłaby, gdybyśmy jej nie zabrali ze
sobą. Nasz pan wysłał nas tutaj, byśmy przynieśli mu tę,
którą wybrał. A zatem ona musi cię teraz opuścić,
Henningu z Ludzi Lodu. Ale będzie bardzo szezęśliwa,
pamiętaj o tym!
  Saga otworzyła oczy.
  - Więc on nie jest sam w otchłani - szepnęła. - A kim
wy jesteście? Dżinnami?
  - Możesz nas tak nazywać - uśmiechali się. - Trzeba
ci wiedzieć, że liczny orszak towarzyszył naszemu wład-
cy, Lucyferowi, kiedy opuszczał niebo. On ciebie ocze-
kuje.
  Śmiertelnie zmęczona Saga znowu zamknęła oczy.
  - Ale dzieci... - szepnęła głosem tak cichym, że
przypominał tchnienie wiatru. - Nie mogę ich opuścić.
Ani Henninga.
  - Jeśli tu zostaniesz, to umrzesz - tłumaczył jeden
z aniołów. - A wtedy nie pomożesz nikomu.
  Obaj podeszli do dzieci, poowijanych w koce, leżących
na ziemi, i dotykali ich nędznych becików. Henning,
który trzymał jedną rękę na kocu, poczuł, że tkanina
wypełniła się miłym ciepłem, i tak już zostało.
  Jeden z dżinnów, a może czarnych aniołów, czy jak je
określić, dotknął twarzy Sagi i natychmiast nastąpiła
zmiana. Krwotok ustał, cała krew zniknęła. Drugi anioł
położył rękę na głowie Henninga. Nie powiedział nic, ale
Henning czuł, jakby słowa przepływały przez jego ciało.
Że oto spływa na niego siła wybranych, a także inne
dziwne myśli, których znaczenia nie rozumiał. Nagle
jednak poczuł się bardzo, niewiarygodnie silny, jakby był
dorosłym.
  Dżinn cofnął rękę i Henning był znowu strasznie
samotnym i bezradnym jedenastolatkiem.
  - To znaczy, że dzieci nie zabierzecie? - odważył się
zapytać.
  - Nie, nie, oni są potrzebni na Ziemi. Obaj. Po-
prowadzą walkę Ludzi Lodu ze złem. Oni są darem
naszego władcy dla waszego dzielnego rodu. Nad-
chodzi decydujące starcie. Potomek jednego z tych
malców uratuje Ludzi Lodu i całą ludzkość. Drugi
z nich ma inne zadanie. A kiedy ich czas się dopełni,
przyjdziemy i zabierzemy ich tam, gdzie jest ich
miejsce.
  Podnieśli Sagę z ziemi i z szumem skrzydeł ulecieli.
Henning długo patrzył w ślad za nimi, gdy płynęli
w powietrzu niczym czame ptaki na tlc rozjaśnionego
łuną nieba. Las wokół niego stawał się na powrót ciemny.

  Saga nie wiedziała, czy śni, czy przeżywa to wszystko
naprawdę. Miała wrażenie, że lecą ponad wysokimi
szczytami gór i ponad wodami. Trwało to długo, bardzo
długo. Była zbyt zmęczona, by rozmawiać, pozwalała się
nieść, jakby płynęła w strumieniu powietrza, nie była
nawet w stanie myśleć, nie czuła niczego, nie zastanawiała
się nad tym, co się z nią stanie.
  Ponownie znaleźli się nad lądem. Jakaś bardzo dziwna
okolica, prawie bez roślinności, z górami, które wy-
glądały, jakby je ukształtowały potężne wirujące prądy.
To tu, to tam z ziemi wydobywały się kłęby białej pary.
  Obniżyli lot i wylądowali pośród groteskowych ol-
brzymów i potworów nad połyskującą w głębokiej jamie
wodą.
  Dimmuborgir, przemknęło jej przez myśl. To tutaj.
  Została zniesiona w dół przez jedną z tych mrocznych
jaskiń, tylko że bez wody. Wąska studnia była tak
głęboka, że kręciło się jej w głowie.
  I oto znalazła się we wspaniałym pałacu o połysk-
liwych, czarnych ścianach. Na jej spotkanie szedł on!
Wyższy od wszystttich innych istot w tej sali. Jeszcze
piękniejszy niż w jej wspomnieniu. Szedł i uśmiechał
się, a ona bez słowa padła mu w ramiona. Długo tak
stali. Nieskończenie długo, rozkoszując się swoją blis-
kością.
  A potem zaczęli rozmawiać o dzieciach.

  Mały Henning natomiast został sam w ciemnym lesie.
Malcy leżeli cicho, spali. Słychać było tylko rozpaczliwe,
przejmujące szlochanie Henninga.
  Wziął alraunę i zawiesił ją sobie na szyi. Dziwne, jak
ładnie ułożyła się na jego piersiach, jakby tam było jej
miejsce, najwyraźniej czuła się u niego dobrze. Ostrożnie
zapakował wszystkie rzeczy na dwukółkę. Niemuwlęta
ułożył na podłodze wózka, żeby nie pospadały, po czym
wdrapał się na siedzenie i zaciął konia.
  - Nie bójcie się niczego, chłcypcy - powiedział swoim
dziecinnym ufnym głoscm, teraz zdławionym od płaczu.
- Henning będzie się wami opiekował. A kiedy mama
i tata wrócą, to już wszystko będzie dobrze. Oni naprawdę
niedługo wrócą, poczekajcie tylko trochę.
  I pojechali do dumu, do Lipowej Alei, gdzie nikt na
nich nie czekał.